Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 7 grudnia 2025 09:43
Data zakończenia: 7 grudnia 2025 10:05

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Podczas użycia oświetlenia punktowego za obiektem przeprowadzanym zdjęciem tworzy się

A. wąski zakres półcienia

B. delikatny, miękki cień

C. szeroki zakres półcienia

D. mocny, ostry cień

Jak wybierasz odpowiedzi, które mówią o szerokim półcieniu albo miękkich cieniach, to pokazujesz, że jeszcze nie do końca łapiesz, jak działa światło przy oświetleniu punktowym. Szeroki półcień często pojawia się przy rozpraszającym świetle, jak softbox, który rozprasza promienie na dużej powierzchni – wtedy przejście między światłem a cieniem jest łagodniejsze. A słaby, miękki cień tworzy się z dyfuzorów, które sprawiają, że cienie stają się subtelne. To fajne w portretach, bo daje naturalny efekt, ale tu nie pasuje do światła punktowego. Częstym błędem jest mylenie źródła światła z jego właściwościami – światło punktowe nie rozprasza, więc cienie są zawsze wyraźne. Wąski półcień można zobaczyć w niektórych ustawieniach, ale nie jest typowy dla punktowego. Zrozumienie tych różnic pomoże ci lepiej korzystać z technik oświetleniowych w zdjęciach.

Pytanie 2

Aby skopiować obraz kolorowy techniką subtraktywną, należy użyć powiększalnika z głowicą

A. z oświetleniem punktowym

B. filtracyjną

C. aktyniczną

D. kondensorową

Jak wybierzesz zły typ powiększalnika, to mogą wyniknąć spore problemy z kolorowymi reprodukcjami. Na przykład, powiększalnik światła punktowego, który nie rozprasza światła, może naświetlać papier nierównomiernie. A to z pewnością wpłynie na jakość odbitek. Podobnie, powiększalnik aktyniczny jest przeznaczony głównie do czarno-białych zdjęć, więc w technice subtraktywnej nie zagra. Jego konstrukcja i źródło światła do końca nie wspierają odejmowania kolorów. Z drugiej strony, powiększalnik kondensorowy nadaje się do czarno-białych odbitek, ale nie jest najlepszym wyborem do kolorów, bo nie ma takiej elastyczności w korekcji kolorów jak głowica filtracyjna. Często błędnie myśli się, że powiększalniki można stosować zamiennie, ale to jest daleko od prawdziwych zasad w fotografii. W kontekście druku fotograficznego kluczowe jest rozumienie, jak różne źródła światła wpływają na naświetlanie i jakie cechy powinien mieć sprzęt, żeby dobrze odwzorować kolory.

Pytanie 3

Największe zniekształcenie w obrazie portretowym (przy założonej stałej odległości od obiektu) można osiągnąć, używając

A. teleobiektywu

B. obiektywu szerokokątnego

C. obiektywu standardowego

D. obiektywu długoogniskowego

Obiektyw szerokokątny to rodzaj obiektywu, który charakteryzuje się dużym kątem widzenia oraz krótką ogniskową. Przy fotografii portretowej, gdy osoba znajduje się blisko obiektywu, zastosowanie obiektywu szerokokątnego może prowadzić do zniekształcenia proporcji twarzy i ciała, co jest często niepożądane w tradycyjnych portretach. W praktyce zniekształcenia te objawiają się powiększeniem elementów znajdujących się najbliżej obiektywu, takich jak nos czy podbródek, podczas gdy odleglejsze części, jak uszy, mogą wydawać się mniejsze. To zjawisko jest szczególnie widoczne, gdy obiektyw ma ogniskową poniżej 35 mm. Użycie obiektywu szerokokątnego w portretach może być jednak ciekawym narzędziem artystycznym, kiedy celem jest uzyskanie efektu dramatycznego lub ekspresyjnego. Ważne jest, aby wiedzieć, jak umiejętnie stosować ten typ obiektywu, by osiągnąć zamierzony efekt wizualny, ale w standardowej fotografii portretowej, gdzie proporcje są kluczowe, obiektyw standardowy lub teleobiektyw często będzie lepszym wyborem.

Pytanie 4

W aparatach fotograficznych oznaczenie "A (Av)" odnosi się do

A. trybu ręcznego

B. automatyki z wyborem przysłony

C. automatyki sterowanej programowo

D. automatyki z wyborem czasu

Symbol 'A (Av)' w aparatach cyfrowych odnosi się do trybu automatyki z preselekcją przysłony, co oznacza, że fotograf może samodzielnie ustawić wartość przysłony, a aparat automatycznie dobierze odpowiedni czas naświetlania, aby uzyskać prawidłową ekspozycję. Ten tryb jest szczególnie przydatny w sytuacjach, gdy ważne jest kontrolowanie głębi ostrości, na przykład w portretach, gdzie większa przysłona (niższa liczba f) pozwala na uzyskanie rozmytego tła, co podkreśla temat zdjęcia. W ten sposób fotograf ma możliwość wpływania na estetykę obrazu, a jednocześnie nie musi martwić się o odpowiednie dobranie czasu naświetlania, co jest szczególnie pomocne w dynamicznych warunkach. W praktyce, korzystanie z tego trybu jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii, ponieważ pozwala na większą kreatywność i kontrolę nad finalnym efektem. Zrozumienie działania tego trybu oraz umiejętne korzystanie z niego to klucz do uzyskania wysokiej jakości zdjęć, a także do rozwijania umiejętności fotografii.

Pytanie 5

Przy wykonywaniu zdjęcia plenerowego ustalono parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s, przysłona f/11. Określ parametry ekspozycji, które należy zastosować po założeniu na obiektyw filtra o współczynniku krotności 2?

A. 1/125 s, f/8

B. 1/60 s, f/16

C. 1/125 s, f/4

D. 1/60 s, f/8

Wiele nieporozumień w tym pytaniu wynika z niezrozumienia, jak działają filtry o określonej krotności i jak powinno się je kompensować w ustawieniach ekspozycji. Założenie filtra o krotności 2, czyli tzw. ND2, sprawia, że do matrycy dociera tylko połowa światła – czyli jeden stopień przysłony mniej. Powszechnym błędem jest próba kompensacji tej straty przez jednoczesną zmianę zarówno czasu naświetlania, jak i przysłony, co prowadzi do zbyt dużej korekty lub zaburza zamierzony efekt fotograficzny. Przykładowo, wydłużenie czasu z 1/125 s na 1/60 s razem z otwarciem przysłony do f/8 to dwie korekty, każda o jeden stopień – razem dają dwa stopnie kompensacji, co oznacza prześwietlenie zdjęcia. Z kolei zmiana tylko czasu naświetlania z 1/125 s na 1/60 s bez zmiany przysłony również kompensuje stratę światła, ale wpływa na ewentualne poruszenie zdjęcia, co może być niepożądane w plenerze, szczególnie przy dynamicznych scenach. Opcja przysłony f/4 przy niezmienionym czasie zdecydowanie przesadza z kompensacją i prowadzi do prześwietlenia: f/4 względem f/11 to aż trzy pełne stopnie różnicy. Takie błędy są dość powszechne, szczególnie na początku przygody z fotografią, bo łatwo pomylić stopnie przysłony i czasów. Z mojego punktu widzenia warto na spokojnie przećwiczyć kompensacje w praktyce, żeby nie gubić się w zawiłościach ustawień. Kluczem jest: przy NDx2 zmieniamy tylko o jeden stopień i tylko jedną z wartości – czas lub przysłonę, a nie obie na raz. Takie podejście jest nie tylko logiczne, ale i zgodne z dobrymi praktykami pracy w plenerze.

Pytanie 6

Na czym polega wywoływanie forsowne?

A. nieustannym mieszaniu reagentów

B. wywoływaniu w niższej temperaturze

C. skróconym czasie wywołania

D. wydłużonym czasie wywołania

Ciągłe mieszanie odczynników, przedłużony czas wywoływania oraz wywoływanie w obniżonej temperaturze to metody, które nie są zgodne z definicją wywoływania forsownego. Ciągłe mieszanie odczynników może prowadzić do zwiększenia reaktywności chemicznej, co nie jest celem wywoływania forsownego. Wywoływanie wymaga stabilnych warunków, aby uzyskać powtarzalne wyniki. Jeśli chodzi o przedłużony czas wywoływania, to nie jest to metoda forsowna, a raczej standardowy czas, który może być stosowany w różnych procesach chemicznych. Z kolei wywoływanie w obniżonej temperaturze prowadzi do spowolnienia reakcji chemicznych, co może skutkować niedostatecznym rozwojem obrazu. Takie podejście jest sprzeczne z ideą uzyskiwania wyraźnych i kontrastowych efektów, które są oczekiwane w procesie wywoływania forsownego. Typowym błędem jest mylenie różnych technik wywoływania, co prowadzi do nieporozumień w zakresie ich zastosowania, efektywności i wpływu na jakość uzyskiwanych wyników. Aby unikać takich nieścisłości, warto zaznajomić się z literaturą branżową oraz dobrą praktyką, która jasno definiuje zasady wywoływania chemicznego.

Pytanie 7

Aby uzyskać wydruk o wymiarach 10 x 15 cm z rozdzielczością 300 DPI, zdjęcie o rozmiarze 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością wynoszącą

A. 300 ppi

B. 75 ppi

C. 150 ppi

D. 600 ppi

Wybór 75 ppi to chyba nie najlepszy pomysł, bo ta rozdzielczość naprawdę nie wystarcza na dobry wydruk. Jak masz poniżej 150 ppi, to często wychodzi rozmycie i widać, że nie ma ostrości, zwłaszcza jak drukujesz coś większego. Na przykład, jak skanujesz zdjęcie 20 x 30 cm na 75 ppi, to dostajesz tylko 600 x 900 pikseli, a to na pewno za mało na wyraźny wydruk 10 x 15 cm przy 300 DPI. Z drugiej strony, 300 ppi i 600 ppi to za dużo na to zadanie. Skany w 300 ppi mają za dużo szczegółów, które potem i tak nie będą widoczne w druku, a do tego plik jest większy, a czas przetwarzania dłuższy. Po prostu, żeby mieć fajną jakość druku, musisz dostosować rozdzielczość skanowania do wymagań projektu i formatu. Dobrze zrozumieć, jak działają DPI i ppi, to klucz do sukcesu, bo błędy w tych wartościach mogą narobić bałaganu w obróbce obrazów.

Pytanie 8

Który z elementów aparatu fotograficznego pozwala na odsłonięcie, a następnie ponowne zasłonięcie materiału światłoczułego lub przetwornika optoelektronicznego w celu uzyskania odpowiedniej ekspozycji?

A. Przesłona

B. Migawka

C. Matówka

D. Samowyzwalacz

Migawka jest kluczowym elementem aparatu fotograficznego, który odpowiada za kontrolowanie czasu, przez jaki materiał światłoczuły lub przetwornik optoelektroniczny jest wystawiony na działanie światła. Jej główną funkcją jest odsłanianie i zasłanianie matrycy podczas wykonywania zdjęcia, co bezpośrednio wpływa na ekspozycję obrazu. Dzięki regulacji czasu otwarcia migawki, fotograf może decydować o tym, jak dużo światła dostanie się do aparatu. Przykładowo, w jasnych warunkach oświetleniowych zaleca się użycie krótszych czasów otwarcia migawki, aby uniknąć prześwietlenia zdjęcia. W praktyce, migawki mogą mieć różne mechanizmy działania, takie jak migawki centralne, które otwierają się jednocześnie w całej klatce, oraz migawki szczelinowe, które przesuwają się przez matrycę. Wiedza na temat funkcji migawki jest niezbędna dla każdego fotografa, aby skutecznie kontrolować ekspozycję oraz uzyskać zamierzony efekt artystyczny w swoich zdjęciach.

Pytanie 9

Najlepiej do zdjęć makro zastosować lampę

A. pierścieniową

B. zewnętrzną dedykowaną

C. wbudowaną

D. błyskową studyjną

Lampa pierścieniowa to jedno z najlepszych rozwiązań do fotografii makro, ponieważ zapewnia równomierne oświetlenie obiektu, eliminując cienie i refleksy. Jej konstrukcja pozwala na zachowanie odpowiedniej odległości od obiektu, co jest kluczowe w przypadku zdjęć makro, gdzie detale są niezwykle ważne. Pierścieniowe lampy LED mogą być regulowane pod względem intensywności i barwy światła, co pozwala na dostosowanie oświetlenia do różnych warunków i tematów. Dodatkowo, wykorzystanie lampy pierścieniowej w połączeniu z obiektywami makro pozwala na uzyskanie wyraźnych i szczegółowych zdjęć, co jest zgodne z dobrą praktyką w tej dziedzinie. Warto również zauważyć, że takie oświetlenie może być stosowane do różnych tematów, od fotografii przyrodniczej po produktową, co czyni je niezwykle uniwersalnym narzędziem w aparacie fotograficznym.

Pytanie 10

Zdjęcie wykonano przy oświetleniu

A. bocznym rozproszonym.

B. pod słońce rozproszonym.

C. pod słońce skierowanym.

D. bocznym skierowanym.

Odpowiedzi sugerujące, że to boczne rozproszone lub boczne skierowane światło są nietrafione, ponieważ nie związane są z tym, co widać na zdjęciu. Oświetlenie boczne rozproszone wypada przy chmurach, co daje miękkie światło bez wyraźnych cieni, a to nie pasuje do tej sytuacji. Podobnie, boczne skierowane by sugerowało, że światło pada z boku, a nie ma tu wyraźnego źródła. Te błędy mogą wynikać z niepoprawnego odczytania tego, co się dzieje ze światłem, które w tym przypadku jest bardzo oczywiste. Trzeba pamiętać, że umiejętność rozpoznawania oświetlenia jest kluczowa w fotografii, bo złe założenia mogą prowadzić do nieprawidłowych ustawień aparatu i kiepskich zdjęć. Warto zatem ćwiczyć ocenę warunków oświetleniowych, żeby podejmować lepsze decyzje przy robieniu zdjęć.

Pytanie 11

Pliki zapisane w formatach przeznaczonych do grafiki rastrowej zawierają dane obrazowe w postaci informacji o

A. krążkach rozproszenia

B. krzywych matematycznych

C. pikselach

D. liniaturach

Odpowiedź 'pikselach' jest poprawna, ponieważ pliki w formatach przeznaczonych do grafiki rastrowej, takich jak JPEG, PNG czy BMP, przechowują obrazy w postaci siatki pikseli. Każdy piksel jest najmniejszą jednostką obrazu, która posiada określony kolor i jasność, a ich suma tworzy widoczny obraz. Grafika rastrowa jest szczególnie popularna w zastosowaniach, gdzie istotna jest szczegółowość i bogactwo kolorów, takich jak fotografia cyfrowa, grafika internetowa czy druk. W praktyce, podczas edycji obrazów rastrowych, użytkownik manipuluje pikselami, co może prowadzić do zmian w jakości obrazu, zwłaszcza przy jego skalowaniu. Przy zwiększaniu rozmiaru obrazu rastrowego dochodzi do rozmycia, ponieważ programy muszą interpolować piksele, co wpływa na ostrość detali. Dlatego ważne jest, aby dobierać odpowiednie formaty i rozdzielczości obrazów w zależności od ich przeznaczenia, co jest zgodne z zasadami dobrych praktyk w branży grafiki komputerowej.

Pytanie 12

Jeśli fotograf zaplanował wykonywanie zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych do światła żarowego, to asystent planu fotograficznego powinien przygotować lampy

A. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

B. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

C. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

D. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

W tej sytuacji kluczowe było zwrócenie uwagi na rodzaj materiałów światłoczułych oraz źródło światła, do którego są one przeznaczone. Materiały negatywowe do światła żarowego (czyli światła o temperaturze barwowej ok. 3200K) są zoptymalizowane właśnie pod tego typu oświetlenie. Halogeny to klasyczne lampy żarowe – ich widmo jest bardzo zbliżone do światła żarowego, dzięki czemu uzyskujemy wierne odwzorowanie barw i nie musimy stosować dodatkowych filtrów korekcyjnych. Statywy oświetleniowe są niezbędne, żeby ustawić lampy stabilnie i precyzyjnie – bez tego trudno o równe, przewidywalne światło, a to w katalogowej fotografii produktów podstawa. Stół bezcieniowy to już taki fotograficzny klasyk: pozwala zminimalizować cienie, wydobyć szczegóły i zapewnić jednolite tło, co przy zdjęciach katalogowych jest zwyczajnie wymagane przez większość klientów. Moim zdaniem, nie ma tu miejsca na przypadek – wszystkie elementy zestawu mają swoje uzasadnienie w praktyce i wynikają z wypracowanych standardów branżowych. Mało tego, praca na halogenach pozwala kontrolować oświetlenie na żywo, więc od razu widzisz efekt – to ogromna przewaga zwłaszcza, gdy liczy się czas i powtarzalność. Z doświadczenia wiem, że profesjonalne sesje produktowe na negatywie niemal zawsze realizuje się właśnie w takim układzie – to sprawdzony, bezpieczny wybór i podstawa, jeśli chodzi o rzetelność kolorystyczną materiałów do druku czy publikacji internetowych.

Pytanie 13

Pomiaru światła padającego dokonuje się światłomierzem umieszczonym przed fotografowanym obiektem skierowanym w stronę

A. modela.

B. tła.

C. aparatu.

D. źródła światła.

Pomiary światła padającego, czyli tzw. światła zastanego, wykonuje się światłomierzem umieszczonym dokładnie w miejscu, gdzie znajduje się fotografowany obiekt, i kieruje się go w stronę aparatu. To bardzo istotna sprawa, bo tylko wtedy uzyskujemy wiarygodne informacje o tym, ile światła naprawdę „widzi” scena w kierunku, w którym robimy zdjęcie. Takie podejście gwarantuje, że pomiar odzwierciedla rzeczywiste warunki oświetleniowe mające wpływ na ekspozycję. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu początkujących fotografów myli światłomierz z pomiarem odbitym, który działa na trochę innej zasadzie – tam mierzymy światło odbite od obiektu, kierując światłomierz w stronę fotografowanego elementu. Natomiast w światłomierzu do światła padającego (najczęściej z białą kopułką dyfuzyjną) zawsze celujemy w obiektyw aparatu, bo właśnie tam zlokalizowany jest punkt odniesienia dla ekspozycji. To jest kluczowy standard w branży fotograficznej, wykorzystywany zarówno w studiu, jak i w plenerze. Wielu zawodowców podkreśla, że taki pomiar pozwala uniknąć błędów wynikających z różnic w odbijalności różnych powierzchni – np. białe ubranie i ciemna kurtka wpłyną na światłomierz odbity, ale już nie na pomiar padający. Osobiście uważam, że jak ktoś chce mieć naprawdę powtarzalne i poważne efekty w zdjęciach, to warto nauczyć się tej metody od samego początku.

Pytanie 14

Jakie akcesoria ciemni powinny być przygotowane do realizacji chemicznej obróbki małoobrazkowych czarno-białych negatywów?

A. Wywoływacz, koreks, powiększalnik, termometr

B. Wywoływacz, utrwalacz, koreks, termometr, menzurka, lejek, klipsy do zawieszania negatywów

C. Przerywacz, utrwalacz, maskownica, powiększalnik, kuweta, termometr, menzurka

D. Wywoływacz, utrwalacz, powiększalnik, menzurka, lejek, klipsy do zawieszania negatywów

Odpowiedź wskazująca na zestaw wywoływacza, utrwalacza, koreksu, termometru, menzurki, lejka oraz klipsów do zawieszania negatywów jest poprawna, ponieważ zawiera wszystkie niezbędne elementy do przeprowadzenia obróbki chemicznej czarno-białych materiałów negatywowych. Wywoływacz jest kluczowy, ponieważ to on inicjuje proces chemiczny, w wyniku którego obraz staje się widoczny na kliszy. Utrwalacz z kolei trwałe zatrzymuje ten obraz, zapobiegając dalszemu działaniu światła. Koreks służy do bezpiecznego umieszczania materiałów w roztworach chemicznych, co jest niezbędne w ciemni. Termometr zapewnia kontrolę temperatury, co jest istotne dla jakości obróbki, ponieważ różne chemikalia mogą wymagać specyficznych warunków termicznych. Menzurka i lejek są niezbędne do precyzyjnego dozowania i przelewania chemikaliów, co jest kluczowe dla uzyskania odpowiednich stężeń. Klipsy do zawieszania negatywów są niezbędne do suszenia, zapewniając równomierne schnięcie bez zagnieceń, co może wpływać na jakość końcowego obrazu. Używanie standardowych narzędzi i chemikaliów jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii analogowej, a ich prawidłowe zastosowanie ma kluczowe znaczenie dla uzyskania wysokiej jakości odbitek.

Pytanie 15

Urządzenie drukujące, które pozwala na uzyskanie wydruków bez rastrowania poprzez odparowanie barwników z trzech kolorów folii, to drukarka

A. sublimacyjna

B. igłowa

C. atramentowa

D. laserowa

Drukarka sublimacyjna to zaawansowane urządzenie drukujące, które wykorzystuje proces sublimacji do tworzenia wysokiej jakości, bezrastrowych wydruków. W tej technologii barwniki, umieszczone na specjalnej wstędze foliowej, są poddawane działaniu ciepła. W wyniku tego procesu barwnik przechodzi z fazy stałej bezpośrednio w fazę gazową, a następnie osiada na podłożu, co pozwala uzyskać intensywne i trwałe kolory. Drukarki sublimacyjne są szeroko stosowane w branży fotograficznej, produkcji materiałów reklamowych oraz odzieży, gdzie estetyka i jakość wydruku są kluczowe. Przykładem zastosowania drukarek sublimacyjnych są wydarzenia, takie jak targi czy imprezy sportowe, gdzie na miejscu można drukować zdjęcia na koszulkach lub kubkach, co pozwala uczestnikom na natychmiastowe nabycie pamiątek. Technologia ta jest zgodna z najlepszymi praktykami branżowymi, zapewniając wydruki o wysokiej rozdzielczości oraz odporne na blaknięcie, co czyni je idealnym wyborem dla profesjonalnych zastosowań.

Pytanie 16

Który układ kompozycji obrazu zastosowano na fotografii?

A. Trójkątny.

B. Wyśrodkowany.

C. W kształcie litery L.

D. Owalny.

Układ kompozycji w kształcie litery L, zastosowany na fotografii, jest znanym i efektywnym sposobem organizacji elementów wizualnych w ramach kadru. W tej kompozycji, drzewo po lewej stronie oraz linia horyzontu współtworzą wyraźną strukturę, która prowadzi wzrok widza w sposób naturalny. Tego typu układ sprzyja równowadze wizualnej i może być szczególnie przydatny w fotografii krajobrazowej oraz portretowej, gdzie ważne jest, aby główny obiekt nie był jedynym punktem skupienia. Zastosowanie kompozycji w kształcie litery L pomaga w tworzeniu głębi i dynamiki w obrazie, co jest zgodne z zasadami projektowania wizualnego. Tego rodzaju kompozycje są także zgodne z zasadą trzeciego, która mówi o podziale obrazu na trzy części, co może dodatkowo wzmocnić jego atrakcyjność. Przykłady zastosowania tej kompozycji można zauważyć w pracach znanych fotografów, którzy umiejętnie manipulują przestrzenią, aby kierować uwagę widza tam, gdzie jest to najważniejsze, co czyni ich prace bardziej angażującymi.

Pytanie 17

W jaki sposób oświetlony jest przedmiot na przedstawionym planie zdjęciowym?

A. Światłem pośrednim, skierowanym.

B. Światłem bezpośrednim, skierowanym.

C. Światłem bezpośrednim, rozproszonym.

D. Światłem pośrednim, rozproszonym.

Poprawna odpowiedź to "Światłem pośrednim, rozproszonym". Oświetlenie pośrednie jest kluczowym elementem w fotografii i filmowaniu, gdyż pozwala uzyskać miękkie i równomierne światło, które minimalizuje cienie i uwydatnia detale przedmiotu. W przypadku przedstawionego planu zdjęciowego, źródła światła były zasłonięte przez dyfuzory, co sprawiło, że światło nie padało bezpośrednio na obiekt, lecz było rozproszone. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży, gdzie użycie dyfuzorów lub rozpraszaczy światła pozwala na kontrolowanie intensywności i charakterystyki oświetlenia. Przykładem zastosowania tej techniki może być fotografia produktowa, gdzie pożądane jest, aby detale i tekstura były dobrze widoczne, ale bez ostrego kontrastu, który mógłby zniekształcić wrażenie. Warto również zauważyć, że światło pośrednie jest często używane w portretach, aby uzyskać naturalny wygląd skóry i zredukować niepożądane cienie.

Pytanie 18

W jaki sposób oświetlony jest przedmiot na przedstawionym planie zdjęciowym?

A. Światłem bezpośrednim, skierowanym.

B. Światłem pośrednim, rozproszonym.

C. Światłem bezpośrednim, rozproszonym.

D. Światłem pośrednim, skierowanym.

Na tym planie zdjęciowym przedmiot oświetlony jest światłem pośrednim, rozproszonym. To podejście jest bardzo popularne, szczególnie kiedy zależy nam na równomiernym oświetleniu bez ostrych cieni i przejść tonalnych. Światło rozproszone uzyskuje się dzięki odpowiednim modyfikatorom, np. softboxom, parasolom lub płaszczyznom dyfuzyjnym – na rysunku widać wyraźnie takie elementy. Światło pośrednie oznacza, że nie pada ono bezpośrednio z lampy na obiekt, lecz najpierw jest rozpraszane przez powierzchnię dyfuzyjną. Dzięki temu faktury obiektu są delikatnie podkreślone, a całość wygląda bardzo naturalnie i przyjemnie dla oka. Moim zdaniem to rozwiązanie jest wręcz branżowym standardem np. w fotografii produktowej czy kulinarnej, gdzie detal nie może być przytłoczony kontrastem. Praktycznie każda sesja, podczas której ważne jest wierne oddanie kolorystyki i szczegółów, korzysta z tego typu setupu. Z mojego doświadczenia wynika, że w codziennej pracy dużo łatwiej kontrolować taki rozkład światła – można szybko zniwelować niechciane refleksy czy zbyt ostre cienie. Warto pamiętać, że to ustawienie daje dużą powtarzalność efektów i jest mało podatne na błędy początkujących.

Pytanie 19

Przy takich samych warunkach oświetlenia zastosowanie filtru fotograficznego o współczynniku 2 wymusi zmianę wartości przesłony z 8 na

A. 11

B. 5,6

C. 16

D. 4

Odpowiedzi takie jak 11, 4 oraz 16 wynikają z błędnego rozumienia zasady działania przysłon oraz wpływu filtrów na ekspozycję. W przypadku wartości 11, przyjęto, że konieczne jest zwiększenie przysłony do wartości wyższej, co w rzeczywistości prowadziłoby do znacznego zmniejszenia ilości światła wpadającego do aparatu, co jest sprzeczne z naszym celem, jakim jest utrzymanie identycznej ekspozycji. Z kolei przysłona 4 to znaczne otwarcie obiektywu, co nie tylko zwiększa ilość światła, ale i może spowodować prześwietlenie zdjęcia, co jest również błędne. 16 natomiast oznacza, że przysłona jest zbyt mocno zamknięta, co ponownie prowadzi do zmniejszenia ilości światła napływającego do matrycy, a w konsekwencji do niedoświetlenia. Te błędne odpowiedzi wskazują na typowe błędy myślowe, takie jak niepełne zrozumienie stosunków między przysłonami oraz ich wpływu na ilość światła, co jest kluczowe w fotografii. Właściwe zrozumienie działania przysłon oraz ich wpływu na ekspozycję jest fundamentalne dla każdych działań fotograficznych. Aby uniknąć takich błędów, warto zapoznać się z podstawowymi zasadami ekspozycji, a także praktykować, aby we właściwy sposób interpretować wpływ filtrów i przysłon na ostateczny efekt fotografii.

Pytanie 20

W celu ograniczenia wilgoci w torbie fotograficznej, w której przechowywany jest sprzęt zdjęciowy, stosuje się

A. saszetki zapachowe.

B. saszetki z żelem krzemionkowym.

C. dodatkowe ściereczki z mikrowłókien.

D. dodatkowe waciki i chusteczki papierowe.

Saszetki z żelem krzemionkowym (tzw. silica gel) to już od lat absolutny standard, jeśli chodzi o ochronę sprzętu fotograficznego przed wilgocią. W sumie, ciężko sobie wyobrazić profesjonalną torbę na aparat czy obiektywy bez kilku takich woreczków. Ten żel działa na zasadzie adsorpcji pary wodnej z powietrza – pochłania wilgoć, która mogłaby osadzać się na delikatnych powierzchniach soczewek czy wewnątrz aparatu i prowadzić do powstawania korozji albo, co gorsza, grzyba na optyce. Moim zdaniem, to taki cichy bohater – nie rzuca się w oczy, ale potrafi uratować naprawdę drogi sprzęt przed uszkodzeniem. W praktyce, raz na kilka miesięcy warto wymienić lub „przepiec” saszetki (suszenie w piekarniku), bo z czasem tracą zdolność pochłaniania wilgoci. W branży foto-wideo żel krzemionkowy jest rekomendowany przez producentów aparatów – można to znaleźć nawet w oficjalnych instrukcjach obsługi sprzętu od Canona, Nikona czy Sony. To rozwiązanie tanie, skuteczne i łatwe w użyciu – nie ma praktycznie żadnych minusów, jeśli dba się o regularną wymianę lub regenerację. Warto też pamiętać, że takie saszetki przydają się nie tylko w torbie, ale i w szufladzie czy szafce, gdzie przechowujesz obiektywy – szczególnie w naszym klimacie, gdzie potrafi być naprawdę wilgotno. Ja sam zawsze wrzucam dodatkową saszetkę nawet do plecaka fotograficznego, bo nigdy nie wiadomo, kiedy trafi się deszcz lub duża zmiana temperatury.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

Największy stopień rozmycia tła uzyska się dla obiektywu o ogniskowej

A. 50 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/4

B. 20 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/8

C. 105 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/2

D. 35 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/5,6

Odpowiedź z ogniskową 105 mm i przysłoną f/2 zdecydowanie daje największe rozmycie tła, czyli tzw. efekt bokeh. To się bierze z kilku czynników, ale najważniejsze są właśnie: długa ogniskowa i szeroko otwarta przysłona. Im dłuższa ogniskowa, tym bardziej spłaszcza się perspektywa i odseparowuje fotografowany obiekt od tła. Szerokie otwarcie przysłony (niskie f/, czyli f/2) powoduje, że głębia ostrości jest bardzo płytka – ostre będzie tylko to, co jest na zdefiniowanej płaszczyźnie ostrości, a reszta kadru staje się ładnie rozmyta. Takie ustawienie jest bardzo popularne w portretach, produktowych zdjęciach czy nawet w kreatywnej fotografii ulicznej. W branży fotograficznej to wręcz standardowa praktyka – profesjonaliści często sięgają po jasne obiektywy o długiej ogniskowej do uzyskiwania tzw. miękkiego tła. Warto pamiętać, że im bliżej obiektu ustawi się aparat, tym efekt ten się nasili, ale sama kombinacja 105 mm i f/2 już zapewnia bardzo mocne rozdzielenie obiektu od tła. W praktyce, nawet na popularnych forach fotograficznych często poleca się takie zestawienia do robienia portretów na ślubach czy plenerach. Moim zdaniem to najprostszy i najbardziej skuteczny sposób na uzyskanie profesjonalnie wyglądającego rozmycia – nawet jeśli nie ma się jakiegoś super aparatu, to sama optyka robi tu robotę.

Pytanie 23

Na zdjęciu zastosowano kompozycję obrazu z wykorzystaniem reguły

A. podziału diagonalnego.

B. podziału ukośnego.

C. złotego podziału.

D. trójpodziału.

Zastosowanie trójpodziału, złotego podziału oraz podziału ukośnego w kompozycji obrazu opiera się na różnych zasadach, które nie są adekwatne do opisanego przypadku. Trójpodział to klasyczna technika, w której obraz dzieli się na trzy równe części zarówno w poziomie, jak i w pionie. Elementy kompozycji umiejscowione są w punktach przecięcia linii, co prowadzi do zharmonizowanej, ale statycznej kompozycji, która nie oddaje dynamizmu podziału diagonalnego. Złoty podział, z kolei, polega na podziale obrazu w sposób, który tworzy estetyczną harmonię pomiędzy dwiema częściami. To podejście również nie może być zastosowane w analizowanym zdjęciu, które korzysta z przekątnych, aby uzyskać głębię i ruch. Podział ukośny, choć może kojarzyć się z dynamicznymi kompozycjami, nie jest precyzyjnie definiowany w kontekście kompozycji fotograficznej i w odróżnieniu od podziału diagonalnego nie wprowadza do kadrów wyraźnej linii prowadzącej. Te różnice w podejściu mogą powodować nieporozumienia, zwłaszcza wśród osób rozpoczynających przygodę z fotografią. Zrozumienie tych reguł jest kluczowe, aby unikać typowych błędów kompozycyjnych, które mogą wpłynąć na ostateczny odbiór wizualny dzieła.

Pytanie 24

Aby uwydatnić kontury obiektu na zdjęciu, należy użyć oświetlenia

A. tylnego

B. przednio-bocznego

C. dolnego

D. górno-bocznego

Oświetlenie dolne to raczej kiepski wybór, bo światło z dołu robi cienie, które mogą krzywo wyglądać i deformować kontury obiektów. Dlatego w profesjonalnej fotografii rzadko się to stosuje. A w portretach? Można się wkurzyć, bo cienie na twarzy wyglądają nieprzyjemnie. Oświetlenie przednio-boczne też nie jest najlepsze, bo mimo że można nim uzyskać ciekawe efekty, to jednak nie podkreśla konturów. To światło z boku ogranicza głębię i spłaszcza obraz. Lepiej używać oświetlenia głównego, które powinno być na wprost obiektu. Oświetlenie górno-boczne też ma swoje wady – często tworzy zbyt mocne cienie, a w subtelnych kompozycjach potrzebne są delikatne kontury. Złe zrozumienie oświetlenia może naprawdę zepsuć zdjęcia, tracimy kontrast, szczegóły, a to jest mega ważne, niezależnie od tego, czy chodzi o fotografię produktową, czy portretową.

Pytanie 25

Co oznacza pojęcie 'bracketing' w fotografii?

A. Zastosowanie filtrów polaryzacyjnych

B. Zmniejszanie szumów na zdjęciach

C. Wykonywanie serii zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji

D. Łączenie kilku zdjęć w jedno panoramowe

Pojęcie 'bracketing' w fotografii odnosi się do techniki wykonywania serii zdjęć tego samego obiektu z różnymi ustawieniami ekspozycji. Jest to praktyka szeroko stosowana, zwłaszcza w sytuacjach, gdy światło jest trudne do opanowania lub warunki są zmienne. Fotograf wykonuje kilka zdjęć z różnymi wartościami przysłony, czasu naświetlania lub ISO, aby później wybrać najlepszą wersję lub połączyć je w jedno zdjęcie HDR (High Dynamic Range). Dzięki temu można uzyskać zdjęcia o większym zakresie tonalnym, co jest szczególnie przydatne w scenach o dużym kontraście, takich jak krajobrazy z jasnym niebem i ciemnym ziemią. Bracketing jest także użyteczny w fotografii architektury i wnętrz, gdzie różnice w oświetleniu mogą być znaczące. Technika ta jest wspierana przez wiele nowoczesnych aparatów, które oferują funkcję automatycznego bracketingu, ułatwiając pracę fotografa. Dzięki bracketingowi nie musimy się martwić, że przegapimy idealne ustawienia ekspozycji.

Pytanie 26

Kompozycja wzdłuż przekątnej jest formą kompozycji

A. poziomą

B. spiralną

C. ukośną

D. zamkniętą

Kompozycja po przekątnej, znana również jako kompozycja ukośna, odgrywa kluczową rolę w wielu dziedzinach sztuki, szczególnie w fotografii, malarstwie oraz projektowaniu graficznym. Przykładem może być fotografia krajobrazowa, gdzie umiejscowienie linii horyzontu na przekątnej kadru może prowadzić do bardziej dynamicznego i interesującego ujęcia. Kompozycja ukośna wprowadza ruch i energię, co jest szczególnie istotne w przypadku przedstawiania scen z dużą ilością szczegółów. W praktyce ustalając główne elementy obrazu zgodnie z liniami przekątnymi, twórcy mogą kierować wzrok widza, tworzyć napięcie oraz podkreślać istotne detale. W kontekście zasad kompozycji, takich jak zasada trójpodziału, wykorzystanie przekątnych wspiera naturalny sposób postrzegania obrazu przez odbiorcę. Wiedza na temat kompozycji ukośnej jest nieoceniona dla każdego, kto pragnie tworzyć wizualnie atrakcyjne prace, przestrzegając przy tym standardów estetycznych przyjętych w branży.

Pytanie 27

Największe zniekształcenie obrazu w fotografii portretowej (przy założeniu stałej odległości przedmiotowej) uzyska się przy zastosowaniu

A. obiektywu standardowego.

B. teleobiektywu.

C. obiektywu długoogniskowego.

D. obiektywu szerokokątnego.

Obiektyw szerokokątny faktycznie daje największe zniekształcenia obrazu w fotografii portretowej, jeśli trzymamy stałą odległość przedmiotową. Moim zdaniem to jest jeden z najbardziej typowych błędów początkujących fotografów – wziąć szeroki kąt do portretu i być zdziwionym, że twarz wygląda dziwnie, a nos wydaje się ogromny. Wynika to z tzw. dystorsji geometrycznej, głównie beczkowatej, ale też z samej perspektywy: obiektyw szerokokątny „rozciąga” elementy znajdujące się bliżej obiektywu względem tych dalej położonych. Przykładowo, kiedy fotografujesz kogoś szerokim kątem z bliska – nos, usta, broda będą wydawać się przesadnie wyeksponowane, a uszy i reszta głowy schowają się w tle. W profesjonalnej fotografii portretowej standardem jest używanie ogniskowych od 85 do nawet 135 mm (pełna klatka), bo wtedy twarz wygląda naturalnie, proporcje są zachowane, a zniekształcenia minimalne. Szeroki kąt nadaje się raczej do zdjęć grupowych czy reportażowych, kiedy zależy nam na pokazaniu szerszego kontekstu, a nie na estetyce pojedynczej sylwetki. Co ciekawe, w reklamach kosmetyków praktycznie nigdy nie zobaczysz zdjęć zrobionych szerokim kątem z bliska – bo efekt byłby wręcz odstraszający. Takie detale mają ogromne znaczenie, nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydają się nieistotne.

Pytanie 28

Korekcja zniekształceń perspektywy występujących w zdjęciach wysokich budynków architektonicznych jest możliwa dzięki zastosowaniu przy fotografowaniu obiektywu

A. fisheye

B. lustrzanego

C. tilt-shift

D. asferycznego

Wybór obiektywu asferycznego, lustrzanego lub fisheye do korekcji zniekształceń perspektywicznych w fotografii architektonicznej jest nieodpowiedni z kilku powodów. Obiektywy asferyczne, które mają soczewki o niestandardowych kształtach, są zaprojektowane głównie w celu redukcji zniekształceń sferycznych i poprawy jakości obrazu na brzegach kadru. Nie są one jednak dedykowane do korekcji perspektywy, co oznacza, że nie poprawią efektu zbiegania się linii pionowych, który często występuje przy fotografowaniu wysokich obiektów. Z kolei obiektywy lustrzane, choć oferują ciekawe efekty wizualne i są bardziej kompaktowe, również nie zapewniają możliwości regulacji perspektywy. Ich konstrukcja ogranicza zastosowanie w kontekście architektonicznym, ponieważ nie pozwala na dostosowanie kąta widzenia, co prowadzi do utraty detali w obiektach. Obiektywy fisheye, znane ze swojego szerokiego kąta widzenia oraz charakterystycznych zniekształceń, są idealne do tworzenia artystycznych zdjęć, ale nie nadają się do precyzyjnego odwzorowania architektury. Typowym błędem jest zakładanie, że jakikolwiek obiektyw o szerokim kącie widzenia poradzi sobie z problemem perspektywy, co prowadzi do subiektywnego postrzegania rzeczywistości. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że w fotografii architektonicznej, gdzie precyzja ma duże znaczenie, zastosowanie obiektywu tilt-shift jest najlepszym rozwiązaniem.

Pytanie 29

W fotografii portretowej do uzyskania efektu miękko rysującego oświetlenia stosuje się

A. duże źródło światła rozproszonego

B. małe źródło światła kierunkowego

C. silne oświetlenie konturowe

D. oświetlenie punktowe z góry

Duże źródło światła rozproszonego jest kluczowe w uzyskaniu efektu miękko rysującego oświetlenia w fotografii portretowej. Takie źródło, na przykład softbox lub parasolka, rozprasza światło, co skutkuje delikatnymi cieniami i łagodnymi przejściami tonalnymi na twarzy modela. Używając dużego źródła światła, możemy zminimalizować ostre cienie, które często pojawiają się przy użyciu mniejszych źródeł. W praktyce, gdy fotografujemy portret, warto ustawić softbox w odpowiedniej odległości od modela, aby uzyskać idealne rozproszenie. Warto również pamiętać o kącie padania światła, który wpływa na charakterystykę cieni. W branży fotograficznej stosuje się tę technikę, aby uzyskać naturalny, przyjemny efekt, który podkreśla urodę i charakter osoby. Dodatkowo, rozproszone światło dobrze współpracuje z różnymi typami skóry, co sprawia, że portrety wyglądają bardziej naturalnie i świeżo. Dlatego duże źródło światła rozproszonego jest preferowane w profesjonalnych sesjach zdjęciowych.

Pytanie 30

Którą wartość czułości matrycy należy ustawić w aparacie fotograficznym, do wykonania fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym?

A. ISO 1600

B. ISO 800

C. ISO 1400

D. ISO 200

Ustawienie ISO 200 to zdecydowanie najczęściej stosowany wybór w fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym. Praktycy na całym świecie właśnie taką wartość uznają za standard, bo łączy w sobie wysoką jakość obrazu z minimalnym poziomem szumów. W studiu mamy pełną kontrolę nad światłem, więc nie musimy sztucznie podbijać czułości – to światło dopasowuje się do aparatu, a nie odwrotnie. Przy ISO 200 aparat rejestruje szczegóły z największą precyzją, kolory są wiernie odwzorowane, a zakres dynamiczny pozostaje szeroki. Tanie matryce i tak najczęściej osiągają optymalną jakość właśnie przy niższych czułościach, droższe modele także nie zyskują wiele na wyższych wartościach. Moim zdaniem, jak ktoś zaczynał w studiu od ISO 400 lub ISO 800, szybko zauważył, że zdjęcia są bardziej zaszumione, a pliki mniej podatne na późniejszą obróbkę. Profesjonaliści (np. w portretach reklamowych czy katalogach mody) praktycznie nigdy nie podbijają ISO powyżej 200-400, bo to po prostu niepotrzebne. Technika „im niższe ISO, tym lepiej” w studiu sprawdza się od lat, a ISO 200 to taka złota reguła, dzięki której zdjęcia wyglądają możliwie najlepiej. Warto pamiętać, że wyższe czułości zostawiamy na sytuacje, kiedy naprawdę brakuje światła – a w studio z lampami błyskowymi ten problem praktycznie nie istnieje.

Pytanie 31

Aby uwiecznić szczegół architektoniczny z znacznej odległości, powinno się użyć aparatu fotograficznego z obiektywem

A. rybie oko

B. długoogniskowym

C. krótkoogniskowym

D. standardowym

Aby skutecznie sfotografować detal architektoniczny z dużej odległości, najlepszym wyborem jest obiektyw długoogniskowy. Obiektywy te charakteryzują się większą ogniskową, co pozwala na uchwycenie szczegółów znajdujących się daleko od aparatu bez utraty jakości obrazu. W praktyce oznacza to, że możemy z powodzeniem rejestrować detale, takie jak rzeźby, ornamenty czy inne architektoniczne akcenty, z perspektywy, która może być nieosiągalna dla obiektywów krótkich. Długie ogniskowe obiektywy są również mniej podatne na zniekształcenia obrazu, co jest kluczowe w przypadku architektury, gdzie szczegóły muszą być wiernie odwzorowane. Użycie obiektywu długoogniskowego pozwala na zastosowanie techniki kompozycji, w której tło jest rozmyte, a główny obiekt ostro wyeksponowany, co podkreśla jego wartość estetyczną. Przykładowo, obiektyw 70-200 mm jest często wykorzystywany przez fotografów architektury, aby uchwycić niezwykłe detale znanych budowli, zachowując jednocześnie ich kontekst w otoczeniu.

Pytanie 32

Jaki obiektyw z dodatkowymi akcesoriami należy wykorzystać przy rejestracji obrazu, by skala odwzorowania obiektu na negatywie wynosiła 5:1?

A. Długoogniskowy z nasadką multiplikującą

B. Długoogniskowy z mieszkiem pośrednim

C. Standardowy z nasadką multiplikującą

D. Standardowy z pierścieniem pośrednim

Wybór standardowego obiektywu z pierścieniem pośrednim do rejestracji obrazu w skali odwzorowania 5:1 jest właściwy, ponieważ pierścień pośredni pozwala na zwiększenie odległości między obiektywem a matrycą aparatu, co wpływa na powiększenie obrazu. W rezultacie, przy odpowiedniej konfiguracji, można uzyskać pożądany współczynnik powiększenia. Taki zestaw jest często wykorzystywany w makrofotografii, gdzie detale małych obiektów muszą być uchwycone w wysokiej rozdzielczości. Przykładem zastosowania może być fotografowanie owadów lub kwiatów, gdzie detale są kluczowe. Dobrą praktyką jest zapewnienie odpowiedniego oświetlenia i stabilizacji aparatu, aby uniknąć poruszenia obrazu. Dla uzyskania optymalnych wyników warto zaznajomić się z technikami fotografii makro oraz z regulacjami dotyczącymi odległości roboczej, które mogą wpływać na finalny efekt. W przypadku standardowych obiektywów z pierścieniem pośrednim, można również eksperymentować z różnymi wartościami przysłony, aby uzyskać odpowiednią głębię ostrości.

Pytanie 33

Jakie prace konserwacyjne powinien przeprowadzać aparat fotograficzny?

A. regularne czyszczenie korpusu i obiektywu

B. zamiana obiektywu

C. systematyczne czyszczenie torby fotograficznej

D. wymiana akcesoriów

Czyszczenie korpusu i obiektywu aparatu to mega ważna sprawa, jeśli chcemy, żeby nasz sprzęt działał jak najlepiej. Obiektyw to przecież serce całej zabawy, więc warto się z nim obchodzić szczególnie ostrożnie. Najlepiej używać do tego specjalnych ściereczek z mikrofibry i płynów do czyszczenia optyki. Jeśli zostawimy na obiektywie kurz czy odciski palców, to zdjęcia mogą wyjść słabe, a nawet pojawią się błędy optyczne. Korpus aparatu też nie może być zaniedbany, bo różne warunki pogodowe mogą mu zaszkodzić. Dlatego fajnie jest czyścić sprzęt po każdej sesji – to przedłuża jego żywotność i ułatwia pracę. I nie zapominajmy o tym, żeby raz na jakiś czas oddać aparat do serwisu, bo to też ma duże znaczenie dla jakości i niezawodności sprzętu.

Pytanie 34

Zjawisko winietowania w obiektywie to

A. spadek jasności obrazu na brzegach kadru

B. rozszczepienie światła na różne długości fali

C. zniekształcenia geometryczne obrazu

D. zamazanie obrazu przy małych przysłonach

Zjawisko winietowania, znane również jako winietowanie krawędziowe, polega na spadku jasności obrazu w okolicy brzegów kadru. Jest to efekt, który można zaobserwować w wielu obiektywach, szczególnie w tych o dużych otworach przysłony. Winietowanie występuje często w wyniku konstrukcji obiektywu, gdzie światło padające na krawędzie soczewek może być mniej intensywne niż to, które dociera do centralnej części. W praktyce oznacza to, że podczas fotografowania, zwłaszcza przy szerokich otworach przysłony, zdjęcia mogą wyglądać na nieco ciemniejsze wokół krawędzi, co może być niepożądane w przypadku zdjęć krajobrazowych lub portretowych. Aby temu zaradzić, można używać filtrów ND (neutral density), które równomiernie rozpraszają światło na całym obrazie, lub stosować obiektywy o lepszej korekcji winietowania. Warto pamiętać, że w niektórych przypadkach winietowanie może być pożądanym efektem artystycznym, dodającym zdjęciu głębi i dramatyzmu.

Pytanie 35

W technice fotografii studyjnej spill oznacza

A. niepożądane rozproszenie światła na obszary, które powinny pozostać nieoświetlone

B. ustawienie świateł w trójkąt oświetleniowy dla portretu

C. celowe prześwietlenie tła dla uzyskania efektu high-key

D. połączenie dwóch źródeł światła dla uzyskania efektu kluczowego

Odpowiedź dotycząca spill w fotografii studyjnej jest prawidłowa, ponieważ spill odnosi się do niepożądanego rozproszenia światła na obszary, które powinny pozostać nieoświetlone. W praktyce oznacza to, że światło, które powinno oświetlać jedynie wyznaczone elementy kompozycji (takie jak model czy obiekt), przypadkowo pada na inne fragmenty tła, co może prowadzić do nieestetycznych efektów. Aby uniknąć spill, fotografowie często korzystają z modyfikatorów światła, takich jak softboxy czy reflektory, które kierują światło dokładnie tam, gdzie to potrzebne. Dobre praktyki w fotografii studyjnej sugerują również użycie odpowiednich kątów oraz odległości między źródłami światła a obiektami, co pozwala na kontrolę nad tym, jak światło się rozprzestrzenia. Przykładem może być ustawienie świateł w taki sposób, aby uniknąć przypadkowego oświetlania tła, co jest kluczowe dla uzyskania czystych i profesjonalnych zdjęć.

Pytanie 36

Która z czynności nie należy do konserwacji drukarki atramentowej?

A. Wymiana tonera.

B. Czyszczenie wkładu drukującego.

C. Czyszczenie gniazda dokowania.

D. Wymiana pojemnika z tuszami.

Wymiana tonera faktycznie nie jest czynnością konserwacyjną dotyczącą drukarek atramentowych, tylko laserowych. Drukarki atramentowe korzystają z pojemników z tuszem (kartridży), natomiast drukarki laserowe używają tonerów, czyli proszku barwiącego. W praktyce często spotykam się z tym, że ludzie mylą te dwa terminy, bo obie technologie służą do wydruku, ale zasada działania i obsługa są zupełnie inne. Przy atramentówkach typowe czynności serwisowe to właśnie wymiana pojemników z tuszem, czyszczenie gniazda dokowania czy regularna konserwacja głowicy drukującej (wkładu drukującego). To są te rzeczy, które przedłużają żywotność sprzętu i poprawiają jakość druku. Tonera w atramentowej nigdy nie wymieniamy, bo po prostu tam go nie ma — to byłby jak naprawianie roweru przez smarowanie silnika. Moim zdaniem, warto znać tę różnicę, bo pozwala to uniknąć nieporozumień, na przykład podczas zamawiania materiałów eksploatacyjnych. Producenci drukarek, jak HP czy Epson, jasno opisują w instrukcjach, jakie czynności obsługowe są przewidziane dla danego typu urządzenia. W praktyce, jeśli ktoś próbuje wymienić toner w atramentówce, to znaczy, że nie do końca rozumie budowę drukarki – a w serwisach często słyszę takie historie. Warto to zapamiętać, bo takie pomyłki mogą kosztować i czas, i pieniądze.

Pytanie 37

Do prawidłowego wykonania zdjęcia panoramicznego z kilku ujęć należy

A. zachować około 30% nakładania się sąsiednich kadrów

B. zmieniać ogniskową obiektywu między ujęciami

C. stosować różne parametry ekspozycji dla każdego ujęcia

D. fotografować bez użycia statywu

Aby poprawnie wykonać zdjęcie panoramiczne z kilku ujęć, kluczowe jest zachowanie odpowiedniego nakładania się kadrów. Zaleca się, aby to nakładanie wynosiło około 30%. Dzięki temu programy do łączenia zdjęć mają wystarczająco dużo informacji do precyzyjnego dopasowania kadrów, co minimalizuje ryzyko powstania widocznych złączy i artefaktów. Przykładowo, podczas fotografowania panoramicznego krajobrazu, jeśli robisz zdjęcia z lewej do prawej strony, upewnij się, że każdy nowy kadr ma około jedną trzecią powierzchni, która pokrywa się z poprzednim. Dobre praktyki sugerują również, aby nie zmieniać ustawień aparatu pomiędzy ujęciami, co pomaga w zachowaniu spójności kolorystycznej i ekspozycyjnej. Zawsze warto używać statywu, aby utrzymać stabilność i równą wysokość między ujęciami. Takie podejście zwiększa szansę na uzyskanie płynnej i estetycznej panoramy, co jest szczególnie ważne w profesjonalnej fotografii.

Pytanie 38

Opublikowanie zdjęcia uczestników wycieczki na stronie internetowej wymaga zgody

A. organizatora.

B. ubezpieczyciela.

C. przewodnika.

D. uczestników.

To bardzo ważne zagadnienie z punktu widzenia ochrony danych osobowych i prawa do wizerunku. Podstawą prawną w Polsce, i w całej Unii Europejskiej, jest RODO (czyli Ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych), a także ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wizerunek osoby fizycznej jest jej danymi osobowymi i nie można nim swobodnie dysponować. Zgoda uczestników wycieczki jest tutaj absolutnie konieczna, bo to oni decydują, czy chcą, żeby ich zdjęcie pojawiło się publicznie, np. na stronie internetowej szkoły, biura podróży czy organizatora turystyki. Co ciekawe, zgoda powinna być konkretna, dobrowolna, świadoma i udokumentowana – najlepiej na piśmie lub w sposób elektroniczny, tak żeby potem nie było problemu z udowodnieniem tego faktu. W praktyce, w szkołach często rodzice podpisują zgody na publikację zdjęć, ale każdorazowo trzeba pamiętać, że brak takiej zgody eliminuje możliwość publikacji. W branży turystycznej, dobrym zwyczajem jest uzyskiwanie zgody już na etapie organizacji wyjazdu. Ja osobiście zawsze zalecam, żeby nie wrzucać nawet grupowych fotek, jeśli chociażby jedna osoba z grupy sobie tego nie życzy. To kwestia nie tylko przepisów, ale i szacunku do prywatności uczestników. Często ktoś może nie życzyć sobie, żeby jego zdjęcia były dostępne publicznie, i trzeba to uszanować. Lepiej zapytać dwa razy niż potem mieć kłopoty albo nieprzyjemności. Moim zdaniem to podstawa profesjonalizmu w każdej działalności, która dotyczy ludzi i ich prywatności.

Pytanie 39

Technika flat lay w fotografii produktowej polega na

A. fotografowaniu na jednolitym tle z zastosowaniem cienia rzucanego

B. wykonywaniu zdjęć przy użyciu obiektywu tilt-shift

C. zastosowaniu światła o maksymalnie rozproszonym charakterze

D. fotografowaniu obiektów ułożonych płasko na powierzchni z góry

W kontekście fotografii produktowej, nie każda z zaproponowanych odpowiedzi odnosi się do istoty techniki flat lay. Zastosowanie światła o maksymalnie rozproszonym charakterze, chociaż jest istotnym elementem w wielu technikach fotograficznych, nie definiuje flat lay. W rzeczywistości, rodzaj oświetlenia może się różnić w zależności od zamierzonych efektów. Z kolei użycie obiektywu tilt-shift jest bardziej związane z kontrolowaniem perspektywy i głębi ostrości, co jest zupełnie inną techniką, nie mającą związku z fotografowaniem przedmiotów w płaskiej kompozycji. Może prowadzić to do mylnych wniosków, ponieważ wiele osób myli różne techniki ze względu na ich zastosowanie w różnych kontekstach. Ponadto, fotografowanie na jednolitym tle z zastosowaniem cienia rzucanego również nie jest tożsame z flat lay. Chociaż cienie mogą być użyte w flat lay, kluczowym elementem jest właśnie perspektywa z góry. Należy zatem pamiętać, że technika flat lay wymaga specyficznego układu obiektów oraz odpowiedniego kąta fotografowania, co odróżnia ją od innych metod. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi technikami jest kluczowe dla uzyskania oczekiwanych efektów w fotografii produktowej.

Pytanie 40

Do profesjonalnej kalibracji drukarki fotograficznej służy

A. densytometr

B. światłomierz

C. kolorymetr

D. spektrofotometr

Spektrofotometr to kluczowe narzędzie w procesie kalibracji drukarek fotograficznych. Jego główną funkcją jest pomiar i analiza spektrum światła, które odbija się od wydrukowanych materiałów. Dzięki temu urządzeniu można precyzyjnie określić kolory i ich odcienie, co jest niezwykle istotne w profesjonalnym druku. Kalibracja z użyciem spektrofotometru pozwala na uzyskanie zgodności kolorystycznej między różnymi urządzeniami drukującymi oraz między wydrukami a wyświetlaczami, co jest zgodne z normami branżowymi, takimi jak ISO 12647. Przykładowo, w sytuacjach, gdy drukujemy fotografie lub materiały reklamowe, istotne jest, aby kolory były odwzorowane jak najwierniej. Spektrofotometr dostarcza dokładnych danych, które mogą być użyte do regulacji profili ICC, co znacznie poprawia jakość końcowego produktu. Dodatkowo, urządzenie to może analizować materiały różnego typu, co czyni je uniwersalnym w zastosowaniach drukarskich.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej