Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.05 - Realizacja projektów graficznych i multimedialnych
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 11:03
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 11:22

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie narzędzie w programie Adobe Photoshop umożliwia utworzenie zaznaczenia w formie ścieżki?

A. Gradient.

B. Pióro.

C. Stempel.

D. Łatka.

Pióro to naprawdę super narzędzie w Photoshopie, które pozwala na rysowanie precyzyjnych zaznaczeń w formie ścieżek. Dzięki temu, że można rysować krzywe i proste linie, świetnie nadaje się do tworzenia bardziej skomplikowanych kształtów. Możesz łatwo edytować te kształty, co daje ci dużą swobodę. Myślę, że fajnym przykładem użycia Pióra jest projektowanie logo, gdzie precyzja jest kluczowa. Co ciekawe, stworzone ścieżki mogą być przekształcane w zaznaczenia, co otwiera możliwości wypełniania kolorami, dodawania gradientów czy maskowania. W grafice to standard, że Pióro jest używane do robienia skomplikowanych zaznaczeń, więc to naprawdę podstawa dla grafików i projektantów. Korzystanie z Pióra w Photoshopie jest zgodne z najlepszymi praktykami, bo precyzja i kontrola nad formą są super ważne w projektach wizualnych.

Pytanie 2

Matryce fotosensoryczne używane w aparatach fotograficznych zawierają detektory elektronowe, które przekształcają sygnał

A. optyczny na ładunek elektryczny

B. elektryczny na sygnał świetlny

C. świetlny na srebro metaliczne

D. cyfrowy na ładunek elektryczny

Wybór odpowiedzi dotyczącej konwersji sygnału świetlnego na srebro metaliczne sugeruje zrozumienie postaci chemicznej, która nie jest związana z współczesnymi technologiami cyfrowymi. Wersja analogowa, w której światło wywołuje reakcję chemiczną na kliszach fotograficznych, rzeczywiście opierała się na metalicznym srebrze, jednak nie odnosi się to do działania matryc światłoczułych. Kolejna odpowiedź, mówiąca o konwersji sygnału elektrycznego na sygnał świetlny, jest niepoprawna, ponieważ detektory w aparatach nie przekształcają sygnałów elektrycznych z powrotem na światło, lecz odwrotnie, zamieniają światło na sygnał elektryczny. W przypadku konwersji cyfrowego na ładunek elektryczny, błędnie przyjęto, że sygnał cyfrowy jest bezpośrednio przetwarzany na ładunek elektryczny, co nie jest zgodne z procesem działania matryc. Sygnał cyfrowy to już przetworzony wynik, który wynikł z wcześniejszej konwersji sygnału elektrycznego, a nie jego bezpośrednia forma. Takie błędne przekonania mogą wynikać z mylenia etapów przetwarzania obrazu oraz z nieznajomości podstawowych zasad działania technologii cyfrowych w fotografii. Zrozumienie tych procesów jest kluczowe dla właściwego odbioru nowoczesnych technik fotograficznych oraz ich zastosowań w różnych dziedzinach, w tym w sztuce, reklamie czy nauce.

Pytanie 3

Jakie komercyjne oprogramowanie pozwala na pracę z warstwami, korzystanie z filtrów cyfrowych, łączenie plików w technologii HDR, a także wczytywanie i definiowanie działań?

A. CorelDRAW

B. Adobe Photoshop

C. Windows Movie Maker

D. Adobe InDesign

Adobe Photoshop to wiodące oprogramowanie w dziedzinie edycji grafiki rastrowej, które oferuje zaawansowane możliwości pracy na warstwach. Umożliwia użytkownikom zarządzanie wieloma elementami obrazu w oddzielnych warstwach, co pozwala na precyzyjne edytowanie i manipulowanie każdą z nich bez wpływu na pozostałe. Ponadto, Photoshop oferuje szereg cyfrowych filtrów, które mogą być stosowane do poprawy jakości obrazu, dodawania efektów specjalnych czy dostosowywania kolorystyki. W kontekście techniki HDR (High Dynamic Range), program umożliwia łączenie kilku zdjęć o różnych ekspozycjach, co pozwala na uzyskanie obrazu o znacznie szerszym zakresie tonalnym, co jest niezwykle przydatne w fotografii krajobrazowej oraz architektonicznej. Użytkownicy mogą także wczytywać i definiować różne operacje, co automatyzuje procesy edycyjne i zwiększa efektywność pracy. Tego rodzaju funkcjonalności czynią Adobe Photoshop niezastąpionym narzędziem w profesjonalnej edycji zdjęć oraz grafiki.

Pytanie 4

Jaką minimalną ilość klatek na sekundę należy osiągnąć, aby uzyskać efekt płynnego ruchu?

A. 24

B. 25

C. 18

D. 12

Wybieranie innej wartości klatek na sekundę niż 25 może prowadzić do różnych nieporozumień związanych z tym, jak nasze oczy postrzegają ruch. Tak naprawdę, 18 fps może wydawać się okej w pewnych sytuacjach, ale zazwyczaj powoduje, że obraz zaczyna migotać i w ogóle nie jest płynny. 12 fps to już totalnie za mało, przez co oglądanie staje się dość męczące. Znajdując się w takiej sytuacji, można ograniczyć swój potencjał produkcyjny w przyszłości. 24 fps choć popularne w filmach, w interaktywnych środowiskach, jak gry, po prostu nie wystarcza, bo potrzebujemy więcej klatek, żeby wszystko działało bez problemu. A jak chodzi o transmisje na żywo, to przy 30 fps i wyżej można liczyć na naprawdę fluidne śledzenie szybkich akcji. Dlatego lepiej nie schodzić poniżej 25 fps, bo to się mija z tym, czego wymaga teraz branża, a jakość wizualna spada.

Pytanie 5

Który typ pliku stanowi format dźwięku o kompresji bezstratnej?

A. AAC

B. MP3

C. FLAC

D. WMA

Wybór MP3, WMA, czy AAC jako formatu bezstratnej kompresji dźwięku to kiepski pomysł. MP3 to najpopularniejszy format audio, ale działa na stratnej kompresji, co oznacza, że część danych dźwiękowych znika, żeby zmniejszyć rozmiar pliku. Co za tym idzie, jakość spada i nie da się tego potem naprawić. Pewnie niektórzy wybierają MP3, bo jest wszędzie i pliki są małe, ale muszą liczyć się z tym, że dźwięk będzie gorszy. WMA (Windows Media Audio) też ma stratną kompresję, chociaż oferuje różne opcje jakości, w tym bezstratną wersję, ale ta jest mniej popularna niż FLAC. AAC (Advanced Audio Codec) ma lepszą jakość niż MP3 przy zbliżonym rozmiarze plików, ale także działa na zasadzie stratnej kompresji. Warto zrozumieć różnicę między kompresją bezstratną a stratną, bo jeżeli wybierzemy format bezstratny jak FLAC, to jakość dźwięku zostaje zachowana, co jest ważne dla profesjonalistów i audiofilów. Wybierając format, który nie traci danych, inwestujemy w długotrwałą jakość i lepsze wrażenia podczas odsłuchu.

Pytanie 6

Interaktywna prezentacja multimedialna, będąca rodzajem przewodnika, powinna koncentrować uwagę odbiorcy na

A. animacji

B. treści

C. nawigacji

D. kolorystyce

Wybierając inne aspekty, takie jak animacja, nawigacja czy kolorystyka, można łatwo wpaść w pułapkę myślenia, które umieszcza formę wyrazu na równi z jego treścią. Animacja, choć może przyciągać uwagę, nie jest celem samym w sobie; jej nadmiar może odwracać uwagę od kluczowych informacji, co jest sprzeczne z zasadami efektywnej komunikacji. Zbyt intensywne animacje mogą prowadzić do rozproszenia uwagi i zmniejszenia przyswajalności treści, co jest zjawiskiem dobrze udokumentowanym w literaturze z zakresu edukacji i projektowania multimediów. Z kolei nawigacja, choć istotna, służy głównie jako wsparcie dla użytkowników, umożliwiając im łatwe przemieszczanie się po materiale, a nie jako główny punkt skupienia. Kolorystyka, mimo że może wpłynąć na estetykę prezentacji i uczynić ją przyjemniejszą wizualnie, nie powinna dominować nad treścią, ponieważ kluczowym celem jest przekazanie informacji. Warto zwrócić uwagę, że dobry projekt multimedialny zawsze powinien zaczynać się od przemyślanej treści, która jest bazą wszelkich dodatkowych elementów wizualnych czy funkcjonalnych. Niezrozumienie tej hierarchii może prowadzić do tworzenia materiałów, które są atrakcyjne, ale nieefektywne w swojej istocie.

Pytanie 7

Programy: Audacity, Blender, GIMP, Inkscape, Skencil

A. służą do edytowania i tworzenia grafiki wektorowej

B. są aplikacjami open source i bezpłatnymi

C. są przeznaczone wyłącznie do systemu MacOS

D. służą do edytowania i tworzenia grafiki rastrowej

Programy takie jak Audacity, Blender, GIMP, Inkscape i Skencil to naprawdę super przykłady open source. Można powiedzieć, że ich kod jest jakby na wyciągnięcie ręki, co znaczy, że każdy może go podrasować czy zmienić wedle swoich potrzeb. Fajna sprawa, bo są za darmo, więc nawet amatorzy czy studenci mogą z nich korzystać bez żadnych przeszkód. Audacity jest świetne do przeróbki dźwięku, Blender to doby wybór, jeśli chcesz bawić się w 3D i animacje, GIMP to król edycji zdjęć, a Inkscape i Skencil fajnie nadają się do grafiki wektorowej. W branży kreatywnej te programy są mega ważne, bo pozwalają na swobodny rozwój. Dzięki open source wszyscy mogą ze sobą współpracować, a to przyspiesza rozwój i poprawia jakość tych narzędzi.

Pytanie 8

W jakiej rozdzielczości oraz w jakim trybie kolorystycznym powinien być stworzony obraz cyfrowy do umieszczenia w prezentacji multimedialnej dostępnej w internecie?

A. 300 ppi, RGB

B. 72 ppi, RGB

C. 300 ppi, CMYK

D. 72 ppi, CMYK

Obraz cyfrowy przeznaczony do prezentacji multimedialnych publikowanych w internecie powinien być przygotowany w rozdzielczości 72 ppi oraz w trybie kolorów RGB. Rozdzielczość 72 ppi jest standardem dla treści wyświetlanych na ekranach, ponieważ zapewnia odpowiedni kompromis pomiędzy jakością a rozmiarem pliku. Większe rozdzielczości, jak 300 ppi, są stosowane głównie w druku, gdzie wymagana jest wysoka jakość odwzorowania detali. Używanie trybu RGB jest kluczowe, ponieważ ekrany komputerowe oraz urządzenia mobilne emitują światło w kolorach czerwonym, zielonym i niebieskim. W rezultacie, przygotowywanie obrazów w RGB zapewnia lepsze odwzorowanie kolorów i ich intensywności na ekranach. Dobrą praktyką jest także stosowanie formatów plików takich jak JPEG czy PNG, które są optymalizowane do użytku internetowego, zapewniając jednocześnie wysoką jakość przy mniejszym rozmiarze pliku.

Pytanie 9

AI oraz CDR to formaty zapisu plików umożliwiających

A. odtwarzanie oraz edycję dźwięku.

B. edycję obiektów w programach przeznaczonych do obróbki grafiki wektorowej.

C. odtwarzanie oraz edycję animacji i filmów.

D. edycję obrazów cyfrowych w programach przeznaczonych do obróbki grafiki rastrowej.

Formaty AI oraz CDR to jedne z podstawowych formatów plików wykorzystywanych w profesjonalnej grafice wektorowej. AI jest natywnym formatem Adobe Illustratora, a CDR – CorelDRAW. Takie pliki pozwalają na swobodną edycję obiektów wektorowych, co jest niesamowicie przydatne choćby przy projektowaniu logo, przygotowywaniu materiałów do druku wielkoformatowego czy tworzeniu ilustracji, które muszą zachować idealną jakość niezależnie od rozmiaru. Co ważne, grafika wektorowa opiera się na matematycznym opisie linii i krzywych, dlatego te pliki są niezastąpione tam, gdzie kluczowe jest skalowanie bez utraty jakości – na przykład przy cięciu ploterowym folii, tworzeniu szablonów czy planów technicznych. Moim zdaniem, każdy kto myśli o profesjonalnej pracy z grafiką, powinien znać te formaty i rozumieć ich działanie. Firmy w branży poligraficznej, reklamowej czy projektowej wymagają właśnie takich plików, bo pozwalają one na późniejsze modyfikacje – zmiana kolorów, tekstów, kształtów to żaden problem. Ciekawostka: AI i CDR nie nadają się do zdjęć czy malunków bitmapowych, tu króluje JPG, TIFF albo PNG. Sama branża przyjęła już dawno standard – prace logo czy znaki firmowe przesyła się właśnie jako wektory, najczęściej w AI, EPS czy CDR. Według mnie, znajomość tych formatów to podstawa, bo bez tego trudno się dogadać z drukarnią czy agencją.

Pytanie 10

Wskaż obowiązek spoczywający na właścicielu strony internetowej, który zamierza wykorzystać na stronie zdjęcia oznaczone zamieszczonymi symbolami licencji creative commons.

A. Wyłącznie uznania autorstwa.

B. Użycia w celach niekomercyjnych.

C. Uznania autorstwa, na tych samych warunkach.

D. Użycia komercyjnego, na tych samych warunkach.

Odpowiedź 'Uznania autorstwa, na tych samych warunkach.' jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do zasad licencji Creative Commons, które są kluczowe dla legalnego korzystania z dzieł chronionych prawem autorskim. Licencje te, w tym szczególnie typ CC BY-SA (Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach), wymagają, aby użytkownik, który zamierza wykorzystać dany utwór, uznał autorstwo oryginalnego twórcy, co oznacza podanie jego imienia i nazwiska lub pseudonimu w sposób zgodny z intencją twórcy. Ponadto, jeśli tworzysz nowe dzieło, bazując na utworze objętym tą licencją, musisz udostępnić je również na takich samych warunkach. Przykładem może być artysta, który tworzy plakat na podstawie zdjęcia objętego licencją CC BY-SA; w takim przypadku musi podać źródło zdjęcia oraz oznaczyć, że plakat jest dostępny na tych samych zasadach. Właściwe stosowanie licencji Creative Commons nie tylko wspiera twórczość i innowacyjność, ale również chroni prawa autorów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie ochrony własności intelektualnej.

Pytanie 11

Który znacznik HTML pozwala na dodanie grafiki do strony internetowej?

A. <map>

B. <input>

C. <select>

D. <img>

Znaczniki <map>, <select> i <input> mają zupełnie inne funkcje i nie za bardzo nadają się do osadzania obrazów. Na przykład, <map> pozwala na definiowanie obszarów, które można klikać na obrazkach, ale sam w sobie nie wyświetla grafik. W związku z tym, może być mylone z <img> i przez to można dostać błędne wrażenie o jego roli. Potem mamy <select>, który jest do tworzenia rozwijanych list – tutaj z obrazami to już w ogóle nie ma nic wspólnego. Jak wprowadzimy go w kontekście grafik, to mogą się pojawić pomyłki na temat formularzy HTML, które bardziej służą do interakcji niż do prezentacji zdjęć. A <input> to znacznik do zbierania danych, a nie do pokazywania grafiki. Te wszystkie pomyłki pochodzą z mylenia zastosowania tych znaczników, więc lepiej je poznać, żeby dobrze tworzyć strony internetowe.

Pytanie 12

Przygotowując kadr filmowy z wykorzystaniem planu amerykańskiego, należy przedstawić sylwetkę aktora w ujęciu od

A. linii ramion w górę.

B. kolan w górę.

C. pasa w górę.

D. linii podbródka po czubek głowy.

Plan amerykański, czasem spotykany także pod nazwą „three-quarter shot”, to jedno z najpopularniejszych ujęć w filmie fabularnym i serialach. Ta konwencja wywodzi się z klasycznych westernów, gdzie często ważne było, by pokazać zarówno wyraz twarzy aktora, jak i całą sylwetkę z kaburą na biodrze – stąd właśnie kadrowanie od kolan w górę. To nie jest przypadek – takie ujęcie daje bardzo uniwersalny efekt: pozwala reżyserowi uchwycić emocje i mimikę, a jednocześnie pokazać mowę ciała, gesty rąk, elementy kostiumu czy rekwizyty. W praktyce plan amerykański sprawdza się świetnie w scenach dialogowych, walkach czy dynamicznych interakcjach, bo nie jest ani zbyt szeroki (jak plan pełny), ani zbyt bliski (jak portret czy plan średni). Moim zdaniem to naprawdę złoty środek – aktor nie traci kontaktu z widzem, a my mamy szansę zobaczyć coś więcej niż tylko twarz. Co ciekawe, w literaturze branżowej, np. w podręcznikach operatorskich, niezmiennie podkreśla się, że „kolana w górę” to prosty wyznacznik tego planu – nie mylić z kadrami od pasa lub tylko od ramion! Cięcia powyżej lub poniżej tej linii potrafią zaburzyć kompozycję i sprawić, że postać wygląda nienaturalnie. W skrócie: jeśli zależy ci na klasycznej narracji wizualnej i czytelności ruchu – właśnie plan amerykański będzie najlepszym wyborem. Warto to ćwiczyć na planie, bo czasem nawet drobna różnica w kadrowaniu daje zupełnie inny efekt!

Pytanie 13

Aby umieścić elementy grafiki względem osi symetrii tak, jak na ilustracji, należy wykorzystać opcję narzędzia wyrównanie do

A. środka w poziomie

B. lewej w poziomie

C. góry w pionie

D. środka w pionie

Często spotykam się z sytuacją, gdzie ktoś wybiera wyrównanie do góry lub do lewej, sądząc, że elementy na ilustracji rzeczywiście powinny być ustawione w taki sposób, bo „tak jest równo”. Niestety, to typowy błąd wynikający z mylenia ogólnego pojęcia porządku z zasadami osi symetrii, które w grafice mają konkretne znaczenie techniczne. Wyrównanie do góry w pionie sprawia, że wszystkie obiekty ustawiają się do jednej linii na górnej krawędzi obszaru roboczego, co zupełnie nie odpowiada idei symetrii na osi poziomej, widocznej na załączonej grafice z żarówką. Podobnie wyrównanie do lewej w poziomie – to zwyczajnie przylepienie wszystkiego do lewej granicy, a nie rozmieszczenie elementów względem siebie w sposób zrównoważony. Z mojego doświadczenia takie błędy wynikają z nieznajomości różnicy między geometrycznym środkiem projektu a jego krawędziami. Tak samo wyrównanie do środka w pionie nie ma tu zastosowania, bo działa w kierunku pionowym, a nie poziomym – służy do ustawiania obiektów na wspólnej osi pionowej, co przy ilustracjach z poziomą osią symetrii prowadzi do zupełnie błędnych efektów. W branży graficznej istnieje wręcz niepisany standard, że oś, do której wyrównuje się elementy, musi być zgodna z kierunkiem tej osi – czyli oś pozioma wymaga wyrównania do środka w poziomie. Takie podejście gwarantuje spójność i profesjonalizm nawet przy większych, złożonych projektach. Warto zawsze sprawdzać, czy narzędzie, którego używasz, pokazuje podgląd wyrównania – to pozwala uniknąć typowych pomyłek i szybciej zrozumieć, jak działają te opcje w praktyce.

Pytanie 14

Technika modelowania w grafice 3D polega na

A. symulowaniu światła rozproszonego.

B. wykorzystaniu obrazów bitmapowych w celu przedstawienia szczegółów powierzchni obiektów przestrzennych.

C. tworzeniu oraz modyfikacji obiektów trójwymiarowych.

D. utworzeniu dwuwymiarowego obrazu wyjściowego w formie statycznej lub dynamicznej na podstawie przeanalizowanej sceny.

Technika modelowania w grafice 3D to absolutna podstawa całej pracy z trójwymiarowymi środowiskami. To właśnie dzięki modelowaniu możemy tworzyć wszelkiego rodzaju siatki (mesh), bryły, postacie, budynki czy przedmioty widoczne w grach komputerowych, filmach animowanych, projektach architektonicznych albo nawet przy prototypowaniu w druku 3D. Modelowanie polega na kształtowaniu geometrii obiektów poprzez operowanie na wierzchołkach, krawędziach i ścianach, a potem modyfikowaniu ich za pomocą różnorakich narzędzi, np. extrude, subdivide, boolean czy sculpting. W sumie to moim zdaniem właśnie modelowanie daje największe pole do kreatywności – można zaczynać od prostych prymitywów jak sześcian czy kula, a skończyć na bardzo złożonych, organicznych kształtach. W branży, szczególnie w środowiskach takich jak Blender, 3ds Max czy Maya, znajomość modelowania jest kluczowa. Często mówi się, że nawet najbardziej zaawansowane efekty nie naprawią słabego modelu, więc warto dbać o dobre nawyki – na przykład o czystą topologię siatki, poprawne rozmieszczenie polygonów i unikanie błędnych połączeń. Co ciekawe, modelowanie bywa mylone z teksturowaniem lub renderowaniem, ale to zupełnie inne etapy pipeline’u graficznego. W skrócie: modelowanie to tworzenie i modyfikacja brył, cała reszta to ich „upiększanie” czy prezentacja.

Pytanie 15

Który z programów w ramach pakietu Adobe jest przeznaczony do edycji grafiki rastrowej (bitmapowej)?

A. Photoshop

B. Premiere

C. Flash

D. InDesign

Photoshop jest flagowym oprogramowaniem firmy Adobe przeznaczonym do obróbki grafiki rastrowej. Jego głównym zastosowaniem jest edytowanie, retuszowanie oraz tworzenie różnorodnych prac graficznych, które opierają się na pikselach, czyli najdrobniejszych jednostkach obrazu bitmapowego. W praktyce, dzięki Photoshopowi, zawodowi graficy mogą np. poprawiać zdjęcia, tworzyć skomplikowane kompozycje graficzne oraz przygotowywać materiały do druku i publikacji cyfrowych. Standardy branżowe wskazują, że Photoshop jest niezwykle wszechstronny i pozwala na szeroką gamę operacji, takich jak warstwy, maski, filtry czy efekty specjalne, co czyni go niezastąpionym narzędziem w pracy grafików i fotografów. Używanie Photoshopa w zgodzie z dobrymi praktykami, takimi jak praca na warstwach czy stosowanie odpowiednich formatów plików, np. PSD dla projektów roboczych, zwiększa efektywność i jakość końcowej produkcji graficznej.

Pytanie 16

Jakie narzędzie w Adobe Photoshop pozwala na generowanie obiektów wektorowych?

A. Przejrzystość

B. Pieczenie

C. Kształt własny

D. Magiczna różdżka

Kształt własny w Adobe Photoshop to narzędzie, które pozwala na tworzenie obiektów wektorowych, co jest kluczowe w wielu aspektach projektowania graficznego. Obiekty wektorowe są tworzone na podstawie matematycznych równań, co pozwala na ich skalowanie bez utraty jakości. W przeciwieństwie do obrazów rastrowych, które składają się z pikseli, obiekty wektorowe są idealne do projektów, gdzie wymagana jest elastyczność, na przykład w logotypach, ikonach czy ilustracjach. Używając narzędzia kształt własny, możesz tworzyć różnorodne kształty, które można modyfikować w dowolny sposób, zachowując ich ostrość i detale. Ponadto, kształty wektorowe mogą być edytowane w dowolnym momencie, co stanowi dużą zaletę w procesie twórczym. Dobrym przykładem zastosowania kształtu własnego jest projektowanie logo, gdzie często wymagana jest precyzyjna geometria oraz możliwość łatwej zmiany kolorystyki i rozmiaru bez utraty jakości. Warto również zaznaczyć, że obiekty wektorowe są często stosowane w materiałach drukowanych, gdzie wysoka jakość obrazu jest kluczowa.

Pytanie 17

Złączenie dwóch składników pochodzących z odmiennych zdjęć w jeden obrazek to

A. rendering.

B. tekstura.

C. retusz.

D. fotomontaż.

Fotomontaż to technika, która polega na łączeniu różnych zdjęć w jeden nowy obraz. Jest to proces, w którym elementy wizualne z różnych źródeł są łączone w sposób, który daje wrażenie jedności wizualnej. Przykładowo, fotograf mógłby stworzyć kompozycję przedstawiającą krajobraz, w którym niebo zostało pobrane z jednego zdjęcia, a góry z innego. W praktyce fotomontaż jest często stosowany w reklamie, gdzie tworzy się atrakcyjne wizualnie materiały promocyjne, łącząc różnorodne obrazy. W branży filmowej technika ta jest wykorzystywana do tworzenia efektów specjalnych oraz w postprodukcji, gdzie różne elementy wizualne są zintegrowane w jedną sekwencję. Kluczowymi aspektami dobrego fotomontażu są umiejętność doboru elementów, które harmonizują pod względem kolorystycznym i stylistycznym, a także techniki maskowania oraz wkomponowywania. Fotomontaż powinien także respektować zasady perspektywy, aby uzyskany efekt był jak najbardziej realistyczny. Osoby zajmujące się fotomontażem powinny znać programy graficzne, takie jak Adobe Photoshop, które oferują zaawansowane narzędzia do edycji i łączenia obrazów, a także znać zasady kompozycji i estetyki wizualnej.

Pytanie 18

Proces polegający na zamianie obrazu wektorowego na obraz rastrowy to

A. wektoryzacja

B. rasteryzacja

C. trasowanie

D. kalibracja

Rasteryzacja to proces, w którym wektorowy obraz graficzny, zbudowany z obiektów opartych na matematycznych równaniach (takich jak linie, krzywe i wielokąty), jest konwertowany na bitmapę, czyli obraz rastrowy składający się z siatki pikseli. To podejście jest kluczowe w przypadku wyświetlania grafiki na urządzeniach, takich jak monitory czy drukarki, które operują na formacie rastrowym. Rasteryzacja pozwala na uzyskanie większej szczegółowości i jakości obrazu przy zachowaniu płynności w wyświetlaniu grafiki. Przykładem zastosowania rasteryzacji jest przygotowanie wektorowych grafik do druku, gdzie ostateczny obraz musi być w formacie rastrowym, aby zapewnić odpowiednią jakość i precyzję kolorów. W branży graficznej korzysta się z różnych algorytmów rasteryzacji, takich jak algorytm Bresenhama, który jest szeroko stosowany do generowania linii i kształtów na ekranie. Warto zauważyć, że rasteryzacja jest również wykorzystywana w technologiach renderowania 3D, gdzie obiekty wektorowe są przekształcane w rastrowe obrazy, co umożliwia ich wizualizację w czasie rzeczywistym.

Pytanie 19

W celu uzyskania wokół istniejącego obrazu jednolitej ramki o szerokości 1 cm należy w programie Adobe Photoshop w oknie dialogowym narzędzia „rozmiar obszaru roboczego” wprowadzić wartości parametrów przedstawione na rysunku

A. Rysunek 1

B. Rysunek 3

C. Rysunek 2

D. Rysunek 4

Często pojawia się przekonanie, że wystarczy wpisać wartość odpowiadającą szerokości pojedynczej ramki (np. 1 cm albo 0,5 cm) w pole szerokość czy wysokość, żeby uzyskać efekt równomiernego marginesu wokół całego obrazu. To jednak dość mylące. W praktyce, kiedy w Photoshopie korzystamy z opcji „rozmiar obszaru roboczego” i mamy zaznaczoną opcję „Względnie”, to wpisane tam wartości są rozdzielane automatycznie po połowie na każdą stronę obrazu. Tak więc jeśli wpiszemy 1 cm, to program doda po 0,5 cm na każdą krawędź, co skutkuje ramką o połowę węższą niż zamierzaliśmy. Taki błąd wynika głównie z powierzchownej znajomości działania tego narzędzia i z braku uwagi na szczegóły w interfejsie użytkownika. Przykładowo, wpisanie 0,5 cm da jedynie cienką ramkę po 0,25 cm z każdej strony, 1,5 cm – po 0,75 cm. W efekcie, obraz nie będzie otoczony ramką o oczekiwanej szerokości, a końcowy efekt może być niespójny z założeniami projektu czy standardami branżowymi. Profesjonalni graficy zawsze przeliczają, ile jednostek należy dodać łącznie do szerokości i wysokości, by uzyskać konkretny efekt wizualny. Z mojego doświadczenia, wielu uczniów w technikum graficznym właśnie tu się myli, nie analizując jak działa opcja „Względnie” – a to klucz do unikania takich błędów i osiągania powtarzalnych, profesjonalnych rezultatów. Dla efektywnej pracy z marginesami czy ramkami w Photoshopie zawsze warto myśleć dwukrotnie o tym, jak program interpretuje wpisywane liczby.

Pytanie 20

Jakiego rodzaju przetwornik jest odpowiedzialny za konwersję analogowego sygnału audio na format cyfrowy?

A. D/A

B. C/A

C. A/D

D. DAC

Przetwornik typu A/D (analogowo-cyfrowy) jest kluczowym elementem w procesie konwersji sygnałów analogowych, takich jak dźwięk, na sygnały cyfrowe. Działa na zasadzie próbkowania analogowego sygnału w regularnych odstępach czasowych, a następnie przekształcania tych próbek na wartości cyfrowe. Tego rodzaju przetworniki znajdują zastosowanie w wielu urządzeniach, w tym w mikrofonach cyfrowych, systemach nagrywania audio oraz sprzęcie audio-wizualnym. Dzięki A/D możliwe jest zachowanie wysokiej jakości dźwięku przy jednoczesnym zmniejszeniu rozmiaru danych do przechowywania, co jest kluczowe w przypadku strumieniowej transmisji audio. Zgodnie z normami jakości, takimi jak AES/EBU czy S/PDIF, przetworniki A/D powinny zapewniać wysoką liniowość i niski poziom szumów, co wpływa na jakość końcowego sygnału cyfrowego. Dobrą praktyką jest również regularne kalibrowanie tych przetworników, aby zapewnić ich optymalną wydajność i dokładność.

Pytanie 21

Funkcja w programie Corel Draw, która pozwala na zmianę kształtu obiektu przedstawionego na rysunku, to

A. środki artystyczne

B. kształt

C. rysunek odręczny

D. wskaźnik

Wybierając inne narzędzia niż 'kształt', łatwo ulec pozorom, że każda funkcja pozwalająca na interakcję z obiektem umożliwi zmianę jego kształtu, ale to nie do końca tak działa w praktyce Corel Draw. Narzędzie 'wskaźnik' służy głównie do zaznaczania, przesuwania i skalowania obiektów – nie daje jednak realnej kontroli nad pojedynczymi punktami czy uchwytami, które definiują szczegółowy przebieg linii czy konturów. Praca wskaźnikiem jest bardzo podstawowa i nie pozwala na zaawansowane edycje konturów, co jest wymagane, gdy chcemy uzyskać nietypowe, niegeometryczne formy. 'Rysunek odręczny' natomiast to opcja dla tych, którzy chcą tworzyć nowe ścieżki w sposób swobodny, jakby rysowali ołówkiem po kartce. Jednak w tym trybie powstaje zupełnie nowy obiekt, a nie edytujemy już istniejących kształtów, więc nie osiągniemy efektu pokazanej na obrazku swobodnej deformacji istniejącego obiektu. Z kolei narzędzie 'środki artystyczne' pozwala na tworzenie efektów specjalnych, takich jak pędzle czy efekty kaligraficzne, ale nie ingeruje ono w samą strukturę krzywych i węzłów obiektu. Często można się nabrać na podobne nazwy czy intuicyjne skojarzenia, ale w praktyce, aby naprawdę zmienić kształt, trzeba sięgnąć po opcję edycji węzłów, czyli właśnie narzędzie 'kształt'. To jedno z najważniejszych rozróżnień przy pracy z grafiką wektorową – jeśli chcemy modyfikować konstrukcję obiektu, nie da się tego zrobić przy pomocy narzędzi do rysowania czy efektów. Typowym błędem jest także traktowanie narzędzi artystycznych jako uniwersalnych, podczas gdy ich zastosowanie jest mocno wyspecjalizowane. Podsumowując, tylko narzędzie 'kształt' umożliwia zaawansowaną edycję konturów i prawdziwą zmianę kształtu istniejącego obiektu.

Pytanie 22

Na której ilustracji przedstawiono barwy achromatyczne zaplanowane do wykonania projektu multimedialnego?

A. II.

B. I.

C. III.

D. IV.

Barwy achromatyczne, takie jak czarny, biały i różne odcienie szarości, są kluczowe w projektach multimedialnych, ponieważ pozwalają na stworzenie silnego kontrastu oraz podkreślenie formy i struktury obiektów bez zakłócania ich przez kolor. Ilustracja IV. przedstawia te właśnie kolory, co czyni ją idealnym przykładem zastosowania barw achromatycznych w kontekście multimedialnym. Dobrze zaplanowane wykorzystanie barw achromatycznych wpłynie na przejrzystość i czytelność projektu, zwłaszcza w tekstach i elementach graficznych, gdzie kolory mogą odwracać uwagę od treści. W praktyce, użycie palety achromatycznej może również ułatwić tworzenie harmonijnych kompozycji, gdzie różnice tonalne pozwalają na podkreślenie istotnych elementów a niekoniecznie za pomocą kolorów. Przykładowo, w projektach interfejsów użytkownika, stosowanie barw achromatycznych może zwiększać dostępność i zrozumiałość dla osób z dysfunkcją percepcji kolorów, co jest zgodne z dobrymi praktykami projektowania uniwersalnego.

Pytanie 23

Tworząc tekst do umieszczenia na stronie internetowej, nie wolno

A. zastosować podkreślenia słów.

B. stosować pogrubienia słów.

C. używać dużych liter w większej ilości tekstu.

D. umieszczać większej ilości tekstu w wersalikach.

Składanie większych ilości tekstu wersalikami jest niewłaściwe, ponieważ może to prowadzić do trudności w czytaniu oraz zniechęcać użytkowników do zapoznania się z treścią. Wersaliki (czyli wielkie litery) są często postrzegane jako krzyk, co może wprowadzać wrażenie agresywności lub nieprzyjazności. W kontekście dostępności, tekst zapisany tylko wielkimi literami jest trudniejszy do zrozumienia dla osób z dysleksją oraz innymi trudnościami w czytaniu. Dobrą praktyką jest stosowanie typografii, która ułatwia percepcję treści, co obejmuje używanie małych liter dla tekstu głównego. Użycie wersalików powinno być ograniczone do nagłówków, akronimów czy innych elementów wyróżniających, aby nie obciążać czytelnika. Warto również zwrócić uwagę na zastosowanie odpowiednich rozmiarów czcionek oraz kontrastów kolorystycznych, które poprawiają czytelność. Przygotowując tekst na stronę internetową, celem powinno być dostarczenie użytkownikom przyjemnych i komfortowych doświadczeń podczas czytania.

Pytanie 24

Który efekt animacji obiektu obrazuje rysunek?

A. Efekt obrotu.

B. Efekt ruchu.

C. Efekt skalowania.

D. Efekt kształtu.

Wybrałeś prawidłową odpowiedź, bo ten rysunek świetnie ilustruje tzw. efekt ruchu, czyli animację polegającą na przemieszczaniu obiektu z jednego miejsca na inne w określonym czasie. W grafice komputerowej i animacji, efekt ruchu to podstawa – bez tego trudno wyobrazić sobie dynamiczne prezentacje czy wizualizacje danych. W praktyce, taki efekt często stosuje się w PowerPoincie, After Effects czy innych programach do animacji, żeby przyciągnąć uwagę widza albo podkreślić istotny element. Moim zdaniem, to rozwiązanie jest najczęściej używane, bo naturalnie oddaje dynamikę i kierunek działania. Co ciekawe, zgodnie z zaleceniami WCAG czy ogólnie przyjętymi zasadami projektowania multimediów, warto zachować umiar w stosowaniu tego efektu, żeby nie rozpraszać odbiorcy. Często widziałem, że projektanci wykorzystują płynny ruch do animowania ikon, elementów interfejsu albo po prostu do prezentacji procesu. W tym przypadku widać właśnie przemieszczenie pszczoły po wyznaczonej ścieżce, a nie zmianę jej kształtu, rozmiaru czy obrotu. Zwróć uwagę, że ruch jest pokazany za pomocą sekwencji kolejnych pozycji obiektu – to bardzo klasyczny sposób wizualizacji tej animacji. Przekładając to na praktykę, jeśli chcesz nauczyć się animacji w programach graficznych, efekt ruchu to absolutna baza. Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że to też najłatwiejszy sposób na ożywienie statycznych prezentacji.

Pytanie 25

Wykonując w programie Adobe Photoshop stylizację zdjęcia w technice niskiego klucza należy w ostatnim etapie edycji pliku zastosować polecenie

A. obraz/dopasowanie/filtr fotograficzny.

B. filtr/renderowanie/flara obiektywu.

C. filtr/renderowanie/efekty świetlne.

D. obraz/dopasowanie/cienie/podświetlenia.

Wiele osób intuicyjnie wybiera narzędzia, które kojarzą im się z rozjaśnianiem, przyciemnianiem czy zmianą tonacji, jednak w kontekście stylizacji zdjęcia w technice niskiego klucza kluczowa jest nie tylko manipulacja jasnością, ale przede wszystkim kontrolowanie kierunku i charakteru światła. Polecenia takie jak filtr/renderowanie/flara obiektywu czy obraz/dopasowanie/filtr fotograficzny mają zupełnie inne zastosowanie – flara obiektywu to typowy efekt imitujący odbłysk światła w soczewce aparatu, co wprowadza raczej efekt rozjaśnienia i rozproszenia niż skupienia światła. Filtr fotograficzny daje co prawda możliwość nadania zdjęciu określonego zabarwienia, ale nie wpływa bezpośrednio na charakterystyki światła i cienia, tylko na ogólną tonację barwną. Natomiast opcja obraz/dopasowanie/cienie/podświetlenia jest użyteczna, gdy chcemy lokalnie rozjaśnić zacienione partie lub przyciemnić zbyt jasne, ale nie pozwala na kreatywne kierowanie światłem, które jest niezbędne do uzyskania efektu niskiego klucza – tam liczy się dramatyzm i mocny kontrast, a nie tylko poprawienie niedoświetlonych fragmentów. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęstszy błąd to traktowanie niskiego klucza jako zwykłego przyciemniania zdjęcia, podczas gdy chodzi głównie o wydobycie formy światłem, co w Photoshopie umożliwiają właśnie efekty świetlne. Branżowe standardy zakładają, że praca nad niskim kluczem powinna naśladować techniki studyjne, gdzie światło jest najważniejszym narzędziem budowania klimatu, a nie tylko prostą korektą ekspozycji.

Pytanie 26

Jaka głębia kolorów odpowiada 256 odcieniom na obrazie?

A. 8-bitowa

B. 24-bitowa

C. 1-bitowa

D. 32-bitowa

Głębia kolorów 1-bitowa oznacza, że obraz może przyjąć tylko dwa stany, co odpowiada jedynie czerni i bieli. To zbyt ograniczone dla szczegółowych obrazów, które wymagają większej palety kolorów. 32-bitowa głębia kolorów nie jest adekwatna w tym kontekście, ponieważ zazwyczaj odnosi się do głębi, która może obsługiwać miliony kolorów oraz przezroczystość, co nie jest potrzebne przy jedynie 256 kolorach. 24-bitowa głębia kolorów, często mylona z 8-bitową, zapewnia 16,7 miliona kolorów, co również nie pasuje do postawionego pytania. Przy takich nieprawidłowych wyborach, jak te, można zauważyć typowy błąd myślowy polegający na pomieszaniu pojęć związanych z głębią kolorów i ilością kolorów, które mogą być jednocześnie wyświetlane. Dla skutecznego projektowania graficznego i dokładnych prac obrazowych, zrozumienie tych różnic jest kluczowe. Znajomość głębi kolorów oraz ich zastosowań wpływa na wydajność i jakość materiałów graficznych, dlatego istotne jest, aby nie mylić terminologii oraz rozumieć, jakie są ograniczenia narzędzi, które wykorzystujemy w pracy.

Pytanie 27

Jakie narzędzia powinny być zastosowane w celu zabezpieczenia transmisji danych przy użyciu protokołu HTTP w module zamawiania/opłacania w sklepie internetowym firmy?

A. Mechanizmy szyfrowania SSL i TLS

B. Kwalifikowany podpis elektroniczny

C. Hasło przekazywane klientowi w automatycznie generowanej wiadomości e-mail

D. Szyfrowanie PGP

Słuchaj, mechanizmy szyfrowania SSL i TLS to naprawdę ważne sprawy, jeśli chodzi o bezpieczeństwo w sieci. Jak robisz zakupy w internecie, te protokoły pomagają chronić twoje dane między przeglądarką a serwerem. Dzięki nim nikt nie ma szansy na podsłuchanie tego, co wysyłasz. To szczególnie istotne dla informacji, które mogą być dość wrażliwe, jak dane kart płatniczych. Przykład? Kiedy płacisz w sklepie online, twoje dane są szyfrowane, a więc hakerzy nie mają dostępu. Zauważyłeś pewnie, że przeglądarki często pokazują kłódkę obok adresu strony – to oznacza, że połączenie jest bezpieczne, więc możesz być spokojny. Poza tym, korzystanie z SSL/TLS jest zgodne z najlepszymi praktykami, a także z normami bezpieczeństwa, które regulują, jak powinny wyglądać płatności w sieci.

Pytanie 28

Fragment filmu, który składa się z co najmniej kilku ujęć i charakteryzuje się jednością czasu i miejsca, to

A. scena.

B. plan.

C. kontrplan.

D. przebitka.

Scena to absolutna podstawa języka filmowego – bez niej trudno byłoby ogarnąć strukturę dramaturgiczną jakiegokolwiek filmu czy serialu. Chodzi tu właśnie o fragment, który składa się z kilku ujęć, ale wszystkie te ujęcia rozgrywają się w tym samym miejscu i czasie fabularnym. To takie swoiste „okno” na daną sytuację w filmie – od początku do końca sceny widz powinien czuć, że jest świadkiem jednego ciągłego wydarzenia, nawet jeżeli kamera skacze na różne osoby, detale albo kąty. W praktyce, kiedy reżyser czy scenarzysta pisze scenariusz, każda scena zaczyna się nową linijką, podając dokładnie miejsce i czas akcji, czyli np. „Wnętrze – Kawiarnia – Dzień”. To właśnie po tym fachowcy poznają, gdzie kończy się jedna scena, a zaczyna druga. Co ciekawe, dobrze przemyślane sceny pozwalają zapanować nad tempem filmu i czytelnością dla widza. Gdyby wszystko było jednym wielkim ciągiem ujęć bez podziału na sceny, film stałby się chaotyczny i trudny do zrozumienia. Branżowe standardy mówią też, żeby scena była spójna pod kątem dramaturgicznym – nie chodzi tylko o miejsce i czas, ale też o to, że widz powinien czuć, że „coś się tu dzieje”, jest jakiś cel, napięcie albo rozstrzygnięcie. W praktyce, np. w montażu, sceny bardzo często są wycinane, mieszane ze sobą, ale zawsze zachowują tę jedność czasu i miejsca. Moim zdaniem, zrozumienie, czym jest scena, bardzo pomaga nie tylko w pracy na planie, ale też przy analizie czy recenzowaniu filmów – można wtedy łatwiej wychwycić, czy dany fragment spełnia swoją rolę i buduje historię zgodnie z założeniami.

Pytanie 29

Blok tekstu, który został wyjustowany,

A. ma wszystkie wiersze tej samej szerokości.

B. jest zawsze podzielony na dwa łamy.

C. ma wszystkie linie tekstu wyrównane do lewej strony.

D. ma wszystkie linie tekstu wyrównane do prawej strony.

Justowanie tekstu to bardzo popularna technika w profesjonalnym składzie tekstów – zarówno w druku, jak i w projektach cyfrowych. Chodzi o to, żeby każdy wiersz (oprócz zazwyczaj ostatniego w akapicie) miał identyczną długość, czyli rozciąga się od lewego do prawego marginesu bloku tekstu. W praktyce osiąga się to dzięki automatycznemu dodawaniu odstępów pomiędzy wyrazami. Dzięki temu tekst wygląda bardzo równo i estetycznie – w gazetach, czasopismach, książkach to wręcz standard. Z mojego doświadczenia, wielu grafików i operatorów DTP uważa justowanie za niezbędne w publikacjach o wysokiej jakości wizualnej. W CSS (język stylowania stron internetowych) używa się choćby właściwości text-align: justify. Trzeba tylko uważać na tzw. „rzeki” – zbyt duże odstępy między słowami, co czasem psuje czytelność. Mimo tych wyzwań, justowanie daje efekt bardzo profesjonalny i pozwala utrzymać porządek wizualny. Z punktu widzenia dobrych praktyk, stosuje się je głównie w dłuższych tekstach – blokach tekstu, które mają wyglądać poważniej i bardziej „na poziomie”. I właśnie ta równa szerokość wierszy jest tu istotą – nie chodzi ani o dzielenie na łamy, ani tylko o wyrównanie do jednej strony. Fajnie to potem wygląda na wydruku!

Pytanie 30

Podkreślenie w trakcie tworzenia obrazu kilku osi skośnych wskazuje na użycie kompozycji

A. diagonalnej

B. statycznej

C. odśrodkowej

D. symetrycznej

Odpowiedź diagonalna jest poprawna, ponieważ kompozycja diagonalna polega na użyciu ukośnych linii, które wprowadzają dynamikę i ruch do obrazu. Akcentowanie osi ukośnych w kompozycji sprawia, że widz jest prowadzony wzrokiem wzdłuż tych linii, co nadaje pracy większą głębię i zainteresowanie. Przykładem może być użycie linii diagonalnych w malarstwie, jak w dziełach Pietra Mondriana, gdzie układ linii i form wprowadza poczucie ruchu i energii. W praktyce, projektanci graficzni często wykorzystują tą technikę w reklamach, aby przyciągnąć uwagę widza do kluczowych elementów wizualnych. Ponadto, zasady kompozycji diagonalnej są zgodne z zasadą trzecich, która sugeruje umieszczanie głównych elementów wzdłuż linii diagonali, co zwiększa atrakcyjność wizualną. W kontekście architektury, diagonalne akcenty mogą również prowadzić do tworzenia bardziej złożonych i interesujących przestrzeni. Stąd zastosowanie kompozycji diagonalnej jest istotnym narzędziem w tworzeniu efektywnych i angażujących dzieł sztuki oraz projektów graficznych.

Pytanie 31

W programach Adobe Photoshop oraz Illustrator odwzorowanie nieregularnych kształtów z bitmapy do projektowania obiektu wektorowego wykonuje się, używając narzędzia

A. pędzel.

B. pióro.

C. kroplomierz.

D. stempel.

Narzędzie pióro w programach takich jak Adobe Photoshop czy Illustrator to absolutna podstawa, jeśli chodzi o odwzorowywanie nieregularnych kształtów bitmapy na grafikę wektorową. Pióro pozwala na ręczne tworzenie ścieżek za pomocą tzw. punktów kontrolnych i uchwytów Beziera, co daje dużą precyzję przy odtwarzaniu konturów nawet mocno skomplikowanych obiektów. Z mojego doświadczenia, praktycznie każdy profesjonalny grafik czy operator DTP, kiedy dostaje zadanie „wektoryzacji” bitmapy, zaczyna właśnie od pióra. To narzędzie daje największą kontrolę nad każdym zakrzywieniem i załamaniem linii, można precyzyjnie edytować punkty, poprawiać krzywizny, zamykać ścieżki – wszystko to, co jest wymagane przy przygotowaniu grafiki do druku czy cięcia ploterem. Standard branżowy wręcz zakłada, że dobry proces wektoryzacji opiera się na świadomym użyciu pióra, a nie na automatycznych narzędziach czy filtrach, które często generują zbyt uproszczone lub niedokładne ścieżki. Przykład praktyczny: przy przekształcaniu logo z rastrowego JPG na grafikę wektorową do druku wielkoformatowego, użycie pióra gwarantuje, że finalny efekt będzie czysty, ostry i idealnie skalowalny bez utraty jakości. Warto też pamiętać, że pióro to narzędzie uniwersalne – niezależnie czy projektujesz dla webu, czy do druku, wszędzie się sprawdzi. Moim zdaniem, opanowanie pióra to po prostu obowiązek każdego, kto poważnie myśli o grafice wektorowej.

Pytanie 32

Jaki program wykorzystuje się do stworzenia ścieżki dźwiękowej w prezentacji multimedialnej?

A. Picasa

B. Audacity

C. Adobe Encore

D. Publisher

Audacity jest profesjonalnym narzędziem do edycji i nagrywania dźwięku, które znajduje szerokie zastosowanie przy tworzeniu ścieżek dźwiękowych do prezentacji multimedialnych. Program ten wspiera wiele formatów audio, co pozwala na łatwe importowanie i eksportowanie plików dźwiękowych. Dzięki intuicyjnemu interfejsowi użytkownika, Audacity umożliwia dodawanie efektów, takich jak echa, kompresja czy equalizacja, co wpływa na poprawę jakości dźwięku. Użytkownicy mogą wykorzystać Audacity do nagrywania narracji, tworzenia podkładów muzycznych oraz łączenia różnych ścieżek audio. Zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, warto korzystać z profesjonalnych narzędzi, aby osiągnąć wysoką jakość dźwięku, co jest kluczowe w kontekście prezentacji. Dzięki bogatej funkcjonalności oraz wsparciu dla efektów dźwiękowych, Audacity jest idealnym rozwiązaniem dla osób tworzących prezentacje multimedialne, które potrzebują atrakcyjnej i profesjonalnej oprawy dźwiękowej.

Pytanie 33

Aby zapewnić zgodność kolorystyczną zdjęć cyfrowych przeznaczonych do użycia w projekcie multimedialnym, co należy zrobić po zrobieniu zdjęcia?

A. skalibrować monitor, wprowadzić ustawienia koloru w programie edycyjnym, dopasować parametry monitora.

B. sprawdzić ostatni wydruk w odpowiednich warunkach oświetleniowych.

C. porównać wydruk z cyfrowym obrazem na monitorze, wyretuszować zdjęcie, wykonać próbny wydruk z właściwymi ustawieniami.

D. skonfigurować parametry skanera oraz programów do edycji.

Kalibracja monitora i wprowadzenie odpowiednich ustawień koloru w programie edycyjnym są kluczowe dla zapewnienia zgodności kolorystycznej obrazów cyfrowych. Kalibracja monitora pozwala na precyzyjne odwzorowanie kolorów, co jest niezwykle istotne w projektach multimedialnych, gdzie różnice w kolorze mogą skutkować nieestetycznymi efektami końcowymi. Używając narzędzi kalibracyjnych, takich jak kolorometry, można dostosować parametry monitora, takie jak jasność, kontrast i balans kolorów. Następnie, wprowadzenie ustawień koloru w programie edycyjnym, zgodnych z przestrzenią kolorów używaną w projekcie (np. sRGB, Adobe RGB), zapewnia, że kolory prezentowane na monitorze będą zbliżone do tych, które będą ostatecznie wydrukowane lub wyświetlane. Dobrą praktyką jest również korzystanie z profilowania kolorów, co pozwala na dostosowanie ustawień do indywidualnych potrzeb projektu. Przygotowując się do prezentacji multimedialnej, warto także wykonać próbny wydruk, aby sprawdzić, czy kolory z ekranu odpowiadają tym, które będą widoczne w finalnej wersji. Takie podejście minimalizuje ryzyko błędów kolorystycznych i zapewnia wysoką jakość końcowego produktu.

Pytanie 34

Która ilustracja zawiera elementy charakterystyczne dla kompozycji asymetrycznej, otwartej i diagonalnej?

A. III.

B. IV.

C. II.

D. I.

Odpowiedź III jest prawidłowa, ponieważ ilustracja ta doskonale ilustruje zasady kompozycji asymetrycznej, otwartej i diagonalnej. Asymetria w kompozycji oznacza, że elementy nie są rozmieszczone równomiernie po obu stronach osi symetrii, co w ilustracji III jest widoczne poprzez nierównomierne rozmieszczenie gór w tle oraz ich zróżnicowane kształty. Otwarta kompozycja charakteryzuje się otwartymi przestrzeniami, co również można zauważyć w tej ilustracji, gdzie horyzont i niebo tworzą wrażenie nieskończoności. Przeciwnie, kompozycje zamknięte zwykle ograniczają wzrok i przestrzeń, co nie jest przypadkiem III. Dodatkowo, linie górskie prowadzą wzrok w sposób diagonalny, co jest kluczowe dla dynamiki i ruchu w sztuce. W praktyce, zastosowanie tych zasad może być widoczne w projektowaniu krajobrazów, gdzie ważne jest, aby stworzyć wrażenie głębi i przestronności. Warto również zauważyć, że kompozycje asymetryczne są często bardziej interesujące dla widza, co czyni je popularnym wyborem w projektowaniu graficznym i architekturze.

Pytanie 35

Która z podanych proporcji jest odpowiednia dla typowego obrazu panoramicznego?

A. 16:9

B. 18:9

C. 9:3

D. 3:6

Wybór innej proporcji niż 16:9 w kontekście standardowego obrazu panoramicznego jest nieprawidłowy z kilku powodów. Proporcje 18:9, 9:3 czy 3:6 nie są uznawane za standardowe formaty panoramiczne i mogą prowadzić do problemów z prezentacją treści. Proporcja 18:9, chociaż popularna w niektórych nowoczesnych smartfonach i telewizorach, nie jest powszechnie stosowana w filmach i telewizji, co może ograniczać jej użyteczność w kontekście ewentualnego udostępniania treści na różnych platformach. Z kolei proporcje 9:3 i 3:6 mają znacznie węższe zastosowanie i mogą skutkować nieodpowiednim wyświetlaniem treści, co obniża jakość wizualną. Ponadto, wybór nieodpowiedniego formatu może prowadzić do trudności w edytowaniu i dostosowywaniu materiałów do różnych urządzeń wyświetlających. Często projektanci nie zdają sobie sprawy z wpływu, jaki wybór formatu ma na percepcję widza, co skutkuje niezadowalającym odbiorem tworzonych przez nich treści. Dlatego ważne jest, aby przy wyborze formatu obrazu kierować się standardami branżowymi, co pozwoli na zachowanie spójności i wysokiej jakości prezentacji wizualnej.

Pytanie 36

Filtry, które pozwalają uzyskać efekt wrażenia ruchu na fotografii, należą do grupy

A. Pikselizacja

B. Rozmycie

C. Wzmocnienie ostrości

D. Zaburzenie

Rozmycie to technika, która efektywnie imituje wrażenie ruchu w fotografii, co jest szczególnie przydatne w przypadku dynamicznych scen. Użycie filtru rozmycia pozwala na uzyskanie efektu, w którym ruch obiektów jest wyraźnie zarysowany, co nadaje fotografii dynamizmu i ekspresji. W praktyce, rozmycie można wykorzystać, aby podkreślić ruch w sportach, podczas fotografowania pojazdów poruszających się z dużą prędkością lub w przypadku innych dynamicznych sytuacji. Dobrym przykładem zastosowania jest technika panningu, gdzie aparat jest ustawiony na podążanie za poruszającym się obiektem, a tło zostaje rozmyte, co tworzy złudzenie prędkości. Warto pamiętać, że stosowanie rozmycia powinno być zgodne z zasadami kompozycji i estetyki, aby nie odwracać uwagi od głównego tematu zdjęcia. W standardach fotografii, rozmycie jest zalecane do uzyskania estetycznego i profesjonalnego wyglądu zdjęć ruchomych.

Pytanie 37

Pierwszym krokiem weryfikacji poprawności struktury kodu strony internetowej stworzonego w aplikacji Notepad++ jest

A. przekazanie folderów zawierających pliki na serwer.

B. użycie wyrażeń regularnych, które umożliwiają określenie ogólnych zasad.

C. utworzenie tablicy wielowymiarowej.

D. sprawdzenie, jak kod jest interpretowany przez przeglądarkę internetową.

Sprawdzanie sposobu interpretacji kodu przez przeglądarkę internetową to kluczowy pierwszy krok w testowaniu poprawności struktury kodu strony internetowej. Gdy piszemy kod HTML, CSS lub JavaScript, musimy mieć pewność, że jest on zgodny z obowiązującymi standardami webowymi, co zapewniają organizacje takie jak W3C. Przeglądarki internetowe są narzędziami, które interpretują ten kod i renderują go w formie stron internetowych. Aby weryfikować poprawność kodu, programiści mogą używać narzędzi deweloperskich wbudowanych w przeglądarki, które umożliwiają podgląd struktury DOM, stylów CSS oraz konsoli JavaScript. Na przykład, w Google Chrome można używać narzędzia 'Inspect Element', które pozwala na dynamiczne sprawdzanie, jak zmiany w kodzie źródłowym wpływają na wyświetlanie strony. To podejście nie tylko identyfikuje błędy, ale także pozwala na optymalizację wydajności i poprawę użyteczności strony. Dobre praktyki sugerują regularne testowanie w różnych przeglądarkach, aby zapewnić spójne doświadczenia użytkownika.

Pytanie 38

Wskaż przestrzenie kolorów, w których kolor definiowany jest przez trzy składowe.

A. CMYK, CIELab, HSB

B. RGB, CMYK

C. HSL, RGB, CMYK

D. CIELab, CMY, sRGB

Wybór innych przestrzeni barw, takich jak CMYK, HSL czy RGB, jest nieprawidłowy, ponieważ nie wszystkie z nich opierają się na definicji kolorów przy użyciu trzech składowych. CMYK, będący przestrzenią barw subtraktywnych, używa czterech składowych: cyjanu, magenty, żółci i czerni, co wprowadza zamieszanie w kontekście pytania dotyczącego przestrzeni zależnych od trzech komponentów. HSL i RGB są dwiema różnymi koncepcjami. RGB to przestrzeń barw addytywnych, która również korzysta z trzech składowych, jednak HSL (Hue, Saturation, Lightness) przekształca wartości RGB w inne formy odwzorowania kolorów, co czyni go bardziej złożonym w kontekście bezpośrednich składowych. Ponadto, użycie terminu „składowe” w kontekście różnych przestrzeni barw może prowadzić do mylenia ich funkcji oraz zastosowań. Istnieje tendencja do uproszczenia pojęć związanych z kolorami, co może prowadzić do pominięcia istotnych różnic pomiędzy różnymi modelami. Dlatego ważne jest, aby rozumieć, że każda przestrzeń barw ma swoje unikalne cechy i zastosowania, co czyni je odpowiednimi w różnych kontekstach, od wydruku po grafikę komputerową.

Pytanie 39

Techniki animacji ruchu obiektów 3D po ścieżce nie obejmują animowania

A. obrazów rastrowych.

B. parametrów cieniowania obiektu.

C. parametrów źródeł światła.

D. obiektów wektorowych.

Prawidłowo, bo animacja ruchu obiektów 3D po ścieżce faktycznie nie obejmuje animowania obrazów rastrowych. W praktyce, gdy animujemy coś po ścieżce w środowiskach 3D – czy to postać, kamerę, czy nawet źródło światła – pracujemy na obiektach wektorowych, które mają określoną geometrię w przestrzeni 3D, a nie na bitmapach czy obrazkach rastrowych. Raster to po prostu siatka pikseli, więc jeśli mamy na przykład teksturę nakładaną na model, to jej położenie na modelu może się zmieniać, ale sam obraz rastrowy nie „porusza się” po ścieżce jak trójwymiarowy obiekt. Branżowe standardy, takie jak Autodesk Maya, Blender czy 3ds Max, wyraźnie rozdzielają pojęcia animacji obiektów geometrycznych (wektorowych) od operowania pojedynczymi bitmapami. Najczęściej obrazy rastrowe wykorzystuje się jako tekstury albo tła, które można ewentualnie przesuwać w UV, ale to zupełnie inna bajka niż animacja obiektu po ścieżce. Ciekawostka: niekiedy stosuje się animację tzw. sprite'ów 2D w grach, ale to już domena silników 2D lub symulacji 2.5D, nie klasycznych scen 3D. Moim zdaniem, jeśli ktoś myśli o profesjonalnej animacji 3D, powinien dobrze rozumieć tę różnicę, bo to wpływa na workflow i możliwości techniczne całego projektu. Dobrą praktyką jest zawsze rozdzielanie warstwy wizualnej (bitmapy, tekstury) od warstwy przestrzennej (geometria, trajektorie ruchu), bo to po prostu upraszcza zarządzanie sceną i pozwala korzystać z narzędzi stricte do animacji.

Pytanie 40

Ilustracja przedstawia obraz zapisany z głębią

A. 8 bitową.

B. 48 bitową.

C. 1 bitową.

D. 24 bitową.

Poprawna odpowiedź wskazuje na głębię 1 bitową, co oznacza, że każdy piksel w obrazie może przyjąć jedną z dwóch wartości: czarną lub białą. Takie ograniczenie bitowe jest typowe dla obrazów monochromatycznych, w których wszystkie inne kolory są reprezentowane poprzez różne odcienie szarości. W praktyce, obrazy w głębi 1 bitowej są często wykorzystywane w skanowaniu dokumentów oraz w niektórych zastosowaniach związanych z OCR (optyczne rozpoznawanie znaków). Na przykład, podczas digitalizacji dokumentów tekstowych w formacie czarno-białym, obraz w 1 bitowej głębi pozwala na znaczne zmniejszenie rozmiaru pliku, a jednocześnie zachowuje czytelność tekstu. Warto również zauważyć, że w kontekście standardów branżowych, szczególnie w skanowaniu i archiwizowaniu, głębia 1 bitowa jest zalecana, ponieważ pozwala na optymalizację przestrzeni dyskowej, co jest kluczowe w systemach zarządzania dokumentami.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej