Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 14 listopada 2025 23:46
Data zakończenia: 15 listopada 2025 00:11

Egzamin zdany!

Wynik: 32/40 punktów (80,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zgodnie z regulacjami Ministra Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi środowiskowych domów samopomocy, zajęcia z uczestnikami powinny odbywać się przynajmniej 5 dni w tygodniu, każdego dnia przez minimum

A. 7 godzin

B. 8 godzin

C. 5 godzin

D. 6 godzin

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej, zajęcia w środowiskowych domach samopomocy powinny być prowadzone przez co najmniej 6 godzin dziennie, 5 dni w tygodniu. Ta regulacja wynika z potrzeby zapewnienia uczestnikom odpowiedniego wsparcia i zaangażowania w różnorodne aktywności, które wpływają na ich rozwój oraz integrację społeczną. Przykładowo, 6-godzinny cykl zajęć może obejmować warsztaty, terapie zajęciowe oraz aktywności fizyczne, co jest istotne dla utrzymania ich dobrostanu psychicznego i fizycznego. Praktyki te są zgodne z ogólnymi standardami w zakresie organizacji wsparcia społecznego, które podkreślają znaczenie regularności i intensywności zajęć w kontekście wzmocnienia umiejętności oraz wsparcia emocjonalnego uczestników. Dodatkowo, zapewnienie odpowiedniej ilości czasu na zajęcia pozwala na dokładniejsze dostosowanie ich do indywidualnych potrzeb oraz aspiracji osób korzystających z tych instytucji.

Pytanie 2

Terapeuta może zasugerować wykorzystanie techniki wypalania w drewnie z użyciem pirografu osobie

A. z oprotezowaniem kończyn dolnych

B. z astmą oskrzelową

C. z drżeniem zamiarowym rąk

D. z autoagresywnymi zachowaniami

Technika wypalania w drewnie przy użyciu pirografu jest szczególnie wskazana dla osób z oprotezowaniem kończyn dolnych, ponieważ pozwala na rozwijanie zdolności manualnych w sposób dostosowany do ich możliwości. Oprotezowanie kończyn dolnych często powoduje ograniczenia w zakresie ruchu i precyzji, co może wpływać na zdolność do angażowania się w tradycyjne formy terapii zajęciowej. Pirografia wymaga wykonywania precyzyjnych ruchów ręką, co stymuluje koordynację, koncentrację oraz rozwija umiejętności motoryczne. Ponadto, ta technika może być stosowana w terapii zajęciowej jako forma rehabilitacji, umożliwiając pacjentom wyrażenie siebie poprzez sztukę, co ma pozytywny wpływ na ich samopoczucie psychiczne i emocjonalne. Umożliwienie osobom z ograniczeniami fizycznymi pracy z pirografem może również wspierać ich niezależność oraz poczucie osiągnięcia, co jest istotne w kontekście terapeutycznym. W praktyce, terapia z wykorzystaniem pirografu często odbywa się w grupach, co sprzyja integracji społecznej i wymianie doświadczeń między uczestnikami.

Pytanie 3

Według kolejnych etapów procesu terapeutycznego, pierwszą czynnością, jaką powinien wykonać terapeuta rozpoczynający usprawnianie pacjenta po udarze mózgu, jest

A. wybór form, metod oraz technik terapii zajęciowej

B. realizacja terapii zgodnie z przygotowanym planem

C. sporządzenie diagnozy terapeutycznej

D. ustalenie celów działań terapeutycznych

Przygotowanie diagnozy terapeutycznej to naprawdę ważny krok w rehabilitacji po udarze mózgu. W skrócie, chodzi o to, żeby zebrać i przeanalizować różne informacje o pacjencie, jego potrzebach i możliwościach. Na podstawie tej diagnozy terapeuta może stworzyć indywidualny plan terapii, który będzie dostosowany do konkretnych problemów pacjenta. W praktyce, to oznacza, że trzeba przeprowadzić szczegółowy wywiad i ocenić, jak pacjent radzi sobie z rzeczami, takimi jak ruch, myślenie czy emocje. Z tego, co pamiętam, normy rehabilitacyjne, np. te od American Heart Association, podkreślają, jak ważna jest dokładna diagnoza, żeby terapie były skuteczne. Na przykład, jeśli pacjent ma osłabienie jednej strony ciała po udarze, diagnoza pomoże określić, jak poważne jest to osłabienie i czy są inne problemy, np. z mową czy równowagą. To wszystko jest kluczowe, żeby dobrać odpowiednie metody terapeutyczne.

Pytanie 4

Techniki zdarta płyta oraz jujitsu stanowią metody wspierające

A. delikatny styl negocjacji

B. aktywne słuchanie

C. udzielanie informacji zwrotnej

D. asertywną odmowę

Zastosowanie technik takich jak zdarta płyta i jujitsu w kontekście asertywnej odmowy polega na efektywnym wyrażaniu własnych potrzeb i granic przy jednoczesnym zachowaniu szacunku dla drugiej strony. Zdarta płyta to technika, która polega na powtarzaniu swojego stanowiska w sposób spokojny i konsekwentny, co pozwala na unikanie manipulacji czy presji. Jujitsu natomiast w negocjacjach odnosi się do wykorzystania siły i argumentów drugiej strony w sposób, który pozwala osiągnąć swoje cele bez konfrontacji. Przykładem zastosowania tej strategii może być sytuacja, w której podczas negocjacji sprzedaży, klient jasno wyraża swoje oczekiwania, a sprzedawca, stosując te techniki, potrafi odmówić, nie tracąc przy tym profesjonalizmu i nie eskalując konfliktu. Jest to zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji interpersonalnej, które podkreślają znaczenie asertywności jako kluczowego elementu skutecznego rozwiązywania konfliktów.

Pytanie 5

Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w pracy z osobą, która pasjonuje się zbieraniem muszelek, cieszy się dźwiękami fal morskich i lubi spacerować po plaży?

A. Choreoterapię

B. Silwoterapię

C. Talasoterapię

D. Estetoterapię

Talasoterapia, jako metoda terapeutyczna, wykorzystuje właściwości wody morskiej oraz elementy związane z morzem, co czyni ją idealnym wyborem dla osoby, która ceni sobie kontakt z wodą i naturą. Wzbogacenie terapii o dźwięki fal morskich oraz doznania dotykowe związane z piaskiem przyczynia się do relaksacji i poprawy samopoczucia psychicznego. W praktyce terapeutycznej, talasoterapia może obejmować zabiegi takie jak kąpiele w wodzie morskiej, okłady z alg, a także różnorodne formy relaksacji nad morzem. Wprowadzając elementy talasoterapii, terapeuta zajęciowy ma możliwość dostosowania sesji do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co sprzyja zarówno rehabilitacji fizycznej, jak i psychicznej. Zastosowanie talasoterapii w pracy z osobami, które mają silne emocjonalne związki z morzem, może wspierać ich procesy terapeutyczne poprzez angażowanie zmysłów i stymulowanie pozytywnych emocji związanych z naturą.

Pytanie 6

Przy opracowywaniu planu zajęć, terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć od ustalenia

A. sposobu oceny osiągnięcia celów terapeutycznych

B. metod oraz technik

C. formy prowadzenia zajęć

D. celów terapeutycznych

Rozważając inne odpowiedzi, można dostrzec, dlaczego nie są one odpowiednie. Znalezienie formy zajęć, w jakiej będą prowadzone interwencje, jest istotne, ale powinno być uzależnione od wcześniej określonych celów terapeutycznych. Wybór formy bez zrozumienia, co ma być osiągnięte, może prowadzić do nieefektywnych działań, które nie odpowiadają potrzebom pacjenta. Metody i techniki są również ważne, ale podobnie jak forma zajęć, ich dobór powinien wynikać z jasno określonych celów. Bez precyzyjnych celów terapeutycznych, wybór metod może być chaotyczny i nieprzemyślany, co może obniżyć efektywność terapii. W końcu, sposób weryfikacji celów terapeutycznych jest krokiem, który powinien nastąpić po ich sformułowaniu. Jeśli cele nie są najpierw jasno określone, trudno jest zdefiniować, jak ocenić ich realizację. Efektywna terapia zajęciowa opiera się na logicznej strukturze, w której cele są fundamentem, na którym budowane są wszystkie inne elementy procesu terapeutycznego. Dlatego nie można zignorować znaczenia celów terapeutycznych, co prowadzi do błędnych założeń i nieefektywnych interwencji.

Pytanie 7

Terapeuta, prowadząc zajęcia terapeutyczne z 20-letnią Agnieszką, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, powinien zaproponować jej wspólne

A. rozwiązywanie krzyżówek

B. wyjście do kina

C. spacery

D. przygotowanie posiłku

Wybór rozwiązywania krzyżówek, spacerów czy wyjścia do kina nie jest odpowiedni w kontekście zwiększania samodzielności Agnieszki w życiu codziennym. Krzyżówki, mimo że angażują umysł i są świetnym ćwiczeniem intelektualnym, nie przekładają się bezpośrednio na umiejętności praktyczne, które są kluczowe dla codziennego funkcjonowania w społeczeństwie. U osób z niepełnosprawnością intelektualną istotne jest, aby zajęcia terapeutyczne skupiały się na rozwijaniu umiejętności życiowych, a krzyżówki koncentrują się głównie na kognitywnych aspektach, co może być mało efektywne w kontekście samodzielności. Spacer może być korzystny dla ogólnego zdrowia i kondycji fizycznej, jednak nie rozwija umiejętności praktycznych związanych z codziennymi obowiązkami, jak np. gotowanie czy sprzątanie. Podobnie, wyjście do kina, mimo że może być formą relaksu i integracji społecznej, nie przyczynia się do nabywania umiejętności, które są niezbędne do samodzielnego życia. Istotne jest, aby wybierać aktywności, które w sposób praktyczny przyczyniają się do rozwoju umiejętności życiowych, co jest kluczowe w terapii osób z niepełnosprawnością intelektualną. Skuteczne metody terapeutyczne powinny w pierwszej kolejności uwzględniać codzienne obowiązki oraz umiejętności praktyczne, które pozwolą pacjentom na większą niezależność."

Pytanie 8

W trakcie terapii zajęciowej realizowanej z osobą dotkniętą reumatoidalnym zapaleniem stawów, wybór zajęć dla podopiecznego zależy głównie od

A. etapu choroby i wykonywanego przez podopiecznego zawodu

B. zdolności podopiecznego i możliwości finansowych terapeuty

C. stopnia zaawansowania choroby i pasji podopiecznego

D. etapu choroby i miejsca zamieszkania podopiecznego

Wybór odpowiednich zajęć w terapii zajęciowej dla podopiecznych z reumatoidalnym zapaleniem stawów powinien być uzależniony od zaawansowania choroby oraz indywidualnych zainteresowań pacjenta. Zaawansowanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ różne etapy reumatoidalnego zapalenia stawów wiążą się z różnym poziomem sprawności fizycznej i zdolności do wykonywania codziennych aktywności. Na przykład, w początkowej fazie choroby pacjenci mogą bardziej angażować się w aktywności wymagające większej sprawności, natomiast w późniejszych etapach, kiedy ból i sztywność stawów są bardziej nasilone, zajęcia muszą być dostosowane do ich ograniczeń. Zainteresowania podopiecznego również odgrywają znaczącą rolę, ponieważ terapia, która jest zgodna z ich pasjami, zwiększa motywację i zaangażowanie. Przykładem może być organizacja warsztatów plastycznych dla osób, które czerpią radość z malowania, co może także przynieść ulgę w bólu poprzez zachętę do ruchu i poprawę nastroju. W praktyce terapeuci zajęciowi stosują zindywidualizowane plany działania, które uwzględniają profile funkcjonalne pacjentów oraz ich życiowe cele, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji.

Pytanie 9

Komunikat niewerbalny, który jest zgodny z komunikatem werbalnym, jest przekazywany, gdy ton głosu jest zgodny z

A. postawą ciała

B. mimiką twarzy

C. treścią słów

D. gestykulacją

Odpowiedź 'treści słów' jest poprawna, ponieważ komunikat niewerbalny, który jest zgodny z komunikatem werbalnym, odnosi się do sytuacji, w której ton głosu wspiera i wzmacnia przekaz wypowiadanych słów. Na przykład, jeśli mówimy 'Cieszę się, że cię widzę', z radosnym tonem głosu, nasza intencja jest jasna i spójna. W sytuacjach zawodowych, takich jak prezentacje czy negocjacje, umiejętne modulowanie tonu głosu, aby pasował do treści wypowiedzi, jest kluczowe. Zgodność między tym, co mówimy, a tym, jak to mówimy, buduje zaufanie i wiarygodność wśród słuchaczy. Przykładem może być nauczyciel, który chwali ucznia z entuzjazmem – współdziałanie tonu i treści potęguje pozytywny odbiór komunikatu. Warto być świadomym tej spójności, ponieważ sprzyja ona efektywnej komunikacji i pozytywnym relacjom międzyludzkim. Współczesne badania z zakresu komunikacji interpersonalnej podkreślają znaczenie harmonii między werbalnym a niewerbalnym wyrażaniem myśli.

Pytanie 10

Zaburzenia i zniekształcenia, które występują w trakcie przekazywania informacji pomiędzy terapeutą a jego podopiecznymi, spowodowane hałasami dochodzącymi z ruchliwej drogi, to

A. szumy informacyjne

B. sprzężenia zwrotne

C. zakłócenia emocjonalne

D. dekodowanie

Szumy informacyjne to pojęcie odnoszące się do wszelkich zakłóceń, które mogą wpłynąć na proces komunikacji, w tym przypadku między terapeutą a podopiecznym. W kontekście terapii, szumy informacyjne mogą obejmować nie tylko dźwięki z zewnątrz, jak hałas uliczny, ale także inne czynniki, które mogą rozpraszać uwagę, takie jak emocjonalne zawirowania, stres czy niewłaściwe warunki otoczenia. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być stworzenie odpowiednich warunków do terapii, takich jak wybór cichego pomieszczenia z minimalnym zakłóceniem dźwiękowym. Dobre praktyki wskazują, że terapeuci powinni być świadomi wpływu szumów informacyjnych na jakość komunikacji i starać się je eliminować, co jest niezbędne do efektywnej pracy terapeutycznej. Szumy informacyjne mają również znaczenie w szerszej perspektywie komunikacji interpersonalnej, co podkreślają standardy etyczne w zawodach związanych z pomocą psychologiczną.

Pytanie 11

W kontekście zajęć terapii zajęciowej, na liście potrzebnych materiałów i narzędzi do pracy z techniką wikliny papierowej, w celu ułatwienia działań terapeuta powinien uwzględnić

A. drut dziewiarski

B. igłę do haftu

C. pilnik do drewna

D. dłuto stolarskie

Drut dziewiarski jest kluczowym narzędziem w technice wikliny papierowej, ponieważ pozwala na precyzyjne formowanie i łączenie witek wykonanych z papieru. W terapii zajęciowej drut może być wykorzystany do stabilizacji elementów konstrukcyjnych, co jest istotne dla utrzymania struktury finalnego wytworu. Przykładowo, podczas tworzenia koszyków, drut dziewiarski umożliwia bezpieczne mocowanie witek, co zwiększa trwałość i estetykę wyrobu. W terapii zajęciowej ważne jest także, aby do zajęć wykorzystywać materiały, które są przystosowane do umiejętności osób uczestniczących w terapii. Drut dziewiarski jest dostępny w różnych grubościach, co pozwala na dopasowanie go do poziomu sprawności manualnej pacjenta. Standardy pracy w terapii zajęciowej zalecają stosowanie narzędzi, które są bezpieczne i łatwe w obsłudze, co drut dziewiarski spełnia, ułatwiając jednocześnie rozwijanie motoryki małej oraz kreatywności uczestników.

Pytanie 12

Dwa tygodnie temu do domu pomocy społecznej trafiła 73-letnia pani Zofia, która przez całe życie mieszkała na wsi i miała dużą pasję do typowych prac w gospodarstwie rolnym. Podopieczna zmaga się z trudnościami w przystosowaniu się do nowych warunków życia w domu pomocy społecznej. Najbardziej odpowiednia forma zaproponowanej aktywności w ramach organizacji czasu wolnego to

A. wspólne oglądanie telewizji

B. czytanie książek oraz prasy

C. drobne prace w ogrodzie

D. czynności krawieckie

Drobną pracą w ogrodzie można wspierać proces adaptacji pani Zofii do nowego środowiska. Prace te pozwalają na aktywne zaangażowanie się w zajęcia, które przypominają jej wcześniejsze, codzienne czynności z życia na wsi. Tego rodzaju aktywności mogą przynieść korzyści zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Ogrodnictwo to forma terapii, znana jako hortiterapia, która ma na celu poprawę samopoczucia i jakości życia osób starszych. Umożliwia ona nie tylko kontakt z naturą, ale również stymuluje zmysły, poprawia sprawność manualną oraz może być doskonałą okazją do nawiązywania nowych relacji społecznych z innymi mieszkańcami domu. Dobrze zorganizowane zajęcia ogrodnicze mogą obejmować różnorodne czynności, takie jak sadzenie roślin, pielęgnacja kwiatów czy zbieranie plonów, co nie tylko dostarcza satysfakcji, ale także poczucia sensu i przynależności do społeczności. Warto zauważyć, że włączenie takiej aktywności w codzienny harmonogram mieszkańców domu pomocy jest zgodne z zasadami indywidualizacji opieki i wsparcia, co jest kluczowe w pracy z osobami starszymi.

Pytanie 13

Nieodzownym składnikiem dokumentacji indywidualnej lub grupowej używanej w każdej placówce dziennego pobytu są zapisy odnoszące się do

A. poniesionych kosztów

B. rodzajów terapii zajęciowej

C. realizowanych zadań

D. uczestnictwa w zajęciach

Wydaje mi się, że Twoja odpowiedź trochę mija się z celem, jak chodzi o dokumentację w dziennych placówkach. Oczywiście, dokumentacja jest ważna, ale wybranie elementów jak prace, formy terapii czy wydatki jako kluczowe nie jest najlepszym podejściem. Każdy z tych punktów ma swoje miejsce, ale nie są one tak podstawowe jak dokumentowanie obecności. Moim zdaniem, to właśnie monitorowanie tego, kto przychodzi na zajęcia, jest najważniejsze i bezpośrednio wpływa na to, jak skuteczna jest terapia. Forma terapii oczywiście jest istotna, ale nie daje pełnego obrazu uczestnictwa. Z kolei dokumentowanie wydatków jest ważne przy budżetowaniu, ale nie ma wpływu na to, jak terapia działa na uczestników. Jeśli nie zwraca się uwagi na frekwencję, może to prowadzić do problemów w ocenie postępów uczestników. Krótko mówiąc, obecność powinna być w centrum zainteresowania każdej placówki, a jej zignorowanie nie przynosi dobrych skutków.

Pytanie 14

Ustawienie szpar powiekowych pod kątem, uszy osadzone blisko, krótki nos z płaskim czubkiem i szerokim grzbietem to cechy zewnętrzne typowe dla jakiego zespołu?

A. Klinefeltera

B. Retta

C. Downa

D. Angelmana

Odpowiedź na pytanie jest prawidłowa, ponieważ opisane cechy zewnętrzne, takie jak skośne ustawienie szpar powiekowych, nisko osadzone uszy, krótki nos z płaską nasadą oraz szeroki grzbiet, są charakterystyczne dla zespołu Downa, znanego również jako trisomia 21. Zespół Downa jest jedną z najczęstszych wad genetycznych, związanych z obecnością dodatkowego chromosomu 21, co prowadzi do różnorodnych cech fizycznych oraz intelektualnych. W praktyce, diagnostyka zespołu Downa polega na obserwacji tych konkretnych cech oraz przeprowadzaniu badań genetycznych, takich jak kariotypowanie, które pozwalają na identyfikację anomalii chromosomalnych. Wiedza na temat cech zewnętrznych zespołu Downa jest istotna w kontekście wczesnej interwencji medycznej oraz wsparcia psychologicznego, co może znacząco wpłynąć na jakość życia osób z tym zespołem. Rozpoznanie i zrozumienie objawów zespołu Downa oraz ich wpływu na rozwój dziecka jest kluczowe w pracy z pacjentami oraz ich rodzinami, a także ma zastosowanie w edukacji i rehabilitacji.

Pytanie 15

Podczas interakcji z osobą z znaczną niepełnosprawnością intelektualną, terapeuta powinien

A. rozszerzać swoje wypowiedzi, dostarczając jak najwięcej detali

B. korzystać z tablic z zapisem wybranych słów

C. wydawać jasne, powtarzalne polecenia wspierane gestem

D. umożliwić mu odczytywanie z ruchu warg

Wydawanie prostych, powtarzalnych poleceń popartych gestem jest kluczowe w pracy z osobami z znacznym stopniem niepełnosprawności intelektualnej. Takie podejście opiera się na zrozumieniu, że osoby te mogą mieć trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji oraz zrozumieniem długich wypowiedzi. Używanie prostych i zrozumiałych komunikatów pozwala na lepsze przyswajanie informacji oraz może zwiększyć poczucie bezpieczeństwa i komfortu podopiecznego. Ponadto, zastosowanie gestów jako wsparcia dla słów wspomaga proces komunikacji, angażując różne zmysły i ułatwiając zrozumienie intencji terapeuty. Przykładowo, wydawanie polecenia "Proszę podnieść rękę" może być wspierane przez jednoczesne uniesienie własnej ręki, co wizualnie pokazuje, co oczekujemy od podopiecznego. Takie techniki są zgodne z najlepszymi praktykami w terapii osób z niepełnosprawnościami, które zalecają stosowanie komunikacji wielozmysłowej oraz maksymalizowanie możliwości zrozumienia poprzez uproszczone komunikaty. Warto również uwzględnić indywidualne możliwości i preferencje podopiecznego, co może przyczynić się do skuteczniejszej komunikacji.

Pytanie 16

Aby zagwarantować ergonomiczne warunki pracy w pracowni malarskiej dla osób z ograniczeniami ruchowymi, terapeuta powinien

A. utrzymać odpowiednią temperaturę w pracowni na poziomie 26°C

B. umożliwić łatwy dostęp do materiałów oraz narzędzi malarskich

C. zmniejszyć liczbę narzędzi w pracowni do najniższego możliwego poziomu

D. stworzyć miłą atmosferę wśród uczestników zajęć

Umożliwienie swobodnego dostępu do materiałów i narzędzi malarskich jest kluczowym elementem zapewnienia ergonomicznych warunków pracy w pracowni malarskiej, zwłaszcza dla uczestników zajęć z niepełnosprawnością ruchową. Ergonomia, jako nauka zajmująca się dostosowaniem pracy do możliwości człowieka, podkreśla znaczenie komfortu oraz łatwości w poruszaniu się. Przykładem zastosowania tych zasad może być zorganizowanie przestrzeni roboczej w taki sposób, aby materiały były łatwo dostępne, np. umieszczając je w odpowiednich miejscach, które nie wymagają nadmiernego wysiłku czy zginania ciała. Ważne jest także, aby narzędzia były dostosowane do potrzeb użytkowników, co może obejmować m.in. stosowanie uchwytów ergonomicznych lub narzędzi o lżejszej konstrukcji. Zapewnienie takiego dostępu sprzyja nie tylko efektywności pracy, ale również zwiększa poczucie niezależności uczestników, co jest niezwykle istotne w terapii rehabilitacyjnej. Dobre praktyki wskazują, że przestrzenie robocze powinny być projektowane z myślą o użytkownikach, co znajduje odzwierciedlenie w standardach dotyczących dostępności i użyteczności przestrzeni dla osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 17

Osoba biorąca udział w warsztatach terapii zajęciowej to osoba podatna na wpływy innych, niepewna w wyrażaniu swoich poglądów, a także narażona na wykorzystywanie przez pozostałych uczestników zajęć. Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta tej osobie?

A. zachowania asertywnego

B. czynnego słuchania

C. radzenia sobie z napięciem

D. rozwiązywania sporów

Odpowiedź 'zachowanie asertywne' jest prawidłowa, ponieważ terapia zajęciowa często skupia się na rozwijaniu umiejętności interpersonalnych uczestników, a asertywność jest kluczowym elementem w budowaniu zdrowych relacji. Asertywność pozwala jednostkom wyrażać swoje potrzeby i pragnienia w sposób otwarty i szanujący zarówno siebie, jak i innych. W kontekście terapii zajęciowej, uczestnik, który jest podatny na wpływy, potrzebuje wsparcia w nauce wyrażania swoich poglądów oraz w obronie swoich granic. Przykładowe techniki asertywności obejmują naukę mówienia 'nie' w sytuacjach, gdy czują się przytłoczeni lub wykorzystywani, co pomoże im w budowaniu pewności siebie. Warto również wprowadzić ćwiczenia symulacyjne, które pozwolą uczestnikom praktykować asertywne odpowiedzi w bezpiecznym środowisku. Praktyka asertywności jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują rozwój osobisty i społeczny uczestników, wspierając ich w dążeniu do niezależności.

Pytanie 18

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osoby z zaburzeniami poznawczymi, terapeuta powinien wziąć pod uwagę

A. indywidualne możliwości i potrzeby pacjenta

B. aktualne trendy w terapii, ale tylko jeśli są zgodne z celami pacjenta

C. dostępność sprzętu w placówce, ale w miarę możliwości dostosować terapię do potrzeb pacjenta

D. preferencje terapeuty, które nie powinny dominować nad potrzebami pacjenta

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osób z zaburzeniami poznawczymi kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych możliwości i potrzeb pacjenta. Tylko wtedy terapia ma szansę przynieść zamierzone efekty. Każda osoba jest inna i ma unikalne potrzeby, które wynikają z jej stanu zdrowia, poziomu funkcjonowania i osobistych preferencji. Uwzględnienie tych aspektów pozwala terapeucie na opracowanie planu, który będzie nie tylko efektywny, ale także akceptowany przez pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeprowadzić szczegółową ocenę pacjenta, uwzględniając jego historię choroby, aktualne objawy oraz cele terapeutyczne. Dzięki temu możliwe jest zaprojektowanie działań, które nie tylko wspomagają poprawę funkcji poznawczych, ale także zwiększają motywację pacjenta do uczestnictwa w terapii. Dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i stanowi podstawę skutecznej interwencji terapeutycznej.

Pytanie 19

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. potencjalnego rozwoju.

B. typy niepełnosprawności.

C. przyczyny problemu.

D. etapu rozwoju.

Diagnoza prognostyczna jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który ma na celu przewidywanie przyszłego rozwoju sytuacji zdrowotnej pacjenta. Stanowi ona fundament dla projektowania interwencji oraz strategii wsparcia, które mogą zmniejszyć ryzyko pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta. Przykładem zastosowania diagnozy prognostycznej jest ocena pacjentów z chorobami przewlekłymi, gdzie na podstawie analizy danych klinicznych oraz historii zdrowia można przewidzieć, jak może przebiegać choroba. W praktyce oznacza to na przykład, że specjalista może określić, które osoby mają większe ryzyko wystąpienia powikłań i wdrożyć odpowiednie programy prewencyjne. Standardy diagnostyczne, takie jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), podkreślają znaczenie diagnozy prognostycznej w kontekście spersonalizowanej opieki zdrowotnej, która uwzględnia indywidualne potrzeby pacjenta oraz jego unikalny kontekst zdrowotny.

Pytanie 20

Osoba z lekką niepełnosprawnością intelektualną, ze względu na swoje zdolności w obszarze myślenia i podejmowania decyzji

A. jest w stanie znaleźć zatrudnienie na otwartym rynku pracy

B. może zamieszkiwać samodzielnie tylko w systemie mieszkań chronionych

C. korzysta jedynie z systemu edukacji specjalnej

D. jest niezdolna do samodzielnego życia

Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim ma zazwyczaj zdolności do samodzielnego funkcjonowania i podejmowania decyzji w codziennym życiu, co umożliwia jej pracę na otwartym rynku pracy. Osoby te są często w stanie zdobyć kwalifikacje i umiejętności, które pozwalają im na aktywność zawodową, co jest zgodne z zasadami integracji społecznej oraz polityką zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami. Przykłady udanych integracji obejmują zatrudnienie w sektorze gastronomicznym, usługowym czy w handlu, gdzie mogą wykazać się swoimi umiejętnościami i przyczynić się do wartościowych wyników dla pracodawcy. Dobrą praktyką jest stosowanie dostosowań w miejscu pracy oraz programów wsparcia, które ułatwiają adaptację i integrację. Wiele organizacji stosuje model zatrudnienia wspieranego, który skupia się na indywidualnych potrzebach pracowników, co dodatkowo potwierdza, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim mogą i powinny być aktywne zawodowo.

Pytanie 21

Jakie jest główne zadanie terapeuty zajęciowego w pracy z osobami starszymi?

A. Wsparcie w codziennych czynnościach

B. Organizacja zajęć rekreacyjnych

C. Nauczanie nowych umiejętności manualnych

D. Utrzymanie i poprawa funkcji poznawczych

Organizacja codziennych wycieczek, mimo że może być atrakcyjna dla osób starszych, nie jest głównym zadaniem terapeuty zajęciowego. Takie aktywności mogą być częścią kompleksowego planu terapii zajęciowej, ale ich celem nie jest bezpośrednie wspieranie funkcji poznawczych. Z kolei nauczanie nowych umiejętności manualnych może być przydatne, ale nie jest kluczowym elementem pracy z osobami starszymi, które często skupione są na utrzymaniu już istniejących zdolności. W tym kontekście, nauka nowych zawodów jest również mało istotna, ponieważ seniorzy zazwyczaj nie dążą do zmiany ścieżki zawodowej. Ostatecznie, zarządzanie finansami pacjentów to zadanie bardziej związane z opieką społeczną niż terapią zajęciową. Terapeuta zajęciowy skupia się na aspektach zdrowotnych i rehabilitacyjnych, nie na kwestiach finansowych. Każda z tych odpowiedzi pokazuje typowe błędne rozumienie roli terapeuty zajęciowego, gdzie często przecenia się aspekt rozrywkowy lub zawodowy, a niedocenia się znaczenia wsparcia poznawczego i emocjonalnego, które są kluczowe dla utrzymania zdrowia psychicznego i jakości życia osób starszych.

Pytanie 22

Terapeuta zajęciowy, planując działania wspierające pozytywne wzorce i właściwe nawyki ruchowe u pacjenta po udarze mózgu, powinien wziąć pod uwagę wskazówki

A. protetyka

B. logopedy

C. fizjoterapeuty

D. psychiatry

Odpowiedź wskazująca na fizjoterapeutę jako osobę, która powinna być uwzględniona w procesie rehabilitacji pacjenta po udarze mózgu, jest właściwa. Terapeuta zajęciowy, pracując z pacjentami, powinien ściśle współpracować z fizjoterapeutami, którzy mają kluczową wiedzę na temat mechanizmów ruchowych, rehabilitacji funkcji ruchowych oraz sposobów przywracania sprawności ruchowej. Dobre praktyki w rehabilitacji neurologicznej podkreślają znaczenie indywidualizacji programu terapeutycznego, co oznacza, że każda czynność powinna być dostosowana do specyficznych potrzeb i ograniczeń pacjenta. Przykładowo, fizjoterapeuta może doradzić, jakie ćwiczenia będą najbardziej efektywne w poprawie siły mięśniowej oraz koordynacji ruchowej, co jest kluczowe w procesie powrotu do codziennych aktywności. Integracja zaleceń fizjoterapeutycznego umożliwia również monitorowanie postępów, dostosowywanie terapii oraz wprowadzanie nowych technik terapeutycznych, co jest fundamentem skutecznej rehabilitacji po udarze mózgu.

Pytanie 23

Zadaniem zespołu jest stworzenie i wdrożenie indywidualnego planu wsparcia dla mieszkańca placówki pomocy społecznej

A. rehabilitacyjno-pielęgnacyjnego

B. wspierająco-aktywizującego

C. leczniczo-usprawniającego

D. terapeutyczno-opiekuńczego

Odpowiedź terapeutyczno-opiekuńcze jest prawidłowa, ponieważ zespół terapeutyczno-opiekuńczy w domach pomocy społecznej odpowiada za opracowanie i realizację indywidualnych planów wsparcia dla mieszkańców. Plan ten powinien być dostosowany do specyficznych potrzeb i możliwości każdego mieszkańca, uwzględniając zarówno aspekty zdrowotne, jak i społeczne. Dobre praktyki wskazują, że efektywność takich planów opiera się na ścisłej współpracy z mieszkańcem oraz jego rodziną, a także na regularnym monitorowaniu i ewaluacji postępów. Na przykład, w ramach takiego planu mogą być zorganizowane terapie zajęciowe, które nie tylko wspierają rehabilitację fizyczną, ale także poprawiają samopoczucie psychiczne mieszkańców. Celem jest nie tylko opieka, ale również aktywizacja mieszkańców, co prowadzi do poprawy jakości ich życia oraz integracji społecznej.

Pytanie 24

Mieszkanka domu pomocy społecznej stwierdziła: Nie chcę jechać na tę wycieczkę, ponieważ ostatnio nie jestem w stanie tak dużo chodzić. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę komunikatu tej mieszkanki?

A. Dlaczego Pani narzeka? Z Panią kondycją nie jest źle, a aktywność fizyczna jest korzystna

B. Proszę mi powiedzieć, jakie dokładnie trudności odczuwa Pani podczas chodzenia

C. Rozumiem, że nie chce Pani brać udziału w tej wycieczce z powodu obniżonej kondycji

D. Proszę się nie martwić, w trakcie tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić

Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pani jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób dokładny parafrazuje obawy wyrażone przez podopieczną. Terapeuta w tej sytuacji potwierdza uczucia podopiecznej oraz uznaje jej ograniczenia fizyczne. Takie podejście jest zgodne z zasadami aktywnego słuchania, które są kluczowe w pracy z osobami w potrzebie. Praktyczne zastosowanie takiej umiejętności pozwala na budowanie zaufania i empatycznej relacji, co jest istotne w kontekście terapii i wsparcia. Dzięki parafrazowaniu, terapeutka nie tylko pokazuje zrozumienie sytuacji, ale również otwiera przestrzeń do dalszej rozmowy o ewentualnych obawach związanych z kondycją fizyczną, co może być istotne w planowaniu aktywności. W kontekście standardów pracy z osobami starszymi, ważne jest, aby terapeuci uznawali indywidualne ograniczenia swoich podopiecznych i dostosowywali programy do ich potrzeb.

Pytanie 25

Planowanie działań przez terapeutę zajęciowego dla pacjenta po udarze mózgu, który zmaga się z afazją, powinno opierać się głównie na współpracy

A. z psychologiem

B. z pracownikiem socjalnym

C. z dietetykiem

D. z logopedą

Wybór logopedy jako kluczowego specjalisty w procesie rehabilitacji podopiecznego po udarze mózgu z afazją jest uzasadniony z kilku powodów. Afazja, czyli zaburzenie mowy, często występuje w wyniku uszkodzenia ośrodków odpowiedzialnych za język w mózgu, co wymaga interwencji specjalistycznej. Logopeda, jako ekspert w zakresie komunikacji i rehabilitacji mowy, jest niezbędny do opracowania indywidualnego programu terapeutycznego, który pomoże pacjentowi w odzyskaniu umiejętności komunikacyjnych. Przykłady działań logopedycznych to terapia mowy, ćwiczenia mające na celu poprawę umiejętności rozumienia i tworzenia zdań, a także praca nad aspektami nie tylko werbalnymi, ale i pozawerbalnymi komunikacji. Współpraca z logopedą ma na celu nie tylko przywrócenie zdolności mówienia, ale także dostosowanie strategii komunikacyjnych do potrzeb pacjenta, co jest zgodne z dobrą praktyką w rehabilitacji neurologicznej. Takie podejście jest szczególnie ważne, ponieważ efektywna komunikacja wpływa na jakość życia pacjenta i jego zdolność do interakcji z otoczeniem.

Pytanie 26

Terapeuta, który zwrócił się do podopiecznego słowami: Widzę, że czujesz się smutny z powodu braku możliwości wzięcia udziału w konkursie plastycznym, wykorzystał technikę aktywnego słuchania nazywaną

A. parafrazowaniem

B. potwierdzeniem

C. klarifikowaniem

D. odzwierciedleniem

Technika aktywnego słuchania, zwana odzwierciedleniem, polega na tym, że terapeuta potrafi uchwycić i nawiązać do emocji podopiecznego, co w tym przypadku dotyczy smutku związane z brakiem możliwości udziału w konkursie plastycznym. Odzwierciedlenie jest jednym z kluczowych elementów w relacji terapeutycznej, gdyż pozwala klientowi poczuć się wysłuchanym i zrozumianym. Dzięki temu rozwija się zaufanie i bezpieczeństwo w relacji, co jest niezbędne dla skutecznego procesu terapeutycznego. Przykład praktyczny: terapeuta, słysząc o zmartwieniu podopiecznego, może powiedzieć: „Rozumiem, że czujesz się przygnębiony z powodu tego, że nie możesz wziąć udziału w tym konkursie.” Tego typu odpowiedź nie tylko odzwierciedla uczucia klienta, ale również zachęca go do dalszego dzielenia się swoimi myślami i emocjami. Zgodnie z najlepszymi praktykami w psychoterapii, takie techniki są fundamentem skutecznej komunikacji, umożliwiając głębsze zrozumienie problemów, z jakimi zmaga się klient, i wspierając jego proces autoterapii.

Pytanie 27

Pacjent na oddziale psychiatrycznym od dwóch tygodni codziennie informuje terapeutę o odczuwaniu ulatniającego się gazu. W budynku nie ma żadnej instalacji gazowej. U pacjenta występuje zaburzenie o charakterze

A. konfabulacji

B. halucynacji

C. amnezji

D. urojeń

Amnezja, konfabulacja i urojenia to stany psychiczne, które różnią się od halucynacji, a zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej diagnozy i terapii. Amnezja to utrata pamięci, która może być spowodowana urazami, stresem lub innymi czynnikami. W przypadku pacjenta nie ma mowy o utracie pamięci, ponieważ zgłasza on konkretne odczucia, a nie brak pamięci na temat tego, co się wydarzyło. Konfabulacja to proces, w którym osoba tworzy fałszywe wspomnienia, wypełniając luki w pamięci. Osoba konfabulująca nie jest świadoma, że to, co mówi, nie jest prawdą, a jej problemy dotyczą bardziej pamięci niż zmysłów. Z kolei urojenia to fałszywe przekonania, które są mocno zakorzenione i niezależne od rzeczywistości, na przykład przekonanie, że ktoś jest śledzony. W przypadku pacjenta zgłaszającego zapach gazu, nie mamy do czynienia z wytworzeniem fikcyjnych przekonań, lecz z doświadczaniem zjawiska percepcyjnego, które jest typowe dla halucynacji. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe w pracy z pacjentami z zaburzeniami psychicznymi, ponieważ wpływa na wybór odpowiednich metod terapeutycznych oraz na interpretację zachowań pacjenta. Wybór niewłaściwej terminologii może prowadzić do błędnej diagnozy, co z kolei może negatywnie wpłynąć na efektywność leczenia.

Pytanie 28

Terapeuta zajęciowy współpracuje z grupą osób starszych, które mają schorzenia kardiologiczne. Które z poniższych aktywności ruchowych będą odpowiednie dla tej grupy?

A. Jogging

B. Nordic walking

C. Fitness

D. Biegi przełajowe

Nordic walking, jako forma aktywności fizycznej, jest szczególnie korzystny dla osób starszych, zwłaszcza tych z problemami kardiologicznymi. To ćwiczenie angażuje grupy mięśniowe w całym ciele, co sprzyja poprawie wydolności sercowo-naczyniowej, a jednocześnie minimalizuje ryzyko urazów. Przy użyciu specjalnych kijków, uczestnicy mają możliwość lepszego wsparcia swojego ciała, co z kolei redukuje obciążenie stawów. Nordic walking promuje również postawę ciała oraz koordynację, co jest istotne w przypadku osób starszych, które mogą doświadczać problemów z równowagą. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, regularna aktywność fizyczna, taka jak nordic walking, powinna być integralną częścią zdrowego stylu życia seniorów. Przykładem zastosowania tej formy aktywności są grupowe zajęcia prowadzone przez terapeutów zajęciowych, które mogą odbywać się w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja nie tylko rehabilitacji fizycznej, ale również poprawia samopoczucie psychiczne uczestników przez kontakt z naturą i interakcje społeczne.

Pytanie 29

Które z poniższych działań terapeuta zajęciowy powinien wdrożyć w pracy z osobą po udarze mózgu?

A. Zajęcia z zakresu matematyki

B. Ćwiczenia koordynacji ręka-oko

C. Intensywne treningi wytrzymałościowe

D. Programowanie komputerowe

Ćwiczenia koordynacji ręka-oko są kluczowe w terapii zajęciowej dla osób po udarze mózgu. Udar często wpływa na kontrolę motoryczną, powodując problemy z precyzyjnymi ruchami, a zwłaszcza z koordynacją ruchów rąk i oczu. Dzięki odpowiednio dobranym ćwiczeniom, pacjenci mogą poprawić swoje umiejętności w tym zakresie, co ma bezpośrednie przełożenie na ich codzienne funkcjonowanie. Przykładowo, lepsza koordynacja ręka-oko ułatwia wykonywanie czynności takich jak pisanie, jedzenie czy ubieranie się. Ważne jest, aby ćwiczenia były dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i stopnia jego zaawansowania, co pozwala na stopniowe zwiększanie poziomu trudności. Warto również wspomnieć, że takie ćwiczenia są zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, gdzie kluczowe jest skupienie się na funkcjonalności i poprawie jakości życia pacjenta. Terapeuci zajęciowi często wykorzystują różnorodne narzędzia, takie jak piłki, układanki czy specjalistyczne programy komputerowe, aby maksymalizować efektywność terapii. Właściwie prowadzone ćwiczenia mogą znacznie przyspieszyć proces rehabilitacji i pomóc pacjentom w odzyskaniu sprawności.

Pytanie 30

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy przygotowuje osobisty plan wsparcia dla

A. uczestnika warsztatu terapii zajęciowej

B. mieszkańca mieszkania wspomaganego

C. mieszkańca domu pomocy społecznej

D. uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy

Zespół, który zajmuje się opieką i terapią, ma dość ważną rolę, bo tworzy indywidualne plany wsparcia. To naprawdę kluczowe dla osób, które mieszkają w domach pomocy społecznej. Te placówki oferują różne rodzaje wsparcia, skierowane do ludzi z różnymi potrzebami, jak na przykład seniorzy, osoby z niepełnosprawnościami czy z przewlekłymi chorobami. Ważne, by taki plan był dopasowany do konkretnych potrzeb danej osoby i obejmował różne formy wsparcia – od terapii zajęciowej, przez rehabilitację, aż po pomoc w codziennych sprawach. W praktyce, żeby to dobrze działało, zespół spotyka się regularnie, co pozwala na monitorowanie postępów i dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb. Również współpraca z mieszkańcami i ich bliskimi jest mega istotna, żeby mieć pewność, że plan jest zgodny z ich oczekiwaniami. Warto pamiętać, że standardy, jakie wskazuje Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej, podkreślają, jak ważne jest indywidualne podejście i angażowanie mieszkańców w decyzje dotyczące ich opieki.

Pytanie 31

Podopieczna z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, która niedawno zaczęła być kłótliwa, oddała swoją biżuterię w lombardzie i wzięła kredyt w banku. Śpi zaledwie 2-3 godziny każdej nocy, a w godzinach nocnych przegląda portale społecznościowe, uruchomiła również internetowy biznes "Kobieta sukcesu". Przedstawione zachowania mogą sugerować, że doszło do

A. manii

B. dysforii

C. dystymii

D. paratymii

Zachowania opisanej podopiecznej są charakterystyczne dla manii, która jest jednym z epizodów w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Mania objawia się podwyższonym nastrojem, zwiększoną aktywnością, impulsywnością oraz obniżoną potrzebą snu, co jest doskonale widoczne w przypadku tej pacjentki, która śpi jedynie 2-3 godziny na dobę oraz intensywnie angażuje się w działania takie jak otwieranie nowego biznesu. Zwiększone wydatki, jak oddanie biżuterii pod zastaw oraz zaciągnięcie kredytu, mogą świadczyć o braku rozsądku i myśleniu o wysokim ryzyku, co jest typowe dla fazy manii. W praktyce klinicznej, istotne jest monitorowanie takich objawów, aby wdrożyć odpowiednią interwencję terapeutyczną, która może obejmować farmakoterapię i psychoterapię. Efektywne leczenie manii polega na stabilizacji nastroju i przywróceniu pacjenta do funkcjonowania w codziennym życiu, co może zostać osiągnięte m.in. poprzez leki stabilizujące nastrój oraz wsparcie psychologiczne.

Pytanie 32

Część procesu komunikacji, w której odbiorca przyjmuje przekaz i interpretuje go w kategorie myśli oraz emocji, nazywana jest

A. sprzężenie

B. filtrowanie

C. dekodowanie

D. kodowanie

Wybór odpowiedzi 'kodowanie', 'filtrowanie' lub 'sprzężenie' wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące procesu komunikacji. Kodowanie to etap, w którym nadawca przekształca swoje myśli i uczucia w formę, która może być przekazana odbiorcy, co jest odwrotnością dekodowania. To właśnie w kodowaniu następuje tworzenie komunikatu, a nie jego interpretacja. W kontekście komunikacji, filtrowanie odnosi się do selekcji informacji, które ma być przekazywane, a nie do ich odbioru i interpretacji. Odbiorca może wprowadzać różne filtry percepcyjne, które wpływają na to, co zauważa i jak interpretuje komunikat. Sprzężenie odnosi się do interaktywnego procesu, w którym nadawca i odbiorca wymieniają informacje i reagują na siebie nawzajem, ale nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu dekodowania. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnej komunikacji, gdyż każdy z tych aspektów odgrywa inną rolę w budowaniu przekazu. Ignorowanie etapu dekodowania może prowadzić do nieporozumień i utraty istoty przesłania, dlatego warto inwestować czas w naukę jego znaczenia oraz praktyki związane z dekodowaniem komunikatów.

Pytanie 33

Planając zajęcia z muzykoterapii aktywnej dla pacjenta z chorobą Parkinsona, terapeuta powinien wybrać płytę

A. z przyrodniczymi dźwiękami

B. z nagraniem audiobooka

C. z muzyką o charakterze rytmicznym

D. z muzyką do relaksacji

Wybór dźwięków natury, audiobooków czy muzyki relaksacyjnej nie stanowi optymalnego podejścia do muzykoterapii w kontekście choroby Parkinsona. Dźwięki natury, chociaż mogą być relaksujące, nie oferują odpowiedniego rytmu, który jest kluczowy dla synchronizacji ruchów pacjenta. Muzyka relaksacyjna, podobnie, ma tendencję do wywoływania stanu spokoju, co może prowadzić do spowolnienia reakcji i nie jest dostosowane do aktywizacji ruchowej. Audiobooki, mimo że mogą stymulować umysł, nie angażują ciała w taki sposób, jak muzyka rytmiczna, co może skutkować brakiem postępów w rehabilitacji motorycznej. Osoby z chorobą Parkinsona często zmagają się z problemami takimi jak sztywność mięśni oraz trudności w koordynacji, co wymaga zastosowania strategii terapeutycznych, które stymulują ruch. Muzyka rytmiczna jest w tym kontekście niezbędna, ponieważ kluczowa jest synchronizacja ruchów z rytmem muzyki, co może znacząco poprawić chód i ogólną funkcję motoryczną. Dlatego też, wybór niewłaściwych form muzycznych, takich jak te wymienione, prowadzi do ograniczenia efektywności terapii oraz nie wykorzystuje możliwości, jakie daje muzykoterapia w rehabilitacji pacjentów z chorobą Parkinsona.

Pytanie 34

Zaleca się uczestnictwo w ćwiczeniach umiejętności praktycznych, które zwiększają kompetencje, w szczególności dla osób z problemami zdrowotnymi

A. nowotworowymi

B. kardiologicznymi

C. dermatologicznymi

D. psychicznymi

Udział w treningach umiejętności praktycznych podnoszących kompetencje jest szczególnie istotny dla osób z chorobami psychicznymi, ponieważ tego rodzaju interwencje mogą znacząco wpłynąć na ich jakość życia oraz zdolność do funkcjonowania w społeczeństwie. Osoby z problemami zdrowia psychicznego często borykają się z trudnościami w codziennym życiu, a umiejętności praktyczne, takie jak zarządzanie stresem, komunikacja interpersonalna czy umiejętności społeczne, mogą wspierać ich w realizacji codziennych zadań. Przykładem mogą być treningi asertywności, które pomagają osobom z zaburzeniami lękowymi w rozwijaniu pewności siebie oraz zdolności do wyrażania swoich potrzeb. Ponadto, standardy terapeutyczne, takie jak model biopsychospołeczny, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, co obejmuje rozwijanie umiejętności praktycznych jako element terapii. Wprowadzenie takich programów do pracy z podopiecznymi z problemami zdrowia psychicznego przyczynia się do ich lepszego samopoczucia oraz integracji społecznej.

Pytanie 35

W przypadku dysfunkcji czucia w obrębie rąk, terapeuta nie powinien sugerować pacjentowi

A. modelowania w masie solnej

B. klejenia pistoletem na gorąco

C. malowania na podobraziu

D. zwijania włóczki w kłębek

Klejenie pistoletem na gorąco jest działaniem, które może stwarzać poważne zagrożenia dla pacjentów z zaburzeniami czucia w obrębie kończyn górnych. U osób z takimi zaburzeniami, brak odczuwania bólu lub wysokiej temperatury może prowadzić do poparzeń, skaleczeń lub innych urazów, które nie będą dostrzegane aż do momentu, gdy będą wymagały interwencji medycznej. W terapiach zajęciowych ważne jest, aby wybierać aktywności, które są bezpieczne i adekwatne do poziomu funkcjonowania pacjenta. Modelowanie w masie solnej, zwijanie włóczki w kłębek oraz malowanie na podobraziu to techniki, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, sprzyjają poprawie motoryki małej i dają możliwość ćwiczenia czucia. Przy odpowiednim nadzorze i dostosowaniu, te metody mogą wspierać rehabilitację oraz rozwój umiejętności manualnych, co jest istotne w powrocie do pełnej sprawności.

Pytanie 36

Uczestnik warsztatów w środowiskowym domu samopomocy wyraził zamiar uczestniczenia w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien zacząć współpracę od

A. przedstawienia listy materiałów i narzędzi używanych w pracowni

B. nauki obsługi narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

C. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

D. nauki projektowania prostych wzorów na drewnie

Zgłębienie regulaminu i zasad BHP w pracowni stolarskiej to absolutny must-have na początku nauki. Bezpieczeństwo i higiena pracy to podstawa, na której trzeba budować wszystko inne, szczególnie w obróbce drewna. Znajomość zasad BHP nie tylko pomaga dostrzegać zagrożenia, ale i zmniejszać ryzyko jakichkolwiek wypadków. Na przykład, każdy powinien mieć na uwadze, że noszenie odpowiednich środków ochrony, takich jak okulary, rękawice i dobrze dopasowane buty, jest kluczowe. To dbanie o zdrowie, ale też o komfort w pracy. Fajnie jest, gdy zajęcia praktyczne zaczynają się od teoretycznego wprowadzenia, które daje znać o potencjalnych niebezpieczeństwach i obowiązkach. Zasady te są zgodne z tym, co mówi Kodeks Pracy i regulacje BHP. Dzięki temu uczniowie uczą się myśleć o bezpieczeństwie, co na pewno przyda im się w przyszłej pracy. Przykładając wagę do odpowiedniego przygotowania przed pracą w warsztacie, zyskują pewność siebie i umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Pytanie 37

Gdzie w scenariuszu powinno się zamieścić zalecenie dotyczące użycia fartucha, okularów oraz rękawic ochronnych podczas zajęć z zastosowaniem techniki tworzenia witrażu typu Tiffany?

A. W finalnej części przebiegu zajęć

B. Na liście celów szczegółowych zajęć

C. W uwagach dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy

D. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

Wskazanie do zastosowania fartucha, okularów i rękawic ochronnych powinno być umieszczone w uwagach z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, ponieważ przedmioty te pełnią fundamentalną rolę w ochronie uczestników zajęć przed potencjalnymi zagrożeniami związanymi z techniką tworzenia witrażu typu Tiffany. Witrażowanie wiąże się z używaniem narzędzi takich jak lutownice czy materiały chemiczne, które mogą emitować szkodliwe opary. Fartuch chroni odzież, a jednocześnie może stanowić barierę przed drobnymi odpryskami. Okulary ochronne zabezpieczają oczy przed pyłem i promieniowaniem UV, które mogą występować podczas obróbki szkła. Rękawice natomiast są istotne w kontekście ochrony dłoni przed skaleczeniami oraz działaniem substancji chemicznych. Przykłady zastosowania tych środków ochrony osobistej można zaobserwować w wielu pracowniach artystycznych, gdzie przestrzegane są rygorystyczne standardy BHP, co jest zgodne z wytycznymi Polskiej Normy PN-EN 14021 dotyczącej użycia sprzętu ochronnego. Właściwe podejście do bezpieczeństwa zwiększa komfort pracy i minimalizuje ryzyko wypadków.

Pytanie 38

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne

B. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki

C. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy

D. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu

Zastosowanie wzmocnień pozytywnych w terapii jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach. Właściwa zasada mówi, że zachowania powinny być wzmacniane bezpośrednio po ich wystąpieniu, co zwiększa prawdopodobieństwo ich powtórzenia. Taki natychmiastowy feedback pozwala na szybsze skojarzenie pozytywnego efektu z konkretnym działaniem, co jest fundamentalne w procesie uczenia się. Przykładowo, terapeuta może nagrodzić dziecko za aktywne uczestnictwo w zajęciach od razu po wykonaniu zadania, co nie tylko zwiększa motywację, ale także wzmacnia poczucie własnej wartości. Warto pamiętać, że zgodnie z teorią wzmocnień, im szybciej nagroda następuje po wystąpieniu pożądanego zachowania, tym silniej jest ono utrwalane. Dobre praktyki w terapii zalecają także, aby stosować różnorodne formy wzmocnień, które mogą obejmować nie tylko nagrody materialne, ale również pochwały czy dodatkowy czas na ulubione aktywności.

Pytanie 39

Osoba przebywająca w domu pomocy społecznej posiada zaburzenie wymowy, które objawia się nieprawidłową artykulacją niektórych dźwięków. Podopieczny jest w stanie zrozumieć przekazywane mu informacje, aczkolwiek ma trudności z ich wyrażeniem. Przyczyną tego stanu jest brak zębów, co wymaga pomocy protetyka. Opis ten sugeruje

A. mutyzm

B. afazję

C. dyzartrię

D. echolalię

Echolalia, mutyzm oraz dyzartria to różne zaburzenia komunikacji, które często mylone są z afazją, ale mają odrębne właściwości. Echolalia odnosi się do powtarzania słów lub fraz, które ktoś usłyszał, co niekoniecznie wskazuje na zrozumienie ich znaczenia. Osoby z echolalią mogą powtarzać słowa, ale nie mają zdolności do samodzielnego formułowania wypowiedzi, co jest innym zjawiskiem niż opisane zaburzenie. Mutyzm z kolei to stan, w którym osoba jest fizycznie zdolna do mówienia, ale z różnych powodów nie wydaje dźwięków. Często występuje w sytuacjach społecznych, gdzie występuje lęk lub niepokój, co wyklucza to z możliwości opisanego przypadku, gdzie pacjent ma trudności z artykulacją, ale rozumie komunikaty. Dyzartria to zaburzenie dotyczące kontroli mięśni odpowiedzialnych za mowę, prowadzące do niewyraźnego mówienia. W opisywanym przypadku brak uzębienia może wpłynąć na artykulację, ale nie jest to klasyczna dyzartria, ponieważ mowa jest zrozumiała, a problem leży w produkcji dźwięków. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe w diagnostyce i podejmowaniu właściwych interwencji terapeutycznych, dlatego ważne jest, aby nie mylić tych zaburzeń z afazją, która dotyczy wyłącznie problemów z przetwarzaniem mowy.

Pytanie 40

Terapeuta w dziennym ośrodku wsparcia dla osób starszych zauważył u jednego z pensjonariuszy postępujące drżenie rąk w spoczynku, mikrografię oraz ogólne opóźnienie w ruchach, które są typowymi objawami dla

A. choroby Parkinsona

B. udaru krwotocznego w trakcie

C. postępującej dystrofii mięśniowej

D. zaawansowanego stadium reumatoidalnego zapalenia stawów

Choroba Parkinsona to schorzenie neurodegeneracyjne, które charakteryzuje się specyficznymi objawami, takimi jak drżenie spoczynkowe, mikrografia (czyli pisanie drobnymi literami) oraz ogólne spowolnienie ruchowe. Drżenie spoczynkowe występuje, gdy kończyny są w spoczynku, co różni się od drżenia posturalnego czy intencyjnego, które występuje podczas ruchu. Mikrografia jest wynikiem zaburzeń w kontroli motorycznej, a spowolnienie ruchowe, znane jako bradykinezja, jest kluczowym objawem. W praktyce terapeuta w dziennym domu pomocy społecznej powinien być w stanie zauważyć te objawy i zarekomendować dalszą diagnostykę oraz wsparcie, takie jak terapia zajęciowa czy kinezyterapia. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie wczesnego rozpoznania choroby Parkinsona, co pozwala na lepsze zarządzanie objawami oraz poprawę jakości życia pacjenta, zgodnie z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami starszymi.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej