Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 08:52
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 09:10

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakiego rodzaju oświetlenie powinno być użyte, aby uwydatnić strukturę fotografowanego przedmiotu drewnianego?

A. Przednie

B. Górne

C. Górno-boczne

D. Tylnie

Odpowiedź górno-boczne jest prawidłowa, ponieważ takie oświetlenie pozwala na skuteczne podkreślenie faktury drewnianych przedmiotów. Umieszczając źródło światła pod kątem od góry i z boku, można uzyskać ciekawe cienie i kontrasty, które uwydatniają naturalne struktury drewna, takie jak słoje czy sęki. W praktyce, stosowanie górno-bocznego oświetlenia w fotografii produktowej pomaga w tworzeniu trójwymiarowego efektu, co przyciąga wzrok i zwiększa atrakcyjność przedmiotu. Używając tego typu oświetlenia, warto również zwrócić uwagę na rodzaj zastosowanego źródła światła. Światło miękkie, na przykład z użyciem softboxów, zapewni delikatniejsze przejścia i uniknie zbyt ostrych cieni, co może być korzystne w przypadku drewnianych przedmiotów. Dobrym praktycznym przykładem może być fotografowanie mebli drewnianych, gdzie górno-boczne oświetlenie zastosowane w połączeniu z odpowiednią kompozycją tła może znacząco wpłynąć na końcowy efekt zdjęcia.

Pytanie 2

W której jednostce określa się rozdzielczość skanowania oryginałów?

A. dpi

B. lpi

C. spi

D. ppi

Rozdzielczość skanowania oryginałów określa się w jednostce spi, czyli samples per inch (próbek na cal). To właśnie ta wartość mówi nam, ile próbek skaner pobiera z każdego cala oryginału w trakcie procesu digitalizacji. Dla przykładu, jeśli skaner ma ustawioną rozdzielczość 600 spi, to z każdego cala oryginału pobiera 600 punktów próbkowania. To bardzo istotne w pracy np. w poligrafii, reprografii czy grafice, bo określa, jak szczegółowy będzie cyfrowy obraz – im więcej próbek na cal, tym więcej detali zostanie uchwyconych. Ludzie często mylą spi z dpi czy ppi. Dpi (dots per inch) ściśle dotyczy urządzeń drukujących – opisuje, ile kropek tuszu na cal mogą nałożyć. Ppi (pixels per inch) to rozdzielczość wyświetlania na monitorach i urządzeniach cyfrowych. A spi to domena skanerów. Z mojego doświadczenia, warto pamiętać, że w branży profesjonalnej dobiera się spi odpowiednio do przeznaczenia skanu – do druku offsetowego często wystarczy 300 spi, ale do archiwizacji dokumentów czy slajdów warto ustawić nawet 1200 spi albo więcej. Stosowanie odpowiedniej jednostki daje gwarancję, że pomiar jest precyzyjny i pozwala uniknąć pomyłek w specyfikacjach technicznych. W sumie, stosowanie spi to już taki branżowy standard i chyba lepiej mieć to dobrze opanowane.

Pytanie 3

Na zdjęciu przeważają barwy

A. ciepłe.

B. uzupełniające się.

C. zimne.

D. dopełniające się.

Zdecydowanie dobrze rozpoznane – na tym zdjęciu dominują barwy zimne. Chłodny błękit nieba, srebrzyste, wręcz metaliczne odcienie konstrukcji Atomium i subtelne szarości to klasyczne przykłady zimnej palety barw. W projektowaniu graficznym oraz w fotografii zimne kolory są często stosowane, by podkreślić nowoczesność, czystość, techniczny charakter lub dystans emocjonalny. Takie barwy kojarzą się z profesjonalizmem, spokojem, świeżością i przestrzenią. Moim zdaniem, to rozwiązanie świetnie sprawdza się w prezentacjach dotyczących architektury czy techniki. W branżowych standardach, na przykład w webdesignie, wykorzystanie zimnych barw potrafi zbudować zaufanie i wprowadzić wrażenie porządku – stąd tak wiele stron używa odcieni niebieskiego. Warto wiedzieć, że zimne kolory optycznie „oddalają” obiekty, nadając im lekkości lub wrażenia przestrzenności. Osobiście zwracam uwagę, że umiejętne operowanie barwami zimnymi pozwala podkreślić walory nowoczesnych budowli, takich jak Atomium – tu metaliczny połysk świetnie współgra z niebieskim tłem, tworząc bardzo spójną kompozycję. To właśnie przykład dobrego wykorzystania teorii barw w praktyce.

Pytanie 4

W celu zachowania etapów tworzenia obrazu oraz możliwości bezpośredniej edycji jego elementów należy do zapisania obrazu cyfrowego wybrać format

A. JPEG

B. CDR

C. PSD

D. DjVu

Wybór między formatami graficznymi nie powinien być przypadkowy, zwłaszcza jeśli zależy nam na wieloetapowej edycji obrazu oraz elastyczności w pracy nad projektem. Formaty takie jak JPEG czy DjVu zostały zaprojektowane z myślą o zupełnie innych zastosowaniach niż zachowanie struktury projektu. JPEG, choć popularny, jest formatem stratnym, co oznacza kompresję i utratę części informacji przy każdym zapisie. Oprócz tego nie obsługuje warstw ani oddzielnych elementów – wszystko jest spłaszczane do jednej bitmapy. To poważne ograniczenie, bo późniejsza edycja poszczególnych elementów staje się praktycznie niemożliwa (chyba że ktoś lubi się bawić w wycinanki na selekcji, ale to raczej strata czasu i jakości). Z kolei DjVu to dość niszowy format, używany głównie do kompresji zeskanowanych dokumentów i książek – nie jest w ogóle zaprojektowany do przechowywania warstw czy interaktywnych elementów grafiki. Jeśli chodzi o CDR, to co prawda ten format pozwala na edycję obiektów, ale dotyczy to tylko grafiki wektorowej tworzonej w CorelDRAW. Bitmapy czy zdjęcia, które tam wrzucisz, są traktowane jako pojedyncze obrazy – nie masz takiej kontroli jak w przypadku warstw w PSD. Wielu początkujących myli formaty bitmapowe i wektorowe, co potem kończy się frustracją, gdy trzeba zmienić kawałek projektu, a nie ma już jak tego zrobić wygodnie. Najlepszą praktyką branżową jest zawsze zostawianie sobie oryginału w formacie natywnym programu, który umożliwia pełną nieniszczącą edycję – dla grafiki rastrowej jest to właśnie PSD. Wybierając inne formaty, ryzykujesz utratę elastyczności i jakości swojej pracy, a to już potrafi mocno zaboleć, gdy klient przypomni sobie o kolejnej zmianie na ostatnią chwilę.

Pytanie 5

Sprzęt cyfrowy, który pozwala na przeniesienie obrazu analogowego do pamięci komputera, to

A. skaner

B. naświetlarka

C. ploter

D. drukarka

Skaner to urządzenie cyfrowe, które jest kluczowe w procesie digitalizacji obrazów analogowych. Działa poprzez przechwytywanie obrazu za pomocą matrycy skanującej, która konwertuje analogowe sygnały świetlne na dane cyfrowe, które mogą być następnie zapisywane w pamięci komputera. Skanery są wykorzystywane w wielu dziedzinach, takich jak archiwizacja dokumentów, przetwarzanie zdjęć, a także w medycynie do cyfryzacji obrazów diagnostycznych. Standardowe skanery optyczne, takie jak skanery CIS i CCD, różnią się między sobą jakością obrazu oraz szybkością skanowania, co wpływa na ich zastosowanie w praktyce. Dobre praktyki przy korzystaniu ze skanera obejmują odpowiednie ustawienie rozdzielczości, co wpływa na jakość skanowanych materiałów oraz ich późniejsze wykorzystanie, na przykład w druku lub publikacjach elektronicznych.

Pytanie 6

Czy osoba fotografowana może sprzeciwić się publikacji zdjęcia z jej wizerunkiem?

A. Nie może się sprzeciwić.

B. Może, pod warunkiem określenia przyczyny ustnie.

C. Może, pod warunkiem określenia przyczyny na piśmie.

D. Może, bez podania przyczyny.

Prawo do wizerunku jest jednym z najważniejszych praw osobistych człowieka. W polskim prawie, a konkretnie w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wyraźnie zaznaczono, że rozpowszechnianie czyjegoś wizerunku wymaga jego zgody. Co ciekawe, osoba fotografowana może się sprzeciwić publikacji swojego zdjęcia bez podania jakiejkolwiek przyczyny – i to jest właśnie kluczowa rzecz, którą warto zapamiętać. To nie jest tak, że trzeba się tłumaczyć, dlaczego nie chce się być pokazanym w internecie, gazecie czy na szkolnej stronie. Z mojego doświadczenia wynika, że w praktyce branżowej zawsze warto uzyskiwać zgodę na piśmie, nawet jeśli prawo nie nakłada obowiązku podania przyczyny odmowy. Fotografowie, dziennikarze czy nawet osoby prowadzące blogi powinny szanować wolę fotografowanego. Nawet jeśli ktoś najpierw wyraził zgodę, a potem zmienił zdanie – ma do tego prawo i nie musi się tłumaczyć. Takie podejście jest zgodne nie tylko z przepisami, ale też z dobrymi obyczajami i etyką zawodową. Branża kreatywna bardzo sobie ceni takie standardy, bo budują zaufanie i profesjonalizm, a także chronią przed niepotrzebnymi sporami. Często spotyka się sytuacje, gdy ktoś publikuje zdjęcie grupowe – wtedy przepisy są nieco inne, ale w przypadku pojedynczego portretu decyzja osoby widocznej na zdjęciu jest decydująca. Warto o tym pamiętać, bo to nie tylko kwestia prawa, ale i szacunku do drugiego człowieka.

Pytanie 7

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. torbę reporterską z filtrami.

B. lampę błyskową z dyfuzorem.

C. statyw z głowicą kulkową.

D. kalibrator kolorów.

Lampę błyskową z dyfuzorem stosuje się wtedy, kiedy chcemy zniwelować głęboki, twardy cień na twarzy – szczególnie w sytuacji takiej, jak przy ostrym słońcu i kapeluszu z dużym rondem. Dyfuzor rozprasza światło błysku, dzięki czemu staje się ono miękkie i wygląda bardzo naturalnie, nie tworząc ostrych krawędzi światłocienia na skórze. To jest taki klasyk w plenerowej fotografii portretowej czy nawet reporterskiej. Moim zdaniem, bez lampy błyskowej z dyfuzorem ciężko jest uzyskać równomierne, przyjemne światło na twarzy modela w trudnych warunkach oświetleniowych, jakie daje pełne słońce. W praktyce, zawodowi fotografowie często korzystają z lampy wycelowanej w stronę cienia pod kapeluszem, starając się wyrównać ekspozycję między jasnym tłem a zacienioną twarzą. To podstawa tzw. doświetlania fill-in, opisanej w wielu podręcznikach oświetlenia portretowego. Sam dyfuzor można stosować w różnych wariantach – softbox, beauty dish, czy nawet zwykła nakładka rozpraszająca. W każdym przypadku efekt jest taki sam: światło staje się łagodne, nie powoduje nieestetycznych, ostrych cieni na twarzy. Z mojego doświadczenia, to jeden z najbardziej niezawodnych trików podczas sesji w ostrym, południowym słońcu.

Pytanie 8

W cyfrowych aparatach, ocena natężenia światła na podstawie bardzo małego fragmentu obrazu nazywana jest trybem

A. matrycowym

B. centralnie ważonym

C. wielosegmentowym

D. punktowym

Odpowiedź punktowy jest prawidłowa, ponieważ oznacza tryb pomiaru natężenia światła, w którym aparat mierzy jasność w bardzo małym obszarze kadru. Taki sposób pomiaru jest szczególnie użyteczny w sytuacjach, gdy istotne jest zarejestrowanie detali w specyficznych miejscach obrazu, na przykład w portretach, gdzie chcemy uchwycić szczegóły na twarzy modela, niezależnie od oświetlenia tła. W praktyce, korzystając z pomiaru punktowego, kreatywni fotografowie mogą lepiej kontrolować ekspozycję, minimalizując wpływ niejednorodnego oświetlenia. Warto zaznaczyć, że tryb punktowy idealnie sprawdza się również podczas fotografowania obiektów w trudnych warunkach oświetleniowych, takich jak przy silnym kontraście między jasnymi i ciemnymi obszarami. Standardy branżowe sugerują, aby z tego trybu korzystać w sytuacjach wymagających precyzyjnego uchwycenia detali, co czyni go nieocenionym narzędziem w arsenale każdego fotografa.

Pytanie 9

Jak nazywa się proces przetwarzania barwnego materiału negatywowego?

A. C-41

B. EP-2

C. RA-4

D. E-6

Odpowiedź C-41 jest prawidłowa, ponieważ oznacza standardową procedurę obróbki kolorowej materiału negatywowego w fotografii. Proces C-41 został wprowadzony przez Kodak w latach 70. XX wieku i stał się uniwersalnym standardem, używanym w laboratoriach na całym świecie do przetwarzania filmów negatywowych o kolorze. Obróbka C-41 polega na zastosowaniu trzech głównych kroków: rozwijania, bielenia i utrwalania. W praktyce, aby skutecznie zrealizować ten proces, laboratoria stosują precyzyjnie określone temperatury i czasy zanurzenia w kąpielach chemicznych. Na przykład, temperatura kąpieli deweloperskiej powinna wynosić około 38°C, co pozwala na uzyskanie optymalnych rezultatów. Proces C-41 jest kluczowy w fotografii komercyjnej i amatorskiej, ponieważ umożliwia uzyskanie szerokiej gamy kolorów i wysokiej jakości zdjęć. Dzięki temu, filmy rozwijane za pomocą tego procesu odznaczają się dużą stabilnością i długowiecznością, co jest istotne dla archiwizacji. Warto również zauważyć, że wiele nowoczesnych kamer analogowych oraz usługi fotograficzne wciąż korzystają z tego standardu, co czyni go nieodzownym elementem współczesnej fotografii.

Pytanie 10

Który obiektyw należy zastosować do wykonywania zdjęcia dużego fragmentu pomieszczenia z małej odległości?

A. Standardowy o ogniskowej 50 mm.

B. Teleobiektyw o ogniskowej 200 mm.

C. Szerokokątny o ogniskowej 35 mm.

D. Długoogniskowy o ogniskowej 80 mm.

Obiektyw szerokokątny o ogniskowej 35 mm to naprawdę strzał w dziesiątkę, jeśli chodzi o fotografowanie dużych przestrzeni z niewielkiej odległości. Szeroki kąt widzenia zapewnia, że do kadru zmieści się znacznie więcej – można pokazać całą ścianę czy kilka stref pomieszczenia jednocześnie, nie odchodząc daleko od fotografowanego obiektu. Moim zdaniem to narzędzie wręcz niezbędne dla architektów, agentów nieruchomości czy osób zajmujących się fotografią wnętrz. Standard w branży jest taki, że obiektywy szerokokątne, zwłaszcza te między 24 a 35 mm (w formacie pełnoklatkowym), pozwalają nie tylko ogarnąć większy fragment przestrzeni, ale też minimalizują zniekształcenia perspektywiczne, które przy krótszych ogniskowych potrafią wyglądać nienaturalnie. Z mojego doświadczenia wynika, że 35 mm to taki złoty środek – z jednej strony szeroko, ale bez przesady, a z drugiej nie ma aż tak dużego problemu z tzw. beczką czy liniami wyginającymi się przy krawędziach zdjęcia. Ważne jest, żeby pamiętać o odpowiednim ustawieniu aparatu – najlepiej trzymać aparat na wysokości oczu i pilnować, by był poziomo względem podłoża, bo wtedy linie pozostają proste i nie ma efektu "walących się ścian". Wiele osób nie docenia, jak bardzo odpowiednia ogniskowa wpływa na czytelność i atrakcyjność zdjęcia pomieszczenia – a branżowe standardy jasno mówią: szeroki kąt to podstawa, gdy miejsca jest mało.

Pytanie 11

Najnowsza technologia powłok antyrefleksyjnych w obiektywach wykorzystuje

A. struktury nanocząsteczkowe do rozpraszania światła

B. podwójne warstwy polaryzacyjne do filtrowania światła

C. powłoki grafenowe do blokowania odblasków

D. warstwy złota do absorpcji promieniowania ultrafioletowego

Rozważając inne odpowiedzi, warto zauważyć, że wykorzystanie warstw złota do absorpcji promieniowania ultrafioletowego nie jest praktycznym rozwiązaniem w kontekście powłok antyrefleksyjnych. Złoto jest doskonałym przewodnikiem elektrycznym, ale jego absorpcja UV nie jest efektywna w kontekście przeciwdziałania odblaskom, a ponadto jest kosztownym materiałem, co czyni go nieefektywnym wyborem w produkcji masowej. Z kolei powłoki grafenowe, choć mają potencjał, nie są jeszcze powszechnie wykorzystywane w obiektywach. Grafen to materiał o niezwykłych właściwościach mechanicznych i elektrycznych, ale nie ma jeszcze wystarczających badań potwierdzających jego praktyczność w eliminacji odblasków w obiektywach optycznych. Natomiast podwójne warstwy polaryzacyjne mogą pomóc w redukcji odblasków, ale ich działanie jest oparte na filtracji, a nie na działaniach antyrefleksyjnych. Tego typu rozwiązania są bardziej stosowane w okularach przeciwsłonecznych niż w obiektywach fotograficznych, gdzie kluczowe jest rozpraszanie światła, a nie jego filtrowanie. Stąd, wybór odpowiednich materiałów i technologii w produkcji obiektywów jest kluczowy dla uzyskania najlepszej jakości optycznej oraz komfortu użytkowania.

Pytanie 12

Jakie narzędzie nie jest wykorzystywane do wykonywania zaznaczeń?

A. Przycinanie

B. Lasso

C. Różdżka

D. Rączka

Kadrowanie, lasso i różdżka to narzędzia, które służą do zaznaczania określonych fragmentów w obrębie obrazu. Kadrowanie pozwala na wyznaczenie obszaru, który ma zostać zachowany, co jest niezbędne w procesie edycji zdjęć i grafiki. Umożliwia to użytkownikowi skupienie się na najważniejszych elementach kompozycji, eliminując zbędne detale, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie kompozycji wizualnej. Lasso to narzędzie, które pozwala na swobodne rysowanie kształtu zaznaczenia, co jest przydatne w przypadku nieregularnych kształtów. Użytkownicy często wykorzystują lasso do zaznaczania obiektów o złożonej formie, co zwiększa ich precyzję w edytowaniu. Różdżka natomiast automatycznie zaznacza obszary o podobnym kolorze, co czyni je niezwykle użytecznym narzędziem w przypadku prac wymagających szybkiej selekcji. Warto zauważyć, że często występują nieporozumienia co do funkcji tych narzędzi, co może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania oprogramowania graficznego. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że wszystkie narzędzia służą do zaznaczania, co prowadzi do błędnych wniosków, jakoby rączka również pełniła tę funkcję. Kluczowe jest zrozumienie, że różne narzędzia mają różne zastosowania i efektywność ich użycia opiera się na właściwym zrozumieniu ich funkcji.

Pytanie 13

Zaletą obiektywu zmiennoogniskowego jest zdolność

A. przesunięcia osi optycznej

B. regulacji długości ogniskowej

C. wymiany układu optycznego

D. stopnia pochylenia osi optycznej

Obiektyw zmiennoogniskowy charakteryzuje się możliwością regulacji długości ogniskowej, co oznacza, że użytkownik może dostosować kąt widzenia za pomocą prostego mechanizmu powiększania lub pomniejszania obrazu. Dzięki tej funkcji obiektywy te są niezwykle wszechstronne i są szeroko stosowane w fotografii oraz filmowaniu, umożliwiając uchwycenie różnych kadrów bez konieczności zmiany obiektywu. Na przykład, w sytuacjach, gdy chcemy uchwycić zarówno szerokie ujęcie krajobrazu, jak i szczegóły architektoniczne, obiektyw zmiennoogniskowy pozwala na płynne przechodzenie pomiędzy różnymi wartościami ogniskowych. W praktyce obiektywy te są preferowane w reportażu, gdzie elastyczność i szybkość reakcji są kluczowe. Warto zaznaczyć, że obiektywy zmiennoogniskowe są również projektowane z myślą o minimalizacji zniekształceń optycznych i aberracji, co przekłada się na wysoką jakość obrazu. Dobre praktyki w fotografii sugerują, aby użytkownicy regularnie sprawdzali ustawienia swojego obiektywu, aby maksymalizować jego potencjał w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 14

W jaki sposób oświetlony jest przedmiot na przedstawionym planie zdjęciowym?

A. Światłem pośrednim, skierowanym.

B. Światłem bezpośrednim, skierowanym.

C. Światłem pośrednim, rozproszonym.

D. Światłem bezpośrednim, rozproszonym.

Wybór innych opcji oświetleniowych wskazuje na brak zrozumienia, jak różne typy oświetlenia wpływają na efekt końcowy zdjęcia. Światło bezpośrednie, rozproszone, choć może wydawać się atrakcyjne, w rzeczywistości często prowadzi do niepożądanych efektów, takich jak zbyt intensywne cienie lub blask. W przypadkach, gdy światło pada bezpośrednio na obiekt, jego intensywność jest niekontrolowana, co może skutkować przesyconymi kolorami i utratą detali. Podobnie, wybór światła pośredniego, skierowanego, może wprowadzać w błąd, gdyż zakłada użycie źródła światła, które nie jest odpowiednio rozproszone. Tego rodzaju oświetlenie jest bardziej odpowiednie do sytuacji, w których chcemy uzyskać silne, wyraźne cienie, co nie jest celem w kontekście przedstawionego planu zdjęciowego. Często stosowane błędy myślowe w tym zakresie obejmują niezrozumienie, jak dyfuzja wpływa na jakość światła, prowadząc do niekorzystnych rezultatów w oświetleniu. Kluczowe jest zrozumienie, że właściwe oświetlenie wymaga nie tylko wyboru źródła, ale także zrozumienia, jak to światło będzie się rozprzestrzeniać i oddziaływać z obiektami w kadrze.

Pytanie 15

Aby uzyskać pozytyw o odpowiednim kontraście i wiernie odwzorowanych detalach z naświetlonego negatywu, konieczne jest zastosowanie papieru fotograficznego o gradacji

A. normalnej

B. miękkiej

C. twardej

D. specjalnej

Wybór papieru fotograficznego o gradacji twardej lub specjalnej w kontekście uzyskiwania pozytywu z negatywu będzie prowadził do niedoskonałości w odwzorowaniu detali i tonalnych przejść. Papiery twarde charakteryzują się wyższą kontrastowością, co w praktyce oznacza, że są bardziej czułe na silne źródła światła. To prowadzi do „wypalania” jasnych obszarów oraz utraty detali w ciemnych partiach obrazu. W przypadku negatywów z bogatymi tonalnymi przejściami, użycie papieru twardego często skutkuje powstawaniem obrazów o nieprzyjemnych artefaktach oraz nadmiernym kontraście, co nie sprzyja zachowaniu subtelności detali. Wybór papieru specjalnego może prowadzić do nadmiernych oczekiwań co do efektów wizualnych, które nie są w stanie być zrealizowane bez odpowiedniego dopasowania do specyfiki używanego negatywu. W realnych warunkach fotograficznych, takie błędy w doborze materiałów mogą skutkować stratą czasu i zasobów, a także frustracją związaną z niezadowalającymi wynikami. W profesjonalnej fotografii kluczowe jest zrozumienie, że każdy typ papieru ma swoje unikalne właściwości, które powinny być dobierane do specyficznych potrzeb i warunków pracy, co jest istotne dla uzyskania wysokiej jakości końcowego produktu.

Pytanie 16

Aby zrealizować w programie Adobe Photoshop kompozycję fotograficzną z wielu obrazów, należy zastosować

A. narzędzia selekcji, kopiowania oraz maski warstw

B. narzędzia do korekcji oraz grupy warstw

C. filtry artystyczne i warstwy dopasowujące

D. style warstw oraz tryby mieszania

Odpowiedź 'narzędzia do selekcji, kopiowania i maski warstw' jest prawidłowa, ponieważ te funkcjonalności są kluczowe dla efektywnego tworzenia fotomontaży w Adobe Photoshop. Narzędzia do selekcji pozwalają na precyzyjne wybieranie obszarów obrazów, które chcemy wykorzystać. Można używać takich narzędzi jak Lasso, Marquee czy Quick Selection, aby oddzielić interesujące nas elementy od tła. Po wybraniu elementów, wykorzystanie funkcji kopiowania umożliwia przeniesienie ich do nowej warstwy, co jest niezbędne do dalszej edycji. Maski warstw stanowią natomiast potężne narzędzie do zarządzania widocznością poszczególnych obszarów warstwy, co pozwala na płynne łączenie różnych obrazów oraz dodawanie efektów bez trwałej modyfikacji oryginalnych warstw. W praktyce, używając kombinacji tych narzędzi, możemy tworzyć złożone kompozycje, które są nie tylko estetyczne, ale także technicznie poprawne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży graficznej. Dzięki tym technikom możemy również przeprowadzać dalsze korekty kolorystyczne i stylizacyjne, co zwiększa elastyczność naszego projektu.

Pytanie 17

Które z wymienionych narzędzi programu Adobe Photoshop służy do zaawansowanej korekcji kolorów?

A. Kadrowanie (Crop)

B. Szybka maska (Quick Mask)

C. Pióro (Pen Tool)

D. Krzywe (Curves)

Szybka maska (Quick Mask) oraz Kadrowanie (Crop) to narzędzia, które mają zupełnie inne zastosowanie niż zaawansowana korekcja kolorów. Szybka maska pozwala na szybkie zaznaczanie obszarów w obrazie, ale nie oferuje możliwości bezpośredniej edycji kolorów. Jest użyteczna w kontekście wycinania lub przekształcania określonych fragmentów obrazu, a nie w pracy z tonami czy barwami. Kadrowanie natomiast skupia się na zmniejszeniu rozmiaru obrazu poprzez usuwanie jego fragmentów, co również nie ma związku z korekcją kolorów. Użytkownicy często mylą te narzędzia z krzywymi, ponieważ obie funkcje mogą w pewnym sensie wpływać na ostateczny wygląd zdjęcia, jednak nie w sposób, który pozwalałby na precyzyjną kontrolę nad kolorystyką. Pióro (Pen Tool) jest natomiast narzędziem do rysowania precyzyjnych kształtów i ścieżek, co również nie jest związane z korekcją kolorów. Wymienione opcje są cenne w różnych aspektach edycji, ale nie dostarczają narzędzi do zaawansowanej korekcji kolorów, co może prowadzić do nieporozumień i błędnych wyborów podczas edycji.

Pytanie 18

Rodzaj techniki fotograficznej, która dotyczy rejestracji płaskiego obiektu, nazywa się

A. mikrofilmowaniem

B. fotoreprodukcją

C. spektrofotografią

D. techniką tonorozdzielczą

Mikrofilmowanie to proces, w którym dokumenty są rejestrowane na filmie fotograficznym, żeby je archiwizować. Choć to dobra metoda na długie przechowywanie informacji, to nie do końca pasuje do fotoreprodukcji, bo tam oryginały nie są zachowywane w dosłownym sensie, tylko są przemieniane w film. Technika tonorozdzielcza dotyczy analizy kolorów w obrazach, ale też nie ma bezpośredniego związku z rejestracją płaskich obiektów. Mamy też spektrofotografię, która bada właściwości optyczne substancji, ale znowu - to nie to samo co fotoreprodukcja. Wszystkie te metody są fajne na swój sposób, ale nie odpowiadają na to, co robimy w fotoreprodukcji, gdzie chodzi głównie o wierne odwzorowanie płaskich materiałów. Wydaje mi się, że te niepoprawne odpowiedzi mogą wynikać z pomylenia różnych technik fotograficznych.

Pytanie 19

Które z narzędzi dostępnych w programie Adobe Photoshop pozwala na redukcję nasycenia kolorów?

A. Stempel

B. Lasso

C. Gąbka

D. Różdżka

Lasso to narzędzie, które służy do zaznaczania nieregularnych kształtów w obrazie, co umożliwia precyzyjną edycję wybranych części. Użytkownicy często mylą jego funkcje z narzędziem do zmiany nasycenia, co prowadzi do nieprawidłowych wyborów w procesie edycji. Z kolei stempel jest narzędziem, które pozwala na klonowanie fragmentów obrazu, co również nie ma związku z manipulacją nasyceniem kolorów. Użytkownicy mogą pomyśleć, że przez klonowanie obszarów z niższym nasyceniem można osiągnąć podobny efekt, jednak nie jest to prawidłowe podejście, ponieważ stempel nie wpływa na nasycenie oryginalnych kolorów. Różdżka, z drugiej strony, to narzędzie do zaznaczania obszarów w oparciu o podobieństwo kolorów, ale również nie służy do zmiany nasycenia. Często zdarza się, że użytkownicy mylnie interpretują działanie tych narzędzi, co prowadzi do błędnych wniosków w kontekście edycji kolorów. Właściwe zrozumienie roli każdego z narzędzi jest kluczowe dla efektywnej pracy w Photoshopie, a ich niepoprawne zastosowanie może prowadzić do niezadowalających rezultatów oraz frustracji podczas pracy nad projektami graficznymi.

Pytanie 20

Technika brenizera (Brenizer method) polega na

A. zastosowaniu filtru połówkowego neutralnie szarego

B. użyciu lampy pierścieniowej przy fotografii makro

C. zastosowaniu techniki wielokrotnej ekspozycji

D. wykonaniu wielu zdjęć z małą głębią ostrości i połączeniu ich w panoramę

Zastosowanie filtru połówkowego neutralnie szarego nie ma bezpośredniego związku z techniką brenizera. Filtr ten służy do równoważenia ekspozycji między jasnymi i ciemnymi obszarami zdjęcia, co jest zupełnie innym zadaniem niż uzyskiwanie efektu małej głębi ostrości. Przy fotografii, gdzie dominują duże kontrasty, filtr ten może być przydatny, jednak nie przyczynia się do stworzenia efektu panoramicznego, który jest esencją techniki brenizera. Kolejną niepoprawną koncepcją jest użycie lampy pierścieniowej przy fotografii makro. Technika ta jest typowa dla zdjęć z bliska, gdzie równomierne oświetlenie jest kluczowe, ale znowu nie jest związana z techniką łączenia wielu zdjęć dla uzyskania efektywnej głębi ostrości. Co więcej, zastosowanie techniki wielokrotnej ekspozycji, choć interesujące, to również nie jest tożsama z metodą brenizera. Przy wielokrotnej ekspozycji nakłada się różne obrazy na siebie w jednej klatce, co daje zupełnie inny efekt niż łączenie zdjęć w panoramę. Warto więc pamiętać, że technika brenizera jest unikalna i polega na specyficznym łączeniu zdjęć w celu uzyskania efektownego obrazu z płytką głębią ostrości.

Pytanie 21

Promieniowanie ultrafioletowe, które osiąga powierzchnię Ziemi jako część promieniowania słonecznego, jest rodzajem promieniowania elektromagnetycznego o długości fali mieszczącej się w zakresie

A. 315 nm ÷ 380 nm

B. 50 nm ÷ 100 nm

C. 100 nm ÷ 280 nm

D. 280 nm ÷ 315 nm

Wybór odpowiedzi spoza zakresu 315 nm do 380 nm wskazuje na niepełne zrozumienie klasyfikacji promieniowania ultrafioletowego. Promieniowanie UV jest zazwyczaj podzielone na trzy główne kategorie: UVA (315-400 nm), UVB (280-315 nm) i UVC (100-280 nm). Odpowiedzi wskazujące zakres 100 nm do 280 nm dotyczą promieniowania UVC, które jest w większości absorbowane przez atmosferę ziemską i nie dociera do powierzchni Ziemi, przez co jest mniej istotne w kontekście wpływu na zdrowie ludzi. Z kolei zakres 50 nm do 100 nm odnosi się do ekstremalnego promieniowania ultrafioletowego, które również nie ma wpływu na środowisko, ponieważ jest całkowicie pochłaniane przez atmosferę. Wybór odpowiedzi zawierającej długości fal 280 nm do 315 nm wskazuje na mylenie promieniowania UVB z UVA; UVB jest bardziej energetyczne i ma bezpośredni związek z poparzeniami słonecznymi, podczas gdy UVA jest odpowiedzialne za długoterminowe uszkodzenia skóry. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla skutecznej ochrony przed szkodliwym wpływem promieniowania UV oraz dla stosowania odpowiednich środków ochrony osobistej w codziennym życiu, takich jak stosowanie odpowiednich filtrów przeciwsłonecznych, które są zgodne z zaleceniami dermatologicznymi.

Pytanie 22

W przypadku obiektu znajdującego się w bliskiej odległości, pomiar światła padającego wykonuje się światłomierzem w sposób, że czujnik światłomierza

A. bez dyfuzora, skierowany jest w stronę źródła światła

B. z dołączonym dyfuzorem skierowany jest w stronę fotografowanego obiektu

C. z dołączonym dyfuzorem ustawiony jest w kierunku aparatu

D. bez dyfuzora, ustawiony jest w kierunku aparatu

Odpowiedź, że czujnik światłomierza powinien być skierowany w stronę aparatu z dołączonym dyfuzorem, jest poprawna i opiera się na zasadach pomiaru światła w fotografii. Dyfuzor ma na celu rozproszenie światła, co pozwala na uzyskanie bardziej jednolitego i dokładnego pomiaru. Kiedy światłomierz jest ustawiony w kierunku aparatu, zapewnia to, że mierzony jest rzeczywisty poziom oświetlenia, które trafia na matrycę aparatu, a nie bezpośrednie światło ze źródła. W praktyce, takie podejście jest zgodne z metodą pomiaru światła, znaną jako metodyka pomiaru światła refleksyjnego, gdzie mierzy się światło odbite od obiektu. Przykładem zastosowania tej metody może być sesja fotograficzna w plenerze, gdzie zmienne warunki oświetleniowe mogą wpłynąć na ekspozycję. Użycie dyfuzora oraz poprawne ustawienie światłomierza są kluczowe dla uzyskania odpowiedniego balansu między światłem a cieniem, co z kolei przekłada się na jakość zdjęcia. Warto również zauważyć, że ta technika jest standardem w profesjonalnej fotografii, co potwierdza jej skuteczność w praktyce.

Pytanie 23

Jaką rozdzielczość powinno mieć zeskanowane zdjęcie o wymiarach 10 × 15 cm, aby jego wydruk w rozdzielczości 300 dpi miał format 20 × 30 cm?

A. 300 spi

B. 150 spi

C. 1200 spi

D. 600 spi

Wybór niższej rozdzielczości skanowania, takiej jak 150 spi lub 300 spi, jest nieodpowiedni w kontekście uzyskania wysokiej jakości wydruku w formacie 20 × 30 cm. Przy skanowaniu zdjęcia w rozdzielczości 150 spi, na cal uzyskujemy zaledwie 150 punktów, co skutkuje niewystarczającą liczbą pikseli do uzyskania zadowalającej jakości wydruku. Obliczając liczbę pikseli dla wymaganego rozmiaru, otrzymujemy jedynie 1181 × 1772 pikseli, co zdecydowanie nie spełnia standardów jakości. Podobnie, skanowanie z rozdzielczością 300 spi także nie zagwarantuje odpowiedniej jakości dla dużych formatów. Tego rodzaju podejście do skanowania prowadzi do ryzyka utraty detalów w obrazach, co staje się szczególnie widoczne przy powiększeniach lub gdy obraz jest oglądany z bliska. W wielu sytuacjach, jak na przykład w przypadku reprodukcji dzieł sztuki czy archiwizacji rodzinnych zdjęć, jakość obrazu jest kluczowa i niewłaściwe podejście do rozdzielczości skanowania często kończy się niezadowoleniem z efektów. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, iż wysokiej jakości skanowanie wymaga wyboru odpowiedniej rozdzielczości, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży, które zalecają skanowanie w co najmniej 600 spi dla uzyskania wyraźnych i szczegółowych obrazów.

Pytanie 24

Po ilu latach obowiązywania umowy licencyjnej wyłącznej uważa się ją zawartą na czas nieokreślony?

A. Po 4 latach.

B. Po 5 latach.

C. Po 2 latach.

D. Po 3 latach.

Prawidłowa odpowiedź opiera się na przepisach prawa autorskiego w Polsce, konkretnie na art. 68 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Tam jasno wskazano, że jeśli umowa licencyjna wyłączna zawarta została na czas oznaczony dłuższy niż pięć lat, po upływie tego okresu uważa się ją za zawartą na czas nieokreślony. To jest bardzo istotne z punktu widzenia zarówno licencjodawcy, jak i licencjobiorcy, bo daje pewność, że nie można związać się na wieczność z jedną stroną bez możliwości renegocjacji czy wypowiedzenia. W praktyce, przykładowo, jeżeli firma informatyczna podpisuje wyłączną licencję na korzystanie z oprogramowania na 7 lat, to po pięciu latach ta umowa automatycznie staje się bezterminowa i zastosowanie mają przepisy dotyczące wypowiadania licencji zawartej na czas nieokreślony. Takie rozwiązanie to pewien rodzaj zabezpieczenia dla obu stron i jest zgodne z dobrymi praktykami branżowymi – nie powinno się blokować rozwoju ani jednej, ani drugiej strony przez zbyt długie sztywne umowy. Moim zdaniem, z punktu widzenia praktyki gospodarczej, jest to bardzo rozsądne podejście, bo umożliwia elastyczne zarządzanie prawami i reagowanie na zmieniające się potrzeby rynku czy technologii. Warto pamiętać też, że te reguły dotyczą licencji wyłącznych, a w przypadku licencji niewyłącznych – nie ma aż takich ograniczeń czasowych. To dlatego pięć lat jest tutaj kluczowe, a nie np. dwa czy trzy.

Pytanie 25

Jakie jest standardowe rozdzielczość zdjęcia przeznaczonego do publikacji w sieci?

A. 300 ppi

B. 72 ppi

C. 82 ppi

D. 150 ppi

Odpowiedź 72 ppi (pikseli na cal) jest poprawna, ponieważ jest to standardowa rozdzielczość obrazów przeznaczonych do publikacji w Internecie. Wysokość 72 ppi wynika z faktu, że większość monitorów wyświetla obrazy w tej rozdzielczości, co zapewnia optymalną jakość wizualną przy mniejszych rozmiarach plików. Używając zdjęć w tej rozdzielczości, można zmniejszyć czas ładowania strony, co jest kluczowe dla doświadczenia użytkownika oraz SEO. W praktyce, jeśli zamierzamy umieścić zdjęcie na stronach internetowych, takich jak blogi czy portale informacyjne, warto pamiętać, aby nie przesadzać z jakością, ponieważ wyższe wartości ppi, jak 150 czy 300, są dedykowane dla druku, gdzie wymagana jest większa szczegółowość. Użycie 72 ppi jest zgodne z zaleceniami W3C oraz praktykami w zakresie projektowania stron internetowych, co czyni tę odpowiedź najbardziej rozsądna w kontekście publikacji online.

Pytanie 26

Który komponent lustrzanki jednoobiektywowej pozwala na odwzorowanie obrazu prostego w wizjerze?

A. Dalmierz

B. Soczewka Fresnela

C. Raster mikropryzmatyczny

D. Pryzmat pentagonalny

Wybór soczewki Fresnela, rastrowego mikropryzmatu lub dalmierza jako elementów lustrzanki jednoobiektywowej, które miałyby umożliwić odwzorowanie obrazu prostego w wizjerze, jest błędny z kilku powodów. Soczewka Fresnela jest stosowana głównie w aplikacjach związanych z projektowaniem optycznym, takich jak latarnie morskie czy projektory, gdzie jej celem jest skupianie światła. Nie jest ona używana do prostowania obrazu, co jest kluczowe w kontekście działania wizjera aparatu. Raster mikropryzmatyczny natomiast ma na celu poprawę ostrości obrazu w wizjerze, ale nie zapewnia odwzorowania prostego obrazu. Jego działanie polega na rozpraszaniu światła, co może wprowadzać zniekształcenia w postrzeganiu rzeczywistego obrazu. Dalmierz, choć użyteczny w niektórych typach aparatów, nie jest elementem, który umożliwia bezpośrednie odwzorowanie obrazu w wizjerze lustrzanki jednoobiektywowej. Jego działanie opiera się na pomiarze odległości do obiektu i nie ma związku z obrazem widzianym przez wizjer. Wybór tych elementów jako odpowiedzi na pytanie o funkcję pryzmatu pentagonalnego może wynikać z mylnej interpretacji ich funkcji oraz znaczenia w kontekście optyki fotograficznej. Zrozumienie roli pryzmatu w systemach wizualnych jest kluczowe dla właściwego korzystania z lustrzanek i uzyskiwania wysokiej jakości zdjęć.

Pytanie 27

Przetwornik APS-C w porównaniu do pełnoklatkowego (FF) charakteryzuje się

A. lepszym odwzorowaniem kolorów w zakresie czerwieni

B. mniejszym obszarem rejestrowanego obrazu i współczynnikiem crop 1.5-1.6x

C. mniejszą głębią ostrości przy tej samej wartości przysłony

D. większą wartością megapikseli przy tej samej fizycznej wielkości

Odpowiedzi sugerujące większą wartość megapikseli przy tej samej fizycznej wielkości przetwornika są nieprawidłowe, ponieważ liczba megapikseli nie jest bezpośrednio zależna od rozmiaru matrycy. Zazwyczaj, większe matryce, takie jak pełnoklatkowe, mają lepszą zdolność rejestrowania szczegółów oraz lepsze właściwości w zakresie szumów przy wyższych czułościach ISO. Oznacza to, że nawet jeśli matryca APS-C ma tyle samo megapikseli co matryca FF, to niekoniecznie oznacza to, że jakość obrazu będzie na tym samym poziomie. W przypadku odwzorowywania kolorów, nie ma dowodów na to, że przetworniki APS-C lepiej odwzorowują kolory, zwłaszcza w zakresie czerwieni. W rzeczywistości, różnice w odwzorowaniu barw często wynikają z zastosowania różnych technologii w przetwornikach, a nie samego rozmiaru matrycy. Na koniec, mniejsza głębia ostrości przy tej samej wartości przysłony jest także błędna, ponieważ obiektywy o tej samej przysłonie na matrycy APS-C będą dawały większą głębię ostrości niż na pełnoklatkowej matrycy, co jest efektem różnicy w wielkości matrycy. Błędy te wynikają z typowych nieporozumień dotyczących działania przetworników obrazu i ich charakterystyki.

Pytanie 28

Jakie filtry powinny być użyte przy kopiowaniu negatywów na czarno-biały papier wielogradacyjny, aby uzyskać pozytywowe kopie o odmiennym kontraście?

A. Purpurowy i zielony

B. Niebieskozielony i czerwony

C. Żółty i purpurowy

D. Żółty i niebieskozielony

Wybór innych filtrów, takich jak purpurowy i zielony, nie prowadzi do uzyskania zamierzonych efektów w kopiowaniu negatywów na czarno-biały papier wielogradacyjny. Filtr purpurowy, jak wspomniano, jest skuteczny w absorpcji światła niebieskiego, ale jego połączenie z zielonym nie jest właściwe w kontekście kontrastowania obrazu. Zielony filtr wpływa na tonację obrazu, ale nie jest w stanie skutecznie modyfikować kontrastu w taki sposób, jak jest to potrzebne w procesach kopiowania negatywów. Niebieskozielony i czerwony filtry również nie są odpowiednie, ponieważ ich zastosowanie może prowadzić do zbyt dużego zmiękczenia obrazu. W rzeczywistości filtry te mogą ograniczać zakres tonów i prowadzić do utraty szczegółów w obszarach zarówno jasnych, jak i ciemnych, co jest sprzeczne z celem uzyskania kopii o różnym kontraście. Filtr żółty w połączeniu z purpurowym jest standardem w tej dziedzinie, ponieważ optymalnie komponują się w kontekście regulacji kontrastu i tonalności. Kluczowym błędem w myśleniu jest założenie, że inne filtry będą miały porównywalny wpływ na wynik końcowy, co nie jest zgodne z dobrą praktyką w fotografii analogowej. Zrozumienie roli, jaką pełnią poszczególne filtry, jest kluczowe dla uzyskania pożądanych rezultatów, dlatego zaleca się testowanie i adaptację metod w oparciu o konkretne potrzeby procesu twórczego.

Pytanie 29

Aby zrealizować serię 3 zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji, w aparacie należy skorzystać z funkcji

A. bracketingu

B. samowyzwalacza

C. balansu bieli

D. wielokrotnej ekspozycji

Samowyzwalacz, balans bieli i wielokrotna ekspozycja to funkcje aparatu, które mają swoje specyficzne zastosowania, ale nie służą do seryjnego wykonywania zdjęć przy różnych parametrach ekspozycji. Samowyzwalacz pozwala na opóźnienie wyzwolenia migawki, co jest przydatne, gdy fotograf chce uniknąć drgań aparatu, na przykład podczas ujęć statycznych. Jednak nie zmienia on wartości ekspozycji, co czyni go niewłaściwym narzędziem w kontekście bracketingu. Balans bieli odnosi się do temperatury barwowej światła i jest używany do uzyskania naturalnych kolorów w zdjęciach. Zmiana balansu bieli nie wpływa na parametry ekspozycji, a jedynie na tonację kolorystyczną obrazu. Wreszcie, wielokrotna ekspozycja to technika polegająca na nałożeniu kilku zdjęć na siebie w celu uzyskania artystycznych efektów. Choć może to prowadzić do interesujących rezultatów wizualnych, nie jest to metoda uzyskiwania różnych ekspozycji tego samego kadru. Mylne jest więc założenie, że te funkcje mogą zastąpić bracketing, ponieważ każda z nich pełni inną rolę i nie spełnia celu, jakim jest uzyskanie serii zdjęć w różnych ustawieniach dla optymalizacji ekspozycji.

Pytanie 30

Podczas dłuższego przechowywania aparatu fotograficznego należy przede wszystkim pamiętać o

A. sformatowaniu karty pamięci.

B. oddzieleniu obiektywu od korpusu aparatu.

C. wyjęciu z aparatu baterii i karty pamięci.

D. pozostawieniu aparatu w chłodnym miejscu.

Bardzo istotne jest, żeby podczas dłuższego przechowywania aparatu fotograficznego wyjąć z niego baterię oraz kartę pamięci. Akumulatory, szczególnie te typu Li-ion, mogą się rozładować do poziomu krytycznego, jeśli zostaną pozostawione w urządzeniu na dłużej, co może prowadzić nawet do ich trwałego uszkodzenia. Czasem zdarza się, że sprzęt pobiera minimalny prąd nawet, gdy jest wyłączony – po kilku tygodniach lub miesiącach bateria potrafi paść tak, że już jej nie da się uratować. Dodatkowo, wyciek elektrolitu z baterii może spowodować poważne uszkodzenia elektroniki aparatu, zalanie styków czy nawet korozję na płytce drukowanej. Zresztą, wyjęcie karty pamięci to też dobry nawyk – po pierwsze ogranicza ryzyko przypadkowego uszkodzenia karty podczas różnych manipulacji sprzętem (np. przy czyszczeniu), a po drugie zabezpiecza dane przed ewentualną utratą. To jest jedna z tych prostych czynności, które mogą zaoszczędzić naprawdę dużo nerwów i pieniędzy na serwis czy wymianę części. Wielu profesjonalistów stosuje jeszcze dodatkowe zabezpieczenia jak przechowywanie aparatu w suchym pudełku z pochłaniaczem wilgoci, ale wyjęcie baterii i karty to takie absolutne minimum, bez którego naprawdę nie warto ryzykować. Zresztą, w instrukcjach praktycznie każdego producenta można znaleźć podobne zalecenie – polecam się z nimi zapoznać, bo potem w serwisie nikt nie uzna reklamacji, jak znajdą ślady wycieku z baterii.

Pytanie 31

W celu uniknięcia na zdjęciu efektu poruszenia należy podczas rejestracji obrazu przy długim czasie ekspozycji użyć

A. lampy błyskowej.

B. konwertera.

C. statywu z głowicą.

D. adaptera.

Statyw z głowicą to absolutna podstawa, jeśli chodzi o fotografowanie przy dłuższych czasach ekspozycji. W praktyce chodzi o to, że im dłużej migawka pozostaje otwarta, tym większe ryzyko, że nawet minimalny ruch aparatu spowoduje nieostre zdjęcie, czyli tak zwane poruszenie. Statyw – najlepiej właśnie ze stabilną głowicą – eliminuje ten problem, bo utrzymuje aparat w absolutnym bezruchu przez cały okres naświetlania. To nie jest przypadkowe zalecenie, w zasadzie w każdej publikacji branżowej dotyczącej technik fotograficznych (czy to książki, czy poradniki internetowe) statyw uznawany jest za pierwsze i najważniejsze narzędzie w fotografii nocnej, krajobrazowej czy produktowej. Do tego dochodzą takie triki jak korzystanie z samowyzwalacza czy wężyka spustowego, żeby nawet dotyk palca nie wprowadził drgań. Często na planie zdjęciowym korzysta się z profesjonalnych statywów z głowicami kulowymi, bo pozwalają one bardzo precyzyjnie ustawić kadr, a sprzęt jest stabilny nawet w trudnych warunkach terenowych. Moim zdaniem, jeśli ktoś poważnie myśli o robieniu zdjęć przy słabym świetle czy z długim czasem, to bez porządnego statywu ani rusz. Warto o tym pamiętać, bo to taki fotograficzny fundament, bez którego ciężko osiągnąć dobre efekty.

Pytanie 32

W najnowszych profesjonalnych systemach lamp studyjnych funkcja HSS (High Speed Sync) umożliwia

A. bezprzewodową komunikację między lampami w systemie

B. zapisywanie ustawień lampy w pamięci wewnętrznej urządzenia

C. automatyczną kalibrację mocy błysku w zależności od odległości od obiektu

D. synchronizację lampy z migawką przy czasach krótszych niż standardowy czas synchronizacji

Funkcja HSS, czyli High Speed Sync, jest niezwykle przydatna w przypadku fotografii z użyciem lamp błyskowych. Jej główną zaletą jest to, że umożliwia synchronizację lampy z migawką aparatu przy czasach krótszych niż standardowe czasy synchronizacji, które zazwyczaj wynoszą około 1/200 sekundy. Dzięki HSS można uzyskać doskonałe efekty podczas fotografowania w jasnym świetle dziennym, gdzie trzeba używać krótszych czasów naświetlania, aby uniknąć prześwietlenia zdjęcia. Przykładowo, jeśli chcesz uchwycić dynamiczny moment, jak np. skok sportowca, używając krótkiego czasu migawki, HSS pozwoli na błysk lampy nawet przy takich ustawieniach. To daje fotografowi większą kreatywność i kontrolę nad ostatecznym wyglądem zdjęcia. Warto również wspomnieć, że wykorzystanie HSS wymaga zgodnych lamp i aparatów, co jest standardem w profesjonalnej fotografii.

Pytanie 33

Jaką wartość ma ogniskowa standardowego obiektywu w aparacie średnioformatowym?

A. 50 mm

B. 180 mm

C. 80 mm

D. 18 mm

Wybór ogniskowej obiektywu w fotografii średnioformatowej nie jest kwestią przypadku, a dokładnego zrozumienia, jak różne ogniskowe wpływają na obraz. 50 mm, choć popularna w formacie pełnoklatkowym jako standard, w średnim formacie może nie oddać odpowiednich proporcji. Dzieje się tak, ponieważ w średnioformatowych aparatach efekt perspektywy oraz głębia ostrości są inne. W przypadku 180 mm, mamy do czynienia z teleobiektywem, który jest bardziej odpowiedni do zdjęć z daleka, takich jak fotografia przyrody czy sportowa. Tego typu obiektyw, choć doskonały w swoim zastosowaniu, sprawia, że fotografia portretowa staje się trudniejsza, ponieważ wymaga większej odległości od modela, co może wpływać na interakcję i atmosferę w sesji. Ogniskowa 18 mm to z kolei obiektyw szerokokątny, który w kontekście aparatu średnioformatowego wprowadza zniekształcenia perspektywy, co w przypadku portretów nie jest pożądane. Zrozumienie, że każda z ogniskowych ma swoje specyficzne zastosowanie, jest kluczowe. Typowe błędy myślowe obejmują mylenie oferty ogniskowej w różnych formatach oraz nieodpowiednią ocenę, jaką rolę odgrywa ogniskowa w kontekście zamierzonego efektu wizualnego. Dlatego tak istotne jest dostosowanie ogniskowej do rodzaju fotografii, którą planujemy wykonać.

Pytanie 34

Aby uzyskać czarno-biały negatyw w formacie 4 x 5 cali, jaki aparat należy zastosować do rejestracji obrazu?

A. wielkoformatowy z kasetą na błony płaskie

B. wielkoformatowy z przystawką skanującą

C. średnioformatowy z matrycą CCD

D. średnioformatowy z kasetką na film zwojowy

Wybór odpowiedzi, które nie wskazują na aparaty wielkoformatowe z kasetą na błony płaskie, prowadzi do kilku istotnych nieporozumień. Na przykład, wielkoformatowy aparat z przystawką skanującą nie jest przeznaczony do rejestracji obrazu w tradycyjny sposób, lecz służy do digitalizacji materiałów fotograficznych, co nie jest zgodne z celem uzyskania fizycznego negatywu. Średnioformatowe aparaty z kasetkami na film zwojowy, chociaż mogą oferować dobrą jakość obrazu, nie są w stanie wyprodukować negatywów w formacie 4 x 5 cali, co jest kluczowe w tym pytaniu. Ponadto, matryca CCD w przypadku średnioformatowego aparatu to technologia cyfrowa, co całkowicie eliminuje możliwość uzyskania czarno-białego negatywu, ponieważ w takim przypadku obok technologii obróbki obrazu nie istnieje fizyczny negatyw. Te mylne przekonania mogą wynikać z niepełnego zrozumienia różnic pomiędzy formatami aparatów oraz ich przeznaczeniem. W kontekście fotografii analogowej, istotne jest, aby zdawać sobie sprawę, że odpowiednie narzędzia do rejestracji obrazu mają fundamentalne znaczenie dla jakości finalnych prac. Właściwe przygotowanie i zrozumienie standardów fotografii analogowej są kluczowe dla uzyskania optymalnych rezultatów, dlatego tak ważne jest, aby znać różnice między używanymi technologiami.

Pytanie 35

Wykonanie zdjęcia dziewczyny w technice high key wymaga zorganizowania przestrzeni

A. przedmiotowej z czarnym tłem.

B. przedmiotowej z białym tłem.

C. obrazowej z białym tłem.

D. obrazowej z czarnym tłem.

Wielu początkujących fotografów myli pojęcie high key z po prostu jasnym zdjęciem, nie zwracając uwagi na to, jak wielką rolę odgrywa przestrzeń przedmiotowa i odpowiednie tło. Wybór czarnego tła, nawet przy bardzo mocnym oświetleniu, nigdy nie pozwoli uzyskać charakterystycznego dla high key efektu – ciemne tło będzie zaburzało rozkład jasności na zdjęciu, wprowadzając niechciane kontrasty i „wycinając” postać z kadru. To zupełnie inna estetyka, która bardziej pasuje do techniki low key, gdzie gra się właśnie na mocnych kontrastach i wydobywa się sylwetkę przez ciemność. Przestrzeń obrazowa zamiast przedmiotowej sugeruje skupienie się tylko na kadrowaniu i kompozycji, bez świadomości, że kluczowe jest przygotowanie samego planu zdjęciowego – czyli tam, gdzie ustawiasz modelkę, tło i światła. W praktyce, jeśli nie zadbasz o białe tło i dobre, rozproszone światło w przestrzeni przedmiotowej, zdjęcie wyjdzie płaskie, czasem nawet szare lub z dziwną dominantą barwną. Częstym błędem jest przekonanie, że wystarczy komputerowa obróbka, by uzyskać efekt high key – niestety, bez odpowiedniej organizacji planu i kontroli światła nie uda się uzyskać naturalnej, jasnej atmosfery zdjęcia. Branżowe standardy, szczególnie w fotografii produktowej, reklamowej czy portretowej, kładą nacisk na perfekcyjną biel tła i eliminację cieni właśnie poprzez organizację przestrzeni przedmiotowej z dobrze doświetlonym białym podłożem. Praktycy wiedzą, że zaniedbanie tej części pracy skutkuje problemami nie tylko estetycznymi, ale także technicznymi – na przykład późniejsze wycinanie sylwetki czy utrzymanie spójnej kolorystyki staje się o wiele trudniejsze. Moim zdaniem, lepiej od razu zrozumieć ten schemat, niż potem tracić godziny na niepotrzebną edycję i poprawki.

Pytanie 36

Aby zminimalizować odbicia i zwiększyć kontrast cieni w fotografii studyjnej przedmiotów codziennego użytku, warto wykorzystać blendę z powierzchnią

A. srebrną

B. złotą

C. czarną

D. białą

Wybór białej, złotej lub srebrnej blendy do zniwelowania odblasków oraz pogłębienia cieni w fotografii przedmiotów użytkowych może prowadzić do niewłaściwych rezultatów. Biała blenda, choć często stosowana do odbicia światła, zwiększa jego intensywność i może powodować niepożądane odblaski, co jest szczególnie problematyczne w przypadku błyszczących powierzchni. Użycie białej blendy może zatem skutkować nadmiernym oświetleniem i zubożeniem detali, co jest niezgodne z zamierzonym celem. Z kolei złota blenda, która nadaje ciepłe tonacje, jest doskonała do portretów, jednak w kontekście fotografii produktowej może wprowadzać kolorystyczne zniekształcenia, które nie są pożądane. Złota tonacja może sprawić, że przedmioty stracą swój naturalny kolor, co wpłynie na ich atrakcyjność. Srebrna blenda, podobnie jak biała, odbija więcej światła, co może potęgować odblaski, zamiast ich eliminować. W kontekście profesjonalnej fotografii ważne jest, aby znać właściwości używanych narzędzi i ich wpływ na końcowy efekt. Częste błędy myślowe polegają na założeniu, że wszystkie blendy działają w ten sam sposób – w rzeczywistości ich zastosowanie musi być dostosowane do specyfiki obiektów oraz pożądanych efektów wizualnych. Dlatego konieczne jest, aby w przypadku fotografii przedmiotów użytkowych, szczególnie z błyszczącymi powierzchniami, zastosować czarną blendę, która skutecznie kontroluje światło i daje profesjonalne rezultaty.

Pytanie 37

Optymalny rezultat fotografowania grupy liczącej 20 osób można uzyskać, gdy kadr jest

A. pionowy, a osoby ustawione są w trzech rzędach

B. poziomy, a osoby ustawione są w dwóch rzędach

C. poziomy i osoby są ustawione w trzech rzędach

D. pionowy, a osoby ustawione są w półkolu w dwóch szeregach

Analizując inne odpowiedzi, można zauważyć, że pionowy kadr w połączeniu z trzema rzędami osób może prowadzić do nieefektywnego zagospodarowania przestrzeni w kadrze. Taki układ ogranicza widoczność poszczególnych osób, szczególnie tych w tylnej części grupy, co skutkuje nieczytelnością fotografii. Pionowy kadr nie jest odpowiedni dla grup o dużej liczbie uczestników, ponieważ wąska kompozycja sprawia, że trudno jest uchwycić pełną dynamikę grupy. Z kolei poziomy kadr z dwoma rzędami nie pozwala na maksymalne wykorzystanie przestrzeni, co może prowadzić do sytuacji, w której część osób jest zasłonięta przez innych, a cała grupa może wydawać się zbyt ściśnięta. Dodatkowo, półkoliste ustawienie w dwuszeregu w przypadku grupy 20 osób może być niepraktyczne, ponieważ nie wszystkie twarze będą widoczne, a efekt końcowy może być chaotyczny. Zdarza się również, że niektórzy fotografowie decydują się na nietypowe kadry, co w przypadku dużych grup może prowadzić do dezorientacji i nieczytelności zdjęcia. Niezrozumienie podstaw kompozycji w fotografii grupowej prowadzi często do błędnych wniosków, dlatego kluczowe jest przemyślane podejście do aranżacji grupy oraz doboru odpowiedniego formatu kadru.

Pytanie 38

W jakiej jednostce mierzy się rozdzielczość obrazu cyfrowego?

A. ppi (pixels per inch)

B. cd (kandela)

C. Hz (herce)

D. lm (lumeny)

Rozdzielczość obrazu cyfrowego mierzona jest w 'ppi', czyli 'pixels per inch', co oznacza liczbę pikseli przypadających na cal. To kluczowy parametr w grafice cyfrowej i druku, ponieważ bezpośrednio wpływa na jakość wyświetlanych obrazów. Wyższa wartość ppi oznacza większą liczbę pikseli na jednostkę długości, co przekłada się na ostrzejszy i bardziej szczegółowy obraz. Z punktu widzenia standardów branżowych, w druku komercyjnym często używa się wartości 300 ppi dla uzyskania wysokiej jakości wydruków. W przypadku ekranów komputerowych, typowe wartości to 72-96 ppi. Rozdzielczość w ppi ma znaczenie również w kontekście projektowania interfejsów użytkownika oraz tworzenia materiałów marketingowych, gdzie dbałość o detale i klarowność grafiki są kluczowe. Dlatego umiejętność pracy z rozdzielczością jest niezbędna dla każdego, kto zajmuje się projektowaniem graficznym, fotografią cyfrową czy publikacją elektroniczną.

Pytanie 39

Format metadanych XMP (Extensible Metadata Platform) służy do

A. kompresji plików graficznych bez utraty jakości

B. konwersji między różnymi formatami plików graficznych

C. korekcji balansu bieli w zdjęciach cyfrowych

D. przechowywania informacji o zdjęciu i parametrach edycji

Format metadanych XMP (Extensible Metadata Platform) jest niezwykle istotny w kontekście zarządzania danymi związanymi z obrazami. XMP pozwala na przechowywanie różnych informacji o zdjęciach, takich jak tytuł, autor, data wykonania, a także parametry edycji, co jest bardzo przydatne dla fotografów i grafików. Dzięki temu można łatwo organizować i wyszukiwać zdjęcia na podstawie tych metadanych. Na przykład, jeśli pracujesz z dużą kolekcją zdjęć, używając standardu XMP, szybko odnajdziesz fotografie, które zostały zrobione w określonym dniu lub przez konkretnego autora. W praktyce, wiele programów do edycji zdjęć, takich jak Adobe Photoshop czy Lightroom, wykorzystuje XMP jako standard do przechowywania danych o edycji oraz oryginalnych plikach, co umożliwia łatwe korzystanie z tych informacji podczas dalszych prac nad zdjęciami. Przy pracy z plikami multimedialnymi, znajomość standardów takich jak XMP jest kluczowa dla efektywnego zarządzania i archiwizacji danych.

Pytanie 40

W celu uzyskania na zdjęciu efektu „zamrożenia ruchu” siatkarza w wyskoku należy przede wszystkim ustawić

A. dużą liczbę przysłony.

B. długi czas otwarcia migawki.

C. krótki czas otwarcia migawki.

D. małą liczbę przysłony.

Aby uzyskać efekt „zamrożenia ruchu” na zdjęciu, najważniejszym parametrem, na który trzeba zwrócić uwagę, jest właśnie krótki czas otwarcia migawki. Im krótszy czas naświetlania (np. 1/1000 sekundy czy nawet szybciej), tym skuteczniej zatrzymasz w kadrze dynamiczny ruch – nawet bardzo szybkie akcje sportowe, takie jak wyskok siatkarza, są wtedy ostre i nie rozmazane. To taka podstawa w fotografii sportowej, ale w sumie także w innych sytuacjach, gdzie akcja dzieje się błyskawicznie, jak np. zdjęcia ptaków w locie czy dzieci biegających po boisku. Profesjonalni fotografowie praktycznie zawsze korzystają z bardzo krótkich czasów migawki podczas fotografowania sportu czy innych dynamicznych tematów – nawet jeśli oznacza to, że muszą podnieść czułość ISO albo użyć jaśniejszego obiektywu. Moim zdaniem warto to ćwiczyć, bo dopiero wtedy człowiek rozumie, jaką przewagę daje świadome ustawienie ekspozycji. Oczywiście są wyjątki – czasami chcemy celowo rozmazać ruch (taki artystyczny efekt), ale jeśli zależy nam na ostrości i „zatrzymaniu” momentu, krótki czas migawki to absolutny must have. Z mojego doświadczenia, nawet niepozorne ruchy, jak uderzenie piłki, potrafią się rozmazać, jeśli czas będzie ciut za długi. Warto też pamiętać, że w słabszym świetle krótkie czasy wymagają mocnego oświetlenia lub wyższych ISO. To taki balans, który przychodzi z praktyką.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej