Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 19 lipca 2025 22:18
Data zakończenia: 19 lipca 2025 22:32

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Osoba z chorobą Parkinsona ma trudności z przełykaniem jedzenia. Często zdarza jej się dławić i krztusić. Jakie potrzeby są u niej zaburzone?

A. Afiliacji i uznania

B. Fizjologiczne i samorealizacji

C. Afiliacji i bezpieczeństwa

D. Fizjologiczne i bezpieczeństwa

Podopieczny z chorobą Parkinsona, który ma trudności w połykaniu pokarmów, cierpi na zaburzenia związane z potrzebami fizjologicznymi i bezpieczeństwa. Potrzeby fizjologiczne obejmują podstawowe funkcje życiowe, takie jak prawidłowe odżywianie i zdolność do połykania. Dławienie się i krztuszenie przy jedzeniu wskazują na zaburzenia w tym zakresie, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, takich jak niedożywienie czy aspiracja pokarmów do dróg oddechowych. Potrzeba bezpieczeństwa natomiast dotyczy poczucia braku zagrożenia i stabilności. Osoba z trudnościami w połykaniu może doświadczać lęku i niepokoju związanych z jedzeniem, co potęguje uczucie zagrożenia. W kontekście opieki nad osobami z chorobą Parkinsona, kluczowe jest stosowanie strategii, które zwiększają bezpieczeństwo podczas posiłków, takie jak: podawanie pokarmów w odpowiedniej konsystencji, odpowiednia pozycja ciała podczas jedzenia i zapewnienie wsparcia psychologicznego. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentami neurologicznymi, ważne jest ciągłe monitorowanie zdolności pacjenta do połykani i dostosowywanie diety do jego możliwości.

Pytanie 2

Grawerowanie, inkrustacja, lutowanie oraz nitowanie stanowią zestaw działań realizowanych podczas pracy w warsztacie

A. stolarskiej

B. kaletniczej

C. metaloplastycznej

D. krawieckiej

Grawerowanie, inkrustowanie, lutowanie i nitowanie to techniki charakterystyczne dla pracowni metaloplastycznej, w której obróbka metali zajmuje centralne miejsce. Grawerowanie polega na wycinaniu lub ryciu wzorów na powierzchni metalu, co umożliwia tworzenie dekoracyjnych elementów, takich jak biżuteria czy elementy użytkowe. Inkrustowanie to technika wkładania innych materiałów, np. kamieni szlachetnych, w powierzchnię metalu w celu uzyskania efektownego wzoru. Lutowanie jest procesem łączenia metali za pomocą stopu o niższej temperaturze topnienia, co jest niezbędne w produkcji skomplikowanych konstrukcji metalowych. Nitowanie to metoda trwałego łączenia dwóch lub więcej elementów poprzez wprowadzenie nitu, co znajduje zastosowanie w budownictwie, motoryzacji oraz w produkcji sprzętu. Te umiejętności są kluczowe wśród metaloplastyków, a ich znajomość pozwala na realizację złożonych projektów zgodnych z normami jakości branżowej, takimi jak ISO 9001, co zapewnia wysoką jakość wykonania i trwałość końcowych produktów.

Pytanie 3

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych

B. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka

C. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego

D. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego

Dokumentacja działań w terapii zajęciowej jest kluczowym elementem zarówno dla uczestników, jak i dla osób bliskich oraz instytucji zarządzających programami terapeutycznymi. Odpowiedzi sugerujące, że głównym celem dokumentacji jest przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestników procesu terapeutycznego, mimo że jest to istotny aspekt, nie uwzględniają fundamentalnej roli, jaką odgrywa bezpośrednia informacja zwrotna dla samych uczestników. Osoby bliskie mogą mieć swoje oczekiwania i wątpliwości, jednak to uczestnicy powinni być na pierwszym miejscu w procesie terapeutycznym, gdyż to ich rozwój i samopoczucie są najważniejsze. Jeśli chodzi o działania kontrolne wobec realizacji programu placówki, to również jest to ważne, ale nie jest to podstawowy cel dokumentacji. Monitorowanie i ocena programu są niezbędne, aby zapewnić jego efektywność i zgodność z przyjętymi standardami, jednak te działania nie są bezpośrednio związane z indywidualnym rozwojem uczestników. Z kolei ocena kwalifikacji terapeuty zajęciowego, chociaż istotna, nie powinna być głównym powodem dokumentowania działań terapeutycznych. Kluczowe jest, aby dokumentacja koncentrowała się przede wszystkim na postępach i potrzebach uczestników, co jest zgodne z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na indywidualne podejście do każdego uczestnika. W praktyce, dokumentacja powinna stanowić narzędzie do wspierania uczestników w ich osobistym rozwoju, a nie tylko narzędzie do oceny pracy terapeuty.

Pytanie 4

Która z poniższych aktywności jest przykładem ergoterapii?

A. Czytanie książek przyrodniczych

B. Wykonywanie prostych prac domowych

C. Medytacja w ciszy

D. Słuchanie muzyki relaksacyjnej

Ergoterapia, znana również jako terapia zajęciowa, to forma terapii, która wykorzystuje codzienne czynności do rehabilitacji i wsparcia osób z różnymi dysfunkcjami fizycznymi, psychicznymi lub rozwojowymi. Jej celem jest pomoc pacjentom w osiągnięciu jak największej samodzielności i poprawie jakości życia poprzez rozwijanie umiejętności potrzebnych do wykonywania codziennych czynności. Wykonywanie prostych prac domowych jest doskonałym przykładem ergoterapii, ponieważ angażuje pacjentów w rzeczywiste zadania, które mogą zwiększyć ich funkcjonalność i niezależność w życiu codziennym. Na przykład, osoba po udarze może ćwiczyć składanie ubrań, co nie tylko rozwija umiejętności motoryczne, ale także buduje poczucie własnej wartości i sprawczości. Ergoterapeuci często dostosowują te aktywności, aby były bezpieczne i odpowiednio wyzwaniające dla pacjenta, co może obejmować modyfikację środowiska lub użycie specjalistycznego sprzętu. Praktyczne podejście ergoterapii pozwala pacjentom na lepsze zrozumienie i wykorzystanie ich zdolności w różnych aspektach życia.

Pytanie 5

Ustawienie szpar powiekowych pod kątem, uszy osadzone blisko, krótki nos z płaskim czubkiem i szerokim grzbietem to cechy zewnętrzne typowe dla jakiego zespołu?

A. Klinefeltera

B. Angelmana

C. Retta

D. Downa

Odpowiedź na pytanie jest prawidłowa, ponieważ opisane cechy zewnętrzne, takie jak skośne ustawienie szpar powiekowych, nisko osadzone uszy, krótki nos z płaską nasadą oraz szeroki grzbiet, są charakterystyczne dla zespołu Downa, znanego również jako trisomia 21. Zespół Downa jest jedną z najczęstszych wad genetycznych, związanych z obecnością dodatkowego chromosomu 21, co prowadzi do różnorodnych cech fizycznych oraz intelektualnych. W praktyce, diagnostyka zespołu Downa polega na obserwacji tych konkretnych cech oraz przeprowadzaniu badań genetycznych, takich jak kariotypowanie, które pozwalają na identyfikację anomalii chromosomalnych. Wiedza na temat cech zewnętrznych zespołu Downa jest istotna w kontekście wczesnej interwencji medycznej oraz wsparcia psychologicznego, co może znacząco wpłynąć na jakość życia osób z tym zespołem. Rozpoznanie i zrozumienie objawów zespołu Downa oraz ich wpływu na rozwój dziecka jest kluczowe w pracy z pacjentami oraz ich rodzinami, a także ma zastosowanie w edukacji i rehabilitacji.

Pytanie 6

Jaką technikę aktywnego słuchania wykorzystuje terapeuta zajęciowy, gdy mówi do podopiecznego "Z tego co mówisz, rozumiem, że chodziło o ..."?

A. Sugestia

B. Parafrazowanie

C. Moralizowanie

D. Motywowanie

Techniki aktywnego słuchania są mega ważne w terapii zajęciowej, bo pomagają w komunikacji i budowaniu relacji z podopiecznymi. Zachęcanie to sposób, żeby nakłonić kogoś do mówienia dalej, używając odpowiednich pytań czy zdań. Chociaż to ważne w terapii, to nie jest to samo co parafrazowanie, bo to wymaga dokładniejszego oddania wypowiedzi. Podpowiadanie to w ogóle inna historia, bo daje rozwiązania i może zniechęcić podopiecznego do mówienia samodzielnie. W terapii kluczowe, żeby to podopieczny był na pierwszym planie, a terapeuta tylko mu pomagał. Moralizowanie to już w ogóle nie to, bo wprowadza ocenę, które mogą zblokować komunikację. Takie podejście sprawia, że podopieczny może się czuć niekomfortowo w wyrażaniu swoich uczuć i myśli, a to nie jest cel terapii. Warto znać te różnice, bo każda technika ma swoje miejsce i wpływa na relację terapeutyczną.

Pytanie 7

Osoba z nadmiernym napięciem w mięśniach oraz trudnościami w koordynacji ruchowej interesuje się zwierzętami i pragnie się nimi zajmować. Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w celu wspierania jego aktywności fizycznej?

A. Hipoterapię

B. Silwoterapię

C. Ludoterapię

D. Hilaroterapię

Hipoterapia jest metodą terapeutyczną, w której wykorzystuje się konie w celu poprawy stanu zdrowia psychofizycznego pacjentów. W kontekście podopiecznego z nadmiernym napięciem mięśniowym oraz zaburzeniami w zakresie koordynacji ruchowej, hipoterapia stanowi doskonały wybór. Dzięki kontaktowi z koniem, pacjent angażuje się w różnorodne formy aktywności fizycznej, co przyczynia się do redukcji napięcia mięśniowego oraz rozwijania umiejętności motorycznych. Konie poruszają się w sposób dynamiczny, co wymusza na jeźdźcu dostosowanie swojego ciała do ruchów zwierzęcia, co znacząco wpływa na poprawę równowagi, koordynacji oraz propriocepcji. Ponadto, hipoterapia ma również walory psychiczne – kontakt ze zwierzęciem może przynieść ulgę w stresie oraz poprawić samopoczucie emocjonalne pacjenta. W praktyce terapeuci zajęciowi często łączą hipoterapię z innymi formami terapii, co potęguje efekty terapeutyczne i wspiera szerokie spektrum rozwoju podopiecznego. Warto również zaznaczyć, że hipoterapia jest zgodna z zaleceniami medycznymi oraz standardami terapii zajęciowej, co potwierdza jej skuteczność w pracy z osobami z różnymi niepełnosprawnościami.

Pytanie 8

Terapeuta zajęciowy, rozmawiając z 12-letnią Anią, która ma niepełnosprawność intelektualną oraz nadpobudliwość emocjonalną, w celu lepszego zrozumienia przez nią prezentowanych informacji, powinien zastosować

A. wyłącznie komunikaty werbalne

B. gesty oraz mimikę, które towarzyszą słowom

C. wyłącznie komunikaty niewerbalne

D. proksemikę

Wybór gestów i mimiki jako towarzyszących słowom komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną oraz nadpobudliwością emocjonalną jest niezwykle istotny dla efektywności terapeutycznej. Dzieci z tego typu wyzwaniami często mają trudności z rozumieniem wyłącznie werbalnych komunikatów, dlatego wizualne wsparcie w postaci gestów i mimiki znacznie ułatwia im zrozumienie przekazywanych treści. Przykładowo, podczas opisywania prostych czynności, takich jak mycie rąk, terapeuta może użyć gestów ilustrujących każdy etap tej czynności, co nie tylko angażuje dziecko, ale również pomaga w zapamiętaniu procedury. Takie podejście jest zgodne z zasadami komunikacji wspierającej, które podkreślają znaczenie wielozmysłowego angażowania w proces dydaktyczny. Użycie mimiki, aby wyrazić emocje, oraz gesty potwierdzające lub ilustrujące daną myśl, mogą również poprawić relacje terapeutyczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 9

Specjalista oddiagnozował u pacjenta na oddziale psychiatrycznym syndrom Otella. Co to oznacza dla pacjenta?

A. wykazuje nieuzasadnioną, patologiczną zazdrość wobec partnerki

B. prezentuje się jako znana postać

C. jest przekonany o kontroli innych nad jego myślami

D. jest przekonany o deformacji swojej twarzy

Syndrom Otella, znany również jako 'zazdrość Otella', jest zaburzeniem psychicznym, które charakteryzuje się bezpodstawną, patologiczną zazdrością o partnera. Osoba cierpiąca na ten syndrom jest przekonana, że partnerka (lub partner) jest niewierny, co prowadzi do intensywnych emocji, stresu i często destrukcyjnych zachowań. Tego rodzaju zazdrość nie opiera się na faktach ani rzeczywistych dowodach, a jedynie na wewnętrznych przekonaniach. Syndrom ten ma swoje korzenie w problemach z zaufaniem oraz w niskiej samoocenie. W terapii psychologicznej kluczowe jest zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw tej patologii. Praca z pacjentem obejmuje naukę zdrowych strategii radzenia sobie z emocjami, rozwijanie umiejętności interpersonalnych oraz techniki wzmacniające poczucie własnej wartości. W praktyce terapeuci mogą stosować podejścia takie jak terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga pacjentom identyfikować i modyfikować negatywne myśli, a także uczy ich, jak radzić sobie z lękiem i obawami związanymi z relacjami.

Pytanie 10

Jakie jest główne zastosowanie programu komputerowego Canva?

A. przygotowywania przez terapeutę kalkulacji wydatków na wyposażenie pracowni

B. przygotowywania plakatów, zaproszeń oraz dyplomów na wydarzenia organizowane przez terapeutę zajęciowego

C. analizowania wyników skal diagnostycznych oraz opisywania przypadków w indywidualnej dokumentacji terapeutycznej pacjenta

D. odtwarzania plików audio podczas zajęć muzykoterapii

Program komputerowy Canva jest narzędziem skoncentrowanym na projektowaniu graficznym, które umożliwia użytkownikom łatwe i intuicyjne tworzenie różnorodnych materiałów wizualnych, takich jak plakaty, zaproszenia oraz dyplomy. Jego prosty interfejs oraz dostępność szablonów sprawiają, że jest szczególnie przydatny dla terapeutów zajęciowych chcących profesjonalnie przygotować materiały promujące wydarzenia, w których biorą udział ich podopieczni. W praktyce, terapeuci mogą za pomocą Canva szybko dostosować szablony do swoich potrzeb, dodając personalizowane teksty czy obrazy. Narzędzie to wspiera również standardy wizualnej komunikacji, przyczyniając się do atrakcyjności wizualnej przedstawianych treści. Warto zauważyć, że Canva oferuje bogaty zasób grafik i ilustracji, które mogą być używane bezpłatnie lub w ramach subskrypcji. Umożliwia to terapeucie tworzenie angażujących materiałów, które mogą zwiększyć zainteresowanie i zaangażowanie uczestników wydarzeń, co jest zgodne z dobrą praktyką w terapii zajęciowej i organizacji wydarzeń.

Pytanie 11

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. plastyczną terapię

B. silwoterapię

C. talasoterapię

D. filmoterapię

Plastyka terapeutyczna, czyli plastykoterapia, jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak rysowanie, malowanie czy modelowanie, do wspierania rozwoju dzieci z obniżoną sprawnością manualną oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. W kontekście indywidualnej terapii, plastykoterapia pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności manualnych poprzez angażujące i kreatywne działania, które są dostosowane do ich potrzeb. Umożliwia to nie tylko poprawę sprawności manualnej, ale również rozwijanie koordynacji oraz ekspresji emocjonalnej. Przykładem zastosowania plastykoterapii może być wprowadzenie dziecka do rytmu pracy z różnymi materiałami, co sprzyja zarówno poprawie chwytu, jak i koordynacji ruchowej. Wykorzystanie technik plastycznych w terapii jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z dziećmi, które wskazują na korzyści płynące z integracji sztuki w procesie rehabilitacji. Dzięki takiemu podejściu, dzieci mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także budować pewność siebie oraz motywację do dalszej nauki.

Pytanie 12

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest wypowiedź: Gdyby Pan bardziej się postarał, mógłby Pan już samodzielnie korzystać z toalety?

A. Zaniedbywanie.

B. Rozkazywanie.

C. Ocenianie.

D. Aprobowanie.

Odpowiedź 'Ocenianie' jest poprawna, ponieważ wypowiedź: 'Gdyby Pan się bardziej postarał, już dawno umiałby Pan sam skorzystać z toalety' zawiera osąd dotyczący zdolności i wysiłków drugiej osoby. Ocenianie to forma bariery komunikacyjnej, która polega na wydawaniu sądów o innych ludziach, co często prowadzi do obniżenia ich poczucia wartości i może blokować otwartą komunikację. W kontekście profesjonalnym, szczególnie w obszarze zdrowia i opieki społecznej, ważne jest, aby unikać oceniania, ponieważ może to wpływać negatywnie na relację z klientem i postrzeganą przez niego pomoc. Zamiast oceniać, warto stosować techniki aktywnego słuchania, które pomagają zrozumieć perspektywę drugiej osoby bez wydawania osądów. Przykładem może być zadawanie otwartych pytań, które zachęcają do refleksji i wyrażania uczuć, co prowadzi do lepszego zrozumienia i współpracy.

Pytanie 13

Pacjent przebywający na dziennym oddziale psychiatrycznym nieustannie obawia się, że może zachorować na poważną chorobę. Zdecydowanie zwiększył częstotliwość mycia dłoni, co na krótko daje mu poczucie kontroli i zmniejsza lęk. Z biegiem czasu czynność ta stała się przymusowa. Pacjent przejawia objawy

A. choroby afektywnej dwubiegunowej

B. zespołu Aspergera

C. osobowości dyssocjalnej

D. zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych

Odpowiedzi wskazujące na zespół Aspergera, chorobę afektywną dwubiegunową oraz osobowość dyssocjalną nie znajdują zastosowania w kontekście opisanego przypadku, ponieważ nie odzwierciedlają one wskazanych symptomów. Zespół Aspergera, będący częścią spektrum autyzmu, skupia się na trudnościach w interakcjach społecznych oraz ograniczonych zainteresowaniach, co nie pasuje do obrazu pacjenta obawiającego się choroby. Choroba afektywna dwubiegunowa z kolei charakteryzuje się epizodami manii oraz depresji, co nie jest związane z obsesjami ani kompulsjami. Osobowość dyssocjalna, definiowana przez brak empatii oraz skłonność do manipulacji, także nie odnosi się do lęków obsesyjnych oraz przymusowych zachowań. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych odpowiedzi obejmują mylenie objawów emocjonalnych z zachowaniami obsesyjno-kompulsyjnymi oraz nieodpowiednią analizę symptomów. Ważne jest, aby mieć na uwadze specyfikę każdego z zaburzeń psychicznych oraz ich definicje, aby uniknąć błędnych diagnoz i przekonań. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe w praktyce klinicznej oraz w podejmowaniu decyzji diagnostycznych.

Pytanie 14

Aby obserwować zachowanie uczestnika podczas cotygodniowej sesji treningowej umiejętności społecznych, terapeutą zajęciowym powinien zastosować metodę obserwacji

A. fragmentaryczną i indywidualną

B. całościową i ciągłą

C. częściową i pośrednią

D. sporadyczną i grupową

Obserwacja wycinkowa i indywidualna, dorywcza i grupowa oraz częściowa i pośrednia to podejścia, które nie dostarczają pełnego obrazu zachowań podopiecznego w kontekście treningu umiejętności społecznych. Metoda wycinkowa, polegająca na analizie fragmentów interakcji, może prowadzić do niepełnych lub błędnych wniosków, gdyż nie uwzględnia szerszego kontekstu, w jakim te zachowania mają miejsce. Dorywcza obserwacja może ograniczać się do sporadycznych momentów, co znacznie utrudnia zrozumienie ciągłości i dynamiki interakcji społecznych. Z kolei podejście częściowe koncentruje się na wybranych aspektach zachowania, co może prowadzić do pominięcia istotnych elementów, które kształtują całościowy obraz umiejętności społecznych. Obserwacja pośrednia, natomiast, polega na zbieraniu informacji z drugiej ręki, co nie jest wystarczająco wiarygodne i może wprowadzać dodatkowe zniekształcenia w analizie. Kluczowym błędem jest przekonanie, że fragmentaryczne podejścia są wystarczające do oceny złożoności interakcji społecznych, co nie jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej. Aby skutecznie wspierać rozwój umiejętności społecznych, konieczne jest zastosowanie metodologii, która uwzględnia całość zachowań oraz ich kontekst, co jest osiągalne jedynie przez obserwację całościową i ciągłą.

Pytanie 15

Zasada wykorzystywana w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest równoczesne oddziaływanie na różne aspekty życia pacjenta, nosi nazwę

A. stopniowania trudności

B. optymalnej stymulacji

C. wielostronności oddziaływań

D. powtarzalności oddziaływań

Podane odpowiedzi, takie jak "stopniowania trudności", "powtarzalności oddziaływań" oraz "optymalnej stymulacji", nie oddają istoty terapii opartej na zasadzie wielostronności oddziaływań. Zasada stopniowania trudności odnosi się do technik terapeutycznych, które polegają na stopniowym wprowadzaniu wyzwań, co jest skuteczne w niektórych terapiach, na przykład w terapii ekspozycyjnej. Jednak nie zapewnia kompleksowego podejścia, jakie oferuje wielostronność oddziaływań. Powtarzalność oddziaływań może sugerować, że skuteczność terapii wynika z częstotliwości jej stosowania, co może być mylne. W rzeczywistości, różnorodność i dostosowanie oddziaływań do indywidualnych potrzeb pacjenta są kluczowe dla efektywności terapii. Optymalna stymulacja odnosi się często do teorii zajęć oraz angażowania pacjenta w różnorodne formy aktywności, ale nie uwzględnia całościowego wpływu, jaki różne sfery życia mają na stan psychiczny pacjenta. Dlatego podejścia te mogą prowadzić do ograniczonego rozumienia potrzeb terapeutycznych, co nie sprzyja pełnemu wsparciu pacjenta w jego złożonym procesie zdrowienia.

Pytanie 16

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącego warsztatów terapii zajęciowej, ocena indywidualnych efektów rehabilitacyjnych uzyskanych w pracy z uczestnikiem zajęć, przeprowadzana przez radę programową warsztatów, ma miejsce

A. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co dwa miesiące

B. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na rok

C. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co kwartał

D. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co pół roku

Odpowiedź "przy udziale uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na pół roku" jest poprawna, ponieważ zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku, analiza indywidualnych efektów rehabilitacji powinna być przeprowadzana w sposób inkluzyjny, co oznacza, że uczestnik powinien być aktywnie zaangażowany w proces oceny swoich postępów. Taki model współpracy nie tylko umożliwia lepsze zrozumienie własnych postępów przez uczestnika, ale także pozwala na dostosowanie programu terapeutycznego do jego indywidualnych potrzeb. Przykładem praktycznego zastosowania tego podejścia może być organizowanie regularnych spotkań, podczas których uczestnik może dzielić się swoimi odczuciami i doświadczeniami, co dodatkowo motywuje do dalszej pracy. Współpraca z uczestnikiem zwiększa także jego odpowiedzialność za proces rehabilitacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i rehabilitacji społecznej, gdzie aktywne uczestnictwo jest kluczowe dla skuteczności terapii oraz osiągania zamierzonych celów rehabilitacyjnych.

Pytanie 17

Osoba dorosła z orzeczeniem o sprzężonej niepełnosprawności oraz autyzmie poszukuje ośrodka dziennego, w którym mogłaby rozwijać swoje pasje i nawiązywać przyjaźnie. Jakiego rodzaju środowiskowy dom samopomocy powinien doradzić terapeuta zajęciowy jako miejsce, które zapewni program zgodny z wyrażonymi potrzebami oraz z wydanym orzeczeniem?

A. Typ C

B. Typ A

C. Typ B

D. Typ D

Typ A, Typ B oraz Typ C to różne formy środowiskowych domów samopomocy, które mogą nie spełniać wszystkich wymogów dla osób z niepełnosprawnościami sprzężonymi oraz autyzmem. W przypadku Typu A, zazwyczaj koncentruje się na wsparciu osób z jednorodnymi potrzebami, co ogranicza możliwości indywidualizacji podejścia do uczestników. W typie B, mimo dostępnych programów, może brakować specjalistycznych działań dostosowanych do osób z autyzmem, co wpływa na jakość wsparcia i zaangażowania uczestników. Typ C z kolei, często skupia się na aspektach rehabilitacyjnych, nie zawsze uwzględniając potrzeby społeczne i emocjonalne osób z autyzmem. Wybierając niewłaściwy typ, można narazić uczestników na sytuacje, które nie sprzyjają ich rozwojowi, co może prowadzić do frustracji i wzrostu izolacji społecznej. Kluczowym błędem jest więc nieuznawanie specyfiki potrzeb osób z autyzmem, co skutkuje niewłaściwym doborem programów i aktywności. Dla osób z takimi wyzwaniami istotne jest, aby placówka mogła oferować zindywidualizowane podejście, które uwzględnia zarówno ich zainteresowania, jak i możliwości rozwoju w środowisku sprzyjającym integracji społecznej.

Pytanie 18

Które z poniższych działań jest priorytetowe w pracy terapeuty zajęciowego z osobami starszymi cierpiącymi na depresję?

A. Prowadzenie zajęć z matematyki i logiki

B. Organizowanie wyjazdów zagranicznych

C. Skupienie się na intensywnych ćwiczeniach fizycznych

D. Stworzenie programu wsparcia emocjonalnego i społecznego

W pracy terapeuty zajęciowego z osobami starszymi cierpiącymi na depresję kluczowe jest stworzenie programu wsparcia emocjonalnego i społecznego. Osoby starsze często borykają się z poczuciem osamotnienia, utratą bliskich czy zmniejszonymi możliwościami społecznymi, co może nasilać objawy depresji. Terapeuta zajęciowy, tworząc takie programy, pomaga seniorom w budowaniu relacji, odnajdywaniu sensu życia i wzmacnianiu poczucia własnej wartości. Wsparcie emocjonalne i społeczne jest nie tylko podstawowym elementem terapii, ale też stanowi fundament do dalszej pracy nad poprawą jakości życia pacjentów. Programy te mogą obejmować różnorodne aktywności, takie jak grupy wsparcia, terapie sztuką, czy zajęcia integracyjne, które stymulują pozytywne interakcje społeczne. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na konieczność indywidualnego podejścia do każdego pacjenta oraz dostosowania programów do jego specyficznych potrzeb i zainteresowań. Właściwie zorganizowane wsparcie może znacząco poprawić samopoczucie seniorów, zmniejszyć objawy depresji oraz przyczynić się do ich lepszego funkcjonowania w społeczności.

Pytanie 19

Hipersomnia jest klasyfikowana jako zaburzenie

A. nastroju

B. snu

C. treści myślenia

D. spostrzegania

Hipersomnia jest zaburzeniem snu, które charakteryzuje się nadmierną sennością w ciągu dnia oraz przedłużonym czasem snu w nocy. Zrozumienie tego zaburzenia jest kluczowe dla specjalistów zdrowia psychicznego oraz osób pracujących w medycynie snu. Hipersomnia może być spowodowana różnorodnymi czynnikami, w tym zaburzeniami neurologicznymi, metabolicznymi oraz psychiatrycznymi. Przykłady zastosowania wiedzy dotyczącej hipersomnii obejmują identyfikację objawów przez lekarzy, co pozwala na wdrożenie odpowiednich metod terapeutycznych, takich jak terapia behawioralna czy farmakoterapia. Istotne jest także monitorowanie jakości snu pacjentów, które można przeprowadzać za pomocą polisomnografii, co jest standardem w diagnostyce zaburzeń snu. Warto pamiętać, że hipersomnia, jako odrębne zaburzenie, nie jest związana z treścią myślenia, spostrzeganiem czy nastrojem, chociaż te obszary mogą być również wpływane przez zaburzenia snu. Zrozumienie hipersomnii umożliwia lepsze wsparcie pacjentów i ich rodzin w codziennym funkcjonowaniu oraz poprawia jakość życia.

Pytanie 20

Metoda radzenia sobie z konfliktem, w której jedna strona stara się zdominować przeciwnika, wykorzystując wszelkie możliwe środki do wzmocnienia swojej pozycji, określana jest mianem

A. współpracy

B. walki

C. unikania

D. ulegania

Strategia walki w kontekście rozwiązywania konfliktów odnosi się do sytuacji, w której jedna ze stron dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem przeciwnika, starając się zyskać przewagę za pomocą różnych środków. Tego rodzaju podejście jest często stosowane w sytuacjach, gdzie interesy są sprzeczne, a zasoby ograniczone. Na przykład, w negocjacjach handlowych, jedna strona może przyjąć strategię walki, aby wynegocjować bardziej korzystne warunki umowy, co może obejmować stanowcze domaganie się lepszej ceny lub warunków dostawy. W ramach dobrych praktyk zarządzania konfliktami, strategia ta jest wskazana w sytuacjach, gdy nie ma możliwości kompromisu, jednak jej stosowanie wymaga ostrożności, aby nie pogłębiać negatywnych relacji. Warto również zaznaczyć, że nadmierne poleganie na strategii walki może prowadzić do eskalacji konfliktów oraz utraty zaufania pomiędzy stronami. Dlatego w wielu przypadkach wskazane jest równoważenie walki z innymi strategiami, takimi jak współpraca, aby osiągnąć długoterminowe korzyści.

Pytanie 21

Jakie etapy obejmuje proces terapeutyczny w terapii zajęciowej?

A. przegląd dokumentacji medycznej, ustalenie celów, tematyka zajęć, diagnoza

B. wstępna diagnoza, ustalenie celów, metod, planowanie terapii, ocena wyników

C. planowanie terapii, wybór metod, form, monitoring, określenie wyników

D. wstępna diagnoza, wywiad w środowisku, harmonogram, zalecenia

Pomimo, że wszystkie zaproponowane odpowiedzi zawierają elementy związane z procesem terapeutycznym, tylko jedna z nich prawidłowo odzwierciedla jego całościową strukturę. Wiele osób myli analizę dokumentacji medycznej z wstępną diagnozą, co może prowadzić do nieporozumień. Analiza dokumentacji ma charakter wspierający, lecz nie zastępuje bezpośredniego kontaktu z pacjentem, który jest kluczowy dla zebrania rzetelnych danych o jego potrzebach. Użycie wstępnej diagnozy jako pierwszego kroku jest kluczowe, ponieważ pozwala na ustalenie rzeczywistych problemów oraz preferencji terapeutycznych pacjenta. Następnie określenie celów jest fundamentalnym etapem, który często bywa pomijany w praktyce. Bez jasno zdefiniowanych celów, terapia staje się chaotyczna i mniej efektywna. Warto zauważyć, że harmonogram zajęć, choć istotny, nie jest sam w sobie wystarczającym krokiem. Rekomendacje, bez wcześniejszej diagnozy i celów, mogą prowadzić do mniej efektywnych metod pracy. Kolejnym istotnym błędem jest pomijanie oceny efektów terapii. Regularna ocena postępów jest niezbędna, aby dostosować plan terapeutyczny i reakcje na zmieniające się potrzeby pacjenta. W praktyce, brak systematycznej oceny może prowadzić do stagnacji w postępach terapeutycznych oraz frustracji zarówno pacjenta, jak i terapeuty. Właściwe podejście do terapii zajęciowej powinno być oparte na cyklu diagnozowania, planowania, działania i oceny, co jest zgodne z zasadami Evidence-Based Practice w terapii zajęciowej.

Pytanie 22

W trakcie rozmowy terapeuta nie kwestionuje argumentów swojego podopiecznego, nie stara się udowodnić własnych racji, a jego celem jest głębokie zrozumienie rozmówcy, jednocześnie zachowując spójność w obronie własnych przekonań oraz prawa do odmowy. Jaką technikę asertywnego zachowania, znaną jako ugięcie się, zastosował terapeuta?

A. Zdarta płyta

B. Jestem słoniem

C. FUKO

D. Jujitsu

Technika asertywnego zachowania, znana jako jujitsu, polega na umiejętnym przekształceniu argumentów rozmówcy w sposób, który pozwala na wyrażenie własnego stanowiska bez konfrontacji. Terapeuta, stosując tę technikę, nie tylko stara się zrozumieć perspektywę podopiecznego, ale także asertywnie broni swojego zdania. Przykładem może być sytuacja, w której podopieczny krytykuje decyzje terapeuty. Zamiast bezpośrednio bronić swojej racji, terapeuta może użyć stwierdzenia: "Rozumiem, że masz inne zdanie, ale dla mnie to ważne, aby pozostać przy tym podejściu, ponieważ przynosi ono efekty." Takie działanie odzwierciedla umiejętność obrony swoich przekonań bez agresji, co jest kluczowe w budowaniu relacji opartych na zaufaniu. Jujitsu jest techniką, która znajduje zastosowanie w wielu kontekstach, od psychoterapii po negocjacje, i jest zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji interpersonalnej.

Pytanie 23

Pacjent przebywający na oddziale psychiatrycznym od dwóch tygodni regularnie informuje terapeutę, że odczuwa ulatniający się gaz, mimo że w budynku nie ma instalacji gazowej. U niego występuje zaburzenie o charakterze

A. urojeń.

B. konfabulacji.

C. halucynacji.

D. amnezji.

Halucynacje to zjawiska percepcyjne, które występują w przypadku, gdy osoba doświadcza zmysłowych wrażeń, które nie mają podstaw w rzeczywistości. W przypadku pacjenta zgłaszającego uczucie ulatniającego się gazu, mimo braku instalacji gazowej, mówimy o halucynacjach węchowych. Halucynacje te mogą być wynikiem różnych stanów psychicznych, takich jak psychozy, zaburzenia afektywne czy schizofrenia. Ważne jest, aby w diagnostyce i terapii halucynacji uwzględniać kontekst medyczny oraz psychospołeczny pacjenta. W praktyce terapeutycznej, rozpoznanie halucynacji węchowych wymaga przeprowadzenia dokładnej oceny stanu zdrowia pacjenta, w tym wywiadu psychiatrycznego oraz obserwacji jego zachowań. Znajomość halucynacji, ich rodzajów i mechanizmów działania jest kluczowa w pracy terapeutycznej, ponieważ może wpłynąć na dobór odpowiednich strategii terapeutycznych, takich jak psychoterapia lub farmakoterapia, zgodnie z obowiązującymi standardami leczenia zaburzeń psychicznych. Warto także pamiętać, że halucynacje mogą być różnie postrzegane w różnych kulturach, co wymaga empatii i zrozumienia w pracy z pacjentami.

Pytanie 24

Pacjentka z urazowym uszkodzeniem mózgu ma problemy z przypominaniem sobie zdarzeń po wypadku. Taki typ zaburzeń to amnezja

A. globalna

B. następcza

C. psychogenna

D. wsteczna

Odpowiedź następcza jest poprawna, ponieważ odnosi się do sytuacji, w której osoba ma trudności z zapamiętywaniem informacji, które miały miejsce po określonym wydarzeniu, w tym przypadku urazie mózgu. Amnezja następcza jest typowym objawem uszkodzenia hipokampa lub innych struktur mózgowych odpowiedzialnych za pamięć krótkotrwałą i długotrwałą. Osoby z amnezją następczą mogą pamiętać zdarzenia sprzed urazu, ale mają trudności w przyswajaniu nowych informacji. W praktyce klinicznej ważne jest, aby zrozumieć mechanizmy amnezji następczej, ponieważ może to wpływać na terapię rehabilitacyjną. Należy stosować metody wspomagające zapamiętywanie, takie jak techniki mnemoniczne czy terapia poznawcza, aby pomóc pacjentom w powrocie do sprawności. Amnezja następcza jest również istotna w kontekście diagnostyki neurologicznej, gdzie jej rozpoznanie może wskazywać na konkretne uszkodzenia strukturalne mózgu, co jest kluczowe dla dalszego leczenia.

Pytanie 25

Terapeuta organizuje zespół reprezentantów ośrodka wsparcia społecznego do zawodów sportowych. 24-letnia podopieczna z zespołem Downa oraz znaczną krótkowzrocznością wykazuje dużą nadpobudliwość i wyraża chęć do aktywności fizycznej. W jaką dyscyplinę sportową terapeuta powinien jej zaproponować przygotowania?

A. Zawodów pływackich

B. Akrobacji na trampolinach

C. Turnieju boules

D. Biegów przełajowych

Zarówno biegi przełajowe, jak i turniej boules czy akrobacje na trampolinach, mają swoje specyficzne wymagania, które mogą nie być odpowiednie dla podopiecznej z zespołem Downa i znaczną krótkowzrocznością. Biegi przełajowe wymagają dobrej orientacji przestrzennej oraz umiejętności szybkiego podejmowania decyzji, co może stanowić wyzwanie dla osoby z ograniczeniem wzrokowym. Ponadto, terenowe warunki mogą prowadzić do potencjalnych zagrożeń związanych z upadkami czy kontuzjami. Akrobacje na trampolinach wymagają nie tylko zaawansowanej koordynacji, ale także dużej sprawności fizycznej oraz umiejętności przewidywania ruchów, co może być trudne do osiągnięcia dla osoby z nadpobudliwością i problemami ze wzrokiem. Z kolei turniej boules, mimo że wydaje się być mniej wymagającą dyscypliną, również nie dostarcza odpowiedniej aktywności fizycznej, jaką oferuje pływanie. Boules to gra wymagająca precyzji i cierpliwości, co może być trudne do zaadaptowania w przypadku osoby z wysokim poziomem nadpobudliwości. W przypadku wyboru aktywności fizycznej dla osób z niepełnosprawnościami, istotne jest uwzględnienie ich indywidualnych potrzeb oraz możliwości, a także stworzenie środowiska, które sprzyja wsparciu i integracji społecznej. Dlatego zawody pływackie stanowią najlepszy wybór, biorąc pod uwagę zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne.

Pytanie 26

Osoba przebywająca w środowiskowym domu samopomocy dla osób z przewlekłymi zaburzeniami psychicznymi ma trudności z zarządzaniem swoim gospodarstwem domowym. Aby lepiej zrozumieć jej sytuację społeczną, należy zasięgnąć porady

A. z trenerem personalnym

B. z psychiatrą

C. z pielęgniarką

D. z pracownikiem socjalnym

Zgłaszanie się do pielęgniarki, psychiatry czy trenera personalnego w celu analizy sytuacji społecznej podopiecznego nie jest uzasadnione z perspektywy profesjonalnych standardów pracy z osobami przewlekle psychicznie chorymi. Pielęgniarki zajmują się głównie aspektami zdrowotnymi, co oznacza, że ich rola koncentruje się na leczeniu i opiece medycznej. Choć mogą być źródłem informacji na temat zdrowia fizycznego pacjenta, nie mają kompetencji do oceny sytuacji społecznej czy rodzinnej, co jest kluczowe w omawianym przypadku. Psychiatrzy, z kolei, koncentrują się na diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń psychicznych, co również nie obejmuje pełnej analizy kontekstu społecznego życia pacjenta. Ich rolą jest terapia i farmakoterapia, a nie wsparcie w codziennych sprawach życiowych. Trener personalny, chociaż może być pomocny w aspekcie fizycznym, nie ma kompetencji w obszarze wsparcia społecznego i psychologicznego. Podejścia te odzwierciedlają typowe błędy myślowe, jakim jest deprecjonowanie roli pracowników socjalnych, którzy są wyspecjalizowani w złożonych problemach społecznych i psychicznych. Niezrozumienie tych różnic może prowadzić do nieefektywnego wsparcia osób potrzebujących, co w dłuższym okresie nie sprzyja ich rehabilitacji i integracji społecznej.

Pytanie 27

Warsztat introligatorski przeznaczony do terapii zajęciowej powinien być wyposażony

A. w obszerny stół, przybory krawieckie, maszyny do szycia, żurnale

B. w stół, kuchenkę elektryczną, obcinarkę, tłoczarkę do liter, kątownik

C. w stół stolarski, narzędzia do obróbki drewna, szkło płaskie oraz wypukłe

D. w stoły, krzesła, sztalugi, instrumenty muzyczne oraz materiały malarskie

Wybór złego wyposażenia do pracowni introligatorskiej, jak stół do obróbki drewna czy narzędzia, które się używa do drewna, to nie jest najlepsza decyzja. Introligatorstwo skupia się głównie na papierze, nie na drewnie. Stół stolarski sugeruje, że prace z drewnem są ważne, a to nieprawda w kontekście tej dziedziny. Narzędzia do obróbki drewna, jak piły czy wkrętaki, w ogóle się nie przydadzą. Szkło może być używane w niektórych artystycznych projektach, ale to nie jest typowe wyposażenie do terapii związanej z introligatorstwem. Ważne jest, żeby koncentrować się na narzędziach i materiałach, które rzeczywiście pomogą rozwinąć umiejętności manualne i kreatywność uczestników. Dlatego odpowiedzi, które dotyczą niewłaściwych materiałów, prowadzą do strat czasu i zasobów oraz ograniczają rozwój w introligatorstwie. Dobre wyposażenie powinno być dostosowane do celów terapeutycznych i sprzyjać rozwijaniu praktycznych umiejętności oraz kreatywności.

Pytanie 28

Jak brzmi zasada wykorzystywana w terapii pacjentów z problemami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest jednoczesne oddziaływanie na różne obszary życia pacjenta?

A. Wielostronności oddziaływań

B. Stopniowania trudności

C. Powtarzalności oddziaływań

D. Optymalnej stymulacji

Zasada wielostronności oddziaływań w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi polega na jednoczesnym oddziaływaniu na różne aspekty życia pacjenta, co pozwala na holistyczne podejście do leczenia. W praktyce oznacza to, że terapeuta nie skupia się wyłącznie na symptomach psychicznych, ale także uwzględnia kwestie społeczne, emocjonalne, fizyczne i środowiskowe. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz zasadami terapii integracyjnej, które podkreślają znaczenie złożoności ludzkiego doświadczenia. Przykładem może być terapia, w której równocześnie pracuje się nad relacjami interpersonalnymi pacjenta, jego rozwojem osobistym oraz zdrowiem fizycznym, co prowadzi do bardziej efektywnych rezultatów terapeutycznych. Holistyczne podejście sprzyja także poprawie jakości życia pacjentów oraz ich zdolności do radzenia sobie w różnych sytuacjach życiowych, co jest kluczowe w kontekście długoterminowej terapii.

Pytanie 29

Terapeuta organizuje zajęcia w ramach scenariusza w systemie stacyjnym (obwodowym). Co to oznacza?

A. wszyscy uczestnicy równocześnie wykonują tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni

B. uczestnicy przechodzą kolejno od stanowiska do stanowiska i wykonują po kolei różne czynności

C. każdy z członków grupy realizuje indywidualnie różne zadanie na przypisanym stanowisku

D. każdy z uczestników wykonuje odrębne zadanie w asyście terapeuty na przypisanym stanowisku

W analizowanej sytuacji występuje kilka błędnych koncepcji dotyczących organizacji zajęć w systemie stacyjnym. Po pierwsze, zrozumienie, że wszyscy uczestnicy wykonują równocześnie tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni jest mylące, ponieważ system obwodowy bazuje na rotacji i różnorodności zadań. Takie podejście, które zakłada jednoczesne wykonywanie tej samej czynności, może prowadzić do stagnacji w rozwoju umiejętności, ponieważ uczestnicy nie mają okazji do eksploracji różnych aspektów działalności terapeutycznej. Kolejna niewłaściwa koncepcja to założenie, że każdy uczestnik wykonuje samodzielnie odmienne zadanie na przypisanym stanowisku. Choć indywidualizacja zadań jest ważna, w systemie stacyjnym kluczowe jest wspólne przechodzenie przez różne stacje, co umożliwia interakcję i współpracę między uczestnikami. Ostatnia nieprawidłowość dotycząca asysty terapeuty przy odrębnych zadaniach na przypisanych stanowiskach ignoruje istotę dynamiki grupowej oraz korzyści płynące z uczenia się od siebie nawzajem. W metodologii terapii zajęciowej istotne jest, aby uczestnicy mogli wzajemnie inspirować się, co jest trudne do osiągnięcia w modelu, który całkowicie izoluje ich zadania. W związku z tym, ważne jest, aby zrozumieć, że system stacyjny ma na celu nie tylko rozwój indywidualny, ale także budowanie relacji i interakcji między uczestnikami, co jest niezmiernie ważne w kontekście terapeutycznym.

Pytanie 30

Uczestnik warsztatów w środowiskowym domu samopomocy wyraził zamiar uczestniczenia w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien zacząć współpracę od

A. nauki projektowania prostych wzorów na drewnie

B. nauki obsługi narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

C. przedstawienia listy materiałów i narzędzi używanych w pracowni

D. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

Zgłębienie regulaminu i zasad BHP w pracowni stolarskiej to absolutny must-have na początku nauki. Bezpieczeństwo i higiena pracy to podstawa, na której trzeba budować wszystko inne, szczególnie w obróbce drewna. Znajomość zasad BHP nie tylko pomaga dostrzegać zagrożenia, ale i zmniejszać ryzyko jakichkolwiek wypadków. Na przykład, każdy powinien mieć na uwadze, że noszenie odpowiednich środków ochrony, takich jak okulary, rękawice i dobrze dopasowane buty, jest kluczowe. To dbanie o zdrowie, ale też o komfort w pracy. Fajnie jest, gdy zajęcia praktyczne zaczynają się od teoretycznego wprowadzenia, które daje znać o potencjalnych niebezpieczeństwach i obowiązkach. Zasady te są zgodne z tym, co mówi Kodeks Pracy i regulacje BHP. Dzięki temu uczniowie uczą się myśleć o bezpieczeństwie, co na pewno przyda im się w przyszłej pracy. Przykładając wagę do odpowiedniego przygotowania przed pracą w warsztacie, zyskują pewność siebie i umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Pytanie 31

Wyrażanie swoich poglądów i ocen na określony temat w sposób wolny, z jednoczesnym poszanowaniem potrzeb i praw innych, to inaczej

A. egoizm

B. allocentryzm

C. altruizm

D. asertywność

Asertywność to umiejętność swobodnego wyrażania swoich opinii, potrzeb i emocji przy jednoczesnym szanowaniu praw i uczuć innych. Oznacza to, że osoba asertywna potrafi komunikować się w sposób jasny i bezpośredni, unikając zarówno agresji, jak i biernej postawy. Asertywność jest kluczowym elementem zdrowej komunikacji interpersonalnej, ponieważ pozwala na budowanie relacji opartych na wzajemnym szacunku. Przykładem asertywnego zachowania może być sytuacja, w której pracownik wyraża swoją opinię na temat projektu, jednocześnie słuchając i uwzględniając perspektywę kolegów. W kontekście standardów komunikacji w zespołach, asertywność przyczynia się do otwartości na feedback oraz sprzyja tworzeniu atmosfery współpracy. W praktyce asertywność można rozwijać poprzez techniki takie jak „ja komunikaty”, które pozwalają na wyrażanie swoich potrzeb bez oskarżania innych. Dobrze rozwinięta asertywność prowadzi do większej satysfakcji z relacji osobistych i zawodowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania konfliktem i negocjacji.

Pytanie 32

Zmniejszenie zaufania oraz brak chęci do rozmowy z terapeutą zajęciowym w trudnej sytuacji tworzy w relacji interpersonalnej przeszkodę komunikacyjną

A. kulturową

B. semantyczną

C. fizyczną

D. psychologiczną

Odpowiedź psychologiczna jest właściwa, ponieważ spadek zaufania oraz brak motywacji uczestnika do rozmowy z terapeutą zajęciowym objawiają się w kontekście relacji interpersonalnych jako bariery komunikacyjne, które mają swoje źródło w psychice jednostki. Zaufanie jest kluczowym elementem każdej relacji terapeutycznej; jego brak może prowadzić do opóźnienia w procesie terapeutycznym, a nawet do jego całkowego zaniechania. Uczestnik, który nie czuje się komfortowo, nie będzie otwarty na dzielenie się swoimi problemami, co ogranicza skuteczność terapii. Przykłady zastosowania tej wiedzy obejmują techniki budowania zaufania, takie jak aktywne słuchanie oraz empatia, które są uznawane za najlepsze praktyki w pracy terapeutycznej. W kontekście standardów branżowych kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy możliwych psychologicznych barier i potrafił na nie reagować, dostosowując swoje podejście i metody do potrzeb uczestnika, co często wymaga zastosowania interwencji psychologicznych.

Pytanie 33

Silwoterapia to technika terapeutyczna, która bazuje na zdrowotnym wpływie

A. aromatów.

B. odcieni.

C. fauny.

D. lasu.

Silwoterapia, czyli terapia lasem, to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje naturalne właściwości środowiska leśnego do poprawy zdrowia psychicznego i fizycznego. Badania pokazują, że przebywanie w otoczeniu drzew i natury wpływa korzystnie na obniżenie poziomu stresu, poprawę nastroju oraz wzmacnianie układu odpornościowego. Silwoterapia opiera się na specyfice lasu, który jest źródłem świeżego powietrza, ujemnych jonów oraz substancji biologicznie aktywnych uwalnianych przez rośliny, zwanych fitoncydami. Przykłady zastosowania silwoterapii obejmują organizowanie sesji terapeutycznych w lasach, gdzie pacjenci angażują się w różnorodne aktywności, jak spacery, medytacje czy ćwiczenia oddechowe. Zgodnie z zasadami terapii, istotne jest, aby te działania były prowadzone w atmosferze relaksu i harmonii z naturą. W praktyce terapeuci często zalecają regularne wizyty w lasach jako sposób na poprawę ogólnego samopoczucia, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach naukowych dotyczących korzyści zdrowotnych kontaktu z naturą.

Pytanie 34

W klasyfikacji terapii zajęciowej do socjoterapii wlicza się

A. animaloterapię

B. ludoterapię

C. hortiterapię

D. biblioterapię

Animaloterapia, hortiterapia oraz biblioterapia są to różne formy terapii zajęciowej, ale nie są one klasyfikowane jako socjoterapia. Animaloterapia wykorzystuje interakcje z zwierzętami w celu poprawy zdrowia psychicznego i emocjonalnego pacjentów, co może być bardzo skuteczne w kontekście redukcji stresu i lęku, jednak nie skupia się bezpośrednio na aspektach społecznych czy emocjonalnych relacji międzyludzkich, które są kluczowe w socjoterapii. Hortiterapia, z kolei, polega na terapii poprzez pracę w ogrodzie, co może wspierać rozwój umiejętności motorycznych i poprawiać nastrój, ale również nie ma charakteru socjoterapeutycznego. Biblioterapia, z wykorzystaniem literatury jako narzędzia terapeutycznego, może wspierać procesy refleksji i samopoznania, jednak koncentruje się na indywidualnym doświadczeniu czytania, a nie na interakcji społecznej, która jest fundamentalna w socjoterapii. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego stosowania technik terapeutycznych oraz ich efektywności w pracy z osobami potrzebującymi wsparcia. Nieprzemyślane klasyfikowanie tych metod jako socjoterapeutycznych może prowadzić do błędów w praktyce terapeutycznej, co w efekcie obniża jakość świadczonej pomocy i wpływa na skuteczność terapii.

Pytanie 35

Przygotowując zajęcia dla osoby słabo widzącej, głównie należy pamiętać

A. o wsparciu pod przedramię

B. o odpowiednim oświetleniu miejsca pracy

C. o wyższym blacie stołu

D. o zapewnieniu siedzenia z komfortowym oparciem

Właściwe oświetlenie stanowiska pracy jest kluczowe dla osób słabo widzących, ponieważ odpowiednie natężenie i kierunek światła wpływają na zdolność do dostrzegania detali oraz kontrastów. W przypadku osób z ograniczoną widocznością, wykorzystanie jasnego, rozproszonego oświetlenia, które minimalizuje cienie, jest niezmiernie ważne. Przykładowo, lampy LED o wysokiej mocy lub oświetlenie z regulacją jasności mogą być stosowane, aby dostosować warunki pracy do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na barwę światła; światło o cieplejszej temperaturze (około 3000 K) może być bardziej komfortowe, podczas gdy chłodniejsze (około 5000 K) może pomóc w bardziej szczegółowych zadaniach. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Standardu Oświetlenia, miejsca pracy powinny być dostosowane tak, aby umożliwić komfortowe wykonywanie zadań bez nadmiernego obciążenia wzroku. Poza tym, warto również zainwestować w pomocne akcesoria, takie jak lupa z podświetleniem, co może dodatkowo ułatwić pracę.

Pytanie 36

Jakie narzędzie ułatwiające korzystanie z komputera powinien zasugerować terapeuta osobie z tetraplegią po urazie kręgosłupa szyjnego?

A. Aplikację do tworzenia piktogramów i łatwych w odbiorze tekstów

B. Urządzenie do obsługi komputera z wykorzystaniem ruchu gałek ocznych

C. Klawiaturę z dużymi, czarno-białymi przyciskami

D. Oprogramowanie typu syntezator mowy, przekształcające tekst na dźwięk

Zalecenia dotyczące wspomagania osób z tetraplegią po urazie kręgosłupa w odcinku szyjnym powinny opierać się na zrozumieniu ich specyficznych potrzeb i ograniczeń. Klawiatura z czarno-białymi powiększonymi przyciskami, mimo że może być przydatna dla osób z ograniczonym wzrokiem, nie adresuje problemu sprawności ruchowej, ponieważ osoby z tetraplegią często nie mają możliwości obsługi tradycyjnych urządzeń wejściowych. Takie podejście może prowadzić do frustracji i poczucia bezsilności, ponieważ użytkownik nie jest w stanie skorzystać z rozwiązania, które w teorii powinno ułatwiać obsługę komputera. Kolejny błąd polega na wskazaniu programu do tworzenia piktogramów i tekstów łatwych do czytania. Chociaż takie oprogramowanie ma swoje miejsce w terapii, nie zapewnia ono bezpośredniego dostępu do komputera, co jest kluczowe w przypadku osób z tetraplegią. Oprogramowanie typu syntezator mowy, które konwertuje tekst do formatu audio, również nie spełnia podstawowych wymagań, ponieważ nie umożliwia aktywnego korzystania z komputera. Takie rozwiązanie może być użyteczne dla osób z innymi formami niepełnosprawności, ale nie jest dostosowane do potrzeb osób z ograniczoną mobilnością rąk. Zrozumienie, że działania terapeutyczne powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb użytkownika, jest kluczowe dla skutecznej rehabilitacji i wsparcia w codziennym życiu.

Pytanie 37

Zasada, która wskazuje, by w sytuacji odrzucania prośby mówić wolniej, głębiej oddychać, parafrazować i zadawać pytania, gdy coś jest niejasne, nie unikać kontaktu wzrokowego, lecz patrzeć rozmówcy w oczy oraz dać sobie czas na namysł, to

A. jestem słoniem

B. jujitsu

C. zdarta płyta

D. zasłona z mgły

Odpowiedź "jestem słoniem" jest prawidłowa, ponieważ odzwierciedla zasadę asertywności w komunikacji, która ma na celu umożliwienie jednostce wyrażania swoich potrzeb i uczuć w sposób, który nie jest agresywny ani pasywny. Przyjmowanie postawy "jestem słoniem" oznacza bycie świadomym swoich granic oraz umiejętność zachowania spokoju i pewności siebie w trudnych sytuacjach. W kontekście odmawiania, ta strategia pozwala osobie na wolniejsze tempo wypowiedzi, co sprzyja lepszemu przetwarzaniu informacji i daje czas na refleksję. Dodatkowo, głębsze oddychanie może obniżyć poziom stresu i napięcia, a parafrazowanie oraz dopytywanie się o niejasności pomagają w utrzymaniu jasnej komunikacji. Dobrze rozwinięta umiejętność patrzenia rozmówcy w oczy wzmacnia zaufanie i zrozumienie, co jest kluczowe w relacjach interpersonalnych. Te elementy są zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie komunikacji interpersonalnej oraz psychologii, które mówią o znaczeniu asertywności i empatii w budowaniu zdrowych relacji.

Pytanie 38

Osoba przebywająca w środowiskowym domu samopomocy ma trudności z przygotowaniem nawet najprostszych posiłków w kuchni. Jakie zajęcia powinien zaproponować terapeuta zajęciowy w tej sytuacji?

A. Kurs poznawczy

B. Kurs techniczny

C. Socjoterapię

D. Kurs kulinarny

Trening kulinarny jest odpowiedzią, która najlepiej odpowiada potrzebom podopiecznego środowiskowego domu samopomocy, który ma trudności w przygotowywaniu posiłków. Taki trening skupia się na rozwijaniu umiejętności kulinarnych poprzez praktyczne ćwiczenia, które obejmują zarówno podstawy gotowania, jak i bardziej zaawansowane techniki. W ramach treningu kulinarnego terapeuta zajęciowy może nauczyć podopiecznego planowania posiłków, zakupu odpowiednich składników oraz bezpiecznego korzystania z narzędzi kuchennych. Przykłady mogą obejmować przygotowywanie prostych potraw, takich jak sałatki, kanapki czy zupy, a także naukę podstawowych zasad higieny i bezpieczeństwa w kuchni. Tego typu podejście jest zgodne z dobrymi praktykami terapeutycznymi, które zakładają, że nauka umiejętności życiowych poprzez praktykę zwiększa poczucie samodzielności i pewności siebie u osób z trudnościami w codziennym funkcjonowaniu. Wspierając rozwój tych umiejętności, terapeuta zajęciowy przyczynia się do poprawy jakości życia podopiecznego oraz jego niezależności.

Pytanie 39

Który sposób rozwiązywania sporów polega na częściowej rezygnacji z własnych wymagań na rzecz odpowiednich ustępstw ze strony drugiej osoby?

A. Współpraca

B. Rywalizacja

C. Kompromis

D. Unikanie

Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu równowagi pomiędzy własnymi potrzebami a potrzebami drugiej strony. W sytuacji konfliktowej, każda strona dokonuje pewnych ustępstw, co prowadzi do rozwiązania, które, choć może nie w pełni zaspokajać potrzeby obu stron, jest akceptowalne dla każdego. Przykładem zastosowania kompromisu może być sytuacja, w której dwie osoby planują wspólny wyjazd i jedna chciałaby jechać w góry, a druga nad morze. Po rozmowie obie strony mogą się zgodzić na tydzień w górach i tydzień nad morzem, co jest rozwiązaniem, które uwzględnia potrzeby obu. Kompromis jest często zalecany w negocjacjach biznesowych, ponieważ pozwala na szybkie osiąganie porozumienia, co jest kluczowe w dynamicznym środowisku pracy. Warto również zauważyć, że kompromis wymaga od uczestników umiejętności słuchania i otwartości na propozycje, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu konfliktem.

Pytanie 40

Pani Agnieszka ma 39 lat i cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów. Często doświadcza porannych bólów mięśni i stawów, co prowadzi do jej rozdrażnienia i frustracji. Uwielbia śpiewać. Jaką metodę oraz formę aktywności powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, biorąc pod uwagę jej sytuację bio-psycho-społeczną?

A. Choreoterapię i gimnastykę korekcyjną

B. Muzykoterapię bierną i ćwiczenia z obciążeniem

C. Muzykoterapię czynną i ćwiczenia oddechowe

D. Choreoterapię i ćwiczenia siłowe

Inne zaproponowane metody, takie jak choreoterapia czy gimnastyka korekcyjna, nie uwzględniają w wystarczającym stopniu specyfiki potrzeb osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Choreoterapia, mimo że może być korzystna dla poprawy koordynacji i sprawności, niekoniecznie skupia się na redukcji bólu, co jest kluczowe w przypadku Pani Agnieszki. Gimnastyka korekcyjna, z kolei, ma na celu głównie poprawę postawy ciała i może wiązać się z wysiłkiem fizycznym, który w jej przypadku może być nieprzyjemny ze względu na poranne dolegliwości. Muzykoterapia bierna, choć korzystna w niektórych przypadkach, ogranicza aktywne uczestnictwo pacjenta i nie sprzyja tak silnie poprawie stanu psychicznego jak muzykoterapia czynna. Ćwiczenia siłowe, które również pojawiły się w zestawieniu, mogą wprowadzać dodatkowy dyskomfort i ryzyko kontuzji, co jest niewskazane dla osób cierpiących na chroniczny ból stawów. Prawidłowe podejście do terapii zajęciowej powinno opierać się na dostosowywaniu działań do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, a w przypadku Pani Agnieszki kluczowe jest uwzględnienie jej pasji do muzyki oraz potrzeby redukcji stresu i bólu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej