Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik programista
Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
Data rozpoczęcia: 10 grudnia 2025 12:47
Data zakończenia: 10 grudnia 2025 13:04

Egzamin zdany!

Wynik: 32/40 punktów (80,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który aspekt projektu aplikacji jest kluczowy dla zabezpieczenia danych użytkowników?

A. Tworzenie prostych formularzy do rejestracji

B. Koncentracja na wyglądzie interfejsu użytkownika

C. Pominięcie testowania aplikacji w etapie produkcji

D. Zastosowanie zaawansowanych systemów ochrony

Stosowanie zaawansowanych mechanizmów bezpieczeństwa jest kluczowe dla ochrony danych użytkowników w aplikacjach. Wdrożenie technologii takich jak szyfrowanie, autoryzacja dwuskładnikowa (2FA), firewalle oraz regularne testy penetracyjne pozwala na minimalizację ryzyka ataków i naruszeń danych. Mechanizmy te nie tylko zabezpieczają dane, ale również budują zaufanie użytkowników do aplikacji, co jest niezwykle istotne w branżach takich jak bankowość, medycyna czy e-commerce.

Pytanie 2

Które z wymienionych poniżej błędów podczas wykonywania programu można obsłużyć poprzez zastosowanie wyjątków?

A. Niekompatybilność typów danych w kodzie

B. Błąd dzielenia przez zero

C. Błąd kompilacyjny

D. Błąd w składni

W języku C++ wyjątki pozwalają na obsługę błędów wykonania, takich jak dzielenie przez zero. Jest to klasyczny przykład błędu, który może prowadzić do nieprzewidywalnych rezultatów lub awarii programu. Dzięki użyciu wyjątków można zapobiec katastrofalnym skutkom takich błędów, przekierowując sterowanie do odpowiedniego bloku 'catch', gdzie można podjąć działania naprawcze lub zakończyć program w kontrolowany sposób. Obsługa błędów takich jak dzielenie przez zero jest kluczowa w programowaniu niskopoziomowym i aplikacjach wymagających wysokiej niezawodności.

Pytanie 3

Która z wymienionych cech dotyczy klasy statycznej?

A. Nie może zawierać ani zmiennych, ani metod

B. Może zawierać wyłącznie statyczne pola i metody

C. Może być dziedziczona przez klasy potomne

D. Jest automatycznie usuwana po zakończeniu działania programu

Klasa statyczna to klasa, która może zawierać tylko statyczne pola i metody. Tego rodzaju klasy są często wykorzystywane do implementacji narzędziowych funkcji, które nie wymagają tworzenia instancji obiektu. Klasy statyczne są typowe dla języków takich jak C# czy Java, gdzie mogą one pełnić rolę kontenerów na metody pomocnicze (np. klasa 'Math' w C#). Główną zaletą klas statycznych jest to, że można je wywoływać bez konieczności tworzenia instancji, co znacząco upraszcza kod i zwiększa jego czytelność. Klasy statyczne zapewniają również bezpieczeństwo w dostępie do danych, ponieważ eliminują ryzyko przypadkowego zmodyfikowania instancji obiektu.

Pytanie 4

Który z poniższych formatów jest najczęściej używany do wymiany danych w aplikacjach webowych?

A. JSON

B. CSV

C. XML

D. YAML

JSON (JavaScript Object Notation) jest najczęściej używanym formatem wymiany danych w aplikacjach webowych ze względu na swoją prostotę, czytelność oraz łatwość w integracji z JavaScript. JSON jest lekki i pozwala na szybkie przetwarzanie danych, co czyni go idealnym wyborem w kontekście nowoczesnych aplikacji webowych, które często korzystają z technologii AJAX do komunikacji z serwerem. Przykładem zastosowania JSON może być przesyłanie danych z serwera do przeglądarki w aplikacjach SPA (Single Page Applications), gdzie asynchroniczne żądania wymagają formatu, który można łatwo zdeserializować na obiekt JavaScript. JSON wspiera zagnieżdżone struktury danych i kolekcje, co pozwala na modelowanie złożonych relacji między danymi. Ponadto, jego popularność doprowadziła do rozwoju wielu bibliotek i narzędzi, które ułatwiają pracę z tym formatem, takich jak `JSON.parse()` i `JSON.stringify()` w JavaScript. W związku z tym, JSON stał się de facto standardem dla wymiany danych w ekosystemie webowym, co potwierdzają również standardy takie jak REST, które często wykorzystują właśnie ten format do komunikacji z API.

Pytanie 5

Co będzie wynikiem działania poniższego kodu SQL?

SELECT COUNT(*)
FROM employees
WHERE salary > (SELECT AVG(salary) FROM employees);

A. Liczba pracowników z najwyższą pensją

B. Średnia pensja wszystkich pracowników

C. Błąd składni SQL

D. Liczba pracowników z pensją powyżej średniej

Odpowiedź, że wynik działania zapytania SQL to liczba pracowników z pensją powyżej średniej, jest całkowicie poprawna. Zapytanie to korzysta z funkcji agregującej COUNT(*), która zlicza liczbę rekordów spełniających określony warunek. W tym przypadku warunkiem jest, że pensja pracownika jest większa od średniej pensji wszystkich pracowników, którą obliczamy za pomocą wewnętrznego zapytania (subquery). Tego rodzaju operacje są powszechnie stosowane w analizie danych w bazach danych, gdzie często musimy wykonać porównania względem wartości agregatów, takich jak średnia, mediana czy suma. Przykładowo, w analizie wynagrodzeń w danej firmie, można użyć podobnych zapytań do oceny, jaki odsetek pracowników jest wynagradzanych powyżej średniej, co może być istotne z punktu widzenia polityki płacowej oraz budżetowania. Pamiętaj, że dobre praktyki w pracy z bazami danych obejmują optymalizację zapytań oraz unikanie niepotrzebnych obliczeń, co może wpłynąć na wydajność systemu.

Pytanie 6

Na ilustracji pokazano fragment emulacji iOS z elementem kontrolnym. Który fragment kodu XAML opisuje ten element?

A. <Stepper Increment= "1" />

B. <Entry IsPassword= "true" />

C. <Switch IsToggled= "true" />

D. <Slider Maximum= "255" />

Kontrolka <Switch IsToggled= "true" /> w XAML to taki przełącznik. Ma dwa stany: włączony (true) i wyłączony (false). Można to porównać do zwykłego włącznika, tylko że w aplikacjach. Fajnie się z tego korzysta, bo pozwala szybko zmieniać ustawienia, nie trzeba nic więcej wpisywać. To jest dosyć intuicyjne dla użytkowników, więc można nim łatwo zarządzać funkcjami aplikacji.

Pytanie 7

Metoda tworzenia algorytmu polegająca na dzieleniu go na dwa lub więcej mniejszych podproblemów, aż do momentu, gdy ich rozwiązanie stanie się proste, jest techniką

A. najkrótszej ścieżki

B. dziel i zwyciężaj

C. komiwojażera

D. heurystyczną

Strategia znana jako 'dziel i zwyciężaj' to sposób, w jaki można podejść do rozwiązywania problemów w algorytmice. Chodzi o to, żeby rozdzielić większy problem na mniejsze kawałki, które są już łatwiejsze do ogarnięcia. Robimy to, aż każdy z tych kawałków da się rozwiązać bez większego trudu. Jak już mamy rozwiązania tych mniejszych problemów, to je łączymy, żeby uzyskać odpowiedź na nasz pierwotny problem. Przykłady? No to mamy algorytm sortowania szybkiego (Quicksort) oraz Mergesort, które świetnie sobie radzą z porządkowaniem danych, dzieląc je na mniejsze części. Jak patrzy się na to z perspektywy analizy algorytmów, to ta strategia często prowadzi do lepszej złożoności obliczeniowej, co sprawia, że jest naprawdę przydatna w praktyce, zwłaszcza w informatyce. W książce Cormena i innych, 'Introduction to Algorithms', można znaleźć sporo informacji na temat tych metod i ich zastosowań, co czyni je naprawdę istotnymi w obszarze programowania i analizy danych.

Pytanie 8

Który z objawów może sugerować zawał serca?

A. Spadek nastroju

B. Ból brzucha po spożyciu posiłku

C. Gorączka oraz dreszcze

D. Intensywny ból w klatce piersiowej promieniujący do lewej ręki

Silny ból w klatce piersiowej promieniujący do lewej ręki to klasyczny objaw zawału serca (ostrego zespołu wieńcowego). Ból ten często pojawia się nagle, jest intensywny, gniotący lub piekący i może towarzyszyć mu duszność, zawroty głowy, zimne poty i nudności. Zawał serca wynika z zablokowania jednej z tętnic wieńcowych, co prowadzi do niedokrwienia mięśnia sercowego. Szybka reakcja i wezwanie pomocy medycznej mogą uratować życie i zminimalizować uszkodzenia serca. Każda minuta jest kluczowa – nie należy czekać na ustąpienie objawów, lecz natychmiast zadzwonić na numer alarmowy 112 lub udać się do najbliższego szpitala.

Pytanie 9

Jakie z wymienionych działań jest fundamentalne w modelu kaskadowym?

A. Iteracyjne wprowadzanie modyfikacji na każdym poziomie

B. Zakończenie jednej fazy przed rozpoczęciem następnej

C. Równoległe prowadzenie wielu etapów projektu

D. Przeprowadzanie testów systemu po zakończeniu każdej fazy

Kończenie jednej fazy przed rozpoczęciem kolejnej to kluczowa cecha modelu kaskadowego (Waterfall). W tym podejściu projekt jest realizowany etapami – analiza, projektowanie, implementacja, testowanie i wdrożenie – bez możliwości powrotu do poprzednich faz. Dzięki temu model Waterfall jest przejrzysty i łatwy do zarządzania, szczególnie w projektach o stabilnych wymaganiach. Jednak jego ograniczeniem jest brak elastyczności, co może prowadzić do problemów, jeśli wymagania zmienią się w trakcie trwania projektu.

Pytanie 10

Który z wymienionych poniżej przykładów ilustruje prawidłowy szkielet zarządzania wyjątkami w języku C++?

A. try { kod } catch { obsługa }

B. try { kod } handle { obsługa }

C. try { kod } finally { obsługa }

D. try { kod } except { obsługa }

Jak to wygląda w C++? Kluczowym elementem jest szkielet z blokami 'try' i 'catch'. W bloku 'try' piszesz kod, który może spowodować błąd, a 'catch' zajmuje się sytuacjami, kiedy coś pójdzie nie tak. Dzięki temu nie musisz się martwić, że program nagle przestanie działać, bo masz kontrolę nad tym, jak reagować w trudnych momentach. Obsługa wyjątków to naprawdę ważna sprawa w programowaniu, bo pomaga wyłapać różne problemy, czy to z danymi, z pamięcią, czy z plikami. Z mojego doświadczenia, to po prostu sprawia, że aplikacje są bardziej stabilne i działa to na korzyść zarówno programisty, jak i użytkownika.

Pytanie 11

Jakie jest główne zadanie kontrolera w architekturze MVC (Model-View-Controller)?

A. Przechowywanie danych aplikacji

B. Obsługa logiki biznesowej i przetwarzanie danych wejściowych od użytkownika

C. Prezentowanie danych użytkownikowi

D. Zarządzanie sesją użytkownika

W architekturze MVC kontroler pełni kluczową rolę w procesie przetwarzania danych aplikacji. Jego głównym zadaniem jest obsługa logiki biznesowej oraz przetwarzanie danych, które pochodzą od użytkownika. Kontroler działa jako pośrednik pomiędzy modelem a widokiem, odbierając żądania użytkownika, przetwarzając je (często z wykorzystaniem logiki biznesowej) i decydując, które dane modelu powinny być przekazane do widoku. W praktyce oznacza to, że kontroler interpretuje dane wejściowe, modyfikuje stan modelu na ich podstawie, a następnie wybiera odpowiedni widok do wyświetlenia wyników użytkownikowi. Takie podejście pozwala na lepszą organizację kodu i oddzielenie logiki aplikacji od interfejsu użytkownika, co jest zgodne z dobrymi praktykami projektowania oprogramowania. Dzięki temu aplikacje są bardziej skalowalne i łatwiejsze w utrzymaniu.

Pytanie 12

Który z poniższych aspektów najdokładniej określa cel realizacji projektu?

A. Określenie problemu i metody jego rozwiązania

B. Zidentyfikowanie technologii, które mogą być zastosowane

C. Ocena postępów w czasie realizacji projektu

D. Stworzenie harmonogramu działań

Przygotowanie harmonogramu działań jest istotne, ale to tylko jeden z elementów planowania projektu, a nie jego główny cel. Zidentyfikowanie technologii to krok wspierający, który pomaga w realizacji projektu, ale nie rozwiązuje bezpośrednio problemu użytkownika. Analiza postępów pracy to narzędzie monitorujące, które służy do oceny efektywności działań, jednak nie stanowi podstawowego celu projektu, lecz jest częścią zarządzania nim.

Pytanie 13

Które urządzenie komputerowe jest najbardziej odpowiednie do graficznego projektowania w aplikacjach CAD?

A. Laptop z interfejsem dotykowym

B. Laptop z zintegrowanym układem graficznym

C. Komputer stacjonarny z kartą graficzną NVIDIA Quadro

D. Serwer dysponujący dużą ilością pamięci RAM

W kontekście projektowania graficznego w programach typu CAD, kluczowym elementem jest wybór odpowiedniego sprzętu, który zapewni nie tylko stabilność, ale także wydajność. Komputer stacjonarny wyposażony w kartę graficzną NVIDIA Quadro jest najlepszym rozwiązaniem, ponieważ te karty są specjalnie zaprojektowane do obsługi złożonych obliczeń i renderowania grafiki 3D. Dzięki zaawansowanej architekturze oraz optymalizacji pod kątem aplikacji inżynieryjnych i projektowych, karty NVIDIA Quadro oferują znacznie wyższą wydajność w porównaniu do standardowych kart graficznych. Dodatkowo, stacjonarne komputery pozwalają na łatwiejszą rozbudowę, co może być kluczowe w przypadku rosnących wymagań projektowych. W praktyce, użytkownicy CAD często muszą radzić sobie z dużymi i złożonymi modelami, które wymagają nie tylko odpowiedniej mocy obliczeniowej, ale także dużej ilości pamięci wideo, co zapewnia NVIDIA Quadro. Warto dodać, że standardy branżowe, takie jak OpenGL i DirectX, są w pełni wspierane przez te karty, co przekłada się na ich niezawodność i efektywność w profesjonalnym środowisku projektowym.

Pytanie 14

Co oznacza walidacja kodu programu?

A. Czynnością związaną z tworzeniem dokumentacji kodu

B. Czynnością weryfikującą poprawność i zgodność kodu z założeniami

C. Czynnością dotyczącą publikacji aplikacji w sklepie

D. Czynnością polegającą na kompilowaniu kodu

Walidacja kodu programu to proces sprawdzania jego poprawności i zgodności z założeniami projektowymi oraz standardami programistycznymi. Celem walidacji jest wykrycie błędów logicznych, składniowych i zgodności kodu z wymaganiami aplikacji. Walidacja może obejmować analizę statyczną kodu (bez jego wykonywania) oraz testy jednostkowe i integracyjne, które sprawdzają funkcjonalność aplikacji. Dzięki walidacji programiści mogą uniknąć błędów na późniejszych etapach rozwoju projektu, co znacząco zwiększa niezawodność i stabilność aplikacji. Proces ten jest nieodzowny w metodykach Agile i Continuous Integration, gdzie regularne testowanie kodu stanowi podstawę dostarczania wysokiej jakości oprogramowania.

Pytanie 15

W podanym fragmencie kodu Java wskaż, która zmienna może przechować wartość "T":

int zm1;
float zm2;
char zm3;
boolean zm4;

A. zm3

B. zm1

C. zm4

D. zm2

Zmienna o nazwie zm3 została zadeklarowana jako typu char co oznacza że może przechowywać pojedynczy znak w tym przypadku wartość T. Typ char w języku Java jest używany do przechowywania znaków Unicode co czyni go idealnym do obsługi liter jako danych. Każdy znak jest przechowywany jako 16-bitowa wartość liczby całkowitej co umożliwia reprezentację szerokiego zakresu symboli w tym litery cyfry i inne znaki specjalne. Przykładowymi zastosowaniami typu char są przypadki gdzie konieczne jest przechowywanie i przetwarzanie liter np. w sytuacjach gdy aplikacja wymaga manipulacji pojedyńczymi znakami w tekście czy analizą ich wartości w kontekście porównywania danych. Dobre praktyki przy pracy z typem char obejmują świadome zarządzanie pamięcią i unikanie niepotrzebnych konwersji do innych typów danych co może prowadzić do strat precyzji lub nieoczekiwanych rezultatów. Ważne jest także zrozumienie jak znaki są kodowane i dekodowane szczególnie w kontekście międzynarodowym gdzie prawidłowa obsługa znaków Unicode jest kluczowa dla zapewnienia kompatybilności i poprawnego działania aplikacji w różnych językach.

Pytanie 16

Jak przedstawia się liczba dziesiętna 255 w systemie szesnastkowym?

A. EF

B. 100

C. FF

D. FE

Liczba dziesiętna 255 jest reprezentowana w systemie szesnastkowym jako FF. Aby zrozumieć, dlaczego tak jest, należy przyjrzeć się procesowi konwersji z systemu dziesiętnego na szesnastkowy. System dziesiętny oparty jest na podstawie 10, co oznacza, że używa dziesięciu cyfr od 0 do 9. W systemie szesnastkowym, który ma podstawę 16, używane są cyfry od 0 do 9 oraz litery od A do F, gdzie A odpowiada 10, B - 11, C - 12, D - 13, E - 14, a F - 15. Aby przeliczyć 255 na system szesnastkowy, dzielimy tę liczbę przez 16. Pierwsza operacja daje nam 15 jako wynik całkowity oraz 15 jako resztę, co w systemie szesnastkowym jest reprezentowane literą F. Dalsze dzielenie 15 przez 16 daje wynik 0 oraz resztę 15, co również jest reprezentowane jako F. Zatem, zapisując reszty w odwrotnej kolejności, otrzymujemy FF. Taki zapis jest używany w różnych standardach, takich jak HTML i CSS, gdzie kolory są przedstawiane w formacie szesnastkowym. Przykładem może być kolor czerwony, którego zapis to #FF0000, co oznacza maksymalną wartość czerwonego składnika i zera dla niebieskiego oraz zielonego. Warto znać te konwersje, zwłaszcza w programowaniu i projektowaniu stron internetowych, gdzie często pracuje się z wartościami szesnastkowymi.

Pytanie 17

Jak określa się proces transferu danych z lokalnego komputera na serwer?

A. Pobieranie danych

B. Przesyłanie danych

C. Streaming

D. Wysyłanie danych

Pojęcia takie jak pobieranie danych, przesyłanie danych oraz streaming są często mylone z wysyłaniem danych, jednak każde z nich ma swoją unikalną definicję i zastosowanie. Pobieranie danych odnosi się do procesu ściągania informacji z serwera na komputer lokalny. Jest to operacja odwrotna do wysyłania danych i jest kluczowa dla użytkowników, którzy chcą uzyskać dostęp do plików lub zasobów umieszczonych na serwerze. Przykładowo, podczas przeglądania internetu, przeglądarka pobiera dane z serwerów, aby wyświetlić stronę użytkownikowi. Przesyłanie danych, z kolei, to termin ogólny, który można wykorzystać do opisania dowolnej wymiany informacji między lokalnym a zdalnym systemem. Obejmuje zarówno wysyłanie, jak i pobieranie danych, co sprawia, że użycie go w kontekście konkretnej operacji może być mylące. Wreszcie, streaming odnosi się do strumieniowego przesyłania danych, które umożliwia użytkownikom nieprzerwaną transmisję multimediów, takich jak filmy czy muzyka, w czasie rzeczywistym. W tym przypadku, dane są przesyłane w małych partiach, co pozwala na ich natychmiastowe odtwarzanie, a nie przechowywanie lokalnie. W związku z tym, choć wszystkie te procesy dotyczą transferu danych, to tylko wysyłanie danych odnosi się do przesyłania informacji z komputera lokalnego na serwer.

Pytanie 18

Jakie środowisko jest przeznaczone do tworzenia aplikacji mobilnych dla urządzeń Apple, wykorzystujące różne języki programowania, takie jak Java i Objective C?

A. XCode

B. React Native

C. NetBeans

D. Android Studio

XCode to środowisko, które faktycznie jest fundamentem tworzenia aplikacji na urządzenia Apple, czyli iPhone’y, iPady czy nawet MacBooki. Apple od lat inwestuje w rozwój XCode i właśnie tam programiści mogą budować zarówno aplikacje natywne, jak i np. gry – i to z wykorzystaniem różnych języków, takich jak Objective-C i Swift. Co ciekawe, dawniej używano też Objective-C prawie wyłącznie, ale od kilku lat Apple promuje Swift, bo jest nowocześniejszy i dużo przyjemniej się w nim pisze. Moim zdaniem XCode to taki niezbędnik – bez niego praktycznie nie da się pisać porządnych aplikacji na iOS czy macOS. Samo środowisko jest zintegrowane ze wszystkimi narzędziami Apple: symulatorem urządzeń, Interface Builderem do projektowania graficznego oraz narzędziami do debugowania i testowania. Z mojego doświadczenia, jak ktoś zaczyna przygodę z aplikacjami mobilnymi dla Apple, to właśnie XCode jest pierwszym programem, z którym spędzi dużo czasu. I trochę ułatwia życie, bo automatycznie konfiguruje projekty pod standardy Apple, nie trzeba nic ręcznie ustawiać. To też świetne miejsce do nauki, bo dokumentacja jest wprost wbudowana w środowisko. Co ważne, XCode jest wymagany, żeby wrzucić gotową aplikację do App Store – tak jest po prostu zrobiony ekosystem Apple i żadna alternatywa nie daje tyle integracji i wsparcia dla natywnych rozwiązań Apple.

Pytanie 19

Po wykonaniu poniższego kodu na konsoli zostanie wyświetlona liczba:

int a = 0x73;
cout << a;

A. 0

B. 73

C. 108

D. 115

Wartość 0x73 w kodzie oznacza liczbę zapisaną w systemie szesnastkowym (heksadecymalnym). To bardzo często wykorzystywana notacja w programowaniu, szczególnie gdy pracuje się z pamięcią, kodowaniem kolorów lub niskopoziomową obsługą sprzętu. 0x73 to po prostu 7 * 16 + 3, co daje 115 w systemie dziesiętnym. Gdy taki zapis przekażesz do cout, kompilator automatycznie prezentuje tę wartość jako liczbę w systemie dziesiętnym, czyli właśnie 115. Szczerze mówiąc, moim zdaniem warto jak najczęściej ćwiczyć odczytywanie i zamianę wartości pomiędzy systemami liczbowymi, bo to się naprawdę przydaje przy analizie kodu, debugowaniu czy choćby rozumieniu dokumentacji technicznej. Taka umiejętność jest praktycznie niezbędna w embedded, ale i w zwykłym C++ można czasem natknąć się na takie zapisy – szczególnie w kodzie legacy. Osobiście uważam, że dobrze od razu rozpoznawać takie zapisy i nie tracić czasu na kalkulatory. Warto też pamiętać, że podobnie działają inne systemy: np. 0b1101 to binarny, a 0x to zawsze heksadecymalny. W standardzie C++ zapis z prefiksem 0x jest w pełni poprawny i zalecany przy pracy z wartościami bitowymi. Fajnie, jak ktoś łapie takie rzeczy od razu, bo później w pracy nad większymi projektami to ogromne ułatwienie.

Pytanie 20

Co oznacza pojęcie 'hoisting' w JavaScript?

A. Proces podnoszenia deklaracji zmiennych i funkcji na górę zakresu

B. Technika optymalizacji kodu przez silnik JavaScript

C. Mechanizm zarządzania pamięcią w przeglądarce

D. Metoda ładowania skryptów z zewnętrznych źródeł

Hoisting to mechanizm w JavaScript, który polega na tym, że deklaracje zmiennych i funkcji są przenoszone na górę zakresu, w którym zostały zadeklarowane. Oznacza to, że możesz używać zmiennych i funkcji przed ich faktyczną deklaracją w kodzie. Na przykład, jeśli zadeklarujesz zmienną za pomocą 'var' lub funkcję, możesz odwołać się do niej wcześniej, a JavaScript zrozumie, o co chodzi. Przykład: jeśli napiszesz 'console.log(x); var x = 5;', to nie dostaniesz błędu, ponieważ 'x' jest hoistowane na górę, jednak jej wartość będzie 'undefined' do momentu przypisania jej wartości. Zrozumienie hoistingu jest kluczowe dla pisania poprawnego kodu w JavaScript, ponieważ może to prowadzić do zaskakujących rezultatów. Warto wiedzieć, że hoisting nie działa w ten sam sposób dla deklaracji 'let' i 'const'. Te zmienne są hoistowane, ale nie mogą być używane przed ich deklaracją, co prowadzi do błędu 'Temporal Dead Zone'. Dlatego zaleca się unikanie deklaracji zmiennych w sposób, który może prowadzić do nieporozumień, i zawsze deklarować zmienne na początku zakresu, w którym będą używane.

Pytanie 21

Która z wymienionych topologii sieci wykazuje cechę, że wszystkie urządzenia są połączone jednym kablem?

A. Topologia gwiazdy

B. Topologia siatki

C. Topologia magistrali

D. Topologia pierścienia

Topologia magistrali to jedna z podstawowych topologii sieci komputerowych, w której wszystkie urządzenia są podłączone do jednego kabla, zwanego magistralą. W tej konfiguracji dane przesyłane są w obu kierunkach na wspólnym przewodzie, a każde urządzenie musi odczytać dane i zidentyfikować, czy są one przeznaczone dla niego. Kluczową zaletą topologii magistrali jest jej prostota oraz niskie koszty instalacji, ponieważ wymaga mniej kabli niż inne topologie. Jest to jednak także jej największa wada - awaria jednego segmentu kabla może spowodować przerwanie komunikacji w całej sieci. Topologia magistrali jest często wykorzystywana w małych sieciach lokalnych oraz w systemach, gdzie nie ma potrzeby dużej niezawodności. Standardy, takie jak IEEE 802.3, definiują zasady działania sieci Ethernet korzystających z tej topologii. W praktyce, zastosowanie topologii magistrali można zaobserwować w starszych instalacjach sieciowych, gdzie budżet na infrastrukturę był ograniczony, a wymogi dotyczące skomplikowania sieci były minimalne.

Pytanie 22

Na równoważnych pod względem funkcjonalnym listingach fragmentów aplikacji Angular oraz React.js utworzono listę punktowaną, która zawiera:

Definicja typu:

books = ["Harry Potter", "Hobbit", "Władca pierścieni"];

Kod Angular:

<ul>
    <li *ngFor = "let book of books"> {{book}} </li>
</ul>

Kod React.js:

<ul>
    {this.books.map(book => <li key={book}> book </li>)}
</ul>

A. Taką liczbę elementów, ile znajduje się w tablicy books; w każdym punkcie listy umieszczony jest jeden element tablicy.

B. Tyle elementów, ile znajduje się w tablicy books; w każdym punkcie listy widnieje element o treści {book}.

C. Jedynie jeden element o treści Harry Potter.

D. Wyłącznie jeden element o treści Harry Potter, Hobbit, Władca pierścieni.

Dokładnie tak właśnie działa iteracja po tablicy w Angularze i React.js. Zarówno Angularowy *ngFor, jak i funkcja map() w Reactcie to narzędzia do dynamicznego generowania elementów listy na podstawie danych z tablicy – w tym przypadku books. Każdy element tablicy tworzy osobny <li>, a więc liczba elementów na stronie zawsze odpowiada długości tablicy. To jest bardzo praktyczne, bo pozwala wyświetlać listy o dowolnej długości, zależnie od zawartości danych, bez przepisywania kodu – wystarczy zmienić dane źródłowe. W Angularze taki sposób budowania widoków jest zgodny z podejściem deklaratywnym – opisujesz, co ma się pojawić, a nie jak dokładnie to zrobić krok po kroku. React „mapuje” dane na elementy JSX, przy okazji warto pamiętać o kluczach (key), bo to pomaga w optymalizacji pracy wirtualnego DOM-u. Takie podejście to dzisiaj absolutny standard w branży – ułatwia utrzymanie kodu, testy i reużywalność komponentów. Moim zdaniem, kiedy raz się to opanuje, ciężko wyobrazić sobie inne podejście do budowy dynamicznych interfejsów. Zauważ, że każdy <li> wyświetla dokładny tekst z tablicy, a nie jakieś szablony czy placeholdery – to bardzo czytelne i naturalne dla użytkownika. W realnych projektach często tak renderuje się np. listy produktów, komentarzy czy zadań do wykonania. Dodatkowo, jeśli zmodyfikujesz tablicę, to widok automatycznie się odświeży – nie musisz ręcznie aktualizować DOM. To ogromne ułatwienie i podstawa nowoczesnego frontendu.

Pytanie 23

Przyjmując, że opisana hierarchia klas właściwie odzwierciedla figury geometryczne i każda figura ma zdefiniowaną metodę do obliczania pola, to w której klasie można znaleźć deklarację metody liczPole()?

A. czworokąt

B. trójkąt

C. trapez

D. figura

Deklaracja metody liczPole() powinna znajdować się w klasie bazowej, czyli w tym przypadku w klasie „figura”. To podejście jest zgodne z zasadami programowania obiektowego i tzw. polimorfizmem. Dzięki temu każda klasa dziedzicząca po „figurze” jest zobowiązana do własnej implementacji tej metody. To bardzo praktyczne rozwiązanie, bo umożliwia tworzenie ogólnych kolekcji (np. List<Figura>), które mogą przechowywać obiekty różnych figur, a następnie wywoływać liczPole() na każdym z nich bez zastanawiania się, jakiego typu to dokładnie obiekt. Z mojego doświadczenia wynika, że tak właśnie projektuje się API i biblioteki geometryczne – klasa bazowa narzuca kontrakt, a szczegóły są po stronie konkretnych figur. Warto dodać, że zgodnie z dobrymi praktykami, do deklarowania takich metod używa się słowa kluczowego „abstract”, co jasno komunikuje, że metoda musi być uzupełniona w klasach potomnych. Takie podejście mocno ułatwia rozbudowę kodu, np. kiedy chcemy dodać nowy typ figury, wystarczy, że nadpiszemy liczPole(). Moim zdaniem to jeden z najfajniejszych przykładów, jak dobrze przemyślana architektura kodu oszczędza czas i nerwy programistom.

Pytanie 24

Zapis w języku C# przedstawia definicję klasy Car, która:

public class Car: Vehicle { ... }

A. używa pól prywatnych klasy Vehicle

B. jest klasą podstawową (nie dziedziczy po innej klasie)

C. odziedzicza po Vehicle

D. jest zaprzyjaźniona z klasą Vehicle

Słusznie, zapis public class Car : Vehicle { ... } w języku C# oznacza, że klasa Car dziedziczy po klasie Vehicle. To jest tak zwane dziedziczenie, jeden z fundamentalnych mechanizmów programowania obiektowego. Dzięki temu Car odzyskuje wszystkie publiczne i chronione (protected) człony klasy Vehicle, a dodatkowo może wprowadzać własne składowe albo nadpisywać metody bazowe. Przykładowo, jeśli Vehicle ma metodę Start(), to Car również ją posiada, chyba że ją nadpisze słówkiem override. Moim zdaniem, znajomość dziedziczenia ułatwia projektowanie czytelnych oraz rozszerzalnych systemów, zwłaszcza w większych projektach. W praktyce — jeśli tworzysz aplikację zarządzającą różnymi pojazdami, to możesz mieć np. klasę Vehicle z uniwersalnymi funkcjami i kilka pochodnych (takich jak Car, Truck, Motorcycle), co pozwala trzymać wspólną logikę w jednym miejscu. Warto pamiętać, że w C# jest tylko dziedziczenie pojedyncze jeśli chodzi o klasy (w przeciwieństwie do niektórych innych języków). To też zgodne z SOLID, gdzie jedna klasa powinna mieć jasno określoną odpowiedzialność. Ja często spotykam się z tym podejściem w kodzie produkcyjnym – porządek w strukturze to podstawa, a dziedziczenie bardzo w tym pomaga.

Pytanie 25

Zaprezentowany symbol odnosi się do

A. praw autorskich

B. prawa cytatu

C. domeny publicznej

D. Creative Commons

Wiele osób zaczyna od skojarzenia tego symbolu z prawami autorskimi, Creative Commons albo prawem cytatu, jednak to prowadzi na manowce. Po pierwsze, standardowy symbol praw autorskich to samo „C” w kółku, bez przekreślenia – i on oznacza, że utwór jest objęty ochroną z mocy prawa i wszelkie wykorzystanie wymaga zgody twórcy lub spełnienia warunków ustawowych wyjątków. Natomiast tutaj mamy przekreślone „C”, co jednoznacznie sugeruje brak ochrony. Creative Commons to zupełnie inny zestaw symboli, z typowymi oznaczeniami: CC i różnymi dodatkami jak BY, SA, NC, ND, które precyzują warunki korzystania z utworu. Te licencje nadal wprowadzają ograniczenia, chociaż są dużo bardziej elastyczne niż klasyczne prawa autorskie – ale nigdy nie oznaczają całkowitego braku praw. Prawo cytatu z kolei to wyjątek w ustawie o prawie autorskim, który pozwala na ograniczone wykorzystywanie fragmentów cudzych utworów w określonych sytuacjach, ale nie oznacza, że cały utwór można wykorzystywać dowolnie i bez ograniczeń. Typowy błąd polega na utożsamianiu każdego oznaczenia związanych z literą C z szeroko rozumianą „wolnością” korzystania – a to nieprawda. Domena publiczna jest zupełnie oddzielną kategorią, gdzie utwór jest trwale wyjęty spod ochrony prawnej i można go używać naprawdę dowolnie. W praktyce, nieznajomość tych niuansów może prowadzić do błędów prawnych, np. nieświadomego naruszenia czyichś praw, albo niewłaściwego oznaczenia własnej pracy. W środowisku profesjonalnym bardzo ważne jest właśnie rozróżnianie tych pojęć i symboli – to wpływa na bezpieczeństwo prawne projektów i buduje zaufanie do twórcy.

Pytanie 26

Jaki protokół komunikacyjny jest używany w aplikacjach IoT (Internet of Things)?

A. HTTP

B. FTP

C. MQTT

D. SMTP

Protokół MQTT (Message Queuing Telemetry Transport) jest jednym z najczęściej używanych protokołów w aplikacjach Internetu Rzeczy (IoT). Jest to lekki protokół komunikacyjny zaprojektowany z myślą o ograniczonych zasobach urządzeń oraz niskiej przepustowości połączeń. Jego architektura opiera się na modelu publikacja-subskrypcja, co sprawia, że idealnie nadaje się do komunikacji między wieloma urządzeniami. W praktyce, MQTT jest wykorzystywany w różnych aplikacjach, takich jak monitorowanie czujników, zdalne sterowanie urządzeniami czy zarządzanie inteligentnymi domami. Dzięki zastosowaniu mechanizmów QoS (Quality of Service), MQTT zapewnia niezawodność dostarczania wiadomości, co jest kluczowe w krytycznych zastosowaniach przemysłowych. Co więcej, jest on wspierany przez wiele platform IoT, takich jak AWS IoT, Google Cloud IoT oraz Azure IoT, co czyni go standardem branżowym. W praktyce inżynierowie IoT często wybierają MQTT ze względu na jego niskie opóźnienia i niski narzut na zasoby systemowe, co przekłada się na efektywność działania systemów IoT.

Pytanie 27

Na schemacie widoczny jest fragment diagramu blokowego pewnego algorytmu. Ile razy zostanie zweryfikowany warunek n<7?

A. 6

B. 8

C. 5

D. 7

Warunek 'n < 7' będzie sprawdzany dokładnie 6 razy. To dlatego, że w klasycznej pętli for czy while liczba powtórzeń jest zawsze o jeden mniejsza niż wartość graniczna. Jak widzisz, w takich schematach liczba porównań idzie w parze z liczbą iteracji, a pętla zatrzymuje się, jak tylko warunek zostanie spełniony.

Pytanie 28

Przedstawiony fragment dotyczy funkcji resize w języku C++. Ta funkcja obniży długość elementu string, gdy wartość parametru

Resize string
Resizes the string to a length of n characters.

If n is smaller than the current string length, the current value is shortened to its first n character, removing the characters beyond the nth.

If n is greater than the current string length, the current content is extended by inserting at the end as many characters as needed to reach a size of n. If c is specified, the new elements are initialized as copies of c; otherwise, they are value-initialized characters (null characters).

Parameters
n
New string length, expressed in number of characters.
size_t is an unsigned integral type (the same as member type string::size_type).
c
Character used to fill the new character space added to the string (in case the string is expanded).
Źródło: http://www.cplusplus.com/reference/string/string/resize/

A. c jest mniejsza od aktualnej długości łańcucha

B. c jest większa od aktualnej długości łańcucha

C. n jest mniejsza od aktualnej długości łańcucha

D. n jest większa od aktualnej długości łańcucha

To jest dokładnie to, o co chodzi w funkcji resize dla std::string w C++. Jeśli podany parametr n jest mniejszy od aktualnej długości łańcucha, to obcinamy stringa do tych właśnie n znaków – reszta znika bezpowrotnie. Moim zdaniem to bardzo wygodne, bo nie trzeba ręcznie wycinać fragmentu czy bawić się w operacje na podłańcuchach. Praktycznie rzecz biorąc, można dzięki temu szybko skrócić dane wejściowe, np. gdy pobieramy z pliku długi tekst, a potrzebujemy tylko jego fragment do dalszego przetwarzania. W branży często się to przydaje – na przykład ograniczając długość nicku użytkownika do określonej liczby znaków lub przytrzymując długość serializowanych danych w protokołach sieciowych. Resize działa wprost i zgodnie ze standardem C++, usuwając znaki od indeksu n wzwyż. Co ciekawe, metoda nie tylko skraca, ale też rozszerza string – wtedy wypełnia go nowymi znakami (np. 'x' czy znakiem pustym), ale to właśnie skracanie jest często pomijane przez początkujących, a jest naprawdę przydatne. No i trzeba pamiętać, że oryginalne znaki spoza zakresu po prostu znikają – nie ma żadnych ostrzeżeń. Z mojego doświadczenia to jedna z tych funkcji, do których z czasem nabiera się szacunku – bo ułatwia życie na co dzień przy operacjach na łańcuchach znaków.

Pytanie 29

Który z wymienionych poniżej przykładów stanowi system informacji przetwarzany przez system informatyczny?

A. System do monitorowania temperatury serwerów

B. System wentylacyjny w biurowcach

C. System PESEL

D. System zarządzania oświetleniem drogowym

System PESEL (Powszechny Elektroniczny System Ewidencji Ludności) jest przykładem systemu informacji przetwarzanym przez system informatyczny, ponieważ gromadzi, przetwarza i udostępnia dane osobowe obywateli Polski. Jest to złożony system, który działa na bazie zintegrowanych baz danych, umożliwiający identyfikację osób, przydzielanie numerów PESEL oraz zarządzanie informacjami o statusie mieszkańców. System ten jest niezbędny dla organów administracji publicznej, umożliwiając im efektywne zarządzanie danymi obywateli w kontekście takich usług, jak wydawanie dowodów osobistych, rejestracja wyborców, a także w kontekście ochrony zdrowia i ubezpieczeń społecznych. PESEL jest zgodny z Europejskim Ogólnochronnym Rozporządzeniem o Ochronie Danych Osobowych (RODO), co dodatkowo podkreśla jego rolę jako kluczowego systemu informacyjnego w obiegu danych w Polsce. Przykłady zastosowań systemu PESEL obejmują obsługę wniosków o świadczenia socjalne oraz dostęp do e-usług, co świadczy o jego fundamentalnym znaczeniu w administrowaniu danymi ludnościowymi.

Pytanie 30

Które z poniższych NIE jest typem wartości zwracanej przez funkcję w języku JavaScript?

A. Undefined

B. Method

C. Number

D. Object

Wybór odpowiedzi związanej z 'Method' jako typem wartości zwracanej przez funkcję w JavaScript może wynikać z nieporozumienia dotyczącego różnicy pomiędzy funkcją a metodą. Warto wiedzieć, że w JavaScript funkcje są obiektami pierwszej klasy, co oznacza, że mogą być przypisywane do zmiennych, przekazywane jako argumenty oraz zwracane z innych funkcji. Wśród typów wartości, które mogą być zwracane przez funkcje, znajdują się obiekty, liczby, stringi oraz typ undefined, co jest wynikiem zachowań typowych dla tego języka. Kiedy funkcja nie zwraca żadnej wartości, domyślnie zwraca undefined. Typowe błędy myślowe pojawiają się, gdy programiści mylą koncepcje funkcji i metod lub mylą pojęcia typów danych. Często mogą założyć, że metoda jest równoważna typowi zwracanemu, co nie jest zgodne z definicjami w programowaniu obiektowym. Obiekt w JavaScript może mieć wiele metod, które są funkcjami, ale to nie czyni metody typem zwracanym. Przykładem tego może być zdefiniowanie obiektu z wieloma funkcjami, które działają na jego danych. To jasno pokazuje, że metody są połączeniem funkcji z obiektami, a nie typami wartości. Ważne jest, aby podczas nauki języka JavaScript skupić się na zrozumieniu struktury języka oraz jego zasad, co pomoże unikać zamieszania związanych z terminologią oraz zastosowaniem tych koncepcji w praktyce.

Pytanie 31

Jakie są główne cechy architektury klient-serwer?

A. Dane są przechowywane i przetwarzane na serwerze, a klient wysyła żądania i odbiera odpowiedzi

B. Każdy klient funkcjonuje niezależnie od pozostałych

C. Komunikacja odbywa się bezpośrednio między urządzeniami klienckimi

D. Serwer pełni rolę pasywnego odbiorcy danych od klientów

Architektura klient-serwer to model, w którym dane są przechowywane i przetwarzane na serwerze, a klient wysyła żądania i odbiera odpowiedzi. Model ten umożliwia centralizację zasobów, co prowadzi do łatwiejszego zarządzania aplikacjami i zwiększonego bezpieczeństwa. Klient-serwer jest podstawą działania aplikacji webowych, usług sieciowych oraz baz danych. Dzięki temu architektura ta umożliwia wielu użytkownikom jednoczesny dostęp do tych samych danych, co czyni ją wydajnym rozwiązaniem dla rozproszonych systemów informatycznych. Serwery mogą obsługiwać różne rodzaje klientów, takie jak przeglądarki, aplikacje mobilne czy urządzenia IoT, co sprawia, że jest to wszechstronny model stosowany w wielu branżach.

Pytanie 32

W jaki sposób procesor nawiązuje komunikację z pamięcią podręczną (cache)?

A. Poprzez linie danych w magistrali systemowej

B. Używając wyłącznie pamięci RAM

C. Za pomocą systemu przerwań

D. Bezpośrednio, omijając mostki systemowe

Komunikacja między procesorem a pamięcią podręczną nie odbywa się poprzez system przerwań, ponieważ przerwania są mechanizmem umożliwiającym procesorowi reagowanie na zdarzenia zewnętrzne, a nie transfer danych między pamięcią a procesorem. Przerwania są używane głównie do komunikacji z urządzeniami peryferyjnymi, które informują procesor o konieczności przetworzenia danych, a nie do bezpośredniej interakcji z pamięcią podręczną. Ponadto stwierdzenie, że procesor komunikuje się z pamięcią podręczną, wykorzystując jedynie pamięć RAM, jest błędne, ponieważ pamięć RAM i pamięć podręczna to różne typy pamięci, o różnych szybkościach i funkcjach. Pamięć podręczna jest znacznie szybsza i działa jako pośrednik między procesorem a wolniejszą pamięcią RAM, co oznacza, że procesor nie korzysta z pamięci RAM do komunikacji z pamięcią podręczną. Warto również zaznaczyć, że komunikacja bezpośrednia z pominięciem mostków systemowych jest niepraktyczna i technicznie niemożliwa. Mostki systemowe są niezbędne do zarządzania ruchem danych między różnymi komponentami w architekturze komputerowej, a ich pominięcie mogłoby prowadzić do chaosu w komunikacji oraz znacznie obniżyć wydajność systemu.

Pytanie 33

Które narzędzie najlepiej nadaje się do analizy wydajności aplikacji JavaScript?

A. Chrome DevTools Performance

B. Webpack

C. Babel

D. npm

Wybór narzędzi do analizy wydajności aplikacji JavaScript jest kluczowy, jednak nie każde narzędzie nadaje się do tego celu. Webpack, na przykład, jest narzędziem do budowania aplikacji, które umożliwia pakowanie modułów JavaScript i zarządzanie zależnościami, ale nie jest narzędziem służącym do analizy wydajności. Jego główną funkcją jest optymalizacja kodu i zasobów w celu zmniejszenia rozmiaru aplikacji, co pośrednio może wpłynąć na wydajność, ale nie pozwala na bezpośrednią analizę jej działania w czasie rzeczywistym. Babel również nie jest narzędziem do analizy wydajności. To transpiler, który umożliwia używanie nowoczesnych funkcji JavaScript w starszych przeglądarkach. Jego rolą jest konwersja kodu, a nie monitorowanie jego efektywności. npm to menedżer pakietów, który służy do instalacji i zarządzania bibliotekami JavaScript, ale nie zapewnia narzędzi do analizy wydajności aplikacji. Wybierając niewłaściwe narzędzia, można zainwestować czas w coś, co nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, co jest powszechnym błędem wśród programistów. Kluczowe jest zrozumienie, że do skutecznej analizy wydajności potrzebne są narzędzia, które dają nam wgląd w działanie kodu, a nie tylko w jego strukturę czy zależności.

Pytanie 34

Co to jest ORM w kontekście programowania?

A. Object-Relational Mapping - technika konwersji danych między systemami typów w relacyjnych bazach danych

B. Operational Reliability Management - zarządzanie niezawodnością operacyjną systemów

C. Output Rendering Module - moduł renderujący dane wyjściowe w aplikacjach

D. Organized Resource Model - model organizacji zasobów w aplikacjach webowych

Object-Relational Mapping (ORM) to technika programistyczna, która pozwala na konwersję danych pomiędzy obiektami w programowaniu obiektowym a relacyjnymi bazami danych. Dzięki ORM, programiści mogą operować na danych w sposób bardziej naturalny, wykorzystując obiekty i ich właściwości zamiast skomplikowanych zapytań SQL. Przykłady popularnych frameworków ORM to Hibernate dla Javy, Entity Framework dla .NET oraz Django ORM dla Pythona. Te narzędzia upraszczają komunikację z bazą danych, co zwiększa wydajność i ułatwia zarządzanie kodem. Dzięki zastosowaniu ORM, programiści mogą również łatwiej stosować zasady programowania obiektowego oraz wzorce projektowe, co prowadzi do lepszej organizacji kodu i jego łatwiejszej konserwacji. Wspierają one również migracje schematów bazy danych oraz zarządzanie relacjami między obiektami, co jest istotne w kontekście złożonych aplikacji webowych i systemów informatycznych.

Pytanie 35

Programista pragnie wybrać algorytm, który najszybciej przetwarza dane w jego aplikacji. Na podstawie złożoności obliczeniowej przedstawionej w tabeli, należy wskazać algorytm numer

Algorytm 1	O(n²)
Algorytm 2	O(n!)
Algorytm 3	O(n³)
Algorytm 4	O(n)
Algorytm 5	O(n²)

A. 4

B. 3

C. 1 lub 5

D. 2 lub 3

Wybierając algorytm o najniższej złożoności obliczeniowej, zawsze warto patrzeć na oznaczenia w notacji dużego O. O(n) oznacza, że czas wykonywania algorytmu rośnie liniowo wraz z rozmiarem danych wejściowych. To zdecydowanie najlepszy wynik z dostępnych, szczególnie jeśli porównać do O(n²), O(n³) albo już totalnie niepraktycznego przy większych n: O(n!). Dlatego Algorytm 4, który ma złożoność O(n), to najrozsądniejszy wybór, jeśli zależy nam na szybkości działania programu. Z mojego doświadczenia, właśnie takie algorytmy są wykorzystywane np. do przetwarzania dużych zbiorów danych w aplikacjach webowych albo w sytuacjach, gdzie liczy się czas odpowiedzi dla użytkownika końcowego. W branży IT, jeśli tylko można zejść poniżej złożoności kwadratowej – raczej zawsze warto to zrobić. Oczywiście, sama złożoność to nie wszystko – czasem prostszy, liniowy algorytm może mieć duże stałe ukryte w implementacji, ale w praktyce O(n) to standard optymalny. Warto też pamiętać, że w rekrutacjach często padają pytania o takie porównania złożoności, bo to podstawowa wiedza każdego programisty. Takie podejście pozwala budować skalowalne systemy, które nie „duszą się” przy większej ilości danych. Moim zdaniem, to jedna z tych rzeczy, które naprawdę się przydają w codziennej pracy.

Pytanie 36

Który z etapów umożliwia zwiększenie efektywności aplikacji przed jej wydaniem?

A. Dodawanie komentarzy do kodu

B. Optymalizacja kodu

C. Testowanie jednostkowe

D. Tworzenie interfejsu graficznego

Optymalizacja kodu to kluczowy etap poprawy wydajności aplikacji przed jej publikacją. Polega na eliminacji zbędnych operacji, poprawie algorytmów oraz minimalizacji użycia zasobów, co pozwala na szybsze działanie aplikacji i zmniejszenie jej zapotrzebowania na pamięć. Optymalizacja kodu obejmuje również refaktoryzację, czyli przekształcenie kodu w bardziej czytelną i efektywną formę bez zmiany jego funkcjonalności. Dzięki optymalizacji aplikacje działają płynniej, szybciej się ładują i oferują lepsze doświadczenie użytkownika, co ma kluczowe znaczenie dla SEO oraz pozycjonowania aplikacji w wyszukiwarkach. Dodatkowo, zoptymalizowany kod jest łatwiejszy w utrzymaniu i rozwijaniu, co przekłada się na długoterminowe korzyści dla zespołu deweloperskiego.

Pytanie 37

Oznaczenie ochrony przeciwpożarowej przedstawione na symbolu wskazuje na

A. rozdzielnię elektryczną

B. przełącznik zasilania

C. system alarmowy przeciwpożarowy

D. punkt remote release

Ten symbol jednoznacznie wskazuje na ręczny ostrzegacz pożarowy, będący kluczowym elementem systemu alarmowego przeciwpożarowego. W praktyce taki przycisk znajdziesz w korytarzach szkół, biur czy dużych hal, zwykle przy wyjściach ewakuacyjnych. Po naciśnięciu wywołuje on alarm w całym obiekcie, pozwalając na szybką reakcję służb oraz ewakuację osób znajdujących się w strefie zagrożenia. Moim zdaniem zrozumienie działania i lokalizacji ręcznych ostrzegaczy jest absolutnie fundamentalne dla bezpieczeństwa pożarowego każdego budynku. Zgodnie z normą PN-EN 54-11 oraz wytycznymi Państwowej Straży Pożarnej, oznaczenie to musi być dobrze widoczne, z wyraźną, czerwoną barwą tła i prostym, czytelnym symbolem. Praktyka pokazuje, że w sytuacjach krytycznych ludzie dużo szybciej reagują na jednoznaczne oznaczenia graficzne niż na same napisy. Właśnie dlatego tak bardzo przykłada się wagę do poprawnej widoczności i rozmieszczenia tych znaków. Sam system alarmowy przeciwpożarowy, którego częścią są takie przyciski, jest podstawą nie tylko ochrony ludzi, ale też minimalizowania strat materialnych, bo pozwala na natychmiastowe powiadomienie odpowiednich służb. Warto zapamiętać, że ręczne ostrzegacze są regularnie testowane podczas przeglądów PPOŻ i ich prawidłowe oznakowanie to wymóg prawny oraz element dobrej praktyki branżowej.

Pytanie 38

Jakie polecenie w Gicie jest używane do zapisywania zmian w lokalnym repozytorium?

A. git commit

B. git push

C. git clone

D. git pull

Polecenie 'git push' przesyła zapisane lokalnie commity do zdalnego repozytorium, ale samo w sobie nie zapisuje zmian lokalnie. 'git clone' kopiuje istniejące repozytorium zdalne na komputer lokalny, co jest pierwszym krokiem do pracy z kodem, ale nie służy do zapisywania zmian. 'git pull' pobiera najnowsze zmiany z repozytorium zdalnego i scala je z lokalnym repozytorium, co umożliwia aktualizację kodu, ale nie zapisuje nowych zmian lokalnie jak 'git commit'.

Pytanie 39

Jaką złożoność obliczeniową posiada podany algorytm?
Dane:
Tablica: tab[n]
Index: i = 0, 1, ..., n-1
x: szukana

Algorytm:

// K1: i ← 0
// K2: dopóki i < (n - 1)
    // K3: jeżeli tab[i] = x to wypisz i
    // K4: i ← i + 1
    // K5: idź do K2
// K6: zakończ

A. O(1)

B. O(n)

C. O(n2)

D. O(n log n)

Analizując podany algorytm, warto zauważyć, że przechodzi on przez każdy element tablicy dokładnie raz, zaczynając od indeksu 0 aż do n-1. To jest klasyczny przykład przeszukiwania liniowego (linear search), które w najgorszym przypadku ma złożoność czasową O(n), gdzie n to liczba elementów w tablicy. Moim zdaniem to jedna z najbardziej podstawowych i jednocześnie często używanych technik, szczególnie tam, gdzie dane nie są posortowane albo kiedy oczekujemy prostoty implementacji. W praktyce taki algorytm stosuje się, gdy nie zależy nam na super efektywności, a raczej na łatwości zrozumienia kodu lub szybkim prototypowaniu, na przykład podczas pisania skryptów narzędziowych lub prostych aplikacji. Branżowe standardy, chociażby w programowaniu niskopoziomowym lub w zastosowaniach embedded, też często bazują na tego typu rozwiązaniach, ponieważ nie wymagają one dodatkowej pamięci ani zaawansowanych struktur danych. Fajnie zwrócić uwagę, że O(n) oznacza, iż czas wykonywania rośnie proporcjonalnie do liczby elementów – czyli dla 1 000 elementów algorytm wykona się około 1 000 razy wolniej niż dla pojedynczego elementu, chociaż w praktyce zależy to oczywiście od wielu czynników sprzętowych. Dobrym zwyczajem jest zawsze na początku próbować rozwiązać problem najprostszym algorytmem, takim jak ten, a dopiero potem – jeśli wydajność zawiedzie – szukać bardziej zaawansowanych rozwiązań, jak wyszukiwanie binarne czy struktury indeksujące.

Pytanie 40

Jakie są korzyści z wykorzystania struktur danych typu mapa (np. HashMap w Javie) w kontekście tworzenia zbiorów danych?

A. Ponieważ struktury danych typu mapa zajmują mniej pamięci niż tablice

B. Gdyż nie potrzebują znajomości wielkości danych przed kompilacją

C. Z powodu szybkiego uzyskiwania dostępu do elementów przy użyciu klucza

D. Bo pozwalają na sortowanie danych bez dodatkowych działań

Tablice faktycznie zajmują mniej pamięci, ale nie mają takiego sposobu dostępu do danych jak mapa, bo korzystamy z indeksów. Mapa nie jest od tego, żeby sortować dane, chociaż da się to jakoś obejść, na przykład z TreeMap. Jest też taka kwestia, że jeśli nie znamy rozmiaru danych przed kompilacją, to to jest typowe dla list i wektorów, a mapa w sumie się w tym nie sprawdzi. No i HashMap działa na zasadzie dynamicznej alokacji, więc sama się powiększa, gdy dodajemy nowe elementy.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej