Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik programista
Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 13:45
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 14:00

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie środowisko deweloperskie jest najczęściej używane do programowania w C#?

A. Eclipse

B. Visual Studio

C. PyCharm

D. NetBeans

Visual Studio to najczęściej wykorzystywane środowisko programistyczne (IDE) do tworzenia aplikacji w języku C#. Oferuje pełne wsparcie dla platformy .NET i umożliwia szybkie tworzenie aplikacji desktopowych, webowych i mobilnych. Visual Studio jest wyposażone w zaawansowane narzędzia do debugowania, projektowania interfejsów oraz integrację z systemami kontroli wersji. Dzięki rozbudowanemu ekosystemowi wtyczek i rozszerzeń Visual Studio jest idealnym rozwiązaniem zarówno dla początkujących, jak i zaawansowanych programistów, którzy tworzą aplikacje na system Windows oraz inne platformy.

Pytanie 2

Metoda przeszukiwania w uporządkowanych tablicach, która polega na podzieleniu tablicy na kilka części i wykonywaniu wyszukiwania liniowego tylko w tej części, gdzie może znajdować się poszukiwany element, w języku angielskim jest określana jako

A. Ternary search

B. Jump search

C. Exponential search

D. Binary search

Jump search to faktycznie ta metoda, która polega na przeszukiwaniu uporządkowanej tablicy przez podział jej na bloki o określonej długości (zazwyczaj o rozmiarze pierwiastka kwadratowego z n, gdzie n to liczba elementów w tablicy). Najpierw skaczemy po tych blokach, żeby szybko ograniczyć obszar poszukiwań, a potem wykonujemy liniowe przeszukiwanie już tylko w wybranym przedziale. To sprawia, że jump search jest czymś pomiędzy wyszukiwaniem liniowym a binarnym – daje przyzwoity kompromis między prostotą a wydajnością, szczególnie gdy dostęp do pamięci jest kosztowny albo tablica jest zbyt duża, by od razu dzielić ją na pół jak w binary search. W praktyce jump search czasem się wykorzystuje tam, gdzie dane są przechowywane na przykład na dyskach magnetycznych czy SSD, a koszt losowego odczytu jest znacznie wyższy od odczytu sekwencyjnego. To jest też niezła opcja, gdy masz narzucone ograniczenia na algorytmy lub nie możesz sobie pozwolić na pełne binarne wyszukiwanie z różnych powodów technicznych. Warto też zauważyć, że jump search dobrze ilustruje ogólną ideę ograniczania przestrzeni poszukiwań bez konieczności przechodzenia przez wszystkie elementy – czyli bardzo praktyczne podejście, które daje się rozwinąć w innych algorytmach. Szczerze? Moim zdaniem, każdy, kto myśli o optymalizacji prostych operacji na dużych zbiorach danych, powinien przynajmniej raz przetestować jump search na własnych danych – efekty bywają zaskakująco dobre, zwłaszcza przy większych strukturach.

Pytanie 3

Jednym z kroków publikacji aplikacji mobilnej w Google Play są testy Beta, które charakteryzują się tym, że są:

A. podzielone na testy dotyczące funkcjonalności, wydajności i skalowalności

B. przeprowadzane przez grupę docelowych użytkowników aplikacji

C. prowadzone w oparciu o dokument zawierający przypadki testowe

D. realizowane przez zespół zatrudnionych testerów z Google

Testy Beta w kontekście publikacji aplikacji na Google Play to bardzo istotny element całego procesu wydawniczego. Tak naprawdę chodzi tutaj o to, by oddać aplikację w ręce prawdziwych użytkowników, którzy potencjalnie będą z niej korzystać po premierze. To nie są testy laboratoryjne, gdzie wszystko jest przewidywalne i kontrolowane, tylko taki trochę poligon doświadczalny w rzeczywistym środowisku. Dzięki temu deweloperzy mogą wyłapać błędy, których nie dało się zauważyć podczas testów wewnętrznych czy automatycznych. Google umożliwia zaproszenie do testów Beta konkretnej grupy osób – czasem są to osoby z mailing listy, czasem aktywna społeczność, a czasem po prostu przypadkowi użytkownicy spełniający określone kryteria. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, bo zapewnia bardziej realistyczny feedback. Moim zdaniem właśnie testy Beta ratują najwięcej aplikacji przed poważnymi wpadkami po oficjalnym wydaniu – użytkownicy zgłaszają nie tylko błędy, ale też własne pomysły i uwagi, które mogą zupełnie zmienić kierunek rozwoju produktu. To jest w sumie taka wersja MVP na etapie gotowego produktu, tylko że z dużo szerszą i bardziej zaangażowaną bazą testującą. Testy Beta są nieocenione, bo pozwalają zobaczyć aplikację oczami jej przyszłych użytkowników i szybko reagować na ich potrzeby, zanim pójdzie do szerokiej dystrybucji. Praktyka pokazuje, że pomijanie tego kroku to trochę proszenie się o złe oceny i negatywne recenzje już po premierze.

Pytanie 4

Oznaczenie ochrony przeciwpożarowej przedstawione na symbolu wskazuje na

A. przełącznik zasilania

B. system alarmowy przeciwpożarowy

C. rozdzielnię elektryczną

D. punkt remote release

Ten symbol jednoznacznie wskazuje na ręczny ostrzegacz pożarowy, będący kluczowym elementem systemu alarmowego przeciwpożarowego. W praktyce taki przycisk znajdziesz w korytarzach szkół, biur czy dużych hal, zwykle przy wyjściach ewakuacyjnych. Po naciśnięciu wywołuje on alarm w całym obiekcie, pozwalając na szybką reakcję służb oraz ewakuację osób znajdujących się w strefie zagrożenia. Moim zdaniem zrozumienie działania i lokalizacji ręcznych ostrzegaczy jest absolutnie fundamentalne dla bezpieczeństwa pożarowego każdego budynku. Zgodnie z normą PN-EN 54-11 oraz wytycznymi Państwowej Straży Pożarnej, oznaczenie to musi być dobrze widoczne, z wyraźną, czerwoną barwą tła i prostym, czytelnym symbolem. Praktyka pokazuje, że w sytuacjach krytycznych ludzie dużo szybciej reagują na jednoznaczne oznaczenia graficzne niż na same napisy. Właśnie dlatego tak bardzo przykłada się wagę do poprawnej widoczności i rozmieszczenia tych znaków. Sam system alarmowy przeciwpożarowy, którego częścią są takie przyciski, jest podstawą nie tylko ochrony ludzi, ale też minimalizowania strat materialnych, bo pozwala na natychmiastowe powiadomienie odpowiednich służb. Warto zapamiętać, że ręczne ostrzegacze są regularnie testowane podczas przeglądów PPOŻ i ich prawidłowe oznakowanie to wymóg prawny oraz element dobrej praktyki branżowej.

Pytanie 5

Szablon MojaTablica oferuje funkcjonalność tablicy z indeksami oraz elementami różnych typów. W oparciu o pokazany kod, który wykorzystuje ten szablon do tworzenia tablicy asocjacyjnej, wskaż definicję, która posługuje się szablonem do zainicjowania tablicy, gdzie indeksami są liczby całkowite, a elementami są napisy?

MojaTablica tab1 = new MojaTablica<string, string>();
tab1["good"] = "dobry";

A. int tab2 = new MojaTablica()

B. MojaTablica tab2 = new MojaTablica()

C. int tab2[] = new MojaTablica()

D. MojaTablica tab2 = MOjaTablica()

Aby utworzyć tablicę asocjacyjną w oparciu o szablon, należy zainicjalizować ją przy użyciu właściwej składni: MojaTablica tab2 = new MojaTablica();. Tego typu deklaracja tworzy obiekt tablicy, gdzie klucze są liczbami całkowitymi, a wartości przechowywane w tablicy to napisy. Tablice asocjacyjne to potężne narzędzie pozwalające na szybkie wyszukiwanie i przechowywanie danych, bazujące na unikalnych kluczach, co umożliwia efektywne zarządzanie złożonymi strukturami danych.

Pytanie 6

Wskaż poprawny pod względem składniowym kod dla formatu JSON, który jest używany do wymiany danych między backendem a frontendem aplikacji.

osoby: [ {imię: 'Anna', wiek: '31' }, {imię: 'Krzysztof', wiek: '25' } ]	"osoby": [ {"imię": "Anna", "wiek": 31 }, {"imię": "Krzysztof", "wiek": 25 } ]
Kod 1	Kod 2
<osoby> <imie>Anna</imie> <wiek>31</wiek> <imie>Krzysztof</imie> <wiek>25</wiek> </osoby>	struct osoby { imie: {Anna}, wiek:{31}; imie: {Krzysztof}, wiek:{25} };
Kod 3	Kod 4

A. Kod3

B. Kod2

C. Kod1

D. Kod4

Kod1 niestety jest błędny. W JSON klucze i wartości muszą być w podwójnych cudzysłowach, a nie w pojedynczych. Pojedyncze cudzysłowy tutaj nie działają i będą powodować błąd podczas próby parsowania. Kod3 to nie JSON, tylko przykład XML, który używa znaczników do oznaczania danych, ale w kontekście JSON nie pasuje. Kod4 z kolei przypomina bardziej zapis w jakimś języku programowania, na przykład C. Używasz składni, której parsery JSON nie rozpoznają, bo brakuje nawiasów klamrowych i podwójnych cudzysłowów. Często błędy w JSON wynikają z niewłaściwego użycia znaków interpunkcyjnych i złego formatowania, co może prowadzić do problemów z działaniem aplikacji. Dlatego naprawdę warto zadbać o poprawną składnię JSON, żeby wszystko działało bez zarzutów.

Pytanie 7

Który z poniższych opisów najlepiej charakteryzuje Node.js?

A. Środowisko uruchomieniowe JavaScript poza przeglądarką, używające silnika V8 z Chrome

B. System zarządzania bazami danych NoSQL

C. Framework do budowania aplikacji mobilnych przy użyciu JavaScript

D. Biblioteka do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach webowych

Każda z pozostałych opcji opisuje inne technologie, które nie mają związku z Node.js. Opis sugerujący, że Node.js jest frameworkiem do budowania aplikacji mobilnych z użyciem JavaScript, jest mylny, ponieważ Node.js jest narzędziem serwerowym, a nie środowiskiem do tworzenia aplikacji mobilnych. W rzeczywistości, do tworzenia aplikacji mobilnych najczęściej wykorzystuje się frameworki takie jak React Native czy Ionic, które pozwalają na tworzenie interfejsów użytkownika w JavaScript, ale operują w zupełnie innym kontekście. Kolejnym błędnym podejściem jest traktowanie Node.js jako biblioteki do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach webowych. Interfejsy użytkownika są zwykle tworzone z użyciem frameworków takich jak Angular, Vue.js lub React, które współpracują z Node.js w celu budowy pełnych aplikacji webowych. Ostatnia z ofert, czyli system zarządzania bazami danych NoSQL, jest jeszcze jednym błędnym podejściem. Node.js nie jest bazą danych; zamiast tego, może współdziałać z bazami danych NoSQL, takimi jak MongoDB, ale jego główną rolą jest obsługa logiki serwera. Typowe nieporozumienia, które prowadzą do tych błędnych koncepcji, obejmują mylenie kontekstu zastosowania oraz funkcjonalności różnych technologii, co może skutkować nieprawidłowym zrozumieniem ich ról w architekturze aplikacji.

Pytanie 8

W przypadku przedstawionych kodów źródłowych, które są funkcjonalnie równoważne, wartość, która zostanie zapisana w zmiennej b po wykonaniu operacji, to

Python:	C++ / C# / Java:
x = 5.96; b = int(x);	double x = 5.96; int b = (int)x;

A. 5

B. 596

C. 6

D. 5.96

W tym zadaniu mamy do czynienia z fajnym przykładem konwersji liczby 5.96 na liczbę całkowitą w różnych językach, takich jak Python czy C++. Kiedy robimy rzutowanie, to po prostu odcinamy część ułamkową, co daje nam 5 w zmiennej b. To jest trochę klasyczne rzutowanie albo konwersja typu, gdzie w większości języków po prostu się to robi. Ciekawostką jest, że w Pythonie działa to przez funkcję int(), która zawsze zaokrągla w dół. A w C++ czy Javie używasz po prostu (int) i efekt jest ten sam. Warto też zwrócić uwagę, że przy liczbach ujemnych rzutowanie działa inaczej, bo zawsze zmierza w stronę zera. Z doświadczenia wiem, że warto być świadomym użycia takich konwersji, bo w niektórych przypadkach, jak operacje finansowe, nawet małe różnice mogą się okazać bardzo istotne.

Pytanie 9

Zamieszczony fragment kodu w Android Studio wdraża metodę nasłuchującą dla obsługi zdarzenia:

przycisk = (Button) findViewById(R.id.yes_button);
przycisk.setOnClickListener(new View.OnClickListener() { ... });

A. zmiany w polu tekstowym

B. naciśnięcia przycisku

C. zmiany stanu kontrolki Switch

D. wybierania daty

Kod wykorzystuje metodę setOnClickListener, która jest podstawowym sposobem przypisywania reakcji na kliknięcie przycisku (Button) w Androidzie. To taki klasyczny wzorzec nasłuchiwania zdarzeń, w tym przypadku – kliknięcia użytkownika. Moim zdaniem, ta konstrukcja pojawia się praktycznie w każdym większym projekcie Androidowym, bo trudno sobie wyobrazić interfejs bez przycisków, które coś faktycznie robią. Co ciekawe, korzystając z setOnClickListener, przekazujemy obiekt anonimowej klasy implementującej interfejs View.OnClickListener, a w jej metodzie onClick() umieszczamy kod, który ma się wykonać po naciśnięciu przycisku. To bardzo elastyczne rozwiązanie, bo możemy tu zarówno wyświetlić Toast, przejść do innego activity, wysłać dane do internetu czy nawet ukryć inny widok. Warto pamiętać, że praktycznie wszystkie kontrolki dziedziczące po View mogą mieć własnych listenerów, ale Button to najbardziej naturalny przypadek użycia. To taka podstawa obsługi UI w Android Studio i moim zdaniem każdy, kto chce pisać apki na Androida, powinien mieć to opanowane na pamięć. Dodatkowo, od wersji Android API 26 można używać także lambda expressions, co jeszcze bardziej skraca kod, ale sama idea zostaje ta sama – reagujemy na kliknięcie przycisku.

Pytanie 10

Która z poniższych metod HTTP służy do aktualizacji zasobu?

A. GET

B. PUT

C. POST

D. DELETE

Metoda HTTP PUT jest używana do aktualizacji zasobów na serwerze. Zgodnie z zasadami protokołu HTTP, PUT wysyła zaktualizowane dane do określonego zasobu, co pozwala na jego modyfikację lub utworzenie nowego, jeśli zasób nie istnieje. Przykładem zastosowania PUT może być aktualizacja informacji o użytkowniku w systemie, gdzie wysyłane są dane użytkownika w formacie JSON do odpowiedniego endpointu API, przykładowo: PUT /api/users/123 z danymi {"name": "Jan", "email": "[email protected]"}. W praktyce, korzystanie z metody PUT jest zgodne z zasadami RESTful API, które zaleca używanie tej metody do operacji aktualizacji. PUT jest idempotentne, co oznacza, że niezależnie od liczby razy, jakie zostanie wykonane, wynik operacji pozostaje taki sam. To różni się od POST, które służy do tworzenia nowych zasobów. Zrozumienie zastosowania metod HTTP jest kluczowe w projektowaniu i implementacji efektywnych interfejsów API.

Pytanie 11

Która z wymienionych topologii sieci wykazuje cechę, że wszystkie urządzenia są połączone jednym kablem?

A. Topologia pierścienia

B. Topologia siatki

C. Topologia gwiazdy

D. Topologia magistrali

Topologia magistrali to jedna z podstawowych topologii sieci komputerowych, w której wszystkie urządzenia są podłączone do jednego kabla, zwanego magistralą. W tej konfiguracji dane przesyłane są w obu kierunkach na wspólnym przewodzie, a każde urządzenie musi odczytać dane i zidentyfikować, czy są one przeznaczone dla niego. Kluczową zaletą topologii magistrali jest jej prostota oraz niskie koszty instalacji, ponieważ wymaga mniej kabli niż inne topologie. Jest to jednak także jej największa wada - awaria jednego segmentu kabla może spowodować przerwanie komunikacji w całej sieci. Topologia magistrali jest często wykorzystywana w małych sieciach lokalnych oraz w systemach, gdzie nie ma potrzeby dużej niezawodności. Standardy, takie jak IEEE 802.3, definiują zasady działania sieci Ethernet korzystających z tej topologii. W praktyce, zastosowanie topologii magistrali można zaobserwować w starszych instalacjach sieciowych, gdzie budżet na infrastrukturę był ograniczony, a wymogi dotyczące skomplikowania sieci były minimalne.

Pytanie 12

Zamieszczony kawałek kodu w języku C# tworzy hasło. Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące cech tego hasła?

var random = new Random();
string pulaZnakow =
    "abcdefghijklmnopqrstuwxyzABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ0123456789";
int dlPuli = pulaZnakow.Length - 1;
char znak;
string wynik = "";

for(int i = 0; i < 8; i++)  {
    znak = pulaZnakow[random.Next(0, dlPuli)];
    wynik += znak;
}

A. Może zawierać małe i wielkie litery oraz cyfry.

B. Ma 8 znaków lub więcej i zawiera małe oraz wielkie litery, a także cyfry.

C. Może zawierać małe oraz wielkie litery, cyfry i znaki specjalne.

D. Ma maksymalną długość 7 znaków, co ustala zmienna i.

Analizując przedstawiony fragment kodu, możemy odrzucić kilka błędnych przekonań zawartych w proponowanych odpowiedziach. Niektóre błędne odpowiedzi sugerują, że hasło może zawierać symbole. Jednak przeglądając zmienną pulaZnakow, widać, że nie zawiera ona żadnych symboli specjalnych, a jedynie małe i wielkie litery oraz cyfry. Inne niepoprawne stwierdzenie mówi, że hasło może być co najwyżej 7-znakowe z powodu zmiennej i. W rzeczywistości, zmienna i wskazuje na iterację pętli kontrolowanej przez warunek i < 8, co oznacza, że hasło jest dokładnie 8-znakowe, a nie 7-znakowe lub krótsze. Kolejna niepoprawna sugestia dotyczy tego, że hasło jest dłuższe niż 8 znaków oraz zawiera symbole, co również jest niezgodne z analizą kodu. Ważne jest, aby rozumieć, jak działają pętle i jaka jest rola zmiennych w kodzie generacji haseł. W zaawansowanych systemach zabezpieczeń często dodaje się symbole specjalne do puli znaków, jednak ten konkretny kod tego nie czyni. Dobrze jest pamiętać, że w bezpieczeństwie kluczowa jest nie tylko długość hasła, ale także jego złożoność i różnorodność użytych znaków. Prawidłowa analiza kodu pozwala uniknąć błędnych założeń i dostarcza solidnych podstaw do zrozumienia mechanizmów generacji losowych haseł.

Pytanie 13

Kod funkcji "wykonaj()" przedstawiony poniżej weryfikuje, czy

bool wykonaj(int argument)
{
    int T[] = {4, 15, -2, 9, 202};
    for(int i=0; i<5; i++) {
        if(T[i] == argument)
            return true;
    }
    return false;
}

A. w tablicy liczb całkowitych znajdują się jedynie wartości 4, 15, -2, 9, 202

B. konkretny element (argument) jest obecny w tablicy liczb całkowitych

C. przekazany argument mieści się w zakresie od 0 do 4

D. wszystkie elementy w tablicy są równe wartości przekazanego argumentu

Funkcja wykonaj() została napisana tak, by sprawdzić, czy przekazany do niej argument znajduje się w konkretnej tablicy liczb całkowitych. To bardzo typowy sposób wyszukiwania wartości w niewielkich zbiorach – pętla przechodzi przez każdy element tablicy i jeśli napotka element równy argumentowi, natychmiast zwraca true. To klasyczna implementacja tzw. liniowego wyszukiwania (linear search), co moim zdaniem jest często spotykane w zadaniach rekrutacyjnych albo przy szybkim prototypowaniu. W praktyce, jeśli tablica byłaby większa albo wymagania dotyczące wydajności byłyby bardziej rygorystyczne, lepiej jest korzystać z innych struktur danych, np. std::set czy std::unordered_set, gdzie operacja wyszukiwania jest zazwyczaj szybsza. Ale tutaj – dla kilku liczb – ta metoda wystarcza i jest czytelna. Warto zauważyć, że taki kod pozwala na szybkie sprawdzenie obecności dowolnego elementu w małej kolekcji i nie wymaga jej sortowania. Z mojego doświadczenia, rozumienie tego mechanizmu pomaga potem w nauce bardziej zaawansowanych algorytmów przeszukiwania i ogólnie usprawnia myślenie algorytmiczne. W codziennej pracy programisty znajomość takich podstaw bardzo się przydaje, bo często trzeba „na szybko” sprawdzić, czy coś znajduje się w tablicy lub liście. Warto też pamiętać, żeby nie nadużywać takich rozwiązań przy dużych ilościach danych – wtedy zaczynają się schody z wydajnością. Ale podsumowując, ta odpowiedź dokładnie opisuje, co robi ten kod – po prostu sprawdza, czy argument jest obecny w zbiorze liczb.

Pytanie 14

Jakie jest najważniejsze działanie w trakcie analizy wymagań klienta przed rozpoczęciem realizacji projektu aplikacji?

A. Rozdzielenie ról w zespole projektowym

B. Selekcja języka programowania

C. Zrozumienie potrzeb biznesowych i oczekiwań klienta

D. Stworzenie diagramu Gantta

Fajnie, że zauważyłeś, jak ważne jest zrozumienie potrzeb biznesowych i oczekiwań klienta. To kluczowa sprawa przed rozpoczęciem pracy nad projektem aplikacji. Bez tego, nawet najfajniejszy kod może nie spełniać wymagań, a to byłoby szkoda, prawda? Analiza wymagań to nie tylko rozpoznanie celów, ale też spotkania z osobami zaangażowanymi w projekt i zbadanie rynku. Dzięki temu możemy stworzyć aplikację, która naprawdę odpowiada na specyficzne potrzeby, co czyni ją bardziej użyteczną i konkurencyjną. No i oczywiście, jak dobrze określimy, czego potrzebują użytkownicy, to mniej nieporozumień po drodze, a klienci będą bardziej zadowoleni, co zawsze jest na plus.

Pytanie 15

Jak wygląda kod uzupełnienia do dwóch dla liczby -5 w formacie binarnym przy użyciu 8 bitów?

A. 10000101

B. 11111011

C. 11111101

D. 00000101

Pierwsza z niepoprawnych odpowiedzi, która przedstawia wartość 00000101, jest błędna, ponieważ jest to binarna reprezentacja liczby 5, a nie -5. Kod uzupełnieniowy do dwóch wymaga przedstawienia liczby ujemnej poprzez inwersję bitów i dodanie jedynki. Ta odpowiedź nie ma zastosowania przy obliczaniu liczb ujemnych, stąd jest niewłaściwa. Kolejna odpowiedź, 11111101, również jest nieprawidłowa. W przypadku tej liczby, zainwersowanie bitów liczby 5 dawałoby 11111010, a dodanie 1 do tej wartości prowadziłoby do 11111011, co wskazuje, że ta odpowiedź nie jest zgodna z zasadą uzupełnienia do dwóch. Ostatnia z niepoprawnych odpowiedzi, 10000101, jest również błędna, ponieważ nie odpowiada żadnej z reprezentacji liczby -5. Gdybyśmy spróbowali konwertować ją z powrotem na wartość dziesiętną, otrzymalibyśmy 133, co jest zdecydowanie niepoprawne. Warto zauważyć, że każda z tych niepoprawnych odpowiedzi wskazuje na brak zrozumienia zasad konwersji liczb ujemnych w systemie binarnym, co jest kluczowe w informatyce i programowaniu, a ich użycie w praktycznych aplikacjach mogłoby prowadzić do poważnych błędów w obliczeniach.

Pytanie 16

Które z poniższych nie jest frameworkiem do testowania w JavaScript?

A. Jasmine

B. Express

C. Mocha

D. Jest

Wybór frameworków do testowania w JavaScript, takich jak Mocha, Jest czy Jasmine, może wprowadzać w błąd, jeśli nie rozumie się ich celów i funkcji. Mocha jest elastycznym frameworkiem do testowania, który działa w środowisku Node.js oraz w przeglądarkach, umożliwiając pisanie asynchronicznych testów oraz definiowanie zestawów testowych. Jest z kolei nowoczesnym narzędziem do testowania, które oferuje bogaty zestaw funkcji, w tym wsparcie dla asercji i mockowania, co czyni go bardzo popularnym wśród programistów. Jasmine to framework, który skupia się na zachowaniu aplikacji, pozwalając na pisanie testów w stylu BDD (Behavior-Driven Development). Wybór tych narzędzi do testowania jest zatem uzasadniony i kluczowy dla zapewnienia jakości oprogramowania, jednak odpowiedź wybierająca Express jako framework testowy jest nieprawidłowa, ponieważ Express ma zupełnie inny cel – obsługę serwera i routing w aplikacjach webowych. Często mylone są cele poszczególnych narzędzi, co prowadzi do niepoprawnych wniosków. Zrozumienie, że Express nie jest przeznaczony do testowania, a raczej do budowania aplikacji, jest kluczowe dla efektywnego programowania i testowania. Aspekty te uwypuklają znaczenie znajomości narzędzi oraz ich przeznaczenia w kontekście rozwoju oprogramowania.

Pytanie 17

Jakie rozwiązanie jest najbardziej odpowiednie przy projektowaniu aplikacji, która ma funkcjonować na różnych systemach operacyjnych?

A. Pełne dopasowanie aplikacji do systemu Windows

B. Opracowanie dedykowanego kodu dla każdej platformy

C. Koncentrowanie się wyłącznie na estetyce aplikacji

D. Wykorzystanie technik responsywnego projektowania interfejsu

Wykorzystanie technik responsywnego projektowania interfejsu to obecnie jedno z najskuteczniejszych rozwiązań, jeśli chodzi o tworzenie aplikacji działających na różnych systemach operacyjnych. Moim zdaniem, to podejście daje największą elastyczność i wygodę zarówno dla użytkownika, jak i dla samego zespołu developerskiego. Responsywność nie sprowadza się tylko do zmiany rozmiaru okna, ale także do automatycznego dostosowania elementów interfejsu do różnych rozdzielczości, DPI czy nawet gestów obsługiwanych przez konkretne urządzenia. Dzięki temu aplikacja może wyglądać i działać spójnie niezależnie od tego, czy uruchamiana jest na Windowsie, MacOS, Linuksie czy nawet na mobilnych systemach operacyjnych. W praktyce często korzysta się z frameworków takich jak Flutter, React Native albo Electron, które już "z pudełka" oferują narzędzia do tworzenia responsywnych, wieloplatformowych aplikacji. Branżowe standardy, szczególnie te, które dotyczą UX/UI (na przykład wytyczne Material Design czy Human Interface Guidelines od Apple), mocno podkreślają wagę responsywności i uniwersalności rozwiązań. Co ciekawe, dobrze zaprojektowana responsywna aplikacja jest też łatwiejsza w utrzymaniu i rozwoju, bo zamiast kilku osobnych wersji kodu, mamy jedną, dobrze przemyślaną bazę. To oszczędza czas, zasoby i minimalizuje ryzyko powstawania błędów. Sam przećwiczyłem wiele takich przypadków i widać, że inżynieria oprogramowania idzie właśnie w stronę uniwersalnych, "adaptacyjnych" rozwiązań.

Pytanie 18

Co to jest GraphQL?

A. Biblioteka do tworzenia grafów i diagramów w aplikacjach webowych

B. System zarządzania bazami grafowymi

C. Język zapytań do API oraz środowisko wykonawcze do obsługi tych zapytań

D. Format danych podobny do JSON używany w komunikacji między aplikacjami

Wybór odpowiedzi, która sugeruje, że GraphQL jest biblioteką do tworzenia grafów i diagramów w aplikacjach webowych, jest mylący, ponieważ nie uwzględnia fundamentalnych cech i funkcji tego narzędzia. GraphQL nie jest narzędziem graficznym, lecz technologią służącą do efektywnego zarządzania zapytaniami w API. Odpowiedź wskazująca na system zarządzania bazami grafowymi również nie odzwierciedla rzeczywistości, ponieważ GraphQL nie jest systemem bazodanowym, lecz interfejsem do komunikacji z różnymi źródłami danych, które mogą być zrealizowane przy użyciu różnych baz danych, w tym relacyjnych, NoSQL czy grafowych. Ponadto, w przypadku odpowiedzi sugerującej, że GraphQL to format danych podobny do JSON, należy podkreślić, że choć GraphQL używa JSON do przesyłania danych, jego istotą jest definicja zapytań oraz struktura danych, a nie tylko ich format. Często mylone to jest z protokołami komunikacyjnymi, takimi jak REST, które również mogą wykorzystywać JSON, ale nie oferują takiej elastyczności w zakresie kształtowania odpowiedzi, jaką zapewnia GraphQL. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do niewłaściwego zrozumienia architektury aplikacji oraz potencjalnych ograniczeń w wydajności i użyteczności implementacji API.

Pytanie 19

Który rodzaj kolekcji pozwala na dostęp do elementów w porządku FIFO (First In First Out)?

A. Tablica

B. Sekwencja

C. Kolejka

D. Kolekcja LIFO

Lista to struktura, która pozwala na dowolny dostęp do elementów i nie działa zgodnie z zasadą FIFO. Stos działa na zasadzie LIFO (Last In First Out), co oznacza, że ostatni dodany element jest usuwany jako pierwszy. Wektor to dynamiczna tablica, która umożliwia szybki dostęp do elementów za pomocą indeksów, ale nie działa zgodnie z zasadą FIFO.

Pytanie 20

Co będzie wynikiem działania poniższego kodu SQL?

SELECT COUNT(*)
FROM employees
WHERE salary > (SELECT AVG(salary) FROM employees);

A. Błąd składni SQL

B. Liczba pracowników z najwyższą pensją

C. Liczba pracowników z pensją powyżej średniej

D. Średnia pensja wszystkich pracowników

Odpowiedź, że wynik działania zapytania SQL to liczba pracowników z pensją powyżej średniej, jest całkowicie poprawna. Zapytanie to korzysta z funkcji agregującej COUNT(*), która zlicza liczbę rekordów spełniających określony warunek. W tym przypadku warunkiem jest, że pensja pracownika jest większa od średniej pensji wszystkich pracowników, którą obliczamy za pomocą wewnętrznego zapytania (subquery). Tego rodzaju operacje są powszechnie stosowane w analizie danych w bazach danych, gdzie często musimy wykonać porównania względem wartości agregatów, takich jak średnia, mediana czy suma. Przykładowo, w analizie wynagrodzeń w danej firmie, można użyć podobnych zapytań do oceny, jaki odsetek pracowników jest wynagradzanych powyżej średniej, co może być istotne z punktu widzenia polityki płacowej oraz budżetowania. Pamiętaj, że dobre praktyki w pracy z bazami danych obejmują optymalizację zapytań oraz unikanie niepotrzebnych obliczeń, co może wpłynąć na wydajność systemu.

Pytanie 21

Zaproponowany fragment kodu w Android Studio realizuje metodę nasłuchującą do obsługi wydarzenia:

przycisk = (Button) findViewById(R.id.yes_button);
przycisk.setOnClickListener(new View.OnClickListener() { ... });

A. zmiany stanu kontrolki Switch

B. wybór daty

C. naciśnięcia przycisku

D. zmiany w polu tekstowym

Metoda OnClickListener, to coś, co na pewno warto znać, gdy pracujesz z aplikacjami na Androida. Gdy użytkownik klika przycisk, wywoływana jest metoda onClick. I tu możesz zrobić różne rzeczy, jak na przykład przejść do innego ekranu, zapisać dane albo uruchomić jakąś akcję w tle. To jest dobry przykład wzorca projektowego zwanego Delegacja, który pomaga oddzielić to, co widzisz w interfejsie, od tego, co dzieje się w aplikacji. Dzięki temu łatwiej zarządzać kodem i wprowadzać zmiany. Fajnie jest, gdy logikę umieszczasz w osobnych metodach, bo wtedy testowanie całej aplikacji staje się prostsze. Przykłady? Możesz na przykład użyć OnClickListenera, żeby zrobić logowanie po kliknięciu przycisku lub wysłać formularz. Pamiętaj też, żeby unikać ciężkich operacji w metodzie onClick, żeby aplikacja działała płynnie.

Pytanie 22

Co to jest shadow DOM?

A. Metoda renderowania grafiki 3D w przeglądarkach

B. Mechanizm enkapsulacji kodu HTML, CSS i JavaScript w komponenty webowe

C. Wirtualny DOM używany przez biblioteki jak React i Vue.js

D. Technika stylizacji elementów w CSS przy użyciu cieni

Shadow DOM to technika pozwalająca na enkapsulację kodu HTML, CSS oraz JavaScript w komponentach webowych, co jest kluczowe w kontekście tworzenia aplikacji opartych na Web Components. Dzięki zastosowaniu Shadow DOM, elementy wewnętrzne komponentu są izolowane od reszty dokumentu, co eliminuje problemy z kolizjami nazw klas CSS oraz pozwala na tworzenie bardziej modularnych i wielokrotnego użytku elementów. Przykładem zastosowania Shadow DOM mogą być komponenty interfejsu użytkownika, takie jak przyciski czy karty, które zawierają własne style i logikę, nie wpływając na globalne style strony. To podejście jest wspierane przez standardy W3C i zalecane w projektach, gdzie skala i złożoność aplikacji wymaga wysokiej wydajności i organizacji kodu. Dobrze zaprojektowane komponenty z użyciem Shadow DOM mogą znacznie uprościć rozwój i utrzymanie aplikacji webowych, czyniąc je bardziej responsywnymi i dostosowanymi do różnych środowisk.

Pytanie 23

Jakie są kluczowe etapy realizacji projektu programistycznego?

A. Analiza, implementacja, testowanie, aktualizacja

B. Planowanie, projektowanie, debugowanie, konserwacja

C. Planowanie, analiza, implementacja, wdrożenie

D. Projektowanie, testowanie, aktualizacja, implementacja

Wybrałeś poprawną sekwencję etapów realizacji projektu programistycznego – to naprawdę ma kluczowe znaczenie w praktyce. Planowanie jest absolutnym fundamentem, bo pozwala zdefiniować cele, wymagania i zakres projektu. Bez porządnego planu łatwo się pogubić już na starcie, a potem robi się tylko drożej i trudniej. Następnie analiza – tutaj wchodzi się głębiej w temat: zbiera się szczegółowe wymagania, analizuje ryzyka i szuka ewentualnych problemów, które mogą pojawić się później. Implementacja to etap, gdzie programiści faktycznie piszą kod, ale – i to warto podkreślić – bez wcześniejszego solidnego planowania i analizy, ten etap bardzo często kończy się chaosem i ciągłymi poprawkami. Wdrożenie oznacza przekazanie gotowego produktu użytkownikom czy klientowi, często połączone z testami akceptacyjnymi i dokumentacją. Takie podejście jest zgodne z klasycznymi metodologiami typu waterfall, ale też w metodykach zwinnych te fazy się pojawiają, choć czasem są bardziej rozmyte – moim zdaniem, nawet w agile trzeba mieć minimum planowania i analizy, żeby nie robić rzeczy na ślepo. W prawdziwych projektach to jest właśnie ten główny szkielet pracy, do którego wszystko się sprowadza – znam sporo przykładów z branży, gdzie pominięcie choćby jednego z tych kroków kończyło się katastrofą. Dobrze jest mieć ten schemat w głowie, bo pomaga zarówno na etapie małych aplikacji, jak i dużych, wieloosobowych przedsięwzięć. Warto też pamiętać, że każdemu z tych etapów towarzyszą różne narzędzia i techniki – np. przy planowaniu często robi się diagramy Gantta, w analizie korzysta się z UML, a podczas wdrożenia dobrze mieć plan migracji i dokumentację użytkownika. Tak po prostu robi się to dobrze w świecie IT.

Pytanie 24

Jednym z elementów, które mają zostać zaimplementowane w aplikacji, jest możliwość cofnięcia ostatnich działań do 20 operacji wstecz (undo). Struktura danych, która jest odpowiednia do tego celu i pozwala na dostęp tylko do ostatnio dodanego elementu, to:

A. drzewo

B. tablica

C. stos

D. kolejka

Stos to struktura danych, która działa na zasadzie LIFO (Last In, First Out), co oznacza, że ostatni dodany element jest pierwszym, który zostaje usunięty. Ta cecha sprawia, że stos jest idealnym rozwiązaniem dla funkcjonalności cofania operacji, ponieważ pozwala na skuteczne zarządzanie historią działań użytkownika. W przypadku aplikacji, która wymaga cofania ostatnich 20 operacji, stos może przechowywać te operacje, dodając nowe elementy na szczyt, a następnie usuwając je z tej samej pozycji. Przykładem zastosowania stosu w praktyce może być edytor tekstu, w którym użytkownik może cofać swoje ostatnie zmiany. Gdy użytkownik wykonuje operację, taka jak dodanie lub usunięcie tekstu, ta operacja jest umieszczana na stosie. Jeśli użytkownik wybiera opcję cofnięcia, ostatnia operacja jest usuwana z góry stosu, co przywraca wcześniejszy stan dokumentu. Warto również zauważyć, że wiele języków programowania oferuje wbudowane klasy lub biblioteki do zarządzania stosami, co ułatwia jego implementację. Stos jest nie tylko efektywny w kontekście czasowym, ale także pamięciowym, co czyni go doskonałym wyborem dla tego typu aplikacji.

Pytanie 25

Jakie jest przeznaczenie komentarzy w kodzie źródłowym programu?

A. Do uruchamiania kodu w trybie debugowania

B. Do definiowania zmiennych globalnych

C. Do dokumentowania działania kodu i ułatwienia jego zrozumienia

D. Do optymalizacji wydajności kodu

Komentarze w kodzie źródłowym programu pełnią kluczową rolę w dokumentowaniu działania aplikacji. Dzięki nim programiści mogą opisywać, co robią poszczególne fragmenty kodu, jakie funkcje realizują oraz jakie są zależności między modułami. Komentarze nie wpływają na działanie programu, ale znacząco ułatwiają pracę nad nim w przyszłości, zwłaszcza gdy projekt jest rozwijany przez wielu programistów lub po dłuższej przerwie. Komentarze poprawiają czytelność kodu, minimalizując ryzyko błędów wynikających z niejasności lub złej interpretacji działania aplikacji. W dobrze napisanym kodzie komentarze są używane strategicznie – opisują kluczowe algorytmy, niestandardowe rozwiązania oraz obszary wymagające szczególnej uwagi. Przejrzysty i dobrze udokumentowany kod to fundament skalowalnych i łatwych w utrzymaniu aplikacji.

Pytanie 26

W jaki sposób można załadować tylko komponent z biblioteki React?

A. import [ Component ] from 'react'

B. import Component from 'react'

C. import React.Component from 'react'

D. import { Component } from 'react'

Użycie składni import { Component } from 'react' to zdecydowanie najczęściej spotykany i najbardziej rekomendowany sposób importowania tylko wybranego komponentu z biblioteki React. To tzw. import nazwany, czyli dokładnie wskazujesz, który kawałek kodu chcesz wyciągnąć z całego modułu. W praktyce, jest to bardzo czytelne i pozwala na jasne zarządzanie zależnościami w pliku. Moim zdaniem ma to ogromne znaczenie w większych projektach, bo łatwo potem znaleźć, które elementy są faktycznie wykorzystywane w danym pliku. Co ważne, taka technika importowania jest w pełni zgodna ze standardami ES6, właściwie każdy nowoczesny projekt front-endowy na tym bazuje. Przykład praktyczny: jeśli chcesz stworzyć klasowy komponent React, wystarczy napisać import { Component } from 'react', a potem class MyClass extends Component {...}. Jest to nieco bardziej eleganckie niż importowanie całego obiektu React (np. import React from 'react'), zwłaszcza jeśli nie potrzebujesz całej funkcjonalności. Dodatkowo, takie rozwiązanie może wpływać pozytywnie na bundlowanie kodu, bo nie ściągasz do projektu niepotrzebnych fragmentów biblioteki. Swoją drogą, coraz częściej widać, że programiści skupiają się na minimalizowaniu importów i czytelności kodu – właśnie przez wybór takich rozwiązań.

Pytanie 27

Jakie z wymienionych czynności można zrealizować przy pomocy składnika statycznego danej klasy?

A. Umożliwienie dzielenia pól klasy pomiędzy zaprzyjaźnione klasy

B. Wywołanie destruktora klasy bez jej usuwania

C. Zachowanie wartości wspólnych dla wszystkich instancji klasy

D. Tworzenie prywatnych kopii pól dla każdej instancji

Składnik statyczny klasy przechowuje wartości wspólne dla wszystkich instancji danej klasy. Oznacza to, że niezależnie od liczby utworzonych obiektów, istnieje tylko jedna kopia składowej statycznej, która jest współdzielona przez wszystkie instancje. Składowe statyczne są często wykorzystywane do przechowywania liczników, stałych wartości lub danych konfiguracyjnych. Metody statyczne mogą być wywoływane bezpośrednio na klasie, bez konieczności tworzenia obiektu, co czyni je niezwykle użytecznymi w przypadku funkcji narzędziowych.

Pytanie 28

Ile gigabajtów (GB) mieści się w 1 terabajcie (TB)?

A. 512

B. 2048

C. 1024

D. 1000

No to fajnie, że trafiłeś w temat! 1 terabajt (TB) to 1024 gigabajty (GB), co wynika z systemu binarnego, który w IT jest najczęściej używany. Trochę technicznie mówiąc, 1 TB to tak naprawdę 2^40 bajtów, co daje nam ogromną liczbę – dokładnie 1 099 511 627 776 bajtów. Jak podzielisz to przez 1 073 741 824 bajtów, które to są 1 GB, to wyjdzie 1024 GB. Warto wiedzieć, że w świecie komputerów i systemów operacyjnych operujemy głównie na tym systemie binarnym. Ale uwaga, bo producenci dysków często podają pojemności w systemie dziesiętnym, i wtedy 1 TB to jakby 1 000 GB. To może wprowadzać zamieszanie, więc dobrze jest sprawdzać specyfikacje i mieć to na uwadze, żeby nie było nieporozumień. Większość systemów, jak Windows czy Linux, działa w tym binarnym, więc warto to znać, gdyż to ułatwia pracę zarówno użytkownikom, jak i fachowcom z branży IT.

Pytanie 29

Który z poniższych formatów plików jest używany do konfiguracji projektów Node.js?

A. settings.ini

B. node.config

C. config.xml

D. package.json

Odpowiedź 'package.json' jest prawidłowa, ponieważ jest to kluczowy plik konfiguracyjny w projektach Node.js. Zawiera on metadane dotyczące projektu, takie jak nazwa, wersja, autorzy, zależności oraz skrypty do uruchamiania różnych zadań związanych z projektem. Na przykład, sekcja 'dependencies' w tym pliku pozwala na zdefiniowanie zewnętrznych bibliotek, które są wymagane do działania aplikacji. Gdy użytkownik uruchamia polecenie 'npm install', system automatycznie instaluje wszystkie zależności określone w 'package.json'. Dodatkowo, plik ten pozwala na łatwe zarządzanie wersjami i aktualizacjami, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu projektami oprogramowania, zapewniając lepszą kontrolę nad środowiskiem deweloperskim. Użycie 'package.json' jest standardem w ekosystemie Node.js, co czyni go niezbędnym dla każdego dewelopera pracującego w tym środowisku.

Pytanie 30

Jak oddziaływanie monotonnego środowiska pracy może wpłynąć na organizm człowieka?

A. Zwiększenie odporności na stres

B. Poprawa kondycji fizycznej

C. Obniżenie koncentracji oraz zwiększone ryzyko popełniania błędów

D. Wzrost poziomu motywacji

Kiedy w pracy ciągle powtarzamy te same czynności, to może nas to naprawdę zniechęcać. Zauważyłem, że takie monotonne środowisko potrafi sprawić, że gorzej się skupiamy i łatwiej popełniamy błędy. Jeśli pracownicy cały czas robią to samo bez żadnych zmian, to szybko tracą zapał i nie są zadowoleni z tego, co robią. Moim zdaniem, warto czasem zmieniać zadania, żeby wprowadzić trochę świeżości i wyzwań. Dobrze jest też organizować przerwy, bo to pomaga nabrać energii oraz zadbać o fajną atmosferę w pracy.

Pytanie 31

Algorytm wyszukiwania sekwencyjnego z wykorzystaniem wartownika opiera się na założeniu, że

A. zbiór danych wejściowych musi być uporządkowany

B. zbiór ma zawsze 100 elementów

C. szukany element powinien wystąpić wielokrotnie w zbiorze

D. na końcu analizowanego zbioru należy dodać wartownika

Algorytm sekwencyjnego wyszukiwania elementu z wartownikiem jest techniką optymalizacji procesu wyszukiwania w strukturach danych, która znacząco zwiększa efektywność operacji w przypadkach, gdy zbiór danych jest duży. Wartownik to specjalny element, który jest dodawany na końcu przeszukiwanego zbioru, co pozwala na uproszczenie warunków zakończenia pętli przeszukiwania. Kiedy algorytm przeszukuje zbiór, porównuje każdy element z poszukiwanym, a gdy znajdzie element, może zakończyć działanie. Dodanie wartownika pozwala uniknąć potrzeby sprawdzania, czy aktualnie przeszukiwany element jest ostatnim z oryginalnego zbioru, co z kolei zmniejsza liczbę porównań i przyspiesza proces wyszukiwania. W praktyce algorytm ten jest szczególnie użyteczny w przypadku niewielkich zbiorów danych, gdzie efektywność jest kluczowa. Przykładem zastosowania może być edytor tekstu, w którym użytkownik wyszukuje konkretne słowa w dokumencie, a dodanie wartownika usprawnia ten proces. Zgodnie z zasadami wydajnego programowania, ta technika stanowi jeden z podstawowych mechanizmów stosowanych w algorytmice, co czyni ją fundamentalnym konceptem w nauce o komputerach.

Pytanie 32

Co oznacza pojęcie TDD w kontekście programowania?

A. Technical Design Document - dokumentacja techniczna projektu

B. Test-Driven Development - praktyka pisania testów przed implementacją kodu

C. Task Deployment Diagram - schemat wdrażania zadań w projekcie

D. Type Definition Document - dokumentacja typów danych w aplikacji

Test-Driven Development (TDD) to metodologia programowania, w której proces tworzenia kodu zaczyna się od pisania testów. TDD polega na cyklicznym podejściu do rozwoju oprogramowania, w którym najpierw definiujemy, jakie funkcjonalności będzie miał nasz kod, a następnie implementujemy tylko te elementy, które są niezbędne do przejścia wcześniej napisanych testów. Dzięki temu, deweloperzy mają możliwość natychmiastowego sprawdzenia poprawności swojego kodu, co sprzyja eliminacji błędów na wczesnym etapie. Przykład zastosowania TDD można zobaczyć w tworzeniu aplikacji webowych, gdzie programista pisze testy jednostkowe dla nowych funkcji, a następnie implementuje te funkcje, poprawiając kod tylko w przypadku, gdy testy nie przechodzą. Takie podejście pozwala na zwiększenie jakości oprogramowania oraz jego łatwiejszą refaktoryzację. Warto również zauważyć, że TDD jest zgodne z praktykami Agile i Continuous Integration, co pozwala na efektywniejsze zarządzanie projektem i dostosowywanie go do wymagań zmieniającego się rynku.

Pytanie 33

Jaką kategorię własności intelektualnej reprezentują znaki towarowe?

A. Dobra niematerialne

B. Własność przemysłowa

C. Autorskie prawa majątkowe

D. Prawa pokrewne

Dobra niematerialne to szersza kategoria obejmująca różne aspekty własności intelektualnej, ale znaki towarowe są formalnie klasyfikowane jako własność przemysłowa. Autorskie prawa majątkowe dotyczą utworów literackich, muzycznych i filmowych, ale nie obejmują znaków towarowych. Prawa pokrewne chronią wykonawców i producentów nagrań, lecz nie odnoszą się do znaków towarowych i brandingu firm.

Pytanie 34

Który z protokołów w modelu TCP/IP odpowiada za pewne przesyłanie danych?

A. TCP

B. UDP

C. IP

D. HTTP

Protokół IP (Internet Protocol) działa na poziomie sieci i jest odpowiedzialny za adresowanie oraz routing pakietów w sieci, ale nie zapewnia niezawodności w przesyłaniu danych. IP może dostarczać pakiety w dowolnej kolejności, a także nie oferuje mechanizmów do ponownego przesyłania utraconych danych. Z tego powodu nie jest odpowiedni do zastosowań wymagających gwarancji dostarczenia. Z kolei UDP (User Datagram Protocol) jest protokołem transportowym, który również nie zapewnia niezawodności. UDP umożliwia szybkie przesyłanie danych bez ustanawiania połączenia, co czyni go idealnym dla aplikacji takich jak strumieniowanie audio i wideo, gdzie opóźnienia są mniej krytyczne niż utrata niektórych pakietów. Wreszcie, HTTP (Hypertext Transfer Protocol) jest protokołem aplikacyjnym, który działa na szczycie TCP, ale nie jest odpowiedzialny za przesyłanie danych w niezawodny sposób samodzielnie, ponieważ korzysta z TCP, aby zapewnić te funkcje. HTTP używa TCP do transportu danych, co oznacza, że niezawodność komunikacji nie jest bezpośrednio przypisana do HTTP, ale raczej do protokołu, na którym jest oparty.

Pytanie 35

W zestawieniu przedstawiono doświadczenie zawodowe członków zespołu IT. Osobą odpowiedzialną za stworzenie aplikacji front-end powinna być:

Pracownik	Znajomość technologii/programów
Anna	Inscape, Corel Draw
Krzysztof	Angular
Patryk	HTML, CSS
Ewa	Django, .NET

A. Patryk

B. Ewa

C. Krzysztof

D. Anna

Przy analizie kompetencji członków zespołu warto skupić się na tym, czego tak naprawdę wymaga stworzenie profesjonalnej aplikacji front-end. Wiele osób intuicyjnie wskazuje osoby znające HTML i CSS jako odpowiednie, bo to przecież podstawowe technologie webowe. Jednak w dzisiejszych realiach branżowych to już zdecydowanie za mało. Standardy tworzenia aplikacji front-end przeszły ogromną ewolucję – od prostych stron opartych na HTML po złożone aplikacje korzystające z frameworków takich jak Angular, React czy Vue. Patryk zna HTML i CSS, więc poradziłby sobie z prostą, statyczną stroną, lecz do zbudowania czegoś większego wymagane są narzędzia pozwalające na zarządzanie logiką aplikacji, routowaniem, komponentami czy stanem. Anna zna Inscape i Corel Draw, czyli programy graficzne służące głównie do projektowania grafiki wektorowej, co jest przydatne w projektowaniu interfejsu, ale nie wystarcza do wdrożenia front-endu. Ewa natomiast zna Django i .NET, czyli technologie typowo back-endowe, służące do tworzenia logiki aplikacji po stronie serwera. To klasyczny błąd myślowy – utożsamianie tworzenia aplikacji z samym kodowaniem, bez rozróżnienia na specjalizacje. W praktyce od front-end developera wymaga się znajomości frameworków, które pozwalają efektywnie wdrożyć nowoczesne, interaktywne rozwiązania – a tego gwarantem jest Angular. Często spotykam się z mylnym przekonaniem, że osoba, która potrafi zaprojektować grafikę lub zna narzędzia backendowe, równie dobrze poradzi sobie z nowoczesnym front-endem. Niestety, takie podejście prowadzi do nieczytelnego kodu, problemów z rozwojem projektu oraz ogranicza możliwości aplikacji. W profesjonalnym środowisku IT zawsze dzieli się role zgodnie z kompetencjami i aktualnymi wymaganiami technologicznymi rynku. Dlatego wybór osoby ze znajomością Angulara jest tu najbardziej uzasadniony.

Pytanie 36

Wskaż uproszczoną wersję kodu XAML dla elementów w pokazanym oknie dialogowym?

A. Kod 3

B. Kod 2

C. Kod 1

D. Kod 4

Różnorodność kontrolek XAML często prowadzi do nieporozumień, szczególnie gdy trzeba wybrać właściwe narzędzie do konkretnego zadania. W powyższym oknie dialogowym decyzja, czy użyć ListBox, ComboBox, RadioButton czy CheckBox, opiera się na tym, jak użytkownik powinien wchodzić w interakcję z danym elementem. Częstym błędem jest użycie ComboBoxa zamiast ListBoxa, podczas gdy użytkownik musi mieć wgląd w pełną listę dostępnych opcji i możliwość wyboru tylko jednej – ComboBox ukrywa opcje i wymaga dodatkowego kliknięcia, co w tym przypadku byłoby mniej wygodne. Równie częsty jest wybór RadioButtonów dla pytań o wiele odpowiedzi typu „tak/nie”, jednak RadioButtony służą do wyboru tylko jednej opcji z grupy wzajemnie wykluczających się odpowiedzi, a nie do niezależnych odpowiedzi, które można zaznaczyć równocześnie – tutaj lepiej sprawdzą się CheckBoxy, które umożliwiają wielokrotny wybór. Użycie Label zamiast TextBoxa do wprowadzania imienia zwierzaka mija się z celem, bo Label wyłącznie wyświetla tekst i nie pozwala użytkownikowi na edycję danych. W praktyce spotykam się z tym, że osoby uczące się XAML próbują uprościć kod przez zamianę kontrolek na inne podobne, jednak prowadzi to do złych doświadczeń użytkownika i łamie podstawowe zasady projektowania interfejsów, gdzie czytelność i intuicyjność są kluczowe. Trzeba zawsze brać pod uwagę funkcjonalność danej kontrolki i dopasowywać ją do oczekiwanego zachowania aplikacji, zgodnie z dobrymi praktykami i wytycznymi dla interfejsów użytkownika.

Pytanie 37

Co oznacza termin 'immutability' w programowaniu funkcyjnym?

A. Stan obiektu nie może być modyfikowany po jego utworzeniu

B. Funkcje mogą być przypisywane do zmiennych

C. Kod może być wykonywany równolegle

D. Obiekty są automatycznie usuwane z pamięci

Termin 'immutability' w programowaniu funkcyjnym odnosi się do właściwości obiektów, które po utworzeniu nie mogą być modyfikowane. W kontekście programowania funkcyjnego, gdzie funkcje są kluczowym składnikiem, immutability jest fundamentalnym założeniem, które pozwala na tworzenie bardziej przewidywalnych i bezpiecznych aplikacji. Kiedy obiekty są niemodyfikowalne, każde ich 'zmiana' generuje nowy obiekt, zamiast aktualizować istniejący, co eliminuję problemy związane z nieprzewidywalnym stanem aplikacji. Przykładem może być język programowania Scala, gdzie kolekcje, takie jak List, są niemodyfikowalne z założenia. Z perspektywy dobrych praktyk, immutability przyczynia się do łatwiejszej analizy kodu, testowania jednostkowego oraz równoległego przetwarzania danych. Ponadto, programowanie funkcyjne, bazujące na tej koncepcji, sprzyja tworzeniu czystych, modularnych i łatwych do przetestowania aplikacji.

Pytanie 38

Jaką cechę powinien posiadać dobry negocjator?

A. przechwalanie się

B. brak pewności

C. spokój

D. myślenie tylko o sobie

Cechą dobrego negocjatora jest opanowanie, które odgrywa kluczową rolę w procesie negocjacji. Osoba potrafiąca zachować spokój w trudnych sytuacjach może lepiej ocenić sytuację, zrozumieć potrzeby drugiej strony oraz zidentyfikować potencjalne punkty konfliktu. Opanowanie pozwala na skuteczne zarządzanie emocjami, co jest niezbędne w celu osiągnięcia korzystnych rezultatów. Przykładem może być sytuacja, w której negocjator musi zmierzyć się z agresywnym przeciwnikiem; zachowanie zimnej krwi pozwala na analizę sytuacji bez emocjonalnych impulsów. Ponadto, opanowanie wpływa na postrzeganie osoby negocjującej przez innych, budując zaufanie i respekt. W kontekście standardów negocjacyjnych, takich jak BATNA (Best Alternative to a Negotiated Agreement), opanowanie umożliwia lepsze podejmowanie decyzji w trudnych sytuacjach. Dlatego umiejętność zachowania spokoju jest fundamentem skutecznych negocjacji.

Pytanie 39

Który z wymienionych wzorców projektowych jest najbardziej odpowiedni do uproszczenia interfejsu złożonego systemu?

A. Metoda szablonowa (Template method)

B. Kompozyt (Composite)

C. Singleton (Singleton)

D. Fasada (Facade)

Wzorzec Kompozyt (Composite) umożliwia traktowanie pojedynczych obiektów i ich grup w jednakowy sposób, co ułatwia zarządzanie hierarchicznymi strukturami. Metoda szablonowa (Template Method) definiuje szkielet algorytmu w klasie bazowej, pozwalając podklasom na dostosowanie poszczególnych kroków. Singleton to wzorzec zapewniający istnienie tylko jednej instancji klasy, co jest użyteczne w zarządzaniu zasobami systemowymi, ale nie służy do upraszczania interfejsu do złożonego systemu.

Pytanie 40

Teoria wyznaczania celów definiuje właściwie sformułowany cel jako SMART, od pierwszych liter słów: specyficzny, Mierzalny, Ambitny, Realny oraz Terminowy. Wskaź, który cel wymaga wysiłku i stanowi wyzwanie dla pracownika?

A. Specyficzny

B. Mierzalny

C. Ambitny

D. Terminowy

Odpowiedź „Ambitny” rzeczywiście najlepiej oddaje ideę celu, który wymaga wysiłku i jest wyzwaniem dla pracownika. Moim zdaniem właśnie to kryterium - bycie ambitnym - odgrywa kluczową rolę w motywowaniu zespołu do podnoszenia swoich umiejętności i przekraczania codziennych ograniczeń. Praktyka pokazuje, że wyznaczanie ambitnych celów, choć może się wydawać nieco ryzykowne, rozwija kreatywność i pozwala wychodzić poza strefę komfortu. Branżowe standardy zarządzania projektami (np. PMI czy PRINCE2) mocno podkreślają wagę ambitnych, ale jednocześnie realistycznych celów – taki balans sprawia, że pracownicy nie popadają w rutynę i są zmotywowani do długotrwałego rozwoju. W codziennych realiach np. produkcyjnych, cel ambitny może oznaczać zwiększenie wydajności o 20% w pół roku, a nie tylko utrzymanie obecnego poziomu. Z mojego doświadczenia wynika, że dobrze sformułowany, ambitny cel uruchamia zdrową rywalizację i buduje poczucie sensu pracy. Warto pamiętać, by ambicja nie prowadziła do nierealnych oczekiwań – tutaj ważna jest rola lidera, żeby dobrze poznać możliwości zespołu. Sumując: ambitny cel to nie tylko wyzwanie, ale też szansa na znaczący rozwój zawodowy i osobisty.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej