Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik weterynarii
Kwalifikacja: ROL.12 - Wykonywanie weterynaryjnych czynności pomocniczych
Data rozpoczęcia: 7 grudnia 2025 11:30
Data zakończenia: 7 grudnia 2025 11:45

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na jakich materiałach biologicznych określa się okres karencji leku?

A. tkance mięśniowej oraz mleku

B. krwi oraz tkance mięśniowej

C. moczu i krwi

D. mleku i moczu

Wybór odpowiedzi, która nie odnosi się do tkanki mięśniowej i mleka, może wynikać z niepełnego zrozumienia zasad dotyczących okresu karencji w kontekście produktów leczniczych. W przypadku krwi i moczu, nie są to substancje, które stanowią główny cel monitorowania w kontekście okresu karencji. Krwi i mocz nie wykorzystuje się jako bezpośrednich produktów spożywczych, a więc ich zanieczyszczenie resztkami leków nie stanowi zagrożenia dla konsumentów tak, jak ma to miejsce w przypadku mięsa i mleka. Odpowiedzi sugerujące mocz i krew mogą prowadzić do nieporozumień w zakresie właściwych praktyk weterynaryjnych. To zrozumienie może być błędne, ponieważ koncentruje się na biologicznych płynach ustrojowych, które nie są przeznaczone do spożycia. Takie podejście ignoruje kluczowe aspekty przepisów dotyczących bezpieczeństwa żywności, które koncentrują się na produktach spożywczych, a nie na ich pochodnych. Ponadto, nie jest prawdą, że mocz i krew są używane do oceny obecności substancji czynnych w kontekście karencji. Dlatego ważne jest, aby stosować się do wytycznych dotyczących okresu karencji i znać właściwe substancje, które powinny być brane pod uwagę w tym kontekście.

Pytanie 2

Jakie jest dopuszczalne krótko- czasowe przechowywanie próbki kału do celów badań parazytologicznych w odpowiedniej temperaturze?

A. 0°C

B. 4°C

C. 20°C

D. 15°C

Przechowywanie próbki kału w temperaturze 4°C jest zgodne z zaleceniami instytucji zajmujących się zdrowiem publicznym oraz standardami laboratoryjnymi. W takiej temperaturze można minimalizować rozwój mikroorganizmów, co jest kluczowe dla zachowania integralności próbki oraz dokładności wyników badań parazytologicznych. W przypadku dłuższego przechowywania próbki, obniżenie temperatury do 4°C pozwala na zatrzymanie procesów rozkładu i degradacji, które mogą prowadzić do fałszywych wyników. Ponadto, zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz normami ISO dotyczącymi badań biologicznych, należy stosować odpowiednie metody transportu i przechowywania, aby zachować jakość materiału. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest zabezpieczenie próbek w lodówkach laboratoryjnych, które są regularnie kontrolowane pod kątem temperatury, co zapewnia ich stabilność do momentu analizy. Zachowanie odpowiednich warunków podczas transportu i przechowywania próbek jest fundamentalne dla rzetelności diagnostyki parazytologicznej.

Pytanie 3

Zarządzanie warunkami oszałamiania zwierząt odbywa się w ramach oceny

A. bioasekuracji

B. dobrostanu

C. kwarantanny

D. kontaminacji

Odpowiedź 'dobrostanu' jest poprawna, ponieważ kontrola warunków oszałamiania zwierząt jest kluczowym elementem oceny ich dobrostanu. Dobrostan zwierząt odnosi się do ich fizycznego i psychicznego samopoczucia oraz wpływu, jaki na nie mają warunki hodowli, transportu i uboju. W praktyce oznacza to, że odpowiednie metody oszałamania powinny minimalizować ból i stres, co jest zgodne z zasadami etyki i dobrostanu zwierząt. Organizacje takie jak Światowa Organizacja Zdrowia Zwierząt (OIE) oraz różne przepisy prawne, w tym Rozporządzenie (WE) nr 1099/2009, regulują te aspekty, co podkreśla znaczenie właściwej kontroli i nadzoru nad procesem oszałamania. Przykładowo, stosowanie metod takich jak ogłuszanie elektryczne lub gazowe, które są uznawane za humanitarne, powinno być starannie monitorowane w celu zapewnienia, że zwierzęta są traktowane z należytym szacunkiem i dbałością o ich dobrostan na każdym etapie.

Pytanie 4

Na podstawie wyciągu z ustawy określ, których zadań nie pełni Inspekcja Weterynaryjna.

USTAWA
z dnia 2 kwietnia 2004 r.
o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt
Art. 29.

1. Organy Inspekcji Weterynaryjnej sprawują nadzór w zakresie identyfikacji i rejestracji zwierząt.

2. Sprawując nadzór, o którym mowa w ust. 1, organy Inspekcji Weterynaryjnej:

1) mają w szczególności prawo do bezpośredniego dostępu do danych zawartych w rejestrze, o którym mowa w art. 3 ust. 1 pkt 4, i w rejestrze zwierząt gospodarskich oznakowanych oraz do dokonywania korekt i uzupełnień w tych rejestrach, a także do wprowadzania do rejestru zwierząt gospodarskich oznakowanych informacji o statusie epizootycznym siedzib stad;

2) przeprowadzają kontrole na miejscu w siedzibie stada dotyczące oznakowania i rejestracji zwierząt, w szczególności wypełniania obowiązku prowadzenia księgi rejestracji i wyposażenia bydła oraz koniowatych w paszporty.

3. Wojewódzki lekarz weterynarii właściwy ze względu na siedzibę podmiotu prowadzącego rejestr koniowatych może przeprowadzać kontrole w miejscu prowadzenia działalności przez podmioty, o których mowa w art. 5, w zakresie prowadzenia zgodnie z przepisami prawa rejestrów koniowatych.

A. Wprowadza informacje o statusie epizootycznym stad.

B. Kontroluje oznakowanie zwierząt w siedzibie stada.

C. Prowadzi nadzór nad wydawaniem paszportów dla bydła.

D. Sprawdza czy bydło i koniowate mają paszporty.

Udzielenie odpowiedzi, że Inspekcja Weterynaryjna "Prowadzi nadzór nad wydawaniem paszportów dla bydła," odzwierciedla niepełne zrozumienie struktury i funkcji odpowiednich instytucji w zakresie identyfikacji zwierząt. Zgodnie z ustawą, wojewódzki lekarz weterynarii odpowiada za efektywne zarządzanie procesem wydawania paszportów, co oznacza, że to on przeprowadza kontrole związane z paszportyzacją zwierząt, a nie Inspekcja Weterynaryjna. W rzeczywistości Inspekcja pełni rolę nadzorczą i monitorującą, koncentrując się na zapewnieniu zgodności z przepisami dotyczącymi identyfikacji i rejestracji zwierząt, co nie obejmuje bezpośredniego wydawania paszportów. Typowym błędem myślowym jest mylenie roli nadzorującej Inspekcji z rolą wykonawczą wojewódzkiego lekarza weterynarii. Ponadto, w kontekście praktycznym, zrozumienie podziału obowiązków między tymi instytucjami jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej ochrony zdrowia zwierząt i ludzi. Błędna odpowiedź może prowadzić do nieporozumień w zakresie odpowiedzialności prawnej i operacyjnej, co ma istotne znaczenie w kontekście bioasekuracji i bezpieczeństwa weterynaryjnego. Zrozumienie tego podziału jest niezbędne dla skutecznego działania w obszarze ochrony zwierząt i zdrowia publicznego.

Pytanie 5

Monitorowanie akcji serca płodu połączone z jednoczesnym zapisem skurczów mięśnia macicy nazywa się skrótem

A. KGT

B. EEG

C. EKG

D. KTG

Kardiotokografia (KTG) to technika monitorowania stanu zdrowia płodu, obejmująca jednoczesny zapis akcji serca płodu oraz czynności skurczowej mięśnia macicy. KTG jest kluczowym narzędziem w położnictwie, które pozwala na wczesne wykrywanie ewentualnych problemów, takich jak niedotlenienie płodu czy nieprawidłowy przebieg akcji porodowej. Dzięki zastosowaniu nowoczesnych urządzeń, które są zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), lekarze są w stanie szybko reagować na niepokojące zmiany w monitorowanych parametrach. W praktyce KTG jest wykorzystywana zarówno w warunkach szpitalnych, jak i w domach porodowych, co czyni ją niezwykle wszechstronnym narzędziem. Regularne monitorowanie akcji serca płodu i czynności skurczowej macicy w trakcie porodu pozwala na podejmowanie decyzji o konieczności interwencji medycznej, co może zadecydować o bezpieczeństwie zarówno matki, jak i dziecka. Warto podkreślić, że prawidłowa interpretacja wyników KTG wymaga nie tylko znajomości techniki, ale także doświadczenia klinicznego, co jest zgodne z dobrymi praktykami w położnictwie.

Pytanie 6

Podczas badania poubojowego koni białych oraz siwych trzeba szczególnie zwrócić uwagę na obecność

A. nosacizny

B. brucelozy

C. czerniakomięsaków

D. białaczki

Czerniakomięsaki to dość poważny problem, szczególnie u koni białych i siwych. Takie konie mają większe ryzyko zachorowania na te nowotwory, co sprawia, że trzeba na to zwrócić większą uwagę przy badaniach poubojowych. Warto dobrze sprawdzić skórę, zwłaszcza w miejscach, które są często na słońcu. Miałem okazję widzieć, jak ważne są rutynowe badania dermatologiczne, a także jakie oszaleństwo robią z tego hodowcy koni. Dobry weterynarz powinien wiedzieć, jak rozpoznać wczesne objawy czerniakomięsaka i co zrobić, żeby pomóc koniom. Im lepiej będziemy monitorować te przypadki, tym więcej się nauczymy o tej chorobie i jej wpływie na zdrowie koni.

Pytanie 7

Leptospiroza to schorzenie, które powoduje uszkodzenie

A. szpiku kostnego oraz mózgu

B. śledziony oraz jajników

C. jąder i macicy

D. wątroby oraz nerek

Wybór odpowiedzi dotyczących szpiku kostnego, mózgu, jąder, macicy, śledziony czy jajników jest błędny, ponieważ te narządy nie są bezpośrednio związane z patogenezą leptospirozy. Szpik kostny jest odpowiedzialny za produkcję komórek krwi, a jego uszkodzenie nie jest typowe dla leptospirozy. Z kolei mózg, mimo że może być dotknięty w wyniku powikłań, nie jest głównym narządem atakowanym przez bakterie Leptospira. W kontekście układu rozrodczego, jądra i macica również nie są związane z tą chorobą. Śledziona, jako narząd odpowiedzialny za filtrowanie krwi i odpowiedź immunologiczną, również nie jest bezpośrednim celem działania leptospir. Typowe myślenie, które prowadzi do takich błędnych wniosków, może wynikać z mylenia objawów leptospirozy z innymi chorobami, które wpływają na te narządy, co pokazuje, jak ważne jest zrozumienie specyfiki patogenu oraz jego wpływu na organizm ludzki. W ścisłym kontekście klinicznym, leczenie chorób związanych z niewydolnością wątroby i nerek wymaga specjalistycznego podejścia, które zdecydowanie różni się od leczenia schorzeń wpływających na inne narządy.

Pytanie 8

Aby zidentyfikować motylicę podczas badania poubojowego, należy wykonać nacięcie w

A. języku

B. płucach

C. wątrobę

D. nerkach

W wykrywaniu motylicy w badaniach poubojowych ważne jest, żeby dobrze zrozumieć, jak działa anatomia i patofizjologia zwierząt. Motylica wątrobowa, znana jako Fasciola hepatica, to jeden z najczęściej występujących pasożytów, które mogą zaatakować wątrobę zwierząt, na przykład bydła czy owiec. Weterynarze, podczas badań poubojowych, sprawdzają wątrobę, bo to tam motylica się osiedla i rozwija, co prowadzi do różnych zmian, które można zauważyć. Jak już znajdą motylicę, lekarze patrzą na charakterystyczne zmiany, jak zwłóknienie czy jajka pasożyta. Zgodnie z wytycznymi OIE, ważne jest, żeby wykrywać takie pasożyty, bo to ma bezpośredni wpływ na zdrowie żywności oraz bezpieczeństwo zwierząt. Dzięki tej wiedzy możemy stosować odpowiednie leczenie i profilaktykę, by zmniejszyć ryzyko infestacji wśród zwierząt.

Pytanie 9

Podstawowym aktem prawnym regulującym działania powiatowego lekarza weterynarii w przypadku podejrzenia wścieklizny u zwierzęcia jest ustawa

A. o identyfikacji i rejestracji zwierząt

B. o ochronie zwierząt

C. o Inspekcji Weterynaryjnej

D. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt

Poprawna odpowiedź to ustawa o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, ponieważ to właśnie ten akt prawny reguluje działania powiatowego lekarza weterynarii w przypadku podejrzenia wścieklizny. Wścieklizna jest poważną chorobą zakaźną, która zagraża zarówno zwierzętom, jak i ludziom. Ustawa ta określa procedury postępowania, a także obowiązki weterynarzy w zakresie diagnozowania i zwalczania chorób zakaźnych. Na przykład, w sytuacji podejrzenia wścieklizny lekarz weterynarii ma obowiązek niezwłocznie zgłosić przypadek do właściwego inspektora weterynaryjnego oraz przeprowadzić niezbędne badania. Standardy te są zgodne z najlepszymi praktykami w ochronie zdrowia publicznego oraz dobrostanu zwierząt, co ma na celu minimalizację ryzyka rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych i ochronę zdrowia zarówno zwierząt, jak i ludzi. Ponadto, ustawa ta przewiduje również działania prewencyjne, takie jak szczepienia zwierząt domowych, co jest kluczowe w walce z wścieklizną.

Pytanie 10

Próbka mleka przeznaczona do badań mikrobiologicznych powinna być dostarczona do laboratorium w ciągu 24 godzin w temperaturze

A. od 15 do 25°C

B. od 1 do 8°C

C. od -8 do 0°C

D. od 8 do 15°C

Temperatura, w jakiej przechowujesz próbki mleka, ma ogromne znaczenie dla jakości wyników badań mikrobiologicznych. Opcje jak -8 do 0°C kuszą niską temperaturą, ale zbyt niska temperatura może wywołać coś, co nazywamy „szokiem termicznym”. To może sprawić, że niektóre mikroorganizmy będą się trzymały, a inne mogą totalnie stracić zdolność do rozmnażania się. Z drugiej strony, temperatura od 8 do 15°C może sprzyjać wzrostowi niechcianych mikroorganizmów, co znowu może zepsuć wyniki. A jak już przechowujesz próbki w zakresie 15 do 25°C, to masz prosty przepis na szybki rozwój bakterii, co prowadzi do katastrofalnego wzrostu liczby mikroorganizmów w próbce. Źle dobrana temperatura przechowywania może mieć poważne konsekwencje, jeżeli chodzi o bezpieczeństwo żywności, co jest mega ważne w kontekście przepisów dotyczących produkcji i dystrybucji mleka i produktów mleczarskich. Zrozumienie zasad przechowywania próbek jest kluczowe dla tego, żeby wyniki były wiarygodne i można je było wykorzystać do dalszych analiz czy interwencji w produkcji.

Pytanie 11

Jakie leki powinien przechowywać weterynarz w odpowiednio zabezpieczonych pomieszczeniach, w metalowych, zamkniętych szafkach?

A. Substancje psychotropowe i narkotyczne

B. Preparaty immunologiczne

C. Środki do dezynfekcji

D. Preparaty hormonalne

Środki psychotropowe i odurzające wymagają szczególnych środków ostrożności podczas przechowywania ze względu na ich potencjalne ryzyko nadużycia oraz wpływ na zdrowie zarówno zwierząt, jak i ludzi. Zgodnie z przepisami prawa, takie substancje powinny być przechowywane w odpowiednio zabezpieczonych pomieszczeniach, zazwyczaj w metalowych, zamkniętych szafach, aby zminimalizować ryzyko nieautoryzowanego dostępu. Przykładem takich leków są opioidowe analgezjki, które mogą być stosowane w terapii bólu u zwierząt, ale mogą również prowadzić do uzależnienia. Stosowanie i przechowywanie tych substancji powinno odbywać się zgodnie z międzynarodowymi i krajowymi regulacjami, takimi jak Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii w Polsce. Niewłaściwe zarządzanie tymi lekami może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych oraz zdrowotnych. Dlatego weterynarze powinni być dokładnie przeszkoleni w zakresie obsługi i przechowywania tych substancji, a także powinni prowadzić skrupulatną dokumentację ich użycia.

Pytanie 12

Jeśli zwierzę jest w pełni zdrowe, ale doznało urazu, który uniemożliwia transport do rzeźni z powodów związanych z jego dobrostanem, wówczas na terenie gospodarstwa zostanie przeprowadzone jego uboju

A. z konieczności

B. rytualnemu

C. rutynowemu

D. sanitarnemu

Odpowiedź 'z konieczności' jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do sytuacji, w której zdrowe zwierzę zostało narażone na wypadek, uniemożliwiający jego transport do rzeźni. W takich przypadkach, zgodnie z zasadami dobrostanu zwierząt, niezbędne jest podjęcie działań, które zapewnią minimalizację cierpienia zwierzęcia. Ubojowi z konieczności można poddać zwierzęta, które nie mogą być transportowane bez narażania ich zdrowia lub życia. Przykładem może być sytuacja, w której zwierzę doznało poważnych obrażeń, a jego stan zdrowia uniemożliwia dalszy transport. Praktyki te są zgodne z przepisami prawa, a także z zasadami dobrostanu zwierząt, które kładą nacisk na humanitarne traktowanie zwierząt oraz ograniczenie ich cierpienia. Z tego powodu ubój z konieczności jest nie tylko standardem w branży, ale również koniecznością w przypadku niespodziewanych zdarzeń, które wpływają na zdrowie zwierząt.

Pytanie 13

W przypadku podejrzenia braku tętna u psa należy przeprowadzić równoczesny pomiar na

A. tętnicy udowej oraz żyle głównej

B. aorcie oraz żyle głównej

C. tętnicy udowej i sercu

D. aorcie oraz sercu

Pomiar tętna na aorcie i żyle głównej jest podejściem, które nie dostarcza pełnych informacji o stanie układu krążenia. Aorta jest główną tętnicą transportującą krew z serca do reszty ciała, a jej ocena nie jest wystarczająca do ustalenia, czy tętno jest obecne, ponieważ pomiar w tym miejscu może być utrudniony przez różne czynniki, takie jak nieprawidłowe ciśnienie krwi. Z kolei żyła główna, będąca dużym naczyniem transportującym krew odtlenowaną z ciała do serca, nie jest odpowiednia do pomiaru tętna, ponieważ tętno jest efektem skurczu serca, a nie przepływu krwi w żyłach. Podejście polegające na łączeniu tych dwóch miejsc może prowadzić do błędnych wniosków o stanie zdrowia zwierzęcia, a także zniekształcić obraz ewentualnych problemów sercowych. W praktyce weterynaryjnej kluczowe jest dokładne i rzetelne monitorowanie parametrów życiowych, a wybór punktów pomiarowych powinien być zgodny z ustalonymi standardami. W związku z tym, istotne jest, aby weterynarze preferowali techniki pomiaru, które są uznawane za najbardziej wiarygodne i umożliwiają szybką diagnostykę. Wybierając niewłaściwe miejsca do pomiaru, można zlekceważyć poważne stany zagrażające życiu, co może prowadzić do nieodwracalnych skutków.

Pytanie 14

Informacja dotycząca skażenia partii jaj zarażonych pałeczkami Salmonella będzie przekazywana przez system

A. ISO

B. EFSA

C. RASFF

D. HACCP

HACCP, czyli System Analizy Zagrożeń i Krytycznych Punktów Kontroli, to fajna metoda na zarządzanie bezpieczeństwem żywności. Skupia się ona na identyfikowaniu zagrożeń na różnych etapach produkcji. Tylko, że to nie jest to samo co RASFF, który działa bardziej jak system alarmowy, który informuje w czasie rzeczywistym o zagrożeniach. ISO to zbiór różnych standardów dotyczących jakości, w tym bezpieczeństwa żywności, ale nie daje takiej możliwości na szybkie przekazywanie informacji w razie wykrycia skażenia. EFSA, z kolei, zajmuje się oceną ryzyka związanego z żywnością, ale też nie ma funkcji, żeby od razu powiadamiać o zanieczyszczeniach. Ludzie często mylą te systemy, myśląc, że HACCP, ISO i EFSA działają tak samo jak RASFF, co jest mało trafne. Ważne, żeby zrozumieć, że RASFF to komunikacja kryzysowa, a inne systemy bardziej się koncentrują na prewencji i ocenie. Żeby dobrze zarządzać bezpieczeństwem żywności, trzeba wiedzieć, co każdy z tych systemów robi.

Pytanie 15

Tuberkulinizację bydła przeprowadza się u zwierząt, które mają więcej niż

A. 6 tygodni.

B. 6 miesięcy.

C. 3 tygodnie.

D. 3 miesiące.

Wybór odpowiedzi dotyczących tuberkulinizacji bydła przed 6 tygodniem życia jest mylny z kilku powodów. Po pierwsze, organizm młodych zwierząt w tym wieku nie jest w pełni zdolny do odpowiedzi immunologicznej na tuberkulinę. W przypadku przeprowadzania testu u zwierząt w wieku poniżej 6 tygodni, możliwe jest uzyskanie fałszywie negatywnych wyników, co może prowadzić do błędnych wniosków na temat zdrowia stada. Szczególnie w populacjach bydła, które mogą być narażone na zakażenie, kluczowe jest, aby testy były przeprowadzane w odpowiednim czasie, co zwiększa ich wiarygodność. Wybór wcześniejszego wieku, jak 3 lub 3 tygodnie, wiąże się z ryzykiem nieprawidłowej interpretacji wyników, co wpływa na strategię kontroli chorób w stadzie. Z punktu widzenia poprawnej praktyki weterynaryjnej, nieprzestrzeganie zaleceń dotyczących wieku może skutkować rozprzestrzenieniem choroby, co ma poważne konsekwencje dla wydajności produkcyjnej i zdrowia zwierząt. Stąd, zrozumienie wymagań dotyczących wieku zwierząt do przeprowadzenia tuberkulinizacji jest kluczowe dla skutecznego zarządzania zdrowiem bydła.

Pytanie 16

Do wydania oceny sanitarno-weterynaryjnej nie jest wymagane przeprowadzenie badania przedubojowego w przypadku uboju

A. drobiu.

B. dziczyzny.

C. sanitarnego.

D. z konieczności.

Dzięki odpowiedzi "dziczyzny" prawidłowo rozpoznałeś, że nie jest konieczne przeprowadzenie badania przedubojowego dla tego rodzaju mięsa. Zgodnie z przepisami prawa weterynaryjnego, dziczyzna, czyli mięso pochodzące od zwierząt łownych, podlega innym regulacjom niż mięso zwierząt gospodarskich. Ustawa o bezpieczeństwie żywności z dnia 25 sierpnia 2006 roku oraz rozporządzenia wykonawcze do niej określają, że w przypadku dziczyzny, która jest pozyskiwana z naturalnych warunków, właściciel zwierzęcia jest odpowiedzialny za jej bezpieczeństwo i jakość. Przykładem praktycznym może być sytuacja myśliwego, który po upolowaniu dzika może od razu przystąpić do przetwarzania mięsa, pod warunkiem, że nie wykazuje ono cech chorobowych. Ponadto, w przypadku dziczyzny, stosuje się procedury oceny sanitarno-weterynaryjnej po uboju, a nie przed, co jest zgodne z ogólną praktyką w zarządzaniu bezpieczeństwem żywności.

Pytanie 17

Arytmia oddechowa, czyli spowolnienie pracy serca podczas wydechu oraz jej przyspieszenie w trakcie wdechu, jest zjawiskiem naturalnym

A. u koni

B. u bydła

C. u kotów

D. u psów

W przypadku kotów, koni i bydła, nie obserwuje się arytmii oddechowej w takim samym stopniu, jak ma to miejsce u psów. U kotów, chociaż mogą występować różnice w rytmie serca, wpływ oddechu na akcję serca jest mniej wyraźny. W kontekście koni, mechanizmy regulacyjne są bardziej złożone, a ich rytm serca jest znacznie mniej podatny na wpływ faz oddechowych. W przypadku bydła, u których częstość akcji serca jest stosunkowo stała, zmiany rytmu związane z oddechem są minimalne, co może być mylnie interpretowane jako brak arytmii oddechowej. Często spotykaną pomyłką jest utożsamianie różnic w reakcjach serca zwierząt z patologią, podczas gdy w rzeczywistości są one wynikiem różnorodności biologicznej. Zrozumienie, że nie wszystkie gatunki wykazują arytmię oddechową, jest kluczowe dla oceny stanu zdrowia różnych zwierząt. Właściwe podejście do diagnostyki weterynaryjnej wymaga znajomości fizjologii poszczególnych gatunków oraz ich reakcji na bodźce zewnętrzne, co pozwala na uniknięcie błędnych wniosków i diagnoz.

Pytanie 18

Jakie są skutki braku witaminy C u zwierząt?

A. krzywica

B. kurza ślepota

C. szkorbut

D. zaburzenia płodności

Szkorbut jest chorobą wynikającą z niedoboru witaminy C, znanej również jako kwas askorbinowy, która odgrywa kluczową rolę w wielu procesach biologicznych. Witamina C jest niezbędna do syntezy kolagenu, który jest podstawowym białkiem strukturalnym w tkankach łącznych, takich jak skóra, chrząstki i naczynia krwionośne. Niedobór tej witaminy prowadzi do osłabienia struktury tych tkanek, co objawia się m.in. krwawieniem z dziąseł, siniakami, a także problemami z gojeniem ran. W kontekście zwierząt, szkorbut występuje najczęściej w przypadku gatunków, które nie są w stanie syntetyzować witaminy C, co może występować w warunkach diety ubogiej w świeże owoce i warzywa. Przykładem może być dieta niektórych gryzoni oraz małp, które w przypadku braku odpowiednich składników odżywczych wykazują oznaki szkorbutu. Standardy żywieniowe w hodowli zwierząt przewidują dostosowanie diety do potrzeb gatunkowych, co zapobiega niedoborom witamin i ich konsekwencjom zdrowotnym.

Pytanie 19

Do podstawowych surowców mięsnych można zaliczyć

A. czerwoną ciecz.

B. łuskę.

C. tuszę.

D. podroby.

W analizie surowców rzeźnych krew, skóra i podroby nie są uważane za zasadnicze surowce, ponieważ pełnią one inne funkcje w przemyśle mięsnym. Krew, chociaż jest produktem ubocznym uboju, jest często wykorzystywana w przemyśle spożywczym do produkcji wyrobów takich jak kaszanka, ale nie stanowi podstawowego surowca rzeźnego. W przemyśle mięsnym krew traktowana jest jako odpad, który może być poddany dalszej obróbce, ale nie jest klasyfikowana jako główny produkt. Skóra, z drugiej strony, jest często wykorzystywana w przemyśle garbarskim do produkcji skór i wyrobów skórzanych, a nie jest bezpośrednio związana z produkcją mięsa. Podroby, takie jak wątroba, serca, czy nerki, są produktami pozyskiwanymi w trakcie uboju, jednak także nie stanowią one głównego surowca rzeźnego, a raczej dodatkowe elementy, które mogą być wykorzystane w kuchni lub przemyśle przetwórczym. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie produktów ubocznych z głównymi surowcami, co prowadzi do nieporozumień w klasyfikacji i zrozumieniu rynku mięsa oraz jego produktów. Zastosowanie wszystkich tych komponentów wymaga znajomości odpowiednich standardów jakości oraz zasad bezpieczeństwa żywności, aby móc wykorzystać je w sposób efektywny i zgodny z przepisami.

Pytanie 20

Zwierzęta podczas uboju gospodarczego mogą być zabijane jedynie po wcześniejszym pozbawieniu ich świadomości przez

A. technika weterynarii

B. przyuczonego ubojowca

C. lekarza weterynarii

D. właściciela zwierzęcia

Odpowiedzi wskazujące na właściciela zwierzęcia, technika weterynarii czy lekarza weterynarii jako osoby odpowiedzialne za pozbawienie świadomości zwierzęcia w trakcie uboju, są niepoprawne z kilku istotnych powodów. Właściciel zwierzęcia, choć jest zainteresowany dobrostanem swojego stada, nie posiada odpowiednich kwalifikacji ani przeszkolenia, aby przeprowadzać ten proces zgodnie z obowiązującymi normami. Nieprzemyślane podejście do uboju, oparte na emocjach lub osobistych przekonaniach właściciela, może prowadzić do praktyk, które są niehumanitarne i mogą narazić zwierzęta na zbędny stres. Technicy weterynarii oraz lekarze weterynarii mają z kolei inną rolę w łańcuchu produkcji – ich zadania koncentrują się głównie na zdrowiu i dobrostanie zwierząt oraz nadzorze medycznym, a nie na bezpośrednim przeprowadzaniu uboju. Właściwe procedury wymagają, aby ubojowcy byli przeszkoleni i certyfikowani w zakresie technik uboju, co pozwala na zastosowanie najnowszych standardów i najlepszych praktyk dotyczących humanitarnego traktowania zwierząt. W ten sposób ogranicza się ryzyko związane z niewłaściwym przeprowadzeniem procesu, co może negatywnie wpływać na jakość mięsa oraz dobrostan zwierząt. W praktyce, odpowiedzialność za humanitarny ubój spoczywa na osobach odpowiednio przeszkolonych, a nie na tych, którzy nie mają doświadczenia w tym zakresie.

Pytanie 21

Osoby z Inspekcji Weterynaryjnej oraz te wyznaczone do działań kontrolnych mają obowiązek noszenia w widocznym miejscu

A. legitymacji służbowej

B. dowodu osobistego

C. upoważnienia do przeprowadzenia kontroli

D. odznaki identyfikacyjnej

Legitymacja służbowa, upoważnienie do przeprowadzenia kontroli oraz dowód osobisty to dokumenty, które mogą być ważne w kontekście pracy Inspekcji Weterynaryjnej, jednak nie pełnią one funkcji identyfikacyjnej w taki sposób, jak odznaka identyfikacyjna. Legitymacja służbowa, choć stanowi potwierdzenie statusu pracownika instytucji, nie jest tak łatwo rozpoznawalna dla ogółu społeczeństwa. W praktyce, gdy kontrola jest przeprowadzana, kluczowe jest, aby osoby sprawdzające były natychmiastowo identyfikowane przez obywateli, co odznaka identyfikacyjna umożliwia. Upoważnienie do przeprowadzenia kontroli jest wewnętrznym dokumentem, który nie jest przeznaczony do publicznego wglądu i nie pełni roli identyfikacyjnej w terenie. Dowód osobisty, mimo że potwierdza tożsamość, nie jest dokumentem związanym z pełnieniem obowiązków służbowych, a jego używanie w kontekście działań kontrolnych może prowadzić do nieporozumień. Używanie tych dokumentów zamiast odznaki identyfikacyjnej może wprowadzać zamieszanie i obniżać postrzeganą profesjonalność pracowników Inspekcji Weterynaryjnej. Rekomenduje się stosowanie odznaki identyfikacyjnej jako standardowego praktyki, co ma na celu ochronę zarówno pracowników, jak i obywateli, zapewniając jednocześnie większą przejrzystość działań inspekcyjnych.

Pytanie 22

Aby zidentyfikować włośnicę, należy przeprowadzić pobranie poubojowe

A. krew pełną

B. fragmenty mięśni

C. zdrapkę skóry

D. surowicę

Wykrywanie włośnicy, choroby pasożytniczej wywołanej przez włośnia krętego (Trichinella spiralis), wymaga pobrania odpowiednich materiałów poubojowo, a najskuteczniejszą metodą jest analiza wycinków mięśni. W mięśniach zwierząt, szczególnie w mięśniu prążkowanym, pasożyt ten może być obecny w formie cyst. W przypadku sprawdzania obecności włośnia, analizuje się mięśnie, ponieważ to tam pasożyt przekształca się w larwy, które mogą być następnie przekazywane do organizmów drapieżnych, w tym ludzi. Praktyczne zastosowanie tej metody wymaga od inspektorów weterynaryjnych i laborantów przestrzegania standardów, takich jak wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), co zapewnia zarówno bezpieczeństwo konsumentów, jak i zdrowie publiczne. Przeprowadzanie odpowiednich badań jest kluczowe dla minimalizowania ryzyka zakażeń, zwłaszcza w obszarach, gdzie spożycie mięsa dzikich zwierząt jest powszechne.

Pytanie 23

Cechą, która nie świadczy o śmierci, jest

A. obecność skrzepów krwi w sercu

B. stężenie pośmiertne

C. wystąpienie plam opadowych

D. zwężenie źrenic

Zwężenie źrenic jest zjawiskiem, które może występować w różnych stanach, w tym w przypadku silnego oświetlenia, stanów emocjonalnych czy reakcji na leki, a niekoniecznie jest oznaką śmierci. W kontekście medycyny sądowej i patomorfologii, stężenie pośmiertne, obecność skrzepów krwi w sercu oraz plamy opadowe są bezpośrednio związane z procesami zachodzącymi po ustaniu funkcji życiowych. Na przykład, stężenie pośmiertne to proces, w którym mięśnie ciała sztywnieją na skutek braku ATP, co jest efektem końcowym śmierci komórkowej. Plamy opadowe powstają na skutek grawitacji, gdy krew przestaje krążyć, co również jest typowym znakiem śmierci. Dlatego zwężenie źrenic, jako objaw, nie jest uznawane za oznakę śmierci i może być mylące dla osób, które nie mają głębszej wiedzy o fizjologii i patofizjologii.

Pytanie 24

FIP u kotów jest spowodowany przez

A. priony

B. grzyby

C. bakterie

D. wirusy

FIP, czyli wirusowe zapalenie otrzewnej kotów, jest chorobą wywoływaną przez wirusy z rodziny koronawirusów, a dokładniej przez mutację koronawirusa felinowego (FCoV). W przypadku FIP, wirus ten przechodzi mutację, co prowadzi do powstania formy, która wywołuje silną odpowiedź zapalną w organizmie kota. Zrozumienie natury wirusów jako patogenów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania zdrowiem zwierząt. W praktyce weterynaryjnej, szczególnie w kontekście profilaktyki, ważne jest rozpoznawanie objawów FIP, takich jak gorączka, utrata apetytu oraz objawy neurologiczne. Właściwe podejście obejmuje także zastosowanie szczepień oraz podejmowanie kroków mających na celu ograniczenie stresu i poprawę ogólnej odporności kotów. Standardy opieki zdrowotnej w przypadku FIP podkreślają znaczenie wczesnego rozpoznania i interwencji, co może znacząco poprawić rokowania zwierzęcia.

Pytanie 25

Która z podanych informacji o nanoszeniu znaku jakości zdrowotnej na powierzchnię tusz świńskich jest poprawna?

A. Znak jakości zdrowotnej umieszczany jest na wewnętrznej stronie tuszy.

B. W momencie podziału tusz na półtusze lub ćwierćtusze, każdy z elementów powinien mieć znak jakości zdrowotnej.

C. Znak można mocować w postaci zawieszki.

D. Znak jest przymocowywany przy użyciu błękitu patentowego.

Odpowiedź dotycząca konieczności znakowania zdrowotnego elementów tuszy świńskiej, gdy są one rozbierane na półtusze lub ćwierćtusze, jest zgodna z obowiązującymi przepisami w zakresie bezpieczeństwa żywności i wymagań weterynaryjnych. Znak jakości zdrowotnej, nazywany także znakiem zdrowotnym, jest niezbędnym elementem, który informuje o tym, że mięso zostało poddane odpowiednim kontrolom przed i po uboju. W kontekście przepisów unijnych, każdy element mięsa, który jest sprzedawany konsumentom, musi być oznakowany w sposób umożliwiający identyfikację jego pochodzenia oraz zapewniającym, że spełnia wszelkie standardy zdrowotne. Przykładem praktycznym może być sytuacja, w której półtusze są przekazywane do dalszej obróbki lub dystrybucji – brak odpowiedniego oznaczenia może skutkować problemami z weryfikacją źródła mięsa oraz jego bezpieczeństwa, co może prowadzić do konsekwencji prawnych oraz utraty zaufania konsumentów.

Pytanie 26

Badania serca bydła po uboju są przeprowadzane w celu identyfikacji

A. toksooplazmozy

B. brucelozy

C. wągrzycy

D. fasciolozy

Wybór wągrzycy jako celu poubojowego badania serca bydła jest zgodny z najlepszymi praktykami w diagnostyce weterynaryjnej. Wągrzyca, wywoływana przez larwy tasiemca, może prowadzić do poważnych uszkodzeń serca, objawiając się m.in. zapaleniem mięśnia sercowego. Badania poubojowe mają kluczowe znaczenie dla monitorowania stanu zdrowia bydła oraz wykrywania chorób, które mogą zagrażać nie tylko zwierzętom, ale także ludziom, gdyż niektóre patogeny mogą być zoonozami. W przypadku wykrycia wągrzycy, mięso nie może być przeznaczone do konsumpcji, co podkreśla znaczenie systematycznych badań w celu zapewnienia bezpieczeństwa żywności. W praktyce, wykrycie wągrzycy w mięśniach serca może również prowadzić do dalszych ścisłych badań w stadach, co pozwala na podjęcie działań profilaktycznych, takich jak poprawa bioasekuracji oraz zarządzanie zdrowiem zwierząt. Takie postępowanie wpisuje się w standardy zarządzania jakością w branży mięsnej, w tym zasady HACCP, co podnosi ogólny poziom bezpieczeństwa żywności.

Pytanie 27

Zabieg przetaczania krowy przez grzbiet wykonuje się w sytuacji, gdy mamy do czynienia z

A. przemieszczeniem trawieńca

B. obcym ciałem w czepcu

C. zatarciem ksiąg

D. wzdęciem żwacza

Przetaczanie krowy przez grzbiet jest zabiegiem weterynaryjnym stosowanym w przypadku przemieszczenia trawieńca, które jest szczególnie niebezpiecznym stanem zdrowia zwierzęcia. Trawieniec, jako jeden z żołądków krowy, może ulec przesunięciu w wyniku różnych czynników, takich jak niewłaściwa dieta lub zmiany w położeniu ciała. Zabieg ten ma na celu przywrócenie trawieńca na jego właściwe miejsce, co jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania układu pokarmowego. W praktyce, zwierzę jest delikatnie przewracane, co może pomóc w przemieszczeniu trawieńca z powrotem na swoje miejsce. Weterynarze często zalecają ten zabieg przy stwierdzeniu przemieszczenia trawieńca, aby uniknąć poważnych powikłań, takich jak niedrożność jelit czy wstrząs. Warto zaznaczyć, że przetaczanie powinno być przeprowadzane przez wykwalifikowanego specjalistę, który ma doświadczenie w tej dziedzinie, aby zminimalizować ryzyko kontuzji u zwierzęcia oraz zapewnić skuteczność zabiegu.

Pytanie 28

Preparat typu spot on stosuje się

A. w sposób doustny

B. poprzez kroplowanie

C. w postaci zastrzyku

D. w postaci sprayu

Podawanie preparatu w formie oprysku może wydawać się kuszącą metodą, jednak jest to podejście nieefektywne i może prowadzić do niepożądanych efektów. Opryski mogą nie dotrzeć do odpowiednich miejsc na ciele zwierzęcia, co skutkuje nierównomiernym rozłożeniem substancji czynnej. Dodatkowo, metoda oprysku może narażać zarówno zwierzęta, jak i osoby trzecie, na kontakt z substancjami chemicznymi, co stwarza ryzyko alergii lub podrażnienia. Podawanie doustne również nie jest zalecane, ponieważ niektóre substancje czynne mogą być szkodliwe w przypadku spożycia lub mogą nie wchłaniać się odpowiednio w układzie pokarmowym, co zmniejsza ich skuteczność. W kontekście iniekcji, ta metoda jest z reguły bardziej skomplikowana i wymaga umiejętności oraz narzędzi, co może prowadzić do dodatkowego stresu dla zwierzęcia oraz ryzyka infekcji w miejscu podania. Warto zwrócić uwagę, że każde z tych podejść wymaga starannej oceny ryzyka i korzyści, co w praktyce weterynaryjnej bywa trudne do oszacowania. Z tego powodu, podawanie preparatu spot on przez nakrapianie stanowi najbezpieczniejszą i najskuteczniejszą metodę terapii.

Pytanie 29

Kiedy zakupisz owcę w wieku 18 miesięcy z krajów Unii Europejskiej, to zwierzę

A. zachowuje dotychczasowe oznakowanie w formie tatuażu lub kolczyka

B. otrzymuje nowy numer identyfikacyjny w formie tatuażu, a stary kolczyk musi być zachowany

C. otrzymuje nowy numer identyfikacyjny w formie kolczyka, a poprzedni kolczyk musi być zachowany

D. otrzymuje nowy numer identyfikacyjny w formie kolczyka, a dotychczasowy kolczyk musi być usunięty

Niektóre odpowiedzi sugerują, że przy zakupie owcy z Unii Europejskiej konieczne jest wprowadzenie nowego numeru identyfikacyjnego lub usunięcie starego kolczyka. Takie podejście jest niezgodne z obowiązującymi regulacjami prawnymi, które nakładają obowiązek zachowania dotychczasowej identyfikacji zwierząt. Wprowadzenie nowego oznakowania byłoby uzasadnione jedynie w sytuacji, gdyby istnieły wątpliwości co do autentyczności lub jakości dotychczasowego oznakowania, co jest rzadkością w praktyce. Usunięcie starego oznakowania, jak kolczyk, może wprowadzać zamieszanie i utrudniać odnalezienie historii zdrowotnej zwierzęcia, co jest kluczowe dla zarządzania stadem. Często popełnianym błędem jest myślenie, że nowa identyfikacja jest formą aktualizacji, podczas gdy ważne jest, aby zachować ciągłość dokumentacji. Praktyki te są określane przez standardy unijne oraz krajowe, które nakładają na hodowców obowiązek zapewnienia pełnej przejrzystości i identyfikowalności zwierząt. Niezrozumienie tych zasad może prowadzić do problemów z prawidłowym zarządzaniem stadem oraz spełnianiem wymogów zdrowotnych.

Pytanie 30

Jakie właściwości wyróżniają przesięk?

A. Płyn jasnożółty, przejrzysty, bezwonny, o gęstości poniżej 1,018 i zawartości białka 0,5 -3 g/100 ml

B. Płyn bezbarwny, przejrzysty, o charakterystycznej woni, o gęstości powyżej 1,018 i zawartości białka 10 g/100 ml

C. Płyn żółty, mętny, o zapachu gnilnym, o gęstości powyżej 1,018 i zawartości białka powyżej 3 g/100 ml

D. Płyn krwisty, nieprzejrzysty, bezwonny, o gęstości poniżej 1,018 i zawartości białka 0,5 - 3 g/100 ml

Często, kiedy wybierasz złe odpowiedzi, to może wynikać z tego, że nie do końca rozumiesz, jakie cechy ma przesięk. Na przykład, jeżeli masz do czynienia z płynem krwistym, mętnym albo pachnącym niezbyt ładnie, to znaczy, że może być coś nie tak, może są jakieś zakażenia. To już jest co innego niż przesięk, który powinien być jasny i czysty. Wysięki, które powstają przy zapaleniu, są mętne i w ogóle nie pasują do definicji przesięku. Kiedy gęstość jest powyżej 1,018, a białko wynosi 10 g na 100 ml, to też wskazuje na jakieś patologiczne zmiany, jak infekcje czy nowotwory. To wyklucza te płyny z kategorii przesięku. Wiele osób myli przesięk z wysiękiem i nie rozumie różnicy, co jest dość powszechnym błędem. Dlatego ważne jest, żeby dokładnie analizować wyniki badań i obserwować objawy pacjentów, by postawić dobrą diagnozę. Wiedza o tych różnicach naprawdę ma duże znaczenie dla skutecznego leczenia i diagnozowania.

Pytanie 31

Na podstawie fragmentu ustawy określ, ile lat pozbawienia wolności grozi osobie znęcającej się nad zwierzęciem ze szczególnym okrucieństwem.

Art. 35. 1. Kto zabija, uśmierca zwierzę albo dokonuje uboju zwierzęcia z naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 33 lub art. 34 ust. 1–4 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
1a. Tej samej karze podlega ten, kto znęca się nad zwierzęciem.
2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 lub 1a działa ze szczególnym okrucieństwem podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
3. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1, 1a lub 2 sąd orzeka przepadek zwierzęcia, jeżeli sprawca jest jego właścicielem.
3a. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1 lub 1a sąd może orzec, a w razie skazania za przestępstwo określone w ust. 2 sąd orzeka tytułem środka karnego zakaz posiadania zwierząt od roku do lat 10; zakaz orzeka się w latach.
4.W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1, 1a lub 2, sąd może orzec wobec sprawcy zakaz wykonywania określonego zawodu, prowadzenia określonej działalności lub wykonywania czynności wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie, a także może orzec przepadek narzędzi lub przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa oraz przedmiotów pochodzących z przestępstwa.
5. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1, 1a lub 2, sąd może orzec nawiązkę w wysokości od 500 zł do 100 000 zł na cel związany z ochroną zwierząt, wskazany przez sąd.

A. 2 lata.

B. 5 lat.

C. 3 lata.

D. 1 rok.

Zgodnie z artykułem 35 ust. 1 ustawy, osoba znęcająca się nad zwierzęciem ze szczególnym okrucieństwem podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Ta odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ ustawa jasno określa maksymalny wymiar kary za tego typu przestępstwo. Kara ta ma na celu ochronę zwierząt oraz odstraszenie potencjalnych sprawców od popełniania tego rodzaju przestępstw. W praktyce, sądy biorą pod uwagę okoliczności sprawy, w tym stopień okrucieństwa oraz skutki dla zwierzęcia. Przykładem zastosowania tej normy prawnej jest sytuacja, w której sprawca został skazany na 3 lata pozbawienia wolności za szczególne brutalne znęcanie się nad psem, co pokazuje, że system prawny stara się zapewnić surowe kary w celu ochrony zwierząt. Dlatego ważne jest, aby wszyscy byli świadomi skutków takich działań i przestrzegali prawa, aby zapobiegać przestępstwom wobec zwierząt.

Pytanie 32

W Polsce istnieje obowiązek szczepienia psów przeciwko

A. parwowirozie

B. glistnicy

C. wściekliźnie

D. nosówce

Słuchaj, w Polsce psy muszą być szczepione przeciwko wściekliźnie, to jest obowiązek. Wścieklizna to nie żarty, to groźna choroba, która może zabić zarówno psy, jak i ludzi. Najczęściej można się nią zarazić przez ugryzienie chorego zwierzęcia. Żeby dbać o zdrowie ludzi i zwierząt, psy trzeba szczepić regularnie. Najlepiej zacząć po 12 tygodniu życia i potem powtarzać szczepienia co rok, jeśli mamy do czynienia z jednorazowymi szczepionkami. A jak jeździsz z psem za granicę, to często trzeba mieć aktualny papierek o szczepieniu. Takie rzeczy są ważne nie tylko dla bezpieczeństwa, ale też dla przestrzegania przepisów.

Pytanie 33

Aby unieruchomić głowę psa i uniknąć ryzyka pogryzienia podczas jego badania w pozycji stojącej, należy chwycić go za skórę

A. na głowie

B. między łopatkami

C. na gardle

D. na karku

Chwytanie psa za skórę na karku to naprawdę fajny sposób na unieruchomienie jego głowy podczas badania. Dzięki temu można zminimalizować ryzyko zranienia zarówno dla weterynarza, jak i dla czworonoga. Ten chwyt pozwala lepiej kontrolować psa i utrzymać jego głowę stabilnie, co jest super ważne. Weterynarz może wtedy badać zwierzę spokojnie, bez obaw, że pies nagle się poruszy i może go ugryźć. Z moich obserwacji wynika, że szczególnie w sytuacjach, gdy pies jest zestresowany, taki chwyt na karku naprawdę pomaga. Stabilizowanie głowy w tym miejscu zmniejsza lęk i sprawia, że pies czuje się lepiej. No i trzeba pamiętać, żeby to robić delikatnie, bo nie można psu sprawiać nieprzyjemności. W weterynarii zawsze powinniśmy dbać o to, by zwierzęta czuły się komfortowo i bezpiecznie podczas różnych badań.

Pytanie 34

W wyniku aktywacji układu odpornościowego przez antygeny następuje rozwój odporności

A. naturalnej

B. względnej

C. biernej

D. czynnej

Pojęcia zawarte w odpowiedziach nieprawidłowych odnoszą się do różnych typów odporności, które mogą prowadzić do mylnych interpretacji. Odporność bierna, na przykład, jest osiągana przez otrzymywanie gotowych przeciwciał z zewnątrz, jak ma to miejsce w przypadku noworodków, które otrzymują przeciwciała od matki przez łożysko lub mleko matki. W przeciwieństwie do odporności czynnej, nie angażuje ona aktywnego systemu immunologicznego organizmu do produkcji własnych przeciwciał, co skutkuje brakiem długotrwałej ochrony przed infekcją. Naturalna odporność odnosi się do nabywania odporności poprzez naturalne kontakty z patogenami, co też może być mylone z odpornością czynną, ale różnica polega na sposobie, w jaki organizm jest stymulowany do produkcji przeciwciał. Wreszcie, odporność względna, jako termin, nie jest powszechnie stosowany w kontekście immunologii i może prowadzić do nieporozumień. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do niepoprawnych wniosków, obejmują zrozumienie oporu jako stałego elementu ochrony, podczas gdy w rzeczywistości w przypadku odporności biernej, ochrona jest tymczasowa. Edukacja w zakresie różnych typów odporności jest kluczowa, aby móc skutecznie oceniać ryzyko oraz podjąć odpowiednie działania profilaktyczne.

Pytanie 35

Jakie miejsce należy zbadać, aby ocenić tętno u konia?

A. szyjnej wewnętrznej

B. szczękowej wewnętrznej

C. szczękowej zewnętrznej

D. szyjnej zewnętrznej

Odpowiedzi związane z tętnicą szczękową wewnętrzną oraz tętnicą szyjną, zarówno zewnętrzną, jak i wewnętrzną, są niepoprawne w kontekście badania tętna u konia. Tętnica szczękowa wewnętrzna, mimo że jest istotna dla zaopatrzenia w krew struktur głowy, nie jest łatwo dostępna do badania palpacyjnego u koni. Jej anatomia oraz położenie sprawiają, że korzystanie z tej tętnicy w celu oceny tętna jest praktycznie niemożliwe. Z kolei tętnice szyjne, chociaż mogą być użyteczne w niektórych sytuacjach klinicznych, z reguły nie są preferowane do rutynowego badania tętna z powodu ich głębokiego położenia i konieczności większej precyzji w ocenie. Właściwe umiejscowienie tętnicy szczękowej zewnętrznej sprawia, że jest to najwłaściwsze miejsce do badania tętna, co jest zgodne z ogólnymi wytycznymi w weterynarii. Stosowanie niewłaściwych miejsc do badania tętna może prowadzić do błędnych wniosków o stanie zdrowia konia, dlatego ważne jest, aby znać odpowiednie techniki i podejścia do tych badań. Warto podkreślić, że rutynowe monitorowanie tętna oraz umiejętność jego właściwej interpretacji stanowią kluczowe elementy w praktyce weterynaryjnej.

Pytanie 36

Podczas pobierania krwi w celu przeprowadzenia badania na obecność choroby Aujeszkiego, jaką metodę poskromienia należy zastosować?

A. przytrzymywania za uszy

B. związania kończyn

C. założenia pętli ryjowej

D. założenia pętli na nogę

Założenie pętli ryjowej jest prawidłowym sposobem poskramiania świń w trakcie pobierania krwi, co wynika z jej skuteczności w zapewnieniu bezpieczeństwa zarówno dla zwierzęcia, jak i personelu medycznego. Pętla ryjowa umożliwia kontrolowanie ruchów świni, jednocześnie minimalizując stres zwierzęcia. W praktyce stosuje się ją w sytuacjach, gdy konieczne jest unieruchomienie zwierzęcia w sposób, który nie zagraża jego zdrowiu, jak i nie wywołuje nadmiernego lęku. Kluczowym aspektem jest to, że pętla ryjowa powinno być zakładana w sposób, który nie powoduje ucisku na delikatne struktury anatomiczne, takie jak nos czy szczęka. W przypadku pobierania krwi, prawidłowe poskromienie świni pozwala na dokładne i efektywne przeprowadzenie procedury, co jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi dobrostanu zwierząt. Dobre praktyki w zakresie weterynarii podkreślają znaczenie minimalizowania stresu u zwierząt, co jest możliwe dzięki właściwemu zastosowaniu pętli ryjowej.

Pytanie 37

Z każdej tuszy bydła do SRM-ów wliczane są

A. przedżołądki oraz jelita

B. przedżołądki oraz mózg

C. przedżołądki oraz rdzeń kręgowy

D. jelita, rdzeń kręgowy

Wybór przedżołądków i mózgu jako SRM jest błędny, ponieważ te elementy nie są uznawane za wysokie ryzyko w kontekście przetwórstwa mięsa bydła. Przedżołądki, choć mogą być narażone na różne bakterie, nie są klasyfikowane jako materiały specjalnego ryzyka. W rzeczywistości, przedżołądki są często wykorzystywane w przemyśle spożywczym do produkcji paszy lub jako składniki w różnych przetworach, co dowodzi, że nie stanowią one zagrożenia w takim samym stopniu jak jelita czy rdzeń kręgowy. Mózg z kolei, choć może zawierać priony, nie jest uznawany jako SRM w przypadku bydła, ponieważ ustawodawstwo skupia się na obszarach o największym ryzyku przeniesienia chorób prionowych. Typowym błędem w myśleniu związanym z tym pytaniem jest niepełne zrozumienie definicji i klasyfikacji SRM, co prowadzi do mylnych wniosków. Kluczowe jest, aby branża mięsna stosowała się do aktualnych regulacji dotyczących bezpieczeństwa żywności oraz podejmowała działania mające na celu minimalizację ryzyka zakażeń. Wiedza na temat SRM i ich klasyfikacji jest niezbędna dla każdego, kto pracuje w przemyśle mięsnym, aby zapewnić bezpieczeństwo żywności i chronić zdrowie publiczne.

Pytanie 38

Enrofloksacynę w formie iniekcji należy przechowywać w

A. kasetce na klucz

B. cieplarce

C. lodówce

D. szafce z lekami

Przechowywanie enrofloksacyny w kasetce zamykanej na klucz nie jest zalecane, ponieważ nie spełnia podstawowych wymagań dotyczących warunków przechowywania leków. Kasetki, choć mogą zapewniać bezpieczeństwo przed dostępem osób nieuprawnionych, nie gwarantują odpowiedniej temperatury oraz ochrony przed światłem, co jest istotne dla zachowania stabilności chemicznej leku. Dodatkowo, wiele leków, takich jak enrofloksacyna, wymaga specyficznych warunków środowiskowych, które nie są zapewniane przez zamknięte pojemniki. Przechowywanie w lodówce może być mylnie uznawane za odpowiednie, jednak w przypadku enrofloksacyny nie jest to konieczne, a wręcz może prowadzić do niepożądanych reakcji chemicznych lub zmiany jej farmakokinetyki. Cieplarka, z kolei, z definicji służy do podtrzymywania wyższych temperatur, co jest nieodpowiednie dla tego typu leku. Niewłaściwe przechowywanie leków często wynika z braku wiedzy na temat ich specyficznych właściwości oraz norm branżowych dotyczących farmakoterapii. Dlatego kluczowe jest, aby farmaceuci i pracownicy służby zdrowia byli dobrze zaznajomieni z wytycznymi przechowywania i obsługi leków, aby uniknąć błędów mogących prowadzić do obniżenia skuteczności terapii oraz zwiększenia ryzyka działań niepożądanych.

Pytanie 39

Zgony świń, które prowadzą do redukcji liczby zwierząt w stadzie, muszą być zgłoszone do ARiMR w terminie

A. 7 dni

B. 28 dni

C. 30 dni

D. 14 dni

Zgłoszenie upadków świń do ARiMR w terminie 7 dni jest zgodne z obowiązującymi przepisami prawa, które regulują kwestie dotyczące zdrowia zwierząt oraz ich monitorowania. Przekazywanie informacji o zmniejszeniu liczby zwierząt w stadzie ma kluczowe znaczenie dla prowadzenia odpowiednich działań prewencyjnych oraz monitorowania stanu zdrowia zwierząt hodowlanych. Zgłoszenie powinno obejmować szczegóły dotyczące przyczyny upadków, co umożliwia służbom weterynaryjnym podjęcie działań w celu zbadania sytuacji i ewentualnego zapobieżenia dalszym stratą. Na przykład, w przypadku wystąpienia choroby zakaźnej, szybkie zgłoszenie pozwala na wdrożenie niezbędnych środków ochrony zdrowia zwierząt i kontrolę rozprzestrzeniania się choroby. Stosowanie się do tego terminu jest nie tylko wymogiem prawnym, ale również dobrą praktyką zarządzania stadem, co wpływa na efektywność produkcji oraz bezpieczeństwo żywności. Dobrze prowadzone dokumentowanie i raportowanie upadków przyczynia się do poprawy monitorowania zdrowia zwierząt oraz wspiera działania związane z bioasekuracją.

Pytanie 40

Przedstawiony opis wskazuje na

Następuje podwyższenie temperatury ciała, występują dreszcze, w końcu dochodzi do utraty apetytu i niechęci do jedzenia. Uwidacznia się obrzęk i zaczerwienienie się błony śluzowej pyska. W następstwie tych zmian pojawiają się pęcherze m.in. na skórze szpary międzyracicznej oraz na wymieniu.

A. BSE.

B. pryszczycę.

C. nosaciznę.

D. białaczkę.

Prawidłowa odpowiedź to pryszczyca, co wynika z opisanego obrazu klinicznego, który wskazuje na chorobę wirusową, typową dla bydła i innych zwierząt kopytnych. Objawy takie jak podwyższenie temperatury ciała, dreszcze, utrata apetytu, obrzęk i zaczerwienienie błony śluzowej pyska oraz pojawienie się pęcherzy na skórze są charakterystyczne dla tego schorzenia. W praktyce weterynaryjnej, wczesne rozpoznanie pryszczycy jest kluczowe dla kontrolowania jej rozprzestrzenienia, szczególnie w stadach bydła, gdzie choroba może prowadzić do znacznych strat ekonomicznych. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE), w przypadku wystąpienia objawów należy niezwłocznie zgłosić to do odpowiednich służb weterynaryjnych. Przykładowe działania profilaktyczne obejmują szczepienia oraz monitorowanie zdrowia zwierząt, co jest zgodne z dobrymi praktykami zarządzania zdrowiem zwierząt.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej