Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 10:04
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:24

Egzamin zdany!

Wynik: 32/40 punktów (80,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W jakim procesie chemicznym przetwarzania materiału fotograficznego następuje faza wywoływania czarno-białego?

A. RA-4

B. CN-16

C. E-6

D. C-41

Wybór innych procesów, takich jak CN-16, C-41 czy RA-4, może wynikać z nieporozumienia dotyczącego klasyfikacji procesów chemicznych stosowanych w fotografii. Proces CN-16 jest przeznaczony głównie dla filmów czarno-białych, ale nie obejmuje etapu wywoływania czarno-białego, a jego zastosowanie ogranicza się do materiałów o wyższej czułości. Z kolei C-41 to standardowy proces wywoływania kolorowego filmu negatywowego, który skupia się na uzyskiwaniu kolorowych obrazów, a tym samym również nie obejmuje wywoływania czarno-białego. Proces RA-4 z kolei dotyczy kolorowych materiałów fotograficznych i jest wykorzystywany do wywoływania odbitek barwnych, co również czyni go niewłaściwym w kontekście pytania. Zrozumienie tych procesów wymaga głębszej wiedzy na temat chemii fotograficznej oraz znaczenia poszczególnych etapów obróbki. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że każdy z wymienionych procesów jest uniwersalny i może być stosowany do różnych typów materiałów bez uwzględnienia ich specyficznych wymagań. Każdy z tych procesów ma swoje unikalne etapy, chemikalia oraz warunki pracy, co wymaga precyzyjnego doboru w zależności od rodzaju materiału fotograficznego.

Pytanie 2

Aby uzyskać powiększone zdjęcia na papierze fotograficznym o wymiarach 30 × 40 cm z negatywu czarno-białego, należy użyć

A. plotera laserowego

B. kserokopiarki

C. skanera płaskiego

D. powiększalnika

Powiększalnik to kluczowe narzędzie w procesie uzyskiwania powiększonych obrazów z negatywów czarno-białych. Działa na zasadzie projekcji obrazu z negatywu na materiał światłoczuły, co pozwala uzyskać odpowiednią ekspozycję oraz kontrolować parametry takie jak czas naświetlania i kontrast. W praktyce, powiększalnik umożliwia artystom i fotografom precyzyjne dostosowanie obrazu do ich wizji, co jest szczególnie istotne w przypadku fotografii artystycznej i dokumentalnej. W standardowych praktykach darkroomowych, powiększalniki są wykorzystywane w połączeniu z odpowiednimi filtrami, które mogą zmieniać kontrast i tonację obrazu. Umożliwia to uzyskanie różnych efektów artystycznych, co czyni powiększalnik narzędziem wszechstronnym. Dodatkowo, aby uzyskać powiększenie w formacie 30 × 40 cm, powiększalnik musi być odpowiednio skalibrowany, aby zachować wysoką jakość obrazu bez zniekształceń. Warto zauważyć, że podczas pracy z powiększalnikiem, doświadczenie i umiejętności fotografa mają istotny wpływ na ostateczny efekt, dlatego wiele osób korzysta z tego narzędzia w kontekście uczenia się i doskonalenia swoich umiejętności.

Pytanie 3

Na jakim etapie powstawania fotograficznego obrazu srebrowego centra czułości przekształcają się w centra wywoływalne?

A. Stabilizowania

B. Powstawania obrazu widzialnego czarno-białego

C. Utrwalania

D. Powstawania obrazu utajonego

Wybór odpowiedzi związanej z etapem utrwalania jest błędny, ponieważ ten proces ma miejsce po powstaniu obrazu utajonego, a jego celem jest trwałe ustabilizowanie obrazu, co następuje po wywołaniu. Utrwalanie polega na usunięciu niewywołanych halogenków srebra, aby zapobiec dalszemu ich działaniu na światło. Stabilizowanie, jako termin, nie odnosi się bezpośrednio do procesu fotograficznego, a raczej do zapewnienia długotrwałej jakości obrazu poprzez odpowiednie przechowywanie i konserwację. Ponadto, powstawanie obrazu widzialnego czarno-białego jest etapem późniejszym i wymaga wcześniejszego uzyskania obrazu utajonego, co również czyni tę odpowiedź nieprawidłową. Często w praktyce może dojść do nieporozumienia, gdzie niektórzy mogą sądzić, że procesy są ze sobą zamienne lub że można je przeprowadzać równocześnie. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy etap procesu fotograficznego ma swoje unikalne zadania i znaczenie. Dlatego istotne jest, aby nie mylić terminologii oraz kolejności procesów, co jest często spotykanym błędem wśród osób uczących się fotografii.

Pytanie 4

Podaj prawidłową sekwencję kroków w barwnym procesie odwracalnym.

A. Wywołanie pierwsze, zadymianie, wywołanie drugie, kondycjonowanie, wybielanie, utrwalanie, płukanie, garbowanie

B. Wywołanie pierwsze, wywołanie drugie, zadymianie, kondycjonowanie, wybielanie, utrwalanie, płukanie, garbowanie

C. Wywołanie pierwsze, wywołanie drugie, kondycjonowanie, zadymianie, utrwalanie, płukanie, wybielanie, garbowanie

D. Wywołanie pierwsze, wybielanie, wywołanie drugie, kondycjonowanie, zadymianie, garbowanie, płukanie, utrwalanie

Właściwa kolejność etapów barwnego procesu odwracalnego zaczyna się od wywołania pierwszego, które ma na celu aktywację substancji chemicznych w materiale, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanej barwy. Następnie poddaje się materiał zabiegowi zadymiania, który służy do wprowadzenia barwników i utrwalenia koloru. Kolejne wywołanie, które ma miejsce po zadymianiu, składa się na proces intensyfikacji efektu kolorystycznego. Po tym etapie wykonuje się kondycjonowanie, które przygotowuje materiał do dalszych zabiegów chemicznych. Odbielanie pozwala na usunięcie ewentualnych nadmiarów barwników, co zapewnia czystość kolorystyczną. Utrwalanie jest niezbędne do zachowania trwałości uzyskanych barw, po czym następuje płukanie, aby usunąć pozostałości chemikaliów. Ostatnim krokiem jest garbowanie, które wzmacnia struktury włókien i zapewnia ich odporność na czynniki zewnętrzne. Przykłady zastosowania tej sekwencji można znaleźć w przemyśle tekstylnym, gdzie precyzyjne kontrolowanie kolorów jest niezbędne do produkcji wysokiej jakości materiałów.

Pytanie 5

Jeżeli fotograf planuje realizację zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych przeznaczonych do światła żarowego, to asystent fotograficzny powinien przygotować oświetlenie

A. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą

B. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą

C. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy

D. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi wskazują na błędne zrozumienie wymogów dotyczących oświetlenia w kontekście fotografii katalogowej. Odpowiedzi sugerujące użycie lamp błyskowych są nieadekwatne, ponieważ błyskowe źródła światła generują intensywną, ale krótkotrwałą iluminację, co może prowadzić do niepożądanych efektów w przypadku materiałów negatywowych, które są bardziej wrażliwe na nagłe zmiany oświetlenia. W kontekście fotografii produktowej, gdzie kluczowe jest zachowanie prawidłowego odwzorowania kolorów oraz detali, lampy halogenowe zapewniają stabilne i przewidywalne oświetlenie. Oprócz tego, blendy srebrne i złote są używane z reguły w celu odbicia światła i dostosowania temperatury barwowej, co nie jest konieczne przy pracy z halogenami, które same w sobie produkują odpowiednie ciepłe światło. Typowe myślenie prowadzące do wyboru błysków czy blend nie opiera się na pełnym zrozumieniu wpływu różnych typów oświetlenia na jakość zdjęć, a także na materiałach używanych w procesie. W fotografii katalogowej, gdzie szczegóły są kluczowe, stosowanie statywów do stabilizacji lamp halogenowych, a także stołów bezcieniowych, jest standardem, który pozwala na uzyskanie wysokiej jakości obrazów, co jest niezbędne dla profesjonalnego wizerunku produktu.

Pytanie 6

Który z programów należy zastosować w celu sprawnego przeprowadzenia archiwizacji zdjęć poprzez odpowiednie ich skatalogowanie i przygotowanie do postprodukcji?

A. Paint

B. Adobe Lightroom

C. Gimp

D. Adobe Dreamweaver

Adobe Lightroom to obecnie jeden z najpopularniejszych programów do zarządzania archiwum zdjęć – nie tylko wśród profesjonalnych fotografów, ale i pasjonatów. Program umożliwia wygodne katalogowanie plików, stosowanie słów kluczowych, ocenianie czy tagowanie fotografii. Dzięki temu, nawet przy dużych zasobach zdjęć, odnalezienie konkretnego ujęcia zajmuje chwilę. Z mojego doświadczenia, Lightroom doskonale sprawdza się w środowiskach pracy zespołowej, bo pozwala na uporządkowane przekazywanie materiałów do postprodukcji – zdjęcia przygotowane i opisane w jednym miejscu to ogromna oszczędność czasu. Standardem branżowym jest korzystanie z takiego workflow, gdzie najpierw zdjęcia są zaimportowane, przechowywane w katalogach i opisane, a potem w tym samym środowisku przechodzą przez podstawową obróbkę. Program ten obsługuje pliki RAW, co jest ważne w kontekście profesjonalnej postprodukcji. Warto jeszcze zwrócić uwagę na integrację z chmurą Adobe oraz szybkie narzędzia pozwalające na eksportowanie zdjęć do różnych formatów czy rozmiarów, co dodatkowo usprawnia archiwizację i dalszą dystrybucję prac. Takie podejście do katalogowania i przygotowania zdjęć zdecydowanie wpisuje się w dobre praktyki branżowe.

Pytanie 7

Aby uzyskać kolorową kopię pozytywową z negatywu barwnego przy użyciu metody addytywnej, należy użyć powiększalnika lub automatycznej kopiarki z filtrami w kolorach:

A. czerwony, zielony, niebieski

B. purpurowy, zielony, niebieski

C. purpurowy, żółty, niebieskozielony

D. czerwony, żółty, niebieski

Wybór filtrów innych niż czerwony, zielony i niebieski jest technicznie błędny, ponieważ w modelu addytywnym, z którego korzysta się do tworzenia barwnych kopii z negatywów, tylko te kolory są podstawowe. Odpowiedzi w formie purpurowego, żółtego i niebieskozielonego nie są odpowiednie, ponieważ nie wspierają one addytywnej natury kolorów, a ich mieszanie nie pozwala na uzyskanie pełnej palety barw. Purpurowy i żółty to kolory pochodne, które powstają w wyniku mieszania innych barw, a zatem nie mogą być podstawą w procesie reprodukcji kolorów w fotografii. Zastosowanie purpurowego i żółtego jako filtrów w kontekście addytywnym prowadzi do zniekształcenia kolorów, a nie do ich odtworzenia. Typowym błędem myślowym jest założenie, że jakiekolwiek inne kolory mogą zastąpić podstawowe kolory RGB. Niezrozumienie tej zasady może prowadzić do niepoprawnej interpretacji wyników oraz niezadowalającej jakości wydruków. W branży fotograficznej, kluczowe jest korzystanie z uznanych norm, aby zapewnić, że każdy etap produkcji zdjęć jest zgodny z najlepszymi praktykami, co obejmuje również stosowanie właściwych filtrów i zrozumienie ich właściwości. W przeciwnym razie, rezultaty mogą być nieprzewidywalne, co jest szczególnie istotne w kontekście profesjonalnych zastosowań.

Pytanie 8

Aby przygotować diapozytyw metodą stykową, należy skorzystać z

A. wizualizatora

B. rzutnika

C. skanera

D. kopioramki

Kopioramka jest kluczowym narzędziem w procesie tworzenia diapozytywu metodą stykową, gdyż umożliwia bezpośrednie przeniesienie obrazu z negatywu na materiał światłoczuły. W praktyce, kopioramka działa na zasadzie umieszczenia negatywu na szkle, a następnie naświetlenia go w kontrolowany sposób, co pozwala uzyskać dokładną reprodukcję. W standardach branżowych, stosowanie kopioramki jest zalecane ze względu na jej precyzję i możliwość uzyskania wysokiej jakości obrazu. Przykładem zastosowania kopioramki jest przygotowanie stykówek, które są niezbędne w pracy fotografa oraz w laboratoriach graficznych, gdzie ocena jakości negatywu jest kluczowa przed przystąpieniem do dalszej obróbki. Warto również zauważyć, że kopioramki umożliwiają wykorzystanie różnych formatów negatywów, co czyni je wszechstronnym narzędziem w grafice i fotografii. Współczesne kopioramki mogą również oferować funkcje automatyzacji, co zwiększa efektywność i skraca czas produkcji diapozytywu.

Pytanie 9

Jaką rozdzielczość powinno mieć zeskanowane zdjęcie o wymiarach 10 × 15 cm, aby jego wydruk w rozdzielczości 300 dpi miał format 20 × 30 cm?

A. 600 spi

B. 300 spi

C. 1200 spi

D. 150 spi

Wybór niższej rozdzielczości skanowania, takiej jak 150 spi lub 300 spi, jest nieodpowiedni w kontekście uzyskania wysokiej jakości wydruku w formacie 20 × 30 cm. Przy skanowaniu zdjęcia w rozdzielczości 150 spi, na cal uzyskujemy zaledwie 150 punktów, co skutkuje niewystarczającą liczbą pikseli do uzyskania zadowalającej jakości wydruku. Obliczając liczbę pikseli dla wymaganego rozmiaru, otrzymujemy jedynie 1181 × 1772 pikseli, co zdecydowanie nie spełnia standardów jakości. Podobnie, skanowanie z rozdzielczością 300 spi także nie zagwarantuje odpowiedniej jakości dla dużych formatów. Tego rodzaju podejście do skanowania prowadzi do ryzyka utraty detalów w obrazach, co staje się szczególnie widoczne przy powiększeniach lub gdy obraz jest oglądany z bliska. W wielu sytuacjach, jak na przykład w przypadku reprodukcji dzieł sztuki czy archiwizacji rodzinnych zdjęć, jakość obrazu jest kluczowa i niewłaściwe podejście do rozdzielczości skanowania często kończy się niezadowoleniem z efektów. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, iż wysokiej jakości skanowanie wymaga wyboru odpowiedniej rozdzielczości, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży, które zalecają skanowanie w co najmniej 600 spi dla uzyskania wyraźnych i szczegółowych obrazów.

Pytanie 10

Aby uzyskać klasyczną odbitkę halogenosrebrową z pliku graficznego, należy kolejno wykonać:

A. naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, transmisję danych do komputera, cyfrową obróbkę obrazu, prezentację multimedialną

B. naświetlenie materiału negatywowego, chemiczną obróbkę, kopiowanie negatywu, chemiczną obróbkę papieru fotograficznego

C. naświetlenie materiału negatywowego, chemiczną obróbkę, skanowanie negatywu, transmisję danych do komputera, cyfrową obróbkę obrazu, prezentację multimedialną

D. naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, transmisję danych do komputera, cyfrową obróbkę obrazu, naświetlenie papieru fotograficznego z pliku graficznego, chemiczną obróbkę materiału

Niepoprawne odpowiedzi koncentrują się na różnych aspektach procesu tworzenia odbitki halogenosrebrowej, co prowadzi do nieporozumień dotyczących właściwej kolejności działań. W przypadku pierwszej opcji, naświetlenie elektronicznego detektora obrazu jest krokiem, który nie wchodzi w skład tradycyjnego procesu odbitki halogenosrebrowej, ponieważ odnosi się do cyfrowego przetwarzania obrazu, a nie bezpośredniego uzyskania odbitki na papierze fotograficznym. Druga odpowiedź, mimo że zawiera właściwy krok naświetlenia papieru fotograficznego, pomija kluczowy proces obróbki chemicznej materiału, co jest niezbędne do stabilizacji obrazu. Trzecia odpowiedź sugeruje skanowanie negatywu, co jest kolejnym krokiem cyfryzacji, a nie bezpośredniego uzyskania klasycznej odbitki. Natomiast czwarta odpowiedź koncentruje się na kopiowaniu negatywu, co również jest praktyką odmienną od uzyskiwania odbitki z pliku graficznego. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków obejmują mylenie procesów cyfrowych z analogowymi oraz niedostateczne zrozumienie roli poszczególnych etapów w przetwarzaniu obrazu. Ważne jest zrozumienie, że każdy krok w tym procesie ma swoje specyficzne miejsce i zadanie, a ich pominięcie lub zły dobór może prowadzić do nieefektywnego lub nieprawidłowego uzyskania końcowego efektu.

Pytanie 11

Aby zrealizować zdjęcia w plenerze w zakresie podczerwieni, konieczne jest posiadanie aparatu małoobrazkowego z zestawem obiektywów, statywem oraz odpowiednim filtrem

A. jasnoczerwony oraz film ortochromatyczny

B. IR i film czuły na promieniowanie długofalowe

C. IR i film ortochromatyczny

D. UV i film czuły na promieniowanie długofalowe

Poprawna odpowiedź to wykorzystanie filtru IR oraz filmu czułego na promieniowanie długofalowe, co jest kluczowe w fotografii podczerwonej. Filtr IR blokuje widzialne światło, pozwalając jedynie na przenikanie promieniowania podczerwonego, które jest niewidoczne dla ludzkiego oka, ale rejestrowane przez odpowiednie urządzenia. Filmy czułe na promieniowanie długofalowe są zaprojektowane specjalnie, aby reagować na długości fal, które są odzwierciedlane w fotografii podczerwonej, co pozwala na uchwycenie unikalnych detali i kontrastów w plenerze. Użycie takiego sprzętu w fotografii przyrodniczej czy krajobrazowej może prowadzić do niezwykle interesujących efektów wizualnych, takich jak jasne, niemal fluorescencyjne liście na ciemnym tle nieba, co wynika z różnicy w odbiciu promieniowania podczerwonego przez różne materiały. Praktyczne przykłady zastosowania obejmują badania ekologiczne, monitorowanie stanu roślinności czy tworzenie artystycznych zdjęć, które podkreślają wyjątkowe cechy natury. Odpowiednia technika i zastosowanie filtrów oraz specjalnych filmów są zgodne z zaleceniami branżowymi dotyczącymi fotografii eksperymentalnej.

Pytanie 12

Aby wywołać czarno-biały materiał negatywowy o panchromatycznym uczuleniu po naświetleniu, należy załadować do koreksu w

A. świetle niebieskim

B. świetle czerwonym

C. świetle żółtym

D. braku oświetlenia

Odpowiedź "brak oświetlenia" jest poprawna, ponieważ czarno-białe materiały negatywowe, zwłaszcza te o uczuleniu panchromatycznym, są wrażliwe na wszelkie źródła światła, w tym również na światło czerwone, żółte i niebieskie. Aby zachować ich właściwości i uniknąć niepożądanych naświetleń, należy pracować w absolutnej ciemności. W praktyce oznacza to, że wszelkie operacje związane z ładowaniem filmu do koreksu powinny być wykonywane w pomieszczeniach, w których nie ma dostępu do żadnego światła, co zapewnia maksymalną ochronę przed ich zaszumieniem. W standardach pracy z materiałami światłoczułymi zazwyczaj zaleca się korzystanie z ciemni, która jest specjalnie przystosowana do takich czynności, aby zagwarantować, że materiał nie zostanie przypadkowo naświetlony. Dbałość o te szczegóły jest kluczowa dla uzyskania wysokiej jakości odbitek końcowych, które są zgodne z oczekiwaniami profesjonalnych fotografów oraz wymaganiami w zakresie archiwizacji zdjęć. W przypadku materiałów o uczuleniu panchromatycznym, ignorowanie tych zasad może prowadzić do zniekształcenia kolorów i utraty detali na finalnych zdjęciach.

Pytanie 13

Jakie urządzenie powinno się zastosować do konwersji obrazów analogowych na formę cyfrową?

A. Drukarki

B. Skanera

C. Powiększalnika

D. Kopiarki

Skaner jest urządzeniem, które służy do konwersji obrazów analogowych, takich jak fotografie czy dokumenty, na postać cyfrową. Proces ten polega na skanowaniu obrazu przy użyciu optycznego mechanizmu, który rejestruje szczegóły obrazu na matrycy CCD lub CIS. Skanery są powszechnie wykorzystywane w biurach, archiwach oraz przez profesjonalnych fotografów, którzy chcą zachować swoje prace w formacie cyfrowym. Dobre praktyki branżowe zalecają stosowanie skanerów o wysokiej rozdzielczości, aby uzyskać jak najwięcej szczegółów podczas digitalizacji. Na przykład, skanowanie zdjęć w rozdzielczości 300 dpi (punktów na cal) lub wyższej pozwala na zachowanie detali, które mogą być istotne w dalszym etapie edycji lub archiwizacji. Skanery mogą także zawierać funkcje automatycznego rozpoznawania tekstu (OCR), co dodatkowo ułatwia przetwarzanie dokumentów. Przy wyborze skanera warto zwrócić uwagę na jego funkcjonalność, szybkość działania oraz wsparcie dla różnych formatów plików cyfrowych.

Pytanie 14

Aby odtworzyć uszkodzone zdjęcie, należy użyć komputera z programem do edycji grafiki?

A. rastrowej oraz ploter laserowy

B. wektorowej oraz ploter grawerujący

C. wektorowej oraz skaner przestrzenny

D. rastrowej oraz skaner optyczny

Wybór odpowiedniego oprogramowania do obróbki grafiki rastrowej oraz skanera optycznego jest mega ważny, jeśli chodzi o naprawę zniszczonych zdjęć. Programy takie jak Adobe Photoshop czy GIMP dają możliwość edytowania pikseli, co jest kluczowe, bo takie zdjęcia często wymagają pracy w konkretnych miejscach. Jak mamy skanera, to możemy zdigitalizować fizyczne fotografie w wysokiej jakości, co się przydaje, gdy zaczynamy edytować zdjęcia. Możesz pomyśleć o rekonstrukcji starych zdjęć rodzinnych – daje to szansę na odzyskanie ich estetyki i zachowanie wspomnień. Warto też zwrócić uwagę na standardy, jak ISO 12641 – mówią o kolorach skanowania, co sprawia, że digitalizacja jest zrobiona jak należy. Bez znajomości tych narzędzi ciężko będzie dobrze pracować z archiwalnymi obrazami.

Pytanie 15

W którym etapie obróbki chemicznej czarno-białego papieru fotograficznego następuje przeprowadzenie halogenków srebra w związki tiosiarczanosrebrowe rozpuszczalne w wodzie?

A. Przerywania.

B. Wywoływania.

C. Płukania.

D. Utrwalania.

Odpowiedź jest trafiona, bo to właśnie podczas utrwalania w procesie chemicznej obróbki czarno-białego papieru fotograficznego zachodzi zamiana pozostałych halogenków srebra na związki tiosiarczanosrebrowe, które są rozpuszczalne w wodzie. Dzięki temu obraz na papierze staje się trwały i odporny na dalsze działanie światła. Bez odpowiedniego utrwalenia nawet dobrze wywołana odbitka z czasem by ściemniała, bo niewywołane halogenki srebra reagowałyby dalej z energią świetlną. W utrwalaczu, którym najczęściej jest roztwór tiosiarczanu sodu, zachodzą reakcje chemiczne prowadzące do całkowitego usunięcia tych związków z emulsji. Moim zdaniem to praktyczny etap, który pokazuje, jak ważna jest wiedza chemiczna przy pracy w ciemni. Współcześnie utrwalacze są bardzo wydajne, ale i tak warto stosować się do zaleceń producenta papieru i chemii – zbyt krótki lub za długi czas utrwalania może wpłynąć na jakość odbitki. Praktykując fotografię analogową, zawsze dbam o dokładność przy utrwalaniu, bo od tego często zależy żywotność zdjęcia. Standardy branżowe, nawet w nowoczesnych laboratoriach, zawsze podkreślają kluczową rolę tego etapu. W sumie, bez porządnego utrwalania nie ma co liczyć na trwały efekt końcowy.

Pytanie 16

W jakiej proporcji uzyskamy odbitkę pozytywową z filmu negatywowego podczas wykonywania kopiowania stykowego?

A. 1:2

B. 1:1

C. 1:0

D. 2:1

Odpowiedź 1:1 jest prawidłowa, ponieważ przy kopiowaniu stykowym z filmu negatywowego otrzymujemy odbitkę pozytywową w tej samej skali. Skalowanie 1:1 oznacza, że każdy centymetr filmu negatywowego odpowiada dokładnie jednemu centymetrowi na odbitce pozytywowej. To podejście jest zgodne z techniką kopiowania stykowego, która polega na bezpośrednim przeniesieniu obrazu z jednego medium na drugie bez zmiany jego rozmiaru. W praktyce, takie odwzorowanie jest istotne, zwłaszcza w kontekście archiwizacji i dokumentacji wizualnej, gdzie wierne oddanie detali i proporcji jest kluczowe. W branży fotografii i filmu standardy takie jak ISO 12232, które określają parametry jakości obrazu, podkreślają znaczenie precyzyjnego odwzorowania, co w przypadku kopiowania stykowego jest realizowane właśnie poprzez stosowanie skali 1:1. Pozwala to na uzyskanie wysokiej jakości odbitek, które mogą być dalej wykorzystywane do analizy, wystaw oraz w procesach postprodukcji.

Pytanie 17

Aby zmniejszyć kontrast obrazu przy kopiowaniu na papierze o różnym kontraście, używa się filtra

A. fioletowy

B. błękitnozielony

C. szary

D. żółty

Odpowiedź "żółty" jest poprawna, gdyż filtr żółty obniża kontrast obrazu na papierze wielokontrastowym, co jest istotne w procesie kopiowania. Filtry kolorowe stosowane w fotografii czarno-białej wpływają na tonalność oraz zakres szarości w obrazie. Filtr żółty absorbuje niebieskie światło, co prowadzi do redukcji kontrastu w obszarach o wysokim kontraście, takich jak niebo czy woda, a przy tym potrafi poprawić szczegółowość w obszarach cieni. W praktyce, wykorzystując papier wielokontrastowy w połączeniu z filtrem żółtym, fotograf lub operator druku uzyskuje lepszą kontrolę nad efektem końcowym, co pozwala na uzyskanie bardziej harmonijnych obrazów. Ponadto, w standardach branżowych zaleca się stosowanie filtrów kolorowych w zależności od efektu, jaki ma być osiągnięty. Żółty filtr jest wszechstronny i często używany w czarno-białej fotografii, aby zmiękczyć ostre przejścia tonalne oraz dodać głębi obrazom, co jest kluczowe w profesjonalnej pracy z fotografią i drukiem.

Pytanie 18

Najnowsze medium służące do długoterminowej archiwizacji zdjęć to

A. dyski M-DISC o trwałości szacowanej na 1000 lat

B. dyski SSD z pamięcią typu MLC

C. taśmy magnetyczne LTO-9

D. papier fotograficzny RC o podwyższonej trwałości

Dyski M-DISC to najnowsze rozwiązanie w dziedzinie długoterminowej archiwizacji danych, które oferuje wyjątkową trwałość sięgającą nawet 1000 lat. W przeciwieństwie do tradycyjnych dysków DVD czy CD, gdzie dane są zapisywane na nośniku w formie organicznych materiałów, M-DISC stosuje technologię, która wykorzystuje materiał mineralny. To sprawia, że dane są znacznie bardziej odporne na działanie wysokich temperatur, wilgoci i promieniowania UV. Przykłady zastosowania M-DISC obejmują archiwizację zdjęć rodzinnych, ważnych dokumentów lub projektów artystycznych, które wymagają długoterminowego przechowywania bez ryzyka ich utraty. Warto również zaznaczyć, że M-DISC spełnia standardy przechowywania danych, co czyni go idealnym rozwiązaniem dla instytucji, które muszą przestrzegać regulacji w zakresie zarządzania danymi. Dzięki tym cechom, M-DISC staje się praktycznym wyborem dla każdego, kto pragnie mieć pewność, że jego zdjęcia i dokumenty przetrwają próbę czasu.

Pytanie 19

Obrazy przeznaczone do druku w poligrafii zapisuje się w przestrzeni kolorystycznej

A. HSV

B. RGB

C. sRGB

D. CMYK

Tryb koloru CMYK (Cyan, Magenta, Yellow, Key/Black) jest standardowym modelem stosowanym w druku poligraficznym. W przeciwieństwie do modeli RGB (Red, Green, Blue), które są używane głównie w wyświetlaczach, CMYK jest zaprojektowany tak, aby najlepiej odwzorować kolory na papierze. Podczas druku, kolory są tworzone przez nakładanie warstw atramentu, co sprawia, że model CMYK jest bardziej odpowiedni do tego celu. Przykładowo, gdy projektujemy materiały reklamowe, jak ulotki czy plakaty, pliki muszą być zapisane w tym trybie, aby zapewnić dokładność kolorów po wydruku. W wielu programach graficznych, takich jak Adobe Photoshop czy Illustrator, możemy ustawić tryb koloru na CMYK, co pozwala na precyzyjne zarządzanie kolorami i ich odwzorowaniem w finalnym produkcie. Zastosowanie tego modelu w druku gwarantuje, że efekty wizualne będą zgodne z oczekiwaniami, co jest kluczowe w procesie poligraficznym.

Pytanie 20

Numer 135 umieszczony na opakowaniu materiału fotograficznego odnosi się do

A. błony zwojowej

B. materiału małoobrazkowego

C. błony arkuszowej

D. materiału miniaturowego

Oznaczenie 135 na opakowaniu materiału zdjęciowego odnosi się do materiału małoobrazkowego, co oznacza, że jest to film o szerokości 35 mm, powszechnie stosowany w fotografii amatorskiej i profesjonalnej. Materiały małoobrazkowe charakteryzują się wysoką jakością obrazu, co czyni je idealnym wyborem do różnych zastosowań, od portretów po krajobrazy. Przykładem zastosowania materiałów małoobrazkowych są aparaty fotograficzne, które umożliwiają uchwycenie detali, co jest istotne w fotografii artystycznej. W kontekście standardów branżowych, filmy małoobrazkowe są również zgodne z wymogami większości laboratoriów fotograficznych, co ułatwia ich rozwój. Wiedza na temat oznaczeń materiałów fotograficznych jest kluczowa dla każdego fotografa, który pragnie efektywnie korzystać z dostępnych narzędzi do realizacji swoich wizji artystycznych.

Pytanie 21

Który proces przedstawia etapy charakterystyczne dla procesu E6?

Wywoływanie barwne

Wybielanie

Płukanie

Utrwalenie

Płukanie

Stabilizowanie

Suszenie

Wywoływanie barwne

Przerywanie

Płukanie

Wybielanie

Płukanie

Utrwalenie

Płukanie

Roztwór zwilżający

Suszenie

Wywoływanie barwne

Przerywanie

Płukanie

Wybielanie

Płukanie

Utrwalenie

Płukanie

Garbowanie

Suszenie

Wywołanie pierwsze

Płukanie

Zadymianie

Wywoływanie barwne

Kondycjonowanie

Wybielanie

Utrwalanie

Płukanie

Stabilizowanie

Suszenie

A. D.

B. B.

C. A.

D. C.

Odpowiedź D. jest poprawna, ponieważ nawiązuje do procesu E6, który jest kluczowy w fotografii kolorowej. Proces E6 składa się z kilku etapów, które są niezbędne do prawidłowego wywołania filmów kolorowych. Pierwszym krokiem jest wywołanie, które zahartowuje emulsję, a następnie następuje płukanie, które usuwa nadmiar chemikaliów. Dalej przechodzi się do etapu zadymania, gdzie film jest eksponowany na pary amoniaku, co wpływa na rozwój kolorów. Kolejne fazy to wywoływanie barwne, które jest kluczowe dla uzyskania odpowiednich odcieni, a następnie kondycjonowanie, które stabilizuje emulsję. Wybielanie i utrwalenie są niezwykle ważne dla trwałości zdjęć. Ostateczne etapy to płukanie, stabilizowanie i suszenie, które kończą cały proces. Znajomość każdego z tych kroków jest istotna dla profesjonalnych fotografów oraz laborantów zajmujących się wywoływaniem filmów, co potwierdzają standardy branżowe dotyczące jakości i procesu produkcji filmów kolorowych.

Pytanie 22

Aby uzyskać pozytyw czarno-biały o bardzo wysokim kontraście obrazu, do kopiowania negatywu wywołanego do zalecanego gradientu należy użyć papieru fotograficznego o gradacji

A. twardej

B. miękkiej

C. normalnej

D. specjalnej

Aby uzyskać pozytyw czarno-biały o bardzo dużym kontraście, kluczowe jest zastosowanie papieru fotograficznego o gradacji twardej. Twarda gradacja pozwala na wyraźne oddanie różnic tonalnych w obrazie, co jest niezbędne w przypadku zdjęć wymagających intensywnego kontrastu. W praktyce oznacza to, że ciemniejsze obszary negatywu będą się bardziej utrwalać na papierze, co prowadzi do ostrzejszych i bardziej wyrazistych detali. Dobrą praktyką jest stosowanie papierów twardych w sytuacjach, gdy negatyw posiada duże różnice w jasności oraz w przypadku fotografii krajobrazowej, czarno-białej portretowej czy architektury. Warto również zwrócić uwagę na wybór odpowiednich chemikaliów do wywoływania, które mogą jeszcze bardziej podkreślić właściwości papeterii, zapewniając ostateczny efekt wizualny. Dobre rezultaty można osiągnąć, korzystając z uznanych marek papieru fotograficznego, które oferują twardą gradację oraz posiadają wysoką jakość powierzchni, co dodatkowo wpływa na końcowy efekt pracy.

Pytanie 23

W celu przypisania archiwizowanym fotografiom atrybutów, które przyspieszają ich wyszukiwanie, należy skorzystać z aplikacji programu Adobe

A. Bridge

B. Flash

C. InDesign

D. Acrobat

Adobe Bridge to narzędzie, które często jest pomijane, a szkoda, bo naprawdę potrafi ułatwić życie osobom pracującym z dużą liczbą zdjęć czy plików graficznych. Jego głównym celem jest zarządzanie zasobami cyfrowymi, czyli właśnie archiwizowanymi fotografiami czy grafikami. Bridge pozwala na bardzo szybkie i wygodne przypisywanie atrybutów, takich jak metadane, słowa kluczowe czy oceny, bez konieczności otwierania każdego pliku z osobna. Standard branżowy wręcz zaleca korzystanie z tego programu przy profesjonalnej archiwizacji zdjęć – zwłaszcza jeśli zależy nam na łatwym wyszukiwaniu i porządkowaniu tysięcy plików. Moim zdaniem, jeśli ktoś na co dzień pracuje w fotografii lub grafice, to opanowanie Adobe Bridge powinno być jednym z pierwszych kroków. Samo dodawanie atrybutów czy tagów jest tam banalnie proste – wystarczy zaznaczyć odpowiednie zdjęcia i wprowadzić dane w panelu metadanych. W środowisku zawodowym często spotyka się projekty, gdzie bez dobrze opisanych archiwów praca byłaby niemal niemożliwa. Dodatkowo Bridge świetnie współpracuje z innymi programami Adobe, np. Photoshopem czy Lightroomem, pozwalając na szybkie przechodzenie między aplikacjami. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami zarządzania zasobami cyfrowymi, gdzie ważne są nie tylko same pliki, ale i informacje o nich. Warto też dodać, że Bridge umożliwia tworzenie własnych szablonów metadanych czy grupowe edytowanie atrybutów, co przyspiesza pracę przy dużych archiwach. To właśnie dlatego ta odpowiedź jest prawidłowa.

Pytanie 24

Powiększalnik pozwalający na uzyskiwanie kolorowych kopii w technice subtraktywnej dysponuje głowicą filtracyjną z filtrami korekcyjnymi w kolorach:

A. purpurowa, zielona, niebieska

B. czerwona, zielona, niebieska

C. czerwona, żółta, niebieska

D. purpurowa, żółta, niebieskozielona

Prawidłowa odpowiedź to purpurowa, żółta i niebieskozielona, co wynika z podstawowych zasad teorii kolorów w kontekście druku subtraktywnego. W systemie subtraktywnym, kolory są tworzone poprzez absorpcję (subtrakcję) pewnych długości fal światła. Filtry purpurowe, żółte i niebieskozielone efektywnie eliminują odpowiednie długości fal: filtr purpurowy absorbuje zielone światło, żółty filtr absorbuje niebieskie, a niebieskozielony filtr absorbuje czerwone. To połączenie zapewnia szeroki zakres reprodukcji kolorów, co jest kluczowe w procesie druku fotograficznego i graficznego. Przykładem zastosowania mogą być profesjonalne laby fotograficzne, które wykorzystują powiększalniki do tworzenia wysokiej jakości odbitek, w których dokładne odwzorowanie kolorów jest niezbędne. Standardy takie jak ISO 12647-2 definiują wymagania dotyczące reprodukcji kolorów w druku, co podkreśla znaczenie właściwych filtrów. W praktyce, zastosowanie odpowiednich filtrów ma bezpośredni wpływ na jakość końcowego produktu oraz zadowolenie klienta.

Pytanie 25

W których formatach można zarchiwizować obrazy z zachowaniem warstw?

A. TIFF, PDF, PSD

B. JPEG, PDF, PSD

C. PNG, PDF, PSD

D. PNG, BMP, GIF

Formaty TIFF, PDF i PSD to jedne z niewielu formatów graficznych, które rzeczywiście pozwalają na archiwizowanie obrazów z zachowaniem warstw. TIFF, choć kojarzy się głównie z bezstratną kompresją i dużą kompatybilnością, od lat posiada opcjonalną obsługę warstw (przede wszystkim w środowiskach profesjonalnych, np. w Adobe Photoshop). PDF natomiast, wbrew pozorom, potrafi przechowywać złożone struktury graficzne – w tym warstwy, przez co jest szeroko stosowany w druku i wymianie dokumentów, gdzie layout z warstwami ma kluczowe znaczenie. PSD to natomiast oczywista sprawa: jest to natywny format programu Photoshop, który wprost został zaprojektowany do przechowywania wszystkich aspektów obrazu – warstw, masek, efektów i innych właściwości. W praktyce, archiwizując projekty graficzne, właśnie te trzy formaty są często polecane, bo umożliwiają nie tylko zachowanie pełnej edytowalności, ale też dzielą się wysokim poziomem zgodności z profesjonalnymi narzędziami graficznymi. Co ciekawe, TIFF i PDF bywają używane do archiwizowania projektów drukarskich, gdzie liczy się zachowanie układu, a PSD dominuje w środowisku kreatywnym. Moim zdaniem warto zawsze mieć na uwadze, że nie każdy popularny format radzi sobie z warstwami – i to potrafi mocno zaskoczyć mniej doświadczonych użytkowników. Ostatecznie te trzy formaty są sprawdzonym wyborem zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, szczególnie tam, gdzie archiwizacja i późniejsza edycja są ważne.

Pytanie 26

Jakiego rodzaju papier fotograficzny należy wykorzystać do reprodukcji negatywu wywołanego do zalecanego stopnia, aby uzyskać małokontarstowy pozytyw czarno-biały?

A. Miękki

B. Twardy

C. Bardzo twardy

D. Normalny

Wybór papieru fotograficznego o miękkim gradiencie jest kluczowy w procesie kopiowania negatywów czarno-białych, szczególnie gdy dąży się do uzyskania małokontarstowego pozytywu. Miękki papier ma niższy kontrast, co pozwala na subtelniejsze przejścia między tonami, co jest istotne w przypadku negatywów o różnorodnej tonacji. Użycie tego typu papieru sprzyja zachowaniu detali w jasnych i ciemnych partiach obrazu, co jest niezbędne dla uzyskania harmonijnego efektu. W praktyce, papier o miękkim gradiencie jest często wykorzystywany do reprodukcji delikatnych tonów skóry w portretach czy też do realizacji artystycznych wizji, gdzie kluczowe jest uzyskanie spokojnych przejść tonalnych. Standardy w fotografii analogowej zalecają stosowanie miękkiego papieru w sytuacjach, gdy negatywy wykazują bogactwo tonów, co pozwala na maksymalne odwzorowanie ich charakterystyki w pozytywie. Na przykład, jeśli negatyw jest dobrze naświetlony, użycie miękkiego papieru ma na celu uniknięcie przejaskrawienia kontrastów, co mogłoby skutkować utratą detali.

Pytanie 27

Do drukowania z użyciem pigmentów stosuje się drukarkę

A. igłową

B. sublimacyjną

C. laserową

D. atramentową

Drukarka atramentowa wykorzystuje technikę drukowania opartą na pigmentach lub barwnikach, które są nanoszone na papier w postaci kropli. Pigmenty są stosowane w atramentach, aby uzyskać trwałe i odporne na blaknięcie wydruki, co czyni tę technikę idealną dla zastosowań profesjonalnych, takich jak drukowanie zdjęć czy grafik. Proces ten polega na wykorzystaniu głowic drukujących, które precyzyjnie aplikują atrament na powierzchnię. Wysoka jakość druku, możliwość uzyskania szerokiej gamy kolorów oraz zdolność do drukowania na różnych rodzajach papieru sprawiają, że drukarki atramentowe są powszechnie wykorzystywane w biurach oraz wśród artystów. W branży stosuje się standardy takie jak ISO 11798, które regulują odporność dokumentów na blaknięcie przez światło, co jest istotne dla długoterminowego archiwizowania wydruków. Ostatecznie, drukarki atramentowe z pigmentowymi atramentami są preferowane w przypadku, gdy jakość i trwałość są kluczowe.

Pytanie 28

Aby przypisać archiwizowanym zdjęciom atrybuty ułatwiające ich szybkie odnajdywanie, należy użyć aplikacji programu Adobe

A. InDesign

B. Flash

C. Acrobat

D. Bridge

Adobe Bridge to aplikacja stworzona z myślą o zarządzaniu i organizacji plików multimedialnych, w tym fotografii. Umożliwia użytkownikom przypisywanie atrybutów, takich jak słowa kluczowe, oceny czy metadane, które znacznie ułatwiają późniejsze wyszukiwanie i organizację zdjęć. Dzięki integracji z innymi aplikacjami Adobe, takimi jak Photoshop czy Lightroom, Bridge stanowi centralne miejsce do zarządzania zasobami kreatywnymi. Przykładem praktycznego zastosowania może być stworzenie złożonej biblioteki zdjęć, gdzie fotografie są systematycznie kategoryzowane i tagowane, co pozwala na szybkie odnalezienie ich w przyszłości. Co więcej, użycie Bridge jako narzędzia do archiwizacji i organizacji zdjęć jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, które zalecają stosowanie metadanych w celu zwiększenia efektywności i możliwości wyszukiwania w dużych zbiorach danych. Efektywne zarządzanie zdjęciami z wykorzystaniem Bridge może znacząco poprawić produktywność pracy kreatywnej.

Pytanie 29

Jakie urządzenie umożliwia uzyskanie cyfrowej reprodukcji obrazu pochodzącego z analogowego źródła?

A. Kopiarz

B. Kserokopiarka

C. Powiększalnik

D. Skaner

Skaner jest takim urządzeniem, które zamienia obrazy z papieru na cyfrowe pliki. Działa to tak, że skanujesz dokumenty lub zdjęcia, a on przekształca je w format, który można przechowywać lub edytować na komputerze. W skanerach są czujniki, które mierzą intensywność światła, co sprawia, że szczegóły i kolory wyglądają naprawdę dobrze. Dużo ludzi korzysta ze skanerów w biurach, żeby digitalizować dokumenty lub w archiwizacji zdjęć. Na przykład, stare zdjęcia można zeskanować i potem przerobić w programach graficznych – to świetny sposób na ich zachowanie. Jeśli chodzi o jakość skanowania, to rozdzielczość (dpi) jest mega ważna. Im wyższa rozdzielczość, tym lepsza jakość obrazu, co każdy pewnie zauważy.

Pytanie 30

Najbardziej odpowiednim formatem do bezstratnej kompresji pliku, który ma być wykorzystany w druku, jest

A. GIF

B. TIFF

C. JPEG

D. PNG

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest uznawany za najlepszy wybór do profesjonalnego druku z kilku powodów. Przede wszystkim, TIFF obsługuje kompresję bezstratną, co oznacza, że obrazy zachowują pełną jakość i szczegółowość, co jest kluczowe w przypadku druku. Użycie tego formatu umożliwia przechowywanie danych w wysokiej głębi kolorów, co jest istotne w kontekście druku o wysokiej jakości, szczególnie dla obrazów wymagających dużej precyzji kolorystycznej, jak fotografie czy ilustracje. Przykładowo, w branży kreatywnej, gdzie grafika jest kluczowym elementem, TIFF jest często preferowanym formatem do archiwizacji i publikacji materiałów, ponieważ pozwala na zachowanie wszystkich detali. Dodatkowo, wiele profesjonalnych programów graficznych, takich jak Adobe Photoshop, wspiera format TIFF, co ułatwia jego edytowanie i modyfikowanie w procesie przygotowania do druku. W dobrych praktykach branżowych, warto również pamiętać o tym, że TIFF wspiera warianty CMYK, co jest istotne w kontekście druku offsetowego, gdzie odwzorowanie kolorów jest kluczowe.

Pytanie 31

Zdjęcie przygotowywane do publikacji drukowanej powinno mieć rozdzielczość

A. 300 dpi

B. 120 dpi

C. 96 dpi

D. 72 dpi

Rozdzielczość 300 dpi do zdjęć przeznaczonych do druku to taki trochę złoty standard branży poligraficznej i graficznej. Dlaczego właśnie tyle? Chodzi przede wszystkim o jakość końcową – ludzkie oko przy oglądaniu wydruku z bliska, np. na ulotce czy plakacie, jest w stanie wyłapać różnice w ostrości, jeśli rozdzielczość będzie niższa. 300 dpi (dots per inch, czyli punktów na cal) pozwala uzyskać gładkie przejścia tonalne i ostre detale nawet na dużych formatach. Sam często się spotykam z pytaniami „czy nie wystarczy mniej?”, zwłaszcza gdy ktoś ma ograniczoną wielkość pliku czy słaby sprzęt. Jasne – do internetu, prezentacji multimedialnych czy nawet podglądu roboczego te niższe wartości typu 72 czy 96 dpi są ok, ale druk to zupełnie inna bajka. W profesjonalnych publikacjach, np. magazynach, katalogach czy materiałach reklamowych, mniejsze wartości prowadzą do rozmazanych lub poszarpanych zdjęć i wtedy efekt jest po prostu nieprofesjonalny. Pamiętaj – drukarnia raczej nie podniesie za Ciebie tej rozdzielczości, a próby „podrasowania” w Photoshopie na ostatnią chwilę rzadko kiedy dają dobre rezultaty. Zawsze lepiej przygotować od razu plik 300 dpi, nawet jeśli przez chwilę wydaje się to przesadą. To po prostu najlepsza praktyka – i tego warto się trzymać.

Pytanie 32

Aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm przy rozdzielczości 300 dpi, zdjęcie o wymiarach 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością

A. 600 PPI

B. 75 PPI

C. 150 PPI

D. 300 PPI

Wybór 75 PPI jako rozdzielczości do skanowania to nie jest najlepszy pomysł. To za niska wartość, żeby uzyskać porządną jakość druku. Chociaż, kto nie ma takich doświadczeń, może sobie pomyśleć, że to wystarczy, to przy druku zdjęć 10 x 15 cm jakość będzie niszcząca, bo obrazy mogą być rozmyte i nieczytelne. Praktycznie potrzebujesz przynajmniej 150 PPI, żeby obraz był sensowny, co jest standardem w branży fotograficznej. W przypadku 300 PPI to też można powiedzieć, że to przesada, bo chociaż jakość jest świetna, to nie ma sensu skanować takiego formatu w takiej rozdzielczości, bo pliki będą ogromne a różnicy w jakości prawie nie zauważysz. A 600 PPI? No, to już totalny overkill, bo prowadzi do problemów z zarządzaniem danymi i przechowywaniem. Warto zrozumieć, jaka rozdzielczość jest właściwa do skanowania zdjęć, bo to ma realny wpływ na to, jak to potem wygląda i jak efektywnie można to wykorzystać.

Pytanie 33

Jakie powinno być minimalne rozdzielczość skanowania oryginału płaskiego o wymiarach 10×15 cm, aby uzyskać obraz w formacie 40×60 cm przy rozdzielczości 150 dpi, unikając interpolacji danych?

A. 300 spi

B. 150 spi

C. 600 spi

D. 1 200 spi

Odpowiedź 600 spi (czyli punktów na cal) jest prawidłowa, ponieważ aby uzyskać pożądany efekt wydruku, musimy obliczyć odpowiednią rozdzielczość skanowania oryginału. Proces ten opiera się na zasadzie, że rozdzielczość skanowania musi być co najmniej równa rozdzielczości wydruku pomnożonej przez rozmiar wydruku w calach. W przypadku rozdzielczości wydruku 150 dpi oraz wymaganego formatu 40×60 cm (co odpowiada 15.75×23.62 cali), obliczamy wymaganą rozdzielczość skanowania jako 150 dpi * 15.75 cali (szerokość) oraz 150 dpi * 23.62 cali (wysokość). Po wykonaniu tych obliczeń otrzymujemy odpowiednio 2362 i 3543 pikseli. Zmieniając to na centymetry, musimy zrozumieć, że skanowanie musi odbywać się w rozdzielczości 600 spi, aby zachować jakość i szczegóły. Przy skanowaniu w zbyt niskiej rozdzielczości, w trakcie powiększenia obrazu na wydruku, mogą pojawić się artefakty i utrata detali. W praktyce, stosowanie rozdzielczości 600 spi jest standardem w profesjonalnej fotografii i druku, co zapewnia wysoką jakość i zgodność z oczekiwaniami klientów oraz estetyką końcowego produktu.

Pytanie 34

Który kolor należy uzupełnić w drukarce, jeśli na wydruku nie pojawiły się niebieskozielone elementy obrazu?

A. Blue

B. Cyan

C. Magenta

D. Yellow

Dokładnie tak, jeśli na wydruku brakuje niebieskozielonych (czyli turkusowych, potocznie mówiąc) fragmentów obrazu, to winny jest brak tuszu cyan. Cyan jest jednym z podstawowych kolorów w systemie druku CMYK. To właśnie ten tusz odpowiada za wszelkie odcienie niebieskozielone, które powstają na papierze. Z praktyki wiem, że często użytkownicy mylą cyan z kolorem niebieskim lub nawet zielonym, ale w druku to właśnie cyan, czyli taki chłodny błękit, jest podstawą dla wszystkich turkusowych czy akwamarynowych odcieni. Branżowy standard CMYK (Cyan, Magenta, Yellow, Black) jest stosowany praktycznie we wszystkich profesjonalnych drukarkach atramentowych i laserowych – drukarki domowe, biurowe, offsetowe, wszędzie spotkasz ten sam schemat kolorów. W codziennej pracy technika serwisującego drukarki bardzo często okazuje się, że końcówka tuszu cyan to od razu problemy z wydrukiem wszelkich zielonych, niebieskich i turkusowych elementów. Warto zawsze sprawdzać poziom tego koloru, gdy pojawią się braki w takiej tonacji. Moim zdaniem, najlepsza praktyka to nie tylko wymienić pusty pojemnik, ale od razu zrobić czyszczenie głowicy, bo zaschnięty tusz cyan potrafi naprawdę namieszać w jakości wydruku. Dobrze też pamiętać, że drukarki często sygnalizują brak cyan jako 'brak koloru', więc warto znać te szczegóły, żeby nie wymieniać wszystkiego na ślepo.

Pytanie 35

W celu uzyskania zdjęcia o wysokiej jakości przed rozpoczęciem skanowania refleksyjnego materiału analogowego należy

A. ustawić minimalną rozdzielczość interpolowaną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0

B. ustawić maksymalną rozdzielczość optyczną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0

C. ustawić maksymalną rozdzielczość interpolowaną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

D. ustawić minimalną rozdzielczość optyczną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

Wybierając maksymalną rozdzielczość optyczną oraz szeroki zakres dynamiki skanowania (od 0 do 2,0), zapewniasz sobie najwyższą możliwą jakość zdjęcia podczas digitalizacji materiału analogowego. Rozdzielczość optyczna, nie mylić z interpolowaną, to rzeczywista zdolność skanera do wychwytywania szczegółów obrazu – jeśli zależy Ci na wiernym oddaniu detali (na przykład faktury papieru czy subtelnych przejść kolorystycznych), to tylko optyczna rozdzielczość daje szansę na uzyskanie ostrych i wyraźnych skanów bez sztucznego podbijania pikseli. Z kolei szeroki zakres dynamiki pozwala odwzorować zarówno bardzo jasne, jak i ciemne partie obrazu, co przy pracy z refleksyjnymi odbitkami jest szczególnie ważne – łatwo wtedy zachować detale w cieniach i światłach, nie tracąc subtelności. W praktyce, np. w archiwistyce czy profesjonalnej digitalizacji zbiorów fotograficznych, zawsze działa zasada: lepiej mieć za dużo danych i je później zredukować niż żałować, że coś się straciło bezpowrotnie. Moim zdaniem nie raz ratowało to skany z trudnych materiałów – skan o wysokiej rozdzielczości optycznej i pełnym zakresie tonalnym daje duże pole do dalszej obróbki, np. retuszu czy korekty ekspozycji. Dobre praktyki branżowe, na przykład wytyczne FADGI czy Metamorfozy Narodowego Archiwum Cyfrowego, wyraźnie mówią: ustawienia optymalne pod względem rozdzielczości i dynamiki to punkt wyjścia do jakościowej pracy z materiałami analogowymi.

Pytanie 36

W którym formacie należy zapisać zdjęcie przeznaczone do publikacji drukowanej, aby zachować jego najwyższą jakość?

A. JPEG

B. CDR

C. DOC

D. TIFF

TIFF to zdecydowanie najlepszy wybór, jeśli chodzi o format zapisu zdjęć przeznaczonych do druku. Wynika to z faktu, że pliki TIFF pozwalają na bezstratną kompresję lub nawet całkowity jej brak, co oznacza, że obraz nie traci na jakości podczas zapisywania i późniejszej edycji. W branży poligraficznej to wręcz standard – drukarnie i studia DTP praktycznie zawsze proszą właśnie o TIFF-y, bo mogą mieć pewność, że kolory oraz detale zostaną zachowane praktycznie idealnie. Co ciekawe, TIFF obsługuje też przestrzenie kolorystyczne CMYK, które są niezbędne do profesjonalnego druku, podczas gdy inne popularne formaty, jak JPEG, są ograniczone głównie do RGB. Pracując z TIFF-ami, możesz również korzystać z warstw, przezroczystości i pełnej 16-bitowej głębi kolorów, co pozwala zachować naprawdę wysoką jakość obrazu. W praktyce często dostaję od grafików materiały właśnie w tym formacie – żadnych niespodzianek, zero artefaktów. Szczerze mówiąc, jeśli tylko zależy Ci na profesjonalnym efekcie końcowym w druku, to nie wyobrażam sobie innego rozwiązania niż TIFF. To taka branżowa „żelazna zasada” i warto ją dobrze zapamiętać.

Pytanie 37

Jakiego skanera należy użyć, aby uzyskać cyfrową wersję kolorowego diapozytywu?

A. Przezroczystego

B. Bębnowego

C. 3D

D. Manualnego

Bębnowy skaner to naprawdę fajne urządzenie, stworzone specjalnie do skanowania diapozytywów i innych przezroczystych materiałów. To, co go wyróżnia, to wysoka rozdzielczość i świetne odwzorowanie kolorów – co jest mega ważne, gdy skanujemy kolorowe diapozytywy, gdzie każdy szczegół się liczy. Można go używać chociażby do archiwizacji starych filmów czy zdjęć, dzięki czemu możemy je zdigitalizować, zachowując wysoką jakość obrazu. Niektóre skanery bębnowe, jak te od Imacon, potrafią skanować w rozdzielczości nawet 8000 dpi, co czyni je idealnymi do profesjonalnych zastosowań w fotografii i grafice. W branży foto i wydawniczej bębnowe skanery to niemal standard, bo pozwalają uzyskać rezultaty, które świetnie nadają się do druku wysokiej jakości i różnych produkcji multimedialnych.

Pytanie 38

W jakim formacie powinien być zapisany zeskanowany obraz, aby mógł być poddany dalszej obróbce?

A. TIFF

B. RAW

C. JPEG

D. PDF

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest preferowany do zapisywania skanowanych obrazów przeznaczonych do dalszej obróbki, ponieważ oferuje bezstratną kompresję, co zapewnia wysoką jakość obrazu oraz zachowanie wszystkich szczegółów. Umożliwia on przechowywanie danych w różnych przestrzeniach kolorów oraz obsługuje różne głębokości bitów, co jest szczególnie istotne w profesjonalnej fotografii oraz grafice komputerowej. Dzięki temu, obrazy zapisane w formacie TIFF mogą być edytowane w programach graficznych bez utraty jakości. Przykładem zastosowania TIFF jest archiwizacja zdjęć w muzeach czy bibliotekach, gdzie zachowanie oryginalnej jakości obrazu ma kluczowe znaczenie. Dodatkowo, TIFF jest standardem w wielu programach graficznych, co czyni go wszechstronnym rozwiązaniem dla profesjonalistów w dziedzinie obróbki obrazów, takich jak fotografowie, graficy czy architekci.

Pytanie 39

Metoda przechowywania zdjęć w archiwum z zachowaniem standardu 3-2-1 oznacza

A. kompresję danych do 3 formatów, z 2 kopiami zapasowymi i 1 wersją roboczą

B. zastosowanie 3 formatów plików, 2 różnych nośników i 1 systemu katalogowania

C. przechowywanie przez 3 lata, w 2 kopiach, z 1 aktualizacją rocznie

D. posiadanie 3 kopii danych, na 2 różnych nośnikach, z czego 1 poza miejscem pracy

Metoda 3-2-1 to uznawany w branży standard do przechowywania danych, który zapewnia bezpieczeństwo i dostępność informacji. Oznacza ona posiadanie trzech kopii danych, z których dwie znajdują się na różnych nośnikach, a jedna z nich jest przechowywana w innym miejscu niż główny system. Taki układ minimalizuje ryzyko utraty danych w przypadku awarii jednego z nośników lub lokalizacji. Na przykład, jeżeli przechowujemy zdjęcia na dysku twardym komputera, warto również zainwestować w zewnętrzny dysk lub chmurę, aby mieć drugą kopię. Dodatkowo, trzecia kopia w innej lokalizacji, jak biuro czy dom, może być kluczowa w przypadku kradzieży lub zniszczenia. Standard 3-2-1 jest szeroko stosowany w różnych branżach, jako najlepsza praktyka w zarządzaniu danymi. Warto również pamiętać o regularnych testach kopii zapasowych, aby upewnić się, że można je szybko przywrócić w razie potrzeby.

Pytanie 40

Aby uzyskać barwną kopię portretu z szerokim zakresem tonów, konieczne jest użycie filmu negatywowego małoobrazkowego

A. typ 135 o wysokiej kontrastowości

B. typ 120 o wysokiej kontrastowości

C. typ 135 o niskiej kontrastowości

D. typ 120 o niskiej kontrastowości

Wybór filmu negatywowego o dużej kontrastowości w kontekście wykonywania barwnej kopii portretu o szerokim zakresie tonalnym jest mylny, ponieważ tego rodzaju filmy mają tendencję do podkreślania różnic tonalnych, co może prowadzić do przesadzonego kontrastu i utraty detali w jasnych oraz ciemnych partiach obrazu. W przypadku portretów, gdzie subtelność i płynność przejść tonalnych są kluczowe, stosowanie filmów o dużej kontrastowości może skutkować wyraźnym odseparowaniem odcieni, a co za tym idzie, zniekształceniem rzeczywistego wyglądu modela. Kolejnym błędem jest założenie, że film typu 120, który również mógłby być używany w tej sytuacji, zdoła oddać podobne rezultaty. W praktyce, typ 120 oferuje większą powierzchnię nośnika, co teoretycznie sprzyja rejestrowaniu szczegółów, ale wybór niewłaściwej kontrastowości wciąż prowadzi do problemów z odwzorowaniem tonalnym. W fotografii portretowej kluczowe jest dążenie do uzyskania naturalnych tonów, dlatego standardy branżowe zawsze zalecają stosowanie filmów o małej kontrastowości, które są w stanie oddać bogactwo kolorów oraz detale w sposób, który jest dla oka przyjemny i realistyczny. Wnioskując, podstawowe błędy myślowe w tym kontekście wynikają z ignorowania znaczenia odpowiedniego balansu tonalnego oraz właściwego doboru materiałów fotograficznych do zamierzonego efektu artystycznego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej