Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Opiekun w domu pomocy społecznej
Kwalifikacja: SPO.03 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie podopiecznej
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 08:30
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 08:43

Egzamin niezdany

Wynik: 4/40 punktów (10,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką formę aktywności w czasie wolnym, mając na celu utrzymanie zainteresowań, powinien zasugerować opiekun podopiecznej, która w przeszłości występowała na skrzypcach w orkiestrze symfonicznej?

A. Ludoterapię

B. Muzykoterapię

C. Choreoterapię

D. Hortikuloterapię

Ludoterapia, choreoterapia i hortikuloterapia są formami terapii, które, choć wartościowe, nie są optymalnymi wyborami dla osoby, która w przeszłości była zaangażowana w muzykowanie. Ludoterapia koncentruje się na zabawie jako narzędziu do rozwoju społecznego i emocjonalnego, co może być pomocne, jednak nie angażuje bezpośrednio umiejętności muzycznych, które były wcześniej rozwijane. Z kolei choreoterapia łączy ruch i taniec z ekspresją emocjonalną, co może być korzystne w kontekście terapii ruchowej, ale nie odnosi się bezpośrednio do zainteresowań muzycznych podopiecznej. Hortikuloterapia, z drugiej strony, wykorzystuje pracę z roślinami jako metodę terapeutyczną, co może przynieść korzyści w zakresie relaksacji i kontaktu z naturą, ale jest to obszar zupełnie niepowiązany z muzyką. W wyborze odpowiedniej terapii kluczowe jest, aby brać pod uwagę wcześniejsze doświadczenia oraz zainteresowania podopiecznego, co w tym przypadku jednoznacznie wskazuje na muzykoterapię jako najbardziej odpowiednią formę wsparcia. Pomijanie muzycznych korzeni osoby w procesie terapeutycznym może prowadzić do nieefektywności i braku satysfakcji z podejmowanych działań, co często jest wynikiem niewłaściwego dopasowania formy terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 2

Który z poniższych czynników ryzyka wystąpienia odleżyn nie jest brany pod uwagę w skali Norton?

A. Możliwość poruszania się

B. Natężenie bólu

C. Funkcja zwieraczy cewki moczowej i odbytu

D. Stan orientacji

Odpowiedzi wskazujące na "Stan świadomości", "Czynność zwieraczy cewki moczowej i odbytu" oraz "Zdolność przemieszczania się" są błędne, ponieważ każdy z tych czynników jest integralną częścią oceny ryzyka wystąpienia odleżyn według skali Norton. Stan świadomości pacjenta ma kluczowe znaczenie, gdyż osoby z obniżonym poziomem świadomości są bardziej narażone na rozwój odleżyn z powodu ograniczonej zdolności do zmiany pozycji. Czynność zwieraczy również odgrywa istotną rolę, ponieważ nietrzymanie moczu czy stolca znacznie zwiększa ryzyko podrażnień skóry, co z kolei sprzyja powstawaniu odleżyn. Zdolność do poruszania się jest kolejnym czynnikiem, który bezpośrednio wpływa na ryzyko odleżyn; pacjenci z ograniczoną mobilnością są narażeni na dłuższe przebywanie w tej samej pozycji, co zwiększa ciśnienie na określone obszary ciała. Często występującym błędem jest niedocenianie wpływu tych czynników na zdrowie pacjenta, co może prowadzić do zaniedbania działań profilaktycznych. W praktyce klinicznej, personel medyczny musi stosować holistyczne podejście do oceny stanu pacjenta, aby skutecznie identyfikować i minimalizować ryzyko wystąpienia odleżyn. Właściwe zrozumienie i wykorzystanie skali Norton w kontekście wszystkich jej komponentów jest niezbędne dla zapewnienia optymalnej opieki nad pacjentami znajdującymi się w grupie ryzyka.

Pytanie 3

Zapewniając bezpieczeństwo podopiecznej przed upadkiem, opiekun powinien zająć pozycję

A. bliżej silniejszej strony podopiecznej

B. bliżej słabszej strony podopiecznej

C. przed podopieczną

D. za podopieczną

Postawy opiekuna, które polegają na staniu przed podopieczną, są niewłaściwe, ponieważ w przypadku utraty równowagi opiekun nie będzie w stanie jej skutecznie wesprzeć z tej pozycji. Tego typu podejście może prowadzić do tragicznych skutków, gdyż opiekun staje się nieaktywnym obserwatorem, a nie wsparciem w krytycznym momencie. Z kolei stanie za podopieczną nie tylko ogranicza możliwości wsparcia, ale także może być mylnie interpretowane przez podopieczną jako brak zainteresowania jej bezpieczeństwem. W sytuacjach, gdy osoba niepełnosprawna potrzebuje pomocy, postawa opiekuna powinna być aktywna i wspierająca, co oznacza, że jego lokalizacja powinna umożliwiać natychmiastową reakcję. Stanowisko bliżej silniejszej strony także nie jest zalecane, ponieważ podopieczna może potrzebować wsparcia w obszarze, w którym ma najwięcej trudności. Kluczowe w pracy opiekunów jest zrozumienie, że ich rolą nie jest tylko obserwowanie, ale aktywne wspieranie osób wymagających pomocy. Koncepcje związane z błędnym umiejscowieniem opiekuna w sytuacjach kryzysowych mogą wynikać z braku odpowiedniego przeszkolenia. Wykształcenie w zakresie technik asekuracyjnych oraz świadomość ryzyka są niezwykle istotne dla zapewnienia bezpieczeństwa podopiecznym. Właściwe zrozumienie tych procedur może znacząco obniżyć ryzyko wypadków i kontuzji.

Pytanie 4

Czynniki mające kluczowy wpływ na wystąpienie choroby niedokrwiennej serca to:

A. palenie tytoniu, podwyższony poziom cholesterolu, cukrzyca i nadciśnienie tętnicze

B. przewlekły stres, obniżony poziom cholesterolu, aktywność fizyczna oraz nadmierne spożycie alkoholu

C. wiek zaawansowany, nieregularne spożywanie posiłków, palenie papierosów oraz niskie ciśnienie krwi

D. otyłość, większa aktywność fizyczna, jedzenie produktów bogatobiałkowych oraz wysokie ciśnienie tętnicze

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Twoja odpowiedź o paleniu tytoniu, cholesterolu, cukrzycy i nadciśnieniu jest trafna. Te rzeczy faktycznie mogą znacząco wpłynąć na rozwój choroby niedokrwiennej serca. Palenie to duży problem, bo prowadzi do miażdżycy, a to z kolei zwęża naczynia krwionośne. Cholesterol, zwłaszcza ten zły, czyli LDL, powoduje odkładanie się blaszki miażdżycowej. Cukrzyca też nie jest bez wpływu – uszkadza naczynia i prowadzi do stanów zapalnych. Nadciśnienie obciąża serce, co tylko pogarsza sprawę. Żeby zminimalizować ryzyko, warto pomyśleć o zmianie diety na lżejszą, więcej się ruszać i rzucić palenie. Jeśli będziesz trzymać się wskazówek od Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, na pewno poprawisz stan swojego serca.

Pytanie 5

Pacjent z zaawansowaną postacią choroby Alzheimera potrzebuje przede wszystkim wsparcia opiekuna w zakresie zaspokojenia potrzeby

A. oddychania

B. bezpieczeństwa

C. wypoczynku

D. przynależności

Odpowiedzi na temat oddychania, przynależności i wypoczynku, chociaż ważne, nie są najważniejsze dla osób z zaawansowaną chorobą Alzheimera. Jeśli chodzi o oddychanie, to ciężko to traktować jako potrzebę wymagającą interwencji, bo to wszystko dzieje się automatycznie. Z kolei przynależność jest istotna w sensie psychologicznym, ale nie jest od razu związana z bezpieczeństwem i komfortem osoby chorej. Jasne, integracja i budowanie relacji są ważne, ale najpierw trzeba zadbać o to, żeby zapewnić im ochronę przed zagrożeniami. W kwestii wypoczynku - to jest istotne, ale kiedy osoba chora nie czuje się bezpiecznie, trudno mówić o prawdziwym relaksie. Myślenie o tych potrzebach bez kontekstu bezpieczeństwa może sprawić, że ich znaczenie znika. Opiekunowie powinni zrozumieć, że najpierw trzeba stworzyć warunki bezpieczeństwa, żeby potem móc zajmować się innymi potrzebami psychologicznymi i fizycznymi. Dobrzę rozumieć, że opieka nad osobami z chorobą Alzheimera powinna być ułożona według hierarchii potrzeb, a bezpieczeństwo to podstawa do dalszej opieki.

Pytanie 6

Aby zapobiec hipotonii ortostatycznej u pacjenta po długim okresie leżenia, należy zastosować poniższą sekwencję działań przy uruchamianiu:

A. podniesienie z poduszek, siedzenie na krawędzi łóżka, spacer

B. podniesienie z poduszek, stanie obok łóżka, spacer

C. podniesienie z poduszek, siedzenie na krawędzi łóżka, spacer, stanie obok łóżka

D. podniesienie z poduszek, siedzenie na krawędzi łóżka, stanie obok łóżka, spacer

Wszystkie inne odpowiedzi pomijają kluczowe elementy procesu uruchamiania pacjenta w kontekście zapobiegania hipotonii ortostatycznej, co może prowadzić do nieprzyjemnych i niebezpiecznych dla zdrowia konsekwencji. Rozpoczęcie od samego stania obok łóżka bez wcześniejszego ułożenia pacjenta w pozycji siedzącej, jak sugeruje jedna z opcji, jest nieodpowiednie. Tego rodzaju podejście może spowodować nagły spadek ciśnienia krwi, co z kolei prowadzi do zawrotów głowy, a nawet omdlenia. Siedzenie na brzegu łóżka przed podjęciem próby stania jest niezbędne, aby pacjent miał czas na adaptację do nowej pozycji oraz mógł ocenić swoje samopoczucie. Pominięcie stania obok łóżka, jak w kolejnej odpowiedzi, również jest błędem, ponieważ stan ten pozwala na oswojenie się z siłą grawitacji w pozycji wyprostowanej, co jest kluczowe w rehabilitacji. Wreszcie, odpowiedzi, które kończą się na spacerze bez wcześniejszego stania, są nieadekwatne, ponieważ mogą prowadzić do nagłych komplikacji i urazów. Właściwe podejście do rehabilitacji pacjentów po unieruchomieniu powinno opierać się na stopniowym wprowadzaniu aktywności fizycznej, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi bezpieczeństwa i efektywności procesów rehabilitacyjnych.

Pytanie 7

Do ośrodka pomocy społecznej przyjęto nową osobę. W trakcie rozmowy opiekun dowiedział się, iż wcześniej mieszkała z synem, który ją prześladował, zabierał emeryturę i miał problemy z alkoholem. Jaką sytuację podopiecznej zidentyfikował opiekun?

A. Rodzinną

B. Mieszkaniową

C. Materialną

D. Zdrowotną

Wybór odpowiedzi 'Materialną' nie jest najlepszy, bo ta kategoria dotyczy raczej problemów z finansami, jak brak jedzenia czy ubrań. W sytuacji podopiecznej ważniejsza jest walka z przemocą w rodzinie, a nie kwestie ekonomiczne. Odpowiedź 'Mieszkaniową' też jest nietrafiona, bo skupia się na warunkach mieszkalnych, które nie są w tej historii najważniejsze. Podopieczna nie zgłasza żadnych problemów z mieszkaniem, a jej największą trudnością jest przemoc od syna. 'Zdrowotną' również można odrzucić, bo to sugeruje, że najważniejsze są jej zdrowotne dolegliwości, a tu chodzi o przemoc psychologiczną i fizyczną. Nieprawidłowe zrozumienie sytuacji, w jakiej jest ta osoba, może prowadzić do niewłaściwych form wsparcia, co tylko pogłębia problemy. Każdy przypadek powinno się rozpatrywać indywidualnie, żeby dobrze dopasować pomoc.

Pytanie 8

Jakie z wymienionych aktywności będą najbardziej odpowiednie dla 68-letniej osoby z chorobą niedokrwienną serca oraz nadciśnieniem tętniczym?

A. Biegi na czas i nordic walking

B. Zajęcia na siłowni i zajęcia na pływalni

C. Gimnastyka lecznicza i relaksacja

D. Gimnastyka poranna i aerobik

Wybór form aktywności fizycznej, takich jak biegi na czas, nordic walking, zajęcia na siłowni i aerobik, może wydawać się atrakcyjny, ale w przypadku pacjentów z chorobami sercowo-naczyniowymi, takimi jak choroba niedokrwienna serca i nadciśnienie tętnicze, nie zawsze jest to odpowiednie rozwiązanie. Bieganie na czas, zwłaszcza w intensywnych wariantach, może prowadzić do znacznego obciążenia układu sercowo-naczyniowego, co stwarza ryzyko wystąpienia powikłań zdrowotnych, takich jak zawał serca czy udar mózgu. Nordic walking, mimo że jest formą aktywności o umiarkowanej intensywności, może być niewłaściwy dla osób z poważnymi schorzeniami sercowymi, zwłaszcza jeśli nie są one odpowiednio przeszkolone w zakresie techniki chodzenia oraz doboru intensywności. Zajęcia na siłowni, które często obejmują ćwiczenia siłowe, również mogą być zbyt wymagające, jeśli nie są dostosowane do stanu zdrowia pacjenta. Z kolei aerobik, choć może poprawić sprawność ogólną, może nie być odpowiedni dla osób z ograniczeniami zdrowotnymi, ponieważ zbyt intensywne ćwiczenia mogą prowadzić do nadmiernego wzrostu ciśnienia tętniczego i obciążenia serca. Kluczowe jest zrozumienie, że każda forma aktywności fizycznej powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, ze szczególnym uwzględnieniem jego stanu zdrowia, co jest zgodne z zaleceniami wielu organizacji takich jak American Heart Association. Ostatecznie, niewłaściwy wybór formy aktywności może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia, zamiast przynieść korzyści, dlatego zaleca się konsultację z lekarzem lub specjalistą przed rozpoczęciem jakiejkolwiek formy ćwiczeń.

Pytanie 9

U pacjenta zaobserwowano podstawowe symptomy odwodnienia, które charakteryzują się

A. zwężeniem oraz suchością źrenic

B. bladością i chłodem powłok skórnych

C. zaczerwienieniem oraz opuchlizną twarzy

D. suchością błon śluzowych jamy ustnej i języka

Odwodnienie jest stanem, który może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, a ocena jego objawów jest kluczowa dla skutecznego leczenia. Zaczerwienienie i obrzęk twarzy to objawy, które mogą być związane z innymi stanami medycznymi, takimi jak reakcje alergiczne czy infekcje, ale nie są typowymi objawami odwodnienia. W przypadku odwodnienia, zmiany w skórze, takie jak bladość czy wyziębienie powłok skórnych, mogą wystąpić w zaawansowanych przypadkach, ale nie są one podstawowymi symptomami, które wskazują na ten stan. Zwężenie i suchość źrenic nie są bezpośrednio związane z odwodnieniem, a ich obecność może sugerować inne problemy neurologiczne lub oczne, których nie należy mylić z objawami odwodnienia. Typowym błędem myślowym jest skupienie się na objawach, które mogą być mylące lub związane z innymi stanami, zamiast na tych, które są charakterystyczne dla odwodnienia, takich jak suchość błon śluzowych. W praktyce klinicznej istotne jest stosowanie systematycznego podejścia do oceny nawodnienia, co obejmuje zarówno subiektywne, jak i obiektywne metody oceny, a także znajomość standardów diagnostycznych i terapeutycznych w zakresie zarządzania odwodnieniem.

Pytanie 10

Do jakiego specjalisty powinien zgłosić się opiekun, aby uzyskać porady dotyczące pracy z podopiecznym niesłyszącym?

A. Andragoga

B. Surdopedagoga

C. Oligofrenopedagoga

D. Tyflopedagoga

Wybór specjalistów spośród oligofrenopedagoga, tyflopedagoga oraz andragoga w kontekście opieki nad osobą niesłyszącą może prowadzić do nieporozumień. Oligofrenopedagog zajmuje się osobami z niepełnosprawnością intelektualną, co oznacza, że jego wiedza i umiejętności koncentrują się na wsparciu dzieci i dorosłych z różnymi rodzajami upośledzenia umysłowego. Chociaż może on posiadać pewne umiejętności w pracy z osobami z ograniczeniami, to nie jest ekspertem w zakresie komunikacji, co jest kluczowe w przypadku osób niesłyszących. Tyflopedagog natomiast specjalizuje się w pracy z osobami niewidomymi i niedowidzącymi, co również nie ma związku z problemami słuchu. Ta dziedzina koncentruje się na dostosowywaniu metod edukacyjnych do potrzeb wzrokowych, a w przypadku osób niesłyszących może być bezużyteczna. Andragoga, który zajmuje się edukacją dorosłych, również nie ma odpowiednich kompetencji w zakresie pracy z osobami niesłyszącymi, ponieważ jego podejście skupia się na metodach edukacji i rozwoju umiejętności w kontekście osób dorosłych, a nie na specyficznych potrzebach osób z problemami auditorycznymi. Wybór niewłaściwego specjalisty do wsparcia osób niesłyszących może prowadzić do frustracji, braku postępów oraz problemów w komunikacji, co negatywnie wpływa na rozwój osobisty i społeczny podopiecznych.

Pytanie 11

Z jakich funduszy finansowych instytucji, 40-letni beneficjent z orzeczoną dużą niepełnosprawnością w związku z dysfunkcją wzroku, ma możliwość uzyskania dofinansowania na nabycie komputera ze specjalistycznym oprogramowaniem?

A. Z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

B. Z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

C. Z Narodowego Funduszu Zdrowia

D. Z Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń

Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) jest instytucją, która oferuje wsparcie finansowe osobom z orzeczoną niepełnosprawnością, w tym na zakup sprzętu komputerowego przystosowanego do ich potrzeb. Dofinansowanie obejmuje zarówno sam sprzęt, jak i specjalistyczne oprogramowanie, które ułatwia codzienne funkcjonowanie osobom z dysfunkcją narządu wzroku. Na przykład, w ramach programów wsparcia, PFRON oferuje dotacje, dzięki którym osoby z niepełnosprawnościami mogą zakupić komputery z oprogramowaniem przystosowanym do ich indywidualnych potrzeb, co ma kluczowe znaczenie w kontekście edukacji czy pracy zawodowej. Warto również zaznaczyć, że PFRON współpracuje z różnymi organizacjami pozarządowymi i instytucjami, co wzbogaca ofertę wsparcia, a także ułatwia dostępność środków dla osób niepełnosprawnych. Standardy dotyczące tego rodzaju dofinansowań są określone w przepisach prawa, a instytucje zajmujące się pomocą powinny działać zgodnie z zasadami równości i dostępności dla wszystkich osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 12

Pani Elżbieta od tygodnia mieszka w domu pomocy społecznej dla seniorów. Zamieszkuje w pokoju, w którym jest jeszcze dwóch lokatorów. Jakie działania opiekuna mogą wpłynąć na nawiązanie i utrzymanie kontaktów pani Elżbiety z innymi mieszkańcami?

A. Rozpoczynanie sytuacji do wspólnych dyskusji z innymi lokatorkami

B. Zorganizowanie wspólnego oglądania filmu o tematyce historycznej

C. Zorganizowanie spotkania podopiecznej z dyrektorem ośrodka

D. Motywowanie podopiecznej do jedzenia posiłków tylko w stołówce

Inicjowanie sytuacji do wspólnych rozmów ze współmieszkankami jest kluczowym działaniem, które bezpośrednio wpływa na nawiązywanie i podtrzymywanie relacji między podopiecznymi w domu pomocy społecznej. Wspólne rozmowy mogą sprzyjać budowaniu zaufania, a także umożliwiają wymianę doświadczeń oraz emocji, co jest niezbędne dla poprawy jakości życia osób starszych. Przykładem może być organizowanie regularnych spotkań, podczas których podopieczne mogą dzielić się swoimi historiami, co z kolei buduje poczucie wspólnoty. Standardy w opiece nad osobami starszymi zalecają aktywne angażowanie podopiecznych w interakcje społeczne, co przyczynia się do ich lepszego samopoczucia oraz obniża ryzyko izolacji. Takie działania powinny być częścią codziennego planu opieki i wsparcia, co potwierdzają badania pokazujące, że aktywne uczestnictwo w życiu społecznym zwiększa poczucie szczęścia i satysfakcji z życia.

Pytanie 13

Podczas analizy oddechu należy przeprowadzić ocenę:

A. słyszalności oddechów, zapachu oddechu oraz ruchów klatki piersiowej

B. słyszalności oddechów, zapachu oddechu oraz długości wydechu

C. częstotliwości oddechów na minutę, unoszenia klatki piersiowej oraz zapachu oddechu

D. częstotliwości oddechów w czasie minuty, rytmu i charakteru oddechu

Analiza oddechu jest wieloaspektowym procesem, który wymaga zrozumienia wielu jego komponentów. Odpowiedzi, które sugerują ocenę słyszalności oddechów, długości wydechu czy zapachu oddechu, pomijają kluczowe aspekty, które mają fundamentalne znaczenie w diagnostyce medycznej. Słyszalność oddechów może być pomocna, ale nie jest kluczowym wskaźnikiem stanu pacjenta, ponieważ nie dostarcza tak szczegółowych informacji jak analiza częstotliwości czy charakteru oddechu. Długość wydechu również nie jest standardowym wskaźnikiem oceny, ponieważ bardziej istotne jest zrozumienie, jak oddech funkcjonuje w kontekście ogólnego zdrowia pacjenta. Zapach oddechu może sugerować pewne problemy, takie jak ketoza czy infekcje, ale stanowi tylko jeden z wielu elementów, które należy uwzględnić. Przy ocenie oddechu nie można również zapominać o aspekcie, jakim jest rytm oddechu, który odgrywa istotną rolę w diagnostyce, a jego pominięcie w odpowiedzi prowadzi do niepełnej analizy stanu pacjenta. W medycynie kluczowe jest podejście holistyczne, które uwzględnia wszystkie istotne parametry, co jest zgodne z najlepszymi praktykami i standardami opieki zdrowotnej. Osoby pomijające te aspekty mogą nie tylko zaniżać jakość diagnozy, ale również narażać pacjentów na błędne mechanizmy terapeutyczne.

Pytanie 14

Najskuteczniejszą formą aktywnej rehabilitacji społecznej, w której uwzględniono elementy wypoczynku i która ma na celu poprawę sprawności, rozwijanie zaradności oraz pobudzanie i poszerzanie zainteresowań u osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym, będzie jej uczestnictwo

A. w treningu psychomotorycznym

B. w treningu autogennym

C. w rehabilitacji stacjonarnej

D. w turnusie rehabilitacyjnym

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Udział w turnusie rehabilitacyjnym stanowi optymalną formę aktywnej rehabilitacji społecznej, szczególnie dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym. Turnusy te są zaprojektowane tak, aby integrować różnorodne formy terapii, wypoczynku oraz edukacji, co sprzyja nie tylko poprawie sprawności fizycznej, ale także rozwijaniu umiejętności społecznych i zaradności życiowej. W ramach takich programów uczestnicy mają możliwość angażowania się w różnorodne aktywności, jak zajęcia artystyczne, sportowe czy wspólne wycieczki, co wpływa na ich samopoczucie oraz rozwój zainteresowań. Dodatkowo, turnusy te są często prowadzone przez wykwalifikowany personel, co zapewnia adekwatną opiekę oraz indywidualne podejście do każdego uczestnika. Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji, rehabilitacja powinna być zintegrowana i holistyczna, a turnusy rehabilitacyjne idealnie wpisują się w tę filozofię, łącząc terapię z relaksem i edukacją.

Pytanie 15

Opiekun powinien mieć świadomość, że do powszechnie występujących symptomów niedoczynności tarczycy zaliczają się:

A. częste oddawanie moczu, trudności ze snem, zwiększone pragnienie

B. ból w klatce piersiowej, utrata wagi, drżenie kończyn

C. dyskomfort w nadbrzuszu, kołatanie serca, biegunki

D. uczucie chłodu, przyrost masy ciała, nieustanne zmęczenie

Niektóre z odpowiedzi przedstawionych w pytaniu wykazują typowe nieporozumienia związane z objawami niedoczynności tarczycy. Na przykład, bóle w nadbrzuszu, kołatanie serca i biegunki nie są charakterystyczne dla tego schorzenia. Bóle w nadbrzuszu mogą sugerować problemy z przewodem pokarmowym, a kołatanie serca jest częściej związane z nadczynnością tarczycy lub innymi schorzeniami kardiologicznymi. Biegunki mogą także wskazywać na problemy żołądkowo-jelitowe, a nie na niedoczynność tarczycy. Częstomocz, bezsenność oraz wzmożone pragnienie, które pojawiają się w innej odpowiedzi, są objawami, które mogą sugerować cukrzycę lub inne zaburzenia metaboliczne, a nie niedoczynność tarczycy. W przypadku niedoczynności tarczycy, objawy takie jak uczucie zimna czy przyrost masy ciała są dużo bardziej charakterystyczne. Zrozumienie objawów i ich poprawna interpretacja są kluczowe w diagnostyce i leczeniu schorzeń tarczycy. Opiekunowie powinni unikać stereotypowego myślenia oraz opierać swoje diagnozy na solidnych podstawach klinicznych i laboratoryjnych, co jest zgodne z aktualnymi standardami medycznymi. Tylko zrozumienie właściwych objawów pozwoli na szybką i efektywną interwencję, co znacząco wpłynie na samopoczucie pacjentów.

Pytanie 16

Opiekun, udzielając wskazówek dotyczących pielęgnacji stóp podopiecznej z cukrzycą, wykorzystuje wsparcie

A. informacyjne

B. fizyczne

C. uczuciowe

D. oceniające

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wsparcie informacyjne w kontekście opieki nad osobami z cukrzycą, szczególnie w zakresie higieny stóp, odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu powikłaniom związanym z tą chorobą. Właściwa higiena stóp jest nie tylko istotna dla komfortu pacjenta, ale także dla zapobiegania poważnym problemom zdrowotnym, takim jak owrzodzenia czy amputacje. Opiekun przekazując informacje, powinien zwrócić uwagę na codzienne kontrole stóp, zalecając, aby podopieczna codziennie sprawdzała, czy nie ma ran, pęknięć czy zmian skórnych. Przykładem może być informowanie o konieczności stosowania odpowiednich kosmetyków do pielęgnacji stóp, które nie podrażnią skóry. Kolejnym aspektem wsparcia informacyjnego jest edukacja na temat odpowiedniego obuwia, które powinno być dobrze dopasowane i wykonane z materiałów pozwalających na cyrkulację powietrza. Dobrą praktyką jest również prowadzenie rozmów na temat diety i jej wpływu na zdrowie stóp, co ma znaczenie w kontekście zarządzania cukrzycą. Takie wsparcie wpływa na samodzielność pacjenta i jego zdolność do dbania o własne zdrowie, co jest zgodne z najlepszymi standardami opieki nad osobami z przewlekłymi schorzeniami.

Pytanie 17

Tworząc indywidualny plan pomocy dla mieszkańca, opiekun powinien szczególnie stosować się do zasad

A. subiektywizmu, autonomii

B. poszanowania godności, podmiotowości

C. współczucia, przedmiotowości

D. akceptacji, oceniania

Subiektywizm i autonomia, które pojawiają się w jednej z odpowiedzi, sugerują podejście oparte na osobistych odczuciach i wyborach, co może prowadzić do pomijania obiektywnych potrzeb i oczekiwań mieszkańca. Choć autonomia jest ważna, to jej realizacja musi być oparta na rzetelnej ocenie sytuacji i potrzeb mieszkańca, a nie jedynie na subiektywnych odczuciach. W kontekście opieki, współczucie i przedmiotowość, jak wskazuje inna odpowiedź, również nie są odpowiednie. Współczucie, jeśli nie jest właściwie ukierunkowane, może doprowadzić do paternalizmu, co jest sprzeczne z ideą podmiotowości. Z kolei przedmiotowość, która sugeruje traktowanie mieszkańca jako obiektu, a nie jako podmiotu z własnymi prawami, prowadzi do dehumanizacji i ignorowania indywidualnych potrzeb. W przypadku akceptacji i oceniania, te pojęcia mogą prowadzić do niezdrowego klimatu w relacji opiekun-mieszkaniec. Akceptacja nie powinna być mylona z brakiem krytyki; ważne jest, aby zmiany były wprowadzane z pełnym poszanowaniem godności mieszkańca, a ocena powinna być konstruktywna i oparta na rzeczywistych potrzebach, a nie na osobistych opiniach. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że każdy z tych błędnych podejść nie tylko osłabia relacje, ale także ogranicza możliwości wsparcia, które można zapewnić mieszkańcom.

Pytanie 18

Po wcześniejszym uzyskaniu zgody podopiecznej, opiekun powinien rozpocząć toaletę całego ciała podopiecznej leżącej w łóżku od umycia

A. oczu

B. uszu

C. zębów

D. dłoni

Wybór odpowiedzi dotyczących mycia uszu, oczu czy dłoni jako pierwszej czynności w toaletach całego ciała podopiecznej jest błędny i niezgodny z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami leżącymi. Mycie uszu, choć ważne, nie jest priorytetem w kontekście higieny jamy ustnej, która ma kluczowe znaczenie dla ogólnego zdrowia. Niewłaściwe podejście do kolejności czynności higienicznych może prowadzić do zwiększonego ryzyka chorób zapalnych, które wynikają z gromadzenia się bakterii w jamie ustnej. Z kolei mycie oczu jako pierwsze nie uwzględnia, że ich higiena powinna być dostosowana do potrzeb pacjenta, a nie stanowi pierwszego kroku w rutynie czyszczenia całego ciała. Dłonie to kolejny element, który powinien być myty, ale dopiero po zadbaniu o zdrowie jamy ustnej. Uporczywe pomijanie higieny jamy ustnej oraz niewłaściwe ustalanie priorytetów w pielęgnacji mogą prowadzić do dyskomfortu lub wręcz bólu u pacjenta, co negatywnie wpłynie na ich samopoczucie. Kluczowe w opiece nad osobami leżącymi jest stosowanie się do wytycznych higieny, które nakładają na opiekunów obowiązek dbania o zdrowie jamy ustnej pacjenta przed wszystkimi innymi czynnościami higienicznymi.

Pytanie 19

Miejscem, w którym nie wykonuje się wewnętrznego pomiaru temperatury ciała, jest

A. odbytnica

B. jama ustna

C. pachwina

D. pochwa

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Prawidłowa odpowiedź to 'pachwina', ponieważ nie jest to miejsce wewnętrznego pomiaru temperatury ciała. W medycynie za wewnętrzne pomiary uznaje się te, które są realizowane w otworach ciała, gdzie temperatura wewnętrzna może być dokładnie określona. Pomiar temperatury w jamie ustnej, odbytnicy oraz pochwie jest powszechnie stosowany i uznawany za standardowe metody, pozwalające na uzyskanie wiarygodnych wyników. Na przykład pomiar w odbytnicy jest uważany za najbardziej dokładny, zwłaszcza w kontekście oceny stanu zdrowia pacjenta, gdyż odzwierciedla temperaturę ciała blisko rdzenia termoregulacyjnego. W przypadku pomiaru w jamie ustnej, ważne jest, aby pacjent nie spożywał gorących lub zimnych napojów przed wykonaniem pomiaru, ponieważ może to zafałszować wyniki. Warto również zaznaczyć, że pomiar w pochwie jest stosowany głównie w niektórych kontekstach medycznych, takich jak monitorowanie cyklu menstruacyjnego. W praktyce klinicznej rozpoznawanie odpowiednich miejsc do pomiaru temperatury jest kluczowe dla diagnozowania i monitorowania stanu zdrowia pacjentów, co podkreśla znaczenie znajomości metod pomiarowych w zawodzie medycznym.

Pytanie 20

Jakie narzędzie należy zastosować do czyszczenia podłogi w pomieszczeniu, w którym przebywa pacjentka leżąca w łóżku i zmagająca się z silnym bólem głowy?

A. froterki

B. szczotki

C. mopa

D. odkurzacza

Odkurzacz, choć skuteczny w usuwaniu zanieczyszczeń z podłóg, jest niewłaściwym narzędziem w sytuacji, gdy podopieczna leży w łóżku i zmaga się z bólem głowy. Zastosowanie odkurzacza generuje znaczący hałas, co może pogarszać samopoczucie osoby cierpiącej na migreny czy inne dolegliwości bólowe. Dodatkowo, odkurzanie wiąże się z potrzebą podnoszenia i przesuwania mebli, co może być nieodpowiednie w przypadku osoby o ograniczonej mobilności. Froterka, z kolei, jest narzędziem do szorowania, które może być zbyt agresywne dla delikatnych powierzchni i wymaga więcej wysiłku fizycznego. Może to również prowadzić do niepotrzebnego zmęczenia osoby sprzątającej. Wreszcie, szczotka, mimo że może wydawać się odpowiednia do zbierania większych zanieczyszczeń, wymaga znacznego ruchu, co w kontekście osoby leżącej w łóżku jest niepraktyczne. Wybór odpowiedniego narzędzia do sprzątania powinien zawsze uwzględniać komfort i zdrowie podopiecznego oraz efektywność i praktyczność pracy osoby sprzątającej.

Pytanie 21

Jakie formy przymusu bezpośredniego są dozwolone w placówkach opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi?

A. Podanie leku bez zgody podopiecznego, przeniesienie do innej instytucji

B. Podanie leku bez zgody podopiecznego, unieruchomienie

C. Izolacja, zakaz przyjmowania gości przez 2 tygodnie

D. Unieruchomienie, zakaz wysyłania korespondencji przez 2 tygodnie

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'podanie leku bez zgody podopiecznego, unieruchomienie' jest poprawna, ponieważ w sytuacjach kryzysowych, gdy zdrowie psychiczne podopiecznego może być zagrożone, personel domów pomocy społecznej ma prawo stosować środki przymusu bezpośredniego. Izolacja i unieruchomienie są zgodne z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego oraz regulacjami dotyczącymi stosowania leków psychotropowych. W praktyce, unieruchomienie jest często stosowane w celu zapewnienia bezpieczeństwa zarówno podopiecznego, jak i innych osób w placówce. Przykładem może być sytuacja, w której osoba z zaburzeniami psychicznymi staje się agresywna - unieruchomienie może pomóc w opanowaniu sytuacji. Podanie leku bez zgody jest również akceptowalne, jeśli pacjent znajduje się w stanie, który uniemożliwia mu wyrażenie zgody, a leki te są niezbędne do stabilizacji jego stanu zdrowia. Ważne jest, aby te działania były dokumentowane oraz aby personel postępował zgodnie z procedurami, aby zapewnić przejrzystość i bezpieczeństwo.

Pytanie 22

Osoba cierpiąca na chorobę Parkinsona ma ograniczoną płynność ruchową, zauważalne są u niej drżenia spoczynkowe kończyn, lecz nie ma problemów z połykaniem. Jakie rozwiązanie można zastosować, aby ułatwić jej jedzenie?

A. zgłębnik

B. dietę papkowatą

C. talerz z przyssawką

D. karmienie przez opiekuna

Odpowiedź 'talerz z przyssawką' jest prawidłowa, ponieważ ten typ naczynia został zaprojektowany z myślą o osobach z ograniczoną sprawnością ruchową. U podopiecznego z chorobą Parkinsona, który doświadcza drżeń spoczynkowych, wykorzystanie talerza z przyssawką może znacznie ułatwić proces jedzenia, minimalizując ryzyko przesunięcia się talerza podczas podnoszenia jedzenia do ust. Przyssawka stabilizuje talerz na stole, co pozwala osobie z niepełnosprawnościami na skoncentrowanie się na jedzeniu, a nie na utrzymywaniu naczynia w miejscu. Praktyczne zastosowanie tego rozwiązania w domach opieki oraz w codziennym życiu osób z problemami ruchowymi jest zgodne z zasadami wsparcia osób z niepełnosprawnością, które podkreślają znaczenie stworzenia bezpiecznego i komfortowego środowiska do spożywania posiłków. Dodatkowo, ważne jest również, aby talerz był wykonany z materiałów łatwych do czyszczenia i trwałych, co jest istotne w kontekście utrzymania higieny. Wspieranie samodzielności w jedzeniu przy użyciu takich udogodnień znacząco poprawia jakość życia pacjentów.

Pytanie 23

Pacjentka, która brała aktywny udział w rehabilitacji, wróciła ze szpitala w 8. dniu po wszczepieniu endoprotezy stawu biodrowego. Opiekun powinien zadbać o przygotowanie dla niej

A. pionizatora.

B. laski wielopunktowej.

C. kuli pachowej.

D. kul łokciowych.

Wybór pionizatora jako wsparcia po wszczepieniu endoprotezy stawu biodrowego może wydawać się intuicyjny, jednakże nie jest on odpowiedni na tym etapie rehabilitacji. Pionizatory są często używane w przypadkach, gdy pacjent ma znaczne trudności z zachowaniem pozycji siedzącej lub stojącej, ale nie są to urządzenia, które powinny być regularnie stosowane do poruszania się. Kul pachowe, z kolei, są przeznaczone głównie dla osób, które potrzebują więcej wsparcia w górnej części ciała, co w przypadku pacjenta po endoprotezie stawu biodrowego nie jest zbyt istotne. Te urządzenia mogą przekładać się na nieprawidłowe obciążenie stawu biodrowego, co może prowadzić do kontuzji lub opóźnienia w procesie rehabilitacji. Laska wielopunktowa, mimo iż stabilniejsza niż tradycyjna laska, również nie zapewnia odpowiedniego wsparcia w porównaniu do kul łokciowych. Użycie tych nieodpowiednich form wsparcia może prowadzić do błędnych wzorców ruchowych, co z czasem może wpływać na rekonwalescencję oraz powrót do pełnej sprawności. To istotne, aby pacjenci korzystali z odpowiednich narzędzi, które są dostosowane do ich aktualnych potrzeb i etapu rehabilitacji, co z kolei sprzyja efektywnej regeneracji oraz minimalizowaniu ryzyka powikłań.

Pytanie 24

Osoba niewidoma z powodu swojej niepełnosprawności napotka przede wszystkim trudności

A. w komunikacji z pracownikami domu pomocy społecznej

B. w samodzielnym wypełnianiu formularzy urzędowych

C. w uruchamianiu sprzętu RTV

D. w dokonywaniu zakupów w sklepie z obsługą sprzedawcy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Osoba niewidoma napotyka szereg wyzwań związanych z codziennymi czynnościami. Wypełnianie druków urzędowych wymaga nie tylko umiejętności czytania i pisania, ale także zdolności do interpretacji skomplikowanej terminologii oraz zrozumienia kontekstu prawnego. Formularze urzędowe często zawierają małe czcionki, złożone pytania i różnorodne instrukcje, co staje się szczególnie problematyczne w przypadku osób niewidomych, które nie mają możliwości zapoznania się z treścią wzrokowo. Standardy dostępności, takie jak WCAG (Web Content Accessibility Guidelines), podkreślają wagę dostępności informacji i konieczność wprowadzenia rozwiązań, które umożliwiają osobom z niepełnosprawnościami skuteczne wypełnianie dokumentów. Na przykład wykorzystanie programów do odczytu ekranu oraz technik brajlowskich może wspierać osoby niewidome w nauce i samodzielnym wypełnianiu takich formularzy. Ponadto, inicjatywy społeczne i wsparcie ze strony instytucji publicznych zwiększają szanse na pełne uczestnictwo osób niewidomych w życiu społecznym.

Pytanie 25

Które z działań opiekuna może prowadzić do wypalenia zawodowego?

A. Unikanie trudnych sytuacji

B. Częste korzystanie z urlopu

C. Perfekcjonizm w pracy

D. Akceptacja swoich ograniczeń

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Perfekcjonizm w pracy to postawa, która może prowadzić do wypalenia zawodowego, ponieważ wiąże się z nieustannym dążeniem do idealnych wyników, co często przekłada się na nadmierny stres i napięcie. Osoby perfekcjonistyczne mają tendencję do stawiania sobie nierealistycznych standardów, co skutkuje chronicznym poczuciem niedosytu i niezadowolenia z wykonanej pracy. Przykładem może być nauczyciel, który poświęca nadmierną ilość czasu na poprawę każdego zadania, co prowadzi do zaniedbywania innych obowiązków i odpoczynku. W branży opiekuńczej, gdzie emocjonalne i fizyczne zaangażowanie jest niezbędne, perfekcjonizm może skutkować wypaleniem, ponieważ opiekunowie mogą czuć, że zawsze muszą być „doskonali”, co powoduje ich wypalenie. Dobre praktyki zalecają balans między dążeniem do jakości a akceptacją faktu, że nie wszystko musi być idealne, co wspiera zdrowie psychiczne i efektywność w pracy.

Pytanie 26

Zachęcając podopieczną z poważną nadwagą do aktywnego spędzania czasu wolnego, warto zasugerować jej uczestnictwo

A. w chromoterapii

B. w choreoterapii

C. w logoterapii

D. w helioterapii

Wybór chromoterapii, helioterapii czy logoterapii jako metod mobilizowania osób z nadwagą do aktywności fizycznej jest błędny z kilku fundamentalnych powodów. Chromoterapia, czyli terapia kolorem, opiera się na założeniu, że różne kolory mogą wpływać na samopoczucie i zdrowie psychiczne, ale nie angażuje ciała w fizyczną aktywność, co jest kluczowe dla osób z nadwagą. Helioterapia, polegająca na korzystaniu z naturalnego światła słonecznego, również nie zapewnia strukturalnego ruchu ani nie adresuje problemu nadwagi w sposób aktywny. Z kolei logoterapia, skoncentrowana na poszukiwaniu sensu życia, jest użyteczna w kontekście psychologicznym, jednak nie dostarcza fizycznych form aktywności, które są istotne dla poprawy kondycji ciała i zdrowia metabolicznego. Warto zauważyć, że podejścia te nie są zaprojektowane z myślą o poprawie sprawności fizycznej ani redukcji masy ciała, co może prowadzić do błędnych założeń, że mogą one zastąpić aktywność fizyczną w kontekście terapeutycznym. Kluczowe jest zrozumienie, że aktywność fizyczna, jaką oferuje choreoterapia, jest nie tylko skuteczna, ale i niezbędna dla osób borykających się z nadwagą, co czyni ją właściwym wyborem w tym kontekście.

Pytanie 27

Podczas mycia rąk podopiecznej w sposób higieniczny, jakie powinno być czas mycia po ich namydleniu?

A. 5 - 10 sekund

B. 10 - 20 sekund

C. 80 - 90 sekund

D. 30 - 60 sekund

Czas mycia rąk, który wynosi 5 - 10 sekund, jest zdecydowanie zbyt krótki, aby skutecznie usunąć wszelkie zanieczyszczenia i patogeny. W ciągu takich kilku sekund można jedynie wstępnie zmyć brud, nie osiągając jednak pełnej efektywności w eliminacji bakterii i wirusów. Ponadto, odpowiedzi sugerujące 10 - 20 sekund również są niewystarczające, ponieważ nie zapewniają wystarczającej ilości czasu na dokładne pokrycie całej powierzchni rąk mydłem i wykonanie niezbędnych ruchów, by skutecznie usunąć zanieczyszczenia ze wszystkich zakamarków. Czas mycia rąk jest kluczowym elementem w profilaktyce zakażeń, a zbyt krótki okres może prowadzić do mylnego przekonania o ich czystości, co z kolei może stwarzać ryzyko dla siebie i innych. Warto również zauważyć, że odpowiedzi sugerujące 80 - 90 sekund mogą budzić wątpliwości, ponieważ nie tylko są niepraktyczne, ale mogą prowadzić do frustracji i zniechęcenia do regularnego mycia rąk. W rzeczywistości, to nie tylko długość czasu, ale również technika mycia rąk, jak i stosowanie odpowiednich materiałów, mają kluczowe znaczenie dla skuteczności tego procesu. Niezrozumienie tych aspektów prowadzi do błędnych przekonań o skuteczności higieny rąk i może przyczyniać się do nieodpowiednich praktyk w obszarach, gdzie higiena jest szczególnie istotna.

Pytanie 28

20-letnia osoba z istotną niepełnosprawnością intelektualną nie umie korzystać ze sztućców, przygotować herbaty ani zrobić kanapki. Aby zwiększyć jej niezależność, opiekun powinien zastosować w swojej pracy

A. gry edukacyjne.

B. rozmowy.

C. demonstracje czynności.

D. warsztaty.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybór odpowiedzi 'pokazy czynności' jest zasadny, gdyż jest to metoda aktywnego uczenia się, która szczególnie dobrze sprawdza się w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Pokazy czynności polegają na bezpośrednim demonstrowaniu odpowiednich umiejętności, co pozwala uczniowi na obserwację i późniejsze naśladowanie. W przypadku podopiecznej, która nie potrafi posługiwać się sztućcami czy przygotować prostych posiłków, opiekun mógłby na przykład pokazać, jak krok po kroku przygotować kanapkę, wskazując jednocześnie na każdy etap tego procesu. Dzięki temu osoba z niepełnosprawnością ma szansę na zrozumienie sekwencji działań oraz nabycie umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla jej samodzielności. Takie podejście jest zgodne z zasadami metodologii nauczania opartego na doświadczeniu, która zaleca łączenie teorii z praktyką. Ponadto, standardy w pracy z osobami z niepełnosprawnościami wskazują na znaczenie dostosowywania metod edukacyjnych do indywidualnych potrzeb oraz możliwości uczniów, co podkreśla wagę personalizacji procesu nauczania.

Pytanie 29

Aby ocenić zdolność podopiecznego do samodzielnego zarządzania finansami oraz dokonywania zakupów, opiekun powinien wykorzystać skalę

A. Douglas

B. Katza

C. Barthel

D. Lawtona

Wybór niewłaściwej skali w ocenie umiejętności samodzielnego gospodarowania finansami może prowadzić do niepełnej lub błędnej diagnozy sytuacji podopiecznego. Skala Barthel, choć użyteczna w ocenie zdolności do wykonywania codziennych czynności, koncentruje się głównie na fizycznych umiejętnościach, takich jak jedzenie, kąpiel czy poruszanie się, i nie uwzględnia aspektu finansowego oraz umiejętności podejmowania decyzji dotyczących zakupów. Używanie tej skali w kontekście oceny umiejętności zarządzania pieniędzmi może prowadzić do mylnych wniosków, ponieważ nie dostarcza pełnego obrazu zdolności podopiecznego w tej dziedzinie. Podobnie, skala Douglas, która jest wykorzystywana do oceny stanu zdrowia psychicznego, nie jest odpowiednia do analizy zdolności praktycznych związanych z codziennym zarządzaniem finansami. Z kolei skala Katza, skoncentrowana na ocenie aktywności życiowej, także nie skupia się na aspekcie gospodarowania pieniędzmi. Wybierając niewłaściwe narzędzie oceny, można trafić na typowe błędy myślowe, takie jak generalizacja umiejętności do ogólnych zdolności, co może skutkować nierzetelnymi wynikami i nieefektywnymi interwencjami. Dobrze ukierunkowana ocena umiejętności powinna zawsze bazować na odpowiednich narzędziach, które dokładnie odzwierciedlają poziom samodzielności i kompetencji w obszarze finansów.

Pytanie 30

Opiekun powinien zasugerować zajęcia terapeutyczne dla podopiecznej, emerytowanej bibliotekarki, która przed chorobą brała udział w tańcu i śpiewie w amatorskim zespole ludowym, a dwa tygodnie temu miała zabieg wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego i skarży się na nudę oraz brak aktywności, z zakresu

A. biblioterapii i muzykoterapii

B. hipoterapii i muzykoterapii

C. biblioterapii i choreoterapii

D. ergoterapii i choreoterapii

Wybór hipoterapii i muzykoterapii jako formy terapeutycznej dla omawianej podopiecznej jest nietrafiony z kilku powodów. Hipoterapia, czyli terapia z wykorzystaniem koni, jest formą rehabilitacji, która skupia się głównie na fizycznym aspekcie, wspierając rozwój motoryczny i równowagę, co może nie być adekwatne w przypadku osoby, która przeszła zabieg wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego. Dla podopiecznej, która zmaga się z ograniczeniami ruchowymi, hipoterapia może być zbyt wymagająca lub wręcz niemożliwa do zrealizowania. Muzykoterapia, choć ma swoje zalety, w połączeniu z hipoterapią nie tworzy zrównoważonego programu terapeutycznego, gdyż brakuje tu elementu literackiego, który mógłby angażować emocjonalnie i intelektualnie uczestniczkę. Z kolei w odpowiedziach dotyczących biblioterapii i choreoterapii, biblioterapia byłąby najlepszym wyborem, ponieważ łączy pasję do książek z terapią, co jest istotne dla osoby z takimi zainteresowaniami. Choreoterapia, która opiera się na ruchu i tańcu, może być również nieodpowiednia, biorąc pod uwagę aktualne ograniczenia fizyczne podopiecznej. Kluczowym błędem jest więc brak dostosowania terapii do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznego, co jest fundamentalnym założeniem w pracy z osobami starszymi. W kontekście rehabilitacji i terapii osób po zabiegach ortopedycznych, istotne jest, aby programy terapeutyczne były zindywidualizowane i oparte na preferencjach oraz możliwościach klientów, co zapewni im większą efektywność i satysfakcję z uczestnictwa w zajęciach.

Pytanie 31

Osobę z delikatnym krwawieniem z nosa należy

A. położyć na boku po stronie krwawienia, aby umożliwić swobodne spływanie krwi

B. położyć na boku po stronie krwawienia

C. posadzić z głową lekko pochyloną do tyłu

D. posadzić z głową lekko pochyloną do przodu i delikatnie ucisnąć skrzydełka nosa

Udzielenie złej odpowiedzi na to pytanie, takie jak posadzenie poszkodowanego z głową pochyloną ku tyłowi, wynika z nieporozumienia dotyczącego mechanizmu krwawienia z nosa oraz jego potencjalnych zagrożeń. Przy takim ułożeniu ciała, krew ma tendencję do spływania w dół gardła, co może prowadzić do zadławienia, a także do ryzyka wdychania krwi do płuc, co jest stanem niebezpiecznym. Położenie na boku po stronie krwawienia, również zaproponowane w niepoprawnych odpowiedziach, choć teoretycznie może wydawać się korzystne, w praktyce nie jest skuteczne w tamowaniu krwawienia z nosa. Tego rodzaju podejście może prowadzić do niewłaściwego zarządzania sytuacją, gdyż nie zapewnia odpowiedniego ucisku na naczynia krwionośne, co jest kluczowe w procesie zatrzymania krwawienia. Ponadto, podczas udzielania pierwszej pomocy ważne jest, aby poszkodowany znajdował się w pozycji, która minimalizuje stres i niepotrzebne ruchy. Dlatego istotne jest, aby zawsze kierować się aktualnymi wytycznymi i zaleceniami organizacji zajmujących się pierwszą pomocą, aby skutecznie reagować w sytuacjach zagrożenia.

Pytanie 32

Opiekun staje się dla osoby korzystającej z domu pomocy społecznej tzw. ważną postacią, gdy spędza z nią dłuższy czas

A. i stara się zaspokajać wszystkie jej zachcianki

B. i zaspokaja podstawowe potrzeby

C. i jest dla niej istotny, ma wpływ na jej wybory

D. i zna jej codzienny harmonogram oraz nawyki

Analizując inne odpowiedzi, można zauważyć, że ich treść nie oddaje istoty relacji pomiędzy opiekunem a mieszkańcem domu pomocy społecznej. Stwierdzenie, że opiekun powinien spełniać wszystkie zachcianki mieszkańca, prowadzi do niezdrowego układu, w którym opiekun traci swoją rolę jako osoba wspierająca, a staje się jedynie dostawcą wygód. Taka relacja może prowadzić do zależności i braku rozwoju osobistego mieszkańca. Zaspokajanie podstawowych potrzeb jest niewątpliwie kluczowym obowiązkiem opiekuna, jednak nie wystarcza to do zbudowania znaczącej relacji. Również twierdzenie, że opiekun staje się osobą znaczącą tylko wtedy, gdy zna rozkład dnia i zwyczaje mieszkańca, pomija kluczowy element emocjonalny tej relacji. Wiedza o zwyczajach jest ważna, ale sama w sobie nie buduje więzi opartej na zaufaniu i wzajemnym szacunku. Relacja opiekun-mieszkaniec powinna opierać się na wspólnym podejmowaniu decyzji, co wpływa na jakość życia mieszkańca oraz jego samopoczucie. Kluczowe jest zrozumienie, że w pracy z osobami potrzebującymi wsparcia, chodzi o aktywne uczestnictwo mieszkańców w życiu, a nie tylko o zaspokajanie ich podstawowych potrzeb fizycznych.

Pytanie 33

Zanim rozpoczniemy proces toalety całego ciała podopiecznego w łóżku, powinniśmy zapewnić odpowiednią temperaturę w pomieszczeniu, która powinna wynosić

A. 22°C - 26°C

B. 16°C - 18°C

C. 20°C - 21°C

D. 19°C - 20°C

Wybór zbyt niskiej temperatury, takiego jak 20°C - 21°C, 19°C - 20°C czy 16°C - 18°C, może nie zapewnić odpowiednich warunków dla przeprowadzenia toalety całego ciała. Temperatura poniżej 22°C zwiększa ryzyko dyskomfortu i może wpływać na samopoczucie pacjenta, szczególnie u osób z problemami krążeniowymi czy metabolicznymi, które mogą być bardziej wrażliwe na zmiany temperatury otoczenia. Zbyt chłodne środowisko może prowadzić do szoku termicznego, co jest szczególnie niebezpieczne dla pacjentów w stanie osłabienia. Przykładowo, temperatura 16°C - 18°C jest uważana za zbyt niską, a w takiej temperaturze może wystąpić ryzyko wystąpienia hipotermii, co może skutkować poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi. Dobre praktyki w opiece nad pacjentami uwzględniają dbałość o komfort termiczny jako podstawową zasadę pielęgnacji, dlatego kluczowe jest stosowanie się do zalecanych norm. Osoby zajmujące się opieką powinny być świadome, że niewłaściwe podejście do kwestii temperatury pomieszczenia może prowadzić do niepożądanych efektów zdrowotnych, a także wpływać na ich relację z pacjentem.

Pytanie 34

Osoba sprawująca opiekę powinna zaznajomić podopiecznego z wrzodem żołądka, żeby unikał w swojej diecie

A. kaszę jaglaną

B. mięso wołowe

C. pieczywo razowe

D. puree z ziemniaków

Eliminacja ziemniaków puree z diety osób z wrzodami żołądka nie jest uzasadniona. Ziemniaki puree są łatwostrawne, a ich konsystencja oraz neutralny smak sprawiają, że są często zalecane w diecie osób z problemami trawiennymi. Mięso wołowe również nie jest tak szkodliwe, jak mogłoby się wydawać. W rzeczywistości, dostarcza ono niezbędnych białek i żelaza, które są ważne dla ogólnego zdrowia. Kluczowe jest jedynie, aby wybierać chude kawałki i unikać przygotowywania ich w tłustych sosach. Kasza jaglana, z kolei, jest produktem lekkostrawnym i bezglutenowym, który może być korzystny dla osób z dolegliwościami żołądkowymi. Popełnianym przez niektórych błędem jest mylenie reakcji organizmu na konkretne produkty, a nie unikanie całych grup pokarmowych. Osoby z wrzodami powinny skupić się na umiarkowanej diecie oraz eliminowaniu produktów, które w ich przypadku rzeczywiście powodują dyskomfort. Ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem lub dietetykiem, aby ustalić indywidualny plan dietetyczny, który będzie dostosowany do potrzeb i stanu zdrowia pacjenta.

Pytanie 35

Opiekując się osobą zdiagnozowaną z chorobą Alzheimera, należy przede wszystkim skupić się na zaspokojeniu potrzeby

A. ruchu

B. szacunku

C. miłości

D. bezpieczeństwa

Wybór odpowiedzi związanych z miłością, ruchem czy szacunkiem, mimo że istotnych w kontekście ogólnych potrzeb człowieka, nie stanowi priorytetu w opiece nad osobami z chorobą Alzheimera. Miłość, chociaż fundamentalna dla dobrego samopoczucia, nie jest wystarczająca, jeśli osoba nie czuje się bezpieczna. Niezrealizowanie potrzeby bezpieczeństwa może prowadzić do niepokoju, dezorientacji, a nawet agresji. Ruch, z kolei, jest ważny dla zdrowia fizycznego, ale bez adekwatnej ochrony i obecności opiekuna, może stawać się niebezpieczny, zwłaszcza w przypadku osób z ograniczoną orientacją przestrzenną. Szacunek, chociaż kluczowy w budowaniu relacji, również nie ma pierwszorzędnego znaczenia, jeżeli nie zapewnimy podstawowych warunków życia. Właściwe podejście do opieki nad osobami z demencją powinno zawsze uwzględniać hierarchię potrzeb, opisaną w teorii Maslowa, gdzie bezpieczeństwo stoi na pierwszym miejscu. Ignorując tę podstawową potrzebę, ryzykujemy nie tylko dobre samopoczucie podopiecznego, ale także jego zdrowie oraz bezpieczeństwo, co może prowadzić do poważnych konsekwencji.

Pytanie 36

Sześć miesięcy temu u pana Krzysztofa zdiagnozowano schizofrenię paranoidalną. Zarówno podopieczny, jak i jego rodzina nie potrafią zaakceptować nowej rzeczywistości i nie znają metod radzenia sobie z tą chorobą. Jakie działania powinny być priorytetowo uwzględnione w planie wsparcia?

A. Socjoterapia

B. Terapia zajęciowa

C. Ergoterapia

D. Psychoedukacja

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Psychoedukacja to kluczowy element w procesie rehabilitacji osób zmagających się z zaburzeniami psychicznymi, w tym schizofrenią paranoidalną. Jej celem jest zwiększenie wiedzy pacjenta oraz jego rodziny na temat choroby, co pozwala na lepsze zrozumienie objawów i mechanizmów działania schorzenia. W przypadku pana Krzysztofa, psychoedukacja pomoże mu i jego bliskim zaakceptować nową sytuację życiową oraz nauczyć się skutecznych strategii radzenia sobie z chorobą. Praktycznymi przykładami psychoedukacji są szereg spotkań grupowych lub indywidualnych, które mogą obejmować tematy takie jak rozpoznawanie objawów, techniki zarządzania stresem oraz sposoby wsparcia w codziennym życiu. Wysokiej jakości programy psychoedukacyjne oparte na dowodach naukowych wykazują skuteczność w zmniejszaniu objawów i poprawie funkcjonowania społecznego pacjentów. Ponadto, psychoedukacja staje się niezwykle istotna w kontekście prewencji powrotów do cięższych epizodów choroby, co jest kluczowe w długoterminowym zarządzaniu schizofrenią.

Pytanie 37

W przypadku niesamodzielnego pacjenta leżącego z astmą oskrzelową, opiekun powinien ustawić go w pozycji

A. Trendelenburga

B. neutralnej

C. bocznej

D. Semi Fowlera

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź Semi Fowlera jest prawidłowa, ponieważ pozycja ta zapewnia optymalne ułożenie dla pacjentów z problemami oddechowymi, takimi jak astma oskrzelowa. Ułożenie w pozycji Semi Fowlera, czyli z uniesioną głową i tułowiem pod kątem około 30-45 stopni, umożliwia swobodniejszy przepływ powietrza do płuc, co jest kluczowe dla pacjentów z trudnościami w oddychaniu. Ponadto, taka pozycja zmniejsza ryzyko aspiracji pokarmów, co jest istotne podczas karmienia, szczególnie u pacjentów leżących. Dzięki uniesieniu górnej części ciała, pacjent ma łatwiejszy dostęp do jedzenia i picia, a opiekun ma lepszą kontrolę podczas podawania posiłków. Zgodnie z wytycznymi dotyczących opieki nad osobami z chorobami układu oddechowego, stosowanie pozycji Semi Fowlera jest uznawane za najlepszą praktykę, co potwierdzają liczne badania kliniczne. Warto również zrozumieć, że pozycjonowanie ma znaczenie nie tylko dla komfortu pacjenta, ale także dla jego bezpieczeństwa i efektywności terapii.

Pytanie 38

Do potrzeb podstawowych zalicza się potrzeby:

A. odżywiania, snu, przyjaźni

B. snu, miłości, uznania

C. odżywiania, snu, wydalania

D. odżywiania, snu, szacunku

Wybór odpowiedzi "odżywiania, snu, wydalania" jest prawidłowy, ponieważ te potrzeby należą do podstawowych potrzeb fizjologicznych, które są kluczowe dla przetrwania człowieka. Hierarchia potrzeb według Abrahama Maslowa wskazuje, że potrzeby niższego rzędu obejmują te, które są niezbędne do funkcjonowania organizmu. Odżywianie dostarcza niezbędnych składników odżywczych, które wspierają metabolizm i dostarczają energii. Sen jest ważny dla regeneracji organizmu, utrzymania równowagi psychicznej i fizycznej. Wydalanie, jako proces usuwania zbędnych produktów przemiany materii, jest równie istotne, aby utrzymać homeostazę organizmu. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy można zaobserwować w medycynie oraz psychologii, gdzie zrozumienie tych podstawowych potrzeb wpływa na tworzenie strategii terapeutycznych oraz programów zdrowotnych. Warto również zauważyć, że nie spełnienie tych podstawowych potrzeb prowadzi do wielu problemów zdrowotnych, co podkreśla znaczenie ich zaspokajania w codziennym życiu.

Pytanie 39

Przedstawiona na rysunku czynność ratownicza to

A. wentylacja mechaniczna.

B. bezprzyrządowe udrożnienie dróg oddechowych.

C. przygotowanie do tlenoterapii.

D. przyrządowe udrożnienie dróg oddechowych.

Chociaż dostępne odpowiedzi mogą wydawać się podobne, każda z nich odnosi się do innego aspektu udrożnienia dróg oddechowych. Wentylacja mechaniczna to proces, w którym używa się urządzeń do wspomagania oddychania pacjenta, co jest zupełnie inną techniką niż bezprzyrządowe udrożnienie, które polega na manualnym działaniu w sytuacjach kryzysowych. Przygotowanie do tlenoterapii również nie odpowiada na sytuację, w której należy natychmiastowo udrożnić drogi oddechowe, ponieważ jest to działanie, które podejmujemy w celu podania tlenu pacjentowi, a nie w celu usunięcia przeszkody w oddychaniu. Z kolei przyrządowe udrożnienie dróg oddechowych odnosi się do użycia specjalistycznych narzędzi, takich jak rurki intubacyjne, które stosuje się w innych sytuacjach klinicznych. Typowym błędem jest mylenie tych technik i myślenie, że wszelkie działania związane z dróg oddechowych są równoważne. Kluczowe jest zrozumienie kontekstu zastosowania każdej z technik oraz ich różnic, aby skutecznie reagować w sytuacjach nagłych i wiedzieć, kiedy zastosować konkretne metody. Uświadomienie sobie tych różnic jest fundamentalne dla prawidłowego postępowania w warunkach zagrożenia życia.

Pytanie 40

Opiekun powinien wspierać podopiecznego w wymianie odzieży intymnej?

A. z nadciśnieniem tętniczym

B. z nerwicą lękową

C. z chorobą Parkinsona

D. z nadczynnością tarczycy

Pomoc w zmianie bielizny osobistej nie jest typową praktyką w kontekście opieki nad osobami z nerwicą lękową, nadczynnością tarczycy czy nadciśnieniem tętniczym. Nerwica lękowa to zaburzenie psychiczne, które objawia się lękiem i niepokojem, ale nie wpływa bezpośrednio na fizyczną zdolność do samodzielnego wykonywania prostych czynności, takich jak zmiana bielizny. Chociaż osoby z tym zaburzeniem mogą potrzebować wsparcia emocjonalnego, to jednak ich potrzeby fizyczne są często inne i nie wymagają fizycznej interwencji w codziennych czynnościach. Z kolei nadczynność tarczycy, charakteryzująca się nadmierną produkcją hormonów tarczycy, może prowadzić do różnych objawów, takich jak zwiększona potliwość, ale nie wpływa na zdolność do wykonywania takich zadań jak zmiana bielizny, chyba że pacjent ma dodatkowe problemy zdrowotne. Nadciśnienie tętnicze, będące schorzeniem układu krążenia, również nie stanowi przeszkody w samodzielnym wykonywaniu czynności związanych z higieną osobistą. Warto zwrócić uwagę, że kluczowe w pracy opiekuna jest dostosowanie pomocy do indywidualnych potrzeb podopiecznych, a nie generalizowanie ich potrzeb zdrowotnych w oparciu o zaburzenia, które nie wpływają na ich sprawność fizyczną.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej