Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 17:16
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 17:17

Egzamin niezdany

Wynik: 13/40 punktów (32,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką grubość powinny mieć spoiny wsporcze (poziome) w tradycyjnych murach wykonanych z cegły ceramicznej?

A. 6 - 9 mm

B. 15 - 20 mm

C. 3 - 5 mm

D. 10 - 17 mm

Prawidłowe określenie grubości spoin wspornych w murach ceramicznych ma kluczowe znaczenie dla stabilności i wytrzymałości budowli. Odpowiedzi, które wskazują na grubości takie jak 6-9 mm, 3-5 mm czy 15-20 mm, opierają się na niepełnym zrozumieniu wymagań dotyczących materiałów oraz ich właściwości. Zbyt małe spoiny, takie jak 3-5 mm czy 6-9 mm, mogą nie zapewniać odpowiedniego wypełnienia zaprawy, co prowadzi do słabego połączenia cegieł. Takie podejście naraża konstrukcję na różne uszkodzenia, takie jak pęknięcia czy odspojenie, które mogą mieć poważne konsekwencje w dłuższym okresie eksploatacji. Z drugiej strony, zbyt szerokie spoiny, takie jak 15-20 mm, mogą powodować problemy z przejmowaniem obciążeń oraz nieefektywne wykorzystanie materiałów budowlanych, co prowadzi do zwiększenia kosztów i potencjalnych defektów budowlanych. Właściwe dobieranie grubości spoin jest kluczowe w kontekście zgodności z normami budowlanymi, które zalecają określone grubości dla zapewnienia odpowiednich parametrów technicznych. Dlatego warto zapoznać się z obowiązującymi standardami, aby unikać typowych błędów projektowych i budowlanych, które mogą skutkować poważnymi problemami w przyszłości.

Pytanie 2

Do tworzenia tynków zabezpieczających przed promieniowaniem rentgenowskim, wykorzystywanych w pomieszczeniach pracowni diagnostycznych, stosuje się zaprawy z dodatkiem kruszywa

A. granitowego

B. barytowego

C. wapiennego

D. bazaltowego

Wybór kruszywa wapiennego, granitowego czy bazaltowego nie jest właściwy w kontekście ochrony przed promieniowaniem rentgenowskim. Kruszywo wapienne, mimo że jest powszechnie używane w budownictwie, ma niską gęstość, co sprawia, że nie jest w stanie skutecznie blokować promieniowania ionizującego. Jego zastosowanie w tynkach ochronnych nie zapewni wystarczającej bariery dla promieni X, przez co narażałoby osoby znajdujące się w pobliżu na niebezpieczne poziomy promieniowania. Granit i bazalt, choć charakteryzują się większą gęstością niż wapń, również nie są odpowiednie ze względu na swoje właściwości fizyczne. Granite, jako materiał naturalny, jest ciężki i trudny w obróbce, a jego zdolności ochronne w kontekście promieniowania są ograniczone. Bazalt, będący wynikiem wulkanicznej działalności, również nie dostarcza potrzebnej ochrony przed promieniowaniem rentgenowskim. Wybierając materiał do tynków ochronnych, kluczowe jest zrozumienie, że efektywność ochrony przed promieniowaniem zależy głównie od gęstości i specyfikacji chemicznych materiału, co czyni baryt jedynym słusznym rozwiązaniem w tym przypadku. Powszechnym błędem w myśleniu jest zakładanie, że większa masa materiału automatycznie przekłada się na lepszą ochronę, podczas gdy najważniejsza jest ich odpowiednia struktura i rodzaj.

Pytanie 3

Kiedy wykonuje się poziomą izolację przeciwwilgociową na ścianie fundamentowej?

A. z papy asfaltowej

B. z polistyrenu ekstrudowanego

C. ze styropianu

D. z folii paroizolacyjnej

Izolacja przeciwwilgociowa ściany fundamentowej jest niezbędna dla ochrony konstrukcji przed działaniem wody, jednak zastosowanie materiałów innych niż papa asfaltowa może być nieodpowiednie. Styropian, mimo że jest materiałem o dobrych właściwościach termoizolacyjnych, nie zapewnia wystarczającej ochrony przed wilgocią. Jego struktura jest porowata, co może prowadzić do absorpcji wody, a w efekcie do uszkodzeń fundamentów oraz osłabienia całej konstrukcji. Polistyren ekstrudowany, chociaż lepszy od styropianu pod względem trwałości i odporności na wilgoć, nie jest przeznaczony do stosowania jako materiał izolacyjny w bezpośrednim kontakcie z wodą gruntową. Użycie folii paroizolacyjnej w tym kontekście również jest niewłaściwe, ponieważ folia ma inne przeznaczenie – jej główną funkcją jest ochrona przed migracją pary wodnej, a nie wody gruntowej. Izolacja fundamentów musi być wykonana z materiałów odpornych na długotrwałe działanie wody, co wyklucza stosowanie nieodpowiednich produktów. Niewłaściwy dobór materiałów do izolacji fundamentów może prowadzić do poważnych problemów, takich jak infiltracja wilgoci, co z kolei może prowadzić do powstawania pleśni, rozwoju grzybów oraz uszkodzeń strukturalnych budynku. Dlatego kluczowe jest, aby zawsze stosować się do rekomendacji branżowych i standardów budowlanych przy wyborze materiałów do izolacji przeciwwilgociowej.

Pytanie 4

W budynkach z cegły ceramicznej z użyciem zaprawy cementowo-wapiennej, dylatacje należy umieszczać co ile?

A. 50 m

B. 25 m

C. 40 m

D. 60 m

Przerwy dylatacyjne w budynkach murowanych z cegły ceramicznej na zaprawie cementowo-wapiennej powinny być rozmieszczane co 60 m, zgodnie z obowiązującymi normami budowlanymi. Dylatacje mają na celu kompensację ruchów termicznych, wilgotnościowych oraz osiadania konstrukcji. W przypadku dużych budowli, zwłaszcza o dużych powierzchniach, brak odpowiednich dylatacji może prowadzić do powstawania pęknięć i uszkodzeń strukturalnych, co przyczynia się do kosztownych napraw. Na przykład w przypadku budynków przemysłowych, takich jak magazyny czy hale produkcyjne, które charakteryzują się dużymi przeszklonymi powierzchniami, stosowanie dylatacji co 60 m minimalizuje ryzyko wystąpienia deformacji konstrukcji. Warto również podkreślić, że rozmieszczenie dylatacji powinno uwzględniać lokalne warunki klimatyczne oraz charakterystykę materiałów, co jest istotne dla zapewnienia długowieczności i stabilności budowli.

Pytanie 5

Na rysunku przedstawiono lico kamiennego muru

A. dzikiego.

B. cyklopowego.

C. rzędowego.

D. warstwowego.

Jeśli wybrałeś inne typy murów, to może być trochę mylące. Na przykład, mur rzędowy to ten, gdzie kamienie są układane w regularne poziome rzędy, co daje większą stabilność, ale nie pasuje do tego, o czym mówimy. Z kolei mur cyklopowy składa się z dużych bloków, a w murze dzikim nie masz takich jednorodnych kawałków, więc to też nie to. Ludzie czasem mylą te mury, ale mają różne cechy. Mur warstwowy, jak sama nazwa wskazuje, ma wyraźne warstwy, co jest całkowicie sprzeczne z chaotycznym stylem muru dzikiego. Takie pomyłki mogą się zdarzyć, gdy nie do końca znamy różne techniki budowlane. Rozumienie tych różnic jest ważne dla każdego, kto pracuje w budownictwie czy architekturze, bo pozwala na lepsze planowanie funkcjonalnych i ładnych rozwiązań.

Pytanie 6

Jeśli wydano 1 000 zł na materiały, a wydatki na robociznę stanowią 80 % kosztów materiałów, to całkowite koszty robocizny i materiałów wynoszą

A. 1 080 zł

B. 1 800 zł

C. 1 020 zł

D. 1 200 zł

Aby obliczyć łączne koszty robocizny i materiałów, należy najpierw określić wysokość kosztów robocizny, które wynoszą 80% od wartości zakupionych materiałów. Koszty materiałów wynoszą 1 000 zł, więc 80% z tej kwoty obliczamy jako 0,8 * 1 000 zł, co daje 800 zł. Następnie dodajemy te koszty do kosztów materiałów, co daje 1 000 zł + 800 zł = 1 800 zł. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie zarządzania kosztami, które zalecają dokładne wyliczanie wszystkich wydatków związanych z projektem. W kontekście budżetowania, istotne jest uwzględnianie nie tylko bezpośrednich kosztów materiałów, ale także kosztów robocizny, co pozwala na uzyskanie pełnego obrazu finansowego projektu. Przykładem zastosowania tego typu obliczeń jest planowanie budowy, gdzie można oszacować całkowite wydatki przed rozpoczęciem prac, co wpływa na lepsze zarządzanie budżetem.

Pytanie 7

Na którym rysunku przedstawiono cegłę kratówkę?

A. B.

B. A.

C. D.

D. C.

Cegła kratówka jest specyficznym rodzajem cegły, która wyróżnia się dużą ilością otworów, co wpływa na jej właściwości izolacyjne oraz wytrzymałościowe. Wybór odpowiedniej cegły jest kluczowy w procesie budowlanym, ponieważ jej właściwości determinują efektywność energetyczną budynku oraz jego trwałość. Cegła oznaczona literą C, zgodnie z przedstawionym zdjęciem, posiada regularnie rozmieszczone otwory, co jest charakterystyczne dla cegły kratówki. Dzięki tym otworom, materiał zyskuje na lekkości, a jednocześnie zachowuje odpowiednią wytrzymałość. W praktyce cegły kratówki są wykorzystywane w ścianach działowych i konstrukcjach nośnych, gdzie kluczowe jest osiągnięcie odpowiedniej równowagi pomiędzy masą a wytrzymałością. Dobrą praktyką w budownictwie jest stosowanie projektów, które uwzględniają właściwości materiałów budowlanych, co przekłada się na efektywność energetyczną i oszczędność kosztów eksploatacyjnych budynków.

Pytanie 8

Ocena odchylenia powierzchni ściany od płaszczyzny polega na

A. weryfikacji pionowości i poziomości ściany z wykorzystaniem poziomnicy oraz łaty dwumetrowej

B. sprawdzeniu równości ściany za pomocą poziomnicy wężowej

C. zmierzeniu prześwitu pomiędzy łatą o długości 2 m, umieszczoną na powierzchni ściany, a tą powierzchnią

D. zmierzeniu prześwitu pomiędzy łatą o długości 1 m, umieszczoną na powierzchni ściany, a tą powierzchnią

Analiza odchylenia murów to rzeczywiście ważny element w budownictwie, ale muszę przyznać, że nie wszystkie metody są skuteczne. Pomiar krótką łatą, na przykład 1 m, nie daje nam pełnego obrazu równości muru. Krótsza łata może czasem zafałszować rzeczywistość, szczególnie przy dłuższych odcinkach. A używanie poziomnicy z łatą dwumetrową nie jest dobrym pomysłem, bo te narzędzia pokazują, czy ściana jest prosta w jednym punkcie, a nie na całej długości. Choć poziomica wężowa może być użyteczna w niektórych sytuacjach, to jednak nie jest standardowym sposobem na pomiar równości muru. Czasem, jeśli korzystamy z tych metod, można dojść do błędnych wniosków o jakości konstrukcji, a w dłuższym okresie to może prowadzić do problemów, jak niezgodności z normami czy dodatkowe koszty napraw. Dlatego warto korzystać z narzędzi, które są zgodne ze standardami i gwarantują dobre wyniki, a w przypadku muru najlepiej sprawdza się łata o długości 2 m.

Pytanie 9

Który z podanych tynków należy do tynków o cienkiej warstwie?

A. Wypalony

B. Ciepłochronny

C. Akrylowy

D. Ciągnięty

Tynki ciągnione, wypalane oraz ciepłochronne różnią się od tynków akrylowych pod względem składu, przeznaczenia oraz metody aplikacji, co sprawia, że nie mogą być zaliczane do tynków cienkowarstwowych. Tynki ciągnione, stosowane przede wszystkim w budownictwie, mają zazwyczaj większą grubość i są kładzione w sposób tradycyjny za pomocą narzędzi takich jak kielnie. Tego typu tynki, często cementowe lub wapienne, służą głównie do wyrównywania powierzchni oraz przygotowania podłoża pod dalsze prace wykończeniowe. Z kolei tynki wypalane, które są tworzone na bazie ceramiki, są stosowane głównie w obiektach przemysłowych i nie są przystosowane do cienkowarstwowych aplikacji. Tynki ciepłochronne natomiast, choć ważne w kontekście izolacji termicznej budynków, również nie spełniają norm cienkowarstwowych, ponieważ ich grubość często przekracza 3 mm. Często pojawia się błędne myślenie, że tynki mogą być klasyfikowane jedynie na podstawie ich funkcji izolacyjnej lub estetycznej, podczas gdy kluczowym kryterium jest również ich grubość oraz sposób aplikacji. Dlatego ważne jest zrozumienie różnorodności tynków dostępnych na rynku oraz ich właściwości, aby podejmować właściwe decyzje w zakresie wyboru odpowiedniego materiału do określonych zastosowań budowlanych.

Pytanie 10

Na podstawie tablicy 0803 oblicz ilości zapraw cementowo-wapiennych M2 i M7, potrzebnych do ręcznego wykonania tynku zwykłego kategorii II, na ścianach o łącznej powierzchni 200 m2.

A. M2 - 1,86 m3 i M7 - 0,20 m3

B. M2 - 2,06 m3 i M7 - 0,21 m3

C. M2 - 4,12 m3 i M7 - 0,42 m3

D. M2 - 3,72 m3 i M7 - 0,40 m3

Odpowiedź M2 - 3,72 m3 i M7 - 0,40 m3 jest prawidłowa, ponieważ obliczenia oparte są na danych zawartych w tabeli 0803, która określa ilości zapraw potrzebnych do tynków w zależności od ich kategorii oraz powierzchni. Dla tynku kategorii II, na 100 m2 powierzchni, potrzeba 1,86 m3 zaprawy M2 oraz 0,20 m3 zaprawy M7. Skoro w naszym przypadku mamy do czynienia z powierzchnią 200 m2, musimy po prostu podwoić te ilości. Otrzymujemy zatem 3,72 m3 zaprawy M2 i 0,40 m3 zaprawy M7. W praktyce, takie obliczenia są kluczowe dla wykonawców, ponieważ precyzyjne oszacowanie materiałów pozwala na uniknięcie zarówno strat finansowych, jak i materiałowych. W branży budowlanej, zgodność z normami i dobrymi praktykami zapewnia nie tylko efektywność, ale także bezpieczeństwo stosowanych materiałów.

Pytanie 11

Do sporządzenia zaprawy cementowo-wapiennej odmiany E zaplanowano użycie 100 dm³ cementu. Korzystając z informacji zawartych w tabeli określ, ile pozostałych składników należy przygotować do jej wykonania.

Proporcje składników (mierzone objętościowo)		Symbol odmiany
Zaprawy cementowe	odmiana 1 : 2	A
	odmiana 1 : 3	B
	odmiana 1 : 4	C
Zaprawy cementowo-wapienne	odmiana 1 : 0,25 : 3	D
	odmiana 1 : 0,5 : 4	E
	odmiana 1 : 1 : 6	F
	odmiana 1 : 2 : 9	G
Zaprawy wapienne	odmiana 1 : 1,5	H
	odmiana 1 : 2	I
	odmiana 1 : 4	J

A. 50 dm3 wapna i 400 dm3 piasku.

B. 50 dm3 piasku i 400 dm3 wapna.

C. 50 dm3 piasku i 200 dm3 wapna.

D. 50 dm3 wapna i 200 dm3 piasku.

Wybór niewłaściwych proporcji składników do zaprawy cementowo-wapiennej może prowadzić do znacznych problemów związanych z jakością i wytrzymałością gotowego materiału. Propozycje, takie jak użycie 200 dm3 wapna czy 200 dm3 piasku wbrew wskazanym wymaganiom, świadczą o nieporozumieniu w zakresie proporcji, które są kluczowe dla uzyskania odpowiednich parametrów zaprawy. W przypadku nadmiaru wapna, może dojść do obniżenia wytrzymałości mechanicznej, co prowadzi do ryzyka rozwarstwienia się zaprawy oraz powstawania pęknięć. Z kolei zbyt duża ilość piasku w stosunku do innych składników może skutkować niską spójnością mieszanki, co negatywnie wpłynie na jej zdolność do przenoszenia obciążeń. Kluczowym aspektem jest również zrozumienie, że właściwe proporcje są oparte na przepisach i normach branżowych, które definiują wymagania dla poszczególnych typów zapraw. Aby uniknąć błędów, istotne jest zrozumienie, jakie właściwości chcemy uzyskać z zaprawy oraz jak różne składniki wpływają na jej zachowanie w czasie. Zastosowanie niewłaściwych proporcji nie tylko zwiększa ryzyko uszkodzeń strukturalnych, ale także prowadzi do nadmiernych kosztów związanych z poprawkami i przystosowaniem struktury budowlanej do wymagań technicznych.

Pytanie 12

Uszkodzenie tynku przedstawione na rysunku to

A. wysolenie.

B. odbarwienie.

C. zabrudzenie.

D. pęknięcie.

Zabrudzenia, pęknięcia i odbarwienia to zjawiska, które mogą występować na tynku, ale nie są one tożsame z wysoleniem i nie wyjaśniają przedstawionego na zdjęciu problemu. Zabrudzenie tynku polega na osadzaniu się na jego powierzchni zanieczyszczeń, takich jak kurz, smog czy plamy, co najczęściej jest efektem eksploatacji budynku. Pęknięcia natomiast są mechanicznymi uszkodzeniami, które mogą być spowodowane ruchem budynku, zmianami temperatury lub niewłaściwą aplikacją tynku, ale nie mają związku z występowaniem wykwitów solnych. Odbarwienie tynku może być wynikiem działania promieni UV, wilgoci czy nieodpowiednich materiałów wykończeniowych, co również nie odpowiada mechanizmowi wysolenia. Błędne przypisanie tych zjawisk do problemu tynku skutkuje brakiem skutecznych rozwiązań i działań naprawczych. Aby uniknąć takich nieporozumień, ważne jest zrozumienie specyfiki każdego z tych zjawisk oraz ich przyczyn, co pozwala na precyzyjne diagnozowanie problemów i skuteczne podejmowanie działań naprawczych. Rozpoznanie i poprawna identyfikacja wysolenia są kluczowe dla zapobiegania dalszym uszkodzeniom budynku oraz zapewnienia jego właściwej konserwacji.

Pytanie 13

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 14

Jaką izolację wykonano na fragmencie ściany przedstawionej na rysunku?

A. Termiczną.

B. Przeciwwilgociową.

C. Paroszczelną.

D. Przeciwdrganiową.

Odpowiedzi takie jak przeciwwilgociowa, paroszczelna czy przeciwdrganiowa dotyczą zupełnie innych aspektów izolacji budowlanej. Izolacja przeciwwilgociowa ma na celu ochronę przed przenikaniem wilgoci do konstrukcji budynku, co jest istotne w obszarach o wysokiej wilgotności lub w pobliżu zbiorników wodnych. Wykonana w formie folii, membran lub specjalnych materiałów, jej zastosowanie nie ma związku z tworzeniem bariery termicznej. Z kolei izolacja paroszczelna jest często stosowana w pomieszczeniach, w których występuje duża ilość pary wodnej, aby zapobiec kondensacji pary wewnątrz przegrody budowlanej. Zastosowanie paroszczelnych barier w niewłaściwy sposób może prowadzić do problemów z wilgocią, co jest dowodem na to, że rozumienie ich funkcji jest kluczowe. Izolacja przeciwdrganiowa natomiast odnosi się do redukcji przenoszenia drgań, które mogą być szkodliwe dla konstrukcji lub komfortu użytkowników, ale nie zmniejsza wymiany ciepła. Zrozumienie różnic między tymi rodzajami izolacji jest kluczowe, aby prawidłowo zaprojektować budynek, który będzie zarówno energooszczędny, jak i komfortowy w użytkowaniu. Warto zwrócić uwagę, że fundamentalnym błędem w podejściu do tego zagadnienia jest mylenie funkcji izolacyjnych, co może prowadzić do niewłaściwego doboru materiałów i technologii, a w konsekwencji do obniżenia efektywności energetycznej budynku.

Pytanie 15

Odpowiednia organizacja miejsca pracy przy wykonywaniu robót murarskich polega na podzieleniu go na

A. 3 prostopadłe do muru pasma: robocze, materiałowe, transportowe

B. 4 prostopadłe do muru pasma: robocze, materiałowe, transportowe, narzędziowe

C. 4 równoległe do muru pasma: robocze, materiałowe, transportowe, narzędziowe

D. 3 równoległe do muru pasma: robocze, materiałowe, transportowe

Wskazanie organizacji stanowiska roboczego w robót murarskich jako podziału na prostopadłe pasma może prowadzić do poważnych błędów w praktyce budowlanej. W kontekście wykonywania robót murarskich, pasma prostopadłe do muru mogą ograniczać przestrzeń roboczą i powodować chaos w organizacji pracy. W sytuacji, gdy pasmo robocze jest prostopadłe do muru, wykonawcy mogą napotykać trudności z dostępem do materiałów budowlanych i narzędzi, co prowadzi do nieefektywności i opóźnień w realizacji projektu. Dodatkowo, nieprawidłowe zorganizowanie przestrzeni roboczej zwiększa ryzyko wypadków, ponieważ zatory i przeszkody mogą powodować potknięcia lub upadki. Podobnie, koncepcja czterech pasm, w tym pasma narzędziowego, może być myląca, ponieważ nadmiar podziałów w ograniczonej przestrzeni prowadzi do zamieszania i trudności w lokalizacji potrzebnych zasobów. W praktyce budowlanej ważne jest, aby zorganizować stanowisko pracy w sposób, który sprzyja płynności wykonywania robót, a nie utrudnia je. Kluczem do sukcesu jest więc utrzymanie trzech równoległych pasm, co jest powszechnie uznawane za najlepszą praktykę w branży budowlanej.

Pytanie 16

Który rysunek przedstawia schemat wiązania blokowego?

A. A.

B. B.

C. D.

D. C.

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi może wynikać z niepełnego zrozumienia zasad wiązania blokowego. Każdy z pozostałych rysunków przedstawia inne rodzaje wiązań, które nie spełniają kryteriów charakterystycznych dla wiązania blokowego. Na przykład, możliwe, że rysunki A, B, lub D ukazują wiązania w innych konfiguracjach, takich jak wiązanie w styk, które polega na układaniu cegieł w bezpośrednim sąsiedztwie, co może prowadzić do koncentracji obciążeń w miejscach styku. Taki sposób układania cegieł jest mniej stabilny i narażony na pęknięcia, co jest sprzeczne z zasadami dobrego budownictwa. Często podczas nauki o różnych rodzajach wiązań cegieł, nie zwraca się uwagi na praktyczne konsekwencje ich wyboru, co prowadzi do błędnych wniosków. Ważne jest, aby pamiętać, że każde wiązanie ma swoje specyficzne zastosowania oraz ograniczenia, a ich stosowanie powinno być zgodne z obowiązującymi normami budowlanymi. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwego projektowania i wykonawstwa, a także dla zapewnienia trwałości i bezpieczeństwa konstrukcji. Warto zatem zgłębić temat różnych rodzajów wiązań, aby umiejętnie je stosować w praktyce budowlanej, przyczyniając się tym samym do podniesienia jakości realizowanych projektów.

Pytanie 17

W jakiej lokalizacji należy umieścić izolację cieplną przegrody w budynku mieszkalnym?

A. po każdej stronie przegrody

B. na obydwu stronach przegrody

C. na tej stronie przegrody, gdzie przeważa niższa temperatura

D. na tej stronie przegrody, gdzie przeważa wyższa temperatura

Izolację cieplną przegrody budowlanej należy umieścić po tej stronie, gdzie zazwyczaj panuje niższa temperatura, co wynika z podstawowych zasad termodynamiki. Celem izolacji jest ograniczenie wymiany ciepła pomiędzy wnętrzem budynku a jego otoczeniem. W praktyce oznacza to, że w zimie izolacja powinna być umieszczona od strony zewnętrznej, aby zminimalizować straty ciepła do chłodniejszego otoczenia. W lecie, natomiast, izolacja ma za zadanie chronić przed nagrzewaniem się wnętrza, dlatego również w tym przypadku ważne jest, aby znajdowała się po stronie, gdzie temperatura zewnętrzna jest wyższa. Przy projektowaniu budynków mieszkalnych kluczowe jest uwzględnienie lokalnych warunków klimatycznych oraz standardów budowlanych, takich jak norma PN-EN 13162, która określa wymagania dla materiałów izolacyjnych. Przykład praktyczny to domy jednorodzinne, w których stosowanie izolacji termicznej po stronie północnej, gdzie temperatura jest zazwyczaj niższa, pozwala na znaczną poprawę efektywności energetycznej budynku.

Pytanie 18

Na rysunku przedstawiono

A. mieszarkę do zapraw,

B. wkrętarkę,

C. młot udarowy.

D. wiertarkę wolnoobrotową.

W przypadku odpowiedzi wskazujących na inne urządzenia jak wkrętarka, młot udarowy czy wiertarka wolnoobrotowa, należy zauważyć, że każde z nich jest przeznaczone do zupełnie innych zadań i posiada odmienną budowę. Wkrętarka jest narzędziem, które służy do wkręcania i wykręcania śrub, a jej konstrukcja zakłada zastosowanie obrotowego uchwytu, który przyjmuje różne rodzaje bitów. Młot udarowy natomiast jest używany głównie do wiercenia w twardych materiałach, takich jak beton, dzięki zastosowaniu mechanizmu udarowego, który generuje dodatkową siłę podczas wiercenia. Wiertarka wolnoobrotowa, jak sama nazwa wskazuje, pracuje przy niskich prędkościach obrotowych i jest używana przede wszystkim do precyzyjnego wiercenia w materiałach, które nie wymagają dużego wysiłku. Typowym błędem myślowym, który prowadzi do pomylenia tych narzędzi z mieszarką do zapraw, jest nieznajomość specyfiki ich zastosowań oraz funkcjonalności. Wszystkie wymienione urządzenia mają swoje unikalne cechy, które determinują ich użycie w praktyce budowlanej. Ignorowanie tych różnic skutkuje niewłaściwym doborem narzędzi do konkretnych zadań, co może prowadzić do nieefektywności pracy oraz obniżenia jakości wykonania. Właściwe zrozumienie i rozróżnienie tych narzędzi jest kluczowe dla każdego specjalisty w branży budowlanej.

Pytanie 19

Fragment muru przedstawiony na rysunku wykonany jest w wiązaniu

A. weneckim.

B. amerykańskim.

C. polskim.

D. pospolitym.

Odpowiedź "pospolitym" jest poprawna, ponieważ wiązanie pospolite to najczęściej stosowane wiązanie w budownictwie murowanym. Charakteryzuje się tym, że cegły w każdym kolejnym rzędzie są przesunięte o połowę swojej długości w stosunku do cegieł w rzędzie poniżej. To przesunięcie nie tylko poprawia stabilność konstrukcji, ale również zwiększa jej estetykę. W praktyce, wiązanie pospolite znajduje zastosowanie w wielu projektach budowlanych, od domów jednorodzinnych po większe obiekty komercyjne. Użycie tego wiązania zapewnia równomierne rozłożenie obciążenia, co jest kluczowe w kontekście trwałości budynku. Warto także zauważyć, że zgodnie z normami budowlanymi, stosowanie tego typu wiązania w murach ceglanych jest zalecane, co pozwala na osiągnięcie wysokiej jakości i bezpieczeństwa konstrukcji.

Pytanie 20

Aby sprawdzić precyzję poziomego ustawienia kolejnych warstw cegieł, należy użyć

A. poziomicy.

B. sznura murarskiego.

C. łaty.

D. warstwomierza.

Wybór innych narzędzi do sprawdzania poziomego ułożenia cegieł jest niewłaściwy z kilku powodów. Łata, choć użyteczna w inne sposób, nie jest narzędziem do precyzyjnego pomiaru poziomu. Służy ona raczej do sprawdzania prostoliniowości i może wprowadzać w błąd, jeśli nie jest używana w połączeniu z innymi narzędziami. Z kolei warstwomierz, choć może być użyteczny do pomiaru grubości warstw materiału, nie jest przeznaczony do sprawdzania poziomu. Jego zastosowanie w kontekście murowania może prowadzić do niedokładności, ponieważ nie pokazuje on rzeczywistego poziomu. Jeśli chodzi o sznur murarski, to jego rola polega na wyznaczaniu linii prostych, co jest przydatne przy układaniu cegieł, ale nie służy do pomiaru poziomu. Warto zrozumieć, że te narzędzia mają swoje specyficzne zastosowania, jednak nie mogą zastąpić precyzyjności poziomicy w kontekście kontroli poziomu. Wybierając niewłaściwe narzędzie do tego zadania, można doprowadzić do błędów w budowie, które mogą skutkować nierównym układaniem cegieł, co w dłuższej perspektywie zagraża stabilności całej konstrukcji. Dlatego istotne jest, aby stosować odpowiednie narzędzia zgodnie z ich przeznaczeniem, co jest kluczowe dla sukcesu każdego projektu budowlanego.

Pytanie 21

Do tworzenia zapraw murarskich jako spoiwo powietrzne należy używać

A. wapna hydratyzowanego

B. wapna hydraulicznego

C. cementu hutniczego

D. cementu murarskiego

Wapno hydrauliczne, cement murarski oraz cement hutniczy to materiały, które różnią się znacząco właściwościami i zastosowaniem w budownictwie. Wapno hydrauliczne, będące spoiwem reagującym z wodą, jest wykorzystywane w sytuacjach, gdzie szybkie wiązanie i twardnienie są kluczowe, ale nie jest idealnym wyborem dla zapraw murarskich, które powinny być elastyczne i paroprzepuszczalne. Użycie wapna hydraulicznego może prowadzić do zbyt szybkiego wysychania, co z kolei może spowodować pęknięcia w murze i zmniejszenie trwałości konstrukcji. Cement murarski, z kolei, to rodzaj cementu przeznaczonego głównie do stosowania w murach, jednak jego wysoka twardość może ograniczać naturalną funkcję w porach materiałów budowlanych, a więc wpływać negatywnie na wentylację i zdrowie mikroklimatu w pomieszczeniach. Cement hutniczy to materiał o właściwościach hydraulicznych, który jest często stosowany w budownictwie drogowym i inżynieryjnym, ale nie jest właściwym materiałem do zapraw murarskich ze względu na swoją sztywność i tendencję do pękania. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru tych materiałów obejmują nieznajomość właściwości spoiw oraz brak uwzględnienia kontekstu zastosowania, co skutkuje niewłaściwymi decyzjami w doborze materiałów budowlanych.

Pytanie 22

Jaką technikę powinno się zastosować do murowania na puste spoiny?

A. Z nakładaniem zaprawy na całą powierzchnię cegły

B. Na wycisk zaprawy cegłą

C. Na docisk zaprawy kielnią

D. Na wycisk z podcięciem zaprawy kielnią

Nieprawidłowe metody murowania, takie jak murowanie na docisk zaprawy kielnią, nie są zalecane, ponieważ mogą prowadzić do problemów związanych z jakością muru. Technika ta nie zapewnia odpowiedniego wypełnienia spoin, co skutkuje powstawaniem szczelin, które mogą negatywnie wpływać na trwałość i stabilność konstrukcji. Murowanie z użyciem kielni może prowadzić do nadmiaru zaprawy w spoinach, co z kolei przyczynia się do deformacji cegieł oraz może prowadzić do ich pęknięcia w dłuższym okresie użytkowania. Nakładanie zaprawy na całą powierzchnię cegły, choć może wydawać się wygodne, również nie jest zalecane, ponieważ może spowodować, że zaprawa będzie się wydobywać na zewnątrz, co wpływa na estetykę muru. W przypadku zastosowania wycisku z podcięciem zaprawy kielnią, może dochodzić do nieprzewidywalnych efektów związanych z przyczepnością, co jest niezgodne z aktualnymi standardami budowlanymi. Wszystkie te błędne podejścia często wynikają z niewłaściwego zrozumienia zasad murowania oraz zaniedbania w zakresie techniki, które są kluczowe dla stworzenia solidnej i estetycznej konstrukcji. Dlatego warto kłaść nacisk na odpowiednie metody, które są zgodne z najlepszymi praktykami w budownictwie.

Pytanie 23

Który z rodzajów tynków dekoracyjnych charakteryzuje się twardą, gładką i lśniącą strukturą, przypominającą polerowany kamień?

A. Stiuk

B. Sgraffito

C. Sztablatura

D. Sztukateria

Sztukateria, będąca techniką dekoracyjną, często mylona ze stiukiem, nie ma twardej, gładkiej powierzchni imitującej polerowany kamień. Sztukateria polega na tworzeniu rzeźbionych elementów, takich jak listwy, gzymsy czy ornamenty, które mogą być wykonane z gipsu lub innego materiału, ale z reguły nie oferują one lśniącego wykończenia. Chociaż w pewnych przypadkach sztukateria może być malowana lub pokrywana innymi materiałami, jej głównym celem jest dekoracja, a nie uzyskanie efektu twardego kamienia. Sgraffito to technika polegająca na zdobieniu tynków poprzez zdejmowanie wierzchniej warstwy, co również nie odpowiada opisanej cechy stiuku. Z kolei sztablatura to metoda stosowana w tynkowaniu, która nie ma związku z imitacją kamienia. Te pomyłki mogą wynikać z nieprecyzyjnego zrozumienia różnic między tymi technikami, co jest typowym błędem w rozpoznawaniu materiałów budowlanych. Kluczowe jest zrozumienie, że tynki szlachetne, takie jak stiuk, posiadają charakterystyki, które odróżniają je od innych metod wykończeniowych, a ich wybór powinien być oparty na konkretnych wymaganiach estetycznych oraz funkcjonalnych projektów budowlanych.

Pytanie 24

Kiedy powinno się dokonać pomiaru robót rozbiórkowych ścian?

A. Przed przystąpieniem do robót rozbiórkowych

B. Po zakończeniu rozbiórki ścian oraz usunięciu gruzu

C. Po finalizacji rozbiórki ścian

D. W trakcie wykonywania robót rozbiórkowych

Obmiar robót rozbiórkowych w trakcie robót lub po nich jest podejściem nieefektywnym i może prowadzić do wielu problemów zarówno w zakresie zarządzania projektem, jak i bezpieczeństwa. Wykonywanie pomiarów w trakcie rozbiórki może skutkować niedoszacowaniem lub przeszacowaniem rzeczywistych kosztów, co z kolei negatywnie wpływa na budżet i harmonogram prac. Przeprowadzanie obmiaru po rozbiórce oznacza, że wszelkie zmiany w zakresie prac oraz niemożność weryfikacji stanu technicznego obiektów mogą prowadzić do dodatkowych komplikacji. Takie podejście nie tylko zaburza standardy planowania, ale również narusza zasady dobrej praktyki budowlanej, które zalecają, aby wszelkie pomiary były wykonywane na etapie przygotowawczym. Należy również pamiętać, że brak odpowiednich pomiarów przed rozpoczęciem prac może prowadzić do niezgodności z projektem, co w konsekwencji może wiązać się z koniecznością wykonania dodatkowych prac, a tym samym zwiększeniem kosztów. Kluczowe jest również uwzględnienie aspektów takich jak ewentualne odpady czy materiały podlegające recyklingowi, co powinno być z góry zaplanowane i uwzględnione w obmiarze. Dlatego podstawową zasadą w pracach rozbiórkowych jest zawsze przeprowadzenie obmiaru przed rozpoczęciem działań, co pozwala na optymalizację procesów i zapewnienie ich skuteczności.

Pytanie 25

Tynk klasy II to tynk

A. doborowy o powierzchni równej i gładkiej

B. doborowy o powierzchni równej i szorstkiej

C. pospolity o powierzchni równej i gładkiej

D. pospolity o powierzchni równej i szorstkiej

Odpowiedzi wskazujące na tynki doborowe o powierzchni gładkiej nie są właściwe, ponieważ tynki tej kategorii są zdefiniowane przez swoje cechy mechaniczne i estetyczne, które różnią się od tynków pospolitych. Tynki doborowe zazwyczaj charakteryzują się wyższą jakością oraz określonymi właściwościami, które nie są typowe dla tynków pospolitych. Odpowiedzi sugerujące gładką powierzchnię nie uwzględniają, że tynki doborowe są projektowane głównie do zastosowań wewnętrznych oraz wymagają precyzyjnego wykonania, co sprawia, że nie są one odpowiednie w kontekście tynków kategorii II. Ponadto tynki pospolite, ze względu na swoje cechy, są bardziej uniwersalne i mogą być stosowane w różnych warunkach. Wybór tynku o powierzchni gładkiej w kontekście tynku kategorii II jest błędny, ponieważ to prowadzi do mylnych wniosków na temat jego zastosowania oraz właściwości. Tynki o powierzchni gładkiej mają swoje miejsce w budownictwie, ale są często klasyfikowane inaczej, co może prowadzić do dezorientacji wśród osób pracujących w branży budowlanej. Dlatego tak istotne jest zrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi rodzajami tynków oraz ich zastosowania w praktyce.

Pytanie 26

W trakcie realizacji tynków wewnętrznych wykorzystuje się rusztowania

A. na wysuwnicach

B. stojakowe

C. na kozłach

D. drabinowe

Odpowiedzi, które nie uwzględniają zastosowania kozłów tynkarskich, często prowadzą do mylnych wniosków na temat efektywności oraz bezpieczeństwa pracy przy tynkowaniu. Drabiny, mimo że mogą być stosowane w niektórych przypadkach, ograniczają mobilność i zwiększają ryzyko upadków. Użytkownik pracujący na drabinie nie ma stabilnej platformy roboczej, co utrudnia precyzyjne nakładanie tynku oraz może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji. Z kolei rusztowania na wysuwnicach, chociaż oferują pewną elastyczność, mogą być nieodpowiednie do tynków wewnętrznych z uwagi na ich konstrukcję, która nie zawsze zapewnia odpowiednią stabilność przy niestabilnych lub nierównych powierzchniach. Stojakowe rusztowania, choć czasami stosowane, nie są optymalne do prac wewnętrznych, gdzie z reguły wymagane jest dostosowanie wysokości oraz stabilność. Kluczowym błędem myślowym jest nieuznawanie, że odpowiedni dobór narzędzi i sprzętu ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa oraz efektywności pracy. Prawidłowe wykorzystanie kozłów tynkarskich zgodnie z normami BHP zwiększa wydajność i zmniejsza ryzyko urazów, co czyni je najbardziej odpowiednim rozwiązaniem dla tego typu prac.

Pytanie 27

Na którym rysunku przedstawiono oznaczenie graficzne tynku?

A. D.

B. A.

C. C.

D. B.

Odpowiedź A jest poprawna, ponieważ oznaczenie graficzne tynku w dokumentacji budowlanej zazwyczaj przedstawia się jako obszar wypełniony drobnymi kropkami. Taki symbol jest zgodny z normami i standardami, które regulują wizualizację materiałów budowlanych w rysunkach technicznych. W praktyce, zastosowanie tego oznaczenia jest kluczowe dla prawidłowego odczytania projektu oraz zrozumienia, jakie materiały zostaną użyte w danej części budynku. W przypadku tynków, ich różne rodzaje mogą być oznaczane różnymi wzorami, co pozwala na łatwe rozróżnienie między tynkiem gipsowym, cementowym czy innymi typami. Wiedza ta jest niezbędna dla architektów oraz inżynierów budowlanych, aby zapewnić zgodność z wymaganiami projektowymi oraz standardami wykonania. Ponadto, poprawna identyfikacja materiałów budowlanych w rysunkach może znacząco wpłynąć na efektywność realizacji projektu oraz jego późniejsze utrzymanie.

Pytanie 28

Który z elementów budynku przedstawiono na rysunku?

A. Attykę.

B. Ryzalit.

C. Cokół.

D. Gzyms.

Cokół to kluczowy element budynku, który pełni wiele funkcji ochronnych i estetycznych. W kontekście budownictwa, cokół znajduje się poniżej poziomu okien i jest wykonany z materiału odpornego na działanie wilgoci, co zapobiega jej wnikaniu w strukturę budynku. Taki element jest niezwykle istotny, gdyż chroni przed uszkodzeniami mechanicznymi oraz wpływem niekorzystnych warunków atmosferycznych, takich jak deszcz czy śnieg. W praktyce, cokół może być wykonany z różnych materiałów, jak beton, klinkier czy kamień, które są dobierane w zależności od stylu architektonicznego oraz funkcji budynku. Zgodnie z najlepszymi praktykami budowlanymi, jego wysokość powinna wynosić co najmniej 15 cm, aby skutecznie chronić przed wilgocią. Ponadto, cokół może również mieć funkcję dekoracyjną, wpływając na estetykę całej elewacji, dlatego jego wykonanie powinno być starannie przemyślane oraz dopasowane do reszty budynku.

Pytanie 29

Która zaprawa charakteryzuje się najlepszymi właściwościami plastycznymi?

A. Cementowo-wapienna

B. Gipsowa

C. Wapienna

D. Cementowo-gliniana

Wybór gipsowej zaprawy jako materiału budowlanego może wydawać się atrakcyjny ze względu na jej szybkie wiązanie i łatwość aplikacji, jednak jej właściwości plastyczne są znacznie gorsze w porównaniu do zaprawy wapiennej. Gips ma tendencję do szybkiego twardnienia, co ogranicza czas pracy z materiałem i sprawia, że jest mniej elastyczny. Z tego powodu, w przypadku ruchów konstrukcji, gipsowe zaprawy mogą pękać, co prowadzi do uszkodzeń. Z kolei zaprawy cementowo-wapienne, choć oferują lepsze właściwości mechaniczne, również nie osiągają poziomu plastyczności zapraw wapiennych. Cement może tworzyć bardzo twarde połączenia, ale jego sztywność jest wadą, gdyż nie pozwala na elastyczne dostosowanie się do zmian w strukturze. Ponadto, zaprawy cementowo-gliniane, mimo że mają swoje zastosowanie, nie dorównują plastycznością tradycyjnym zaprawom wapiennym. Typowe błędy myślowe polegają na myleniu wytrzymałości z plastycznością – wiele osób przyjmuje, że silniejsze materiały będą lepsze w każdej sytuacji, co nie zawsze jest prawdą. Właściwy wybór zaprawy powinien być uzależniony od specyficznych warunków budowy, a nie ogólnych założeń dotyczących materiałów. Dlatego, aby osiągnąć najlepsze rezultaty w budownictwie, kluczowe jest zrozumienie właściwości różnych zapraw oraz ich praktycznego zastosowania.

Pytanie 30

Bloczki silikatowe to wyroby poddawane autoklawizacji?

A. wapienno-piaskowe

B. z zaczynu gipsowego

C. cementowo-piaskowe

D. z betonu komórkowego

Choć odpowiedzi cementowo-piaskowe, z zaczynu gipsowego oraz z betonu komórkowego mogą budzić pewne skojarzenia z bloczkami silikatowymi, są to jednak zupełnie różne materiały, które nie mogą być traktowane jako ich substytuty. Cementowo-piaskowe wyroby są produkowane z cementu i piasku, co skutkuje różnymi właściwościami mechanicznymi i izolacyjnymi. Podczas gdy bloczki silikatowe charakteryzują się wysoką wytrzymałością na ściskanie i dobrą izolacyjnością, materiały cementowo-piaskowe z reguły nie osiągają tak dobrych wyników w tych parametrach, co może prowadzić do nieefektywności w budownictwie. Zaczyn gipsowy jest stosowany głównie do wykonywania tynków i nie nadaje się do produkcji bloczków, ponieważ nie zapewnia wymaganej trwałości i stabilności strukturalnej. Gips jest materiałem bardziej kruchym, co czyni go nieodpowiednim do zastosowań wymagających dużej wytrzymałości. Z kolei beton komórkowy, chociaż ma dobre właściwości izolacyjne, różni się od bloczków silikatowych zarówno pod względem składu, jak i procesu produkcji. Beton komórkowy wytwarzany jest na bazie cementu, wody, piasku oraz dodatków chemicznych, które wspomagają tworzenie porów, co prowadzi do odmiennych właściwości fizycznych. W efekcie te różnice mogą prowadzić do nieporozumień w zakresie zastosowania i wydajności materiałów budowlanych, dlatego ważne jest, aby dokładnie rozumieć, jakie właściwości i charakterystyki posiada każdy z tych materiałów.

Pytanie 31

Na rysunku przedstawiono elementy stropu

A. Ceram.

B. Kleina.

C. Teriva.

D. Fert.

Wybór odpowiedzi innej niż "Teriva" świadczy o braku zrozumienia różnic między różnymi typami systemów stropowych. Na przykład, "Ceram" to system stropowy, który opiera się na tradycyjnych cegłach ceramicznych, co nie jest zgodne z przedstawionym na rysunku elementem prefabrykowanym. Użycie ceramiki w budownictwie ma swoje miejsce, jednak nie w kontekście nowoczesnych stropów gęstożebrowych. Z kolei "Fert" to inny typ prefabrykowanych stropów, który charakteryzuje się odmienną konstrukcją oraz sposobem łączenia elementów stropowych. Nie jest to rozwiązanie, które można by zastosować zamiennie z Terivą, ponieważ różnice w nośności i sposobie wykonania mogą prowadzić do niewłaściwego rozkładu obciążeń. Z kolei "Kleina" jest systemem, który również nie odpowiada charakterystyce elementów stropowych Teriva, a jego zastosowanie w budownictwie nie jest tak powszechne. Wybieranie niewłaściwego systemu stropowego może prowadzić do poważnych problemów konstrukcyjnych, takich jak niedostateczna nośność czy nieszczelności, co z kolei wpływa na bezpieczeństwo całej budowli. Kluczowe jest, aby przy wyborze systemu stropowego kierować się nie tylko estetyką, ale także technicznymi wymaganiami i standardami budowlanymi, które zapewniają trwałość oraz bezpieczeństwo konstrukcji.

Pytanie 32

Na zdjęciu przedstawiono lico muru w wiązaniu

A. weneckim.

B. amerykańskim.

C. polskim.

D. pospolitym.

Wybór innej odpowiedzi niż 'polskim' może wynikać z tego, że nie do końca rozumiesz, jak działają różne wiązania murarskie. Na przykład wiązanie weneckie to technika, w której cegły są przesunięte w każdym kolejnym rzędzie, co daje murze taki falisty efekt. To bardziej popularne w architekturze włoskiej, ale nie jest tak mocne jak polskie. A wiązanie pospolite, które często myli się z polskim, to w sumie prosta linia cegieł bez żadnych zmian w układzie, co sprawia, że mur jest mniej stabilny i gorzej wygląda. Z kolei wiązanie amerykańskie używane jest głównie w budownictwie przemysłowym i ma swój specyficzny styl, który nie pasuje do tradycyjnych konstrukcji. Jeśli wybierzesz złe wiązanie, mogą się pojawić poważne problemy, jak pęknięcia czy osuwiska. Dlatego ważne jest, żeby znać te różnice i umieć je stosować, żeby uniknąć błędów i zapewnić solidność oraz estetykę budynków.

Pytanie 33

Która z metod osuszania mokrych ścian nie wymaga ingerencji w ich strukturę?

A. Podcinanie muru strugą mieszanki cieczy z piaskiem kwarcowym

B. Wykonanie tynku renowacyjnego po usunięciu starego tynku

C. Iniekcja krystaliczna w nawiercone w murze otwory

D. Umieszczanie blachy falistej lub fałdowej w spoinie, pod kątem do lica ściany

Wykonanie tynku renowacyjnego po usunięciu tynku istniejącego jest metodą, która nie wymaga naruszania konstrukcji ściany. Tynk renowacyjny ma na celu odbudowę warstwy ochronnej muru oraz poprawę jego właściwości higroskopijnych. Dzięki temu procesowi, wilgoć zgromadzona w murze może być efektywnie odprowadzana na zewnątrz. Tynki renowacyjne są specjalnie zaprojektowane, aby współpracować z materiałem, z którego wykonane są ściany, zapewniając jednocześnie ich wentylację. Przykładowo, w przypadku murów historicznych, zastosowanie tynku wapiennego, który ma zdolność do 'oddychania', pozwala zachować integralność strukturalną budowli. Dodatkowo, stosowanie tynków renowacyjnych jest zgodne z normami konserwatorskimi, co jest niezwykle ważne w przypadku obiektów zabytkowych.

Pytanie 34

Izolacje przeciwwilgociowe lekki typ dla ściany piwnicy powinny być wykonane

A. z folii kubełkowej

B. z pojedynczej warstwy folii PVC

C. z papy asfaltowej

D. z dwóch warstw lepiku asfaltowego

Izolacje przeciwwilgociowe w piwnicach to ważny temat, bo przecież wilgoć potrafi naprawdę zaszkodzić budynkom. Lepik asfaltowy jest naprawdę dobrym wyborem, bo tworzy mocną barierę przed wodą. Jak się zastosuje dwie warstwy tego lepiku, to nawet jak jedna się uszkodzi, to druga wciąż działa. Dzięki temu cała izolacja jest dużo trwalsza. Lepik jest dość łatwy w aplikacji, więc nie dziwi mnie, że jest popularny w budownictwie. Normy budowlane, jak PN-EN 13967, podkreślają, że dobrze dobrane materiały do izolacji są kluczowe dla trwałości konstrukcji. Przy aplikacji lepiku ważne jest też, żeby przygotować podłoże i zabezpieczyć je przed uszkodzeniami mechanicznymi, bo to wpływa na jakość wykonania całej izolacji.

Pytanie 35

Aby połączyć mury, które były wznoszone w różnych okresach, należy użyć na długości muru

A. zaprawę plastyfikowaną

B. spoinę zbrojoną

C. strzępia schodkowe

D. szczelinę dylatacyjną

Strzępia schodkowe to rozwiązanie konstrukcyjne stosowane w przypadku połączeń murów, które zostały wzniesione w różnym czasie. Ich stosowanie jest uzasadnione w sytuacjach, gdy istnieje potrzeba utrzymania integralności strukturalnej budynku oraz zapewnienia właściwej odporności na różne obciążenia. Strzępia schodkowe działają jak dodatkowe wzmocnienie, które pozwala na lepsze połączenie murów, minimalizując ryzyko pęknięć czy uszkodzeń spowodowanych różnicami w osiadaniu lub ruchami konstrukcji. Praktyczne zastosowanie strzępi schodkowych można zaobserwować w budynkach historycznych, gdzie różne etapy budowy sprawiają, że mury mają inne właściwości. W takich przypadkach strzępia schodkowe nie tylko poprawiają estetykę połączenia, ale też zapewniają lepszą stabilność całej konstrukcji. W standardach budowlanych, takich jak Eurokod 6, podkreśla się znaczenie odpowiednich połączeń murów w celu zachowania bezpieczeństwa i trwałości budynków, co czyni strzępia schodkowe praktycznym i skutecznym rozwiązaniem.

Pytanie 36

Na podstawie informacji zawartych w tabeli określ, która ilość składników odpowiada proporcji wagowej stosowanej przy wykonaniu zaprawy cementowej klasy M7.

Skład i marka zapraw cementowych w zależności od klasy cementu
Klasa cementu	Skład wagowy przy marce zaprawy
Klasa cementu	M4	M7	M12	M15
32,5	1 : 5,5	1 : 4,5	1 : 3,5	1 : 3

A. 100 kg cementu i 900 kg piasku.

B. 100 kg piasku i 450 kg cementu.

C. 200 kg piasku i 900 kg cementu.

D. 200 kg cementu i 900 kg piasku.

Stosowanie niewłaściwych proporcji w zaprawie cementowej może prowadzić do wielu problemów, takich jak obniżenie wytrzymałości zaprawy oraz jej trwałości. Proporcje podane w odpowiedziach, które nie są zgodne z wymaganiami dla zaprawy klasy M7, wynikają z nieporozumień dotyczących podstawowych zasad mieszania składników. Na przykład, odpowiedzi sugerujące użycie 100 kg cementu i 900 kg piasku, czy 200 kg piasku i 900 kg cementu, nie spełniają wymagań proporcji 1:4,5. W pierwszym przypadku, stosunek wynosi 1:9, co oznacza, że na jednostkę cementu przypada znacznie za dużo piasku. W drugim przypadku również proporcja jest błędna, ponieważ zamiast stosować większą ilość cementu, zgodnie z wymogami, użyto go w niewystarczającej ilości. Takie podejście może prowadzić do nadmiernego porowatości zaprawy, co z kolei przekłada się na jej mniejszą wytrzymałość i większą podatność na uszkodzenia. Kluczowe jest, aby przy mieszaniu zaprawy przestrzegać norm i dobrych praktyk budowlanych, co pozwala uniknąć problemów w późniejszym użytkowaniu budowli. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla każdego, kto zajmuje się pracami budowlanymi.

Pytanie 37

Element architektoniczny rozciągający się poziomo i wystający przed lico ściany, który zabezpiecza budynek przed spływającą wodą to

A. cokół

B. gzyms

C. attyka

D. nadproże

Nadproże, attyka i cokół to różne elementy architektoniczne, ale nie mają nic wspólnego z gzymsami. Nadproże jest umieszczane nad otworami, jak okna czy drzwi, i jego zadaniem jest przenoszenie ciężaru z góry. Więc to bardziej o wzmacnianiu konstrukcji niż o ochronie przed wodą. Attyka to coś, co mamy na szczycie murów, często zdobiona, która ma zamykać budynek i dodaje mu lekkości. Może wpłynąć na kierunek spływu wody, ale nie jest odpowiedzialna za ochronę muru przed wilgocią. Cokół z kolei oddziela budynek od ziemi i dba o to, żeby dolna część ścian była chroniona przed wodą gruntową. Wybór nieodpowiedniego elementu w kontekście ochrony budynku przed wilgocią może prowadzić do błędów w projektowaniu i kosztownych napraw w przyszłości. Takie zrozumienie różnic między tymi elementami to klucz do udanych projektów budowlanych.

Pytanie 38

Na rysunku przedstawiono fragment ściany zewnętrznej z oblicówką konstrukcyjną. Wykonanie takiej ściany polega na wymurowaniu

A. ze szczeliną powietrzną pomiędzy warstwą wewnętrzną a zewnętrzną.

B. warstwy zewnętrznej, a po jej stwardnieniu, domurowaniu warstwy wewnętrznej.

C. obu warstw jednocześnie na całej wysokości.

D. najpierw warstwy wewnętrznej, a po jej stwardnieniu, wykonaniu okładziny zewnętrznej.

Wykonanie ściany zewnętrznej z oblicówką konstrukcyjną poprzez wymurowanie obu warstw jednocześnie na całej wysokości jest zgodne z najlepszymi praktykami budowlanymi, które zapewniają stabilność oraz efektywność termiczną ścian. Tego rodzaju konstrukcje, dzięki jednoczesnemu murowaniu, minimalizują ryzyko powstawania szczelin, które mogą prowadzić do utraty izolacyjności termicznej oraz akustycznej. W praktyce, taka technologia pozwala również na uzyskanie spójności materiałowej oraz eliminację problemów z różnicami w osiadaniu warstw, co jest istotne w przypadku zmieniającego się obciążenia środowiskowego. Stosowanie jednoczesnego murowania warstw wpływa pozytywnie na jakość wykonania, a także na czas budowy, co jest istotnym aspektem w praktyce budowlanej. W kontekście norm budowlanych, wykonanie ściany w ten sposób wpisuje się w standardy dotyczące izolacji termicznej oraz nośności konstrukcji, co ma kluczowe znaczenie dla trwałości budowli.

Pytanie 39

Gąbkowanie gipsowego tynku, które polega na nawilżeniu tynku rozproszonym strumieniem wody oraz wygładzaniu pacą gąbkową, jest przeprowadzane w celu

A. zebrania nadmiaru zaprawy

B. usunięcia nadmiaru drobnoziarnistego kruszywa

C. wstępnego wyrównania nawierzchni tynku

D. przygotowania powierzchni do finalnego wygładzenia

W analizie gąbkowania powierzchni tynku gipsowego warto zauważyć, że odpowiedzi sugerujące wstępne wyrównanie powierzchni tynku lub usunięcie nadmiaru kruszywa drobnoziarnistego są mylnymi interpretacjami procesu. Wstępne wyrównanie powierzchni tynku to proces, który zazwyczaj wymaga zastosowania specjalistycznych narzędzi, takich jak łaty lub mirety, a gąbkowanie nie jest jego odpowiednikiem. Gąbkowanie nie ma na celu eliminacji kruszywa, gdyż drobnoziarniste materiały są integralną częścią tynku, które wpływają na jego właściwości i wytrzymałość. Usunięcie nadmiaru zaprawy również jest procesem, który powinien być realizowany w inny sposób, zazwyczaj za pomocą szpachli lub innych narzędzi, a nie przy pomocy gąbkowania. Gąbkowanie polega na zroszeniu wody i zacieraniu, co nie prowadzi do usunięcia nadmiaru materiału, a wręcz przeciwnie, sprzyja ujednoliceniu powierzchni. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich niepoprawnych wniosków, obejmują mylenie działań związanych z obróbką tynku oraz nieprawidłowe postrzeganie roli wody i gąbki w procesie przygotowania powierzchni. Istotne jest, aby zrozumieć, że każdy etap tynkowania wymaga precyzyjnych działań, które mają na celu osiągnięcie wysokiej jakości końcowej, co jest kluczowym elementem w budownictwie i wykończeniach wnętrz.

Pytanie 40

Na podstawie danych zawartych w tabeli podaj, jaki jest jednostkowy koszt materiałów potrzebnych wykonania ściany budynku z pozycji pierwszej kosztorysu?

KOSZTORYS

L p.	Podstawa	Opis	jm	Nakłady	Koszt jedn.	R	M	S
1	KNR 2-02 0103-06	Ściany budynków jednokond.o wys.do 4.5m z cegieł pełnych lub dziurawek na zapr.cement.gr.2ceg. obmiar = 125m²	m²
1*		-- R -- robocizna 3.91r-g/m² * 35.00zł/r-g	r-g	488.7500	136.850	17106.25
2*		-- M -- cegła budowlana pełna 200.6szt/m² * 0.59zł/szt	szt	25075.0000	118.354		14794.25
3*		zaprawa cementowa 0.143m³/m² * 174.64zł/m³	m³	17.8750	24.974		3121.69
4*		materiały pomocnicze 1.5% * 17915.94zł	%	1.5000	2.150		268.74
Razem koszty bezpośrednie: 35291.00 Ceny jednostkowe					282.328	17106.25 136.850	18184.68 145.478	0.000
2	KNR 2-02 0903-02	Tynki zewn.zwykłe doborowe kat.IV na ścia- nach płaskich i pow.poziom.(balkony i loggie) wyk.mech. obmiar = 125m²	m²
1*		-- R -- robocizna 0.7567r-g/m² * 35.00zł/r-g	r-g	94.5875	26.485	3310.56
2*		-- M -- zaprawa wapienna M1 0.0028m³/m² * 148.68zł/m³	m³	0.3500	0.416		52.04
3*		zaprawa cementowo wapienna M15 0.0217m³/m² * 233.64zł/m³	m³	2.7125	5.070		633.75
4*		zaprawa cementowo-wapienna M5 0.0007m³/m² * 318.60zł/m³	m³	0.0875	0.223		27.88
5*		materiały pomocnicze 1.5% * 713.67zł	%	1.5000	0.086		10.71
6*		-- S -- agregat tynkarski 1.1-3 m3/h 0.1225m-g/m² * 40.00zł/m-g	m-g	15.3125	4.900			612.50
Razem koszty bezpośrednie: 4647.50 Ceny jednostkowe					37.180	3310.56 26.485	724.38 5.795	612.50 4.900

A. 24,97 zł

B. 118,35 zł

C. 2,15 zł

D. 145,48 zł

Wybór odpowiedzi spoza zakresu jednostkowego kosztu materiałów do wykonania ściany może wynikać z kilku typowych błędów myślowych. Niepoprawne odpowiedzi są często efektem nieuwzględnienia specyfiki materiałów budowlanych oraz ich kosztów w kontekście całkowitych wydatków. Odpowiedzi takie jak 24,97 zł lub 2,15 zł mogą sugerować, że osoba odpowiadająca nie zdaje sobie sprawy z zakresu kosztów materiałów budowlanych, które zazwyczaj są wyższe w przypadku cegieł, betonu czy innych surowców stosowanych w budownictwie. Może to również świadczyć o problemie z interpretacją danych zawartych w tabelach kosztorysowych, w których często zawarte są różne wartości, w tym stawki robocizny, transport czy inne koszty pośrednie. Kluczowe jest przy tym zrozumienie, że do oszacowania rzeczywistego kosztu budowy istotne jest uwzględnienie nie tylko ceny materiałów, ale również ich jakości oraz lokalnych cen rynkowych. Koszt jednostkowy powinien być analizowany w kontekście całego kosztorysu, a błędne interpretacje mogą prowadzić do znacznych różnic pomiędzy planowanymi a rzeczywistymi wydatkami. Rekomendowane jest zatem, aby przed dokonaniem wyboru odpowiedzi, dokładnie przeanalizować dostarczone informacje oraz zapoznać się z kosztorysami, które powinny być zgodne z lokalnymi standardami i normami budowlanymi.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej