Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik weterynarii
Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 15:13
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 15:37

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Rolnik planuje skoncentrować swoje gospodarstwo na produkcji mleka. W związku z tym powinien nabyć krowy rasy

A. piemontese

B. belgijskiej biało-błękitnej

C. holsztyńsko-fryzyjskiej

D. limousine

Krowy rasy holsztyńsko-fryzyjskiej są jednym z najbardziej popularnych wyborów dla rolników ukierunkowanych na produkcję mleka. Ich cechy, takie jak wysoka wydajność w produkcji mleka oraz zdolność do adaptacji w różnych warunkach środowiskowych, sprawiają, że są idealnym rozwiązaniem dla gospodarstw nastawionych na intensywną produkcję mleka. Holsztynki charakteryzują się również korzystnym stosunkiem masy ciała do wydajności mlecznej, co wpływa na efektywność produkcji. W praktyce, bydło tej rasy może osiągać wydajność na poziomie 30-40 litrów mleka dziennie. Warto także zauważyć, że krowy holsztyńsko-fryzyjskie mają dobre predyspozycje zdrowotne, co przekłada się na niższe koszty leczenia i lepszą rentowność gospodarstwa. Dlatego, decydując się na tę rasę, rolnik może liczyć na stabilne i opłacalne wyniki produkcyjne, zgodne z najlepszymi praktykami w branży mleczarskiej.

Pytanie 2

U bydła rasy aberdeen angus występuje umaszczenie

A. łaciate czarno-białe lub czerwono-białe.

B. łaciate, bułane lub szare.

C. jednolite jasnozszare.

D. jednolite czarne lub czerwone.

Rasa aberdeen angus charakteryzuje się właśnie jednolitym umaszczeniem, które jest albo czarne, albo czerwone (recesywna odmiana red angus). To cecha zapisana w genotypie tej rasy i bardzo pilnowana w hodowli, bo daje konkretne zalety praktyczne. Jednolite umaszczenie nie tylko ułatwia identyfikację zwierząt, ale też sprzyja równomiernemu wykorzystaniu paszy i lepszemu przystosowaniu do różnych warunków klimatycznych – szczególnie czarne bydło lepiej znosi nasłonecznienie, a czerwone – wyższe temperatury. Z mojego doświadczenia w hodowli wynika, że ta rasa jest bardzo rozpoznawalna m.in. dzięki brakowi rogów i właśnie tym jednolitym umaszczeniem. Nie jest to przypadek – międzynarodowe standardy hodowlane (np. British Angus Cattle Society) wymagają, żeby zwierzęta wpisane do ksiąg były jednolicie czarne lub czerwone, bez żadnych dużych plam, łaciatych wzorów czy bułanego nalotu. Praktycznie, jeśli na wystawie bydła pojawi się angus z plamami, jest natychmiast dyskwalifikowany. Takie umaszczenie jest też bardzo cenione przez przemysł mięsny, bo daje bardziej jednolitą skórę – łatwiejszą do obróbki. Co ciekawe, zdarzają się niewielkie białe znaczenia pod brzuchem, ale nie mają one znaczenia hodowlanego. W przypadku selekcji do dalszej hodowli zawsze stawia się na zwierzęta całkowicie jednolicie czarne lub czerwone. To taka ciekawostka, bo czasem w praktyce trafiają się wyjątki, ale nie są uznawane za typowe dla tej rasy.

Pytanie 3

Gatunkiem ptaków gospodarskich, który ma najkrótszy czas wylęgu jaj, są

A. kaczki

B. gęsi

C. kury

D. indyki

Kury są gatunkiem drobiu, który charakteryzuje się najkrótszym czasem inkubacji jaj, wynoszącym około 21 dni. W porównaniu do innych gatunków drobiu, takich jak kaczki, gęsi czy indyki, kury mają znacząco krótszy cykl rozmnażania. Wiedza na temat czasu inkubacji jest kluczowa w praktyce hodowlanej, ponieważ pozwala planować i zarządzać procesami produkcyjnymi, a także optymalizować wykorzystanie zasobów. W hodowli intensywnej, gdzie czas jest istotnym czynnikiem, skrócony czas inkubacji jaj kurzych umożliwia szybsze uzyskiwanie nowego pokolenia ptaków oraz zwiększa wydajność produkcyjną. W praktyce, hodowcy powinni stosować odpowiednie technologie inkubacyjne, które zapewniają optymalne warunki do rozwoju zarodków. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują kontrolę temperatury i wilgotności, a także regularne monitorowanie stanu jaj, co wpływa na wskaźniki wylęgowości i zdrowie piskląt.

Pytanie 4

Gdy zauważamy, że na rogu krowy znajdują się cztery obrączki, to przewidywany jej wiek, podany w latach, wynosi

A. 8-9

B. 6-7

C. 4-5

D. 10-11

Odpowiedź 6-7 lat jest poprawna, ponieważ wiek krowy można oszacować na podstawie liczby obrączek na jej rogu. W praktyce hodowlanej, obrączki te są stosowane jako znaki identyfikacyjne, które często odzwierciedlają wiek zwierzęcia. Krowy w wieku 6-7 lat są zazwyczaj dojrzałe, zdolne do rozrodu i osiągają szczyt swojej wydajności mlecznej. Warto zaznaczyć, że dobry producent mleka powinien rozumieć znaczenie wieku krowy, aby móc efektywnie zarządzać stadem. Przykładowo, krowy w tym przedziale wiekowym mogą być bardziej odporne na choroby w porównaniu do młodszych osobników, co jest istotne w kontekście zdrowia stada. W praktyce, wiedza na temat wieku zwierząt pozwala także na lepsze planowanie reprodukcji oraz wykorzystanie strategii zarządzania paszą, co jest kluczowe dla optymalizacji produkcji mleka i mięsa.

Pytanie 5

Kóz rasa toggenburska zaliczana jest do typu eksploatacyjnego?

A. ogólnoużytkowego

B. mięsnego

C. mlecznego

D. wełnistego

Rasa kóz toggenburska jest znana przede wszystkim z wysokiej jakości mleka, co czyni ją przedstawicielem typu użytkowego mlecznego. Te kozy charakteryzują się doskonałym mlecznym potencjałem, co potwierdzają dane statystyczne, w których wydajność mleczna tej rasy wynosi średnio od 700 do 900 litrów mleka rocznie na jedną kozę. Mleko kóz toggenburskich ma wysoką zawartość tłuszczu i białka, co sprawia, że jest cenione w przemyśle mleczarskim. Ich mleko jest często wykorzystywane do produkcji serów o wysokiej jakości, takich jak sery kozie, które są popularne w wielu krajach. Dodatkowo, rasa ta jest znana z dobrego temperamentu i zdolności do przystosowania się do różnych warunków środowiskowych, co sprawia, że jest łatwa w hodowli. W kontekście dobrych praktyk hodowlanych, warto zaznaczyć, że odpowiednia dieta i warunki bytowe są kluczowe dla uzyskania optymalnej wydajności mlecznej. Dlatego hodowcy powinni zwracać szczególną uwagę na aspekty żywienia oraz warunki utrzymania, co przekłada się na jakość pozyskiwanego mleka.

Pytanie 6

Połączenie rasy podstawowej z rasą mięsną, które prowadzi do uzyskania w pokoleniu F4 ponad 90% materiału genetycznego rasy mięsnej, określa się mianem krzyżowania

A. wypierającym

B. przemiennym

C. uszlachetniającym

D. towarowym

Odpowiedzi przemiennym, uszlachetniającym oraz towarowym są błędne, ponieważ nie oddają one w pełni istoty procesu krzyżowania, w którym dominującą rolę odgrywa rasa mięsna. Odpowiedź przemiennym mogłaby sugerować regularne zmiany ras w cyklu hodowlanym, co jednak nie odpowiada na pytanie o przewagę genów rasy mięsnej w pokoleniu F4. W praktyce, krzyżowanie przemienne jest bardziej skomplikowanym procesem, który zakłada naprzemienne stosowanie różnych ras, co nie prowadzi do tak wyraźnego wypierania cech genetycznych jednej rasy. Odpowiedź uszlachetniającym odnosi się zazwyczaj do procesu poprawy cech rasy, ale nie obejmuje aspektu dominacji genów mięsnych, co jest kluczowe dla zrozumienia opisywanego zjawiska. Uszlachetnianie często polega na dodawaniu nowych genów do populacji celem poprawy ogólnych cech, a nie na ich wypieraniu. Z kolei odpowiedź towarowym odnosi się do celów komercyjnych, które mogą obejmować różne aspekty hodowli, ale nie wyjaśniają mechanizmu, który prowadzi do osiągnięcia tak wysokiego poziomu genów rasy mięsnej. Te błędne odpowiedzi ujawniają typowe myślenie oparte na mylnej interpretacji terminów hodowlanych, które nie uwzględniają praktycznych aspektów krzyżowania oraz różnicy pomiędzy uszlachetnianiem a wypieraniem genów.

Pytanie 7

Ilustracja przedstawia buhaja rasy

A. hereford.

B. piemontese.

C. jersey.

D. limousine.

To właśnie buhaj rasy limousine – można to rozpoznać po kilku charakterystycznych cechach. Przede wszystkim, limousine jest znany z bardzo dobrze rozwiniętej muskulatury, zwłaszcza na zadzie i udach, co widać gołym okiem na zdjęciu. Mają one jednolite, jasnoceglaste umaszczenie i dosyć krótkie, mocne nogi. Ta rasa jest ceniona w branży mięsnej, bo ich mięso ma świetną jakość, dobry współczynnik przyrostu masy, a przy tym zwierzęta są stosunkowo odporne na choroby i dobrze radzą sobie nawet w trudniejszych warunkach. Spotyka się je głównie w dużych gospodarstwach nastawionych na produkcję wołowiny wysokogatunkowej – moim zdaniem, to taki złoty środek między wydajnością a jakością. W praktyce, przy wyborze buhaja do rozrodu, zawsze patrzy się na takie cechy jak budowa ciała, linia grzbietu, szerokość klatki piersiowej i zadów – właśnie te cechy są standardem branżowym i są mocno rozwinięte u limousine. Warto pamiętać, że dobrze prowadzony buhaj tej rasy może dać bardzo dobre przyrosty masy potomstwa, co przekłada się na realny zysk dla gospodarstwa. To jest taki przykład praktycznego zastosowania wiedzy o rasach bydła w codziennej pracy rolnika czy technika rolnictwa.

Pytanie 8

Rasa świni przedstawiona na zdjęciu to

A. hampshire.

B. berkshire.

C. duroc.

D. puławska.

Świnia przedstawiona na zdjęciu reprezentuje rasę puławską, która jest jedną z najważniejszych polskich ras świń. Charakterystyczne cechy tej rasy to czarno-białe umaszczenie oraz plamistość, co odróżnia ją od innych ras takich jak duroc, berkshire czy hampshire. Rasa puławska jest ceniona przede wszystkim za wysoką jakość mięsa, szczególnie w kontekście produkcji wieprzowiny, która spełnia europejskie standardy jakości. Świnie puławskie są również znane z dobrej odporności na choroby, co czyni je doskonałym wyborem dla hodowców dążących do zrównoważonej produkcji. Te cechy sprawiają, że rasa ta jest szczególnie rekomendowana w programach hodowlanych, które stawiają na zdrowie zwierząt oraz jakość uzyskiwanych produktów. Dodatkowo, inwestowanie w hodowlę puławskiej rasy świń sprzyja rozwojowi lokalnych społeczności i wspiera tradycyjne metody produkcji mięsnej, co wpisuje się w nowoczesne trendy zrównoważonego rolnictwa.

Pytanie 9

Która rasa trzody chlewnej jest najbardziej odpowiednia do ekologicznego chowu?

A. duroc

B. puławska

C. pietrain

D. landrace

Wybór nieodpowiedniej rasy do chowu ekologicznego trzody chlewnej często opiera się na mylnych przekonaniach dotyczących wydajności czy łatwości hodowli. Rasa landrace, chociaż znana z dobrej wydajności mięsnej, jest bardziej wymagająca pod względem warunków chowu i może potrzebować intensywniejszej diety, co nie jest zgodne z zasadami ekologicznego podejścia. Rasa pietrain, znana z wysokiej zawartości mięśni, często zmaga się z problemami zdrowotnymi, co w hodowli ekologicznej jest niepożądane, ponieważ dąży się do minimalizacji stresu i chorobowości u zwierząt. Duroc, chociaż ceniony za jakość mięsa, również nie spełnia wymogów ekologicznych, ze względu na tendencję do wymagania dodatków paszowych, które są sprzeczne z zasadami ekologii. Wybór rasy w chowie ekologicznym powinien bazować na ich naturalnych predyspozycjach do życia w zrównoważonych systemach oraz na ich zdolności do przystosowywania się do lokalnych warunków. Bardzo istotne jest, aby hodowcy nie kierowali się jedynie ekonomicznymi aspektami, lecz również zwracali uwagę na zdrowie zwierząt oraz ich dobrostan, co jest kluczowe w ekologicznym podejściu do hodowli.

Pytanie 10

Wskaż poprawną sekwencję etapów pracy hodowlanej?

A. Ocena wartości hodowlanej, selekcja, ocena użytkowa, dobór indywidualny

B. Ocena wartość, użytkowej, ocena wartości hodowlanej, selekcja, dobór indywidualny

C. Selekcja, dobór indywidualny, ocena wartości hodowlanej, ocena użytkowa

D. Dobór indywidualny, ocena użytkowa, ocena wartości hodowlanej, selekcja

Analizując niepoprawne odpowiedzi, można zauważyć, że nie uwzględniają one właściwej sekwencji etapów w hodowli. W przypadku pierwszej odpowiedzi sugeruje się, że dobór indywidualny powinien być przeprowadzany przed oceną wartości hodowlanej i użytkowej, co jest niezgodne z zasadami hodowli. Bez wcześniejszej oceny wartości użytkowej i hodowlanej, dobór nie może być skuteczny, ponieważ nie ma jasnych kryteriów doboru. Druga odpowiedź umieszcza selekcję przed oceną wartości, co również wprowadza chaos w procesie decyzyjnym. Selekcja powinna być podstawą po dokonaniu wcześniejszych analiz, aby zapewnić, że wybierane osobniki rzeczywiście spełniają wymagania hodowlane. Trzecia odpowiedź, która zaczyna się od oceny wartości hodowlanej, a następnie sugeruje selekcję przed oceną wartości użytkowej, również wprowadza zamieszanie, gdyż nie pozwala na zrozumienie, jakie cechy są kluczowe. Ostatnia odpowiedź błędnie łączy oceny w sposób, który nie odzwierciedla rzeczywistego procesu hodowlanego. Kluczowym błędem myślowym w tych odpowiedziach jest pominięcie znaczenia strukturalnej analizy wartości genetycznej przed podjęciem decyzji o selekcji. Stosowanie się do ustalonych procedur i standardów hodowlanych jest niezbędne dla uzyskania sukcesu w pracy hodowlanej.

Pytanie 11

Zgodnie z klasyfikacją EUROP, tusza wieprzowa wyróżniająca się najwyższą ilością mięsa otrzymuje oznaczenie

A. U

B. R

C. E

D. P

Odpowiedzi P, U oraz R wskazują na różne klasy tuszy wieprzowej, które nie odnoszą się do najwyższej zawartości mięsa. Oznaczenie P w klasyfikacji odnosi się do tusz o zawartości mięsa poniżej klasy średniej, co czyni tę opcję niewłaściwą dla pytania. W praktyce, tusze oznaczone literą P mogą być stosowane w tańszych produktach, takich jak gotowe dania czy wędliny niższej jakości. Odpowiedź U natomiast klasyfikuje tusze, które są zadowalające, ale nie osiągają najwyższych standardów mięsa, co również nie odpowiada na pytanie. Z kolei klasa R oznacza tusze, które mają dobrą jakość, ale nie są na najwyższym poziomie, co również nie pasuje do pytania. W branży mięsnej, istotne jest, aby rozumieć te klasyfikacje, ponieważ wpływają one na decyzje zakupowe i strategię marketingową. Typowe błędy polegają na myleniu klas w oparciu o ogólne wrażenie jakości, zamiast skupić się na określonych kategoriach klasyfikacji. Klasyfikacja EUROP jest skomplikowanym systemem, który wymaga dokładności i zrozumienia, aby uniknąć nieporozumień, które mogą skutkować nieefektywnym wykorzystaniem surowców i stratami finansowymi.

Pytanie 12

Rasa świni przedstawiona na zdjęciu to

A. hampshire.

B. duroc.

C. puławska.

D. berkshire.

Wybrałeś rasę puławską i to jest jak najbardziej prawidłowy trop. Świnia puławska to nasza rodzima rasa, którą łatwo rozpoznasz po charakterystycznym czarno-białym umaszczeniu, często z nieregularnymi plamami na bokach i grzbiecie – dokładnie jak na tym zdjęciu. W praktyce hodowlanej puławska uchodzi za wyjątkowo odporną na choroby, a mięso tej rasy jest chwalone za wysoką jakość – dużo lepszą marmurkowatość i smakowitość niż u typowych ras przemysłowych. Z mojego doświadczenia, w małych gospodarstwach, gdzie liczy się nie tylko wydajność, ale i odporność na trudniejsze warunki, puławskie świnie sprawdzają się znakomicie. Oczywiście, nie są tak szybkie w przyroście, jak nowoczesne mieszanki, ale za to żywienie ich jest mniej wymagające, a mięso doceniają nawet kucharze w topowych restauracjach. Warto znać tę rasę, bo to kawałek polskiej tradycji, doceniany również przez specjalistów od dziedzictwa genetycznego zwierząt gospodarskich. Zgodnie z zaleceniami Instytutu Zootechniki, rasy autochtoniczne powinny być promowane w celu zachowania bioróżnorodności – i właśnie puławska jest wzorcowym przykładem tego podejścia. To nie tylko praktyka, ale i żywa historia polskiej hodowli.

Pytanie 13

W hodowli bydła mlecznego ta metoda umożliwia identyfikację licznych najlepszych zwierząt już w bardzo wczesnym etapie życia, co sprzyja intensyfikacji selekcji, skracaniu interwałów między pokoleniami oraz osiąganiu niemal dwukrotnie większego postępu hodowlanego.
Opisuje to selekcję

A. sztucznej

B. genomowej

C. naturalnej

D. hodowlanej

Selekcja genomowa to nowoczesna metoda, która umożliwia identyfikację zwierząt o pożądanych cechach genetycznych na podstawie analizy ich DNA. Dzięki zastosowaniu markerów genetycznych, hodowcy mogą oceniać potencjalnych matek i ojców na bardzo wczesnym etapie życia. Pozwala to na znaczne skrócenie czasu potrzebnego na uzyskanie informacji o cechach użytkowych, co przekłada się na szybszy postęp hodowlany. Przykładem może być identyfikacja jałówek, które mają wysoką predyspozycję do produkcji mleka, co może prowadzić do zwiększenia wydajności całej stada. W praktyce, selekcja genomowa pozwala także na redukcję kosztów związanych z utrzymywaniem zwierząt, które nie spełniają określonych standardów, oraz na lepsze zarządzanie genotypami w stadzie. Metoda ta wspiera również dążenie do poprawy zdrowia zwierząt oraz jakości mleka, co jest zgodne z aktualnymi standardami branżowymi dotyczącymi hodowli bydła mlecznego.

Pytanie 14

Jakie są rasy bydła mlecznego?

A. duńska czerwona i salers

B. szkocka rasa wyżynna i jersey

C. guernsey i angler

D. holsztyńsko-fryzyjska i galloway

Wybierając inne rasy, jak duńska czerwona czy salers, lepiej zwrócić uwagę na to, że nie są one uznawane za rasy mleczne. Duńska czerwona, chociaż to bydło, hoduje się głównie dla mięsa, a jej wydajność mleczna jest dość niska w porównaniu do guernsey i angler. Salers to fajna rasa, ale znana bardziej z mięsa niż z mleka. Szkocka rasa wyżynna i galloway też są głównie mięsne, więc nie nadają się do produkcji mleka. Często ludzie mylą rasy bydła, myśląc, że wszystkie mogą dawać mleko, co prowadzi do błędnych wniosków. Dlatego ważne jest, aby dobrze znać różnice między tymi rasami, bo każda ma swoje unikalne cechy, które są istotne w hodowli. Zrozumienie tych spraw to podstawa skutecznego zarządzania i dobrego rozwoju gospodarstwa.

Pytanie 15

Rasa świni przedstawiona ona na ilustracji to

A. berkshire.

B. puławska.

C. duroc.

D. hampshire.

Odpowiedź "puławska" jest poprawna, ponieważ rasa ta charakteryzuje się unikalnym wzorem umaszczenia m.in. czarno-białymi pasami, które są wyraźnie widoczne na przedstawionej świni. Rasa puławska jest ceniona nie tylko za swoje walory estetyczne, ale także za doskonałe cechy użytkowe, takie jak wysoka jakość mięsa, odporność na choroby oraz zdolność do adaptacji w różnych warunkach hodowlanych. W praktyce, świńska rasa puławska jest często wykorzystywana w ekstensywnych systemach hodowlanych oraz w gospodarstwach ekologicznych, gdzie ich genotyp pozwala na efektywne wykorzystanie paszy oraz lepsze przystosowanie do lokalnych warunków. Zrozumienie rasy puławskiej i jej cech pozwala hodowcom na podejmowanie świadomych decyzji dotyczących wyboru odpowiednich zwierząt do hodowli, co w efekcie przekłada się na lepszą jakość produkcji mięsnej oraz większą rentowność gospodarstw. Dodatkowo, puławska jest jedną z nielicznych ras w Polsce, która została wpisana do krajowego rejestru gatunków zagrożonych, co podkreśla jej znaczenie w zachowaniu bioróżnorodności.

Pytanie 16

Kury rasy, które są typem użytkowym nieśnym, to

A. leghorn

B. dominant white cornish

C. sussex

D. zielononóżka kuropatwiana

Kura rasy leghorn jest uznawana za typ nieśny, znana z wysokiej wydajności w produkcji jaj. Charakteryzuje się nie tylko dużą ilością znoszonych jaj, ale także ich wysoką jakością. Kury leghorn są bardzo aktywne i potrafią dobrze radzić sobie w różnych warunkach hodowlanych, co czyni je popularnym wyborem w przemysłowej produkcji jaj. W przeciwieństwie do innych ras, takich jak sussex czy dominant white cornish, które są bardziej przystosowane do produkcji mięsa, leghorn koncentruje się na wydajności w produkcji jaj. W praktyce, hodowcy często wybierają tę rasę ze względu na jej zdolność do znoszenia jaj nawet w trudnych warunkach środowiskowych oraz jej niewielkie wymagania dotyczące karmienia. Dodatkowo, kury leghorn są stosunkowo odporne na choroby, co jest istotnym czynnikiem w komercyjnych hodowlach. Ta rasa jest również często wykorzystywana w programach hodowlanych, które mają na celu poprawę genetyki kur niosek.

Pytanie 17

Do ekologicznej produkcji jaj konsumpcyjnych nie nadają się kury rasy

A. żółtonóżka kuropatwiana.

B. dominant white cornish.

C. zielononóżka kuropatwiana.

D. rhode island red.

Wybierając rasy kur do produkcji jaj w systemach ekologicznych, bardzo łatwo można popełnić błąd, kierując się tylko popularnością czy nazwą rasy. Wiele osób zakłada, że skoro rhode island red albo żółtonóżka kuropatwiana są znane, to nie nadadzą się do ekologicznego chowu, bo może są za bardzo „przemysłowe” lub po prostu zbyt popularne. Tymczasem właśnie te rasy są od lat rekomendowane do ekoprodukcji. Rhode island red to rasa wszechstronna, znana ze swojej odporności, dobrej nieśności i dużej żywotności. Zielononóżka kuropatwiana z kolei to prawdziwy wzorzec rasy do ekologii – świetnie adaptuje się do warunków wolnego wybiegu, dobrze wykorzystuje pasze, jest mało podatna na choroby. Podobnie żółtonóżka kuropatwiana – jej zaletą jest również wytrzymałość i stosunkowo wysoka nieśność. Typowym błędem jest myślenie, że każda rasa popularna w produkcji towarowej nie sprawdzi się w ekologii, ale tutaj najbardziej liczy się odporność, samodzielność na wybiegu i dostosowanie do lokalnych warunków klimatycznych. Praktyka pokazuje, że właśnie te tradycyjne polskie rasy zapewniają najlepsze efekty w ekologicznym chowie, a jaja są cenione za jakość. Dominant White Cornish, choć bywa kojarzona z intensywną produkcją, to jednak typowa rasa mięsna, praktycznie nieużywana do produkcji jaj – a jej wykorzystanie w ekologicznym systemie byłoby po prostu nieopłacalne i niezgodne z branżowymi standardami. Moim zdaniem warto zawsze sprawdzać, do jakich celów dana rasa została wyhodowana – uniknie się wtedy typowych pomyłek.

Pytanie 18

Buhaje, które mają być przeznaczone do uboju, powinny charakteryzować się kondycją

A. użytkową

B. opasową

C. rozpłodową

D. wystawową

Buhaje przeznaczone do uboju powinny znajdować się w kondycji opasowej, co oznacza, że są odpowiednio przygotowane do maksymalizacji masy ciała oraz jakości mięsa. W stadach bydła mięsnego ważnym celem jest osiągnięcie optymalnej wagi przed ubojem, co jest kluczowe dla efektywności ekonomicznej produkcji mięsnej. Buhaje w kondycji opasowej powinny mieć dobrze rozwinięte mięśnie, odpowiednią ilość tłuszczu podskórnego oraz korzystny stosunek masy mięśniowej do tłuszczowej. Zastosowanie odpowiednich strategii żywieniowych, takich jak intensywne żywienie paszami pełnoporcjowymi, pozwala na szybki przyrost masy. Przykładem dobrych praktyk w hodowli bydła jest monitorowanie wskaźników kondycji ciała oraz regularne ocenianie postępów w przyroście masy, co pozwala na dostosowanie diety i zarządzanie stadem zgodnie z wymaganiami rynku.

Pytanie 19

Najwolniejszym chodem konia jest

A. inochód.

B. stęp.

C. cwał.

D. kłus.

Stęp to faktycznie najwolniejszy chód konia, co jest bezdyskusyjne w kontekście jeździectwa i pracy z końmi. To chód czterotaktowy, czyli koń porusza nogami w określonej kolejności, a w każdej fazie ruchu zawsze stąpa co najmniej trzema kończynami po ziemi. Prędkość stępa to zazwyczaj około 5-7 km/h, choć według niektórych podręczników zdarza się nawet wolniej, jeśli koń jest zmęczony lub niepewny podłoża. W praktyce w stępie jeździec ma czas, żeby ocenić stan konia, poprawić ustawienie dosiadu czy przygotować się do kolejnych ćwiczeń – np. przejścia do kłusa lub zatrzymania. To też najbezpieczniejszy chód dla początkujących, przez co wykorzystywany jest w nauce podstaw jazdy konnej i w hipoterapii. W standardach jeździeckich, np. Polskiego Związku Jeździeckiego, wyraźnie podkreśla się znaczenie opanowania stępa jako fundamentu prawidłowego szkolenia konia. Moim zdaniem, ciekawe jest, że nawet na zawodach w ujeżdżeniu stęp ocenia się bardzo wysoko i bardzo surowo – bo pokazuje on nie tyle szybkość, co elastyczność i rozluźnienie całego aparatu ruchu u konia. Często początkujący nie doceniają, jak wiele można nauczyć się już w stępie – to jest baza dla dalszej pracy.

Pytanie 20

Trzeci palec stanowi najbardziej dystalną część kończyn

A. owiec.

B. psów.

C. kotów.

D. koni.

Trzeci palec jako najbardziej dystalna część kończyny to bardzo charakterystyczna cecha budowy anatomicznej konia. U koni doszło do silnej redukcji liczby palców w toku ewolucji. Z całej pierwotnej, pięciopalczastej kończyny ssaka, u konia pozostał tylko jeden funkcjonalny – właśnie trzeci. To ten palec tworzy oś kończyny, a jego końcowa część to puszka kopytowa. Z mojej perspektywy to mega ważne, bo dzięki tej adaptacji koń jest świetnie przystosowany do biegu na twardym podłożu. Wiedza o tym przydaje się praktycznie – na przykład przy kuciu koni, rozpoznawaniu urazów kopyta czy analizie chodu. W przypadku urazów trzeba wiedzieć, że cała masa ciała opiera się właśnie na tym palcu, więc nawet drobne uszkodzenia mają ogromne znaczenie dla zdrowia zwierzęcia. Branżowe standardy weterynaryjne podkreślają konieczność znajomości tej unikalnej budowy, bo ma to wpływ na profilaktykę, rozpoznawanie kulawizn i dobór sprzętu ortopedycznego. Bardzo ciekawe jest też to, że pozostałości innych palców – tzw. rysiki – są obecne, ale nie mają znaczenia funkcjonalnego. Takie szczegóły techniczne serio mogą się przydać na praktykach czy w pracy w stajni.

Pytanie 21

Która z ras świń nie jest polecana do hodowli ekologicznej z powodu wysokiej wrażliwości na warunki środowiskowe oraz znacznych wymagań dotyczących utrzymania?

A. Złotnicka pstra

B. Duroc

C. Złotnicka biała

D. Pietrain

Rasa świń Pietrain jest uznawana za niezalecaną do chowu ekologicznego z powodu jej wysokiej wrażliwości na różne czynniki środowiskowe oraz dużych wymagań dotyczących utrzymania. Świnie tej rasy charakteryzują się intensywnym przyrostem masy ciała, co sprawia, że wymagają starannie zbilansowanej diety i odpowiednich warunków hodowlanych. W praktyce oznacza to konieczność zapewnienia specjalistycznych pasz, co jest w sprzeczności z zasadami chowu ekologicznego, który opiera się na naturalnych metodach żywienia. Ponadto Pietrain jest bardziej podatny na stres związany z różnymi warunkami środowiskowymi, co może prowadzić do obniżenia jakości mięsa. W związku z tym, w ekologicznych systemach produkcji zwierzęcej zaleca się stosowanie ras, które są bardziej odporne na trudne warunki, takich jak Złotnicka pstra czy Złotnicka biała, które lepiej dostosowują się do naturalnego środowiska i mają niższe wymagania paszowe. Dobre praktyki w gospodarstwach ekologicznych promują wybór ras, które są przystosowane do lokalnych warunków, co pozwala na zminimalizowanie negatywnego wpływu na środowisko oraz zwiększenie wydajności produkcji.

Pytanie 22

Świnie w typie mięsnym

A. szybko rosną i wcześnie dojrzewają.

B. wolno rosną i wcześnie dojrzewają.

C. wolno rosną i późno dojrzewają.

D. szybko rosną i późno dojrzewają.

Świnie w typie mięsnym wyróżniają się przede wszystkim bardzo szybkim tempem wzrostu, ale jednocześnie ich dojrzałość rzeźna następuje nieco później niż w innych typach użytkowych, na przykład tłuszczowym czy słoninowym. Szybki wzrost odnosi się do intensywnego przyrostu masy mięśniowej w stosunkowo krótkim czasie, co sprawia, że takie świnie osiągają wysoką wydajność rzeźną i są preferowane w nowoczesnych gospodarstwach nastawionych na produkcję mięsa wysokiej jakości. Opóźniona dojrzałość rzeźna pozwala na uzyskanie bardziej korzystnych parametrów mięsa – takich jak odpowiednia marmurkowatość czy soczystość. W praktyce hodowlanej często wybiera się właśnie świnie tego typu, bo pozwalają one na bardziej ekonomiczną produkcję oraz efektywne wykorzystanie paszy. Warto wiedzieć, że w Polsce i wielu innych krajach Unii Europejskiej, standardy jakości mięsa wieprzowego wymagają odpowiedniego udziału mięsa w tuszy, co jest możliwe właśnie dzięki świniom szybko rosnącym i późno dojrzewającym. Z mojego doświadczenia wynika, że takie zwierzęta lepiej radzą sobie z intensywnym żywieniem i adaptują się do systemów produkcji na dużą skalę. Dla hodowców najważniejsze jest, aby połączyć te cechy z odpowiednim zdrowiem i odpornością, co daje najlepszy efekt końcowy.

Pytanie 23

Eliminacja zwierząt z populacji bez ingerencji człowieka nazywana jest selekcją

A. masową

B. naturalną

C. sztuczną

D. rodzinną

Selekcja naturalna to proces, który zachodzi w przyrodzie, polegający na eliminacji osobników mniej przystosowanych do danego środowiska. W wyniku tego procesu, osobniki najlepiej przystosowane mają większą szansę na przeżycie i rozmnażanie się, co prowadzi do przekazywania korzystnych cech genetycznych potomstwu. Selekcja naturalna jest kluczowym mechanizmem ewolucji, który pozwala na adaptację gatunków do zmieniających się warunków środowiskowych. Przykładem mogą być populacje zwierząt w zmieniającym się klimacie, gdzie osobniki lepiej przystosowane do nowych warunków mają przewagę. Zrozumienie selekcji naturalnej jest fundamentalne dla biologów, ekologów oraz specjalistów zajmujących się ochroną przyrody, ponieważ pozwala na lepsze przewidywanie skutków zmian w ekosystemach oraz skuteczniejsze prowadzenie działań ochronnych. Standardy ochrony przyrody zalecają uwzględnianie procesów naturalnych w zarządzaniu populacjami, co potwierdza znaczenie selekcji naturalnej w biologii i ekologii.

Pytanie 24

Jakie oznaczenie w klasyfikacji EUROP otrzyma tusza bydlęca o umięśnieniu na poziomie poniżej 40%?

A. P

B. E

C. S

D. R

Oznaczenie P w klasyfikacji EUROP odnosi się do tuszy bydlęcej o najsłabszym umięśnieniu, co oznacza, że zawartość mięśni w tuszy jest poniżej 40%. Klasyfikacja EUROP, stosowana w Unii Europejskiej, ma na celu oceny jakości tuszy zwierząt rzeźnych, co jest kluczowe dla przemysłu mięsnego. Oznaczenie P wskazuje na tusze, które mają niewielką ilość mięśni i nie spełniają wyższych standardów, takich jak R, S czy E, które oznaczają coraz lepsze umięśnienie. Przykładem praktycznym może być ocena tuszy w rzeźniach, gdzie dokładne klasyfikowanie zwierząt determinuje cenę, jaką producenci otrzymują za mięso. Klasyfikacja ta wpływa również na strategię sprzedaży i marketingu produktów mięsnych, co jest istotne dla zysków w branży. Znajomość tych standardów jest kluczowa dla producentów i rzeźników, aby mogli dostosować swoje techniki hodowlane i przetwórcze, aby osiągnąć lepsze wyniki.

Pytanie 25

W intensywnym chowie stosuje się przycinanie dziobów.

A. kur.

B. gęsi.

C. kaczek.

D. perliczek.

Gęsi, perliczki i kaczki, pomimo że mogą być hodowane w różnych systemach chowu, nie są przedmiotem praktyki przycinania dziobów w takim samym zakresie jak kury. Gęsi w naturalnym środowisku mają silnie rozwinięte umiejętności żerowania, a ich dzioby są przystosowane do skutecznego zbierania pokarmu. Przycinanie dziobów gęsi mogłoby znacznie ograniczyć ich zdolność do prawidłowego odżywiania się, co w dłuższej perspektywie mogłoby prowadzić do problemów zdrowotnych oraz obniżenia dobrostanu zwierząt. Z kolei perliczki, które również są nieco mniej agresywne w porównaniu do kur, zwykle nie wymagają przycinania dziobów, ponieważ ich zachowania społeczne są mniej skomplikowane, co ogranicza ryzyko kanibalizmu. Kaczki, będące ptakami wodnymi, z reguły mają inne struktury ułatwiające żerowanie w wodzie, a ich dzioby są bardziej przystosowane do zbierania pokarmu z wody. Praktyka przycinania dziobów tych gatunków jest rzadkością i nie jest zalecana, ponieważ może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych i zaszkodzić naturalnym instynktom zwierząt. Z tego względu, stosowanie zabiegu przycinania dziobów powinno być zawsze starannie przemyślane i oparte na rzetelnych podstawach teoretycznych oraz praktycznych, z uwzględnieniem specyfiki danego gatunku.

Pytanie 26

Niesny typ użytkowy reprezentują kury rasy

A. dominant white cornish.

B. leghorn.

C. sussex.

D. zielononóżka kuropatwiana.

Wiele osób wybierając odpowiedź na to pytanie kieruje się wyglądem lub ogólną popularnością rasy, a nie konkretnym przeznaczeniem użytkowym. Sussex to rasa o wszechstronnym zastosowaniu – można ją zaliczyć do typu ogólnoużytkowego, bo daje zarówno mięso, jak i jaja, ale pod względem wydajności nieśnej daleko jej do wyspecjalizowanych ras nieśnych. Dominant white cornish jest z kolei całkowicie inną bajką – to rasa typowo mięsna, pierwotnie wyhodowana po to, by dawać jak największy przyrost masy mięśniowej, szczególnie w obrębie piersi. Obecnie stanowi bazę do tworzenia popularnych brojlerów. W codziennej praktyce Cornishe praktycznie się nie spotyka w produkcji jaj – ich wydajność nieśna jest bardzo niska w porównaniu nawet do kur ogólnoużytkowych. Jeśli chodzi o zielononóżkę kuropatwianą, to ona jest bardziej kojarzona z polską tradycją i systemem ekstensywnym, gdzie liczy się odporność i samodzielność, ale pod względem ilości zniesionych jaj nie zbliża się do leghorna. Częstym błędem jest sądzenie, że swojskie lub stare rasy są lepsze do nieśności – jednak w praktyce profesjonalnej liczy się intensywność produkcji, a to zapewniają tylko rasy takie jak leghorn. Branżowe standardy jasno wskazują: typ nieśny = leghorn i jego pochodne krzyżówki. Właściwy wybór rasy to podstawa sukcesu w hodowli ukierunkowanej na produkcję jaj – inne rasy mają inne zalety, ale nie jest to nieśność na poziomie przemysłowym. Widać, że przy wyborze odpowiedzi łatwo się pomylić, jeśli nie zna się celów hodowli i konkretnych cech użytkowych każdej rasy.

Pytanie 27

Zdjęcie przedstawia świnię rasy

A. wielkiej białej polskiej.

B. polskiej białej zwisłouchej.

C. puławskiej.

D. złotnickiej białej.

Polska biała zwisłoucha to jedna z najpopularniejszych ras świń w naszym kraju. Ma charakterystyczne białe futerko i duże, zwisające uszy, co sprawia, że łatwo ją rozpoznać. Te cechy są naprawdę ważne, bo te uszy pomagają chronić świnie przed słońcem i innymi nieprzyjemnymi warunkami. Hodowcy tej rasy stawiają na efektywność mięsną i przystosowanie do naszych warunków. W praktyce, te świnie naprawdę dobrze rosną, co później przekłada się na jakość mięsa. Z mojego doświadczenia, polska biała zwisłoucha jest też łagodna i łatwa w hodowli. Dlatego hodowcy, którzy chcą poprawić efektywność produkcji, powinni dobrze znać jej cechy. A poza tym, ta rasa świetnie wpisuje się w zrównoważone rolnictwo, co czyni ją naprawdę atrakcyjną w nowoczesnej hodowli świń.

Pytanie 28

Rysunek przedstawia kształty szyi u koni. Kształt oznaczony literą b oznacza szyję

A. garbatą.

B. prawidłową.

C. łabędzią.

D. jelenią.

Szyja konia, która jest oznaczona literą b, rzeczywiście przypomina tą łabędzią. Wydaje mi się, że to spora zaleta, bo szyja łabędzia ma taki elegancki, długi kształt, który w hodowli koni, szczególnie sportowych, jest bardzo pożądany. W jeździectwie odpowiedni kształt szyi to nie tylko kwestia estetyki, ale także wpływa na równowagę i ruch konia. Dzięki takiej szyi łatwiej ułożyć głowę podczas jazdy, co może pomóc w osiągnięciach w dyscyplinach, jak skoki przez przeszkody czy ujeżdżenie. Generalnie, szyja powinna harmonijnie współgrać z resztą ciała konia – to kluczowe w ocenie koni. Myślę, że rozumienie tych aspektów to podstawa dla każdego, kto chce dobrze hodować lub jeździć na koniach.

Pytanie 29

Na zdjęciu przedstawiono

A. jenota.

B. norkę.

C. szynszylę.

D. nutrię.

Poprawną odpowiedzią jest norka, ponieważ na zdjęciu widoczne jest białe zwierzę, które charakteryzuje się morfologią typową dla rodziny łasicowatych. Norki mają długi tułów, krótkie nogi oraz gęste, lśniące futro, co czyni je łatwymi do identyfikacji. W kontekście hodowli zwierząt futerkowych, norki są często wybierane ze względu na swoje właściwości futra oraz zdolność przystosowywania się do różnych warunków życia. W praktyce, ich hodowla wymaga zrozumienia potrzeb środowiskowych, takich jak odpowiednia temperatura i dostęp do wody. Norki, w przeciwieństwie do nutrji, które są większe i mają dłuższe uszy, są bardziej wrażliwe na zmiany środowiskowe. Oprócz tego, w porównaniu do jenota, który ma wyraźne pręgi na twarzy, norki mają jednolitą kolorystykę. Z kolei szynszyle są całkowicie różne pod względem morfologii, mają dłuższe uszy i owłosienie. Wiedza o tych różnicach jest kluczowa dla zoologów oraz hodowców zwierząt, którzy muszą być w stanie identyfikować gatunki na podstawie ich cech morfologicznych.

Pytanie 30

Tryka której z ras należy wykorzystać do produkcji jagniąt rzeźnych metodą krzyżowania towarowego?

A. Suffolk.

B. Świniarka.

C. Wschodniofryzyjska.

D. Polska owca górska.

Tryk rasy Suffolk to absolutna podstawa, jeśli chodzi o produkcję jagniąt rzeźnych metodą krzyżowania towarowego. Suffolk jest uznawany na całym świecie za tzw. rasę terminalną, czyli taką, która przekazuje potomstwu bardzo dobre cechy użytkowe – szybki przyrost masy ciała, wysoką mięsność, doskonałą konwersję paszy i zwartą, dobrze umięśnioną tuszę. W praktyce rolniczej, szczególnie na większych fermach, właśnie Suffolk najczęściej służy jako ojciec w krzyżowaniu towarowym z matkami ras miejscowych lub mlecznych, bo jego genetyka gwarantuje lepsze wyniki tuczu i opłacalność produkcji. W Polsce coraz częściej spotyka się takie rozwiązania w gospodarstwach nastawionych na rynek jagniąt rzeźnych, bo to po prostu się kalkuluje. Moim zdaniem nie da się przeskoczyć faktów – normy rzeźne i wymagania konsumentów dotyczą przede wszystkim jakości mięsa, a Suffolk daje jagnięta, które już po kilku miesiącach osiągają bardzo dobre parametry masy i umięśnienia. To się od lat sprawdza zarówno w systemach intensywnych, jak i bardziej ekstensywnych. Warto też pamiętać, że standardy europejskie i krajowe branży owczarskiej często wręcz wskazują na Suffolka jako najlepszy wybór na tryka do takich krzyżowań – nie bez powodu!

Pytanie 31

Cechy takie jak delikatny szkielet, słabo rozwinięte mięśnie, cienka skóra oraz niewielka ilość owłosienia charakteryzują konia o typie konstytucji

A. mocnej

B. limfatycznej

C. słabej

D. suchej

Wybór odpowiedzi, które sugerują inne typy konstytucji, nie oddaje rzeczywistej charakterystyki koni z delikatnym kościem i wątłym umięśnieniem. Odpowiedź "limfatycznej" odnosi się do koni, które mają tendencję do nadwagi i gromadzenia tkanki tłuszczowej, co jest zupełnie przeciwne do opisanego przypadku. W praktyce, konie z konstytucją limfatyczną są zwykle bardziej masywne i silniejsze, co nie zgadza się z wątłym opisem. Odpowiedź "mocnej" sugeruje konia o solidnej, dobrze rozwiniętej muskulaturze oraz mocnej strukturze kostnej. Takie konie są z reguły łatwiejsze w treningu i lepiej radzą sobie w pracy, w przeciwieństwie do koni o słabej konstytucji. Wybór "suchej" również jest mylny, ponieważ konie o suchej konstytucji charakteryzują się bardziej wyrazistą muskulaturą, dobrze rozwiniętą skórą oraz odpowiednim owłosieniem, co również nie odzwierciedla podanego opisu. Kluczowym błędem w myśleniu jest zatem nieodpowiednie powiązanie cech morfologicznych z typami konstytucji, co prowadzi do błędnych wniosków o zdolności i wydolności koni w różnych warunkach.

Pytanie 32

W gospodarstwie utrzymującym 6 000 sztuk kur niosek, każda średnio o masie ciała 2 kg, liczba DJP wynosi

A. 36

B. 24

C. 18

D. 12

Obliczenie liczby DJP (dużych jednostek przeliczeniowych) w stadzie kur niosek wymaga uwzględnienia masy całkowitej wszystkich zwierząt oraz standardowego przelicznika dla drobiu. Zgodnie z praktyką stosowaną w rolnictwie – zarówno w Polsce, jak i w krajach UE – 1 DJP odpowiada masie ciała 500 kg żywego inwentarza. Dla kur niosek, każda sztuka waży tu średnio 2 kg, a więc całe stado 6 000 kur to razem 12 000 kg (czyli 12 ton) masy żywej. Wzór jest prosty: łączna masa stada (w kg) podzielona przez 500 kg daje liczbę DJP. 12 000 kg : 500 kg = 24 DJP. Takie wyliczenie jest nie tylko zgodne z przepisami, ale też bardzo praktyczne – na przykład przy projektowaniu kurników, planowaniu obsady czy sporządzaniu dokumentacji środowiskowej (np. Raportu Oddziaływania na Środowisko). Warto pamiętać, że DJP to uniwersalny przelicznik – pozwala porównywać ze sobą gospodarstwa o różnym profilu produkcji zwierzęcej (bydło, świnie, drób). Moim zdaniem taki sposób liczenia porządkuje sprawy związane z limitem obsady lub wymogami dotyczącymi przechowywania nawozów naturalnych. Dobrze znać tę zasadę, bo przydaje się nie tylko na egzaminach, ale i w codziennej pracy rolnika!

Pytanie 33

Ilustracja przedstawia świnię rasy

A. puławska.

B. pictrain.

C. hampshire.

D. duroc.

Odpowiedź 'hampshire' jest prawidłowa, ponieważ świnia przedstawiona na ilustracji charakteryzuje się typowym dla tej rasy wyglądem – czarne ciało z białym pasem na przedniej części tułowia oraz białymi przednimi nogami. Rasa hampshire jest znana z wysokiej jakości mięsa, które cechuje się doskonałymi walorami smakowymi oraz właściwościami rzeźnymi. Świnie tej rasy są często wykorzystywane w produkcji wieprzowiny premium, co sprawia, że są cenione zarówno przez hodowców, jak i konsumentów. W hodowli hampshire zwraca się szczególną uwagę na genotyp oraz fenotyp, co pozwala na uzyskiwanie zwierząt o pożądanych cechach rzeźnych. Dodatkowo, standardy hodowlane tej rasy w Europie i Stanach Zjednoczonych wymagają, aby zwierzęta były utrzymywane w warunkach sprzyjających ich zdrowiu oraz dobrostanowi, co wpływa na jakość pozyskiwanego mięsa.

Pytanie 34

Selekcja zwierząt do hodowli, które posiadają pożądane cechy, przeprowadzona na podstawie oceny ich wartości użytkowej, to

A. selekcja

B. brakowanie

C. eksterier

D. heterozja

Eksterier odnosi się do zewnętrznych cech budowy ciała zwierząt, takich jak proporcje, kształt i ogólny wygląd. Choć eksterier ma istotne znaczenie w hodowli, to nie jest metodą selekcji. Zwierzęta mogą być atrakcyjne pod względem eksterieru, ale niekoniecznie muszą posiadać pożądane cechy użytkowe. Na przykład, zwierzęta o doskonałym eksterierze mogą mieć niską wydajność w produkcji mleka lub mięsa, co czyni je mniej wartościowymi w praktycznym użytku. W kontekście hodowli, brakowanie to proces eliminacji zwierząt, które nie spełniają określonych norm lub standardów, ale również nie jest to selekcja. Brakowanie może być stosowane do usuwania osobników chorych lub o niskiej wydajności, jednak nie ma na celu wyboru tych z pożądanymi cechami do rozrodu. Heterozja to zjawisko polegające na przewadze cech osobników krzyżujących się, które mogą wykazywać lepsze właściwości użytkowe, ale także nie jest to metoda selekcji. Właściwe zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe, aby unikać mylnych interpretacji i skuteczniej podejmować decyzje w zakresie hodowli zwierząt.

Pytanie 35

Te konie są jedyną rodzinną, pierwotną rasą koni, która pochodzi bezpośrednio od dzikich tarpanów, wyróżniających się charakterystycznym myszatym umaszczeniem oraz ciemną pręgą biegnącą wzdłuż grzbietu. Cechują się dużą wytrzymałością, odpornością na choroby oraz łatwością w adaptacji do trudnych warunków życia. Opis dotyczy rasy

A. konik polski

B. huculskiej

C. wielkopolskiej

D. małopolskiej

Konik polski jest unikalną rasą koni, która wywodzi się bezpośrednio od dzikich tarpanów, co czyni ją jedyną rodzimą, pierwotną rasą w Polsce. Charakteryzuje się myszatym umaszczeniem oraz wyraźną ciemną pręgą biegnącą wzdłuż grzbietu, co stanowi istotny element identyfikacji tej rasy. Koniki polskie są znane z dużej wytrzymałości na trudne warunki atmosferyczne oraz choroby, co czyni je idealnymi do pracy w terenie i w różnych formach hodowli. Rasa ta została doceniona w kontekście ochrony bioróżnorodności, a jej hodowla przyczynia się do zachowania genetycznego dziedzictwa. Praktycznym zastosowaniem koników polskich jest nie tylko praca w rolnictwie, ale także turystyka, rekreacja oraz terapia z udziałem zwierząt, co pozwala na wszechstronne wykorzystanie tej rasy w różnych dziedzinach życia. Uznawane są za zwierzęta łatwe w obróbce, co czyni je doskonałym wyborem dla osób początkujących w jeździectwie, a ich natura sprawia, że są również doskonałymi towarzyszami dla dzieci.

Pytanie 36

Ilustracja przedstawia kozę rasy

A. toggenburskiej.

B. burskiej.

C. angorskiej.

D. saanenskiej.

Koza przedstawiona na ilustracji to klasyczna przedstawicielka rasy toggenburskiej. W praktyce rozpoznaje się je po charakterystycznej jasnobrązowej sierści z białymi znaczeniami na uszach, nogach, pysku i ogonie, a także po ich smukłej, dość wysokiej sylwetce. Moim zdaniem, toggenburki to jedna z najbardziej niedocenianych ras w Polsce, bo ich mleko jest trochę mniej tłuste niż u innych, ale za to świetnie nadaje się do produkcji serów twardych. Sporo hodowców docenia je za spokojny temperament, łatwość prowadzenia w stadzie i odporność na typowe choroby. Z mojego doświadczenia wynika, że toggenburskie kozy są też bardzo wydajne – można uzyskać od nich naprawdę przyzwoite ilości mleka rocznie, co potwierdzają nawet normy europejskie. Warto zwrócić uwagę, że w szkolnych czy branżowych materiałach często podkreśla się, jak ważna jest umiejętność właściwego rozpoznawania ras, bo to ułatwia dobór zwierząt do konkretnych celów produkcyjnych. Dobra praktyka to zawsze sprawdzać nie tylko wygląd, ale i pochodzenie zwierzęcia, zwłaszcza gdy planuje się profesjonalną hodowlę. Wiedza o cechach rasy toggenburskiej na pewno przyda się każdemu technikowi weterynarii czy hodowcy.

Pytanie 37

Opis przedstawia rasę

Ciężki koń zimnokrwisty. Umaszczenie siwe i kare. Delikatna głowa. Prosty profil nosa. Długa, mocna szyja. Szeroka, głęboka klatka piersiowa. Krótki, prosty, grzbiet. Długi, lekko opadający, rozłupany zad. Mocne,

A. huculską.

B. małopolską.

C. perszeron.

D. konik polski.

Odpowiedź "perszeron" jest poprawna, ponieważ opisany koń należy do rasy ciężkich koni zimnokrwistych, których cechy szczególne obejmują umaszczenie siwe i kare, szeroką klatkę piersiową oraz mocne kończyny. Perszeron jest znany ze swojej siły i wytrzymałości, co czyni go idealnym koniem roboczym, często wykorzystywanym w rolnictwie oraz transporcie. Dobrą praktyką w hodowli tej rasy jest zapewnienie odpowiednich warunków stajennych oraz właściwej diety, co wpływa na zdrowie i kondycję koni. Warto również zwrócić uwagę na ich szkolenie, które powinno być dostosowane do ich naturalnych predyspozycji. W przypadku perszeronów, ze względu na ich temperament, należy stosować podejście oparte na pozytywnym wzmocnieniu, co może znacznie poprawić efekty szkoleniowe. Dobrze wyszkolony perszeron może również uczestniczyć w zawodach, takich jak pokazowe ciągniki, co przynosi dodatkowe korzyści hodowcom.

Pytanie 38

Która rasa kur jest najbardziej odpowiednia do ekologicznego chowu w Polsce?

A. Plymouth Rock

B. Dominant White Cornish

C. New Hampshire

D. Zielononóżka kuropatwiana

Zielononóżka kuropatwiana jest jedną z najważniejszych ras kur w chowie ekologicznym w Polsce, ze względu na swoje doskonałe przystosowanie do warunków lokalnych oraz wysoką jakość mięsa i jaj. Rasa ta charakteryzuje się dużą odpornością na choroby oraz zdolnością do życia na wolnym wybiegu, co jest podstawowym wymogiem dla chowu ekologicznego. Zielononóżki są ptakami o dużym instynkcie odpowiedzialnym za poszukiwanie pokarmu, co pozwala na efektywne wykorzystanie naturalnych zasobów. W praktyce, kury tej rasy mogą być hodowane w systemach, które promują dobrostan zwierząt, a ich dieta opiera się na naturalnych składnikach, co jest zgodne z zasadami ekologicznego chowu. W dodatku, ich jaja mają wyjątkowy smak i wartości odżywcze, co czyni je atrakcyjnym produktem na rynku ekologicznym. Rasa ta jest również ceniona przez producentów ze względu na ich adaptacyjność i wydajność w systemach zrównoważonego rozwoju.

Pytanie 39

Wybór zwierząt do rozrodu odznaczających się pożądanymi cechami dokonany na podstawie oceny wartości użytkowej to

A. eksterier.

B. brakowanie.

C. heterozja.

D. selekcja.

W zootechnice łatwo pomylić niektóre pojęcia, bo wszystkie brzmią dość fachowo, a jednak znaczą coś zupełnie innego. Eksterier to nic innego jak ogólna budowa zewnętrzna zwierzęcia, czyli jego wygląd, pokrój, proporcje i cechy widoczne gołym okiem. Często jest brany pod uwagę przy ocenie, ale sama ocena eksterieru to nie pełna selekcja, tylko jeden z jej elementów. Heterozja natomiast, zwana też efektem heterozji albo wybujałością mieszańców, polega na krzyżowaniu zwierząt różnych ras czy linii genetycznych w celu uzyskania potomstwa o lepszych cechach niż u rodziców – ale to jest metoda poprawy cech populacji, a nie sposób wyboru zwierząt do rozrodu na podstawie oceny użytkowości. Brakowanie z kolei to proces eliminowania ze stada zwierząt nieprzydatnych, np. z powodu chorób, wad czy niskiej produkcyjności, czyli bardziej odrzucanie słabszych niż aktywne wybieranie najlepszych. Często myli się te pojęcia, bo wszystkie mają związek z kontrolą jakości stada, ale w praktyce selekcja polega na wybieraniu osobników, które spełniają konkretne wymagania użytkowe lub hodowlane. Brakowanie to raczej działanie defensywne, kiedy chcemy pozbyć się słabych osobników; eksterier to tylko wygląd, a heterozja to pewna strategia krzyżowania, a nie mechanizm wyboru. Z mojego doświadczenia wynika, że takie pomyłki są dość częste, szczególnie u osób, które dopiero zaczynają przygodę z hodowlą. W rzeczywistości profesjonalne hodowle zawsze opierają się na selekcji opartej o twarde dane i precyzyjne kryteria, zgodnie z zaleceniami Polskiego Związku Hodowców i praktykami stosowanymi w dużych fermach. Takie rozróżnienie pojęć jest kluczowe do zrozumienia cyklu hodowlanego i podejmowania racjonalnych decyzji w pracy ze zwierzętami.

Pytanie 40

W ekologicznej hodowli bydła mięsnego nie rekomenduje się rasy

A. hereford

B. limousine

C. aberdeen angus

D. belgijska błękitno-biała

Rasa belgijska błękitno-biała raczej nie nadaje się do ekologicznego chowu bydła mięsnego i to z kilku powodów. Z jednej strony ma świetną wydajność mięsną, co jest super w chowie konwencjonalnym, ale w ekologii stawiamy na dobrostan zwierząt i różnorodność genetyczną. Dodatkowo, bydło tej rasy miewa problemy z rodzeniem, a to sprawia, że trzeba częściej interweniować weterynaryjnie, co jest sprzeczne z zasadami ekologicznego chowu. Tam chodzi o to, żeby jak najmniej ingerować w naturalne procesy. Dlatego polecałbym wybierać rasy takie jak Aberdeen Angus, Limousine czy Hereford. Te rasy są lepiej przystosowane do naszych warunków i mają lepszą zdolność do adaptacji. Poza tym, są bardziej odporne i mają lepsze wskaźniki dobrostanu. Warto też zwrócić uwagę na standardy ekologiczne, które mówią o zachowaniu bioróżnorodności i produkcji zgodnej z naturalnymi cyklami zwierząt.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej