Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik teleinformatyk
Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 22:34
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 22:36

Egzamin niezdany

Wynik: 11/40 punktów (27,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W celu zagwarantowania jakości usług QoS, w przełącznikach warstwy dostępu wdraża się mechanizm

A. decydujący o liczbie urządzeń, które mogą łączyć się z danym przełącznikiem

B. pozwalający na używanie wielu portów jako jednego łącza logicznego

C. który zapobiega tworzeniu się pętli w sieci

D. przydzielania wyższego priorytetu wybranym typom danych

Odpowiedzi, które odnoszą się do zapobiegania powstawaniu pętli w sieci, liczby urządzeń mogących łączyć się z przełącznikiem oraz wykorzystywania kilku portów jako jednego łącza logicznego, nie dotyczą bezpośrednio mechanizmu QoS w przełącznikach warstwy dostępu. Zapobieganie powstawaniu pętli, realizowane na przykład przez protokoły STP (Spanning Tree Protocol), ma na celu utrzymanie stabilności i niezawodności sieci, jednak nie wpływa na jakość usług w kontekście priorytetyzacji ruchu. Podobnie, regulowanie liczby urządzeń łączących się z przełącznikiem nie jest metodą poprawy jakości usług, lecz ma bardziej związek z zarządzaniem zasobami sieciowymi i bezpieczeństwem. Przykładowe techniki zarządzania dostępem do sieci, takie jak MAC filtering, nie rozwiążą problemów związanych z ruchem o różnym poziomie krytyczności. Co więcej, łączenie kilku portów w jedno logiczne, zazwyczaj realizowane poprzez LACP (Link Aggregation Control Protocol), służy zwiększeniu przepustowości, lecz nie wpływa na różnicowanie jakości przesyłanych danych. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków mogą obejmować mylenie pojęć związanych z zarządzaniem ruchem oraz nieodróżnianie mechanizmów związanych z bezpieczeństwem i stabilnością sieci od tych, które mają na celu poprawę jakości usług.

Pytanie 2

The Dude, Cacti oraz PRTG to przykłady aplikacji wykorzystujących protokół SNMP (ang. Simple Network Management Protocol), używanego do

A. sprawdzania wydajności sieci

B. udostępniania zasobów w sieci

C. monitorowania oraz zarządzania urządzeniami sieciowymi

D. przechwytywania i analizy danych pakietowych

Odpowiedzi związane z przechwytywaniem i analizą pakietów, testowaniem przepustowości sieci oraz udostępnianiem zasobów sieciowych są nieprawidłowe, ponieważ każda z tych funkcji odnosi się do różnych aspektów zarządzania siecią, które nie są bezpośrednio związane z protokołem SNMP. Przechwytywanie i analiza pakietów to proces zapisywania i badania ruchu w sieci, co osiąga się poprzez narzędzia takie jak Wireshark. Te narzędzia działają na innej warstwie modelu OSI i koncentrują się na szczegółowej analizie danych przesyłanych przez sieć, a nie na zarządzaniu samymi urządzeniami. W przypadku testowania przepustowości, wykorzystuje się narzędzia takie jak iPerf, które mierzą zdolność łącza do przesyłania danych, ale również nie dotyczą zarządzania urządzeniami. Co więcej, udostępnianie zasobów sieciowych dotyczy protokołów takich jak SMB czy NFS, które pozwalają na wymianę plików czy zasobów pomiędzy komputerami w sieci. Typowym błędem myślowym jest mylenie protokołów warstwy aplikacji z protokołami zarządzania siecią. Właściwe zrozumienie różnych funkcji i protokołów w sieci jest kluczowe dla efektywnego zarządzania oraz diagnostyki problemów.

Pytanie 3

Firma Dyn, której serwery DNS zostały poddane atakowi, potwierdziła, że część incydentu …. miała miejsce z wykorzystaniem różnych urządzeń podłączonych do sieci. Ekosystem kamer, czujników oraz kontrolerów, nazywany ogólnie „Internetem rzeczy”, został wykorzystany przez przestępców jako botnet – sieć maszyn-zombie. Dotychczas rolę tę w większości pełniły głównie komputery. Cytat ten opisuje atak typu

A. DDOS

B. DOS

C. flooding

D. mail bombing

Odpowiedź DDOS (Distributed Denial of Service) jest prawidłowa, ponieważ opisany atak polegał na wykorzystaniu rozproszonych urządzeń do przeprowadzania ataku na serwery DNS firmy Dyn. W ataku DDOS, sprawcy używają wielu zainfekowanych urządzeń, tworząc botnet, który jest w stanie generować ogromne ilości fałszywego ruchu. W tym przypadku, Internet rzeczy (IoT) odegrał kluczową rolę, ponieważ przestępcy użyli kamer, czujników i innych podłączonych urządzeń jako maszyny-zombie. Standardy bezpieczeństwa, takie jak NIST SP 800-61, zalecają monitorowanie i zabezpieczanie urządzeń IoT, aby zapobiegać ich wykorzystaniu w atakach DDOS. Przykładami ataków DDOS mogą być sytuacje, w których witryny internetowe przestają działać lub są znacznie spowolnione w wyniku nadmiernego obciążenia. Praktyki zarządzania incydentami bezpieczeństwa, jak współpraca z dostawcami usług internetowych oraz implementacja rozwiązań filtrujących ruch, są kluczowe w przeciwdziałaniu takim atakom.

Pytanie 4

Usługi na serwerze konfiguruje się za pomocą

A. Active Directory

B. role i funkcje

C. serwer kontrolujący domenę

D. panel administracyjny

Zrozumienie, że konfiguracja usług na serwerze nie może być ograniczona do samych narzędzi, jest kluczowe dla efektywnego zarządzania infrastrukturą IT. Active Directory, na przykład, jest systemem zarządzania tożsamościami i dostępem, który umożliwia centralne zarządzanie użytkownikami i zasobami w sieci. Choć ważne, to jednak nie jest narzędziem do samej konfiguracji usług, lecz bardziej do autoryzacji i uwierzytelniania, co jest tylko jednym z aspektów zarządzania serwerem. Podobnie, panel sterowania to interfejs użytkownika, który pozwala na wygodne zarządzanie różnymi ustawieniami, jednak nie odnosi się bezpośrednio do definiowania czy przypisywania ról i funkcji. Kontroler domeny, z drugiej strony, jest serwerem odpowiedzialnym za uwierzytelnianie użytkowników i komputery w sieci, lecz także nie pełni roli w konfiguracji usług w sensie przypisywania ich do serwera. Wiele osób myli rolę narzędzi administracyjnych z samą konfiguracją serwera, co może prowadzić do nieefektywnego zarządzania zasobami czy problemów z bezpieczeństwem. Kluczowym błędem jest mylenie tych pojęć i niezrozumienie, że każda usługa wymaga przypisania odpowiedniej roli, aby mogła funkcjonować prawidłowo, a sama konfiguracja jest bardziej złożona niż wybór jednego narzędzia czy funkcji.

Pytanie 5

Instalator jest w stanie zamontować 5 gniazd w ciągu jednej godziny. Ile wyniesie całkowity koszt materiałów i instalacji 20 natynkowych gniazd sieciowych, jeśli cena jednego gniazda to 5,00 zł, a stawka za roboczogodzinę instalatora wynosi 30,00 zł?

A. 220,00 zł

B. 700,00 zł

C. 130,00 zł

D. 350,00 zł

Analizując niepoprawne odpowiedzi, warto zwrócić uwagę na błędy w obliczeniach oraz w interpretacji kosztów związanych z instalacją gniazd. Niektóre odpowiedzi mogą wynikać z pominięcia kluczowych elementów kalkulacyjnych, takich jak koszt robocizny lub koszt materiałów. Na przykład, odpowiedzi sugerujące 130,00 zł mogą bazować jedynie na obliczeniach związanych z materiałami, co jest błędne, ponieważ nie uwzględniają one kosztów pracy instalatora. Koszt materiałów wynosi 100,00 zł, co nie może być jedynym wyznacznikiem całkowitych wydatków. Z kolei odpowiedź 350,00 zł może wskazywać na błędne założenie dotyczące stawki robocizny lub liczby godzin potrzebnych na wykonanie instalacji, co prowadzi do zawyżenia kosztów. Bazując na danych z treści pytania, koszt robocizny wynosi 120,00 zł, co powinno zostać uwzględnione w końcowej kalkulacji. W branży elektroinstalacyjnej kluczowe jest dokładne planowanie i kalkulowanie kosztów, a błędy w tym procesie mogą prowadzić do znacznych nieporozumień oraz przekroczenia budżetu. Przygotowując kosztorysy, warto stosować się do standardów branżowych, które pomagają w precyzyjnym określeniu wydatków i unikaniu niedoszacowania kosztów, co jest kluczowe dla efektywności i rentowności projektów instalacyjnych.

Pytanie 6

Który ze wskaźników okablowania strukturalnego definiuje stosunek mocy testowego sygnału w jednej parze do mocy sygnału wyindukowanego w sąsiedniej parze na tym samym końcu przewodu?

A. Przenik zbliżny

B. Przenik zdalny

C. Suma przeników zdalnych

D. Suma przeników zbliżnych i zdalnych

Zrozumienie pojęć związanych z przenikami w okablowaniu strukturalnym jest kluczowe dla efektywnej analizy jakości sygnału. Odpowiedzi takie jak przenik zdalny i suma przeników zdalnych nie odpowiadają na postawione pytanie dotyczące wpływu sygnału w sąsiednich parach na tym samym końcu kabla. Przenik zdalny odnosi się do zakłóceń, które mogą być generowane przez sygnały w innej parze przewodów, ale nie bierze pod uwagę bezpośredniego wpływu sąsiednich par. Z kolei suma przeników zdalnych i zbliżnych może sugerować, że oba te parametry są równoważne, co jest mylne, ponieważ każdy z nich mierzy inny aspekt zakłóceń. Typowym błędem myślowym jest mylenie przeników, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków dotyczących jakości i wydajności okablowania. Podczas projektowania i instalacji systemów telekomunikacyjnych, kluczowe jest przestrzeganie standardów, które jasno definiują pomiar i wpływ przeników na funkcjonowanie sieci. Dlatego zrozumienie różnicy między przenikiem zdalnym a zbliżnym jest niezbędne dla inżynierów zajmujących się okablowaniem strukturalnym oraz dla uzyskania optymalnych parametrów sieci.

Pytanie 7

Mechanizm ograniczeń na dysku, który umożliwia kontrolowanie wykorzystania zasobów dyskowych przez użytkowników, nazywany jest

A. ąuota

B. management

C. spool

D. release

Odpowiedzi 'release', 'spool' oraz 'management' nie odnoszą się bezpośrednio do mechanizmu limitów dyskowych, co może prowadzić do mylnych przekonań o ich funkcji. Odpowiedź 'release' odnosi się do procesu zwalniania zasobów, co nie ma związku z przydzielaniem i zarządzaniem przestrzenią dyskową. Często myląc te pojęcia, można sądzić, że zwolnienie zasobów oznacza ich ograniczenie, co jest błędne. Z kolei odpowiedź 'spool' dotyczy zarządzania danymi w kolejkach wydruku lub buforach, co znowu nie jest związane z kontrolowaniem przestrzeni dyskowej, a bardziej z tymczasowym przechowywaniem danych. Natomiast 'management' jest terminem ogólnym, który odnosi się do zarządzania zasobami w szerszym kontekście, ale nie wskazuje na konkretne mechanizmy ograniczające dostęp do przestrzeni dyskowej. Prawidłowe zrozumienie tych terminów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemami komputerowymi oraz zasobami w sieciach, a pomylenie ich z mechanizmami cząty może prowadzić do nieefektywnego gospodarowania przestrzenią dyskową.

Pytanie 8

Którego numeru portu używa usługa FTP do wysyłania komend?

A. 80

B. 69

C. 20

D. 21

Wybór innych numerów portów w kontekście usługi FTP do przesyłania poleceń jest błędny z kilku kluczowych powodów. Port 80 jest standardowym portem dla protokołu HTTP, który jest używany do przesyłania treści stron internetowych. Jego zastosowanie w kontekście FTP jest mylące, ponieważ FTP i HTTP to różne protokoły służące do różnych celów – FTP do transferu plików, a HTTP do przesyłania dokumentów HTML. Port 20, z kolei, jest wykorzystywany do transferu danych w ramach FTP, a nie do komunikacji kontrolnej, dlatego jego wybór jako portu do przesyłania poleceń jest błędny. Port 69 jest zarezerwowany dla TFTP (Trivial File Transfer Protocol), który jest uproszczoną wersją FTP, jednak nie jest używany do typowych zastosowań FTP. Typowym błędem myślowym jest mylenie ról portów oraz protokołów, co prowadzi do nieporozumień w konfiguracji usług sieciowych. Aby prawidłowo zarządzać połączeniami i zapewnić ich bezpieczeństwo, kluczowe jest zrozumienie, który port jest przypisany do jakiego protokołu i w jaki sposób te protokoły współdziałają w sieci.

Pytanie 9

Jak nazywa się protokół używany do komunikacji za pomocą terminala tekstowego?

A. Internet Relay Chat (IRC)

B. Internet Message Access Protocol (IMAP)

C. Simple Mail Transfer Protocol (SMTP)

D. Voice over IP (VoIP)

Wybór innych protokołów, takich jak Voice over IP (VoIP), Simple Mail Transfer Protocol (SMTP) czy Internet Message Access Protocol (IMAP), jest mylnym podejściem w kontekście prowadzenia rozmów za pomocą konsoli tekstowej. VoIP, chociaż może być używany do komunikacji głosowej w czasie rzeczywistym, nie jest protokołem przeznaczonym do tekstowej wymiany wiadomości. Jego głównym celem jest przesyłanie dźwięku przez sieć w oparciu o standardy takie jak RTP, co nie ma związku z funkcjonalnością tekstową. SMTP natomiast jest protokołem używanym do wysyłania emaili, a nie do prowadzenia rozmów na żywo. Jego struktura opiera się na dostarczaniu wiadomości e-mailowych pomiędzy serwerami, co również wyklucza możliwość prowadzenia interaktywnych konwersacji. Podobnie IMAP służy do pobierania i zarządzania wiadomościami e-mail, co nie ma zastosowania w kontekście czatu. Te mylne wybory wynikają często z nieporozumienia dotyczącego funkcji i zastosowań różnych protokołów sieciowych. Właściwe zrozumienie różnic między tymi technologiami jest kluczowe dla efektywnej komunikacji w sieci oraz wyboru właściwych narzędzi do określonych zadań.

Pytanie 10

Która z kombinacji: protokół – warstwa, w której dany protokół działa, jest poprawnie zestawiona według modelu TCP/IP?

A. DHCP – warstwa dostępu do sieci

B. ICMP - warstwa aplikacji

C. RARP – warstwa transportowa

D. IGMP - warstwa Internetu

Wybór RARP (Reverse Address Resolution Protocol) jako protokołu warstwy transportowej jest błędny, ponieważ RARP działa na warstwie łącza danych. Służy do mapowania adresów IP na adresy MAC, co jest kluczowe w kontekście lokalnych sieci komputerowych, gdzie urządzenia muszą znać adresy fizyczne dla udanej komunikacji. Przemieszczając się do kolejnej opcji, DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) to protokół używany do automatycznej konfiguracji urządzeń w sieci, jednak działa on na warstwie aplikacji, a nie dostępu do sieci. Wiele osób myli DHCP z operacjami na niższych warstwach, ponieważ jego funkcjonalność wpływa na sposób, w jaki urządzenia związane są z siecią. ICMP (Internet Control Message Protocol) pełni rolę komunikacyjną między węzłami w sieci, jednak również działa na warstwie Internetu, a nie aplikacji. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych nieprawidłowych wniosków mogą obejmować zrozumienie protokołów jako jedynie narzędzi do komunikacji na poziomie użytkownika, podczas gdy wiele z nich operuje na znacznie niższych warstwach, pełniąc różne funkcje w zakresie zarządzania ruchem sieciowym oraz konfiguracji adresów.

Pytanie 11

Parametr NEXT wskazuje na zakłócenie wywołane oddziaływaniem pola elektromagnetycznego

A. pozostałych trzech par kabla wpływających na badaną parę

B. wszystkich par kabla nawzajem na siebie oddziałujących

C. jednej pary kabla oddziałującej na inne pary kabla

D. jednej pary kabla wpływającej na drugą parę kabla

Nieprawidłowe odpowiedzi często wynikają z niepełnego zrozumienia zagadnienia crosstalk, który jest kluczowym tematem w inżynierii telekomunikacyjnej. Wiele osób może mylnie utożsamiać zakłócenia między różnymi parami kabli z wpływem pozostałych par w instalacji, co prowadzi do błędnych wniosków. Odpowiedzi, które sugerują, że NEXT dotyczy wpływu wszystkich par kabli wzajemnie na siebie, ignorują specyfikę tego zjawiska. Zakłócenia typu NEXT koncentrują się na interakcji sygnałów między dwiema konkretnymi parami, podczas gdy inne rodzaje zakłóceń, takie jak FEXT (Far-End Crosstalk), dotyczą wpływu sygnału na końcu kabla. Prawidłowe zrozumienie tych terminów jest niezbędne dla zapewnienia efektywności instalacji kablowych. W praktyce, aby zmniejszyć NEXT, inżynierowie często wykorzystują pary skręcone, które są projektowane tak, aby ich pole elektromagnetyczne wzajemnie się znosiło. Innymi słowy, pary kabli powinny być odpowiednio rozmieszczone i ekranowane, aby zmniejszyć zakłócenia. Ostatecznie, każda pomyłka w zrozumieniu NEXT może prowadzić do spadku jakości sygnału, co jest nieakceptowalne w nowoczesnych instalacjach komunikacyjnych, zwłaszcza w kontekście rosnących wymagań dotyczących przepustowości i niezawodności sieci.

Pytanie 12

Jakie urządzenie należy wykorzystać, aby połączyć lokalną sieć z Internetem dostarczanym przez operatora telekomunikacyjnego?

A. Przełącznik warstwy 3

B. Konwerter mediów

C. Ruter ADSL

D. Punkt dostępu

Punkt dostępu, choć użyteczny w kontekście rozbudowy sieci lokalnej, nie jest urządzeniem, które łączy lokalną sieć z Internetem. Jego główną funkcją jest umożliwienie bezprzewodowego dostępu do sieci, jednak nie ma zdolności do bezpośredniego integrowania połączenia internetowego z operatorem telekomunikacyjnym. Z kolei przełącznik warstwy 3, który może kierować ruch pomiędzy różnymi podsieciami, również nie jest zaprojektowany do nawiązywania połączeń z Internetem, a raczej do zarządzania ruchem wewnątrz lokalnej sieci. Takie urządzenie działa na podstawie adresacji IP, ale aby nawiązać połączenie z Internetem, potrzebuje innego urządzenia, takiego jak ruter. Konwerter mediów, który używany jest do konwersji sygnałów pomiędzy różnymi rodzajami mediów transmisyjnych, także nie ma zdolności do zarządzania połączeniami z Internetem. W praktyce, korzystając z tych urządzeń, można popełnić błąd polegający na myleniu ich funkcji z rolą rutera ADSL w kontekście dostępu do Internetu. To prowadzi do nieefektywnego projektowania sieci, co w dłuższej perspektywie może skutkować problemami z łącznością oraz wydajnością. Aby zapewnić prawidłowe połączenie z Internetem, kluczowe jest użycie rutera ADSL, który jest dedykowanym urządzeniem do tej funkcji.

Pytanie 13

NAT64 (Network Address Translation 64) to proces, który przekształca adresy

A. adresy IPv4 na adresy MAC

B. adresy IPv4 na adresy IPv6

C. prywatne na publiczne adresy

D. adresy MAC na adresy IPv4

Pierwsza odpowiedź sugeruje, że NAT64 mapuje adresy prywatne na publiczne, co jest mylnym założeniem. NAT64 nie jest stworzony do konwersji adresów prywatnych (np. z zakresu 192.168.x.x) na publiczne, ale do transformacji adresów IPv4 na adresy IPv6. Proces translacji adresów, jakim jest NAT, ma na celu umożliwienie komunikacji między różnymi rodzajami adresacji, a nie ich zamiany w kontekście prywatności czy publiczności. Z kolei odpowiedź dotycząca translacji adresów IPv4 na adresy MAC jest również niepoprawna. Adresy MAC są przypisane do interfejsów sieciowych na poziomie warstwy 2 (łącza danych) w modelu OSI, podczas gdy NAT64 operuje na warstwie 3, czyli warstwie sieciowej. Oznacza to, że NAT64 nie ma bezpośredniej interakcji z adresami MAC, a jego funkcjonalność koncentruje się wokół translacji między protokołami adresowymi, a nie adresami sprzętowymi. Ostatnia odpowiedź dotycząca translacji adresów MAC na IPv4 również zawiera błędne zrozumienie tego procesu. Adresy MAC nie są mapowane na adresy IPv4, ponieważ pełnią zupełnie inną rolę w architekturze sieciowej. Adresy MAC są wykorzystywane do komunikacji lokalnej w sieci Ethernet, podczas gdy adresy IPv4 są używane do komunikacji w większych sieciach, w tym Internecie. Kluczowym błędem w tych odpowiedziach jest nieodróżnienie różnych warstw modelu OSI i niewłaściwe powiązanie funkcji NAT64 z innymi procesami sieciowymi.

Pytanie 14

Jaką klasę adresów IP reprezentuje publiczny adres 130.140.0.0?

A. Należy do klasy C

B. Należy do klasy B

C. Należy do klasy D

D. Należy do klasy A

Adres IP 130.140.0.0 to klasa B. Klasa B zaczyna się od bitów 10 w pierwszym oktecie, a ten adres spokojnie się w to wpisuje. Zakres klasy B to od 128.0.0.0 do 191.255.255.255, więc jak widać, 130.140.0.0 mieści się w tym przedziale. Generalnie, klasa B jest wykorzystywana w większych sieciach, gdzie trzeba mieć więcej adresów i lepiej zarządzać tym wszystkim. W sieciach klasy B można mieć do 65 536 adresów IP, co czyni je świetnym wyborem dla średnich i dużych firm. W praktyce, dział IT w organizacjach korzysta z klas adresów IP, żeby lepiej zarządzać ruchem sieciowym, co zwiększa wydajność i jakąś tam ochronę. Wiedza o klasach adresów IP jest naprawdę ważna dla administratorów, bo muszą oni wszystko dobrze ustawić i ogarniać sieć zgodnie z tym, co się w branży poleca, jak na przykład IETF.

Pytanie 15

Do zakończenia kabla skręcanego wtykiem 8P8C wykorzystuje się

A. zaciskarkę do wtyków RJ-45

B. zaciskarkę do złączy typu F

C. spawarkę światłowodową

D. narzędzie uderzeniowe

Zaciskarka do wtyków RJ-45 jest narzędziem niezbędnym do zakończenia skrętek, które są powszechnie stosowane w sieciach Ethernet. Wtyki RJ-45, znane również jako wtyki 8P8C, mają osiem pinów, które muszą być odpowiednio umieszczone i zabezpieczone w obudowie wtyku. Proces zaciskania polega na wprowadzeniu skrętek do wtyku, a następnie użyciu zaciskarki do trwałego ściśnięcia metalowych styków wtyku, co zapewnia solidne połączenie elektryczne. W branży telekomunikacyjnej i informatycznej, stosowanie zaciskarki do RJ-45 jest standardową praktyką, szczególnie w instalacjach sieciowych. Umożliwia to tworzenie niestandardowych kabli Ethernet o różnych długościach, co znacznie ułatwia konfigurację i organizację sieci. Dobrą praktyką jest również przestrzeganie kolorów okablowania zgodnie z normą T568A lub T568B, co zapewnia spójność i poprawność połączeń. Ponadto, używanie zaciskarki do RJ-45 pozwala na łatwe naprawy kabli oraz ich rekonfiguracje, co jest niezwykle istotne w dynamicznie zmieniającym się środowisku IT.

Pytanie 16

Którą maskę należy zastosować, aby komputery o adresach IPv4, przedstawionych w tabeli, były przydzielone do właściwych sieci?

Adresy IPv4 komputerów	Oznaczenie sieci
192.168.10.30	Sieć 1
192.168.10.60	Sieć 1
192.168.10.130	Sieć 2
192.168.10.200	Sieć 3

A. 255.255.255.240

B. 255.255.255.224

C. 255.255.255.128

D. 255.255.255.192

Maska 255.255.255.192, znana również jako /26, jest prawidłowym wyborem w kontekście przydzielania adresów IPv4 do odpowiednich sieci. Ta maska pozwala na utworzenie 64 adresów IP w jednej podsieci, co jest rezultatem użycia 6 bitów na adresy hostów (2^6 = 64). Z tego wynika, że 2 adresy są zarezerwowane: jeden na identyfikację sieci, a drugi na rozgłoszenie (broadcast). Dzięki temu, w sieci 192.168.10.0 do 192.168.10.63 mamy 62 dostępne adresy dla hostów, co idealnie pasuje do wymaganej struktury sieci. Oddziela to sieć 1 i sieć 2, umożliwiając ich właściwe funkcjonowanie i komunikację. W praktyce, stosowanie maski /26 umożliwia efektywne zarządzanie adresacją IP, unikając konfliktów i zatorów w komunikacji między urządzeniami. W przypadku większych sieci z większą liczbą hostów, maski takie jak 255.255.255.128 (/25) mogą być bardziej odpowiednie, ale w tym przypadku 255.255.255.192 jest optymalnym rozwiązaniem.

Pytanie 17

Jaki jest adres rozgłoszeniowy dla sieci 172.30.0.0/16?

A. 172.0.255.255

B. 172.30.0.255

C. 172.30.255.255

D. 172.255.255.255

Błędne odpowiedzi wynikają z nieporozumienia dotyczącego zasad obliczania adresu rozgłoszeniowego w kontekście CIDR. Adresy 172.255.255.255 oraz 172.0.255.255 wskazują na zupełnie inne sieci, co przypisuje je do klasy B i klasy A, a nie do klasy C, jak ma to miejsce w przypadku 172.30.0.0/16. W sieciach IP, adresy rozgłoszeniowe są obliczane jako ostatni adres w danym zakresie, a nie jako adresy typowe dla innych klas sieci. Z tego powodu, sugerowanie, że 172.255.255.255 lub 172.0.255.255 mogą być odpowiedzią, nie uwzględnia podstawowych zasad podziału adresów IP. Co więcej, adres 172.30.0.255 nie jest poprawny, ponieważ jest to adres rozgłoszeniowy dla sieci 172.30.0.0/24, a nie dla 172.30.0.0/16. W praktyce, zrozumienie tego, jak klasyfikowane są adresy IP i jak oblicza się adresy rozgłoszeniowe, jest kluczowe w kontekście zarządzania sieciami, ponieważ pozwala na właściwe planowanie i konfigurację infrastruktury sieciowej, co zapobiega marnotrawieniu zasobów oraz zapewnia efektywność operacyjną.

Pytanie 18

Technologia oparta na architekturze klient-serwer, która umożliwia połączenie odległych komputerów w sieci poprzez szyfrowany tunel, nazywa się

A. WLAN

B. VPN

C. WAN

D. VLAN

WLAN (Wireless Local Area Network) to technologia bezprzewodowej sieci lokalnej, która umożliwia komunikację między urządzeniami w ograniczonym zasięgu, zazwyczaj w obrębie jednego budynku lub na niewielkim terenie. Jednak nie oferuje ona możliwości tworzenia szyfrowanych tuneli, co jest kluczowe w przypadku zdalnego dostępu do zasobów. WAN (Wide Area Network) to sieć, która łączy komputery na dużych odległościach, ale nie koncentruje się na zapewnieniu bezpiecznego połączenia przez szyfrowanie. VLAN (Virtual Local Area Network) dzieli sieć lokalną na mniejsze segmenty, co poprawia zarządzanie ruchem, ale również nie realizuje szyfrowania i tworzenia tuneli, jak ma to miejsce w przypadku VPN. Typowym błędem myślowym jest mylenie tych technologii z VPN, które jest ukierunkowane na bezpieczeństwo danych i zdalny dostęp. Zrozumienie różnic między tymi pojęciami jest kluczowe dla efektywnego zarządzania sieciami oraz ochrony informacji w organizacjach.

Pytanie 19

Administrator Active Directory w domenie firma.local zamierza ustanowić mobilny profil dla wszystkich użytkowników. Powinien on być przechowywany na serwerze serwer1, w katalogu pliki, który jest udostępniony w sieci jako dane$. Który z parametrów w ustawieniach profilu użytkownika spełnia te wymagania?

A. \serwer1\dane$\%username%

B. \serwer1\pliki\%username%

C. \firma.local\pliki\%username%

D. \firma.local\dane\%username%

Wybrane odpowiedzi nie spełniają wymogów dotyczących lokalizacji profilu mobilnego użytkownika. Dla przykładu, \firma.local\dane\%username% wskazuje na lokalizację, która nie jest zgodna z wymaganiami, ponieważ domena nie wskazuje na zdalny serwer, lecz na zasoby lokalne w sieci. Taki schemat nie jest praktykowany w firmach, które potrzebują centralnego zarządzania danymi użytkowników. W przypadku \serwer1\pliki\%username%, również nie jest to poprawne, ponieważ odnosi się do folderu 'pliki', który nie jest zdefiniowany jako ukryty (z pomocą dolara w nazwie), co może wpłynąć na bezpieczeństwo przechowywanych danych. Foldery ukryte są często wykorzystywane do przechowywania wrażliwych informacji, więc brak tego aspektu w tej odpowiedzi jest znaczącym niedopatrzeniem. Z kolei \firma.local\pliki\%username% również nie jest odpowiednią ścieżką, ponieważ nie odnosi się do żadnego z wymaganych serwerów czy folderów i wprowadza użytkowników w błąd, sugerując, że foldery są lokalizowane w domenie, co jest sprzeczne z ideą mobilnych profili użytkowników. Kluczowym błędem w myśleniu przy wyborze tych odpowiedzi jest brak zrozumienia, że mobilne profile muszą być przechowywane na serwerach zdalnych oraz że foldery ukryte są zalecane dla zwiększenia bezpieczeństwa. W każdej organizacji powinny być przestrzegane zasady dotyczące centralnego zarządzania danymi, co czyni odpowiednią odpowiedź kluczowym elementem w codziennym zarządzaniu systemem.

Pytanie 20

Użytkownicy z grupy Pracownicy nie mają możliwości drukowania dokumentów za pomocą serwera wydruku na systemie operacyjnym Windows Server. Przydzielone mają tylko uprawnienia "Zarządzanie dokumentami". Co należy wykonać, aby rozwiązać ten problem?

A. Należy dla grupy Administratorzy usunąć uprawnienia "Drukuj"

B. Należy dla grupy Pracownicy przypisać uprawnienia "Drukuj"

C. Należy dla grupy Pracownicy anulować uprawnienia "Zarządzanie dokumentami"

D. Należy dla grupy Administratorzy anulować uprawnienia "Zarządzanie drukarkami"

Aby umożliwić użytkownikom z grupy Pracownicy drukowanie dokumentów, niezbędne jest nadanie im odpowiednich uprawnień. Uprawnienie 'Drukuj' jest kluczowe, ponieważ pozwala na wysyłanie dokumentów do drukarki. W przypadku, gdy użytkownik ma przydzielone wyłącznie uprawnienia 'Zarządzanie dokumentami', może jedynie zarządzać już wydrukowanymi dokumentami, ale nie ma możliwości ich drukowania. Standardową praktyką w zarządzaniu dostępem do zasobów jest stosowanie zasady minimalnych uprawnień, co oznacza, że użytkownik powinien mieć tylko te uprawnienia, które są niezbędne do wykonywania jego zadań. W sytuacji, gdy użytkownicy nie mogą drukować, kluczowe jest zrozumienie, że ich ograniczenia w zakresie uprawnień są główną przyczyną problemu. Nadanie uprawnienia 'Drukuj' użytkownikom z grupy Pracownicy pozwoli im na wykonywanie niezbędnych operacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami zarządzania systemami operacyjnymi i serwerami wydruku.

Pytanie 21

Który z zakresów adresów IPv4 jest właściwie przyporządkowany do klasy?

Zakres adresów IPv4	Klasa adresu IPv4
1.0.0.0 ÷ 127.255.255.255	A
128.0.0.0 ÷ 191.255.255.255	B
192.0.0.0 ÷ 232.255.255.255	C
233.0.0.0 ÷ 239.255.255.255	D

A. A.

B. D.

C. C.

D. B.

Odpowiedź B jest poprawna, ponieważ zakres adresów IP klasy B to 128.0.0.0 do 191.255.255.255. Adresy IP są podzielone na klasy w celu ułatwienia ich zarządzania i routingu w sieciach komputerowych. Klasa A jest wykorzystywana głównie dla dużych organizacji, natomiast klasa B jest przeznaczona dla średnich sieci. W praktyce oznacza to, że klasa B pozwala na przypisanie wielu adresów dla różnych podsieci, co jest kluczowe w przypadku organizacji z większą liczbą pracowników lub lokalizacji geograficznych. Zastosowanie odpowiednich klas adresów IP jest zgodne z zasadą CIDR (Classless Inter-Domain Routing), która jest aktualnym standardem w zarządzaniu adresacją IP, pozwalającym na bardziej efektywne wykorzystanie dostępnego zakresu adresów. Klasa B jest również często wykorzystywana w sieciach korporacyjnych, co czyni ją bardzo istotną w kontekście projektowania architektury sieci.

Pytanie 22

Jakie polecenie diagnostyczne powinno się wykorzystać do sprawdzenia, czy miejsce docelowe odpowiada oraz w jakim czasie otrzymano odpowiedź?

A. ipconfig

B. route

C. nbtstat

D. ping

Wybór innych poleceń, takich jak 'route', 'nbtstat' czy 'ipconfig', nie jest odpowiedni w kontekście sprawdzania dostępności hosta i czasu odpowiedzi. Polecenie 'route' służy do zarządzania tablicą routingu w systemie operacyjnym, co pozwala określić, jakie trasy są dostępne dla wysyłania danych, ale nie wykonuje testów dostępności. Zrozumienie roli tablicy routingu jest istotne dla efektywnego zarządzania ruchem sieciowym, lecz nie dostarcza informacji o odpowiedziach hostów. Z kolei 'nbtstat' jest narzędziem do diagnostyki protokołu NetBIOS, które umożliwia uzyskanie informacji o połączeniach i sesjach w sieciach Windows, jednak nie weryfikuje dostępności hostów w taki sposób, jak 'ping'. Ostatnie z wymienionych, 'ipconfig', służy do wyświetlania i konfigurowania ustawień IP w systemie Windows, co jest kluczowe dla zarządzania adresacją sieciową, ale również nie umożliwia bezpośredniego testowania dostępności innych urządzeń. Częstym błędem jest mylenie tych narzędzi i ich funkcji, co może prowadzić do nieefektywnego diagnozowania problemów sieciowych. Kluczowe jest zrozumienie, że wybór odpowiedniego narzędzia jest kluczowy do rozwiązania konkretnego problemu diagnostycznego.

Pytanie 23

Zgodnie z normą PN-EN 50173 segment okablowania pionowego łączącego panele krosownicze nie powinien przekraczać długości

A. 1500 m

B. 100 m

C. 500 m

D. 2000 m

Zgodnie z normą PN-EN 50173, maksymalna długość odcinka okablowania pionowego łączącego panele krosownicze wynosi 500 m. Ta wartość została ustalona na podstawie analiz dotyczących wydajności transmisji danych, a także wpływu długości kabli na parametry sygnału. Główne powody ograniczenia długości to zapewnienie optymalnej jakości sygnału oraz minimalizacja strat sygnałowych i opóźnień. Zastosowanie tej długości jest kluczowe w projektowaniu sieci, ponieważ pozwala na utrzymanie wysokiej wydajności w ramach strukturalnego okablowania. W praktyce oznacza to, że jeżeli w projekcie sieci lokalnej (LAN) planujemy umieścić urządzenia, takie jak przełączniki czy routery, musimy zapewnić, aby odległość pomiędzy nimi a panelami krosowniczymi nie przekraczała 500 m. Taki standard jest również zgodny z innymi normami międzynarodowymi, co pozwala na jednolite podejście do projektowania i instalacji systemów okablowania w różnych krajach. Dostosowując się do tych wytycznych, zwiększamy niezawodność oraz łatwość zarządzania siecią, co jest kluczowe w nowoczesnych rozwiązaniach IT.

Pytanie 24

Jaką rolę odgrywa ISA Server w systemie operacyjnym Windows?

A. Stanowi system wymiany plików

B. Pełni funkcję firewalla

C. Służy do rozwiązywania nazw domenowych

D. Działa jako serwer stron internetowych

Podczas analizy odpowiedzi, które nie są zgodne z prawidłowym określeniem funkcji ISA Server, warto zwrócić uwagę na ich nieścisłości. Wskazanie, że ISA Server jest serwerem stron internetowych, jest mylące, ponieważ jego głównym celem nie jest hostowanie witryn, lecz zapewnienie bezpieczeństwa i zarządzania ruchem w sieci. Choć ISA Server może wspierać usługi HTTP, to nie jest dedykowanym serwerem webowym, jak np. IIS (Internet Information Services). Kolejną mylącą interpretacją jest stwierdzenie, że ISA Server rozwiązuje nazwy domenowe. Rozwiązywanie nazw domenowych to funkcjonalność związana głównie z serwerami DNS, a nie z ISA Server, który służy do monitorowania i kontrolowania ruchu sieciowego. Trzeci typ odpowiedzi sugerujący, że ISA Server jest systemem wymiany plików, również jest daleki od prawdy. Systemy wymiany plików, takie jak SMB (Server Message Block), służą do transferu danych między komputerami, co jest zupełnie inną funkcjonalnością, niż ta, którą oferuje ISA Server. Takie nieprawidłowe odpowiedzi często wynikają z zamieszania pomiędzy różnymi rolami serwerów w infrastrukturze IT. Kluczowym błędem myślowym jest deformacja pojęć związanych z funkcjami serwerów, co prowadzi do przypisywania niewłaściwych zadań konkretnym technologiom. Warto zatem zrozumieć, że ISA Server ma na celu przede wszystkim bezpieczeństwo i kontrolę dostępu do zasobów sieciowych, a nie pełnienie ról związanych z hostingiem stron, rozwiązaniem nazw czy wymianą plików.

Pytanie 25

Jaką komendę wykorzystuje się do ustawiania interfejsu sieciowego w systemie Linux?

A. netstate

B. ifconfig

C. netsh

D. ipconfig

Wybór jednej z innych opcji, takich jak 'netsh', 'netstate' lub 'ipconfig', pokazuje pewne nieporozumienia dotyczące narzędzi dostępnych w środowisku Linux. 'Netsh' jest narzędziem używanym w systemie Windows do konfigurowania i monitorowania ustawień sieciowych. Umożliwia między innymi zarządzanie połączeniami, ustawieniami zapory i parametrami IP, jednak nie ma zastosowania w systemach Linux, co sprawia, że jego wybór w kontekście tego pytania jest błędny. 'Netstate' z kolei nie jest standardowym narzędziem w żadnym z popularnych systemów operacyjnych i prawdopodobnie jest wynikiem pomyłki z innym poleceniem. 'Ipconfig' to z kolei polecenie znane z systemu Windows, które służy do wyświetlania informacji o konfiguracji IP i przypisanych adresach, ale, podobnie jak 'netsh', nie ma zastosowania w Linuxie. Warto pamiętać, że w kontekście administracji systemem Linux, zastosowanie właściwych narzędzi jest kluczowe dla efektywnego zarządzania siecią. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi narzędziami a ich zastosowaniem w różnych systemach operacyjnych pomoże uniknąć błędów i poprawić efektywność pracy w środowisku IT.

Pytanie 26

Który standard protokołu IEEE 802.3 powinien być użyty w środowisku z zakłóceniami elektromagnetycznymi, gdy dystans między punktem dystrybucji a punktem abonenckim wynosi 200 m?

A. 100Base–FX

B. 1000Base–TX

C. 100Base–T

D. 10Base2

Wybór 1000Base-TX, 100Base-T oraz 10Base2 jako standardów do zastosowania w środowisku z silnymi zakłóceniami elektromagnetycznymi jest niewłaściwy z kilku kluczowych powodów. 1000Base-TX, mimo że obsługuje prędkości do 1 Gb/s, korzysta z miedzi, co czyni go podatnym na zakłócenia elektromagnetyczne, szczególnie na dłuższych dystansach. W przypadku instalacji na 200 m w otoczeniu o dużych zakłóceniach, jakość sygnału może ulec pogorszeniu, co prowadzi do problemów z niezawodnością połączenia. 100Base-T również oparty jest na skrętce miedzianej i oferuje jedynie prędkość do 100 Mb/s, co w obliczu zakłóceń nie jest wystarczające do efektywnego przesyłania danych. 10Base2, z kolei, jest technologią opartą na koncentrycznej, cienkiej miedzi, która ma ograniczony zasięg do 200 m i nie jest w stanie wykrywać i eliminować zakłóceń, co czyni ją nieodpowiednią dla nowoczesnych aplikacji sieciowych. Warto zauważyć, że wybierając standardy sieciowe, należy kierować się nie tylko prędkością, ale także odpornością na zakłócenia oraz możliwościami transmisyjnymi, co pojawia się w przypadku światłowodów. Niezrozumienie tych zasad może prowadzić do wyboru niewłaściwych technologii, a tym samym do nieefektywnego funkcjonowania sieci.

Pytanie 27

Switch pełni rolę głównego elementu w sieci o topologii

A. gwiazdy

B. pełnej siatki

C. magistrali

D. pierścienia

Wybór odpowiedzi wskazującej na inne topologie, takie jak pełna siatka, magistrala czy pierścień, wynika często z niepełnego zrozumienia zasad działania poszczególnych struktur sieciowych. W topologii pełnej siatki, każde urządzenie jest bezpośrednio połączone z każdym innym, co prowadzi do ogromnej liczby połączeń oraz wysokich kosztów utrzymania, ale nie zapewnia centralizacji w zarządzaniu ruchem, co jest kluczowe dla funkcji switcha. Z kolei magistrala polega na komunikacji poprzez wspólny kabel, gdzie urządzenia są podłączone równolegle, co zwiększa ryzyko kolizji i zmniejsza wydajność, a także czyni trudniejszym zarządzanie ruchem. Pierścień, w którym pakiety danych krążą w jednym kierunku, również nie obsługuje centralnego punktu, co ogranicza możliwość efektywnego routingowania i zarządzania siecią, co jest fundamentalne dla architektury topologii gwiazdy. Takie nieprawidłowe wybory mogą wynikać z mylnego przekonania, że wszystkie topologie są równie funkcjonalne, co jest błędnym założeniem. W rzeczywistości, topologia gwiazdy zapewnia lepsze zarządzanie, wysoką wydajność oraz większą elastyczność, co czyni ją preferowaną strukturą w nowoczesnych aplikacjach sieciowych.

Pytanie 28

Kontrola pasma (ang. bandwidth control) w przełączniku to funkcjonalność

A. pozwalająca ograniczyć przepustowość na wyznaczonym porcie

B. pozwalająca na równoczesne przesyłanie danych z wybranego portu do innego portu

C. umożliwiająca jednoczesne łączenie przełączników przy użyciu wielu łącz

D. umożliwiająca zdalne połączenie z urządzeniem

Wybór odpowiedzi dotyczącej zdalnego dostępu do urządzenia jest nieadekwatny w kontekście zarządzania pasmem. Zdalny dostęp to funkcjonalność, która odnosi się do możliwości administracji i monitorowania urządzeń sieciowych zdalnie, co nie ma bezpośredniego związku z kontrolą przepustowości. Oprócz tego, odpowiedź mówiąca o łączeniu przełączników równocześnie kilkoma łączami odnosi się do technik takich jak link aggregation (802.3ad), które zwiększają przepustowość i redundancję, lecz nie dotyczą ograniczania pasma. Problematyczne jest również stwierdzenie, że zarządzanie pasmem polega na przesyłaniu danych z wybranego portu równocześnie do innego portu; to również nie jest związane z kontrolą pasma, a raczej z routingiem czy switchingiem, co jest odrębną funkcjonalnością. Często takie nieporozumienia wynikają z mylenia podstawowych funkcji sieciowych, co może prowadzić do niewłaściwego zarządzania siecią. Kluczowe jest zrozumienie, że zarządzanie pasmem koncentruje się na efektywnym alokowaniu istniejącego pasma oraz priorytetyzacji ruchu sieciowego, co jest niezbędne w przypadku korzystania z zasobów o różnym zapotrzebowaniu.

Pytanie 29

Podczas realizacji projektu sieci LAN zastosowano medium transmisyjne w standardzie Ethernet 1000Base-T. Która z poniższych informacji jest poprawna?

A. Standard ten pozwala na transmisję w trybie half-duplex przy maksymalnym zasięgu 1000 metrów

B. To standard sieci optycznych, którego maksymalny zasięg wynosi 1000 metrów

C. Standard ten umożliwia transmisję w trybie full-duplex przy maksymalnym zasięgu 100 metrów

D. Jest to standard sieci optycznych działających na wielomodowych światłowodach

Wykorzystanie nieprawidłowych stwierdzeń w pytaniu prowadzi do błędnych wniosków na temat standardu 1000Base-T. Po pierwsze, standard ten nie dotyczy sieci optycznych, co zostało błędnie zasugerowane w jednej z opcji. Ethernet 1000Base-T operuje na kablach miedzianych, co oznacza, że nie jest to technologia związana z przesyłem danych przez światłowody. W kontek

Pytanie 30

Który element zabezpieczeń znajduje się w pakietach Internet Security (IS), ale nie występuje w programach antywirusowych (AV)?

A. Skaner wirusów

B. Monitor wirusów

C. Aktualizacje baz wirusów

D. Zapora sieciowa

Wybór innych opcji, jak skaner antywirusowy czy aktualizacja baz wirusów, to trochę chybiony pomysł, jeśli chodzi o różnice między programami antywirusowymi a pakietami Internet Security. Skaner antywirusowy to taki standard, który znajdziesz w każdym oprogramowaniu zabezpieczającym, bo jego główna rola to wykrywanie i usuwanie wirusów. Niezależnie od tego, czy to programy antywirusowe, czy pakiety Internet Security, skanery są zwyczajnie potrzebne. Monitor antywirusowy też nie jest odrębnym elementem, a jedynie funkcją skanera, pozwalającą na ciągłe obserwowanie systemu. Co do aktualizacji baz wirusów, to jest to ważne dla obu typów oprogramowania, bo przecież muszą być na bieżąco z nowymi zagrożeniami. Tak więc, mylenie tych funkcji jako czegoś unikalnego dla pakietów Internet Security powoduje nieporozumienia, co do tego, jak różne zabezpieczenia naprawdę działają.

Pytanie 31

Firma Dyn, której serwery DNS zostały zaatakowane, potwierdziła, że część ataku … miała miejsce dzięki różnym urządzeniom podłączonym do sieci. Ekosystem kamer, czujników oraz kontrolerów, określany ogólnie jako "Internet rzeczy", został wykorzystany przez przestępców jako botnet − sieć zainfekowanych maszyn. Do tej pory tę funkcję pełniły głównie komputery. Jakiego rodzaju atak jest opisany w tym cytacie?

A. mail bombing

B. DDOS

C. DOS

D. flooding

Odpowiedź 'DDOS' jest prawidłowa, ponieważ atak, jak opisano w pytaniu, polegał na wykorzystaniu sieci urządzeń podłączonych do Internetu, takich jak kamery i czujniki, do przeprowadzenia skoordynowanego ataku na serwery DNS firmy Dyn. Termin DDOS, czyli Distributed Denial of Service, odnosi się do ataku, w którym wiele zainfekowanych urządzeń (zwanych botami) prowadzi wspólne działanie mające na celu zablokowanie dostępu do określonego serwisu. W przeciwieństwie do klasycznego ataku DOS, który wykorzystuje pojedyncze źródło, DDOS polega na współpracy wielu urządzeń, co powoduje znacząco wyższy wolumen ruchu, który może przeciążyć serwery. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce jest monitorowanie i zabezpieczanie sieci przed atakami DDOS, co często obejmuje wdrażanie systemów ochrony, takich jak zapory sieciowe, systemy detekcji i zapobiegania włamaniom oraz usługi CDN, które mogą rozpraszać ruch, co minimalizuje ryzyko przeciążenia. Standardy branżowe, takie jak NIST SP 800-61, dostarczają wytycznych dotyczących odpowiedzi na incydenty związane z bezpieczeństwem, wskazując na znaczenie przygotowania na ataki DDOS poprzez implementację strategii zarządzania ryzykiem oraz regularne aktualizowanie procedur obronnych.

Pytanie 32

Jaka jest kolejność przewodów we wtyku RJ45 zgodnie z sekwencją połączeń T568A?

Kolejność 1	Kolejność 2	Kolejność 3	Kolejność 4
1. Biało-niebieski 2. Niebieski 3. Biało-brązowy 4. Brązowy 5. Biało-zielony 6. Zielony 7. Biało-pomarańczowy 8. Pomarańczowy	1. Biało-pomarańczowy 2. Pomarańczowy 3. Biało-zielony 4. Niebieski 5. Biało-niebieski 6. Zielony 7. Biało-brązowy 8. Brązowy	1. Biało-brązowy 2. Brązowy 3. Biało-pomarańczowy 4. Pomarańczowy 5. Biało-zielony 6. Niebieski 7. Biało-niebieski 8. Zielony	1. Biało-zielony 2. Zielony 3. Biało-pomarańczowy 4. Niebieski 5. Biało-niebieski 6. Pomarańczowy 7. Biało-brązowy 8. Brązowy

A. Kolejność 1

B. Kolejność 4

C. Kolejność 3

D. Kolejność 2

Błędne odpowiedzi mogą wynikać z kilku typowych nieporozumień dotyczących normy T568A i ogólnych zasad połączeń sieciowych. Często mylone są kolory przewodów oraz ich kolejność w wtyku RJ45. Na przykład, niektórzy mogą zapominać o znaczeniu kolorów, co prowadzi do zamiany miejscami przewodów zielonych z pomarańczowymi. Tego typu błędy mogą skutkować niesprawnymi połączeniami, a nawet uszkodzeniem sprzętu. Również, wielu użytkowników nie zwraca uwagi na różnice między standardami T568A i T568B, co może prowadzić do chaosu w instalacjach, zwłaszcza w dużych biurach, gdzie wiele osób pracuje nad tym samym systemem. Nieprawidłowe połączenie może także wprowadzić zakłócenia, co jest szczególnie problematyczne w sytuacjach, gdy sieć obsługuje wrażliwe dane lub aplikacje wymagające dużej przepustowości. Podczas konfigurowania sieci ważne jest, aby dokładnie trzymać się specyfikacji i zrozumieć, jak poszczególne kolory przewodów wpływają na działanie całego systemu. Jeśli nie jesteśmy pewni poprawnej kolejności, warto skonsultować się z dokumentacją lub specjalistą, aby uniknąć typowych pułapek, które mogą spowodować problemy w przyszłości.

Pytanie 33

Urządzenia spełniające standard 802.11 g mogą osiągnąć maksymalną prędkość transmisji danych wynoszącą

A. 108 Mb/s

B. 54 Mb/s

C. 11 Mb/s

D. 150 Mb/s

Odpowiedź 54 Mb/s to strzał w dziesiątkę. Standard 802.11g, który wszedł w życie w 2003 roku, właśnie taką prędkość oferuje. To spory postęp w porównaniu do wcześniejszego 802.11b, które radziło sobie tylko z 11 Mb/s. Prędkość 54 Mb/s osiąga się dzięki technologii OFDM, która lepiej wykorzystuje pasmo. W praktyce, ten standard jest naprawdę przydatny w domowych sieciach i małych biurach, gdzie szybkość i stabilność są ważne, na przykład do oglądania filmów czy grania online. Co ciekawe, 802.11g współpracuje też z urządzeniami 802.11b, co ułatwia korzystanie ze starszych sprzętów w nowych sieciach. Z mojej perspektywy, warto jednak pamiętać, że realna prędkość może być niższa z powodu różnych zakłóceń, odległości od routera i liczby podłączonych urządzeń.

Pytanie 34

Do których komputerów dotrze ramka rozgłoszeniowa wysyłana ze stacji roboczej PC1?

A. PC4 i PC5

B. PC2 i PC4

C. PC2 i PC6

D. PC3 i PC6

Zrozumienie, dlaczego odpowiedzi typu PC4 i PC5, PC2 i PC6 czy PC2 i PC4 są błędne, wymaga analizy mechanizmu, w jaki sposób działają VLANy oraz ramki rozgłoszeniowe. W przypadku tych odpowiedzi, kluczowym błędem jest nieprawidłowe zakładanie, że urządzenia znajdujące się w różnych VLANach mogą odbierać ramki rozgłoszeniowe z VLANu, z którego pochodzą. Takie podejście nie uwzględnia fundamentalnej zasady izolacji VLANów. Ramki rozgłoszeniowe są projektowane z myślą o dotarciu tylko do urządzeń w tym samym VLANie, co oznacza, że urządzenia w różnych VLANach, takie jak PC2, PC4, PC5, PC3 i PC6, nie będą miały możliwości komunikacji poprzez ramki rozgłoszeniowe, chyba że w sieci zastosowane zostaną dodatkowe mechanizmy, takie jak routing między VLANami. Jednak w ramach standardowej konfiguracji, która nie uwzględnia takich rozwiązań, każde urządzenie rozgłoszeniowe działa autonomicznie w granicach swojego VLANu. To prowadzi do typowego błędu myślowego polegającego na zakładaniu, że ramki z jednego VLANu mogą być dostępne dla urządzeń w innych VLANach. Kluczowe jest zrozumienie, że izolacja VLAN jest podstawowym elementem architektury sieci, mającym na celu zarówno optymalizację ruchu, jak i zwiększenie bezpieczeństwa. Dlatego ważne jest, aby zwracać uwagę na te aspekty, planując sieć oraz konfigurując urządzenia w niej działające.

Pytanie 35

Jaki adres wskazuje, że komputer jest częścią sieci o adresie IP 192.168.10.64/26?

A. 192.168.10.100

B. 192.168.10.200

C. 192.168.10.1

D. 192.168.10.50

Jak to jest z adresami IP? One mają swoją klasyfikację i maski podsieci, które mówią, ile bitów jest na identyfikację sieci, a ile na hosty. W przypadku 192.168.10.64 z maską /26, sieć powinna obejmować adresy od 192.168.10.64 do 192.168.10.127. Jak wybierasz adresy 192.168.10.50, 192.168.10.1 i 192.168.10.200, to nie do końca to rozumiesz. 192.168.10.50 trochę za blisko dolnej granicy, ale nie jest z tej sieci, bo jest w innej. 192.168.10.1, to zazwyczaj domyślny adres bramy u routerów, więc możesz się mylić. 192.168.10.200? To już za dużo, bo wychodzi z dostępnych adresów. Generalnie, problem leży w tym, że nie wiesz, jak działa maska podsieci i zakładasz, że różne adresy IP mogą być w tej samej sieci, a to nie tak działa.

Pytanie 36

Polecenie dsadd służy do

A. przenoszenia obiektów w ramach jednej domeny

B. dodawania użytkowników, grup, komputerów, kontaktów oraz jednostek organizacyjnych do usług Active Directory

C. modyfikacji właściwości obiektów w katalogu

D. usuwania użytkowników, grup, komputerów, kontaktów oraz jednostek organizacyjnych z usług Active Directory

W kontekście zarządzania Active Directory, odpowiedzi sugerujące przenoszenie obiektów, usuwanie ich lub zmianę właściwości mogą prowadzić do nieporozumień dotyczących funkcji polecenia dsadd. Przenoszenie obiektów w obrębie jednej domeny wymaga zastosowania innych poleceń, takich jak dsmove, które dedykowane są do zmiany lokalizacji obiektów w hierarchii Active Directory. Usuwanie obiektów, z kolei, jest realizowane za pomocą polecenia dsrm, które ma na celu usunięcie istniejących obiektów zamiast ich tworzenia. Zmiana właściwości obiektów wymaga wykorzystania polecenia dsmod, które umożliwia edytowanie atrybutów już istniejących obiektów. Te różnice w funkcjonalności podkreślają znaczenie precyzji w zarządzaniu Active Directory, gdyż błędne użycie poleceń może prowadzić do utraty danych lub naruszenia struktury organizacyjnej. Kluczowe jest zrozumienie, że każde z wymienionych poleceń pełni swoją specyficzną rolę w zarządzaniu zasobami w Active Directory, co wymaga od administratorów wiedzy na temat ich zastosowania oraz odpowiedzialności za utrzymanie bezpieczeństwa i integralności systemu. Zrozumienie tych różnic oraz umiejętność właściwego wyboru polecenia w zależności od zadania jest niezbędne w codziennej pracy administratora systemów sieciowych.

Pytanie 37

Wskaż protokół, którego wiadomości są używane przez polecenie ping?

A. ICMP

B. DNS

C. ARP

D. TCP

Protokół ICMP (Internet Control Message Protocol) jest kluczowym elementem w komunikacji sieciowej, wykorzystywanym do przesyłania komunikatów kontrolnych oraz diagnostycznych. Komenda ping opiera się właśnie na ICMP, wysyłając pakiety Echo Request i oczekując na odpowiedzi w postaci pakietów Echo Reply. Dzięki temu, użytkownicy i administratorzy mogą diagnozować dostępność urządzeń w sieci oraz mierzyć czas potrzebny na przesył danych. ICMP jest integralną częścią protokołu IP, co sprawia, że jego użycie jest zgodne z międzynarodowymi standardami, takimi jak RFC 792. W praktyce, polecenie ping pozwala na identyfikację problemów z łącznością, monitorowanie stanu sieci oraz umożliwia przeprowadzanie testów wydajności. Na przykład, w przypadku awarii serwera, administratorzy mogą użyć polecenia ping, aby sprawdzić, czy serwer jest osiągalny, co jest pierwszym krokiem w diagnostyce problemów sieciowych. Dobrą praktyką jest regularne używanie narzędzi diagnostycznych opartych na ICMP w celu utrzymania zdrowia sieci.

Pytanie 38

Na którym rysunku przedstawiono topologię gwiazdy rozszerzonej?

A. 2.

B. 4.

C. 3.

D. 1.

Topologia gwiazdy rozszerzonej to jeden z ważniejszych modeli strukturalnych w sieciach komputerowych, który jest szeroko stosowany w różnych zastosowaniach, takich jak biura czy duże korporacje. Charakteryzuje się tym, że wszystkie urządzenia sieciowe są podłączone do centralnego punktu, którym może być hub, switch lub router. W przypadku rysunku numer 3, widoczny jest wyraźny centralny punkt, do którego podłączone są inne urządzenia sieciowe, a te z kolei łączą się z komputerami użytkowników. Taki układ zapewnia nie tylko efektywność w przesyłaniu danych, ale także ułatwia zarządzanie siecią. W przypadku awarii jednego z urządzeń, tylko jego sąsiednie urządzenia są dotknięte, co zwiększa niezawodność całej sieci. Zastosowanie topologii gwiazdy rozszerzonej jest zgodne z najlepszymi praktykami w projektowaniu sieci, ponieważ pozwala na łatwe dodawanie nowych urządzeń oraz zapewnia lepszą kontrolę nad przepływem danych. Warto również podkreślić, że w kontekście standardów, wiele organizacji korzysta z modeli takich jak IEEE 802.3 dla Ethernetu, które są zgodne z tym typem topologii.

Pytanie 39

Adres MAC (Medium Access Control Address) stanowi sprzętowy identyfikator karty sieciowej Ethernet w warstwie modelu OSI

A. trzeciej o długości 48 bitów

B. drugiej o długości 32 bitów

C. trzeciej o długości 32 bitów

D. drugiej o długości 48 bitów

System modelu OSI dzieli architekturę komunikacyjną na siedem warstw, a adres MAC jest ściśle związany z warstwą drugą, czyli warstwą łącza danych. Odpowiedzi wskazujące, że adres MAC ma długość 32 bitów, są błędne, ponieważ standardowy format adresu MAC wynosi 48 bitów. Przyczyną tego błędu może być mylenie adresu MAC z innymi identyfikatorami w sieci, takimi jak adresy IP, które w wersji IPv4 mają długość 32 bitów. Warto zauważyć, że adresy MAC są konstrukcją sprzętową, co oznacza, że są przypisywane przez producentów urządzeń i są unikalne dla każdego interfejsu sieciowego. Oprócz tego, niepoprawne odpowiedzi mogą wynikać z braku znajomości standardów IEEE, które określają format i zasady przydzielania adresów MAC. Ważne jest, aby zrozumieć rolę adresów MAC w kontekście bezpieczeństwa sieci, ponieważ nieautoryzowane urządzenia mogą próbować podszywać się pod legalne, wykorzystując fałszywe adresy. Dlatego znajomość właściwego formatu adresu MAC oraz jego zastosowania w praktyce jest kluczowa dla każdej osoby zajmującej się administracją sieci.

Pytanie 40

Aby użytkownicy sieci lokalnej mogli przeglądać strony WWW przez protokoły HTTP i HTTPS, zapora sieciowa powinna pozwalać na ruch na portach

A. 80 i 434

B. 90 i 434

C. 80 i 443

D. 90 i 443

Wybór portów 434, 90 oraz podobnych do 80 i 443 może wynikać z nieporozumień dotyczących standardowych portów przypisanych do protokołów internetowych. Port 434 nie jest standardowym portem do przesyłania danych przez HTTP ani HTTPS, co oznacza, że zapora sieciowa blokując ruch na tym porcie uniemożliwiłaby użytkownikom dostęp do stron internetowych. Z kolei port 90, mimo że może być używany w niektórych aplikacjach, nie jest powszechnie akceptowany jako standardowy port dla protokołu HTTP. Takie podejście może prowadzić do sytuacji, w której użytkownicy doświadczają problemów z łącznością, co może wpływać na efektywność pracy i komunikacji w firmie. Typowym błędem jest mylenie portów specyficznych dla danej aplikacji z portami standardowymi; każdy protokół TCP/IP ma przypisane domyślne porty, które są ustalone przez IANA (Internet Assigned Numbers Authority). Dlatego ważne jest, aby przy konfigurowaniu zapór sieciowych stosować się do tych standardów i upewnić się, że ruch na portach 80 i 443 jest dozwolony, aby umożliwić prace w środowisku internetowym.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej