Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 10:00
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:25

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zdjęcie wykonano przy oświetleniu

A. przednim.

B. górno-bocznym.

C. bocznym.

D. tylnym.

Odpowiedź "górno-bocznym" jest poprawna, ponieważ na zdjęciu można dostrzec charakterystyczne cechy oświetlenia, które wskazują na jego położenie. Zauważalne cienie, które są dłuższe i skierowane w dół oraz w bok, sugerują, że źródło światła znajduje się powyżej obiektu oraz z boku. W praktyce, górno-boczne oświetlenie jest często wykorzystywane w fotografii architektonicznej, aby podkreślić detale budynków, a także w portretach, w celu uzyskania efektu trójwymiarowości i głębi. Kluczowe jest zrozumienie, jak kąt padania światła wpływa na percepcję obiektów. W standardach sztuki wizualnej i fotografii, górno-boczne oświetlenie jest zalecane do tworzenia efektów dramatycznych, co znajduje zastosowanie w wielu technikach artystycznych i komercyjnych.

Pytanie 2

Jakiego filtru należy użyć, aby uzyskać delikatny efekt klasycznej fotografii w odcieniu sepii?

A. Szary

B. Połówkowy

C. Konwersyjny

D. Polaryzacyjny

Użycie filtrów takich jak polaryzacyjny, połówkowy czy szary w kontekście uzyskania efektu sepii jest nieadekwatne i może prowadzić do mylnych wniosków. Filtr polaryzacyjny, na przykład, służy do redukcji odblasków oraz zwiększenia nasycenia kolorów, co jest pomocne w fotografii krajobrazowej. Niemniej jednak, jego właściwości nie są zgodne z celem uzyskania tonacji sepii, która wymaga intensyfikacji specyficznych ciepłych tonów. Z kolei filtr połówkowy, który jest używany do wyrównania różnic w ekspozycji pomiędzy jasnymi a ciemnymi obszarami obrazu, nie wpływa na kolorystykę w sposób, który pozwalałby uzyskać efekt sepii. Zastosowanie filtra szarego, który obniża ilość światła docierającego do matrycy aparatu, również nie odpowiednio wspiera zamierzony efekt, gdyż skupia się na kontroli ekspozycji, a nie na manipulacji kolorami. To niezrozumienie praktycznego zastosowania filtrów i ich właściwości prowadzi do błędnych wyborów w procesie twórczym. Dobrze jest zrozumieć, że każdy filtr ma swoje specyficzne przeznaczenie, a ich wybór powinien być przemyślany w kontekście zamierzonego efektu artystycznego.

Pytanie 3

W aparatach cyfrowych pomiar natężenia światła obejmujący 2÷5% powierzchni w centrum kadru określany jest jako pomiar

A. centralnie ważony.

B. punktowy.

C. wielopunktowy.

D. matrycowy.

Warto zatrzymać się na chwilę i przeanalizować poszczególne tryby pomiaru światła, bo łatwo się tu pomylić – te pojęcia często są mylone nawet przez bardziej doświadczonych fotografów. Matrycowy pomiar światła, nazywany też wielosegmentowym, polega na analizie niemal całej powierzchni kadru – aparat dzieli obraz na wiele stref, z których każda jest osobno analizowana. Dzięki temu uzyskujemy zbalansowaną ekspozycję całego zdjęcia, co sprawdza się przy fotografii krajobrazowej czy ogólnych ujęciach, gdzie nie chcemy, by pojedynczy obiekt dominował pomiar. Wielopunktowy pomiar może sugerować mierzenie światła z kilku wybranych miejsc na raz, ale w praktyce taki tryb występuje rzadko w amatorskich aparatach i nie jest tożsamy z pomiarem punktowym – tutaj aparat sumuje odczyty z różnych fragmentów kadru, co powoduje, że ekspozycja również jest uśredniona. Centralnie ważony natomiast to jeden z popularniejszych trybów – światłomierz bierze pod uwagę całą scenę, ale największą wagę przypisuje środkowi kadru (ok. 60-80% powierzchni), co jest kompromisem między pomiarem matrycowym a punktowym. To rozwiązanie stosuje się np. w fotografii portretowej, ale nie sprawdzi się tam, gdzie zależy nam na pomiarze światła z bardzo konkretnego, małego obszaru. Częsty błąd polega na uznaniu, że skoro pomiar centralnie ważony ‘koncentruje się’ na środku, to znaczy, że jest punktowy – w rzeczywistości jednak obejmuje znacznie szersze pole. Moim zdaniem dobrze jest raz na zawsze zapamiętać, że tylko pomiar punktowy obejmuje tak mały fragment jak 2–5% powierzchni kadru i jest to funkcja stworzona do bardzo wymagających sytuacji fotograficznych. Pozostałe tryby nadają się bardziej do typowych, mniej skomplikowanych scen.

Pytanie 4

Fotografia została skadrowana z zastosowaniem kompozycji obrazu według reguły

A. złotego podziału.

B. złotej spirali.

C. trójpodziału.

D. podziału ukośnego.

Zdjęcie zostało skadrowane według podziału ukośnego, co – moim zdaniem – jest jedną z ciekawszych i rzadziej poruszanych technik kompozycyjnych w fotografii. Polega to na tym, że główne linie konstrukcyjne obrazu, takie jak krawędzie schodów, poręczy czy ogrodzenia, biegną pod kątem, zazwyczaj od jednego z narożników kadru do przeciwległego. Ten typ kompozycji naturalnie prowadzi wzrok widza przez cały obraz, tworząc poczucie ruchu i dynamiki. W praktyce, kiedy mam do czynienia z architekturą czy elementami urbanistycznymi, często korzystam właśnie z podziału ukośnego – szczególnie jeśli zależy mi na pokazaniu perspektywy albo zbudowaniu głębi. Warto pamiętać, że podział ukośny nie jest tak popularny jak trójpodział, ale daje bardzo ciekawe efekty i świetnie eksponuje elementy geometryczne, zwłaszcza w fotografii nowoczesnej architektury. Dobrą praktyką branżową jest szukanie linii ukośnych w otoczeniu i wykorzystywanie ich do prowadzenia narracji wizualnej. Na przykładzie tego zdjęcia bardzo wyraźnie widać, jak linie schodów oraz balustrady układają się ukośnie, co sprawia, że kompozycja jest dynamiczna i przyciąga uwagę odbiorcy. Ta technika jest też rekomendowana w wielu podręcznikach akademickich dotyczących fotografii architektonicznej.

Pytanie 5

Tryb pracy ciągłego autofokusa (AI Servo/AF-C) jest najbardziej przydatny przy fotografowaniu

A. portretów w studio

B. statycznych martwych natur

C. szybko poruszających się obiektów sportowych

D. krajobrazów przy świetle naturalnym

Tryb pracy ciągłego autofokusa, znany jako AI Servo lub AF-C, jest kluczowy w sytuacjach, gdy fotografujemy obiekty w ruchu, takie jak zawodnicy w trakcie rozgrywek sportowych. W tym trybie aparat nieustannie monitoruje i dostosowuje ostrość, co pozwala na uchwycenie dynamicznych momentów. Na przykład, podczas meczu piłkarskiego, sportowcy często zmieniają kierunek, a ich prędkość może być trudna do przewidzenia. Użycie AF-C pozwala na zachowanie ostrości na obiekcie nawet w przypadku nagłych zmian jego położenia. Warto zaznaczyć, że w tym trybie aparat wykonuje wiele zdjęć w krótkim czasie, co zwiększa szansę na uchwycenie idealnej chwili. W przypadku fotografii sportowej, gdzie precyzja i szybkość są kluczowe, tryb ten jest absolutnie niezbędny, co potwierdzają doświadczenia wielu profesjonalnych fotografów sportowych. Dobry aparat w trybie AF-C potrafi śledzić obiekty z dużą dokładnością, co jest standardem w profesjonalnej fotografii. Warto więc korzystać z tego trybu, aby poprawić jakość swoich zdjęć w dynamicznych sytuacjach.

Pytanie 6

Uzyskanie na zdjęciu efektu "zamrożenia ruchu" szybko jadącego samochodu wymaga ustawienia czasu naświetlania na wartość

A. 1/30 s

B. 1/80 s

C. 1/15 s

D. 1/500 s

Ustawienie czasu naświetlania na 1/500 sekundy to właśnie jeden z najczęściej stosowanych sposobów na uzyskanie efektu „zamrożenia ruchu” w fotografii, zwłaszcza w kontekście dynamicznych scen takich jak jadący samochód. Przy tak krótkim ekspozycji matryca aparatu rejestruje tylko ułamek sekundy z życia fotografowanego obiektu, przez co ruch praktycznie nie ma szansy zarejestrować się jako rozmazanie. W praktyce, zawodowi fotografowie sportowi czy prasowi bardzo często używają właśnie czasów rzędu 1/500 s, a nawet krótszych (np. 1/1000 s), żeby mieć pewność, że nawet bardzo szybki ruch zostanie oddany ostro i wyraźnie. Takie ustawienie jest też zgodne z podstawowymi zasadami fotografii ruchu – im szybciej porusza się obiekt, tym krótszego czasu naświetlania trzeba użyć. Oczywiście, przy tak krótkich czasach trzeba zadbać o odpowiednie doświetlenie – albo jasny dzień, albo otwarta przysłona, albo wyższe ISO. Z mojego doświadczenia wynika, że początkujący często próbują „zamrozić” szybki ruch dłuższymi czasami, ale nawet przy 1/80 s pojawia się już wyraźne rozmycie. Warto pamiętać, że eksperymentując z dynamicznymi scenami, lepiej ustawić nawet krótszy czas niż 1/500 s, szczególnie przy zdjęciach sportowych czy fotografii ulicznej, gdzie nie ma miejsca na kompromisy pod kątem ostrości ruchomych elementów. W branży przyjęło się, że 1/500 s to minimum dla szybkich obiektów, więc to bardzo praktyczna i uniwersalna wartość.

Pytanie 7

Dalmierz zamontowany w aparacie fotograficznym pozwala na ustalenie odległości

A. ogniskowej

B. obrazowej

C. przedmiotowej

D. hiperfokalnej

Wybór odpowiedzi nieprawidłowej odzwierciedla pewne nieporozumienia dotyczące funkcji i zastosowania dalmierza w aparacie fotograficznym. Ogniskowa odnosi się do odległości między soczewkami obiektywu a matrycą aparatu, co jest istotne dla określenia powiększenia obrazu, ale nie ma bezpośredniego związku z pomiarem odległości do obiektu. W kontekście aparatu fotograficznego nie jest to termin, który można by używać do opisu funkcji dalmierza. Hiperfokalna odległość odnosi się do szczególnego ustawienia ostrości, które pozwala na uzyskanie maksymalnej głębi ostrości w obrazach; jednak dalmierze nie mierzą tej odległości bezpośrednio, a ich rola ogranicza się do pomiaru odległości do obiektu. Odległość obrazowa, która dotyczy miejsca, w którym obraz uformowany przez obiektyw pada na matrycę, również nie jest związana z bezpośrednim pomiarem odległości do fotografowanego przedmiotu. Te błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieporozumień w zakresie podstawowych terminów i funkcji używanych w fotografii, co może prowadzić do trudności w uzyskaniu pożądanych efektów w praktyce fotograficznej. Zrozumienie różnic między tymi terminami jest kluczowe dla efektywnego posługiwania się aparatem i osiągania wysokiej jakości zdjęć.

Pytanie 8

Do profesjonalnego fotografowania przedmiotów o bardzo małych rozmiarach (poniżej 1 mm) stosuje się

A. aparat średnioformatowy z obiektywem makro

B. fotomikrografię z wykorzystaniem mikroskopu

C. standardową fotografię makro z pierścieniami pośrednimi

D. teleobiektyw z konwerterem 2x

Fotomikrografia z wykorzystaniem mikroskopu to technika, która umożliwia uzyskanie obrazów przedmiotów o bardzo małych rozmiarach, często poniżej 1 mm. Użycie mikroskopu pozwala na znaczne powiększenie obrazu, co jest niezbędne w przypadku niewielkich obiektów, takich jak komórki, mikroorganizmy, czy szczegóły drobnych materiałów. Przykładowo, w biologii medycznej fotomikrografia jest używana do dokumentacji badań nad strukturą komórek lub tkankami. W praktyce, aby uzyskać wysoką jakość obrazu, konieczne jest zastosowanie odpowiedniego oświetlenia, na przykład oświetlenia przechodniego lub refleksyjnego, w zależności od badanych obiektów. Zastosowanie tej techniki wymaga również precyzyjnego ustawienia mikroskopu, co podkreśla znaczenie umiejętności operatora. W kontekście fotografowania przedmiotów tak małych, inne techniki, takie jak standardowa fotografia makro, mogą nie zapewnić wystarczającego powiększenia ani szczegółowości, co czyni fotomikrografię najbardziej odpowiednim rozwiązaniem w tym przypadku.

Pytanie 9

W studyjnej fotografii produktowej termin rim light odnosi się do

A. światła umieszczonego za obiektem, podkreślającego jego krawędzie

B. światła wypełniającego, redukującego cienie

C. światła modelującego fakturę powierzchni produktu

D. głównego światła padającego od przodu na produkt

Rim light, czyli światło obrysowe, to technika oświetleniowa, która ma kluczowe znaczenie w studyjnej fotografii produktowej. Jest to światło umieszczone za obiektem, które podkreśla jego krawędzie, nadając mu głębię i trójwymiarowość. Dzięki temu produkt staje się bardziej wyrazisty na tle, co pozwala na lepsze uchwycenie detali oraz faktur. Używając rim light, często można też uzyskać efekt halo, który jest atrakcyjny wizualnie i przyciąga uwagę. W praktyce, aby uzyskać odpowiedni efekt, należy odpowiednio ustawić źródło światła, tak aby nie oświetlało frontalnie produktu, ale jedynie jego krawędzie. Dobre praktyki wskazują, że warto eksperymentować z różnymi kątami i intensywnością światła, by osiągnąć pożądany rezultat. Często stosuje się również reflektory lub dyfuzory, aby światło było bardziej miękkie i mniej ostre, co pozwala na subtelniejsze podkreślenie detali. Wiele profesjonalnych fotografów wykorzystuje tę technikę do tworzenia obrazów, które nie tylko dobrze wyglądają, ale również skutecznie przedstawiają produkt w kontekście marketingowym.

Pytanie 10

W procesie obróbki chemicznej materiałów światłoczułych tiosiarczan sodu (Na2S2O3) jest stosowany jako

A. wywoływacz

B. wybielacz

C. stabilizator

D. utrwalacz

Zastosowanie tiosiarczanu sodu w kontekście obróbki chemicznej materiałów światłoczułych jest często źródłem nieporozumień, zwłaszcza w odniesieniu do jego funkcji. Niekiedy mylnie uważa się go za wywoływacza lub stabilizatora, co może prowadzić do błędnego zrozumienia procesu obróbki. Wywoływacz pełni inną rolę, polegającą na przekształceniu naświetlonego materiału światłoczułego w obraz widoczny, poprzez redukcję halogenków srebra do metalicznego srebra. Tiosiarczan sodu w tym procesie nie działa jako wywoływacz, ponieważ nie jest odpowiedzialny za inicjowanie reakcji chemicznych, które prowadzą do powstania obrazu. Ponadto, jako wybielacz, tiosiarczan sodu nie ma zastosowania, ponieważ nie usuwa barwników ani nie zmienia stopnia naświetlenia. W kontekście stabilizatora, funkcja ta również jest mylnie przypisywana tiosiarczanowi sodu, który nie stabilizuje obrazu w tradycyjnym sensie. Stabilizatory w procesach chemicznych zwykle zapobiegają degradacji substancji, co nie jest rolą tiosiarczanu w obróbce zdjęć. Dobrze jest pamiętać, że tiosiarczan sodu jest istotnym elementem procesu utrwalania, a zrozumienie jego roli może znacząco poprawić jakość uzyskiwanych obrazów."

Pytanie 11

Aby uzyskać zdjęcie o wysokiej jakości przed rozpoczęciem skanowania materiału analogowego w trybie refleksyjnym, należy

A. ustawić minimalną rozdzielczość optyczną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

B. ustawić minimalną rozdzielczość interpolowaną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0

C. ustawić maksymalną rozdzielczość interpolowaną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

D. ustawić maksymalną rozdzielczość optyczną oraz zakres dynamiki skanowania w przedziale od 0 do 2,0

Ustawienie maksymalnej rozdzielczości optycznej oraz zakresu dynamiki skanowania od 0 do 2,0 jest kluczowe dla uzyskania zdjęcia o wysokiej jakości podczas skanowania refleksyjnego materiału analogowego. Maksymalna rozdzielczość optyczna pozwala na uchwycenie najdrobniejszych szczegółów w obrazie, co jest istotne w kontekście zachowania jakości oryginału. Wysoka rozdzielczość jest niezbędna w przypadku skanowania zdjęć, które wymagają późniejszego powiększenia lub druku w dużych formatach. Zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0 umożliwia uchwycenie szerszego zakresu tonalnego, co przekłada się na lepszą reprodukcję kolorów oraz detali w jasnych i ciemnych obszarach obrazu. Przykładowo, profesjonalne skanery filmowe często oferują rozdzielczość optyczną wyższą niż 4000 dpi oraz dynamiczne zakresy na poziomie 4-5 stopni, co pozwala na uzyskanie zdjęć o zaskakującej szczegółowości i głębi kolorów. Tego rodzaju praktyki są zgodne z przyjętymi standardami w branży fotograficznej i skanerskiej, co czyni uzyskiwanie wysokiej jakości obrazów bardziej efektywnym.

Pytanie 12

Jakim środkiem można oczyścić przednią soczewkę obiektywu, jeśli jest zabrudzona kroplą smaru?

A. pędzelka

B. roztworu alkoholu izopropylowego

C. roztworu soli kuchennej

D. sprężonego powietrza

Roztwór alkoholu izopropylowego jest najskuteczniejszym środkiem do czyszczenia przednich soczewek obiektywów, ponieważ doskonale rozpuszcza tłuszcze oraz smary, nie pozostawiając resztek. Alkohol izopropylowy ma właściwości odtłuszczające, dzięki czemu skutecznie usuwa plamy, nie uszkadzając przy tym delikatnych powłok optycznych. Użycie roztworu alkoholu izopropylowego powinno być jednak przeprowadzane z zachowaniem ostrożności; zaleca się użycie specjalnych ściereczek z mikrofibry, ponieważ są one miękkie i nie rysują powierzchni soczewki. Warto również pamiętać, aby nie stosować czystego alkoholu, lecz jego rozcieńczoną wersję, co minimalizuje ryzyko uszkodzenia powłok optycznych. W przypadku mocniejszych zabrudzeń zaleca się najpierw usunięcie większej ilości zanieczyszczeń przy pomocy sprężonego powietrza, a następnie przystąpienie do czyszczenia za pomocą alkoholu. Użycie odpowiednich metod czyszczenia obiektywów jest zgodne z praktykami branżowymi, co zapewnia długotrwałe użytkowanie sprzętu fotograficznego.

Pytanie 13

Na ilustracji przedstawiono oprogramowanie służące wyłącznie do obróbki

A. obrazów rastrowych.

B. materiałów audio.

C. materiałów wideo.

D. obiektów wektorowych.

Odpowiedź "materiałów audio" jest poprawna, ponieważ ilustracja przedstawia interfejs programu Audacity, który jest uznawany za jedno z najpopularniejszych narzędzi do obróbki dźwięku. Audacity umożliwia użytkownikom nagrywanie dźwięków z różnych źródeł, takich jak mikrofony i instrumenty, jak również importowanie plików audio w różnorodnych formatach, w tym WAV i MP3. Program ten oferuje szeroki wachlarz funkcji edycyjnych, takich jak cięcie, kopiowanie, wklejanie oraz aplikowanie efektów dźwiękowych, co czyni go wszechstronnym narzędziem w produkcji audio. W kontekście standardów branżowych, Audacity spełnia wymagania dotyczące jakości dźwięku i edycji, co czyni go preferowanym wyborem w edukacji oraz wśród amatorów i profesjonalistów w dziedzinie audio. Użytkownicy mogą również korzystać z zaawansowanych funkcji, takich jak analiza spektralna i obsługa wielu ścieżek, co jest istotne w produkcji muzycznej oraz w postprodukcji dźwięku.

Pytanie 14

Który układ kompozycji obrazu zastosowano na fotografii?

A. Owalny.

B. Trójkątny.

C. W kształcie litery L.

D. Wyśrodkowany.

Układ kompozycji w kształcie litery L, zastosowany na fotografii, jest znanym i efektywnym sposobem organizacji elementów wizualnych w ramach kadru. W tej kompozycji, drzewo po lewej stronie oraz linia horyzontu współtworzą wyraźną strukturę, która prowadzi wzrok widza w sposób naturalny. Tego typu układ sprzyja równowadze wizualnej i może być szczególnie przydatny w fotografii krajobrazowej oraz portretowej, gdzie ważne jest, aby główny obiekt nie był jedynym punktem skupienia. Zastosowanie kompozycji w kształcie litery L pomaga w tworzeniu głębi i dynamiki w obrazie, co jest zgodne z zasadami projektowania wizualnego. Tego rodzaju kompozycje są także zgodne z zasadą trzeciego, która mówi o podziale obrazu na trzy części, co może dodatkowo wzmocnić jego atrakcyjność. Przykłady zastosowania tej kompozycji można zauważyć w pracach znanych fotografów, którzy umiejętnie manipulują przestrzenią, aby kierować uwagę widza tam, gdzie jest to najważniejsze, co czyni ich prace bardziej angażującymi.

Pytanie 15

Obiektyw w aparacie fotograficznym o wymiarach kadru 24 x 36 mm, który oferuje kąt widzenia zbliżony do kąta widzenia ludzkiego oka, posiada ogniskową

A. 50 mm

B. 28 mm

C. 35 mm

D. 20 mm

Ogniskowa obiektywu 50 mm w aparacie fotograficznym o formacie kadru 24 x 36 mm (pełnoklatkowym) jest klasycznie uważana za ogniskową, która najbardziej zbliża się do kąta widzenia ludzkiego oka. Kąt widzenia ludzkiego oka wynosi około 46 stopni w poziomie, co odpowiada obiektywowi o ogniskowej 50 mm w formacie pełnoklatkowym. Taki obiektyw doskonale sprawdza się w różnych zastosowaniach, od portretów po zdjęcia uliczne, ponieważ oferuje naturalny, niewymuszony wygląd obrazu, co jest cenione przez fotografów. W praktyce, w przypadku portretów, obiektyw ten pozwala na uzyskanie przyjemnego rozmycia tła (bokeh), co podkreśla temat zdjęcia. Dodatkowo, obiektywy o tej ogniskowej są często wykorzystywane w różnych stylach fotografii, a ich uniwersalność czyni je podstawowym narzędziem w arsenale każdego fotografa.

Pytanie 16

Przedstawiony obraz zapisano z głębią bitową

A. 4 bity/piksel.

B. 2 bity/piksel.

C. 1 bit/piksel.

D. 3 bity/piksel.

Obraz zapisany z głębią 1 bit na piksel to najprostszy sposób na zapis kolorów, gdzie każdy piksel może być albo czarny, albo biały. Tego typu formaty są super przydatne w aplikacjach, gdzie liczy się minimalna ilość danych, jak na przykład w grafikach do prostych ikon czy symboli. W praktyce, obrazy o głębokości 1 bit są często używane do skanowania dokumentów. Tam ważne jest, żeby plik był jak najmniejszy, a przy tym tekst czytelny. Format BMP to jeden z tych, które to umożliwiają, przez co są naprawdę przydatne w archiwizacji dokumentów. Zresztą, obrazy monochromatyczne w takiej głębi są też efektywne, jeśli chodzi o przetwarzanie i przesyłanie danych, co jest ważne w sieciach o ograniczonej przepustowości.

Pytanie 17

Podaj temperaturę barwową światła słonecznego w godzinach południowych.

A. 2000 K

B. 3200 K

C. 2800 K

D. 5500 K

Wybierając inne wartości temperatury barwowej, można napotkać na różne nieporozumienia dotyczące charakterystyki światła. Odpowiedź 3200 K, na przykład, jest typowa dla światła żarowego, które ma bardziej ciepły, pomarańczowy odcień. Tego rodzaju oświetlenie nie oddaje naturalnych kolorów w sposób, który byłby porównywalny do światła dziennego. Z kolei wartość 2800 K, zbliżona do temperatury barwowej lamp halogenowych, również wprowadza do obrazów nieco ciepłotę, co może zniekształcać postrzeganie kolorów w kontekście naturalnego światła. Odpowiedź 2000 K odnosi się do światła świecowego, które emituje bardzo ciepłe, żółte światło. Takie światło jest zupełnie nieodpowiednie jako punkt odniesienia w kontekście analizy kolorów, ponieważ tworzy silne odcienie, które mogą wprowadzać w błąd przy ocenie rzeczywistych kolorów obiektów. Często błędne odpowiedzi wynikają z nieprzemyślanej analogii do codziennych źródeł światła, które różnią się znacznie od naturalnego światła słonecznego. To prowadzi do mylnego wniosku, że inne źródła światła mogą pełnić tę samą funkcję w kontekście kalibracji kolorów, co jest nieprawdziwe. Zrozumienie różnicy pomiędzy temperaturą barwową a percepcją kolorów jest kluczowe dla operatorów w dziedzinie fotografii, telewizji oraz przy projektowaniu oświetlenia profesjonalnego.

Pytanie 18

Prawidłowa głębia bitowa dla fotografii przeznaczonej do profesjonalnego druku w pełnym kolorze to

A. 1 bit

B. 24 bity

C. 4 bity

D. 8 bitów

Głębokość bitowa w fotografii odnosi się do ilości informacji o kolorze, jaką możemy zapisać dla każdego piksela obrazu. W przypadku profesjonalnego druku w pełnym kolorze, standardem jest głębia 24-bitowa, co oznacza, że każdy piksel jest reprezentowany przez 8 bitów dla każdego z trzech kanałów kolorów: czerwonego, zielonego i niebieskiego (RGB). To pozwala na uzyskanie ponad 16 milionów różnych odcieni, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć. Ta szeroka paleta kolorów zapewnia, że zdjęcia będą wyglądać naturalnie i wiernie odwzorują rzeczywistość. W praktyce oznacza to, że przy tworzeniu obrazów do druku, na przykład w profesjonalnych laboratoriach fotograficznych, wykorzystuje się formaty plików takie jak TIFF czy PNG, które wspierają głębokość 24-bitową. Warto również pamiętać, że zastosowanie odpowiedniej głębi bitowej ma kluczowe znaczenie w procesach edycyjnych, gdzie możliwość precyzyjnego manipulowania kolorami i tonami jest niezbędna.

Pytanie 19

Aby poprawić ostrość detali obrazu w programie Adobe Photoshop, jakie polecenie należy wybrać?

A. Filtr> Stylizacja/Błyszczące krawędzie

B. Filtr>Wyostrzanie>Maska warstwy

C. Filtr> Artystyczne/Posteryzacja krawędzi

D. Filtr>Wyostrzanie>Maska wyostrzająca

Wybór opcji takich jak 'Filtr>Stylizacja/Błyszczące krawędzie' czy 'Filtr>Artystyczne/Posteryzacja krawędzi' jest niewłaściwy, ponieważ te filtry służą zupełnie innym celom i nie są przeznaczone do precyzyjnego wyostrzania obrazu. Filtr 'Błyszczące krawędzie' dodaje efekt stylizacji, wydobywając krawędzie w sposób artystyczny, co może prowadzić do przesadzonego i nienaturalnego wyglądu, a nie do rzeczywistego wyostrzenia. Z kolei filtr 'Posteryzacja krawędzi' służy do przekształcania obrazu w styl posteryzowany, co redukuje liczbę kolorów i wpływa na ogólną strukturę obrazu, zamiast poprawiać jego szczegółowość. Wybór 'Filtr>Wyostrzanie>Maska warstwy' nie jest właściwy, ponieważ maski warstw służą do zarządzania widocznością warstw, a nie do wyostrzania obrazów. Użytkownicy często mylą zastosowania różnych filtrów, co prowadzi do niezamierzonych efektów i frustracji w pracy nad projektami. Kluczowe jest zrozumienie, jakie narzędzia są dostępne i w jaki sposób można je wykorzystać, aby osiągnąć zamierzony efekt, co często wiąże się z praktyką i eksperymentowaniem w programie Photoshop.

Pytanie 20

W fotografii cyfrowej interpolacja bikubiczna to metoda

A. łączenia wielu ekspozycji w jeden obraz HDR

B. zmiany rozmiaru obrazu z zachowaniem lepszej jakości niż interpolacja liniowa

C. eliminacji szumów przez uśrednianie wielu klatek

D. korekcji zniekształceń geometrycznych obiektywu

Wielu początkujących w fotografii może mylić różne techniki przetwarzania obrazów, co prowadzi do błędnych odpowiedzi. Na przykład, łączenie wielu ekspozycji w jeden obraz HDR to zupełnie inny proces, który polega na łączeniu zdjęć o różnych ustawieniach ekspozycji, aby uzyskać szeroki zakres dynamiki. To wymaga umiejętności pracy z warstwami i maskami, a nie zmiany rozmiaru obrazów. Eliminacja szumów przez uśrednianie klatek jest techniką stosowaną w filmowaniu, gdzie kilka klatek z różnych ujęć jest zestawianych w celu zredukowania szumów, ale nie ma to nic wspólnego z interpolacją bikubiczną. Korekcja zniekształceń geometrycznych obiektywu natomiast, to proces, który koncentruje się na poprawie distorsji wynikłej z użycia obiektywów o różnych właściwościach optycznych, a nie na zmianie rozmiaru obrazu. Te nieprawidłowe odpowiedzi pokazują, jak ważne jest zrozumienie różnych technik i ich zastosowań w praktyce. Pojęcie interpolacji bikubicznej jest kluczowe w kontekście przetwarzania obrazów, ponieważ bez niego można stracić wiele na jakości, zwłaszcza przy znacznym powiększaniu zdjęć. Dlatego istotne jest, aby właściwie rozróżniać metody i techniki, aby dobre praktyki w obróbce zdjęć mogły być efektywnie wdrażane.

Pytanie 21

W jakim formacie powinien być zapisany zeskanowany obraz, aby mógł być poddany dalszej obróbce?

A. JPEG

B. TIFF

C. RAW

D. PDF

Wybierając inne formaty, można napotkać liczne ograniczenia, które czynią je nieodpowiednimi do dalszej obróbki skanowanych obrazów. JPEG, chociaż popularny ze względu na korzystną kompresję, jest formatem stratnym. Oznacza to, że podczas zapisu plików w tym formacie dochodzi do utraty danych, co może znacząco wpłynąć na jakość obrazu, zwłaszcza w przypadku wielokrotnej edycji. Kompresja stosowana w JPEG może prowadzić do pojawienia się artefaktów, co czyni go mało użytecznym w profesjonalnych zastosowaniach, gdzie każda jakość detalu ma znaczenie. PDF, choć przydatny do dokumentacji i prezentacji, nie jest idealnym formatem do przechowywania obrazów do edycji, ponieważ może ograniczać dostęp do oryginalnych danych graficznych, a także nie zapewnia optymalnej jakości kolorów. Natomiast RAW, mimo że jest formatem bezstratnym, zazwyczaj wymaga specjalistycznego oprogramowania do obróbki i nie jest powszechnie używany w przypadkach skanowania dokumentów. Użycie niewłaściwego formatu może prowadzić do problemów z jakością, utratą szczegółów oraz ograniczonymi możliwościami edycyjnymi, co stanowi istotne błędne podejście w kontekście efektywnej obróbki skanowanych materiałów.

Pytanie 22

Który format zapisu zdjęć pozwala na największą elastyczność podczas obróbki cyfrowej?

A. PNG

B. GIF

C. RAW

D. JPEG

Format RAW jest najczęściej wybieranym standardem w fotografii cyfrowej, gdyż zapewnia największą elastyczność w obróbce zdjęć. Pliki RAW przechowują dane bezpośrednio z matrycy aparatu, co oznacza, że zachowują pełną gamę informacji o kolorach i szczegółach, które są kluczowe w procesie edycji. Dzięki temu, podczas postprodukcji, możemy m.in. korygować ekspozycję, balans bieli czy kontrast bez utraty jakości. Przykładowo, profesjonalni fotografowie używają RAW-a, aby móc w pełni wykorzystać programy takie jak Adobe Lightroom czy Capture One, które oferują zaawansowane narzędzia do edycji. Warto też wspomnieć, że pliki RAW nie kompresują danych, co pozwala na zachowanie maksymalnej jakości, co jest nieocenione w przypadku późniejszego druku czy wystaw fotograficznych. Obowiązujące standardy branżowe, takie jak Adobe RGB czy sRGB, w połączeniu z plikami RAW, umożliwiają uzyskanie znakomitej precyzji kolorów, co jest istotne w wielu dziedzinach, od fotografii artystycznej po reklamową.

Pytanie 23

Na zdjęciu przeważają barwy

A. dopełniające się.

B. uzupełniające się.

C. zimne.

D. ciepłe.

Zdecydowanie dobrze rozpoznane – na tym zdjęciu dominują barwy zimne. Chłodny błękit nieba, srebrzyste, wręcz metaliczne odcienie konstrukcji Atomium i subtelne szarości to klasyczne przykłady zimnej palety barw. W projektowaniu graficznym oraz w fotografii zimne kolory są często stosowane, by podkreślić nowoczesność, czystość, techniczny charakter lub dystans emocjonalny. Takie barwy kojarzą się z profesjonalizmem, spokojem, świeżością i przestrzenią. Moim zdaniem, to rozwiązanie świetnie sprawdza się w prezentacjach dotyczących architektury czy techniki. W branżowych standardach, na przykład w webdesignie, wykorzystanie zimnych barw potrafi zbudować zaufanie i wprowadzić wrażenie porządku – stąd tak wiele stron używa odcieni niebieskiego. Warto wiedzieć, że zimne kolory optycznie „oddalają” obiekty, nadając im lekkości lub wrażenia przestrzenności. Osobiście zwracam uwagę, że umiejętne operowanie barwami zimnymi pozwala podkreślić walory nowoczesnych budowli, takich jak Atomium – tu metaliczny połysk świetnie współgra z niebieskim tłem, tworząc bardzo spójną kompozycję. To właśnie przykład dobrego wykorzystania teorii barw w praktyce.

Pytanie 24

Technika remote tethering w fotografii profesjonalnej pozwala na

A. automatyczne wysyłanie zdjęć do chmury natychmiast po wykonaniu

B. zdalne sterowanie aparatem i podgląd zdjęć na urządzeniu mobilnym przez internet

C. równoczesne sterowanie wieloma aparatami w studiu

D. łączenie ekspozycji z wielu aparatów w jeden obraz HDR

Technika remote tethering w fotografii profesjonalnej jest niezwykle użytecznym narzędziem, które umożliwia zdalne sterowanie aparatem przez urządzenie mobilne. Dzięki temu fotograf może na bieżąco podglądać ujęcia na ekranie telefonu lub tabletu, co znacząco ułatwia proces twórczy. Przykładowo, podczas sesji zdjęciowej w trudnych warunkach, gdzie nie ma możliwości dostępu do aparatu, fotograf zdalnie ustawia parametry takie jak przysłona, czas naświetlania czy ISO. Dodatkowo, możliwość podglądu zdjęć w czasie rzeczywistym pozwala na szybką ocenę jakości ujęć i wprowadzenie niezbędnych korekt. W branży fotograficznej standardy takie jak Wi-Fi, Bluetooth oraz aplikacje dedykowane do remote tethering są kluczowe, ponieważ umożliwiają efektywną współpracę między sprzętem a oprogramowaniem. Praktyczne zastosowanie tej techniki sprawia, że fotografowie mogą zrealizować bardziej złożone projekty, na przykład w reklamie czy modzie, gdzie precyzyjne kadrowanie i natychmiastowa weryfikacja ujęć są niezbędne do uzyskania wysokiej jakości efektów.

Pytanie 25

Ile bitów głębi ma obraz w systemie RGB, który dysponuje 16,7 milionami kolorów?

A. 32 bit/piksel

B. 16 bit/piksel

C. 24 bit/piksel

D. 8 bit/piksel

Odpowiedź 24 bit/piksel jest poprawna, ponieważ obraz w trybie RGB składa się z trzech podstawowych kolorów: czerwonego, zielonego i niebieskiego. Każdy z tych kolorów jest reprezentowany przez 8 bitów, co daje łącznie 24 bity na piksel. Taki format pozwala na uzyskanie 16,7 miliona różnych kolorów (2^24 = 16,777,216), co jest standardem w grafice komputerowej dla wielu aplikacji, w tym gier, fotografii cyfrowej i projektowania. Zastosowanie tego standardu zapewnia dużą głębię kolorów oraz odpowiednią dokładność odwzorowania barw, co jest niezbędne w profesjonalnych zastosowaniach graficznych, takich jak edycja zdjęć, tworzenie animacji oraz w projektowaniu interfejsów użytkownika. Warto również zauważyć, że stosowanie 24-bitowych obrazów jest powszechną praktyką w formatach plików graficznych, takich jak PNG czy JPEG, co umożliwia ich szeroką kompatybilność w różnych aplikacjach i urządzeniach.

Pytanie 26

Jakie cechy są typowe dla fotografii wykonanej w niskim kluczu?

A. Jasne tło, oświetlenie frontalne

B. Ciemne tło, oświetlenie skierowane

C. Jasne tło, oświetlenie boczne z przodu

D. Ciemne tło, oświetlenie przednie rozproszone

Odpowiedź 'Ciemne tło, oświetlenie skierowane' jest właściwa, ponieważ fotografia w niskim kluczu charakteryzuje się dominacją ciemnych tonów oraz intensywnym, skupionym oświetleniem. Tego rodzaju oświetlenie, często określane jako 'oświetlenie kierunkowe', prowadzi do powstawania wyraźnych kontrastów między światłem a cieniem, co nadaje zdjęciom dramatyczny efekt. Przykładem zastosowania niskiego klucza może być portret, w którym twarz modela jest oświetlona mocnym światłem skierowanym z boku lub z góry, podczas gdy reszta obrazu tonie w ciemności. Taka technika jest często używana w fotografii artystycznej oraz modowej, gdzie ważne jest wydobycie emocji i głębi w portretach. Praktyczne zastosowanie tej techniki wymaga zrozumienia, jak różne źródła światła wpływają na końcowy efekt wizualny. Standardy branżowe wskazują, że oświetlenie powinno być dostosowane do zamierzonego przekazu artystycznego, co podkreśla znaczenie świadomego wyboru w kontekście niskiego klucza.

Pytanie 27

Jakie urządzenie powinno być wykorzystane do równomiernego oświetlania dużego obiektu światłem rozproszonym?

A. Lampa studyjna z ciągłym źródłem światła i tubusem

B. Lampa studyjna błyskowa z wrotami

C. Lampa studyjna z ciągłym źródłem światła i reflektorem

D. Lampa studyjna błyskowa z softboksem

Studyjna lampa błyskowa z softboksem jest idealnym wyborem do równomiernego oświetlenia dużego obiektu, ponieważ softboks pozwala na rozproszenie światła, co eliminuję ostre cienie i tworzy bardziej naturalny wygląd. Softboksy są zaprojektowane tak, aby zmniejszać intensywność światła, jednocześnie zwiększając jego powierzchnię, co prowadzi do delikatniejszego, bardziej jednolitego oświetlenia. W praktyce oznacza to, że fotografując duży obiekt, jak na przykład modela czy produkt, otrzymujemy oświetlenie, które równomiernie obejmuje całą scenę. Dobre praktyki w fotografii studyjnej sugerują wykorzystanie źródeł światła, które są w stanie zapewnić taką dyfuzję, a softboksy są powszechnie stosowane w branży. Dodatkowo, lampa błyskowa daje możliwość pracy w różnych warunkach oświetleniowych, co dostosowuje się do potrzeb sesji zdjęciowej, zapewniając kontrolę nad ekspozycją i głębią ostrości. W związku z tym, dla uzyskania profesjonalnych efektów w fotografii, stosowanie lamp błyskowych z softboksami jest zgodne z uznawanymi standardami branżowymi.

Pytanie 28

Na podstawie wykresów okna Poziomy przed i po modyfikacji obrazu można wywnioskować, że dokonano korekcji polegającej na

A. zmniejszeniu rozpiętości tonalnej obrazu.

B. ociepleniu tonacji barwnej obrazu.

C. oziębieniu tonacji barwnej obrazu.

D. zwiększeniu rozpiętości tonalnej obrazu.

Patrząc na Twoje błędne odpowiedzi, widać, że mogą pojawić się typowe pomyłki, jeśli chodzi o interpretację histogramów i korekcji obrazu. Oziębienie tonacji barwnej, które według Ciebie miało miejsce, sugeruje przesunięcie kolorów w stronę niebieskiego. Jednak przy zwiększaniu rozpiętości tonalnej, tak naprawdę nic takiego się nie dzieje. Różne rzeczy tu mają znaczenie – oziębienie nie zależy tylko od rozpiętości, ale też od nasycenia i balansu kolorów. Zmniejszenie rozpiętości tonalnejwięc oznaczałoby ograniczenie tonalne, co w efekcie prowadzi do utraty detali w jasnych i ciemnych partiach obrazu. A takie ocieplenie tonacji, sugerujące przesunięcie w stronę czerwieni czy żółci, nie jest zgodne z tym, co się dzieje w histogramie. Kluczowe jest zrozumienie, że te terminy są różne i mają duże znaczenie w pracy nad zdjęciami. Zwróć na to uwagę w przyszłości!

Pytanie 29

Jakie z wymienionych wartości odpowiadają ekspozycji ISO 100,1/125 s, f16?

A. ISO 100, l/30s, f16

B. ISO 200, l/250s, f16

C. ISO 100, l/60s, f16

D. ISO 200, l/500s, f16

Odpowiedź ISO 200, 1/250 s, f16 jest poprawna, ponieważ zmiana wartości ISO oraz czasu naświetlania, przy stałym ustawieniu przysłony f16, umożliwia uzyskanie tej samej ekspozycji. Zwiększenie ISO z 100 do 200 oznacza podwojenie czułości matrycy, co pozwala na uzyskanie jaśniejszego obrazu. Aby zrekompensować tę zmianę i utrzymać prawidłową ekspozycję, musimy skrócić czas naświetlania. Zmiana z 1/125 s na 1/250 s to dokładnie pół kroku, co zgadza się ze zwiększeniem ISO o jeden stopień. Takie przeliczenia są kluczowe w fotografii, zwłaszcza w sytuacjach, gdy chcemy uzyskać odpowiednią ekspozycję przy zmieniających się warunkach oświetleniowych. Przykładowo, w warunkach dobrego oświetlenia, wyższe ISO może być zastosowane z krótszym czasem naświetlania, co pozwala na uchwycenie ruchu bez rozmycia obrazu. W praktyce, fotografowie często muszą balansować pomiędzy ISO, czasem naświetlania i przysłoną, aby uzyskać zamierzony efekt bez utraty jakości zdjęcia.

Pytanie 30

Aby zredukować niebieską dominację, która często pojawia się podczas robienia zdjęć na wysokości, warto użyć filtru

A. pomarańczowego

B. polaryzacyjnego

C. ND

D. UV

Zastosowanie filtra pomarańczowego w kontekście redukcji niebieskiej dominanty na dużych wysokościach jest mylące. Filtr pomarańczowy wzmacnia ciepłe odcienie i redukuje zimne barwy, jednak jego działanie nie jest wystarczające do skompensowania wpływu promieniowania ultrafioletowego, które na ogół przyczynia się do niebieskiej dominacji w zdjęciach. Ponadto, to podejście może prowadzić do nadmiernego ocieplenia kolorystyki zdjęć, co w efekcie zniekształca rzeczywisty wygląd scenerii, szczególnie w przypadkach, gdy obiektywu nie dotyczy problem niebieskiej dominanty. Filtr ND (neutral density) ma na celu redukcję ilości światła docierającego do matrycy, co jest przydatne w fotografii długoczasowej, ale nie ma wpływu na kolorystykę zdjęcia ani na redukcję niebieskiej dominacji. W kontekście zastosowań fotograficznych na dużych wysokościach, filtr polaryzacyjny również nie jest odpowiedni, gdyż jego główną funkcją jest redukcja odblasków oraz zwiększenie kontrastu nieba, a nie kompensacja promieniowania UV. Użytkownicy powinni być świadomi, że wybór odpowiedniego filtra musi być uzależniony od konkretnych warunków oświetleniowych oraz celu fotografii, aby uniknąć błędów, które mogą prowadzić do nieodpowiednich efektów wizualnych.

Pytanie 31

W trakcie chemicznej obróbki materiałów wrażliwych na światło, substancją służącą do utrwalania jest

A. tiosiarczan sodu

B. siarczan hydroksylaminy

C. chlorek srebra

D. żelazicyjanek potasu

Tiosiarczan sodu, który może się wydawać skomplikowany, jest tak naprawdę ważnym składnikiem w fotografii. Działa jak substancja, która utrwala obrazy na papierze fotograficznym. Jego głównym zadaniem jest pozbycie się resztek srebra z emulsji. To pozwala na stabilizację obrazu i zapobiega dalszemu „rozwojowi” zdjęcia, kiedy jest naświetlane. Wyobraź sobie, że po naświetleniu filmu, tiosiarczan sodu wchodzi do akcji, by „ugasić” obraz, dzięki czemu pozostaje on wyraźny i nie blaknie. Warto dodać, że w fotografii czarno-białej to naprawdę kluczowy proces, a normy branżowe, na przykład ISO 12232, mówią jasno, jak ważne jest użycie odpowiednich substancji. Tiosiarczan sodu jest powszechnie stosowany w laboratoriach fotograficznych, a jego stosowanie idealnie wpisuje się w dobre praktyki w obróbce materiałów światłoczułych.

Pytanie 32

Jakie powinno być minimalne rozdzielczość skanowania oryginału płaskiego o wymiarach 10×15 cm, aby uzyskać obraz w formacie 40×60 cm przy rozdzielczości 150 dpi, unikając interpolacji danych?

A. 600 spi

B. 1 200 spi

C. 150 spi

D. 300 spi

Wybór rozdzielczości skanowania 1200 spi, 300 spi lub 150 spi opiera się na błędnych założeniach dotyczących wymagań jakościowych i technicznych związanych z procesem skanowania i druku. Rozdzielczość 1200 spi jest zbyteczna w tym kontekście, ponieważ przeszacowuje wymagania, co może prowadzić do niepotrzebnego obciążenia plików oraz wydłużenia czasu przetwarzania bez zauważalnej poprawy jakości. Użytkownicy mogą mylić wysoką rozdzielczość skanowania z lepszą jakością obrazu, co nie zawsze jest prawdą; zbyt wysoka rozdzielczość nie poprawi jakości, a jedynie zwiększy rozmiar pliku. Z kolei wybór 300 spi może wydawać się rozsądny, ale w przypadku tego konkretnego formatu druku i wymagań dotyczących jakości, nie dostarcza wystarczających szczegółów, co prowadzi do ryzyka utraty jakości podczas powiększania obrazu. Ostatecznie, opcja 150 spi zdecydowanie nie jest wystarczająca dla profesjonalnych wydruków w takich formatach, gdzie jakość i wyrazistość są kluczowe. Chociaż jest to akceptowalna rozdzielczość w niektórych kontekstach, nie spełnia ona standardów dla druku, do którego przeznaczony jest ten obraz. Prawidłowe zrozumienie wymaganych parametrów skanowania i ich wpływu na jakość końcowego produktu jest kluczowe w branży fotograficznej i graficznej.

Pytanie 33

Przedstawione zdjęcie plenerowe zostało wykonane w planie

A. amerykańskim.

B. ogólnym.

C. pełnym.

D. totalnym.

Odpowiedź "totalnym" jest poprawna, ponieważ odnosi się do specyfiki zdjęcia, które zostało wykonane w szerokim zakresie i prezentuje dużą część krajobrazu. Plan totalny jest techniką wykorzystywaną w fotografii, która umożliwia uchwycenie całej sceny w jednym kadrze, co może być przydatne w wielu kontekstach, takich jak dokumentacja przestrzeni, architektura czy krajobraz. W praktyce, plan totalny pozwala na ukazanie zarówno detali pierwszego planu, jak i tła, co może dodać głębi i kontekstu do obrazu. W branży filmowej i fotograficznej, standardy dotyczące kadrów są kluczowe dla skutecznej komunikacji wizualnej. Fotografowie często stosują plan totalny, aby zbudować narrację lub ukazać lokalizację w sposób, który angażuje widza. Dodatkowo, plan totalny jest często używany w reklamie, gdzie szerokie ujęcia mogą przyciągać uwagę i wzbudzać zainteresowanie produktami lub usługami.

Pytanie 34

Jakie jest pole widzenia obiektywu standardowego w fotografii analogowej?

A. 18°

B. 47°

C. 62°

D. 28°

Kąt widzenia obiektywu standardowego w fotografii analogowej wynosi 47°, co czyni go klasycznym wyborem dla fotografów pragnących uzyskać naturalne odwzorowanie sceny. Obiektyw o tej ogniskowej, zazwyczaj 50 mm w formacie pełnoklatkowym, daje pole widzenia zbliżone do ludzkiego oka, co sprawia, że zdjęcia wyglądają realistycznie i naturalnie. Dzięki temu jest często używany w portretach, krajobrazach oraz wszędzie tam, gdzie istotne jest uchwycenie rzeczywistości w sposób, który nie wprowadza zniekształceń. W praktyce, obiektyw standardowy pozwala na łatwe komponowanie kadrów, a także na uzyskiwanie atrakcyjnego efektu głębi ostrości. Jego uniwersalność sprawia, że jest idealnym wyborem dla początkujących fotografów, a także dla profesjonalistów, którzy szukają wszechstronnego narzędzia. Przykładem zastosowania może być fotografia uliczna, gdzie naturalne odwzorowanie sceny jest kluczowe do uchwycenia emocji i atmosfery miejsca.

Pytanie 35

Zdjęcie, które ma być zabezpieczone przed wykorzystaniem go do celów komercyjnych przez innych użytkowników, powinno być objęte licencją typu

A. CC-BY

B. CC-BY-SA

C. CC-BY-NC

D. CC-BY-ND

Wybierając licencję inną niż CC-BY-NC, można łatwo wpaść w typowe pułapki związane z ochroną praw autorskich w kontekście komercyjnego wykorzystania zdjęć. Licencja CC-BY, mimo że wymaga podania autora, w ogóle nie ogranicza wykorzystania komercyjnego – ktoś może pobrać zdjęcie i użyć go nawet w reklamie czy sprzedaży, byleby tylko wskazał autora. To bardzo często spotykany błąd – wiele osób myśli, że sama konieczność podania nazwiska ogranicza możliwości zarobkowania na cudzej pracy. Niestety tak nie jest. CC-BY-ND również nie daje gwarancji ochrony przed komercyjnym wykorzystaniem – zabrania jedynie tworzenia utworów zależnych (czyli przeróbek, remiksów itp.), ale nie zabrania zarabiania na oryginalnym zdjęciu. Z kolei CC-BY-SA oznacza, że każdy, kto wykorzysta zdjęcie, musi udostępnić je dalej na tych samych warunkach, jednak dalej dopuszcza także użycie komercyjne – co jest często mylące dla osób, które pierwszy raz mają do czynienia z tym systemem licencjonowania. W praktyce, jeżeli ktoś chce zabezpieczyć swoje zdjęcie przed wykorzystywaniem go w celach zarobkowych przez innych, jedyną skuteczną drogą jest wybranie licencji z członem NC, czyli Non-Commercial. To jest taki trochę złoty standard w środowiskach twórczych, bo łączy otwartość z ochroną własnych interesów finansowych. Warto pamiętać, że sama obecność warunku BY (uznanie autorstwa) lub ND (bez utworów zależnych) nie zabezpiecza praw autora w zakresie zarabiania – a to w sumie często kluczowy aspekt w branży fotograficznej czy graficznej. Takie niedopatrzenie w wyborze licencji może potem skutkować nieprzyjemnymi niespodziankami, jak np. odnalezienie swojego zdjęcia na produktach komercyjnych bez jakiejkolwiek rekompensaty. Zdecydowanie lepiej zawsze dokładnie czytać warunki każdej licencji Creative Commons i rozumieć, jak działają praktycznie, nie tylko teoretycznie.

Pytanie 36

Który z formatów plików graficznych pozwala na archiwizację fotografii z kompresją bezstratną, jednocześnie zachowując delikatne przejścia tonalne w obrazie?

A. GIF

B. TIFF

C. JPEG

D. PNG

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest idealnym rozwiązaniem dla fotografów oraz profesjonalnych grafików, gdyż zapewnia bezstratną kompresję, co oznacza, że nie traci żadnych informacji o obrazie. W przeciwieństwie do formatów takich jak JPEG, gdzie zachodzi kompresja stratna, TIFF pozwala na zachowanie pełnej jakości obrazu, co jest kluczowe w przypadku subtelnych przejść tonalnych. Takie właściwości sprawiają, że TIFF jest często używany w branży fotograficznej, archiwizacji oraz w drukarstwie wysokiej jakości. W praktyce, gdy fotografowie wykonują zdjęcia w formacie TIFF, mogą być pewni, że ich obrazy zachowają pełne detale i bogactwo kolorów, co jest niezbędne przy późniejszym edytowaniu lub druku. Warto także zauważyć, że TIFF obsługuje wiele warstw i kanałów kolorów, co daje szerokie możliwości edycyjne, sprawiając, że format ten jest standardem w zawodowej obróbce zdjęć. Użycie TIFF w archiwizacji zdjęć to dobra praktyka, ponieważ wiele aplikacji graficznych, takich jak Adobe Photoshop, obsługuje ten format, co ułatwia współpracę i wymianę plików między różnymi programami.

Pytanie 37

Który parametr aparatu fotograficznego wpływa na głębię ostrości?

A. Czas naświetlania

B. Balans bieli

C. Przysłona

D. ISO

Przysłona to element aparatu fotograficznego, który znacząco wpływa na głębię ostrości. Jest to otwór w obiektywie, przez który przechodzi światło. Wielkość tego otworu określa się wartością f/stop, na przykład f/2.8, f/4, f/5.6 itd. Im mniejsza wartość przysłony (np. f/1.8), tym większy otwór, co prowadzi do mniejszej głębi ostrości. Taka konfiguracja sprawia, że tylko wąski obszar sceny jest ostry, co jest często wykorzystywane w fotografii portretowej, aby skupić uwagę na osobie, a rozmyć tło. Z kolei większa wartość przysłony (np. f/16) skutkuje większą głębią ostrości, co jest przydatne w fotografii krajobrazowej, gdzie chcemy, aby cała scena była ostra. Przysłona ma również wpływ na ilość światła docierającego do matrycy, co wymaga dostosowania innych parametrów jak czas naświetlania i ISO, aby uzyskać prawidłowo naświetlone zdjęcie. Warto eksperymentować z różnymi ustawieniami przysłony, aby zrozumieć jej wpływ na głębię ostrości i kreatywnie wykorzystać to w swoich zdjęciach.

Pytanie 38

Zaznaczenie fragmentów zdjęcia w celu dokonania ich korekty realizowane jest w programie Adobe Photoshop za pomocą narzędzia

A. rączka

B. stempel

C. gumka

D. lasso

Narzędzie lasso to w Photoshopie zdecydowanie jeden z podstawowych sposobów zaznaczania fragmentów obrazu, które chcemy później edytować, poprawić kolorystycznie, zrobić maskę czy wyizolować z tła. Z mojego doświadczenia wynika, że lasso jest najbardziej intuicyjne, jeśli chcesz szybko obrysować nieregularny kształt, bo kursorem myszki rysujesz praktycznie „odręcznie” kontur wokół wybranego fragmentu. W praktyce, szczególnie przy retuszu zdjęć portretowych albo przy pracy z tłem, często używa się lassa do wycinania włosów, pojedynczych obiektów, a nawet nieregularnych cieni. Oczywiście, są też inne narzędzia zaznaczania (np. różdżka, zaznaczenie prostokątne), ale lasso daje najwięcej swobody, bo nie ogranicza nas do geometrycznych kształtów. Często dobrym pomysłem jest połączenie kilku technik – na przykład najpierw szybkie lasso, potem dopracowanie krawędzi maską lub piórem. Standardy branżowe wręcz wymagają, by osoba pracująca z grafiką cyfrową swobodnie korzystała z różnych rodzajów lassa: zwykłego, wielokątnego i magnetycznego – bo każdy ma swoje mocne strony. Magnetyczne lasso świetnie „przykleja się” do kontrastowych krawędzi, a wielokątne pozwala kliknięciami zaznaczyć proste odcinki. W codziennej pracy, umiejętność sprawnego zaznaczania to podstawa edycji selektywnej, a lasso to – moim zdaniem – najdynamiczniejsze narzędzie do takich zadań.

Pytanie 39

Do wykonania zdjęć nocnych z efektem świetlnych smug samochodów konieczne jest zastosowanie

A. teleobiektywu i wysokiej wartości ISO

B. statywu i czasu naświetlania kilku sekund

C. lampy błyskowej i krótkiego czasu naświetlania

D. filtra polaryzacyjnego i średniego czasu naświetlania

Aby uzyskać efekt świetlnych smug samochodów na zdjęciach nocnych, kluczowe jest użycie statywu oraz dłuższego czasu naświetlania. Statyw stabilizuje aparat, eliminując drgania, co jest niezwykle istotne przy dłuższych ekspozycjach. Dzięki temu możemy uchwycić ruch, który tworzy smugi światła, zamiast rozmytych plam. Typowy czas naświetlania w takich ujęciach waha się od kilku sekund do nawet kilkunastu, w zależności od intensywności światła w otoczeniu oraz prędkości poruszających się obiektów. Przykładowo, w przypadku ruchu pojazdów na zatłoczonej ulicy, dłuższy czas naświetlania pozwala na uzyskanie efektu ciągłości ruchu, co jest pożądane w fotografii nocnej. Warto również zwrócić uwagę na ustawienie przysłony i ISO; przy długim czasie naświetlania warto użyć niskiego ISO w celu zminimalizowania szumów. Standardowo, w profesjonalnej fotografii nocnej zaleca się przemyślenie kompozycji i dostosowanie ustawień aparatu do warunków panujących w danym momencie, aby osiągnąć optymalne rezultaty.

Pytanie 40

Który z modyfikatorów światła pozwoli na podkreślenie szczegółów fotografowanego obiektu za pomocą wąskiego, punktowego strumienia światła?

A. Parasol transparentny

B. Czasza

C. Stożkowy tubus

D. Dyfuzor

Stożkowy tubus to modyfikator oświetleniowy, który skupia światło w wąskim, punktowym strumieniu, co pozwala na uwypuklenie detali fotografowanego obiektu. Jego konstrukcja umożliwia skierowanie światła w określonym kierunku, co jest niezwykle przydatne w fotografii produktowej, portretowej oraz w innych dziedzinach, gdzie ważne jest podkreślenie szczegółów. Używając stożkowego tubusa, fotograf może precyzyjnie kontrolować kąt padania światła, co pozwala na stworzenie efektów cieni i iluminacji, które dodają głębi i wymiarowości. Tego rodzaju modyfikator jest szczególnie efektywny w sytuacjach, gdy potrzebne jest oświetlenie małego obszaru, jak np. podczas fotografii biżuterii, gdzie detale są kluczowe. Stosowanie stożkowego tubusa jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, które rekomendują użycie precyzyjnych narzędzi do kształtowania światła, aby uzyskać profesjonalne rezultaty.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej