Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 17:18
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 17:19

Egzamin niezdany

Wynik: 7/40 punktów (17,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na podstawie danych zawartych w tabeli wskaż, ile wody należy użyć do przygotowania 2 m3 zaprawy wapiennej o proporcji objętościowej składników 1:3 z użyciem ciasta wapiennego.

Proporcje i ilość składników na 1 m³ zaprawy wapiennej
Stosunek objętościowy wapna do piasku	Marka zaprawy MPa	Ciasto wapienne m³	Piasek m³	Woda dm³
1 : 1,5	0,4	0,510	0,765	37
1 : 2	0,4	0,430	0,860	50
1 : 3	0,4	0,320	0,960	100
1 : 3,5	0,2	0,280	0,980	130
1 : 4,5	0,2	0,224	1,010	166

A. 300 dm3

B. 200 dm3

C. 100 dm3

D. 50 dm3

Odpowiedź 200 dm3 jest prawidłowa, ponieważ na podstawie danych z tabeli dotyczących proporcji objętościowych 1:3 dla zaprawy wapiennej, na 1 m3 zaprawy wymagane jest 100 dm3 wody. Przygotowując 2 m3 zaprawy, wartość ta musi zostać podwojona, co daje 200 dm3. Taki sposób obliczenia ilości wody jest zgodny z dobrymi praktykami w budownictwie, gdzie precyzyjne określenie proporcji składników ma kluczowe znaczenie dla uzyskania odpowiedniej jakości zaprawy. Użycie niewłaściwej ilości wody może prowadzić do osłabienia struktury zaprawy, a w efekcie do trwałych uszkodzeń konstrukcji. Stąd, w praktyce budowlanej, takie obliczenia są niezbędne, aby zapewnić trwałość i właściwe właściwości mechaniczne zaprawy. Wiedza na temat proporcji składników i ich wpływu na końcowy produkt jest fundamentem dla każdego specjalisty w branży budowlanej, co pozwala na optymalizację procesów budowlanych oraz minimalizację ryzyka błędów.

Pytanie 2

Na której ilustracji przedstawiono cegłę, którą należy zastosować do wykonania zewnętrznych ścian nośnych piwnicy?

A. Na ilustracji 3.

B. Na ilustracji 4.

C. Na ilustracji 1.

D. Na ilustracji 2.

Wybór cegły do budowy zewnętrznych ścian nośnych piwnicy to kluczowy element, który wymaga uwzględnienia wielu aspektów technicznych. Cegły przedstawione na ilustracjach 1, 2 oraz 4 mają otwory, co negatywnie wpływa na ich wytrzymałość oraz właściwości izolacyjne. Często popełnianym błędem jest przekonanie, że cegły z otworami są wystarczające do budowy ścian nośnych. W rzeczywistości jednak, otwory w cegłach osłabiają strukturę, co może prowadzić do dewiacji w obliczeniach statycznych oraz do podwyższonego ryzyka uszkodzeń podczas eksploatacji. Ponadto, cegły z otworami mogą być bardziej narażone na wnikanie wilgoci, co jest szczególnie groźne w piwnicach – obszarach, gdzie problem ten występuje najczęściej. Wilgoć może prowadzić do rozwoju pleśni i grzybów, a także poważnych uszkodzeń strukturalnych, co jest niezgodne z dobrymi praktykami budowlanymi. Warto również zauważyć, że przy projektowaniu budynków należy kierować się obowiązującymi normami budowlanymi, które często wskazują na preferencje dotyczące wykorzystania pełnych materiałów budowlanych w konstrukcjach nośnych. Wybór niewłaściwej cegły to nie tylko problem estetyczny, ale przede wszystkim praktyczny, mający wpływ na trwałość i bezpieczeństwo całej budowli.

Pytanie 3

Na rysunku przedstawiono pierwszą warstwę muru w wiązaniu kowadełkowym.

Na którym rysunku widoczna jest druga warstwa?

A. D.

B. B.

C. C.

D. A.

Wybór odpowiedzi A, B lub C jest błędny, ponieważ nie uwzględnia istotnych zasad wiązania kowadełkowego, które wymagają, aby cegły w drugiej warstwie były układane prostopadle do cegieł w warstwie pierwszej. W przypadku odpowiedzi A, zakłada się, że cegły są ułożone w tym samym kierunku co w pierwszej warstwie, co prowadzi do powstania struktur o obniżonej stabilności. Takie podejście narusza podstawowe zasady budownictwa, które mówią o konieczności rozkładu obciążeń oraz wzmacniania konstrukcji poprzez odpowiednie wiązania. Odpowiedzi B i C również nie przedstawiają prawidłowego układu cegieł, co może prowadzić do osłabienia muru, a w skrajnych przypadkach do jego całkowitego zawalenia. Użytkownicy często popełniają błąd, myśląc, że dla estetyki wystarczy, aby cegły były ułożone w jednym kierunku. W rzeczywistości, efektywność muru należy oceniać nie tylko pod kątem walorów wizualnych, ale przede wszystkim jego funkcji nośnych i wytrzymałościowych. Z tego powodu, ignorowanie zasad wiązania kowadełkowego jest nie tylko nieprawidłowe, ale również może prowadzić do poważnych konsekwencji w budownictwie.

Pytanie 4

Jaką izolację wykonano na fragmencie ściany przedstawionej na rysunku?

A. Przeciwdrganiową.

B. Termiczną.

C. Paroszczelną.

D. Przeciwwilgociową.

Odpowiedzi takie jak przeciwwilgociowa, paroszczelna czy przeciwdrganiowa dotyczą zupełnie innych aspektów izolacji budowlanej. Izolacja przeciwwilgociowa ma na celu ochronę przed przenikaniem wilgoci do konstrukcji budynku, co jest istotne w obszarach o wysokiej wilgotności lub w pobliżu zbiorników wodnych. Wykonana w formie folii, membran lub specjalnych materiałów, jej zastosowanie nie ma związku z tworzeniem bariery termicznej. Z kolei izolacja paroszczelna jest często stosowana w pomieszczeniach, w których występuje duża ilość pary wodnej, aby zapobiec kondensacji pary wewnątrz przegrody budowlanej. Zastosowanie paroszczelnych barier w niewłaściwy sposób może prowadzić do problemów z wilgocią, co jest dowodem na to, że rozumienie ich funkcji jest kluczowe. Izolacja przeciwdrganiowa natomiast odnosi się do redukcji przenoszenia drgań, które mogą być szkodliwe dla konstrukcji lub komfortu użytkowników, ale nie zmniejsza wymiany ciepła. Zrozumienie różnic między tymi rodzajami izolacji jest kluczowe, aby prawidłowo zaprojektować budynek, który będzie zarówno energooszczędny, jak i komfortowy w użytkowaniu. Warto zwrócić uwagę, że fundamentalnym błędem w podejściu do tego zagadnienia jest mylenie funkcji izolacyjnych, co może prowadzić do niewłaściwego doboru materiałów i technologii, a w konsekwencji do obniżenia efektywności energetycznej budynku.

Pytanie 5

Można zmniejszyć chłonność podłoża przeznaczonego do tynkowania poprzez

A. pomalowanie powierzchni farbą

B. wykonanie tynków dedykowanych

C. zastosowanie gruntów podkładowych

D. wcześniejsze wysuszenie ściany

Wysuszenie ściany przed tynkowaniem jest praktyką, która może wydawać się logiczna, jednak nie prowadzi do zmniejszenia chłonności podłoża. W rzeczywistości, zbyt wysoka temperatura i wentylacja mogą prowadzić do mikropęknięć, co w konsekwencji osłabia przyczepność tynku. Tynki specjalne, takie jak tynki wapienne czy cementowe, mogą mieć swoje unikalne właściwości, ale nie eliminują one problemu chłonności podłoża. Właściwy dobór tynku powinien być uzależniony od podłoża, a nie od jego wysuszenia. Pomalowanie ściany farbą również nie rozwiązuje problemu, ponieważ większość farb nie jest zaprojektowana do ograniczenia wchłaniania wilgoci, a ich warstwa może wręcz stworzyć barierę dla pary wodnej, co prowadzi do gromadzenia się wilgoci pod tynkiem. Typowe błędy polegają na przyjmowaniu, że wysuszenie i użycie farb wystarczą do prawidłowego przygotowania podłoża. Kluczowym elementem jest zrozumienie, że gruntowanie to proces, który nie tylko poprawia przyczepność, ale także zabezpiecza cały system tynkarski na dłuższy czas, zapewniając jego trwałość i estetykę.

Pytanie 6

Jaką cegłę należy zastosować do budowy murowanych ścianek działowych o grubości do 12 cm, aby uzyskać jak najniższy ciężar objętościowy?

A. wapienno-piaskową pełną

B. klinkierową

C. ceramiczną pełną

D. dziurawki

Cegły wapienno-piaskowe pełne, klinkierowe oraz ceramiczne pełne, choć używane w budownictwie, nie są optymalnym rozwiązaniem w kontekście budowy lekkich ścianek działowych. Cegły wapienno-piaskowe pełne, ze względu na swoją gęstość, są stosunkowo ciężkie i nieprzeznaczone do wykonania cienkowarstwowych konstrukcji. Stosowanie ich w takich zastosowaniach może prowadzić do nadmiernego obciążenia budynku oraz problemów z izolacyjnością akustyczną. Klinkier, znany ze swojej wytrzymałości oraz estetyki, ma również wysoką gęstość, co sprawia, że nie jest odpowiedni do tworzenia ścianek działowych, które mają być lekkie i łatwe w montażu. Z kolei cegły ceramiczne pełne, mimo że mogą być używane w tradycyjnym budownictwie, również są stosunkowo ciężkie i nie oferują takich korzyści jak dziurawki w kontekście obniżenia ciężaru konstrukcji. Często błędne jest przekonanie, że im bardziej solidny materiał, tym lepszy efekt budowlany – w przypadku ścianek działowych kluczowe jest nie tylko zapewnienie stabilności, ale również optymalizacja ciężaru oraz efektywność w zakresie izolacji. Dlatego wybór materiałów budowlanych powinien być dokładnie przemyślany, uwzględniając ich właściwości oraz przeznaczenie w kontekście danej konstrukcji.

Pytanie 7

Na której ilustracji przedstawiono element ceramiczny stosowany do murowania zewnętrznych ścian nośnych piwnic?

A. Na ilustracji 2.

B. Na ilustracji 4.

C. Na ilustracji 3.

D. Na ilustracji 1.

Podczas analizy pozostałych ilustracji, można zauważyć, że przedstawione cegły z otworami nie są odpowiednie do murowania zewnętrznych ścian nośnych piwnic. Cegły z otworami, które często są używane w różnych konstrukcjach, mają swoje zastosowanie w miejscach, gdzie wymagane są mniejsze obciążenia, takie jak ściany działowe czy wypełnienia. Ze względu na swoją budowę, te cegły nie zapewniają tak wysokiej wytrzymałości na ściskanie, co czyni je niewłaściwym wyborem do budowy nośnych elementów piwnic, które muszą wytrzymywać znaczące obciążenia i jednocześnie chronić przed wilgocią. Wielu budowniczych popełnia błąd, sądząc, że wszelkie rodzaje cegły mogą być stosowane wymiennie. Kluczowym punktem jest zrozumienie, że każdy rodzaj cegły ma swoje specyficzne właściwości i zastosowania, które muszą być zgodne z wymogami projektowymi. Cegły z otworami powinny być stosowane z rozwagą, a ich użycie powinno być dokładnie przemyślane w kontekście statyki budynku oraz wymagań dotyczących izolacji. Brak zrozumienia właściwego zastosowania tych materiałów może prowadzić do problemów konstrukcyjnych oraz nieefektywności energetycznej budowli, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami w branży budowlanej.

Pytanie 8

Nałożenie tradycyjnego tynku na wyjątkowo gładką powierzchnię może prowadzić do

A. powstawania rys skurczowych na powierzchni

B. odczepiania się tynku od podłoża

C. łamania się tynku zaraz po jego wyschnięciu

D. występowania plam i wykwitów na powierzchni ściany

Jak tynk kruszy się zaraz po wyschnięciu, to można podejrzewać, że nie został dobrze nałożony albo nałożono go za cienko. Ale to nie znaczy, że winna jest gładka powierzchnia – to raczej kwestia techniki. Rysy skurczowe, które się pojawiają, to efekt schnięcia tynku, nie jego przyczepności. Często się zdarza, że pojawiają się przez zbyt szybkie schnięcie albo zły skład tynku. Plamy czy wykwity na ścianie to już zupełnie inna sprawa – to zależy od wilgotności podłoża lub niewłaściwego użycia materiałów. Na przykład, jeśli tynk nałożono w zbyt wilgotnych warunkach albo w pomieszczeniu, gdzie jest mało wentylacji, mogą się pojawić solne wykwity. Dlatego znajomość zasad dotyczących przygotowania podłoża i dobór odpowiednich materiałów są mega ważne, żeby efekt tynkarski był trwały. Dobrze podejść do tynkowania zgodnie z normami budowlanymi, bo to pomoże uniknąć różnych problemów później.

Pytanie 9

Na podstawie danych z tabeli oblicz ilość piasku potrzebnego do wykonania 0,5 m³ zaprawy cementowo-wapiennej M2.

Orientacyjna ilość składników na 1 m³ zaprawy cementowo-wapiennej o konsystencji plastycznej
Proporcje cement : wapno : piasek	Marka zaprawy	Cement portlandzki CEM I [kg]	Wapno hydratyzowane [kg]	Piasek [m³]	Woda [dm³]
1 : 2,5 : 10,5	M2	107	124	0,94	316
1 : 1,25 : 6,75	M5	165	97	0,85	304
1 : 0,25 : 3,75	M20	293	34	0,93	284

A. 0,93 m3

B. 0,45 m3

C. 0,95 m3

D. 0,47 m3

Analizując odpowiedzi, które nie są poprawne, można dostrzec, że wiele z nich wynika z błędnych założeń dotyczących proporcji składników zaprawy cementowo-wapiennej. Odpowiedzi takie jak 0,93 m3, 0,45 m3 i 0,95 m3 mogą wynikać z niewłaściwego zrozumienia, ile piasku rzeczywiście potrzeba na jedną jednostkę objętości zaprawy. Przykładem błędnego myślenia jest przypuszczenie, że ilość piasku powinna być zbliżona do objętości zaprawy, co jest sprzeczne z zasadami mieszania betonów i zapraw. W praktyce, aby obliczyć ilość piasku, należy zawsze odnieść się do odpowiednich tabel oraz norm, które wskazują, ile materiału jest potrzebne na jednostkę zaprawy. Często występujące błędy to przeoczenie proporcji, co prowadzi do nadmiaru lub niedoboru materiału, co z kolei wpływa na wytrzymałość i trwałość konstrukcji. Mylne przyjęcie, że dodanie większej ilości piasku zwiększa jakość zaprawy, jest również błędne. Niekontrolowane zwiększenie ilości piasku może prowadzić do osłabienia zaprawy, co jest niezgodne z normami budowlanymi. Aby uniknąć błędów, ważne jest, aby znać zasady proporcjonowania materiałów budowlanych oraz stosować się do wytycznych producentów i standardów branżowych. Jakość i trwałość konstrukcji w dużej mierze zależą od odpowiednich proporcji materiałów, dlatego każdy wykonawca powinien mieć solidne podstawy w tej dziedzinie.

Pytanie 10

Gładź tynków zewnętrznych można uzyskać z mieszanki

A. cementowo-wapiennej

B. wapiennej

C. anhydrytowej

D. wapienno-gipsowej

Wybór innych zapraw, takich jak wapienne, anhydrytowe czy wapienno-gipsowe, nie jest odpowiedni do gładzi tynków zewnętrznych. Zaprawa wapienna, choć ma swoje zalety, nie oferuje wystarczającej wytrzymałości mechanicznej i odporności na czynniki atmosferyczne w porównaniu do zaprawy cementowo-wapiennej. Wapno ma tendencję do łuszczenia się i kruszenia pod wpływem deszczu i wiatru, co sprawia, że nie nadaje się do stosowania jako główna warstwa wykończeniowa na elewacjach. Z kolei zaprawa anhydrytowa, będąca materiałem na bazie siarczanu wapnia, jest stosunkowo nowym rozwiązaniem, które znajduje swoje miejsce w budownictwie wnętrz, ale nie sprawdza się w warunkach zewnętrznych, ponieważ może ulegać degradacji pod wpływem wilgoci. Ostatnią z analizowanych opcji, zaprawa wapienno-gipsowa, nie jest również zalecana do zastosowań zewnętrznych, gdyż gips, mimo że jest materiałem łatwym w obróbce, ma niską odporność na wodę, co prowadzi do jego szybkiego zniszczenia pod wpływem deszczu. W przypadku gładzi tynków zewnętrznych kluczowe jest, aby materiał charakteryzował się odpowiednią odpornością na warunki atmosferyczne oraz zdolnością do regulacji wilgotności, dlatego zaprawa cementowo-wapienna jest najbardziej rekomendowaną opcją w tej dziedzinie.

Pytanie 11

Na rysunku przedstawiono strop typu

A. Kleina,

B. Teriva.

C. Fert.

D. Filigran.

Strop Kleina to coś, co używa belek prefabrykowanych, często drewnianych jak mówisz. Pod tym względem jest trochę mniej popularny w większych budowach, bo nie daje takich dużych rozpiętości jak strop Fert. Belki Kleina a belki kratownicowe to jednak duża różnica – przez to może być problem z obciążeniem i stabilnością w dużych budynkach. Jeśli chodzi o stropy Teriva, to używają pustaków w kształcie litery T, co też jest inny sposób niż w Fert. Mamy też stropy Filigran, gdzie dominują elementy żelbetowe, co znów różni się od Fert. Czasami mylimy różne stropy i to może prowadzić do błędnych wniosków, a przez to do złych decyzji konstrukcyjnych. Lepiej zwrócić uwagę na detale i różne typy stropów, żeby nie wpakować się w kłopoty konstrukcyjne, które potem mogą podnieść koszty inwestycji.

Pytanie 12

Zaprawę tynkarską produkowaną w zakładzie, oznaczoną symbolem R, wykorzystuje się do realizacji tynków

A. jednowarstwowych zewnętrznych

B. szlachetnych

C. izolujących cieplnie

D. renowacyjnych

Odpowiedzi takie jak jednowarstwowe zewnętrzne, szlachetne oraz izolujące cieplnie nie są poprawne w kontekście zaprawy tynkarskiej oznaczonej symbolem R, ponieważ każda z nich odnosi się do innego zastosowania i właściwości tynków. Tynki jednowarstwowe są zazwyczaj stosowane do szybkiego wykończenia powierzchni, co może być mylące, gdyż nie zawsze są dedykowane do renowacji. Tynki szlachetne, takie jak tynki mozaikowe czy mineralne, mają na celu uzyskanie estetycznego wykończenia, które jednak niekoniecznie odpowiada wymaganiom renowacyjnym, zwłaszcza w przypadku konserwacji zabytków, gdzie kluczowe są szczególne właściwości zapraw. Z kolei tynki izolujące cieplnie są projektowane z myślą o poprawie efektywności energetycznej budynków, co również nie jest celem zastosowania zaprawy R. W praktyce, stosowanie niewłaściwej zaprawy tynkarskiej do konkretnych zastosowań może prowadzić do problemów z trwałością, estetyką oraz funkcjonalnością powierzchni, dlatego kluczowe jest zrozumienie specyfikacji i przeznaczenia każdej z zapraw zgodnie z normami branżowymi.

Pytanie 13

Jaką ilość zaprawy murarskiej należy przygotować do wzniesienia ściany z bloczków z betonu komórkowego o grubości 37 cm oraz wymiarach 3,5 × 8 m, jeśli do budowy 1 m² takiej ściany potrzeba 0,043 m³ zaprawy?

A. 1,204 m3

B. 12,728 m3

C. 5,569 m3

D. 1,591 m3

Aby obliczyć ilość zaprawy murarskiej potrzebnej do wymurowania ściany o grubości 37 cm i wymiarach 3,5 × 8 m, najpierw należy obliczyć powierzchnię tej ściany. Powierzchnia wynosi 3,5 m × 8 m = 28 m². Następnie, znając zapotrzebowanie na zaprawę, które wynosi 0,043 m³ na 1 m², należy pomnożyć tę wartość przez całkowitą powierzchnię ściany: 28 m² × 0,043 m³/m² = 1,204 m³. Takie obliczenia są zgodne z praktykami budowlanymi, w których precyzyjne obliczenia materiałów są kluczowe dla efektywności kosztowej i zapewnienia jakości wykonania. Warto również pamiętać, że przy zamawianiu materiałów budowlanych zaleca się dodawanie pewnego marginesu (zwykle 5-10%) na straty, które mogą wystąpić podczas transportu i pracy budowlanej. Zrozumienie tych zasad jest istotne nie tylko dla wykonawców, ale także dla inwestorów, aby zminimalizować ryzyko budżetowe i czasowe.

Pytanie 14

Izolację poziomą w budynku bez piwnicy powinno się wykonać

A. pod fundamentem i na górnej powierzchni ściany fundamentowej

B. na górnej powierzchni fundamentu i na górnej powierzchni ściany fundamentowej

C. pod fundamentem i na poziomie podłogi na gruncie

D. na górnej powierzchni fundamentu i na poziomie terenu

Wykonanie lekkiej izolacji poziomej budynku niepodpiwniczonego na górnej powierzchni ławy oraz na górnej powierzchni ściany fundamentowej jest kluczowym elementem ochrony budynku przed wilgocią i wodami gruntowymi. Izolacja ta ma za zadanie zapewnić barierę przed przenikaniem wody oraz ograniczyć ryzyko powstawania pleśni i grzybów w konstrukcji budowlanej. W praktyce, stosowanie materiałów hydroizolacyjnych, takich jak membrany bitumiczne lub folie PVC, na poziomie ławy fundamentowej oraz ścian fundamentowych jest zgodne z normami budowlanymi i zaleceniami branżowymi. Tego rodzaju izolacja powinna być również odpowiednio zgrzewana lub klejona, aby zapewnić jej szczelność. Należy pamiętać, że skuteczność izolacji poziomej ma bezpośredni wpływ na trwałość budynku oraz jego komfort użytkowania. Dodatkowo, przy projektowaniu izolacji warto uwzględnić lokalne warunki gruntowe oraz poziom wód gruntowych, co pozwoli na optymalizację rozwiązań budowlanych.

Pytanie 15

Określenie lokalizacji nowych ścianek działowych w renowowanym obiekcie następuje na podstawie

A. warunków technicznych wykonania i odbioru robót

B. specyfikacji technicznej wykonania i odbioru robót

C. założeń do kosztorysu

D. projektu budowlanego

Założenia do kosztorysu, specyfikacja techniczna wykonania i odbioru robót oraz warunki techniczne wykonania i odbioru robót to dokumenty o innym charakterze, które nie mogą zastąpić projektu budowlanego w kontekście ustalania lokalizacji nowych ścianek działowych. Założenia do kosztorysu mogą zawierać szacunkowe wartości finansowe związane z realizacją projektu, jednak nie precyzują one, jak konkretnie powinny być zaaranżowane wnętrza i jakie rozwiązania architektoniczne będą zastosowane. Specyfikacja techniczna wykonania i odbioru robót dostarcza informacji dotyczących metod wykonania oraz kryteriów oceny robót, ale nie określa układu przestrzennego budynku. Warunki techniczne wykonania i odbioru robót również koncentrują się na aspektach wykonawczych i odbiorowych, a nie na szczegółowym projekcie architektonicznym. Typowym błędem jest myślenie, że te dokumenty mogą w pełni zastąpić projekt budowlany, co prowadzi do nieścisłości w realizacji robót budowlanych oraz potencjalnych naruszeń przepisów budowlanych. Właściwe planowanie i realizacja budowy zawsze powinny opierać się na zatwierdzonym projekcie budowlanym, aby zminimalizować ryzyko błędów i zapewnić zgodność z prawem.

Pytanie 16

Jaki rodzaj nadproża łukowego przedstawiono na rysunku?

A. Odcinkowy.

B. Półkolisty.

C. Ostrołukowy.

D. Koszowy.

Odpowiedź "ostrołukowy" jest poprawna, ponieważ na przedstawionym rysunku widoczne jest nadproże, którego górna krawędź tworzy ostry łuk. Nadproża ostrołukowe są charakterystyczne dla architektury gotyckiej, gdzie zastosowanie takiego kształtu pozwalało na efektywne przenoszenie obciążeń z górnych części budowli. Ich forma przyczynia się do zwiększenia stabilności konstrukcji, co jest kluczowe w miejscach, gdzie wysokość i ciężar budowli są znaczne. Ostrołukowe nadproża mogą być również używane w nowoczesnej architekturze, gdzie estetyka i funkcjonalność idą w parze. Warto zwrócić uwagę na wpływ, jaki mają na estetykę wnętrz, nadając im lekkości i przestronności. W praktyce, przy projektowaniu nadproży, inżynierowie muszą uwzględniać nie tylko ich formę, ale także materiały, z których są wykonane, aby zapewnić trwałość i bezpieczeństwo budowli.

Pytanie 17

Zgodnie z Zasadami obmiaru robót tynkarskich podczas obmiaru tynku wewnętrznego ściany z jednym otworem okiennym o tynkowanych ościeżach należy odjąć powierzchnię tego otworu, jeżeli wynosi ona ponad

Zasady obmiaru robót tynkarskich (fragment)
(...) Z powierzchni tynków nie odlicza się powierzchni nieotynkowanych lub ciągnionych mających więcej niż 1 m² i powierzchni otworów do 3 m², jeżeli ościeża ich są tynkowane. (...)

A. 3,0 m2

B. 2,0 m2

C. 1,0 m2

D. 0,5 m2

Wybór odpowiedzi, które nie uwzględniają kluczowych zasad dotyczących odliczania powierzchni otworów okiennych, wskazuje na brak zrozumienia podstawowych przepisów związanych z obmiarami robót tynkarskich. Na przykład, odpowiedź "2,0 m2" sugeruje, że odliczenie powinno nastąpić w każdym przypadku, kiedy powierzchnia otworu przekracza 1 m2, co jest błędnym podejściem. Zgodnie z zasadami, odliczamy powierzchnię otworów tylko w przypadku, gdy wynosi ona powyżej 3 m2, a także tylko jeśli ościeża tych otworów są tynkowane. W przypadku odpowiedzi "1,0 m2" mylone jest pojęcie, że każde otwarcie na ścianie musi być traktowane jako element do odliczenia. To prowadzi do sytuacji, w której kosztorys robót tynkarskich będzie niepoprawny, co może skutkować błędnymi wyliczeniami finansowymi. Z kolei wybór "0,5 m2" może sugerować, iż nie uwzględnia się otworów w ogóle, co jest absolutnie niezgodne z praktyką. Takie podejście może prowadzić do nadmiernych kosztów i strat materiałowych, ponieważ brak odpowiednich obliczeń może skutkować zamówieniem niewłaściwej ilości materiału. Dobrą praktyką jest zawsze odniesienie się do zatwierdzonych norm i wytycznych, aby uniknąć kosztownych błędów. Kluczowym aspektem jest również zrozumienie, jak obmiary wpływają na całościowy budżet projektu oraz jakość wykonanych prac budowlanych.

Pytanie 18

Rozbiórkę budynku z murowanymi ścianami i dachowym stropem drewnianym należy rozpocząć od

A. demontażu stolarki okiennej i drzwiowej

B. rozbiórki ścianek działowych

C. demontażu urządzeń i instalacji sanitarnych

D. rozbiórki konstrukcji więźby dachowej

Zaczynanie rozbiórki budynku od demontażu więźby dachowej i stolarki okiennej to nie do końca dobre podejście. Każdy krok w tym procesie powinien być robiony w odpowiedniej kolejności, żeby uniknąć różnych kłopotów. Na przykład, demontując dach przed usunięciem instalacji sanitarnych, możemy narobić sobie biedy z wyciekami, co może prowadzić do poważnych problemów ze strukturą budynku. Podobnie, jeśli zaczniemy ściągać okna i drzwi bez odłączenia wentylacji czy elektryki, to mogą się zdarzyć jakieś awarie. Rozbierając ścianki działowe przed usunięciem urządzeń sanitarnych, ryzykujemy, że nie zabezpieczymy ich odpowiednio. Ważne, żeby trzymać się znanych norm, jak PN-EN 16272, które mówią, że demontaż instalacji sanitarnych to pierwszy krok w całym procesie. W przeciwnym razie możemy narazić się na dodatkowe koszty napraw i zagrożenie dla zdrowia osób pracujących na budowie. Dlatego ważne, żeby robić wszystko w odpowiedniej kolejności, co pozwoli na lepsze zarządzanie projektem i zmniejszenie ryzyka.

Pytanie 19

Zgodnie z zasadami przedmiarowania robót murarskich ilość ścian oblicza się w metrach kwadratowych ich powierzchni. Od powierzchni ścian należy odejmować powierzchnie projektowanych otworów okiennych i drzwiowych większych od 0,5 m².
Oblicz wartość przedmiaru robót związanych z wykonaniem ściany z cegły ceramicznej pełnej, której widok przedstawiono na rysunku.

A. 21,75 m2

B. 25,60 m2

C. 23,55 m2

D. 22,11 m2

Wybór niewłaściwej odpowiedzi wskazuje na błędne zrozumienie zasad przedmiarowania robót murarskich. Kluczowym zagadnieniem jest umiejętność prawidłowego obliczenia powierzchni ścian, co wymaga odejmowania powierzchni otworów okiennych i drzwiowych większych od 0,5 m2. Wiele osób mylnie uznaje całkowitą powierzchnię ściany za ostateczną wartość, nie uwzględniając faktu, że otwory w ścianie wpływają na efektywną powierzchnię do wykonania. W tym przypadku, całkowita powierzchnia wynosi 25,60 m2, ale po odjęciu 3,85 m2 powierzchni otworów, otrzymujemy 21,75 m2, co jest kluczowe dla precyzyjnego obliczenia ilości materiałów. Często występującym błędem jest także niedokładne pomiarowanie lub pomijanie otworów, co prowadzi do przekroczenia budżetu lub opóźnień w realizacji budowy. Warto zaznaczyć, że precyzyjne przedmiarowanie to element, który nie tylko wpływa na koszty, ale również na jakość całego projektu budowlanego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży budowlanej. Zrozumienie tego procesu jest niezbędne do efektywnego zarządzania projektami budowlanymi.

Pytanie 20

Na którym rysunku przedstawiono podłużny układ konstrukcyjny budynku?

A. B.

B. C.

C. A.

D. D.

Wybór odpowiedzi B, C lub D wskazuje na pewne błędne zrozumienie podstawowych zasad układów konstrukcyjnych w architekturze. Odpowiedzi te mogą sugerować mylne założenie, że wszelkie układy, które nie są podłużne, mogą być równie efektywne, co układy podłużne, co jest nieprawdziwe. W rzeczywistości, w układzie podłużnym, kluczowym aspektem jest to, iż ściany nośne muszą być odpowiednio rozmieszczone wzdłuż dłuższych boki budynku, co nie zostało przedstawione na rysunkach B, C i D. Na tych rysunkach mogą znajdować się układy, gdzie ściany nośne są zlokalizowane w inny sposób, co prowadzi do wielu problemów konstrukcyjnych, w tym do nieefektywnego przenoszenia obciążeń oraz ograniczonej funkcjonalności przestrzennej. Często w praktyce inżynierskiej spotyka się błędy polegające na niewłaściwej interpretacji układów ścian nośnych, co skutkuje nieodpowiednim zaprojektowaniem obiektów, które nie spełniają norm bezpieczeństwa oraz nie mogą być w przyszłości dostosowywane do zmieniających się potrzeb użytkowników. Dlatego zrozumienie różnic między poszczególnymi układami konstrukcyjnymi jest kluczowe dla sukcesu projektowego oraz dla zapewnienia długotrwałej trwałości i funkcjonalności budynków.

Pytanie 21

Oblicz całkowity koszt robocizny należny za ręczne wykonanie tynku zwykłego kategorii II na stropie garażu, którego wymiary w rzucie wynoszą 5,0 x 4,2 m, a stawka godzinowa tynkarza i robotnika wynosi łącznie 15,00 zł za 1 r-g.

A. 133,16 zł

B. 292,95 zł

C. 199,74 zł

D. 951,15 zł

W przypadku niepoprawnych odpowiedzi często występują błędy związane z niewłaściwym przeliczeniem powierzchni lub niewłaściwą interpretacją nakładów pracy. Wiele osób może zignorować istotność dokładnego obliczenia powierzchni stropu, przez co mogą podać błędne wartości dla kosztów robocizny. Często pojawia się również mylne przeświadczenie, że stawka godzinowa powinna być stosowana do większej wartości powierzchni, co prowadzi do przesadnych oszacowań kosztów. Kolejnym typowym błędem jest nieprawidłowe zastosowanie danych z tabel nakładów pracy, co skutkuje niewłaściwym przeliczeniem roboczogodzin. Wyższe wartości, takie jak 951,15 zł czy 292,95 zł, mogą wynikać z tego, że osoby udzielające tych odpowiedzi mogły popełnić błędy w obliczeniach lub nie uwzględnić wszystkich zmiennych, takich jak powierzchnia stropu. Ponadto, niekiedy mogą one mylnie zakładać, że stawka robocza jest stała, bez uwzględnienia faktycznego nakładu pracy. W praktyce budowlanej kluczowe jest zrozumienie, że każde przedsięwzięcie wymaga precyzyjnych obliczeń, co wpływa zarówno na efektywność, jak i na ostateczny koszt inwestycji.

Pytanie 22

Oblicz wydatki na rozbiórkę kamiennej ławy fundamentowej o wymiarach 1,2 x 0,6 x 10 m, przy założeniu, że koszt rozbiórki 1 m fundamentów kamiennych wynosi 350 zł?

A. 210 zł

B. 420 zł

C. 2100 zł

D. 2520 zł

Obliczając koszt rozbiórki ławy fundamentowej, można popełnić serię błędów wynikających z niewłaściwego zrozumienia podstawowych zasad obliczeń objętości oraz kosztów. Często zdarza się, że pomija się istotny krok, jakim jest obliczenie objętości materiału, co prowadzi do niepoprawnych wyników. Na przykład, jeżeli ktoś policzy koszt na podstawie niepełnych wymiarów lub źle oszacuje objętość, może dojść do wniosku, że koszt wynosi 210 zł czy 420 zł, co jest całkowicie niezgodne z rzeczywistością. Takie błędy wynikają często z pomylenia jednostek miary lub nieprzemyślenia skali obliczeń. Może to również prowadzić do błędnego oszacowania całkowitych kosztów, co jest kluczowe w zarządzaniu projektami budowlanymi. W sytuacji, gdy do obliczeń wprowadzane są nieprecyzyjne dane, może to skutkować poważnymi konsekwencjami finansowymi. W branży budowlanej istotne jest stosowanie właściwych wzorów i metod obliczeniowych, a także dokładne uwzględnienie wszystkich kosztów, takich jak materiały, robocizna oraz dodatkowe opłaty. Dlatego tak ważne jest, żeby każdy, kto zajmuje się kosztorysowaniem, miał solidne podstawy z zakresu matematyki i wiedzę techniczną, by unikać takich pomyłek.

Pytanie 23

Narzędzie przedstawione na rysunku to

A. pilarka tarczowa.

B. szlifierka kątowa.

C. gwoździarka pneumatyczna.

D. młotowiertarka udarowa.

Wybór szlifierki kątowej, młotowiertarki udarowej czy piły tarczowej jako odpowiedzi na to pytanie wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące funkcji i budowy tych narzędzi. Szlifierka kątowa jest przeznaczona do szlifowania, cięcia i polerowania materiałów, co znacząco różni się od funkcji gwoździarki pneumatycznej, która ma na celu łączenie elementów za pomocą gwoździ. Kolejnym narzędziem, które zostało wymienione, jest młotowiertarka udarowa, która łączy funkcje wiercenia z udarem, co czyni ją idealną do pracy w twardych materiałach, takich jak beton, ale także nie ma nic wspólnego z wbijaniem gwoździ. Z kolei pilarka tarczowa jest narzędziem przeznaczonym do cięcia drewna i innych materiałów, co również nie odpowiada funkcji gwoździarki. Zrozumienie specyfiki każdego z tych narzędzi jest kluczowe, ponieważ każdy z nich ma swoje unikalne zastosowanie i konstrukcję. Niezrozumienie różnic między tymi narzędziami może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania sprzętu, a w najgorszym wypadku do niebezpiecznych sytuacji. Przy wyborze odpowiednich narzędzi do pracy należy kierować się ich funkcjonalnością oraz przeznaczeniem, aby zapewnić bezpieczeństwo oraz efektywność wykonywanych zadań.

Pytanie 24

Na rysunku przedstawiono ścianę

A. fundamentową wykonaną na ławie betonowej.

B. piwniczną wykonaną na ławie żelbetowej.

C. piwniczną wykonaną na ławie betonowej.

D. fundamentową wykonaną na ławie żelbetowej.

Wybór niewłaściwej odpowiedzi może wynikać z nieporozumień dotyczących klasyfikacji rodzajów ścian fundamentowych oraz zastosowanych materiałów. Odpowiedzi wskazujące na ścianę piwniczną są błędne, ponieważ ściana przedstawiona na rysunku nie pełni funkcji ściany piwnicznej, która zazwyczaj jest projektowana z uwzględnieniem dodatkowych obciążeń, takich jak ciśnienie wody gruntowej. Ponadto, odpowiedzi związane z ławą betonową zamiast żelbetowej, pomijają kluczowy aspekt wytrzymałości. Ławy betonowe, które nie zawierają zbrojenia, są bardziej podatne na pęknięcia i nie wytrzymują dużych obciążeń, co czyni je mniej odpowiednimi do tworzenia fundamentów budynków. Normy budowlane, takie jak PN-EN 1992, wskazują na konieczność stosowania żelbetu w miejscach, gdzie występują duże siły działające na fundamenty. Zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe dla poprawnej analizy i wyboru odpowiednich rozwiązań konstrukcyjnych, a pominięcie ich może prowadzić do poważnych błędów projektowych oraz zagrożeń dla stabilności budynku.

Pytanie 25

Aby zrealizować izolację termiczną ścian, należy wykorzystać

A. wełnę mineralną, emulsję asfaltową

B. styropian, papę

C. styropian, wełnę mineralną

D. wełnę mineralną, masy bitumiczne

Izolacja cieplna budynków jest niezwykle istotna dla zapewnienia efektywności energetycznej, a wybór odpowiednich materiałów ma kluczowe znaczenie. Stosowanie tylko mas bitumicznych lub emulsji asfaltowych jako izolacji cieplnej, jak sugerują niektóre z odpowiedzi, jest błędem. Masy bitumiczne są stosowane głównie do hydroizolacji i zabezpieczenia przed wilgocią, a nie do izolacji termicznej. Choć mogą one chronić przed wodą, nie mają właściwości izolacyjnych, które są niezbędne, aby zmniejszyć straty ciepła. Z kolei papy, pomimo że mogą być używane w budownictwie, również nie są właściwym wyborem do izolacji cieplnej, gdyż ich głównym przeznaczeniem jest ochrona przed wodą. Niezrozumienie różnicy między zabezpieczeniem przed wilgocią a izolacją termiczną prowadzi do niewłaściwego stosowania tych materiałów. Użytkownicy często mylą te pojęcia, co skutkuje niską efektywnością energetyczną budynków oraz wyższymi kosztami eksploatacyjnymi. Właściwie dobrane materiały izolacyjne powinny przede wszystkim cechować się niskim współczynnikiem przewodzenia ciepła oraz odpowiednią odpornością na działanie ognia i wilgoci, co sprawia, że styropian i wełna mineralna są najlepszym rozwiązaniem. Użycie tych materiałów w izolacji ścian pozwala na znaczną poprawę efektywności energetycznej budynku oraz komfortu jego użytkowników.

Pytanie 26

Aby naprawić uszkodzony narożnik muru, w którym konieczna jest wymiana cegieł, zbudowanego z cegły ceramicznej pełnej klasy 15 na zaprawie cementowo-wapiennej M15, należy użyć cegieł

A. ceramiczne pełne klasy 15

B. kratówki klasy 15

C. ceramiczne pełne klasy 20

D. klinkierowe klasy 20

Wybór cegieł kratowych klasy 15 nie jest zasadny, ponieważ cegły kratowe, w przeciwieństwie do pełnych cegieł ceramicznych, mają inną strukturę i właściwości. Cegły kratowe są stosowane głównie w konstrukcjach, gdzie kluczowe są ich właściwości izolacyjne i lekkość, co nie ma zastosowania w przypadku trwałych murów. W kontekście naprawy narożnika, ich zastosowanie mogłoby osłabić strukturę całego muru. Wybór cegły klinkierowej klasy 20 również nie jest właściwy. Cegły klinkierowe są bardziej odporne na wilgoć i mają wyższą wytrzymałość, ale ich zastosowanie w naprawie muru ceramicznego może prowadzić do różnic w rozszerzalności cieplnej oraz zmiany w estetyce muru, co jest niewłaściwe w przypadku renowacji. Co więcej, cegły ceramiczne pełne klasy 20, mimo że również wykonane z ceramiki, mają wyższą wytrzymałość, co sprawia, że mogą wprowadzać dodatkowe naprężenia, prowadząc do uszkodzeń oryginalnej struktury. Praktyczne podejście do naprawy muru polega na zachowaniu materiałów i klas, które były pierwotnie zastosowane, aby zapewnić długoterminową trwałość i stabilność konstrukcji. Wybierając niewłaściwe materiały, ryzykujemy osłabienie całej struktury, co może prowadzić do kosztownych napraw w przyszłości.

Pytanie 27

Jak przeprowadza się ocenę gładkości tynków zwykłych w trakcie odbioru prac tynkarskich?

A. Zarysowując powierzchnię przy pomocy gwoździa

B. Pocierając powierzchnię tynku dłonią

C. Uderzając w powierzchnię delikatnym młotkiem

D. Przesuwając gąbką po tynku

Wszystkie pozostałe metody sprawdzania gładkości tynków nie są właściwe z kilku powodów. Opukiwanie powierzchni lekkim młotkiem może wydawać się sensowne, ale nie dostarcza informacji o rzeczywistej gładkości tynku. Ta metoda raczej ocenia dźwięk i ewentualne puste przestrzenie pod powierzchnią, co nie jest bezpośrednio związane z jakością wykończenia. Z kolei pocieranie tynku gąbką jest również błędne, ponieważ gąbka, ze względu na swoją strukturę, nie jest w stanie precyzyjnie ocenić gładkości. Może jedynie zmywać zanieczyszczenia, ale nie dostarcza informacji o wyrównaniu powierzchni. Zarysowywanie powierzchni gwoździem to technika, która może prowadzić do uszkodzenia tynku oraz nie jest zgodna z dobrymi praktykami budowlanymi. Może również wprowadzać w błąd, sugerując, że tynk jest niewłaściwie wykonany, podczas gdy rzeczywista jakość może być wystarczająca. Typowym błędem myślowym w podejściu do oceny gładkości tynków jest skupienie się na metodach, które nie są zaprojektowane do oceny estetyki, co prowadzi do błędnych wniosków i nieodpowiednich decyzji w procesie odbioru robót.

Pytanie 28

Jakie narzędzia wykorzystuje się do demontażu murowanych części konstrukcyjnych budynku?

A. wkrętarki

B. wiertarki obrotowe

C. piły tarczowe

D. młoty udarowe

Wybór pił tarczowych, wkrętarek czy wiertarek obrotowych do rozbiórki murowych elementów konstrukcyjnych jest błędny, ponieważ każde z tych narzędzi ma określone zastosowanie, które nie obejmuje efektywnej rozbiórki twardych materiałów budowlanych. Piły tarczowe, mimo że są przydatne w cięciu drewna oraz niektórych materiałów kompozytowych, nie są wystarczająco mocne, aby skutecznie radzić sobie z murem czy betonem. Ich zastosowanie w kontekście rozbiórki murowanej struktury może prowadzić do uszkodzenia narzędzia oraz spowolnienia pracy. Wkrętarki są przeznaczone głównie do wkręcania i wykręcania wkrętów, co nie ma zastosowania w rozbiórce konstrukcji murowych, a ich użycie może być ograniczone do prost

Pytanie 29

Jaką ilość zaprawy należy nabyć do zbudowania ścian o grubości ½ cegły oraz powierzchni 28 m², przy założeniu, że zużycie wskazane przez producenta wynosi 35 kg zaprawy na 1 m² ściany tej grubości?

A. 490 kg

B. 980 kg

C. 980 m2

D. 490 m2

Analizując błędne odpowiedzi, można zauważyć, że pojawiają się w nich nieporozumienia związane z jednostkami miary oraz sposób interpretacji danych podanych w pytaniu. Przykładowo, odpowiedzi takie jak '490 m2' oraz '980 m2' wskazują na mylenie jednostek powierzchni z masą zaprawy, co jest kluczowe w kontekście obliczeń budowlanych. Powierzchnia ściany, dla której obliczamy potrzebną ilość zaprawy, nie jest równoważna ilości zaprawy, co potwierdza błąd jednostkowy. Ponadto, odpowiedzi '490 kg' i '490 m2' sugerują niewłaściwe obliczenia, które mogą wynikać z niepoprawnego przeliczenia zużycia zaprawy na powierzchnię, co podkreśla znaczenie dokładnych obliczeń w procesie budowlanym. W praktyce, brak precyzji w takich obliczeniach może prowadzić do niedoszacowania materiałów, co skutkuje opóźnieniami w projekcie, zwiększonymi kosztami i problemami z jakością wykonania. Dlatego tak ważne jest, aby przy planowaniu budowy zawsze stosować się do ustalonych norm i dobrych praktyk, a także mieć na uwadze, że każdy materiał budowlany ma swoje specyfikacje, które powinny być ściśle przestrzegane.

Pytanie 30

Jakie metody należy zastosować, aby zabezpieczyć metalowe elementy przed korozją podczas wznoszenia ścian z bloczków gipsowych?

A. Aplikować mleczko cementowe

B. Pokryć lakierem asfaltowym

C. Zastosować pokost lniany

D. Nałożyć farbę olejną

Pokrycie elementów metalowych lakierem asfaltowym to skuteczny sposób na ich zabezpieczenie przed korozją, szczególnie w kontekście murowania ścian z bloczków gipsowych. Lakier asfaltowy tworzy elastyczną, wodoodporną powłokę, która izoluje metal od wilgoci oraz innych czynników atmosferycznych, co jest kluczowe w zapobieganiu korozji. Przykładem zastosowania tego rozwiązania mogą być zbrojenia w konstrukcjach betonowych, które są często narażone na działanie wody i innych substancji chemicznych. Stosowanie takiego zabezpieczenia jest zgodne z dobrymi praktykami budowlanymi, które zalecają stosowanie odpowiednich powłok ochronnych na metalowych elementach konstrukcyjnych. Powłoka asfaltowa nie tylko chroni przed korozją, ale również przed działaniem substancji chemicznych, co czyni ją odpowiednim wyborem w różnych warunkach budowlanych. Warto również zauważyć, że prawidłowe przygotowanie powierzchni metalu przed nałożeniem lakieru asfaltowego, takie jak odtłuszczenie i oczyszczenie, jest kluczowe dla zapewnienia trwałości ochrony. W kontekście przepisów budowlanych, użycie lakierów asfaltowych jest często zalecane w standardach dotyczących ochrony przed korozją w obiektach budowlanych.

Pytanie 31

Na podstawie przedstawionego rysunku oblicz powierzchnię dłuższej ściany bez otworów okiennych i drzwiowych w pokoju 3 zakładając, że wysokość pomieszczenia wynosi 3,00 m.

A. 5,16 m2

B. 8,55 m2

C. 17,07 m2

D. 48,63 m2

Wybór niepoprawnej wartości powierzchni dłuższej ściany w pokoju 3 może wynikać z kilku typowych błędów analitycznych. Ważne jest, aby rozumieć, że obliczanie powierzchni ścian polega na prostym mnożeniu szerokości przez wysokość. Jeśli osoba wybierająca odpowiedzi nie uwzględniła pełnej szerokości ściany lub nie pomnożyła jej przez wysokość pomieszczenia, mogła dojść do błędnych konkluzji. Często zdarza się, że błędy w obliczeniach wynikają z nieuwagi, brak zrozumienia zasad geometrycznych lub zamiany wartości liczb. Na przykład, przy przyjmowaniu błędnych wymiarów lub nieprawidłowym zaokrąglaniu, można uzyskać wyniki z zakresu 5,16 m2 czy 8,55 m2, które są zdecydowanie niższe od rzeczywistej wartości. W praktyce, architekci muszą być w stanie precyzyjnie obliczać nie tylko powierzchnię ścian, ale także uwzględniać inne czynniki, takie jak otwory okienne i drzwiowe, które rzeczywiście zmieniają całkowitą powierzchnię. W przypadku błędnych wartości, takich jak 48,63 m2, która przekracza logiczne wymiary ściany, warto również zwrócić uwagę na koncepcję błędnych założeń dotyczących wymiarów pomieszczenia. Przemyślane podejście do analizy wymiarów i ich konwersji jest kluczowe w procesie projektowania i budowy, co podkreśla znaczenie dokładności w podejmowaniu decyzji inżynieryjnych.

Pytanie 32

Jaka jest proporcja objętościowa gipsu i piasku w zaprawie gipsowej M 4?

Marka zaprawy	Zaprawa gipsowa gips : piasek	Zaprawa gipsowo-wapienna gips : wapno : piasek
M1	1: 4	1: 1,5: 4,5
M2	1: 3	1: 1: 3
M3	1: 2	1: 0,5: 2
M4	1: 1	1: 0,5: 1

A. 1:4

B. 1:1

C. 1:2

D. 1:0,5

Wybór innej proporcji objętościowej gipsu i piasku, niż 1:1, może prowadzić do istotnych problemów w zastosowaniu zaprawy gipsowej. Proporcje takie jak 1:4 czy 1:0,5 powodują, że masa staje się zbyt sucha lub zbyt mokra, co wpływa negatywnie na jej właściwości adhezyjne i wytrzymałościowe. Na przykład, zwiększenie ilości piasku w stosunku do gipsu skutkuje obniżoną wytrzymałością na ściskanie, co czyni zaprawę mniej odporną na obciążenia mechaniczne. Z kolei nadmiar gipsu przy zbyt małej ilości piasku może prowadzić do zbyt szybkiego wiązania, co nie tylko utrudnia aplikację, ale również zmniejsza czas pracy z materiałem. Często błędnie zakłada się, że zmieniając proporcje, można poprawić jakość zaprawy, podczas gdy kluczowe jest przestrzeganie ustalonych standardów. W budownictwie, stosowanie nieodpowiednich proporcji może prowadzić do pęknięć, odspojenia się materiału oraz innych uszkodzeń, co w dłuższym czasie generuje znaczne koszty napraw. Dlatego znajomość i stosowanie właściwej proporcji jest istotne dla zapewnienia jakości oraz trwałości wykonanych prac budowlanych.

Pytanie 33

Warstwę termoizolacyjną ściany, której fragment przekroju pionowego przedstawiono na rysunku, oznaczono cyfrą

A. 4

B. 1

C. 2

D. 3

Jeśli wybrałeś odpowiedzi 1, 2 lub 4, to niestety wpadasz w pułapki myślowe. Odpowiedź nr 1 dotyczy warstwy, która raczej jest wykończeniowa, na przykład tynk czy farba – co nie ma nic wspólnego z izolacją termiczną. Odpowiedź nr 2 sugeruje warstwę nośną, która nie izoluje, ale tylko przenosi obciążenia, a nie powinna zajmować się ciepłem. Z kolei odpowiedź nr 4 pewnie odnosi się do folii paroszczelnej, która zajmuje się wilgotnością, a nie termoizolacją. Często ludzie mylą te materiały, bo nie wiedzą, jak różnie wpływają one na efektywność energetyczną budynku. Warto pamiętać, żeby dobrze dobierać warstwy termoizolacyjne, nie tylko grubość, ale też materiał. Używanie materiałów, które mają wysoką przewodność cieplną, w konstrukcji ścian to zły pomysł, bo prowadzi do strat energii i wyższych kosztów utrzymania budynku oraz obniża komfort jego użytkowania.

Pytanie 34

Jeśli czas pracy potrzebny do wykonania 1 m2 ścianki działowej wynosi 1,4 r-g, a stawka godzinowa murarza to 15 zł, to jakie wynagrodzenie powinien otrzymać murarz za zrealizowanie 120 m2 ścianek działowych?

A. 1 800 zł

B. 3 600 zł

C. 2 520 zł

D. 1 680 zł

W przypadku obliczeń dotyczących wynagrodzenia murarza łatwo jest popełnić błąd, zwłaszcza gdy nie uwzględni się poprawnie wartości nakładu robocizny na metr kwadratowy. Często zdarza się, że osoby rozwiązujące tego typu zadania mylą jednostki miary lub nieprawidłowo stosują stawkę godzinową. Na przykład, mogą one przeprowadzać obliczenia, bazując na błędnej liczbie roboczogodzin, co prowadzi do znacznych rozbieżności w wyniku końcowym. Warto zwrócić uwagę na to, że pomijanie kroków pośrednich, takich jak najpierw obliczenie całości nakładu robocizny, może skutkować nieprecyzyjnymi wynikami. Często zbyt szybkie przeskakiwanie do końcowej wartości bez dokładnego sprawdzenia wszystkich danych wprowadza chaos, który odbija się na finalnych kosztach projektu. W branży budowlanej, gdzie każdy błąd może generować dodatkowe koszty, kluczowe jest, aby każdy etap obliczeń był przemyślany i oparty na danych. Bez tego, nawet logicznie poprawne podejście może prowadzić do nieprawidłowych wniosków i nieefektywnego zarządzania projektami.

Pytanie 35

Jakie jest spoiwo mineralne powietrzne?

A. gips budowlany

B. cement hutniczy

C. cement portlandzki

D. wapno hydrauliczne

Cement hutniczy, gips budowlany, cement portlandzki oraz wapno hydrauliczne to materiały budowlane, które różnią się nie tylko składem chemicznym, ale również właściwościami oraz zastosowaniem w budownictwie. Cement hutniczy, znany również jako cement blastyczny, to materiał, który uzyskuje się w wyniku przetwarzania klinkieru cementowego z dodatkiem żużla. Jego główną cechą jest znacznie niższa zawartość wapnia w porównaniu do cementu portlandzkiego, co wpływa na jego właściwości wiążące i czas twardnienia. To spoiwo hydrauliczne, więc zachowuje swoje właściwości w kontakcie z wodą, co sprawia, że nie jest odpowiednie jako spoiwo mineralne powietrzne. Cement portlandzki, będący najczęściej stosowanym rodzajem cementu w budownictwie, również charakteryzuje się działaniem hydraulicznym. Jego wiązanie zachodzi w wyniku reakcji z wodą, co czyni go nieodpowiednim przykładem spoiwa mineralnego powietrznego. Wapno hydrauliczne jest spoiwem, które również twardnieje w obecności wody, a jego zastosowanie ogranicza się do określonych rodzajów budowli, w których wymagane są specyficzne właściwości chemiczne i fizyczne. W przypadku tych materiałów, typowe błędy myślowe polegają na myleniu ich funkcji i właściwości, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków o możliwości ich zastosowania jako spoiw mineralnych powietrznych. Warto zwrócić uwagę na znaczenie dokładnego rozumienia klasyfikacji materiałów budowlanych, aby właściwie dobrać je do zastosowań w budownictwie.

Pytanie 36

Która z podanych zapraw cechuje się najlepszymi właściwościami plastycznymi?

A. Wapienna

B. Cementowo-wapienna

C. Gipsowa

D. Cementowo-gliniana

Wybór innych zapraw, takich jak cementowo-wapienna, gipsowa czy cementowo-gliniana, prowadzi do kilku istotnych nieporozumień dotyczących ich właściwości plastycznych. Zaprawa cementowo-wapienna, mimo że łączy w sobie zalety obu materiałów, w praktyce charakteryzuje się mniejszą plastycznością w porównaniu do czystej zaprawy wapiennej. Cement, jako składnik, wprowadza twardość, co ogranicza elastyczność zaprawy, co jest niekorzystne w kontekście aplikacji wymagających łatwego formowania i deformations. Gipsowa zaprawa, choć posiada dobre właściwości plastyczne, ma ograniczone zastosowanie w wilgotnych warunkach, co czyni ją mniej uniwersalną. Ponadto, jej zdolność do twardnienia jest znacznie szybsza, co może prowadzić do problemów z równomiernym rozprowadzeniem i aplikacją. Cementowo-gliniana zaprawa z kolei, mimo że oferuje pewne właściwości plastyczne, nie osiąga poziomu elastyczności, jaki zapewnia wapno. W ogólnym ujęciu, powszechnym błędem jest zatem mylenie twardości z plastycznością, co prowadzi do niewłaściwych wyborów materiałowych w budownictwie. Dobór odpowiedniej zaprawy powinien być uzależniony od specyfiki projektu oraz warunków, w jakich ma być stosowana, a zaprawy oparte na wapnie są najbardziej odpowiednie do zastosowań wymagających wysokiej plastyczności i paroprzepuszczalności.

Pytanie 37

Która z wymienionych metod łączenia dodatków podczas wytwarzania zaprawy cementowej jest błędna?

A. Dodatki sypkie i nierozpuszczalne w wodzie trzeba wymieszać na sucho z cementem przed dodaniem do piasku

B. Ciecze należy rozpuścić w wodzie przed dodaniem do składników sypkich

C. Dodatki suche i rozpuszczalne w wodzie powinny być stosowane w formie roztworów

D. Ciekłe należy połączyć z cementem przed wymieszaniem z piaskiem

Stwierdzenie, że suche i rozpuszczalne w wodzie dodatki należy stosować w postaci roztworów, jest nieco mylące. Chociaż niektóre dodatki rzeczywiście powinny być stosowane w formie roztworu, kluczowe jest, aby stosować je we właściwy sposób, decydując o ich proporcjonalnym rozcieńczeniu. Niektóre dodatki mogą wymagać wcześniejszego rozpuszczenia w wodzie, ale stosowanie ich w formie roztworu przed dodaniem do cementu może skutkować ich niewłaściwym wchłonięciem przez materiał. Koncentracja roztworu ma kluczowe znaczenie, a nieodpowiednie proporcje mogą prowadzić do nieprawidłowych reakcji chemicznych, co osłabia końcową wytrzymałość zaprawy. W przypadku cieczy, które należy rozprowadzić w wodzie przed dodaniem ich do składników sypkich, ułatwia to wilgotnienie sypkich składników, ale nie zawsze jest to optymalne podejście. Jeśli ciecz zostanie bezpośrednio wymieszana z cementem, może to zapewnić lepsze połączenie chemiczne. W kontekście mieszania sypkich i nierozpuszczalnych w wodzie dodatków, należy przestrzegać zasad ich wprowadzania do mieszanki, aby uniknąć grudek i nierównomiernego rozkładu, co jest niezgodne z praktykami budowlanymi. Kluczowe jest zrozumienie, że każda metoda mieszania ma swoje ograniczenia i zastosowania, które muszą być dostosowane do specyficznych wymagań projektu.

Pytanie 38

Do jakich zastosowań należy używać zapraw szamotowych?

A. do łączenia ceramicznych elementów palenisk

B. do wykonywania posadzek na gruncie

C. do mocowania izolacji termicznych w ścianach

D. do realizacji tynków w pomieszczeniach sanitarnych

Wybór innych odpowiedzi może wynikać z niepełnego zrozumienia specyfiki zapraw szamotowych oraz ich zastosowań. Zaprawy stosowane do mocowania izolacji termicznych ścian nie są odpowiednie, gdyż do tych celów stosuje się materiały o innych właściwościach, takie jak zaprawy cementowe lub specjalistyczne kleje, które zapewniają dobrą przyczepność i odpowiednią izolacyjność. Co więcej, wykonywanie posadzek na gruncie wymaga zastosowania zapraw, które zapewniają wytrzymałość obciążeniową i odporność na wilgoć. Zaprawy szamotowe nie spełniają tych wymagań, gdyż ich główną funkcją jest łączenie elementów narażonych na wysokie temperatury, a nie typowe zastosowania budowlane. Z kolei stosowanie zapraw szamotowych do tynków w pomieszczeniach sanitarnych jest niewłaściwe, ponieważ w takich warunkach mamy do czynienia z wymogami dotyczącymi odporności na wilgoć, pleśnie i grzyby, co wymaga zastosowania tynków przeznaczonych do użytku w wilgotnych pomieszczeniach. Użycie zaprawy szamotowej w takich zastosowaniach byłoby nieefektywne i mogłoby prowadzić do uszkodzeń strukturalnych oraz obniżenia funkcjonalności pomieszczenia. W związku z tym, kluczowe jest, aby znać i stosować odpowiednie materiały budowlane zgodnie z ich przeznaczeniem oraz wymaganiami technicznymi, co zapewnia długowieczność i stabilność konstrukcji.

Pytanie 39

Naprawa uszkodzenia ściany przedstawionej na fotografii powinna polegać na

A. wzmocnieniu muru prętami stalowymi.

B. wypełnieniu ubytków muru zaprawą cementową.

C. uzupełnieniu ubytku muru mieszanką betonową.

D. przemurowaniu uszkodzonego fragmentu muru.

Przemurowanie uszkodzonego fragmentu muru jest właściwą odpowiedzią na przedstawioną sytuację. Na podstawie analizy zdjęcia można zauważyć, że uszkodzenie jest na tyle poważne, że obejmuje całą grubość muru, co negatywnie wpływa na jego integralność strukturalną. Przemurowanie to proces, który polega na usunięciu uszkodzonych elementów i wstawieniu nowych, co pozwala na przywrócenie pierwotnej wytrzymałości i stabilności obiektu. W praktyce takie działania powinny być zgodne z normami budowlanymi, które regulują sposób naprawy murów. Należy również zwrócić uwagę na dobór odpowiednich materiałów, które powinny być zgodne z klasą i specyfiką oryginalnego muru. Przykładowo, jeśli mur został wykonany z cegły ceramicznej, do przemurowania należy użyć cegieł o podobnych właściwościach mechanicznych, aby uniknąć różnic w zachowaniu materiałów. Dodatkowo, przemurowanie to także dobra okazja do oceny stanu całej struktury muru i ewentualnego wzmocnienia go w miejscach narażonych na przyszłe uszkodzenia.

Pytanie 40

Przedstawiona na rysunku listwa służy do

A. wzmocnienia ościeży.

B. wykonania boniowania.

C. mocowania termoizolacji.

D. ochrony naroży.

Listwa boniowa, przedstawiona na rysunku, to kluczowy element w technice boniowania, która ma na celu nadanie estetycznego wyglądu elewacji budynku poprzez tworzenie charakterystycznych rowków. Boniowanie nie tylko podkreśla walory estetyczne obiektu, ale również może wpływać na odbieranie przez światło, co dodaje głębi i tekstury powierzchni. W praktyce, prawidłowe zastosowanie listwy boniowej pozwala na uzyskanie równych i precyzyjnych linii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w budownictwie. Wykończenia takie stosowane są w stylach architektonicznych, które kładą nacisk na detale, jak np. styl klasyczny czy renesansowy. Dobrze wykonane boniowanie zwiększa również wartość estetyczną i rynkową budynku, a także może wpłynąć na jego trwałość, eliminując problemy związane z nierównym tynkowaniem. Zastosowanie listwy boniowej jest zatem nie tylko estetyczne, ale także funkcjonalne, co czyni ją istotnym elementem w nowoczesnym budownictwie.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej