Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Terapeuta zajęciowy
  • Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
  • Data rozpoczęcia: 7 grudnia 2025 20:43
  • Data zakończenia: 7 grudnia 2025 20:59

Egzamin niezdany

Wynik: 16/40 punktów (40,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Metoda radzenia sobie z konfliktami, polegająca na osiągnięciu rozwiązania poprzez częściowe ustępstwo ze swoich potrzeb na rzecz odpowiednich kompromisów ze strony drugiej osoby, nazywana jest

A. kompromisu
B. unikaniu
C. rywalizacji
D. współpracy
Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu porozumienia, gdzie obie strony rezygnują częściowo ze swoich potrzeb i oczekiwań. W praktyce oznacza to, że każda ze stron może zyskać coś, ale także musi zaakceptować pewne ustępstwa. Przykładem może być sytuacja w zespole projektowym, gdzie dwóch członków ma różne wizje dotyczące podejścia do zadania. Zamiast trwać w sporze, decydują się połączyć swoje pomysły, tworząc nową, lepszą koncepcję, która w pełni zaspokaja ich obie potrzeby. Kompromis jest szczególnie efektywny w sytuacjach, gdzie czas jest ograniczony, a szybkie osiągnięcie porozumienia jest kluczowe. W literaturze przedmiotu, takim jak modele rozwiązywania konfliktów Thomasa-Kilmann, kompromis jest uznawany za jedną z pięciu głównych strategii, obok rywalizacji, unikania, współpracy i dostosowania. Dobrą praktyką w zastosowaniu kompromisu jest dążenie do zrozumienia drugiej strony, co może prowadzić do lepszych wyników i zwiększenia satysfakcji z rozwiązania konfliktu.
Pytanie 2

W kontekście etapów procesu terapeutycznego, określenie celów terapeutycznych wynika bezpośrednio

A. z ustalonego planu działań
B. z dobranych metod i technik terapii zajęciowej
C. ze sformułowanej diagnozy funkcjonalnej
D. z opracowanych programów zajęć
Sprecyzowanie celów terapeutycznych jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który w dużej mierze opiera się na postawionej diagnozie funkcjonalnej. Diagnoza ta analizuje aktualny stan pacjenta, jego potrzeby oraz trudności, co pozwala na zidentyfikowanie obszarów wymagających wsparcia. Na przykład, jeśli diagnostyka ujawnia problemy z motoryką dużą, cele terapeutyczne mogą obejmować rozwijanie zdolności do chwytania i manipulacji przedmiotami. W praktyce, terapeuci często korzystają z narzędzi oceny funkcjonalnej, które pomagają precyzyjnie określić, jakie umiejętności wymagają poprawy. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), ustalanie celów powinno być oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co zwiększa efektywność terapii i wspiera osiąganie satysfakcji z postępów. Ostatecznie, dobrze sprecyzowane cele terapeutyczne są fundamentem dalszych działań, które powinny być konsekwentnie dostosowywane do ewoluujących potrzeb pacjenta.
Pytanie 3

Jak brzmi zasada wykorzystywana w terapii pacjentów z problemami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest jednoczesne oddziaływanie na różne obszary życia pacjenta?

A. Optymalnej stymulacji
B. Wielostronności oddziaływań
C. Stopniowania trudności
D. Powtarzalności oddziaływań
Zasada wielostronności oddziaływań w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi polega na jednoczesnym oddziaływaniu na różne aspekty życia pacjenta, co pozwala na holistyczne podejście do leczenia. W praktyce oznacza to, że terapeuta nie skupia się wyłącznie na symptomach psychicznych, ale także uwzględnia kwestie społeczne, emocjonalne, fizyczne i środowiskowe. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz zasadami terapii integracyjnej, które podkreślają znaczenie złożoności ludzkiego doświadczenia. Przykładem może być terapia, w której równocześnie pracuje się nad relacjami interpersonalnymi pacjenta, jego rozwojem osobistym oraz zdrowiem fizycznym, co prowadzi do bardziej efektywnych rezultatów terapeutycznych. Holistyczne podejście sprzyja także poprawie jakości życia pacjentów oraz ich zdolności do radzenia sobie w różnych sytuacjach życiowych, co jest kluczowe w kontekście długoterminowej terapii.
Pytanie 4

Podopieczny podczas zajęć oznajmił terapeucie, że słyszy jak za oknem detonują bomby. U niego wystąpiły zakłócenia w obszarze

A. biologicznym
B. fizycznym
C. społecznym
D. psychicznym
Odpowiedź psychiczna jest poprawna, ponieważ objawy opisane przez podopiecznego, takie jak słyszenie wybuchów bomb, wskazują na zaburzenia percepcji, które są typowe dla problemów w sferze zdrowia psychicznego. W takich sytuacjach może występować zjawisko halucynacji, które jest często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia czy zaburzenia afektywne. Terapeuci i specjaliści w dziedzinie zdrowia psychicznego muszą być w stanie zidentyfikować tego typu objawy, aby właściwie zareagować i dostarczyć odpowiednią pomoc. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wykorzystanie technik terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, która może pomóc pacjentom zrozumieć i zarządzać swoimi objawami. Dodatkowo, w kontekście zdrowia psychicznego, istotne jest, aby terapeuta dbał o stworzenie bezpiecznej przestrzeni dla pacjenta, w której może on otwarcie dzielić się swoimi doświadczeniami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii.
Pytanie 5

Która kategoria ćwiczeń rozwija chwyt pęsetkowy?

A. Przesuwanie koralików na drucie, sortowanie małych korali oraz guzików
B. Wyżymanie gąbki i naciskanie piszczącej zabawki
C. Granie na instrumentach, wycinanie oraz malowanie palcami
D. Przesypywanie sypkich materiałów, głaskanie futer i aksamitu
Odpowiedź wskazująca na przesuwanie koralików na drucie oraz sortowanie małych korali i guzików jest poprawna, ponieważ te czynności bezpośrednio angażują chwyt pęsetkowy, który jest kluczowy w rozwoju motoryki małej u dzieci. Chwyt pęsetkowy polega na precyzyjnym trzymaniu drobnych przedmiotów między kciukiem a palcem wskazującym, co jest rozwijane poprzez manipulację małymi obiektami. Praktyczne zastosowanie tego rodzaju ćwiczeń można obserwować w kontekście terapii zajęciowej, gdzie rozwój zdolności manualnych jest istotny dla niezależności i codziennych czynności. Usprawnienie chwytu pęsetkowego wprowadza dzieci w świat precyzyjnych działań, jak pisanie, rysowanie czy korzystanie z narzędzi. Zgodnie z zaleceniami pedagogiki i psychologii rozwojowej, regularne ćwiczenie manipulacji małymi przedmiotami wspiera rozwój koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zwiększa zdolność koncentracji, co jest niezbędne w procesie uczenia się. Przy wykorzystaniu kolorowych koralików dzieci mogą również rozwijać zdolności kreatywne, co w połączeniu z technikami terapeutycznymi prowadzi do wszechstronnego rozwoju.
Pytanie 6

Jaką zasadę zastosował terapeuta zajęciowy podczas zajęć związanych z pielęgnacją roślin doniczkowych, umożliwiając uczestnikom bezpośrednie odkrywanie ich struktury oraz wykonywanie ćwiczeń związanych z ich przesadzaniem z użyciem narzędzi ogrodniczych?

A. Systematyczności
B. Trwałości
C. Przystępności
D. Poglądowości
Odpowiedź 'Poglądowości' jest poprawna, ponieważ zasada ta zakłada umożliwienie uczestnikom terapii zajęciowej bezpośredniego zapoznania się z obiektami, co w przypadku pielęgnacji roślin doniczkowych przekłada się na realne doświadczenie. Dzięki tej metodzie terapeuta może ułatwić zrozumienie budowy roślin oraz ich potrzeb, co jest kluczowe dla skutecznego przesadzania. Przykładowo, uczestnicy mogą osobiście obserwować system korzeniowy, co pozwala im na lepsze zrozumienie, jak ważne jest odpowiednie podłoże i technika przesadzania. W kontekście dobrych praktyk, zasada poglądowości jest zgodna z podejściem do nauczania przez doświadczanie, co potwierdzają badania pokazujące, że uczniowie najlepiej przyswajają wiedzę poprzez praktykę. Dodatkowo, zastosowanie narzędzi ogrodniczych w zajęciach nie tylko wspiera rozwój umiejętności manualnych, ale także zwiększa motywację i zaangażowanie uczestników, co jest istotne w terapii zajęciowej.
Pytanie 7

Podopieczny stwierdził: Nie chcę brać udziału w tej wycieczce, gdyż ostatnio czuję się gorzej i nie mam siły na zbyt dużo chodzenia. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę tego, co powiedział podopieczny?

A. Proszę się nie obawiać, podczas tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić
B. Dlaczego Pan narzeka? Z Pana kondycją nie jest tak źle, a ruch jest korzystny dla zdrowia
C. Rozumiem, że nie chce Pan uczestniczyć w wycieczce z powodu obniżonej kondycji
D. Proszę mi wyjaśnić, jakie trudności odczuwa Pan w trakcie chodzenia
Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pan jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób trafny parafrazuje główną myśl podopiecznego. Wskazuje na zrozumienie sytuacji, w której podopieczny odczuwa ograniczenia związane z kondycją fizyczną, co jest kluczowe w pracy terapeutycznej. Parafraza pozwala na potwierdzenie, że terapeuta aktywnie słucha i stara się zrozumieć uczucia oraz zmartwienia podopiecznego. To podejście jest zgodne z zasadami komunikacji empatycznej, która jest istotnym elementem terapii. W praktyce, terapeuci często wykorzystują parafrazowanie jako technikę, aby zbudować zaufanie i otwartość w relacji z podopiecznym. Przykładem może być sytuacja, w której osoba boryka się z lękiem przed nowymi wyzwaniami, a terapeuta, parafrazując, może pomóc jej dostrzec swoje obawy, co sprzyja dalszej pracy nad ich przezwyciężeniem.
Pytanie 8

Jakie instrumenty wchodzą w skład tzw. instrumentarium Orffa?

A. Kołatki, kastaniety, fortepian, dzwonki melodyczne
B. Tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne
C. Fortepian, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne
D. Skrzypce, pianino, trójkąty
Instrumentarium Orffa to zestaw instrumentów muzycznych opracowanych przez Carla Orffa, które mają na celu wspieranie muzycznej edukacji dzieci. Obejmuje ono instrumenty perkusyjne, takie jak tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty oraz dzwonki melodyczne, które są wykorzystywane do rozwijania poczucia rytmu, melodii i harmonii. Dzięki swojej prostocie i dostępności, instrumenty te są idealne dla dzieci, umożliwiając im aktywne uczestnictwo w zajęciach muzycznych. Praktycznym przykładem zastosowania tych instrumentów może być prowadzenie zajęć w przedszkolach, gdzie dzieci mogą uczyć się podstawowych zasad muzyki poprzez zabawę. Instrumenty te wspierają również rozwój koordynacji ruchowej oraz współpracy w grupie, co jest niezwykle wartościowe w edukacji wczesnoszkolnej. Standardy edukacji muzycznej, takie jak te opracowane przez National Association for Music Education, podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania uczniów w procesie nauki, co instrumentarium Orffa doskonale umożliwia.
Pytanie 9

Osobie o dużej precyzji w pracach manualnych, umiejącej posługiwać się nożem introligatorskim, która pragnie stworzyć album ze zdjęciami z wakacji, terapeuta powinien zasugerować technikę

A. scrapbookingu
B. quillingu
C. origami
D. decoupage’u
Scrapbooking to technika, która idealnie pasuje do opisanego przypadku. Pozwala na tworzenie unikalnych albumów, w których fotografie są artystycznie umieszczone z dodatkowymi dekoracjami, co sprawia, że każdy album staje się osobistym dziełem sztuki. W scrapbooking można wykorzystać różne materiały, takie jak papier ozdobny, wstążki, naklejki oraz inne dodatki, co daje możliwość pełnej ekspresji twórczej. Dla podopiecznej o wysokim poziomie precyzji, umiejętności posługiwania się nożem introligatorskim są kluczowe, ponieważ dokładne wycinanie i dopasowywanie elementów graficznych jest istotnym aspektem tej techniki. Scrapbooking nie tylko rozwija umiejętności manualne, ale również sprzyja terapii poprzez refleksję nad wspomnieniami, co może przynieść emocjonalne korzyści. Standardy branżowe w tej technice podkreślają wykorzystanie materiałów wysokiej jakości, aby stworzone prace były trwałe i estetyczne, co jest istotne w kontekście tworzenia albumów na dłużej.
Pytanie 10

Na początku zajęć, terapeuta zachęcił grupę uczestników do wyrażenia swoich emocji dnia poprzez spontaniczny ruch w rytm muzyki, wzbogacając to klaskaniem, tupaniem i uderzaniem dłońmi o uda. Wykorzystał przy tym ćwiczenie typowe dla metody

A. Sherborne
B. Orffa
C. Klanzy
D. Dennisona
Wybór odpowiedzi dotyczący metody Sherborne, Dennisona czy Klanzy może być mylący z uwagi na ich różne podejścia do pracy z ciałem i emocjami. Metoda Sherborne skupia się głównie na rozwoju umiejętności motorycznych i społecznych poprzez ruch, ale nie wykorzystuje muzyki w tak kreatywny sposób, jak Orff. Uczestnicy ćwiczeń Sherborne angażują się w działania, które mają na celu budowanie relacji i zaufania, co różni się od rytmicznej i muzycznej ekspresji charakterystycznej dla metody Orffa. Z kolei metoda Dennisona, która bazuje na integracji sensorycznej, również nie kładzie nacisku na muzykę, lecz na różne techniki wspierające koncentrację i naukę. W końcu, metoda Klanzy, chociaż może wykorzystywać elementy ruchowe i gry, koncentruje się bardziej na refleksji i wdrażaniu technik terapeutycznych, a nie na spontanicznej ekspresji przez muzykę. Typowym błędem jest mylenie tych podejść, kiedy uczestnik nie dostrzega, że każda z tych metod ma swoje specyficzne cele i techniki, które niekoniecznie są zgodne z ideą muzykoterapii, jaką oferuje metoda Orffa. W kontekście edukacji i terapii muzykoterapia Orffa jest szczególnie ceniona za swoją zdolność do angażowania uczestników w aktywny sposób, co jest kluczowe dla ich rozwoju emocjonalnego i społecznego.
Pytanie 11

Zaleca się pacjentom z chorobą Parkinsona korzystanie z odpowiednio obciążonych sztućców z szerokim trzonkiem w celu

A. zapobiegania deformacjom oraz bólom stawów w rejonie dłoni
B. poprawy koordynacji oraz siły mięśni w obrębie barków
C. kształtowania właściwych chwytów precyzyjnych
D. zwiększenia powierzchni chwytu i redukcji drżenia rąk
Używanie specjalnie dociążonych sztućców z pogrubionym trzonkiem jest zalecane dla pacjentów z chorobą Parkinsona ze względu na ich specyfikę ruchową. Dociążone sztućce zwiększają powierzchnię chwytu, co jest kluczowe w kontekście zmniejszenia drżenia rąk. Dzięki większej objętości i lepszemu kształtowi, pacjenci mogą łatwiej i pewniej trzymać sztućce, co wpływa na ich samodzielność w codziennym życiu. Przykładem zastosowania jest sytuacja, gdy pacjent z problemami motorycznymi ma trudności z jedzeniem; dociążone sztućce pozwalają na bardziej stabilny chwyt, co może zredukować frustrację i poprawić jakość życia. Dobrą praktyką w rehabilitacji pacjentów z chorobą Parkinsona jest wprowadzanie takich rozwiązań, które ułatwiają wykonywanie codziennych czynności oraz wspierają samodzielność. Warto także zauważyć, że dociążone sztućce pozwalają na utrzymanie prawidłowej postawy ciała podczas posiłków, co może wpływać na ogólne samopoczucie pacjenta oraz jego interakcje społeczne.
Pytanie 12

Osoba uczestnicząca w zajęciach w środowiskowym domu samopomocy wyraziła zamiar wzięcia udziału w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien rozpocząć współpracę z nią od

A. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni
B. omówienia wykazu materiałów i narzędzi stosowanych w pracowni
C. nauki tworzenia prostych projektów na drewnie
D. nauki używania narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła
Zaczynając pracę z uczestnikiem w pracowni stolarskiej, kluczowe jest wprowadzenie go w zasady bezpieczeństwa i regulamin obowiązujący w danym środowisku. Zapoznanie z regulaminem bhp ma na celu nie tylko zapewnienie bezpieczeństwa uczestnika, ale także innych osób pracujących w warsztacie. Zgodnie z obowiązującymi normami, każdy nowy uczestnik powinien być świadomy potencjalnych zagrożeń związanych z użyciem narzędzi i maszyn stolarskich oraz znać zasady postępowania w sytuacjach awaryjnych. Przykładowo, znajomość zasad dotyczących noszenia odpowiedniego ubrania roboczego, używania ochronników słuchu i wzroku, oraz umiejętność reagowania w przypadku wypadku, ma fundamentalne znaczenie. Takie podejście nie tylko minimalizuje ryzyko kontuzji, ale również rozwija odpowiedzialność i pewność siebie uczestnika podczas pracy z narzędziami. Przykłady praktyczne mogą obejmować ćwiczenia symulacyjne, w których uczestnicy uczą się, jak prawidłowo reagować w przypadku wystąpienia niebezpieczeństwa.
Pytanie 13

Jaką metodę pracy zastosował terapeuta, sugerując seniorom z dziennego domu pomocy społecznej formowanie kształtów przedmiotów stworzonych z papieru poprzez nacinanie podczas ich składania?

A. Kirigami
B. Frotaż
C. Quilling
D. Sutasz
Kirigami to technika wycinania papieru, która pozwala na tworzenie trójwymiarowych form i kształtów poprzez nacinanie i składanie papieru. W kontekście pracy z seniorami w dziennym domu pomocy społecznej, kirigami jest szczególnie wartościowe, ponieważ nie tylko rozwija zdolności manualne, ale także stymuluje kreatywność, co jest istotne w procesie rehabilitacji i aktywizacji osób starszych. Umożliwia tworzenie efektownych dekoracji, które mogą być wykorzystywane w różnych kontekstach, od ozdób świątecznych po elementy wystroju wnętrz. Dzięki kirigami, seniorzy mogą także doskonalić swoje umiejętności motoryczne, co jest kluczowe dla ich codziennej samodzielności. Technika ta jest zgodna z rekomendacjami terapeutycznymi, które podkreślają znaczenie zajęć plastycznych w pracy z osobami starszymi, a także z metodą arteterapii, która promuje zdrowie psychiczne i emocjonalne poprzez twórczość. Dodatkowo, kirigami może być łatwo dostosowane do różnych poziomów umiejętności, co sprawia, że jest dostępne dla szerokiego grona odbiorców.
Pytanie 14

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy tworzy indywidualny plan wsparcia z uwzględnieniem, jeśli to możliwe z powodu stanu zdrowia oraz gotowości do udziału, dla

A. mieszkańca mieszkania wspomaganego
B. mieszkańca domu pomocy społecznej
C. uczestnika zajęć środowiskowego domu samopomocy
D. uczestnika zajęć warsztatu terapii zajęciowej
Wybór mieszkańca domu pomocy społecznej jako osoby, dla której zespół terapeutyczno-opiekuńczy opracowuje indywidualny plan wsparcia, jest uzasadniony specyfiką funkcjonowania domów pomocy społecznej. Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej, domy te są instytucjami, które oferują całodobową opiekę i wsparcie dla osób, które z powodu wieku, niepełnosprawności lub innych przyczyn nie mogą samodzielnie funkcjonować w społeczeństwie. Tworzenie indywidualnego planu wsparcia jest kluczowym elementem w zapewnieniu dostosowanej opieki, która odpowiada na konkretne potrzeby mieszkańca. W praktyce, plan taki uwzględnia zarówno aspekty zdrowotne, jak i społeczne, emocjonalne oraz edukacyjne, co ma na celu poprawę jakości życia mieszkańców. Przykładowo, w ramach takiego planu może być przewidziana terapia zajęciowa, wsparcie psychologiczne, a także organizacja zajęć aktywizujących, które pomagają w integracji społecznej i redukcji izolacji. Zespół terapeutyczno-opiekuńczy, uwzględniając stan zdrowia i gotowość mieszkańca do współpracy, dostosowuje formy wsparcia, co jest zgodne z dobrymi praktykami w obszarze opieki i wsparcia społecznego.
Pytanie 15

Zajęcia wspierające artykulację i wyrazistość mimiki twarzy u osoby z chorobą Parkinsona powinny obejmować

A. relaksację
B. śpiewoterapię
C. choreoterapię
D. chromoterapię
Relaksacja, choreoterapia i chromoterapia, choć mogą mieć swoje miejsce w terapii osób z chorobą Parkinsona, nie są bezpośrednio ukierunkowane na rozwijanie umiejętności artykulacyjnych i mimicznych. Relaksacja ma na celu odprężenie i redukcję napięcia mięśniowego, co jest ważne, ale nie przyczynia się bezpośrednio do poprawy zdolności mowy. Choreoterapia, będąca formą terapii ruchowej przy użyciu tańca, może wspierać ogólną mobilność i koordynację, ale nie koncentruje się na specyficznych ćwiczeniach związanych z artykulacją. Z kolei chromoterapia, która wykorzystuje kolory do terapeutycznych celów, nie ma naukowych podstaw, które potwierdzałyby jej skuteczność w kontekście mowy i komunikacji. Często mylnie zakłada się, że metody te mogą być stosowane zamiennie lub równolegle z terapia mowy, co prowadzi do zignorowania specyficznych potrzeb pacjentów z chorobą Parkinsona. Ponadto, kluczowe jest stosowanie podejść, które są oparte na dowodach naukowych i uznawane za najlepsze praktyki w terapii zajęciowej oraz logopedycznej. Niezrozumienie roli śpiewoterapii w kontekście działań stymulujących mową może prowadzić do niewłaściwego doboru metod terapeutycznych, co w efekcie może osłabić postępy w rehabilitacji pacjentów.
Pytanie 16

Jaką zasadę nauczania wykorzystał terapeuta, przechodząc od prostszych zadań do bardziej skomplikowanych?

A. Systematyczności
B. Aktywności
C. Poglądowości
D. Przystępności
Zasada przystępności w kształceniu odnosi się do organizacji procesu edukacyjnego w taki sposób, aby uczniowie mogli stopniowo przyswajać nowe informacje i umiejętności. Terapeuta, przechodząc od czynności prostszych do trudniejszych, stosuje tę zasadę, co pozwala na zbudowanie solidnej podstawy wiedzy i umiejętności, zanim przejdzie do bardziej złożonych zagadnień. Dzięki temu uczniowie mają szansę na zrozumienie podstawowych konceptów, co jest kluczowe w terapii. Na przykład, podczas terapii zajęciowej, terapeuta może najpierw nauczyć pacjenta podstawowych umiejętności manualnych, takich jak chwytanie przedmiotów, a następnie stopniowo wprowadzać bardziej skomplikowane zadania, takie jak rysowanie czy składanie modeli. Taki systematyczny sposób nauczania jest zgodny z najlepszymi praktykami terapeutycznymi, które podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia i dostosowania poziomu trudności zadań do możliwości ucznia. Zastosowanie zasady przystępności nie tylko zwiększa efektywność nauczania, ale także wpływa na motywację i zaangażowanie pacjenta w proces terapeutyczny.
Pytanie 17

W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej do warsztatów terapii zajęciowej, aby jak najdokładniej poznać podopiecznego, terapeuta powinien głównie stawiać pytania

A. otwarte.
B. sugerujące.
C. zamknięte.
D. projekcyjne.
Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w procesie wywiadu terapeutycznego, szczególnie podczas wstępnego rozpoznawania potrzeb podopiecznego. Dają one możliwość osobie badanej na swobodne wyrażenie myśli, uczuć oraz doświadczeń, co jest istotne dla dokładnego zrozumienia jej sytuacji życiowej. Na przykład, pytanie 'Jakie są Twoje oczekiwania wobec warsztatów?' umożliwia podopiecznemu przedstawienie swoich indywidualnych potrzeb, co z kolei pozwala terapeucie lepiej dostosować program zajęć do jego oczekiwań. Praktyka terapii zajęciowej opiera się na modelu person-centered approach, w którym kluczowe znaczenie ma zrozumienie perspektywy klienta. Standardy terapeutyczne rekomendują, aby terapeuci nie tylko kierowali pytania w sposób otwarty, ale również aktywnie słuchali i reagowali na odpowiedzi, co buduje zaufanie i wspiera proces terapeutyczny. Dodatkowo, pytania otwarte są zgodne z zasadami budowania relacji opartych na empatii i zrozumieniu, co jest fundamentalne w pracy z osobami z różnorodnymi potrzebami.
Pytanie 18

Która forma mózgowego porażenia dziecięcego cechuje się lepszą sprawnością w kończynach górnych aniżeli w dolnych oraz przywodzeniem lub krzyżowaniem nóg i ustawianiem stóp na palcach w pozycji stojącej?

A. Obustronne porażenie kurczowe
B. Postać móżdżkowa
C. Postać pozapiramidowa
D. Obustronne porażenie połowicze
Odmienne postacie mózgowego porażenia dziecięcego, jak postać pozapiramidowa, postać móżdżkowa czy obustronne porażenie połowicze, różnią się znacznie od obustronnego porażenia kurczowego zarówno w zakresie objawów, jak i podejścia terapeutycznego. Postać pozapiramidowa charakteryzuje się zaburzeniami koordynacji i równowagi, a niekoniecznie większą sprawnością kończyn górnych. Przy tym typie porażenia, problemy z tonusem mięśniowym mogą prowadzić do trudności w kontrolowaniu ruchów, co nie jest zgodne z opisanymi objawami w pytaniu. Postać móżdżkowa z kolei skupia się na dysfunkcjach równowagi i precyzji ruchów, a dzieci często nie wykazują preferencji w zakresie sprawności kończyn. Obustronne porażenie połowicze, jak sama nazwa wskazuje, dotyczy połowy ciała, co również nie odpowiada opisanym cechom. Typowym błędem myślowym w kontekście rozpoznawania postaci mózgowego porażenia dziecięcego jest utożsamianie różnych objawów z jednym typem schorzenia bez uwzględnienia ich unikalnych cech. Niezrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi postaciami może prowadzić do niewłaściwego, a tym samym nieskutecznego dobierania terapii, co podkreśla znaczenie precyzyjnej diagnozy i stosowania odpowiednich metod rehabilitacyjnych zgodnych z aktualnymi standardami medycznymi.
Pytanie 19

Osoba biorąca udział w warsztatach dotyczących zarządzania finansami i planowania zakupów uczestniczy w zajęciach

A. przedsiębiorczości
B. poznawczym
C. ekonomicznym
D. oszczędzania
Chociaż odpowiedzi dotyczące "oszczędzania", "poznawczego" oraz "przedsiębiorczości" mogą wydawać się związane z tematem, nie są one w pełni adekwatne do kontekstu warsztatu na temat gospodarowania pieniędzmi. Odpowiedź "oszczędzania" sugeruje, że celem treningu jest wyłącznie gromadzenie środków, co jest tylko jednym z aspektów szerszego procesu zarządzania finansami. Oszczędzanie to istotny element, ale skuteczne zarządzanie finansami wymaga również umiejętności planowania, inwestowania oraz podejmowania świadomych decyzji zakupowych, które są zdecydowanie powiązane z ekonomią. Odpowiedź "poznawczym" odnosi się raczej do aspektów teoretycznych uczenia się i nie ujmuje praktycznych umiejętności, które są niezbędne w codziennym gospodarowaniu finansami. Uczestnicy muszą nie tylko przyswoić wiedzę, ale także zastosować ją w praktyce, co nie jest uwzględnione w tym określeniu. Z kolei odpowiedź "przedsiębiorczości" odnosi się do umiejętności związanych z zakładaniem i prowadzeniem działalności gospodarczej, co jest węższym pojęciem od ekonomii, a niekoniecznie odnosi się do osobistego zarządzania finansami. Właściwe zrozumienie ekonomii jako dyscypliny obejmuje szereg tematów, takich jak analiza rynku, zachowania konsumentów, zarządzanie ryzykiem oraz metody oceny opłacalności przedsięwzięć finansowych. Zatem, wybierając nieprawidłowe odpowiedzi, można stracić z oczu pełny obraz niezbędnych kompetencji w zakresie efektywnego gospodarowania finansami.
Pytanie 20

W początkowej fazie terapii zajęciowej, aby właściwie zaplanować działania terapeutyczne dla nowo przyjętego uczestnika, należy

A. nawiązać relację między nim a terapeutą
B. obiektywnie przedstawić mu jego trudności
C. zachęcić go do podejmowania samodzielnych decyzji
D. ocenić umiejętności, którymi dysponuje
Wytworzenie więzi między terapeutą a uczestnikiem terapii zajęciowej jest kluczowym elementem pierwszej fazy procesu terapeutycznego. Zbudowanie zaufania pozwala uczestnikowi otworzyć się na terapeutyczne interwencje oraz wyrazić swoje potrzeby i obawy. Z perspektywy psychologii, relacja terapeutyczna jest fundamentalnym czynnikiem wpływającym na efektywność terapii. Badania pokazują, że silna więź między terapeutą a klientem znacząco zwiększa zaangażowanie uczestnika oraz poprawia wyniki terapeutyczne. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien wykazywać empatię, aktywne słuchanie oraz autentyczne zainteresowanie uczestnikiem. Przykładem zastosowania tej zasady może być technika 'otwartych pytań', która pozwala uczestnikowi na swobodne wyrażanie myśli i uczuć, co sprzyja lepszemu zrozumieniu jego sytuacji. Wspieranie uczestnika w odkrywaniu jego mocnych stron oraz akceptowanie jego emocji to również istotne elementy budowania tej relacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.
Pytanie 21

Aby rozwijać u podopiecznego precyzję chwytu, umiejętność logicznego myślenia i zdolność koncentracji, terapeuta powinien wprowadzić zajęcia obejmujące

A. składanie origami
B. rysowanie świecą
C. malowanie palcami
D. odciskanie dłoni

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Składanie origami to niezwykle skuteczna metoda rozwijania precyzji chwytu, logicznego myślenia oraz koncentracji uwagi u podopiecznych. Ta aktywność wymaga od uczestników nie tylko zdolności manualnych, ale także umiejętności planowania i rozwiązywania problemów, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wykonywanie origami angażuje zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co sprzyja integracji umiejętności motorycznych z myśleniem analitycznym. Przykładowo, podczas składania prostych modeli origami, uczestnik musi zrozumieć sekwencję kroków, co rozwija zdolności logiczne. Ponadto, manipulacja papierem w celu precyzyjnego wykonania zgięć i kształtów wymaga dużej koncentracji, co dodatkowo stymuluje rozwój uwagi. W praktyce terapeutycznej wykorzystanie origami może być zintegrowane z innymi formami terapii zajęciowej, co zgodne jest z zasadami holistycznego podejścia do rehabilitacji. Terapeuci często stosują origami w pracy z dziećmi oraz osobami starszymi, co czyni tę technikę niezwykle uniwersalnym narzędziem wspierającym rozwój umiejętności manualnych i poznawczych."
Pytanie 22

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, mówiąc do podopiecznej: "Rozumiem, co Pani czuje, sam także bym się tak poczuł na Pani miejscu. Zgadza się Pani i całkowicie podzielam Pani zdanie."?

A. Odzwierciedlenie
B. Parafrazowanie
C. Klarowanie
D. Streszczenie

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odzwierciedlenie to technika aktywnego słuchania, która polega na wyrażeniu zrozumienia emocji i uczuć mówcy, często poprzez nazywanie ich własnymi słowami. W kontekście podanego przykładu, terapeuta zajęciowy dokonuje odzwierciedlenia, mówiąc "Rozumiem co Pani czuje" oraz "też bym się tak poczuł na Pani miejscu". Takie podejście nie tylko potwierdza, że terapeuta słucha, ale również buduje zaufanie i poczucie bezpieczeństwa w relacji. Odzwierciedlenie może prowadzić do głębszej eksploracji emocji przez podopiecznego, co jest kluczowe w terapii zajęciowej. Przykłady zastosowania tej techniki można znaleźć w pracy z osobami z zaburzeniami emocjonalnymi, gdzie empatia i zrozumienie są fundamentami skutecznego wsparcia. W praktyce terapeuci starają się nie tylko słuchać, ale także przyjąć perspektywę podopiecznego, co znacząco podnosi efektywność interwencji.
Pytanie 23

Terapeuta zajęciowy, który wyróżnił podopiecznego za aktywny udział w zajęciach przed całą grupą, zastosował formę nagrody

A. materialną
B. pieniężną
C. rzeczową
D. społeczną

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Prawidłowa odpowiedź to nagroda społeczna, która odnosi się do uznania i wsparcia, jakie podopieczny otrzymuje od swojego otoczenia, w tym przypadku od terapeuty i grupy. Chwalenie uczestnika zajęć w obecności innych nie tylko wzmacnia jego poczucie wartości, ale również promuje pozytywne zachowania w grupie. W terapii zajęciowej, nagrody społeczne są kluczowym elementem motywacyjnym, ponieważ pomagają w budowaniu relacji między uczestnikami oraz wspierają integrację społeczną. Przykładowo, terapeuta może chwalić podopiecznego za jego wkład w zajęcia, co skłoni nie tylko niego, ale i innych uczestników do aktywniejszego udziału. Takie podejście jest zgodne z teorią uczenia się społecznego, która podkreśla znaczenie obserwacji i modelowania w procesie nauki. Uznanie społeczne jest skuteczną strategią w pracy z osobami z różnymi rodzajami niepełnosprawności, ponieważ zwiększa ich motywację i chęć do współpracy, co jest niezwykle ważne w kontekście terapii i rozwoju osobistego.
Pytanie 24

Najważniejszym objawem choroby Alzheimera jest

A. afonia
B. amnezja
C. ataksja
D. alalia

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Choroba Alzheimera jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które najczęściej prowadzi do postępującej utraty pamięci. Amnezja, czyli zaburzenie pamięci, jest jednym z dominujących objawów tej choroby. W początkowych stadiach pacjenci mogą doświadczać problemów z zapamiętywaniem niedawno uzyskanych informacji, co w miarę postępu choroby prowadzi do znacznego ograniczenia zdolności do przypominania sobie kluczowych zdarzeń z życia osobistego. Zauważalne są również trudności w uczeniu się nowych rzeczy oraz dezorientacja w codziennych sytuacjach. W praktyce potwierdzono, że wczesna diagnoza i wprowadzenie odpowiednich strategii terapeutycznych mogą wpłynąć na poprawę jakości życia pacjentów. Przykładem może być terapia poznawcza, która wspiera pacjentów w radzeniu sobie z ubytkami pamięci. Standardy opieki nad osobami z demencją podkreślają znaczenie wsparcia psychologicznego oraz angażowania pacjentów w aktywności stymulujące pamięć, co może opóźnić progresję objawów.
Pytanie 25

Planając zajęcia z muzykoterapii aktywnej dla pacjenta z chorobą Parkinsona, terapeuta powinien wybrać płytę

A. z nagraniem audiobooka
B. z przyrodniczymi dźwiękami
C. z muzyką o charakterze rytmicznym
D. z muzyką do relaksacji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Muzyka rytmiczna jest kluczowym elementem w terapii pacjentów z chorobą Parkinsona, szczególnie w kontekście muzykoterapii aktywnej, która ma na celu poprawę funkcji motorycznych, w tym chodu. Rytmiczne dźwięki mają zdolność do synchronizacji ruchów, co jest istotne w przypadku pacjentów z zaburzeniami równowagi oraz sztywnością mięśni. Przykładem zastosowania mogą być zajęcia, w których terapeuta wykorzystuje muzykę o stałym i wyraźnym rytmie, aby zachęcić pacjenta do poruszania się w takt muzyki, co może prowadzić do poprawy koordynacji i płynności chodu. Badania pokazują, że rytmiczne bodźce dźwiękowe mogą także pobudzać obszary mózgu odpowiedzialne za kontrolę ruchów, co jest szczególnie korzystne dla pacjentów z Parkinsonem. Wobec tego, wybór muzyki rytmicznej jest zgodny z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej, gdzie celem jest nie tylko rehabilitacja fizyczna, ale również wsparcie psychiczne poprzez stymulację sensoryczną.
Pytanie 26

Z jakim specjalistą terapeuta zajęciowy powinien podjąć współpracę, aby rozszerzyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy oraz ułatwić mu samodzielne załatwianie spraw urzędowych?

A. Z pedagogiem specjalnym
B. Z pracownikiem socjalnym
C. Z fizjoterapeutą
D. Z logopedą

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Współpraca terapeuty zajęciowego z pracownikiem socjalnym jest kluczowa, ponieważ obydwie te profesje mają na celu wspieranie osób w ich codziennym funkcjonowaniu oraz w procesie usamodzielnienia się. Pracownik socjalny dysponuje wiedzą na temat dostępnych zasobów społecznych, programów wsparcia i instytucji, które mogą pomóc uczestnikom w załatwianiu spraw urzędowych. Na przykład, pracownik socjalny może pomóc w uzyskaniu zasiłków, mieszkań czy pomocy w sytuacjach kryzysowych, co jest niezwykle ważne dla osób korzystających z usług środowiskowego domu samopomocy. Dzięki współpracy terapeuta może zyskać dostęp do istotnych informacji oraz narzędzi, które ułatwią uczestnikom budowanie ich własnej sieci wsparcia społecznego. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami holistycznego wsparcia, gdzie uwzględnia się różne aspekty życia klienta i dąży do jego pełnej integracji w społeczności lokalnej. Dobrą praktyką jest także organizowanie wspólnych spotkań i warsztatów, które umożliwiają wymianę doświadczeń i lepsze zrozumienie potrzeb uczestników.
Pytanie 27

Terapeuta, który w trakcie rozmowy z pacjentem utrzymywał kontakt wzrokowy oraz stosował techniki klaryfikacji, zrealizował wymagania

A. asertywnego zachowania
B. konstruktywnego udzielania informacji zwrotnej
C. motywacji o charakterze wewnętrznym
D. aktywnego słuchania

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aktywne słuchanie to kluczowa umiejętność w terapii, polegająca na pełnym zaangażowaniu w rozmowę z podopiecznym. Utrzymywanie kontaktu wzrokowego jest jednym z najważniejszych elementów aktywnego słuchania, ponieważ sygnalizuje, że terapeuta jest zainteresowany i skoncentrowany na rozmówcy. Klaryfikacja, czyli proces dopytywania się o szczegóły i wyjaśniania wątpliwości, pozwala na lepsze zrozumienie emocji i myśli podopiecznego. W praktyce, terapeuta może na przykład powtórzyć lub sparafrazować to, co powiedział podopieczny, aby upewnić się, że obie strony mają tę samą perspektywę. Takie zachowanie wspiera budowanie zaufania oraz otwartej komunikacji, co jest fundamentalne w efektywnej terapii. Standardy etyczne w psychoterapii, takie jak te opracowane przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA), podkreślają znaczenie aktywnego słuchania jako kluczowego elementu skutecznej praktyki terapeutycznej. Poprzez aktywne słuchanie terapeuta nie tylko odkrywa głębsze potrzeby klienta, ale również wspiera jego proces samopoznania i refleksji.
Pytanie 28

Osoba ta bierze udział w zajęciach skoncentrowanych na realizacji złożonych, ale opanowanych 1 rutynowych czynności ruchowych, które wymagają zapamiętania prostych umiejętności oraz kolejności ich wykonania, takich jak zakładanie odzieży. Terapeuta powinien zorganizować te zajęcia w kontekście problemu

A. atoni
B. apraksji
C. afazji
D. aleksji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Apraksja to zaburzenie, które dotyczy zdolności do wykonywania zaplanowanych, złożonych ruchów, mimo że nie ma problemów z siłą czy koordynacją. Osoby z apraksją mogą mieć trudności w wykonywaniu codziennych czynności, takich jak ubieranie się, co wymaga pamięci o sekwencji działań. Zajęcia ukierunkowane na naukę i utrwalanie prostych umiejętności oraz ich kolejności są kluczowe w rehabilitacji osób z tym zaburzeniem. Terapeuta powinien zastosować techniki, takie jak modelowanie, powtarzanie oraz użycie wizualnych wskazówek, aby wspierać pacjenta w nauce. Przykładowo, wykorzystanie obrazków przedstawiających poszczególne etapy ubierania się może pomóc w ułatwieniu zapamiętywania kolejności czynności. Ważne jest również dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest zgodne z zasadami person-centered therapy, które zakładają, że terapie powinny być skrojone na miarę potrzeb i możliwości pacjenta.
Pytanie 29

Mieszkanka placówki wsparcia społecznego ma dużą pasję do robienia na drutach w swoim pokoju. Aby zachęcić ją do nawiązywania nowych relacji, terapeuta powinien

A. zaproponować jej udział w zajęciach tkackich w grupie
B. poprosić ją o stworzenie gazetki na temat zainteresowań innych mieszkańców
C. zaproponować jej udział w grupowych zajęciach dziewiarskich
D. zorganizować wystawę jej dzieł w galerii ośrodka

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Propozycja uczestnictwa w grupowych zajęciach dziewiarskich jest trafnym rozwiązaniem, ponieważ takie zajęcia sprzyjają integracji społecznej oraz nawiązywaniu nowych znajomości wśród mieszkańców. Wspólne wykonywanie prac na drutach w grupie nie tylko pozwala na wymianę doświadczeń i technik, ale także stwarza przestrzeń do budowania relacji interpersonalnych. W kontekście terapii zajęciowej kluczowe jest, aby uczestnicy czuli się częścią społeczności, co może istotnie wpłynąć na ich samopoczucie oraz motywację do aktywności. Dodatkowo, w zajęciach grupowych uczestnicy mogą korzystać z różnorodnych pomocy terapeutycznych i technik, co wpływa na rozwój ich umiejętności. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na rozwijanie umiejętności społecznych oraz osobistych w kontekście wspólnego działania. Wspólne zajęcia mogą również ułatwiać nawiązywanie dialogu, co jest kluczowe dla integracji w społeczności domów pomocy społecznej.
Pytanie 30

Który dokument prawny nakłada na warsztaty terapii zajęciowej obowiązek prowadzenia dokumentacji zawierającej informacje o działalności rehabilitacyjnej danego warsztatu?

A. Ustawa o spółdzielniach socjalnych
B. Ustawa o fundacjach
C. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego
D. Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych stanowi podstawowy akt prawny regulujący funkcjonowanie warsztatów terapii zajęciowej. Zgodnie z tą ustawą, warsztaty są zobowiązane do prowadzenia dokumentacji, która obejmuje szczegółowe informacje dotyczące ich działalności rehabilitacyjnej, w tym planów zajęć, metod rehabilitacji oraz postępów uczestników. W praktyce oznacza to, że organizacje te muszą systematycznie monitorować efektywność oferowanych programów oraz dostosowywać je do indywidualnych potrzeb uczestników. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami niepełnosprawnymi, które kładą nacisk na personalizację i ciągłe doskonalenie usług. Dobre praktyki w tym zakresie sugerują także, aby dokumentacja była regularnie aktualizowana i dostępna dla wszystkich zainteresowanych, co wspiera transparentność i jakość świadczonych usług. Warto zwrócić uwagę, że zgodność z tymi wymaganiami ma kluczowe znaczenie nie tylko dla zapewnienia efektywności rehabilitacji, ale również dla ewentualnych kontrol i audytów, które mogą być przeprowadzane przez organy nadzorujące.
Pytanie 31

Podopieczny cieszy się oglądaniem programów telewizyjnych. Jak terapeuta może wpłynąć na polepszenie jego umiejętności społecznych?

A. wspólne przeglądanie oferty programowej telewizji
B. okazanie wartości programów telewizyjnych
C. zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych
D. zaproszenie do udziału w projekcjach filmowych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych jest skutecznym podejściem do poprawy uspołecznienia podopiecznego, ponieważ umożliwia on aktywne uczestnictwo w interakcji z innymi osobami, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wspólne oglądanie programów telewizyjnych oraz dyskusje na ich temat sprzyjają wymianie myśli i doświadczeń, co może wzmacniać poczucie przynależności do grupy. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii grupowej, które kładą nacisk na współpracę i wzajemne wsparcie. Dodatkowo, grupowe dyskusje mogą pomóc w rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, krytycznego myślenia oraz empatii. Przykładami takich spotkań mogą być regularne sesje, podczas których omawiane są różne aspekty poruszane w oglądanych programach, co dodatkowo motywuje uczestników do aktywności i dzielenia się własnymi spostrzeżeniami. Takie wydarzenia mogą być doskonałą okazją do nauki współpracy w zespole oraz budowania relacji interpersonalnych, co ma ogromne znaczenie w kontekście rehabilitacji społecznej.
Pytanie 32

U pacjenta po amputacji kończyn dolnych, który obawia się, że nie będzie w stanie kontynuować swojej pasji związanej z podróżowaniem i fotografowaniem, występuje deprywacja potrzeby

A. samorealizacji
B. przynależności
C. miłości
D. szacunku

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "samorealizacji" jest poprawna, ponieważ odnosi się do najważniejszej potrzeby jednostki w kontekście psychologii humanistycznej, zgodnie z teorią Abrahama Maslowa. Samorealizacja wiąże się z dążeniem do osiągnięcia pełni swojego potencjału oraz realizacji osobistych pasji i celów. W przypadku osoby po amputacji kończyn dolnych, obawy o niemożność podróżowania i fotografowania wskazują na obawę o brak możliwości spełnienia siebie w ważnych dla niej dziedzinach. Aby wspierać tę osobę, istotne jest stworzenie warunków, które umożliwią jej adaptację do nowej sytuacji i znalezienie alternatywnych sposobów na realizację pasji. Przykłady wsparcia obejmują rehabilitację, której celem jest wypracowanie nowych umiejętności mobilności, oraz programy edukacyjne, które uczą technik fotografowania przy użyciu dostosowanego sprzętu. Wsparcie środowiskowe i psychologiczne również odgrywa kluczową rolę w procesie samorealizacji, umożliwiając jednostce dążenie do celów, które są dla niej znaczące.
Pytanie 33

Terapeuta zajęciowy, planując działania wspierające pozytywne wzorce i właściwe nawyki ruchowe u pacjenta po udarze mózgu, powinien wziąć pod uwagę wskazówki

A. psychiatry
B. fizjoterapeuty
C. protetyka
D. logopedy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź wskazująca na fizjoterapeutę jako osobę, która powinna być uwzględniona w procesie rehabilitacji pacjenta po udarze mózgu, jest właściwa. Terapeuta zajęciowy, pracując z pacjentami, powinien ściśle współpracować z fizjoterapeutami, którzy mają kluczową wiedzę na temat mechanizmów ruchowych, rehabilitacji funkcji ruchowych oraz sposobów przywracania sprawności ruchowej. Dobre praktyki w rehabilitacji neurologicznej podkreślają znaczenie indywidualizacji programu terapeutycznego, co oznacza, że każda czynność powinna być dostosowana do specyficznych potrzeb i ograniczeń pacjenta. Przykładowo, fizjoterapeuta może doradzić, jakie ćwiczenia będą najbardziej efektywne w poprawie siły mięśniowej oraz koordynacji ruchowej, co jest kluczowe w procesie powrotu do codziennych aktywności. Integracja zaleceń fizjoterapeutycznego umożliwia również monitorowanie postępów, dostosowywanie terapii oraz wprowadzanie nowych technik terapeutycznych, co jest fundamentem skutecznej rehabilitacji po udarze mózgu.
Pytanie 34

Które z poniższych działań terapeuta zajęciowy powinien wdrożyć w pracy z osobą po udarze mózgu?

A. Zajęcia z zakresu matematyki
B. Intensywne treningi wytrzymałościowe
C. Ćwiczenia koordynacji ręka-oko
D. Programowanie komputerowe

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Ćwiczenia koordynacji ręka-oko są kluczowe w terapii zajęciowej dla osób po udarze mózgu. Udar często wpływa na kontrolę motoryczną, powodując problemy z precyzyjnymi ruchami, a zwłaszcza z koordynacją ruchów rąk i oczu. Dzięki odpowiednio dobranym ćwiczeniom, pacjenci mogą poprawić swoje umiejętności w tym zakresie, co ma bezpośrednie przełożenie na ich codzienne funkcjonowanie. Przykładowo, lepsza koordynacja ręka-oko ułatwia wykonywanie czynności takich jak pisanie, jedzenie czy ubieranie się. Ważne jest, aby ćwiczenia były dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i stopnia jego zaawansowania, co pozwala na stopniowe zwiększanie poziomu trudności. Warto również wspomnieć, że takie ćwiczenia są zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, gdzie kluczowe jest skupienie się na funkcjonalności i poprawie jakości życia pacjenta. Terapeuci zajęciowi często wykorzystują różnorodne narzędzia, takie jak piłki, układanki czy specjalistyczne programy komputerowe, aby maksymalizować efektywność terapii. Właściwie prowadzone ćwiczenia mogą znacznie przyspieszyć proces rehabilitacji i pomóc pacjentom w odzyskaniu sprawności.
Pytanie 35

Nieodzownym składnikiem dokumentacji indywidualnej lub grupowej używanej w każdej placówce dziennego pobytu są zapisy odnoszące się do

A. uczestnictwa w zajęciach
B. poniesionych kosztów
C. rodzajów terapii zajęciowej
D. realizowanych zadań

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Twoja odpowiedź na to, że obecność na zajęciach jest ważna w dokumentacji, jest całkiem trafna. Obecność uczestników rzeczywiście ma duże znaczenie, bo pokazuje, jak dobrze terapia działa i ile w tym zaangażowania ze strony beneficjentów. Z tego, co wiem, różne instytucje zajmujące się opieką społeczną i terapią zajęciową kładą duży nacisk na to, żeby śledzić frekwencję. Dzięki temu można sprawdzić, czy terapia przynosi efekty, a także zauważyć, kto może potrzebować dodatkowej pomocy. Często zdarza się, że na podstawie analiz frekwencji programy terapeutyczne dostosowują swoje metody do potrzeb uczestników. Takie podejście pomaga lepiej zrozumieć, co jest potrzebne, a efekty są zazwyczaj lepsze. Zresztą, monitorowanie obecności to także sposób na to, żeby być w zgodzie z zasadami przejrzystości i odpowiedzialności w placówkach. W skrócie, dobrze, że dostrzegasz te aspekty w swojej odpowiedzi.
Pytanie 36

Osoba chora na schizofrenię nie dba o higienę, nie stylizuje fryzury, ani nie troszczy się o prezentowanie schludnego wyglądu. Co to opisuje w kontekście deprywacji potrzeb?

A. poznawczych i psychologicznych
B. higienicznych i estetycznych
C. uznania i szacunku
D. bezpieczeństwa i afiliacji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb higienicznych i estetycznych jest trafna, ponieważ opisane zachowania chorego na schizofrenię wskazują na brak dbałości o osobisty wygląd i higienę. W kontekście schizofrenii, pacjenci mogą doświadczać objawów negatywnych, które obejmują spadek motywacji do wykonywania codziennych czynności, w tym dbałości o siebie. Deprywacja potrzeb higienicznych oznacza, że jednostka nie tylko zaniedbuje podstawowe czynności pielęgnacyjne, ale także może odczuwać brak zainteresowania swoim wyglądem, co jest istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia psychicznego. Praktyczne przykłady obejmują sytuacje, w których terapeuci lub opiekunowie muszą interweniować, aby pomóc pacjentom w przywracaniu codziennych nawyków higienicznych, co może być kluczowe dla ich rehabilitacji. Wspieranie pacjentów w powrocie do zdrowia często wymaga zrozumienia ich potrzeb w zakresie higieny oraz wrażliwości na ich indywidualne problemy. Standardy opieki psychologicznej podkreślają znaczenie rehabilitacji psychospołecznej, która uwzględnia takie aspekty, a także promuje działania mające na celu poprawę jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi.
Pytanie 37

Osoba z nadmiernym napięciem w mięśniach oraz trudnościami w koordynacji ruchowej interesuje się zwierzętami i pragnie się nimi zajmować. Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w celu wspierania jego aktywności fizycznej?

A. Ludoterapię
B. Hilaroterapię
C. Silwoterapię
D. Hipoterapię

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Hipoterapia jest metodą terapeutyczną, w której wykorzystuje się konie w celu poprawy stanu zdrowia psychofizycznego pacjentów. W kontekście podopiecznego z nadmiernym napięciem mięśniowym oraz zaburzeniami w zakresie koordynacji ruchowej, hipoterapia stanowi doskonały wybór. Dzięki kontaktowi z koniem, pacjent angażuje się w różnorodne formy aktywności fizycznej, co przyczynia się do redukcji napięcia mięśniowego oraz rozwijania umiejętności motorycznych. Konie poruszają się w sposób dynamiczny, co wymusza na jeźdźcu dostosowanie swojego ciała do ruchów zwierzęcia, co znacząco wpływa na poprawę równowagi, koordynacji oraz propriocepcji. Ponadto, hipoterapia ma również walory psychiczne – kontakt ze zwierzęciem może przynieść ulgę w stresie oraz poprawić samopoczucie emocjonalne pacjenta. W praktyce terapeuci zajęciowi często łączą hipoterapię z innymi formami terapii, co potęguje efekty terapeutyczne i wspiera szerokie spektrum rozwoju podopiecznego. Warto również zaznaczyć, że hipoterapia jest zgodna z zaleceniami medycznymi oraz standardami terapii zajęciowej, co potwierdza jej skuteczność w pracy z osobami z różnymi niepełnosprawnościami.
Pytanie 38

Jakie materiały i narzędzia powinien rozważyć terapeuta przy tworzeniu wyposażenia pracowni stolarskiej?

A. Czółenka, szydełka, snowalnie, przędze
B. Dłuta, przyrznice, ściski, bejce
C. Nożyczki, stemple, szablony, farby
D. Noże, cyrkle, szywnice, tekturę

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Dłuta, przyrznice, ściski i bejce to naprawdę podstawowe narzędzia w stolarce. Dłuta są mega ważne, bo pozwalają na precyzyjne rzeźbienie i wycinanie szczegółów w drewnie. Dzięki nim można naprawdę wyczarować fajne detale. Przyrznice? No, to one pomagają w łączeniu elementów w konstrukcjach i to dosłownie zmienia całą jakość projektu. Ściski z kolei są super przydatne do trzymania wszystkiego w kupie, kiedy kleimy albo montujemy, więc to też niezbędnik. Bejce za to dodają pięknych kolorów do drewna i chronią je przed różnymi uszkodzeniami. Wybierając te narzędzia, robimy to, co najlepsi w stolarstwie robią od lat, bo precyzja i jakość to klucz do udanych projektów.
Pytanie 39

W regulaminie pracowni krawieckiej nie powinny znajdować się zapisy dotyczące

A. przestrzegania reguł współpracy i komunikacji w grupie
B. zachowania dyscypliny pracy oraz odpowiedzialności za sprzęt
C. opisu przeprowadzania czynności kroju i szycia
D. przestrzegania zasad bezpieczeństwa oraz higieny pracy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Opis wykonywania czynności kroju i szycia nie jest odpowiednim zapisem w regulaminie pracowni krawieckiej, ponieważ takie szczegóły powinny być umieszczone w odrębnych dokumentach, takich jak instrukcje robocze czy podręczniki technologiczne. Regulamin powinien koncentrować się na ogólnych zasadach funkcjonowania pracowni, w tym na normach bezpieczeństwa, które są kluczowe w kontekście ochrony zdrowia pracowników. Przykładem dobrych praktyk branżowych jest stosowanie regulaminów, które jasno określają zasady dotyczące BHP, współpracy w zespole oraz odpowiedzialności za powierzony sprzęt. Tego rodzaju zapisy są niezbędne, aby zminimalizować ryzyko wypadków oraz stworzyć harmonijną atmosferę pracy. W praktyce, regulamin powinien być łatwo dostępny dla wszystkich pracowników, a jego przestrzeganie powinno być regularnie monitorowane poprzez szkolenia i audyty. Wprowadzenie tego rodzaju standardów nie tylko podnosi bezpieczeństwo, ale także efektywność pracy w zespole. Każdy pracownik powinien znać zasady zawarte w regulaminie, co przyczynia się do lepszego zrozumienia ról i odpowiedzialności w grupie.
Pytanie 40

Określ kluczowy cel aktywizacji zawodowej osób z niepełnosprawnościami?

A. Przywrócenie zdolności do uczestnictwa w rynku pracy.
B. Przywrócenie niezależności w realizacji ról.
C. Redukcja fizycznych i psychicznych skutków niepełnosprawności.
D. Wyrównanie różnic w warunkach życia.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Główne zadanie aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych polega na przywróceniu ich zdolności do aktywności na rynku pracy, co jest kluczowe dla ich integracji społecznej i ekonomicznej. Osoby te często borykają się z różnorodnymi ograniczeniami, które mogą wpływać na ich umiejętności zawodowe. Aktywizacja zawodowa obejmuje działania takie jak doradztwo zawodowe, szkolenia, programy stażowe oraz wsparcie w znalezieniu zatrudnienia. Przykładem może być programy zatrudnienia wspieranego, które oferują pomoc w adaptacji do miejsca pracy oraz modyfikację stanowisk pracy, aby dostosować je do indywidualnych potrzeb pracowników. Zgodnie z zasadami równego traktowania oraz konwencjami międzynarodowymi, takie jak Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, aktywizacja zawodowa nie tylko podnosi jakość życia osób niepełnosprawnych, ale także przyczynia się do ich pełnego uczestnictwa w życiu społecznym i ekonomicznym. Efektywne wdrażanie takich strategii przyczynia się do zmniejszenia wykluczenia społecznego oraz promowania różnorodności w miejscu pracy.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej