Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 08:28
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 08:50

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącego warsztatów terapii zajęciowej, ocena indywidualnych efektów rehabilitacyjnych uzyskanych w pracy z uczestnikiem zajęć, przeprowadzana przez radę programową warsztatów, ma miejsce

A. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co pół roku

B. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na rok

C. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co kwartał

D. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co dwa miesiące

Odpowiedź "przy udziale uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na pół roku" jest poprawna, ponieważ zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku, analiza indywidualnych efektów rehabilitacji powinna być przeprowadzana w sposób inkluzyjny, co oznacza, że uczestnik powinien być aktywnie zaangażowany w proces oceny swoich postępów. Taki model współpracy nie tylko umożliwia lepsze zrozumienie własnych postępów przez uczestnika, ale także pozwala na dostosowanie programu terapeutycznego do jego indywidualnych potrzeb. Przykładem praktycznego zastosowania tego podejścia może być organizowanie regularnych spotkań, podczas których uczestnik może dzielić się swoimi odczuciami i doświadczeniami, co dodatkowo motywuje do dalszej pracy. Współpraca z uczestnikiem zwiększa także jego odpowiedzialność za proces rehabilitacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i rehabilitacji społecznej, gdzie aktywne uczestnictwo jest kluczowe dla skuteczności terapii oraz osiągania zamierzonych celów rehabilitacyjnych.

Pytanie 2

Terapeuta powinien zasugerować podopiecznemu, który pasjonuje się grafiką, odpowiednią technikę

A. linorytu

B. witrażu

C. patchworku

D. makramy

Wybór technik takich jak patchwork, witraż czy makrama, mimo że są one interesującymi formami sztuki rękodzielniczej, nie odpowiadają specyfice potrzeb osób zafascynowanych grafiką i chętnych do rozwijania swoich umiejętności w tym obszarze. Patchwork, jako technika szycia, koncentruje się na łączeniu różnych kawałków tkanin, co może ograniczać wyrafinowaną ekspresję wizualną i techniczną, jaką oferuje grafika. Witraż, z kolei, wymaga umiejętności pracy z materiałami szklanymi i odpowiednich narzędzi, co może być trudne dla początkujących, a także nie oferuje tak dużych możliwości w zakresie druku graficznego. Makrama, jako technika wiązania sznurków, również nie odnosi się bezpośrednio do aspektów grafiki, ponieważ jest bardziej skoncentrowana na tworzeniu trójwymiarowych form i dekoracji, co może nie odpowiadać potrzebom osób pragnących eksplorować dwuwymiarowe wyrażenia artystyczne. Wybierając odpowiednią technikę, należy brać pod uwagę nie tylko zainteresowania podopiecznych, ale również ich możliwości manualne i emocjonalne. Sztuka powinna być narzędziem do wyrażania siebie, a wybór niewłaściwej techniki może prowadzić do frustracji i zniechęcenia. Kluczowe jest zatem, by podejście do arteterapii było dostosowane do indywidualnych potrzeb i predyspozycji, co sprawia, że techniki takie jak linoryt są bardziej odpowiednie dla osób zafascynowanych grafiką.

Pytanie 3

W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej do warsztatów terapii zajęciowej, aby jak najdokładniej poznać podopiecznego, terapeuta powinien głównie stawiać pytania

A. projekcyjne.

B. sugerujące.

C. zamknięte.

D. otwarte.

Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w procesie wywiadu terapeutycznego, szczególnie podczas wstępnego rozpoznawania potrzeb podopiecznego. Dają one możliwość osobie badanej na swobodne wyrażenie myśli, uczuć oraz doświadczeń, co jest istotne dla dokładnego zrozumienia jej sytuacji życiowej. Na przykład, pytanie 'Jakie są Twoje oczekiwania wobec warsztatów?' umożliwia podopiecznemu przedstawienie swoich indywidualnych potrzeb, co z kolei pozwala terapeucie lepiej dostosować program zajęć do jego oczekiwań. Praktyka terapii zajęciowej opiera się na modelu person-centered approach, w którym kluczowe znaczenie ma zrozumienie perspektywy klienta. Standardy terapeutyczne rekomendują, aby terapeuci nie tylko kierowali pytania w sposób otwarty, ale również aktywnie słuchali i reagowali na odpowiedzi, co buduje zaufanie i wspiera proces terapeutyczny. Dodatkowo, pytania otwarte są zgodne z zasadami budowania relacji opartych na empatii i zrozumieniu, co jest fundamentalne w pracy z osobami z różnorodnymi potrzebami.

Pytanie 4

Gdzie w scenariuszu powinno się zamieścić zalecenie dotyczące użycia fartucha, okularów oraz rękawic ochronnych podczas zajęć z zastosowaniem techniki tworzenia witrażu typu Tiffany?

A. Na liście celów szczegółowych zajęć

B. W uwagach dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy

C. W finalnej części przebiegu zajęć

D. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

Umieszczenie wskazania do zastosowania fartucha, okularów i rękawic ochronnych na liście metod i technik terapii zajęciowej, celów szczegółowych zajęć lub w końcowej części przebiegu zajęć jest koncepcją, która nie uwzględnia kluczowego aspektu, jakim jest bezpieczeństwo. Metody i techniki terapii zajęciowej są narzędziami stosowanymi w pracy z uczestnikami, jednak nie dotyczą one bezpośrednio aspektów ochrony zdrowia i życia. Na liście celów szczegółowych zajęć można wskazywać na umiejętności, które uczestnicy mają nabyć, ale nie można umieszczać tam informacji związanych z bezpieczeństwem, ponieważ cele te koncentrują się na rezultatach edukacyjnych, a nie na środkach ostrożności. Podobnie, umieszczenie tych informacji na końcu przebiegu zajęć nie jest uzasadnione, gdyż może prowadzić do sytuacji, w której uczestnicy zajęć będą narażeni na niebezpieczeństwo przed rozpoczęciem pracy. Niezrozumienie, że przed rozpoczęciem jakiejkolwiek aktywności manualnej kluczowe jest wdrożenie zasad BHP, jest typowym błędem myślowym, który może skutkować poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi. W praktyce edukacyjnej, zapewnienie odpowiednich środków ochrony osobistej powinno być priorytetem, a nie dodatkiem. Efektywne wdrożenie zasad bezpieczeństwa wpływa na jakość procesu terapeutycznego, a także na postrzeganie zajęć przez uczestników, którzy czują się bezpieczniej, co sprzyja lepszej koncentracji i zaangażowaniu w wykonywane zadania.

Pytanie 5

Terapeuta zajęciowy, planując działania wspierające pozytywne wzorce i właściwe nawyki ruchowe u pacjenta po udarze mózgu, powinien wziąć pod uwagę wskazówki

A. protetyka

B. fizjoterapeuty

C. logopedy

D. psychiatry

Odpowiedź wskazująca na fizjoterapeutę jako osobę, która powinna być uwzględniona w procesie rehabilitacji pacjenta po udarze mózgu, jest właściwa. Terapeuta zajęciowy, pracując z pacjentami, powinien ściśle współpracować z fizjoterapeutami, którzy mają kluczową wiedzę na temat mechanizmów ruchowych, rehabilitacji funkcji ruchowych oraz sposobów przywracania sprawności ruchowej. Dobre praktyki w rehabilitacji neurologicznej podkreślają znaczenie indywidualizacji programu terapeutycznego, co oznacza, że każda czynność powinna być dostosowana do specyficznych potrzeb i ograniczeń pacjenta. Przykładowo, fizjoterapeuta może doradzić, jakie ćwiczenia będą najbardziej efektywne w poprawie siły mięśniowej oraz koordynacji ruchowej, co jest kluczowe w procesie powrotu do codziennych aktywności. Integracja zaleceń fizjoterapeutycznego umożliwia również monitorowanie postępów, dostosowywanie terapii oraz wprowadzanie nowych technik terapeutycznych, co jest fundamentem skutecznej rehabilitacji po udarze mózgu.

Pytanie 6

Zanim terapeuta zajęciowy rozpocznie pracę z podopiecznymi w nowej sali komputerowej, powinien koniecznie

A. opracować harmonogram używania sprzętu.

B. oznakować miejsca pracy numerami.

C. przekazać kierownikowi karty gwarancyjne urządzeń.

D. przygotować regulamin sali.

Oznaczenie numerami stanowiska, sporządzenie harmonogramu korzystania ze sprzętu oraz przekazanie kierownikowi kart gwarancyjnych sprzętów to działania, które mogą być istotne w kontekście zarządzania pracownią komputerową, jednak nie są one priorytetowe przed rozpoczęciem zajęć. Oznakowanie stanowisk może być pomocne w organizacji przestrzeni, ale nie zapewnia klarownych zasad korzystania z urządzeń ani nie odnosi się do zachowań użytkowników, co jest fundamentalne w kontekście pracy z podopiecznymi. Sporządzenie harmonogramu korzystania ze sprzętu może ułatwić planowanie, ale nie reprezentuje istotnych zasad dotyczących bezpieczeństwa i odpowiedzialności, które powinny być jasno komunikowane przez regulamin. Przekazywanie kart gwarancyjnych nie ma bezpośredniego wpływu na prowadzenie zajęć i nie dostarcza informacji dotyczących zasad korzystania z technologii. Powszechnym błędem jest koncentrowanie się na aspektach technicznych i organizacyjnych, zaniedbując kwestie regulacyjne, które mają kluczowe znaczenie w kontekście pracy terapeutycznej. Pominięcie regulaminu może prowadzić do nieporozumień, niewłaściwego użycia sprzętu oraz naruszenia zasad bezpieczeństwa, co w konsekwencji może zagrażać zarówno terapeutom, jak i podopiecznym.

Pytanie 7

Osoba podopieczna nie dba o swój wygląd i ma trudności z zachowaniem higieny osobistej. Jaką formę wsparcia powinien zaproponować terapeuta?

A. trening umiejętności technicznych

B. trening umiejętności higienicznych

C. psychoterapię

D. socjoterapię

Trening umiejętności higienicznych jest kluczowym elementem pracy terapeutycznej z osobami, które mają trudności z utrzymaniem higieny osobistej. Tego rodzaju trening skupia się na praktycznym nauczaniu codziennych czynności higienicznych, takich jak mycie ciała, pielęgnacja włosów, dbanie o zęby czy dobór odpowiedniego stroju. W kontekście terapii, ważne jest, aby terapeuta dostosował podejście do indywidualnych potrzeb podopiecznego, tworząc program, który będzie nie tylko teoretyczny, ale przede wszystkim praktyczny. Warto zwrócić uwagę na to, że trening umiejętności higienicznych nie tylko poprawia wygląd zewnętrzny osoby, ale również wpływa na jej samoocenę i samopoczucie psychiczne. Umożliwiając podopiecznemu nabycie i rozwijanie tych umiejętności, terapeuta zwiększa szansę na samodzielność w codziennym życiu. Dobrą praktyką jest włączenie elementów gry i zabawy w proces nauczania, co może pomóc w zwiększeniu motywacji i zaangażowania.

Pytanie 8

Hiperbulia, typowa dla fazy maniakalnej u pacjenta hospitalizowanego w psychiatrii, stanowi przykład zaburzenia

A. zawartości myśli

B. percepcji

C. stanu emocjonalnego

D. napędu psychoruchowego

Rozważając inne dostępne odpowiedzi, warto zauważyć, że zaburzenia treści myślenia, takie jak urojenia czy myśli natrętne, nie są bezpośrednio związane z hiperbulią. Treść myślenia odnosi się raczej do tego, co pacjent myśli, a nie jak intensywnie się zachowuje. Podobnie spostrzeganie dotyczy sposobu, w jaki pacjent interpretuje otaczający go świat. Zaburzenia spostrzegania często objawiają się halucynacjami lub zniekształceniem rzeczywistości, co również nie jest specyficzne dla hiperbulii. Natomiast zaburzenia nastroju polegają głównie na skrajnych zmianach emocjonalnych, takich jak depresja czy euforia, co również nie wyjaśnia mechanizmu hiperbulii. Kluczowym błędem myślowym, który prowadzi do wyboru tych odpowiedzi, jest nieodróżnianie pomiędzy różnymi aspektami funkcjonowania psychicznego. Należy zrozumieć, że hiperbulia dotyczy bezpośrednio napędu psychoruchowego, a nie innych, bardziej statycznych aspektów psychologicznych. W praktyce, terapeuci i psychiatrzy muszą być świadomi tych subtelnych różnic, aby skutecznie diagnozować i leczyć pacjentów z zaburzeniami afektywnymi. Właściwe zrozumienie tych terminów i ich kontekstu w psychiatrii jest kluczowe dla efektywnego zarządzania i interwencji w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychotycznymi czy afektywnymi.

Pytanie 9

Przedstawione symptomy sugerują wystąpienie zespołu

Zaburzenia pamięci krótkotrwałej, konfabulacje, trudności w ustaleniu sekwencji zdarzeń, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, zaburzenia czucia oraz kontroli ruchów.

A. Aspergera

B. Tourette´a

C. Downa

D. Korsakowa

Zespół Tourette'a to zaburzenie neurologiczne, które objawia się tzw. tikami, zarówno ruchowymi, jak i dźwiękowymi. Objawy te nie mają związku z zaburzeniami pamięci ani konfabulacjami. Osoby z zespołem Tourette'a mogą doświadczać trudności w kontrolowaniu swoich ruchów, jednak te objawy są zupełnie odmienne od zaburzeń związanych z pamięcią. Z kolei zespół Downa, będący wadą genetyczną, charakteryzuje się opóźnieniami w rozwoju umysłowym i fizycznym, ale nie powoduje specyficznych objawów pamięciowych czy myślowych, jak ma to miejsce w zespole Korsakowa. Osoby z zespołem Downa mogą wykazywać problemy z myśleniem abstrakcyjnym, ale objawy te nie są związane z konfabulacjami. Zespół Aspergera, będący częścią spektrum autyzmu, wpływa na zdolności społeczne i komunikacyjne, lecz nie wiąże się z zaburzeniami pamięci, które występują w zespole Korsakowa. Typowy błąd myślowy polega na myleniu różnych grup zaburzeń, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Ważne jest, aby zrozumieć specyfikę każdego z tych zespołów oraz ich odpowiednie objawy, aby móc prawidłowo je zidentyfikować i różnicować, co ma kluczowe znaczenie w kontekście diagnostyki i leczenia.

Pytanie 10

Terapeuta, który poinformował swoich podopiecznych o tym, że biorą udział w badaniu, lecz nie ujawnił jego celu, przeprowadził obserwację

A. otwartą

B. pośrednią

C. jawną

D. indywidualną

Analizując inne możliwe odpowiedzi, warto zauważyć, że odpowiedzi takie jak 'jednostkowa', 'pośrednia' i 'otwarta' nie odnoszą się właściwie do kontekstu jawności w badaniach. Obserwacja jednostkowa koncentruje się na indywidualnych przypadkach, gdzie badacz może być obecny lub nie, ale nie ma związku z informowaniem uczestników o badaniu. W tym przypadku, terapeuta nie prowadził obserwacji jednostkowej, ponieważ informował swoich podopiecznych o badaniu. Z kolei obserwacja pośrednia polega na analizowaniu zachowań osób w sposób, który nie wymaga bezpośredniej interakcji z nimi. Może to obejmować stosowanie nagrań wideo lub innych metod, które nie wymagają obecności badacza, co jest sprzeczne z sytuacją opisaną w pytaniu, gdyż terapeuta angażował się w bezpośrednią interakcję. Obserwacja otwarta zakłada pełną przejrzystość co do celu badania, co również nie było spełnione w tej sytuacji, ponieważ terapeuta nie ujawniał celu badania. Te pomyłki mogą wynikać z mylenia różnych typów obserwacji i ich zastosowań w praktyce. W kontekście badań psychologicznych, kluczowe jest zrozumienie różnicy między tymi typami, aby odpowiednio zastosować je w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 11

W wytycznych rehabilitanta dla pacjenta po operacji stawu biodrowego zawarte są zalecenia 0 zabraniące zginania w stawie biodrowym pod kątem większym niż 90o. Terapeuta zajęciowy, stosując się do tych wskazówek, powinien przypominać pacjentowi, aby nie podejmował się samodzielnie

A. chodzenia bez wsparcia balkonika

B. zakładania płaszcza

C. wiązać buty

D. wstawania z fotela

Wstawanie z krzesła, zakładanie kurtki oraz chodzenie bez balkonika to czynności, które w teorii mogą wydawać się mniej ryzykowne dla stawu biodrowego po operacji, jednak każda z tych aktywności wiąże się z pewnym stopniem ryzyka. Wstawanie z krzesła, chociaż nie wymaga zgięcia powyżej 90 stopni, może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, gdy pacjent nie ma odpowiedniego wsparcia, a jego stabilność jest ograniczona. Zakładanie kurtki, mimo że wydaje się prostą czynnością, może wymagać ruchów ramion, które wpływają na równowagę i postawę pacjenta, co w kontekście pooperacyjnym jest istotne. Chodzenie bez balkonika z kolei może prowadzić do upadków, co jest jedną z najpoważniejszych komplikacji po operacjach stawu biodrowego. Ważne jest, aby zrozumieć, że rehabilitacja pooperacyjna wymaga nie tylko unikania konkretnych ruchów, ale także całkowitego przemyślenia sposobu wykonywania codziennych aktywności, aby zminimalizować ryzyko ponownych urazów. Błędem jest również zakładanie, że pacjent po operacji ma pełną kontrolę nad swoimi ruchami. Właściwa edukacja pacjenta na temat ograniczeń i strategii adaptacyjnych jest kluczowa dla sukcesu rehabilitacji.

Pytanie 12

Jak nazywa się metoda angażująca osoby poprzez interakcję z morzem?

A. talasoterapia

B. ludoterapia

C. silwoterapia

D. hortikuloterapia

Talasoterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje właściwości wody morskiej oraz elementy środowiska nadmorskiego w celu poprawy zdrowia i samopoczucia pacjentów. Ta metoda aktywizująca podopiecznych polega na stosowaniu kąpieli solankowych, aplikacji błota morskiego oraz korzystaniu z różnych form terapii związanych z morzem, co wpływa pozytywnie na organizm i psychikę. Talasoterapia jest szeroko stosowana w rehabilitacji osób z problemami ortopedycznymi, reumatycznymi, a także w terapii stresu i zmęczenia. Przykładem może być terapia morskimi minerałami, która nie tylko łagodzi bóle mięśniowe, ale także poprawia krążenie krwi i elastyczność skóry. W praktyce, ośrodki specjalizujące się w talasoterapii często oferują kompleksowe programy, które łączą zabiegi wodne z fizjoterapią, co pozwala na osiągnięcie lepszych efektów terapeutycznych. Metoda ta opiera się na standardach medycyny naturalnej i jest rekomendowana przez wiele organizacji zdrowotnych, które promują holistyczne podejście do zdrowia.

Pytanie 13

Zdolność do przyjęcia perspektywy innych ludzi oraz umiejętność odczuwania ich emocji to

A. empatia

B. regresja

C. apatia

D. progresja

Empatia to umiejętność rozumienia i dzielenia się uczuciami oraz myślami innych osób. Oznacza to, że osoba empatyczna potrafi przyjąć punkt widzenia drugiego człowieka, co jest kluczowe w budowaniu zdrowych relacji interpersonalnych. W kontekście psychologii i socjologii, empatia jest nie tylko cechą charakteru, ale także umiejętnością, którą można rozwijać. Przykłady zastosowania empatii można znaleźć w zawodach związanych z opieką, takich jak psychologia, medycyna czy praca socjalna. W tych dziedzinach umiejętność identyfikacji z emocjami pacjenta lub klienta może prowadzić do skuteczniejszej komunikacji oraz lepszych wyników terapeutycznych. Warto zauważyć, że empatia nie polega tylko na współczuciu, ale także na zdolności do aktywnego słuchania i zrozumienia kontekstu emocjonalnego, w jakim znajduje się inna osoba. Dobre praktyki w rozwijaniu empatii obejmują ćwiczenia z zakresu aktywnego słuchania, techniki refleksji oraz umiejętność wyrażania zrozumienia, co pomaga w efektywnym budowaniu relacji międzyludzkich.

Pytanie 14

Jakie szkolenie powinno być przeprowadzone dla pacjenta z chorobą wieńcową, który doświadcza dużego stresu i towarzyszącego mu napięcia emocjonalnego?

A. aktywnego słuchania

B. asertywności

C. relaksacyjny

D. kompetencji interpersonalnych

Odpowiedź "relaksacyjny" jest prawidłowa, ponieważ osoby z chorobą wieńcową, które przeżywają silny stres, znajdują się w sytuacji, gdzie ich zdrowie fizyczne jest bezpośrednio zagrożone przez czynniki psychiczne. Stres może prowadzić do zwiększonego ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych, dlatego techniki relaksacyjne są niezwykle istotne. Przykłady takich technik obejmują medytację, głębokie oddychanie oraz trening autogenny. Wdrożenie programu relaksacyjnego w codziennej rutynie pacjenta może pomóc w redukcji objawów lękowych oraz poprawie ogólnego samopoczucia. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak wytyczne American Heart Association, wskazują na znaczenie holistycznego podejścia do leczenia chorób serca, które obejmuje nie tylko interwencje medyczne, ale także elementy psychologiczne. W praktyce, wprowadzenie sesji relaksacyjnych do terapii pacjentów z chorobą wieńcową może również zwiększyć ich zaangażowanie w proces rehabilitacji kardiologicznej, co prowadzi do lepszych wyników zdrowotnych.

Pytanie 15

Jakie materiały i narzędzia powinien rozważyć terapeuta przy tworzeniu wyposażenia pracowni stolarskiej?

A. Nożyczki, stemple, szablony, farby

B. Dłuta, przyrznice, ściski, bejce

C. Czółenka, szydełka, snowalnie, przędze

D. Noże, cyrkle, szywnice, tekturę

Dłuta, przyrznice, ściski i bejce to naprawdę podstawowe narzędzia w stolarce. Dłuta są mega ważne, bo pozwalają na precyzyjne rzeźbienie i wycinanie szczegółów w drewnie. Dzięki nim można naprawdę wyczarować fajne detale. Przyrznice? No, to one pomagają w łączeniu elementów w konstrukcjach i to dosłownie zmienia całą jakość projektu. Ściski z kolei są super przydatne do trzymania wszystkiego w kupie, kiedy kleimy albo montujemy, więc to też niezbędnik. Bejce za to dodają pięknych kolorów do drewna i chronią je przed różnymi uszkodzeniami. Wybierając te narzędzia, robimy to, co najlepsi w stolarstwie robią od lat, bo precyzja i jakość to klucz do udanych projektów.

Pytanie 16

Fizjoterapeuta zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, takich jak prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Ich głównym celem jest przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie

A. ogólnej wydolności fizycznej

B. współpracy półkul mózgowych

C. zmysłu propriocepcji

D. poczucia równowagi

Ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, mają na celu przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie współpracy półkul mózgowych. Ruchy te angażują zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co jest kluczowe w rehabilitacji pacjentów po urazach mózgu, ponieważ pomaga w odbudowie połączeń neuronalnych oraz integracji funkcji motorycznych. Przykładem praktycznego zastosowania tych ćwiczeń jest ich użycie w terapii pacjentów z uszkodzeniami neurologicznymi, gdzie istotne jest wspieranie plastyczności mózgu. Współpraca półkul mózgowych jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania w codziennym życiu, ponieważ pozwala na skoordynowane działania, takie jak chwytanie przedmiotów, czy precyzyjne ruchy rąk. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, takie podejście jest częściowo oparte na neurorehabilitacji, gdzie harmonijna interakcja między półkulami jest kluczowym celem terapeutycznym.

Pytanie 17

Część procesu komunikacji, w której odbiorca przyjmuje przekaz i interpretuje go w kategorie myśli oraz emocji, nazywana jest

A. kodowanie

B. sprzężenie

C. filtrowanie

D. dekodowanie

Wybór odpowiedzi 'kodowanie', 'filtrowanie' lub 'sprzężenie' wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące procesu komunikacji. Kodowanie to etap, w którym nadawca przekształca swoje myśli i uczucia w formę, która może być przekazana odbiorcy, co jest odwrotnością dekodowania. To właśnie w kodowaniu następuje tworzenie komunikatu, a nie jego interpretacja. W kontekście komunikacji, filtrowanie odnosi się do selekcji informacji, które ma być przekazywane, a nie do ich odbioru i interpretacji. Odbiorca może wprowadzać różne filtry percepcyjne, które wpływają na to, co zauważa i jak interpretuje komunikat. Sprzężenie odnosi się do interaktywnego procesu, w którym nadawca i odbiorca wymieniają informacje i reagują na siebie nawzajem, ale nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu dekodowania. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnej komunikacji, gdyż każdy z tych aspektów odgrywa inną rolę w budowaniu przekazu. Ignorowanie etapu dekodowania może prowadzić do nieporozumień i utraty istoty przesłania, dlatego warto inwestować czas w naukę jego znaczenia oraz praktyki związane z dekodowaniem komunikatów.

Pytanie 18

Dla dziecka cierpiącego na mózgowe porażenie dziecięce, w formie spastycznej czterokończynowej, optymalnym rodzajem zajęć będzie

A. kurs kulinarny

B. terapia zajęciowa

C. muzykoterapia

D. aktywizacja ruchowa

Muzykoterapia jest skuteczną formą terapii dla osób z mózgowym porażeniem dziecięcym, szczególnie w przypadkach spastycznego porażenia czterokończynowego. Terapia ta wykorzystuje muzykę jako narzędzie do poprawy funkcji motorycznych, komunikacyjnych oraz emocjonalnych. Muzykoterapia może wspierać rozwój zdolności ruchowych poprzez rytmiczne śpiewanie, grę na instrumentach oraz ruch do muzyki. Dzięki stymulacji sensorycznej, która towarzyszy muzyce, pacjenci mogą poprawić koordynację ruchową oraz zwiększyć zakres ruchu, co jest szczególnie ważne w przypadku spastyczności. Muzykoterapeuci często stosują indywidualnie dopasowane programy, które uwzględniają potrzeby i możliwości pacjenta, co pozwala na maksymalne wykorzystanie potencjału rehabilitacyjnego. Przykładowe zajęcia mogą obejmować wspólne granie na instrumentach, śpiewanie piosenek, a także wykorzystanie różnych stylów muzycznych do stymulacji emocjonalnej i społecznej, co jest kluczowe dla ogólnego rozwoju dziecka.

Pytanie 19

Na jakim etapie dokonuje się analizy wyników badań przeprowadzonych u osoby zamieszkującej dom pomocy społecznej w kontekście kompleksowej oceny geriatrycznej?

A. uzyskania informacji o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

B. ustalenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

C. określenia celów terapeutycznych dla podopiecznego

D. nawiązania kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

Odpowiedzi związane z etapami analizy wyników badań, takie jak zbieranie informacji o podopiecznym, wyznaczanie celów terapeutycznych czy nawiązywanie kontaktu terapeutycznego, są nieprawidłowe, ponieważ nie odnoszą się bezpośrednio do konkretnego etapu oceny geriatrycznej. Zbieranie informacji, chociaż fundamentalne, jest jedynie wstępem do procesu oceny. Faza ta koncentruje się na gromadzeniu danych, ale nie prowadzi do konkretnej analizy. Wyznaczanie celów terapeutycznych może być efektywne tylko wówczas, gdy wcześniej zrozumie się problemy i potrzeby pacjenta, co jest kluczowe dla ich realności i skuteczności. Nawiązywanie kontaktu terapeutycznego, choć istotne w relacji z podopiecznym, nie jest etapem analizy wyników, lecz częścią procesu interakcji, który powinien mieć miejsce równolegle z poznawaniem potrzeb pacjenta. Te błędne koncepcje wynikają często z myślenia o procesie oceny jako o liniowym podejściu, podczas gdy w rzeczywistości wymaga ono złożonej i iteracyjnej analizy, gdzie każdy z etapów wpływa na pozostałe. Właściwe zrozumienie procesu geriatrycznej oceny holistycznej, zgodnie z aktualnymi standardami, podkreśla znaczenie analizy w kontekście problemów i potrzeb pacjenta, co pozwala na skuteczniejsze planowanie interwencji.

Pytanie 20

Rozwijanie zdolności do samodzielnego pełnienia ról odpowiednich do wieku osoby z niepełnosprawnością, dostosowanie się do trudniejszych okoliczności życiowych, wynikających z niepełnosprawności oraz integracja poprzez uczestnictwo w różnych aspektach życia publicznego, stanowią cele usprawniania

A. psychicznego

B. społecznego

C. fizycznego

D. zawodowego

Odpowiedź "społecznego" jest właściwa, ponieważ kształtowanie umiejętności związanych z samodzielnym pełnieniem ról adekwatnych do wieku osoby z niepełnosprawnością oraz integracja w różne sfery życia publicznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Proces ten ma na celu nie tylko poprawę jakości życia osób z niepełnosprawnościami, ale także ich aktywne uczestnictwo w społeczeństwie. Przykłady takich działań to organizowanie warsztatów, które uczą umiejętności życiowych, jak zarządzanie czasem czy komunikacja interpersonalna. Takie podejście znajduje odzwierciedlenie w standardach międzynarodowych, takich jak Konwencja ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie integracji społecznej. Poprzez działania na rzecz integracji, osoby te mogą lepiej adaptować się do wyzwań życia codziennego i rozwijać swoje umiejętności w kontekście zawodowym oraz społecznym, co w efekcie prowadzi do zwiększenia ich niezależności oraz polepszenia jakości życia.

Pytanie 21

Terapeuta zajęciowy, organizując serię warsztatów o zdrowym stylu życia, na początku każdego spotkania krótko podsumowuje treść wcześniejszych zajęć i sprawdza, czy uczestnicy zapamiętali kluczowe zagadnienia. W tej sytuacji terapeuta kieruje się zasadą

A. systematyczności

B. ilustracyjności

C. łatwości zrozumienia

D. praktyczności

Odpowiedź 'systematyczności' jest prawidłowa, ponieważ terapeuta zajęciowy, przypominając treści z poprzednich zajęć, działa w sposób zorganizowany i konsekwentny. Systematyczność w edukacji i terapii polega na regularnym przeglądaniu i utrwalaniu materiału, co sprzyja lepszemu przyswajaniu wiedzy i umiejętności przez uczestników. Przykładem zastosowania tej zasady może być wprowadzenie krótkich quizów lub sesji refleksyjnych na początku każdego spotkania, które pozwalają uczestnikom na przypomnienie sobie kluczowych zagadnień i ugruntowanie nabytej wiedzy. Dobrą praktyką w terapii zajęciowej jest także planowanie zajęć w taki sposób, aby każdy nowy temat był połączony z wcześniej omówionymi kwestiami, co tworzy spójną całość i ułatwia uczestnikom zrozumienie związku między poszczególnymi zagadnieniami. Systematyczność wspiera rozwój umiejętności krytycznego myślenia oraz odpowiedzialności za własny proces uczenia się, co jest niezwykle istotne w kontekście zdrowego trybu życia.

Pytanie 22

Metody angażujące uczestników zajęć, które polegają na naśladowaniu, przyjmowaniu określonych ról, improwizacji oraz tworzeniu rzeczywistości, określamy jako gry

A. dramowe

B. planszowe

C. symulacyjne

D. towarzyskie

Wybór innych odpowiedzi, takich jak planszowe, symulacyjne czy towarzyskie, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące definicji i zastosowania różnych metod aktywizujących. Gry planszowe zazwyczaj opierają się na strategii, rywalizowaniu i analizie, a nie na improwizacji czy odgrywaniu ról. Chociaż mogą angażować uczestników, to nie wykorzystują w pełni potencjału ekspresji emocjonalnej i kreatywności, które są kluczowe w metodach dramowych. Symulacyjne podejścia skupiają się na odzwierciedleniu rzeczywistych sytuacji, co jest użyteczne w kontekście edukacji zawodowej, ale nadal nie obejmują one aspektu naśladowania i improvizacji w takim stopniu jak dramowe. Gry towarzyskie, mimo że mają elementy interakcji, często są zorientowane na zabawę i nie rozwijają w uczestnikach głębokiego zrozumienia ról czy sytuacji społecznych. Wybór niewłaściwej metody może prowadzić do ograniczonej efektywności w nauce, ponieważ uczestnicy nie będą mieli możliwości pełnego zaangażowania się w proces twórczy. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć różnice i zastosowania każdej z tych metod w kontekście celów edukacyjnych i rozwojowych.

Pytanie 23

Która z wypowiedzi terapeuty stanowi przykład konstruktywnej informacji zwrotnej w odniesieniu do podopiecznego, który używa wulgaryzmów wobec innych?

A. Proszę nie używać brzydkich słów. Jeśli nie zmieni Pan swojego zachowania, nie zapraszam na kolejne zajęcia.

B. Jest Pan niegrzeczny wobec innych i przeszkadza Pan w prowadzeniu zajęć. Proszę więcej nie przychodzić.

C. Obraża Pan innych ludzi, uważam, że to negatywnie wpływa na atmosferę zajęć. Proszę zaprzestać używania wulgarnych wyrażeń.

D. Pan ciągle przeklina, co denerwuje pozostałych uczestników zajęć. Dlaczego Pan tak się zachowuje?

Wypowiedź "Obraża Pan inne osoby, uważam, że to psuje atmosferę na zajęciach. Proszę przestać używać wulgarnych słów." spełnia warunki konstruktywnej informacji zwrotnej, ponieważ jasno wskazuje na problem, którym jest używanie wulgarnych słów, oraz jego negatywne konsekwencje dla grupy. Zastosowanie zwrotu "uważam, że to psuje atmosferę" dodaje osobistego wymiaru do feedbacku, co może zwiększyć empatię i zrozumienie sytuacji przez podopiecznego. Ważne jest, aby terapeuta nie tylko wskazywał na negatywne zachowania, ale także opisywał ich wpływ na innych, co jest kluczowym elementem budowania samoświadomości u osoby z problemami behawioralnymi. Przykładem zastosowania dobrych praktyk w interwencjach terapeutycznych jest technika „ja” komunikacji, która polega na formułowaniu zdań zaczynających się od „ja”, co minimalizuje defensywność odbiorcy i zachęca do refleksji nad własnym zachowaniem. Tego typu konstruktywna informacja zwrotna jest kluczowa w pracy z osobami, które mogą mieć trudności w rozumieniu społecznych norm i oczekiwań.

Pytanie 24

W której z poniższych sytuacji terapeuta zajęciowy użył komunikacji pionowej skierowanej w dół?

A. Słuchając relacji podopiecznych na temat wakacji

B. Zbierając sugestie od podopiecznych dotyczące planowanej wycieczki

C. Informując podopiecznych o zasadach obowiązujących w pracowni

D. Rozmawiając z uczestnikami podczas integracyjnego pikniku

Wybór innych odpowiedzi bazuje na niepełnym zrozumieniu pojęcia komunikacji pionowej skierowanej w dół. W przypadku zbierania propozycji podopiecznych dotyczących planowanej wycieczki, terapeuta prowadzi dialog, w którym podopieczni mają możliwość wyrażenia swoich myśli i sugestii. To charakteryzuje komunikację poziomą, w której następuje wymiana informacji między równymi uczestnikami. Rozmowy z uczestnikami podczas pikniku integracyjnego również zachowują charakter komunikacji poziomej, gdzie zarówno terapeuta, jak i podopieczni biorą aktywny udział w rozmowie, dzieląc się doświadczeniami i wrażeniami. Z kolei słuchanie wrażeń podopiecznych z wakacji to aktywność, która również nie spełnia kryteriów komunikacji pionowej, ponieważ terapeuta nie przekazuje informacji, a raczej reaguje na wypowiedzi podopiecznych. Kluczowym błędem w myśleniu jest utożsamienie wszystkich form komunikacji z komunikacją pionową. W rzeczywistości, aby mówić o komunikacji pionowej skierowanej w dół, trzeba dostrzegać hierarchię, w której jedna strona, w roli lidera, przekazuje informacje drugiej stronie, co ma wpływ na organizację i funkcjonowanie grupy. Dlatego istotne jest zrozumienie kontekstu oraz kierunku przekazu, aby właściwie klasyfikować różne formy interakcji w relacjach terapeutycznych.

Pytanie 25

Mieszkanka ośrodka pomocy społecznej w przeszłości zajmowała się pracą na roli i ceniła sobie pielęgnację przydomowego ogrodu. Jaką z poniższych form terapii zajęciowej powinien jej zaproponować terapeuta zajęciowy?

A. Silwoterapię

B. Ludoterapię

C. Hortikuloterapię

D. Talasoterapię

Hortikuloterapia, jako forma terapii zajęciowej, wykorzystuje aktywność związaną z uprawą roślin i pielęgnacją ogrodów do wspierania zdrowia psychicznego i fizycznego uczestników. W przypadku mieszkanki domu pomocy społecznej, która ma doświadczenie w pracy na roli oraz zamiłowanie do ogrodnictwa, hortikuloterapia może być szczególnie korzystna. Praktyczne zajęcia w ogrodzie nie tylko angażują osobę w przyjemne i satysfakcjonujące aktywności, ale również sprzyjają poprawie koordynacji ruchowej, sprawności manualnej, a także relaksacji i redukcji stresu. Uczestnictwo w takich zajęciach umożliwia również rozwijanie umiejętności społecznych poprzez interakcję z innymi, co jest zgodne z założeniami standardów terapii zajęciowej, które kładą nacisk na indywidualne podejście do pacjenta oraz wykorzystanie jego zasobów i zainteresowań. Dzięki hortikuloterapii, osoby starsze mogą doświadczyć poczucia spełnienia i sukcesu, co jest istotne dla ich samopoczucia oraz jakości życia.

Pytanie 26

W trakcie zajęć w grupie w pracowni zajmującej się witrażem, uczestnicy posługują się nożycami do szkła. W celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony uczestników, terapeuta zajęciowy powinien zorganizować dla nich

A. możliwość korzystania z literatury i czasopism fachowych

B. obuwie ochronne

C. wsparcie osób współpracujących

D. okulary ochronne

Okulary ochronne są kluczowym elementem wyposażenia w środowiskach, gdzie istnieje ryzyko wystąpienia urazów oczu, szczególnie w takich pracach jak cięcie szkła witrażowego. Noszenie okularów ochronnych podczas zajęć z użyciem narzędzi tnących, takich jak nożyce do szkła, istotnie zmniejsza ryzyko uszkodzenia wzroku, które może być spowodowane odpryskami lub fragmentami szkła. W kontekście standardów bezpieczeństwa, takich jak normy OSHA (Occupational Safety and Health Administration), stosowanie odpowiedniego sprzętu ochrony osobistej (PPE) jest obowiązkowe w celu ochrony zdrowia pracowników. Dodatkowo, okulary ochronne powinny posiadać odpowiednie atesty oraz być dopasowane do indywidualnych potrzeb użytkownika, aby zapewnić maksymalną ochronę i komfort. Przykładem mogą być okulary z poliwęglanu, które są odporne na uderzenia i oferują wysoki poziom ochrony. Wdrażanie takich praktyk nie tylko chroni uczestników zajęć, ale także promuje kulturę bezpieczeństwa w miejscu pracy.

Pytanie 27

Dokumentacja działań związanych z terapią zajęciową ma na celu

A. śledzenie procesu terapeutycznego

B. identyfikację zainteresowań podopiecznego

C. ocenę umiejętności terapeuty

D. spełnienie oczekiwań rodziców

Dokumentowanie działań z zakresu terapii zajęciowej jest kluczowym elementem monitorowania procesu terapeutycznego. Regularne zapisywanie postępów, interwencji oraz reakcji podopiecznego pozwala terapeucie na bieżąco oceniać efektywność podejmowanych działań. Taki dokument może zawierać szczegółowe informacje o zastosowanych technikach, wykorzystanych materiałach oraz zachowaniach pacjenta podczas sesji. Praktyczne zastosowanie dokumentacji obejmuje także identyfikowanie zmian w zachowaniu i umiejętnościach podopiecznego, co daje możliwość dostosowania strategii terapeutycznej do ich indywidualnych potrzeb. Dobre praktyki w tym zakresie wskazują na konieczność prowadzenia dokumentacji zgodnie z obowiązującymi standardami, w tym zgodności z RODO, co zabezpiecza dane osobowe podopiecznych. Współczesne standardy pracy w terapii zajęciowej akcentują również znaczenie współpracy interdyscyplinarnej, gdzie dokumentowanie działań może być cennym źródłem informacji dla innych specjalistów zaangażowanych w proces rehabilitacji.

Pytanie 28

Wykonywanie koszyka z wikliny jako sposób na wzmocnienie siły mięśni dłoni i palców jest niewskazane dla osób

A. z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną

B. z achromatopsją

C. niewidomych od narodzin

D. ze schorzeniami reumatycznymi

Odpowiedzi dotyczące osób niewidomych od urodzenia, z lekką niepełnosprawnością intelektualną oraz z achromatopsją są nieprawidłowe w kontekście przeciwwskazań do wyplatania koszyków. Niewidomi od urodzenia mogą być w stanie wykonywać różne czynności manualne, wykorzystując inne zmysły, takie jak dotyk i słuch. Oprócz tego, istnieją metody i techniki, które mogą ułatwić im naukę takich umiejętności, co może być korzystne dla ich rozwoju i pewności siebie. Po drugie, osoby z lekką niepełnosprawnością intelektualną mogą uczestniczyć w takich zajęciach, o ile zadania są dostosowane do ich umiejętności i możliwości, co jest zgodne z zasadami integracji społecznej i terapii zajęciowej. Wreszcie, achromatopsja, jako zaburzenie widzenia barw, nie ogranicza zdolności manualnych i nie wpływa na siłę mięśni dłoni i palców. Te błędne odpowiedzi wynikają z nieporozumienia dotyczącego specyficznych potrzeb i ograniczeń osób z różnymi schorzeniami, a także ich zdolności do uczestniczenia w aktywnościach manualnych. Kluczowe jest zrozumienie, że przeciwwskazania do określonych aktywności fizycznych powinny być oparte na rzeczywistym stanie zdrowia i funkcjonowaniu konkretnego pacjenta, a nie na ogólnych założeniach dotyczących jego niepełnosprawności.

Pytanie 29

Zestaw właściwości takich jak: celowość, operatywność, elastyczność oraz kompletność dotyczy

A. dobrego planu

B. prawidłowego monitoringu

C. diagnozy terapeutycznej

D. dokładnej obserwacji

Rzetelna obserwacja, diagnoza terapeutyczna oraz prawidłowy monitoring to koncepcje, które różnią się znacznie od opisanego pojęcia dobrego planu. Rzetelna obserwacja odnosi się do procesu gromadzenia i analizy danych, który ma na celu uzyskanie dokładnych informacji na temat danego zjawiska. W kontekście terapeutycznym oznacza to systematyczne śledzenie postępów pacjenta, co jest istotne, ale nie stanowi podstawy planowania działań. Diagnoza terapeutyczna to proces identyfikacji problemu zdrowotnego, który również nie odnosi się bezpośrednio do kwestii planowania. Kluczowym błędem w myśleniu jest utożsamianie obserwacji oraz diagnozy z planowaniem, co prowadzi do pominięcia istotnych aspektów takich jak struktura, cele i strategia działania. Monitoring, choć ważny, dotyczy procesu nadzoru nad wdrażaniem planu i nie jest sam w sobie sposobem na zapewnienie jego efektywności. Zrozumienie różnicy między tymi pojęciami jest fundamentalne dla skutecznego zarządzania w terapii czy projektach, gdzie planowanie stanowi podstawę do realizacji działań i osiągania zamierzonych rezultatów. W praktyce kluczowe jest zintegrowanie tych elementów w spójną całość, co wymaga umiejętnego łączenia obserwacji i monitorowania z dobrze przygotowanym planem.

Pytanie 30

Podczas treningu w środowiskowym domu samopomocy celem było nauczenie uczestnika umiejętności samodzielnego przemieszczania się z domu do placówki. Jaką skalę powinien wykorzystać terapeuta, aby ocenić poziom samodzielności uczestnika w poruszaniu się w otwartym otoczeniu przez rok?

A. Lawtona

B. Katza

C. Folsteina

D. Barthel

Skala Folsteina jest znana głównie w kontekście zdrowia, ale nie za bardzo nadaje się do oceny samodzielności w poruszaniu się. Skupia się raczej na umiejętnościach poznawczych, a nie praktycznych, więc w tej sytuacji nie jest zbyt pomocna. Z kolei skala Barthel ocenia jedynie podstawowe czynności, jak jedzenie czy ubieranie się, ale też nie bierze pod uwagę umiejętności korzystania z transportu publicznego. To jest kluczowe, jeśli mówimy o samodzielnym poruszaniu się. Podobnie skala Katza, która też ocenia podstawowe aktywności, nie uwzględnia aspektów związanych z poruszaniem się w miejscach publicznych. Dlatego te metody mogą być ograniczone, gdy się chce sprawdzić, jak ktoś radzi sobie w otwartym środowisku. Brak kontekstu w ocenie samodzielności prowadzi do błędnych wniosków i sprawia, że wsparcie nie jest odpowiednio dostosowane do potrzeb tych osób.

Pytanie 31

Zamknięta postawa ciała, która nie sprzyja komunikacji interpersonalnej, objawia się

A. w pokazywaniu osobie rozmawiającej wnętrza rozluźnionych dłoni

B. w ustawieniu nóg w delikatnym rozkroku, z palcami stóp lekko skierowanymi na zewnątrz

C. w skrzyżowaniu ramion na klatce piersiowej, w sposób zasłaniający dłonie

D. w utrzymywaniu kontaktu wzrokowego z osobą rozmawiającą

Zamknięta postawa ciała, wyrażająca się poprzez splecenie ramion na piersiach i ukrywanie dłoni, jest powszechnie interpretowana jako oznaka defensywności oraz braku otwartości na komunikację. Taka postawa może sygnalizować opór wobec rozmowy lub chęć uniknięcia interakcji, co jest niekorzystne w sytuacjach wymagających efektywnej wymiany informacji. W praktyce, liderzy i specjaliści ds. komunikacji interpersonalnej często zachęcają do przyjmowania otwartej postawy, która sprzyja budowaniu zaufania i pozytywnej atmosfery w rozmowie. Przykładem może być prowadzenie spotkań, w których uczestnicy są zachęcani do siedzenia w otwartych pozycjach ciała oraz unikania zamkniętych gestów. Zastosowanie tej wiedzy w codziennej praktyce, np. na szkoleniach z komunikacji, może znacząco poprawić efektywność interakcji międzyludzkich.

Pytanie 32

Podczas rozmowy terapeuta zadaje pytania otwarte, aby

A. skierować podopiecznego ku oczekiwanej odpowiedzi

B. zmobilizować podopiecznego do rozwinięcia odpowiedzi

C. wyjaśnić podopiecznemu cel zadania przedstawionych pytań

D. uporządkować przebieg wypowiedzi podopiecznego

Pytania stosowane przez terapeutę mają różne cele, ale odpowiedzi, które sugerują, że pytania otwarte służą do naprowadzania podopiecznego na oczekiwaną odpowiedź lub do uporządkowania jego wypowiedzi, wymuszają pewne błędne założenia. Przede wszystkim, pytania otwarte nie powinny być używane w celu manipulacji lub przewidywania, jaką odpowiedź terapeuta chciałby usłyszeć. Takie podejście może naruszać zasady etyki oraz budować zniekształcony obraz relacji terapeutycznej, w której podopieczny nie czuje się swobodnie. Z drugiej strony, próba uporządkowania toku wypowiedzi podopiecznego poprzez pytania otwarte może wydawać się praktyczna, ale jest to zbyt wąskie spojrzenie na ich zastosowanie. Pytania otwarte nie są narzędziem organizacyjnym; ich rolą jest raczej stymulacja głębszej refleksji i eksploracji tematów, które mogą być dla podopiecznego trudne. Również, uzasadnianie podopiecznemu powodu zadawania pytań otwartych jest nieco zbędne, ponieważ terapeuci zazwyczaj dążą do stworzenia przestrzeni, w której podopieczny może samodzielnie odkrywać swoje myśli, a niekoniecznie potrzebują zewnętrznego uzasadnienia dla tego procesu. Właściwe zrozumienie roli pytań otwartych jest kluczowe dla efektywnej interakcji terapeutycznej.

Pytanie 33

Jakie materiały mogą wspierać realizację zajęć z wykorzystaniem metody komunikacji alternatywnej?

A. Aparat fotograficzny

B. Instrumenty muzyczne

C. Piktogramy

D. Książki naukowe

Piktogramy są istotnym narzędziem w zakresie komunikacji alternatywnej, ponieważ stanowią wizualne reprezentacje pojęć, które ułatwiają zrozumienie i współpracę. Używanie piktogramów w zajęciach edukacyjnych wspiera osoby, które mają trudności z werbalnym wyrażaniem swoich myśli, co jest kluczowe w kontekście edukacji specjalnej. Piktogramy mogą być stosowane do przedstawiania codziennych czynności, emocji czy wcześniejszych doświadczeń, co umożliwia uczniom lepsze zrozumienie i przyswajanie informacji. W praktyce, nauczyciele mogą używać piktogramów podczas prezentacji materiału, aby zwiększyć zaangażowanie uczniów oraz ułatwić im interakcję z otoczeniem. Zgodnie z zasadami komunikacji alternatywnej, piktogramy powinny być jasno zdefiniowane i powszechnie zrozumiałe, co sprzyja ich skuteczności. Ponadto, ich integracja z innymi metodami, takimi jak AAC (Augmentative and Alternative Communication), może znacząco poprawić jakość nauczania oraz umożliwić bardziej zindywidualizowane podejście do potrzeb uczniów. Warto zauważyć, że piktogramy są szeroko stosowane w różnych środowiskach edukacyjnych i terapeutycznych, co potwierdza ich użyteczność i efektywność w praktyce.

Pytanie 34

Które zajęcia mogą być pomocne w redukcji stresu u pacjentów w terapii zajęciowej?

A. Medycyna sztuką

B. Dietetyka i kontrola wagi

C. Intensywne zajęcia sportowe

D. Zaawansowana matematyka

Medycyna sztuką, znana również jako arteterapia, jest uznawana za skuteczne narzędzie w redukcji stresu w terapii zajęciowej. To forma terapii, która wykorzystuje różne dziedziny sztuki, takie jak malarstwo, rysunek, czy rzeźba, jako narzędzie do wyrażania emocji i wspierania zdrowia psychicznego. Uczestnictwo w takich zajęciach pozwala pacjentom na odkrycie i wyrażenie swoich uczuć w sposób kreatywny, co często prowadzi do obniżenia poziomu stresu i poprawy samopoczucia. Arteterapia pomaga również w budowaniu lepszej samoświadomości oraz w rozwijaniu zdolności komunikacyjnych, co jest niezwykle ważne w procesie zdrowienia. Praktyczne zastosowanie tej metody można zauważyć w wielu placówkach zdrowotnych, gdzie pacjenci korzystają z różnych form sztuki, aby radzić sobie z trudnymi emocjami. Dobre praktyki branżowe zalecają włączenie arteterapii jako części kompleksowego podejścia do terapii pacjentów zmagających się ze stresem, ponieważ jest to metoda nieinwazyjna i dostępna dla szerokiej grupy pacjentów. Z mojego doświadczenia, zajęcia z medycyny sztuką są nie tylko efektywne, ale również bardzo lubiane przez pacjentów.

Pytanie 35

Głównym zadaniem terapeuty zajęciowego, który planuje scenariusz zajęć, jest ustalenie

A. sposobów oceny zajęć

B. celów terapeutycznych zajęć

C. technik realizacji zajęć

D. metod przeprowadzania zajęć

Pierwszoplanowym zadaniem terapeuty zajęciowego przy opracowywaniu scenariusza zajęć jest wyznaczenie celów terapeutycznych, które stanowią fundament wszystkich działań i interwencji podejmowanych w procesie rehabilitacji. Cele te powinny być zgodne z indywidualnymi potrzebami pacjenta oraz jego możliwościami, co podkreśla znaczenie podejścia opartego na kliencie. Przykładem może być ustalenie celu poprawy umiejętności komunikacyjnych u osoby z afazją, co może prowadzić do zwiększenia jej niezależności w codziennym życiu. Ustalenie celów terapeutycznych umożliwia terapeutom zajęciowym dobór odpowiednich metod i technik oraz ich późniejszą ewaluację. W ten sposób terapeuci mogą monitorować postępy pacjentów i dostosowywać plany terapeutyczne zgodnie z ich osiągnięciami. Dobre praktyki w terapii zajęciowej, takie jak SMART (konkretne, mierzalne, osiągalne, realistyczne i związane z czasem cele), są niezbędne, aby zapewnić skuteczność i efektywność działań terapeutycznych.

Pytanie 36

Specjalista, który zamierza zaprezentować uczestnikom nowo powstałej pracowni ich prawa i obowiązki oraz obowiązujące zasady bhp, powinien w tym celu skorzystać z

A. statutu

B. harmonogramu

C. kodeksu

D. regulaminu

Harmonogram, kodeks i statut to dokumenty, które nie spełniają odpowiednich funkcji, jakie powinien pełnić regulamin w kontekście przedstawiania praw i obowiązków uczestników oraz przepisów bhp. Harmonogram, mimo iż jest przydatny do planowania działań w czasie, nie zawiera szczegółowych zasad dotyczących każdego z uczestników, co czyni go niewłaściwym narzędziem do komunikacji o prawach i obowiązkach. Kodeks, z kolei, to ogólny zbiór norm i zasad działania, który najczęściej odnosi się do szerszej dziedziny, a nie do konkretnej instytucji czy grupy osób. Możliwe jest, że może zawierać odniesienia do zasad bezpieczeństwa, lecz nie zastępuje on konkretnego regulaminu, który dostarcza szczegółowych informacji. Statut jest dokumentem określającym cele, zasady działania i struktury organizacyjne instytucji, ale podobnie jak kodeks, nie jest adekwatnym środkiem do komunikowania praw i obowiązków w kontekście bhp. Wybór jednego z tych dokumentów może prowadzić do błędnych interpretacji i nieporozumień, co zagraża bezpieczeństwu i efektywności pracy. Kluczowe jest zrozumienie, że do skutecznej komunikacji o prawach i obowiązkach w miejscu pracy niezbędny jest regulamin, który jasno określa zasady i procedury, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania bezpieczeństwem i higieną pracy.

Pytanie 37

Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć trening umiejętności społecznych z pacjentami oddziału psychiatrycznego od

A. wywietrzenia pomieszczenia oraz pozbycia się odpadków

B. przygotowania materiałów edukacyjnych i stanowiska do pracy

C. przywitania i zaplanowania przez uczestników działań na zajęciach

D. powitania i ustalenia zasad funkcjonowania grupy

Wybór odpowiedzi, która koncentruje się na zadaniach takich jak wywietrzenie sali i wyrzucenie śmieci, nie uwzględnia istotnych aspektów budowania środowiska terapeutycznego. Choć dbanie o czystość i komfort fizyczny w sali jest ważne, nie jest to wystarczające dla skuteczności treningu umiejętności społecznych. Brak uwagi na interakcje interpersonalne może prowadzić do izolacji uczestników, co jest sprzeczne z celem zajęć, który ma na celu rozwijanie umiejętności współpracy i komunikacji. Kolejna koncepcja, która polega na przygotowaniu pomocy dydaktycznych i stanowiska pracy, również nie jest wystarczająca, jeśli nie zostaną najpierw ustalone zasady grupowe. Pomoc dydaktyczna ma znaczenie, ale jej skuteczność jest zredukowana, jeśli uczestnicy nie czują się komfortowo w grupie. Ważnym aspektem jest również planowanie zajęć przez uczestników – chociaż to może wspierać ich zaangażowanie, brak podstawowych zasad może prowadzić do chaosu i nieporozumień. Dobrych praktyk w pracy z grupami nigdy nie należy pomijać, ponieważ sprzyjają one budowaniu zdrowej atmosfery w grupie, co jest niezbędne do osiągnięcia pozytywnych rezultatów terapeutycznych. Kluczowe jest, aby terapia była zorganizowana w sposób umożliwiający otwartą komunikację i wsparcie między uczestnikami, co zaczyna się od solidnych podstaw w postaci ustalenia zasad grupowych.

Pytanie 38

Osoba uczestnicząca w zajęciach w środowiskowym domu samopomocy wyraziła zamiar wzięcia udziału w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien rozpocząć współpracę z nią od

A. nauki używania narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

B. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

C. nauki tworzenia prostych projektów na drewnie

D. omówienia wykazu materiałów i narzędzi stosowanych w pracowni

Wybór nauki obsługi narzędzi manualnych, zapoznania się z materiałami czy projektowania wzorów na drewnie jako pierwszych kroków w pracy z uczestnikiem jest niewłaściwy. Kluczowym elementem pracy w każdej pracowni jest bezpieczeństwo, co w praktyce oznacza, że przed przystąpieniem do jakiejkolwiek aktywności z użyciem narzędzi, uczestnicy powinni być w pełni świadomi regulaminu i zasad bhp. Rozpoczynanie zajęć od nauki obsługi narzędzi bez wcześniejszego zaznajomienia się z zasadami bezpieczeństwa może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, w tym do poważnych obrażeń. Uczestnicy mogą myśleć, że umiejętność obsługi narzędzi jest najważniejsza, jednak w rzeczywistości to znajomość zasad bhp jest podstawą, na której można budować dalsze umiejętności. Z kolei omawianie listy materiałów i narzędzi używanych w pracowni przed przeszkoleniem z bhp stawia uczestników w sytuacji, w której mogą nie zdawać sobie sprawy z ryzyk związanych z ich użyciem. Podobnie, projektowanie wzorów na drewnie bez wcześniejszego omówienia zasad bezpieczeństwa może prowadzić do sytuacji, w której uczestnik naraża siebie i innych na niebezpieczeństwo. Z tego powodu, skoncentrowanie się na zasadach bhp jest fundamentalne dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności pracy w każdej pracowni.

Pytanie 39

Terapeuta zajęciowy, udzielając informacji zwrotnej swojemu podopiecznemu na temat jego negatywnego zachowania wobec innych, powinien

A. stosować komunikaty zaczynające się od 'ty zawsze'.

B. ocenić osobę podopiecznego, a nie jego postawę.

C. formułować swoje wypowiedzi w bardzo ogólny sposób.

D. ocenić konkretne działanie, a nie podopiecznego.

Ocena podopiecznego zamiast konkretnego zachowania prowadzi do nieproduktywnych interakcji i może znacząco zaszkodzić relacji terapeutycznej. Gdy terapeuta ocenia podopiecznego, używając ogólnych sformułowań, takich jak 'jesteś niedobry' czy 'zawsze się spóźniasz', podopieczny może poczuć się atakowany, co może wywołać uczucia wstydu, krzywdy lub frustracji. Takie podejście może prowadzić do zamknięcia się na feedback, co jest sprzeczne z celem terapii. Prowadzi to do myślenia czarno-białego, gdzie podopieczny postrzega siebie jako całkowicie pozytywnego lub negatywnego, co utrudnia konstruktywny rozwój. Używanie komunikatów typu 'ty zawsze' także jest nieefektywne, ponieważ generalizuje negatywne zachowania i nie pozwala na dostrzeganie kontekstu lub sytuacji, w których dany podopieczny może zachowywać się inaczej. Takie sformułowania mogą prowadzić do pogorszenia relacji i obniżenia motywacji do zmiany. Niezrozumienie skutków takich komunikatów wskazuje na brak znajomości zasad skutecznej komunikacji oraz teorii zachowań ludzkich, które są fundamentem pracy terapeutycznej. Dlatego ważne jest, aby terapeuci rozwijali umiejętności w zakresie komunikacji i wiedzę na temat konstruktywnej krytyki, aby lepiej wspierać swoich podopiecznych w ich rozwoju osobistym.

Pytanie 40

Dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną, która wykazuje znaczne zdolności w naśladowaniu mimiki i ruchów, terapeuta w pierwszej kolejności powinien zaplanować uczestnictwo w zajęciach

A. z meloterapii

B. z ludoterapii

C. z choreoterapii

D. z teatroterapii

Teatroterapia jest formą terapii, która wykorzystuje sztukę teatralną jako narzędzie do rozwoju osobistego, wyrażania emocji i poprawy umiejętności społecznych. Dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną, który wykazuje wysokie umiejętności w zakresie naśladowania mimiki i gestów, teatroterapia staje się szczególnie odpowiednia. Umożliwia mu nawiązywanie relacji z innymi uczestnikami, a także eksplorowanie i wyrażanie swoich uczuć poprzez różnorodne formy teatralne. W praktyce terapeutycznej, zajęcia z teatroterapii mogą obejmować improwizacje, tworzenie postaci, czy też odgrywanie scenek, co sprzyja rozwojowi umiejętności komunikacyjnych i społecznych. Metoda ta jest zgodna z wytycznymi zawartymi w standardach terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie sztuki w procesie terapeutycznym. Dodatkowo, teatroterapia wpływa pozytywnie na rozwój emocjonalny uczestników, pomagając im zrozumieć i wyrazić swoje emocje w sposób twórczy.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej