Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 12:31
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 12:46

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Współczesna technologia stabilizacji obrazu IBIS (In-Body Image Stabilization) pozwala na

A. automatyczną korekcję dystorsji obiektywu podczas fotografowania

B. kompensację drgań aparatu przez fizyczne przesuwanie matrycy

C. lepszą jakość obrazu przy wysokich wartościach ISO

D. redukcję efektu rolling shutter w nagraniach wideo

Podczas analizy niepoprawnych odpowiedzi warto zwrócić uwagę na kilka kluczowych aspektów. Automatyczna korekcja dystorsji obiektywu nie jest funkcjonalnością związaną z IBIS. Dystorsja może występować w różnych obiektywach i jest zwykle korygowana w postprodukcji lub przez oprogramowanie, a nie przez stabilizację obrazu na poziomie matrycy. Obiektywy z wbudowanymi systemami korekcji mogą mieć własne mechanizmy, ale nie są one równoznaczne z IBIS. Kolejnym błędnym podejściem jest stwierdzenie, że IBIS bezpośrednio wpływa na jakość obrazu przy wysokich wartościach ISO. Choć stabilizacja obrazu może rzeczywiście pomóc w uzyskaniu lepszych zdjęć w słabym świetle, to jednak nie ma ona bezpośredniego wpływu na szumy, które są charakterystyczne dla wysokich wartości ISO. To różne technologie, które współdziałają, ale nie są ze sobą tożsame. Również zagadnienie redukcji efektu rolling shutter w nagraniach wideo jest nieprecyzyjne w kontekście IBIS. Rolling shutter to efekt występujący w aparatach i kamerach z matrycami CMOS, związany z czasem odczytu obrazu, a nie z samą stabilizacją obrazu. W rezultacie, odpowiedzi, które sugerują te inne funkcjonalności, nie są prawidłowe, ponieważ mylą różne aspekty technologii fotograficznych oraz ich zastosowań. Warto zrozumieć, że IBIS ma swoje ściśle określone zadania i nie można go mylić z innymi technologiami, co prowadzi do nieporozumień w ocenie jego funkcjonalności.

Pytanie 2

Przygotowane zapotrzebowanie na sprzęt i materiały do realizacji zdjęć w plenerze z wykorzystaniem promieniowania podczerwonego powinno zawierać aparat fotograficzny z zestawem obiektywów oraz statyw, a także

A. filtr jasnoczerwony i film ortochromatyczny

B. filtr UV i film wrażliwy na promieniowanie długofalowe

C. filtr IR i film czuły na promieniowanie długofalowe

D. filtr IR i film ortochromatyczny

Odpowiedź jest poprawna, ponieważ stosowanie filtru IR (podczerwonego) oraz filmu czułego na promieniowanie długofalowe jest kluczowe w fotografii podczerwonej. Filtr IR pozwala na przepuszczenie jedynie promieniowania podczerwonego, blokując jednocześnie widzialne światło, co pozwala uzyskać unikalne efekty wizualne, charakterystyczne dla tego typu zdjęć. Film czuły na promieniowanie długofalowe jest niezbędny, aby uchwycić te długości fal, które są dla ludzkiego oka niewidoczne, co poszerza możliwości kreatywne fotografa. Przykładem zastosowania może być fotografia krajobrazowa, gdzie IR umożliwia uzyskanie dramatycznych kontrastów między roślinnością a niebem, a także zdjęcia medyczne, w których podczerwień pomaga w analizie ciepłoty ciała. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują także uwzględnienie odpowiednich ustawień aparatu oraz oświetlenia, aby maksymalizować jakość uzyskiwanych obrazów.

Pytanie 3

Obiektyw, którego ogniskowa jest znacznie dłuższa niż przekątna matrycy, a kąt widzenia jest mniejszy od zakresu widzenia ludzkiego oka, nazywamy obiektywem

A. szerokokątnym

B. zmiennoogniskowym

C. standardowym

D. wąskokątnym

Obiektyw standardowy, choć powszechnie wykorzystywany w fotografii, ma długość ogniskowej, która jest zbliżona do przekątnej matrycy, co skutkuje kątem widzenia bliskim kątowi widzenia ludzkiego oka. Wybór nieodpowiedniego obiektywu, jak standardowy, w sytuacjach wymagających zbliżenia, może prowadzić do słabej jakości obrazu oraz zniekształceń. Z kolei obiektywy szerokokątne charakteryzują się krótką ogniskową, co pozwala na uchwycenie szerokiego kąta widzenia, ale nie nadają się do szczegółowego uchwycenia odległych obiektów. W praktyce, użycie obiektywu szerokokątnego w fotografii makro lub portretowej może prowadzić do zniekształceń i niekorzystnych efektów wizualnych. Obiektywy zmiennoogniskowe, chociaż funkcjonalne, nie są również odpowiednie do zadania, które wymaga obiektywu wąskokątnego, ponieważ ich konstrukcja pozwala na zmianę ogniskowej w szerszym zakresie, co wpływa na kąt widzenia. Wybór odpowiedniego obiektywu jest kluczowy w fotografii; zrozumienie tych różnic pozwala uzyskać pożądane efekty artystyczne oraz techniczne w różnych dziedzinach fotografii.

Pytanie 4

Którego z wymienionych przedmiotów należy użyć do czyszczenia powierzchni monitora LCD z kurzu, plamek i tłuszczów?

A. Gąbki.

B. Ściereczki z mikrofibry.

C. Ręcznika papierowego.

D. Chusteczki higienicznej.

Ściereczka z mikrofibry to zdecydowanie najlepszy wybór do czyszczenia monitorów LCD, zarówno jeśli chodzi o usuwanie kurzu, jak i plam czy tłuszczów. Mikrofibra jest niezwykle delikatnym materiałem, który nie pozostawia zarysowań nawet na bardzo wrażliwych powierzchniach, a przy tym świetnie zbiera kurz i drobinki bez konieczności mocnego pocierania. Z mojego doświadczenia wynika, że większość producentów monitorów, np. Dell, LG czy Samsung, wyraźnie zaznacza w instrukcjach, żeby korzystać właśnie z mikrofibry. To taka branżowa podstawa – w serwisach sprzętu komputerowego praktycznie zawsze spotkasz się z mikrofibrą. Co ciekawe, samą ściereczką suchą można usunąć kurz i delikatne zabrudzenia, a do większych plam warto ją lekko zwilżyć wodą destylowaną lub specjalnym płynem do ekranów (ważne: nigdy nie spryskuj bezpośrednio ekranu!). Ściereczki z mikrofibry są wielorazowe, łatwo je wyprać i nie pozostawiają włókien. Zdecydowanie nie poleca się szorstkich czy papierowych materiałów, bo mogą uszkodzić powłokę antyodblaskową monitora. W praktyce – jeśli dbasz o sprzęt, zawsze miej gdzieś pod ręką mikrofibrę.

Pytanie 5

W programie Adobe Photoshop można skorygować błędy perspektywy wynikające z nachylenia aparatu przy użyciu filtra

A. eliminacja szumu

B. odkrywanie krawędzi

C. korekcja obiektywu

D. rozmycie w kierunku radialnym

Korekcja obiektywu w Photoshopie to naprawdę przydatne narzędzie. Umożliwia nam pozbycie się tych wszystkich dziwnych zniekształceń, które mogą się pojawić, zwłaszcza przy użyciu szerokokątnych obiektywów. Niekiedy obiekty przy krawędziach kadru wyglądają na zniekształcone lub nawet spłaszczone. Dzięki filtrze korekcji obiektywu możemy poprawić te geometryczne proporcje obrazu, co sprawia, że zdjęcia wyglądają znacznie bardziej naturalnie. Weźmy na przykład zdjęcia budynków – korekcja obiektywu pozwala na prostowanie linii pionowych i poziomych. To jest istotne, bo gdy robimy zdjęcia architektury, musimy dbać o realistyczną perspektywę. W praktyce często wykorzystuje się również różne techniki jak warstwowanie i maskowanie, żeby móc dokładnie kontrolować efekt końcowy. Moim zdaniem, warto również zwracać uwagę na to, żeby zdjęcie przed i po korekcji porównać, żeby mieć pewność, że wszystkie zniekształcenia zostały usunięte i obraz nadal wygląda autentycznie.

Pytanie 6

Wygładzanie skóry w programie Adobe Photoshop realizowane jest z użyciem narzędzia

A. rozmycie powierzchniowe.

B. stempel.

C. zmiękczona poświata.

D. gumka.

Wiele osób zaczynających przygodę z retuszem próbuje wygładzać skórę narzędziami, które raczej nie są do tego przeznaczone i niestety to widać w efekcie końcowym. Gumka to narzędzie bardzo inwazyjne – jej użycie po prostu usuwa fragmenty obrazu, zamiast retuszować. Część osób myśli, że to może działać na niedoskonałości, ale to bardziej niszczenie niż wygładzanie. Stempel natomiast, czyli tzw. clone stamp, faktycznie jest używany w retuszu, ale raczej do usuwania pojedynczych skaz, pryszczy czy większych zmian – kopiujesz zdrowy fragment skóry i nakładasz na problematyczny. Nie jest to jednak metoda na całościowe wygładzanie skóry, bo efekty są miejscowe i przy większych powierzchniach można łatwo uzyskać sztuczny, powtarzalny wzór. Z kolei zmiękczona poświata to bardziej efekt artystyczny niż narzędzie retuszerskie – nadaje zdjęciu ogólnej miękkości, czasem nawet rozświetlenia, ale nie daje kontroli nad powierzchnią skóry i często po prostu wszystko rozmywa, nie zachowując szczegółów. Często spotykam się z przekonaniem, że te narzędzia wystarczą do profesjonalnego retuszu, ale moim zdaniem nie spełniają branżowych standardów i prowadzą do efektu nienaturalnego wygładzenia albo utraty tekstury skóry. W branży beauty liczy się delikatność i precyzja – dlatego filtry typu rozmycie powierzchniowe są podstawą, bo pozwalają selektywnie wygładzać i zachować detale. To typowy błąd początkujących, że sięgają po narzędzia szybkie, ale niewłaściwie dobrane, przez co finalnie portret traci na jakości i wygląda nieprofesjonalnie. Dobry retusz to subtelność, a nie zamazywanie wszystkiego jednym ruchem pędzla.

Pytanie 7

Ile odcieni można uzyskać, zapisując obrazek w 8-bitowej palecie kolorów?

A. 18

B. 256

C. 16

D. 156

Liczba 18 i 16 jako potencjalne odpowiedzi odzwierciedlają błędne zrozumienie koncepcji reprezentacji kolorów w systemach komputerowych. W przypadku 16 kolorów, często odnosi się to do obrazów w trybie monochromatycznym lub do bardzo ograniczonych palet, które nie wykorzystują pełnych możliwości, jakie oferuje 8-bitowa przestrzeń kolorów. Przykładowo, przy 16 kolorach system jest ograniczony i nie może w pełni odzwierciedlić złożoności i różnorodności kolorów, co jest istotne w nowoczesnej grafice komputerowej. Z kolei liczba 18 nie ma podstawowego uzasadnienia w kontekście binarnym, ponieważ nie jest to liczba, która mogłaby wynikać z jakiejkolwiek popularnej palety barw. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że ograniczenie liczby bitów automatycznie prowadzi do mniejszych palet, co nie jest prawdą. W rzeczywistości 8-bitowa paleta barw opiera się na zasadzie, że każdy z 256 kolorów jest unikalny, co jest kluczowe w kontekście kompresji danych. Użytkownicy często mylą te osoby z trybami kolorów, które są rzadziej stosowane w nowoczesnej grafice, co prowadzi do nieporozumień. Współczesne standardy, takie jak RGB, CMYK czy HSV, operują na bardziej złożonych zasadach, co czyni 8-bitową paletę barw fundamentalnym zagadnieniem dla zrozumienia działania kolorów w przestrzeni cyfrowej.

Pytanie 8

Największy stopień rozmycia tła uzyska się dla obiektywu o ogniskowej

A. 20 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/8

B. 50 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/4

C. 35 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/5,6

D. 105 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/2

Dobry wybór! Przy ogniskowej 105 mm i przysłonie f/2 faktycznie uzyskasz największy stopień rozmycia tła, czyli tzw. bokeh. Im dłuższa ogniskowa (czyli im bardziej „zoomujesz”), tym mocniej tło zostaje ściśnięte i rozmyte względem fotografowanego obiektu. Przy szeroko otwartej przysłonie (f/2 to naprawdę jasny obiektyw!) głębia ostrości jest bardzo płytka, przez co tylko niewielka część kadru jest ostra, a cała reszta ładnie się rozmywa. To właśnie kombinacja dużej ogniskowej i niskiej wartości przysłony pozwala uzyskać efekt, który jest pożądany w portrecie, czy w fotografii produktowej. Nawiasem mówiąc, takie rozwiązania są szeroko stosowane przez zawodowców — praktycznie każdy fotograf pracujący na eventach czy sesjach portretowych sięga po jasne teleobiektywy. Warto zapamiętać, że na głębię ostrości wpływają aż trzy czynniki: ogniskowa, wielkość otworu przysłony i odległość od fotografowanego obiektu. W tym pytaniu, wszystkie te elementy zagrały na korzyść właśnie tej opcji. Moim zdaniem to absolutna podstawa w rozumieniu, jak panować nad tłem na zdjęciu — przydaje się nawet podczas zwykłych zdjęć rodzinnych, nie tylko tych „artystycznych”.

Pytanie 9

Podczas fotografowania w słoneczny dzień, w celu ograniczenia refleksów i odbić powstających na zdjęciach, należy zastosować

A. statyw.

B. filtr UV.

C. osłonę przeciwsłoneczną.

D. telekonwerter.

Osłona przeciwsłoneczna to jeden z najbardziej podstawowych, ale i niedocenianych akcesoriów fotograficznych – szczególnie przy pracy w ostrym świetle dziennym. Jej głównym zadaniem jest fizyczne blokowanie bocznego światła, które powoduje niepożądane refleksy, błyski i flary na zdjęciach. Z mojego doświadczenia, kiedy fotografuję np. architekturę czy krajobraz po południu, osłona skutecznie eliminuje te irytujące pojaśnienia, często pojawiające się w rogach zdjęcia lub na całym obiektywie. Branżowe standardy też wskazują, że warto mieć dobraną do danego modelu obiektywu osłonę – nie tylko chroni przed światłem, ale także przed przypadkowym uderzeniem, kurzem czy nawet deszczem. W praktyce, gdy słońce świeci pod kątem, światło rozproszone łatwo wpada przez soczewki i tworzy duchy oraz zmniejsza kontrast, a osłona przeciwsłoneczna niweluje ten efekt. W sumie osłona nie poprawia jakości obrazu w sensie ostrości czy barw, ale bardzo pomaga zachować czystość i wyrazistość zdjęcia. Dobra praktyka to używanie jej praktycznie zawsze na zewnątrz, bo nawet w pochmurne dni światło odbite od jasnych powierzchni potrafi zrobić swoje. Osłona jest też lepszym wyborem niż filtr UV, jeśli zależy nam konkretnie na ograniczeniu refleksów i odbić.

Pytanie 10

Jakiego modyfikatora światła nie będzie potrzeba do robienia zdjęć w studio przy użyciu oświetlenia rozproszonego?

A. Blenda

B. Softbox

C. Parasolka

D. Strumienica

Wykorzystanie modyfikatorów światła w fotografii ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia zamierzonych efektów wizualnych, jednak wybór odpowiedniego narzędzia do danego rodzaju oświetlenia jest niezwykle istotny. Odpowiedzi, które wskazują na blendę, softbox lub parasolkę, przyczyniają się do błędnego myślenia o modyfikacji światła. Blenda, z jej zdolnością do odbicia i rozpraszania światła, idealnie sprawdza się w sytuacjach, gdy chcemy zmiękczyć cień lub doświetlić partie zdjęcia, co jest szczególnie przydatne w przypadku portretów. Softbox to kolejny przykład modyfikatora, który emituje miękkie, rozproszone światło, co czyni go preferowanym narzędziem w studiu. Użycie parasolki również jest zasadne, gdyż pozwala na szybkie ustawienie i zmianę kąta padania światła, co jest istotne w dynamicznych sesjach zdjęciowych. W kontekście oświetlenia rozproszonego, błędem jest myślenie, że strumienica, skonstruowana do osiągania wyrazistych cieni i konturów, może być skutecznie zastosowana. Nieadekwatne jest łączenie strumienicy z technikami rozpraszania światła, ponieważ jej działanie jest zupełnie inne. Zrozumienie tych podstawowych koncepcji jest kluczowe dla każdego fotografa, który pragnie osiągnąć profesjonalne rezultaty i unikać typowych pomyłek, które mogą prowadzić do niezadowalających efektów. Ponadto, umiejętność doboru odpowiednich modyfikatorów do konkretnego stylu fotografii jest fundamentalna dla kreatywnego wyrażania się w tym medium.

Pytanie 11

Zdjęcie wykonano, stosując plan

A. amerykański.

B. ogólny.

C. daleki.

D. zbliżenie.

Odpowiedź 'zbliżenie' jest poprawna, ponieważ zdjęcie koncentruje się na specyficznym elemencie, którym w tym przypadku są stopy. Plan zbliżenia, znany również jako 'close-up', ma na celu ukazanie detali i szczegółów, co pozwala widzowi lepiej zrozumieć kontekst przedstawianego obiektu. W praktyce, takie ujęcia są często wykorzystywane w fotografii portretowej, gdzie uwydatnianie twarzy lub rąk dodaje emocjonalnej głębi obrazowi. Zastosowanie planu zbliżenia jest zgodne ze standardami branżowymi w zakresie kompozycji zdjęć, które podkreślają znaczenie detali w narracji wizualnej. Warto również zauważyć, że plan ogólny, który pokazuje szerszy kontekst, oraz plan daleki, który obejmuje jeszcze szerszą perspektywę, nie oddają intencji artystycznej tego zdjęcia. Plan amerykański, skupiający się na postaci od głowy do kolan, nie pasuje do opisu, ponieważ nie skupia się wystarczająco na szczególe, jakim są stopy. Dlatego zrozumienie różnic między tymi rodzajami planów jest kluczowe dla właściwego wykorzystania ich w praktyce fotograficznej.

Pytanie 12

W programie Adobe Photoshop do poprawy błędów perspektywy można użyć filtra

A. szukanie krawędzi

B. redukcja szumu

C. korekcja obiektywu

D. rozmycie radialne

Choć każda z wymienionych odpowiedzi odnosi się do różnych aspektów edycji zdjęć w Photoshopie, żaden z nich nie jest odpowiedni w kontekście korygowania błędów perspektywy. Rozmycie radialne to efekt, który skupia uwagę na centralnym punkcie zdjęcia poprzez dodanie rozmycia wokoło, co nie ma nic wspólnego z perspektywą. Użycie tego filtra może sprawić, że zdjęcie będzie wyglądać artystycznie, ale nie poprawi problemów związanych z geometrią obiektów. Szukanie krawędzi jest narzędziem pomocnym w detekcji konturów, które może być użyteczne w różnych kontekstach, lecz nie jest dedykowane do korekcji perspektywy. Redukcja szumu z kolei odnosi się do eliminacji niepożądanych artefaktów cyfrowych, które mogą pojawić się w zdjęciach, zwłaszcza przy słabym oświetleniu. Choć wszystkie te techniki mają swoje miejsce w postprodukcji, żadna z nich nie jest odpowiednia, gdy celem jest korygowanie zniekształceń perspektywy. Typowym błędem myślowym jest mylenie różnych narzędzi edycyjnych i ich funkcji; ważne jest, aby zrozumieć, że każda technika służy innemu celowi i powinna być stosowana zgodnie z potrzebami konkretnego projektu.

Pytanie 13

Jakie aplikacje pozwalają na edytowanie pliku zapisanego w formacie RAW?

A. Adobe Photoshop i CorelDRAW

B. Adobe Illustrator i GIMP

C. Adobe Flash i Adobe InDesign

D. Adobe Photoshop i Adobe Lightroom

Adobe Photoshop oraz Adobe Lightroom to dwa z najbardziej powszechnie stosowanych programów do edycji zdjęć w formacie RAW, który jest używany przez profesjonalnych fotografów. Format ten umożliwia zapisanie danych z matrycy aparatu w sposób, który zachowuje najwięcej informacji o obrazie, co jest kluczowe podczas późniejszej obróbki. Adobe Photoshop oferuje zaawansowane narzędzia do edycji zdjęć, w tym funkcje warstw, maski, różnorodne filtry oraz możliwość retuszu. Z kolei Adobe Lightroom jest bardziej wyspecjalizowany w zarządzaniu i organizacji dużych zbiorów zdjęć, oferując jednocześnie potężne narzędzia do podstawowej korekcji kolorów i ekspozycji. Oba programy obsługują różne profile kolorów, co jest ważne dla zachowania spójności wizualnej w projektach graficznych. W praktyce użycie formatu RAW pozwala na większą elastyczność w edytowaniu, co jest istotne w postprodukcji, zwłaszcza w kontekście wydruków o wysokiej jakości i publikacji cyfrowych.

Pytanie 14

Zastosowanie oświetlenia upiększającego (typu glamour) wymaga ustawienia głównego źródła światła

A. na wprost modela i nieco powyżej osi optycznej aparatu.

B. z lewej strony modela.

C. na wprost modela i nieco poniżej osi optycznej aparatu.

D. z prawej strony modela.

Świetnie, bo faktycznie w fotografii typu glamour kluczową sprawą jest ustawienie głównego źródła światła dokładnie na wprost modela, ale minimalnie powyżej osi optycznej aparatu. Taki układ, potocznie zwany „beauty light” albo „clamshell lighting”, sprawia, że światło rozkłada się na twarzy bardzo równomiernie, wygładzając skórę i maskując niedoskonałości. Cień pod nosem i brodą jest delikatny, co podkreśla rysy twarzy bez ich zbyt mocnego uwypuklania. Branżowo uznaje się to za absolutny standard w sesjach portretowych, zwłaszcza w reklamach kosmetyków czy modzie. Praktyka pokazuje, że jeśli główne światło ustawisz ciut powyżej obiektywu i skierujesz je lekko w dół, uzyskasz efekt świeżej, zdrowej cery. Często jeszcze do tego dołącza się blendę albo drugi, słabszy softbox od dołu, żeby zniwelować cienie pod oczami i brodą. Osobiście uważam, że to najprostszy sposób, żeby każdy wyglądał korzystnie – naprawdę, nawet osoby z problematyczną cerą od razu prezentują się lepiej. Warto poeksperymentować z wysokością lampy – różnica kilku centymetrów potrafi totalnie zmienić odbiór zdjęcia. Wielu profesjonalistów doradza też użycie szerokich softboxów lub beauty disha, właśnie by uzyskać ten miękki, luksusowy efekt oświetlenia.

Pytanie 15

Którą część aparatu fotograficznego można czyścić za pomocą zwykłej szmatki z detergentem?

A. Korpus.

B. Migawkę.

C. Soczewkę.

D. Lustro.

Korpus aparatu to ta część, którą najczęściej dotykasz i która, no nie ma co ukrywać, najłatwiej łapie kurz, odciski palców czy nawet ślady po małych zachlapaniach. Dlatego właśnie w praktyce branżowej przyjęło się, że do jego czyszczenia można spokojnie użyć zwykłej, lekko zwilżonej szmatki z odrobiną delikatnego detergentu. Mówię tu raczej o płynach do mycia naczyń czy neutralnych środkach, nie żadnych agresywnych żrących chemikaliach – to ważne! Takie podejście wynika z faktu, że korpusy są najczęściej wykonane ze stopów metali, tworzyw sztucznych lub gumowanych materiałów, które są odporne na delikatne środki czystości. Z mojego doświadczenia warto po czyszczeniu korpusu przetrzeć go jeszcze suchą, czystą ściereczką z mikrofibry, żeby nie zostawić smug. Wiadomo, elektronika w środku nie lubi wilgoci, więc nie ma co przesadzać z ilością wody – to podstawowy standard nawet w instrukcjach obsługi Markowych aparatów typu Canon czy Nikon. Nigdy nie czyści się w ten sposób wrażliwych elementów optycznych czy mechanicznych (o tym za chwilę), ale korpus jak najbardziej można, a czasem nawet trzeba – szczególnie, gdy mocno eksploatujesz sprzęt w plenerze czy studiu. Osobiście uważam, że regularne dbanie o czystość korpusu przedłuża żywotność sprzętu i poprawia komfort pracy. Oczywiście, nie ma co szorować z całej siły – delikatność to podstawa. W branży podkreśla się, że czysty korpus to też dobra wizytówka profesjonalisty.

Pytanie 16

Który rodzaj oświetlenia na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Dolne.

B. Górne.

C. Konturowe.

D. Wypełniające.

Wybierając inne rodzaje oświetlenia, łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że każde światło na planie zdjęciowym nadaje się do korygowania cieni na nieoświetlonej stronie obiektu. Tymczasem światło dolne i górne stosuje się głównie do kreowania określonych efektów nastrojowych, modelowania rysów czy budowania dramaturgii, a nie do subtelnego dopełniania cieni. Dolne światło, często kojarzone z efektami upiornymi lub teatralnymi, podkreśla fakturę i buduje bardzo nienaturalny klimat – raczej pogłębia cienie niż je niweluje. Z kolei światło górne (takie jak światło słoneczne w zenicie albo klasyczny „top light” na scenie) mocno rzeźbi bryłę, akcentuje cienie pod oczami, nosem czy brodą i wcale nie jest dobre do rozjaśniania tych partii, które są odwrócone od głównego źródła światła. Światło konturowe natomiast, jak sama nazwa wskazuje, służy do wyodrębniania krawędzi, separowania obiektu od tła, a nie do rozświetlania cieni po stronie przeciwnej do światła kluczowego. Typowym błędem jest sądzenie, że jakiekolwiek dodatkowe źródło światła automatycznie zniweluje cienie – w rzeczywistości bezpośrednie światło konturowe czy z góry tylko je pogłębi albo przesunie, zamiast subtelnie je wypełnić. Z mojego doświadczenia wynika, że tylko światło wypełniające – rozproszone, o dużej powierzchni i niskiej intensywności – pozwala uzyskać naturalny balans jasności i wydobyć szczegóły w partiach zanurzonych w półcieniu. Tego uczą na kursach operatorskich i to jest standardowa praktyka w profesjonalnych studiach fotograficznych i filmowych. Rozwijając warsztat, ważne jest, żeby nauczyć się rozpoznawać zadania każdego typu światła i nie mylić funkcji dekoracyjnych czy ekspresyjnych z funkcją korekcyjną, jaką spełnia światło wypełniające.

Pytanie 17

Technika reprodukcji obrazów, która opiera się na zjawisku elektrostatycznego transferu obrazu na materiał, określana jest jako

A. solaryzacją

B. kserografią

C. izohelią

D. holografią

Holografia to technika, która polega na rejestrowaniu i odtwarzaniu obrazów trójwymiarowych. W procesie holograficznym wykorzystuje się interferencję światła laserowego, co pozwala uzyskać obraz 3D, który jest w pełni trójwymiarowy i można go oglądać z różnych kątów. To zjawisko jest zupełnie różne od kserografii, która koncentruje się na dwuwymiarowym przenoszeniu obrazów na papier. Izohelia to termin związany z geografią, który oznacza linie łączące punkty o jednakowym natężeniu światła, co również nie ma związku z kopiowaniem obrazów. Solaryzacja, z drugiej strony, to proces fotograficzny, który polega na częściowym naświetleniu materiału światłoczułego, co prowadzi do uzyskania odwróconych tonów obrazu. Różnice te wskazują na znaczące nieporozumienia dotyczące procesów technologicznych związanych z reprodukcją obrazów. W wyniku braku zrozumienia podstawowych zasad działania tych metod, można łatwo pomylić je z kserografią, co prowadzi do błędnych wniosków. Kluczowe jest, aby przy nauce technologii druku i kopiowania zrozumieć, jakie zjawiska fizyczne stoją za każdą z tych technik, aby móc skutecznie je stosować i wykorzystywać ich potencjał w praktyce.

Pytanie 18

Oświetlenie padające na obiekt fotografowany jest mierzone przy użyciu zewnętrznego światłomierza

A. bez dyfuzora, skierowanym w stronę źródła światła

B. z dyfuzorem, skierowanym w stronę fotografowanego obiektu

C. z dyfuzorem, skierowanym w stronę aparatu fotograficznego

D. bez dyfuzora, skierowanym w stronę aparatu fotograficznego

Wybór odpowiedzi bez dyfuzora, skierowanej w stronę aparatu fotograficznego, jest błędny, ponieważ nie uwzględnia kluczowej roli dyfuzora w pomiarze światła. Pomiar z kierunkiem skierowanym w stronę źródła światła jest również niewłaściwy, gdyż nie oddaje rzeczywistych warunków oświetleniowych, w jakich będzie wykonywane zdjęcie. Tego typu podejście może prowadzić do błędnych ustawień ekspozycji, ponieważ światłomierz zarejestruje jedynie intensywność światła z jednego kierunku, co nie oddaje pełnej charakterystyki oświetlenia obiektu. Z kolei korzystanie z dyfuzora skierowanego w stronę fotografowanego obiektu nie jest praktyczne, gdyż pomiar nie będzie adekwatny do warunków, w jakich działa aparat. W takiej sytuacji światłomierz może zarejestrować światło odbite, a nie padające na obiekt, prowadząc do nieprawidłowej oceny ekspozycji. Istotne jest, aby pamiętać, że światłomierze zewnętrzne są projektowane z myślą o pomiarze światła w sposób, który najlepiej odwzorowuje sposób, w jaki obiekt będzie widziany przez obiektyw aparatu. Dlatego kierunek pomiaru oraz obecność dyfuzora są kluczowe dla uzyskania dokładnych i wiarygodnych wyników. Nieprawidłowe pomiary mogą skutkować niedoświetleniem lub prześwietleniem zdjęć, co jest jednym z najczęściej popełnianych błędów w fotografii, szczególnie przez mniej doświadczonych fotografów.

Pytanie 19

Wskaź, który z poniższych formatów zapisuje dane z zastosowaniem kompresji stratnej?

A. JPEG

B. GIF

C. RAW

D. PSD

Wybrane odpowiedzi, takie jak GIF, PSD i RAW, nie są formatami z kompresją stratną, co prowadzi do nieporozumień w zakresie ich zastosowań. GIF (Graphics Interchange Format) jest formatem, który wspiera jedynie kompresję bezstratną, co oznacza, że wszystkie dane w oryginalnym obrazku są zachowywane podczas kompresji. GIF jest użyteczny głównie do animacji i prostych grafik z ograniczoną paletą kolorów, co czyni go niezbyt efektywnym dla zdjęć o dużych detalach i bogatej kolorystyce. W przypadku formatu PSD (Photoshop Document), jest to format plików stworzony przez Adobe, który również nie stosuje kompresji stratnej. Umożliwia on zachowanie warstw, efektów i innych informacji edytorskich, co jest kluczowe w profesjonalnej obróbce graficznej, ale nie jest praktycznym rozwiązaniem do codziennego użytku w kontekście publikacji zdjęć. Z kolei RAW to format, który przechowuje dane surowe z matrycy aparatu fotograficznego, oferując maksymalną jakość obrazu i elastyczność w postprodukcji. Jednak pliki RAW są znacznie większe niż JPEG i wymagają specjalistycznego oprogramowania do edycji, co czyni je mniej praktycznymi do codziennego użytku. W kontekście zastosowań internetowych i mobilnych, kompresja stratna oferowana przez JPEG jest bardziej optymalna, umożliwiając efektywne zarządzanie zasobami bez znacznej utraty jakości obrazu.

Pytanie 20

Obiektyw o ogniskowej 80 mm jest typowy dla kadru o wymiarach

A. 24 x 36 mm

B. 18 x 24 mm

C. 45 x 60 mm

D. 60 x 60 mm

W przypadku formatu 45 x 60 mm, ogniskowa 80 mm byłaby zbyt długa, co skutkowałoby wąskim kątem widzenia i mogłoby prowadzić do zniekształceń obrazu. Tego rodzaju obiektywy są zazwyczaj używane w fotografii dedykowanej portretom, ale w kontekście specyfiki tego formatu mogłyby przyczynić się do utraty kontekstu otoczenia. Na formacie 24 x 36 mm obiektyw o ogniskowej 80 mm, chociaż uznawany za teleobiektyw, nie mógłby być stosowany jako standardowy, ponieważ oferuje inny efekt kompozycyjny, który nie jest odpowiedni dla szerokiego zastosowania, jakim jest np. architektura czy krajobrazy. Co więcej, w formacie 18 x 24 mm ogniskowa 80 mm wprowadziłaby jeszcze większe zniekształcenia, ponieważ proporcjonalnie wydaje się ona odpowiednikiem obiektywu o znacznie dłuższym zasięgu, co prowadzi do mylnego postrzegania głębi ostrości i perspektywy. Te błędne przekonania mogą wynikać z niepełnego zrozumienia, jak różne ogniskowe wpływają na obserwację różnych formatów zdjęć. Należy zatem pamiętać, że podczas wyboru obiektywu kluczowe jest zrozumienie zarówno formatu, jak i pożądanych efektów wizualnych, jakie chcemy osiągnąć.

Pytanie 21

Aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm przy rozdzielczości 300 dpi, zdjęcie o wymiarach 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością

A. 300 PPI

B. 600 PPI

C. 75 PPI

D. 150 PPI

Wybór 75 PPI jako rozdzielczości do skanowania to nie jest najlepszy pomysł. To za niska wartość, żeby uzyskać porządną jakość druku. Chociaż, kto nie ma takich doświadczeń, może sobie pomyśleć, że to wystarczy, to przy druku zdjęć 10 x 15 cm jakość będzie niszcząca, bo obrazy mogą być rozmyte i nieczytelne. Praktycznie potrzebujesz przynajmniej 150 PPI, żeby obraz był sensowny, co jest standardem w branży fotograficznej. W przypadku 300 PPI to też można powiedzieć, że to przesada, bo chociaż jakość jest świetna, to nie ma sensu skanować takiego formatu w takiej rozdzielczości, bo pliki będą ogromne a różnicy w jakości prawie nie zauważysz. A 600 PPI? No, to już totalny overkill, bo prowadzi do problemów z zarządzaniem danymi i przechowywaniem. Warto zrozumieć, jaka rozdzielczość jest właściwa do skanowania zdjęć, bo to ma realny wpływ na to, jak to potem wygląda i jak efektywnie można to wykorzystać.

Pytanie 22

Który filtr oświetleniowy należy zastosować na planie zdjęciowym, aby fotografowany żółty obiekt został zarejestrowany jako zielony?

A. Czerwony.

B. Niebieskozielony.

C. Purpurowy.

D. Szary.

Dobór filtra oświetleniowego to jedna z najważniejszych czynności przy pracy na planie zdjęciowym – szczególnie, gdy zależy nam na celowej zmianie rejestracji kolorów przez aparat fotograficzny czy kamerę. Niebieskozielony filtr działa w taki sposób, że przepuszcza światło z zakresu niebieskiego i zielonego, a jednocześnie blokuje długości fal odpowiadające za kolor żółty. Dzięki temu żółty obiekt, który normalnie jest postrzegany jako jasny i ciepły, zostaje „przefiltrowany” i aparat rejestruje go jako zdominowany przez barwę zieloną właśnie. To jest bardzo użyteczna technika, szczególnie w fotografii czarno-białej i w studiu, gdy zależy nam na zmianie kontrastu pomiędzy różnymi obiektami. Z mojego doświadczenia, w pracy reklamowej czy modowej bardzo często stosuje się tego typu filtry, żeby podkreślić albo zupełnie zmienić charakter produktu na zdjęciu. Branżowo to klasyka – na przykład żółty banan z niebieskozielonym filtrem na światle będzie wyglądał na znacznie bardziej zielony niż w rzeczywistości. Moim zdaniem takie zabiegi pokazują, jak bardzo fizyka światła i wiedza z zakresu barw jest kluczowa w zawodzie fotografa i operatora. No i jeszcze taka ciekawostka – w fotografii analogowej filtry barwne są nieodłącznym elementem kreatywnej pracy z czarno-białym materiałem światłoczułym, a obecnie podobne efekty uzyskuje się też cyfrowo, ale zrozumienie tej techniki zawsze się przydaje.

Pytanie 23

Podczas robienia zdjęcia panoramicznego ustalono parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s oraz liczba przysłony f/11. Jakie ustawienia ekspozycji należy wybrać, zakładając na obiektyw filtr o współczynniku krotności 2?

A. 1/60 s, f/11

B. 1/125 s, f/5,6

C. 1/60 s, f/8

D. 1/125 s, f/8

Odpowiedź 1/60 s, f/11 jest prawidłowa, ponieważ zastosowanie filtra o współczynniku krotności 2 podwaja ilość światła, które dociera do matrycy aparatu. Aby zrekompensować to zwiększenie ilości światła, należy skrócić czas naświetlania. Czas 1/125 s, który był pierwotnie ustawiony, można skrócić do 1/60 s, co jest najbliższą wartością naświetlania, zapewniającą prawidłową ekspozycję. Zachowanie wartości przysłony na poziomie f/11 jest istotne, ponieważ pozwala utrzymać głębię ostrości, co jest szczególnie ważne w fotografii panoramicznej, gdzie ostrość od najbliższego do najdalszego punktu jest kluczowa. Ostatecznie, wybór 1/60 s, f/11 gwarantuje prawidłową równowagę między czasem naświetlania a głębią ostrości, co jest zgodne z dobrymi praktykami w fotografii, gdzie zmiany w jednym parametrze ekspozycji powinny być rekompensowane przez inne, aby uzyskać zamierzony efekt.

Pytanie 24

Tryb działania aparatu, w którym priorytet ma przesłona, oznaczany jest symbolem literowym

A. M

B. P

C. A/AV

D. T/TV

Tryb priorytetu przesłony, oznaczany literami A (Aperture Priority) lub AV (Aperture Value) w aparatach fotograficznych, pozwala fotografowi na bezpośrednie ustawienie wartości przesłony, co wpływa na ilość światła docierającego do matrycy oraz na głębię ostrości w kadrze. W tym trybie aparat automatycznie dobiera czas naświetlania, co jest szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy konieczne jest kontrolowanie efektów wizualnych wynikających z użycia różnorodnych przysłon. Przykładowo, przy użyciu niskiej wartości f (np. f/2.8) można uzyskać efekt bokeh, czyli rozmycie tła, co jest często wykorzystywane w portretach. Z kolei wyższa wartość f (np. f/16) zapewnia większą głębię ostrości, co jest korzystne w krajobrazach. Używanie trybu A/AV jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii, ponieważ daje fotografowi pełną kontrolę nad kreatywnym aspektem kompozycji, a jednocześnie pozwala skupić się na innych detalach kadrowania bez martwienia się o czas naświetlania.

Pytanie 25

W której technice zostało wykonane zdjęcie morza?

A. Wysoki klucz.

B. Izohelia.

C. Niski klucz.

D. Relief.

Technika "wysoki klucz" jest często wykorzystywana w fotografii, aby uzyskać jasny, eteryczny efekt, który jest widoczny na dołączonym zdjęciu morza. Charakteryzuje się ona dominacją jasnych tonów oraz minimalnym kontrastem, co sprawia, że obrazy wydają się lekkie i delikatne. W praktyce, w fotografii krajobrazowej, użycie wysokiego klucza często wiąże się z fotografowaniem w warunkach silnego oświetlenia, na przykład podczas złotej godziny, kiedy światło jest miękkie. Technika ta pozwala na osiągnięcie harmonijnych przejść tonalnych, co doskonale oddaje atmosferę spokojnej wody i nieba. W zawodowej fotografii, wysoki klucz bywa wykorzystywany do portretów czy zdjęć artystycznych, gdzie celem jest osiągnięcie nastroju lekkości i eteryczności. Warto również zauważyć, że dobór techniki na etapie planowania sesji zdjęciowej powinien być zgodny z zamierzonymi efektami artystycznymi, a wysoki klucz jest idealnym wyborem, gdy chcemy podkreślić piękno natury.

Pytanie 26

Metoda frequency separation w retuszu fotograficznym polega na

A. rozdzieleniu detali i kolorów na oddzielne warstwy w celu selektywnej edycji

B. konwersji obrazu do przestrzeni Lab dla lepszego retuszu skóry

C. usuwaniu szumów przez separację sygnału od zakłóceń

D. regulacji zróżnicowanych zakresów kolorów przez edycję kanałów HSL

Wybór niepoprawnych odpowiedzi wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące metod stosowanych w retuszu fotograficznym. Przykładowo, regulacja zróżnicowanych zakresów kolorów przez edycję kanałów HSL to technika bardziej związana z kolor korekcją niż bezpośrednio z metodą frequency separation. Chociaż edycja kanałów Hue, Saturation i Lightness jest istotnym elementem pracy nad kolorystyką, nie ma ona na celu rozdzielenia detali od kolorów. Kolejna koncepcja, czyli usuwanie szumów przez separację sygnału od zakłóceń, odnosi się do zupełnie innych technik obróbki, takich jak redukcja szumów w zdjęciach, ale nie dotyczy metod retuszu, które skupiają się na aspekcie wizualnym i szczegółowym obrazu. Ostatnia opcja, konwersja obrazu do przestrzeni Lab, to przydatna technika w kontekście edycji kolorów, jednak nie jest kluczowym elementem frequency separation, która opiera się na pracy z detalami i kolorami w oddzielnych warstwach. Warto zrozumieć, że prawidłowe podejście do retuszu wymaga solidnej znajomości technik i ich zastosowań, co pomaga unikać typowych błędów myślowych i nieporozumień w zakresie ich efektywności.

Pytanie 27

Aby zredukować odblaski podczas fotografowania szklanych obiektów, należy zastosować filtr

A. polaryzacyjny

B. efektowy

C. połówkowy

D. UV

Filtr polaryzacyjny jest nieocenionym narzędziem w fotografii, szczególnie przy pracy ze szklanymi przedmiotami. Jego działanie opiera się na eliminacji niepożądanych refleksów oraz odbić świetlnych, co jest kluczowe, gdy chcemy uzyskać czysty i wyraźny obraz obiektu. Refleksy, które mogą powstawać na powierzchni szkła, mogą znacznie obniżyć jakość zdjęcia, a filtr polaryzacyjny skutecznie minimalizuje ten problem poprzez polaryzację światła. W praktyce, gdy umieszczamy ten filtr przed obiektywem aparatu, możemy regulować kąt polaryzacji, co pozwala na dostosowanie stopnia redukcji odbić. Warto zaznaczyć, że korzystanie z filtrów polaryzacyjnych jest standardem w branży fotograficznej, szczególnie w fotografiach produktowych oraz architektonicznych, gdzie detale i przejrzystość są kluczowe. Dodatkowo, filtry te mogą również zwiększyć nasycenie kolorów, co wpływa na ogólną estetykę zdjęć.

Pytanie 28

Co oznacza skrót TTL w fotografii?

A. Total Time Limit (całkowity limit czasu)

B. Through The Lens (pomiar przez obiektyw)

C. Tonal Transfer Level (poziom transferu tonalnego)

D. True Tone Light (światło prawdziwego tonu)

Wybór odpowiedzi, która nie jest związana z terminem TTL, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące podstawowych terminów w fotografii. Na przykład, Total Time Limit (TTL) odnosi się raczej do ograniczenia czasowego, co jest zupełnie innym zagadnieniem, które nie ma zastosowania w kontekście pomiaru światła czy ekspozycji w fotografii. Kluczowa różnica polega na tym, że TTL koncentruje się na precyzyjnym pomiarze świata, a nie na narzucaniu ram czasowych. Podobnie, True Tone Light sugeruje, że chodzi o tonalność światła, co również nie ma związku z rzeczywistym działaniem pomiaru przez obiektyw. Z kolei Tonal Transfer Level to termin, który może być mylony z procesami edycji tonalnej, ale nie odnosi się bezpośrednio do pomiaru światła w momencie robienia zdjęcia. Takie błędne koncepcje często wynikają z niezrozumienia podstawowych różnic między technologią pomiarową a innymi aspektami związanymi z fotografią. Aby unikać takich pomyłek, warto zagłębić się w podstawy działania aparatów oraz systemów pomiarowych, co pozwoli na lepsze zrozumienie ich zastosowania i funkcji.

Pytanie 29

Na której ilustracji wykonano fotografię zgodnie z regułą złotego podziału?

A. Na ilustracji 2.

B. Na ilustracji 3.

C. Na ilustracji 1.

D. Na ilustracji 4.

Reguła złotego podziału, zwana też złotą proporcją czy złotym środkiem, to klasyczna zasada kompozycji. W praktyce fotograficznej oznacza to ustawienie głównego motywu tak, by znalazł się w miejscu przecięcia linii podziału kadru, wyznaczonych według stosunku 1:1,618. Nie jest to zwykła symetria ani typowa zasada trójpodziału, tylko coś trochę bardziej subtelnego. Na ilustracji 4 domek dla owadów został umieszczony na drzewie tak, że znajduje się w okolicach mocnego punktu złotego podziału – nie centralnie, nie przy samej krawędzi, tylko w takim miejscu, które przyciąga wzrok w naturalny sposób. Dzięki temu zdjęcie wydaje się harmonijne i przyjemne dla oka, nawet jeśli ktoś nie zna tej zasady z nazwy. Fotografowie używają złotego podziału np. podczas fotografowania portretów, krajobrazów czy architektury – w sumie wszędzie tam, gdzie zależy im na zrównoważonej, eleganckiej kompozycji. Z mojego doświadczenia widać, że ten sposób kadrowania pozwala uzyskać obrazy, które wydają się ‘poukładane’ i zorganizowane, a jednocześnie nie nudzą monotonią. Co ciekawe, złoty podział to nie tylko domena fotografii – spotyka się go w malarstwie, architekturze i designie produktów. Moim zdaniem warto poćwiczyć kadrowanie według tej zasady, bo efekty potrafią zaskoczyć, a zdjęcia od razu zyskują na profesjonalizmie.

Pytanie 30

Cechą charakterystyczną oświetlenia światłem miękko rysującym jest uzyskanie efektu

A. wyraźnego kontrastu, ostrego konturu cienia.

B. wąskiego, intensywnego, wyraźnie zarysowanego cienia.

C. małego kontrastu i delikatnego cienia.

D. mocnego, głębokiego cienia i małego kontrastu.

Światło miękko rysujące to podstawa, jeśli zależy nam na uzyskaniu naturalnych, przyjemnych dla oka efektów na fotografii czy w filmie. Chodzi tutaj o to, że światło tego typu daje bardzo delikatne, prawie niewidoczne cienie, a kontrast między jasnymi a ciemnymi partiami obrazu jest naprawdę niewielki. Z mojego doświadczenia, kiedy używamy softboxów, parasolek dyfuzyjnych lub po prostu światła odbitego od sufitu – właśnie taki efekt osiągniemy. To jest mega przydatne przy portretach, bo zmiękcza rysy twarzy i wygładza skórę, a nawet przy produktówkach, jeśli chcemy pokazać detale bez ostrych przejść tonalnych. Stosowanie miękkiego światła to taka branżowa klasyka – doceniana przez większość fotografów i operatorów kamer, bo pozwala na większą kontrolę nad atmosferą zdjęcia. Co ciekawe, w wielu podręcznikach i kursach podkreśla się, że im większa powierzchnia źródła światła w stosunku do obiektu, tym miększy efekt – i to się zawsze sprawdza, nawet w praktyce studyjnej. Warto pamiętać, że miękkie światło nie tylko łagodzi cienie, ale też pozwala na subtelniejsze modelowanie kształtów, przez co efekt końcowy wygląda o wiele bardziej profesjonalnie i naturalnie.

Pytanie 31

Podczas robienia zdjęcia do paszportu, twarz osoby powinna być ustawiona

A. na wprost obiektywu z odsłoniętym lewym uchem

B. prawym półprofilem z odsłoniętym prawym uchem

C. na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami

D. lewym półprofilem z odsłoniętym lewym uchem

Poprawna odpowiedź jest zgodna z międzynarodowymi standardami dotyczącymi fotografii do dokumentów tożsamości, w tym paszportów. Zdjęcie powinno być wykonane na wprost obiektywu, co zapewnia symetrię i czytelność wizerunku. Umożliwia to również lepsze rozpoznanie cech rysów twarzy, co jest istotne w kontekście identyfikacji. Odsłonięte czoło oraz obydwa uszy są istotnymi elementami, ponieważ pozwalają na pełne odzwierciedlenie kształtu głowy oraz cech charakterystycznych. Przykładem zastosowania tej zasady jest zdjęcie do biometrycznego paszportu, które musi spełniać rygorystyczne wymogi, takie jak odpowiednie oświetlenie, tło i kąt ustawienia twarzy. W praktyce, aby uzyskać odpowiednią jakość zdjęcia, warto korzystać z profesjonalnych usług fotograficznych, które są świadome specyfikacji takich dokumentów. Dodatkowo, w przypadku zdjęć do innych dokumentów, takich jak dowody osobiste czy prawa jazdy, zasady są często analogiczne, co podkreśla znaczenie znajomości tych wymogów w codziennym życiu.

Pytanie 32

Metoda uchwytywania zdjęć, których zakres tonalny przewyższa zdolności matrycy aparatu cyfrowego to

A. HDR

B. Ultra HD

C. HD

D. DSLR

HDR, czyli High Dynamic Range, to technika, która pozwala na rejestrowanie obrazów o znacznie szerszej rozpiętości tonalnej, niż jest to w stanie uchwycić pojedyncza klatka aparatu. Dzięki HDR, możliwe jest uchwycenie zarówno jasnych, jak i ciemnych szczegółów w jednej kompozycji, co jest szczególnie przydatne w fotografii krajobrazowej czy architektonicznej, gdzie często występują duże różnice w oświetleniu. W praktyce HDR polega na wykonaniu kilku zdjęć tego samego obiektu z różnymi ustawieniami ekspozycji, a następnie połączeniu ich w programie graficznym, co pozwala uzyskać obraz z szerszym zakresem tonalnym. Zastosowanie HDR jest szerokie, od tradycyjnej fotografii po filmy, gdzie technika ta pozwala uzyskać bardziej realistyczne odwzorowanie sceny. Warto również wspomnieć, że wiele nowoczesnych aparatów i smartfonów ma wbudowane funkcje HDR, co znacząco upraszcza proces fotografowania i pozwala uzyskać lepsze rezultaty bez konieczności posiadania zaawansowanej wiedzy o edycji zdjęć. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, stosowanie HDR staje się standardem w fotografii profesjonalnej.

Pytanie 33

Aktualnie powszechnie stosowanym standardem protokołu komunikacji między aparatem cyfrowym a komputerem jest

A. HTTP (Hypertext Transfer Protocol)

B. FTP (File Transfer Protocol)

C. PTP (Picture Transfer Protocol)

D. SMTP (Simple Mail Transfer Protocol)

FTP, czyli File Transfer Protocol, to ogólny protokół do przesyłania plików, który może być stosowany zarówno do przesyłania obrazów, jak i dokumentów. Choć FTP jest powszechnie stosowany do przesyłania plików pomiędzy serwerami i klientami, nie jest on zoptymalizowany dla urządzeń takich jak aparaty cyfrowe. Używanie FTP do transferu zdjęć z aparatu na komputer często wymaga dodatkowego oprogramowania, co sprawia, że proces może być mniej wygodny. HTTP, czyli Hypertext Transfer Protocol, jest natomiast podstawowym protokołem używanym w Internecie do przesyłania danych. Choć jest niezwykle ważny dla stron internetowych i przesyłania danych w sieci, nie jest przeznaczony do komunikacji z aparatami cyfrowymi. SMTP, Simple Mail Transfer Protocol, z kolei jest protokołem używanym do wysyłania e-maili. Jego zastosowanie w kontekście przesyłania zdjęć z aparatów jest całkowicie nieadekwatne, ponieważ nie obsługuje on bezpośredniego przesyłania plików z urządzeń fotograficznych. Przy wyborze metody przesyłania zdjęć ważne jest, aby kierować się specyfiką i przeznaczeniem protokołu. Wybór nieodpowiedniego protokołu może prowadzić do nieefektywności oraz frustracji w procesie transferu danych.

Pytanie 34

Zrealizowano fotografie aparatami z matrycami FF oraz APS-C, wykorzystując identyczny obiektyw o stałej jasności 2.8 i ogniskowej 50 mm. W jakich okolicznościach osiągnięto najmniejszą głębię ostrości, jeśli kadr pozostawał niezmienny podczas robienia zdjęć?

A. Przysłona 4.0 i matryca APS-C

B. Przysłona 2.8 i matryca FF

C. Przysłona 2.8 i matryca APS-C

D. Przysłona 4.0 i matryca FF

Wybór przysłony 2.8 i matrycy APS-C nie prowadzi do najmniejszej głębi ostrości, ponieważ matryca APS-C, będąca mniejszą w porównaniu do FF, posiada większą głębię ostrości przy tych samych parametrach ekspozycji. Użytkownicy, którzy sądzą, że przysłona jest jedynym czynnikiem wpływającym na głębię ostrości, często pomijają znaczenie formatu matrycy. Przy tej samej ogniskowej i przysłonie, mniejszy sensor w APS-C zamieszcza większą ilość obszaru w ostrości, co jest niekorzystne, jeśli celem jest uzyskanie efektu „rozmytego tła”. Z kolei przysłona 4.0, niezależnie od użytej matrycy, zawsze zwiększy głębię ostrości w porównaniu do f/2.8, co jest przeciwieństwem zamierzonego efektu. W praktyce często dochodzi do nieporozumień dotyczących wpływu ogniskowej na głębię ostrości; użytkownicy mogą błędnie zakładać, że obiektywy o krótszej ogniskowej będą generować mniejsze wartości głębi ostrości, co jest nieprawdą, ponieważ to nie tylko ogniskowa, ale również wielkość matrycy oraz przysłona mają kluczowe znaczenie. Warto zwrócić uwagę, że dobór odpowiednich ustawień aparatu oraz zrozumienie zasad działania głębi ostrości są fundamentalne dla każdego fotografa, aby skutecznie realizować zamierzone efekty wizualne.

Pytanie 35

Na prezentowanej fotografii zastosowano kompozycję

A. otwartą i rytmiczną.

B. odśrodkową i dynamiczną.

C. zamkniętą i asymetryczną.

D. centralną i statyczną.

Odpowiedź otwarta i rytmiczna jest tutaj jak najbardziej trafiona, bo zdjęcie pokazuje powtarzające się pasy, które tworzą charakterystyczny rytm wizualny. W kompozycji otwartej istotne jest to, że elementy wychodzą poza kadr – dokładnie tak jak tu, gdzie pasy nie mają wyraźnych granic w ramce zdjęcia, są jakby wyciętym fragmentem większej całości. To świetnie pokazuje, jak w praktyce można budować wrażenie nieskończoności i ruchu w obrazie, co jest bardzo cenione np. w fotografii modowej czy produktowej, kiedy chcemy zasugerować większą przestrzeń niż tylko to, co widzi odbiorca. Rytm natomiast wynika z powtarzalności – to jeden z najbardziej podstawowych zabiegów kompozycyjnych. Przykładowo, w branży graficznej i reklamowej często stosuje się takie kompozycje, żeby prowadzić wzrok odbiorcy po obrazie albo nadać mu dynamikę mimo prostych form. Z mojego doświadczenia wynika, że zdjęcia oparte na rytmie są dużo bardziej zapamiętywalne i „wpadają w oko”, bo ludzki mózg lubi porządek i powtórzenia. Kompozycja otwarta daje duże pole do popisu, bo można ją łączyć z innymi zasadami, a rytm nadaje wizualną harmonię praktycznie każdemu projektowi. To są takie podstawy, które doceni każdy, kto dłużej siedzi w fotografii czy grafice użytkowej.

Pytanie 36

Jak nazywa się proces przetwarzania barwnego materiału negatywowego?

A. EP-2

B. E-6

C. RA-4

D. C-41

Odpowiedź C-41 jest prawidłowa, ponieważ oznacza standardową procedurę obróbki kolorowej materiału negatywowego w fotografii. Proces C-41 został wprowadzony przez Kodak w latach 70. XX wieku i stał się uniwersalnym standardem, używanym w laboratoriach na całym świecie do przetwarzania filmów negatywowych o kolorze. Obróbka C-41 polega na zastosowaniu trzech głównych kroków: rozwijania, bielenia i utrwalania. W praktyce, aby skutecznie zrealizować ten proces, laboratoria stosują precyzyjnie określone temperatury i czasy zanurzenia w kąpielach chemicznych. Na przykład, temperatura kąpieli deweloperskiej powinna wynosić około 38°C, co pozwala na uzyskanie optymalnych rezultatów. Proces C-41 jest kluczowy w fotografii komercyjnej i amatorskiej, ponieważ umożliwia uzyskanie szerokiej gamy kolorów i wysokiej jakości zdjęć. Dzięki temu, filmy rozwijane za pomocą tego procesu odznaczają się dużą stabilnością i długowiecznością, co jest istotne dla archiwizacji. Warto również zauważyć, że wiele nowoczesnych kamer analogowych oraz usługi fotograficzne wciąż korzystają z tego standardu, co czyni go nieodzownym elementem współczesnej fotografii.

Pytanie 37

Do czynności konserwacyjnych zabezpieczających prawidłową pracę akumulatora w aparacie fotograficznym należy

A. wystawianie akumulatora na działanie promieni słonecznych.

B. wystawianie akumulatora na działanie wysokiej temperatury.

C. utrzymanie czystości styków w komorze akumulatora.

D. utrzymywanie zmiennej temperatury w komorze akumulatora.

Wielu osobom wydaje się, że wysoka temperatura lub promienie słoneczne mogą w jakiś sposób poprawić pracę akumulatora, ale to niestety mit i bardzo częsty błąd w myśleniu. Akumulatory litowo-jonowe, które stosuje się obecnie w aparatach fotograficznych, są szczególnie wrażliwe na skrajne warunki temperatury – zarówno zbyt wysokiej, jak i zbyt niskiej. Wystawianie akumulatora na działanie wysokiej temperatury lub promieni słonecznych prowadzi do przyspieszonego starzenia się ogniw, obniżenia ich pojemności, a nawet ryzyka niebezpiecznych reakcji chemicznych. To prosta droga do tego, żeby akumulator po kilku miesiącach nadawał się tylko do wyrzucenia. Zmienna temperatura w komorze akumulatora to też nie jest dobre rozwiązanie – zmiany temperatury powodują kondensację wilgoci, co z kolei skutkuje korozją styków i uszkodzeniami elektroniki wewnątrz aparatu. W praktyce więc takie zabiegi nie tylko nie wydłużą życia akumulatora, ale bardzo często je skrócą, a dodatkowo są niezgodne z zaleceniami producentów. Według standardów branżowych, akumulator powinien pracować w stabilnych, umiarkowanych warunkach, bez gwałtownych skoków temperatury, a ochronę przed ekstremalnymi temperaturami uznaje się za jeden z podstawowych warunków prawidłowej eksploatacji. Utrzymywanie czystych styków w komorze to niepozorna czynność, ale kluczowa dla dobrego przewodzenia prądu i pewności działania – to jest właśnie ta praktyka, którą promują zarówno instrukcje obsługi, jak i doświadczeni fotografowie. Reszta to raczej nieporozumienie i wynik braku znajomości podstaw działania akumulatorów.

Pytanie 38

Przedstawione zdjęcie wykonano aparatem z obiektywem

A. szerokokątnym.

B. rybie oko.

C. makro.

D. tilt-shift.

Odpowiedź "szerokokątnym" jest prawidłowa, ponieważ zdjęcie przedstawia szeroki zakres sceny, co jest charakterystyczne dla obiektywów szerokokątnych. Obiektywy te, mające ogniskowe krótsze niż 35 mm, umożliwiają uchwycenie znacznie szerszego widoku niż standardowe obiektywy, co jest szczególnie przydatne w fotografii krajobrazowej, architektonicznej oraz reportażowej. Dzięki użyciu obiektywu szerokokątnego, można w efektywny sposób uchwycić detale na pierwszym planie, jednocześnie pokazując rozległość tła, co nadaje zdjęciu głębię i kontekst. Warto zaznaczyć, że obiektywy te są również cenione w fotografii wnętrz, gdzie przestrzeń musi być przedstawiona w sposób jak najbardziej atrakcyjny. Użycie obiektywu szerokokątnego pozwala również na twórcze kompozycje, które przyciągają wzrok, jednak należy pamiętać o potencjalnych zniekształceniach perspektywy, które mogą się pojawić przy ekstremalnych szerokich kątach. W takich przypadkach, świadome wykorzystanie tych właściwości może prowadzić do interesujących efektów wizualnych, jeśli jest stosowane z umiarem.

Pytanie 39

Technika focus stacking w fotografii makro służy do

A. uzyskania większego powiększenia obiektu

B. zwiększenia głębi ostrości poprzez łączenie wielu zdjęć

C. zmniejszenia efektu drgań aparatu

D. redukcji zniekształceń optycznych obiektywu

Technika focus stacking w fotografii makro jest niezwykle przydatna, gdyż pozwala na zwiększenie głębi ostrości poprzez łączenie wielu zdjęć wykonanych na różnych ustawieniach ostrości. W fotografii makro, gdzie obiekty są często bardzo małe i wymagają dużej precyzji, standardowa głębia ostrości może być niewystarczająca. Dzięki focus stacking możemy uzyskać obraz, w którym wszystkie detale są ostre, co jest kluczowe w tej dziedzinie. Proces polega na zrobieniu kilku zdjęć tej samej sceny, każde z ustawieniem ostrości na innym elemencie, a następnie połączeniu tych zdjęć w programie graficznym, takim jak Photoshop czy specjalistyczne oprogramowanie do obróbki zdjęć. W praktyce, technika ta jest szeroko stosowana przez fotografów przyrody oraz entuzjastów makrofotografii, którzy chcą uchwycić detale kwiatów, owadów czy innych małych obiektów w najlepszej jakości. Stosując focus stacking, warto pamiętać o stabilnym statywie i wykorzystaniu samowyzwalacza lub pilota, aby zminimalizować drgania aparatu podczas robienia zdjęć.

Pytanie 40

Kiedy wykonujemy fotografie w pomieszczeniach, w jakim celu stosuje się odbicie światła od sufitu za pomocą lampy błyskowej?

A. aby wyrównać kontrast oświetlenia naturalnego.

B. żeby zwiększyć kontrast oświetlenia fotografowanej sceny.

C. by przyciemnić cienie w obiektach znajdujących się we wnętrzu.

D. w celu modyfikacji temperatury barwowej dostępnych źródeł światła.

Odbijanie światła lampy błyskowej od sufitu to technika, która ma na celu wyrównanie kontrastu oświetlenia zastanego, co jest szczególnie istotne w fotografii wnętrz. W praktyce, gdy wykonujemy zdjęcia w pomieszczeniach, często spotykamy się z nierównomiernym oświetleniem, gdzie niektóre obszary są zbyt jasne, a inne zbyt ciemne. Odbicie światła od sufitu pomaga zmiękczyć i rozproszyć światło, co przyczynia się do bardziej naturalnego i harmonijnego wyglądu zdjęcia. Ta technika jest szczególnie cenna, gdy fotografujemy w pomieszczeniach z dużymi oknami, gdzie światło zewnętrzne może tworzyć mocne kontrasty. Dobrą praktyką jest stosowanie jasnych, matowych sufitów, które lepiej odbijają światło, w przeciwieństwie do sufitów ciemnych, które mogą pochłaniać światło. W rezultacie, zdjęcia z taką techniką oświetleniową mają bardziej jednolity wygląd, co jest pożądane w profesjonalnej fotografii wnętrz. Warto również pamiętać, że użycie lampy błyskowej w ten sposób pozwala na uzyskanie lepszej jakości kolorów, ponieważ naturalne światło i sztuczne oświetlenie są lepiej zharmonizowane.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej