Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 10 listopada 2025 19:25
Data zakończenia: 10 listopada 2025 19:36

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakiego rodzaju aktywności powinien zalecić terapeuta osobie z mutyzmem wybiórczym na początku jej uczęszczania do ośrodka wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami?

A. Zajęcia z zakresu sztuk plastycznych

B. Trening umiejętności samoobsługi

C. Trening umiejętności interpersonalnych

D. Wyjścia do miejsc publicznych

Trening umiejętności interpersonalnych jest kluczowym elementem wsparcia dla osób z mutyzmem wybiórczym, szczególnie na wczesnym etapie ich uczęszczania do ośrodka. Osoby te często mają trudności w komunikacji werbalnej w określonych sytuacjach społecznych, co może prowadzić do izolacji i frustracji. Terapeuci powinni wprowadzać stopniowe, zindywidualizowane programy, które skupiają się na budowaniu pewności siebie i umiejętności komunikacyjnych. Przykładem może być organizowanie małych grup, w których uczestnicy mają okazję do interakcji w bezpiecznym środowisku. Dobre praktyki wskazują na wykorzystanie gier i zabaw, które sprzyjają nawiązywaniu relacji społecznych, a także zachęcają do wyrażania emocji i myśli. Użycie technik takich jak Modelowanie czy Wzmocnienie pozytywne, może być niezwykle efektywne, gdyż pomaga w budowaniu pozytywnych doświadczeń związanych z komunikacją. Wsparcie terapeutyczne powinno również uwzględniać współpracę z rodziną, by stworzyć spójne podejście do rozwoju umiejętności interpersonalnych w różnych kontekstach życia osoby z mutyzmem wybiórczym.

Pytanie 2

Uczestnictwo w zajęciach stolarskich jest niewskazane dla osób

A. z mózgowym porażeniem dziecięcym

B. z paraplegią

C. z zespołem Downa

D. z astmą oskrzelową

Odpowiedź wskazująca, że zajęcia w pracowni stolarskiej są przeciwwskazane dla podopiecznych z astmą oskrzelową jest poprawna z kilku powodów. Astma oskrzelowa to przewlekła choroba układu oddechowego, która może być wywołana przez różne czynniki, w tym pył, chemikalia oraz inne substancje unoszące się w powietrzu. Pracownia stolarska często wiąże się z dużą ilością pyłu drzewnego, który może spowodować zaostrzenie objawów astmy, prowadząc do trudności w oddychaniu, kaszlu czy duszności. W kontekście zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu uczestników zajęć, ważne jest przestrzeganie standardów ochrony zdrowia, które rekomendują unikanie narażenia osób z chorobami układu oddechowego na szkodliwe czynniki. Przykładem może być stosowanie odpowiednich filtrów powietrza oraz wydajnych systemów wentylacyjnych, które minimalizują stężenie alergenów w powietrzu. W obliczu tych zagrożeń, organizowanie zajęć dla osób z astmą w takim środowisku może być nieodpowiedzialne, dlatego ważne jest dostosowanie warunków pracy do potrzeb zdrowotnych uczestników zajęć.

Pytanie 3

Muzykoterapię stosuje się u pacjentów cierpiących na schizofrenię w trakcie leczenia w szpitalu?

A. standardowo przed wypisaniem z oddziału

B. po farmakologicznym ustąpieniu objawów psychotycznych

C. wyłącznie przed rozpoczęciem całościowego leczenia

D. z chwilą rozpoczęcia terapii

Muzykoterapia jest formą psychoterapii, która wykorzystuje muzykę jako narzędzie terapeutyczne w leczeniu różnych zaburzeń psychicznych, w tym schizofrenii. Wprowadzenie muzykoterapii po farmakologicznym usunięciu objawów psychotycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Głównym celem tego podejścia jest stabilizacja stanu pacjenta, co pozwala na bardziej efektywne wprowadzenie terapii muzycznej. Objawy psychotyczne, takie jak halucynacje czy urojenia, mogą znacznie utrudniać uczestnictwo w terapii i obniżać jej skuteczność. Przykładowo, pacjenci, którzy przeszli farmakologiczne leczenie i doświadczyli znacznej redukcji objawów, mogą lepiej skupić się na procesie terapeutycznym, co zwiększa szanse na pozytywne rezultaty. Muzykoterapia może wspomagać pacjentów w poprawie zdolności komunikacyjnych, wyrażania emocji oraz budowaniu relacji interpersonalnych, co jest szczególnie istotne w rehabilitacji osób z zaburzeniami psychicznymi. Integracja muzykoterapii w leczenie po ustabilizowaniu stanu pacjenta jest uznawana za podejście holistyczne, które uwzględnia zarówno aspekty biologiczne, jak i psychospołeczne.

Pytanie 4

Dzieląc się z podopiecznym swoimi obserwacjami w słowach: "Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć", terapeuta zastosował

A. odzwierciedlanie zachowań

B. blokadę komunikacyjną

C. ocenianie

D. informację zwrotną

Odpowiedź <i>informacja zwrotna</i> jest poprawna, ponieważ terapeuta w sposób konstruktywny przekazuje swoje spostrzeżenia podopiecznemu. Użycie sformułowania: <i>Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć</i>, ukazuje, że terapeuta nie tylko wyraża swoje zaniepokojenie, ale również sugeruje sposób na poprawę sytuacji. Tego rodzaju feedback jest kluczowy w pracy terapeutycznej, ponieważ pozwala na zbudowanie świadomości u podopiecznego odnośnie jego zachowań oraz ich wpływu na terapię. W praktyce, informacja zwrotna powinna być podawana w sposób jasny i nieosądzający, co sprzyja otwartości i komunikacji. Ponadto, zastosowanie techniki informowania o konsekwencjach zachowań, w tym przypadku spóźnienia, zmusza podopiecznego do refleksji nad swoim zachowaniem. W terapii i pracy z pacjentami, ważne jest, aby terapeuci posługiwali się technikami informacji zwrotnej jako częścią efektywnego procesu terapeutycznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychoterapii. Przykładem efektywnego feedbacku może być również wskazanie pozytywnych aspektów zachowania pacjenta, co dodatkowo motywuje do wprowadzania zmian.

Pytanie 5

Ocena funkcjonalna, mająca na celu ustalenie stopnia funkcjonowania osoby z autyzmem w różnych obszarach rozwojowych, powinna kończyć się

A. ustaleniem liczby osób odpowiedzialnych za przeprowadzenie diagnozy

B. wyznaczeniem planu dnia

C. określeniem skali rozwoju

D. sformułowaniem wniosków terapeutycznych

Kiedy kończymy diagnozę funkcjonalną osób z autyzmem, ważne jest, żeby wyciągnąć konkretne wnioski terapeutyczne. To kluczowy krok, bo dzięki temu możemy zamienić wszystkie zebrane dane o danej osobie na praktyczne rekomendacje do dalszej terapii. Te wnioski powinny być oparte na dokładnej analizie wyników oceny różnych obszarów, jak komunikacja, interakcje społeczne czy umiejętności adaptacyjne. Dzięki temu terapeuci mogą lepiej dostosować program terapii do potrzeb pacjenta, co jest mega ważne. Na przykład, można zaproponować terapię behawioralną, która pomoże rozwijać umiejętności społeczne u dziecka. Takie wnioski to nie tylko ułatwienie dla terapeutów, ale też sposób na zaangażowanie rodziców w cały proces, co jest istotne dla osiągnięcia dobrych efektów terapeutycznych.

Pytanie 6

Specjalista, który w trakcie rozmowy uporządkował wypowiedzi swojego podopiecznego słowami: Wyjaśnij, czy chcesz uczestniczyć w treningu, mimo że uważasz, iż nie masz na niego czasu, zastosował technikę aktywnego słuchania, znaną jako

A. odzwierciedlenie

B. filtrowanie

C. kwestionowanie

D. klaryfikacja

Podejścia takie jak kwestionowanie, filtrowanie oraz odzwierciedlenie mogą wydawać się atrakcyjnymi technikami aktywnego słuchania, jednak są one nieodpowiednie w kontekście przedstawionego pytania. Kwestionowanie zazwyczaj polega na zadawaniu pytań, które mają na celu zmobilizowanie klienta do refleksji, ale może prowadzić do oporu, gdy klient czuje, że jego zdania są podważane. Filtrowanie natomiast to proces, w którym terapeuta wybiera tylko niektóre aspekty wypowiedzi, co może skutkować niepełnym zrozumieniem sytuacji, a także zniekształceniem komunikatu. Odzwierciedlenie, choć użyteczne, polega głównie na powtórzeniu tego, co klient powiedział, w celu potwierdzenia zrozumienia, ale może nie prowadzić do głębszego zrozumienia złożonych myśli i emocji, które pojawiły się w danej chwili. Często w praktyce terapeutycznej, błędne stosowanie tych technik może prowadzić do frustracji klientów, którzy czują, że ich rzeczywiste potrzeby nie są właściwie adresowane. Właściwe zastosowanie klaryfikacji w miejsce tych technik może znacząco poprawić jakość interakcji terapeutycznej, budując silniejszą relację opartą na zaufaniu i zrozumieniu.

Pytanie 7

W terapii stosuje się następujące sekwencje etapów:

A. opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji, diagnoza

B. diagnoza, opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji

C. opracowanie planu działania, diagnoza, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji

D. diagnoza, ocena efektów realizacji, opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania

Prawidłowa odpowiedź to kolejność: diagnozę, opracowanie planu pracy, realizację planu pracy oraz ocenę efektów pracy. Taki układ odpowiada standardowym praktykom terapeutycznym, w których kluczowe jest najpierw zrozumienie potrzeb pacjenta poprzez diagnozę, co pozwala na właściwe zaplanowanie dalszych działań. Diagnoza, która jest pierwszym krokiem, polega na dokładnej ocenie stanu zdrowia i potrzeb pacjenta oraz sformułowaniu hipotez dotyczących przyczyn ewentualnych problemów. Następnie, na podstawie uzyskanych informacji, opracowuje się plan pracy, który powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb i celów terapeutycznych. Realizacja planu pracy to proces, w którym terapeuta i pacjent współpracują, aby osiągnąć ustalone cele. Ostatnim etapem jest ocena efektów pracy, która pozwala na monitorowanie postępów i wprowadzenie ewentualnych modyfikacji w terapii. Przykładowo, w terapii behawioralnej, diagnoza może obejmować obserwację zachowań pacjenta, co prowadzi do stworzenia planu interwencyjnego. Regularna ocena efektów pozwala na adaptację strategii, co zwiększa skuteczność terapii.

Pytanie 8

Jakie działanie jest niezbędne i powinno być zawsze realizowane przed przystąpieniem do tworzenia indywidualnego planu terapii zajęciowej przez terapeutę zajęciowego?

A. Wybór pomocy dydaktycznych.

B. Ustalenie norm planu i ocena.

C. Selekcja metod monitorowania i analiza rezultatów.

D. Określenie możliwości i ograniczeń podopiecznego.

Określenie możliwości i ograniczeń podopiecznego jest kluczowe przed opracowaniem indywidualnego planu terapii zajęciowej, ponieważ umożliwia to terapeucie zrozumienie unikalnych potrzeb i kontekstu życiowego pacjenta. Ta analiza pozwala na zidentyfikowanie obszarów, które wymagają wsparcia, jak również tych, w których podopieczny może odnosić sukcesy. W praktyce, terapeuci mogą przeprowadzać różnorodne oceny, takie jak obserwacje, wywiady z pacjentem i jego rodziną, czy wykorzystanie standardowych narzędzi oceny, które mierzą umiejętności funkcjonalne. Zrozumienie możliwości i ograniczeń podopiecznego jest zgodne z wytycznymi wielu organizacji, takich jak American Occupational Therapy Association (AOTA), które podkreślają znaczenie spersonalizowanej interwencji. Na przykład, terapeuta może zauważyć, że pacjent ma ograniczenia w zakresie motoryki, ale zachowuje zdolności do komunikacji, co pozwala na dostosowanie terapii, aby skupić się na rozwijaniu umiejętności manualnych w kontekście komunikacyjnym, co sprzyja lepszemu zaangażowaniu w codzienne życie.

Pytanie 9

W regulaminie pracowni artystycznej należy zająć się na początku

A. tematyką zajęć z arteterapii.

B. instrukcjami obsługi urządzeń.

C. wykazem narzędzi i materiałów,

D. prawami i obowiązkami uczestników,

W regulaminie pracowni artystycznej kluczowym elementem są prawa i obowiązki uczestników, ponieważ stanowią one fundament dla bezpiecznego i efektywnego funkcjonowania każdej grupy twórczej. Umożliwiają one uczestnikom zrozumienie swoich ról oraz odpowiedzialności w kontekście zajęć artystycznych. W praktyce, dobrze sformułowane regulacje dotyczące praw uczestników mogą obejmować np. prawo do swobodnego wyrażania siebie, korzystania z narzędzi oraz materiałów oferowanych przez pracownię, jak również prawo do nauki i rozwoju w atmosferze wzajemnego szacunku. Obowiązki natomiast mogą dotyczyć przestrzegania zasad bezpieczeństwa, dbałości o wspólne zasoby oraz poszanowania pracy innych uczestników. Uregulowanie tych kwestii przyczynia się do stworzenia harmonijnej atmosfery, która jest niezbędna dla efektywnego prowadzenia zajęć arteterapii czy innych form sztuki. Warto również pamiętać, że dobre praktyki w zakresie organizacji zajęć artystycznych rekomendują przygotowanie dokumentów, które jasno określają wszystkie aspekty współpracy oraz wzmacniają poczucie odpowiedzialności wśród uczestników.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

U podopiecznego występują halucynacje oraz iluzje. Jakie to zaburzenia?

A. uwagi

B. spostrzegania

C. uczenia się

D. pamięci

Omamy i złudzenia to zaburzenia związane z percepcją rzeczywistości, które klasyfikowane są jako zaburzenia spostrzegania. Omamy są fałszywymi wrażeniami zmysłowymi, które mogą występować w różnych modalnościach, takich jak wzrok czy słuch. Złudzenia natomiast to błędne przekonania, które są odporne na dowody przeciwne. Zrozumienie tych zaburzeń jest kluczowe w praktyce klinicznej, ponieważ mogą one być objawami różnych schorzeń, takich jak schizofrenia, ciężka depresja czy zaburzenia neurologiczne. W kontekście terapii i diagnostyki, ważne jest, aby specjaliści potrafili rozpoznać te objawy oraz zrozumieć ich wpływ na funkcjonowanie pacjenta. W praktyce wykorzystuje się różne metody oceny, takie jak wywiady strukturalne czy kwestionariusze, które pomagają w dokładnej diagnozie i dalszym planowaniu leczenia.

Pytanie 12

Jakie grupy zaburzeń terapeuta powinien najpierw obserwować u podopiecznego podejrzewanego o autyzm?

A. Trudności w komunikacji, ograniczone interakcje społeczne, stereotypowe wzorce zachowań

B. Oczopląs, mowę skandowaną, drżenia zamiarowe

C. Nadmierna aktywność ruchowa, impulsywność, trudności w koncentracji

D. Problemy z motoryką małą, zwiększona męczliwość, deficyty poznawcze

Odpowiedź dotycząca trudności w komunikacji, utrudnionych interakcjach społecznych oraz stereotypowych wzorach zachowań jest prawidłowa, ponieważ te aspekty stanowią kluczowe cechy diagnozy autyzmu. Autyzm, jako zaburzenie rozwojowe, objawia się szczególnymi trudnościami w nawiązywaniu relacji społecznych oraz komunikacji. Osoby z autyzmem mogą mieć ograniczone zdolności do rozumienia i reagowania na sygnały społeczne, co może prowadzić do izolacji społecznej. Warto zauważyć, że stereotypowe wzory zachowań, takie jak powtarzające się ruchy czy zachowania, są również istotnym wskaźnikiem autyzmu. Przykładowo, terapeuci często obserwują, że dzieci z autyzmem mogą angażować się w powtarzalne działania, takie jak kręcenie przedmiotami czy ustawianie ich w określony sposób. W praktyce, w procesie diagnostycznym, zastosowanie narzędzi takich jak ADOS (Autism Diagnostic Observation Schedule) pozwala na dokładne zidentyfikowanie tych objawów, co jest zgodne z zaleceniami American Psychiatric Association oraz World Health Organization.

Pytanie 13

W trakcie terapii, wskazanie metod i technik terapeutycznych, które mają na celu realizację ustalonych zadań, zgodnych z potrzebami i umiejętnościami pacjenta, dokonuje się na etapie

A. diagnozy terapeutycznej

B. realizacji zaplanowanych zajęć

C. ustalania celów terapii

D. planowania działań terapeutycznych

Wybranie odpowiedzi dotyczącej określenia celów terapii może prowadzić do nieporozumień dotyczących struktury procesu terapeutycznego. Określenie celów jest kluczowym, ale wczesnym etapem, gdzie terapeuta i pacjent wspólnie identyfikują, co chcą osiągnąć. Cele te są jedynie ogólnym kierunkiem działania i nie precyzują metod ani technik, które zostaną użyte w terapii. Prowadzenie planowych zajęć to kolejny ważny aspekt, jednak koncentruje się na realizacji ustalonego już planu, a nie na jego tworzeniu. Z kolei diagnoza terapeutyczna jest istotna w kontekście ustalenia stanu pacjenta oraz zrozumienia jego problemów, ale nie jest momentem, w którym dobierane są konkretne metody działania. Wspomaganie pacjenta nie polega jedynie na diagnozie czy określeniu celów, ale na tworzeniu dostosowanego planu działań, który może ewoluować w odpowiedzi na zmiany w terapii. W praktyce, nieprawidłowe zrozumienie tych etapów może skutkować niewłaściwym doborem technik, co prowadzi do ograniczonej efektywności terapeutycznej i frustracji zarówno ze strony pacjenta, jak i terapeuty. Właściwe zrozumienie etapów terapii jest kluczowe dla osiągnięcia sukcesu terapeutycznego i wymaga od terapeutów ciągłej edukacji oraz refleksji nad własną praktyką.

Pytanie 14

Zdolność do przyjęcia perspektywy innych ludzi oraz umiejętność odczuwania ich emocji to

A. regresja

B. progresja

C. empatia

D. apatia

Empatia to umiejętność rozumienia i dzielenia się uczuciami oraz myślami innych osób. Oznacza to, że osoba empatyczna potrafi przyjąć punkt widzenia drugiego człowieka, co jest kluczowe w budowaniu zdrowych relacji interpersonalnych. W kontekście psychologii i socjologii, empatia jest nie tylko cechą charakteru, ale także umiejętnością, którą można rozwijać. Przykłady zastosowania empatii można znaleźć w zawodach związanych z opieką, takich jak psychologia, medycyna czy praca socjalna. W tych dziedzinach umiejętność identyfikacji z emocjami pacjenta lub klienta może prowadzić do skuteczniejszej komunikacji oraz lepszych wyników terapeutycznych. Warto zauważyć, że empatia nie polega tylko na współczuciu, ale także na zdolności do aktywnego słuchania i zrozumienia kontekstu emocjonalnego, w jakim znajduje się inna osoba. Dobre praktyki w rozwijaniu empatii obejmują ćwiczenia z zakresu aktywnego słuchania, techniki refleksji oraz umiejętność wyrażania zrozumienia, co pomaga w efektywnym budowaniu relacji międzyludzkich.

Pytanie 15

10-letni Karol jest dzieckiem z problemami ze słuchem i korzysta z aparatu słuchowego. Często spotyka się z przykrymi komentarzami ze strony rówieśników, przez co izoluje się i nie tworzy relacji z innymi dziećmi. Jaki problem chłopca można zidentyfikować na podstawie tego opisu?

A. Poczucie odrzucenia

B. Niedostosowanie społeczne

C. Brak akceptacji swojej niepełnosprawności

D. Wytworzenie się postawy roszczeniowej

Rozważając inne odpowiedzi, można dostrzec, że nie oddają one w pełni rzeczywistego problemu, z jakim zmaga się Karol. Brak akceptacji własnej niepełnosprawności mógłby sugerować, że chłopiec nie potrafi odnaleźć się w swojej sytuacji, jednak z opisu wynika, że problem leży głównie w jego interakcji z rówieśnikami, a nie w osobistym niedowierzaniu co do swojej wartości. Wytworzenie się postawy roszczeniowej, choć może być związane z negatywnym doświadczeniem, nie jest adekwatnym opisem sytuacji Karola, gdyż nie wskazuje na oczekiwania wobec otoczenia, ale raczej na jego izolację. Niedostosowanie społeczne odnosi się do braku umiejętności społecznych, co może być jednym z aspektów, jednak w przypadku Karola kluczowe jest uczucie odrzucenia, a nie tylko jego zachowanie. Bazując na takich niepoprawnych podejściach, można zauważyć, że występują typowe błędy myślowe, takie jak mylenie źródła problemu z jego skutkami. Zrozumienie rzeczywistych potrzeb emocjonalnych i społecznych dzieci z niepełnosprawnościami jest kluczowe dla skutecznego wsparcia ich w integracji społecznej oraz budowaniu pozytywnych relacji z rówieśnikami. W praktyce takie podejścia mogą prowadzić do nieefektywnego wsparcia oraz dalszej marginalizacji dzieci w podobnych sytuacjach.

Pytanie 16

W klasyfikacji terapii zajęciowej do socjoterapii wlicza się

A. biblioterapię

B. ludoterapię

C. animaloterapię

D. hortiterapię

Ludoterapia jest formą socjoterapii, która wykorzystuje zabawę jako narzędzie terapeutyczne w pracy z dziećmi i młodzieżą. Jest to metoda, która umożliwia uczestnikom eksplorację swoich emocji, interakcje społeczne oraz rozwijanie umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach. W ludoterapii wykorzystuje się różnorodne formy zabawy, w tym gry planszowe, zabawy ruchowe oraz sztukę, co pozwala na kreatywne wyrażanie siebie. Ta forma terapii jest zgodna z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie angażowania pacjenta w aktywności, które są zarówno edukacyjne, jak i terapeutyczne. Ludoterapia sprzyja także tworzeniu więzi między terapeutą a uczestnikiem, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. W kontekście dzieci z problemami emocjonalnymi lub społecznymi, zastosowanie ludoterapii może prowadzić do znaczącej poprawy w ich codziennym funkcjonowaniu oraz w relacjach z rówieśnikami. Warto również wspomnieć, że ludoterapia jest często stosowana jako część szerszego programu terapeutycznego, w którym mogą być uwzględnione inne podejścia, takie jak terapia zajęciowa czy terapia poznawczo-behawioralna.

Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 18

Propozycja uczestnictwa w treningach umiejętności praktycznych, które rozwijają kompetencje oraz umiejętności społeczne, powinna dotyczyć w szczególności osób z chorobą

A. onkologiczną

B. immunologiczną

C. psychiczną

D. kardiologiczną

Treningi umiejętności praktycznych są istotne w wielu dziedzinach, jednak nie każda grupa pacjentów wymaga ich w takim samym stopniu jak osoby z zaburzeniami psychicznymi. Udział podopiecznych z chorobami immunologicznymi w takich programach może być ograniczony przez ich stan zdrowia oraz potrzebę skupienia się na aspektach medycznych, takich jak zarządzanie objawami czy leczenie. Osoby onkologiczne, choć również mogą korzystać z wsparcia psychologicznego i grupowych działań, często są bardziej skoncentrowane na walce z chorobą nowotworową i jej skutkami, co może ograniczać ich zaangażowanie w treningi umiejętności praktycznych. Z kolei pacjenci kardiologiczni mogą skupić się na rehabilitacji fizycznej oraz zdrowym stylu życia, co niekoniecznie wymaga rozwijania umiejętności społecznych w kontekście grupowym. Często błędnie zakłada się, że treningi umiejętności praktycznych są uniwersalne i przydatne dla wszystkich grup pacjentów, co nie uwzględnia specyficznych potrzeb poszczególnych osób. Wiele osób myli także problematyki psychiczne z fizycznymi, co prowadzi do nieprawidłowego określenia priorytetów w terapii. Kluczowe jest zrozumienie, że potrzeby osób z zaburzeniami psychicznymi są unikalne i wymagają dostosowanego podejścia, które uwzględnia ich specyfikę oraz kontekst życiowy.

Pytanie 19

Terapeuta zajęciowy, rozmawiając z 12-letnią Anią, która ma niepełnosprawność intelektualną oraz nadpobudliwość emocjonalną, w celu lepszego zrozumienia przez nią prezentowanych informacji, powinien zastosować

A. wyłącznie komunikaty werbalne

B. gesty oraz mimikę, które towarzyszą słowom

C. proksemikę

D. wyłącznie komunikaty niewerbalne

Wybór gestów i mimiki jako towarzyszących słowom komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną oraz nadpobudliwością emocjonalną jest niezwykle istotny dla efektywności terapeutycznej. Dzieci z tego typu wyzwaniami często mają trudności z rozumieniem wyłącznie werbalnych komunikatów, dlatego wizualne wsparcie w postaci gestów i mimiki znacznie ułatwia im zrozumienie przekazywanych treści. Przykładowo, podczas opisywania prostych czynności, takich jak mycie rąk, terapeuta może użyć gestów ilustrujących każdy etap tej czynności, co nie tylko angażuje dziecko, ale również pomaga w zapamiętaniu procedury. Takie podejście jest zgodne z zasadami komunikacji wspierającej, które podkreślają znaczenie wielozmysłowego angażowania w proces dydaktyczny. Użycie mimiki, aby wyrazić emocje, oraz gesty potwierdzające lub ilustrujące daną myśl, mogą również poprawić relacje terapeutyczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 20

Jakiego typu biblioterapię zastosował terapeuta, który w domu pomocy społecznej korzystał z kroniki, aby wspomnieć przeszłość mieszkańców?

A. Resocjalizacyjną

B. Reedukacyjną

C. Reminescencyjną

D. Relaksacyjną

Reminescencyjna biblioterapia jest techniką, która ma na celu wspomaganie osób w przypominaniu sobie ważnych wydarzeń z przeszłości, co może przyczynić się do poprawy ich samopoczucia psychicznego. W kontekście terapeutycznym, wykorzystanie kroniki do wspomnień pozwala mieszkańcom domu pomocy społecznej na odnowienie relacji z własną tożsamością oraz historią. Tego rodzaju działania są szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, które mogą zmagać się z problemami związanymi z pamięcią lub poczuciem zagubienia. Przykładem praktycznego zastosowania reminescencyjnej biblioterapii może być organizowanie sesji, w trakcie których uczestnicy wspólnie przeglądają zdjęcia i dokumenty, a następnie dzielą się własnymi wspomnieniami. Takie zajęcia nie tylko stymulują aktywność umysłową, ale także sprzyjają integracji społecznej i budowaniu relacji między uczestnikami. Warto zaznaczyć, że reminescencyjna biblioterapia wpisuje się w standardy pracy z osobami w podeszłym wieku, akcentując znaczenie pamięci i doświadczenia życiowego jako cennych zasobów.

Pytanie 21

Według zasady progresji trudności, terapeuta powinien zacząć pracę z osobą z niepełnosprawnością intelektualną w witrażowni w warsztacie terapii zajęciowej od nauki

A. szlifowania szkła

B. nałożenia cyny na taśmę miedzianą

C. gładzenia taśmy miedzianej

D. cięcia szkła

Gładzenie taśmy miedzianej to kluczowy pierwszy krok w procesie tworzenia witrażu, szczególnie w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Ta technika ma na celu przygotowanie taśmy do dalszego etapu, którym jest lutowanie szkła. Gładzenie taśmy miedzianej zapewnia, że nie ma na niej żadnych ostrych krawędzi ani nierówności, co zmniejsza ryzyko urazów podczas pracy. W kontekście terapii zajęciowej, ważne jest, aby terapeuta skupiał się na zadaniach, które są zarówno bezpieczne, jak i dostosowane do umiejętności uczestników. Gładzenie taśmy pozwala na rozwijanie zdolności manualnych oraz koordynacji wzrokowo-ruchowej, a także daje poczucie osiągnięcia w miarę postępu w pracy. Standardy dotyczące pracy z osobami z niepełnosprawnościami zalecają rozpoczynanie od prostszych zadań, które budują pewność siebie i motywację do dalszej pracy, a gładzenie taśmy jest doskonałym przykładem takiego podejścia.

Pytanie 22

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. potencjalnego rozwoju.

B. przyczyny problemu.

C. typy niepełnosprawności.

D. etapu rozwoju.

Diagnoza prognostyczna jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który ma na celu przewidywanie przyszłego rozwoju sytuacji zdrowotnej pacjenta. Stanowi ona fundament dla projektowania interwencji oraz strategii wsparcia, które mogą zmniejszyć ryzyko pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta. Przykładem zastosowania diagnozy prognostycznej jest ocena pacjentów z chorobami przewlekłymi, gdzie na podstawie analizy danych klinicznych oraz historii zdrowia można przewidzieć, jak może przebiegać choroba. W praktyce oznacza to na przykład, że specjalista może określić, które osoby mają większe ryzyko wystąpienia powikłań i wdrożyć odpowiednie programy prewencyjne. Standardy diagnostyczne, takie jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), podkreślają znaczenie diagnozy prognostycznej w kontekście spersonalizowanej opieki zdrowotnej, która uwzględnia indywidualne potrzeby pacjenta oraz jego unikalny kontekst zdrowotny.

Pytanie 23

Wyposażenie pracowni powinno obejmować stół do ping-ponga, aparat fotograficzny oraz zestaw instrumentów muzycznych?

A. chromoterapię

B. silwoterapię

C. organizację czasu wolnego

D. umiejętności interpersonalne

Poprawna odpowiedź to organizacja czasu wolnego, gdyż stół do ping-ponga, aparat fotograficzny i zestaw instrumentów muzycznych są narzędziami, które przyczyniają się do rozwijania różnorodnych form aktywności w ramach wolnego czasu. Organizacja czasu wolnego odnosi się do planowania i wdrażania działań, które mają na celu efektywne wykorzystanie wolnych chwil, sprzyjające zarówno relaksacji, jak i rozwojowi osobistemu. Na przykład, gry w ping-ponga wspierają aktywność fizyczną oraz poprawiają umiejętności współpracy i rywalizacji, natomiast fotografia rozwija kreatywność oraz umiejętności techniczne. Zestaw instrumentów muzycznych może służyć nie tylko do nauki gry, ale również do wspólnego muzykowania, co sprzyja integracji i budowaniu relacji międzyludzkich. W kontekście standardów wychowania i edukacji, takie podejście do organizacji czasu wolnego sprzyja wszechstronnemu rozwojowi jednostki, uwzględniając zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne, a także społeczne.

Pytanie 24

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy przygotowuje osobisty plan wsparcia dla

A. uczestnika warsztatu terapii zajęciowej

B. mieszkańca mieszkania wspomaganego

C. uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy

D. mieszkańca domu pomocy społecznej

Zespół, który zajmuje się opieką i terapią, ma dość ważną rolę, bo tworzy indywidualne plany wsparcia. To naprawdę kluczowe dla osób, które mieszkają w domach pomocy społecznej. Te placówki oferują różne rodzaje wsparcia, skierowane do ludzi z różnymi potrzebami, jak na przykład seniorzy, osoby z niepełnosprawnościami czy z przewlekłymi chorobami. Ważne, by taki plan był dopasowany do konkretnych potrzeb danej osoby i obejmował różne formy wsparcia – od terapii zajęciowej, przez rehabilitację, aż po pomoc w codziennych sprawach. W praktyce, żeby to dobrze działało, zespół spotyka się regularnie, co pozwala na monitorowanie postępów i dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb. Również współpraca z mieszkańcami i ich bliskimi jest mega istotna, żeby mieć pewność, że plan jest zgodny z ich oczekiwaniami. Warto pamiętać, że standardy, jakie wskazuje Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej, podkreślają, jak ważne jest indywidualne podejście i angażowanie mieszkańców w decyzje dotyczące ich opieki.

Pytanie 25

Terapeuta w trakcie zajęć z dziećmi zasugerował budowanie konstrukcji z klocków. Jakiego rodzaju zabawę zastosował?

A. Manipulacyjną

B. Dydaktyczną

C. Tematyczną

D. Konstrukcyjną

Zabawa konstrukcyjna to jedna z kluczowych form aktywności dziecięcej, w której uczestnicy wykorzystują różnorodne materiały, takie jak klocki, do tworzenia i budowania obiektów. Wznoszenie budowli z klocków pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności motorycznych, koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zdolności przestrzennych. Z perspektywy pedagogiki, zabawa konstrukcyjna jest nie tylko formą rozrywki, ale także istotnym elementem procesu edukacyjnego, który wspiera rozwój kreatywności oraz logicznego myślenia. Dzieci, angażując się w tego typu aktywności, uczą się planować, eksperymentować oraz rozwiązywać problemy. W kontekście teorii uczenia się, zabawy konstrukcyjne są zgodne z zasadami aktywnego uczenia, w którym dzieci uczą się poprzez doświadczenie. Przykłady zastosowania tej formy zabawy obejmują projektowanie własnych budowli, co może prowadzić do dyskusji na temat architektury, inżynierii, a także matematyki, przez co staje się ona doskonałym narzędziem do nauki interdyscyplinarnej.

Pytanie 26

Osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną najlepiej rozwija swoje umiejętności zawodowe poprzez

A. samodzielne próby na stanowisku pracy

B. udział w teoretycznych wykładach

C. czytanie podręczników akademickich

D. praktyczne treningi w kontrolowanym środowisku pracy

Praktyczne treningi w kontrolowanym środowisku pracy to najlepsza metoda rozwijania umiejętności zawodowych dla osoby z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną. Tego typu podejście pozwala na naukę poprzez działanie, co jest szczególnie ważne dla osób, które mogą mieć trudności z przyswajaniem wiedzy teoretycznej. W kontrolowanym środowisku pracy uczestnicy mają możliwość bezpiecznego popełniania błędów i natychmiastowego otrzymywania informacji zwrotnej. To z kolei umożliwia lepsze zrozumienie procesów i mechanizmów wykonywania zadań zawodowych. Dodatkowo, praktyczne treningi mogą być indywidualnie dostosowane do potrzeb i umiejętności uczestnika, co jest kluczowe w przypadku osób z różnym poziomem sprawności. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie kładzie się nacisk na praktyczne umiejętności i samodzielność uczestników. Praktyczne przykłady pokazują, że osoby, które uczą się w ten sposób, zyskują większą pewność siebie i są lepiej przygotowane do podjęcia pracy w rzeczywistych warunkach zawodowych.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

Przy planowaniu indywidualnej terapii zajęciowej dla pacjenta po udarze mózgu, terapeuta zajęciowy powinien na początku uwzględnić w projekcie

A. diagnozę terapeutyczną

B. czas i lokalizację zajęć

C. metody terapeutyczne

D. zwyczaje oraz zainteresowania podopiecznego

Diagnostyka terapeutyczna stanowi kluczowy element procesu planowania indywidualnej terapii zajęciowej, zwłaszcza w przypadku pacjentów po udarze mózgu. Właściwa diagnoza pozwala na zrozumienie specyficznych potrzeb, ograniczeń i możliwości pacjenta, co jest niezbędne do stworzenia skutecznego planu terapii. Na przykład, terapeuta może zidentyfikować, które funkcje motoryczne i poznawcze pacjenta są osłabione oraz jakie umiejętności są zachowane. Taka informacja pozwala na dostosowanie technik i celów terapii do indywidualnych możliwości pacjenta. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, każda interwencja powinna być oparta na solidnej diagnozie oraz ocenie potrzeb pacjenta. W praktyce, terapeuta może stosować różnorodne narzędzia diagnostyczne, takie jak skale oceny funkcji, wywiady z pacjentem i jego rodziną, a także obserwację zachowań pacjenta, co pozwala na stworzenie zindywidualizowanego programu terapeutycznego, który będzie skutecznie wspierał pacjenta w powrocie do codziennych aktywności.

Pytanie 29

Jakie metody powinien zastosować terapeuta w choreoterapii?

A. Głośne odczytywanie tekstu, inscenizacje słowne, recytacje

B. Taniec, ćwiczenia muzyczno-ruchowe, improwizacje ruchowe do muzyki

C. Malowanie używając różnych kolorów na płótnie, szkle oraz papierze

D. Zabawy na świeżym powietrzu oraz wspólny śpiew

Taniec, ćwiczenia muzyczno-ruchowe i improwizacje ruchowe przy muzyce są kluczowymi technikami stosowanymi w choreoterapii, ponieważ aktywność fizyczna w połączeniu z muzyką sprzyja rozwojowi emocjonalnemu oraz społecznemu uczestników terapii. Ta forma terapii wykorzystuje ruch jako narzędzie do wyrażania uczuć, co jest szczególnie ważne dla osób z trudnościami w komunikacji werbalnej. Przykłady zastosowania obejmują sesje, w których uczestnicy mają za zadanie wyrazić swoje emocje poprzez taniec, co może prowadzić do lepszego zrozumienia samego siebie oraz swoich relacji z innymi. Takie podejście jest zgodne z podejściem holistycznym w terapii, które uznaje, że ciało i umysł są ze sobą nierozerwalnie związane. Ponadto, badania wykazują, że ruch w połączeniu z muzyką może zmniejszać objawy lękowe i depresyjne, zwiększając jednocześnie poziom endorfin, co tworzy pozytywne doświadczenie terapeutyczne. Choreoterapia znajduje zastosowanie nie tylko w pracy z dziećmi, ale również z dorosłymi, w różnych kontekstach, takich jak rehabilitacja psychiczna czy wsparcie w kryzysach emocjonalnych.

Pytanie 30

Mieszkaniec ośrodka pomocy społecznej zgłasza nasilający się ból w klatce piersiowej, który trwa od około 30 minut. Towarzyszą mu uczucie niepokoju, duszność oraz bladość skóry. Podopieczny jest spocony, a tętno jest bardzo przyspieszone, mimo braku aktywności fizycznej. Opis wskazuje na

A. zawał mięśnia sercowego

B. kontuzję rdzenia kręgowego

C. napad toniczno-kloniczny epilepsji

D. krwotoczny udar mózgu

Opisane objawy pacjenta, takie jak narastający ból w klatce piersiowej, lęk, duszność, bladość twarzy, a także szybkie bicie serca, są charakterystyczne dla zawału mięśnia sercowego. Zawał występuje, gdy dopływ krwi do części serca jest zablokowany, co prowadzi do uszkodzenia mięśnia sercowego. W praktyce klinicznej ważne jest, aby jak najszybciej rozpoznać te objawy, ponieważ szybka interwencja medyczna może uratować życie. W takich sytuacjach pierwszym krokiem jest wezwanie pomocy i monitorowanie stanu pacjenta, w tym pomiar tętna oraz ciśnienia tętniczego. Zastosowanie klasycznych procedur, takich jak podanie tlenoterapii czy preparatów przeciwbólowych, a także preparatów rozkurczających naczynia krwionośne, może być niezbędne do stabilizacji stanu pacjenta. Ponadto, w aspekcie edukacji zdrowotnej, ważne jest promowanie świadomości na temat czynników ryzyka, takich jak palenie papierosów, otyłość, czy brak aktywności fizycznej, które przyczyniają się do rozwoju chorób sercowo-naczyniowych. Wciąż istotne pozostaje prowadzenie badań przesiewowych wśród pacjentów z grup ryzyka, aby wczesne wykrywanie i prewencja mogły minimalizować występowanie tego groźnego schorzenia.

Pytanie 31

Terapeuta, prowadząc zajęcia terapeutyczne z 20-letnią Agnieszką, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, powinien zaproponować jej wspólne

A. przygotowanie posiłku

B. rozwiązywanie krzyżówek

C. wyjście do kina

D. spacery

Wybór przygotowania posiłku jako aktywności terapeutycznej dla Agnieszki jest niezwykle trafny. Tego rodzaju zajęcia pozwalają na rozwijanie umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla samodzielnego życia. Przygotowanie posiłku angażuje wiele zmysłów i wymaga wykorzystania różnych umiejętności, takich jak planowanie, organizacja, a także umiejętności motoryczne. Praca w kuchni daje możliwość nauki prostych przepisów, co nie tylko rozwija zdolności kulinarne, ale także przyczynia się do zwiększenia pewności siebie w codziennych czynnościach. Zgodnie z założeniami terapii zajęciowej, aktywności takie jak gotowanie powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co wspiera ich rozwój na wielu płaszczyznach. Przykładowo, terapeuta może wprowadzić elementy edukacji żywieniowej, ucząc Agnieszkę o wartościach odżywczych różnych składników, co dodatkowo wzmacnia jej umiejętności w zakresie zdrowego stylu życia. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii osób z niepełnosprawnością intelektualną, które kładą nacisk na kształtowanie umiejętności przydatnych w codziennym życiu."

Pytanie 32

Uczestnik odmawia realizacji zadania, twierdzi, że nie ma możliwości jego wykonania i domaga się, aby ktoś inny to zrobił. W takim przypadku terapeuta powinien

A. zasugerować rezygnację z aktualnych zajęć i ich zastąpienie innymi, zgodnymi z upodobaniami uczestnika

B. ponownie przedstawić poszczególne etapy działania, dając po każdym z nich czas uczestnikowi na ich realizację

C. samodzielnie zrealizować zadanie, tłumacząc poszczególne etapy działania, a następnie wyznaczyć nowe zadanie

D. uprzejmie, lecz zdecydowanie odmówić, oczekując podjęcia kolejnej próby wykonania zadania i ocenić jej rezultat

Wybór odpowiedzi polegającej na zaprezentowaniu kolejnych etapów działania, z uwzględnieniem czasu na ich realizację przez podopiecznego, jest zgodny z podejściem terapeutycznym opartego na wsparciu i empatii. Takie podejście pozwala na stopniowe wprowadzanie podopiecznego w proces samodzielnego wykonywania zadań, co jest kluczowe w terapii zajęciowej oraz w pracy z osobami z różnymi trudnościami. Dając podopiecznemu możliwość wykonania zadania po każdym etapie instrukcji, terapeuta nie tylko buduje jego pewność siebie, ale także umożliwia mu aktywne uczestnictwo w procesie terapeutycznym. W praktyce, taka metoda może być zastosowana w pracy z dziećmi, osobami starszymi czy osobami z niepełnosprawnościami. Przykładowo, w przypadku osoby, która ma trudności z rysowaniem, terapeuta może najpierw pokazać, jak narysować kontur, a następnie dać podopiecznemu czas na samodzielne narysowanie go, co pozwala na stopniowe nabywanie umiejętności. Taka strategia jest także zgodna z zasadami aktywnego uczenia się, które mówią o tym, że skuteczniejsze jest uczenie przez działanie, a nie tylko przez obserwację.

Pytanie 33

Głównym narzędziem wykorzystywanym w ludoterapii jest

A. kontakt z przyrodą

B. film

C. zabawa

D. działalność artystyczna

Wybór odpowiedzi związanych z filmem, działalnością artystyczną oraz kontaktem z przyrodą jako podstawowych środków oddziaływania ludoterapii przynosi pewne nieporozumienia, które warto wyjaśnić. Film, choć może być użyteczny jako forma terapii, nie ma tej samej bezpośredniej interakcji jak zabawa. Oglądanie filmu nie angażuje uczestników w aktywny proces twórczy, co jest kluczowym elementem ludoterapii. Działalność artystyczna, chociaż z pewnością może wspierać terapeutyczne cele, nie jest tak fundamentalna jak zabawa, ponieważ może być bardziej skoncentrowana na rezultacie artystycznym niż na procesie interakcji i eksploracji emocji. Kontakt z przyrodą może wspierać terapię, jednakże nie jest to główny środek oddziaływania w ludoterapii. Często błędnie zakłada się, że różne formy aktywności poza zabawą mogą pełnić tę samą rolę, podczas gdy kluczowym celem ludoterapii jest umożliwienie uczestnikom swobodnego wyrażania siebie w bezpiecznym i radosnym kontekście. Warto zauważyć, że zabawa jest uniwersalnym językiem, który przekracza bariery wiekowe i kulturowe, co czyni ją niezwykle efektywnym narzędziem w terapii. Ignorowanie jej roli w ludoterapii prowadzi do niedoszacowania jej wartości, co jest typowym błędem myślowym w ocenie skuteczności różnych podejść terapeutycznych.

Pytanie 34

W regulaminie pracowni krawieckiej nie powinny znajdować się zapisy dotyczące

A. zachowania dyscypliny pracy oraz odpowiedzialności za sprzęt

B. przestrzegania zasad bezpieczeństwa oraz higieny pracy

C. przestrzegania reguł współpracy i komunikacji w grupie

D. opisu przeprowadzania czynności kroju i szycia

Przy analizie regulaminu pracowni krawieckiej warto zauważyć, że każdy z wymienionych aspektów, z wyjątkiem opisu wykonywania czynności kroju i szycia, jest kluczowy dla funkcjonowania takiego miejsca. Przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy to fundament, na którym opiera się każda działalność związana z rzemiosłem, w tym krawiectwem. Niezastosowanie się do tych standardów może prowadzić do poważnych wypadków, co czyni ich zapis w regulaminie absolutnie niezbędnym. Kolejny istotny element to zasady współpracy i komunikacji w grupie. W zakładzie krawieckim, gdzie wiele osób może pracować nad jednym projektem, umiejętność efektywnej komunikacji jest kluczowa dla jego powodzenia. Dyscyplina pracy i odpowiedzialność za sprzęt również są fundamentem prawidłowego funkcjonowania pracowni, ponieważ odpowiednie zachowanie pracowników wpływa na jakość wykonywanej pracy oraz na trwałość używanego sprzętu. Zatem, mylne może być przekonanie, że szczegóły dotyczące czynności kroju i szycia powinny być częścią regulaminu. W rzeczywistości powinny one być przekazywane w formie szkoleń, które pozwolą pracownikom na praktyczne zapoznanie się z technikami, co jest zgodne z podejściem opartym na ciągłym doskonaleniu umiejętności. W ten sposób można uniknąć przypadków, w których regulamin staje się zbyt obszerny i nieczytelny, co prowadzi do nieporozumień i błędów w pracy.

Pytanie 35

Terapeuta zajęciowy powinien zaproponować udział w zajęciach prowadzących do zwiększenia świadomości swojego ciała oraz nawiązywania kontaktów z innymi osobami dla podopiecznego, który ma z tym trudności, korzystając z metody

A. Glenna Domana

B. Faya

C. Veroniki Sherborne

D. Silvy

Odpowiedź, że terapeuta zajęciowy powinien zaproponować zajęcia prowadzone metodą Veroniki Sherborne jest prawidłowa, ponieważ ta metoda skupia się na rozwijaniu świadomości ciała i umiejętności komunikacyjnych. Sherborne opracowała program, który umożliwia uczestnikom lepsze zrozumienie własnego ciała poprzez ruch oraz interakcje z innymi. Dzięki ćwiczeniom opartym na różnych formach ruchu, uczestnicy mają możliwość eksploracji przestrzeni, nawiązywania kontaktu wzrokowego oraz współpracy z innymi osobami. To podejście jest szczególnie skuteczne w pracy z osobami, które mają trudności w zakresie percepcji własnego ciała oraz w relacjach interpersonalnych. Przykłady zastosowania tej metody obejmują zajęcia, które łączą zabawę z nauką, rozwijają zaufanie oraz umiejętność ekspresji emocji. Umożliwia to nie tylko poprawę stanu psychofizycznego uczestników, ale również wzmacnia ich motywację do aktywności społecznej i twórczej. W kontekście standardów terapii zajęciowej, metoda ta jest uznawana za jedną z efektywnych technik wspierających rozwój osobisty i społeczną integrację, co potwierdzają liczne badania oraz rekomendacje instytucji zajmujących się terapią i rehabilitacją.

Pytanie 36

Terapeuta, stosując techniki takie jak: wycinanki, wydzieranki czy wyklejanki z papieru bądź tektury, prowadzi zajęcia z wykorzystaniem

A. dziewiarstwa

B. metaloplastyki

C. kaletnictwa

D. papieroplastyki

Papieroplastyka to dziedzina, która obejmuje sztukę tworzenia przedmiotów z papieru i innych materiałów papierowych poprzez różne techniki, takie jak wycinanki, wydzieranki oraz wyklejanki. Te formy artystyczne są nie tylko kreatywne, ale również mają na celu rozwijanie zdolności manualnych i wyobraźni przestrzennej uczestników zajęć. W terapii zajęciowej czy arteterapii papieroplastyka stanowi doskonałe narzędzie do wyrażania emocji, co jest istotne dla osób z trudnościami w komunikacji. Używanie gazet, tektury oraz innych materiałów do tworzenia dzieł może pomóc w redukcji stresu, poprawie koncentracji oraz zwiększeniu pewności siebie. Przykłady zastosowania papieroplastyki obejmują tworzenie kolaży, które mogą być wykorzystywane do analizy emocjonalnej oraz jako forma ekspresji artystycznej. Standardy dobrych praktyk w terapii sugerują, że angażowanie uczestników w działania kreatywne przyczynia się nie tylko do poprawy ich umiejętności manualnych, ale także do ogólnego rozwoju osobistego i społecznego."

Pytanie 37

Terapeuta, który zwrócił się do podopiecznego słowami: Widzę, że czujesz się smutny z powodu braku możliwości wzięcia udziału w konkursie plastycznym, wykorzystał technikę aktywnego słuchania nazywaną

A. odzwierciedleniem

B. parafrazowaniem

C. potwierdzeniem

D. klarifikowaniem

Technika aktywnego słuchania, zwana odzwierciedleniem, polega na tym, że terapeuta potrafi uchwycić i nawiązać do emocji podopiecznego, co w tym przypadku dotyczy smutku związane z brakiem możliwości udziału w konkursie plastycznym. Odzwierciedlenie jest jednym z kluczowych elementów w relacji terapeutycznej, gdyż pozwala klientowi poczuć się wysłuchanym i zrozumianym. Dzięki temu rozwija się zaufanie i bezpieczeństwo w relacji, co jest niezbędne dla skutecznego procesu terapeutycznego. Przykład praktyczny: terapeuta, słysząc o zmartwieniu podopiecznego, może powiedzieć: „Rozumiem, że czujesz się przygnębiony z powodu tego, że nie możesz wziąć udziału w tym konkursie.” Tego typu odpowiedź nie tylko odzwierciedla uczucia klienta, ale również zachęca go do dalszego dzielenia się swoimi myślami i emocjami. Zgodnie z najlepszymi praktykami w psychoterapii, takie techniki są fundamentem skutecznej komunikacji, umożliwiając głębsze zrozumienie problemów, z jakimi zmaga się klient, i wspierając jego proces autoterapii.

Pytanie 38

W jaki sposób terapeuta zajęciowy może ocenić postępy pacjenta?

A. Porównując z wynikami grupy kontrolnej, co może być nieadekwatne do indywidualnego przypadku pacjenta

B. Wyłącznie poprzez testy psychometryczne, co nie obejmuje pełnego spektrum postępów w terapii zajęciowej

C. Regularnie monitorując osiągnięcia w doborze czynności terapeutycznych

D. Oceniając jedynie na podstawie subiektywnego odczucia pacjenta, co może być mylące i niekompletne

Monitorowanie osiągnięć pacjenta w terapii zajęciowej to kluczowy element oceny jego postępów. Terapeuci zajęciowi często korzystają z różnorodnych narzędzi i metod, aby skutecznie śledzić zmiany i poprawę funkcjonalną pacjenta. Regularne monitorowanie obejmuje ocenę zaangażowania pacjenta w zadania, jego zdolność do wykonywania tych zadań oraz stopień osiągnięcia wyznaczonych celów terapeutycznych. W praktyce terapeuci często stosują podejście oparte na dowodach, wykorzystując narzędzia oceny dostosowane do specyfiki pacjenta, takie jak skale oceny funkcjonalnej czy arkusze obserwacji zachowań. Istotne jest, aby monitorowanie było systematyczne i uwzględniało zarówno postępy fizyczne, jak i psychiczne oraz społeczne aspekty terapii. Dzięki temu terapeuci mogą dostosowywać plany terapii do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest zgodne z dobrą praktyką kliniczną i standardami w terapii zajęciowej. Regularne oceny pomagają także w utrzymaniu motywacji pacjenta i umożliwiają udzielanie mu informacji zwrotnej, co jest nieocenione w procesie terapeutycznym.

Pytanie 39

Która z metod graficznych jest niedopuszczalna dla osoby z poważnym ograniczeniem siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji w motoryce małej?

A. Dekalkomania

B. Linoryt

C. Druk strukturalny

D. Monotypia

Linoryt to technika graficzna, która wymaga znacznej sprawności manualnej i precyzyjnego operowania narzędziami, takimi jak burin czy dłuto, co czyni ją nieodpowiednią dla osób z ograniczeniami w zakresie siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji motorycznej. Proces tworzenia linorytu polega na wycinaniu wzoru w linoleum, co wymaga nie tylko siły, ale również umiejętności kontrolowania narzędzi w sposób precyzyjny. Z tego względu, techniki takie jak monotypia, druk strukturalny czy dekalkomania mogą być bardziej przystosowane do potrzeb podopiecznych z ograniczeniami motorycznymi, ponieważ oferują większą elastyczność w zakresie technik aplikacji i nie wymagają tak dużej precyzji. Dla osób ze znacznym ograniczeniem siły mięśni rąk, techniki te mogą być dostosowane do ich możliwości, co pozwala im na kreatywne wyrażanie siebie bez zbędnego stresu wynikającego z trudności w operowaniu skomplikowanymi narzędziami.

Pytanie 40

Podczas udzielania informacji zwrotnej podopiecznemu, który narusza zasady funkcjonowania pracowni, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. jednoznacznie ocenić podopiecznego oraz określić jego możliwości do modyfikacji zachowania

B. ocenić niewłaściwe zachowanie w kontekście regulaminu pracowni i określić swoje oczekiwania dotyczące zmian

C. podawać przykłady negatywnych zachowań podopiecznego z przeszłości i skoncentrować się na potencjalnych zagrożeniach wynikających z łamania zasad pracowni

D. w sposób ogólny formułować swoje uwagi, nie koncentrując się na szczegółach, ale zaznaczyć możliwość usunięcia podopiecznego z zajęć

Odpowiedź wskazująca na ocenę zachowania niezgodnego z regulaminem pracowni oraz na określenie oczekiwań wobec zmiany jest prawidłowa, ponieważ opiera się na zasadach konstruktywnej informacji zwrotnej. Terapeuta zajęciowy powinien w sposób jasny i precyzyjny ocenić, jakie zachowania są nieakceptowalne, aby podopieczny miał pełną świadomość ich wpływu na środowisko pracowni oraz na innych uczestników zajęć. Warto podkreślić, że konkretne wskazanie oczekiwań dotyczących zmiany zachowania pozwala na stworzenie jasnych ram, w których podopieczny może się poruszać. Na przykład, jeśli zachowanie polega na nieprzestrzeganiu zasad współpracy, terapeuta powinien wyraźnie przedstawić, jakie konkretne działania są pożądane, takie jak aktywne słuchanie czy przestrzeganie zasad komunikacji. Tego typu podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, które koncentrują się na wspieraniu rozwoju kompetencji społecznych i emocjonalnych, a także na budowaniu odpowiedzialności za własne zachowanie.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej