Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:55
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:26

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakiego modyfikatora światła nie będzie potrzeba do robienia zdjęć w studio przy użyciu oświetlenia rozproszonego?

A. Softbox

B. Parasolka

C. Strumienica

D. Blenda

Strumienica to modyfikator światła, który ma na celu skoncentrowanie i skierowanie promieni świetlnych w określonym kierunku. Przy oświetleniu rozproszonym, które charakteryzuje się miękkim i równomiernym oświetleniem, zastosowanie strumienicy jest zbędne, ponieważ jej funkcja polega na tworzeniu wyraźnych cieni i podkreślaniu detali, co kłóci się z ideą oświetlenia rozproszonego. W studiu fotograficznym, aby uzyskać efekt rozproszonego światła, zwykle wykorzystuje się softboxy, blendy lub parasolki. Softboxy są niezwykle popularne w fotografii portretowej, ponieważ rozpraszają światło w sposób, który pozwala na uzyskanie naturalnych tonów skóry. Parasolka również jest skutecznym narzędziem do rozpraszania światła, ale jej konstrukcja pozwala na szybką zmianę kierunku światła. Przykładem może być sesja zdjęciowa, gdzie użycie softboxu w kombinacji z blendą pomaga w uzyskaniu równomiernego oświetlenia twarzy modela, eliminując niepożądane cienie. Dobrą praktyką jest umiejętne łączenie różnych modyfikatorów, aby osiągnąć pożądany efekt, a w przypadku oświetlenia rozproszonego strumienica nie jest potrzebna.

Pytanie 2

Promieniowanie ultrafioletowe, które osiąga powierzchnię Ziemi jako część promieniowania słonecznego, jest rodzajem promieniowania elektromagnetycznego o długości fali mieszczącej się w zakresie

A. 100 nm ÷ 280 nm

B. 280 nm ÷ 315 nm

C. 50 nm ÷ 100 nm

D. 315 nm ÷ 380 nm

Promieniowanie ultrafioletowe (UV) jest częścią widma elektromagnetycznego, które dociera do powierzchni Ziemi w zakresie długości fal od 315 nm do 380 nm. Ta konkretna długość fali jest klasyfikowana jako promieniowanie UVA, które ma zdolność penetrowania w głąb skóry i jest związane z długoterminowymi efektami, takimi jak starzenie się skóry oraz ryzyko rozwoju nowotworów skóry. Ponadto, promieniowanie UV w tym zakresie ma zastosowanie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna (fototerapia), przemysł kosmetyczny (produkty przeciwsłoneczne) oraz w naukach przyrodniczych do badania fluorescencji zwierząt i roślin. Zgodnie z dyrektywą Unii Europejskiej dotycząca ochrony zdrowia publicznego, zaleca się stosowanie filtrów UV w produktach, które mają kontakt ze skórą, co jest przykładem dobrych praktyk w ochronie przed szkodliwym działaniem promieniowania UV.

Pytanie 3

Którego z wymienionych przedmiotów należy użyć do czyszczenia powierzchni monitora LCD z kurzu, plamek i tłuszczów?

A. Gąbki.

B. Ściereczki z mikrofibry.

C. Ręcznika papierowego.

D. Chusteczki higienicznej.

Ściereczka z mikrofibry to zdecydowanie najlepszy wybór do czyszczenia monitorów LCD, zarówno jeśli chodzi o usuwanie kurzu, jak i plam czy tłuszczów. Mikrofibra jest niezwykle delikatnym materiałem, który nie pozostawia zarysowań nawet na bardzo wrażliwych powierzchniach, a przy tym świetnie zbiera kurz i drobinki bez konieczności mocnego pocierania. Z mojego doświadczenia wynika, że większość producentów monitorów, np. Dell, LG czy Samsung, wyraźnie zaznacza w instrukcjach, żeby korzystać właśnie z mikrofibry. To taka branżowa podstawa – w serwisach sprzętu komputerowego praktycznie zawsze spotkasz się z mikrofibrą. Co ciekawe, samą ściereczką suchą można usunąć kurz i delikatne zabrudzenia, a do większych plam warto ją lekko zwilżyć wodą destylowaną lub specjalnym płynem do ekranów (ważne: nigdy nie spryskuj bezpośrednio ekranu!). Ściereczki z mikrofibry są wielorazowe, łatwo je wyprać i nie pozostawiają włókien. Zdecydowanie nie poleca się szorstkich czy papierowych materiałów, bo mogą uszkodzić powłokę antyodblaskową monitora. W praktyce – jeśli dbasz o sprzęt, zawsze miej gdzieś pod ręką mikrofibrę.

Pytanie 4

Technika brenizera (Brenizer method) polega na

A. zastosowaniu techniki wielokrotnej ekspozycji

B. użyciu lampy pierścieniowej przy fotografii makro

C. wykonaniu wielu zdjęć z małą głębią ostrości i połączeniu ich w panoramę

D. zastosowaniu filtru połówkowego neutralnie szarego

Zastosowanie filtru połówkowego neutralnie szarego nie ma bezpośredniego związku z techniką brenizera. Filtr ten służy do równoważenia ekspozycji między jasnymi i ciemnymi obszarami zdjęcia, co jest zupełnie innym zadaniem niż uzyskiwanie efektu małej głębi ostrości. Przy fotografii, gdzie dominują duże kontrasty, filtr ten może być przydatny, jednak nie przyczynia się do stworzenia efektu panoramicznego, który jest esencją techniki brenizera. Kolejną niepoprawną koncepcją jest użycie lampy pierścieniowej przy fotografii makro. Technika ta jest typowa dla zdjęć z bliska, gdzie równomierne oświetlenie jest kluczowe, ale znowu nie jest związana z techniką łączenia wielu zdjęć dla uzyskania efektywnej głębi ostrości. Co więcej, zastosowanie techniki wielokrotnej ekspozycji, choć interesujące, to również nie jest tożsama z metodą brenizera. Przy wielokrotnej ekspozycji nakłada się różne obrazy na siebie w jednej klatce, co daje zupełnie inny efekt niż łączenie zdjęć w panoramę. Warto więc pamiętać, że technika brenizera jest unikalna i polega na specyficznym łączeniu zdjęć w celu uzyskania efektownego obrazu z płytką głębią ostrości.

Pytanie 5

Jaki format pliku graficznego powinien być wybrany, aby zrealizować kompresję bezstratną?

A. TIFF

B. JPEG

C. AI

D. CDR

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest preferowanym wyborem do przeprowadzania bezstratnej kompresji zdjęć, ponieważ zapewnia wysoką jakość obrazu bez utraty danych. TIFF obsługuje różne metody kompresji, w tym LZW, która jest algorytmem bezstratnym. Dzięki temu użytkownicy mogą zapisać obrazy w najwyższej możliwej jakości, co jest kluczowe w profesjonalnych zastosowaniach fotograficznych i graficznych, takich jak druk czy archiwizacja. Format TIFF jest szczególnie ceniony w branży wydawniczej oraz przez fotografów, którzy potrzebują zachować każdy detal swoich prac. Warto również zauważyć, że TIFF jest szeroko wspierany przez wiele programów graficznych, co czyni go bardzo uniwersalnym wyborem. Dodatkowo, TIFF pozwala na przechowywanie dodatkowych informacji o obrazie, takich jak metadane, co może być przydatne w procesie edycji i organizacji zdjęć. W praktyce, zapisując zdjęcia w formacie TIFF, użytkownik ma pewność, że jakość obrazu pozostanie nienaruszona, nawet po wielokrotnym otwieraniu i edytowaniu plików.

Pytanie 6

Aby uzyskać szeroki kadr, trzeba użyć obiektywu

A. standardowy z konwerterem

B. długoogniskowy

C. krótkoogniskowy

D. portretowy

Długi ogniskowy obiektyw, który jest często mylony z obiektywem krótkoogniskowym, jest zaprojektowany do rejestrowania mniejszych fragmentów sceny, co skutkuje węższym polem widzenia. W fotografii portretowej, gdzie często korzysta się z obiektywów o większej ogniskowej, to często prowadzi do uzyskania płaskiego efektu, co w przypadku szerokich kadrów jest niepożądane. Ponadto, standardowe obiektywy z konwerterem, mimo że oferują pewne możliwości poszerzenia kadrów, zazwyczaj nie są w stanie dorównać jakości uzyskiwanej przez dedykowane obiektywy krótkoogniskowe. Użytkownicy mogą być skłonni sądzić, że użycie konwertera jest wystarczające, jednak generuje to dodatkowe zniekształcenia i pogorszenie jakości obrazu. Podobnie obiektywy portretowe, które są zaprojektowane do uwydatniania detali twarzy w bliskich ujęciach, nie nadają się do fotografii szerokokątnej, gdyż ich konstrukcja koncentruje się na kompozycji o węższym zakresie widzenia. W praktyce, błędne przekonanie dotyczące zastosowania obiektywów często prowadzi do nieodpowiednich wyborów w fotografii, co skutkuje niezadowalającymi efektami wizualnymi oraz brakiem możliwości pełnego uchwycenia zamierzonej kompozycji.

Pytanie 7

W aparatach fotograficznych symbol S (Tv) oznacza tryb

A. automatyki z preselekcją przysłony.

B. automatyki z preselekcją czasu.

C. automatyki programowej.

D. manualny.

Symbol S (albo Tv, co pochodzi od „Time value” w aparatach Canona) oznacza w aparatach fotograficznych tryb automatyki z preselekcją czasu naświetlania. Fotograf samodzielnie wybiera czas otwarcia migawki, a aparat automatycznie dobiera wartość przysłony, żeby zdjęcie było poprawnie naświetlone. To się sprawdza zwłaszcza w sytuacjach, gdzie kluczowa jest kontrola nad ruchem – na przykład kiedy chcesz „zamrozić” dynamiczną akcję podczas meczu piłkarskiego albo świadomie rozmyć ruch wody na wodospadzie. Z mojego doświadczenia, tryb S/Tv to super narzędzie dla osób, które nie chcą bawić się manualnie dwiema wartościami naraz, a jednocześnie zależy im, żeby konkretne efekty ruchu były pod kontrolą. To często wykorzystywany tryb przez fotografów sportowych czy tych, którzy polują na ciekawe efekty wizualne z ruchem. W branży fotograficznej uznaje się takie podejście za profesjonalny kompromis między pełnym manualem a automatyką – pozwala zachować kreatywność, a jednocześnie nie zaprzątać sobie głowy wszystkimi ustawieniami. Jeszcze taka ciekawostka: niektóre aparaty mogą mieć różne oznaczenia dla tego trybu, ale filozofia działania zostaje ta sama – chodzi o świadome ustawienie czasu migawki i resztę zostawienie elektronice. Warto poeksperymentować z tym trybem, bo daje naprawdę sporo swobody, zwłaszcza wtedy, kiedy nie ma zbyt wiele czasu na ustawienia.

Pytanie 8

Podczas zdjęć w studio w celu równomiernego, upiększającego oświetlenia twarzy modelki należy zastosować

A. softbox i blendy.

B. wrota.

C. stożkowy tubus.

D. soczewkę Fresnela.

Sprawa oświetlenia w fotografii studyjnej potrafi być myląca, zwłaszcza jeśli ktoś dopiero zaczyna przygodę z lampami i różnymi modyfikatorami. Często można sądzić, że takie akcesoria jak wrota, tubusy czy soczewki Fresnela są uniwersalne i sprawdzą się do wszystkiego, ale praktyka pokazuje coś innego. Wrota to narzędzie do precyzyjnego kontrolowania kształtu wiązki światła – świetnie sprawdza się w budowaniu ostrych, geometrycznych cieni na tle albo podkreślaniu wybranych fragmentów kadru, jednak do równomiernego, miękkiego oświetlenia twarzy się nie nadają. Soczewka Fresnela, choć bardzo ciekawa, pozwala na skupienie światła i daje efekt zbliżony do teatru: ostre, kontrastowe światło i charakterystyczny spadek jasności na brzegach. To raczej narzędzie do efektów specjalnych, nie do portretu beauty. Stożkowy tubus natomiast jeszcze bardziej skupia światło i służy do tworzenia punktowych refleksów, na przykład podświetlając włosy albo tło. Moim zdaniem często powtarzanym błędem jest przekonanie, że te narzędzia „profesjonalnie wyglądają”, więc są odpowiednie do portretu – ale prawda jest taka, że przy upiększającym świetle najważniejsze jest jego rozproszenie, a nie skupienie. Standardem branżowym jest korzystanie z softboxów i blend, bo tylko one pozwalają uzyskać łagodne, równomierne światło na całej twarzy modelki. Warto o tym pamiętać, żeby nie wpaść w pułapkę efektownych, ale niepraktycznych rozwiązań.

Pytanie 9

Jakiego koloru tło powinno być użyte, aby osiągnąć maksymalną różnicę w jasności na kolorowym obrazie między tłem a fotografowanym czerwonym jabłkiem?

A. Białe

B. Zielone

C. Niebieskie

D. Purpurowe

Białe tło zapewnia najwyższy kontrast jasności w przypadku fotografowania czerwonego jabłka. Jest to związane z naturą percepcji kolorów i ich jasności. Białe tło odbija większość światła, co sprawia, że czerwień jabłka wydaje się bardziej intensywna i wyraźna. W kontekście teorii kolorów, biel jest kombinacją wszystkich kolorów widzialnych, a czerwony, będąc kolorem o wysokiej długości fali, zyskuje na wyrazistości w zestawieniu z jasnym tłem. W praktyce, fotografowie często wykorzystują białe tło do podkreślenia kolorów obiektów, co jest standardową techniką w fotografii produktowej i portretowej. Warto również zauważyć, że białe tło dobrze współpracuje z oświetleniem naturalnym oraz sztucznym, co pozwala na uzyskanie lepszej jakości obrazu. Przykłady zastosowania tej zasady można znaleźć w reklamach, gdzie intensywne kolory produktów są umieszczane na jasnym tle, aby przyciągnąć uwagę klientów.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

Przetwornik APS-C w porównaniu do pełnoklatkowego (FF) charakteryzuje się

A. mniejszym obszarem rejestrowanego obrazu i współczynnikiem crop 1.5-1.6x

B. większą wartością megapikseli przy tej samej fizycznej wielkości

C. mniejszą głębią ostrości przy tej samej wartości przysłony

D. lepszym odwzorowaniem kolorów w zakresie czerwieni

Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ przetworniki APS-C mają mniejszy obszar rejestrowanego obrazu w porównaniu do pełnoklatkowych (FF). Przykładowo, matryca APS-C ma przekątną około 22 mm, podczas gdy pełnoklatkowa ma około 43 mm. To prowadzi do zastosowania tzw. współczynnika crop, który wynosi zazwyczaj od 1.5 do 1.6x. Oznacza to, że obiektywy na aparatach APS-C będą miały „węższy” kąt widzenia, co w praktyce wpływa na efekty pracy z obiektywami szerokokątnymi. Warto to uwzględnić podczas zakupów sprzętu fotograficznego, gdyż może to zmienić nasze podejście do kompozycji zdjęć. W fotografii krajobrazowej i architektonicznej, gdzie szeroki kąt widzenia jest kluczowy, APS-C może okazać się mniej korzystny niż pełnoklatkowy. Dodatkowo, w kontekście portretów, mniejszy obszar matrycy pozwala na uzyskanie większej głębi ostrości przy tej samej przysłonie, co może być pożądane w pewnych stylach fotografii.

Pytanie 12

Jakiego rodzaju papier fotograficzny należy wykorzystać do reprodukcji negatywu wywołanego do zalecanego stopnia, aby uzyskać małokontarstowy pozytyw czarno-biały?

A. Miękki

B. Bardzo twardy

C. Normalny

D. Twardy

Wybór papieru fotograficznego o miękkim gradiencie jest kluczowy w procesie kopiowania negatywów czarno-białych, szczególnie gdy dąży się do uzyskania małokontarstowego pozytywu. Miękki papier ma niższy kontrast, co pozwala na subtelniejsze przejścia między tonami, co jest istotne w przypadku negatywów o różnorodnej tonacji. Użycie tego typu papieru sprzyja zachowaniu detali w jasnych i ciemnych partiach obrazu, co jest niezbędne dla uzyskania harmonijnego efektu. W praktyce, papier o miękkim gradiencie jest często wykorzystywany do reprodukcji delikatnych tonów skóry w portretach czy też do realizacji artystycznych wizji, gdzie kluczowe jest uzyskanie spokojnych przejść tonalnych. Standardy w fotografii analogowej zalecają stosowanie miękkiego papieru w sytuacjach, gdy negatywy wykazują bogactwo tonów, co pozwala na maksymalne odwzorowanie ich charakterystyki w pozytywie. Na przykład, jeśli negatyw jest dobrze naświetlony, użycie miękkiego papieru ma na celu uniknięcie przejaskrawienia kontrastów, co mogłoby skutkować utratą detali.

Pytanie 13

Do profesjonalnej kalibracji drukarki fotograficznej służy

A. spektrofotometr

B. światłomierz

C. densytometr

D. kolorymetr

Wybór densytometru, kolorymetru czy światłomierza zamiast spektrofotometru na ogół wynika z nieporozumienia dotyczącego ich funkcji w kontekście kalibracji drukarek fotograficznych. Densytometr, choć przydatny do pomiaru gęstości optycznej, nie dostarcza informacji o całym spektrum kolorów, co ma kluczowe znaczenie w druku. Ogranicza się on do analizy intensywności światła, co nie pozwala na precyzyjne odwzorowanie kolorów. Kolorymetr również ma swoje miejsce, ale jego zastosowanie jest mniej zaawansowane w porównaniu do spektrofotometru, ponieważ często nie uwzględnia pełnego spektrum barw. Z kolei światłomierz, choć nieoceniony w fotografii i oświetleniu, nie jest odpowiedni do analizy kolorów druków. Używając tych narzędzi, można łatwo wpaść w pułapkę niedokładności, co prowadzi do rozbieżności kolorystycznych i niezadowalającej jakości wydruków. W praktyce oznacza to, że na przykład wydruki mogą wyglądać dobrze na jednym urządzeniu, a na innym mogą być zupełnie nieodpowiednie, co jest szczególnie problematyczne w profesjonalnych projektach, gdzie zgodność kolorów jest kluczowa. Dlatego, aby osiągnąć optymalne wyniki, należy stosować spektrofotometr, który uwzględnia wszystkie aspekty związane z kolorami, zapewniając wysoką jakość wydruków oraz ich zgodność z zamieniającymi się standardami w branży.

Pytanie 14

W celu doświetlenia wąskiego fragmentu fotografowanej sceny ukierunkowaną wiązką światła należy użyć

A. softboxu.

B. parasolki.

C. blendy.

D. strumienicy.

W fotografii światło jest kluczowe, ale równie ważna jest precyzja w jego modelowaniu. Wiele osób myli funkcje różnych modyfikatorów, przez co łatwo się pogubić przy wyborze odpowiedniego narzędzia do doświetlenia wąskiego wycinka sceny. Blenda jest bardzo przydatna, ale jej głównym zadaniem jest odbijanie i rozpraszanie światła – nie skupianie go w wąski snop. Najczęściej stosuje się ją, kiedy chcemy doświetlić obszary cienia, zmiękczyć światło czy wprowadzić delikatne rozświetlenie, na przykład podczas plenerów lub zdjęć portretowych. Softbox natomiast ma za zadanie zmiękczyć i równomiernie rozproszyć światło, co świetnie sprawdza się przy portretach czy fotografii produktowej – daje łagodne cienie, ale zupełnie nie nadaje się do precyzyjnego oświetlania małych fragmentów. Podobnie parasolka – odbiciowa czy transparentna – mocno rozprasza światło, dzięki czemu zdjęcia są bardziej miękkie i naturalne, ale znowu: nie da się nią uzyskać ostro zarysowanego, wąskiego strumienia światła. To wszystko są narzędzia do pracy z dużymi powierzchniami i do ogólnego zmiękczania światła. Typowym błędem jest mylić „doświetlenie” z „precyzyjnym skupieniem wiązki”. W rzeczywistości, jeżeli zależy nam na silnym skupieniu światła – tak, żeby podkreślić np. jakiś detal na portrecie czy wydobyć konkretny fragment produktu – jedynym właściwym wyborem jest strumienica (snoot), która umożliwia kontrolę kierunku i szerokości wiązki w sposób nieosiągalny dla innych modyfikatorów. W fotografii studyjnej to podstawowe narzędzie każdego, kto chce pracować ze światłem jak chirurg z laserem, a nie jak malarz z pędzlem.

Pytanie 15

Aktualnie stosowana metoda zarządzania obrazami 16-bit w programie Adobe Photoshop pozwala na

A. bardziej precyzyjną edycję przejść tonalnych i unikanie posteryzacji

B. uzyskanie wyższej rozdzielczości wydruku przy tej samej liczbie pikseli

C. wykorzystanie szerszej przestrzeni barw niż ProPhoto RGB

D. umieszczanie większej liczby obrazów w jednym pliku PSD

Wybór niewłaściwych odpowiedzi może wynikać z nieprecyzyjnego zrozumienia, jak działają różne metody zarządzania obrazami w Photoshopie. Stwierdzenie, że 16-bitowa głębia pozwala na umieszczanie większej liczby obrazów w jednym pliku PSD, jest nieporozumieniem. Rozmiar pliku PSD zależy głównie od rozdzielczości obrazu oraz ilości warstw, a nie od głębi bitowej. Zwiększenie liczby bitów na kanał nie wpływa na zdolność do przechowywania większej liczby obrazów w jednym pliku. Ponadto, odpowiedź sugerująca, że wyższa rozdzielczość wydruku może być uzyskana przy tej samej liczbie pikseli, jest mylna, gdyż rozdzielczość wydruku jest ściśle związana z ilością pikseli na cal (PPI) i samą liczbą pikseli w obrazie, a nie z głębią kolorów. Co więcej, twierdzenie o wykorzystaniu szerszej przestrzeni barw niż ProPhoto RGB jest również błędne. ProPhoto RGB to jedna z najszerszych przestrzeni kolorów, przewyższająca wiele innych przestrzeni, w tym Adobe RGB, więc pomylenie ich w kontekście 16-bitowego zarządzania obrazami prowadzi do fałszywych wniosków. Zrozumienie tych podstawowych różnic jest kluczowe dla poprawnej edycji i zarządzania obrazami w Photoshopie, stąd tak ważne jest, by przyjrzeć się tym aspektom z większą uwagą.

Pytanie 16

Które tło zastosowane podczas fotografowania obiektu umożliwia szybką manipulację obrazem w celu wprowadzenia dowolnej scenerii?

A. Białe.

B. Czarne.

C. Zielone.

D. Szare.

Wybierając białe, szare lub czarne tło do fotografii, można uzyskać bardzo elegancki i czysty efekt wizualny, ale niestety nie daje to takich możliwości szybkiego i bezproblemowego usuwania tła jak w przypadku klasycznego green screenu. Najczęstszy błąd myślowy polega tu na założeniu, że jednolita powierzchnia – zwłaszcza biała czy czarna – zawsze ułatwia edycję. W praktyce jednak kolory skóry, włosów czy ubrań bardzo często mają jasne lub ciemne fragmenty, które mogą zlewać się z tłem, co utrudnia późniejsze oddzielenie postaci od tła w programach graficznych. Gdy tło jest białe lub czarne, programy do wycinania często mają problem z rozróżnieniem, gdzie kończy się obiekt, a zaczyna tło, szczególnie jeśli padają cienie lub są prześwietlenia. Szare tło natomiast bywa stosowane przy portretach, bo nie wprowadza zafarbu, ale nie nadaje się do kluczowania – nie jest wystarczająco 'egzotyczne', żeby dało się je łatwo wyodrębnić algorytmicznie. W branży filmowej i fotograficznej od lat stosuje się właśnie zielone (lub niekiedy niebieskie) tła, bo bardzo rzadko zdarza się, żeby ktoś miał naturalnie zieloną skórę albo ubrania – przez to oprogramowanie do postprodukcji może automatycznie i precyzyjnie usunąć ten kolor. W praktyce próby kluczowania na innych tłach kończą się dużą ilością ręcznej pracy, wycinaniem na piechotę i często z kiepskim efektem. Dlatego w profesjonalnym środowisku nawet nie rozważa się innych jednolitych kolorów jako realnej alternatywy dla green screena, jeśli celem jest szybka i bezproblemowa zamiana tła na dowolną scenerię.

Pytanie 17

Co oznacza termin temperatura barwowa w kontekście skali?

A. Rankine'a

B. Fahrenheita

C. Celcjusza

D. Kehdna

Temperatura barwowa to wartość wyrażająca kolor światła emitowanego przez źródło światła w porównaniu do temperatury ciała doskonałego, znajdującego się w równowadze termicznej. Jednostką miary temperatury barwowej jest kelwin (K), a nie żadna z pozostałych wymienionych jednostek. W praktyce, temperatura barwowa jest kluczowym parametrem w różnych dziedzinach, takich jak fotografia, grafika komputerowa, projektowanie oświetlenia oraz w przemyśle filmowym. Na przykład, światło o temperaturze barwowej wynoszącej około 3200 K jest typowe dla oświetlenia studyjnego, co odpowiada ciepłemu, pomarańczowemu światłu. Z kolei światło dzienne ma temperaturę barwową w zakresie 5000-6500 K, co nadaje mu chłodny, niebieskawy odcień. Zrozumienie temperatury barwowej pozwala na dobór odpowiednich źródeł światła w zależności od zamierzonych efektów wizualnych oraz atmosfery, jaką chcemy stworzyć w danym pomieszczeniu czy podczas zdjęć. Warto również wspomnieć o normach ISO i standardach branżowych, które podkreślają znaczenie precyzyjnego pomiaru temperatury barwowej w kontekście uzyskiwania jak najwyższej jakości obrazu.

Pytanie 18

W fotografii produktowej odbite lustrzane powierzchnie najlepiej fotografować przy użyciu

A. namiotu bezcieniowego i kontrolowanego odbicia kolorowych powierzchni

B. obiektywu szerokokątnego z małej odległości

C. mocnego, punktowego światła skierowanego bezpośrednio na produkt

D. filtru polaryzacyjnego eliminującego wszystkie odbicia

W przypadku fotografii produktowej, błędne jest myślenie, że mocne, punktowe światło skierowane bezpośrednio na produkt daje najlepsze efekty. Takie podejście często prowadzi do prześwietlenia i wypalenia szczegółów, zwłaszcza na połyskliwych powierzchniach. Dodatkowo, zbyt intensywne światło może generować nieestetyczne cienie i odbicia, które utrudniają postrzeganie produktu. Fotografowanie z użyciem filtru polaryzacyjnego, choć wydaje się być dobrym pomysłem, w rzeczywistości może uniemożliwić uzyskanie pożądanych efektów, eliminując wszystkie odbicia, łącznie z tymi, które mogą podkreślić walory produktu. Co więcej, obiektyw szerokokątny używany z małej odległości może zniekształcać obraz, co jest szczególnie problematyczne, gdy chodzi o szczegóły produktu. W praktyce, obiektywy szerokokątne mogą wprowadzać efekt winietowania oraz deformować krawędzie, co w szczególności jest niepożądane w przypadku fotografii produktowej. Te wszystkie błędy są wynikiem niewłaściwego zrozumienia, jak różne źródła światła i techniki fotografowania wpływają na końcowy efekt wizualny. Właściwe podejście do fotografii produktowej wymaga przemyślenia oświetlenia i technik, aby uzyskać obraz, który skutecznie przyciągnie uwagę klientów.

Pytanie 19

W oświetleniu dekoracyjnym określanym jako glamour główne źródło światła powinno być umiejscowione

A. z boku i nieco poniżej osi obiektywu aparatu fotograficznego

B. nieco powyżej, ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci

C. nieco poniżej, lecz równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej osoby

D. w osi obiektywu aparatu fotograficznego za fotografowaną osobą

Odpowiedź wskazująca na umiejscowienie głównego źródła światła nieco powyżej, ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego, jest właściwa w kontekście oświetlenia glamour. Tego rodzaju oświetlenie ma na celu uzyskanie efektu estetycznego, który podkreśla cechy twarzy fotografowanej osoby, jednocześnie eliminując niepożądane cienie. Umieszczenie światła w takiej pozycji pozwala na równomierne oświetlenie, co jest kluczowe w portretowaniu. Przykładem zastosowania tej techniki może być sesja zdjęciowa modeli, podczas której efekty świetlne są istotne dla uzyskania profesjonalnego wyglądu zdjęć. Zgodnie z zasadami profesjonalnego oświetlenia, kluczowym jest zastosowanie miękkiego światła, co można osiągnąć poprzez stosowanie dyfuzorów lub odbłyśników. Takie podejście nie tylko wzbogaca estetykę, ale również poprawia ogólną jakość kompozycji. Warto również zaznaczyć, że odpowiednie oświetlenie jest niezbędne w celu uzyskania naturalnych tonów skóry oraz wzmocnienia detali, co jest szczególnie istotne w fotografii portretowej.

Pytanie 20

Aby zmniejszyć kontrast podczas kopiowania czarno-białego negatywu na papier fotograficzny wielogradacyjny, należy użyć filtru

A. niebieski

B. purpurowy

C. czerwony

D. żółty

Wybór filtrów w procesie kopiowania czarno-białych negatywów ma kluczowe znaczenie dla uzyskania pożądanego efektu wizualnego. Odpowiedzi, takie jak czerwony, niebieski czy purpurowy, nie są optymalnymi opcjami w kontekście zmniejszenia kontrastu. Filtr czerwony, na przykład, zwiększa kontrast, ponieważ blokuje niebieskie światło, co skutkuje mocniejszymi tonami ciemnymi i jaśniejszymi tonami jasnymi. W przypadku negatywów, w których dominuje niebieski lub zielony ton, użycie filtra czerwonego może prowadzić do przerysowanego efektu, a nie do delikatniejszego przejścia tonalnego, które chcemy uzyskać przy użyciu filtra żółtego. Niebieski filtr z kolei podkreśla aspekty niebieskich tonów w obrazie, co w kontekście czarno-białych negatywów powoduje, że wszystkie tonacje niebieskie stają się ciemniejsze, a zatem kontrast wzrasta, co jest sprzeczne z celem zmniejszenia kontrastu. Purpurowy filtr, choć ma swoje miejsce w fotografii, podobnie jak filtr niebieski, może nieoczekiwanie zwiększać kontrast przez wyostrzanie granic tonalnych. Typowym błędem przy wyborze filtrów jest nieuwzględnienie kolorów dominujących w negatywie oraz ich interakcji z wybranym filtrem, co prowadzi do mylnych wniosków i błędnych efektów końcowych.

Pytanie 21

W trakcie jakiego procesu dokonuje się reakcja 2AgX + 2hv →2Ag⁰ + 1/2X2?

A. Wybielania

B. Naświetlania

C. Wywoływania

D. Utrwalania

Naświetlanie to proces, w którym promieniowanie elektromagnetyczne, takie jak światło, jest wykorzystywane do wywołania reakcji chemicznych. W opisywanej reakcji 2AgX + 2hv → 2Ag0 + 1/2X2, hv symbolizuje fotony, które dostarczają energii potrzebnej do redukcji srebra (Ag) z formy srebrnej (AgX) do formy metalicznej (Ag0). Ta reakcja jest kluczowa w procesach fotograficznych, gdzie naświetlanie światłem powoduje, że emulsyjne warstwy srebra na filmie fotograficznym ulegają zmianie, co prowadzi do powstania obrazu. W praktyce, naświetlanie jest stosowane w różnych dziedzinach, takich jak fotografia, medycyna i chemia materiałów. W kontekście standardów branżowych, naświetlanie jest regulowane przez wytyczne dotyczące bezpieczeństwa pracy z promieniowaniem oraz optymalizacji procesów chemicznych, aby zapewnić wysoką jakość i efektywność. Dodatkowo, wiedza o tym procesie jest niezbędna w rozwoju technologii obrazowania oraz w zastosowaniach fotokatalitycznych, gdzie światło jest stosowane do inicjowania reakcji chemicznych w obecności katalizatorów.

Pytanie 22

Przy wykonywaniu zdjęcia plenerowego ustalono parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s, przysłona f/11. Określ parametry ekspozycji, które należy zastosować po założeniu na obiektyw filtra o współczynniku krotności 2?

A. 1/125 s, f/4

B. 1/60 s, f/8

C. 1/60 s, f/16

D. 1/125 s, f/8

Wiele nieporozumień w tym pytaniu wynika z niezrozumienia, jak działają filtry o określonej krotności i jak powinno się je kompensować w ustawieniach ekspozycji. Założenie filtra o krotności 2, czyli tzw. ND2, sprawia, że do matrycy dociera tylko połowa światła – czyli jeden stopień przysłony mniej. Powszechnym błędem jest próba kompensacji tej straty przez jednoczesną zmianę zarówno czasu naświetlania, jak i przysłony, co prowadzi do zbyt dużej korekty lub zaburza zamierzony efekt fotograficzny. Przykładowo, wydłużenie czasu z 1/125 s na 1/60 s razem z otwarciem przysłony do f/8 to dwie korekty, każda o jeden stopień – razem dają dwa stopnie kompensacji, co oznacza prześwietlenie zdjęcia. Z kolei zmiana tylko czasu naświetlania z 1/125 s na 1/60 s bez zmiany przysłony również kompensuje stratę światła, ale wpływa na ewentualne poruszenie zdjęcia, co może być niepożądane w plenerze, szczególnie przy dynamicznych scenach. Opcja przysłony f/4 przy niezmienionym czasie zdecydowanie przesadza z kompensacją i prowadzi do prześwietlenia: f/4 względem f/11 to aż trzy pełne stopnie różnicy. Takie błędy są dość powszechne, szczególnie na początku przygody z fotografią, bo łatwo pomylić stopnie przysłony i czasów. Z mojego punktu widzenia warto na spokojnie przećwiczyć kompensacje w praktyce, żeby nie gubić się w zawiłościach ustawień. Kluczem jest: przy NDx2 zmieniamy tylko o jeden stopień i tylko jedną z wartości – czas lub przysłonę, a nie obie na raz. Takie podejście jest nie tylko logiczne, ale i zgodne z dobrymi praktykami pracy w plenerze.

Pytanie 23

Położenie mocnych punktów kadru zgodnie z zasadą złotego podziału przedstawiono na rysunku

A. D.

B. B.

C. A.

D. C.

Wybór innej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego zasady złotego podziału i jej zastosowania w kompozycji wizualnej. Wiele osób ma tendencję do wierzenia, że położenie głównych elementów w kadrze nie ma większego znaczenia, co jest błędnym podejściem. Każdy obraz powinien być układany w sposób, który prowadzi wzrok widza do istotnych części kompozycji. Odpowiedzi A, B i D nie uwzględniają kluczowego aspektu, jakim jest umiejscowienie punktów zainteresowania na przecięciach linii podziału. Takie podejście, które ignoruje zasady kompozycji, może prowadzić do tworzenia chaosu wizualnego, gdzie widz nie wie, gdzie skupić swoją uwagę. Stosując się do złotego podziału, możemy zbudować wizualną hierarchię, co jest fundamentalne w fotografii oraz innych dziedzinach wizualnych. Ignorowanie tej zasady może skutkować obrazami, które są mniej atrakcyjne i mniej efektywne w przekazywaniu zamierzonego przesłania. Warto zrozumieć, że zasady kompozycji, w tym złoty podział, są oparte na ludzkiej percepcji i ich przestrzeganie może znacząco poprawić jakość wizualną naszych prac.

Pytanie 24

Aby zredukować niebieską dominację, która często pojawia się podczas robienia zdjęć na wysokości, warto użyć filtru

A. pomarańczowego

B. polaryzacyjnego

C. UV

D. ND

Filtr UV (ultrafioletowy) jest niezwykle przydatnym narzędziem w fotografii, szczególnie w warunkach wysokogórskich, gdzie niebieska dominanta często występuje z powodu zwiększonej obecności promieniowania UV. Promieniowanie to, obecne w wyższych partiach atmosfery, może wpływać na kolorystykę zdjęć, powodując, że uzyskiwane obrazy mogą być bardziej niebieskie i mniej naturalne. Zastosowanie filtra UV pozwala na skuteczne zredukowanie tego efektu, co prowadzi do bardziej zrównoważonego odwzorowania kolorów. Dodatkowo, filtr UV chroni obiektyw przed zarysowaniami i innymi uszkodzeniami mechanicznymi. Przykładowo, podczas fotografowania krajobrazów górskich, filtr UV nie tylko poprawia kolorystykę zdjęć, ale również minimalizuje pojawianie się niepożądanych refleksów. Używając filtra UV, fotograficy stosują się do uznawanych w branży standardów, które rekomendują jego wykorzystanie w celu poprawy jakości obrazu oraz ochrony sprzętu fotograficznego.

Pytanie 25

Nie znając parametrów rozdzielczości drukarki, plik cyfrowy stworzony do umieszczenia w folderze promocyjnym powinien być przygotowany w rozdzielczości

A. 300 ppi

B. 150 ppi

C. 72 ppi

D. 200 ppi

Wybierając rozdzielczość 200 ppi, można pomyśleć, że to wystarczy, ale szczerze mówiąc, może to prowadzić do brzydkich efektów w druku reklamowych materiałów. Tego typu ppi to może się sprawdzić przy dużych formatach, gdzie to, co się widzi z daleka, nie ujawnia wszystkich szczegółów, ale foldery, które czytamy z bliska, mogą wyglądać średnio. Rozdzielczość 150 ppi to już naprawdę mało i najczęściej spotyka się to w druku budżetowym – efektem mogą być rozmyte obrazki, co nie wygląda zbyt fajnie. A 72 ppi? To chyba tylko do internetu, bo do druku to już nie za bardzo pasuje. Zbyt niska rozdzielczość w druku to nie tylko strata jakości, ale też może zmniejszyć postrzeganą wartość marki przez klientów. Także, pamiętaj – w druku jakość obrazu powinna być na pierwszym miejscu, co wiąże się z odpowiednim wyborem rozdzielczości.

Pytanie 26

Światło, które pada, jest mierzone za pomocą światłomierza z czujnikiem

A. bez dyfuzora, zwróconym w stronę aparatu

B. bez dyfuzora, skierowanym w stronę źródła światła

C. z dyfuzorem, skierowanym w stronę obiektu fotografowanego

D. z dyfuzorem, skierowanym w stronę aparatu

Odpowiedź 'z dyfuzorem, skierowanym w stronę aparatu' jest prawidłowa, gdyż dyfuzor w światłomierzu ma na celu rozproszenie światła, co pozwala na uzyskanie bardziej jednorodnych i dokładnych pomiarów oświetlenia. Skierowanie dyfuzora w stronę aparatu zapewnia, że światło padające na czujnik światłomierza jest zbliżone do warunków, w jakich będzie wykonane zdjęcie. W praktyce, korzystając z dyfuzora, możemy lepiej ocenić, jak różne źródła światła wpływają na ostateczny efekt wizualny fotografii. W branży fotograficznej przyjętą praktyką jest pomiar światła w warunkach, które odwzorowują rzeczywiste oświetlenie obiektu, a dyfuzory pomagają zminimalizować wpływ punktowego źródła światła, co z kolei ułatwia uzyskanie bardziej wiarygodnych wyników. Dobrą praktyką jest również korzystanie z kalibrowanych światłomierzy, które zapewniają dokładność pomiarów zgodnych z międzynarodowymi normami ISO, co ma kluczowe znaczenie w profesjonalnej fotografii oraz podczas pracy w studiu fotograficznym.

Pytanie 27

Obrazy przeznaczone do druku w poligrafii zapisuje się w przestrzeni kolorystycznej

A. sRGB

B. HSV

C. RGB

D. CMYK

Tryb koloru CMYK (Cyan, Magenta, Yellow, Key/Black) jest standardowym modelem stosowanym w druku poligraficznym. W przeciwieństwie do modeli RGB (Red, Green, Blue), które są używane głównie w wyświetlaczach, CMYK jest zaprojektowany tak, aby najlepiej odwzorować kolory na papierze. Podczas druku, kolory są tworzone przez nakładanie warstw atramentu, co sprawia, że model CMYK jest bardziej odpowiedni do tego celu. Przykładowo, gdy projektujemy materiały reklamowe, jak ulotki czy plakaty, pliki muszą być zapisane w tym trybie, aby zapewnić dokładność kolorów po wydruku. W wielu programach graficznych, takich jak Adobe Photoshop czy Illustrator, możemy ustawić tryb koloru na CMYK, co pozwala na precyzyjne zarządzanie kolorami i ich odwzorowaniem w finalnym produkcie. Zastosowanie tego modelu w druku gwarantuje, że efekty wizualne będą zgodne z oczekiwaniami, co jest kluczowe w procesie poligraficznym.

Pytanie 28

Do wykonania studyjnych zdjęć portretowych w technice low key wskazane jest zastosowanie tła w kolorze

A. białym.

B. czarnym.

C. zielonym.

D. żółtym.

Technika low key w fotografii portretowej polega na tworzeniu zdjęć o przewadze ciemnych tonów, z mocnym kontrastem i subtelnym modelowaniem światłem. Zastosowanie czarnego tła jest tutaj praktycznie nie do zastąpienia. Pozwala ono na uzyskanie głębokiej czerni, co jest kluczowe, żeby postać wyraźnie odcinała się od otoczenia i żeby światło mogło budować plastykę twarzy oraz sylwetki. W studiach fotograficznych czarne tła to absolutny standard przy sesjach low key – gwarantują one, że nie będzie niechcianych odbić światła ani przebarwień, co przy jasnych tłach jest naprawdę trudne do opanowania. Moim zdaniem właśnie przy portretach low key można najlepiej pokazać charakter modela, bo taki klimat zdjęcia działa trochę teatralnie, skupia całą uwagę na twarzy, oczach, emocjach. W praktyce używa się nie tylko czarnej tkaniny, ale też specjalnych matowych materiałów, żeby jeszcze bardziej pochłonąć światło. Z mojego doświadczenia, zdjęcia z czarnym tłem są najbardziej „czyste” i profesjonalne, szczególnie jeśli potem chcemy je jeszcze edytować. Co ciekawe, wielu mistrzów portretu, jak Irving Penn czy Yousuf Karsh, właśnie taki zabieg stosowało, żeby stworzyć niezapomniane, mocno emocjonalne ujęcia. W sumie, jeśli ktoś planuje fotografię low key, czarne tło to taki must-have w studiu – nie ma lepszego rozwiązania.

Pytanie 29

Jaki sposób pomiaru światła przedstawiono na schemacie?

A. Punktowy światła padającego na obiekt.

B. Uśredniony światła odbitego.

C. Bezpośredni światła padającego na obiekt.

D. Punktowy światła odbitego.

Wybór odpowiedzi związanej z pomiarem punktowym światła odbitego może wynikać z mylnego założenia, że pomiar światła odbitego od obiektu dostarcza równie ważnych informacji o oświetleniu. W rzeczywistości jednak, pomiar światła odbitego jest techniką, która skupia się na analizie tego, jak światło interaguje z powierzchnią obiektu. Może być użyteczny w kontekście oceny, jak różne materiały odbijają światło, ale nie dostarcza informacji o samej ilości światła padającego na obiekt. Inną pułapką, w którą można wpaść, jest mylenie pomiaru uśrednionego i punktowego. Uśredniony pomiar światła, jak sama nazwa wskazuje, opiera się na zbieraniu danych z szerszego obszaru, co również nie odpowiada na pytanie o bezpośrednie natężenie światła padającego na obiekt. Warto zauważyć, że w kontekście profesjonalnych zastosowań, takich jak projektowanie oświetlenia, dokładność pomiaru światła padającego jest kluczowa dla osiągnięcia zamierzonych efektów. Niekiedy zapomina się o tym, że nawet niewielkie różnice w natężeniu światła mogą znacząco wpłynąć na końcowy rezultat. Dlatego ważne jest, aby przy wyborze metody pomiaru kierować się stanem wiedzy i dobrymi praktykami branżowymi, które wskazują na znaczenie pomiaru natężenia światła padającego w różnych scenariuszach zawodowych.

Pytanie 30

Na zdjęciu przedstawiono przykład kompozycji

A. zamkniętej statycznej.

B. otwartej statycznej.

C. otwartej dynamicznej.

D. zamkniętej dynamicznej.

Wybór odpowiedzi otwartej statycznej, otwartej dynamicznej lub zamkniętej statycznej nie uwzględnia kluczowych cech kompozycji przedstawionej na zdjęciu. Odpowiedzi te bazują na błędnych założeniach dotyczących charakterystyki kompozycji i jej elementów. Kompozycja otwarta, zarówno statyczna, jak i dynamiczna, nie zamyka obrazu w granicach kadru, co jest sprzeczne z obserwacjami na przedstawionym zdjęciu. W przypadku otwartej kompozycji, elementy sugerują ciągłość lub rozwój poza widoczny obszar, co jest wyraźnie nieobecne w analizowanej pracy. Ponadto, wybór zamkniętej statycznej również nie pasuje, ponieważ nie oddaje dynamiki układu przedstawionych elementów, które współdziałają ze sobą, tworząc poczucie ruchu. Kluczowym błędem w myśleniu o kompozycji jest nieodróżnianie cech statycznych od dynamicznych, co może prowadzić do mylnych interpretacji dzieł sztuki. Zrozumienie różnicy pomiędzy tymi typami kompozycji jest fundamentalne dla prawidłowego oceniania sztuki wizualnej, a także dla praktycznego zastosowania technik kompozycji w projektowaniu graficznym czy fotografii.

Pytanie 31

Kalibracja monitora przed przetwarzaniem zdjęć do druku odbywa się przy pomocy programu

A. Corel Draw

B. Corel Photo-Paint

C. Adobe Gamma

D. Adobe InDesign

Wybór takich programów jak Corel Draw, Adobe InDesign czy Corel Photo-Paint, jeśli chodzi o kalibrację monitora, to trochę nietrafiony pomysł. Corel Draw i Adobe InDesign głównie służą do projektowania i układania publikacji, a nie do ustawiania monitora. Możesz myśleć, że one pomogą w zarządzaniu kolorami, ale w rzeczywistości zajmują się głównie layoutem i grafiką. Corel Photo-Paint to też narzędzie do edytowania zdjęć, ale nie ma opcji kalibracji monitora. Często ludzie mylą zarządzanie kolorami z kalibracją, co może prowadzić do złych wyborów. Kalibracja to coś, co wymaga specjalistycznych programów jak Adobe Gamma, które zostały stworzone, żeby precyzyjnie dostosować ustawienia wyświetlania. Często występuje błąd myślenia, że programy do edycji graficznej wystarczą do poprawnego odwzorowania kolorów, co kończy się tym, że materiały do druku są źle przygotowane. Ważne jest, żeby rozumieć różnice między tymi funkcjami, jeśli chcemy uzyskać dobre rezultaty w obróbce zdjęć.

Pytanie 32

Do uzupełnienia brakujących obszarów uszkodzonej fotografii w programie Adobe Photoshop należy zastosować narzędzie

A. Stempel.

B. Rozmywanie.

C. Lasso.

D. Magiczna gumka.

Stempel to zdecydowanie najlepszy wybór do uzupełniania brakujących fragmentów fotografii w Photoshopie. Działa na zasadzie kopiowania wybranego fragmentu obrazu i nakładania go w inne miejsce, co pozwala bardzo precyzyjnie odtworzyć fakturę, kolorystykę i detale uszkodzonych obszarów. W praktyce, kiedy masz np. dziurę, ryskę czy nawet większą plamę na starej fotografii, stempel pozwala wziąć próbkę zdrowego fragmentu i „namalować” nią na zniszczonym kawałku — trochę jak łatka w ubraniu, ale dużo dokładniej. Narzędzie to jest stosowane przez profesjonalistów w retuszu zdjęć, bo daje dużą kontrolę i naturalny efekt końcowy. Branżowo, to absolutny standard w naprawach i rekonstrukcji zdjęć, bo nie narusza struktury obrazu tak jak inne narzędzia, tylko ją faktycznie odtwarza. Warto też wiedzieć, że stempel świetnie się sprawdza tam, gdzie inne narzędzia, jak np. łatka czy pędzel korygujący, mogą sobie nie radzić ze skomplikowaną teksturą czy wzorem. Moim zdaniem, kluczem do sukcesu jest tu cierpliwość i dokładne dobranie miejsca próbkowania — czasem trzeba kilka razy zmieniać źródło, żeby efekt był jak najbardziej naturalny. No i — co ważne — stemplem można pracować na różnych warstwach, co pozwala na nieinwazyjne eksperymenty bez ryzyka zniszczenia oryginału.

Pytanie 33

Aby uzyskać odbitkę fotograficzną w ciemni, potrzebny jest

A. powiększalnik.

B. rzutnik.

C. skaner.

D. projektor.

Powiększalnik jest kluczowym narzędziem w ciemni fotograficznej, służącym do powiększania obrazu z negatywu na papier fotograficzny. Działa na zasadzie projekcji obrazu negatywu poprzez soczewki na światłoczuły materiał. Umożliwia to nie tylko uzyskanie większej wersji zdjęcia, ale także precyzyjną kontrolę nad ekspozycją, kontrastem oraz głębią ostrości. Przykładowo, podczas wykonywania odbitki, fotograf może manipulować czasem naświetlania oraz używać filtrów, aby poprawić jakość obrazu. Powiększalnik pozwala również na stosowanie różnych formatów negatywów, co czyni go wszechstronnym narzędziem w pracy w ciemni. Warto zaznaczyć, że standardy branżowe w zakresie druku fotograficznego kładą duży nacisk na jakość odbitek, co czyni powiększalnik niezbędnym elementem procesu fotograficznego w tradycyjnej fotografii analogowej.

Pytanie 34

Cechą charakterystyczną oświetlenia światłem miękko rysującym jest uzyskanie efektu

A. wyraźnego kontrastu, ostrego konturu cienia.

B. małego kontrastu i delikatnego cienia.

C. mocnego, głębokiego cienia i jasnych świateł.

D. wąskiego, intensywnego, wyraźnie zarysowanego cienia.

Oświetlenie światłem miękko rysującym to taki klasyk w fotografii czy na planie filmowym, gdzie naprawdę zależy nam na subtelnych przejściach między światłem a cieniem. Główna cecha – mały kontrast i delikatny cień – daje bardzo naturalny, przyjazny dla oka efekt, taki trochę jak światło w pochmurny dzień. Moim zdaniem, to idealne rozwiązanie do portretów, bo wygładza rysy twarzy, ukrywa niedoskonałości, no i model nie wygląda jakby miał „doczepiony” cień na twarzy. W praktyce uzyskujemy to przez stosowanie dużych, rozproszonych źródeł światła, na przykład softboxów czy blend. Branżowe standardy mówią wyraźnie: jeśli chcesz uzyskać efekt miękkiego, modelującego światła, musisz zadbać o to, by źródło było możliwie duże względem fotografowanego obiektu i ustawione blisko. To bardzo ważne np. przy fotografii reklamowej czy beauty, gdzie każdy detal cery ma znaczenie. Warto pamiętać, że światło miękko rysujące pozwala też na większą swobodę kadrowania, bo nie musisz się aż tak martwić o nieestetyczne, ostre cienie na tle albo twarzy. Z mojego doświadczenia wynika, że początkujący często nie doceniają siły miękkiego światła – a to jest jedno z najprostszych narzędzi, by podnieść jakość zdjęć czy ujęć praktycznie w każdej dziedzinie wizualnej.

Pytanie 35

Czujnik typu stacked CMOS w aparatach cyfrowych charakteryzuje się

A. warstwową budową z wbudowaną pamięcią i przetwornikiem A/C

B. zwiększoną odpornością na uszkodzenia mechaniczne

C. zwiększoną czułością na promieniowanie podczerwone

D. zmniejszonym zużyciem energii przy tych samych parametrach

Czujnik typu stacked CMOS, znany również jako czujnik z warstwową budową, jest zaawansowanym rozwiązaniem w technologii obrazowania cyfrowego. Charakteryzuje się tym, że na jednej płytce scalonej znajdują się różne warstwy funkcjonalne, takie jak wbudowana pamięć oraz przetwornik analogowo-cyfrowy (A/C). Taka konstrukcja pozwala na szybsze przetwarzanie sygnałów, co przekłada się na lepszą jakość obrazu oraz większą efektywność energetyczną. Przykładem zastosowania czujników CMOS z warstwową budową są nowoczesne aparaty fotograficzne oraz kamery w smartfonach, które wymagają wysokiej precyzji i szybkości działania. Warto zauważyć, że wbudowana pamięć umożliwia tym czujnikom gromadzenie danych bezpośrednio na chipie, co minimalizuje opóźnienia w przesyłaniu obrazu i zwiększa wydajność. W praktyce, oznacza to lepsze osiągi w trudnych warunkach oświetleniowych, co jest kluczowe dla profesjonalnych fotografów oraz operatorów filmowych, którzy często pracują w zmiennym oświetleniu.

Pytanie 36

Który z wymienionych filtrów do fotografii powinien być użyty, aby zwiększyć temperaturę barwową światła naświetlającego?

A. Korekcyjny niebieski

B. Konwersyjny niebieski

C. Konwersyjny łososiowy

D. Korekcyjny łososiowy

Wybór filtrów fotograficznych wiąże się z koniecznością zrozumienia, jak różne kolory wpływają na temperaturę barwową. Odpowiedzi takie jak konwersyjny łososiowy i korekcyjny łososiowy sugerują, że chodzi o podniesienie temperatury barwowej, lecz w rzeczywistości te filtry są zaprojektowane do innych celów. Łososiowy filtr konwersyjny ma na celu nieznaczne ocieplenie obrazu w sytuacjach, gdy światło jest zbyt zimne, a jego zastosowanie w kontekście zwiększenia temperatury barwowej może być mylące. Z kolei korekcyjny niebieski filtr działa w odwrotnym kierunku - obniża temperaturę barwową, co skutkuje uzyskaniem cieplejszych tonów, idealnym w sytuacjach zbyt intensywnego żółtego lub pomarańczowego światła, takich jak światło słoneczne w południe. Dlatego użycie błędnego filtru może prowadzić do pogorszenia jakości obrazu i zafałszowania kolorów. Rozumienie tych podstawowych zasad jest kluczowe dla każdego fotografa, ponieważ niewłaściwy wybór filtru może całkowicie zmienić odbiór finalnego obrazu. Warto również pamiętać, że umiejętność pracy z filtrami wiąże się z praktycznym doświadczeniem oraz ciągłym eksperymentowaniem, co pozwala na lepsze zrozumienie ich wpływu na proces fotograficzny oraz na uzyskiwanie zamierzonych rezultatów w zakresie koloru i nastroju zdjęć.

Pytanie 37

Schemat przedstawia pomiar światła

A. skierowanego.

B. bezpośredniego.

C. odbitego.

D. padającego.

Wybór odpowiedzi, która odnosi się do pomiaru światła skierowanego, padającego lub bezpośredniego, nie uwzględnia kluczowych aspektów działania światłomierza oraz zasadniczych różnic w podejściu do pomiarów światła. Pomiar światła skierowanego odnosi się do sytuacji, w której mierzymy intensywność światła, które pada na obiekt, co może być przydatne w kontekście pomiarów zewnętrznych, ale w przypadku przedstawionego schematu jest to zbędne. Z kolei pomiar światła padającego nie uwzględnia, jak obiekt reaguje na to światło, co jest fundamentalne w procesie fotograficznym – istotne jest zrozumienie, jak światło odbija się od powierzchni obiektu. Ostatecznie wybór pomiaru bezpośredniego, choć użyteczny w specyficznych sytuacjach, nie odnosi się do kontekstu przedstawionego w pytaniu, gdzie głównym celem jest uchwycenie intensywności światła odbitego od obiektu. Typowe błędy w myśleniu prowadzące do tych odpowiedzi to nieuwzględnienie interakcji między światłem a obiektem oraz ograniczenie się do bardziej ogólnych definicji pomiarów, zamiast skupić się na konkretnych zastosowaniach w fotografii, gdzie szczegółowe pomiary odbicia są kluczowe dla osiągnięcia pożądanych rezultatów.

Pytanie 38

Jakiego koloru tusz jest niezbędny do wykonania druku zdjęcia o parametrach C0 M150 Y0 K0?

A. Czarny

B. Purpurowy

C. Turkusowy

D. Żółty

Odpowiedź purpurowy jest prawidłowa, ponieważ w systemie kolorów CMYK (Cyjan, Magenta, Żółty, Czarny) wartości C0 M150 Y0 K0 oznaczają brak cyjanu, maksymalną wartość magenty, brak żółtego oraz brak czarnego. W praktyce do uzyskania intensywnego purpurowego koloru, które występuje przy tej kombinacji, wykorzystuje się przede wszystkim tonację magenty, przy jednoczesnym wyeliminowaniu cyjanu oraz pozostałych barw. Wydruk w kolorze purpurowym jest powszechnie stosowany w różnych dziedzinach, począwszy od druku reklamowego, przez projektowanie graficzne, aż po produkcję materiałów promocyjnych. Przykładowo, firmy zajmujące się drukiem offsetowym często wykorzystują określone składy tuszy, aby uzyskać pożądane odcienie na podstawie zdefiniowanych przez klientów specyfikacji kolorystycznych. Warto również pamiętać, że zachowanie odpowiednich wartości kolorów w procesie druku jest kluczowe dla uzyskania spójności i jakości wizualnej, co jest zgodne z zaleceniami standardów branżowych, takich jak ISO 12647, które definiują wymagania dotyczące kolorystyki w druku.

Pytanie 39

Jak nazywa się obraz, który powstaje po ekspozycji na światło materiału światłoczułego, lecz nie został jeszcze wywołany?

A. iluzoryczny

B. negatywny

C. utajony

D. pozytywny

Wybór odpowiedzi pozytywowy, pozorny lub negatywowy wskazuje na nieporozumienie związane z terminologią stosowaną w fotografii oraz procesami chemicznymi, które zachodzą w materiałach światłoczułych. Obraz pozytywowy odnosi się do obrazu, który przedstawia rzeczywiste kolory i jasności sceny w sposób bezpośredni. W kontekście naświetlenia materiału światłoczułego, nie może on być opisany jako pozytywowy, dopóki nie zostanie wywołany, co prowadzi do błędnych wniosków o naturze utajonego obrazu. Z kolei termin obraz pozorny jest używany w optyce i oznacza obraz, który nie jest rzeczywisty i nie można go zarejestrować na materiale światłoczułym. Tak więc, odpowiedź ta również jest nieadekwatna w kontekście pytania. Dodatkowo, obraz negatywowy jest pojęciem związanym z techniką wywoływania filmów, w której jasne obszary zdjęcia stają się ciemne, a ciemne obszary jaśnieją. Obraz utajony jest natomiast wstępnym etapem, który nie jest ani pozytywy, ani negatywem i wymaga dalszych procesów, aby stać się widocznym. Typowym błędem jest mylenie tych terminów i pomijanie kluczowych etapów w tworzeniu obrazu fotograficznego, co może prowadzić do braku zrozumienia technologii obrazowania oraz procesów wywoływania, które są fundamentalnymi elementami w pracy każdego fotografa czy technika obrazowania.

Pytanie 40

Na jakim etapie procesu chemicznej obróbki materiałów fotograficznych dochodzi do redukcji halogenków srebra do srebra atomowego?

A. W etapie utrwalania

B. W etapie dekoloryzacji

C. W etapie wywoływania

D. W etapie stabilizowania

Wybielanie, etap, który jest wskazywany w niepoprawnych odpowiedziach, ma na celu usunięcie srebra metalicznego z emulsji światłoczułej. Nie jest to proces, w którym dochodzi do redukcji halogenków srebra, lecz raczej ich eliminacji po wywołaniu. Wybielanie polega na zastosowaniu odpowiednich chemikaliów, które przekształcają srebro w rozpuszczalne związki, co ma na celu przygotowanie materiału do dalszych etapów obróbki. W przypadku etapu utrwalania, jego rola ogranicza się do zabezpieczania obrazu przed dalszym działaniem światła. Utrwalacz, najczęściej na bazie tiomocznika sodu, neutralizuje pozostałości halogenków srebra, ale nie dokonuje ich redukcji. Stabilizowanie, które również zostało wskazane jako błędna odpowiedź, dotyczy głównie procesów mających na celu utrwalenie obrazu oraz poprawę jego odporności na czynniki zewnętrzne i nie jest związane z redukcją halogenków srebra. Każdy z tych etapów ma swoją specyfikę i cel, co często prowadzi do mylnych przekonań dotyczących ich funkcji. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego podejścia do obróbki fotograficznej oraz dla uzyskania wysokiej jakości wyników.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej