Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:58
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:20

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W profesjonalnym procesie pracy z obrazem termin "soft proofing" oznacza

A. drukowanie próbek kolorów na papierze fotograficznym

B. proces wstępnej obróbki zdjęć przed pokazaniem ich klientowi

C. symulację wyglądu wydruku na ekranie monitora przed wykonaniem fizycznego wydruku

D. tworzenie wydruków próbnych na papierze o niższej gramaturze

Wybór innych odpowiedzi wskazuje na nieporozumienie dotyczące procesu soft proofing. Na przykład drukowanie próbek kolorów na papierze fotograficznym nie jest tym samym, co symulacja na ekranie. Takie podejście, choć użyteczne w niektórych kontekstach, nie pozwala na ocenę rzeczywistego wyglądu obrazu w warunkach cyfrowych. Drukowanie próbek wymaga fizycznych materiałów oraz czasu, a także może wiązać się z dodatkowymi kosztami, co czyni je mniej efektywnym w ocenie kolorów. Proces wstępnej obróbki zdjęć przed ich prezentacją klientowi również nie odnosi się do soft proofing, jako że nie dotyczy on symulacji wydruku, lecz raczej edycji zdjęć. Z kolei tworzenie wydruków próbnych na papierze o niższej gramaturze może wprowadzać w błąd, ponieważ różnica w gramaturze papieru może wpływać na końcowy efekt wizualny, a tym samym nie oddaje rzeczywistego wyglądu zamierzonego wydruku. Tego typu podejścia mogą prowadzić do frustracji i niezadowolenia klientów, ponieważ nie spełniają oczekiwań co do jakości i koloru wydruków. Kluczowe jest zrozumienie, że soft proofing opiera się na dokładnej symulacji i ocenie efektu końcowego w przestrzeni cyfrowej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie grafiki i druku.

Pytanie 2

Który z formatów pozwala na zapisanie przetworzonego zdjęcia z zachowaniem warstw, a jednocześnie umożliwia otwieranie obrazu w różnych programach graficznych oraz przeglądarkach?

A. PSD

B. TIFF

C. JPG

D. BMP

Format TIFF (Tagged Image File Format) to wybór, który umożliwia zapisanie obrobionego zdjęcia z zachowaniem warstw, co jest kluczowe w pracy z grafiką rastrową. TIFF obsługuje różne tryby kompresji, w tym bezstratną, co pozwala na zachowanie najwyższej jakości obrazu podczas edycji oraz przechowywania plików. Jest to istotne, gdyż w procesie edycyjnym, jak również w przypadku archiwizacji zdjęć, zachowanie szczegółów i warstw pozwala na ich późniejsze wielokrotne modyfikacje bez utraty jakości. Na przykład, w profesjonalnym środowisku graficznym, projektanci często korzystają z TIFF, aby współpracować w zespołach, gdzie różne osoby mogą edytować różne warstwy obrazu. Co więcej, pliki TIFF są szeroko wspierane przez wiele aplikacji graficznych, jak Adobe Photoshop, GIMP czy CorelDRAW, co czyni je uniwersalnym formatem do wymiany i archiwizacji obrazów. Dla tych, którzy pracują nad projektami wymagającymi wysokiej rozdzielczości oraz elastyczności w edytowaniu, TIFF stanowi najlepszą opcję.

Pytanie 3

W oświetleniu upiększającym zwanym glamour główne źródło światła jest umieszczone

A. nieco powyżej ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci.

B. w osi obiektywu aparatu fotograficznego za fotografowaną postacią.

C. z boku i nieco poniżej osi obiektywu aparatu fotograficznego.

D. nieco poniżej ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci.

Oświetlenie glamour ma swoje konkretne zasady, które są wynikiem lat praktyki w fotografii beauty, modowej i reklamowej. Zaskakująco często początkujący próbują ustawić główne światło z boku lub poniżej osi obiektywu, licząc na ciekawsze cienie albo bardziej 'filmowy' efekt, ale to prowadzi do odwrotnych rezultatów. Takie światło z boku czy od dołu akcentuje nierówności skóry, pogłębia zmarszczki, podkreśla asymetrię i ogólnie daje efekt dramatyczny, wręcz teatralny – a przecież glamour polega na wygładzeniu, subtelności i podkreśleniu urody bez ostrych kontrastów. Ustawienie światła za modelem, nawet w osi obiektywu, nie daje efektu glamour, tylko powstaje rodzaj światła kontrowego lub obrysowego, który świetnie sprawdza się np. w fotografii sylwetki lub zdjęciach z efektem aureoli, ale nie w portrecie beauty. Z kolei światło ustawione nieco poniżej osi obiektywu, nawet centralnie, powoduje bardzo nienaturalne oświetlenie twarzy – pojawiają się cienie nad ustami, wyolbrzymia się kształt nosa, a spojrzenie wydaje się dziwne, jakby 'z dołu'. Takie ustawienie czasem stosuje się w horrorach lub fotografii teatralnej, ale kompletnie nie nadaje się do stylu glamour. Błąd myślowy często polega na budowaniu kompozycji światłem bez dokładnej analizy efektu finalnego na twarzy – łatwo ulec pokusie eksperymentowania, lecz branżowe standardy glamour są tu bardzo konkretne. Klucz to światło z góry, na wprost, równolegle do osi obiektywu, bo tylko wtedy zyskuje się ten miękki, pochlebny efekt, na którym zależy każdemu, kto pracuje z portretem beauty.

Pytanie 4

Aby zwiększyć kontrast w cyfrowym obrazie w programie Photoshop, należy wykorzystać

A. Balans koloru

B. Filtry

C. Warstwy

D. Krzywe

Krzywe to zaawansowane narzędzie w programie Photoshop, które umożliwia precyzyjne dostosowanie kontrastu obrazu poprzez manipulację krzywą tonalną na histogramie. Używając krzywych, użytkownik może kontrolować jasność i kontrast w określonych obszarach tonalnych, co pozwala na bardziej subtelne i złożone korekty niż inne metody. Na przykład, jeżeli chcemy poprawić kontrast w cieniach, możemy podnieść dolną część krzywej, a jednocześnie obniżyć górną część, co skutkuje wzmocnieniem różnicy między jasnymi a ciemnymi partiami obrazu. Krzywe są szeroko stosowane w branży graficznej, ponieważ pozwalają na zachowanie szczegółów w jasnych i ciemnych obszarach, co jest szczególnie ważne w profesjonalnej edycji zdjęć. Dobre praktyki wskazują na konieczność pracy w trybie RGB, co zapewnia pełen zakres tonalny i kolorystyczny, co z kolei przekłada się na lepszą jakość końcowego produktu.

Pytanie 5

Realizacja montażu zdjęcia panoramicznego, zestawienie fotografii w technice HDR oraz tworzenie stykówki i animacji jest możliwa w programie

A. Adobe Photoshop

B. Adobe Lightroom

C. Paint

D. GIMP

Adobe Photoshop to wszechstronny program stworzony do zaawansowanej edycji grafiki rastrowej, który oferuje szeroki wachlarz narzędzi do montażu fotografii panoramicznych, łączenia zdjęć w technice HDR, wykonywania stykówek oraz animacji. Dzięki funkcji Photomerge, użytkownicy mogą łatwo łączyć wiele zdjęć w jedną panoramę, co jest szczególnie przydatne w przypadku krajobrazów lub dużych scen. Technika HDR, polegająca na łączeniu zdjęć o różnych ekspozycjach, pozwala uzyskać obrazy o szerokim zakresie tonalnym, co jest nieosiągalne w tradycyjnej fotografii. Photoshop udostępnia również narzędzia do tworzenia stykówek, które są zbiorem miniaturek zdjęć w jednym pliku, co ułatwia przeglądanie i wybieranie najlepszych ujęć. Dodatkowo, za pomocą funkcji animacji, użytkownicy mogą tworzyć ruchome obrazy i filmy, co otwiera nowe możliwości w zakresie prezentacji wizualnych. Adobe Photoshop jest uznawany za standard w branży, z licznymi samouczkami i materiałami edukacyjnymi dostępnymi w sieci, co czyni go idealnym narzędziem zarówno dla profesjonalnych fotografów, jak i amatorów.

Pytanie 6

Aby uzyskać zdjęcie owoców na tle koszyka z wyraźnym pierwszym i drugim planem, ustalono parametry ekspozycji:
− czas naświetlania 1/30 s
− przysłona f/8. Jakie parametry należy ustawić, aby tło było rozmyte, zachowując tę samą ilość światła padającego na matrycę?

A. 1/60 s, f/22

B. 1/125 s, f/5,6

C. 1/250 s, f/5,6

D. 1/250 s, f/2,8

Odpowiedź 3, czyli ustawienie czasu naświetlania na 1/250 s oraz przysłony na f/2,8, jest prawidłowe, ponieważ pozwala na uzyskanie efektu rozmytego tła przy zachowaniu tej samej ilości światła na matrycy. Zmniejszając przysłonę (f/2,8 zamiast f/8), zwiększamy ilość światła wpadającego na matrycę, co pozwala na skrócenie czasu naświetlania do 1/250 s. W praktyce, aby uzyskać pożądany efekt bokeh, czyli estetyczne rozmycie tła, istotne jest, aby stosować większe otwory przysłony. W fotografii portretowej czy makrofotografii, często używa się przysłon w zakresie f/1,4 do f/2,8, co skutkuje ładnym efektem rozmycia, podkreślając tym samym główny motyw zdjęcia. Dodatkowo, zmiana czasu naświetlania na 1/250 s pozwala na zminimalizowanie ryzyka poruszenia zdjęcia, co jest kluczowe podczas fotografowania w ruchu oraz przy dłuższych ogniskowych. Zatem, aby ostatecznie uzyskać ostry pierwszy plan i estetycznie rozmyte tło, kombinacja tej odpowiedzi jest optymalna.

Pytanie 7

Nie jest wymagana zgoda na opublikowanie zdjęcia, na którym znajduje się osoba publiczna, jeżeli zdjęcie wykonano w

A. miejscu prywatnym.

B. sytuacji niezwiązanej z pełnieniem funkcji publicznej.

C. sytuacji ściśle związanej z pełnieniem funkcji publicznych.

D. miejscu publicznym podczas prywatnego spotkania.

Zgoda na opublikowanie zdjęcia osoby publicznej nie jest wymagana, gdy fotografia została wykonana w sytuacji związanej z pełnieniem przez tę osobę funkcji publicznych. Chodzi tutaj o sytuacje takie jak wystąpienia publiczne, konferencje prasowe, debaty polityczne, czy inne wydarzenia, podczas których ta osoba wykonuje swoje oficjalne obowiązki. Takie podejście wynika z przepisów prawa autorskiego i ochrony wizerunku (art. 81 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych), które jasno określa wyjątki od konieczności uzyskania zgody. W praktyce oznacza to, że na przykład zdjęcia burmistrza podczas ceremonii miejskiej, aktora na czerwonym dywanie czy posła w trakcie debaty sejmowej mogą być swobodnie publikowane bez pytania o pozwolenie. Kluczowe jest tu powiązanie zdjęcia z funkcją publiczną – nie wystarczy, że dana osoba jest znana, liczy się, czy uwieczniono ją w trakcie wykonywania tych właśnie obowiązków. Moim zdaniem to rozwiązanie dobrze równoważy prawo do prywatności z interesem publicznym i wolnością informacji. Trzeba jednak pamiętać, że jeśli zdjęcie przedstawia osobę publiczną w sytuacji prywatnej, nawet w miejscu publicznym, wtedy ochrona wizerunku działa pełną parą i zgoda jest już potrzebna. W pracy np. dziennikarza czy fotografa zawsze trzeba zadbać, by rozróżniać te sytuacje, bo to podstawa legalnego działania. Warto znać te niuanse, bo niewiedza może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych, a świadomość, kiedy można bezpiecznie publikować, znacznie upraszcza pracę w branży medialnej.

Pytanie 8

Najnowsza technologia powłok antyrefleksyjnych w obiektywach wykorzystuje

A. struktury nanocząsteczkowe do rozpraszania światła

B. warstwy złota do absorpcji promieniowania ultrafioletowego

C. podwójne warstwy polaryzacyjne do filtrowania światła

D. powłoki grafenowe do blokowania odblasków

Rozważając inne odpowiedzi, warto zauważyć, że wykorzystanie warstw złota do absorpcji promieniowania ultrafioletowego nie jest praktycznym rozwiązaniem w kontekście powłok antyrefleksyjnych. Złoto jest doskonałym przewodnikiem elektrycznym, ale jego absorpcja UV nie jest efektywna w kontekście przeciwdziałania odblaskom, a ponadto jest kosztownym materiałem, co czyni go nieefektywnym wyborem w produkcji masowej. Z kolei powłoki grafenowe, choć mają potencjał, nie są jeszcze powszechnie wykorzystywane w obiektywach. Grafen to materiał o niezwykłych właściwościach mechanicznych i elektrycznych, ale nie ma jeszcze wystarczających badań potwierdzających jego praktyczność w eliminacji odblasków w obiektywach optycznych. Natomiast podwójne warstwy polaryzacyjne mogą pomóc w redukcji odblasków, ale ich działanie jest oparte na filtracji, a nie na działaniach antyrefleksyjnych. Tego typu rozwiązania są bardziej stosowane w okularach przeciwsłonecznych niż w obiektywach fotograficznych, gdzie kluczowe jest rozpraszanie światła, a nie jego filtrowanie. Stąd, wybór odpowiednich materiałów i technologii w produkcji obiektywów jest kluczowy dla uzyskania najlepszej jakości optycznej oraz komfortu użytkowania.

Pytanie 9

Który zbiór działań nie odnosi się wyłącznie do organizacji planu zdjęciowego?

A. Ustawienie oświetlenia, wybór akcesoriów fotograficznych, próba wyzwolenia błysku

B. Montaż sprzętu fotograficznego, oświetlenie obiektów fotografowanych, pomiar natężenia światła

C. Wybór tła, ustawienie oświetlenia, dobór kontrastu oświetlenia

D. Wybór sprzętu fotograficznego, ustawienie oświetlenia, rejestracja obrazu

Wybór czynności dotyczących tylko organizacji planu zdjęciowego pokazuje, że nie do końca rozumiesz, jak to wszystko działa. Odpowiedzi skupiające się na doborze tła, oświetlenia czy akcesoriów dotyczą bardziej technicznych rzeczy, które są ważne, ale to nie jest wszystko, co trzeba brać pod uwagę przy planowaniu sesji. Na przykład dobór tła i kontrastu oświetlenia bardziej wiąże się z kreatywnym procesem robienia zdjęcia niż z tym, co robimy przed samą sesją. Gdy myślimy o sprzęcie, to oświetlenie obiektów oraz pomiar światła to techniki, które wykorzystujemy już w trakcie sesji, a nie na etapie planowania. Takie podejście może prowadzić do nieporozumień na temat roli fotografa. Ważne jest, żeby zrozumieć, że organizacja planu obejmuje rzeczy jak harmonogram, współpraca z ekipą, lokalizacja i dostosowanie do wymagań projektu. Widać też, że wiele osób myli planowanie z techniką robienia zdjęć, co może prowadzić do błędnych przekonań na temat tego, co jest naprawdę ważne w fotografii.

Pytanie 10

Błąd obrazu, którego nie można skorygować w trakcie edycji cyfrowej, to błąd

A. perspektywy

B. balansu bieli

C. ostrości

D. kadru

Każda z pozostałych odpowiedzi sugeruje błędy, które są w rzeczywistości możliwe do skorygowania podczas obróbki cyfrowej. W przypadku błędu kadrowania, możemy łatwo przyciąć obraz, aby uzyskać lepszą kompozycję. Programy graficzne, takie jak Adobe Photoshop czy Lightroom, oferują narzędzia do precyzyjnego przycinania i zmiany kadru, co pozwala na dostosowanie zdjęcia do zamierzonych efektów wizualnych. Błąd balansu bieli również można skutecznie skorygować, stosując odpowiednie filtry kolorów lub narzędzia do edycji kolorów, które umożliwiają dostosowanie temperatury barwowej obrazu do warunków oświetleniowych, w jakich zostało zrobione zdjęcie. Użytkownicy powinni być świadomi, jak różne oświetlenie wpływa na kolory i jak można to poprawić w postprodukcji. Z kolei błędna perspektywa, na przykład wynikająca z niewłaściwego kąt ustawienia aparatu, także może zostać skorygowana. Wiele programów do edycji zdjęć oferuje funkcję prostowania linii horyzontu oraz narzędzia do transformacji, które pozwalają na zmianę kąta i zniekształcenia perspektywy. Pomimo że każde z tych błędów można naprawić, kluczowe jest zrozumienie, że najlepsze rezultaty osiąga się poprzez odpowiednie przygotowanie i staranne planowanie przed wykonaniem zdjęcia. Właściwe przygotowanie sprzętu oraz technik fotograficznych jest kluczowe dla uzyskania optymalnej jakości obrazu.

Pytanie 11

Aby wzmocnić detale obrazu przez podkreślenie widocznych krawędzi, w programie Photoshop należy użyć

A. filtru

B. wymazywacza

C. progu

D. gąbki

Stosowanie gumki w kontekście wyostrzania obrazu jest niewłaściwe, ponieważ gumka jest narzędziem służącym do usuwania pikseli z warstwy, a nie do ich modyfikacji w celu poprawy ostrości. Użycie gumki może prowadzić do utraty ważnych detali, a także do usunięcia krawędzi, które powinny zostać uwydatnione. Z kolei próg, jako narzędzie, służy do konwersji obrazu w monochromatyczny, co również nie ma związku z wyostrzaniem. Umożliwia jedynie selektywne wyodrębnienie obszarów o określonej jasności, a nie poprawie krawędzi obrazu. Gąbka, z drugiej strony, służy do manipulacji nasyceniem kolorów, co również nie przyczynia się do wyostrzania detali. Często błędy w wyborze narzędzi do edycji wynikają z niepełnego zrozumienia ich funkcji i możliwości. Kluczowym elementem efektywnej edycji zdjęć jest wykorzystanie odpowiednich narzędzi zgodnie z przeznaczeniem, co podkreśla znaczenie znajomości programów graficznych. Aby skutecznie wyostrzać obrazy, należy korzystać z filtrów dedykowanych do tego celu, co zapewnia najlepsze rezultaty oraz zgodność z zasadami profesjonalnej edycji graficznej.

Pytanie 12

Do wykonania zamieszczonego zdjęcia zastosowano technikę

A. fotomikrografii.

B. makrofotografii.

C. mikrofilmowania.

D. skaningową.

Technika makrofotografii to w praktyce sposób wykonywania zdjęć, który pozwala uchwycić bardzo drobne obiekty w dużym powiększeniu, często z detalami niewidocznymi gołym okiem. W tym przypadku na zdjęciu widać chrząszcza, który został przedstawiony z bliska – dokładnie widać strukturę jego pancerza, drobiny piasku na ciele i detale odwłoka. Takie efekty można uzyskać tylko dzięki makrofotografii, gdzie skala odwzorowania jest bliska 1:1 lub nawet większa. Bardzo często używa się do tego specjalnych obiektywów makro, które pozwalają na ostrzenie z minimalnej odległości, zachowując ostrość i szczegółowość obrazu. Co ciekawe, makrofotografia jest wyjątkowo przydatna w nauce, biologii czy entomologii, gdzie umożliwia dokumentowanie owadów, roślin albo tekstur materiałów. Z mojego doświadczenia, dobre zdjęcie makro wymaga nie tylko odpowiedniego sprzętu, ale i cierpliwości oraz sensownego oświetlenia, bo nawet najmniejsze drganie czy cień mogą zepsuć efekt końcowy. W branży fotograficznej uznaje się, że makrofotografia to nie tylko technika, ale też sposób patrzenia na świat – pozwala dostrzec detale, które na co dzień nam umykają. Właśnie takie podejście widać na tym zdjęciu, gdzie zwykły owad staje się głównym bohaterem kadru.

Pytanie 13

Wskaż typ aparatu, w którym nie ustawia się ostrości na matówce?

A. Aparat dalmierzowy

B. Lustrzanka małoobrazkowa

C. Aparat wielkoformatowy

D. Aparat średnioformatowy

Aparat dalmierzowy to rodzaj aparatu fotograficznego, w którym ostrość obiektywu ustawia się na podstawie pomiaru odległości do fotografowanego obiektu, a nie na matówce, jak w przypadku lustrzanek. W aparatach dalmierzowych używa się systemu dalmierzy, który najczęściej oparty jest na zasadzie triangulacji. Dzięki temu, użytkownik może z łatwością ocenić, na jaką odległość należy ustawić ostrość, a następnie wprowadzić odpowiednie zmiany na obiektywie. Przykłady zastosowania aparatów dalmierzowych obejmują fotografię uliczną i portretową, gdzie szybkość ustawienia ostrości ma kluczowe znaczenie. Dalmierze są również cenione za swoją kompaktową budowę i lekkość, co czyni je doskonałym narzędziem dla fotografów poszukujących mobilności. Warto również zauważyć, że aparaty dalmierzowe mają swoje standardy i są wykorzystywane w profesjonalnej fotografii, gdzie precyzja i jakość obrazu mają fundamentalne znaczenie.

Pytanie 14

Fotograf, planując sesję zdjęciową wymagającą wydłużenia ogniskowej posiadanego obiektywu, powinien zaopatrzyć się w

A. soczewkę nasadową.

B. pierścień sprzęgający.

C. telekonwerter.

D. pierścień odwracający.

Telekonwerter to naprawdę sprytne i bardzo praktyczne narzędzie w fotografii, szczególnie gdy potrzebujesz wydłużyć ogniskową bez kupowania nowego, dłuższego obiektywu. W skrócie: to taki rodzaj „lupy” montowanej pomiędzy obiektywem a korpusem aparatu. Powoduje, że uzyskujemy większe przybliżenie obrazu, co jest niezwykle przydatne w fotografii sportowej albo przyrody, gdzie liczy się każdy dodatkowy milimetr ogniskowej. Moim zdaniem w profesjonalnej pracy fotografa warto mieć pod ręką telekonwerter – szczególnie 1,4x lub 2x, bo są najczęściej spotykane i kompatybilne z wieloma systemami. Oczywiście, trzeba pamiętać, że telekonwertery mają też swoje minusy – trochę obniżają jasność obiektywu (np. 2x zmniejsza ją o 2 EV), ale jeśli zależy nam na dużym zbliżeniu, to często jest to rozsądny kompromis. W branży przyjęło się, że to właśnie telekonwerter jest standardowym rozwiązaniem do wydłużania ogniskowej, gdy nie możemy pozwolić sobie na zakup kosztownego superteleobiektywu. Dobrze wiedzieć też, że nie każdy obiektyw dobrze współpracuje z telekonwerterami – najlepiej sprawdzają się one z jasnymi, profesjonalnymi szkłami. W praktyce, jeśli chcesz „wyciągnąć” z obiektywu więcej przybliżenia, to telekonwerter jest dokładnie tym, czego szukasz.

Pytanie 15

Która z czynności nie należy do konserwacji drukarki atramentowej?

A. Wymiana pojemnika z tuszami.

B. Czyszczenie gniazda dokowania.

C. Czyszczenie wkładu drukującego.

D. Wymiana tonera.

Jednym z najczęściej spotykanych błędów przy temacie konserwacji drukarek jest mylenie pojęć związanych z materiałami eksploatacyjnymi wykorzystywanymi w różnych technologiach druku. W drukarkach atramentowych kluczowe elementy to tusze oraz głowice drukujące. Wymiana pojemnika z tuszem to podstawowa czynność, bo tusz jest nośnikiem barwnika, bez którego drukarka po prostu nie wydrukuje ani jednej strony. To dokładnie to, co robimy regularnie w domowych biurkowych urządzeniach. Czyszczenie gniazda dokowania jest istotne, bo to miejsce, gdzie stykają się dysze głowicy z systemem zasilania tuszem – zabrudzenia mogą prowadzić do smug, niepełnego wydruku czy nawet uszkodzenia sprzętu. Z kolei czyszczenie wkładu drukującego (czyli głowicy) pozwala utrzymać jakość wydruków. Zasychający tusz, kurz czy inne zanieczyszczenia blokują dysze, przez co nasze wydruki mogą być wyblakłe albo w pasy, co denerwuje każdego użytkownika. W praktyce, wszystkie te czynności to nieodzowna część konserwacji drukarek atramentowych i są opisane w instrukcjach obsługi praktycznie każdej marki. Błąd pojawia się wtedy, gdy próbujemy przenieść praktyki z serwisu drukarek laserowych na atramentowe – tam bowiem wymienia się toner, czyli proszek barwiący, a nie płynny tusz. Takie pomyłki wynikają często z podobieństwa nazw i ogólnego zamieszania w świecie drukarek. Myślenie, że wymiana tonera jest elementem obsługi atramentówki, może prowadzić do niepotrzebnych zakupów lub nawet uszkodzenia urządzenia przez nieprawidłowe manipulacje. Warto więc dokładnie czytać instrukcje producentów, znać budowę własnej drukarki i stosować się do dedykowanych procedur serwisowych – to wydłuża życie sprzętu i pozwala unikać kosztownych błędów.

Pytanie 16

Jaki błąd popełniono przy kadrowaniu zdjęcia?

A. Kadr centralny.

B. Obramowanie.

C. Linia horyzontu.

D. Kadr prosty.

Poprawna odpowiedź to linia horyzontu. W fotografii, linia horyzontu odgrywa kluczową rolę w kompozycji, ponieważ wpływa na percepcję równowagi i stabilności zdjęcia. Prawidłowo umiejscowiona, linia ta powinna być równoległa do krawędzi kadru, co pozwala widzowi łatwiej zrozumieć przestrzeń przedstawioną w kadrze. Pochylenie linii horyzontu, jak w przypadku przedstawionego zdjęcia, może tworzyć niepożądane wrażenie niestabilności, co często prowadzi do dezorientacji odbiorcy. Przykładowo, w przypadku zdjęć krajobrazowych, takie pochylone horyzonty mogą odwracać uwagę od głównych elementów kompozycji, a także zaburzać odczucia estetyczne. Aby poprawić swoje umiejętności kadrowania, warto ćwiczyć ustawianie horyzontu w różnych scenariuszach, pamiętając o regularnym sprawdzaniu poziomu aparatu, szczególnie przy używaniu statywów. Wykorzystywanie poziomicy lub funkcji poziomu w aparacie cyfrowym może znacznie pomóc w utrzymaniu horyzontu w odpowiedniej pozycji, co jest uznawane za standard w profesjonalnej fotografii.

Pytanie 17

W metodzie addytywnej uzyskiwania kolorów wykorzystuje się zestaw filtrów:

A. czerwony, zielony, żółty

B. żółty, niebieski, purpurowy

C. czerwony, zielony, niebieski

D. żółty, purpurowy, niebieski

Odpowiedź "czerwony, zielony, niebieski" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do addytywnej metody tworzenia barw, która opiera się na zasadzie mieszania światła. W tej metodzie podstawowe kolory to czerwony, zielony i niebieski (RGB), a ich połączenie w różnych proporcjach pozwala na uzyskanie szerokiego spektrum kolorów. Na przykład, łącząc czerwone i zielone światło, uzyskujemy kolor żółty, a łącząc wszystkie trzy kolory w równych ilościach, otrzymujemy kolor biały. Ta metoda jest szeroko stosowana w technologii ekranów, takich jak telewizory i monitory, gdzie piksele składają się z diod LED emitujących światło w tych trzech podstawowych kolorach. W praktyce, zrozumienie addytywnego mieszania kolorów jest kluczowe dla projektantów grafiki oraz inżynierów pracujących nad oświetleniem oraz wizualizacjami komputerowymi, ponieważ umożliwia im precyzyjne dobieranie kolorów oraz tworzenie harmonijnych palet barw. Wiedza ta jest również istotna w kontekście standardów branżowych, takich jak sRGB, które definiują przestrzeń kolorów używaną w sieci i przy produkcji multimediów.

Pytanie 18

Aby zeskanować oryginał, który ma być wykorzystany w materiałach reklamowych, jaką powinien mieć rozdzielczość?

A. 150 spi

B. 300 spi

C. 72 spi

D. 200 spi

W przypadku wyboru rozdzielczości do skanowania oryginału, odpowiedzi 72 spi, 150 spi i 200 spi są niewłaściwe, ponieważ nie spełniają standardów jakości wymaganych w druku profesjonalnym. Rozdzielczość 72 spi jest powszechnie stosowana w materiałach przeznaczonych do publikacji w sieci, takich jak strony internetowe czy grafiki do mediów społecznościowych. Skanowanie w tej rozdzielczości nie jest wystarczające dla materiałów drukowanych, gdzie wymagana jest znacznie wyższa jakość obrazu. Wybór 150 spi może być stosunkowo odpowiedni dla prostych projektów, takich jak ulotki o niskiej jakości, jednak nie zapewnia wystarczającej ostrości dla bardziej skomplikowanej grafiki. Z kolei 200 spi także nie osiąga standardu 300 spi, co jest powszechnie zalecane dla druku, szczególnie w przypadku wydruków fotograficznych oraz materiałów wymagających dużej precyzji. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że niższe rozdzielczości mogą wystarczyć do uzyskania zadowalającej jakości w druku, podczas gdy w rzeczywistości może to prowadzić do rozmycia i utraty detali. W rezultacie finalny produkt może wyglądać na nieprofesjonalny, co jest nieakceptowalne w kontekście marketingowym. Warto zawsze kierować się zaleceniami branżowymi dotyczącymi rozdzielczości skanowania, aby osiągnąć najlepsze efekty wizualne.

Pytanie 19

Na którym rodzaju nośnika danych nie zmieści się informacja o pojemności 850 MB?

A. HDDVD

B. DVD-RW

C. CD-RW

D. DVD

Odpowiedź CD-RW jest jak najbardziej trafna, bo te nośniki mają pojemność zwykle 700 MB. To oznacza, że 850 MB się na nich nie zmieści. CD-RW są super, bo można na nich wielokrotnie zapisywać i kasować dane, co czyni je przydatnymi, na przykład do przechowywania różnych materiałów do testów. W porównaniu do DVD czy HD DVD, CD-RW ma mniejsze możliwości, jeśli chodzi o trzymanie większych plików. Warto również wiedzieć, że przy wyborze nośnika trzeba brać pod uwagę różne standardy, jak na przykład ISO 9660, które mówią o formatowaniu płyt. To może mieć wpływ na to, jak dobrze te płyty będą współpracować z różnymi systemami operacyjnymi. Więc jak potrzebujesz miejsca na większe pliki, lepiej sięgnąć po DVD czy HD DVD – one mają sporo więcej miejsca i lepsze właściwości do przechowywania danych.

Pytanie 20

Aby odtworzyć uszkodzone zdjęcie, należy użyć komputera z programem do edycji grafiki?

A. wektorowej oraz ploter grawerujący

B. wektorowej oraz skaner przestrzenny

C. rastrowej oraz skaner optyczny

D. rastrowej oraz ploter laserowy

Wybór odpowiedniego oprogramowania do obróbki grafiki rastrowej oraz skanera optycznego jest mega ważny, jeśli chodzi o naprawę zniszczonych zdjęć. Programy takie jak Adobe Photoshop czy GIMP dają możliwość edytowania pikseli, co jest kluczowe, bo takie zdjęcia często wymagają pracy w konkretnych miejscach. Jak mamy skanera, to możemy zdigitalizować fizyczne fotografie w wysokiej jakości, co się przydaje, gdy zaczynamy edytować zdjęcia. Możesz pomyśleć o rekonstrukcji starych zdjęć rodzinnych – daje to szansę na odzyskanie ich estetyki i zachowanie wspomnień. Warto też zwrócić uwagę na standardy, jak ISO 12641 – mówią o kolorach skanowania, co sprawia, że digitalizacja jest zrobiona jak należy. Bez znajomości tych narzędzi ciężko będzie dobrze pracować z archiwalnymi obrazami.

Pytanie 21

Jakie powinno być minimalne rozdzielczość skanowania oryginału płaskiego o wymiarach 10×15 cm, aby uzyskać obraz w formacie 40×60 cm przy rozdzielczości 150 dpi, unikając interpolacji danych?

A. 300 spi

B. 1 200 spi

C. 600 spi

D. 150 spi

Odpowiedź 600 spi (czyli punktów na cal) jest prawidłowa, ponieważ aby uzyskać pożądany efekt wydruku, musimy obliczyć odpowiednią rozdzielczość skanowania oryginału. Proces ten opiera się na zasadzie, że rozdzielczość skanowania musi być co najmniej równa rozdzielczości wydruku pomnożonej przez rozmiar wydruku w calach. W przypadku rozdzielczości wydruku 150 dpi oraz wymaganego formatu 40×60 cm (co odpowiada 15.75×23.62 cali), obliczamy wymaganą rozdzielczość skanowania jako 150 dpi * 15.75 cali (szerokość) oraz 150 dpi * 23.62 cali (wysokość). Po wykonaniu tych obliczeń otrzymujemy odpowiednio 2362 i 3543 pikseli. Zmieniając to na centymetry, musimy zrozumieć, że skanowanie musi odbywać się w rozdzielczości 600 spi, aby zachować jakość i szczegóły. Przy skanowaniu w zbyt niskiej rozdzielczości, w trakcie powiększenia obrazu na wydruku, mogą pojawić się artefakty i utrata detali. W praktyce, stosowanie rozdzielczości 600 spi jest standardem w profesjonalnej fotografii i druku, co zapewnia wysoką jakość i zgodność z oczekiwaniami klientów oraz estetyką końcowego produktu.

Pytanie 22

Rozdzielczość bitowa (głębia bitowa) określa

A. maksymalną liczbę plików możliwych do zapisania na karcie pamięci

B. liczbę poziomów jasności dla każdego kanału koloru

C. liczbę pikseli przypadających na cal kwadratowy (PPI)

D. wymiary obrazu wyrażone w pikselach

Niepoprawne odpowiedzi dotyczące rozdzielczości bitowej często wynikają z mylenia jej z innymi pojęciami związanymi z obrazem cyfrowym. Na przykład, liczba pikseli przypadających na cal kwadratowy (PPI) odnosi się do rozdzielczości fizycznej obrazu, a nie jego głębi bitowej. PPI określa, jak gęsto umieszczone są piksele w danym obszarze, co wpływa na ostrość i szczegółowość obrazu, ale nie mówi nic o liczbie odcieni, które mogą być wyświetlane w każdym kolorze. Z kolei wymiary obrazu wyrażone w pikselach odnoszą się do jego fizycznego rozmiaru, na przykład 1920x1080, lecz również nie mają związku z głębią bitową. Kolejnym częstym błędem jest mylenie głębi bitowej z maksymalną liczbą plików, które można zapisać na karcie pamięci. Liczba ta zależy od pojemności karty i rozmiaru pliku, nie ma nic wspólnego z tym, jak szczegółowo można zapisać kolorystykę obrazu. Warto zrozumieć, że głębia bitowa jest jednym z kluczowych parametrów, które wpływają na jakość obrazu, a nie na jego fizyczne cechy, co ma zasadnicze znaczenie w pracy z obrazami cyfrowymi oraz ich edytowaniem.

Pytanie 23

Jakie jest pole widzenia obiektywu standardowego w fotografii analogowej?

A. 47°

B. 18°

C. 62°

D. 28°

Niepoprawne odpowiedzi sugerują różne kąty widzenia, które nie odpowiadają standardowym wartościom dla obiektywów. Kąt 28° jest typowy dla obiektywów szerokokątnych, które oferują szersze pole widzenia, co może skutkować zniekształceniem perspektywy, np. w fotografii architektury. Zastosowanie obiektywu szerokokątnego wymaga umiejętności w zakresie kompozycji, ponieważ łatwo jest wprowadzić zniekształcenia, zwłaszcza przy krawędziach kadru. Kąt 62° natomiast odpowiada obiektywom o ogniskowej nieco dłuższej, co zmienia sposób postrzegania głębi i proporcji w zdjęciach, czyniąc je mniej naturalnymi w odbiorze. Z kolei 18° to wartość charakterystyczna dla obiektywów rybiego oka, które wprowadzają ekstremalne zniekształcenia, a ich zastosowanie wymaga zaawansowanego podejścia do kompozycji i sztuki fotografii. Błąd w wyborze kąta widzenia często wynika z nieporozumienia dotyczącego typów obiektywów i ich zastosowań, co prowadzi do niewłaściwego doboru sprzętu do zamierzonych efektów artystycznych.

Pytanie 24

Jaką wadą obiektywu nazywamy sytuację, w której wiązka światła pochodząca z punktu leżącego poza osią optyczną obiektywu, po przejściu przez obiektyw, generuje obraz przypominający kształt przecinka?

A. Aberracja chromatyczna

B. Aberracja komatyczna

C. Astygmatyzm

D. Dystorsja

Astygmatyzm to wada optyczna, która polega na nierównomiernym załamaniu światła przez soczewki, co prowadzi do rozmycia obrazu w jednej osi. W przypadku obiektywów astygmatycznych, obraz punktowy może być wydłużony w kierunku poziomym lub pionowym, ale nie przyjmuje formy przecinka, co jest charakterystyczne dla aberracji komatycznej. Odpowiedzi związane z aberracją chromatyczną i dystorsją również nie są właściwe w kontekście omawianego pytania. Aberracja chromatyczna powstaje w wyniku różnego załamania promieni świetlnych o różnych długościach fal, co prowadzi do rozdzielenia kolorów na krawędziach obiektów, ale nie wpływa na formę obrazu, który może być nieostry, ale nie ma kształtu przecinka. Dystorsja to zniekształcenie obrazu, które może przyjmować formę beczkowatości lub poduszkowatości, ale znowu nie przekłada się na kształt obrazu jako takiego. Pojawienie się błędnych odpowiedzi wynika często z mylenia różnych typów wad optycznych oraz ich charakterystyki. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej oceny jakości obiektywów optycznych i ich zastosowania w praktyce.

Pytanie 25

Który obiektyw ma długość ogniskowej zbliżoną do przekątnej matrycy formatu 36 x 24 mm i kąt widzenia, zbliżony do kąta widzenia ludzkiego oka?

A. Wąskokątny.

B. Standardowy.

C. Szerokokątny.

D. Długoogniskowy.

Obiektyw standardowy to taki, którego ogniskowa jest bardzo zbliżona do długości przekątnej matrycy, czyli w przypadku pełnej klatki (format 36 x 24 mm) – mniej więcej 43 mm. Najczęściej jednak przyjmuje się za standard obiektyw 50 mm, bo jest najpopularniejszy i łatwo dostępny. Co ciekawe, właśnie taki zakres ogniskowej daje naturalną perspektywę, bez przesadnego spłaszczania czy rozciągania obrazu, dlatego sporo osób uważa, że zdjęcia wykonane obiektywem standardowym najbardziej przypominają to, jak widzi ludzkie oko. Moim zdaniem, jeśli ktoś zaczyna przygodę z fotografią, to właśnie „pięćdziesiątka” powinna być pierwszym wyborem, bo pozwala nauczyć się patrzeć na świat kadrami, które wyglądają naprawdę naturalnie. W branży przyjęło się, że obiektywy standardowe świetnie się sprawdzają do portretów, reportażu czy fotografii ulicznej. Dodatkowo, mają zwykle dużą jasność (np. f/1.8 czy f/1.4), więc łatwiej uzyskać miękkie rozmycie tła i pracować przy słabym świetle. Niektórzy twierdzą, że na takich szkłach najlepiej rozwija się wyczucie kompozycji – trzeba „chodzić z nogami”, a nie polegać na zoomie. Osobiście uważam, że zrozumienie, jak działa obiektyw standardowy, to solidna podstawa do dalszej nauki fotografii i lepszego panowania nad perspektywą.

Pytanie 26

Do którego formatu należy przekonwertować plik PSD, aby opublikować go w portalu społecznościowym?

A. DOCX

B. TIFF

C. JPEG

D. RAW

Format JPEG jest zdecydowanie najpopularniejszy, jeśli chodzi o publikowanie grafik i zdjęć na portalach społecznościowych. Z mojego doświadczenia wynika, że praktycznie wszystkie te serwisy – od Facebooka, przez Instagram, aż po Twittera – wymagają grafiki właśnie w tym formacie, bo JPEG doskonale godzi jakość z niewielkim rozmiarem pliku. To bardzo ważne, bo przecież nikt nie chce czekać, aż zdjęcie będzie się ładować kilka minut. Pliki PSD, które służą do pracy z warstwami w Photoshopie, są zbyt ciężkie i nieobsługiwane przez przeglądarki internetowe ani przez portale. JPEG natomiast jest rozpoznawalny przez praktycznie każde urządzenie i aplikację – zarówno na komputerze, jak i na smartfonie. Co ciekawe, JPEG stosuje kompresję stratną, więc czasem warto dostosować ustawienia jakości przy eksporcie, żeby kompromis między wagą a jakością był akceptowalny. W branży graficznej utarło się, by najpierw pracować na pliku PSD, a kiedy projekt jest skończony, eksportować go do JPG na potrzeby internetu. No i jeszcze jedno – portale społecznościowe bardzo często same kompresują zdjęcie, więc czasem lepiej samodzielnie przygotować odpowiedni JPEG, żeby nie było nieprzyjemnych niespodzianek z jakością.

Pytanie 27

W jakim typie pomiaru światła czujnik pozyskuje od 60% do 90% danych ze środkowego obszaru kadru, a resztę z reszty jego fragmentów?

A. Centralnie ważonym.

B. Punktowym.

C. Wielopunktowym.

D. Matrycowym.

Odpowiedź 'Centralnie ważonym' jest poprawna, ponieważ w tym trybie pomiaru światła czujnik koncentruje się głównie na środkowej części kadru, zbierając od 60% do 90% informacji z tego obszaru. Pozostałe dane pochodzą z krawędzi kadru, co pozwala na uzyskanie równowagi między ekspozycją a szczegółowością obrazu. W praktyce, tryb centralnie ważony jest powszechnie stosowany w sytuacjach, gdzie główny obiekt znajduje się w centrum kadru, co umożliwia dokładniejsze odwzorowanie jego tonalności i jasności. Na przykład, w fotografii portretowej, gdy osoba stoi na tle, tryb ten zapewnia, że twarz będzie odpowiednio naświetlona, nawet jeśli tło jest znacznie jaśniejsze lub ciemniejsze. Standardy pomiaru ekspozycji w aparatach fotograficznych i kamerach, takie jak te opracowane przez producentów sprzętu, często podkreślają znaczenie trybu centralnie ważonego w kontekście uzyskiwania naturalnych i realistycznych kolorów w zdjęciach.

Pytanie 28

Korekcja zniekształceń perspektywy występujących w zdjęciach wysokich budynków architektonicznych jest możliwa dzięki zastosowaniu przy fotografowaniu obiektywu

A. asferycznego

B. fisheye

C. tilt-shift

D. lustrzanego

Obiektyw tilt-shift jest specjalistycznym narzędziem przeznaczonym do korekcji zniekształceń perspektywistycznych, które często występują przy fotografowaniu wysokich budynków i innych obiektów architektonicznych. Dzięki możliwości regulacji kąta nachylenia (tilt) i przesunięcia (shift), fotografowie mogą dostosować perspektywę zdjęcia, minimalizując efekt 'zbiegania się' linii pionowych, co jest typowe dla tradycyjnych obiektywów. Przykładowo, podczas fotografowania wieżowców, zastosowanie obiektywu tilt-shift pozwala uzyskać bardziej naturalny wygląd architektury, co jest istotne w fotografii architektonicznej. W praktyce, fotografowie często korzystają z obiektywów tilt-shift w projektach związanych z dokumentacją budowlaną lub w pracy z architektami, gdzie precyzyjne odwzorowanie proporcji jest kluczowe. Standardy branżowe zalecają użycie takich obiektywów w celu uzyskania wysokiej jakości zdjęć, które dobrze oddają rzeczywiste wymiary obiektów, co jest niezbędne w analizach i prezentacjach architektonicznych.

Pytanie 29

W której technice zostało wykonane zdjęcie morza?

A. Relief.

B. Wysoki klucz.

C. Izohalia.

D. Niski klucz.

Fotografia morza przedstawiona na zdjęciu została wykonana w technice wysokiego klucza. Wysoki klucz (high key) to sposób oświetlania i ekspozycji zdjęcia, który polega na uzyskaniu jasnej, pełnej światła sceny z minimalną ilością głębokich cieni. W tej technice najważniejsze jest równomierne oświetlenie, często z wykorzystaniem naturalnego światła lub mocnych lamp studyjnych. Dzięki temu zdjęcia wydają się lekkie, przejrzyste i pozytywne, co w praktyce znakomicie sprawdza się w fotografii krajobrazowej, zwłaszcza nadmorskiej, gdzie dominuje jasny piasek, błękitne niebo i rozświetlone fale. Moim zdaniem taki styl świetnie podkreśla letni klimat i świeżość zdjęć z plaży, ale wymaga też pewnego wyczucia – łatwo prześwietlić biel piasku lub nieba. Standardem branżowym jest pilnowanie, by nie utracić szczegółów w najjaśniejszych partiach, dlatego dobry fotograf korzysta z histogramu oraz kompensacji ekspozycji. Wysoki klucz daje również efekt czystości i lekkości, co bywa wykorzystywane w reklamach, katalogach turystycznych i wszędzie tam, gdzie chcemy pokazać pozytywną, jasną stronę pejzażu. W praktyce, gdy patrzę na to zdjęcie, widać, że zastosowano właśnie tę metodę – wszystko jest doświetlone, kontrasty są łagodne, a całość wygląda bardzo naturalnie i przyjemnie.

Pytanie 30

Zarejestrowanie obrazu z dużymi zniekształceniami wynikającymi z dystorsji, gdy kąt widzenia wynosi 180° możliwe jest przy zastosowaniu obiektywu

A. rybie oko.

B. długoogniskowego.

C. portretowego.

D. szerokokątnego.

Obiektyw typu „rybie oko” to sprzęt, który dosłownie zmienia sposób patrzenia na świat przez aparat, dosłownie i w przenośni. Jego bardzo szeroki kąt widzenia, często właśnie sięgający 180°, powoduje powstawanie charakterystycznych, mocnych zniekształceń geometrycznych – zwłaszcza na brzegach kadru. To zjawisko nazywane jest dystorsją beczkowatą i jest cechą, nie wadą, tego typu obiektywów. W praktyce, obiektywy „rybie oko” są wykorzystywane tam, gdzie zależy nam na niezwykłym efekcie wizualnym – np. w fotografii sportowej, ekstremalnej, przy kręceniu nietypowych ujęć wideo czy w astrofotografii. Moim zdaniem, fajnie sprawdzają się też do zdjęć wnętrz albo krajobrazów, żeby pokazać jak najwięcej otoczenia, chociaż wiadomo – nie do każdego zastosowania się nadają, bo zniekształcenia potrafią być przytłaczające. W branży przyjęło się, że stosowanie obiektywów typu „rybie oko” to świadomy wybór twórczy, a nie przypadek. Warto pamiętać, że standardowe, szerokokątne obiektywy, nawet bardzo szerokie, nie dają aż takiego efektu dystorsji. Taki obiektyw to dobry sposób, żeby poeksperymentować i przełamać rutynę w fotografowaniu. Widać wyraźnie, że to rozwiązanie ma swoje konkretne, rozpoznawalne miejsce w arsenale fotografa, zgodnie z praktykami i podręcznikami tej branży.

Pytanie 31

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Wypełniające.

B. Górne.

C. Konturowe.

D. Tłowe.

Analizując poszczególne rodzaje światła na planie zdjęciowym, łatwo pomylić się przy wskazaniu tego, które faktycznie odpowiada za kontrolę głębokości cieni po stronie nieoświetlonej. Światło górne, choć czasem wykorzystywane do zaakcentowania konturów lub uzyskania dramatyzmu przez silne cienie pod oczami czy nosem, nie pełni funkcji łagodzenia kontrastów na nieoświetlonej części obiektu. Co więcej, użycie go bezpośrednio nad głową osoby może wręcz pogłębić cienie i utrudnić czytelność twarzy – często widuje się to jako tzw. efekt „pandy”, szczególnie w niekontrolowanych warunkach oświetlenia, np. w południe w plenerze. Światło tłowe, zwane back light lub światłem odcinającym, służy raczej do oddzielenia obiektu od tła i podkreślenia przestrzeni, dzięki czemu postać lub przedmiot nie zlewa się z tłem. Ono samo w sobie nie wpływa na głębię cieni na nieoświetlonej stronie twarzy czy bryły – raczej podkreśla krawędzie i kontury. Światło konturowe z kolei jest wykorzystywane do budowania trójwymiarowości poprzez mocne zaznaczenie krawędzi, ale jego rola to bardziej wydobycie sylwetki niż zmiękczenie cieni. Moim zdaniem, często mylnie zakłada się, że każde dodatkowe źródło światła automatycznie zniweluje kontrasty, tymczasem tylko światło wypełniające, ustawione pod odpowiednim kątem i z odpowiednią mocą, ma realny wpływ na wygładzenie przejść między światłem a cieniem na obiekcie. Dobre praktyki branżowe wskazują, żeby poszczególne rodzaje świateł rozróżniać nie tylko ze względu na ich położenie, ale przede wszystkim na funkcję w modelowaniu plastyczności i czytelności obrazu. Skupienie się na właściwościach światła wypełniającego to podstawa, jeśli chcesz uzyskać profesjonalnie doświetlony kadr z zachowanymi detalami nawet w ciemniejszych partiach.

Pytanie 32

Na zamieszczonym rysunku przedstawiono ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop, do której jest przypisane polecenie

A. utwórz maskę warstwy.

B. utwórz nową grupę.

C. utwórz nową warstwę dopasowania.

D. utwórz warstwę.

Wybrałeś opcję 'utwórz maskę warstwy', czyli dokładnie to, do czego służy ta ikona w Photoshopie. W praktyce maska warstwy to narzędzie, które pozwala na selektywne ukrywanie lub ujawnianie fragmentów warstwy bez trwałego usuwania pikseli. To jest absolutna podstawa w profesjonalnej obróbce zdjęć i grafice cyfrowej – nie wyobrażam sobie pracy bez masek, bo pozwalają na precyzyjne retusze, montaż kilku zdjęć w jedno, robienie efektów przejścia czy lokalne poprawki kolorystyczne. Moim zdaniem, znajomość tego narzędzia to taka „abecadło” każdego grafika i retuszera – jak raz zrozumiesz logikę masek (czarne ukrywa, białe odkrywa, szarości to przeźroczystość), to już nie wrócisz do gumki czy wycinania fragmentów na sztywno. Zwróć uwagę, że maski warstw są nierozłącznym elementem tzw. niedestrukcyjnej edycji – czyli takiej, gdzie zawsze można wrócić do pierwotnego obrazu bez strat. Dobre praktyki branżowe wręcz zalecają używanie masek zamiast kasowania pikseli – to wygodne, oszczędza czas przy poprawkach i daje większą kontrolę nad projektem. W workflow dużych agencji czy w pracy na plikach do druku to już standard. Szczerze, jeśli planujesz rozwijać się w grafice komputerowej, warto od razu wyrobić sobie nawyk pracy z maskami – ułatwią ci życie nie raz.

Pytanie 33

Który typ kart pamięci charakteryzuje się obecnie najszybszym transferem danych?

A. xD Picture Card

B. CFexpress Type B

C. SD UHS-I

D. microSD

SD UHS-I, microSD i xD Picture Card to starsze standardy kart pamięci, które nie mogą równać się z wydajnością CFexpress Type B. SD UHS-I, choć jest w stanie osiągnąć prędkości do 104 MB/s, jest znacznie wolniejszy w porównaniu do CFexpress Type B. W praktyce oznacza to, że podczas transferu dużych plików, takich jak wideo w wysokiej rozdzielczości, użytkownicy mogą napotkać opóźnienia oraz ograniczenia w przepustowości. Co więcej, microSD również ma ograniczenia, szczególnie w przypadku tradycyjnych modeli, które nie wspierają standardu UHS. Podobnie, xD Picture Card, który był popularny w przeszłości, został niemal całkowicie wycofany z rynku, a jego prędkości transferu są znacznie niższe niż nowoczesnych alternatyw. Wybierając jedną z tych starszych kart, można napotkać trudności z ich kompatybilnością z nowoczesnym sprzętem oraz ograniczoną wydajność w zadaniach wymagających dużej przepustowości. Często zdarza się, że użytkownicy ulegają wrażeniu, że starsze standardy wystarczą do ich potrzeb, co prowadzi do frustracji, zwłaszcza w przypadku profesjonalnych zastosowań. Dlatego warto być świadomym różnic między tymi technologiami i wybierać odpowiednie rozwiązania w zależności od specyficznych wymagań swojego sprzętu i zadań, które planujemy wykonać.

Pytanie 34

Aby uzyskać zdjęcia w podczerwieni, zaleca się użycie filtru

A. UV

B. neutralnego

C. polaryzacyjnego

D. IR

Użycie filtrów UV, polaryzacyjnych czy neutralnych w kontekście fotografii podczerwonej jest nieadekwatne i prowadzi do nieporozumień. Filtr UV jest przeznaczony do blokowania promieniowania ultrafioletowego, co ma swoje zastosowanie w redukcji zamglenia atmosferycznego oraz poprawie kontrastu w zdjęciach, ale nie ma wpływu na promieniowanie podczerwone. Zastosowanie filtra polaryzacyjnego, który działa na podstawie eliminacji odbić oraz zwiększenia nasycenia kolorów w zakresie światła widzialnego, nie przyniesie żadnych korzyści w kontekście fotografowania w podczerwieni, gdzie istotne jest przepuszczenie fal podczerwonych. Filtr neutralny, który obniża ogólną jasność obrazu bez zmiany kolorów, również nie ma zastosowania w tym kontekście, ponieważ nie selekcjonuje promieniowania podczerwonego. Często błędne przekonania o zastosowaniu tych filtrów wynikają z niepełnego zrozumienia właściwości różnych typów filtrów oraz ich interakcji z różnymi zakresami długości fal. W fotografii kluczowe jest dobranie odpowiednich narzędzi do specyficznych zastosowań, co w przypadku technik podczerwonych oznacza jednoznaczne preferowanie filtrów IR, które są zaprojektowane specjalnie do pracy w tym zakresie. Ignorowanie tego aspektu może prowadzić do rozczarowujących rezultatów i marnowania zasobów.

Pytanie 35

W jaki sposób oświetlony jest przedmiot na przedstawionym planie zdjęciowym?

A. Światłem pośrednim, skierowanym.

B. Światłem bezpośrednim, rozproszonym.

C. Światłem bezpośrednim, skierowanym.

D. Światłem pośrednim, rozproszonym.

Poprawna odpowiedź to "Światłem pośrednim, rozproszonym". Oświetlenie pośrednie jest kluczowym elementem w fotografii i filmowaniu, gdyż pozwala uzyskać miękkie i równomierne światło, które minimalizuje cienie i uwydatnia detale przedmiotu. W przypadku przedstawionego planu zdjęciowego, źródła światła były zasłonięte przez dyfuzory, co sprawiło, że światło nie padało bezpośrednio na obiekt, lecz było rozproszone. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży, gdzie użycie dyfuzorów lub rozpraszaczy światła pozwala na kontrolowanie intensywności i charakterystyki oświetlenia. Przykładem zastosowania tej techniki może być fotografia produktowa, gdzie pożądane jest, aby detale i tekstura były dobrze widoczne, ale bez ostrego kontrastu, który mógłby zniekształcić wrażenie. Warto również zauważyć, że światło pośrednie jest często używane w portretach, aby uzyskać naturalny wygląd skóry i zredukować niepożądane cienie.

Pytanie 36

Określ minimalną pojemność karty pamięci, która będzie wystarczająca do zapisania 400 zdjęć, z których każde ma rozmiar 12 MB?

A. 8 GB

B. 16 GB

C. 4 GB

D. 512 MB

Aby obliczyć minimalną pojemność karty pamięci potrzebnej do zarejestrowania 400 zdjęć o wielkości 12 MB każde, należy najpierw obliczyć całkowitą wymaganą pojemność. Mnożymy liczbę zdjęć przez rozmiar jednego zdjęcia: 400 plików * 12 MB = 4800 MB. Następnie konwertujemy tę wartość na gigabajty, dzieląc przez 1024 (ponieważ 1 GB = 1024 MB). W rezultacie otrzymujemy 4800 MB / 1024 MB/GB ≈ 4,69 GB. Oznacza to, że karta pamięci o pojemności 8 GB będzie wystarczająca, aby pomieścić 4800 MB, z pozostawioną przestrzenią na dodatkowe pliki. W praktyce, wybierając kartę pamięci, warto również uwzględnić minimalną ilość wolnego miejsca dla systemu plików i ewentualnych dodatkowych zdjęć. Dlatego zaleca się wybór karty o pojemności większej niż obliczona, co w tym przypadku czyni 8 GB rozsądnym wyborem. W przypadku intensywnego użytkowania, na przykład w fotografii, dobrze jest mieć dodatkowe miejsce, aby uniknąć problemów podczas nagrywania i przechowywania danych.

Pytanie 37

Aby uwydatnić fakturę wyrobów z drewna, powinno się wykorzystać odpowiednie oświetlenie?

A. boczne

B. przednie

C. tylne

D. dolne

Oświetlenie boczne jest kluczowe przy podkreślaniu faktury wyrobów drewnianych, ponieważ pozwala na uwydatnienie szczegółów strukturalnych i tonalnych, które są istotne z perspektywy estetycznej i jakościowej. Dzięki bocznemu oświetleniu można uzyskać ciekawe efekty cieni, które podkreślają unikalne rysy drewna, takie jak słoje czy usłojenia. Przykładem zastosowania takiego oświetlenia może być prezentacja mebli drewnianych na wystawach, gdzie efektowne oświetlenie boczne może przyciągnąć uwagę klientów. Zgodnie z zasadami fotografii produktowej oraz standardami aranżacji wnętrz, właściwe oświetlenie ma ogromny wpływ na postrzeganie przedmiotu. W praktyce, stosując oświetlenie boczne, można manipulować kątem padania światła, co wpływa na to, jak materiał jest postrzegany przez odbiorcę. Dzięki temu można skutecznie eksponować atuty produktów drewnianych, co przekłada się na lepsze wyniki sprzedaży oraz zwiększenie zainteresowania ofertą.

Pytanie 38

Aby chronić przednią soczewkę obiektywu aparatu fotograficznego przed zarysowaniami, należy użyć

A. konwertera

B. osłony przeciwsłonecznej

C. uchwytu pistoletowego

D. osłony przedniej obiektywu

Osłona przednia obiektywu jest kluczowym akcesorium w fotografii, które chroni przednią soczewkę obiektywu przed porysowaniem, kurzem czy innymi zanieczyszczeniami. Jej zastosowanie pozwala na znaczne wydłużenie żywotności obiektywu oraz utrzymanie wysokiej jakości zdjęć, ponieważ wszelkie rysy na soczewce mogą prowadzić do niepożądanych efektów optycznych, takich jak flary czy rozmycia. Osłony przednie są dostępne w różnych materiałach, takich jak szkło czy tworzywa sztuczne, a ich wybór powinien być uzależniony od rodzaju fotografii oraz warunków, w których będziemy używać sprzętu. Przykładowo, w przypadku fotografii krajobrazowej, gdzie obiektyw narażony jest na działanie piasku czy innych cząstek, warto zainwestować w osłonę, która zapewnia dodatkową ochronę. Ponadto, stosowanie osłony przedniej to standardowa praktyka w branży fotograficznej, rekomendowana przez producentów obiektywów, co potwierdza jej znaczenie w zachowaniu jakości sprzętu.

Pytanie 39

Czujnik typu stacked CMOS w aparatach cyfrowych charakteryzuje się

A. zwiększoną czułością na promieniowanie podczerwone

B. warstwową budową z wbudowaną pamięcią i przetwornikiem A/C

C. zwiększoną odpornością na uszkodzenia mechaniczne

D. zmniejszonym zużyciem energii przy tych samych parametrach

Choć zwiększona czułość na promieniowanie podczerwone może być właściwością niektórych czujników, nie jest charakterystyczna dla stacked CMOS. Ten typ czujnika przede wszystkim skupia się na architekturze warstwowej, a nie na specyficznych właściwościach związanych z czułością na różne zakresy promieniowania. Niekiedy można mylić czułość czujników CMOS z ich zdolnością do rejestrowania obrazów w różnych warunkach oświetleniowych, co może prowadzić do nieporozumień. Zmniejszone zużycie energii przy tych samych parametrach to również nie jest kluczowa cecha stacked CMOS. Choć nowoczesne technologie dążą do optymalizacji zużycia energii, sama konstrukcja stacked CMOS nie gwarantuje tego bezpośrednio. Z kolei zwiększona odporność na uszkodzenia mechaniczne nie jest typowa dla tego typu czujników. Przykłady zastosowań czujników CMOS pokazują, że ich trwałość w dużej mierze zależy od zastosowanych materiałów i konstrukcji w danym urządzeniu, a nie tylko od samego typu czujnika. Warto zwrócić uwagę, że błędne przekonania mogą wynikać z ogólnego postrzegania technologii CMOS jako nowoczesnych i efektywnych, co nie zawsze przekłada się na konkretne właściwości poszczególnych modeli.

Pytanie 40

Zaplanowany przez fotografa widoczny na schemacie sposób oświetlenia ma na celu

A. równomierne oświetlenie powierzchni fotografowanego obiektu.

B. uwypuklenie kształtu fotografowanego obiektu.

C. podkreślenie faktury fotografowanego obiektu.

D. zwiększenie kontrastu szczegółów fotografowanego obiektu.

Odpowiedź jest trafna, bo właśnie taki układ świateł – symetryczne ustawienie dwóch lamp po bokach obiektu – jest klasycznym przykładem oświetlenia stosowanego do uzyskania równomiernego oświetlenia powierzchni fotografowanego przedmiotu. W praktyce taki schemat spotykany jest szeroko w fotografii produktowej, archiwizacyjnej czy dokumentacyjnej, gdzie najważniejsze jest, żeby detale były dobrze widoczne, a cienie i refleksy minimalne. Równomierne światło pozwala uniknąć nadmiernych kontrastów, które mogłyby ukryć istotne szczegóły – to bardzo istotne np. przy fotografowaniu dokumentów, ilustracji, obrazów czy wszelkich płaskich obiektów do celów reprodukcyjnych. Moim zdaniem to też najlepszy wybór, gdy komuś zależy na naturalnym odwzorowaniu kolorów i faktury bez niepotrzebnych efektów artystycznych. Takie ułożenie lamp pozwala zbalansować światło, osłabić lub nawet zupełnie wyeliminować cienie, co jest zgodne ze standardami m.in. w muzealnictwie czy digitalizacji zbiorów. Warto pamiętać, że w praktyce czasem korzysta się także z dyfuzorów czy softboxów do uzyskania jeszcze łagodniejszego światła.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej