Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 07:43
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 07:57

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Największy kontrast barw uzyskuje się fotografując czerwoną sukienkę na tle

A. niebieskim.

B. purpurowym.

C. zielonym.

D. szarym.

Największy kontrast barw w fotografii uzyskuje się wtedy, gdy zestawiamy ze sobą kolory dopełniające, czyli takie, które leżą naprzeciw siebie na kole barw. Kolor czerwony i zielony to właśnie para dopełniająca – dlatego czerwona sukienka na tle zielonym będzie dosłownie „wychodzić” z kadru, przykuwała oko i wydawała się dużo bardziej nasycona. W praktyce, taka kombinacja bardzo często stosowana jest w sesjach modowych, reklamie czy portretach plenerowych, szczególnie gdy zależy nam na silnym efekcie wizualnym i czytelnym oddzieleniu postaci od tła. Branżowe normy, jak chociażby zasady kompozycji czy wykorzystywanie kontrastów barwnych, jednoznacznie wskazują właśnie na takie łączenie kolorów, by wydobyć obiekty z tła. Z mojego doświadczenia to szczególnie przydatne, gdy chcemy, żeby modelka czy przedmiot były głównym punktem zdjęcia i nie zlewały się z otoczeniem. Warto też zauważyć, że kontrasty barwne zwiększają postrzeganą ostrość, więc wybierając odpowiednie tło, możemy wpływać nie tylko na kolorystykę, ale i na odbiór samej fotografii. To taki trochę fotograficzny trik, ale naprawdę działa praktycznie w każdej sytuacji.

Pytanie 2

Aby zrealizować reprodukcję fotograficzną oryginału o wymiarach 13 x 18 cm, która ma być wydrukowana w formacie 13 x 18 cm przy rozdzielczości 300 dpi, należy skorzystać z aparatu cyfrowego z matrycą o co najmniej takiej rozdzielczości

A. 5 megapikseli

B. 4 megapiksele

C. 3 megapiksele

D. 2 megapiksele

Wybór niewłaściwej rozdzielczości matrycy aparatu cyfrowego do wykonania reprodukcji fotograficznej jest powszechnym błędem, który może prowadzić do niezadowalających wyników. Odpowiedzi wskazujące na 2, 3 czy 5 megapikseli nie uwzględniają istotnych aspektów związanych z jakością druku. Przy rozdzielczości 300 dpi, która jest standardem dla druku wysokiej jakości, minimalna rozdzielczość potrzebna do uzyskania dobrego rezultatu wymaga dokładnych obliczeń. Na przykład, odpowiedź o 2 megapikselach nie tylko nie spełnia wymagań jakościowych, ale również całościowe zrozumienie tego, jakie efekty może wywołać zbyt niska rozdzielczość, jest kluczowe. Mniej niż 300 dpi skutkuje obrazem, który może wydawać się rozmyty i nieostry w porównaniu do oryginału. Z kolei odpowiedź o 3 megapikselach, mimo że może wydawać się bliska, nadal nie spełnia wymagań dla reprodukcji o rozmiarze 13 x 18 cm. W przypadku 5 megapikseli, chociaż przewyższa wymagania, nie jest to najefektywniejszy wybór, gdyż odpowiednia matryca o 4 megapikselach wystarcza, a większa rozdzielczość może prowadzić do większych rozmiarów pliku bez zauważalnej poprawy jakości druku. Kluczowym błędem jest nieuznawanie faktu, że przeliczenie rozdzielczości na wymaganą ilość pikseli jest fundamentem dla każdej decyzji przy wyborze aparatu do konkretnego zastosowania.

Pytanie 3

W celu wyeliminowania czerwonych kropek widocznych na zdjęciu należy skorzystać z narzędzia zaznaczenia, a następnie w programie Adobe Photoshop wybrać polecenie

A. Edycja/Wypełnij/Uwzględnienie zawartości.

B. Edycja/Wypełnij/Przeplatany.

C. Filtr/Inne/Przesunięty.

D. Filtr/Inne/Górnoprzepustowy.

Polecenie Edycja/Wypełnij/Uwzględnienie zawartości to w praktyce chyba jedno z najpotężniejszych narzędzi do usuwania niechcianych elementów ze zdjęć w Photoshopie. Stosowane jest bardzo często w retuszu zdjęć – szczególnie wtedy, kiedy musisz „pozbyć się” przypadkowych obiektów, plam czy nawet większych fragmentów, które przeszkadzają w kompozycji. W przypadku czerwonych kropek, które pojawiły się na zdjęciu, zastosowanie funkcji Content Aware Fill (czyli Uwzględnienie zawartości) pozwala na inteligentne wypełnienie zaznaczonego obszaru na podstawie analizy pikseli z otoczenia. Photoshop sam dobiera teksturę i kolorystykę, przez co uzyskany efekt wygląda bardzo naturalnie. Moim zdaniem to zdecydowanie szybsza i skuteczniejsza metoda niż ręczne klonowanie czy stemplowanie – szczególnie przy większych powierzchniach lub skomplikowanym tle. Standardy branżowe i workflow profesjonalnych retuszerów bardzo często opierają się właśnie na tym narzędziu, bo pozwala ono zaoszczędzić masę czasu, a jednocześnie efekty są praktycznie nie do odróżnienia od oryginału. Co ciekawe, na przestrzeni lat funkcja ta została bardzo mocno rozwinięta – teraz można nawet podglądać i edytować sposób, w jaki Photoshop dobiera źródłowe piksele. W praktyce przydaje się nie tylko do usuwania drobnych plam, ale też do większych poprawek przy rekonstrukcji zdjęć czy nawet w grafice koncepcyjnej.

Pytanie 4

Jakiego środka należy użyć do oczyszczania przedniej soczewki obiektywu, aby zapobiec zarysowaniom powłoki przeciwodblaskowej?

A. Pędzelka

B. Sprężonego powietrza

C. Wilgotnej ściereczki

D. Irchy

Czyszczenie obiektywu przy użyciu pędzelka może wydawać się odpowiednie, jednak może prowadzić do poważnych uszkodzeń. Pędzelki, zwłaszcza te tanie lub niewłaściwie zaprojektowane, mogą mieć twarde włosie, które w kontakcie z powierzchnią soczewki może zarysować powłokę. Ponadto, użycie pędzelka nie zawsze jest skuteczne w usuwaniu drobnych cząstek kurzu, a niekiedy może jedynie przemieszczać je po powierzchni soczewki, co zwiększa ryzyko zarysowań. Wilgotna ściereczka właściwie dobrana do czyszczenia szkła optycznego, może być stosowana, ale przy nieodpowiednim zastosowaniu również może prowadzić do zarysowań. Wiele ściereczek jest wykonanych z materiałów, które mogą być zbyt szorstkie lub nieodpowiednie, co stwarza ryzyko uszkodzenia powłoki. Ircha, z kolei, choć często używana w przemyśle, nie jest idealna do czyszczenia obiektywów, ponieważ może pozostawiać drobne włókna, które przyciągają kurz i brud. Właściwe czyszczenie obiektywu wymaga zrozumienia delikatności jego powierzchni oraz zastosowania odpowiednich technik, które nie tylko oczyści, ale również zabezpieczą soczewkę przed uszkodzeniami. Warto zainwestować w dedykowane akcesoria czyszczące, które są zaprojektowane z myślą o ochronie delikatnych powłok optycznych.

Pytanie 5

Określ kroki w procesie C-41.

A. Wywoływanie barwne, wybielanie utrwalające, stabilizacja

B. Wywołanie czarno-białe, wtórne naświetlanie, wywoływanie barwne, wybielanie, utrwalanie

C. Wywoływanie barwne, wybielanie, płukanie, utrwalanie, stabilizacja

D. Wywoływanie, przerywanie, utrwalanie, płukanie

Niepoprawne odpowiedzi zawierają szereg błędnych koncepcji dotyczących procesu C-41. Przykładowo, wywoływanie barwne, wybielanie, płukanie, utrwalanie i stabilizacja to etapy, które muszą być wykonane w określonej kolejności i nie mogą być pomijane ani łączone w zbiory, jak sugerują inne odpowiedzi. W przypadku pierwszej opcji brakuje kluczowego etapu płukania, co może prowadzić do nierównomiernego rozwoju obrazu i jego trwałości. Kolejna odpowiedź zawiera poprawne etapy, ale sugeruje wybielanie utrwalające, co jest terminologicznie niepoprawne, ponieważ wybielanie i utrwalanie to dwa oddzielne procesy, które mają różne cele i chemiczne składniki. Wskazanie na czarno-białe wywoływanie w ostatniej odpowiedzi wprowadza zamieszanie, ponieważ film C-41 dotyczy wyłącznie barwnego wywoływania. W praktyce, zrozumienie tych etapów jest niezbędne dla każdego, kto zajmuje się fotografią, a błędne interpretacje mogą prowadzić do zniszczenia materiałów fotograficznych i utraty wartościowych obrazów. Kluczowe jest stosowanie się do standardów branżowych oraz dobrą praktykę, co pozwala uniknąć typowych błędów, które mogą wystąpić przy niewłaściwej interpretacji procesów chemicznych.

Pytanie 6

Aby zmniejszyć kontrast zdjęcia podczas przenoszenia negatywu na papier wielogradacyjny, powinno się użyć filtru

A. purpurowy

B. niebieski

C. żółty

D. czerwony

Odpowiedź 'żółty' jest prawidłowa, ponieważ filtr żółty skutecznie zmniejsza kontrast obrazu na papierze wielogradacyjnym. Użycie filtra żółtego pozwala na ograniczenie ilości niebieskiego światła dochodzącego do emulsji papieru, co w praktyce prowadzi do łagodniejszego przejścia tonalnego w ciemniejszych partiach obrazu. W kontekście kopiowania negatywów, filtr ten jest szczególnie przydatny, gdy celem jest uzyskanie bardziej miękkiego wyglądu zdjęcia oraz większej harmonii tonalnej. W przypadku papierów wielogradacyjnych, regulacja kontrastu odbywa się poprzez dobór odpowiednich filtrów, a filtr żółty jest standardowo stosowany w technice, aby zredukować kontrast, co jest zgodne z dobrą praktyką w fotografii tradycyjnej. Użytkownicy mogą zauważyć, że zastosowanie filtra żółtego pozwala na lepsze odwzorowanie szczegółów w zacienionych obszarach, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości odbitek.

Pytanie 7

W jakim formacie pliku powinno się zapisać obraz w kompresji bezstratnej?

A. JPEG

B. TIFF

C. GIF

D. RAW

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest jednym z najczęściej stosowanych formatów plików do przechowywania obrazów z kompresją bezstratną. Dzięki możliwości zachowania pełnej jakości obrazu, TIFF jest idealny do zastosowań profesjonalnych, takich jak druk czy archiwizacja, gdzie każdy detal jest istotny. W odróżnieniu od JPEG, który stosuje kompresję stratną, TIFF nie traci żadnych informacji podczas zapisu, co czyni go preferowanym wyborem w pracy z grafiką komputerową, fotografią cyfrową oraz w obróbce obrazu. Format ten obsługuje zarówno kolory w odcieniach szarości, jak i kolorowe oraz jest szeroko wspierany przez oprogramowanie graficzne. Użytkownicy mogą także korzystać z różnych opcji kompresji bezstratnej, takich jak LZW czy ZIP, co pozwala na zmniejszenie rozmiaru pliku bez utraty jakości. W praktyce oznacza to, że zdjęcia zapisane w formacie TIFF mogą być edytowane wielokrotnie, a ich jakość pozostanie nienaruszona, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii oraz projektach graficznych.

Pytanie 8

Aby uzyskać na zdjęciu efekt sylwetkowy postaci, należy zastosować oświetlenie

A. górne z ekspozycją na głowę

B. przednie z ekspozycją na postać

C. boczne z ekspozycją na profil

D. tylne z ekspozycją na tło

Aby uzyskać efekt sylwetkowy postaci, kluczowe jest zastosowanie tylnego oświetlenia z odpowiednią ekspozycją na tło. Taki sposób oświetlenia pozwala na wyróżnienie konturów postaci, co nadaje zdjęciu dramatyzmu i głębi. Oświetlenie tylne, zwane także oświetleniem konturowym, powoduje, że postać staje się ciemniejsza lub nawet całkowicie czarna, podczas gdy tło zostaje jasno oświetlone. Przykładem mogą być sesje zdjęciowe w zachodzącym słońcu, gdzie promienie słoneczne tworzą efekt halo wokół postaci. W praktyce, warto eksperymentować z różnymi źródłami światła, aby uzyskać pożądany efekt. Warto pamiętać, że dobrze wykonany efekt sylwetkowy wymaga starannej kontroli nad ekspozycją, aby tło było wystarczająco jasne, a postać odpowiednio kontrastowała. Techniki te są szeroko stosowane w fotografii portretowej oraz w reklamie, gdzie celem jest przyciągnięcie uwagi na pierwszy plan, zachowując przy tym estetykę całości.

Pytanie 9

Na jaki format trzeba zmienić plik PSD, aby móc go umieścić w serwisie społecznościowym?

A. RAW

B. JPEG

C. DOCX

D. TIFF

Odpowiedź JPEG jest poprawna, ponieważ jest to jeden z najczęściej stosowanych formatów plików graficznych w Internecie, szczególnie w kontekście portali społecznościowych. Plik PSD (format używany przez Adobe Photoshop) zawiera warstwy, efekty i inne elementy, które są niezbędne do edytowania grafiki, ale nie są potrzebne w przypadku publikacji w sieci. Zmiana formatu na JPEG powoduje zredukowanie rozmiaru pliku i uproszczenie struktury grafiki, co jest istotne dla szybkiego ładowania stron internetowych oraz oszczędności przestrzeni dyskowej. Format JPEG obsługuje kompresję stratną, co pozwala na uzyskanie plików o mniejszej wielkości, idealnych do publikacji obrazów w sieci. Przykładem zastosowania może być publikacja zdjęć na Instagramie, gdzie JPEG jest preferowanym formatem z uwagi na jego jakość i efektywność. Działając w zgodzie z dobrymi praktykami, warto również zwrócić uwagę na optymalizację obrazów zanim zostaną one przesłane do sieci, aby zminimalizować czas ładowania i poprawić doświadczenia użytkowników.

Pytanie 10

Jaką minimalną rozdzielczość skanowania należy zastosować dla płaskiego oryginału o wymiarach 10x15 cm, aby otrzymać obraz w formacie 40x60 cm przy rozdzielczości 150 dpi, unikając konieczności interpolacji danych?

A. 150 spi

B. 300 spi

C. 1200 spi

D. 600 spi

Minimalna rozdzielczość skanowania oryginału płaskiego 10x15 cm, aby uzyskać obraz o rozmiarze 40x60 cm w rozdzielczości 150 dpi, wynosi 600 spi. Aby to zrozumieć, należy przyjrzeć się, jak działa skanowanie i drukowanie obrazów. Rozdzielczość DPI (dots per inch) określa liczbę punktów, które maszyna drukarska umieszcza na calu kwadratowym papieru. W tym przypadku, 150 dpi oznacza, że drukarka umieści 150 punktów na każdym calu. Wymiary 40x60 cm po przeliczeniu na cale wynoszą około 15,75x23,62 cale. Dlatego, aby osiągnąć wymagane 150 dpi, wymagana jest rozdzielczość obrazu wynosząca 15,75 cala x 150 dpi = 2363 pikseli oraz 23,62 cala x 150 dpi = 3543 pikseli. W sumie daje to 2363 x 3543 pikseli. Aby uzyskać ten obraz z oryginału 10x15 cm, musimy pomnożyć tę wartość przez 4 (co odpowiada rozmiarowi 40x60 cm względem 10x15 cm). Tak więc, aby uzyskać wymagane piksele, musimy skanować z rozdzielczością 600 spi, co pozostaje w standardzie najlepszych praktyk w dziedzinie skanowania i druku, zapewniając jakość obrazu bez interpolacji.

Pytanie 11

W aplikacji Adobe Photoshop do modyfikacji koloru oczu na fotografii stosuje się funkcję

A. zaznaczenie i rączka

B. maska i kontrast

C. zaznaczenie i balans koloru

D. maska i skraplanie

Zaznaczenie i balans koloru to kluczowe techniki w programie Adobe Photoshop, które pozwalają na skuteczną zmianę koloru oczu na zdjęciach. Proces zaznaczania umożliwia precyzyjne wyodrębnienie obszaru oczu, co jest niezbędne do dalszej obróbki. Można to osiągnąć przy użyciu narzędzia zaznaczania, jak na przykład Lasso lub Zaznaczanie szybkie, które pozwala na dokładną izolację obszaru, który chcemy edytować. Następnie, po zaznaczeniu, możemy zastosować opcję balansu koloru, która pozwala na korekcję kolorystyczną wybranego obszaru. Dzięki tej funkcji możemy łatwo dostosować nasycenie, tonalność oraz odcienie kolorów, co jest szczególnie przydatne przy zmianie koloru tęczówki. Dobre praktyki w obróbce zdjęć zalecają używanie warstw, co umożliwia zachowanie oryginalnego obrazu bez trwałych modyfikacji. Warto także pamiętać o używaniu maski warstwy, co daje dodatkową kontrolę nad efektami, pozwalając na dalsze dostosowanie edytowanego obszaru. Efekt końcowy powinien wyglądać naturalnie, co wymaga precyzji w doborze kolorów oraz subtelności w nanoszeniu zmian, aby uniknąć sztucznego efektu.

Pytanie 12

Technika reprodukcji obrazów, która opiera się na zjawisku elektrostatycznego transferu obrazu na materiał, określana jest jako

A. holografią

B. solaryzacją

C. izohelią

D. kserografią

Holografia to technika, która polega na rejestrowaniu i odtwarzaniu obrazów trójwymiarowych. W procesie holograficznym wykorzystuje się interferencję światła laserowego, co pozwala uzyskać obraz 3D, który jest w pełni trójwymiarowy i można go oglądać z różnych kątów. To zjawisko jest zupełnie różne od kserografii, która koncentruje się na dwuwymiarowym przenoszeniu obrazów na papier. Izohelia to termin związany z geografią, który oznacza linie łączące punkty o jednakowym natężeniu światła, co również nie ma związku z kopiowaniem obrazów. Solaryzacja, z drugiej strony, to proces fotograficzny, który polega na częściowym naświetleniu materiału światłoczułego, co prowadzi do uzyskania odwróconych tonów obrazu. Różnice te wskazują na znaczące nieporozumienia dotyczące procesów technologicznych związanych z reprodukcją obrazów. W wyniku braku zrozumienia podstawowych zasad działania tych metod, można łatwo pomylić je z kserografią, co prowadzi do błędnych wniosków. Kluczowe jest, aby przy nauce technologii druku i kopiowania zrozumieć, jakie zjawiska fizyczne stoją za każdą z tych technik, aby móc skutecznie je stosować i wykorzystywać ich potencjał w praktyce.

Pytanie 13

Na ilustracji przedstawiono oprogramowanie służące wyłącznie do obróbki

A. materiałów wideo.

B. obiektów wektorowych.

C. materiałów audio.

D. obrazów rastrowych.

To jest właśnie przykład oprogramowania specjalistycznego do edycji dźwięku — na ilustracji widzisz Audacity, które jest jednym z najpopularniejszych i otwartoźródłowych narzędzi do obróbki materiałów audio. Moim zdaniem warto umieć rozpoznawać takie programy nawet po samym interfejsie, bo branża multimedialna opiera się na znajomości konkretnych rozwiązań. Audacity umożliwia nagrywanie, cięcie, miksowanie i nakładanie efektów na ścieżki dźwiękowe. W praktyce wykorzystywany jest przez podcasterów, muzyków czy nawet nauczycieli przygotowujących materiały edukacyjne. Jego funkcjonalność opiera się na manipulacji falą dźwiękową, wsparciu dla wielu formatów i możliwości korzystania z pluginów VST. Co ciekawe, częstotliwość próbkowania oraz obsługa wielu ścieżek to już właściwie branżowy standard. W porównaniu do programów graficznych czy do montażu wideo, Audacity skupia się wyłącznie na edycji audio – nie obsłużysz tu grafik ani filmów. Kluczowym pojęciem przy pracy z takim softem jest tzw. nieniszcząca edycja, co oznacza, że oryginalny plik audio nie jest od razu trwale zmieniany. To ogromna zaleta zwłaszcza przy pracy z ważnymi nagraniami. Szczerze mówiąc, nawet początkujący użytkownik dość szybko nauczy się podstaw w Audacity, bo interfejs jest bardzo intuicyjny.

Pytanie 14

W cyfrowych aparatach półautomatyczny tryb doboru parametrów ekspozycji, zwany preselekcją czasu, oznaczany jest literą

A. S

B. P

C. A

D. M

Odpowiedź 'S' jest poprawna, ponieważ oznacza tryb preselekcji czasu, w którym użytkownik aparatu ustala czas naświetlania, a aparat automatycznie dobiera odpowiednią wartość przysłony. To podejście daje fotografowi kontrolę nad szybkością migawki, co jest kluczowe w sytuacjach, gdzie uchwycenie ruchu jest istotne, na przykład w fotografii sportowej. W trybie preselekcji czasu, przy utrzymaniu stałej wartości ISO, fotograf może selektywnie wpływać na efekt końcowy zdjęcia, decydując, czy chce uzyskać zamrożony ruch czy efekt rozmycia. W praktyce, gdy fotografuje szybkie ruchy, może użyć krótkiego czasu naświetlania, co pozwala na dokładne uchwycenie detali. Standardy fotograficzne, takie jak analogowe zasady łączące czas naświetlania z przysłoną, są fundamentalne dla uzyskania pożądanych efektów wizualnych w fotografii. Stosowanie trybu S także przyczynia się do nauki i rozwijania umiejętności fotografowania, ponieważ pozwala zrozumieć, jak różne ustawienia wpływają na końcowy obraz.

Pytanie 15

Zastosowanie techniki przenikania obrazów (blending modes) w programach graficznych pozwala na

A. tworzenie efektów specjalnych poprzez określenie sposobu mieszania warstw

B. automatyczną korekcję balansu bieli

C. usunięcie szumów cyfrowych z niedoświetlonych partii obrazu

D. zwiększenie rozdzielczości obrazu bez utraty jakości

Zastosowanie techniki przenikania obrazów, znanej jako blending modes, w programach graficznych odgrywa kluczową rolę w tworzeniu efektów specjalnych i dynamiki wizualnej. Przenikanie warstw pozwala na określenie, w jaki sposób kolory i jasność różnych warstw obrazu będą się ze sobą łączyć, co otwiera szerokie możliwości kreatywne. Na przykład, przy użyciu trybu 'Overlay' można uzyskać efekt podkreślenia tekstury, co jest szczególnie przydatne w fotografii portretowej, gdzie chcemy, aby skóra wyglądała naturalnie, a rysy twarzy były wyraźne. Z kolei tryb 'Multiply' pozwala na łączenie kolorów w sposób, który zwiększa ich głębokość, co może być przydatne w tworzeniu cieni i efektów nastrojowych. Techniki te są powszechnie stosowane w produkcji grafiki komputerowej, animacji i w projektach artystycznych, co czyni je standardem w branży. Odpowiednie wykorzystanie trybów przenikania może znacząco wzbogacić każdą kompozycję graficzną, a ich zrozumienie jest kluczowe dla każdego, kto chce profesjonalnie zajmować się grafiką.

Pytanie 16

Który format umożliwia bezpośredni zapis obrazu z matrycy aparatu fotograficznego bez interpolacji danych?

A. PNG

B. TIFF

C. NEF

D. JPEG

W fotografii cyfrowej bardzo często spotykamy się z kilkoma popularnymi formatami graficznymi i przez to łatwo można się pomylić, który z nich pozwala na najbardziej surowy zapis obrazu. PNG to format plików stosowany głównie do grafiki komputerowej i internetu, słynący z bezstratnej kompresji i obsługi przezroczystości – niestety, nie nadaje się do przechowywania danych z matrycy aparatu, bo nie zapisuje surowych informacji światłoczułych, tylko już przetworzone piksele. TIFF, choć często używany w profesjonalnym druku i archiwizacji zdjęć, to plik, który może być bezstratny i wysokiej jakości, ale wciąż zapisuje dane już po interpretacji przez procesor aparatu – to nie jest RAW. JPEG z kolei, moim zdaniem, jest najbardziej mylący – to format powszechny, lekki, bardzo wygodny do szybkiego dzielenia się zdjęciami, ale stosuje stratną kompresję i mocno ingeruje w dane zdjęcia: kolory, kontrast, ostrość, a nawet odszumianie. Największy błąd myślowy polega na utożsamianiu dużych plików lub tzw. formatów „profesjonalnych” z formatami RAW. To nie jest takie proste – prawdziwy RAW jak NEF nie poddaje obrazu żadnej interpolacji i pozwala na maksymalnie elastyczną edycję w programach graficznych. W praktyce, jeśli komuś zależy na wyciągnięciu maksimum z matrycy aparatu, zawsze powinien używać natywnego formatu RAW danego producenta, zamiast polegać na PNG, TIFF czy JPEG. Nawet najwyższej jakości TIFF nie dorówna zawartością informacyjną oryginalnemu NEF-owi czy innemu RAW-owi.

Pytanie 17

Do oczyszczenia przedniej soczewki obiektywu zabrudzonej kroplą smaru należy użyć

A. pędzelka.

B. roztworu soli kuchennej.

C. roztworu alkoholu izopropylowego.

D. sprężonego powietrza.

Roztwór alkoholu izopropylowego to tak naprawdę najbezpieczniejszy i najczęściej rekomendowany środek do czyszczenia delikatnych powierzchni optycznych, takich jak soczewki obiektywów. Optyka jest bardzo wrażliwa na zabrudzenia, zwłaszcza tłuste plamy czy smary – i tu zwykłe metody mogą bardziej zaszkodzić niż pomóc. Alkohol izopropylowy (IPA) ma tę przewagę, że doskonale rozpuszcza tłuszcze, a przy tym szybko odparowuje, nie zostawiając smug czy osadów. Z mojego doświadczenia, nawet w serwisach sprzętu fotograficznego, używa się specjalnych preparatów opartych właśnie o izopropanol, czasem z domieszkami innych substancji, ale główny składnik to zawsze IPA. Co ważne, nie oddziałuje on negatywnie na powłoki antyrefleksyjne, które pokrywają nowoczesne obiektywy – o ile oczywiście nie stosujemy zbyt dużego nacisku i korzystamy z odpowiednich miękkich ściereczek, najlepiej z mikrofibry. Warto pamiętać, żeby nie rozmazywać smaru po całej powierzchni, tylko delikatnie zebrać go przy pomocy zwilżonego roztworem alkoholu fragmentu szmatki. Tak czy siak, to jest najlepsza praktyka, nawet jeśli czasem wydaje się, że "byle co" dałoby radę – naprawdę, soczewki są drogie i wymagają takiego profesjonalnego podejścia.

Pytanie 18

Fotografia przedstawia błąd kadrowania określany jako

A. skrót perspektywy.

B. kompozycja centralna.

C. horyzont w połowie.

D. krzywy horyzont.

Krzywy horyzont to jeden z najczęściej spotykanych błędów w fotografii krajobrazowej i miejskiej. Polega na tym, że linia horyzontu – która powinna być ustawiona poziomo względem krawędzi kadru – jest przechylona w jedną ze stron. Moim zdaniem, ten błąd mocno zaburza odbiór zdjęcia, bo ludzki mózg automatycznie oczekuje, że horyzont będzie prosty, szczególnie na fotografiach morza, jeziora czy pól. Praktycznie rzecz biorąc, krzywy horyzont sprawia, że zdjęcie wydaje się nieprofesjonalne i chaotyczne, nawet jeśli samo światło czy kompozycja są ciekawe. Standardy branżowe wprost mówią: jeśli nie masz wyraźnego powodu artystycznego, żeby przechylać kadr, horyzont ma być prosty. W programach graficznych korekta tego błędu jest banalna – wystarczy narzędzie do obracania obrazu. Fajnie jest też korzystać z siatki poziomów w aparacie, bo to pomaga od razu zachować poprawną linię horyzontu. Z mojego doświadczenia, nawet drobny przechył o kilka stopni potrafi zniszczyć efekt pracy. To naprawdę jeden z tych szczegółów, które odróżniają amatora od bardziej świadomego fotografa.

Pytanie 19

Aparat cyfrowy pełnoklatkowy charakteryzuje się matrycą o wymiarach

A. 24 x 36 mm

B. 17,3 x 13 mm

C. 23,6 x 15,7 mm

D. 22,2 x 14,8 mm

Pełnoklatkowy aparat cyfrowy charakteryzuje się matrycą o wymiarach 24 x 36 mm, co odpowiada standardowi formatu 35 mm, powszechnie stosowanemu w fotografii analogowej. Ten rozmiar matrycy umożliwia uzyskanie szerszego kąta widzenia oraz lepszej głębi ostrości w porównaniu do mniejszych matryc, co jest szczególnie istotne w fotografii krajobrazowej oraz portretowej. Dzięki pełnoklatkowemu formatowi możliwe jest też lepsze odwzorowanie szczegółów oraz mniejsze szumy w warunkach słabego oświetlenia, co czyni go preferowanym wyborem wśród profesjonalnych fotografów. Przykładem zastosowania pełnoklatkowych aparatów są sesje zdjęciowe w plenerze, gdzie wymagane jest uchwycenie detali oraz kolorów. Warto również zauważyć, że obiektywy zaprojektowane do współpracy z tym formatem oferują większą wszechstronność i lepsze osiągi optyczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii.

Pytanie 20

Zjawisko obramowania na zdjęciu, które pojawia się podczas używania obiektywu szerokokątnego, wynikające z mniejszej jasności na krawędziach obrazu, to błąd

A. winietowania

B. paralaksy

C. aberracji komatycznej

D. dystorsji beczkowatej

W odpowiedziach zawartych w pytaniu pojawiły się koncepty, które nie dotyczą winietowania, a są często mylone przez osoby zajmujące się fotografią. Dystorsja beczkowata to zjawisko, które prowadzi do wypaczenia prostokątnych kształtów w kadrze w formie łuku, co jest szczególnie widoczne na brzegach zdjęcia. To deformacja obrazu, a nie spadek jasności, więc nie ma związku z omawianym tematem. Paralaksa odnosi się do różnicy w postrzeganiu obiektów z różnych kątów, co jest istotne w kontekście fotografii stereoskopowej, ale nie ma zastosowania w przypadku winietowania. Aberracja komatyczna natomiast dotyczy rozmycia obiektów punktowych w kształcie komety, co jest wynikiem nieidealnego ogniskowania światła przez soczewki. Wszystkie te zjawiska, choć są związane z jakością obrazu, dotyczą innych aspektów optyki obiektywów. Warto zrozumieć, że winietowanie dotyczy specyficznego efektu zmiany jasności, co odróżnia je od dystorsji, paralaksy czy aberracji. Kluczowym błędem jest mylenie tych terminów oraz niepełne zrozumienie zasad działania obiektywów, co prowadzi do mylnych odpowiedzi w kontekście analizy jakości obrazu. Wiedza o tych zjawiskach jest niezbędna dla każdego, kto pragnie rozwijać swoje umiejętności fotograficzne oraz doskonalić technikę w zakresie obróbki zdjęć.

Pytanie 21

Efekt chromatic aberration (aberracja chromatyczna) na zdjęciach cyfrowych objawia się jako

A. ogólne zmniejszenie ostrości całego obrazu

B. kolorowe obwódki wzdłuż kontrastowych krawędzi

C. zwiększenie ziarnistości przy wysokich wartościach ISO

D. zniekształcenie geometryczne obiektów na brzegach kadru

Podczas analizy niepoprawnych odpowiedzi warto zwrócić uwagę na kilka istotnych kwestii. Zmniejszenie ostrości całego obrazu nie jest charakterystycznym objawem aberracji chromatycznej, lecz może wynikać z innych problemów, takich jak niewłaściwe ustawienia ostrości czy nieodpowiednie warunki oświetleniowe. Ostry obraz jest kluczowy dla atrakcyjności zdjęć, więc ważne jest, aby nie mylić aberracji z innymi czynnikami wpływającymi na ostrość. Zwiększenie ziarnistości przy wysokich wartościach ISO to zjawisko związane z szumem cyfrowym, a nie aberracją chromatyczną. Ziarno to efekt działania sensora w trudnych warunkach oświetleniowych, a jego redukcja jest kwestią odpowiedniej konfiguracji aparatu i zastosowania technik postprodukcji, a nie problemu z optyką. Zniekształcenie geometryczne obiektów na brzegach kadru w rzeczywistości dotyczy aberracji sferycznej lub komatycznej, które są różnymi zjawiskami od aberracji chromatycznej, a związane są z błędami w konstrukcji obiektywu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej interpretacji jakości obrazu oraz skutecznego korzystania z technik fotograficznych. W praktyce, aby uniknąć mylenia tych zjawisk, warto zainwestować czas w naukę o optyce i jej wpływie na fotografię.

Pytanie 22

Jakie jest standardowe rozdzielczość zdjęcia przeznaczonego do publikacji w sieci?

A. 150 ppi

B. 72 ppi

C. 82 ppi

D. 300 ppi

W przypadku rozdzielczości 150 ppi, często mylnie przyjmuje się, że można jej używać do obrazów internetowych. Rozdzielczość ta jest stosunkowo wysoka i bardziej odpowiednia dla druku, gdzie detale mają kluczowe znaczenie. Wykorzystanie takiej rozdzielczości w Internecie może prowadzić do niepotrzebnego zwiększenia rozmiaru pliku, co negatywnie wpływa na czas ładowania strony. Warto zauważyć, że w dobie optymalizacji stron internetowych, nadmierna jakość obrazów może zaszkodzić, zamiast pomóc. Podobnie, odpowiedź 82 ppi również nie jest standardem w publikacjach internetowych. Choć wartości te są zbliżone do 72 ppi, to brak jest uzasadnienia dla ich stosowania, co może wprowadzać zamieszanie wśród projektantów. W kontekście rozdzielczości 300 ppi, warto podkreślić, że jest to typowa wartość dla druku, co sprawia, że nie ma zastosowania w mediach cyfrowych. Użycie tak wysokiej rozdzielczości na stronach internetowych nie tylko zwiększa czas ładowania, ale także powoduje nieefektywne wykorzystanie miejsca na serwerach. Właściwe podejście do rozdzielczości obrazów w Internecie polega na zrozumieniu, że 72 ppi to wystarczająca wartość dla wyświetlania zdjęć, co zostało potwierdzone przez badania i praktyki w zakresie web designu.

Pytanie 23

Tryb działania aparatu, w którym priorytet ma przesłona, oznaczany jest symbolem literowym

A. M

B. A/AV

C. T/TV

D. P

Tryb priorytetu przesłony, oznaczany literami A (Aperture Priority) lub AV (Aperture Value) w aparatach fotograficznych, pozwala fotografowi na bezpośrednie ustawienie wartości przesłony, co wpływa na ilość światła docierającego do matrycy oraz na głębię ostrości w kadrze. W tym trybie aparat automatycznie dobiera czas naświetlania, co jest szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy konieczne jest kontrolowanie efektów wizualnych wynikających z użycia różnorodnych przysłon. Przykładowo, przy użyciu niskiej wartości f (np. f/2.8) można uzyskać efekt bokeh, czyli rozmycie tła, co jest często wykorzystywane w portretach. Z kolei wyższa wartość f (np. f/16) zapewnia większą głębię ostrości, co jest korzystne w krajobrazach. Używanie trybu A/AV jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii, ponieważ daje fotografowi pełną kontrolę nad kreatywnym aspektem kompozycji, a jednocześnie pozwala skupić się na innych detalach kadrowania bez martwienia się o czas naświetlania.

Pytanie 24

Aby zrealizować w programie Adobe Photoshop kompozycję fotograficzną z wielu obrazów, należy zastosować

A. narzędzia do korekcji oraz grupy warstw

B. style warstw oraz tryby mieszania

C. narzędzia selekcji, kopiowania oraz maski warstw

D. filtry artystyczne i warstwy dopasowujące

Wybór innych narzędzi, jak style warstwy i tryby mieszania warstw, nie jest najodpowiedniejszy w kontekście tworzenia fotomontaży, ponieważ te funkcje głównie służą do modyfikacji wyglądu już istniejących warstw, a nie do efektywnego łączenia różnych obrazów. Style warstwy, takie jak cień, blask czy gradient, mogą być używane do nadawania warstwom efektów estetycznych, ale nie pozwalają na precyzyjne selekcjonowanie i łączenie elementów z różnych źródeł. Podobnie, tryby mieszania warstw zajmują się interakcją między warstwami, co jest przydatne do osiągania określonych efektów wizualnych, jednak nie stanowią podstawowego narzędzia do budowy fotomontażu. Z drugiej strony, filtry artystyczne i warstwy dopasowania, choć mogą wspierać proces twórczy, skupiają się głównie na edytowaniu i stylizacji jednego obrazu, a nie na łączeniu wielu elementów w jedną spójną kompozycję. Użytkownik może myśleć, że te narzędzia są wystarczające, jednak ignorując znaczenie narzędzi selekcji i maski, traci możliwość precyzyjnego kontrolowania, co zostanie połączone i jak to będzie wyglądać w końcowej wersji fotomontażu. To często prowadzi do frustracji, gdyż końcowy efekt nie odpowiada zamierzonym celom artystycznym.

Pytanie 25

Na ilustracji przeważa barwa

A. czysta.

B. zimna.

C. dopełniająca.

D. złamana.

Wybrałeś odpowiedź „czysta” i to rzeczywiście jest najbardziej trafne określenie w kontekście tej ilustracji. Barwy czyste to takie, które nie zostały zmieszane z innymi kolorami, bielą ani czernią. W praktyce oznacza to, że kolory są bardzo nasycone, wyraźne, bez domieszek i przygaszenia – dokładnie tak jak tutaj, gdzie zarówno czerwień, jak i pomarańcz na kole ratunkowym i obudowie są bardzo mocne i żywe. Projektanci często używają barw czystych w miejscach, gdzie priorytetem jest widoczność i szybka identyfikacja, np. w sprzęcie ratunkowym, znakach ostrzegawczych czy sygnalizacji, bo takie kolory od razu rzucają się w oczy. Z mojego doświadczenia wynika, że stosowanie barw czystych to nie tylko kwestia estetyki, ale głównie bezpieczeństwa – im mocniej coś kontrastuje z otoczeniem, tym szybciej można to dostrzec w sytuacji kryzysowej. Często w branży projektowej podkreśla się, by nie rozjaśniać i nie przygaszać takich kolorów właśnie w takich zastosowaniach. Takie rozwiązanie jest zgodne z normami dotyczącymi bezpieczeństwa na akwenach, gdzie ważna jest natychmiastowa rozpoznawalność sprzętu ratowniczego.

Pytanie 26

Fotografia przedstawia rodzaj kompozycji

A. linia horyzontu.

B. przekątna.

C. obramowanie.

D. symetria.

Obramowanie to naprawdę ważny element w fotografii. Dzięki niemu możemy pięknie umieścić główny temat w otoczeniu. W tej konkretnej fotografii widzimy łukowate przejście, które działa jak naturalna rama – świetnie podkreśla to, co dzieje się dookoła. Tego typu technika potrafi dodać głębi zdjęciu i zwrócić uwagę na kluczowe detale w kompozycji. W praktyce obramowanie można wdrożyć na różne sposoby, jak na przykład przez drzewa, okna czy jakieś architektoniczne elementy. To wszystko nie tylko ładnie wygląda, ale też dodaje kontekstu i opowieści do zdjęcia. W branży fotograficznej eksperci często polecają stosowanie obramowania, żeby urozmaicić obraz i zwiększyć jego dynamikę. Dobrze przemyślane obramowanie nie tylko przyciąga wzrok, ale też kieruje go w stronę głównego tematu, co jest naprawdę istotne w narracji wizualnej.

Pytanie 27

Drukując album fotograficzny najlepiej wybrać

A. papier offsetowy o gramaturze 120-170 g/m²

B. papier ryżowy o gramaturze 180-220 g/m²

C. papier bezkwasowy o gramaturze 250-300 g/m²

D. papier kredowy o gramaturze 80-100 g/m²

Wybór papieru do druku albumów fotograficznych jest istotny, a błędne odpowiedzi mogą wynikać z niepełnego zrozumienia właściwości materiałów. Papier kredowy o gramaturze 80-100 g/m², mimo że jest popularny w druku ulotek czy katalogów, nie nadaje się do albumów fotograficznych. Jest zbyt cienki, co sprawia, że zdjęcia mogą się łatwo uszkodzić, a ich jakość będzie gorsza. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że niższa gramatura to oszczędność, ale w rzeczywistości grozi to szybkim zniszczeniem albumu. Podobnie papier offsetowy o gramaturze 120-170 g/m², choć lepszy od kredowego, nie zapewnia wystarczającej wytrzymałości, a jego struktura nie sprzyja reprodukcji intensywnych kolorów. Użytkownicy mogą mylnie przyjąć, że papier ryżowy o gramaturze 180-220 g/m², znany ze swojej elastyczności i lekkości, sprawdzi się w albumach, jednakże może nie być wystarczająco odporny na działanie światła i wilgoci, co prowadzi do szybszego blaknięcia zdjęć. Kluczowe w wyborze materiału jest zrozumienie, że albumy fotograficzne powinny być solidne, trwałe i estetyczne, co osiąga się jedynie poprzez zastosowanie odpowiednich standardów jakościowych. Właściwy dobór papieru ma kluczowe znaczenie dla zachowania wspomnień na długie lata, dlatego warto kierować się nie tylko ceną, ale przede wszystkim jakością i trwałością materiałów.

Pytanie 28

Urządzenie do druku, które pozwala na uzyskanie wydruków bez rastrowania poprzez odparowanie barwników z trójkolorowej taśmy foliowej, to drukarka

A. atramentowa

B. igłowa

C. laserowa

D. sublimacyjna

Laserowa, igłowa oraz atramentowa to technologie druku, które różnią się zasadniczo od sublimacyjnej. Drukarki laserowe działają na zasadzie wykorzystania promieniowania laserowego do tworzenia obrazu na bębnie fotorezystywnym, co następnie przenosi toner na papier. Ta metoda jest idealna do produkcji dokumentów o dużych nakładach, jednak nie pozwala na uzyskanie tak intensywnych kolorów ani bezrastrowych wydruków, jak ma to miejsce w druku sublimacyjnym. Z drugiej strony, drukarki igłowe wykorzystują mechanizm młoteczków uderzających w taśmę barwiącą, co powoduje, że wydruki mają charakterystyczną fakturę oraz są mniej precyzyjne, szczególnie przy odwzorowywaniu skomplikowanych kolorów. Drukarki atramentowe, chociaż potrafią produkować wysokiej jakości wydruki, działają na zasadzie nanoszenia kropel atramentu na papier. W tym przypadku również może wystąpić problem z rastrowaniem, co ogranicza możliwości uzyskiwania płynnych przejść kolorystycznych, które są typowe dla technologii sublimacyjnej. Często mylnie sądzimy, że różne metody druku są zamiennikami dla siebie, jednak każda z nich ma swoje specyficzne zastosowania oraz ograniczenia. Zrozumienie tych różnic pozwala na lepsze dobieranie sprzętu do potrzeb użytkownika oraz na optymalizację procesów produkcyjnych zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 29

Aby zredukować niebieską dominację, która często pojawia się podczas robienia zdjęć na wysokości, warto użyć filtru

A. ND

B. UV

C. polaryzacyjnego

D. pomarańczowego

Zastosowanie filtra pomarańczowego w kontekście redukcji niebieskiej dominanty na dużych wysokościach jest mylące. Filtr pomarańczowy wzmacnia ciepłe odcienie i redukuje zimne barwy, jednak jego działanie nie jest wystarczające do skompensowania wpływu promieniowania ultrafioletowego, które na ogół przyczynia się do niebieskiej dominacji w zdjęciach. Ponadto, to podejście może prowadzić do nadmiernego ocieplenia kolorystyki zdjęć, co w efekcie zniekształca rzeczywisty wygląd scenerii, szczególnie w przypadkach, gdy obiektywu nie dotyczy problem niebieskiej dominanty. Filtr ND (neutral density) ma na celu redukcję ilości światła docierającego do matrycy, co jest przydatne w fotografii długoczasowej, ale nie ma wpływu na kolorystykę zdjęcia ani na redukcję niebieskiej dominacji. W kontekście zastosowań fotograficznych na dużych wysokościach, filtr polaryzacyjny również nie jest odpowiedni, gdyż jego główną funkcją jest redukcja odblasków oraz zwiększenie kontrastu nieba, a nie kompensacja promieniowania UV. Użytkownicy powinni być świadomi, że wybór odpowiedniego filtra musi być uzależniony od konkretnych warunków oświetleniowych oraz celu fotografii, aby uniknąć błędów, które mogą prowadzić do nieodpowiednich efektów wizualnych.

Pytanie 30

Kiedy fotografia podlega ochronie prawnej w zakresie praw autorskich?

A. jest oryginalna i ukazuje indywidualną twórczość autora

B. jest duplikowana i rozpowszechniana w nieograniczony sposób

C. jest traktowana jako zwykła informacja prasowa

D. stanowi formę przekazu bez wyraźnych cech osobistych

Fotografia jest przedmiotem prawa autorskiego, gdy wykazuje oryginalność oraz indywidualny charakter, co oznacza, że powinna być wynikiem kreatywnego procesu twórcy. Oryginalność w kontekście prawa autorskiego odnosi się do unikalności pracy, co oznacza, że zdjęcie nie może być jedynie kserokopią lub reprodukcją istniejącego dzieła. Przykładem mogą być zdjęcia artystyczne, które przejawiają osobisty styl fotografa, czy też dokumentacje unikalnych wydarzeń. Zgodnie z międzynarodowymi standardami ochrony praw autorskich, jak konwencja berneńska, kreatywne podejście do tematu, kompozycja oraz techniki fotograficzne wpływają na uznanie danego dzieła za chronione prawem autorskim. W praktyce oznacza to, że jeśli autor wytrwale pracuje nad swoimi zdjęciami, wprowadza unikalne elementy i techniki, to jego prace mogą być objęte ochroną prawną. Warto pamiętać, że każdy, kto planuje publikację lub sprzedaż swoich zdjęć, powinien być świadomy przysługujących mu praw oraz możliwości ich egzekwowania.

Pytanie 31

Co oznacza pojęcie 'bracketing' w fotografii?

A. Zmniejszanie szumów na zdjęciach

B. Łączenie kilku zdjęć w jedno panoramowe

C. Zastosowanie filtrów polaryzacyjnych

D. Wykonywanie serii zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji

Pojęcie 'bracketing' w fotografii odnosi się do techniki wykonywania serii zdjęć tego samego obiektu z różnymi ustawieniami ekspozycji. Jest to praktyka szeroko stosowana, zwłaszcza w sytuacjach, gdy światło jest trudne do opanowania lub warunki są zmienne. Fotograf wykonuje kilka zdjęć z różnymi wartościami przysłony, czasu naświetlania lub ISO, aby później wybrać najlepszą wersję lub połączyć je w jedno zdjęcie HDR (High Dynamic Range). Dzięki temu można uzyskać zdjęcia o większym zakresie tonalnym, co jest szczególnie przydatne w scenach o dużym kontraście, takich jak krajobrazy z jasnym niebem i ciemnym ziemią. Bracketing jest także użyteczny w fotografii architektury i wnętrz, gdzie różnice w oświetleniu mogą być znaczące. Technika ta jest wspierana przez wiele nowoczesnych aparatów, które oferują funkcję automatycznego bracketingu, ułatwiając pracę fotografa. Dzięki bracketingowi nie musimy się martwić, że przegapimy idealne ustawienia ekspozycji.

Pytanie 32

Aby przekształcić obrazy analogowe na format cyfrowy, należy zastosować

A. monopodu

B. kopiarki

C. rzutnika

D. skanera

Skaner to urządzenie służące do przetwarzania obrazów analogowych na postać cyfrową, co jest kluczowe w procesie digitalizacji. Działa na zasadzie skanowania obrazu, rejestrując każdy jego szczegół w postaci danych cyfrowych. Skanery są stosowane w wielu dziedzinach, takich jak archiwizacja dokumentów, fotografia cyfrowa oraz przetwarzanie obrazów w medycynie. W standardowych praktykach skanowania, urządzenia te charakteryzują się różnymi rozdzielczościami, co umożliwia uzyskanie wysokiej jakości cyfrowego obrazu. Na przykład, profesjonalne skanery do zdjęć mogą osiągać rozdzielczości sięgające 4800 dpi, co pozwala na zachowanie detali w dużych formatach. Dzięki zastosowaniu skanera, uzyskujemy pliki, które można łatwo edytować, przechowywać i udostępniać w formie cyfrowej, co jest zgodne z obecnymi standardami w zakresie zarządzania danymi i archiwizacją.

Pytanie 33

Zniszczenie powłoki antyrefleksyjnej na soczewce obiektywu było wynikiem zastosowania podczas konserwacji

A. gospodarczego środka do czyszczenia.

B. optycznego środka do czyszczenia.

C. pędzelka.

D. gruszki.

To jest właśnie ten moment, kiedy praktyka spotyka się z teorią. Gospodarcze środki do czyszczenia, czyli na przykład różne płyny do mycia szyb czy uniwersalne detergenty kuchenne, naprawdę potrafią narobić szkód podczas czyszczenia obiektywów. Chodzi o to, że one często zawierają silne związki chemiczne (na przykład amoniak, alkohol izopropylowy w nieodpowiednich stężeniach albo inne agresywne rozpuszczalniki), które bez problemu rozpuszczą, zerwą lub uszkodzą delikatne powłoki nakładane na soczewki. W branży foto i optycznej zawsze zaleca się stosowanie dedykowanych środków czyszczących, które są neutralne chemicznie i przeznaczone typowo do soczewek z powłoką antyrefleksyjną. Szczerze mówiąc, nawet lekki kontakt soczewki z nieprzeznaczonym do tego środkiem gospodarczym może zostawić trwałe plamy, przebarwienia albo mikrouszkodzenia, które później wpływają na jakość zdjęć – pojawiają się np. odblaski, spadek kontrastu, nieprzyjemny efekt mgiełki. W praktyce, na szkoleniach i warsztatach zawsze mówi się: „Nie sięgaj po domowe środki! To nie lustro w łazience.” Używanie specjalistycznych preparatów i miękkich ściereczek z mikrofibry pozwala utrzymać optykę w idealnym stanie przez długie lata. Warto też pamiętać, że naprawa uszkodzonej powłoki jest kosztowna i często nieopłacalna. Lepiej zapobiegać niż leczyć – to podstawowa zasada w pracy z każdym sprzętem optycznym.

Pytanie 34

Na którym etapie chemicznej obróbki barwnych materiałów fotograficznych tworzone są barwniki?

A. Kondycjonowania

B. Zadymiania

C. Wywoływania

D. Utrwalania

W etapie wywoływania barwnych materiałów fotograficznych następuje kluczowy proces przekształcania związków chemicznych zawartych w emulsjach światłoczułych w barwniki. W wyniku działania chemikaliów wywołujących, takich jak developer, związek, który uległ reakcji na skutek naświetlenia, przekształca się w postać barwnika. Proces ten jest niezbędny do uzyskania finalnego obrazu, gdyż odpowiednie barwniki nadają zdjęciom pożądane kolory. Zastosowanie sprawdzonych technik wywoływania zgodnie z branżowymi standardami, takimi jak ISO 18901, pozwala na uzyskanie powtarzalnych efektów o wysokiej jakości. Z praktycznego punktu widzenia, właściwe dobranie parametrów procesu wywoływania, takich jak temperatura, czas oraz stężenie chemikaliów, ma bezpośredni wpływ na intensywność oraz wierność kolorów uzyskanych na zdjęciach. Przykładem stosowania tej wiedzy w praktyce jest technika C41, która jest standardem dla kolorowej negatywowej fotografii.

Pytanie 35

Na zdjęciu uzyskano efekt

A. kserokopii.

B. posteryzacji.

C. luksografii.

D. solaryzacji.

Zdecydowanie, wybór innych opcji jak luksografia, posteryzacja czy kserokopia mógł wynikać z małego zrozumienia tych efektów wizualnych. Luksografia to technika, która rejestruje ślady światła, ale nie daje efektu inwersji jak solaryzacja, tylko uchwyca subtelne detale. Z kolei posteryzacja upraszcza obrazy przez redukcję tonów kolorów, a gdy mowa o kserokopii, to ona w ogóle nie ma związku z efektem artystycznym, bo to głównie kopiowanie dokumentów. Zrozumienie tych różnic jest mega ważne, jeśli chcesz dobrze posługiwać się fotografią artystyczną. W praktyce wielu z nas dąży do unikalnych efektów i znajomość podstawowych technik na pewno w tym pomoże, dlatego warto się nad tym zastanowić przy wyborze konkretnego efektu.

Pytanie 36

Jakiego koloru tło powinno być użyte przy robieniu zdjęcia do dowodu osobistego lub paszportu?

A. Białego

B. Beżowego

C. Szarego

D. Czarnego

Białe tło jest standardowym kolorem stosowanym w fotografii dokumentowej, w tym zdjęciach do dowodów tożsamości i paszportów. Tego rodzaju tło jest wymagane, ponieważ minimalizuje cienie oraz odbicia, co pozwala na dokładne odwzorowanie rysów twarzy. Wiele krajów, w tym Polska, wymaga zdjęć z białym tłem, co jest zgodne z międzynarodowymi normami, takimi jak te ustalone przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO). Oprócz białego tła, istotne jest, aby osoba na zdjęciu miała neutralną ekspresję twarzy, a także unikała ubrań czy akcesoriów, które mogą zlewać się z tłem. Zastosowanie białego tła sprzyja także lepszemu odwzorowaniu naturalnych kolorów skóry, co jest kluczowe dla identyfikacji. W praktyce, fotografujące osoby powinny zawsze upewnić się, że tło jest jednolite, czyste i dobrze oświetlone, aby zdjęcie spełniało wymagania formalne.

Pytanie 37

Podczas zdjęć w studio w celu równomiernego, upiększającego oświetlenia twarzy modelki należy zastosować

A. stożkowy tubus.

B. softbox i blendy.

C. soczewkę Fresnela.

D. wrota.

Softboxy i blendy to absolutna podstawa przy portretach studyjnych, właśnie dlatego są tak chętnie wykorzystywane przez profesjonalistów – nie tylko zresztą w fotografii beauty, ale też w modzie czy reklamie. Odpowiednio duży softbox rozprasza światło, przez co cienie stają się miękkie i niemal niewidoczne, a rysy twarzy modelki wyglądają naturalnie i korzystnie. To światło jest bardzo „łaskawe”, wygładza drobne niedoskonałości skóry i sprawia, że zdjęcia są wręcz upiększające. Blenda zaś odbija światło w wybrane miejsca, eliminując dodatkowe cienie – na przykład pod oczami albo w okolicach szyi i żuchwy. Moim zdaniem trudno wyobrazić sobie sesję beauty bez tych narzędzi, bo dają naprawdę dużą kontrolę nad oświetleniem. W praktyce, stosując softbox jako główne źródło światła oraz blendę od dołu, uzyskasz efekt tzw. beauty light – to standard branżowy. Warto pamiętać, że światło miękkie jest znacznie bardziej pożądane w portrecie niż ostre, które podkreśla zmarszczki czy niedoskonałości. Oczywiście wszystko zależy od zamierzonego efektu, ale przy klasycznej fotografii upiększającej ta konfiguracja to strzał w dziesiątkę.

Pytanie 38

Fotograf, który do wykonania zdjęć krajobrazowych wyposażył się w aparat fotograficzny, obiektyw i statyw oraz ustawił liczbę przysłony: f/1.2, czułość matrycy: ISO 1400 i czas ekspozycji: 30 sekund, najprawdopodobniej zamierza wykonać zdjęcia przy świetle zastanym

A. wczesnym rankiem.

B. nocą.

C. w południe.

D. po południu.

W tej sytuacji łatwo się pomylić, bo można założyć, że krajobraz można fotografować o dowolnej porze, stosując różne ustawienia aparatu. Jednak parametry typu f/1.2, ISO 1400 i czas 30 sekund niemal jednoznacznie wskazują na ekstremalne braki światła, których nie spotyka się ani w południe, ani po południu, ani nawet o świcie. W dzień, szczególnie w południe, światła jest tak dużo, że przy takich ustawieniach zdjęcie byłoby całkowicie prześwietlone, wręcz białe – czas ekspozycji wtedy powinien być bardzo krótki, a ISO możliwie najniższe, żeby nie psuć jakości zdjęcia. Po południu, gdy słońce jest niżej, również mamy wystarczająco dużo światła do fotografowania przy standardowych parametrach, np. przysłonie f/8 czy ISO 100-400, więc podnoszenie ISO do 1400 i wydłużanie naświetlania do 30 sekund nie znajduje uzasadnienia. Wczesny ranek bywa ciemniejszy, ale nadal – przydadzą się jasne obiektywy, jednak tak wysoki czas naświetlania to domena zdjęć nocnych albo z bardzo szczególnym efektem artystycznym (np. zamierzone rozmycie ruchu). Typowy błąd wynika z myślenia, że dłuższy czas naświetlania poprawia zdjęcie w każdych warunkach – to nieprawda, bo w dzień mocno prześwietli zdjęcie, a wysoka czułość ISO w dzień totalnie pogarsza jakość przez ziarnistość. W praktyce profesjonalnej te ustawienia rezerwuje się wyłącznie dla scen o bardzo niskim natężeniu światła, czyli właśnie zdjęć nocnych. Warto zapamiętać, że zestaw f/1.2, ISO 1400 i 30 sekund to połączenie wykorzystywane przez krajobrazowych fotografów nocnych, a nie w trakcie dnia czy nawet o świcie.

Pytanie 39

Aby umieścić zdjęcie uczestników wycieczki na stronie www, konieczna jest zgoda

A. uczestników

B. przewodnika

C. ubezpieczyciela

D. organizatora

Opublikowanie zdjęcia uczestników wycieczki na stronie internetowej wymaga uzyskania zgody od samych uczestników. W kontekście ochrony danych osobowych, zgodnie z RODO (Rozporządzenie o Ochronie Danych Osobowych), każdy ma prawo do kontroli swoich danych osobowych, w tym zdjęć. Zgoda musi być dobrowolna, świadoma i jednoznaczna. W praktyce oznacza to, że organizatorzy wycieczek powinni informować uczestników o celach publikacji zdjęć oraz o tym, jak będą one wykorzystywane. Warto również przygotować formularze zgody, które uczestnicy mogą podpisać przed wycieczką. Przykładem dobrych praktyk może być umieszczenie informacji o publikacji zdjęć w regulaminie wycieczki lub w umowie, co pozwoli uniknąć nieporozumień i potencjalnych problemów prawnych. Ponadto, warto pamiętać o tym, że w przypadku niepełnoletnich uczestników, zgoda rodziców lub opiekunów prawnych jest również wymagana. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla przestrzegania standardów etycznych i prawnych w pracy z danymi osobowymi.

Pytanie 40

Na fotografii rozmyta sylwetka jadącego rowerzysty na ostro odwzorowanym tle wskazuje, że podczas rejestracji w aparacie ustawiono

A. migawkę na czas 1/30 sekundy, przysłonę na wartość f/1,4.

B. migawkę na czas 1/250 sekundy, przysłonę na wartość f/11.

C. migawkę na czas 1/250 sekundy, przysłonę na wartość f/8.

D. migawkę na czas 1/30 sekundy, przysłonę na wartość f/16.

Wiele osób myśli, że wystarczy szybka migawka, żeby uzyskać ciekawe efekty na zdjęciu z ruchem, ale to nie do końca tak działa. Ustawienie migawki na 1/250 sekundy (niezależnie od wartości przysłony, czy to f/8, czy f/11) prowadzi raczej do zamrożenia ruchu – rowerzysta będzie ostry, a nie rozmyty. Z mojego doświadczenia wynika, że taki czas naświetlania stosuje się najczęściej w fotografii sportowej wtedy, gdy zależy nam właśnie na zatrzymaniu ruchu, bez rozmycia. To jest dobra praktyka, gdy chcemy, żeby wszystko było ostre, ale nie pasuje do efektu opisanego w pytaniu. Jeśli chodzi o przysłonę f/1.4, to ona daje bardzo małą głębię ostrości, przez co tło również byłoby rozmyte – efekt zupełnie inny niż ten, o który tu chodzi. Oczywiście, przy bardzo jasnej przysłonie można skrócić czas naświetlania, ale wtedy zdjęcie traci na głębi i cała scena robi się płaska. Typowym błędem jest zakładanie, że wystarczy tylko przestawić przysłonę na bardzo jasną, żeby wszystko dobrze wyglądało – niestety, praktyka pokazuje, że trzeba równoważyć parametry, uwzględniać zamierzony efekt wizualny i warunki oświetleniowe. Niektórzy sądzą też, że zawsze należy używać krótkich czasów migawki w ruchu, żeby uniknąć poruszenia. To jest prawda tylko wtedy, gdy nie chcemy go w ogóle pokazać. W fotografii kreatywnej i reporterskiej (i w sumie na co dzień), zdecydowanie częściej korzysta się z długiego czasu, żeby podkreślić ruch – wtedy zdjęcia przyciągają uwagę, są pełne energii. Warto eksperymentować i nie ograniczać się do jednego podejścia. Każde ustawienie ma swoje zastosowanie, ale zbyt szybka migawka i zbyt otwarta przysłona zupełnie nie pasują do sytuacji, gdzie chodzi o wyraźne tło i rozmytego rowerzystę. To trochę takie myślenie szablonowe, a fotografia wymaga jednak trochę więcej kombinowania, no i odwagi w eksperymentowaniu z ustawieniami.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej