Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik weterynarii
Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 20:26
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 20:39

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie obciążenie pastwiska w DJP występuje, gdy na 1 ha pasie się równocześnie 20 krów o średniej masie ciała 5 dt?

A. 10

B. 15

C. 20

D. 25

Obciążenie pastwiska w Dziennych Jednostkach Paszowych (DJP) można obliczyć na podstawie liczby krów i ich średniej masy ciała. W tym przypadku mamy 20 krów, z których każda ma średnią masę 5 dt. Aby obliczyć obciążenie w DJP, stosujemy wzór: liczba zwierząt * (masa ciała w dt / 1,0). Każda krowa waży 5 dt, co oznacza, że w przeliczeniu na DJP (gdzie 1 DJP odpowiada 1 dt masy ciała), obciążenie wynosi 20 krów * 5 dt = 100 dt. Ponieważ mamy 1 ha pastwiska, obciążenie wynosi 100 dt/1 ha = 20 DJP. Znajomość tego zagadnienia jest kluczowa dla efektywnego zarządzania pastwiskami, aby uniknąć ich nadmiernej eksploatacji i zachować równowagę ekologiczną. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje planowanie intensywności wypasu, co jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi zrównoważonego rozwoju w hodowli zwierząt.

Pytanie 2

Nadmiar witamin w ciele ludzkim nazywany jest

A. awitaminozą

B. witaminozą

C. hiperwitaminozą

D. hipowitaminozą

Hiperwitaminoza to stan, w którym w organizmie występuje nadmiar witamin, co może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. W szczególności dotyczy to witamin rozpuszczalnych w tłuszczach, takich jak witamina A, D, E i K, które są magazynowane w organizmie i mogą kumulować się w niebezpiecznych ilościach. Na przykład, nadmiar witaminy A może prowadzić do toksyczności, objawiającej się bólami głowy, zawrotami głowy, a w skrajnych przypadkach do uszkodzenia wątroby. Z kolei nadmiar witaminy D może powodować hiperkalcemię, co skutkuje osłabieniem kości i problemami z nerkami. W praktyce, aby uniknąć hiperwitaminozy, ważne jest, aby stosować się do zaleceń dotyczących dawkowania suplementów diety oraz konsultować wszelkie zmiany w diecie z lekarzem lub dietetykiem. Warto również pamiętać, że różne grupy społeczne mogą mieć odmienne zapotrzebowanie na witaminy, co powinno być brane pod uwagę w planowaniu diety. Standardy żywieniowe, takie jak te opracowane przez FAO i WHO, dostarczają wskazówek dotyczących bezpiecznego spożycia witamin.

Pytanie 3

Bydło, które ma być sprzedane, powinno być

A. przegłodzone

B. dodatkowo nakarmione

C. dodatkowo napojone

D. wydojone

Przegłodzenie krów przed sprzedażą jest podejściem, które może prowadzić do wielu negatywnych skutków zdrowotnych i etycznych. Krowy powinny być utrzymywane w odpowiednich warunkach żywieniowych, aby zapewnić ich dobrostan. Przegłodzenie zwierząt wiąże się z ryzykiem osłabienia ich organizmów, co może prowadzić do osłabienia ich systemu immunologicznego oraz zwiększonej podatności na choroby. Krowy, które są przegłodzone, nie będą w stanie efektywnie produkować mleka, co jest kluczowe dla hodowców, którzy planują sprzedaż tych zwierząt. Dodatkowo, napojenie krów przed sprzedażą, chociaż wydaje się korzystne, nie jest wystarczającym działaniem. Krowy muszą być nie tylko dobrze nawodnione, ale także odpowiednio odżywione, aby zapewnić ich zdrowie i zdolność do produkcji mleka. Dbanie o odpowiednią kondycję żywieniową jest kluczowym elementem hodowli bydła, który powinien być przestrzegany, aby zapobiegać problemom zdrowotnym. Ponadto, nie jest to właściwe podejście z perspektywy przyszłych nabywców, którzy są zainteresowani nie tylko jakością mleka, ale także ogólnym stanem zdrowia zwierząt. W praktyce, krowy powinny być dobrze odżywione i wypasane przed sprzedażą, co zwiększa ich wartość rynkową i zaufanie nabywców do hodowcy. W kontekście dobrych praktyk hodowlanych zaleca się, aby krowy były regularnie karmione i dojne, co wpływa na ich dobrostan i jakość produkcji mleka.

Pytanie 4

Otręby mają właściwości mlekopędne

A. lniane

B. owsiane

C. żytnie

D. pszenne

Odpowiedzi lniane, owsiane i żytnie, choć często uważane za zdrowe, nie mają takich samych właściwości mlekopędnych jak otręby pszenne. Otręby lniane, choć zawierają dużą ilość kwasów tłuszczowych omega-3, a także błonnika, ich działanie na produkcję mleka nie zostało potwierdzone w takim stopniu, jak w przypadku otrębów pszennych. Błonnik, który jest ich głównym składnikiem, może w rzeczywistości wpływać na trawienie, ale brak jest dowodów na jego pozytywny wpływ na laktację. Otręby owsiane, mimo że bogate w β-glukan, substancję, która może wspierać układ odpornościowy oraz obniżać poziom cholesterolu, nie wykazują istotnej skuteczności w stymulacji produkcji mleka. Z kolei otręby żytnie, choć są doskonałym źródłem błonnika i mogą wspomagać układ pokarmowy, również nie mają potwierdzonego działania mlekopędnego. Warto pamiętać, że laktacja jest procesem skomplikowanym, na który wpływają różne czynniki, w tym hormonalne oraz dietetyczne. Dlatego ważne jest, aby w diecie kobiet karmiących koncentrować się na produktach, których skuteczność w stymulacji produkcji mleka została poparta badaniami, jak otręby pszenne. Typowe błędy myślowe w tym kontekście to generalizowanie właściwości zdrowotnych produktów bez względu na ich właściwe zastosowanie oraz nieznajomość różnicy pomiędzy rodzajami otrębów, co prowadzi do niepoprawnych wniosków o ich działaniu.

Pytanie 5

Aby przyspieszyć rozwój żwacza u cieląt, stosuje się

A. mleko

B. kiszonki

C. siarę

D. siano

Siano jest kluczowym elementem w diecie cieląt, wspomagającym rozwój żwacza. Jego wprowadzenie do diety cieląt, szczególnie w okresie przejściowym, kiedy cielęta zaczynają stopniowo odchodzić od mleka, stymuluje rozwój mikroflory żwacza oraz przyspiesza proces keratynizacji jego ścianek. Siano, bogate w błonnik, wpływa na perystaltykę jelit i oswaja cielęta z pokarmem stałym. Dobrze zbilansowana dieta, zawierająca siano, przyczynia się do zdrowego rozwoju układu pokarmowego, co jest niezbędne dla efektywnego wykorzystania paszy. Siano powinno być wysokiej jakości, aromatyczne i wolne od pleśni, co zapewnia lepsze przyjmowanie oraz wykorzystanie składników odżywczych. Praktyki hodowlane sugerują wprowadzenie siana do diety cieląt w wieku około 2-3 tygodni, co znacząco wpłynie na ich zdrowie i wydajność w przyszłości, przyczyniając się do lepszego wzrostu i kondycji zwierząt.

Pytanie 6

Co to jest produkt uboczny uzyskany podczas ekstrakcji oleju z nasion roślin oleistych, który znajduje zastosowanie w karmieniu zwierząt?

A. wywar

B. otręby

C. makuchy

D. młóto

Wywar, otręby i młóto to różne produkty, które można mylnie utożsamiać z makuchami, jednak każdy z nich ma swoje unikalne cechy i zastosowanie. Wywar, na przykład, to produkt uboczny powstający w procesie gotowania, często stosowany w żywieniu zwierząt, ale nie jest to produkt związany bezpośrednio z pozyskiwaniem oleju. Otręby pochodzą z przemiału zbóż, takich jak pszenica czy żyto, i zawierają cenne składniki odżywcze, ale nie są produktem oleistym. Młóto z kolei jest pozostałością po ekstrakcji cukrów lub skrobi z surowców roślinnych, także nie mającą związku z procesem tłoczenia oleju. Typowe błędy myślowe prowadzące do takiego błędnego wnioskowania często wynikają z mylenia terminologii związanej z różnymi surowcami roślinnymi i ich przetwórstwem. W branży paszowej istotne jest, aby rozumieć różnice między tymi produktami, ponieważ każdy z nich ma inne właściwości odżywcze i zastosowania w żywieniu zwierząt. Dlatego zrozumienie, że makuchy są unikalnym produktem ubocznym procesu tłoczenia oleju, jest kluczowe dla wykorzystania ich potencjału w produkcji pasz.

Pytanie 7

Zbożem, którego ziarno ma dużą ilość substancji antyżywieniowych, jest

A. owies

B. kukurydza

C. żyto

D. jęczmień

Wybór jęczmienia, owsa lub kukurydzy jako zbóż z dużą zawartością substancji antyżywieniowych jest trochę błędny. Jęczmień i owies mają jakieś substancje antyżywieniowe, ale ich ilość jest znacznie mniejsza niż w przypadku żyta. Jęczmień zawiera błonnik, który wspiera zdrowie układu pokarmowego, a owies ma betaglukan, co jest korzystne dla poziomu cholesterolu. Kukurydza ma właściwie bardzo mało substancji antyżywieniowych i jest bardziej znana z wysokiej wartości energetycznej oraz karotenoidów, które dobrze wpływają na wzrok. Zrozumienie właściwości zbóż jest kluczowe, żeby dobrze je wykorzystywać w diecie, a tak naprawdę wiele błędnych przekonań wynika z tego, że postrzega się zboża jako jednorodną kategorię, a nie jako różnorodne składniki. Dodatkowo, warto pamiętać, że różne metody obróbcze, takie jak mielenie, gotowanie czy fermentacja, mogą zmieniać zawartość substancji antyżywieniowych, więc to też trzeba brać pod uwagę przy ich wyborze.

Pytanie 8

Wiosenne dokarmianie pszczół polega na dostarczaniu im

A. nektaru

B. cukru

C. wosku

D. pyłku

Podawanie pszczół nektaru wiosną, mimo że może wydawać się naturalnym wyborem, nie jest praktykowane ze względu na jego niedostępność w tym okresie. Nektar jest produktem pracy kwiatów, które zaczynają kwitnąć dopiero w późniejszym czasie. Dlatego wiosną pszczoły nie mają wystarczającego dostępu do nektaru, co czyni tę odpowiedź niewłaściwą. Pyłek, chociaż jest cennym źródłem białka, nie pełni roli energetycznej, której pszczoły potrzebują tuż po zimie. Pszczoły potrzebują głównie węglowodanów, aby uzyskać energię do pracy, a pyłek nie jest wystarczającym źródłem tych składników. Wosk, z kolei, jest materiałem budulcowym, który pszczoły produkują same, ale nie ma zastosowania w kontekście dokarmiania. Wosk nie dostarcza żadnych wartości odżywczych, więc pomysł podawania go pszczołom nie ma sensu. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie potrzeb energetycznych pszczół z ich potrzebami budowlanymi czy odżywczymi. Dlatego zrozumienie bazowych zasad żywienia pszczół oraz ich potrzeb w różnych porach roku jest istotne dla każdego pszczelarza, aby skutecznie zarządzać rodzinami pszczelimi i zapewnić im optymalne warunki do rozwoju.

Pytanie 9

Jednostki wartości energetycznej pasz JPM i JPŻ stosowane są w żywieniu

A. bydła.

B. kotów.

C. świń.

D. koni.

Wybór innej grupy zwierząt niż bydło, gdy mowa o systemie JPM i JPŻ, najczęściej wynika z mylenia różnych systemów oceny wartości energetycznej pasz albo po prostu z przyzwyczajenia do uproszczonych tabel stosowanych w żywieniu innych gatunków. W przypadku koni, powszechnie używa się megadżuli (MJ) lub megakalorii (Mcal), bo konie mają zupełnie inne potrzeby metaboliczne i inną strukturę żywienia niż bydło – jednostki JPM i JPŻ są dla nich nieadekwatne, a stosowanie ich mogłoby prowadzić do poważnych niedoborów lub przekarmienia. U świń tradycja i standardy branżowe wyraźnie preferują energię netto (EN) lub energię metaboliczną (EM), które są zdecydowanie bardziej precyzyjne wobec ich krótkiego cyklu produkcyjnego, szybkiego tempa wzrostu i odmiennej fizjologii przewodu pokarmowego. Natomiast koty to już zupełnie osobny temat: tu liczy się głównie energia metaboliczna, a wszelkie jednostki paszowe, jak JPM i JPŻ, nie mają nawet praktycznego zastosowania, bo są to zwierzęta mięsożerne o bardzo specyficznych wymaganiach bytowych; poza tym nie prowadzi się u nich żywienia paszami gospodarskimi. Typowym błędem jest założenie, że skoro jednostki paszowe są przydatne w jednym gatunku, można je przenieść na inny – niestety, tak nie działa rzeczywista praktyka żywieniowa. Trzeba zawsze pamiętać, że normy paszowe i jednostki energetyczne są ściśle dostosowane do fizjologii i produkcyjności danego gatunku. Moim zdaniem takie pomyłki wynikają też z braku praktycznej pracy na gospodarstwie, gdzie bardzo szybko okazuje się, że uniwersalne rozwiązania po prostu nie działają. Warto zwracać uwagę na szczegóły, bo tylko wtedy będziemy mieć efekty w produkcji zwierzęcej.

Pytanie 10

Ile kilogramów preparatu zakwaszającego należy użyć do sporządzenia 500 kg mieszanki pełnoporcjowej dla warchlaków?

Preparat zakwaszający
Dawkowanie na 1 tonę paszy:
- prosięta, warchlaki: 2 kg
- lochy, tuczniki, knury: 1,5 kg

A. 1,0 kg

B. 0,5 kg

C. 3,0 kg

D. 5,0 kg

Aby ustalić, ile kilogramów preparatu zakwaszającego należy użyć do sporządzenia 500 kg mieszanki pełnoporcjowej dla warchlaków, kluczowe jest zrozumienie, jak przeliczyć dawkowanie preparatu z jednostki 1 tony na 500 kg. Standardowe dawkowanie zakwaszającego preparatu wynosi 2 kg na tonę paszy, co odpowiada 1000 kg. Dlatego, aby obliczyć potrzebną ilość dla 500 kg, wystarczy podzielić 2 kg przez 2, co daje nam 1 kg preparatu. Stosowanie odpowiednich dawek zakwaszających ma na celu poprawę trawienia, wspieranie mikroflory jelitowej oraz redukcję patogenów w paszy. Warto pamiętać, że odpowiednie dawki są kluczowe dla zdrowia i wzrostu warchlaków, a ich zbyt mała ilość może prowadzić do niedoborów żywieniowych, natomiast zbyt duża może wywołać nadmierne zakwaszenie organizmu. W praktyce, stosowanie zakwaszających preparatów jest częścią nowoczesnych strategii żywieniowych, które mają na celu optymalizację produkcji zwierzęcej.

Pytanie 11

W trakcie przygotowań do laktacji w diecie dla maciorek zwiększa się zawartość

A. białka

B. energii

C. witamin

D. suchej masy

Zwiększenie białka, suchej masy czy witamin w diecie maciorek w okresie przygotowawczym do stanówki jest błędnym podejściem. Choć białko jest niezwykle istotnym składnikiem pokarmowym, jego ilość w diecie nie powinna być zwiększana w tak drastyczny sposób bez uwzględnienia całkowitej wartości energetycznej. W rzeczywistości, zbyt duża ilość białka może prowadzić do nadmiaru azotu w organizmie, co obciąża nerki i może skutkować problemami zdrowotnymi. W dodatku, białko samo w sobie nie dostarcza energii w takim stopniu jak węglowodany czy tłuszcze, co czyni je mniej priorytetowym w kontekście przygotowań do stanówki. Z kolei zwiększenie suchej masy w dawce pokarmowej niekoniecznie przekłada się na poprawę jakości diety, gdyż może to powodować obniżenie wartości energetycznej paszy, co jest niekorzystne dla maciorek w stanie przygotowawczym. Witamin również nie należy nadmiernie zwiększać, mimo że są one kluczowe dla zdrowia zwierząt. Ich suplementacja powinna być starannie zrównoważona i dostosowana do rzeczywistych potrzeb. W praktyce najlepiej jest skupić się na optymalizacji diety poprzez zrównoważenie składników pokarmowych, co pozwala na osiągnięcie lepszych rezultatów hodowlanych i zdrowotnych.

Pytanie 12

Aby erytrocyty mogły być właściwie produkowane, niezbędna jest witamina

A. B1

B. D3

C. B12

D. E

Witamina B12, znana również jako kobalamina, odgrywa kluczową rolę w procesie produkcji erytrocytów. Jest niezbędna do syntezy DNA w komórkach szpikowych, gdzie powstają krwinki czerwone. Bez odpowiedniej ilości witaminy B12, produkcja erytrocytów zostaje zaburzona, co może prowadzić do anemii megaloblastycznej. Objawy tej anemii obejmują zmęczenie, osłabienie oraz bladość skóry. Witamina B12 jest również ważna dla funkcjonowania układu nerwowego, ponieważ uczestniczy w produkcji osłonek mielinowych, które chronią neurony. Główne źródła tej witaminy to mięso, ryby, jaja oraz produkty mleczne. Osoby na diecie wegańskiej narażone są na deficyt witaminy B12, dlatego powinny rozważyć suplementację lub spożywanie wzbogaconych produktów. Zgodnie z zaleceniami dietetyków, codzienne zapotrzebowanie na witaminę B12 wynosi około 2.4 mikrogramów dla dorosłych. Zrozumienie roli witaminy B12 w organizmie jest kluczowe dla utrzymania zdrowia.

Pytanie 13

Niedobór której z podanych witamin wpływa na obniżenie przyswajalności wapnia w organizmie zwierząt?

A. Witaminy A

B. Witaminy B

C. Witaminy C

D. Witaminy D

Wybór witamy B jako odpowiedzi na pytanie dotyczące przyswajania wapnia przez organizm zwierzęcia jest nieuzasadniony. Witamina B, a w szczególności kompleks witamin z grupy B, nie ma bezpośredniego wpływu na metabolizm wapnia ani na jego przyswajanie. W rzeczywistości, witaminy z grupy B są odpowiedzialne głównie za procesy energetyczne i metabolizm komórkowy. Istnieje powszechne nieporozumienie, że jeśli witaminy są istotne dla zdrowia, to każda z nich ma znaczenie w kontekście przyswajania minerałów. Tymczasem to witamina D jest jedyną witaminą, która ma bezpośredni wpływ na wchłanianie wapnia. Podobne błędne przekonania można zauważyć w odniesieniu do witamin A i C. Witamina A jest głównie związana ze zdrowiem wzroku i funkcją układu odpornościowego, natomiast witamina C odgrywa kluczową rolę w syntezie kolagenu oraz wspieraniu układu immunologicznego, ale nie ma żadnego wpływu na wchłanianie wapnia. W rezultacie, ignorowanie właściwości poszczególnych witamin prowadzi do uproszczonego myślenia o ich funkcjach, co może mieć negatywne skutki w praktyce, na przykład w diecie zwierząt hodowlanych, gdzie zrozumienie roli witamin jest kluczowe dla ich zdrowia i wydajności produkcyjnej.

Pytanie 14

W kiszonce z kukurydzy o dobrej jakości, jak powinien wyglądać stosunek kwasu mlekowego do octowego?

A. 1:3

B. 1:1

C. 3:1

D. 2:1

Odpowiedź 3:1 jest całkiem dobra, bo w procesie fermentacji kiszonek z kukurydzy idealnie wychodzi taki właśnie stosunek kwasu mlekowego do octowego. Kwas mlekowy to główny produkt tej fermentacji, który produkują bakterie kwasu mlekowego, zamieniając cukry z kukurydzy na kwas. Wysoka zawartość tego kwasu sprawia, że kiszonka ma fajny smak, dłużej się trzyma i jest bardziej stabilna. A do tego, pomaga w zwalczaniu niechcianych mikroorganizmów. Kwas octowy powstaje w mniejszych ilościach i jego rola to głównie regulacja pH, co też jest ważne dla zachowania świeżości. Te odpowiednie proporcje kwasów sprawiają, że kiszonka ma przyjemny, lekko kwaśny smak, który lubi sporo ludzi. Dobrym przykładem zastosowania tej teorii jest produkcja kiszonek, w której kontroluje się warunki fermentacji, żeby uzyskać najlepszy smak i jakość. Zgodność z tymi zasadami jest mega istotna, żeby produkować bezpieczną i wysokiej jakości żywność.

Pytanie 15

Jak określa się system żywieniowy dla krów o wysokiej produkcji mleka, który polega na podawaniu mieszanki paszy pełnoporcjowej, w której składniki są starannie odmierzone i dokładnie wymieszane?

A. DLG

B. TMR

C. INRA

D. PMR

TMR, czyli Total Mixed Ration, to system żywienia, który zapewnia krowom o wysokiej wydajności mlecznej zrównoważoną i kompleksową dietę. Mieszanka ta jest starannie przygotowywana, aby zawierała wszystkie niezbędne składniki odżywcze, takie jak białko, węglowodany, witaminy oraz minerały, w odpowiednich proporcjach. Dzięki precyzyjnemu odważaniu i dokładnemu mieszaniu, TMR pozwala na lepsze wykorzystanie paszy przez bydło, co przekłada się na większą produkcję mleka oraz poprawę ogólnego stanu zdrowia zwierząt. Przykładem zastosowania TMR może być stosowanie nowoczesnych mieszalników paszowych, które automatyzują proces przygotowania mieszanki, zapewniając jednocześnie spójność i jakość. Zgodnie z zaleceniami specjalistów, wdrożenie systemu TMR w hodowli krów mlecznych przyczynia się do zwiększenia efektywności produkcji oraz redukcji kosztów związanych z żywieniem, co jest kluczowe dla rentowności gospodarstw mleczarskich.

Pytanie 16

W żywieniu samic w okresie przygotowań do rozmnażania wykorzystuje się dodatek

A. ziarna owsa

B. ziarna kukurydzy

C. otrąby pszenne

D. ziarna pszenżyta

Ziarna kukurydzy, otręby pszenne oraz ziarna pszenżyta, mimo że są popularnymi składnikami paszy, nie są optymalnym wyborem w kontekście żywienia rozpłodników przygotowujących się do okresu rozrodu. Kukurydza, choć dostarcza dużej ilości energii, charakteryzuje się niską zawartością błonnika, co może prowadzić do problemów z układem pokarmowym. Długotrwałe stosowanie kukurydzy w diecie zwierząt może skutkować otyłością oraz problemami ze zdrowiem metabolicznym, co jest niepożądane w okresie przygotowawczym do krycia. Otręby pszenne, z drugiej strony, są źródłem błonnika, ale mogą być zbyt bogate w fitazy, co obniża przyswajalność składników mineralnych, takich jak wapń i fosfor. Przesadzone stosowanie otrębów może prowadzić do zaburzeń wchłaniania, co negatywnie wpływa na zdrowie reprodukcyjne. Ziarna pszenżyta, choć są źródłem energii i białka, nie dostarczają wystarczających ilości lipidów i witamin niezbędnych w okresie reprodukcyjnym. Te aspekty ukazują błędne myślenie, które prowadzi do wyboru niewłaściwych dodatków w diecie rozpłodników, co może ostatecznie negatywnie wpłynąć na ich zdrowie i wydajność rozrodczą. Właściwy dobór paszy w tym kluczowym okresie jest fundamentem sukcesu w hodowli zwierząt.

Pytanie 17

Na zdrowie i produkcyjność zwierząt niekorzystnie wpływa obecność w paszach

A. antyoksydantów.

B. probiotyków.

C. solaniny.

D. enzymów paszowych.

Solaniny to naturalne toksyny występujące głównie w ziemniakach i innych roślinach z rodziny psiankowatych. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet niewielkie ilości solanin mogą powodować poważne problemy zdrowotne u zwierząt gospodarskich, takie jak biegunki, uszkodzenia nerek, zaburzenia układu nerwowego czy spadek apetytu. Praktycy żywieniowi bardzo ostrożnie podchodzą do stosowania zielonych ziemniaków czy ich kiełków w paszach, bo właśnie tam tej toksyny bywa najwięcej. Standardy branżowe, szczególnie te dotyczące bezpieczeństwa żywności i pasz, mocno podkreślają konieczność eliminacji źródeł solanin z paszy. Jest to istotne nie tylko ze względu na zdrowie zwierząt, ale też na bezpieczeństwo produktów pochodzenia zwierzęcego dla ludzi. W praktyce, np. w hodowli bydła czy trzody chlewnej, bardzo zwraca się uwagę na jakość i pochodzenie surowców paszowych – zanieczyszczenie solaninami to sygnał alarmowy. Moim zdaniem, jeśli ktoś zamierza stosować odpady ziemniaczane, to zawsze powinien mieć na uwadze ryzyko obecności tych toksyn i przeprowadzać kontrole. Choć czasem mówi się, że trochę zielonych ziemniaków „nie zaszkodzi”, to według mnie nie warto ryzykować, bo skutki mogą być długofalowe i trudne do wykrycia na pierwszy rzut oka. To świetny przykład, jak ważna jest wiedza praktyczna w żywieniu zwierząt i stosowanie się do wytycznych branżowych.

Pytanie 18

Siano, owies oraz marchew to pasze wykorzystywane głównie w żywieniu

A. świń

B. owiec

C. kóz

D. koni

Siano, owies i marchew to pasze stosowane głównie w żywieniu koni, ponieważ te zwierzęta mają specyficzne potrzeby żywieniowe, których zaspokojenie jest kluczowe dla ich zdrowia i wydajności. Siano, szczególnie lucernowe lub łąkowe, jest bogate w błonnik, co sprzyja prawidłowemu funkcjonowaniu układu pokarmowego koni. Owies, jako źródło łatwostrawnych węglowodanów, dostarcza energii niezbędnej do wykonywania intensywnej pracy, co czyni go idealnym pokarmem dla sportowych koni. Marchew, natomiast, jest doskonałym źródłem witamin i składników odżywczych, które wspierają ich ogólne zdrowie. Warto zaznaczyć, że odpowiednie żywienie koni zgodnie z ich wymaganiami energetycznymi i zdrowotnymi jest zgodne z najlepszymi praktykami w hodowli tych zwierząt i jest kluczowe dla zapobiegania problemom zdrowotnym, takim jak otyłość czy choroby metaboliczne.

Pytanie 19

W grupie warchlaków przelotowość wynosi 2 405 osobników. Średni stan warchlaków przebywających w grupie przez 2 miesiące wyniesie

A. 200 osobników

B. 401 osobników

C. 1 205 osobników

D. 4 810 osobników

Patrząc na błędne odpowiedzi dotyczące średniorocznego stanu warchlaków, widać, że są one oparte na różnych błędnych założeniach związanych z przelotowością i czasem, jaki zwierzęta spędzają w grupie. Odpowiedzi takie jak 200 sztuk, 1205 sztuk czy 4810 sztuk pokazują, że nie zrozumiano relacji między przelotowością a stanem średniorocznym. Dla 200 sztuk obliczenia są oparte tylko na miesięcznym przeliczeniu przelotowości, a nie biorą pod uwagę, że warchlaki są w grupie tylko przez dwa miesiące. Z kolei wynik 1205 sztuk całkowicie ignoruje, jak ważna jest przelotowość, bo trzeba by pomnożyć tę liczbę przez czas, a nie przyjmować ją jako stan średnioroczny. A 4810 sztuk to już totalne przeszacowanie, bo to wynik przypadkowego pomnożenia przelotowości przez okres. W tych odpowiedziach brakuje umiejętności posługiwania się wzorem na średnioroczny stan, który łączy te różne elementy. Warto pamiętać, że poprawne podejście do obliczeń jest kluczowe w zarządzaniu hodowlą, bo to ma wpływ na efektywność produkcji zwierzęcej.

Pytanie 20

W pokarmie dla zwierząt, ilość włókna surowego powinna być ograniczana dla

A. owiec

B. koni

C. bydła

D. świń

Włókno surowe to taki ważny składnik w paszy dla świń. Mimo to, za dużo go może zrobić niezłe zamieszanie ze zdrowiem tych zwierząt. Ponieważ świnie są monogastrykami, to nie mają aż takiej zdolności do trawienia celulozy i ligniny, co sprawia, że kiedy jest za dużo włókna, ich wydajność może spadać. Żeby świnie dobrze rosły i się rozwijały, potrzebują zbilansowanej diety. Włókno surowe powinno być w takiej ilości, żeby wspierać zdrowie jelit i trawienie. Dobrze jest dodawać do paszy składniki jak śruta sojowa czy zboża, bo to poprawia przyswajalność pokarmu. Na przykład w hodowli świń rzeźnych mówi się, że włókno surowe nie powinno przekraczać 5-6% w diecie, aby lepiej przekształcać paszę i zapewnić wyższe wyniki. To podejście jest zgodne z normami w branży i tym, co mówią eksperci od żywienia zwierząt.

Pytanie 21

Do pasz energetycznych zalicza się

A. mleko świeże

B. kiszonka z kukurydzy

C. siano łąkowe

D. śruta lniana

W kontekście żywienia zwierząt gospodarskich termin "pasze treściwe" odnosi się do pasz, które mają wysoką wartość energetyczną i białkową, a ich głównym celem jest wspieranie wzrostu i produkcji. Siano łąkowe, mimo że jest istotnym składnikiem diety zwierząt, kwalifikuje się jako pasza objętościowa, a nie treściwa. Zawiera głównie błonnik, który wspiera trawienie, ale nie dostarcza wystarczającej ilości energii i białka w porównaniu do pasz treściwych. Mleko świeże również nie zalicza się do pasz treściwych, ponieważ jest ono płynem, który ma inne zastosowanie w żywieniu, przede wszystkim jako źródło składników odżywczych dla młodych zwierząt. Kiszonka z kukurydzy, chociaż jest bardziej energetyczna niż siano, również nie jest klasyfikowana jako pasza treściwa, a raczej jako pasza objętościowa, która dostarcza energii, ale nie w wystarczających ilościach białka, które są kluczowe dla zdrowia i efektywności produkcyjnej zwierząt. Rozumienie klasyfikacji pasz jest kluczowe dla osiągnięcia optymalnej diety i wydajności zwierząt, dlatego ważne jest, aby dokładnie różnicować pomiędzy różnymi typami pasz oraz ich właściwościami odżywczymi.

Pytanie 22

Wysoka zawartość mocznika w mleku krowim wskazuje na błąd w żywieniu związany z

A. nadmiarem białka w paszy

B. niedoborem węglowodanów w paszy

C. nadmiarem węglowodanów w paszy

D. niedoborem białka w paszy

Niedobór białka w paszy nie prowadzi do wysokiego poziomu mocznika w mleku krowim. W rzeczywistości, jeśli krowy są karmione paszą ubogą w białko, ich organizm nie ma wystarczających zasobów do produkcji odpowiednich ilości białka, co skutkuje zmniejszeniem produkcji mleka oraz obniżeniem jego jakości. W przypadku niedoboru białka, organizm krowy zaczyna wykorzystywać rezerwy białkowe, co nie powoduje wzrostu poziomu mocznika, a wręcz przeciwnie, zmniejsza jego stężenie. Typowym błędem myślowym jest mylenie objawów nadmiaru i niedoboru białka, co może prowadzić do błędnych decyzji żywieniowych. Niedobór węglowodanów w paszy również nie wpływa bezpośrednio na poziom mocznika. Węglowodany są kluczowym źródłem energii, a ich niedobór może skutkować utratą masy ciała i obniżeniem wydajności mlecznej, ale nie prowadzi do podwyższenia mocznika. Z kolei nadmiar węglowodanów w paszy, mimo że może prowadzić do innych problemów zdrowotnych, nie skutkuje zwiększeniem stężenia mocznika w mleku. Każda decyzja dotycząca żywienia bydła powinna być oparta na solidnych podstawach naukowych i dostosowana do indywidualnych potrzeb zwierząt, co jest kluczowe dla optymalizacji produkcji i zdrowia stada.

Pytanie 23

Ile dni wystarczy 15 kg opakowanie mieszanki mineralnej dla 5 klaczy w okresie laktacji, przy stosowaniu 200 g/szt./dzień?

A. 25 dni

B. 20 dni

C. 30 dni

D. 15 dni

Odpowiedź 15 dni jest prawidłowa, ponieważ obliczenia są oparte na dokładnych danych dotyczących zapotrzebowania klaczy w okresie laktacji. Klacze w tym okresie wymagają specjalistycznej diety, w tym odpowiedniej dawki minerałów. W przypadku pięciu klaczy, każda z nich potrzebuje 200 g mieszanki mineralnej dziennie, co daje łącznie 1000 g (czyli 1 kg) dziennie dla wszystkich pięciu klaczy. Posiadając 15 kg mieszanki, dzielimy tę wartość przez dzienne zapotrzebowanie. 15 kg to 15000 g, więc 15000 g / 1000 g = 15 dni. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w praktyce hodowlanej, aby zapewnić zdrowie i wydajność zwierząt. Utrzymanie odpowiedniego poziomu witamin i minerałów w diecie klaczy w okresie laktacji jest niezbędne dla ich dobrego stanu zdrowia oraz jakości mleka, co ma bezpośredni wpływ na wzrost i rozwój źrebiąt. Warto zwrócić uwagę na to, że niedobory minerałów mogą prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, dlatego precyzyjne obliczenia są nieocenione w praktyce żywienia zwierząt.

Pytanie 24

Pepsyna jest enzymem trawiennym rozkładającym

A. białko.

B. laktozę.

C. tłuszcz.

D. skrobię.

Pepsyna to jeden z najważniejszych enzymów trawiennych w ludzkim organizmie, szczególnie jeśli mówimy o trawieniu białek. W praktyce, jej działanie rozpoczyna się w żołądku, gdzie w kwaśnym środowisku soku żołądkowego rozkłada długie łańcuchy białkowe na krótsze peptydy. Dzięki temu białka pochodzące np. z mięsa, jajek czy produktów mlecznych stają się bardziej przyswajalne dla organizmu. Moim zdaniem, zrozumienie działania pepsyny mega się przydaje nie tylko na lekcjach, ale też w kuchni – dlatego właśnie niektóre osoby z problemami trawiennymi, na przykład z niedokwasotą żołądka, mogą odczuwać trudności po zjedzeniu dużej ilości białka. Warto wiedzieć, że pepsyna działa tylko w środowisku kwaśnym, więc jej aktywność zanika dalej w przewodzie pokarmowym, gdy pH się podnosi. To jest zgodne z podstawowymi zasadami fizjologii – dlatego na przykład leki zobojętniające sok żołądkowy mogą pośrednio wpływać na trawienie białek. Z mojego doświadczenia wynika, że znajomość tych mechanizmów jest bardzo przydatna przy analizie różnych diet wysokobiałkowych, bo nie każdemu taka dieta służy, zwłaszcza przy problemach żołądkowych. W każdym laboratorium żywienia podstawową dobrą praktyką jest rozróżnianie enzymów działających na białka od tych, które trawią inne związki – specyfika działania pepsyny to świetny przykład takiej specjalizacji w enzymologii.

Pytanie 25

Jaką ilość zielonki, wyrażoną w kilogramach, powinno się podać krowie ważącej 620 kg w ciągu jednego dnia?

A. 62 kg

B. 84 kg

C. 31 kg

D. 76 kg

Dzienna dawka zielonki dla krowy jest uzależniona od wielu czynników, w tym od jej masy ciała oraz specyficznych potrzeb żywieniowych. Zgodnie z zaleceniami żywieniowymi, krowy powinny otrzymywać od 1,5% do 2,5% swojej masy ciała w postaci zielonki. Dla krowy o masie 620 kg, odpowiada to wartości od 9 do 15,5 kg dziennie. Przyjmuje się, że optymalna dawka zielonki dla krowy mlecznej powinna wynosić około 10% masy ciała, co w tym przypadku daje 62 kg. Taka ilość zielonki dostarcza niezbędnych składników odżywczych, wspomagając produkcję mleka oraz zdrowie zwierzęcia. W praktyce, odpowiednia ilość zielonki wpływa na kondycję krowy, a także na jakość mleka. Utrzymując krowy w zdrowiu i dobrej kondycji, zwiększamy efektywność produkcji mleka oraz zmniejszamy ryzyko chorób, co jest kluczowe w nowoczesnej hodowli bydła.

Pytanie 26

Preparat zastępujący mleko dla cieląt stosuje się w ilości: 125 g preparatu na 1 litr pójła. Ile kilogramów tego preparatu należy zważyć, aby przygotować 20 litrów pójła?

A. 3,00 kg

B. 0,50 kg

C. 1,00 kg

D. 2,50 kg

Aby przygotować 20 litrów pójła z preparatu mlekozastępczego dla cieląt, należy obliczyć odpowiednią ilość preparatu na podstawie podanej dawki 125 g w 1 litrze. Obliczenia są następujące: w 20 litrach pójła potrzebujemy 20 x 125 g = 2500 g preparatu. Przekształcając to na kilogramy, otrzymujemy 2500 g = 2,5 kg. Stosowanie preparatów mlekozastępczych w hodowli bydła jest kluczowym elementem zapewnienia odpowiednich wartości pokarmowych dla młodych cieląt, które często nie mają dostępu do mleka matki. Właściwe przygotowanie pójła przyczynia się do zdrowego wzrostu i rozwoju cieląt, a także wpływa na ich przyszłą wydajność mleczną i mięsne. W praktyce, wiedza na temat dawek i ich obliczeń jest niezbędna, aby uniknąć błędów w żywieniu, które mogłyby prowadzić do problemów zdrowotnych u zwierząt oraz zwiększenia kosztów produkcji. Standardy żywienia cieląt zalecają również regularne monitorowanie ich przyrostów masy ciała w celu optymalizacji diety i zapewnienia ich zdrowia.

Pytanie 27

Obróbka ziemniaków w celu ich wykorzystania w żywieniu świń polega na ich

A. amoniakowaniu

B. parowaniu

C. zaparzaniu

D. melasowaniu

Parowanie ziemniaków przed ich podaniem dla świń to naprawdę ważny proces. Chodzi o to, że dzięki parowaniu, ziemniaki stają się łatwiejsze do strawienia i mają lepsze wartości odżywcze. Podczas parowania białka się denaturują, a skrobia rozkłada, co sprawia, że organizm świń może lepiej je przyswoić. W sumie, to w zgodzie z najlepszymi praktykami w żywieniu zwierząt. Po odpowiednim ugotowaniu na parze, ziemniaki można z łatwością łączyć z innymi składnikami diety, co daje zróżnicowaną i pożywną paszę. A co więcej, parowane ziemniaki są mniej narażone na rozwój mikroorganizmów, co jest ważne dla bezpieczeństwa żywienia. Z mojego doświadczenia, warto też dodać, że parowanie lepiej zachowuje witaminy i minerały niż tradycyjne gotowanie, co jest istotne dla zdrowia świń. Dlatego parowanie to naprawdę dobra metoda, polecana przez specjalistów od zwierząt.

Pytanie 28

Podstawowym dodatkiem mineralnym stosowanym w żywieniu bydła w celu uzupełnienia niedoboru wapnia jest

A. kreda pastewna.

B. mocznik pastewny.

C. melasa.

D. sól pastewna.

Kreda pastewna to absolutna podstawa, jeśli chodzi o uzupełnianie wapnia w diecie bydła. W praktyce rolniczej jest stosowana od lat i większość hodowców nawet sobie nie wyobraża żywienia krów mlecznych bez tego dodatku. Moim zdaniem to jedno z najprostszych i najskuteczniejszych rozwiązań – wprowadzenie kredy pastewnej do mieszanek treściwych czy mineralnych pozwala zabezpieczyć potrzeby mineralne krów, zwłaszcza w okresach intensywnej laktacji, kiedy zapotrzebowanie na wapń gwałtownie rośnie. Najfajniejsze jest to, że kreda pastewna nie tylko dostarcza odpowiedniej ilości wapnia, ale jest też dobrze przyswajalna przez organizm zwierzęcia. Branżowe standardy żywienia wyraźnie wskazują, że wapń to jeden z kluczowych minerałów dla prawidłowego rozwoju kośćca, produkcji mleka czy nawet funkcjonowania układu nerwowego bydła. Wszelkie poważne niedobory odbijają się na zdrowiu i produktywności stada, więc stosowanie kredy pastewnej to naprawdę żaden luksus, tylko normalna praktyka. Dobrze pamiętać, że nie należy przesadzać z dawkami, bo nadmiar też może zaszkodzić, ale ogólnie to podstawa, jeśli widać niedobory wapnia w żywieniu. Warto stosować ją regularnie, zwłaszcza przy bazowaniu na paszach objętościowych ubogich w ten pierwiastek.

Pytanie 29

W rzepaku największa zawartość witaminy E występuje

A. w korzeniach

B. w nasionach

C. w łodygach

D. w liściach

Odpowiedź 'w nasionach' jest poprawna, ponieważ nasiona rzepaku są najbogatszym źródłem witaminy E w całej roślinie. Witamina E, będąca grupą związków rozpuszczalnych w tłuszczach, pełni kluczową rolę jako przeciwutleniacz, chroniąc komórki przed uszkodzeniem oksydacyjnym. W praktyce, nasiona rzepaku są wykorzystywane do produkcji oleju rzepakowego, który jest popularnym składnikiem zdrowej diety. Olej rzepakowy, ze względu na swoją korzystną proporcję kwasów tłuszczowych omega-3 i omega-6 oraz wysoką zawartość witaminy E, jest zalecany w diecie jako źródło zdrowych tłuszczy. Badania wskazują, że regularne spożywanie nasion rzepaku i ich przetworów może przyczynić się do zmniejszenia ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, a także wspierać układ odpornościowy. W związku z tym, warto włączyć produkty rzepakowe do codziennego jadłospisu, mając na uwadze ich wartości odżywcze i zdrowotne.

Pytanie 30

Które zwierzę jest wszystkożerne?

A. koń

B. pies

C. świnia

D. królik

Świnie są zwierzętami wszystkożernymi, co oznacza, że ich dieta może składać się zarówno z roślin, jak i zwierząt. W praktyce oznacza to, że mogą one spożywać zboża, warzywa, owoce, a także resztki pokarmowe oraz białko pochodzenia zwierzęcego. W hodowli świń, umiejętne zarządzanie dietą ma kluczowe znaczenie dla zdrowia i wydajności tych zwierząt. Zgodnie z zaleceniami żywieniowymi, dieta świń powinna być dobrze zbilansowana, aby zapewnić im niezbędne składniki odżywcze oraz optymalny przyrost masy. Ponadto, w kontekście rolnictwa, wykorzystanie świn jako wszystkożernych zwierząt może przyczynić się do efektywnego recyklingu resztek pokarmowych, co jest zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju i dobrych praktyk hodowlanych.

Pytanie 31

Pasza, która posiada właściwości wzdymające, to

A. otręby pszenne.

B. siano łąkowe.

C. zielonka z lucerny.

D. buraki pastewne.

Zielonka z lucerny faktycznie ma właściwości wzdymające, co potwierdzają liczne źródła branżowe i praktyka rolnicza. Wynika to głównie z obecności dużych ilości łatwo fermentujących związków, zwłaszcza białek oraz cukrów prostych. Przy skarmianiu świeżą lucerną, szczególnie w dużych ilościach i bez odpowiedniej adaptacji żwacza u przeżuwaczy, bardzo łatwo może dojść do wzdęć żwacza. Takie wzdęcia bywają naprawdę groźne – mogą prowadzić nawet do śmierci zwierzęcia, jeśli nie zostaną szybko zauważone i odpowiednio opanowane. Z mojego doświadczenia wynika, że zielonka z lucerny jest szczególnie problematyczna w żywieniu krów mlecznych na wiosnę, kiedy przechodzą one z pasz suchych na świeżą zieleń. Rolnicy powinni wprowadzać ją do dawki stopniowo i najlepiej mieszać z paszami mniej wzdymającymi, na przykład z sianem. Podobne ryzyko dotyczy też innych roślin motylkowych, ale lucerna jest tu klasycznym przykładem. Branżowe zalecenia mówią wprost: nigdy nie podawać świeżej lucerny na czczo i unikać jej w dużych ilościach w diecie bez odpowiedniego dodatku błonnika strukturalnego. To taki typowy przykład, że nawet bardzo wartościowa pasza może stwarzać spore problemy, jeśli nie zachowamy podstawowych zasad żywienia.

Pytanie 32

Dysponujemy kosiarką, prasą zwijającą oraz owijarką do bel folią. Słoneczne warunki atmosferyczne prognozowane są jedynie na następne dwa dni od momentu koszenia trawy. Biorąc pod uwagę te czynniki, trawę powinno się zabezpieczyć w formie

A. sianokiszonki

B. suszenia

C. kiszonki

D. siana

Sianokiszonka to naprawdę fajny sposób na konserwację trawy, szczególnie gdy prognozy mówią o krótkim czasie słonecznej pogody. Ogólnie rzecz biorąc, zbieramy trawę i przechowujemy ją w niemal beztlenowych warunkach, co powoduje fermentację. Dzięki temu pasza zachowuje swoje cenne składniki odżywcze, a przy tym staje się smaczniejsza i łatwiejsza do strawienia dla zwierząt. Najlepiej, tak jak zauważyłem, używać młodej trawy, bo ma sporo wody. Musimy być jednak ostrożni, bo jeśli trawa zbyt mocno się wysuszy, to straci swoje wartości. Dlatego warto pomyśleć o prasowaniu i owinięciu bele folią, żeby fermentacja poszła jak należy. Praktyka pokazuje, że najlepszą porą na zbiór jest wczesny ranek, gdy ta woda w roślinach jest na najniższym poziomie. I tak, sianokiszonka jest bardziej odporna na zmiany pogody w porównaniu do innych sposobów przechowywania, co czyni ją bezpiecznym wyborem w dzisiejszych czasach.

Pytanie 33

Wskaż rodzaj paszy, która ma najniższą zawartość białka w 1 kg.

A. Ziemniaki

B. Zielonka

C. Otręby

D. Siano

Otręby, siano i zielonka to pasze, które mają więcej białka niż ziemniaki, co czasami wprowadza w błąd odnośnie ich wartości odżywczej. Otręby, jako odpad z przemysłu zbożowego, mają białka 12-15%. To dobre źródło błonnika i minerałów, ale ważne, żeby patrzeć na całą dietę. Siano, czyli suszona trawa, ma białko w granicach 8-12%, więc też jest opcją dla zwierząt, zwłaszcza przeżuwaczy. Zielonka, jako świeża pasza, potrafi mieć nawet 15% białka, w zależności od rośliny i etapu wzrostu. Ludzie często mylą te pasze z ziemniakami, bo mają różne zastosowanie w żywieniu zwierząt. Kluczowe jest, żeby nie zakładać, że wszystkie pasze są równe pod względem jakości białka. Dlatego warto robić analizy składników odżywczych, by dostosować diety zwierząt do ich potrzeb. Niezrozumienie różnic w białku może prowadzić do problemów ze zdrowiem zwierząt.

Pytanie 34

Pasza, która ma działanie wzdymające, to

A. siano łąkowe

B. otręby pszenne

C. buraki pastewne

D. zielonka z lucerny

Zielonka z lucerny to pasza, która ma silne właściwości wzdymające, co jest związane z jej wysoką zawartością białka i specyficzną strukturą włókien roślinnych. Lucerna, jako roślina strączkowa, jest bogata w substancje odżywcze, a jej skład chemiczny sprzyja fermentacji w przewodzie pokarmowym zwierząt. W praktyce, stosowanie zielonki z lucerny może poprawić kondycję opasanych zwierząt, zwiększając ich przyrosty masy ciała. Warto również zauważyć, że optymalna ilość zielonki w diecie zwierząt powinna być dostosowana do ich potrzeb żywieniowych, aby uniknąć nadmiernego wzdychania, które może prowadzić do problemów zdrowotnych, takich jak kolka. W branży hodowlanej powszechnie stosuje się lucernę jako paszę uzupełniającą, szczególnie w sezonie letnim, kiedy dostęp do świeżej zielonki jest łatwiejszy. Warto również podkreślić, że zielonka z lucerny powinna być dobrze zbilansowana z innymi składnikami paszowymi, aby zapewnić pełnowartościową dietę.

Pytanie 35

W mieszance używanej w karmieniu prosiąt zawartość zakwaszacza wynosi 0,5%. Ile kilogramów zakwaszacza należy dodać, aby przygotować 1 tonę tej mieszanki?

A. 10 kg

B. 50 kg

C. 20 kg

D. 5 kg

Odpowiedzi wskazujące na 10 kg, 20 kg i 50 kg są nieprawidłowe z powodu błędnych obliczeń dotyczących procentowej zawartości zakwaszacza w mieszance. Mylne podejście do obliczeń może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia, czym jest procent i jak się go stosuje w praktyce. Procent to sposób wyrażania części całości, a w tym przypadku 0,5% oznacza, że na każdą 100 jednostek mieszanki przypadają 0,5 jednostki zakwaszacza. Dlatego przy obliczaniu ilości zakwaszacza w tonie mieszanki, które wynosi 1000 kg, należy zastosować prosty wzór: (0,5/100) * 1000. Stąd wynik 5 kg. Wybierając 10 kg, można błędnie założyć, że ilość powinna być podwojona, co jest typowym błędem, który polega na nieprawidłowym interpretowaniu procentów. W przypadku 20 kg można sądzić, że zakwaszacz powinien być stosowany w większej proporcji, co nie znajduje uzasadnienia w praktyce żywieniowej. Ostatnia odpowiedź, 50 kg, to poważny błąd, który wskazuje na kompletną nieznajomość zasad obliczania procentów w kontekście mieszania składników paszowych, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych u zwierząt. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć zasady dotyczące stosowania składników w mieszankach paszowych, aby zapewnić ich prawidłowe żywienie oraz uniknąć niekorzystnych efektów zdrowotnych.

Pytanie 36

Który system żywienia bydła opasu ma najkrótszy czas trwania?

A. Intensywny.

B. Półintensywny.

C. Kombinowany.

D. Ekstensywny.

System intensywny w żywieniu bydła opasowego to naprawdę ciekawa sprawa. Charakteryzuje się tym, że czas tuczu jest krótki, głównie dlatego, że zwierzęta dostają paszę w odpowiednich ilościach i to, co najlepiej wpływa na ich przyrosty. Zazwyczaj mają do dyspozycji pasze treściwe, które są bogate w białko i energię, co przyspiesza przyrosty masy. Przykład? Intensywne tuczenie cieląt w zamkniętych obiektach to świetny sposób. Cielaki mają wtedy stały dostęp do paszy i wody, a warunki, w jakich żyją, są starannie kontrolowane. Warto wspomnieć, że dobre praktyki zalecają monitorowanie zdrowia zwierząt oraz ich reakcje na różne pasze. To pozwala na jeszcze lepszą optymalizację tuczu. Takie systemy są powszechne w krajach, gdzie rolnictwo jest na wysokim poziomie, jak USA czy Niemcy, a efektywność produkcji mięsa tam robi wrażenie.

Pytanie 37

Wskaż prawidłową kolejność przechodzenia treści pokarmowej, przez cztery kolejne odcinki przewodu pokarmowego, podczas trawienia pokarmu u kozy.

A. Czepiec, żwacz, księgi, trawieniec.

B. Księgi, żwacz, czepiec, trawieniec.

C. Żwacz, czepiec, księgi, trawieniec.

D. Trawieniec, czepiec, księgi, żwacz.

Kolejność: żwacz, czepiec, księgi, trawieniec to absolutna podstawa znajomości budowy przewodu pokarmowego przeżuwaczy, jak właśnie koza. W praktyce, kiedy ktoś zajmuje się opieką lub leczeniem tych zwierząt, właściwe zrozumienie tego układu pozwala przewidzieć, jakie procesy trawienne zachodzą w danym momencie. Żwacz pełni rolę dużego fermentora – tam bakterie rozkładają złożone cukry, takie jak celuloza, które są praktycznie niedostępne dla większości innych zwierząt. Dopiero po częściowym rozkładzie treść przechodzi do czepca, gdzie jest sortowana i kierowana dalej albo zwracana do przeżuwania. Później trafia do ksiąg – tam woda oraz niektóre składniki odżywcze są wchłaniane. Dopiero na końcu trawieniec, który działa podobnie jak żołądek u koni czy ludzi, czyli jest odpowiedzialny za trawienie enzymatyczne. Moim zdaniem, zrozumienie tej ścieżki to nie tylko teoria – jest niezbędne przy układaniu diety, rozpoznawaniu problemów pokarmowych (np. wzdęcia, niestrawność), a nawet w czasie zabiegów weterynaryjnych. Tak naprawdę każda dobra książka o hodowli kóz czy bydła kładzie na to duży nacisk. Prawidłowe rozpoznanie kolejności pozwala też uniknąć typowych błędów, np. błędnego leczenia czy podawania leków nie tam, gdzie trzeba.

Pytanie 38

Dla dużej grupy zwierząt, najlepszym sposobem korzystania z pastwiska jest wypas w systemie

A. ciągłym

B. na uwięzi

C. wolnym

D. kwaterowym

Wypas na uwięzi jest klasycznym podejściem, które ogranicza ruch zwierząt, co może prowadzić do licznych problemów zdrowotnych oraz psychicznych. Przymusowy pobyt w jednym miejscu skutkuje nadmiernym wypasem i degradacją terenu. Ograniczone możliwości poruszania się wpływają na naturalne instynkty zwierząt, co może prowadzić do stresu i agresji. Wolny wypas, z kolei, mimo że zapewnia większą swobodę, może być niewłaściwy w przypadku dużych stad, ponieważ trudniej zarządzać ich rozprzestrzenieniem, co może prowadzić do nierównomiernego wykorzystania pastwiska. Ponadto, w sytuacji braku odpowiednich zabezpieczeń, zwierzęta mogą wędrować poza wyznaczone obszary, co stwarza ryzyko zagrożeń, takich jak kolizje czy kontakty z dziką fauną, a także problemy z ich odnalezieniem. W przypadku wypasu ciągłego, zwierzęta są stale wystawione na ten sam obszar pastwiska, co prowadzi do jego szybkiej degradacji, a w dłuższej perspektywie może spowodować erozję gleb oraz utratę bioróżnorodności. Takie podejścia często są wynikiem braku wiedzy na temat zarządzania pastwiskami oraz ich wpływu na środowisko i dobrostan zwierząt. Właściwe zrozumienie i stosowanie wypasu kwaterowego może znacznie poprawić zarówno efektywność produkcji, jak i jakość życia zwierząt w gospodarstwie.

Pytanie 39

Anemia może być spowodowana brakiem w organizmie

A. potasu, żelaza, kobaltu

B. wapnia, fosforu, żelaza

C. jodu, żelaza, kobaltu

D. żelaza, miedzi, kobaltu

Pojęcie anemii jest często mylone z innymi schorzeniami i niedoborami, co prowadzi do wybierania nieprawidłowych odpowiedzi. W pierwszej niepoprawnej opcji wskazano wapń oraz fosfor. Choć są to składniki mineralne niezbędne dla organizmu, nie mają one bezpośredniego wpływu na produkcję czerwonych krwinek ani na poziom hemoglobiny. Wapń jest kluczowy dla zdrowia kości oraz prawidłowej pracy mięśni, natomiast fosfor pełni rolę w metabolizmie energetycznym, ale nie jest istotny w kontekście anemii. W drugiej opcji, skupiając się na miedzi i kobalcie, błędnie przypisano im rolę równą roli żelaza, co jest niewłaściwe, gdyż to właśnie żelazo jest podstawowym składnikiem hemoglobiny. Kobalt, obecny w witaminie B12, ma znaczenie w produkcji czerwonych krwinek, jednak sama witamina nie wystarcza do zaspokojenia potrzeb organizmu w kontekście anemii. Trzecia odpowiedź, wskazująca na jod, jest również mylna. Jod jest niezbędny głównie dla prawidłowego funkcjonowania tarczycy, co wpływa na metabolizm, ale nie ma bezpośredniego związku z anemią. Ostatnia opcja, sugerująca potas, jest jeszcze bardziej myląca, ponieważ wysoki poziom potasu jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego i mięśni, ale nie wpływa na produkcję czerwonych krwinek. Te błędne koncepcje często wynikają z braku zrozumienia roli poszczególnych minerałów w organizmie oraz ich wpływu na procesy hematopoetyczne.

Pytanie 40

Ile kilogramów preparatu zakwaszającego należy użyć do sporządzenia 500 kg mieszanki pełnoporcjowej dla warchlaków?

Preparat zakwaszający
Dawkowanie na 1 tonę paszy:
- prosięta, warchlaki: 2 kg
- lochy, tuczniki, knury: 1,5 kg

A. 1,0 kg

B. 0,5 kg

C. 3,0 kg

D. 5,0 kg

Dobrym wyborem jest tu odpowiedź 1,0 kg – właśnie tyle powinno się dodać preparatu zakwaszającego do 500 kg mieszanki pełnoporcjowej przeznaczonej dla warchlaków. Wynika to z prostego przeliczenia: według tabeli dawkowanie dla prosiąt i warchlaków wynosi 2 kg na 1 tonę, czyli 1 000 kg paszy. Skoro mamy 500 kg mieszanki, to 500/1 000 = 0,5, czyli połowa dawki. 2 kg × 0,5 = 1,0 kg – prosta matematyka, ale w praktyce właśnie takie proporcje są zalecane w większości profesjonalnych gospodarstw, żeby uzyskać optymalny efekt zakwaszenia. Z mojego doświadczenia, stosowanie właściwej ilości preparatu ma kluczowe znaczenie dla zdrowia przewodu pokarmowego zwierząt, bo zbyt mała ilość nie zapewni ochrony przed namnażaniem się niepożądanych bakterii, a z kolei przedawkowanie może obniżać pobranie paszy przez warchlaki. Branżowe standardy wyraźnie mówią, aby zwracać uwagę na typ zwierząt i aktualną masę przygotowywanej mieszanki. Najlepiej zawsze indywidualnie przeliczać dawki w zależności od ilości sporządzanej paszy. W praktyce często się zdarza, że rolnicy zaokrąglają dawki „na oko”, ale to prowadzi do niepotrzebnych strat lub problemów zdrowotnych w stadzie. Wniosek jest prosty: precyzyjne podejście się opłaca, bo wpływa to bezpośrednio na wyniki produkcyjne i zdrowotność zwierząt.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej