Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 18:23
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 18:36

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który format pliku należy wybrać, jeśli zdjęcia przed edycją do publikacji mają być skompresowane bezstratnie?

A. MP3

B. CDR

C. TIFF

D. PNG

Format TIFF jest zdecydowanie jednym z najlepszych wyborów, kiedy zależy nam na bezstratnej kompresji zdjęć przed dalszą edycją lub publikacją. TIFF (Tagged Image File Format) to standard wykorzystywany praktycznie w całej branży graficznej, zwłaszcza tam, gdzie liczy się jakość i możliwość wielokrotnego zapisywania pliku bez utraty szczegółów. Pliki TIFF pozwalają na przechowywanie obrazów w bardzo wysokiej rozdzielczości, obsługują różną głębię kolorów i profile kolorystyczne, a co ważniejsze – kompresję typu LZW lub ZIP, które nie powodują utraty danych. To jest kluczowe, bo bezstratna kompresja oznacza, że każdy piksel pozostaje dokładnie taki sam, jak w oryginale, niezależnie ile razy zapiszemy plik. Przykładowo, w profesjonalnym fotolabie czy w wydawnictwach, gdzie zdjęcia mają być wielokrotnie modyfikowane, zawsze sięga się właśnie po TIFF-a. Z mojego doświadczenia wynika, że jest to też świetny wybór do archiwizacji oryginałów zdjęć czy skanów dokumentów – żaden JPEG czy PNG nie daje aż takiej elastyczności i pewności. Oczywiście, pliki TIFF potrafią być dość „ciężkie”, ale przy pracy z materiałem do publikacji to zupełnie naturalne i akceptowalne. Dobrą praktyką jest, aby nigdy nie robić pierwszej edycji na skompresowanym stratnie pliku – TIFF zapewnia po prostu spokój o jakość. Tak naprawdę, jeśli ktoś poważnie podchodzi do edycji grafiki albo fotografii, to praca na TIFF-ach to podstawa, a branża od lat niezmiennie to potwierdza.

Pytanie 2

Jakiego filtru należy użyć podczas przenoszenia negatywu na papier fotograficzny wielokontrastowy, aby zwiększyć kontrast obrazu?

A. Zielony

B. Szary

C. Purpurowy

D. Żółty

Filtr purpurowy jest kluczowy w procesie kopiowania negatywu na wielokontrastowy papier fotograficzny, ponieważ działa na zasadzie selektywnego blokowania światła o określonej długości fali. W przypadku wielokontrastowego papieru fotograficznego, który reaguje na różne długości fal świetlnych, zastosowanie filtra purpurowego pozwala na zwiększenie kontrastu obrazu. Filtr ten absorbuje światło zielone i niebieskie, a przepuszcza światło czerwone, co prowadzi do większej różnicy między jasnymi a ciemnymi partiami obrazu. W praktyce oznacza to, że szczegóły w ciemnych obszarach negatywu staną się bardziej wyraziste, co jest szczególnie przydatne w przypadku negatywów o niskim kontraście. Użycie filtra purpurowego jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii analogowej, gdyż pozwala na uzyskanie bardziej dynamicznych i ekspresyjnych efektów w finalnym wydruku. Warto również zauważyć, że różne rodzaje papierów wielokontrastowych mogą mieć różne reakcje na filtry, dlatego zaleca się testowanie i eksperymentowanie z różnymi kombinacjami, aby osiągnąć pożądany efekt.

Pytanie 3

Efekt przepalenia na zdjęciu cyfrowym oznacza

A. zniekształcenia geometryczne przy krawędziach kadru

B. utratę szczegółów w najciemniejszych partiach obrazu

C. przebarwienia spowodowane zbyt wysoką temperaturą barwową

D. utratę szczegółów w najjaśniejszych partiach obrazu

Efekt przepalenia na zdjęciu cyfrowym rzeczywiście odnosi się do utraty szczegółów w najjaśniejszych partiach obrazu. Przyczyną tego zjawiska jest nadmierna ekspozycja, co prowadzi do sytuacji, w której piksele w tych obszarach osiągają maksymalną wartość jasności, a następnie są 'przepalane'. W wyniku tego zjawiska detale stają się niewidoczne, a obraz zyskuje jednolitą białą plamę, co jest szczególnie problematyczne w fotografii krajobrazowej, portretowej czy produktowej, gdzie szczegóły są kluczowe. Aby uniknąć efektu przepalenia, zaleca się korzystanie z histogramu aparatu, który pozwala na monitorowanie rozkładu jasności w fotografii. Dobrą praktyką jest również stosowanie technik takich jak bracketing ekspozycji, które pozwalają na uchwycenie różnych poziomów jasności. Dodatkowo, podczas postprodukcji, użycie oprogramowania do edycji zdjęć, takiego jak Adobe Lightroom, umożliwia korekcję tych nadmiernie jasnych partii. Zrozumienie tego efektu i umiejętność jego kontroli jest kluczowe dla każdego fotografa, niezależnie od poziomu zaawansowania.

Pytanie 4

Najnowsza technologia druku zdjęć digigraphy to

A. cyfrowa imitacja procesu dageotypii z użyciem nowoczesnych materiałów

B. metoda tworzenia wydruków holograficznych na papierze fotograficznym

C. proces druku pigmentowego certyfikowany pod względem trwałości i wierności kolorów

D. technika bezpośredniego druku na materiałach metalicznych

Druk zdjęć digigraphy to nowoczesna metoda, która łączy w sobie zalety druku pigmentowego z certyfikacją pod względem trwałości oraz wierności kolorów. Proces ten polega na wykorzystaniu wysokiej jakości tuszy pigmentowych, co zapewnia wydrukom długowieczność oraz odporność na blaknięcie. Przykładem zastosowania digigraphy są reprodukcje dzieł sztuki, które wymagają oddania najdrobniejszych detali i kolorów. Dzięki certyfikacji, użytkownicy mogą być pewni, że ich wydruki spełniają określone normy trwałości, co jest szczególnie istotne dla archiwizacji. Warto również zwrócić uwagę na fakt, że digigraphy znajduje zastosowanie w różnych dziedzinach, od fotografii artystycznej po dokumentację architektoniczną. W branży sztuki i fotografii, technologia ta zyskuje na znaczeniu, ponieważ oferuje możliwość tworzenia trwałych i wiernych reprodukcji, które mogą być wystawiane w galeriach czy sprzedawane kolekcjonerom.

Pytanie 5

Aby wzmocnić detale obrazu przez podkreślenie widocznych krawędzi, w programie Photoshop należy użyć

A. progu

B. wymazywacza

C. filtru

D. gąbki

Stosowanie gumki w kontekście wyostrzania obrazu jest niewłaściwe, ponieważ gumka jest narzędziem służącym do usuwania pikseli z warstwy, a nie do ich modyfikacji w celu poprawy ostrości. Użycie gumki może prowadzić do utraty ważnych detali, a także do usunięcia krawędzi, które powinny zostać uwydatnione. Z kolei próg, jako narzędzie, służy do konwersji obrazu w monochromatyczny, co również nie ma związku z wyostrzaniem. Umożliwia jedynie selektywne wyodrębnienie obszarów o określonej jasności, a nie poprawie krawędzi obrazu. Gąbka, z drugiej strony, służy do manipulacji nasyceniem kolorów, co również nie przyczynia się do wyostrzania detali. Często błędy w wyborze narzędzi do edycji wynikają z niepełnego zrozumienia ich funkcji i możliwości. Kluczowym elementem efektywnej edycji zdjęć jest wykorzystanie odpowiednich narzędzi zgodnie z przeznaczeniem, co podkreśla znaczenie znajomości programów graficznych. Aby skutecznie wyostrzać obrazy, należy korzystać z filtrów dedykowanych do tego celu, co zapewnia najlepsze rezultaty oraz zgodność z zasadami profesjonalnej edycji graficznej.

Pytanie 6

Gdy histogram wskazuje na dużą ilość pikseli zgromadzonych blisko prawej krawędzi, co to sugeruje o zdjęciu?

A. jest zbyt jasne

B. jest równomiernie naświetlone

C. jest zbyt ciemne

D. nie jest w ogóle nienaświetlone

Odpowiedź, że zdjęcie jest zbyt jasne, jest poprawna, ponieważ histogram, który pokazuje dużą liczbę pikseli blisko prawej krawędzi, wskazuje na nadmierne naświetlenie. W świetle technicznym oznacza to, że wiele wartości tonów w obrazie zbliża się do maksymalnej jasności (255 w systemie RGB), co skutkuje utratą szczegółów w jasnych partiach zdjęcia. W praktyce fotograficznej, zbyt jasne zdjęcia mogą prowadzić do efektu prześwietlenia, gdzie detale w jasnych obszarach stają się niewidoczne, co jest szczególnie istotne w przypadku zdjęć krajobrazów lub portretów z dużą ilością światła. Aby uzyskać zrównoważone naświetlenie, warto stosować techniki takie jak bracketing ekspozycji, które polegają na wykonaniu kilku zdjęć z różnymi ustawieniami naświetlenia. Pozwala to na późniejsze wybranie najlepszego ujęcia lub na stworzenie zdjęcia HDR (High Dynamic Range), które łączy różne naświetlenia w celu uzyskania lepszego zakresu tonalnego. Dobrą praktyką jest również kalibracja monitorów oraz używanie histogramów do oceny naświetlenia podczas procesu edycji zdjęć.

Pytanie 7

W najnowszych systemach zarządzania kolorem termin Gamut Mapping odnosi się do

A. pomiaru zakresu dynamicznego matrycy aparatu

B. określania dominanty barwnej w zdjęciu

C. procesu konwersji kolorów pomiędzy różnymi przestrzeniami barwnymi

D. tworzenia map kolorów dla drukarek wielkoformatowych

Gamut Mapping odnosi się do procesu konwersji kolorów pomiędzy różnymi przestrzeniami barwnymi, co jest kluczowe w zarządzaniu kolorem w dzisiejszym świecie. W praktyce, różne urządzenia, takie jak monitory, drukarki czy aparaty, używają różnych przestrzeni kolorów do przedstawiania barw. Przykładowo, przestrzeń barw RGB (używana w monitorach) różni się od CMYK (stosowanej w druku). Gamut Mapping pozwala na przekształcenie kolorów tak, aby wyglądały jak najlepiej na danym urządzeniu, zachowując jednocześnie jak najwięcej detali i wierności kolorystycznej. W branży graficznej i fotograficznej, poprawnie przeprowadzony Gamut Mapping jest niezbędny, aby uniknąć problemów z odwzorowaniem kolorów, które mogą prowadzić do rozczarowań klientów oraz dodatkowymi kosztami związanymi z poprawkami. Standardy, takie jak ICC (International Color Consortium), promują odpowiednie praktyki w zakresie zarządzania kolorem, co sprawia, że Gamut Mapping staje się kluczowym elementem w procesie przygotowywania materiałów do druku czy edycji zdjęć.

Pytanie 8

W profesjonalnej fotografii studyjnej główne światło nazywane jest

A. światłem wypełniającym (fill light)

B. światłem tła (background light)

C. światłem kluczowym (key light)

D. światłem konturowym (rim light)

W fotografii studyjnej niezwykle istotne jest właściwe zrozumienie roli różnych źródeł światła. Światło wypełniające, które często bywa mylone ze światłem kluczowym, pełni inną funkcję. Jego zadaniem jest łagodzenie cieni, które powstają w wyniku działania światła kluczowego. Jeśli myślimy, że światło wypełniające może zastąpić główne źródło światła, to wprowadzamy się w błąd, ponieważ bez światła kluczowego obraz traci swoją wyrazistość i dynamikę. Również światło tła, które ma na celu oświetlenie tła zdjęcia, nie może być mylone z głównym światłem, ponieważ jego rola polega na tworzeniu separacji między obiektem a tłem, a nie na kształtowaniu obiektu. Z kolei światło konturowe, często używane do podkreślenia krawędzi obiektu, również nie jest światłem kluczowym. Przez zrozumienie tych różnic, można znacznie poprawić techniki oświetleniowe, co jest kluczowe, gdy dążymy do uzyskania wysokiej jakości zdjęć. Nieprawidłowe użycie tych źródeł może prowadzić do braku kontrastu i dynamiki w fotografii, co jest oczywiste w przypadku nieudanych sesji zdjęciowych, gdzie obiekty wydają się płaskie i pozbawione życia.

Pytanie 9

W aparatach fotograficznych symbol S (Tv) oznacza tryb

A. automatyki programowej.

B. manualny.

C. automatyki z preselekcją przysłony.

D. automatyki z preselekcją czasu.

Symbol S (lub Tv, czyli Time Value) w aparatach fotograficznych oznacza tryb automatyki z preselekcją czasu naświetlania. Chodzi o to, że fotograf samodzielnie wybiera czas migawki – od bardzo krótkich ułamków sekundy aż po kilka sekund – a aparat automatycznie dobiera właściwą wartość przysłony, żeby uzyskać poprawną ekspozycję. Moim zdaniem to jedno z najpraktyczniejszych narzędzi, bo pozwala świadomie panować nad efektem ruchu na zdjęciu. Na przykład: robiąc zdjęcie sportowcom czy zwierzętom w ruchu, wybierzesz krótki czas 1/1000 s i przy „S” aparat dobierze sam przysłonę; z kolei przy zdjęciach z rozmyciem ruchu, np. wodospadu, możesz ustawić np. 1/4 s i resztę zostawiasz elektronice. Standardy branżowe od lat zalecają ten tryb, jeśli ważniejsze jest zamrożenie lub rozmycie ruchu niż głębia ostrości. Do dziś większość lustrzanek i bezlusterkowców ma ten tryb pod literą S albo Tv, a fotografowie często sięgają po niego w dynamicznych sytuacjach lub przy trudnych warunkach oświetleniowych. Z mojego doświadczenia, jeśli chcesz mieć kontrolę nad czasem, a nie chcesz ręcznie ustawiać wszystkiego, to właśnie tryb S/Tv daje najwięcej możliwości przy zachowaniu komfortu pracy.

Pytanie 10

Którą wartość czułości matrycy należy ustawić w aparacie fotograficznym, do wykonania fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym?

A. ISO 1600

B. ISO 200

C. ISO 1400

D. ISO 800

ISO 200 to taki złoty standard, jeśli chodzi o fotografię studyjną przy oświetleniu błyskowym. Dlaczego akurat ta wartość? W studiu mamy pełną kontrolę nad światłem – lampy błyskowe potrafią dostarczyć naprawdę sporo światła, więc nie ma potrzeby podbijać czułości matrycy. Ustawienie ISO na 200 pozwala zachować maksymalną jakość obrazu, unikając szumów cyfrowych i utraty detali, które bardzo łatwo pojawiają się przy wyższych wartościach ISO. Moim zdaniem, a też według doświadczeń większości fotografów, to najlepsze wyjście – matryca pracuje w swoim optymalnym zakresie, kolory są naturalne, a szczegóły ostre jak żyleta. Właśnie dlatego zawodowcy zawsze starają się trzymać ISO możliwie nisko, jeśli tylko mogą sobie pozwolić na odpowiednie doświetlenie sceny. Warto też pamiętać, że niektóre aparaty mają natywną czułość startującą od ISO 100, ale ISO 200 to już taki bezpieczny punkt, gdzie praktycznie żadne artefakty nie wchodzą w grę. Praktyka pokazuje, że nawet przy bardzo jasnych lampach błyskowych ISO 200 pozwala elastycznie dobrać czas i przysłonę bez ryzyka prześwietlenia czy utraty jakości.

Pytanie 11

W aparatach kompaktowych stosowanie konwertera szerokokątnego umożliwia

A. skrócenie ogniskowej i poszerzenie pola widzenia obrazu.

B. wydłużenie ogniskowej i poszerzenie pola widzenia obrazu.

C. skrócenie ogniskowej i zawężenie pola widzenia obrazu.

D. wydłużenie ogniskowej i zawężenie pola widzenia obrazu.

Konwerter szerokokątny to naprawdę ciekawy dodatek do aparatów kompaktowych – szczególnie tych, gdzie nie ma możliwości wymiany obiektywu. Jego główną funkcją jest skracanie ogniskowej, co w praktyce oznacza, że obraz obejmuje szerszy kąt. To trochę jakbyś patrzył na scenę przez szerokie okno zamiast przez wąską szczelinę. Dzięki temu można uchwycić więcej przestrzeni w kadrze – idealne, gdy robisz zdjęcia w ciasnych pomieszczeniach, podczas fotografowania dużych grup ludzi czy krajobrazów. Standardem w branży jest wykorzystywanie konwerterów szerokokątnych właśnie do zdjęć architektury albo wnętrz, bo pozwalają objąć cały pokój jednym zdjęciem. Warto pamiętać, że ten zabieg zmniejsza ogniskową wyjściową obiektywu i to bez poważnych strat jakości, jeśli korzysta się z dobrego konwertera. Z mojego doświadczenia osoby fotografujące na wyjazdach bardzo chwalą sobie to rozwiązanie, bo nie muszą się cofać, żeby zmieścić wszystko w kadrze. Oczywiście, dobrym zwyczajem jest zawsze sprawdzić, czy po zamontowaniu konwertera nie pojawiają się zniekształcenia obrazu (np. beczkowatość), ale większość nowych modeli daje radę. To rozwiązanie zgodne z praktykami zawodowych fotografów do szybkiego poszerzania możliwości tanich, kompaktowych aparatów.

Pytanie 12

Aby uzyskać na fotografii efekt "zamrożenia ruchu" siatkarza podczas skoku, konieczne jest przede wszystkim ustawienie

A. długiego czasu otwarcia migawki

B. niskiej wartości przysłony

C. krótkiego czasu otwarcia migawki

D. wysokiej wartości przysłony

Krótki czas otwarcia migawki jest kluczowy do uzyskania efektu "zamrożenia ruchu", szczególnie w dynamicznych sportach jak siatkówka. Przy wyborze czasu migawki, który wynosi około 1/1000 sekundy lub krócej, można zarejestrować szybkie ruchy zawodników w akcji, minimalizując rozmycie spowodowane ich prędkością. Przykład praktyczny to fotografowanie skaczącego siatkarza – z wykorzystaniem krótkiego czasu ekspozycji uchwycisz moment wyskoku, co pozwoli na wyraźne przedstawienie detali, takich jak wyraz twarzy czy pozycja ciała. W standardowej praktyce fotograficznej, aby uzyskać ostre zdjęcia sportowe, fotografowie często stosują również technikę panningu, polegającą na śledzeniu obiektu w ruchu przy użyciu krótkiego czasu otwarcia migawki. Ponadto, istotne jest dostosowanie ISO i przysłony, aby uzyskać właściwą ekspozycję w warunkach o silnym świetle, co jest niezbędne do udanego uchwycenia akcji. Dobre praktyki nakazują także unikanie długich czasów otwarcia migawki, które zamiast zamrozić ruch, mogą spowodować rozmycie obrazu.

Pytanie 13

Przedstawione zdjęcie plenerowe zostało wykonane w planie

A. pełnym.

B. totalnym.

C. ogólnym.

D. amerykańskim.

Ujęcie totalne, znane też jako plan totalny, to taki sposób kadrowania, gdzie najważniejsze jest ukazanie całego otoczenia, przestrzeni czy krajobrazu, a postacie lub obiekty znajdują się na tle szerokiego planu i wydają się wręcz małe w porównaniu do całości. Na tym zdjęciu od razu daje się zauważyć, że głównym bohaterem jest ogrom piasku, a ludzie są tylko dodatkiem i stanowią mały element całości. Takie zdjęcia totalne często używane są w filmach czy fotografii przyrodniczej, żeby podkreślić rozległość miejsca, klimat, a czasem samotność postaci. Moim zdaniem, taka kompozycja świetnie sprawdza się np. w dokumentacji przyrody, filmach podróżniczych czy reklamach krajobrazowych. W branży często mówi się, że plan totalny "opowiada" otoczeniem, a nie człowiekiem. Dobrze jest zwrócić uwagę na relacje wielkości i proporcji – jeśli postacie są naprawdę drobne na tle dominującego krajobrazu, to najpewniej mamy do czynienia z planem totalnym. Warto zauważyć, że takie ujęcie pozwala też budować nastrój i pokazuje skalę zjawisk, np. rozległość pustyni czy bezkres łąk. To jedno z podstawowych narzędzi wizualnych w pracy każdego operatora i fotografa, niezależnie od zastosowania – od filmu po sesje reklamowe.

Pytanie 14

W fotografii reklamowej produktów szklanych najczęściej stosuje się oświetlenie

A. górne z dodatkiem przedniego

B. dolne z dodatkiem górnego

C. przednie z dodatkiem dolnego

D. tylne z dodatkiem bocznego

Oświetlenie górne z dodatkiem przedniego, choć w pewnych przypadkach może być użyteczne, nie jest optymalnym rozwiązaniem w fotografii reklamowej produktów szklanych. Główna wada takiego podejścia polega na tym, że górne światło może tworzyć niekorzystne cienie, które mogą zniekształcić postrzeganie kształtów i detali produktu. Z kolei przednie oświetlenie powoduje, że szkło staje się zbyt płaskie, co zubaża wizualną atrakcyjność zdjęcia. W przypadku produktów szklanych, transparentność oraz refleksyjność są kluczowymi aspektami, które powinny być podkreślone. Oświetlenie dolne z dodatkiem górnego również nie przynosi oczekiwanych efektów, ponieważ dolne światło może tworzyć niepożądane refleksy, a górne światło dodatkowo rozprasza uwagę od produktu. Wiele osób popełnia błąd, myśląc, że intensywne oświetlenie przednie lub górne wystarczy, by uzyskać efektowne zdjęcia, co jest mylące. W rzeczywistości, szczególnie w przypadku przezroczystych materiałów, oświetlenie powinno być tak dobrane, aby akcentować ich unikalne cechy. Dlatego kluczowe jest, by stosować techniki, które wspierają naturalną estetykę szkła, a nie ją zakłócają.

Pytanie 15

Standard metadanych IPTC w fotografii służy do

A. kodowania informacji o parametrach ekspozycji

B. przechowywania informacji o autorze, prawach autorskich i opisie zdjęcia

C. przechowywania ustawień balansu bieli

D. zapisywania danych GPS o miejscu wykonania zdjęcia

Standard metadanych IPTC (International Press Telecommunications Council) w fotografii jest kluczowym narzędziem do przechowywania informacji, które są niezbędne dla identyfikacji autorstwa, praw autorskich oraz opisu zdjęcia. IPTC definiuje zestaw pól, w których można umieścić dane takie jak imię i nazwisko autora, informacje o prawach autorskich oraz krótki opis lub tytuł zdjęcia. Przykładowo, w przypadku zdjęcia prasowego, odpowiednie wypełnienie tych metadanych pozwala na łatwe zidentyfikowanie autora, co jest szczególnie ważne w kontekście ochrony praw autorskich oraz przy poszukiwaniach zdjęć przez redakcje. Dobrze wypełnione metadane IPTC mogą także pomóc w optymalizacji zdjęć w wyszukiwarkach oraz w archiwizacji, co jest istotne dla profesjonalnych fotografów i agencji fotograficznych. Prawidłowe użycie standardu IPTC jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, co pozwala na sprawniejsze zarządzanie zbiorami zdjęć.

Pytanie 16

W profesjonalnej fotografii reklamowej termin layered composite oznacza

A. technikę oświetlenia warstwowego dla podkreślenia głębi sceny

B. sposób prezentacji portfolio fotograficznego

C. obraz złożony z wielu warstw pochodzących z różnych zdjęć

D. metodę druku wielowarstwowego na różnych materiałach

Termin 'layered composite', czyli obraz złożony z wielu warstw pochodzących z różnych zdjęć, jest kluczowy w profesjonalnej fotografii reklamowej. W praktyce oznacza to, że fotograficy często łączą różne elementy wizualne, aby stworzyć jedną, spójną kompozycję. Taka technika pozwala na kreatywne połączenie różnych ujęć, co daje możliwość uzyskania unikalnych efektów. Na przykład, w reklamie produktu można połączyć zdjęcie produktu z atrakcyjnym tłem lub elementami graficznymi, co sprawia, że finalny obraz przyciąga uwagę i lepiej komunikuje zamierzony przekaz. Dobrym przykładem wykorzystania tej techniki są kampanie promujące kosmetyki, gdzie różne warstwy zdjęć pomagają podkreślić cechy produktu, jak tekstura czy kolor. Używanie odpowiednich programów graficznych, takich jak Adobe Photoshop, pozwala na precyzyjne zarządzanie warstwami, co stało się standardem w branży. Warto pamiętać, że umiejętność tworzenia złożonych kompozycji wymaga nie tylko technicznych umiejętności, ale także wyczucia estetyki i zrozumienia zasad kompozycji. W dzisiejszym świecie wizualnym, mastering tych technik jest niezbędny dla każdego profesjonalnego fotografa.

Pytanie 17

Pomiar odbitego światła wykonuje się, ustawiając światłomierz z miejsca aparatu na

A. obiekt fotografowany

B. źródło światła

C. tło

D. aparat fotograficzny

Pomiar światła odbitego z obiektów fotografowanych jest kluczowym aspektem pracy fotografa, ponieważ pozwala na uzyskanie właściwej ekspozycji i odwzorowania kolorów. Kierując światłomierz na obiekt fotografowany, uzyskujemy pomiar intensywności światła, które jest odbite od obiektu do obiektywu aparatu. Taki pomiar jest bardziej istotny, ponieważ różne obiekty mogą mieć różną zdolność do odbicia światła, co wpływa na finalny efekt fotografii. Na przykład, czarne przedmioty pochłaniają większą część światła, podczas gdy jasne refleksyjne powierzchnie mogą wprowadzać zniekształcenia w pomiarze, jeśli kierujemy światłomierz na źródło światła. Standardy branżowe zalecają używanie matrycowych światłomierzy, które dostosowują pomiar do różnych scenariuszy, co pozwala na precyzyjne dostosowanie parametrów ekspozycji. Działania te są zgodne z praktykami zalecanymi przez profesjonalistów, aby zapewnić najlepszą jakość zdjęć w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 18

Rozpowszechnianie na stronie internetowej wizerunku osoby powszechnie znanej, podczas pełnienia funkcji publicznych

A. wymaga zapłacenia osobie za wykorzystanie wizerunku.

B. wymaga uzyskania od osoby pisemnej zgody.

C. wymaga uzyskania zgody osoby na poprawę ekspozycji zdjęcia.

D. nie wymaga uzyskania od osoby pisemnej zgody.

W polskim prawie dość jasno określono, że wizerunek osoby powszechnie znanej (czyli np. polityka, sportowca, artysty) można upubliczniać w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych, bez konieczności uzyskiwania jej pisemnej zgody. Wynika to z art. 81 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych – takie osoby są po prostu niejako „na świeczniku” i społeczeństwo ma prawo wiedzieć, jak działają czy zachowują się publicznie. Oczywiście, pod jednym warunkiem: musisz użyć tego wizerunku w kontekście związanym z działalnością tej osoby publicznej, np. relacjonując wydarzenie, konferencję, czy nawet protest. Praktyka branżowa i kodeksy etyczne mediów też to potwierdzają – nie trzeba biegać za każdym radnym czy piłkarzem po autograf, jeśli robisz zdjęcia w trakcie oficjalnych wystąpień. Często się o tym zapomina, ale publikowanie wizerunku w innym kontekście (np. prywatnym życiu gwiazdy) już wymaga zgody. Moim zdaniem to sensowne – balansuje ochronę prywatności i prawo do informacji. Warto też pamiętać o szacunku – nawet osoba publiczna nie powinna być kompromitowana przez wybiórczy dobór kadr czy obraźliwe opisy. Codzienna praktyka w redakcjach czy na portalach informacyjnych dokładnie tak to rozwiązuje. Pamiętaj – nie zawsze samo rozpoznanie osoby wystarczy do braku zgody, liczy się kontekst jej działalności publicznej.

Pytanie 19

W aparatach cyfrowych pomiar natężenia światła w centrum kadru określany jest jako pomiar

A. matrycowy.

B. punktowy.

C. wielopunktowy.

D. centralnie ważony.

Wiele osób traktuje pojęcia związane z pomiarem światła w aparatach fotograficznych jak synonimy, a to niestety prowadzi do typowych błędów w praktyce. Pomiar matrycowy, choć bardzo zaawansowany, opiera się na analizie całego kadru – aparat dzieli obraz na strefy i uśrednia wyniki, próbując dobrać ekspozycję najbardziej „uniwersalną”. Świetnie sprawdza się przy zdjęciach krajobrazowych czy ogólnych ujęciach, gdzie nie dominuje jeden jasny lub ciemny element. Z kolei pomiar wielopunktowy, czasem mylony z matrycowym, to rozwiązanie, które analizuje kilka wybranych punktów na obrazie i na ich podstawie wylicza ekspozycję; to także metoda całościowa, dobra przy bardziej skomplikowanych scenach, ale nie pozwala skupić się na konkretnym detalu w centrum. Pomiar centralnie ważony działa według starej szkoły – ekspozycja liczona jest z całego kadru, ale wyraźnie większą wagę ma środek obrazu. Jest to takie „półśrodek” między precyzją a ogólnością, ale nie daje takiego wpływu na bardzo mały obszar, jak pomiar punktowy. Typowym błędem jest zakładanie, że skoro coś mierzy „w centrum”, to chodzi o tryb centralnie ważony – a tymczasem to pomiar punktowy gwarantuje, że światło zarejestrowane dokładnie w jednym, najmniejszym możliwym fragmencie kadru decyduje o ekspozycji. No i jeszcze jedno: profesjonalni fotografowie często przełączają się na ten tryb właśnie w trudnych warunkach, bo pozwala zapanować nad kadrem tam, gdzie inne tryby zawodzą. W praktyce, korzystanie z nieodpowiedniego trybu pomiaru prowadzi do prześwietleń lub niedoświetleń ważnych elementów zdjęcia, szczególnie gdy kluczowy obiekt nie zajmuje większości kadru. Dlatego zawsze warto rozumieć, jak działa każdy z trybów i świadomie wybierać najlepszy do danej sytuacji.

Pytanie 20

Grafika wektorowa jest przechowywana w postaci informacji o

A. pikselach

B. krzywych matematycznych

C. krążkach rozproszenia

D. liniaturach

Często można spotkać pomyłki między grafiką rastrową a wektorową. Grafika rastrowa to tak naprawdę siatka pikseli, co oznacza, że każda część obrazu to punkt. Jak powiększamy taki obrazek, to niestety jakość leci w dół, bo te piksele się rozciągają. Zdarza się, że projektanci używają rastrowych obrazów tam, gdzie lepiej sprawdziłaby się wektorowa, co prowadzi do średnich efektów. Liniatury to temat, który często pojawia się w kontekście grafiki rastrowej, ale w wektorowej to nie tak działa. A krążki rozproszenia? To bardziej sprawa optyki niż grafiki wektorowej. Zrozumienie roli krzywych matematycznych to klucz do tworzenia dobrej grafiki wektorowej, bo dzięki temu możemy dokładnie definiować kształty bez obawy o jakość. Wiedza o różnicach między tymi dwoma rodzajami grafiki to podstawa w projektowaniu, żeby końcowy efekt był naprawdę estetyczny i technicznie poprawny.

Pytanie 21

Na przedstawionej fotografii zastosowano perspektywę

A. ptasią.

B. z jednym punktem zbiegu.

C. z dwoma punktami zbiegu.

D. żabią.

Na przedstawionej fotografii zastosowano perspektywę ptasią, co jest techniką fotografii, w której obiekty są rejestrowane z góry. Taki kąt widzenia przypomina perspektywę, jaką miałby ptak obserwujący świat z lotu, co pozwala na uzyskanie unikalnych kompozycji oraz lepsze zrozumienie relacji przestrzennych między obiektami. W przypadku fotografii przyrodniczej, perspektywa ptasia może być szczególnie przydatna do uchwycenia detali otoczenia oraz ukazania całego kontekstu, w jakim znajduje się fotografowany obiekt, na przykład kwiat czy owad. Warto zwrócić uwagę, że przy zastosowaniu tej perspektywy, znaczenie ma nie tylko kąt, ale także odpowiednie oświetlenie i kompozycja, które mogą podkreślić walory estetyczne zdjęcia. Praktyką w fotografii jest również wykorzystanie dronów do uzyskania tych ujęć, co staje się coraz bardziej popularne w dokumentacji przyrody oraz architektury. Posługiwanie się perspektywą ptasią wzmaga kreatywność fotografa oraz umożliwia odkrycie nowych, nieznanych wcześniej kadrów.

Pytanie 22

W którym etapie obróbki chemicznej czarno-białego papieru fotograficznego następuje przeprowadzenie halogenków srebra w związki tiosiarczanosrebrowe rozpuszczalne w wodzie?

A. Płukania.

B. Przerywania.

C. Utrwalania.

D. Wywoływania.

Odpowiedź jest trafiona, bo to właśnie podczas utrwalania w procesie chemicznej obróbki czarno-białego papieru fotograficznego zachodzi zamiana pozostałych halogenków srebra na związki tiosiarczanosrebrowe, które są rozpuszczalne w wodzie. Dzięki temu obraz na papierze staje się trwały i odporny na dalsze działanie światła. Bez odpowiedniego utrwalenia nawet dobrze wywołana odbitka z czasem by ściemniała, bo niewywołane halogenki srebra reagowałyby dalej z energią świetlną. W utrwalaczu, którym najczęściej jest roztwór tiosiarczanu sodu, zachodzą reakcje chemiczne prowadzące do całkowitego usunięcia tych związków z emulsji. Moim zdaniem to praktyczny etap, który pokazuje, jak ważna jest wiedza chemiczna przy pracy w ciemni. Współcześnie utrwalacze są bardzo wydajne, ale i tak warto stosować się do zaleceń producenta papieru i chemii – zbyt krótki lub za długi czas utrwalania może wpłynąć na jakość odbitki. Praktykując fotografię analogową, zawsze dbam o dokładność przy utrwalaniu, bo od tego często zależy żywotność zdjęcia. Standardy branżowe, nawet w nowoczesnych laboratoriach, zawsze podkreślają kluczową rolę tego etapu. W sumie, bez porządnego utrwalania nie ma co liczyć na trwały efekt końcowy.

Pytanie 23

Uzyskanie na zdjęciu efektu "zamrożenia ruchu” szybko jadącego samochodu wymaga ustawienia czasu naświetlania na wartość

A. 1/500 s

B. 1/80 s

C. 1/30 s

D. 1/15 s

Ustawienie czasu naświetlania na 1/500 sekundy to moim zdaniem absolutna podstawa, jeśli chcesz naprawdę zamrozić szybki ruch, taki jak pędzący samochód. To już taka wartość, którą polecają praktycznie wszyscy profesjonaliści zajmujący się fotografią sportową czy reportażową. Krótki czas naświetlania sprawia, że matryca rejestruje tylko ułamek sekundy – dokładnie tyle, ile trzeba, żeby nawet bardzo dynamiczny obiekt był ostry, bez rozmycia. Przykładowo, na torze wyścigowym albo nawet na zwykłej ulicy w ruchu miejskim – 1/500 s to taki kompromis, który daje poczucie „zatrzymania chwili”, a jednocześnie nie wymaga aż takich ekstremalnych ustawień ISO lub superjasnego światła. W praktyce, jeśli masz do czynienia z jeszcze szybszym pojazdem albo bardzo dynamiczną sceną, niektórzy idą nawet na 1/1000 czy 1/2000 sekundy, ale 1/500 s to już naprawdę standard na dobry początek. I warto wiedzieć, że w fotografii ruchu nie tylko czas jest ważny – trzeba też przemyśleć ustawienie ostrości, no i dobrać odpowiednią czułość ISO, żeby zdjęcie nie wyszło za ciemne. Często początkujący fotografowie boją się używać krótkich czasów naświetlania w obawie przed „przepaleniem” lub niedoświetleniem, ale z mojego doświadczenia, w plenerze lepiej ciut podnieść ISO niż psuć ostrość przez rozmazanie. Branżowe zalecenia są jednoznaczne: do zamrożenia szybkiego ruchu – krótkie czasy, minimum 1/500 s, a lepiej nawet krócej, szczególnie przy słabym świetle czy bardzo szybkich obiektach.

Pytanie 24

Aby odtworzyć obraz przeznaczony do dużych powiększeń, należy użyć czarno-białego materiału negatywowego o czułości

A. 100 ISO

B. 200 ISO

C. 25 ISO

D. 400 ISO

Wybór materiału negatywowego o wyższej czułości, takiego jak 100 ISO, 200 ISO czy 400 ISO, wiąże się z kilkoma istotnymi ograniczeniami, które wpływają na jakość obrazu. Filmy o wyższej czułości są bardziej wrażliwe na światło, co prowadzi do większego ziarna. W praktyce oznacza to, że przy dużych powiększeniach, szczegóły mogą być mniej wyraźne, a obraz może być narażony na szumy, które zniekształcają odwzorowanie rzeczywistości. W kontekście technik reprodukcji obrazów, jak skanowanie czy drukowanie, wysoka czułość jest niekorzystna, gdyż może prowadzić do utraty istotnych detali oraz wprowadzać artefakty, które są szczególnie widoczne przy przybliżeniu. Ponadto, w fotografii artystycznej czy dokumentacyjnej, istotne jest zachowanie dynamiki tonalnej, co jest łatwiejsze do osiągnięcia przy niższej czułości. Producenci materiałów fotograficznych, tacy jak Kodak czy Fujifilm, zalecają stosowanie niskoczułych filmów w sytuacjach, gdy priorytetem jest jakość obrazu oraz szczegółowość. Wybierając film o zbyt wysokiej czułości, można nieświadomie skompromitować jakość końcowego obrazu, co jest wynikiem niepełnego zrozumienia technicznych właściwości materiałów negatywowych.

Pytanie 25

Jaki filtr powinien być użyty podczas wykonywania zdjęć szerokich krajobrazów, aby zredukować różnice w jasności pomiędzy częścią nad i pod horyzontem?

A. Połówkowy szary

B. Polaryzacyjny

C. Konwersyjny

D. Zwielokratniający

Filtr połówkowy szary, znany również jako filtr gradacyjny, jest nieocenionym narzędziem w fotografii krajobrazowej, ponieważ pozwala na zrównoważenie różnic w jasności między niebem a ziemią. Przy fotografowaniu rozległych pejzaży, często występuje problem z nadmierną jasnością w górnej części kadru (niebo) i zbyt ciemnymi dolnymi obszarami (ziemia, roślinność). Użycie filtra połówkowego szarego, który ma gradację od przezroczystego do ciemnego, umożliwia redukcję jasności nad obszarem nieba, a jednocześnie pozwala na zachowanie naturalnej ekspozycji dolnej części kadru. Przykładowo, fotografując zachód słońca, można zastosować filtr połówkowy, aby zredukować intensywność światła słonecznego w górnej części kadru, umożliwiając równocześnie uchwycenie detali krajobrazu. Zastosowanie filtra połówkowego szarego staje się standardem w praktyce fotograficznej, pomagając uchwycić bardziej zrównoważone i estetycznie przyjemne ujęcia, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii krajobrazowej.

Pytanie 26

Który z poniższych formatów zapisu obrazu pozwala na przechowywanie informacji o przezroczystości?

A. BMP

B. PNG

C. JPEG

D. PCX

Format PNG jest jednym z najpopularniejszych formatów zapisu obrazu, który wspiera przechowywanie informacji o przezroczystości. PNG (Portable Network Graphics) został stworzony jako ulepszenie formatu GIF, z naciskiem na lepszą jakość obrazu i większą liczbę kolorów. PNG używa bezstratnej kompresji, co oznacza, że nie traci jakości obrazu podczas zapisu. Dzięki możliwości przechowywania informacji o kanale alfa, PNG umożliwia tworzenie grafik z przezroczystymi obszarami, co jest szczególnie przydatne w projektowaniu stron internetowych czy tworzeniu grafik na potrzeby multimediów. W praktyce, jeśli chcesz nałożyć obraz na inny bez widocznej tła, PNG będzie idealnym wyborem. Jest to zgodne z najlepszymi praktykami w branży graficznej i webowej, gdzie przezroczystość i jakość obrazu są kluczowe.

Pytanie 27

Wykonując w studio fotograficznym zdjęcie portretowe czteroosobową rodzinę najkorzystniej oświetlić światłem rozproszonym, stosując

A. tubus stożkowy.

B. parasolki transparentne.

C. blendę srebrną.

D. lampę z wrotami.

Parasolki transparentne to naprawdę świetny wybór, jeżeli zależy nam na rozproszonym, miękkim świetle w fotografii portretowej, zwłaszcza przy większych grupach, takich jak czteroosobowa rodzina. Właśnie parasolka rozprasza światło lampy błyskowej lub stałej na szerokim obszarze, przez co cienie na twarzach są delikatniejsze, a cała scena wygląda naturalniej i bardziej przyjaźnie. Z mojego doświadczenia wynika, że taki efekt jest szczególnie pożądany w zdjęciach rodzinnych, bo wygładza rysy twarzy i niweluje niedoskonałości skóry, a do tego dzieci czy osoby starsze wypadają po prostu korzystniej. W branży przyjęło się, że do zdjęć grupowych unika się twardego światła – parasolka transparentna jest tutaj praktycznie standardem, łatwo ją ustawić, a nawet przy niewielkiej odległości od grupy daje fajne, równomierne oświetlenie. No i jeszcze jedna sprawa: używając parasolki, nie trzeba aż tak bardzo martwić się o superprecyzyjne ustawienie lamp, bo światło i tak się ładnie rozchodzi po całej scenie. Profesjonalni fotografowie często wybierają właśnie to rozwiązanie, bo pozwala uzyskać powtarzalne, przewidywalne efekty. Warto wiedzieć, że parasolki transparentne są bardzo mobilne i nie wymagają dużych inwestycji – to jeden z najbardziej dostępnych modyfikatorów światła w studio.

Pytanie 28

W fotografii produktowej, aby uzyskać jednolite oświetlenie obiektów, używa się

A. stołu bezcieniowego oraz lampy z soczewką Fresnela

B. softboxów i białych blend

C. strumienicy, tła i statywu

D. lampy błyskowej z wrotami

Softboxy i białe blendy są niezwykle istotnymi narzędziami w fotografii katalogowej, gdyż pozwalają uzyskać równomierne i naturalne oświetlenie przedmiotów. Softboxy rozpraszają światło, eliminując twarde cienie oraz refleksy, co jest kluczowe w przypadku produktów, które muszą być przedstawione w atrakcyjny i realistyczny sposób. Używając softboxów, fotograf może dostosować kierunek i intensywność światła, aby uzyskać pożądany efekt. Natomiast białe blendy służą do odbicia światła, co dodatkowo zwiększa jego ilość padającą na przedmiot, a także pomaga w wypełnieniu cieni. Dobrze zaplanowane oświetlenie przy użyciu tych narzędzi gwarantuje, że wszystkie detale produktu będą widoczne, a kolory będą się prezentować zgodnie z rzeczywistością. W praktyce, efekt równomiernego oświetlenia uzyskuje się poprzez staranne umiejscowienie softboxów wokół strefy fotografowania, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi w zakresie fotografii produktowej.

Pytanie 29

Jaką minimalną liczbę pikseli trzeba uzyskać do wykonania zdjęcia, które będzie drukowane w formacie 10 x 50 cali, przy rozdzielczości 300 dpi, bez potrzeby interpolacji danych?

A. 100 Mpx

B. 10 Mpx

C. 50 Mpx

D. 30 Mpx

Aby uzyskać zdjęcie o wymiarach 10 x 50 cali przy rozdzielczości 300 dpi, trzeba obliczyć wymaganą liczbę pikseli. Rozdzielczość 300 dpi oznacza, że w jednym calu znajduje się 300 punktów (pikseli). Dlatego, aby obliczyć liczbę pikseli dla długości i szerokości, mnożymy wymiary w calach przez rozdzielczość: 10 cali x 300 dpi = 3000 pikseli w szerokości, a 50 cali x 300 dpi = 15000 pikseli w wysokości. Następnie, aby uzyskać całkowitą liczbę pikseli, mnożymy szerokość przez wysokość: 3000 x 15000 = 45000000 pikseli, co odpowiada 45 megapikselom. W praktyce, aby uniknąć interpolacji i zapewnić wysoką jakość druku, zaleca się zarejestrowanie zdjęć z zapasem, dlatego warto celować w 50 Mpx. Takie podejście gwarantuje, że detale będą wyraźne, a jakość wydruku będzie wysoka, co jest standardem w profesjonalnej fotografii i druku.

Pytanie 30

Do wykonania portretowego zdjęcia studyjnego, z efektem demoniczności postaci, uzyskanym poprzez głębokie cienie na twarzy i duży kontrast oświetlenia, należy zastosować

A. softbox.

B. parasolkę.

C. strumienicę.

D. ring flash.

Strumienica to akcesorium, które w fotografii studyjnej służy do kierunkowania światła i znacznego zawężenia jego rozproszenia. Dzięki niej uzyskuje się tzw. światło punktowe, które daje bardzo twarde, ostre cienie – szczególnie charakterystyczne dla portretów z efektem dramatyczności lub wręcz demoniczności. Takie światło mocno podkreśla rysy twarzy, tworzy głębokie kontrasty i wydobywa teksturę skóry, przez co postać nabiera wyrazistości, a nawet niepokojącego charakteru. W dobrych praktykach branżowych strumienice wykorzystywane są zawsze wtedy, gdy zależy nam na kontrolowanym, precyzyjnym oświetleniu – świetnie sprawdzają się także w fotografii teatralnej czy przy podkreślaniu szczegółów w reklamie. Osobiście zauważyłem, że przy portretach typu „low key” lub gdy chcemy uzyskać światło typu „Rembrandt” albo mocną iluminację od dołu (tzw. światło grozy), strumienica praktycznie nie ma sobie równych. Jej użycie wymaga też większej uwagi przy ustawieniu modela, bo niewielkie przesunięcie potrafi całkowicie zmienić charakter światła. To zdecydowanie narzędzie dla tych, którzy chcą mieć pełną kontrolę nad atmosferą ujęcia i nie boją się eksperymentować z cieniami.

Pytanie 31

Który program przeznaczony jest do obróbki grafiki wektorowej?

A. CorelDraw

B. MyPaint

C. Adobe Photoshop

D. Publisher

Temat narzędzi graficznych bywa mylący, bo na rynku jest cała masa programów i każdy z nich trochę inaczej podchodzi do tematu tworzenia grafiki. Wiele osób wybiera nieodpowiednie oprogramowanie, bo sugeruje się nazwą albo przeznaczeniem ogólnym, a nie technicznymi możliwościami programu. MyPaint to przykład programu typowo do grafiki rastrowej i cyfrowego malowania – świetnie się sprawdzi, jeśli chcesz tworzyć obrazy przypominające prace tradycyjnymi technikami jak akwarela czy ołówek, ale nie nadaje się do pracy z krzywymi i precyzyjnym wektorem. Publisher to z kolei narzędzie do składu publikacji, takich jak biuletyny czy ulotki, w którym można korzystać z gotowych szablonów czy prostego edytowania tekstu i obrazu, ale nie jest to program do tworzenia grafiki wektorowej w ścisłym sensie – raczej zarządza obiektami wstawionymi z innych źródeł. Adobe Photoshop to legenda, jeśli chodzi o edycję zdjęć i pracę na pikselach – to właśnie grafika rastrowa, idealna do retuszu, fotomontaży czy digital paintingu, ale kompletnie nie sprawdza się przy tworzeniu skalowalnych logotypów lub ilustracji, które muszą być powiększane do dowolnych rozmiarów bez utraty ostrości. Moim zdaniem, często myli się Photoshopa jako uniwersalne ‚do wszystkiego’, ale jednak w branży projektowej wybór programu zgodnie z jego specjalizacją to podstawa. Decydując się na pracę z grafiką wektorową, zawsze warto postawić na wyspecjalizowane narzędzia jak CorelDraw lub Adobe Illustrator – właśnie one dają pełną kontrolę nad krzywymi, obiektami i pozwalają na przygotowanie plików zgodnie z profesjonalnymi standardami druku i publikacji cyfrowej. Warto zapamiętać, że odpowiedni dobór narzędzi to pierwszy krok do efektywnej pracy i osiągnięcia zamierzonego jakościowo efektu.

Pytanie 32

Do uzupełnienia brakujących obszarów uszkodzonej fotografii w programie Adobe Photoshop należy zastosować narzędzie

A. Rozmywanie.

B. Lasso.

C. Magiczna gumka.

D. Stempel.

Stempel to zdecydowanie najlepszy wybór do uzupełniania brakujących fragmentów fotografii w Photoshopie. Działa na zasadzie kopiowania wybranego fragmentu obrazu i nakładania go w inne miejsce, co pozwala bardzo precyzyjnie odtworzyć fakturę, kolorystykę i detale uszkodzonych obszarów. W praktyce, kiedy masz np. dziurę, ryskę czy nawet większą plamę na starej fotografii, stempel pozwala wziąć próbkę zdrowego fragmentu i „namalować” nią na zniszczonym kawałku — trochę jak łatka w ubraniu, ale dużo dokładniej. Narzędzie to jest stosowane przez profesjonalistów w retuszu zdjęć, bo daje dużą kontrolę i naturalny efekt końcowy. Branżowo, to absolutny standard w naprawach i rekonstrukcji zdjęć, bo nie narusza struktury obrazu tak jak inne narzędzia, tylko ją faktycznie odtwarza. Warto też wiedzieć, że stempel świetnie się sprawdza tam, gdzie inne narzędzia, jak np. łatka czy pędzel korygujący, mogą sobie nie radzić ze skomplikowaną teksturą czy wzorem. Moim zdaniem, kluczem do sukcesu jest tu cierpliwość i dokładne dobranie miejsca próbkowania — czasem trzeba kilka razy zmieniać źródło, żeby efekt był jak najbardziej naturalny. No i — co ważne — stemplem można pracować na różnych warstwach, co pozwala na nieinwazyjne eksperymenty bez ryzyka zniszczenia oryginału.

Pytanie 33

Jakie polecenie w programie Adobe Photoshop pozwala na uzyskanie koloru w obszarach zdjęć o niższym nasyceniu?

A. Jaskrawość

B. Ekspozycja

C. Odwróć

D. Przejrzystość

Jaskrawość w Photoshopie to super funkcja, która pozwala nam bawić się intensywnością kolorów w zdjęciach. Głównie działa w miejscach, gdzie kolory są takie trochę przygaszone. Jak zwiększymy jaskrawość, to kolory naprawdę stają się bardziej żywe, a szczegóły lepiej widać. To przydaje się, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z zdjęciami, które wyglądają na zbyt stonowane. Na przykład, w krajobrazach, gdy niebo jest takie szare i nudne, użycie jaskrawości może na prawdę podnieść zdjęcie, pokazując piękne odcienie, które wcześniej były niewidoczne. Ale moim zdaniem, trzeba uważać, żeby nie przesadzić, bo wtedy kolory mogą wyglądać sztucznie. Fajnie jest też spojrzeć na histogram, bo to pomaga lepiej zrozumieć, jak są rozmieszczone tonacje w obrazie. A jeśli chcemy poprawić jaskrawość tylko w niektórych miejscach, to maskowanie warstw to świetna opcja, bo daje dużą kontrolę nad tym, co robią zmiany.

Pytanie 34

Który program nie jest przeznaczony do obróbki grafiki rastrowej?

A. Adobe Photoshop

B. Corel Draw

C. Corel Photo-Paint

D. Gimp

Corel Draw to program przede wszystkim przeznaczony do tworzenia i edycji grafiki wektorowej, a nie rastrowej – i to jest tutaj kluczowe rozróżnienie. W praktyce oznacza to, że Corel Draw świetnie sprawdza się do projektowania logo, ilustracji, infografik czy materiałów do druku, gdzie ważna jest możliwość skalowania bez utraty jakości. Grafika wektorowa opiera się na matematycznych opisach kształtów, a nie na pojedynczych pikselach, dlatego właśnie nie nadaje się do obróbki zdjęć czy rysunków rastrowych. Z mojego doświadczenia osoby, które próbują obrabiać zdjęcia w Corel Draw, szybko napotykają na ograniczenia i irytację – wycinanie, korekta kolorów czy retusz są po prostu dużo trudniejsze albo wręcz niewykonalne. W branży przyjęło się, że do zdjęć i grafiki rastrowej używa się narzędzi takich jak Photoshop, Gimp czy Corel Photo-Paint. Corel Draw można czasem połączyć z innymi programami, ale sam w sobie nie spełnia standardów potrzebnych do profesjonalnej obróbki bitmap. Takie rozdzielenie narzędzi to dobra praktyka, bo pozwala wykorzystać pełnię ich możliwości – moim zdaniem to się naprawdę opłaca w codziennej pracy.

Pytanie 35

Aby uzyskać zdjęcia reportażowe, najodpowiedniejszy będzie aparat

A. lustrzanka cyfrowa

B. prosty kompakt

C. mieszkowy

D. wielkoformatowy

Lustrzanka cyfrowa to najczęściej wybierany aparat do zdjęć reportażowych ze względu na swoje unikalne cechy i możliwości. Oferuje dużą matrycę, co przekłada się na wysoką jakość obrazu, a także możliwość wymiany obiektywów, co pozwala na dostosowanie sprzętu do różnorodnych warunków fotografowania. W reportażu ważna jest szybkość reakcji, a lustrzanki cyfrowe dysponują szybkim autofokusem oraz niskim opóźnieniem migawki, co umożliwia uchwycenie dynamicznych scen. Przykłady zastosowania lustrzanki cyfrowej w reportażu obejmują dokumentowanie wydarzeń takich jak koncerty, imprezy sportowe czy codzienne życie ulicy, gdzie kluczowe jest uchwycenie autentyczności chwili. Dodatkowo, dzięki manualnym ustawieniom, fotograf może precyzyjnie kontrolować ekspozycję, co jest nieocenione w zmiennych warunkach oświetleniowych. Warto również zaznaczyć, że lustrzanki cyfrowe często wyposażone są w zaawansowane funkcje, takie jak nagrywanie wideo w wysokiej rozdzielczości, co zwiększa ich wszechstronność.

Pytanie 36

Na ilustracjach przedstawiono efekt zastosowania w programie Adobe Photoshop filtra

A. płaskorzeźba.

B. solaryzacja.

C. wyostrzenie.

D. krystalizacja.

Wyostrzenie polega na zwiększeniu kontrastu krawędzi w obrazie, co ma na celu poprawę jego ostrości. Ta technika jest często wykorzystywana do poprawy detali zdjęć, jednak nie jest to efekt, który można by pomylić z solaryzacją. Wyostrzenie polega na manipulacji pikselami w taki sposób, aby uwydatnić różnice w jasności wzdłuż krawędzi. Płaskorzeźba to technika, która nadaje obrazom trójwymiarowości poprzez symulację cieni i świateł, co również nie ma nic wspólnego z solaryzacją. W rzeczywistości, płaskorzeźba może sprawić, że obraz będzie wyglądał na bardziej płaski, a nie na odwrócony w kontekście jasności. Krystalizacja, z drugiej strony, to proces, który wprowadza do obrazu efekt przypominający kryształy, co również jest zupełnie inną techniką. Użytkownicy mogą mylić te terminy, myśląc, że wszystkie te efekty wpływają na sposób przedstawienia obrazu, jednak każda z wymienionych technik ma swoje unikalne cechy i zastosowania. Kluczowym błędem jest zrozumienie, że efekt solaryzacji nie polega na poprawie detali, ale na ich całkowitej transformacji poprzez manipulację jasnością, co odróżnia go od innych technik edycji obrazu.

Pytanie 37

Które kolory należy zastosować w kompozycji graficznej, aby uzyskać wrażenie zimnej tonacji?

A. Zielony i czerwony.

B. Pomarańczowy i zielony.

C. Pomarańczowy i brązowy.

D. Błękitny i granatowy.

Błękitny i granatowy to klasyczny wybór, gdy zależy nam na uzyskaniu wrażenia zimnej tonacji w grafice. Te kolory leżą po chłodnej stronie koła barw, a ich odcienie są standardowo kojarzone z wodą, lodem czy zimowym niebem. W praktyce projektowej, na przykład przy tworzeniu identyfikacji wizualnej dla firm technologicznych czy marek związanych z higieną, bardzo często wykorzystuje się właśnie takie chłodne barwy, bo podświadomie budują uczucie czystości, profesjonalizmu i pewnego dystansu. Moim zdaniem, zwłaszcza jeśli spojrzeć na standardy w brandingu, chłodne kolory jak błękit czy granat pozwalają uzyskać efekt elegancji i nowoczesności, a jednocześnie nie przytłaczają odbiorcy. Warto też zauważyć, że stosowanie chłodnych barw polecane jest w projektowaniu interfejsów użytkownika (UI), szczególnie tam, gdzie zależy nam na spokojnym odbiorze i przejrzystości treści. Niekiedy, jak w projektach dla branży finansowej czy medycznej, takie barwy są nawet wskazane w wytycznych! Jeśli kiedyś będziesz projektować ulotkę dla firmy zajmującej się klimatyzacją albo stronę dla SPA, to zerknij właśnie w stronę błękitów i granatów – to zawsze działa. Z moich doświadczeń wynika, że nawet niewielki dodatek ciepłego koloru potrafi osłabić ten zimny efekt, więc dobrze jest trzymać się z dala od pomarańczy czy czerwieni, jeśli zależy nam na konsekwentnej, chłodnej palecie.

Pytanie 38

Ukrycie fragmentu zawartości warstwy bez poddawania bezpośredniej edycji obiektów znajdujących się na tej warstwie jest możliwe w programie Adobe Photoshop przy użyciu

A. balansu bieli.

B. filtra krystalizacja.

C. maski.

D. stempla.

Maska w Adobe Photoshop to narzędzie, które pozwala na bardzo precyzyjne ukrywanie lub ujawnianie fragmentów warstwy bez ingerowania w oryginalne piksele. To jest szczególnie przydatne, jeśli chcemy pracować nieniszcząco – czyli tak, aby zawsze móc wrócić do pierwotnego wyglądu warstwy. Z mojego doświadczenia, maski są absolutną podstawą w retuszu zdjęć, bo pozwalają na przykład selektywnie rozjaśnić tylko twarz na portrecie albo zamaskować tło bez cięcia grafiki na kawałki. W praktyce działa to tak, że czarne fragmenty maski ukrywają dane obszary, a białe je pokazują. Można to zastosować do wszystkiego: od zaawansowanych fotomontaży po szybkie korekty. Branżowe standardy, jak praca na warstwach z maskami, zdecydowanie przewidują takie podejście, bo pozwala unikać destrukcyjnych zmian. Fajnie jest też to, że maski można modyfikować w dowolnym momencie – np. rozmywać ich krawędzie, malować pędzlem, stosować gradienty, a nawet nakładać filtry. W sumie ciężko sobie wyobrazić profesjonalną obróbkę bez użycia masek, bo dają mnóstwo swobody i kontrolę nad efektem końcowym.

Pytanie 39

Na której ilustracji przedstawiono fotografię zgodnie z regułą złotego podziału?

A. Na ilustracji 2.

B. Na ilustracji 4.

C. Na ilustracji 3.

D. Na ilustracji 1.

Ilustracja 4. jest doskonałym przykładem zastosowania reguły złotego podziału, która jest fundamentalnym narzędziem w kompozycji wizualnej. Reguła ta jest oparta na matematycznej proporcji, która pozwala na stworzenie harmonijnej i estetycznej kompozycji. W kontekście tej ilustracji, domknięcie dla ptaków zostało umieszczone w punkcie, który dobrze oddaje tę proporcję, co przyciąga wzrok i wpływa na równowagę wizualną całości. W praktyce, projektanci graficzni i fotografowie często wykorzystują złoty podział do aranżacji elementów w sposób, który prowadzi oko odbiorcy wzdłuż kluczowych linii kompozycyjnych. Przykładem mogą być fotografie krajobrazowe, gdzie horyzont lub istotny element krajobrazu umieszczony jest w punkcie złotego podziału, co znacząco podnosi walory estetyczne zdjęcia. Prawidłowe zastosowanie złotego podziału nie tylko poprawia atrakcyjność wizualną, ale również może zwiększać przekaz emocjonalny dzieła.

Pytanie 40

Które narzędzie należy zastosować do zaznaczenia obiektu wskazanego na zdjęciu?

A. Zaznaczenie eliptyczne.

B. Różdżkę.

C. Lasso.

D. Kadrowanie.

Wybór narzędzi do zaznaczania w programach graficznych wymaga zrozumienia specyfiki i funkcji, jakie każde z nich oferuje. Różdżka, mimo że może wydawać się atrakcyjną opcją, jest przeznaczona do zaznaczania obszarów o jednorodnych kolorach. Jej działanie opiera się na analizie pikseli, co prowadzi do zaznaczenia całych obszarów, a nie skomplikowanych kształtów. Z kolei narzędzie do kadrowania, skoncentrowane na przycinaniu obrazu, jest używane przede wszystkim do zmian w kompozycji obrazu, a nie do zaznaczania obiektów. Zastosowanie go w kontekście zaznaczania obiektów prowadzi do zamiany kontekstu pracy. Zaznaczenie eliptyczne, choć użyteczne w przypadku prostych kształtów, takich jak okręgi czy elipsy, nie jest skuteczne w sytuacjach, gdy kształt obiektu jest nieregularny, co potwierdza wybór narzędzia Lasso. Błędne podejście do wyboru narzędzi często wynika z niepełnego zrozumienia ich funkcji oraz specyfiki pracy z różnymi kształtami. Właściwy wybór narzędzi jest kluczowy dla efektywności pracy w grafice, dlatego warto zwracać uwagę na dokładne dopasowanie narzędzia do konkretnego zadania.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej