Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik architektury krajobrazu
Kwalifikacja: OGR.04 - Organizacja prac związanych z budową oraz konserwacją obiektów małej architektury krajobrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:57
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:31

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na warstwę użytkową rowerowego szlaku w obszarze miejskim należy zastosować nawierzchnię

A. bitumiczną

B. żwirową

C. tłuczniową

D. gruntową

Wybór nawierzchni bitumicznej dla ścieżki rowerowej w terenie miejskim jest uzasadniony jej licznymi zaletami, które wpływają na bezpieczeństwo oraz komfort użytkowników. Nawierzchnie bitumiczne charakteryzują się wysoką odpornością na różne warunki atmosferyczne, co zapewnia ich trwałość i długowieczność. Dzięki gładkiej powierzchni, jazda na rowerze staje się bardziej płynna, minimalizując ryzyko uszkodzeń rowerów oraz kontuzji rowerzystów. Dodatkowo, bitumiczne nawierzchnie są łatwe w utrzymaniu, co jest szczególnie istotne w obszarach miejskich, gdzie czynniki zewnętrzne mogą wpływać na stan dróg. Zgodnie z normami projektowania infrastruktury rowerowej, bitumiczne nawierzchnie są rekomendowane tam, gdzie ruch rowerowy jest intensywny, a wymogi bezpieczeństwa są kluczowe. Przykładami zastosowania nawierzchni bitumicznej są popularne trasy rowerowe w miastach, które łączą różne części aglomeracji i ułatwiają codzienne dojazdy. Tego rodzaju nawierzchnia zmniejsza również hałas związany z ruchem, co wpływa pozytywnie na otoczenie. To sprawia, że bitumiczne nawierzchnie stają się standardem w nowoczesnym projektowaniu ścieżek rowerowych.

Pytanie 2

Jaką domieszkę powinno się dodać do mieszanki betonowej, aby uzyskać beton odporny na wodę, przeznaczony do budowy oczka wodnego?

A. Opóźniającą wiązanie

B. Przyspieszającą wiązanie

C. Uszczelniającą

D. Barwiącą

Uszczelniająca domieszka jest kluczowym elementem w procesie produkcji wodoszczelnego betonu, szczególnie w zastosowaniach takich jak budowa oczek wodnych. Te specjalistyczne domieszki mają na celu zmniejszenie porowatości betonu, co skutkuje zwiększoną odpornością na przenikanie wody. Przykładem mogą być preparaty na bazie polimerów, które wnikają w mikropory betonu, tworząc barierę, która skutecznie zapobiega przedostawaniu się wody. Zgodnie z normami budowlanymi, takimi jak PN-EN 206, wodoszczelność betonu jest kluczowym wymogiem w projektach, gdzie kontakt z wodą jest nieunikniony. Dobre praktyki inżynieryjne sugerują korzystanie z uszczelniających domieszek, które nie tylko poprawiają wodoszczelność, ale również wzmacniają strukturę betonu. W przypadku budowy oczka wodnego, istotne jest również odpowiednie dobranie klasy betonu, aby zapewnić trwałość i zabezpieczenie przed erozją.

Pytanie 3

Jaki naturalny materiał budowlany nadaje się do stworzenia nawierzchni warstwy ścieralnej schodów w ogrodzie w stylu rustykalnym?

A. Kostkę brukową betonową

B. Kostkę brukową drewnianą

C. Płyty betonowe ażurowe

D. Płyty granitowe szlifowane

Kostka brukowa drewniana jest idealnym materiałem budowlanym do wykonania nawierzchni schodów w ogrodzie rustykalnym z kilku powodów. Po pierwsze, drewno jako materiał naturalny doskonale wpisuje się w estetykę ogrodu rustykalnego, wprowadzając elementy organiczne i ciepło do przestrzeni. Ponadto, drewno charakteryzuje się dobrą przyczepnością, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa użytkowników schodów, zwłaszcza w warunkach wilgotnych. Warto również zauważyć, że drewniana kostka brukowa, jeśli jest odpowiednio zaimpregnowana, może być odporna na działanie czynników atmosferycznych oraz uszkodzenia mechaniczne. Przykłady zastosowania kostki brukowej drewnianej można znaleźć w wielu projektach ogrodowych, gdzie harmonijnie łączy się z naturalnym otoczeniem, a także w ścieżkach ogrodowych, altanach czy przy tarasach. Warto także podkreślić, że stosowanie materiałów naturalnych, takich jak drewno, jest zgodne z trendami zrównoważonego budownictwa i standardami ekologicznymi, co może zwiększać wartość estetyczną oraz użytkową przestrzeni ogrodowej.

Pytanie 4

Od jakiej czynności należy rozpocząć realizację projektu stawu?

A. Wykonania przegrody kapilarnej

B. Wyznaczenia obrysu zbiornika w terenie

C. Wykonania wykopu

D. Wyznaczenia głębokości zbiornika w terenie

Rozpoczęcie realizacji projektu oczka wodnego od wykopu, wykonania przegrody kapilarnej czy wyznaczenia głębokości zbiornika jest nieodpowiednie, ponieważ te czynności powinny być realizowane dopiero po dokładnym zaplanowaniu i wyznaczeniu obrysu zbiornika. Wytyczenie obrysu jest podstawowym krokiem, który pozwala wizualizować projekt w terenie, a także dostosować go do istniejących warunków. Wykop, wykonywany bez wcześniejszego wyznaczenia obrysu, może prowadzić do poważnych błędów, takich jak nadmierne lub niewystarczające wykopywanie ziemi, co może skutkować problematycznymi proporcjami zbiornika oraz niewłaściwym zarządzaniem wodami gruntowymi. Również wykonanie przegrody kapilarnej, mającej na celu kontrolowanie przepływu wody, może być zrealizowane tylko wtedy, gdy wiadomo, w którym miejscu dokładnie znajduje się obrys zbiornika. Brak prawidłowego wyznaczenia obrysu może prowadzić do wielu nieprzewidzianych problemów podczas eksploatacji oczka wodnego, takich jak niestabilność brzegu, erozja, a nawet nieprzewidziane koszty. Dlatego tak ważne jest, aby przed rozpoczęciem jakichkolwiek prac budowlanych skupić się na dokładnym wyznaczeniu i zaplanowaniu obrysu zbiornika.

Pytanie 5

Określ prawidłową sekwencję czynności podczas tworzenia zbiornika z folii, jeśli dół pod zbiornik został już wykopany i wyłożony warstwą piasku.

A. Rozłożenie folii, umieszczenie kamieni i żwiru na dnie, nalanie wody, unieruchomienie krawędzi folii

B. Rozłożenie folii, unieruchomienie krawędzi folii, nalanie wody, umieszczenie kamieni i żwiru na dnie

C. Umieszczenie kamieni i żwiru na dnie, rozłożenie folii, unieruchomienie krawędzi folii, nalanie wody

D. Rozłożenie folii, unieruchomienie krawędzi folii, umieszczenie kamieni i żwiru na dnie, nalanie wody

Nieprawidłowe podejście do budowy zbiornika często wynika z błędnego zrozumienia procesów technologicznych oraz ich wzajemnych zależności. Rozpoczynanie od umieszczenia kamieni i żwiru na dnie przed rozłożeniem folii wprowadza ryzyko uszkodzenia materiału, co może prowadzić do poważnych przecieków i awarii całego systemu. Folia powinna być podstawowym elementem, a jej umiejscowienie na odpowiednio przygotowanej powierzchni piaskowej jest kluczowe dla zachowania integralności zbiornika. Zastosowanie kamieni i żwiru przed odpowiednim ułożeniem folii może również prowadzić do problemów z jej przyleganiem, co w konsekwencji redukuje efektywność zbiornika. Dodatkowo nalewanie wody przed unieruchomieniem brzegów folii może skutkować przesunięciami materiału, co stwarza ryzyko jego uszkodzenia. Ostatecznie, każda z wymienionych niepoprawnych koncepcji wskazuje na potrzebę zrozumienia podstawowych zasad hydroizolacji i zabezpieczania budowli wodnych. Ważne jest, aby przed przystąpieniem do budowy zbiornika, każdy wykonawca był świadomy nie tylko kolejności prac, ale także ich znaczenia dla długoterminowej funkcjonalności obiektu. Właściwe planowanie i stosowanie się do sprawdzonych praktyk budowlanych są kluczowe dla uniknięcia kosztownych błędów w przyszłości.

Pytanie 6

Jaką grubość warstwy ziemi trzeba zabezpieczyć podczas wykonywania działań ziemnych?

A. od 5 cm do 9 cm

B. od 31 cm do 59 cm

C. od 60 cm do 90 cm

D. od 10 cm do 30 cm

Niepoprawne odpowiedzi mogą wynikać z nieporozumienia dotyczącego norm oraz zasad ochrony środowiska podczas prac ziemnych. Odpowiedzi wskazujące na grubość warstwy ziemi, która wynosi od 31 cm do 59 cm, od 5 cm do 9 cm oraz od 60 cm do 90 cm, nie uwzględniają rzeczywistych wymogów i standardów dotyczących prowadzenia robót. Pierwsza z tych odpowiedzi wykracza poza zakres, który jest zgodny z najlepszymi praktykami, a ponadto może sugerować, że większe warstwy ziemi można bezpiecznie pozostawić bez odpowiedniego zabezpieczenia, co jest błędne. Druga odpowiedź wskazuje na zbyt małą grubość, co naraża na ryzyko nieodwracalnych szkód w strukturze gleby oraz może prowadzić do problemów z osiadaniem gruntu, co jest krytyczne w kontekście budownictwa. Trzecia odpowiedź również ignoruje kluczowe aspekty geotechniczne, stanowiąc zagrożenie dla stabilności konstrukcji i ochrony środowiska. W każdej z tych sytuacji istnieje ryzyko związane z niewłaściwym zarządzaniem gleba, która może prowadzić do poważnych problemów inżynieryjnych i ekologicznych. Dlatego niezwykle istotne jest przestrzeganie obowiązujących norm oraz prowadzenie prac zgodnie z wytycznymi, aby zapewnić bezpieczeństwo i trwałość prowadzonych działań budowlanych.

Pytanie 7

Jakiego materiału należy użyć do stworzenia górnej warstwy nawierzchni kortu tenisowego?

A. Mączka ceglana

B. Kamienie rzeczne

C. Cegła klinkierowa

D. Płyty betonowe

Mączka ceglana jest najczęściej stosowanym materiałem do budowy wierzchniej warstwy nawierzchni kortów tenisowych, ponieważ zapewnia odpowiednią przyczepność oraz amortyzację podczas gry. Jest to materiał naturalny, który charakteryzuje się dobrą przepuszczalnością wody, co pozwala na szybkie osuszanie powierzchni po opadach deszczu. Co więcej, mączka ceglana sprzyja dynamicznej grze, umożliwiając graczom łatwiejsze hamowanie i zmianę kierunku. W praktyce, nawierzchnie z mączki ceglanej wymagają regularnego nawadniania, co zapobiega ich przesuszeniu i pękaniu, a także konieczności kontrolowania poziomu granulacji mączki, aby utrzymać optymalne warunki gry. Warto również zauważyć, że korty z mączki ceglanej są mniej kontuzjogenne w porównaniu do nawierzchni twardych, co czyni je preferowanym wyborem dla wielu profesjonalnych i amatorskich graczy. Ponadto, mączka ceglana sprzyja długowieczności kortu, ponieważ ma zdolność do samoregeneracji i łatwego dostosowywania się do warunków atmosferycznych.

Pytanie 8

Na podstawie danych zawartych w tabeli wskaż skałę, która jest najmniej przydatna do produkcji materiałów przeznaczonych do budowy nawierzchni na placach miejskich.

	Nazwy skał	Ścieralność na tarczy Boehhmego [cm] (uśredniona dla polskich złóż)
A.	Sjenit	0,23 - 0,25
B.	Granit	0,16 - 0,24
C.	Marmur	0,39 - 0,65
D.	Piaskowiec	0,87 - 1,94

A. D.

B. C.

C. A.

D. B.

Odpowiedź D jest poprawna, ponieważ wskazuje na skałę, która ma najwyższą wartość ścieralności, co czyni ją najmniej odporną na zużycie. Ścieralność skał na tarczy Boehmego jest kluczowym wskaźnikiem przydatności materiałów budowlanych do zastosowań, takich jak nawierzchnie miejskie. Piaskowiec, mający wartość ścieralności w zakresie 0,87 - 1,94 cm, jest szczególnie podatny na zużycie, co czyni go nieodpowiednim do miejsc o dużym natężeniu ruchu. W praktyce oznacza to, że materiały budowlane muszą być wybierane na podstawie ich odporności na ścieranie, aby zapewnić długowieczność i bezpieczeństwo nawierzchni. Branżowe normy, takie jak PN-EN 1338, wskazują na znaczenie ścieralności w kontekście trwałości nawierzchni. Wybór mniej odpornych materiałów może prowadzić do częstszych napraw i kosztów utrzymania, co w dłuższej perspektywie wpływa na efektywność ekonomiczną projektów budowlanych.

Pytanie 9

Brama księżycowa jest charakterystycznym elementem wystroju ogrodu?

A. włoskiego

B. chińskiego

C. angielskiego

D. francuskiego

Brama księżycowa to charakterystyczny element architektury ogrodowej w stylu chińskim, który odzwierciedla głębokie powiązania tego stylu z filozofią feng shui oraz estetyką natury. Tego typu bramy, często dekorowane ornamentami przedstawiającymi smoki czy inne symbole szczęścia, nie tylko pełnią funkcję estetyczną, ale także praktyczną, wyznaczając granice przestrzeni i tworząc harmonijne połączenie między ogrodem a otoczeniem. W ogrodach chińskich brama księżycowa może być umiejscowiona w strategicznych punktach, aby kierować wzrokiem i energią w określone miejsca, co jest zgodne z zasadami feng shui. Użytkownicy mogą spotkać się z tym elementem w różnych formach, od prostych łuków po bogato zdobione struktury, które mogą być używane do tworzenia intymnych zakątków w ogrodzie. Warto również dodać, że brama księżycowa może być inspiracją dla współczesnych projektów ogrodowych, w których dąży się do integracji architektury z naturą, co jest istotnym kierunkiem w nowoczesnym projektowaniu przestrzeni zewnętrznych.

Pytanie 10

Wyposażenie ogrodów zmysłowych skoncentrowanych na dotyku cechuje się bogactwem oraz różnorodnością

A. faktur

B. dźwięków

C. zapachów

D. barw

Odpowiedź 'faktur' jest prawidłowa, ponieważ ogrody sensoryczne są projektowane z myślą o dostarczaniu różnorodnych doświadczeń zmysłowych, w tym zmysłu dotyku. Faktury obiektów w ogrodzie, takie jak szorstkie kamienie, gładkie liście, czy miękkie poduszki roślinne, mają na celu stymulowanie dotyku, co jest kluczowe dla osób rozwijających się sensorycznie, szczególnie dzieci oraz osób z niepełnosprawnościami. W praktyce, bogactwo faktur sprzyja eksploracji i interakcji, pozwalając na wieloaspektowe doświadczanie przestrzeni. Wzbogacone o różnorodne tekstury, ogrody sensoryczne mogą wspierać terapie zajęciowe oraz edukację sensoryczną. Przykładem mogą być ogrody z roślinami o różnych fakturach liści, jak miękka lawenda czy szorstki rozmaryn, które zachęcają do dotykania i odkrywania. W kontekście standardów branżowych, projektowanie ogrodów sensorycznych uwzględnia zasady dostępności, zgodnie z którymi przestrzenie powinny być przyjazne i dostępne dla wszystkich użytkowników, w tym osób z ograniczeniami sensorycznymi.

Pytanie 11

Podział podłużnego ogrodu na strefy za pomocą dróg biegnących równolegle do krótszych boków sprawia, że jego wnętrze wydaje się być

A. niższe

B. węższe

C. szersze

D. wyższe

Podział podłużnego wnętrza ogrodowego drogami przebiegającymi równolegle do jego krótszych boków rzeczywiście sprawia, że przestrzeń ta wydaje się być szersza. Jest to efekt percepcyjny, który wynika z naszego postrzegania proporcji i układu przestrzennego. Kiedy spojrzymy na ogrody z układem dróg równoległych do krótszych boków, nasz wzrok jest kierowany wzdłuż tych linii, co stwarza wrażenie większej szerokości. W praktyce, architekci krajobrazu często wykorzystują ten efekt w projektowaniu przestrzeni publicznych oraz prywatnych ogrodów. Dobre praktyki w projektowaniu ogrodów podkreślają znaczenie proporcji i układu elementów, co wpływa na odczucie wielkości. Na przykład, w ogrodzie o prostokątnym kształcie, dodanie ścieżek w układzie równoległym do krótszego boku może pomóc otworzyć przestrzeń i nadać jej bardziej harmonijny charakter. Efekt ten jest także stosowany w urbanistyce, gdzie odpowiednie projektowanie ulic i alejek może uczynić przestrzeń bardziej przyjazną i funkcjonalną dla użytkowników.

Pytanie 12

Jaka metoda konserwacji jest najbardziej efektywna dla utrzymania trwałości powierzchni drewnianych elementów ogrodu, takich jak altany czy pergole?

A. Malowanie farbą akrylową

B. Polewanie wodą w czasie upałów

C. Pokrywanie folią w okresie zimowym

D. Regularne stosowanie oleju do drewna

Malowanie drewnianych elementów ogrodu farbą akrylową nie jest zalecane, ponieważ farba tworzy na powierzchni szczelną warstwę, co może powodować gromadzenie się wilgoci pod spodem i prowadzić do gnicia drewna. Farby akrylowe są bardziej odpowiednie do powierzchni mniej wymagających pod względem oddziaływania z wilgocią, jak np. wnętrza budynków. Polewanie drewnianych konstrukcji wodą w czasie upałów jest błędnym podejściem, ponieważ nadmierna wilgoć może prowadzić do pęcznienia drewna i sprzyjać rozwojowi grzybów i pleśni. Jest to jeden z najczęstszych błędów popełnianych przez osoby, które chcą szybko ochłodzić drewniane powierzchnie, nie zdając sobie sprawy z długoterminowych konsekwencji. Pokrywanie drewnianych elementów folią w okresie zimowym również nie jest skuteczną metodą konserwacji. Folia może zatrzymywać wilgoć, co prowadzi do zwiększonego ryzyka zgnilizny. Zamiast tego, lepiej jest stosować impregnaty i oleje, które zabezpieczają drewno przed wilgocią i niskimi temperaturami. Unikanie tych błędnych metod i stosowanie odpowiednich technik konserwacji pozwala na dłuższe cieszenie się estetyką i funkcjonalnością drewnianych elementów ogrodowych.

Pytanie 13

Ile wynosi nakład robocizny na budowę ścian prostokątnych piaskownic z betonu żwirowego, jeśli koszt robocizny na 1 m3 to 13,53 r-g, a wymiary ściany to szerokość 20 cm, wysokość 50 cm i długość 10 m?

A. 1,353 r-g

B. 0,1353 r-g

C. 13,53 r-g

D. 135,3 r-g

Poprawna odpowiedź to 13,53 r-g, co wynika z faktu, że nakład robocizny na wykonanie 1 m3 ścian piaskownic z betonu żwirowego wynosi 13,53 r-g. Aby obliczyć całkowity nakład robocizny dla podanych wymiarów ściany, należy najpierw obliczyć objętość tej ściany. Wymiary ściany to szerokość 20 cm (0,2 m), wysokość 50 cm (0,5 m) oraz długość 10 m. Obliczając objętość, stosujemy wzór: V = szerokość x wysokość x długość, co daje V = 0,2 m x 0,5 m x 10 m = 1 m3. Ponieważ nakład robocizny wynosi 13,53 r-g na 1 m3, całkowity nakład robocizny dla tej ściany wynosi 13,53 r-g. Tego rodzaju obliczenia są standardową praktyką w branży budowlanej, gdzie dokładne oszacowanie kosztów robocizny jest kluczowe dla zarządzania projektem oraz efektywności budowy. Warto również zwrócić uwagę na wpływ na harmonogram realizacji prac i budżet projektu, gdzie precyzyjna kalkulacja robocizny pozwala uniknąć opóźnień oraz przekroczeń kosztów.

Pytanie 14

Jakiego rodzaju spoiwa powinno się użyć do stabilizacji nawierzchni gruntowej z niską zawartością frakcji ilastych?

A. Glinę

B. Gips

C. Wapno

D. Cement

Odpowiedzi takie jak glina, gips czy wapno nie są odpowiednie do stabilizacji nawierzchni gruntowych o małej zawartości części ilastych z kilku istotnych powodów. Glinę, choć posiada właściwości plastyczne, nie może być skutecznie wykorzystywana do stabilizacji gruntów, gdyż jej działanie polega na wiązaniu cząstek na zasadzie plastyczności i lepkości, co nie zapewnia odpowiedniej wytrzymałości strukturalnej i może prowadzić do osiadania oraz deformacji nawierzchni. Gips, z kolei, charakteryzuje się niską odpornością na wilgoć, co czyni go nieodpowiednim materiałem w kontekście długoterminowej stabilizacji gruntów, zwłaszcza w warunkach zmiennej wilgotności. Wapno, chociaż stosowane w stabilizacji gruntów, nie jest tak efektywne w przypadku gruntów o niskiej zawartości części ilastych. Ma swoje zastosowanie w gruntach, gdzie występują części ilaste, ale nie jest w stanie zapewnić pożądanej nośności w przypadku gruntów o małej zawartości tychże części. W przypadku decyzji o doborze odpowiedniego spoiwa do stabilizacji gruntów, kluczowe jest zrozumienie różnicy w mechanizmach działania poszczególnych materiałów oraz ich odpowiedniości do specyficznych warunków gruntowych. Ignorowanie tych różnic może prowadzić do kosztownych błędów w projektowaniu i realizacji nawierzchni, które w konsekwencji mogą nie spełniać wymaganych norm i standardów.

Pytanie 15

Główne kryterium doboru elementów wyposażenia skateparku to

A. rozmiar

B. kolor

C. trwałość

D. estetyka

Trwałość jest kluczowym kryterium przy doborze wyposażenia skateparku, ponieważ umożliwia długotrwałe użytkowanie obiektów w zmiennych warunkach atmosferycznych oraz intensywnej eksploatacji przez skaterów. Wysokiej jakości materiały, takie jak stal nierdzewna, beton odporny na ścieranie czy kompozyty, są standardem w renomowanych projektach skateparków. Przykładem praktycznego zastosowania jest wykorzystanie specjalnych powłok antypoślizgowych, które nie tylko zwiększają bezpieczeństwo, ale również minimalizują zużycie nawierzchni. Dodatkowo, trwałość wpływa na obniżenie kosztów utrzymania i napraw, co jest istotne dla zarządców obiektów. Zwracając uwagę na trwałość, projektanci uwzględniają także przyszłe trendy rozwoju sportów ekstremalnych, co pozwala adaptować skatepark do zmieniających się potrzeb użytkowników.

Pytanie 16

Jaki element przestrzenny wyróżnia klasztorne założenia ogrodowe z okresu średniowiecza?

A. Wgłębnik

B. Wirydarz

C. Wzgórze

D. Grota

Wirydarz to centralny element przestrzenny w średniowiecznych klasztornych ogrodach, który pełnił zarówno funkcje estetyczne, jak i praktyczne. Był to zazwyczaj prostokątny dziedziniec otoczony krużgankami, który służył mnichom jako miejsce do medytacji, modlitwy oraz codziennych aktywności. Wirydarz często był zagospodarowany zielenią, w tym ziołami i roślinami leczniczymi, co miało znaczenie nie tylko w kontekście duchowym, ale także w praktycznym użytkowaniu, gdyż dostarczał mnichom składników do posiłków oraz leków. W kontekście współczesnego projektowania przestrzeni ogrodowych można zauważyć, że wirydarz inspiruje nowoczesne koncepcje ogrodowe, które łączą estetykę z funkcjonalnością, takie jak ogrody sensoryczne czy terapeutyczne. Zrozumienie roli wirydarza w średniowieczu pozwala na lepsze zaprojektowanie przestrzeni, które sprzyjają zarówno kontemplacji, jak i aktywności fizycznej, co jest zgodne z aktualnymi trendami w architekturze krajobrazu.

Pytanie 17

Jakiego rodzaju lakier powinno się zastosować do pokrycia drewnianego podestu w ogrodzie przydomowym?

A. Innowacyjny, jednoskładnikowy lakier przeznaczony do ochronno-dekoracyjnego wykończenia podłóg z różnych rodzajów drewna oraz korka w pomieszczeniach.

B. Jednoskładnikowy lakier stworzony do wykończenia podłóg z drewna i materiałów drewnopochodnych w mieszkalnych pomieszczeniach oraz obiektach użyteczności publicznej.

C. Lakier do lakierowania drewnianych podłóg, parkietów, boazerii i elementów wyposażenia wnętrz w obiektach użyteczności publicznej.

D. Lakier przeznaczony do malowania drewna lub materiałów drewnopochodnych stosowanych na zewnątrz i wewnątrz pomieszczeń

Lakier przeznaczony do malowania drewna lub materiałów drewnopochodnych eksploatowanych na zewnątrz i wewnątrz pomieszczeń to najlepszy wybór do polakierowania drewnianego podestu w ogródku przydomowym, ponieważ zapewnia on odpowiednią ochronę przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi, takimi jak wilgoć, promieniowanie UV oraz zmiany temperatury. Tego typu lakier jest formułowany tak, aby tworzył elastyczną powłokę odporną na pękanie i łuszczenie, co jest szczególnie istotne w przypadku elementów narażonych na zmienne warunki atmosferyczne. Dzięki zastosowaniu takiego lakieru, podest nie tylko zyska estetyczny wygląd, ale także wydłuży swoją żywotność oraz ułatwi konserwację. Na przykład, lakier taki można aplikować na tarasy, altany czy meble ogrodowe, co podkreśla jego wszechstronność. Warto także pamiętać, że przed nałożeniem lakieru, drewniana powierzchnia powinna być odpowiednio przygotowana, co obejmuje szlifowanie oraz oczyszczanie, aby zapewnić dobrą przyczepność i trwałość powłoki. Wybierając lakier do zastosowań zewnętrznych, należy zwrócić uwagę na jego odporność na działanie grzybów i pleśni, co jest kolejnym atutem omawianego produktu.

Pytanie 18

Jakiego typu mapy są stosowane do tworzenia graficznej części inwentaryzacji?

A. Mapa fizjograficzna

B. Mapa glebowa

C. Mapa zasadnicza

D. Mapa topograficzna

Wybór mapy glebowej, mapy fizjograficznej lub mapy topograficznej jako odpowiedzi na pytanie o inwentaryzację jest podstawowym błędem, ponieważ każda z tych map ma inne zastosowania i cele. Mapa glebowa koncentruje się na typach gleb, ich właściwościach i rozkładzie w terenie, co jest istotne w kontekście rolnictwa i badań środowiskowych, ale nie dostarcza kluczowych informacji o granicach działek czy strukturach budowlanych, które są niezbędne w inwentaryzacji. Mapa fizjograficzna ilustruje formy terenu, takie jak góry, doliny czy zbiorniki wodne, a także pokrycie terenu, ale nie uwzględnia szczegółowych elementów, które powinny być zarejestrowane w ramach inwentaryzacji. Z kolei mapa topograficzna, choć zawiera informacje o ukształtowaniu terenu i obiektach, nie jest wystarczająco szczegółowa w kontekście prawnych granic działek i infrastruktury, co czyni ją mniej użyteczną w tym kontekście. Właściwym podejściem do inwentaryzacji jest stosowanie mapy zasadniczej, która dostarcza kompleksowych i precyzyjnych informacji niezbędnych do formalnego zarejestrowania i zarządzania nieruchomościami, a błędny wybór innych typów map może prowadzić do niekompletnych lub błędnych danych w procesie inwentaryzacji.

Pytanie 19

Który element wyposażenia parku miejskiego, zlokalizowany wzdłuż alei parkowej, będzie pomocny w uwydatnieniu jej linearnego wyglądu?

A. Tablica upamiętniająca

B. Postument z rzeźbą

C. Fontanna o okrągłym kształcie

D. Kanał wodny

Kanał wodny, jako element architektury krajobrazu, doskonale podkreśla linearność alei parkowej, tworząc wizualne połączenia oraz kierując wzrok odwiedzających wzdłuż ścieżki. Wody w kanale mogą odbijać otaczające je rośliny i niebo, co wzmacnia efekt przestrzenności oraz optycznie wydłuża trasę spacerową. Dodatkowo, wprowadzenie kanału wodnego do przestrzeni publicznej wspiera bioróżnorodność, stanowiąc habitat dla różnych gatunków fauny i flory. Przykładem dobrego zastosowania kanałów wodnych są parki miejskie w Amsterdamie, gdzie woda integruje różne elementy przestrzeni, a także sprzyja rekreacji w postaci spacerów wzdłuż brzegów. Zgodnie z zasadami projektowania przestrzeni publicznych, takie rozwiązania powinny uwzględniać nie tylko estetykę, ale także funkcjonalność, co czyni kanał wodny optymalnym wyborem, by poprawić jakość życia mieszkańców oraz zachęcać do aktywności na świeżym powietrzu.

Pytanie 20

Najbardziej zmienny charakter aranżacji wnętrza krajobrazowego można osiągnąć przez zastosowanie w jego projektowaniu

A. asymetrii oraz kolorów kontrastowych

B. symetrii oraz kolorów stonowanych

C. asymetrii oraz kolorów stonowanych

D. symetrii oraz kolorów kontrastowych

Odpowiedź 'asymetrię i barwy kontrastowe' jest prawidłowa, ponieważ asymetria w kompozycji wnętrz krajobrazowych wprowadza dynamizm i ruch. W przeciwieństwie do symetrii, która często kojarzy się z harmonijnym i statycznym układem, asymetria pozwala na większą swobodę w aranżacji przestrzeni. Gdy połączymy ją z barwami kontrastowymi, uzyskujemy efekt, który przyciąga wzrok i stymuluje zmysły. Przykładem może być wykorzystanie ciemnych i jasnych odcieni w jednym projekcie, co nie tylko ożywia przestrzeń, ale także podkreśla różnorodność elementów krajobrazu. Podczas projektowania wnętrz krajobrazowych warto wziąć pod uwagę zasady teorii koloru oraz zasady kompozycji, które mówią o wykorzystywaniu kontrastów dla uzyskania większej siły wyrazu. W praktyce, projektanci często korzystają z asymetrycznych układów roślinności, co może stworzyć wrażenie naturalności i organiczności, a zastosowanie kontrastowych barw, takich jak głębokie zielenie i jasne kwiaty, przyciąga uwagę i nadaje przestrzeni energii.

Pytanie 21

Aby zrealizować pionową izolację przeciwwilgociową fundamentu murku ogrodzeniowego, jakie materiały należy wykorzystać?

A. papę asfaltową

B. wełnę mineralną

C. styropian

D. agrowłókninę

Wełna mineralna, styropian i agrowłóknina to materiały, które nie spełniają wymagań dla pionowej izolacji przeciwwilgociowej fundamentów. Wełna mineralna jest doskonałym izolatorem termicznym, jednak nie ma wystarczających właściwości hydroizolacyjnych. Jej struktura może wchłaniać wodę, co prowadzi do utraty właściwości izolacyjnych i ryzyka rozwoju pleśni oraz grzybów. Z kolei styropian, choć jest materiałem odpornym na działanie wody, nie jest przeznaczony do stosowania bezpośrednio w strefie wilgotnej, ponieważ jego powierzchnia nie zapewnia skutecznej bariery przeciwwilgociowej. Może on również ulegać degradacji pod wpływem niektórych chemikaliów zawartych w gruncie. Agrowłóknina, z drugiej strony, jest materiałem stosowanym głównie w ogrodnictwie i ma na celu ochronę roślin, a nie izolację budowli przed wilgocią. Jej zastosowanie w kontekście budowlanym jest niewłaściwe, ponieważ nie chroni fundamentów przed wodą gruntową. Wybór odpowiednich materiałów do izolacji fundamentów jest kluczowy dla zapewnienia trwałości i bezpieczeństwa konstrukcji. Niezrozumienie właściwości materiałów może prowadzić do poważnych konsekwencji, w tym uszkodzenia fundamentów i zwiększenia kosztów napraw. Dlatego ważne jest, aby przy wyborze materiałów kierować się ich rzeczywistymi właściwościami oraz zastosowaniem zgodnym z normami budowlanymi.

Pytanie 22

Aby uniknąć pęknięć w konstrukcji betonowego murka oporowego o długości 8 m, konieczne jest przewidzenie wykonania

A. szczelin dylatacyjnych

B. izolacji pionowej

C. rynny stokowej

D. fundamentów punktowych

Odpowiedzią prawidłową są szczeliny dylatacyjne, które są kluczowym elementem w konstrukcjach betonowych, szczególnie w długich murkach oporowych. Dylatacje mają na celu kompensację skurczów i wydłużeń betonu spowodowanych zmianami temperatury, wilgotności oraz obciążeniami. W przypadku murków oporowych o długości 8 m, brak dylatacji może prowadzić do poważnych uszkodzeń, takich jak pęknięcia, spowodowane naprężeniami wewnętrznymi. Zgodnie z normą PN-EN 1992-1-1, zaleca się stosowanie dylatacji co 8-12 m, w zależności od warunków atmosferycznych i rodzaju zastosowanego betonu. Przykładem praktycznym mogą być budowy w rejonach o dużych różnicach temperatur, gdzie odpowiednie zaprojektowanie dylatacji jest kluczowe dla trwałości konstrukcji. Ponadto, zastosowanie dylatacji pozwala na łatwiejsze naprawy w przyszłości bez konieczności wykonywania większych prac remontowych.

Pytanie 23

Przedstawiony na ilustracji fragment Starego Miasta w Krakowie stanowi układ

A. urbanistyczny zabytkowy.

B. ruralistyczny współczesny.

C. ruralistyczny zabytkowy.

D. urbanistyczny współczesny.

Fragment Starego Miasta w Krakowie jest rzeczywiście przykładem urbanistycznego układu zabytkowego. W kontekście urbanistyki, zabytkowe układy miejskie odgrywają kluczową rolę w zachowaniu dziedzictwa kulturowego. W przypadku Krakowa, miasto to posiada strukturę urbanistyczną sięgającą średniowiecza, co czyni go unikalnym na skalę europejską. Warto zauważyć, że układ urbanistyczny Starego Miasta, w tym Rynek Główny z Kościołem Mariackim i Sukiennicami, został zaplanowany w sposób, który odzwierciedla ówczesne zasady planowania przestrzennego. Zgodnie z wytycznymi UNESCO dotyczącymi ochrony dziedzictwa kulturowego, kluczowe jest podtrzymywanie pierwotnych struktur i zachowanie ich autentyczności. W praktyce oznacza to, że wszelkie działania w sferze urbanistyki i gospodarki przestrzennej powinny uwzględniać istniejące wartości historyczne oraz społeczne, co przekłada się na zrównoważony rozwój i ochronę lokalnej tożsamości. Właściwe klasyfikowanie takich układów wpływa na przyszłe decyzje dotyczące rozwoju miast oraz ich rewitalizacji.

Pytanie 24

Jakie materiały oraz sprzęt są wymagane do przeprowadzenia renowacji i ochrony przed korozją biologiczną kamiennej okładziny na murze oporowym?

A. Lakierobejca oraz gąbka ścierna

B. Bejca oraz szczotka z plastiku

C. Farba antykorozyjna i szczotka druciana

D. Impregnat na bazie żywicy i myjka ciśnieniowa

Bejca i szczotka z tworzywa sztucznego nie stanowią odpowiedniego zestawu do zabezpieczenia kamiennej okładziny przed korozją biologiczną. Bejca, choć może poprawić wygląd drewna, nie oferuje właściwości ochronnych dla materiałów kamiennych, a jej zastosowanie na murkach oporowych nie zapewnia długotrwałej ochrony przed wpływem mikroorganizmów. Szczotka z tworzywa sztucznego również nie jest wystarczająco skuteczna w usuwaniu zanieczyszczeń biologicznych, które gromadzą się na kamieniach. Impregnat na bazie żywicy, w przeciwieństwie do bejcy, jest stworzony do ochrony porowatych powierzchni przed wodą oraz zanieczyszczeniami. Farba antykorozyjna i szczotka druciana, mimo że mogłyby być skuteczne w przypadku metalu, nie są odpowiednie dla kamienia. Farby te, przeznaczone do metalu, mogą nie tylko nie przylegać do kamienia, ale także z czasem pękać, co prowadzi do dalszych uszkodzeń. Lakierobejca i gąbka ścierna również nie są skutecznymi materiałami w tym kontekście, ponieważ lakierobejca nie penetruje struktury kamienia i nie zapewnia odpowiedniej ochrony przed wilgocią, co jest kluczowe w przypadku murków oporowych narażonych na działanie czynników atmosferycznych. Właściwe podejście do konserwacji wymaga stosowania materiałów i sprzętu dedykowanych do konkretnych typów powierzchni, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży budowlanej i konserwatorskiej.

Pytanie 25

Jaką właściwą sekwencję działań należy podjąć przy budowie małej, roślinnej skarpy na gruncie o niskiej przepuszczalności?

A. Wykopanie, wykonanie drenażu z kamieni lub gruzu, ułożenie martwicy, nadanie kształtu, nałożenie warstwy ziemi urodzajnej, wysiew nasion traw

B. Wykopanie, ułożenie martwicy, wykonanie drenażu z kamieni lub gruzu, nałożenie warstwy ziemi urodzajnej, wysiew nasion traw, uformowanie kształtu

C. Ułożenie martwicy, uformowanie kształtu, nałożenie warstwy ziemi urodzajnej, wykonanie wykopu, wykonanie drenażu z kamieni lub gruzu, wysiew nasion traw

D. Ułożenie martwicy, wykonanie drenażu z kamieni lub gruzu, uformowanie kształtu, wykopanie, nałożenie warstwy ziemi urodzajnej, wysiew nasion traw

Poprawna odpowiedź wskazuje na właściwą sekwencję działań koniecznych do budowy zadarnionej skarpy na gruncie nieprzepuszczalnym. Rozpoczęcie od wykonania wykopu jest kluczowe, ponieważ zapewnia odpowiednią głębokość oraz pozwala na osadzenie drenażu. Drenaż z kamieni lub gruzu jest niezbędny w przypadku gruntów nieprzepuszczalnych, aby odprowadzić nadmiar wody, co zapobiega erozji i osuwiskom. Po ułożeniu drenażu, konieczne jest dodanie martwicy, która poprawia strukturę gleby, a następnie kształtowanie skarpy, co umożliwia lepsze rozkładanie obciążenia i estetykę. Na końcu, ułożenie warstwy ziemi urodzajnej oraz wysiew nasion traw zapewnia trwałość i zieleń skarpy. Taka sekwencja prac jest zgodna z najlepszymi praktykami budowlanymi i hortikulturowymi, które zalecają staranne planowanie i realizację, aby uzyskać stabilne oraz estetyczne nasadzenia.

Pytanie 26

Formowanie spadków poprzecznych podczas budowy nawierzchni drogowej powinno być rozpoczęte na etapie

A. zagęszczania warstwy wiążącej

B. ustalania warstwy podbudowy

C. układania warstwy ścieralnej

D. niwelacji koryta drogi

Układanie warstwy ścieralnej to etap, który odbywa się na samym końcu procesu budowy nawierzchni drogowej, co oznacza, że formowanie spadków poprzecznych na tym etapie byłoby nieefektywne i niezgodne z najlepszymi praktykami budowlanymi. Warstwa ścieralna jest ostatnią warstwą nawierzchni, która jest odpowiedzialna za bezpośredni kontakt z pojazdami. Wcześniejsze etapy, takie jak zagęszczanie warstwy wiążącej, nie powinny być mylone z formowaniem spadków, ponieważ ich głównym celem jest zapewnienie odpowiedniej struktury i nośności nawierzchni, a nie kształtowanie profilu poprzecznego. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że spadki można formować w dowolnym momencie budowy, podczas gdy ich precyzyjne uformowanie na etapie niwelacji koryta jest podstawą dla całej konstrukcji. Również równanie warstwy podbudowy nie jest momentem odpowiednim do wprowadzenia spadków poprzecznych, ponieważ na tym etapie kładzie się nacisk na uzyskanie odpowiednich parametrów nośności podbudowy, a nie na formowanie geometrii nawierzchni. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że formowanie spadków poprzecznych to proces wymagający wcześniejszego zaplanowania i musi być realizowane w odpowiedniej kolejności.

Pytanie 27

Jaką należy przyjąć właściwą sekwencję działań przy budowie zbiornika wodnego z folii, jeżeli dół pod zbiornik został już przygotowany i wyłożony piaskiem?

A. Rozłożenie folii, unieruchomienie brzegów folii, nalanie wody, umieszczenie kamieni i żwiru na dnie

B. Rozłożenie folii, unieruchomienie brzegów folii, umieszczenie kamieni i żwiru na dnie, nalanie wody

C. Umieszczenie kamieni i żwiru na dnie, rozłożenie folii, unieruchomienie brzegów folii, nalanie wody

D. Rozłożenie folii, umieszczenie kamieni i żwiru na dnie, nalanie wody, unieruchomienie brzegów folii

W przypadku nieprawidłowej kolejności prac, jak na przykład rozpoczęcie od umieszczania kamieni i żwiru na dnie przed rozłożeniem folii, powstają poważne problemy techniczne. Przede wszystkim, zanim na dnie zbiornika znajdą się jakiekolwiek materiały stałe, folia musi być dokładnie umieszczona, aby uniknąć jej uszkodzenia. Umieszczenie kamieni i żwiru przed folią naraża ją na przetarcia i nieprawidłowe ułożenie. Kolejnym błędem jest nalewanie wody przed unieruchomieniem brzegów folii. Woda może spowodować, że folia zacznie się przemieszczać, co skutkuje nierównym rozkładem i potencjalnym uszkodzeniem. Ostatnim etapem powinno być zawsze unieruchomienie brzegów, co zapewnia stabilność i długoletnią funkcjonalność zbiornika. Tego rodzaju nieprawidłowe podejście do budowy zbiornika może prowadzić do kosztownych napraw oraz skrócenia żywotności konstrukcji. Stosowanie się do ustalonych standardów budowlanych oraz procedur jest kluczowe w zapewnieniu efektywności i trwałości takich rozwiązań, dlatego ważne jest, aby każdy krok wykonywać w odpowiedniej kolejności.

Pytanie 28

Drewnianą palisadę, która ma pełnić rolę ściany oporowej, należy osadzić w ziemi na głębokość równą

A. 1/2 jej wysokości

B. 1/3 jej wysokości

C. 1/4 jej wysokości

D. 1/5 jej wysokości

Wybór głębokości osadzenia palisady drewnianej na 1/5, 1/4 lub 1/3 jej wysokości jest niewłaściwy z kilku powodów. Po pierwsze, zbyt płytkie osadzenie nie zapewnia wystarczającej stabilności strukturalnej, co może prowadzić do przewrócenia się palisady w przypadku działania sił bocznych, takich jak nacisk gruntu czy wody. Osadzając palisadę na głębokość 1/5 wysokości, ryzykujemy, że jej stabilność zostanie naruszona, zwłaszcza w przypadku niekorzystnych warunków atmosferycznych, jak silne opady deszczu, które mogą prowadzić do erozji gruntu. Z kolei opcja 1/4 wysokości również nie oferuje odpowiedniego zabezpieczenia przed działaniem sił zewnętrznych. W praktyce, palisady pełnią rolę oporową, a ich konstrukcja powinna być dostosowana do warunków gruntowych oraz obciążenia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami inżynieryjnymi. Warto również zwrócić uwagę na to, że standardy budowlane oraz normy geotechniczne podkreślają, iż głębokość osadzenia powinna być na tyle znacząca, aby zminimalizować ryzyko osunięcia się gruntu oraz zjawisk związanych z erozją. Dlatego, aby zapewnić bezpieczeństwo budowli, należy stosować się do zasad, które zalecają osadzenie palisady na głębokość równą co najmniej połowie jej wysokości.

Pytanie 29

Wykopanie rowu, ustabilizowanie dna, nasypanie piasku, rozciągnięcie sznura, ustawienie obrzeży oraz zasypanie rowu ziemią po obu stronach i ubicie gruntu - to sekwencja działań przy montażu obrzeży nawierzchni?

A. pieszej

B. jezdnej

C. pieszo-jezdnej

D. parkingowej

Wybór odpowiedzi dotyczącej nawierzchni jezdnej czy parkingowej jest nietrafiony, bo pytanie mówi tylko o nawierzchni pieszej. Przy budowie jezdni liczy się bardziej nośność i wytrzymałość, używa się też bardziej zaawansowanych technologii, które tu nie pasują. Na przykład, do budowy dróg często używa się materiałów bitumicznych i różnych wzmocnień, żeby wytrzymać obciążenia od samochodów. Z kolei przy parkingach ważne jest, żeby mieć dobry system odwadniania oraz stabilizację gruntu, żeby nawierzchnia się nie osiadała. Zrozumienie tych różnic między nawierzchniami pieszymi a jezdnymi jest kluczowe, jak się chce dobrze zaprojektować i zbudować. Złe dobieranie technologii czy materiałów może spowodować problemy, takie jak pękająca nawierzchnia czy osiadanie, co zagraża bezpieczeństwu użytkownikom. Dlatego warto kierować się uznanymi normami, żeby zapewnić trwałość i dobre warunki dla różnych rodzajów nawierzchni.

Pytanie 30

Brzegi stawu w założeniu ogrodowo-pałacowym w stylu angielskim powinny być chronione

A. faszyną

B. betonowymi kratami ażurowymi

C. murem z betonu

D. gabionami wypełnionymi szkłem

Betonowy mur, choć może zapewniać stabilność i trwałość, nie jest odpowiednim rozwiązaniem dla brzegów stawów w stylu angielskim. Tego typu konstrukcje mogą być zbyt surowe i nieprzyjazne dla otoczenia, a ich gładkie powierzchnie mogą prowadzić do erozji gleby w wyniku występujących fal i prądów wodnych. Użycie betonowego muru może również negatywnie wpłynąć na ekosystem stawu, ograniczając dostęp organizmów wodnych do brzegów. Gabiony wypełnione szkłem, mimo że oferują nowoczesny i ciekawy wygląd, są zupełnie niepraktyczne w kontekście ochrony brzegów. Szkło jest materiałem delikatnym, narażonym na uszkodzenia, a jego obecność w takich konstrukcjach może prowadzić do zanieczyszczenia, co stanowi zagrożenie dla bioróżnorodności. Betonowe ażurowe kraty, chociaż bardziej estetyczne niż solidne mury, wciąż nie spełniają wymogów ekologicznych i mogą powodować lokalne zmiany hydrograficzne, wpływając negatywnie na naturalne siedliska w stawach. Wybór odpowiednich materiałów do zabezpieczenia brzegów stawu powinien opierać się na zasadach zrównoważonego rozwoju i integracji z ekosystemem, co jest kluczowe dla zachowania zdrowia i estetyki ogrodów stylu angielskiego.

Pytanie 31

Długość zbiornika wodnego wynosi 8 m. Jaką długość będzie miał ten zbiornik na planie wykonanym w skali 1:50?

A. 8 cm

B. 4 cm

C. 2 cm

D. 16 cm

Poprawna odpowiedź to 16 cm, co wynika z zastosowania reguły przeliczeniowej przy tworzeniu planów w skali. W skali 1:50 oznacza to, że 1 cm na planie odpowiada 50 cm w rzeczywistości. Zbiornik wodny ma długość 8 m, co przelicza się na 800 cm. Aby obliczyć długość zbiornika na planie, dzielimy rzeczywistą długość przez współczynnik skali: 800 cm ÷ 50 = 16 cm. Takie obliczenia są kluczowe w projektowaniu architektonicznym, inżynieryjnym oraz w różnych dziedzinach nauk przyrodniczych, gdzie precyzyjne odwzorowanie wymiarów jest niezbędne. Dobrze sporządzony plan w odpowiedniej skali ułatwia zrozumienie układu przestrzennego oraz pozwala na dokładne oszacowanie materiałów potrzebnych do realizacji projektu. Przykładowo, w geodezji i kartografii umiejętność przeliczania rzeczywistych wymiarów na wymiary na mapie jest niezbędna do prawidłowego odzwierciedlenia obiektów na planach urbanistycznych lub terenowych.

Pytanie 32

Jaki instrument jest używany do pomiaru kątów zarówno poziomych, jak i pionowych w terenie?

A. Niwelator.

B. Kątomierz.

C. Teodolit.

D. Poziomica.

Węgielnica, niwelator oraz poziomica to przyrządy pomiarowe, które służą do różnych celów w geodezji i budownictwie, lecz nie są przeznaczone do pomiaru kątów poziomych i pionowych z taką precyzją, jak teodolit. Węgielnica jest narzędziem używanym głównie do sprawdzania kąta prostego oraz poziomowania, co czyni ją niezastąpionym przyrządem w pracach budowlanych, jednak nie wykonuje ona pomiarów kątów w sensie geodezyjnym. Niwelator natomiast, choć jest istotnym narzędziem w geodezji, służy do pomiaru różnic wysokości i poziomowania terenu, a nie do bezpośredniego pomiaru kątów. W kontekście niwelacji, pomiary są wykonywane przy pomocy poziomic, które oferują precyzyjne dane, ale znowu, nie dotyczą one pomiarów kątów. Poziomica, z kolei, jest prostym narzędziem do sprawdzania poziomu powierzchni w budownictwie, ale nie ma zdolności do mierzenia kątów, co ogranicza jej użyteczność w bardziej skomplikowanych zastosowaniach geodezyjnych. Powszechnym błędem jest mylenie tych narzędzi z teodolitem, co wynika z braku zrozumienia ich specyficznych funkcji i zastosowań. Aby uniknąć takich pomyłek, ważne jest zrozumienie różnic między tymi instrumentami oraz ich odpowiednich zastosowań w praktyce budowlanej i geodezyjnej.

Pytanie 33

Wczesne etapy rozwoju dziedziny zwanej planowaniem przestrzennym przypadają na przełom stuleci

A. XVIII i XIX

B. XV i XVI

C. XIX i XX

D. XVI i XVII

Wybór innych opcji, takich jak XVIII i XIX wiek, XVI i XVII wiek czy XV i XVI wiek, nie oddaje rzeczywistych korzeni planowania przestrzennego. W XVIII wieku, mimo że zaczęto wprowadzać pewne zasady dotyczące urbanistyki, jak np. układ miast, to jeszcze nie było systematycznego podejścia do planowania przestrzennego. Rozwój współczesnych koncepcji związanych z planowaniem przestrzennym nastąpił dopiero w XIX wieku, kiedy to na światło dzienne wyszły problemy związane z szybkim rozwojem miast i koniecznością regulacji przestrzeni. W XVI i XVII wieku, choć architektura i urbanistyka były obecne, nie istniały jeszcze formalne metody ani zasady dotyczące zarządzania przestrzenią. W tym czasie dominowały podejścia oparte na estetyce, a nie na funkcjonalności czy zrównoważonym rozwoju. Wybór XV i XVI wieku również jest mylny, ponieważ wtedy koncepcje urbanistyczne były jeszcze w powijakach, a miasta często rozwijały się w sposób chaotyczny, bez przemyślanej wizji. Zrozumienie błędnych koncepcji związanych z tymi okresami pozwala lepiej dostrzegać, jak bardzo ewoluowały idee planowania przestrzennego oraz dlaczego przyjęcie zorganizowanego podejścia stało się niezbędne dla współczesnego rozwoju urbanistycznego.

Pytanie 34

Jaki element wyposażenia charakteryzuje ogród kalwaryjski?

A. Glorieta

B. Pagoda

C. Oranżeria

D. Kapliczka

Kapliczka jest kluczowym elementem infrastruktury ogrodu kalwaryjnego, będącego miejscem kultu i medytacji, często nawiązującym do kalwaryjskiej tradycji pielgrzymkowej. To niewielka budowla sakralna, w której umieszczane są figury lub obrazy świętych, co sprzyja kontemplacji i modlitwie. W ogrodach kalwaryjnych kapliczki są rozmieszczone w strategicznych miejscach, często przy ścieżkach prowadzących do głównych punktów kultowych, takich jak stacje drogi krzyżowej. Tego typu obiekty mają na celu nie tylko wzmocnienie duchowego doświadczenia pielgrzymów, ale również stanowią ważny element krajobrazu, wpisując się w estetykę oraz funkcję przestrzeni zielonej. W kontekście projektowania ogrodów kalwaryjnych, należy zwrócić uwagę na odpowiednie materiały oraz stylistykę architektoniczną kapliczek, które powinny harmonizować z otoczeniem i podkreślać sakralny charakter miejsca. Poszanowanie dla lokalnych tradycji i historii jest istotnym aspektem przy ich budowie oraz utrzymaniu.

Pytanie 35

Ile dni po wykonaniu fundamentu betonowego można rozpocząć murowanie ściany oporowej?

A. 7 dniach

B. 28 dniach

C. 35 dniach

D. 14 dniach

Odpowiedź 28 dni jest poprawna, gdyż zgodnie z ogólnymi zasadami budownictwa, szczególnie w przypadku fundamentów betonowych, zaleca się odczekanie co najmniej 28 dni przed przystąpieniem do dalszych prac budowlanych, takich jak murowanie ścian oporowych. Ten czas jest niezbędny, aby beton osiągnął odpowiednią wytrzymałość na ściskanie, która wynosi zazwyczaj 25 MPa. Przykładowo, w standardzie PN-EN 206-1 dotyczącego betonu, określono, że pełne właściwości betonu osiągają ostateczną wartość właśnie w tym okresie. Praktycznym zastosowaniem tej wiedzy jest zapewnienie stabilności i bezpieczeństwa konstrukcji. Murowanie zbyt wcześnie może prowadzić do pęknięć w betonie, co z kolei osłabia całą konstrukcję. Przestrzeganie tego okresu pozwala także na uniknięcie problemów związanych z nieodpowiednią współpracą materiałów, co może skutkować podniesieniem kosztów napraw w przyszłości. W kontekście projektowania i wykonawstwa, wiedza o czasie twardnienia betonu jest kluczowa dla efektywnego zarządzania projektem budowlanym.

Pytanie 36

Stojak na rowery stanowi istotny element wyposażenia

A. cmentarza

B. ogrodu zoologicznego

C. bulwaru

D. parku krajobrazowego

Wybór cmentarza, ogrodu zoologicznego lub parku krajobrazowego jako miejsc, w których stojak na rowery byłby niezbędny, opiera się na błędnym założeniu, że są to przestrzenie intensywnie uczęszczane przez rowerzystów. Cmentarze są miejscami, gdzie dominują piesi odwiedzający groby bliskich. Użycie roweru w takim kontekście jest mało praktyczne i może być wręcz nieodpowiednie, ponieważ nie sprzyja atmosferze refleksji i zadumy. Ogród zoologiczny, pomimo że przyciąga rodziny i turystów, nie jest typowym miejscem, gdzie rowerzyści parkują swoje pojazdy, a jego infrastruktura nie jest przystosowana do obsługi stojaków rowerowych. Również parki krajobrazowe, które mają na celu zachowanie naturalnych ekosystemów, mogą nie być odpowiednim miejscem dla intensywnej infrastruktury rowerowej, chyba że są właściwie zaprojektowane z uwzględnieniem równowagi pomiędzy działalnością turystyczną a ochroną przyrody. Wybór miejsc, gdzie stojaki na rowery są umieszczane, powinien uwzględniać ruch rowerowy, dostępność ścieżek rowerowych oraz potrzeby użytkowników, co podkreśla znaczenie planowania przestrzennego w kontekście urbanistyki i transportu.

Pytanie 37

Jakie rozwiązanie najlepiej wykorzystać do zabezpieczenia brzegów szybko płynącego strumienia?

A. zadarnione rynny

B. narzut kamienny

C. palisady drewniane

D. dren faszynowy

Dren faszynowy, mimo że jest stosowany w niektórych systemach odwadniających, nie zapewnia wystarczającej ochrony brzegów wartkiego strumienia. Jest to konstrukcja wykonana z materiałów organicznych, takich jak gałęzie, która z czasem może ulegać rozkładowi. W przypadku intensywnych przepływów, nie jest w stanie skutecznie ochronić obszaru przed erozją. Ponadto, faszynowe zabezpieczenia mogą być podatne na uszkodzenia w wyniku działania wody, co ogranicza ich efektywność. Zadarnione rynny, które mają na celu zatrzymanie wody i erozji, również nie są odpowiednie dla wartkich strumieni. Z ich powodu mogą wystąpić problemy związane z osadami i zatorami, co w dłuższej perspektywie prowadzi do pogorszenia się warunków hydrologicznych. Palisady drewniane mogą być skuteczne w pewnych warunkach, ale są mniej trwałe i bardziej podatne na biodegradację w środowisku wodnym. Użycie materiałów organicznych w konstrukcjach brzegowych zwiększa ryzyko ich uszkodzenia przez zmiany poziomu wody, co czyni je mniej efektywnymi niż rozwiązania z użyciem kamienia. Wnioskując, ważne jest stosowanie trwałych materiałów i konstrukcji, które zapewniają długoterminową ochronę brzegów, a narzut kamienny jest najlepszym wyborem w tym kontekście.

Pytanie 38

Jakie narzędzia i sprzęt będą wystarczające do wykopania i ustabilizowania gotowej formy zbiornika wodnego z laminatu poliestrowego o wymiarach 1,2 m długości, 1,0 m szerokości oraz 0,8 m głębokości w wcześniej wyznaczonym miejscu?

A. Koparka, przyczepa, ubijarka spalinowa, szpadel

B. Szpadel, taczka, sznurek

C. Koparka, szpadel, niwelator, tyczki, łata geodezyjna, miarka

D. Szpadel, łopata, taczka, poziomica, miarka, wąż ogrodowy

Wybrane odpowiedzi nie dostarczają kompletu niezbędnego sprzętu ani narzędzi, co skutkuje błędnym podejściem do zadania wykopania i stabilizacji formy oczka wodnego. W przypadku pierwszej opcji, koparka, choć przydatna w większych pracach ziemnych, nie jest konieczna do wykopania stosunkowo małego oczka wodnego. Dodatkowo, niwelator, tyczki i łata geodezyjna są bardziej zaawansowanymi narzędziami, które są używane głównie w dużych projektach budowlanych, a nie w prostych pracach ogrodniczych. Druga odpowiedź, mimo że zawiera kilka użytecznych elementów, takich jak poziomica i miarka, brakuje kluczowych narzędzi do wykonania wykopu, a taczka nie jest wystarczająca do transportu większej ilości ziemi. Trzecia odpowiedź wskazuje na nieodpowiednie narzędzia, ponieważ ubijarka spalinowa jest używana do zagęszczania gruntu, a nie do wykopu. Ostatnia odpowiedź jest zbyt ograniczona, nie uwzględniając podstawowych narzędzi do wykopów, takich jak łopata. Wspólnym błędem jest założenie, że większe narzędzia są zawsze lepsze, co w przypadku niewielkich projektów ogrodowych może prowadzić do nieefektywności i niepotrzebnego komplikowania pracy.

Pytanie 39

Ile wynosi powierzchnia przekroju poprzecznego nasypu przedstawionego na rysunku?

A. 4,0 m2

B. 1,5 m2

C. 2,0 m2

D. 3,0 m2

Odpowiedź to 3,0 m², bo korzystasz ze wzoru na pole trójkąta prostokątnego. Żeby to obliczyć, musisz pomnożyć podstawę przez wysokość, a potem podzielić przez 2. W budownictwie i inżynierii to mega ważne, bo musisz wiedzieć, jak obliczać powierzchnie, zwłaszcza przy projektowaniu nasypów. One muszą być stabilne i bezpieczne. Takie obliczenia są też istotne w planowaniu przestrzennym, żeby dobrze zarządzać miejscem i materiałami budowlanymi. Umiejętność ta jest istotna w inżynierii, bo dokładność w obliczeniach wpływa na jakość całego projektu.

Pytanie 40

Park kulturowy ustanawia się po uzyskaniu opinii wojewódzkiego konserwatora zabytków, przez kogo?

A. Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

B. Radę Gminy

C. Miejskiego Konserwatora Zabytków

D. Prezydenta Miasta

Wybór odpowiedzi dotyczących powoływania parków kulturowych, które wskazują na inne organy, takie jak Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Prezydent Miasta czy Miejski Konserwator Zabytków, opiera się na niepełnym zrozumieniu struktury administracyjnej odpowiedzialnej za ochronę zabytków. Minister Kultury ma szerokie kompetencje w zakresie polityki kulturalnej i ochrony dziedzictwa narodowego, lecz nie dokonuje on lokalnych decyzji o powołaniu parków kulturowych. Prezydent Miasta, jako przedstawiciel władz lokalnych, również nie jest organem odpowiedzialnym za tego typu decyzje, a jego rola ogranicza się do realizacji polityki miejskiej w ramach istniejących przepisów. Miejski Konserwator Zabytków, choć pełni ważną rolę w ochronie lokalnych zabytków, działa w ramach już ustalonych regulacji i nie ma kompetencji do samodzielnego powoływania parków kulturowych. Powszechny błąd polega na mylnym przekonaniu, że organy centralne lub lokalne mogą bezpośrednio wpływać na taką decyzję, podczas gdy odpowiedzialność za te działania spoczywa na Radzie Gminy, która działa w imieniu społeczności lokalnej. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do zaniechań w ochronie lokalnego dziedzictwa i utraty wartości kulturowych, jeśli nie zostaną podjęte właściwe kroki przez właściwe organy.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej