Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 18 grudnia 2025 16:01
Data zakończenia: 18 grudnia 2025 16:12

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Efekt chromatic aberration (aberracja chromatyczna) na zdjęciach cyfrowych objawia się jako

A. zwiększenie ziarnistości przy wysokich wartościach ISO

B. kolorowe obwódki wzdłuż kontrastowych krawędzi

C. zniekształcenie geometryczne obiektów na brzegach kadru

D. ogólne zmniejszenie ostrości całego obrazu

Aberracja chromatyczna, znana również jako efekt chromatic aberration, to zjawisko optyczne, które występuje, gdy różne kolory światła są skupiane w różnych miejscach na sensorze aparatu. W praktyce objawia się to jako kolorowe obwódki wokół kontrastowych krawędzi zdjęcia. Na przykład, jeśli fotografujesz krajobraz z jasnym niebem i ciemnymi drzewami, możesz zauważyć fioletowe lub zielone obramowanie wokół koron drzew. To zjawisko jest bardziej widoczne przy dużych otworach przysłony lub w przypadku tanich obiektywów, które nie są w stanie efektywnie korygować takich aberracji. Aby zminimalizować efekt aberracji chromatycznej, warto stosować obiektywy o wysokiej jakości, które są zaprojektowane z myślą o redukcji tego zjawiska. Można również zastosować techniki postprodukcji w programach graficznych, takich jak Adobe Lightroom czy Photoshop, które pozwalają na korekcję kolorowych obwódek. Wiedza o aberracji chromatycznej jest kluczowa dla każdego fotografa, ponieważ pozwala lepiej zrozumieć ograniczenia używanego sprzętu i wpływ na jakość zdjęć.

Pytanie 2

Aby wydrukować zdjęcia przeznaczone do ekspozycji na kartonowym materiale, należy dobrać papier fotograficzny o gramaturze z zakresu

A. 70÷90 g/m2

B. 80÷110 g/m2

C. 100÷150 g/m2

D. 200÷350 g/m2

Wybór papieru fotograficznego o gramaturze poniżej 200 g/m2, jak np. 100÷150 g/m2, 80÷110 g/m2 lub 70÷90 g/m2, nie jest odpowiedni do wydruku fotografii przeznaczonych do celów wystawienniczych, ze względu na szereg czynników technicznych. Papier o niższej gramaturze jest zazwyczaj cieńszy i mniej odporny na uszkodzenia, co czyni go mało praktycznym w kontekście ekspozycji. Wystawy często odbywają się w warunkach, które mogą być wymagające, dlatego konieczne jest, aby papier, na którym drukowane są fotografie, oferował odpowiednią trwałość oraz odporność na działanie światła i wilgoci. Ponadto, niższa gramatura papieru może prowadzić do problemów z jakością druku; kolory mogą być mniej nasycone, a detale mniej wyraźne. Naukowe podejście do druku wskazuje, że lepsza jakość papieru przekłada się na bardziej profesjonalny wygląd, co jest kluczowe w kontekście wystaw artystycznych. Wybierając papier o gramaturze poniżej zalecanego poziomu, można również napotkać problemy z drukiem, takie jak „przebicia” tuszu lub zacięcia w drukarce, co dodatkowo obniża jakość finalnego produktu. Dlatego zaleca się korzystanie z papieru o gramaturze 200÷350 g/m2, który spełnia standardy branżowe i oczekiwania dotyczące jakości wydruku.

Pytanie 3

Podczas dłuższego przechowywania aparatu fotograficznego należy przede wszystkim pamiętać o

A. sformatowaniu karty pamięci.

B. pozostawieniu aparatu w chłodnym miejscu.

C. wyjęciu z aparatu baterii i karty pamięci.

D. oddzieleniu obiektywu od korpusu aparatu.

Bardzo istotne jest, żeby podczas dłuższego przechowywania aparatu fotograficznego wyjąć z niego baterię oraz kartę pamięci. Akumulatory, szczególnie te typu Li-ion, mogą się rozładować do poziomu krytycznego, jeśli zostaną pozostawione w urządzeniu na dłużej, co może prowadzić nawet do ich trwałego uszkodzenia. Czasem zdarza się, że sprzęt pobiera minimalny prąd nawet, gdy jest wyłączony – po kilku tygodniach lub miesiącach bateria potrafi paść tak, że już jej nie da się uratować. Dodatkowo, wyciek elektrolitu z baterii może spowodować poważne uszkodzenia elektroniki aparatu, zalanie styków czy nawet korozję na płytce drukowanej. Zresztą, wyjęcie karty pamięci to też dobry nawyk – po pierwsze ogranicza ryzyko przypadkowego uszkodzenia karty podczas różnych manipulacji sprzętem (np. przy czyszczeniu), a po drugie zabezpiecza dane przed ewentualną utratą. To jest jedna z tych prostych czynności, które mogą zaoszczędzić naprawdę dużo nerwów i pieniędzy na serwis czy wymianę części. Wielu profesjonalistów stosuje jeszcze dodatkowe zabezpieczenia jak przechowywanie aparatu w suchym pudełku z pochłaniaczem wilgoci, ale wyjęcie baterii i karty to takie absolutne minimum, bez którego naprawdę nie warto ryzykować. Zresztą, w instrukcjach praktycznie każdego producenta można znaleźć podobne zalecenie – polecam się z nimi zapoznać, bo potem w serwisie nikt nie uzna reklamacji, jak znajdą ślady wycieku z baterii.

Pytanie 4

Ile kolorów może odwzorować głębia 8-bitowa?

A. 16,8 miliona kolorów

B. 256 kolorów

C. 16 kolorów

D. 4 kolory

W kontekście głębi kolorów, odpowiedzi wskazujące na mniejszą liczbę barw, takie jak 16, 4 czy 16,8 miliona, wynikają z nieporozumień dotyczących podstawowych zasad działania systemów kolorów. Odpowiedź sugerująca 16 barw może wynikać z błędnego zrozumienia, jak działa reprezentacja kolorów w systemie binarnym. Przy 4 bitach, możliwe jest uzyskanie tylko 16 różnych wartości (2^4), jednak 8-bitowa głębia pozwala na znacznie większe odwzorowanie. Podobnie, odpowiedź wskazująca na 4 barwy może wywodzić się z mylnego założenia, że każdy kolor jest reprezentowany przez pojedynczy bit, co jest znaczącym uproszczeniem. W rzeczywistości, 8-bitowa głębia jest standardem w grafice komputerowej, umożliwiającym uzyskanie pełnej palety kolorów, co pozwala na realistyczne odwzorowanie obrazów. Z kolei odpowiedź mówiąca o 16,8 miliona barw odnosi się do całkowitej liczby kolorów, które mogą być wygenerowane przez połączenie trzech 8-bitowych kanałów, co jest prawdą, lecz nie odnosi się bezpośrednio do konkretnej liczby barw, które możemy uzyskać w kontekście pojedynczej głębi bitowej. Takie nieprecyzyjne myślenie prowadzi do pomyłek w zrozumieniu, jak dokładnie działa odwzorowanie kolorów w grafice cyfrowej.

Pytanie 5

Aby sfotografować szklany obiekt bez widocznych refleksów na zdjęciu, należy użyć filtra

A. szarego

B. połówkowego

C. gwiazdkowego

D. polaryzacyjnego

Filtr polaryzacyjny jest kluczowym narzędziem w fotografii, szczególnie przy pracy ze szklanymi przedmiotami, gdzie refleksy mogą zakłócić odbiór detali. Działa on na zasadzie redukcji odbić światła padającego na powierzchnię materiałów, co jest istotne w przypadku obiektów o dużej gładkości, takich jak szkło. Używając filtru polaryzacyjnego, możemy znacząco poprawić kontrast zdjęcia oraz wyeliminować odblaski, co pozwala na uzyskanie czystszej i bardziej szczegółowej kompozycji. Przykładem praktycznego zastosowania może być fotografowanie szklanych waz lub butelek, gdzie refleksy mogą zniekształcać pierwotny zamysł artystyczny. Podczas pracy z takim filtrem, ważne jest również, aby zachować odpowiedni kąt padania światła, co może zwiększyć efekt jego działania. W branży fotograficznej filtry polaryzacyjne są szeroko stosowane w plenerze i wnętrzach, aby maksymalizować jakość obrazu oraz oddać naturalne kolory bez zakłóceń. Dobre praktyki wskazują na konieczność przemyślenia ustawienia filtru w zależności od źródła światła oraz orientacji obiektu, aby uzyskać optymalne rezultaty.

Pytanie 6

Do wykonania zdjęcia użyto oświetlenia

A. przedniego.

B. przednio-górnego.

C. boczno-górnego.

D. konturowego.

Odpowiedź boczno-górnego oświetlenia jest poprawna, ponieważ na podstawie analizy zdjęcia można zauważyć, że cienie skierowane są w dół i lekko na bok. Taki układ oświetlenia sugeruje, że źródło światła znajduje się na poziomie boku obiektów oraz nieco powyżej nich. To podejście jest często stosowane w fotografii portretowej oraz produktowej, gdzie kluczowe jest uzyskanie trójwymiarowego efektu poprzez odpowiednie modelowanie światłem. W praktyce, oświetlenie boczno-górne pozwala na uzyskanie naturalnych cieni, co podkreśla fakturę i detale obiektów. W branży fotograficznej standardem jest korzystanie z takich układów oświetleniowych, aby uzyskać bardziej złożony i interesujący obraz. Warto również wspomnieć, że techniki takie jak wykorzystanie softboxów lub reflektorów mogą wzmocnić efekty bocznego oświetlenia, co jest standardową praktyką w studiach fotograficznych.

Pytanie 7

Która z przestrzeni barw zawiera największą liczbę kolorów widocznych dla ludzkiego oka?

A. CMYK

B. sRGB

C. CIELab

D. Adobe RGB

Modele CMYK, sRGB i Adobe RGB, mimo że są dość powszechnie używane, nie pokrywają całego zakresu kolorów, które można dostrzegać, na co CIELab daje radę. No bo CMYK (Cyan, Magenta, Yellow, blacK) jest głównie do druku, a z powodu ograniczeń związanych z farbami i ich mieszaniem, nie łapie wszystkich kolorów, które widzi ludzkie oko. Ponadto, ten model działa na subtractywnym mieszaniu kolorów, co też jest ograniczeniem. Z kolei sRGB (standard Red Green Blue) został stworzony z myślą o wyświetlaczach i internecie, ale jest ograniczony do mniej niż 40% widma kolorów, które widzimy. Używanie sRGB w profesjonalnym druku może dać niezgodności kolorów między tym, co widzimy na ekranie, a tym, co dostajemy na papierze. Adobe RGB ma wprawdzie szerszy gamut niż sRGB, ale jakby nie było, wciąż nie dorównuje CIELab. Błąd w wyborze tych modeli zwykle wynika z nieporozumień co do tego, jak i kiedy je stosować. Wybór odpowiedniej przestrzeni barw jest kluczowy, żeby mieć spójność kolorów w projektach graficznych oraz w produkcji. To powinno być brane pod uwagę przy wyborze odpowiedniego modelu do danej aplikacji.

Pytanie 8

Obiektyw, którego długość ogniskowej jest znacząco większa od przekątnej matrycy, a kąt widzenia jest mniejszy od kąta widzenia ludzkiego oka, to obiektyw

A. zmiennoogniskowy.

B. wąskokątny.

C. standardowy.

D. szerokokątny.

Obiektyw wąskokątny, nazywany też teleobiektywem, to właśnie ten typ obiektywu, którego ogniskowa jest znacznie większa niż przekątna matrycy aparatu. Takie rozwiązania mają bardzo wąski kąt widzenia, często dużo mniejszy niż ludzkie oko, które obejmuje około 46 stopni (dla aparatu pełnoklatkowego odpowiednikiem naturalnego widzenia jest ogniskowa ok. 50 mm). Przy teleobiektywach, gdzie ogniskowa sięga 135 mm, 200 mm, a nawet 400 mm, obraz jest bardzo „przybliżony”, a kąt widzenia potrafi wynosić zaledwie kilka stopni. To właśnie pozwala na fotografowanie odległych obiektów, zachowując przy tym płaski efekt perspektywy, czyli brak nadmiernego zniekształcenia głębi. W praktyce obiektywy wąskokątne są nieocenione np. przy fotografii sportowej, przyrodniczej, portretowej na dłuższych dystansach czy obserwacji przyrody bez zakłócania naturalnych zachowań zwierząt. Fotografowie często używają ich, by „wyizolować” dany motyw z tła. Z mojego doświadczenia, dobre teleobiektywy są też niezastąpione podczas koncertów czy fotografowania architektury z dużych odległości. W branży przyjęło się, że za wąskokątne uznaje się te obiektywy, których ogniskowa przekracza 85 mm (dla pełnej klatki). Takie rozwiązania wymagają też stabilnych statywów, bo każdy najmniejszy ruch ręki jest widoczny na zdjęciu. No i pamiętaj, że teleobiektywy często są większe i cięższe, ale w wielu zastosowaniach po prostu nie da się ich zastąpić niczym innym.

Pytanie 9

Opublikowanie zdjęcia uczestników wycieczki na stronie internetowej wymaga zgody

A. uczestników.

B. organizatora.

C. przewodnika.

D. ubezpieczyciela.

Opublikowanie zdjęcia uczestników wycieczki na stronie internetowej wymaga ich wyraźnej zgody, bo tak stanowi zarówno prawo, jak i zdrowy rozsądek. Chodzi tutaj o ochronę danych osobowych i wizerunku, które są chronione m.in. przez RODO oraz ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Nawet jeśli organizator wycieczki czy przewodnik robi zdjęcia podczas wyjazdu, nie ma automatycznie prawa publikować ich w internecie bez wcześniejszej, konkretnej zgody każdej widocznej na zdjęciu osoby. Najlepszą praktyką jest zebranie pisemnych zgód przed rozpoczęciem wyjazdu – to wtedy najłatwiej o to zadbać i wyjaśnić wszystkim o co chodzi. Z mojego doświadczenia, czasem ktoś nie chce być widoczny na stronie szkoły albo Facebooku i trzeba to uszanować. Włączenie ludzi do tej decyzji buduje też zaufanie i jest po prostu uczciwe. Zresztą, nawet najlepsze intencje organizatora nie zastąpią zgody uczestników, bo prawo jest tutaj bezlitosne – publikacja bez zgody naraża na nieprzyjemności, a nawet kary finansowe. Moim zdaniem, zawsze warto podkreślać wagę zgody w kontekście publikacji wizerunku – to taka podstawa bezpieczeństwa cyfrowego i szacunku do innych.

Pytanie 10

Jak nazywa się proces przetwarzania barwnego materiału negatywowego?

A. C-41

B. RA-4

C. EP-2

D. E-6

Inne wymienione procesy, takie jak EP-2, RA-4 i E-6, dotyczą różnych typów materiałów fotograficznych i obróbki zdjęć, co może prowadzić do nieporozumień. Proces EP-2 jest przeznaczony głównie dla materiałów czarno-białych, a jego stosowanie wymaga innej chemii niż ta, która jest używana w procesie C-41. EP-2 koncentruje się na uzyskiwaniu wysokiej jakości czarno-białych zdjęć, co nie ma zastosowania do materiałów negatywowych kolorowych. Z kolei RA-4 to proces przeznaczony do obróbki kolorowych papierów fotograficznych, a nie negatywów. RA-4 stosuje się do odbitek wykonanych z kolorowych negatywów, gdzie końcowym produktem jest pozytyw. Natomiast proces E-6 jest używany do przetwarzania materiałów pozytywnych, a w szczególności do filmów slajdowych. E-6 wymaga innego zestawu chemikaliów i kroków obróbczych, co czyni go nieodpowiednim dla negatywów. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do wybierania tych odpowiedzi, to mylenie różnych procesów obróbczych, co wynika z braku zrozumienia przeznaczenia poszczególnych metod oraz ich zastosowania w kontekście filmów negatywowych i pozytywnych. Dlatego kluczowe jest zapoznanie się z zasadami działania każdego z tych procesów, aby uniknąć błędnych wniosków.

Pytanie 11

Która właściwość aparatu fotograficznego jest najważniejsza podczas robienia zdjęć dokumentalnych?

A. Obiektyw z możliwością makrofotografii

B. Obiektyw o wysokiej jasności

C. Obracany wyświetlacz

D. Kontrola nad perspektywą

Wybierając inne cechy aparatu, takie jak obiektyw z funkcją makro, sterowanie perspektywą czy odchylany wyświetlacz obrazu, można nieświadomie ograniczyć swoje możliwości w kontekście wykonywania zdjęć reportażowych. Obiektyw z funkcją makro, na przykład, jest zaprojektowany do uchwytywania małych obiektów z bliska, co w kontekście reportażu może być rzadkością. Chociaż może się zdarzyć, że niektóre sytuacje wymagają zdjęć detali, to jednak dominującym celem reportażu jest uchwycenie większych scen oraz interakcji między ludźmi w danym kontekście. Sterowanie perspektywą, mimo że pozwala na ciekawe kompozycje, nie jest kluczowe w reportażu, gdzie najważniejsze są autentyczność i emocje uchwycone na zdjęciach. Ponadto, odchylany wyświetlacz obrazu, choć może być przydatny w trudno dostępnych miejscach, często nie jest decydującym czynnikiem w kontekście jakości obrazu, zwłaszcza gdy najważniejsza jest umiejętność szybkiego reagowania na sytuacje w terenie. W praktyce, wybór odpowiedniego obiektywu o dużej jasności znacząco wpływa na jakość i efektywność pracy fotografa reportażowego, co sprawia, że inne cechy mogą okazać się mniej istotne w tym kontekście.

Pytanie 12

Fotografia przedstawia błąd kadrowania określany jako

A. horyzont w połowie.

B. kompozycja centralna.

C. krzywy horyzont.

D. skrót perspektywy.

Krzywy horyzont to jeden z najczęściej spotykanych błędów w fotografii krajobrazowej i miejskiej. Polega na tym, że linia horyzontu – która powinna być ustawiona poziomo względem krawędzi kadru – jest przechylona w jedną ze stron. Moim zdaniem, ten błąd mocno zaburza odbiór zdjęcia, bo ludzki mózg automatycznie oczekuje, że horyzont będzie prosty, szczególnie na fotografiach morza, jeziora czy pól. Praktycznie rzecz biorąc, krzywy horyzont sprawia, że zdjęcie wydaje się nieprofesjonalne i chaotyczne, nawet jeśli samo światło czy kompozycja są ciekawe. Standardy branżowe wprost mówią: jeśli nie masz wyraźnego powodu artystycznego, żeby przechylać kadr, horyzont ma być prosty. W programach graficznych korekta tego błędu jest banalna – wystarczy narzędzie do obracania obrazu. Fajnie jest też korzystać z siatki poziomów w aparacie, bo to pomaga od razu zachować poprawną linię horyzontu. Z mojego doświadczenia, nawet drobny przechył o kilka stopni potrafi zniszczyć efekt pracy. To naprawdę jeden z tych szczegółów, które odróżniają amatora od bardziej świadomego fotografa.

Pytanie 13

Obiektyw powiększalnika z zanieczyszczoną soczewką, pokrytą drobnymi cząstkami kurzu, powinien być czyszczony przy użyciu

A. bibułki do tuszu oraz pędzelka

B. wody destylowanej z detergentem

C. wody z mikrofibry

D. pędzelka z gruszką

Pędzelek z gruszką jest najlepszym narzędziem do czyszczenia soczewek obiektywu powiększalnika, ponieważ pozwala na usunięcie drobnych cząstek kurzu bez ryzyka zarysowania powierzchni. Gruszka umożliwia wydmuchanie powietrza, co skutecznie usuwa zanieczyszczenia, jednocześnie nie wprowadzając dodatkowych substancji, które mogłyby zaszkodzić optyce. W przeciwieństwie do innych metod, takich jak użycie wody, nie ma ryzyka wprowadzenia wilgoci, która mogłaby prowadzić do pleśni lub uszkodzenia powłok antyrefleksyjnych. Dobre praktyki w zakresie konserwacji sprzętu optycznego zalecają regularne czyszczenie obiektywów, aby zachować jakość obrazu, a pędzelek z gruszką jest idealnym rozwiązaniem w codziennej pielęgnacji. Użycie tego typu narzędzi jest powszechną metodą stosowaną w fotografii i optyce, gdzie zachowanie czystości optyki jest kluczowe dla uzyskania najlepszych rezultatów.

Pytanie 14

Jaki filtr należy zastosować, aby uzyskać łagodny efekt klasycznej fotografii w tonacji sepii?

A. Połówkowy.

B. Szary.

C. Konwersyjny.

D. Polaryzacyjny.

Zastosowanie filtru szarego, połówkowego czy polaryzacyjnego nie pozwoli uzyskać klasycznego efektu sepii, który od lat kojarzony jest z fotografią o ciepłym, brązowawym zabarwieniu. Filtr szary przede wszystkim służy do ograniczenia ilości światła wpadającego przez obiektyw, co umożliwia wydłużenie czasu naświetlania bez prześwietlania zdjęcia – na przykład w fotografii krajobrazowej, by uzyskać efekt rozmytej wody czy chmur. W żaden sposób nie wpływa on jednak na barwę zdjęcia, więc nie można przy jego pomocy uzyskać tonacji sepii. Filtr połówkowy stosowany jest głównie do wyrównywania ekspozycji między jasnym niebem a ciemniejszą ziemią, szczególnie podczas fotografowania krajobrazów – tutaj również nie ma wpływu na zabarwienie całego kadru, a już tym bardziej na uzyskanie efektu sepii. Z kolei filtr polaryzacyjny używany jest głównie do eliminowania odblasków i wzmocnienia nasycenia kolorów, zwłaszcza błękitu nieba czy zieleni roślin. To bardzo użyteczny filtr, ale zupełnie nie służy do tworzenia kreatywnych efektów barwnych takich jak sepia. Często spotykam się z błędnym przekonaniem, że niemal każdy filtr można wykorzystać do uzyskania dowolnego efektu kolorystycznego – i to jest podstawowy błąd myślowy, który prowadzi do takich pomyłek. Sepia to efekt uzyskany przez precyzyjną zmianę charakterystyki barwowej obrazu, co umożliwiają tylko filtry konwersyjne. Standardy fotografii mówią jasno: wybór filtra powinien być zawsze uzależniony od zamierzonego efektu końcowego i świadomego zrozumienia właściwości każdego typu filtra. Myląc zastosowania poszczególnych filtrów, można łatwo nie osiągnąć oczekiwanego rezultatu, a nawet uzyskać niepożądane rezultaty na zdjęciu lub w plikach cyfrowych. Warto zawsze kierować się praktyczną wiedzą i doświadczeniem oraz nie bać się eksperymentować, ale na podstawie właściwych narzędzi.

Pytanie 15

Do oświetlonego zdjęcia pejzażu wykorzystano czas naświetlania – 1/60 s oraz przysłonę – f/8. Jakie parametry ekspozycji należy ustawić w aparacie fotograficznym, aby uzyskać tę samą ilość światła padającego na matrycę?

A. 1/125 s, f/5,6

B. 1/30 s, f/1,4

C. 1/250 s, f/2,8

D. 1/15 s, f/2,8

Odpowiedź 1/125 s, f/5,6 jest poprawna, ponieważ zachowuje tę samą ilość światła padającego na matrycę aparatu, jak w przypadku oryginalnych ustawień 1/60 s i f/8. Zmiana czasu naświetlania na 1/125 s oznacza, że matryca będzie naświetlana krócej, co zmniejsza ilość światła docierającego do sensora. Aby zrekompensować tę stratę światła, musimy otworzyć przysłonę. Przysłona f/5,6 jest szersza w porównaniu do f/8, co pozwala na wpuszczenie większej ilości światła na matrycę. W praktyce, zrozumienie związku między czasem naświetlania a przysłoną jest kluczowe dla uzyskania odpowiedniej ekspozycji, a także dla kontrolowania głębi ostrości w zdjęciach. W fotografii, standardem jest dążenie do zrównoważenia tych parametrów, aby uzyskać pożądany efekt. Warto również pamiętać, że niektóre scenariusze mogą wymagać dodatkowej korekty ekspozycji, np. w warunkach silnego oświetlenia lub w cieniu, co wymaga umiejętności dostosowywania tych wartości w praktyce.

Pytanie 16

W procesie obróbki chemicznej materiałów światłoczułych tiosiarczan sodu (Na2S2O3) jest stosowany jako

A. wybielacz

B. utrwalacz

C. wywoływacz

D. stabilizator

Zastosowanie tiosiarczanu sodu w kontekście obróbki chemicznej materiałów światłoczułych jest często źródłem nieporozumień, zwłaszcza w odniesieniu do jego funkcji. Niekiedy mylnie uważa się go za wywoływacza lub stabilizatora, co może prowadzić do błędnego zrozumienia procesu obróbki. Wywoływacz pełni inną rolę, polegającą na przekształceniu naświetlonego materiału światłoczułego w obraz widoczny, poprzez redukcję halogenków srebra do metalicznego srebra. Tiosiarczan sodu w tym procesie nie działa jako wywoływacz, ponieważ nie jest odpowiedzialny za inicjowanie reakcji chemicznych, które prowadzą do powstania obrazu. Ponadto, jako wybielacz, tiosiarczan sodu nie ma zastosowania, ponieważ nie usuwa barwników ani nie zmienia stopnia naświetlenia. W kontekście stabilizatora, funkcja ta również jest mylnie przypisywana tiosiarczanowi sodu, który nie stabilizuje obrazu w tradycyjnym sensie. Stabilizatory w procesach chemicznych zwykle zapobiegają degradacji substancji, co nie jest rolą tiosiarczanu w obróbce zdjęć. Dobrze jest pamiętać, że tiosiarczan sodu jest istotnym elementem procesu utrwalania, a zrozumienie jego roli może znacząco poprawić jakość uzyskiwanych obrazów."

Pytanie 17

Aby wyostrzyć detale obrazu w programie Adobe Photoshop, należy użyć polecenia

A. Posteryzacja krawędzi

B. Błyszczące krawędzie

C. Maska warstwy

D. Maska wyostrzająca

Maska wyostrzająca to jedno z najskuteczniejszych narzędzi w programie Adobe Photoshop, które pozwala na zwiększenie ostrości obrazu poprzez poprawę kontrastu krawędzi. Wyostrzanie obrazu polega na wydobyciu detali, co jest kluczowe w przypadku zdjęć, które mają być publikowane lub drukowane. Proces ten opiera się na zwiększeniu różnicy pomiędzy pikselami o zbliżonych kolorach, co sprawia, że krawędzie stają się bardziej wyraźne. W praktyce, kiedy używasz maski wyostrzającej, możesz regulować parametry takie jak promień, ilość oraz próg, co pozwala na precyzyjne dostrojenie efektu do specyfiki danego obrazu. Przykładowo, w przypadku fotografii architektury, wyostrzanie może pomóc w uwydatnieniu szczegółów budynków i elementów konstrukcyjnych, co przyciąga uwagę widza. Ważne jest, aby pamiętać, że zbyt mocne wyostrzanie może prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak powstawanie halo wokół krawędzi, dlatego istotne jest stosowanie tego narzędzia z rozwagą i w odpowiednich warunkach.

Pytanie 18

Zgodnie ze schematem na planie zdjęciowym fotografowany przedmiot należy oświetlić światłem

A. pośrednim, rozproszonym.

B. bezpośrednim, rozproszonym.

C. pośrednim, skierowanym.

D. bezpośrednim, skierowanym.

Odpowiedź "pośrednim, rozproszonym" jest prawidłowa, ponieważ w fotografii kluczowe jest uzyskanie równomiernego i naturalnego oświetlenia obiektu. Oświetlenie pośrednie, które wykorzystuje wiele źródeł światła, pozwala na zredukowanie twardych cieni oraz na osiągnięcie bardziej harmonijnego efektu. W praktyce fotografowie często stosują softboxy, parasole lub inne akcesoria, które rozpraszają światło, aby uzyskać efekt równomiernego oświetlenia. Dobrym przykładem może być fotografia portretowa, gdzie rozproszone światło tworzy delikatne cienie na twarzy, co przyczynia się do bardziej naturalnego wyglądu. Ponadto, korzystając z pośredniego, rozproszonego światła, mamy większą kontrolę nad atmosferą i tonacją zdjęcia, co jest istotne w kontekście artystycznym. Standardy branżowe potwierdzają, że techniki te są preferowane w profesjonalnej fotografii, co czyni je fundamentem skutecznej pracy fotografa.

Pytanie 19

Najnowsza technologia EVF (Electronic Viewfinder) w zaawansowanych aparatach oferuje rozdzielczość do

A. 5.7 miliona punktów

B. 2.3 miliona punktów

C. 9.4 miliona punktów

D. 12.5 miliona punktów

Odpowiedzi na pytania dotyczące rozdzielczości wizjerów elektronicznych często opierają się na nieporozumieniach związanych z technologią i jej możliwościami. Odpowiedzi 2.3 miliona punktów oraz 5.7 miliona punktów, choć mogą wydawać się realistyczne, są znacznie poniżej obecnych standardów. Wizjery w aparatach klasy średniej często mają rozdzielczość w okolicach 2.3 miliona punktów, co może być wystarczające dla amatorskiego użytku, jednak dla profesjonalnych zastosowań staje się niewystarczające. 5.7 miliona punktów to lepsza wartość, ale w kontekście współczesnych wymagań rynku fotografii, nie jest to już szczyt możliwości. W szczególności, wizjery o niższej rozdzielczości mają tendencję do pokazywania mniej szczegółowy obraz, co może prowadzić do błędów w kadrowaniu i ustawianiu ostrości, zwłaszcza w sytuacjach z wymagającym oświetleniem. Z kolei 12.5 miliona punktów, mimo że wydaje się bardziej zaawansowane, nie jest obecnie standardem technologicznym dla wizjerów elektronicznych. W rzeczywistości, takie rozdzielczości są zarezerwowane dla wysoce specjalistycznych urządzeń i jeszcze nie zdominowały rynku. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla wyboru odpowiedniego sprzętu w zależności od potrzeb fotografa. Warto, by użytkownicy brali pod uwagę standardy branżowe oraz nowinki technologiczne, które wpływają na rozwój wizjerów elektronicznych.

Pytanie 20

Proces generowania modeli 3D na podstawie fotografii nazywany jest

A. fotogrametrią

B. holografią

C. skanowaniem laserowym

D. fotosyntezą

Fotogrametria to technika, która umożliwia tworzenie modeli 3D na podstawie zdjęć, wykorzystując różnice w perspektywie i geometrię obiektów. Proces ten polega na analizie zdjęć wykonanych z różnych kątów, co pozwala na wyznaczenie współrzędnych punktów na powierzchni obiektu w trójwymiarowej przestrzeni. Przykładem zastosowania fotogrametrii jest inżynieria lądowa, gdzie używa się jej do skanowania terenu przed budową, a także w archeologii do dokumentacji wykopalisk. Fotogrametria jest także stosowana w geodezji, gdzie wykorzystywane są techniki pomiarowe do tworzenia map topograficznych. Ważnym aspektem jest zastosowanie odpowiedniego oprogramowania, które automatyzuje proces przetwarzania zdjęć i generowania modeli 3D. Praktyki te opierają się na standardach takich jak ISO 19130, które dotyczą fotogrametrii i geoinformacji, co zapewnia wysoką jakość i precyzję uzyskiwanych wyników.

Pytanie 21

Drukując barwny projekt graficzny na papierze przy użyciu drukarki atramentowej, należy pamiętać o ustawieniu przestrzeni barw

A. LAB oraz o dopasowaniu powierzchni drukowania i wielkości dokumentu.

B. Skala szarości oraz o kalibracji drukarki.

C. CMYK oraz o dopasowaniu powierzchni drukowania i wielkości dokumentu.

D. PANTONE oraz o kalibracji drukarki.

Ustawienie przestrzeni barw CMYK przed drukowaniem barwnego projektu na drukarce atramentowej to absolutna podstawa w poligrafii. Moim zdaniem, wiele osób lekceważy ten etap, a potem są narzekania, że kolory na wydruku wyglądają zupełnie inaczej niż na monitorze. Drukarki atramentowe, nawet te domowe, zawsze korzystają z tuszy w systemie CMYK, czyli Cyan, Magenta, Yellow, Black. Jeżeli projekt przygotujemy w RGB, który jest przestrzenią barw typową dla ekranów, to podczas wydruku i tak nastąpi automatyczna konwersja do CMYK, przez co kolory mogą być wyblakłe albo inne niż zamierzaliśmy. W praktyce, jeżeli grafik ustawi dokument w CMYK i przejrzy wszystkie elementy przed drukiem, zminimalizuje ryzyko wpadek kolorystycznych. Do tego – dopasowanie powierzchni drukowania i wielkości dokumentu to też nie jest żadna sztuka: trzeba po prostu sprawdzić, czy format projektu odpowiada formatowi papieru, a marginesy nie zostaną obcięte. Dobrą praktyką jest też robienie tzw. próbnych wydruków (proof) na tej samej drukarce i papierze, na którym będziemy drukować cały nakład. Z mojego doświadczenia nawet minimalne różnice w ustawieniach papieru potrafią mocno popsuć efekt końcowy albo przejaskrawić kolory. Tak więc, jak już ktoś pracuje z drukiem, niech zawsze pamięta: CMYK i dopasowanie do papieru i formatu – to podstawa profesjonalizmu w tej branży.

Pytanie 22

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. lampę błyskową z dyfuzorem.

B. ekran odblaskowy.

C. kalibrator kolorów.

D. blendę uniwersalną.

Wiele osób przy tego typu pytaniach wybiera blendę uniwersalną lub ekran odblaskowy, bo są to narzędzia kojarzące się z rozpraszaniem i kierowaniem światła. Jednak oba rozwiązania mają pewne ograniczenia. W ostrym słońcu, gdy model ma głęboki cień pod kapeluszem, ekran czy blenda rzeczywiście mogą trochę rozjaśnić twarz, ale bardzo trudno uzyskać równomierne i mocne doświetlenie, szczególnie jeżeli nie mamy dodatkowej osoby do trzymania odbłyśnika lub warunki pozwalają tylko na szybkie działanie. Często to światło odbite jest za słabe albo pada pod złym kątem, przez co cień wciąż jest wyraźny, a efekt końcowy bywa nieprzewidywalny. Kalibrator kolorów natomiast nie służy w ogóle do modyfikacji światła – wykorzystujemy go tylko do ustawiania balansu bieli i poprawnej reprodukcji barw, więc wybór tego narzędzia w tym kontekście nie rozwiązuje problemu cieni. Moim zdaniem, wiele osób zapomina też, że blenda czy ekran odbijają światło zastane, a nie generują własnego, dlatego w warunkach bardzo mocnego kontrastu nie mają szansy przebić się przez cień rzucany przez szerokie rondo kapelusza. Typowy błąd polega na przecenianiu możliwości odbłyśników i niedocenianiu lampy błyskowej jako narzędzia wspomagającego nawet przy mocnym świetle słonecznym. Lampa z dyfuzorem pozwala skierować doświetlenie dokładnie tam, gdzie trzeba, a dyfuzor łagodzi cienie i daje bardzo naturalny efekt, zgodny ze standardami pracy w fotografii portretowej. Podsumowując: tylko aktywne źródło światła, jak lampa błyskowa z odpowiednim dyfuzorem, pozwoli skutecznie i powtarzalnie rozświetlić głęboki cień pod kapeluszem, a pozostałe narzędzia są albo niewystarczające, albo zupełnie nietrafione w tym konkretnym przypadku.

Pytanie 23

Do prawidłowego wykonania fotografii do biometrycznego paszportu stosuje się tło w kolorze

A. ciemnym granatowym

B. intensywnie zielonym

C. jasnym neutralnym

D. intensywnie czerwonym

Aby uzyskać prawidłową fotografię do biometrycznego paszportu, stosuje się tło w kolorze jasnym neutralnym. Tego typu tło pozwala na odpowiednie wyodrębnienie twarzy osoby fotografowanej, minimalizując jednocześnie ryzyko zakłóceń wizualnych. Zgodnie z międzynarodowymi standardami, takimi jak te określone przez Międzynarodową Organizację Lotnictwa Cywilnego (ICAO), tło powinno być jednolite, co sprawia, że jasne neutralne kolory, takie jak biel, szarość czy jasny beż, są najbardziej zalecane. Pozwalają one na lepszy kontrast z rysami twarzy, co jest kluczowe dla automatycznego rozpoznawania twarzy. Praktycznie rzecz biorąc, użycie takiego tła wpływa na jakość zdjęcia i jego akceptację przez instytucje zajmujące się wydawaniem dokumentów. Warto również pamiętać, że tło nie powinno zawierać żadnych wzorów ani tekstur, które mogłyby zakłócać odbiór obrazu. Przykładowo, jeśli fotografujemy osobę w białej koszuli, jasne tło zneutralizuje efekt zlewania się kolorów, co jest zalecane w kontekście formalnych dokumentów.

Pytanie 24

Jaką minimalną rozdzielczość powinien mieć obraz cyfrowy, aby mógł zostać wydrukowany w formacie 10 x 10 cm przy rozdzielczości 300 dpi?

A. 2,0 Mpx

B. 1,5 Mpx

C. 0,5 Mpx

D. 1,0 Mpx

Aby zarejestrować obraz cyfrowy przeznaczony do druku o wymiarach 10 x 10 cm z rozdzielczością 300 dpi, należy obliczyć minimalną rozdzielczość obrazu. Rozdzielczość 300 dpi (dots per inch) oznacza, że na każdy cal przypada 300 punktów obrazu. W przypadku formatu 10 x 10 cm, który zamieniamy na cale, uzyskujemy 3,94 x 3,94 cala (1 cm = 0,3937 cala). Wysokość i szerokość obrazu w pikselach można obliczyć mnożąc wymiary w calach przez rozdzielczość dpi. Wzór wygląda następująco: 3,94 cala x 300 dpi = 1182 pikseli. Ponieważ obraz ma być kwadratowy, zarówno szerokość, jak i wysokość wynoszą 1182 pikseli. Łączna liczba pikseli wynosi zatem 1182 x 1182 = 1,4 miliona pikseli, co zaokrąglamy do 1,5 Mpx. Użycie odpowiedniej rozdzielczości zapewnia, że wydruk będzie ostry i wyraźny, co jest kluczowe w druku fotograficznym oraz przy tworzeniu materiałów reklamowych, w których jakość obrazu odgrywa istotną rolę. W branży fotograficznej oraz poligraficznej zaleca się stosowanie tych standardów, aby uniknąć efektu pikselizacji obrazu.

Pytanie 25

Przedstawione zdjęcie plenerowe zostało wykonane w planie

A. totalnym.

B. pełnym.

C. amerykańskim.

D. ogólnym.

Wybór odpowiedzi, która nie jest totalnym planem, może wynikać z nieporozumienia dotyczącego terminologii fotograficznej. Odpowiedzi sugerujące inne typy planów, takie jak pełny, ogólny czy amerykański, mogą być mylnie interpretowane w kontekście przedstawionego zdjęcia. Plan pełny zazwyczaj odnosi się do kadru, w którym postacie są uchwycone w całej swojej okazałości, ale niekoniecznie obejmują one szerokie tło, co jest istotne w przypadku krajobrazów. Z kolei plan ogólny jest szerszy od planu pełnego, ale zazwyczaj koncentruje się na osobach w kontekście otoczenia, a nie na szerokim krajobrazie. Plan amerykański, stosowany głównie w filmie, kładzie nacisk na postacie, z niewielkim tłem, co nie odpowiada przedstawionemu zdjęciu. Te różnice w kategoriach planów mogą prowadzić do błędnych wniosków, dlatego ważne jest zrozumienie, jak plan totalny wyróżnia się na tle innych typów kadrów. W kontekście fotografii, umiejętność rozróżniania planów i ich zastosowania w różnych sytuacjach jest kluczowa dla efektywnego ukazywania treści wizualnych.

Pytanie 26

Wskaż typ aparatów, które nie posiadają trybu rejestracji wideo.

A. Wielkoformatowe.

B. Bezlusterkowe.

C. Kompaktowe.

D. Wodoodporne kompaktowe.

Wielkoformatowe aparaty to zupełnie inna liga w fotografii – głównie są wykorzystywane w profesjonalnych zastosowaniach takich jak fotografia architektury, reklamy czy prace studyjne, gdzie liczy się maksymalna jakość i duża powierzchnia materiału światłoczułego. Ich konstrukcja opiera się na manualnych ustawieniach, wymiennych kasetach na klisze lub matrycach światłoczułych, a także braku jakiejkolwiek automatyki, nie mówiąc już o funkcjach cyfrowych. Co ciekawe, nawet najnowsze modele wielkoformatowych kamer cyfrowych rzadko kiedy mają możliwość rejestracji wideo – głównie przez to, że tego typu praca wymaga zupełnie innych parametrów technicznych i przepustowości danych. Moim zdaniem takie aparaty zarezerwowane są dla świadomych fotografów, którzy wiedzą, kiedy i do czego użyć tego sprzętu. W codziennej pracy, kiedy klient chce film czy rejestrację ruchu, wielkoformat nie ma sensu – i po prostu tego nie oferuje. W przeciwieństwie do kompaktów, bezlusterkowców czy wodoodpornych kompaktów, które nawet w najtańszych wersjach mają już wideo, wielkoformat to skrajność totalnie analogowa lub nastawiona wyłącznie na statyczne zdjęcia. Często spotykam się z mylnym przekonaniem, że skoro coś jest duże i drogie, to musi mieć wszystko – a tu właśnie odwrotnie, mniej znaczy więcej, a wideo tu po prostu nie występuje. Takie rozwiązania wynikają z tradycji tego segmentu i z jasno określonych potrzeb rynku.

Pytanie 27

Jaki kierunek oświetlenia użyty w trakcie robienia portretu spowodował, że twarz modela na fotografii wydaje się spłaszczona?

A. Z góry

B. Z dołu

C. Z boku

D. Z przodu

Odpowiedź "z przodu" jest prawidłowa, ponieważ oświetlenie zastosowane w tej pozycji równomiernie oświetla twarz modela, co przyczynia się do spłaszczenia rysów. Taki efekt jest szczególnie widoczny w przypadku portretów, gdzie celem jest uzyskanie naturalnego wyglądu bez wyraźnych cieni. W praktyce, oświetlenie z przodu tworzy miękkie cienie wokół konturów twarzy, co sprawia, że rysy są mniej wyraźne, a twarz wydaje się bardziej harmonijna. W fotografii portretowej często stosuje się tę technikę w połączeniu z dyfuzorami lub softboxami, aby zmiękczyć światło i zminimalizować ostre cienie. Podczas sesji zdjęciowych, szczególnie w studio, oświetlenie z przodu jest standardowym podejściem, które zapewnia równowagę i estetykę portretu, zachowując jednocześnie detale skóry. Dodatkowo, warto pamiętać, że odpowiednia temperatura barwowa światła również wpływa na postrzeganie urody modela.

Pytanie 28

Aby uzyskać na fotografiach efekt zamrożenia ruchu podczas robienia zdjęć sportowcom, najlepiej wykorzystać czas naświetlania

A. 1/125 s

B. 1/250 s

C. 1/30 s

D. 1/60 s

Czas naświetlania 1/250 s jest optymalny do uzyskania efektu zatrzymania ruchu podczas fotografowania sportowców. Krótszy czas ekspozycji pozwala na zminimalizowanie rozmycia ruchu, co jest kluczowe przy dynamicznych scenach, takich jak zawody sportowe. Przy 1/250 s, ruch jest uchwycony w sposób, który zachowuje szczegóły, dając jednocześnie wrażenie dynamizmu. Taki czas naświetlania jest często stosowany w profesjonalnej fotografii sportowej, gdzie kluczowe jest uchwycenie akcji w najdrobniejszych szczegółach. Przykładem mogą być zdjęcia z wyścigów, gdzie każdy moment ma znaczenie, a odpowiedni czas naświetlania pozwala fotografowi uchwycić sportowca w pełnym biegu z wyraźnym konturem. Warto również zwrócić uwagę na dobór odpowiedniego obiektywu oraz stabilizację, co w połączeniu z odpowiednim czasem ekspozycji znacząco podnosi jakość zdjęć. Standardy branżowe zalecają użycie czasów naświetlania w zakresie 1/250 do 1/1000 s w zależności od prędkości obiektu, co czyni 1/250 s bardzo uniwersalnym wyborem.

Pytanie 29

Jakie promieniowanie o kolorze jest przepuszczane przez filtr purpurowy?

A. zielonej i niebieskiej

B. zielonej i czerwonej

C. zielonej

D. niebieskiej i czerwonej

Filtr purpurowy to urządzenie, które przepuszcza promieniowanie o określonych długościach fal, blokując pozostałe. W przypadku filtra purpurowego, przepuszcza on promieniowanie w zakresie długości fal odpowiadających barwom niebieskiej i czerwonej. Oznacza to, że światło o tych długościach fal przenika przez filtr, podczas gdy inne kolory, takie jak zieleń, są blokowane. Praktycznie, takie filtry są szeroko stosowane w fotografii oraz w technologii przetwarzania obrazu, gdzie istotne jest uchwycenie określonych barw dla uzyskania pożądanego efektu wizualnego. W fotografii, zastosowanie filtra purpurowego może zwiększyć nasycenie niebieskich i czerwonych tonów, co jest szczególnie przydatne w krajobrazie oraz portretach, gdzie te kolory mogą być kluczowe dla estetyki obrazu. Takie praktyki są zgodne z zasadami kolorymetrii, która jest nauką zajmującą się pomiarem i opisem koloru, oraz z metodami kalibracji kolorów w procesach produkcji graficznej.

Pytanie 30

Tryb działania aparatu fotograficznego, w którym rejestracja obrazu odbywa się z priorytetem migawki, jest oznaczony symbolem literowym

A. M

B. T/TV

C. P

D. A/AV

Tryb pracy aparatu oznaczony symbolem T/TV (Time Value) jest trybem, który pozwala fotografowi ustawić czas otwarcia migawki, podczas gdy aparat automatycznie dobiera odpowiednią wartość przysłony, aby uzyskać poprawną ekspozycję. To podejście daje fotografowi kontrolę nad dynamiką uchwyconego obrazu, co jest niezwykle przydatne w sytuacjach, gdy ruch odgrywa kluczową rolę, na przykład podczas fotografowania sportów czy innych dynamicznych scen. Dobrze dobrany czas otwarcia migawki może pomóc w zamrożeniu ruchu lub w uzyskaniu efektu rozmycia, co dodaje głębi i dramatyzmu zdjęciom. Użycie trybu T/TV jest zgodne z zasadami fotografii, które podkreślają znaczenie balansu między czasem migawki a wartością przysłony, co jest kluczowe dla uzyskania estetycznych i technicznie poprawnych obrazów. Dlatego ten tryb jest w szczególności polecany dla fotografów, którzy chcą mieć większą kontrolę nad efektem wizualnym swoich zdjęć, korzystając z doświadczeń i technik uznawanych w branży fotograficznej.

Pytanie 31

W profesjonalnej fotografii reklamowej termin layered composite oznacza

A. sposób prezentacji portfolio fotograficznego

B. metodę druku wielowarstwowego na różnych materiałach

C. obraz złożony z wielu warstw pochodzących z różnych zdjęć

D. technikę oświetlenia warstwowego dla podkreślenia głębi sceny

Termin 'layered composite', czyli obraz złożony z wielu warstw pochodzących z różnych zdjęć, jest kluczowy w profesjonalnej fotografii reklamowej. W praktyce oznacza to, że fotograficy często łączą różne elementy wizualne, aby stworzyć jedną, spójną kompozycję. Taka technika pozwala na kreatywne połączenie różnych ujęć, co daje możliwość uzyskania unikalnych efektów. Na przykład, w reklamie produktu można połączyć zdjęcie produktu z atrakcyjnym tłem lub elementami graficznymi, co sprawia, że finalny obraz przyciąga uwagę i lepiej komunikuje zamierzony przekaz. Dobrym przykładem wykorzystania tej techniki są kampanie promujące kosmetyki, gdzie różne warstwy zdjęć pomagają podkreślić cechy produktu, jak tekstura czy kolor. Używanie odpowiednich programów graficznych, takich jak Adobe Photoshop, pozwala na precyzyjne zarządzanie warstwami, co stało się standardem w branży. Warto pamiętać, że umiejętność tworzenia złożonych kompozycji wymaga nie tylko technicznych umiejętności, ale także wyczucia estetyki i zrozumienia zasad kompozycji. W dzisiejszym świecie wizualnym, mastering tych technik jest niezbędny dla każdego profesjonalnego fotografa.

Pytanie 32

Oświetlenie Rembrandt w fotografii portretowej charakteryzuje się

A. równomiernym oświetleniem całej twarzy bez cieni

B. silnym światłem konturowym podkreślającym sylwetkę

C. miękkim światłem rozproszonym z frontu

D. charakterystycznym trójkątem światła na policzku modela

Oświetlenie Rembrandt w fotografii portretowej jest techniką, która wykorzystuje naturalne zjawiska świetlne do kreowania głębi i charakteru w portretach. Kluczowym elementem tej metody jest charakterystyczny trójkąt światła, który pojawia się na policzku modela naprzeciwko źródła światła. Trójkąt ten jest efektem zastosowania światła bocznego i górnego, co pozwala na wydobycie rysów twarzy oraz nadanie im trójwymiarowości. W praktyce, aby uzyskać taki efekt, fotograf powinien ustawić źródło światła pod kątem 45 stopni względem modela, co sprawi, że cienie będą tworzyć naturalny kontur twarzy. Ta technika jest szczególnie ceniona w portretach, ponieważ nadaje im dramatyzmu i ekspresji, a także jest zgodna z zasadami klasycznego oświetlenia w malarstwie. Na przykład, wielu znanych fotografów i malarzy, takich jak Rembrandt, który nadał tej technice nazwę, stosowało ją, aby uchwycić emocje i osobowość portretowanych osób. Warto zaznaczyć, że oświetlenie Rembrandt jest doskonałym narzędziem do kreowania atmosfery, co czyni je bardzo popularnym w fotografii reklamowej i modowej."

Pytanie 33

W którym etapie obróbki chemicznej czarno-białego papieru fotograficznego następuje przeprowadzenie halogenków srebra w związki tiosiarczanosrebrowe rozpuszczalne w wodzie?

A. Płukania.

B. Przerywania.

C. Wywoływania.

D. Utrwalania.

Proces obróbki chemicznej papieru fotograficznego składa się z kilku etapów, każdy o innym celu i specyfice działania. Wywoływanie to pierwszy etap, w którym wywoływacz redukuje naświetlone ziarna halogenków srebra do metalicznego srebra. Jednak wywoływacz nie usuwa tych kryształków, które nie zostały naświetlone – one pozostają w emulsji. Przerywanie, choć brzmi groźnie, to tak naprawdę bardzo krótki etap polegający na zatrzymaniu działania wywoływacza, najczęściej przez kąpiel w lekko kwaśnym roztworze. To nie jest moment, w którym cokolwiek zostaje rozpuszczone lub usunięte z emulsji, chodzi po prostu o szybkie odcięcie reakcji redukcji. Płukanie natomiast to końcowy etap, kiedy z papieru usuwa się pozostałości chemii, szczególnie utrwalacza i jego produktów reakcji, ale samo płukanie nie ma wpływu na strukturę związków srebra – ono tylko wypłukuje te, które już zostały wcześniej rozpuszczone. Często spotyka się mylne przekonanie, że wywoływacz lub przerywacz mają wpływ na usuwanie halogenków – prawdopodobnie wynika to z nieznajomości dokładnego przebiegu reakcji i uproszczonego podejścia do procesu. W praktyce tylko utrwalacz jest w stanie przekształcić niewywołane halogenki srebra w rozpuszczalne związki tiosiarczanosrebrowe. To właśnie zabezpiecza odbitkę przed późniejszym ciemnieniem i sprawia, że obraz jest trwały przez długie lata. W profesjonalnych pracowniach bardzo pilnuje się długości i jakości utrwalania, bo to fundament archiwizacji zdjęć. Dlatego odpowiedzi dotyczące wywoływania, przerywania czy płukania nie oddają prawdziwego celu tych etapów i mogą prowadzić do poważnych błędów w praktyce fotograficznej.

Pytanie 34

Który z filtrów w programie Adobe Photoshop jest przeznaczony do wyostrzania obrazów?

A. Smudge Stick

B. Gaussian Biur

C. Facet

D. Smart Sharpen

Wybór innych odpowiedzi wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące narzędzi dostępnych w Adobe Photoshop i ich zastosowania w procesie wyostrzania zdjęć. Facet, jako termin, nie odnosi się bezpośrednio do żadnego znanego filtru wyostrzającego, co może prowadzić do niejasności w interpretacji. Smudge Stick to filtr, który jest używany do tworzenia efektów malarskich i nie ma zastosowania w kontekście wyostrzania zdjęć. Z kolei Gaussian Blur to filtr stosowany do rozmywania obrazu, a nie wyostrzania. Zastosowanie Gaussian Blur w kontekście wyostrzania może prowadzić do mylnego wniosku, że rozmycie może poprawić ostrość, co jest sprzeczne z zasadami edycji obrazu. Filtry rozmywające, w tym Gaussian Blur, są używane głównie do łagodzenia ostrości lub usuwania szumów, co w przeciwieństwie do wyostrzania powoduje utratę szczegółów. Powszechnym błędem jest myślenie, że połączenie rozmycia z innymi efektami może stworzyć pożądany efekt ostrości; w rzeczywistości może to prowadzić do braku klarowności i szczegółowości, co jest kluczowe w profesjonalnej edycji zdjęć. W kontekście praktycznym, kluczowym jest zrozumienie różnicy między filtrami wyostrzającymi a rozmywającymi oraz umiejętność ich odpowiedniego zastosowania zgodnie z zamierzonym efektem wizualnym.

Pytanie 35

Na podstawie zdjęcia można określić, że było wykonane

A. późnym popołudniem.

B. w samo południe.

C. po zachodzie słońca.

D. nocą.

Zdjęcie wyraźnie pokazuje długie, wyraziste cienie rzucane przez ludzi i latarnię, co jest typowym zjawiskiem właśnie późnym popołudniem. Słońce znajduje się wtedy nisko nad horyzontem, a światło jest miękkie i ma wyraźnie cieplejszy odcień niż w środku dnia. Takie warunki oświetleniowe są często wykorzystywane przez fotografów krajobrazu, bo wydobywają strukturę powierzchni i nadają zdjęciom głębię – cienie są wydłużone i wyraźne, co pozwala lepiej oddać przestrzeń. Z mojego doświadczenia wynika, że w praktyce branżowej, jeżeli zależy nam na podkreśleniu faktury terenu albo uchwyceniu tzw. złotej godziny, właśnie późne popołudnie jest najlepszym wyborem. Standardy fotograficzne wręcz zalecają planowanie sesji na te godziny, by uzyskać najbardziej plastyczne i atrakcyjne wizualnie efekty. Moim zdaniem to jedno z podstawowych zagadnień rozpoznawania pory dnia po cieniu – technika używana w wielu branżach, od geodezji po bezpieczeństwo w monitoringu.

Pytanie 36

Podczas fotografowania w słoneczny dzień, w celu ograniczenia refleksów i odbić powstających na zdjęciach, należy zastosować

A. statyw.

B. filtr UV.

C. osłonę przeciwsłoneczną.

D. telekonwerter.

Wielu początkujących fotografów często myli funkcje różnych akcesoriów, co prowadzi do niezbyt trafnych wyborów w praktyce. Statyw przydaje się głównie w sytuacjach, kiedy zależy nam na stabilizacji aparatu – szczególnie przy długich czasach naświetlania czy w fotografii nocnej. Nie ograniczy on jednak w żaden sposób odbić światła czy refleksów powstających na soczewkach obiektywu podczas słonecznego dnia; jego zadanie to wyeliminowanie poruszenia zdjęcia, a nie walka ze światłem bocznym. Filtr UV przez lata był stosowany, gdy materiały światłoczułe były bardziej podatne na promieniowanie ultrafioletowe, a także do ochrony frontowej soczewki, ale w nowoczesnych aparatach cyfrowych praktycznie nie wpływa na jakość obrazu czy redukcję refleksów – nie jest skutecznym narzędziem na flary czy odbicia. Spotkałem się z opinią, że filtr UV "coś poprawia", ale to raczej mit powtarzany z dawnych czasów. Telekonwerter natomiast służy do wydłużenia ogniskowej obiektywu, czyli zwiększa zbliżenie, co może być przydatne przy fotografii przyrodniczej czy sportowej, ale w ogóle nie rozwiązuje problemu nadmiaru światła, flar czy refleksów. To typowy przykład, kiedy ktoś sięga po droższe akcesoria, myśląc, że rozwiążą wszystkie bolączki – tymczasem każdy z nich ma zupełnie inne zastosowanie. Moim zdaniem, warto dobrze znać funkcję każdego narzędzia i kierować się nie tylko tym, co "popularne" w sklepach czy na forach, ale rzeczywistymi potrzebami zdjęciowymi. Ograniczenie refleksów i odbić to zadanie stricte dla osłony przeciwsłonecznej, która powinna być podstawowym wyposażeniem każdego plenerowca.

Pytanie 37

Obraz stworzony na papierze fotograficznym bez użycia kamery to

A. luksografia

B. reprodukcja

C. kserografia

D. makrofotografia

Luksografia to technika fotograficzna, która pozwala na uzyskanie obrazów na papierze fotograficznym bez użycia tradycyjnego aparatu fotograficznego. W tej metodzie wykorzystuje się światło do naświetlania papieru, co skutkuje powstaniem obrazu, który jest następnie utrwalany. Proces ten jest ściśle związany z historią fotografii, w której pierwotnie stosowano różnego rodzaju techniki kontaktowe, takie jak np. pinhole photography. Luksografia ma zastosowanie w sztuce i edukacji, szczególnie w kontekście eksperymentów artystycznych, gdzie można uzyskać unikalne efekty wizualne. Artystów i fotografów często przyciąga możliwość pracy z różnymi materiałami światłoczułymi oraz kreatywne podejście do procesu twórczego, co wpisuje się w filozofię sztuki współczesnej. Wiedza o luksografii może być przydatna w praktycznym zastosowaniu technik alternatywnych w fotografii oraz w zrozumieniu historycznego kontekstu rozwoju technologii fotograficznej.

Pytanie 38

Przy fotografowaniu spadającej kropli wody, aby uzyskać efekt jej zatrzymania w ruchu, należy zastosować czas otwarcia migawki

A. 1/2000 s

B. 1/60 s

C. 1/15 s

D. 1/125 s

Użycie czasu otwarcia migawki 1/2000 s podczas fotografowania spadającej kropli wody pozwala na uchwycenie jej ruchu w momencie, gdy jest w pełnym biegu. Krótkie czasy naświetlania są kluczowe do zamrożenia dynamicznych scen, ponieważ minimalizują rozmycie ruchu spowodowane ruchem samego obiektu oraz drżeniem rąk fotografa. W praktyce, stosując czas 1/2000 s, można uzyskać wyraźne detale, jak kształt kropli czy rozpryskujące się cząstki wody. W fotografii sportowej czy przyrodniczej często korzysta się z takich czasów, aby uchwycić szybko poruszające się obiekty, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży. Warto również pamiętać o odpowiednim doborze ISO oraz przysłony, aby uniknąć nadmiernego prześwietlenia zdjęcia. Z mojego doświadczenia, planując podobne ujęcia, warto także pomyśleć o użyciu statywu lub stabilizacji obrazu, by jeszcze bardziej zmniejszyć ryzyko rozmycia obrazu.

Pytanie 39

Na zdjęciu zastosowano perspektywę

A. zbieżną do jednego punktu.

B. ptasią.

C. zbieżną do dwóch punktów.

D. żabią.

Wybór innej niż ptasia perspektywy to dość częsty błąd, zwłaszcza gdy patrzymy na zdjęcie bez głębszej analizy kąta widzenia i relacji przestrzennych. Perspektywa żabia to klasyczny motyw używany, gdy fotografujemy coś od dołu ku górze – obiekty wyglądają wtedy na większe, bardziej monumentalne. Tutaj kompletnie nie ma tego efektu, bo widzimy scenę z góry, a nie z dołu. Z mojego doświadczenia wynika, że ludzie mylą te pojęcia, bo oba są dość obrazowe, ale warto zapamiętać tę różnicę. Jeśli chodzi o perspektywy zbieżne – zarówno do jednego, jak i do dwóch punktów – to są to typowe narzędzia architektów, grafików i rysowników do oddawania głębi przestrzennej w obrazach dwuwymiarowych. Objawia się to tym, że linie równoległe na zdjęciu czy rysunku „zbiegają się” w jeden lub dwa punkty na horyzoncie, tworząc wrażenie trójwymiarowości, nawet jeśli obraz jest płaski. Na zaprezentowanej fotografii takich efektów nie ma – nie występuje żaden układ linii, które schodziłyby się do konkretnego punktu zbiegu. Typowym błędem jest kierowanie się układem gałęzi i ich rozłożeniem, ale tu chodzi faktycznie o kąt patrzenia – nie o to, jak się rozchodzą elementy. W branży fotograficznej wyraźnie rozróżnia się te typy perspektyw, każda służy innym celom i daje inne efekty wizualne. W zastosowaniach technicznych i artystycznych takie rozróżnienie jest kluczowe, ponieważ dobór perspektywy wpływa na interpretację i odbiór całego obrazu.

Pytanie 40

Określ minimalną ilość ujęć tego samego obiektu, koniecznych do wykonania fotografii w technice High Dynamic Range.

A. 2÷3 ujęć

B. 0÷2 ujęć

C. 4÷5 ujęć

D. 5÷6 ujęć

Odpowiedzi sugerujące, że do wykonania zdjęcia w technice High Dynamic Range wystarczy 0÷2 ujęć lub 4÷5 ujęć, są błędne, ponieważ nie uwzględniają podstawowych zasad działania tej techniki. W przypadku HDR, kluczowym elementem jest uchwycenie różnorodnych zakresów tonalnych, co jest niemożliwe przy tak ograniczonej liczbie ujęć. Wybierając 0÷2 ujęcia, zakładamy, że jedno zdjęcie może zaspokoić wszystkie potrzeby tonalne, co jest rzadko możliwe w praktyce, zwłaszcza w scenach z dużym kontrastem. Z kolei odpowiedź 4÷5 ujęć, choć zbliża się do rzeczywistości, jest nadmierna i nieefektywna. W większości przypadków, wystarczą dwa do trzech zdjęć, aby uzyskać jakość, która w pełni wykorzystuje technologię HDR. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami mogą wynikać z braku zrozumienia, jak istotne jest uchwycenie różnych detali w różnych warunkach oświetleniowych. Osoby, które uważają, że jedno zdjęcie wystarczy, mogą mylić HDR z podstawowym programowaniem ekspozycji, co prowadzi do nieporozumień co do celów, jakie stawia sobie technika HDR, której istotą jest uzyskanie harmonijnego połączenia tonalnego poprzez odpowiednie zestawienie kilku zdjęć.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej