Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 10:16
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 10:35

Egzamin niezdany

Wynik: 17/40 punktów (42,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Urządzeniem peryferyjnym, które drukuje na specjalnym papierze reagującym na ciepło, jest drukarka

A. termiczna

B. laserowa

C. piezoelektryczna

D. atramentowa

Wybór drukarki atramentowej nie jest trafny w kontekście omawianego pytania. Drukarki atramentowe działają na zupełnie innej zasadzie, polegającej na nanoszeniu płynnego tuszu na papier. Tusz jest wyrzucany z kartridży za pomocą mikroskopijnych dysz, co powoduje, że nie jest on odporny na działanie ciepła, a jego wydruki są wrażliwe na wilgoć oraz mogą blaknąć w wyniku ekspozycji na światło słoneczne. Drukarki laserowe, z drugiej strony, wykorzystują technologię elektrostatyczną i toner, który jest topiony na papierze w procesie druku. Ta metoda również nie ma nic wspólnego z ciepłoczułym papierem, ponieważ nie wykorzystuje bezpośredniego działania ciepła na materiał. Drukarki piezoelektryczne to kolejny rodzaj urządzenia, które wykorzystuje zjawisko piezoelektryczne do precyzyjnego nanoszenia atramentu, co również wyklucza możliwość użycia papieru termicznego. Wybór nieprawidłowej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego różnych technologii druku oraz ich zastosowań. Kluczowym błędem jest pomylenie zasad działania, ponieważ każda z tych drukarek ma swoje specyficzne cechy i zastosowania, które nie są kompatybilne z wymaganiami przedstawionego pytania.

Pytanie 2

Metoda przechowywania zdjęć w archiwum z zachowaniem standardu 3-2-1 oznacza

A. kompresję danych do 3 formatów, z 2 kopiami zapasowymi i 1 wersją roboczą

B. zastosowanie 3 formatów plików, 2 różnych nośników i 1 systemu katalogowania

C. przechowywanie przez 3 lata, w 2 kopiach, z 1 aktualizacją rocznie

D. posiadanie 3 kopii danych, na 2 różnych nośnikach, z czego 1 poza miejscem pracy

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi opierają się na błędnym zrozumieniu istoty metody 3-2-1. Zastosowanie trzech formatów plików, dwóch różnych nośników i jednego systemu katalogowania nie ma nic wspólnego z zapewnieniem bezpieczeństwa danych. Kluczowym aspektem metody 3-2-1 jest bowiem nie różnorodność formatów, lecz liczba kopii i ich lokalizacja. Również kompresja danych do trzech formatów z dwiema kopiami zapasowymi i jedną wersją roboczą nie odpowiada na problem zabezpieczenia danych przed utratą. W tym przypadku koncentrujemy się na ilości przechowywanych danych, a nie na ich formie czy dostępności. Przechowywanie danych przez trzy lata w dwóch kopiach z jedną aktualizacją rocznie to pomysł, który nie odnosi się do zasadności regularnych kopii zapasowych. Dbanie o dane powinno być procesem ciągłym, a nie ograniczonym do jednego okresu. Przyjmuje się, że dane powinny być regularnie archiwizowane i zabezpieczane w różnych lokalizacjach, aby dostosować się do zmieniających się potrzeb i zagrożeń. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że nie chodzi o różnorodność, ale o bezpieczeństwo i dostępność danych, co jest podstawą metody 3-2-1.

Pytanie 3

W jakim typie pomiaru światła czujnik pozyskuje od 60% do 90% danych ze środkowego obszaru kadru, a resztę z reszty jego fragmentów?

A. Centralnie ważonym.

B. Matrycowym.

C. Punktowym.

D. Wielopunktowym.

Wybór innych trybów pomiaru światła, takich jak matrycowy, punktowy czy wielopunktowy, prowadzi do nieporozumień związanych z tym, jak różne techniki zbierają informacje o jasności w kadrze. W trybie matrycowym czujnik zbiera dane z całego kadru i analizuje je, co pozwala na bardziej złożoną interpretację oświetlenia w różnych obszarach. To podejście jest bardziej złożone i często stosowane w sytuacjach, gdzie na przykład istnieje wiele źródeł światła lub zróżnicowane tło. Jednak nie koncentruje się na centralnej części kadru, co może prowadzić do błędnych ustawień ekspozycji, gdy główny obiekt nie znajduje się w centrum. Z kolei pomiar punktowy analizuje tylko mały fragment kadru, co może prowadzić do pominięcia kluczowych informacji o oświetleniu w innych częściach. W praktyce, ten tryb jest użyteczny w precyzyjnych sytuacjach, jednak wymaga dużej staranności w ocenie obrazu. Wielopunktowy tryb pomiaru zbiera dane z wielu punktów w kadrze, ale nie przywiązuje większej wagi do centralnej części. Takie podejście może być mylące dla użytkowników, którzy oczekują, że ich obiekt będzie odpowiednio naświetlony w kontekście całego kadru. Tak więc, zrozumienie, kiedy i jak używać każdego z tych trybów, jest kluczowe dla uzyskania najlepszych rezultatów w fotografii.

Pytanie 4

Aby uzyskać kolorową kopię pozytywową z negatywu barwnego przy użyciu metody addytywnej, należy użyć powiększalnika lub automatycznej kopiarki z filtrami w kolorach:

A. purpurowy, zielony, niebieski

B. czerwony, zielony, niebieski

C. czerwony, żółty, niebieski

D. purpurowy, żółty, niebieskozielony

Odpowiedź 'czerwony, zielony, niebieski' jest poprawna, ponieważ te trzy kolory podstawowe są fundamentem addytywnej metody mieszania kolorów, która jest stosowana w procesie uzyskiwania barwnej kopii z negatywu. W addytywnym modelu kolorów, światło emituje trzy podstawowe kolory: czerwony, zielony i niebieski (RGB). Mieszanie tych kolorów w różnych proporcjach pozwala uzyskać pełną paletę barw. W kontekście powiększalników i kopiarkek automatycznych, zastosowanie filtrów w tych właśnie kolorach umożliwia prawidłowe odwzorowanie kolorów na odbitce. Praktycznie, w procesie fotograficznym, wykorzystując filtry RGB, możemy precyzyjnie kontrolować intensywność i odcienie, co jest kluczowe w uzyskiwaniu jakościowych kopii zdjęć. To podejście jest szeroko stosowane w profesjonalnej fotografii oraz w laboratoriach graficznych, gdzie precyzja kolorystyczna ma ogromne znaczenie. Ponadto, stosowanie filtrów RGB jest zgodne z przyjętymi standardami branżowymi, co zapewnia spójność wyników.

Pytanie 5

Jakiego filtru należy użyć podczas przenoszenia negatywu na papier fotograficzny wielokontrastowy, aby zwiększyć kontrast obrazu?

A. Żółty

B. Szary

C. Zielony

D. Purpurowy

Zastosowanie filtrów innych niż purpurowy podczas kopiowania negatywu na wielokontrastowy papier fotograficzny może znacznie obniżyć jakość uzyskanego obrazu. Na przykład filtr zielony, choć przydatny w niektórych kontekstach, nie jest efektywny w zmniejszaniu kontrastu. Działa on w zakresie, który nie sprzyja poprawie różnic tonalnych, a raczej je wygładza, co może skutkować płaskim i mało ekspresyjnym obrazem. W przypadku filtra szarego, który teoretycznie nie wpływa na kolory, ani nie dodaje kontrastu, jego zastosowanie w tym kontekście jest zupełnie nieadekwatne. Filtr ten po prostu blokuje światło, nie wprowadzając żadnych modyfikacji tonalnych, co w rezultacie prowadzi do utraty potencjału, jaki daje wielokontrastowy papier. Filtr żółty, podobnie jak zielony, również nie podnosi kontrastu w sposób, który byłby korzystny dla wydruku fotograficznego. Jego użycie może skutkować zmiękczeniem tonalnym, co również nie jest pożądane przy pracy z negatywami, gdzie zależy nam na wyrazistych różnicach między jasnymi a ciemnymi partiami. Zrozumienie, jak poszczególne filtry wpływają na właściwości światła i jego interakcje z różnymi typami papieru, jest kluczowe w fotografii analogowej. Niezrozumienie tego aspektu i niewłaściwy dobór filtrów jest typowym błędem, który może prowadzić do nieodpowiednich rezultatów w procesie druku.

Pytanie 6

Optymalny rezultat fotografowania grupy liczącej 20 osób można uzyskać, gdy kadr jest

A. pionowy, a osoby ustawione są w trzech rzędach

B. pionowy, a osoby ustawione są w półkolu w dwóch szeregach

C. poziomy, a osoby ustawione są w dwóch rzędach

D. poziomy i osoby są ustawione w trzech rzędach

Wybór poziomego kadru oraz trzech rzędów dla grupy 20 osób jest optymalny ze względu na możliwość lepszego ujęcia całej grupy w jednym kadrze. Przy takim ustawieniu każda osoba ma szansę być widoczna, co jest kluczowe w fotografii grupowej. Poziomy kadr pozwala na szersze ujęcie, co jest szczególnie ważne przy większych grupach, ponieważ unika się wąskich i ograniczających kompozycji. Dodatkowo, układ trzech rzędów sprzyja harmonijnej aranżacji, ponieważ osoby w pierwszym rzędzie mogą być nieco zgięte lub pochylić się, co sprawia, że ich twarze są bardziej wyeksponowane. Taki układ zwiększa efekt wrażenia zgrania i współpracy w grupie, co jest często celem fotografii grupowej. Dobrą praktyką jest także zróżnicowanie wysokości postaci, aby uzyskać ciekawszą kompozycję, na przykład poprzez ustawienie wyższych osób w tylnych rzędach. Warto także zwrócić uwagę na tło, aby nie odwracało uwagi od samej grupy, a także na oświetlenie, które powinno być równomierne i dobrze rozproszone, aby zminimalizować cienie.

Pytanie 7

Do fotografowania scen o dużym kontraście, w celu prawidłowej rejestracji szczegółów w światłach należy w aparacie fotograficznym ustawić tryb pomiaru

A. matrycowy.

B. centralnie ważony.

C. uśredniony.

D. punktowy.

Wielu osobom wydaje się, że tryby takie jak matrycowy, centralnie ważony czy uśredniony automatycznie „załatwią sprawę” w każdej sytuacji, bo przecież aparat sam dobierze najlepszą ekspozycję. Jednak to podejście często prowadzi do rozczarowań, szczególnie gdy fotografujemy sceny o dużym kontraście. Matrycowy i uśredniony analizują jasność z całego kadru, próbując znaleźć kompromis pomiędzy światłami i cieniami. To niestety powoduje, że w przypadku bardzo jasnych fragmentów (np. mocne światło słoneczne na części zdjęcia) aparat „zgubi” szczegóły w światłach, wypalając je, albo zbyt mocno przyciemni cienie, czyniąc je zupełnie czarnymi. Centralnie ważony skupia się bardziej na środku kadru, ale nadal bierze pod uwagę otoczenie, więc przy kontrastowych scenach także nie daje pełnej kontroli nad ekspozycją kluczowych detali w światłach. Typowym błędem jest przekonanie, że automatyka zawsze rozpozna nasze intencje – niestety, algorytmy pomiaru światła nie wiedzą, co dla nas jest najważniejsze w kadrze. Profesjonalni fotografowie i trenerzy technologii obrazowania od lat podkreślają, że w trudnych, kontrastowych warunkach trzeba świadomie korzystać z narzędzi, które pozwalają wskazać aparatowi konkretny punkt do pomiaru. Pomiar punktowy jest tu nieoceniony, bo ignoruje resztę sceny i dba tylko o szczegóły tam, gdzie tego chcemy – np. na jasnej twarzy, refleksach czy świetle przebijającym przez okno. Zbyt duże uogólnienie pomiaru prowadzi do utraty niuansów i nieodwracalnych błędów ekspozycji. Moim zdaniem, zaufanie wyłącznie automatyce bywa zgubne i, paradoksalnie, utrudnia rozwój fotograficznej świadomości.

Pytanie 8

Technika uchwytywania obrazów, których zakres tonalny przekracza możliwości matrycy cyfrowego aparatu, to

A. DSLR

B. HD

C. HDR

D. Ultra HD

HDR (High Dynamic Range) to technika rejestrowania obrazów, która pozwala na uchwycenie szerszej rozpiętości tonalnej, niż jest to możliwe za pomocą standardowych aparatów. Dzięki HDR możliwe jest łączenie kilku zdjęć o różnych ekspozycjach, co pozwala na uchwycenie detali zarówno w jasnych, jak i ciemnych partiach obrazu. Przykładem zastosowania tej metody jest fotografia krajobrazów, gdzie oświetlenie może bardzo różnić się w różnych częściach kadru. W praktyce, aby uzyskać efekt HDR, fotografuje się ten sam obiekt z różnymi ustawieniami ekspozycji, a następnie łączy się te zdjęcia w programie graficznym. Technika ta jest szczególnie popularna wśród profesjonalnych fotografów oraz twórców treści wizualnych, którzy chcą uzyskać bardziej realistyczne i atrakcyjne zdjęcia. Warto dodać, że stosowanie HDR wymaga odpowiedniego sprzętu oraz znajomości programów do obróbki zdjęć, takich jak Adobe Photoshop czy Lightroom, które oferują zaawansowane narzędzia do tworzenia obrazów HDR, zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 9

Światło oświetlające fotografowanego modela na wysokości twarzy, wpadające pod kątem około 45° do osi optycznej obiektywu, ma kierunek

A. boczno-boczny

B. dolno-boczny

C. przednio-boczny

D. górno-boczny

Odpowiedzi "dolno-boczny", "boczno-boczny" oraz "górno-boczny" są błędne, ponieważ nie oddają rzeczywistego kierunku, z którego pada światło w opisanej sytuacji. Dolno-boczny sugeruje, że światło pochodzi z dolnej części i z boku, co może prowadzić do niekorzystnych efektów, takich jak niewłaściwe modelowanie twarzy i nadmierne cienie, co jest szczególnie problematyczne w portretach. Boczno-boczny kąt oznacza, że światło pada tylko z boku, co może zniekształcić rysy twarzy i nie uwydatni ich w optymalny sposób. Z kolei górno-boczny kąt sugerowałby, że światło pada z góry i z boku, co również nie jest właściwe w kontekście fotografii portretowej, gdzie kluczowe jest, by światło podkreślało detale i zapewniało naturalny wygląd. Prawidłowe oświetlenie powinno być dostosowane do charakterystyki modela oraz celu fotografii, a odpowiednie kątowanie światła jest fundamentem efektywnej pracy fotografa. W praktyce, nie uwzględnienie tych zasad może prowadzić do zdjęć, które nie oddają zamierzonej estetyki i mogą wyglądać na amatorskie lub nieprofesjonalne.

Pytanie 10

Na zdjęciu zastosowano oświetlenie

A. górno-boczne.

B. przednie,

C. tylne,

D. przednio-górne.

Odpowiedzi takie jak "tylne", "przednie" oraz "górno-boczne" są niewłaściwe z kilku powodów. Oświetlenie tylne zazwyczaj powoduje, że obiekt staje się silnie podświetlony z tyłu, co prowadzi do powstawania ciemnych cieni na przedniej stronie obiektu. Tego rodzaju oświetlenie jest często stosowane do uzyskania efektów sylwetkowych, co w przypadku przedstawionego zdjęcia nie jest celem. Z kolei oświetlenie przednie, chociaż wydaje się logiczne w kontekście umiejscowienia źródła światła, nie bierze pod uwagę jego ułożenia w przestrzeni. W rzeczywistości, oświetlenie przednie powodowałoby intensywne cienie w dolnej części obiektu, co nie występuje na analizowanym zdjęciu. Oświetlenie górno-boczne natomiast, mimo że może wydawać się odpowiednie, wprowadza zbyt wiele dodatkowych cieni w dolnych partiach obiektu, co również nie znajduje odzwierciedlenia w obserwacjach ze zdjęcia. W praktyce, błędne interpretacje wynikają często z braku zrozumienia zasad działania światła i jego wpływu na kształt oraz formę obiektu. Kluczowe jest, aby przy analizie zdjęć zwracać uwagę na kierunek cienia oraz jego intensywność, co jest zgodne z dobrą praktyką w fotografii i iluminacji.

Pytanie 11

Określ funkcję i kierunek oświetlenia, które należy zastosować w studio, aby uzyskać efekt podobny do oświetlenia naturalnego w słoneczny dzień w południe.

A. Pomocnicze, boczne.

B. Zasadnicze, przednio-dolne.

C. Pomocnicze, przednio-górno-boczne.

D. Zasadnicze, przednio-górno-boczne.

Odpowiedź „zasadnicze, przednio-górno-boczne” jest zdecydowanie najbardziej trafna, jeśli chodzi o odwzorowanie efektu światła naturalnego w studio – szczególnie tego, jakie widzimy w południe w słoneczny dzień. W praktyce studyjnej funkcję światła zasadniczego (kluczowego) stosuje się właśnie po to, żeby nadać scenie główny charakter i wykreować naturalne modelowanie światłocieniowe na twarzy czy obiektach. Gdy ustawimy to światło pod kątem przednio-górno-bocznym, uzyskujemy efekt bardzo zbliżony do tego, jak słońce oświetla wszystko z góry, minimalnie z boku – dokładnie tak, jak w naturze. Z tego ustawienia światła wynika naturalność cieni, ich długość i miękkość, a także typowa dla naturalnego światła „trójwymiarowość” postaci czy przedmiotów. W branży fotograficznej i filmowej to klasyka gatunku – tzw. „Rembrandt lighting” czy oświetlenie portretowe oparte właśnie na tych kątach to standard, jeśli zależy nam na naturalności i harmonii. Moim zdaniem, jak chcesz osiągnąć realistyczny efekt „dnia”, to nie ma lepszego rozwiązania. Warto też zaznaczyć, że światło zasadnicze ustawione w tym kierunku pozwala łatwo kontrolować kontrast i ekspozycję, a ewentualne światła pomocnicze czy wypełniające służą już tylko do subtelnych korekt. W praktyce to rozwiązanie jest nie tylko skuteczne, ale i uniwersalne – szczególnie jeśli zależy nam na spójności efektów wizualnych z tym, co widzimy w rzeczywistości. Z mojego doświadczenia to podejście sprawdza się nie tylko w portrecie, ale i w fotografii produktowej czy filmie reklamowym.

Pytanie 12

Wykonanie zdjęcia dziewczyny w technice high key wymaga zorganizowania przestrzeni

A. obrazowej z czarnym tłem.

B. obrazowej z białym tłem.

C. przedmiotowej z białym tłem.

D. przedmiotowej z czarnym tłem.

Wielu początkujących fotografów myli pojęcie high key z po prostu jasnym zdjęciem, nie zwracając uwagi na to, jak wielką rolę odgrywa przestrzeń przedmiotowa i odpowiednie tło. Wybór czarnego tła, nawet przy bardzo mocnym oświetleniu, nigdy nie pozwoli uzyskać charakterystycznego dla high key efektu – ciemne tło będzie zaburzało rozkład jasności na zdjęciu, wprowadzając niechciane kontrasty i „wycinając” postać z kadru. To zupełnie inna estetyka, która bardziej pasuje do techniki low key, gdzie gra się właśnie na mocnych kontrastach i wydobywa się sylwetkę przez ciemność. Przestrzeń obrazowa zamiast przedmiotowej sugeruje skupienie się tylko na kadrowaniu i kompozycji, bez świadomości, że kluczowe jest przygotowanie samego planu zdjęciowego – czyli tam, gdzie ustawiasz modelkę, tło i światła. W praktyce, jeśli nie zadbasz o białe tło i dobre, rozproszone światło w przestrzeni przedmiotowej, zdjęcie wyjdzie płaskie, czasem nawet szare lub z dziwną dominantą barwną. Częstym błędem jest przekonanie, że wystarczy komputerowa obróbka, by uzyskać efekt high key – niestety, bez odpowiedniej organizacji planu i kontroli światła nie uda się uzyskać naturalnej, jasnej atmosfery zdjęcia. Branżowe standardy, szczególnie w fotografii produktowej, reklamowej czy portretowej, kładą nacisk na perfekcyjną biel tła i eliminację cieni właśnie poprzez organizację przestrzeni przedmiotowej z dobrze doświetlonym białym podłożem. Praktycy wiedzą, że zaniedbanie tej części pracy skutkuje problemami nie tylko estetycznymi, ale także technicznymi – na przykład późniejsze wycinanie sylwetki czy utrzymanie spójnej kolorystyki staje się o wiele trudniejsze. Moim zdaniem, lepiej od razu zrozumieć ten schemat, niż potem tracić godziny na niepotrzebną edycję i poprawki.

Pytanie 13

Planując wykonywanie zdjęć w miejscu o wysokim stopniu zapylenia, należy wyposażyć się w

A. filtr IR do obiektywu.

B. softbox.

C. blendę.

D. filtr UV do obiektywu.

Wybór filtra UV do obiektywu to naprawdę rozsądna decyzja, szczególnie gdy planujemy fotografować w miejscach mocno zapylonych albo po prostu w terenie, gdzie unoszą się drobiny kurzu i pyłu. Filtr UV pierwotnie był projektowany głównie do eliminowania szkodliwego promieniowania ultrafioletowego, które kiedyś znacząco wpływało na jakość zdjęć wykonywanych na filmach światłoczułych. Ale w fotografii cyfrowej, jego główną rolą stała się ochrona przed mechaniczny uszkodzeniami i zabrudzeniami soczewki obiektywu. Pył, piasek czy nawet drobne odpryski nie mają szans bezpośrednio uszkodzić szkła, jeśli na froncie mamy zamontowany filtr UV. Moim zdaniem jest to taki tani sposób na zaoszczędzenie sobie nerwów związanych z czyszczeniem albo, co gorsza, rysowaniem elementów optycznych. W branży to standard, żeby w trudnych warunkach, zwłaszcza na budowach, w zakładach przemysłowych czy nawet na festiwalach, gdzie kurz i inne zanieczyszczenia unoszą się w powietrzu, zawsze zakładać filtr ochronny. Z praktyki – raz mi się zdarzyło, że filtr UV uratował obiektyw przed tłustą plamą, którą potem bez problemu starłem z filtra, nie martwiąc się o delikatną powłokę antyrefleksyjną na szkle. Dodatkowa wiedza: niektórzy zawodowcy stosują specjalne filtry ochronne (clear/protect), ale UV wciąż jest najpopularniejszy, bo dostępny i tani. Naprawdę, warto mieć go zawsze pod ręką, jeśli działasz tam, gdzie powietrze nie jest najczystsze.

Pytanie 14

Aby uzyskać kolorowe slajdy małych obiektów na materiale fotograficznym w skali 5:1, niezbędne jest przygotowanie analogowej lustrzanki

A. z obiektywem o długiej ogniskowej oraz filmem barwnym odwracalnym

B. z obiektywem makro oraz filmem barwnym odwracalnym

C. z obiektywem o długiej ogniskowej oraz filmem negatywowym kolorowym

D. z obiektywem makro oraz filmem negatywowym kolorowym

Wybór obiektywu długoogniskowego i filmu negatywnego barwnego nie jest zbyt dobry do tego zadania. Obiektywy długoogniskowe są fajne, ale nie nadają się do robienia zdjęć małych rzeczy z bliska, jak w skali 5:1. Po prostu nie oddadzą wystarczająco detali, które w makrofotografii są bardzo ważne. Film negatywowy barwny też ma inne właściwości, które mogą być niewłaściwe, jeśli chcesz uzyskać nasycone i wysokiej jakości kolory, a do tego lepszy jest film odwracalny. Jak użyjesz sprzętu, który nie jest odpowiedni, możesz na koniec być rozczarowany tym, co wyszło, co się zdarza, gdy fotografowie chcą używać złych narzędzi w trudnych warunkach. Trzeba pamiętać, że złe podejście do wyboru sprzętu może też zabić wartość artystyczną zdjęcia, co powinno być ważne dla każdego fotografa.

Pytanie 15

Ikonę efektów warstwy w programie Adobe Photoshop wskazano strzałką na rysunku

A. A.

B. D.

C. C.

D. B.

Wybór innej opcji niż B wskazuje na pewne nieporozumienie dotyczące funkcji ikon w Adobe Photoshop. Ikony są kluczowymi elementami interfejsu użytkownika, które pełnią różne role w procesie edycyjnym. W przypadku efektów warstwy, ich brak zrozumienia może prowadzić do utraty możliwości, jakie oferują, na przykład dodawania złożonych efektów wizualnych do obrazów. Osoby, które wskazują inne opcje, mogą mylić ikonę efektów warstwy z innymi ikonami na pasku narzędzi lub w panelu warstw, co może wynikać z niedostatecznej znajomości interfejsu. Każda ikona w Photoshopie ma przypisaną unikalną funkcję, a pomylenie ikon może skutkować wyborem niewłaściwych narzędzi do edycji. Na przykład, zamiast dodawania efektów, użytkownicy mogą przypadkowo wybrać ikonę do maskowania warstw, co prowadzi do chaosu w projekcie. Takie nieporozumienia mogą przyczynić się do frustracji i wydłużenia czasu pracy nad projektem. Aby uniknąć tych błędów, warto poświęcić czas na zapoznanie się z funkcjami i ikonami programu, co pozwoli na efektywniejszą i bardziej świadomą pracę w Adobe Photoshop.

Pytanie 16

Do czynności konserwacyjnych zabezpieczających prawidłową pracę akumulatora w aparacie fotograficznym należy

A. wystawianie akumulatora na działanie wysokiej temperatury.

B. utrzymywanie zmiennej temperatury w komorze akumulatora.

C. wystawianie akumulatora na działanie promieni słonecznych.

D. utrzymanie czystości styków w komorze akumulatora.

Prawidłowe utrzymanie czystości styków w komorze akumulatora to absolutna podstawa, jeśli chodzi o długą i bezawaryjną pracę aparatu fotograficznego. Styki, nawet jeśli ich nie widać, potrafią bardzo szybko się zabrudzić – czasem wystarczy trochę kurzu, potu z rąk albo resztki tłuszczu. Takie zabrudzenia powodują, że przewodność prądu drastycznie spada, co w praktyce może się objawiać losowym wyłączaniem się aparatu, komunikatami o rozładowanym akumulatorze albo wręcz całkowitym brakiem zasilania. Z mojego doświadczenia najwięcej problemów z zasilaniem to nie wina samego akumulatora, tylko właśnie brudnych styków. Producenci sprzętu foto, jak Canon czy Nikon, w swoich instrukcjach regularnie zalecają okresowe sprawdzanie i czyszczenie styków najlepiej miękką ściereczką z mikrofibry, ewentualnie użycie specjalnych patyczków nasączonych alkoholem izopropylowym. To zajmuje chwilę, a pozwala uniknąć niespodzianek podczas ważnych zdjęć, szczególnie w plenerze. Dobre praktyki branżowe mówią też, żeby nie dotykać styków palcami, bo ślady potu i tłuszczu są trudne do usunięcia. Regularne czyszczenie to naprawdę taki banał, a może wydłużyć żywotność akumulatora i samego aparatu nawet o kilka lat. Takie rzeczy docenia się szczególnie podczas dłuższych plenerów albo pracy w trudnych warunkach, kiedy dostęp do ładowarki to rzadkość.

Pytanie 17

Pentagonalny pryzmat stanowi element konstrukcji

A. obiektywu fotograficznego

B. korpusu aparatu fotograficznego

C. skanera bębnowego

D. powiększalnika w ciemni

Wybór obiektywu fotograficznego jako odpowiedzi na pytanie o pryzmat pentagonalny może prowadzić do kilku nieporozumień dotyczących roli różnych komponentów w aparacie. Obiektywy fotograficzne mają za zadanie zbierać światło i tworzyć obraz na matrycy lub filmie, jednak nie zawierają one pryzmatów pentagonalnych, które są specyficzne dla konstrukcji wizjerów lustrzankowych. W kontekście korpusu aparatu, obiektyw jest jedynie jednym z elementów, a jego związek z pryzmatem pentagonalnym jest pośredni, gdyż oba elementy współpracują, ale pełnią różne funkcje. Podobnie, korpus aparatu fotograficznego jest odpowiedzialny za osadzenie wszystkich komponentów, w tym obiektywu, ale nie jest to miejsce, gdzie pryzmat pentagonalny by się znajdował. Z kolei powiększalnik ciemniowy ma inną funkcję - służy do powiększania obrazu na papierze fotograficznym, co nie ma związku z pryzmatem używanym w aparatach. Skaner bębnowy z kolei jest urządzeniem służącym do digitalizacji obrazów, które również nie wykorzystuje pryzmatów w tym kontekście. Ten błąd myślowy może wynikać z nieporozumienia dotyczącego różnych elementów optycznych oraz ich zastosowań w fotografii. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy element ma swoją unikalną funkcję i miejsce w systemie optycznym, co pozwala na poprawne zidentyfikowanie ich ról w aparacie fotograficznym.

Pytanie 18

Aby zredukować drgania aparatu fotograficznego podczas długiego naświetlania, używa się

A. statecznik.

B. blendę.

C. monopod.

D. mieszek.

Choć wszystkie wymienione opcje mogą wpływać na jakość zdjęć, tylko monopod skutecznie eliminuje drgania aparatu w kontekście długich czasów naświetlania. Statecznik, który jest często używany w filmowaniu, ma na celu stabilizację ruchomych ujęć, a nie statycznych fotografii. Jego konstrukcja jest bardziej skomplikowana i nie zawsze nadaje się do statycznych sytuacji, gdzie kluczowe jest sztywne wsparcie aparatu. Blenda jest narzędziem używanym do kontrolowania światła wpadającego na obiekt, co może poprawić jakość zdjęcia, ale nie wpływa na drgania aparatu. Używanie blendy podczas długich naświetleń nie rozwiązuje problemu stabilności, co może prowadzić do poruszenia obrazu. Mieszek, z kolei, jest akcesorium stosowanym głównie w fotografii makro i nie ma zastosowania w eliminacji drgań. Może być użyty do regulacji odległości między obiektywem a matrycą, ale nie zapewnia stabilności aparatu. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie zastosowania odpowiednich akcesoriów w kontekście różnych technik fotograficznych. Każde z wymienionych narzędzi ma swoją specyfikę i zastosowanie, jednak tylko monopod spełnia wymogi stabilności i wsparcia w przypadku długich czasów naświetlania.

Pytanie 19

Podczas wymiany spalonej żarówki halogenowej w reflektorze nie powinno się dotykać nieosłoniętą dłonią elementów z szkła kwarcowego, ze względu na

A. zanieczyszczenie powierzchni szkła

B. zaokrąglone krawędzie

C. lokalne podgrzanie powierzchni szkła

D. toksyczność halogenków

Kiedy mówimy o wymianie żarówki halogenowej, pojawiają się różne aspekty, które nie powinny być mylone z istotą problemu. Toksyczność halogenków, choć teoretycznie interesująca, nie jest bezpośrednio związana z kwestią wymiany żarówki, ponieważ podczas standardowego użytkowania żarówki, halogenki nie wydzielają toksycznych substancji w niebezpiecznych ilościach. Odpowiednie postępowanie z odpadami elektronicznymi, w tym zużyty żarówki, zminimalizuje ryzyko. Miejscowe ogrzanie powierzchni szkła to również zbytnie uproszczenie tematu. Ogrzewanie może występować, ale nie jest to główny powód, dla którego nie powinno się dotykać szkła kwarcowego. Przyczyną jest raczej to, że wszelkie zanieczyszczenia mogą prowadzić do nierównomiernego rozkładu temperatury, co jest znacznie bardziej istotne. Zaoblone krawędzie, choć mogą wpływać na bezpieczeństwo, nie stanowią kluczowego zagrożenia w kontekście wymiany żarówki. Zamiast tego, najważniejsze jest zrozumienie, że wszelkie zanieczyszczenia na powierzchni szkła mogą prowadzić do poważnych problemów, a nie jedynie do nieprzyjemnych wrażeń dotykowych. Użytkownicy powinni być świadomi, że odpowiednie zachowanie podczas wymiany i serwisowania komponentów oświetleniowych jest kluczowe dla ich długowieczności oraz bezpieczeństwa. Utrzymywanie czystości i dbanie o stan techniczny reflektorów to podstawa, której należy przestrzegać.

Pytanie 20

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. blendę uniwersalną.

B. ekran odblaskowy.

C. kalibrator kolorów.

D. lampę błyskową z dyfuzorem.

Przy fotografowaniu osoby w kapeluszu z dużym rondem, szczególnie w ostrym słońcu, pojawia się problem bardzo głębokich, kontrastowych cieni na twarzy. Jednak wiele osób ma tendencję do sięgania po narzędzia, które w rzeczywistości nie rozwiążą tego problemu. Kalibrator kolorów, choć jest super przydatny podczas późniejszej obróbki zdjęć, nie ma absolutnie żadnego wpływu na samo światło na planie zdjęciowym – jego zadaniem jest kontrola zgodności barw, a nie niwelowanie cieni. Ekran odblaskowy i blenda uniwersalna to często pierwsze, co przychodzi na myśl, ale gdy cień jest bardzo głęboki, a światło słoneczne mocno pada z góry, nawet największa blenda czy odbłyśnik nie są wystarczające. W praktyce po prostu nie są w stanie „przebić” tego ostrego kontrastu – światło odbite jest zbyt słabe lub nie dociera tam, gdzie trzeba, szczególnie pod rondem kapelusza. To typowy błąd – bazujemy na doświadczeniach z łagodnym światłem, a w tak trudnych warunkach bez mocnego, kontrolowanego źródła światła po prostu się nie obejdzie. W dobrych praktykach fotografii plenerowej mówi się jasno: jeśli cień jest zbyt głęboki, trzeba go doświetlić światłem błyskowym i najlepiej rozproszonym, żeby nie zrobić jeszcze większego "bałaganu" na twarzy. Rozwiązania w stylu blendy czy ekranu są w porządku, ale tylko wtedy, gdy słońce nie jest aż tak ostre i nie mamy do czynienia z tak problematycznym cieniem. W mocnym słońcu, bez lampy błyskowej z dyfuzorem, zawsze będzie nam brakowało tego "kopa" światła, który jest niezbędny, by uzyskać profesjonalny efekt bez przepalonych czy niedoświetlonych partii twarzy.

Pytanie 21

Na jaki format trzeba zmienić plik PSD, aby móc go umieścić w serwisie społecznościowym?

A. TIFF

B. JPEG

C. DOCX

D. RAW

Odpowiedź JPEG jest poprawna, ponieważ jest to jeden z najczęściej stosowanych formatów plików graficznych w Internecie, szczególnie w kontekście portali społecznościowych. Plik PSD (format używany przez Adobe Photoshop) zawiera warstwy, efekty i inne elementy, które są niezbędne do edytowania grafiki, ale nie są potrzebne w przypadku publikacji w sieci. Zmiana formatu na JPEG powoduje zredukowanie rozmiaru pliku i uproszczenie struktury grafiki, co jest istotne dla szybkiego ładowania stron internetowych oraz oszczędności przestrzeni dyskowej. Format JPEG obsługuje kompresję stratną, co pozwala na uzyskanie plików o mniejszej wielkości, idealnych do publikacji obrazów w sieci. Przykładem zastosowania może być publikacja zdjęć na Instagramie, gdzie JPEG jest preferowanym formatem z uwagi na jego jakość i efektywność. Działając w zgodzie z dobrymi praktykami, warto również zwrócić uwagę na optymalizację obrazów zanim zostaną one przesłane do sieci, aby zminimalizować czas ładowania i poprawić doświadczenia użytkowników.

Pytanie 22

Konturowe oświetlenie fotografowanego obiektu można uzyskać przez ustawienie światła głównego

A. za obiektem w kierunku tła

B. przed obiektem w kierunku tła

C. za obiektem w stronę obiektywu

D. przed obiektem w stronę obiektywu

Oświetlenie konturowe fotografowanego obiektu uzyskuje się poprzez strategiczne umiejscowienie światła głównego za obiektem w kierunku obiektywu. Taka konfiguracja pozwala na uwydatnienie krawędzi obiektu, co tworzy efekt trójwymiarowości i głębi. Gdy światło pada z tyłu, częściowo oświetla kontury obiektu, jednocześnie odcinając go od tła, co skutkuje wyraźniejszym zarysowaniem formy. Zastosowanie tej techniki jest szczególnie cenione w portrecie oraz fotografii produktowej, gdzie kluczowe jest podkreślenie charakterystycznych detali. Przykładem może być sytuacja, w której fotografujemy osobę na tle zachodzącego słońca, co pozwala na stworzenie dramatycznego efektu świetlnego. Standardy branżowe zalecają korzystanie z tej metody w celu uzyskania atrakcyjnych wizualnie zdjęć, w których obiekt wyróżnia się na tle, a jednocześnie prezentuje się w sposób estetyczny i harmonijny.

Pytanie 23

Aby uzyskać reprodukcję kolorowego oryginału na negatywnym materiale przeznaczonym do ekspozycji na światło dzienne, jakie oświetlenie powinno być zastosowane?

A. rozproszone o temperaturze barwowej 5500 K

B. skierowane o temperaturze barwowej 3200 K

C. rozproszone o temperaturze barwowej 3200 K

D. skierowane o temperaturze barwowej 5500 K

Wszystkie zaproponowane odpowiedzi, poza poprawną, zawierają błędy związane z zastosowaniem niewłaściwej temperatury barwowej lub rodzaju oświetlenia. Oświetlenie rozproszone o temperaturze 3200 K jest używane głównie w kontekście sztucznego oświetlenia, takiego jak lampy halogenowe, co nie jest odpowiednie dla reprodukcji kolorów, gdyż wprowadza zniekształcenia w odwzorowaniu naturalnych barw. Z kolei skierowane oświetlenie, które może wydawać się atrakcyjne dla podkreślenia szczegółów, powoduje powstawanie silnych cieni i niejednorodności w oświetleniu, co jest niepożądane w kontekście dokumentowania kolorów. Oświetlenie o temperaturze 5500 K, w przypadku skierowanego źródła, również nie jest optymalne, ponieważ skupienie światła w jednym miejscu może prowadzić do nieprawidłowego odwzorowania kolorów i utraty detali w obszarach cieni. W praktyce, wiele osób myli rodzaj oświetlenia ze standardami temperatury barwowej, co prowadzi do błędnych wniosków. Prawidłowe oświetlenie powinno zapewniać równomierne i naturalne warunki, co jest kluczowe w pracy z materiałami negatywowymi przeznaczonymi do światła dziennego.

Pytanie 24

Który z formatów pozwala na zapisanie przetworzonego zdjęcia z zachowaniem warstw, a jednocześnie umożliwia otwieranie obrazu w różnych programach graficznych oraz przeglądarkach?

A. BMP

B. PSD

C. TIFF

D. JPG

Format PSD (Photoshop Document) jest natywnym formatem plików programu Adobe Photoshop. Choć pozwala na zachowanie warstw oraz pełnych możliwości edycji, jego wadą jest ograniczona kompatybilność z innymi przeglądarkami i programami graficznymi. Większość aplikacji nie ma możliwości pełnego otwierania lub edytowania plików PSD bez zainstalowanego Photoshopa, co może ograniczać współpracę między użytkownikami. Z kolei format JPG (Joint Photographic Experts Group) to popularny, jednak kompresyjny format, który nie obsługuje warstw. JPG jest przystosowany do przechowywania zdjęć w redukowanej wielkości, ale każdorazowe zapisanie pliku w tym formacie skutkuje utratą jakości obrazu, co czyni go nieodpowiednim do profesjonalnej edycji. Innym przykładem jest BMP (Bitmap), który jest formatem rastrowym, jednak nie oferuje zaawansowanych funkcji, takich jak warstwy czy kompresja, co sprawia, że jest mniej praktyczny w kontekście obróbki zdjęć. Użytkownicy często popełniają błąd, sądząc, że znane i powszechnie stosowane formaty, takie jak JPG czy BMP, będą odpowiednie do profesjonalnej edycji zdjęć. W rzeczywistości, gdy zachowanie edytowalnych warstw i jakości jest kluczowe, formaty te nie spełniają wymaganych standardów branżowych. Warto zatem zwrócić uwagę na różnice między formatami i wybierać te, które najlepiej odpowiadają specyficznym potrzebom edycyjnym oraz współpracy zespołowej.

Pytanie 25

Oblicz minimalną rozdzielczość obrazu formatu 10x15 cm przeznaczonego do wydruku w formacie 20x30 cm i rozdzielczości 300 dpi bez konieczności interpolacji danych.

A. 300 dpi

B. 600 dpi

C. 150 dpi

D. 1200 dpi

Często można spotkać się z przekonaniem, że wystarczy przygotować zdjęcie w tej samej rozdzielczości, w jakiej planujesz drukować docelowo, czyli 300 dpi. Wydaje się to logiczne, bo przecież 300 dpi to taki branżowy standard dla druku wysokiej jakości. Jednak tu kluczowe jest zrozumienie, że powiększając obraz – z 10x15 cm do 20x30 cm – rozciągamy go dwukrotnie w każdym wymiarze. Jeżeli obraz źródłowy miał 300 dpi, to po powiększeniu jego fizyczna rozdzielczość spadnie do 150 dpi. To już zdecydowanie za mało na ostry wydruk fotograficzny, bo standardowe maszyny drukujące wymagają właśnie tych magicznych 300 dpi minimum. Z drugiej strony, wybranie rozdzielczości 1200 dpi czy nawet 600 dpi w kontekście docelowego druku 20x30 cm wydaje się przesadą, ale tylko z pozoru – bo właśnie 600 dpi na wejściu daje Ci optymalny rezultat. Wybierając 1200 dpi, generujesz niewspółmiernie duże pliki, co na ogół nie ma sensu, bo i tak nie uzyskasz lepszej jakości na wydruku – drukarka tego nie przetworzy. Z kolei 150 dpi to typowy błąd – taka rozdzielczość jest po prostu zbyt niska do wydruków fotograficznych, chyba że drukujesz jakieś plakaty do oglądania z kilku metrów. Moim zdaniem, najczęstszym błędem jest nieuwzględnianie, jak zmienia się rozdzielczość przy powiększaniu obrazu – ludzie myślą, że dpi to jakaś magiczna stała, a to przecież tylko stosunek liczby pikseli do rozmiaru wydruku. W praktyce, gdy przygotowujesz zdjęcia do druku, musisz zawsze pomyśleć o finalnym formacie i ewentualnym powiększaniu – wtedy łatwo dojść do wniosku, że konieczne jest przygotowanie pliku w jakości 600 dpi, żeby po powiększeniu było te potrzebne 300 dpi. Bez tego drukarnia będzie musiała sztucznie dorabiać piksele, co rzadko kończy się dobrze. To taka podstawowa zasada w branży poligraficznej, którą dobrze mieć z tyłu głowy.

Pytanie 26

W celu ograniczenia wilgoci w torbie fotograficznej, w której przechowywany jest sprzęt zdjęciowy, stosuje się

A. saszetki z żelem krzemionkowym.

B. saszetki zapachowe.

C. dodatkowe waciki i chusteczki papierowe.

D. dodatkowe ściereczki z mikrowłókien.

Saszetki z żelem krzemionkowym (tzw. silica gel) to już od lat absolutny standard, jeśli chodzi o ochronę sprzętu fotograficznego przed wilgocią. W sumie, ciężko sobie wyobrazić profesjonalną torbę na aparat czy obiektywy bez kilku takich woreczków. Ten żel działa na zasadzie adsorpcji pary wodnej z powietrza – pochłania wilgoć, która mogłaby osadzać się na delikatnych powierzchniach soczewek czy wewnątrz aparatu i prowadzić do powstawania korozji albo, co gorsza, grzyba na optyce. Moim zdaniem, to taki cichy bohater – nie rzuca się w oczy, ale potrafi uratować naprawdę drogi sprzęt przed uszkodzeniem. W praktyce, raz na kilka miesięcy warto wymienić lub „przepiec” saszetki (suszenie w piekarniku), bo z czasem tracą zdolność pochłaniania wilgoci. W branży foto-wideo żel krzemionkowy jest rekomendowany przez producentów aparatów – można to znaleźć nawet w oficjalnych instrukcjach obsługi sprzętu od Canona, Nikona czy Sony. To rozwiązanie tanie, skuteczne i łatwe w użyciu – nie ma praktycznie żadnych minusów, jeśli dba się o regularną wymianę lub regenerację. Warto też pamiętać, że takie saszetki przydają się nie tylko w torbie, ale i w szufladzie czy szafce, gdzie przechowujesz obiektywy – szczególnie w naszym klimacie, gdzie potrafi być naprawdę wilgotno. Ja sam zawsze wrzucam dodatkową saszetkę nawet do plecaka fotograficznego, bo nigdy nie wiadomo, kiedy trafi się deszcz lub duża zmiana temperatury.

Pytanie 27

Podczas wykonywania zdjęcia w plenerze ustalono parametry ekspozycji: – czas naświetlania 1/125 s, – przysłona f/5,6. Aby zwiększyć głębię ostrości, zachowując taką samą ilość światła padającego na matrycę, należy ustawić parametry:

A. 1/60 s, f/22

B. 1/30 s, f/11

C. 1/60 s, f/32

D. 1/30 s, f/8

Wielu początkujących fotografów wpada w pułapkę myślenia, że wystarczy po prostu zmniejszyć przysłonę, żeby zwiększyć głębię ostrości, nie zwracając uwagi na ekspozycję. Jednak jeśli tego nie skompensujemy odpowiednim czasem naświetlania, zdjęcie wyjdzie niedoświetlone. Gdy przestawimy przysłonę z f/5,6 na f/8 lub f/11, to ilość światła docierająca do matrycy zmniejsza się odpowiednio dwukrotnie lub czterokrotnie. Odpowiedzi zakładające ustawienie f/8 przy czasie 1/30 s czy f/11 przy tym samym czasie, nie zawsze uwzględniają właściwą kompensację – ale co ważniejsze, tylko przejście na f/11 i wydłużenie czasu z 1/125 s na 1/30 s daje prawidłową ekspozycję równoważącą oba czynniki. Z kolei ustawienia typu f/22 przy 1/60 s albo f/32 przy tym samym czasie, choć teoretycznie zwiększają głębię ostrości bardziej, w praktyce prowadzą do mocnego niedoświetlenia – zbyt mało światła trafia na matrycę i zdjęcie wychodzi za ciemne. Częstym błędem jest niedoszacowanie wpływu każdego „stopnia” przysłony na ilość światła oraz zakładanie, że wystarczy jeden parametr zmienić, a reszta nie ma znaczenia. Standardem w fotografii jest stosowanie reguły równoważności ekspozycji: każda zmiana o jeden „stopień” (czy to przysłony, czasu, czy ISO) musi być zrównoważona przeciwną zmianą w innym parametrze, żeby ekspozycja się zgadzała. Moim zdaniem, najczęściej popełniany błąd to ignorowanie tych proporcji, co potem skutkuje zdjęciami do poprawki lub stratą czasu na obróbkę. Dlatego tak ważne jest, by każda próba zwiększenia głębi ostrości była poparta odpowiednią korektą czasu – i najlepiej to wchodzi w nawyk właśnie przez takie ćwiczenia.

Pytanie 28

Różnica między obrazem widzianym w celowniku a obrazem uzyskanym na fotografii nazywana jest

A. błąd otworowy

B. parabola

C. akomodacja

D. błąd paralaksy

Zwracając uwagę na błąd paralaksy, chodzi o to, jak inaczej widzimy położenie obiektów, gdy patrzymy na nie z różnych miejsc. To ma duże znaczenie, szczególnie przy celownikach optycznych i fotografii. Na przykład, kiedy fotografujemy coś przez celownik i nie ustawimy się w odpowiedniej odległości lub pod odpowiednim kątem, to co widzimy w celowniku może się różnić od tego, co zapiszemy na zdjęciu. Dobrze to widać, gdy mówimy o fotografii przyrodniczej, gdzie używa się teleobiektywów, które mogą wprowadzać właśnie ten błąd. Wiedza na temat tego zjawiska jest ważna nie tylko dla fotografów, ale i w takich dziedzinach jak inżynieria czy astronomia, gdzie precyzyjne pomiary są na wagę złota. Żeby tego uniknąć, warto korzystać z odpowiednich technik kalibracji i korzystać z sprzętu, który ma wbudowane mechanizmy poprawiające dokładność obrazu.

Pytanie 29

Na fotografii największe wrażenie kontrastu walorowego stworzy połączenie kolorów

A. niebieskiego i żółtego.

B. białego i czarnego.

C. niebieskiego i czerwonego.

D. białego i szarego.

Kontrast walorowy to w fotografii różnica pomiędzy najjaśniejszymi a najciemniejszymi partiami obrazu, czyli po prostu kontrast pomiędzy światłem a cieniem. Połączenie białego i czarnego daje absolutnie największy możliwy kontrast walorowy, bo to są dwa skrajne punkty na skali szarości. W praktyce, jeśli na czarno-białym zdjęciu zestawisz te dwa kolory, automatycznie przyciągasz wzrok widza, bo ludzkie oko wyłapuje takie mocne przeciwstawienia najszybciej. Takie podejście jest często wykorzystywane w fotografii portretowej, fotografii produktowej czy nawet w fotografii ulicznej, gdzie chcemy mocno zaakcentować postać lub przedmiot na tle tła. Fotografowie, szczególnie ci inspirujący się klasyką, celowo szukają takich sytuacji, bo kontrast bieli i czerni „czyści” kompozycję i pozwala skupić się na sednie kadru. Moim zdaniem, znajomość tego zjawiska przydaje się nie tylko w fotografii cyfrowej, ale też tradycyjnej, bo światło i cień zawsze będą fundamentem dobrego obrazu. Warto też wiedzieć, że w branży graficznej czy projektowej ten sam mechanizm wykorzystuje się np. w logotypach, kiedy zależy nam na czytelności nawet w minimalnych rozmiarach. Wielu znanych fotografów, jak choćby Ansel Adams, opierało całą swoją technikę na maksymalnym wykorzystaniu kontrastu tonalnego – to jest właśnie różnica pomiędzy bielą a czernią. W praktyce – jak chcesz, by coś „wyskoczyło” z fotografii, zestaw biel i czerń.

Pytanie 30

Aby uzyskać efekt oświetlenia konturowego na fotografowanym obiekcie, należy użyć oświetlenia

A. górno-bocznego

B. tylnego

C. przedniego

D. górnego

Oświetlenie tylne to technika, która wprowadza charakterystyczny efekt konturowy, podkreślając kształt i fakturę fotografowanego obiektu. Dzięki umiejscowieniu źródła światła za obiektem, tworzony jest kontrast pomiędzy jasno oświetlonym tłem a ciemniejszym obiektem. Taki efekt jest szczególnie użyteczny w fotografii portretowej oraz produktowej, gdzie zależy nam na wydobyciu detali i nadaniu głębi. Przykładem zastosowania oświetlenia tylnego jest fotografia kwiatów, gdzie światło przechodzi przez płatki, eksponując ich przezroczystość i fakturę. Dodatkowo, dobre praktyki w zakresie użycia oświetlenia tylnego wymagają odpowiedniego ustawienia kątów oraz mocy oświetlenia, aby uniknąć prześwietlenia tła i uzyskać pożądany efekt. Warto też pamiętać o użyciu dyfuzorów, aby złagodzić intensywność światła, co przyczyni się do uzyskania bardziej artystycznego efektu końcowego.

Pytanie 31

Opublikowanie zdjęcia uczestników wycieczki na stronie internetowej wymaga zgody

A. organizatora.

B. przewodnika.

C. ubezpieczyciela.

D. uczestników.

Często pojawia się taki błąd myślowy, że zgoda organizatora lub przewodnika wystarczy, żeby wrzucić foty z wycieczki na stronę internetową. To chyba wynika z przekonania, że skoro ktoś zarządza wyjazdem, to ma pełną kontrolę nad wszystkim, co się podczas niego dzieje. Niestety, tak to nie działa – wizerunek każdej osoby to jej własna sprawa, a nie sprawa organizatora czy osoby prowadzącej. W praktyce spotykałem się też z sytuacjami, gdzie myślano, że wystarczy „ogólne ubezpieczenie” na wycieczkę i można już publikować zdjęcia bez pytania. To zupełnie nieprawdziwe podejście, bo ubezpieczenie chroni w razie wypadków czy losowych zdarzeń, a nie reguluje publikacji wizerunku. Prawo do ochrony wizerunku wynika bezpośrednio z przepisów RODO oraz przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych – publikacja bez zgody osoby widocznej na zdjęciu jest po prostu naruszeniem jej praw. Organizator czy przewodnik mogą co najwyżej zarządzać wydarzeniem, ale nie mają prawa decydować o tym, czyje zdjęcia pojawią się w internecie. To właśnie uczestnicy mają pełne prawo powiedzieć „tak” lub „nie” w sprawie publikacji ich wizerunku. W praktyce ignorowanie tej zasady prowadzi do roszczeń ze strony osób, których prawa zostały naruszone, i może być powodem problemów prawnych – nawet jeśli nie było złej woli, a tylko brak świadomości. Warto więc zrozumieć, że zgoda uczestnika to nie jest formalność, tylko realny obowiązek wynikający z przepisów i dobrych praktyk.

Pytanie 32

W aparatach cyfrowych symbol „A (Av)” oznacza

A. automatykę z preselekcją przysłony.

B. automatykę programową.

C. automatykę z preselekcją czasu.

D. tryb manualny.

Symbol „A (Av)” w aparatach cyfrowych oznacza tryb automatyki z preselekcją przysłony i jest to bardzo ważny tryb, zwłaszcza dla osób, które chcą twórczo kontrolować głębię ostrości na zdjęciach. W tym trybie fotograf decyduje, jaką wartość przysłony ustawić, a aparat automatycznie dobiera odpowiedni czas naświetlania, żeby ekspozycja była prawidłowa. To rozwiązanie jest niezwykle popularne wśród fotografów portretowych czy krajobrazowych, bo dzięki zmianie przysłony można wpływać na rozmycie tła albo uzyskanie ostrości na całej scenie. Bardzo wygodne, gdy nie chce się za każdym razem myśleć o parametrach ekspozycji, a zależy nam głównie na efekcie wizualnym – na przykład na miękko rozmytym tle za osobą. Moim zdaniem ten tryb daje fajny kompromis: z jednej strony użytkownik decyduje o ważnym parametrze kreatywnym, a z drugiej aparat sam dba o techniczne szczegóły. W branży fotograficznej uznaje się to za standardową praktykę, a praktycznie każdy aparat – od lustrzanek po bezlusterkowce czy nawet zaawansowane kompakty – ma właśnie taki tryb. Warto się go nauczyć na pamięć, bo na sesjach zdjęciowych to prawdziwy „game changer”. Ciekawostka: w Canonach tryb ten nazywa się Av, natomiast w Nikonach zwykle tylko „A”.

Pytanie 33

W najnowszych profesjonalnych systemach zarządzania kolorem metoda renderingu perceptual oznacza

A. zachowanie dokładnych wartości kolorów kosztem relacji między nimi

B. stosowanie kompensacji błędu koloru dla dostosowania do percepcji ludzkiego oka

C. zachowanie naturalnej relacji między kolorami kosztem dokładności poszczególnych wartości

D. konwersję wszystkich kolorów do przestrzeni CMYK

Odpowiedź o zachowaniu naturalnej relacji między kolorami kosztem dokładności poszczególnych wartości jest prawidłowa, ponieważ metoda renderingu perceptual, stosowana w profesjonalnych systemach zarządzania kolorem, ma na celu przede wszystkim odwzorowanie doświadczeń kolorystycznych ludzkiego oka w sposób najbardziej zbliżony do postrzeganego świata. W praktyce oznacza to, że kolory są przekształcane w taki sposób, aby zachować harmonijne relacje między nimi, nawet jeśli konkretne wartości kolorów mogą być mniej dokładne. Przykładem zastosowania tej metody jest drukowanie, gdzie kolory na monitorze muszą być dostosowane do ograniczeń przestrzeni barwnej CMYK. Używając renderingu perceptual, można uzyskać bardziej spójne i estetyczne wyniki w odcieniach, co jest kluczowe w branży kreatywnej. Warto również dodać, że taka metoda jest zgodna z różnymi standardami zarządzania kolorem, jak np. ICC profiles, które pomagają w zachowaniu spójności kolorystycznej na różnych urządzeniach. Takie podejście wspiera także procesy twórcze, umożliwiając artystom skupienie się na ogólnym wrażeniu kolorystycznym, zamiast martwić się o dokładne odzwierciedlenie każdej wartości RGB.

Pytanie 34

W jakim modelu kolorów oraz w jakiej rozdzielczości powinno być zapisane zdjęcie, które ma być umieszczone w Internecie?

A. RGB i 72 dpi

B. RGB i 150 dpi

C. CMYK i 72 dpi

D. CMYK i 150 dpi

Wybór CMYK do zdjęć w internecie to naprawdę kiepski pomysł, bo ten tryb został stworzony do druku. Drukarki używają tego modelu kolorów, bo polega na mieszaniu atramentów. Jak używasz CMYK na ekranie, to kolory nie będą wyglądały tak, jak powinny, i to może być rozczarowujące. Co więcej, ustawiając rozdzielczość na 150 dpi, zajmujesz więcej miejsca na dysku i ładowanie będzie wolniejsze, a tego w sieci nie chcemy. Ważne jest, żeby obrazy miały mały rozmiar, bo teraz wszyscy chcą mieć błyskawiczny dostęp do treści, zwłaszcza na telefonach. Używając 150 dpi, możesz spowolnić ładowanie, co na pewno nie poprawi doświadczeń użytkowników, a nawet może wpłynąć na pozycję twojej strony w wyszukiwarkach. Dlatego lepiej trzymać się 72 dpi, co daje fajną jakość przy niewielkich wymaganiach. Tego typu podejście sprawia, że przeglądanie treści w sieci jest bardziej przyjemne.

Pytanie 35

Aby uwiecznić rozległy krajobraz, należy skorzystać z aparatu z obiektywem o ogniskowej

A. 85 mm

B. 28 mm

C. 100÷300 mm

D. 50÷180 mm

Wybór ogniskowej na poziomie 50÷180 mm lub 100÷300 mm do fotografii krajobrazowej jest nieodpowiedni, ponieważ te zakresy ogniskowych są zbyt wąskie lub zbyt długie dla tego celu. Ogniskowe powyżej 28 mm skupiają się na detalu, a nie na szerokim ujęciu, co ogranicza możliwości uchwycenia charakteru całego krajobrazu. W przypadku 50 mm ogniskowa zbliżona jest do ludzkiego widzenia, co sprawia, że nie uchwyci się rozległości, jaką oferuje panorama. Ogniskowa 85 mm często używana jest w portretach, ponieważ pozwala na ładne oddzielenie tematu od tła, ale nie jest efektywna w kontekście krajobrazu, gdzie istotne jest uchwycenie szerokiego widoku. Również długie ogniskowe, takie jak 100÷300 mm, są bardziej odpowiednie do fotografii dzikiej przyrody, gdzie istotne jest zbliżenie się do obiektów z dużej odległości. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że większa ogniskowa zawsze oznacza lepszą jakość obrazu. W fotografii krajobrazowej kluczowe jest uchwycenie całości, a nie tylko detali, dlatego obiektywy z krótszą ogniskową, takie jak 28 mm, będą znacznie lepszym wyborem.

Pytanie 36

Obraz, w którym przeważają odcienie ciemne, został stworzony w technice

A. wysokiego klucza

B. niskiego klucza

C. izohelii

D. pseudosolaryzacji

Obraz, w którym dominują elementy o ciemnych tonach, jest wykonany w technice niskiego klucza. Technika ta charakteryzuje się użyciem ciemnych kolorów oraz silnym kontrastem między światłem a cieniem, co pozwala na uzyskanie dramatycznego efektu wizualnego. W praktyce, niskiego klucza często używa się w portretach oraz w fotografii artystycznej, aby nadać zdjęciom głębię i emocjonalny wydźwięk. Dobrze znanym przykładem zastosowania techniki niskiego klucza jest praca fotografów takich jak Rembrandt czy Caravaggio, który wykorzystał ją do podkreślenia trójwymiarowości postaci. Warto zaznaczyć, że obrazy w niskim kluczu mają zdolność do przyciągania uwagi widza, co czyni je popularnym wyborem w sztuce i fotografii.

Pytanie 37

Który rodzaj planu zdjęciowego zastosowano na fotografii?

A. Detal.

B. Plan pełny.

C. Plan ogólny.

D. Duże zbliżenie.

Odpowiedź "Duże zbliżenie" jest poprawna, ponieważ na przedstawionej fotografii widoczny jest wyraźny detal owoców w wiadrze, co pozwala na dokładne ich obserwowanie. Duże zbliżenie to technika fotografii, która umożliwia uchwycenie szczegółów obiektu, co w tym przypadku objawia się w postaci wyrazistej struktury, koloru oraz kształtu owoców. Tego rodzaju ujęcie jest często stosowane w fotografii produktowej, aby podkreślić cechy wizualne i zachęcić do zakupu. W kontekście standardów fotograficznych, duże zbliżenie stosuje się także w makrofotografii, gdzie ważne jest uchwycenie detali, które nie byłyby widoczne gołym okiem. Wiedza na temat odpowiedniego planu zdjęciowego zwiększa umiejętność narracji wizualnej oraz wpływa na jakość finalnych efektów fotograficznych.

Pytanie 38

Jeśli cień fotografowanego obiektu widoczny jest w przestrzeni przedmiotowej przed obiektem, oznacza to, że zastosowano oświetlenie

A. boczne.

B. górne.

C. tylne.

D. przednie.

Analizując wszystkie wymienione warianty oświetlenia, łatwo zauważyć, że powszechnym błędem jest utożsamianie położenia cienia z kierunkiem padania światła. W praktyce, jeśli cień pojawia się przed obiektem (czyli w stronę obserwatora, obiektywu), oznacza to, że światło musi padać z tyłu – za obiektem, w kierunku aparatu. Oświetlenie górne, chociaż daje atrakcyjne cienie pod obiektem, nigdy nie spowoduje, że cień pojawi się przed obiektem w przestrzeni fotografowanej; cień najczęściej "ucieka" w dół, zgodnie z kierunkiem padania światła. W przypadku światła bocznego cień pojawia się obok obiektu, po przeciwnej stronie niż źródło światła – to klasyka na planie zdjęciowym, gdzie zależy nam na pokazaniu modelowania bryły i struktury powierzchni. Oświetlenie przednie z kolei, typowe np. dla lampy błyskowej zamontowanej nad obiektywem, eliminuje większość cieni i sprawia, że powierzchnie wydają się płaskie, a cień, jeśli się pojawia, chowa się za fotografowanym obiektem (czyli jest praktycznie niewidoczny dla odbiorcy zdjęcia). Wydaje mi się, że często myli się kierunki światła, zwłaszcza przy pracy z jednym źródłem lub w trudnych warunkach studyjnych. Standardem w branży jest dokładna kontrola ustawienia lamp i obserwowanie nie tylko samego oświetlenia obiektu, ale przede wszystkim – rozmieszczenia cieni. To jeden z tych tematów, które na początku potrafią namieszać w głowie, ale z czasem stają się oczywiste, gdy nabierze się praktyki i zacznie świadomie modelować przestrzeń światłem.

Pytanie 39

Aby zrealizować reprodukcję fotograficzną oryginału o wymiarach 13 x 18 cm, która ma być wydrukowana w formacie 13 x 18 cm przy rozdzielczości 300 dpi, należy skorzystać z aparatu cyfrowego z matrycą o co najmniej takiej rozdzielczości

A. 2 megapiksele

B. 3 megapiksele

C. 4 megapiksele

D. 5 megapikseli

Wybór niewłaściwej rozdzielczości matrycy aparatu cyfrowego do wykonania reprodukcji fotograficznej jest powszechnym błędem, który może prowadzić do niezadowalających wyników. Odpowiedzi wskazujące na 2, 3 czy 5 megapikseli nie uwzględniają istotnych aspektów związanych z jakością druku. Przy rozdzielczości 300 dpi, która jest standardem dla druku wysokiej jakości, minimalna rozdzielczość potrzebna do uzyskania dobrego rezultatu wymaga dokładnych obliczeń. Na przykład, odpowiedź o 2 megapikselach nie tylko nie spełnia wymagań jakościowych, ale również całościowe zrozumienie tego, jakie efekty może wywołać zbyt niska rozdzielczość, jest kluczowe. Mniej niż 300 dpi skutkuje obrazem, który może wydawać się rozmyty i nieostry w porównaniu do oryginału. Z kolei odpowiedź o 3 megapikselach, mimo że może wydawać się bliska, nadal nie spełnia wymagań dla reprodukcji o rozmiarze 13 x 18 cm. W przypadku 5 megapikseli, chociaż przewyższa wymagania, nie jest to najefektywniejszy wybór, gdyż odpowiednia matryca o 4 megapikselach wystarcza, a większa rozdzielczość może prowadzić do większych rozmiarów pliku bez zauważalnej poprawy jakości druku. Kluczowym błędem jest nieuznawanie faktu, że przeliczenie rozdzielczości na wymaganą ilość pikseli jest fundamentem dla każdej decyzji przy wyborze aparatu do konkretnego zastosowania.

Pytanie 40

Nie jest wymagana zgoda na opublikowanie zdjęcia, na którym znajduje się osoba publiczna, jeżeli zdjęcie wykonano w

A. sytuacji ściśle związanej z pełnieniem funkcji publicznych.

B. sytuacji niezwiązanej z pełnieniem funkcji publicznej.

C. miejscu prywatnym.

D. miejscu publicznym podczas prywatnego spotkania.

Zgoda na opublikowanie zdjęcia osoby publicznej nie jest wymagana, gdy fotografia została wykonana w sytuacji związanej z pełnieniem przez tę osobę funkcji publicznych. Chodzi tutaj o sytuacje takie jak wystąpienia publiczne, konferencje prasowe, debaty polityczne, czy inne wydarzenia, podczas których ta osoba wykonuje swoje oficjalne obowiązki. Takie podejście wynika z przepisów prawa autorskiego i ochrony wizerunku (art. 81 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych), które jasno określa wyjątki od konieczności uzyskania zgody. W praktyce oznacza to, że na przykład zdjęcia burmistrza podczas ceremonii miejskiej, aktora na czerwonym dywanie czy posła w trakcie debaty sejmowej mogą być swobodnie publikowane bez pytania o pozwolenie. Kluczowe jest tu powiązanie zdjęcia z funkcją publiczną – nie wystarczy, że dana osoba jest znana, liczy się, czy uwieczniono ją w trakcie wykonywania tych właśnie obowiązków. Moim zdaniem to rozwiązanie dobrze równoważy prawo do prywatności z interesem publicznym i wolnością informacji. Trzeba jednak pamiętać, że jeśli zdjęcie przedstawia osobę publiczną w sytuacji prywatnej, nawet w miejscu publicznym, wtedy ochrona wizerunku działa pełną parą i zgoda jest już potrzebna. W pracy np. dziennikarza czy fotografa zawsze trzeba zadbać, by rozróżniać te sytuacje, bo to podstawa legalnego działania. Warto znać te niuanse, bo niewiedza może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych, a świadomość, kiedy można bezpiecznie publikować, znacznie upraszcza pracę w branży medialnej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej