Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:05
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 09:19

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W metodzie addytywnej uzyskiwania kolorów wykorzystuje się zestaw filtrów:

A. czerwony, zielony, żółty

B. żółty, purpurowy, niebieski

C. czerwony, zielony, niebieski

D. żółty, niebieski, purpurowy

Odpowiedź "czerwony, zielony, niebieski" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do addytywnej metody tworzenia barw, która opiera się na zasadzie mieszania światła. W tej metodzie podstawowe kolory to czerwony, zielony i niebieski (RGB), a ich połączenie w różnych proporcjach pozwala na uzyskanie szerokiego spektrum kolorów. Na przykład, łącząc czerwone i zielone światło, uzyskujemy kolor żółty, a łącząc wszystkie trzy kolory w równych ilościach, otrzymujemy kolor biały. Ta metoda jest szeroko stosowana w technologii ekranów, takich jak telewizory i monitory, gdzie piksele składają się z diod LED emitujących światło w tych trzech podstawowych kolorach. W praktyce, zrozumienie addytywnego mieszania kolorów jest kluczowe dla projektantów grafiki oraz inżynierów pracujących nad oświetleniem oraz wizualizacjami komputerowymi, ponieważ umożliwia im precyzyjne dobieranie kolorów oraz tworzenie harmonijnych palet barw. Wiedza ta jest również istotna w kontekście standardów branżowych, takich jak sRGB, które definiują przestrzeń kolorów używaną w sieci i przy produkcji multimediów.

Pytanie 2

Aby zredukować odblaski podczas fotografowania szklanych obiektów, należy zastosować filtr

A. polaryzacyjny

B. UV

C. połówkowy

D. efektowy

Filtr polaryzacyjny jest nieocenionym narzędziem w fotografii, szczególnie przy pracy ze szklanymi przedmiotami. Jego działanie opiera się na eliminacji niepożądanych refleksów oraz odbić świetlnych, co jest kluczowe, gdy chcemy uzyskać czysty i wyraźny obraz obiektu. Refleksy, które mogą powstawać na powierzchni szkła, mogą znacznie obniżyć jakość zdjęcia, a filtr polaryzacyjny skutecznie minimalizuje ten problem poprzez polaryzację światła. W praktyce, gdy umieszczamy ten filtr przed obiektywem aparatu, możemy regulować kąt polaryzacji, co pozwala na dostosowanie stopnia redukcji odbić. Warto zaznaczyć, że korzystanie z filtrów polaryzacyjnych jest standardem w branży fotograficznej, szczególnie w fotografiach produktowych oraz architektonicznych, gdzie detale i przejrzystość są kluczowe. Dodatkowo, filtry te mogą również zwiększyć nasycenie kolorów, co wpływa na ogólną estetykę zdjęć.

Pytanie 3

Podczas kopiowania metodą subtraktywną z negatywu kolorowego na papier fotograficzny barwny wykorzystano korekcję 70 00 30, co spowodowało, że próbna kopia miała dominującą barwę żółtą. W jaki sposób można zlikwidować tę dominację, stosując filtr?

A. purpurowy o większej gęstości

B. niebieskozielony o mniejszej gęstości

C. żółty i purpurowy o mniejszej gęstości

D. żółty o większej gęstości

Zastosowanie innych filtrów, takich jak purpurowy o większej gęstości, czy niebieskozielony o mniejszej gęstości, nie przyniesie oczekiwanych rezultatów w kontekście eliminacji dominującego żółtego koloru. Purpurowy filtr absorbuje zielone światło, co może jedynie nasilić odczucie żółtej dominacji, ponieważ żółty składa się z czerwonego i zielonego, a dodanie purpury nie rozwiązuje problemu, a wręcz może go pogłębić. Niebieskozielony filtr, choć teoretycznie mógłby zneutralizować niektóre odcienie, w praktyce w przypadku dominującej żółtej barwy jego działanie byłoby znacznie mniej efektywne, ponieważ nie jest w stanie w wystarczającym stopniu pochłonąć żółtych tonów. Ponadto, zastosowanie filtrów o mniejszej gęstości może prowadzić do braku efektywności w procesie korekcji kolorów, co jest sprzeczne z zasadami skutecznej obróbki fotograficznej. Typowym błędem w takim podejściu jest niedocenienie efektywności filtrów kolorowych, które powinny być stosowane w odpowiedniej gęstości, aby mogły skutecznie neutralizować dominujące kolory. W praktyce, niewłaściwy dobór filtrów prowadzi do nieadekwatnych rezultatów i może znacząco wpłynąć na jakość końcowego produktu, co jest nieakceptowalne w profesjonalnym kontekście fotograficznym. Zatem kluczowe jest zrozumienie, że w przypadku dominujących kolorów zawsze należy stosować filtry o odpowiedniej gęstości, aby uzyskać pożądane efekty.

Pytanie 4

Fotografując w studiu portret pięcioosobowej rodziny, najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie światła rozproszonego, używając

A. stożkowego tubusu

B. lampy z wrotami

C. transparentnych parasolek

D. srebrnej blendy

Parasolki transparentne są idealnym narzędziem do tworzenia światła rozproszonego, co jest kluczowe w przypadku fotografii portretowej rodzinnej. Dzięki swojej konstrukcji, parasolki te rozpraszają światło, co pozwala na uzyskanie łagodnych cieni i naturalnych tonów skóry, co jest istotne przy fotografowaniu większej grupy osób. W praktyce, gdy używamy parasolek transparentnych, światło jest równomiernie rozprowadzane na wszystkich osobach w kadrze, co eliminuje ryzyko, że jedna osoba będzie oświetlona zbyt mocno, podczas gdy inna pozostanie w cieniu. Zastosowanie tego rodzaju oświetlenia jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej, gdzie naturalność i harmonia tonalna są priorytetowe. Efekty uzyskane przy użyciu parasolek transparentnych są często stosowane w sesjach zdjęciowych rodzinnych, które mają na celu uchwycenie autentycznych emocji i interakcji między członkami rodziny. Takie podejście sprawia, że zdjęcia są bardziej przyjemne dla oka oraz lepiej oddają charakter relacji między osobami.

Pytanie 5

W celu usunięcia smug lub odcisków palców z matrycy, co należy zastosować?

A. sprężone powietrze

B. watki nasączone metanolem

C. suche patyczki higieniczne

D. suchą watkę

Wybór watki nasączonej metanolem do czyszczenia matrycy to całkiem dobry ruch. Metanol naprawdę świetnie radzi sobie z usuwaniem smug i brudu, bo ma mocne właściwości rozpuszczające. Tłuszcz i resztki, które się zbierają na ekranie, można łatwo usunąć. Ale trzeba pamiętać, żeby nie szaleć z siłą, bo matryce są wrażliwe. Lepiej używać miękkich wacików, żeby nie zarysować powierzchni. Praktyka pokazuje, że fajnie jest czyścić delikatnymi, okrężnymi ruchami. Metanol jest nie tylko skuteczny, ale też zgodny z różnymi normami bezpieczeństwa, co czyni go popularnym w branży. Regularne czyszczenie to klucz, bo można dzięki temu przedłużyć żywotność matrycy i poprawić jakość wyświetlanego obrazu.

Pytanie 6

Aby uchwycić obrazy w scenach charakteryzujących się dużym kontrastem, należy w aparacie fotograficznym ustawić tryb pomiaru, aby poprawnie zarejestrować detale w jasnych obszarach

A. punktowy

B. uśredniony

C. matrycowy

D. centralnie ważony

Wybór trybu pomiaru uśrednionego nie jest odpowiedni do fotografowania scen o dużym kontraście, ponieważ ten tryb działa poprzez zbieranie i uśrednianie informacji o jasności z całego kadru. W sytuacjach, gdzie mamy do czynienia z dużymi różnicami w oświetleniu, wyniki pomiaru mogą prowadzić do błędnego ustawienia ekspozycji, co skutkuje utratą detali zarówno w jasnych, jak i w ciemnych partiach obrazu. Tryb matrycowy, podobnie jak uśredniony, analizuje obraz na podstawie większego obszaru, co w przypadku wyraźnych kontrastów prowadzi do podobnych problemów. Możliwe jest, że aparat ustawi ekspozycję na poziomie, który nie oddaje rzeczywistych warunków oświetleniowych w wybranym punkcie. Z kolei centralnie ważony pomiar również nie daje takiej precyzji w trudnych warunkach, ponieważ koncentruje się na centralnej części kadru, co może być niewystarczające w sytuacjach z dużym kontrastem, gdzie kluczowe są detale w jasnych partiach. Często popełnianym błędem przez początkujących fotografów jest zaufanie do ogólnych trybów pomiaru w warunkach, które wymagają bardziej szczegółowego podejścia. Zrozumienie, w jakich sytuacjach każdy z trybów pomiaru działa najlepiej, jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć.

Pytanie 7

Współczesna technologia stabilizacji obrazu IBIS (In-Body Image Stabilization) pozwala na

A. lepszą jakość obrazu przy wysokich wartościach ISO

B. automatyczną korekcję dystorsji obiektywu podczas fotografowania

C. kompensację drgań aparatu przez fizyczne przesuwanie matrycy

D. redukcję efektu rolling shutter w nagraniach wideo

Współczesna technologia IBIS (In-Body Image Stabilization) to innowacyjne rozwiązanie, które poprawia jakość zdjęć i nagrań wideo, minimalizując wpływ drgań aparatu na ostateczny obraz. Poprawna odpowiedź na to pytanie dotyczy kompensacji drgań aparatu przez fizyczne przesuwanie matrycy. Technika ta działa na zasadzie movementu matrycy w przeciwnym kierunku do drgań, co skutkuje stabilniejszym obrazem. Przykładowo, w sytuacjach, gdy fotografujemy z ręki w trudnych warunkach oświetleniowych, ruchy ręki mogą prowadzić do zamazania zdjęć. IBIS, poprzez inteligentne przesuwanie matrycy, pozwala na uzyskanie wyraźniejszych ujęć, mimo drgań. Jest to szczególnie ważne w fotografii przy długich czasach naświetlania lub podczas użycia teleobiektywu, gdzie nawet najmniejsze ruchy mogą znacząco wpłynąć na jakość zdjęcia. Warto również zaznaczyć, że wiele nowoczesnych aparatów i obiektywów współpracuje z systemem IBIS, co pozwala na optymalizację stabilizacji obrazu, co jest zgodne z aktualnymi standardami branżowymi. Dlatego technologia IBIS jest uznawana za fundamentalny element w nowoczesnej fotografii.

Pytanie 8

Które z akcesoriów fotograficznych zastosowane podczas rejestracji obrazu cyfrowego pozwala określić poprawność odwzorowania barw na zdjęciu?

A. Zielone tło.

B. Światłomierz.

C. Wzornik barw.

D. Blenda.

Wzornik barw, czyli tzw. color checker, to naprawdę podstawowe i bardzo praktyczne narzędzie w profesjonalnej fotografii cyfrowej. Moim zdaniem, jeśli chcesz na poważnie zabrać się za zarządzanie kolorem i zależy Ci na wiernym odwzorowaniu barw, to bez wzornika prędzej czy później trafisz na ścianę. Podczas sesji zdjęciowej umieszcza się wzornik w kadrze, zwykle na początku, by potem na etapie edycji – np. w Lightroomie albo Capture One – za pomocą odpowiednich narzędzi skalibrować balans bieli oraz kolorystykę na podstawie znanych i neutralnych pól barwnych wzornika. To pozwala na uzyskanie powtarzalnych rezultatów, niezależnie od zmiennych warunków oświetleniowych. Branżowo stosuje się je w fotografii produktowej, portretowej, a szczególnie tam, gdzie klient wymaga wysokiej zgodności kolorystycznej – np. e-commerce czy reprodukcje dzieł sztuki. Standardy takie jak X-Rite ColorChecker czy SpyderCHECKR są uznawane na całym świecie właśnie z tego powodu. Często spotykam się z sytuacją, że początkujący fotografowie pomijają wzorniki, a potem nie mogą dojść do ładu z kolorami – szczególnie, jeśli zdjęcia mają być publikowane w druku lub na różnych ekranach. Wzornik nie tylko ułatwia życie, ale wręcz gwarantuje spójność barw, co moim zdaniem jest kluczowe, jeśli chcesz być postrzegany jako profesjonalista.

Pytanie 9

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 10

Aby zrealizować wymagania reprodukcji, należy równomiernie oświetlić płaski oryginał, a ustawienie aparatu powinno być takie, aby oś optyczna obiektywu była

A. skośna w stosunku do płaszczyzny oryginału

B. równoległa do kierunku promieni oświetlenia

C. prostopadła do powierzchni oryginału

D. równoległa do powierzchni oryginału

Błędne odpowiedzi wynikają z nieporozumień dotyczących zasad optyki i rekonstrukcji obrazu. Ustawienie osi optycznej pod kątem skośnym do płaszczyzny oryginału wprowadza zniekształcenia, ponieważ różne części obiektu są rejestrowane pod różnymi kątami. To powoduje, że kształty stają się nienaturalne, na przykład prostokąt może wydawać się trapezem, co w znaczący sposób wpływa na jakość reprodukcji. Ponadto, ustawienie równoległe do promieni oświetlenia nie jest również zalecane, ponieważ nie zapewnia optymalnego odwzorowania detali, które mogą zostać zacienione lub prześwietlone w zależności od kąta padania światła. W praktyce może to prowadzić do utraty kluczowych informacji wizualnych, co jest nie do przyjęcia w kontekście archiwizacji czy dokumentacji. Równoległe ustawienie do płaszczyzny oryginału jest również niewłaściwe, ponieważ przestaje być zgodne z zasadą, że światło i kąt widzenia muszą być skorelowane, aby zapewnić pełne odwzorowanie. Zrozumienie tych podstawowych zasad jest kluczowe dla każdego, kto pracuje z obrazami, niezależnie od tego, czy chodzi o sztukę, dokumentację, czy fotografię przemysłową.

Pytanie 11

Oświetlenie, które dociera na wysokości twarzy fotografowanego modela w przybliżeniu pod kątem 90° względem osi optycznej obiektywu, charakteryzuje się rodzajem oświetlenia

A. dolnego

B. przedniego

C. tylnego

D. bocznego

Wybór niewłaściwego rodzaju oświetlenia, jak dolne, tylne czy przednie, może prowadzić do niepożądanych efektów w fotografii. Oświetlenie dolne, gdzie światło pochodzi z dołu, może wprowadzać dramatyzm, ale również wywołać nieprzyjemne cienie na twarzy modela, co jest szczególnie niekorzystne w portretach, ponieważ to może zniekształcić rysy twarzy. Oświetlenie tylne tworzy efekt konturu, co może być atrakcyjne w niektórych sytuacjach, ale nie uchwyci szczegółów modela, a zamiast tego skupi uwagę na tle, co w przypadku portretu nie jest pożądane. W przypadku oświetlenia przedniego, które pada bezpośrednio na twarz modela, może to prowadzić do efektu 'płaskiego' obrazu, gdzie brakuje cieni, co sprawia, że zdjęcie jest mniej interesujące. W praktyce, błędem jest myślenie, że jedno źródło światła pasuje do każdego rodzaju fotografii. Kluczowe jest zrozumienie, jak różne kąty oświetlenia wpływają na postrzeganie obiektu. Warto pamiętać, że oświetlenie powinno być dostosowane do zamierzonego efektu, co jest kluczowe w standardach profesjonalnej fotografii.

Pytanie 12

W celu wykonania zdjęć obiektywem standardowym podczas fotografowania aparatem średnioformatowym na materiale o formacie klatki 6 × 6 cm należy zastosować obiektyw o ogniskowej

A. 50 mm

B. 125 mm

C. 180 mm

D. 80 mm

Wiele osób zakłada, że ogniskowa 50 mm będzie standardem niezależnie od formatu aparatu, bo przy pełnej klatce (czyli popularnym formacie 35 mm) właśnie taka ogniskowa odpowiada polu widzenia ludzkiego oka. Jednak przy średnim formacie – dokładnie przy klatce 6 × 6 cm – sytuacja wygląda trochę inaczej. Im większa powierzchnia materiału światłoczułego, tym dłuższa ogniskowa jest potrzebna, by uzyskać ten sam kąt widzenia, co w aparatach małoobrazkowych. Dlatego użycie obiektywu 50 mm na 6 × 6 cm daje szerokokątny efekt, a nie 'standardowy' obraz. Z kolei ogniskowe 125 mm czy 180 mm są już typowymi teleobiektywami do tego formatu – sprawdzą się raczej w fotografii portretowej lub detalu, gdzie istotne jest zbliżenie do obiektu i izolowanie go od tła. Wybór takich ogniskowych może wynikać z mylnego przełożenia doświadczeń z małego obrazka na średni format, ale w praktyce prowadzi do znacznie węższego kąta widzenia, co nie jest zgodne z pojęciem 'obiektywu standardowego'. W fotografii zawsze warto brać pod uwagę fizyczny rozmiar klatki czy matrycy oraz to, jak wpływa on na perspektywę i pole widzenia. Moim zdaniem, najczęstszy błąd to automatyczne przyjmowanie, że 50 mm to uniwersalny standard bez względu na format – a przecież każdy system ma swój odpowiednik wynikający z geometrii obrazu. W praktyce wykorzystanie niewłaściwej ogniskowej może psuć zamierzony efekt kompozycyjny, przez co zdjęcia wyglądają nienaturalnie lub mają zupełnie inną perspektywę od zamierzonej. Warto też pamiętać, że branżowe podręczniki oraz wytyczne producentów aparatów średnioformatowych zawsze wskazują 80 mm jako obiektyw standardowy dla 6 × 6 cm – i na ten wybór najczęściej decydują się doświadczeni fotografowie.

Pytanie 13

Z jakiej odległości powinien ustawić się fotograf, aby oświetlić obiekt, korzystając z lampy błyskowej o LP=42, przy ustawieniu ISO 100 i przysłonie f/8?

A. Około 1 m

B. Około 5 m

C. Około 30 m

D. Około 15 m

Odpowiedź 'około 5 m' jest prawidłowa, ponieważ obliczenie odległości, z jakiej powinno być oświetlane fotografowane obiekt, opiera się na zastosowaniu zasady, że odległość do obiektu powinna odpowiadać wartości liczby przewodniej lampy błyskowej, liczby przesłony oraz ISO. W przypadku lampy o liczbie przewodniej LP=42, przy ISO 100 i przysłonie f/8, odległość można obliczyć przy pomocy wzoru: Odległość = LP / (f/stopień). Zatem, w tym wypadku odległość wynosi 42 / 8 = 5,25 m, co zaokrąglamy do około 5 m. W praktyce, prawidłowe ustawienie lampy w tej odległości zapewni odpowiednie naświetlenie obiektu, co jest kluczowe w fotografii portretowej czy produktowej. Użycie lampy błyskowej w tej odległości pozwala na uzyskanie naturalnych cieni oraz nieprzeciążenie ekspozycji, co jest szczególnie istotne w pracy z różnorodnymi materiałami i kolorami. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami, warto zawsze stosować technikę testowania oświetlenia przed właściwą sesją, aby dostosować parametry do konkretnego scenariusza fotograficznego.

Pytanie 14

Zaplanowany przez fotografa widoczny na schemacie sposób oświetlenia ma na celu

A. uwypuklenie kształtu fotografowanego obiektu.

B. równomierne oświetlenie powierzchni fotografowanego obiektu.

C. podkreślenie faktury fotografowanego obiektu.

D. zwiększenie kontrastu szczegółów fotografowanego obiektu.

Odpowiedź jest trafna, bo właśnie taki układ świateł – symetryczne ustawienie dwóch lamp po bokach obiektu – jest klasycznym przykładem oświetlenia stosowanego do uzyskania równomiernego oświetlenia powierzchni fotografowanego przedmiotu. W praktyce taki schemat spotykany jest szeroko w fotografii produktowej, archiwizacyjnej czy dokumentacyjnej, gdzie najważniejsze jest, żeby detale były dobrze widoczne, a cienie i refleksy minimalne. Równomierne światło pozwala uniknąć nadmiernych kontrastów, które mogłyby ukryć istotne szczegóły – to bardzo istotne np. przy fotografowaniu dokumentów, ilustracji, obrazów czy wszelkich płaskich obiektów do celów reprodukcyjnych. Moim zdaniem to też najlepszy wybór, gdy komuś zależy na naturalnym odwzorowaniu kolorów i faktury bez niepotrzebnych efektów artystycznych. Takie ułożenie lamp pozwala zbalansować światło, osłabić lub nawet zupełnie wyeliminować cienie, co jest zgodne ze standardami m.in. w muzealnictwie czy digitalizacji zbiorów. Warto pamiętać, że w praktyce czasem korzysta się także z dyfuzorów czy softboxów do uzyskania jeszcze łagodniejszego światła.

Pytanie 15

Na której ilustracji przedstawiono modyfikator oświetlenia dający ukierunkowany, wąski strumień światła?

A. Na ilustracji 4.

B. Na ilustracji 2.

C. Na ilustracji 3.

D. Na ilustracji 1.

Ilustracja 4 przedstawia snoot, który jest specjalistycznym modyfikatorem oświetlenia wykorzystywanym w fotografii i filmowaniu do tworzenia skoncentrowanego, wąskiego strumienia światła. Snooty są często stosowane w portretach i do oświetlania detali, ponieważ ich konstrukcja pozwala na precyzyjne kierowanie światła na wybrane elementy sceny, co może tworzyć interesujące efekty wizualne i dramatyczne cienie. W przeciwieństwie do innych modyfikatorów, takich jak parasole czy softboxy, które rozpraszają światło, snoot skupia je w wąski promień. W praktyce oznacza to, że fotograf może na przykład podświetlić atrybuty modela lub wyodrębnić jeden element ze sceny, nadając tym samym całości bardziej złożoną kompozycję. Użycie snoota jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii studyjnej, gdzie precyzyjne kierowanie światła odgrywa kluczową rolę w uzyskaniu pożądanych efektów estetycznych.

Pytanie 16

Wskaż właściwe parametry obrazu, który ma być użyty w galerii internetowej?

A. JPEG, 72 ppi, RGB

B. TIFF, 300 ppi, CMYK

C. TIFF, 72 ppi, RGB

D. JPEG, 300 ppi, CMYK

Odpowiedź JPEG, 72 ppi, RGB jest prawidłowa, ponieważ format JPEG jest najczęściej stosowany w internecie, ze względu na efektywność kompresji i niewielki rozmiar pliku, co zapewnia szybkie ładowanie zdjęć na stronach internetowych. Rozdzielczość 72 ppi (pikseli na cal) jest standardem optymalnym dla wyświetlania obrazów w sieci, ponieważ ludzkie oko nie jest w stanie dostrzec większej szczegółowości przy takiej wartości na ekranie. Kolor RGB to model barw, który jest odpowiedni dla wyświetlaczy elektronicznych, gdyż ekran emituje światło w tych trzech podstawowych kolorach. Przykładowo, zdjęcia produktów w sklepach internetowych powinny być zapisane w tym formacie, aby umożliwić użytkownikom szybkie przeglądanie i ładne odwzorowanie kolorów. Dobre praktyki sugerują również, aby obrazy w sieci były zoptymalizowane pod kątem rozmiaru, co można osiągnąć przy użyciu formatu JPEG przy zachowaniu odpowiedniej jakości wizualnej.

Pytanie 17

Dalmierz zamontowany w aparacie fotograficznym pozwala na ustalenie odległości

A. przedmiotowej

B. obrazowej

C. hiperfokalnej

D. ogniskowej

Dalmierz w aparacie fotograficznym jest narzędziem, które umożliwia precyzyjny pomiar odległości do obiektu, co jest kluczowe dla uzyskania właściwej ostrości zdjęcia. Pomiar odległości przedmiotowej jest niezbędny, aby prawidłowo ustawić punkt ostrości obiektywu. W praktyce, gdy fotografuje się obiekt w różnych warunkach oświetleniowych, znajomość tej odległości pozwala na dostosowanie parametrów ekspozycji i głębi ostrości, co ma bezpośredni wpływ na jakość zdjęcia. Zastosowanie dalmierza jest szczególnie istotne w fotografii krajobrazowej oraz portretowej, gdzie precyzyjne określenie odległości do obiektu pozwala na optymalne wykorzystanie ogniskowej obiektywu oraz uzyskanie zamierzonego efektu artystycznego. Wiedza o pomiarze odległości przedmiotowej jest zgodna z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej, ponieważ wpływa na kompozycję i technikę pracy z aparatem, co w efekcie przekłada się na lepsze rezultaty wizualne.

Pytanie 18

W celu wyostrzenia szczegółów obrazu programu Adobe Photoshop należy zastosować polecenie

A. Posteryzacja krawędzi.

B. Błyszczące krawędzie.

C. Maska warstwy.

D. Maska wyostrzająca.

Maska wyostrzająca to jedno z najbardziej podstawowych i jednocześnie skutecznych narzędzi do poprawiania ostrości zdjęć w Adobe Photoshop. Generalnie polega to na analizie kontrastu sąsiednich pikseli i jego wzmocnieniu, dzięki czemu krawędzie na obrazie stają się bardziej wyraźne, a detale zaczynają się wyróżniać. W praktyce – jeśli robisz np. zdjęcie produktu do sklepu internetowego albo poprawiasz portret, to właśnie maska wyostrzająca pozwala podbić drobne szczegóły, takie jak fakturę skóry czy ostrość elementów tekstylnych, bez wprowadzania nienaturalnych artefaktów czy zniekształceń. Ja sam często korzystam z tej funkcji, bo jest szybka i daje przewidywalne efekty. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepiej sprawdza się, gdy operujesz na kopii warstwy – masz wtedy większą kontrolę i możesz dobrać parametry siły wyostrzania, promienia i progu. Warto pamiętać, że przesada może prowadzić do powstawania „halo” wokół krawędzi, więc kluczowa jest umiejętność umiaru. W branży graficznej maska wyostrzająca jest już takim standardem, a jej działanie opiera się na matematycznych filtrach (tzw. Unsharp Mask), co daje przewidywalne, powtarzalne rezultaty. Tak czy inaczej, jeśli chcesz, żeby detale na zdjęciu były naprawdę ostre, to właśnie ta funkcja jest najczęściej polecana przez profesjonalistów.

Pytanie 19

Do drukowania z użyciem pigmentów stosuje się drukarkę

A. laserową

B. igłową

C. sublimacyjną

D. atramentową

Drukarka atramentowa wykorzystuje technikę drukowania opartą na pigmentach lub barwnikach, które są nanoszone na papier w postaci kropli. Pigmenty są stosowane w atramentach, aby uzyskać trwałe i odporne na blaknięcie wydruki, co czyni tę technikę idealną dla zastosowań profesjonalnych, takich jak drukowanie zdjęć czy grafik. Proces ten polega na wykorzystaniu głowic drukujących, które precyzyjnie aplikują atrament na powierzchnię. Wysoka jakość druku, możliwość uzyskania szerokiej gamy kolorów oraz zdolność do drukowania na różnych rodzajach papieru sprawiają, że drukarki atramentowe są powszechnie wykorzystywane w biurach oraz wśród artystów. W branży stosuje się standardy takie jak ISO 11798, które regulują odporność dokumentów na blaknięcie przez światło, co jest istotne dla długoterminowego archiwizowania wydruków. Ostatecznie, drukarki atramentowe z pigmentowymi atramentami są preferowane w przypadku, gdy jakość i trwałość są kluczowe.

Pytanie 20

Aby uzyskać pozytyw o odpowiednim kontraście i wiernie odwzorowanych detalach z naświetlonego negatywu, konieczne jest zastosowanie papieru fotograficznego o gradacji

A. twardej

B. miękkiej

C. normalnej

D. specjalnej

Papier fotograficzny o gradacji miękkiej jest kluczowym elementem w procesie uzyskiwania pozytywu o prawidłowym kontraście oraz dobrze odwzorowanych szczegółach z negatywu. Gradacja miękka oznacza, że papier ma mniejszą czułość na światło w porównaniu do papierów twardych, co pozwala na lepsze odwzorowanie delikatnych przejść tonalnych. W praktyce oznacza to, że na takim papierze detale w cieniach i światłach są bardziej szczegółowe, co jest niezbędne do uzyskania wysokiej jakości odbitek. Przykładem zastosowania papieru o gradacji miękkiej może być sytuacja, gdy negatyw zawiera ubogie oświetlenie lub jest na nim wiele tonalnych przejść, co wymaga subtelniejszej reprodukcji. Standardy branżowe, takie jak ANSI i ISO, często rekomendują stosowanie papierów miękkich w takich przypadkach, aby unikać przesycenia i artefaktów, co prowadzi do lepszej jakości obrazu oraz zachowania detali.

Pytanie 21

Fotograf, który do wykonania zdjęć krajobrazowych wyposażył się w aparat fotograficzny, obiektyw i statyw oraz ustawił liczbę przysłony: f/1.2, czułość matrycy: ISO 1400 i czas ekspozycji: 30 sekund, najprawdopodobniej zamierza wykonać zdjęcia przy świetle zastanym

A. wczesnym rankiem.

B. w południe.

C. nocą.

D. po południu.

Wybór ustawień takich jak bardzo jasna przysłona f/1.2, wysoka czułość ISO 1400 i długi czas naświetlania 30 sekund faktycznie sugeruje, że fotograf robi zdjęcia nocą. Moim zdaniem to klasyka, jeśli ktoś chce uchwycić krajobraz przy naprawdę małej ilości światła – wtedy po prostu nie da się zrobić zdjęcia bez takich parametrów i statywu. Zwiększając ISO, aparat zyskuje większą czułość na światło, ale niestety rośnie też szum na zdjęciu, więc nie stosuje się tego w dzień bez powodu. Przysłona f/1.2 przepuszcza mnóstwo światła – typowa dla nocy lub ciemnych scen. 30 sekund ekspozycji? Ręką nie da się tego utrzymać – automatycznie wchodzi statyw, bo każde drgnięcie rozmazuje obraz. To w ogóle typowe ustawienia dla nocnych pejzaży, np. fotografii gwiazd, zorzy polarnej czy miejskich nocnych panoram. W branży przyjęło się, że takie parametry wybiera się tylko wtedy, gdy brakuje światła zastanego i nie ma innego wyjścia. Z doświadczenia wiem, że w południe, nawet na najniższym ISO i z małą przysłoną, trzeba krótko naświetlać – inaczej zdjęcie będzie przepalone. Warto też przy okazji wspomnieć, że długi czas naświetlania pozwala uzyskać ciekawe efekty, jak smugi świateł od samochodów albo rozmyte chmury – to kolejny powód, żeby nocą sięgać po takie parametry. Dobrzy fotografowie zawsze planują takie sesje w nocy i dbają o odpowiednie przygotowanie sprzętu.

Pytanie 22

Największy stopień rozmycia tła uzyska się dla obiektywu o ogniskowej

A. 20 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/8

B. 35 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/5,6

C. 50 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/4

D. 105 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/2

Dobry wybór! Przy ogniskowej 105 mm i przysłonie f/2 faktycznie uzyskasz największy stopień rozmycia tła, czyli tzw. bokeh. Im dłuższa ogniskowa (czyli im bardziej „zoomujesz”), tym mocniej tło zostaje ściśnięte i rozmyte względem fotografowanego obiektu. Przy szeroko otwartej przysłonie (f/2 to naprawdę jasny obiektyw!) głębia ostrości jest bardzo płytka, przez co tylko niewielka część kadru jest ostra, a cała reszta ładnie się rozmywa. To właśnie kombinacja dużej ogniskowej i niskiej wartości przysłony pozwala uzyskać efekt, który jest pożądany w portrecie, czy w fotografii produktowej. Nawiasem mówiąc, takie rozwiązania są szeroko stosowane przez zawodowców — praktycznie każdy fotograf pracujący na eventach czy sesjach portretowych sięga po jasne teleobiektywy. Warto zapamiętać, że na głębię ostrości wpływają aż trzy czynniki: ogniskowa, wielkość otworu przysłony i odległość od fotografowanego obiektu. W tym pytaniu, wszystkie te elementy zagrały na korzyść właśnie tej opcji. Moim zdaniem to absolutna podstawa w rozumieniu, jak panować nad tłem na zdjęciu — przydaje się nawet podczas zwykłych zdjęć rodzinnych, nie tylko tych „artystycznych”.

Pytanie 23

W aparacie lustrzanym, podczas robienia zdjęcia, obraz w wizjerze staje się na chwilę niewidoczny, ponieważ

A. otwiera się przesłona

B. ustawia się ostrość

C. zamyka się migawka

D. zmienia się ustawienie lustra

W kontekście niewidoczności obrazu w wizjerze lustrzanki jednoobiektywowej ważne jest zrozumienie, że nie jest to spowodowane zamykaniem migawki, ustawianiem ostrości czy otwieraniem przesłony. Te procesy są istotne, ale odbywają się w innych momentach cyklu pracy aparatu. Zamknięcie migawki ma miejsce po zarejestrowaniu zdjęcia, co skutkuje chwilowym brakiem obrazu, jednak nie jest to bezpośrednia przyczyna niewidoczności w wizjerze w czasie, gdy zdjęcie jest robione. Ustawianie ostrości jest procesem, który zazwyczaj odbywa się przed wykonaniem zdjęcia i nie wpływa na widoczność obrazu w wizjerze w momencie naciśnięcia spustu. Podobnie otwieranie przesłony ma na celu kontrolę ilości światła padającego na matrycę, a nie powoduje zniknięcia obrazu w wizjerze. Typowym błędem myślowym w tej kwestii jest mylenie momentów działania poszczególnych mechanizmów aparatu i ich wpływu na widok w wizjerze. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla pełnego zrozumienia działania lustrzanek jednoobiektywowych oraz efektywnego korzystania z nich w praktyce fotograficznej.

Pytanie 24

Jaki obiektyw powinno się wykorzystać do fotografowania dużej części wnętrza z niewielkiej odległości?

A. Teleobiektyw o ogniskowej 200 mm

B. Szerokokątny o ogniskowej 35 mm

C. Długoogniskowy o ogniskowej 80 mm

D. Standardowy o ogniskowej 50 mm

Szerokokątny obiektyw o ogniskowej 35 mm jest idealnym narzędziem do uchwycenia dużych fragmentów pomieszczeń z bliskiej odległości. Takie obiektywy charakteryzują się szerszym kątem widzenia, co pozwala na rejestrowanie większej części sceny w kadrze. Przykładem zastosowania może być fotografia wnętrz, gdzie szerokokątny obiektyw umożliwia pokazanie zarówno całego pomieszczenia, jak i jego detali, co jest kluczowe dla architektów oraz projektantów wnętrz. Szerokokątne obiektywy mają również tendencję do minimalizowania zniekształceń na brzegach, co jest korzystne w kontekście fotografii architektury. Dodatkowo, w warunkach ograniczonej przestrzeni, takich jak małe mieszkania czy ciasne korytarze, szerokokątny obiektyw pozwala na efektywne uchwycenie kompozycji bez potrzeby stawania w odległości, która mogłaby wywołać problemy z perspektywą. W praktyce oznacza to, że fotografowie mogą lepiej ukazywać cechy architektoniczne i aranżacyjne, co czyni ten wybór uzasadnionym w kontekście efektywnej komunikacji wizualnej.

Pytanie 25

Matryca bez siatki filtru mozaikowego, w której sposób pobierania informacji o kolorach jest taki sam jak w tradycyjnym barwnym materiale warstwowym, to

A. CCD

B. CMOS

C. Foveon X3

D. LIVEMOS

Foveon X3 to unikalna matryca stosująca technologię, która pozwala na rejestrację informacji o barwach na podstawie warstwowego zbierania światła. W przeciwieństwie do tradycyjnych matryc, które stosują filtry mozaikowe (np. Bayer), Foveon X3 zbiera dane o kolorach w trzech warstwach, co pozwala uzyskać bardziej naturalne i dokładne odwzorowanie kolorów. Każda warstwa matrycy jest czuła na inny zakres długości fal światła, co zapewnia lepsze odwzorowanie kolorów w porównaniu do innych technologii. Dzięki temu zdjęcia wykonane aparatem z tym systemem mają wyższą jakość kolorystyczną, a także lepszy kontrast i szczegółowość, co jest niezwykle istotne w aplikacjach fotograficznych wymagających precyzyjnego odwzorowania barw, takich jak fotografia krajobrazowa czy portretowa. Standardy branżowe wskazują na Foveon X3 jako doskonałe rozwiązanie dla profesjonalnych fotografów, którzy poszukują narzędzi do pracy z wysokiej jakości obrazami.

Pytanie 26

W celu uzyskania prawidłowego obrazu techniką HDR należy wykonać od 2 do 10 zdjęć w formacie

A. JPEG z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.

B. RAW z zastosowaniem bracketingu ostrości.

C. RAW z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.

D. JPEG z zastosowaniem bracketingu ostrości.

HDR, czyli High Dynamic Range, polega na połączeniu kilku zdjęć tej samej sceny, ale zrobionych przy różnych ustawieniach ekspozycji, żeby uzyskać obraz z bogatszymi szczegółami zarówno w cieniach, jak i w jasnych partiach. Najlepszą praktyką jest wykonywanie tych zdjęć w formacie RAW, bo to daje największą elastyczność podczas późniejszej obróbki – RAW zapisuje dużo więcej informacji o obrazie niż JPEG i nie traci jakości przy edycji. Stosowanie bracketingu ekspozycji (czyli celowego zmieniania wartości ekspozycji między kolejnymi zdjęciami) pozwala uchwycić pełen zakres tonalny sceny. W profesjonalnej fotografii HDR często korzysta się właśnie z kilku (zwykle od 3 do 7, ale nawet do 10) plików RAW, które następnie łączy się w specjalnym oprogramowaniu. Moim zdaniem, trudno przecenić zalety tego podejścia – taki workflow daje mnóstwo swobody w postprodukcji i pozwala osiągnąć naprawdę naturalnie wyglądające efekty, a nie przesadzone HDR-ki. Warto też pamiętać, że większość aparatów pozwala automatycznie zrobić serię zdjęć z różnymi ekspozycjami właśnie w trybie RAW, więc nie trzeba się bawić w ręczne ustawianie każdego parametru. To już taka branżowa oczywistość, że chcąc mieć prawdziwy HDR, zaczynamy od RAW i bracketingu ekspozycji.

Pytanie 27

Aby umieścić plik cyfrowy w folderze reklamowym, powinien on być stworzony w minimalnej rozdzielczości

A. 150 ppi

B. 600 ppi

C. 300 ppi

D. 75 ppi

Odpowiedź 300 ppi (punktów na cal) jest prawidłowa, ponieważ jest to standardowa rozdzielczość, która zapewnia odpowiednią jakość druku materiałów reklamowych. Przygotowując pliki graficzne do druku, kluczowe jest zapewnienie wystarczającej gęstości pikseli, aby efektywnie odwzorować detale obrazu. W kontekście folderów reklamowych, gdzie często stosuje się zdjęcia oraz elementy graficzne, 300 ppi umożliwia uzyskanie wyraźnych i estetycznych efektów wizualnych. Dla porównania, rozdzielczość 600 ppi jest zbyteczna w większości zastosowań drukarskich i może prowadzić do znacznego zwiększenia rozmiaru pliku, co nie jest praktyczne. Z kolei rozdzielczości 150 ppi i 75 ppi są zbyt niskie na potrzeby druku wysokiej jakości, co może skutkować rozmytymi i nieczytelnymi obrazami. Warto zawsze kierować się wytycznymi branżowymi, które zalecają 300 ppi jako minimum dla druku, aby zachować wysoką jakość wizualną projektu.

Pytanie 28

Technika composite w fotografii portretowej polega na

A. zastosowaniu kompozycji opartej na złotym podziale

B. łączeniu elementów z wielu różnych zdjęć w jeden spójny obraz

C. wykorzystaniu tła kompozytowego typu greenscreen

D. wykonaniu portretu z minimalną głębią ostrości

Technika composite w fotografii portretowej polega na łączeniu różnych elementów z wielu zdjęć w jeden spójny obraz. Dzięki temu fotografowie mogą tworzyć złożone kompozycje, które nie byłyby możliwe do uchwycenia w jednym kadrze. Przykładem może być stworzenie portretu, w którym model jest umieszczony na tle, które zostało dodane cyfrowo. Tego rodzaju technika pozwala na dużą swobodę artystyczną oraz kreatywność w postprodukcji. W praktyce stosuje się ją często w reklamie i modzie, gdzie kluczowe jest, aby każdy element harmonijnie ze sobą współpracował, tworząc przekonujący i estetyczny obraz. Przy użyciu oprogramowania graficznego, takiego jak Adobe Photoshop, można precyzyjnie dobierać kolory, cienie i tekstury, co daje możliwość uzyskania bardzo realistycznych efektów. Takie podejście wymaga jednak znajomości nie tylko technik fotografowania, ale również umiejętności obróbki zdjęć, co jest kluczowe w dzisiejszej fotografii. Również ważne jest przestrzeganie zasad kompozycji, aby finalny obraz był czytelny i przyciągał uwagę odbiorcy.

Pytanie 29

Aby podkreślić fakturę materiału na zdjęciu, jakie oświetlenie powinno być użyte?

A. kontrastowe z dwóch stron

B. równo rozproszone z dwóch stron

C. bezpośrednie z jednego kierunku bocznego

D. rozproszone na wprost

Odpowiedź 'bezpośrednie z jednego kierunku bocznego' jest prawidłowa, ponieważ to właśnie takie oświetlenie skutecznie uwypukla fakturę tkaniny, tworząc wyraźne cienie i podkreślając detale strukturalne materiału. W fotografii produktowej oraz modowej, gdzie szczegółowe przedstawienie tekstury jest kluczowe, odpowiednie umiejscowienie źródła światła jest niezbędne. Na przykład, ustawienie lampy z boku tkaniny sprawia, że światło pada pod kątem, co powoduje, że zmarszczki, splot czy inne cechy tekstury są widoczne dzięki kontrastowi między światłem a cieniem. Dobry fotograficzny styl opiera się na zasadzie, że światło boczne działa jak naturalna forma modelowania, nadając trójwymiarowość obiektom. W praktyce, wiele osób stosuje takie techniki w sesjach zdjęciowych mody, gdzie uwydatnienie faktury materiału jest kluczowe dla atrakcyjności wizualnej. Standardowe podejścia do oświetlenia w fotografii zakładają, że umiejscowienie źródła światła w odpowiedniej pozycji jest kluczowe dla osiągnięcia pożądanych efektów estetycznych.

Pytanie 30

Obiektyw, którego ogniskowa jest znacznie dłuższa niż przekątna matrycy, a kąt widzenia jest mniejszy od zakresu widzenia ludzkiego oka, nazywamy obiektywem

A. szerokokątnym

B. zmiennoogniskowym

C. wąskokątnym

D. standardowym

Obiektyw wąskokątny charakteryzuje się długą ogniskową w porównaniu do przekątnej matrycy, co skutkuje ograniczonym kątem widzenia. Kąty widzenia w obiektywach wąskokątnych są znacznie mniejsze niż kąt widzenia ludzkiego oka, który wynosi około 50 stopni. Obiektywy te są idealne do fotografowania odległych obiektów lub do uzyskiwania efektywnych ujęć portretowych, gdzie istotne jest wyodrębnienie tematu z tła. W praktyce, obiektywy wąskokątne, takie jak teleobiektywy, stosuje się w fotografii sportowej, przyrodniczej, a także w fotografii portretowej, gdzie można uzyskać efekt naturalnej perspektywy. Warto zwrócić uwagę, że stosując długi obiektyw, możliwe jest uzyskiwanie mniejszych zniekształceń perspektywy, co jest ważne w fotografii architektury oraz w sytuacjach wymagających precyzyjnego odwzorowania detali.

Pytanie 31

Jaką minimalną odległość przedmiotową (x) w odniesieniu do ogniskowej zastosowanego soczewki (f) powinien mieć aparat fotograficzny względem obiektu, aby uzyskany obraz optyczny był rzeczywisty, odwrócony i miał taką samą wielkość?

A. x < f

B. x = 2f

C. x > 2f

D. x = f

Zrozumienie zasad optyki jest kluczowe dla uzyskania poprawnych obrazów fotograficznych. Odpowiedzi sugerujące, że aparat powinien znajdować się w odległości f lub x < f, opierają się na nieprawidłowym rozumieniu, jak ogniskowa wpływa na obraz. Gdy aparat znajduje się w odległości mniejszej niż f, obiekt jest w obszarze bliskim ogniskowej łamiącej promienie, co skutkuje tym, że obraz staje się wirtualny, nieodwrócony i powiększony. Jest to powszechny błąd, zwłaszcza wśród początkujących fotografów, którzy myślą, że bliskość do obiektu może poprawić jakość zdjęcia. Odpowiedź sugerująca odległość większą niż 2f również jest błędna, ponieważ w takim przypadku obraz staje się rzeczywisty, ale mniejszy niż obiekt. Te nieprawidłowe koncepcje mogą prowadzić do frustracji i niezadowolenia z uzyskanych zdjęć. Zrozumienie tych zasad jest niezbędne dla efektywnej pracy z różnymi obiektywami oraz w celu osiągnięcia zamierzonych efektów wizualnych, co jest szczególnie istotne w profesjonalnej fotografii, gdzie kontrola nad obrazem jest kluczowa dla sukcesu artystycznego.

Pytanie 32

Który format plików graficznych umożliwia zarchiwizowanie fotografii z bezstratną kompresją i z jednoczesnym zachowaniem subtelnych przejść tonalnych na obrazie?

A. TIFF

B. JPEG

C. GIF

D. PNG

Format TIFF to, moim zdaniem, taki trochę cichy bohater fotografii cyfrowej. Pozwala na przechowywanie zdjęć z bezstratną kompresją, co oznacza, że żadne szczegóły nie są tracone podczas zapisu i odczytu pliku. To jest ogromny plus przy pracy z obrazami, gdzie liczy się jakość – np. w druku, profesjonalnej obróbce czy archiwizacji. TIFF potrafi zachować szeroką głębię kolorów, 16 bitów na kanał, a nawet więcej w rozszerzonych wersjach. Dzięki temu subtelne przejścia tonalne (czyli te wszystkie cieniutkie niuanse między kolorami i światłami) zostają zachowane, a zdjęcie nie traci na naturalności. Fotografowie, graficy czy nawet instytucje archiwalne korzystają z TIFF-ów, bo format ten jest wspierany przez większość poważnych programów graficznych – Photoshop, Affinity, GIMP czy nawet narzędzia systemowe. Dodatkowo, TIFF obsługuje warstwy, metadane i różne przestrzenie barw, co jest praktyczne w workflow profesjonalnym. Z mojego doświadczenia, jeśli ktoś chce zachować pełną jakość zdjęcia bez kompromisów – no to tylko TIFF. Oczywiście pliki są duże, ale tu chodzi o jakość, nie o oszczędność miejsca. To standard branżowy tam, gdzie liczy się każdy szczegół i pełna edytowalność obrazu.

Pytanie 33

Tryb pracy aparatu fotograficznego oznaczony symbolem M oznacza

A. manualny dobór parametrów ekspozycji

B. automatyczny dobór ekspozycji z preselekcją przysłony

C. automatyczny dobór ekspozycji z preselekcją czasu

D. tryb programowy z automatycznym doborem parametrów

Odpowiedź 'manualny dobór parametrów ekspozycji' jest prawidłowa, ponieważ tryb oznaczony literą M w aparatach fotograficznych rzeczywiście oznacza pełną kontrolę nad ustawieniami ekspozycji. W tym trybie fotograf ma możliwość samodzielnego ustawienia zarówno czasu naświetlania, jak i wartości przysłony. Dzięki temu możemy precyzyjnie dostosować sposób, w jaki światło wpada do aparatu, co jest kluczowe w fotografii artystycznej czy w warunkach o zmiennym oświetleniu. Przykładowo, w ciemnym pomieszczeniu, zmniejszenie wartości przysłony (większa liczba f) oraz wydłużenie czasu naświetlania pomoże uchwycić więcej światła, podczas gdy w jasnym świetle słonecznym można użyć krótszego czasu naświetlania oraz mniejszej przysłony, aby uniknąć prześwietlenia. Tryb M jest często preferowany przez profesjonalnych fotografów, ponieważ pozwala na pełną kontrolę nad efektem końcowym zdjęcia, co zwiększa kreatywność podczas pracy. To właśnie w tym trybie można najlepiej wykorzystać umiejętności i wiedzę na temat ekspozycji, co czyni go niezwykle cennym narzędziem w rękach kreatywnych fotografów.

Pytanie 34

W których formatach można zarchiwizować obrazy z zachowaniem warstw?

A. TIFF, PDF, PSD

B. PNG, BMP, GIF

C. PNG, PDF, PSD

D. JPEG, PDF, PSD

Formaty TIFF, PDF i PSD to jedne z niewielu formatów graficznych, które rzeczywiście pozwalają na archiwizowanie obrazów z zachowaniem warstw. TIFF, choć kojarzy się głównie z bezstratną kompresją i dużą kompatybilnością, od lat posiada opcjonalną obsługę warstw (przede wszystkim w środowiskach profesjonalnych, np. w Adobe Photoshop). PDF natomiast, wbrew pozorom, potrafi przechowywać złożone struktury graficzne – w tym warstwy, przez co jest szeroko stosowany w druku i wymianie dokumentów, gdzie layout z warstwami ma kluczowe znaczenie. PSD to natomiast oczywista sprawa: jest to natywny format programu Photoshop, który wprost został zaprojektowany do przechowywania wszystkich aspektów obrazu – warstw, masek, efektów i innych właściwości. W praktyce, archiwizując projekty graficzne, właśnie te trzy formaty są często polecane, bo umożliwiają nie tylko zachowanie pełnej edytowalności, ale też dzielą się wysokim poziomem zgodności z profesjonalnymi narzędziami graficznymi. Co ciekawe, TIFF i PDF bywają używane do archiwizowania projektów drukarskich, gdzie liczy się zachowanie układu, a PSD dominuje w środowisku kreatywnym. Moim zdaniem warto zawsze mieć na uwadze, że nie każdy popularny format radzi sobie z warstwami – i to potrafi mocno zaskoczyć mniej doświadczonych użytkowników. Ostatecznie te trzy formaty są sprawdzonym wyborem zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, szczególnie tam, gdzie archiwizacja i późniejsza edycja są ważne.

Pytanie 35

Zaznaczenie fragmentów zdjęcia w celu dokonania ich korekty realizowane jest w programie Adobe Photoshop za pomocą narzędzia

A. lasso

B. gumka

C. rączka

D. stempel

Narzędzie lasso to w Photoshopie zdecydowanie jeden z podstawowych sposobów zaznaczania fragmentów obrazu, które chcemy później edytować, poprawić kolorystycznie, zrobić maskę czy wyizolować z tła. Z mojego doświadczenia wynika, że lasso jest najbardziej intuicyjne, jeśli chcesz szybko obrysować nieregularny kształt, bo kursorem myszki rysujesz praktycznie „odręcznie” kontur wokół wybranego fragmentu. W praktyce, szczególnie przy retuszu zdjęć portretowych albo przy pracy z tłem, często używa się lassa do wycinania włosów, pojedynczych obiektów, a nawet nieregularnych cieni. Oczywiście, są też inne narzędzia zaznaczania (np. różdżka, zaznaczenie prostokątne), ale lasso daje najwięcej swobody, bo nie ogranicza nas do geometrycznych kształtów. Często dobrym pomysłem jest połączenie kilku technik – na przykład najpierw szybkie lasso, potem dopracowanie krawędzi maską lub piórem. Standardy branżowe wręcz wymagają, by osoba pracująca z grafiką cyfrową swobodnie korzystała z różnych rodzajów lassa: zwykłego, wielokątnego i magnetycznego – bo każdy ma swoje mocne strony. Magnetyczne lasso świetnie „przykleja się” do kontrastowych krawędzi, a wielokątne pozwala kliknięciami zaznaczyć proste odcinki. W codziennej pracy, umiejętność sprawnego zaznaczania to podstawa edycji selektywnej, a lasso to – moim zdaniem – najdynamiczniejsze narzędzie do takich zadań.

Pytanie 36

Podczas fotografowania górskiego krajobrazu przyjęto następujące ustawienia ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s oraz przysłona f/11. Jakie parametry ekspozycji powinny zostać użyte po umieszczeniu filtru o współczynniku krotności 2 na obiektywie?

A. 1/125 s, f/5,6

B. 1/60 s, f/8

C. 1/60 s, f/11

D. 1/125 s, f/16

W tych niepoprawnych odpowiedziach pojawiają się typowe błędy w zrozumieniu działania filtrów w kontekście ekspozycji. Zdjęcie z czasem naświetlania 1/125 s i przysłoną f/16 nie uwzględnia faktu, że zwiększenie liczby przesłony (f-stop) o jedną pełną wartość (z f/11 do f/16) ogranicza ilość wpuszczanego światła. To oznacza, że zmniejszamy światło o kolejne jedno EV, co w połączeniu z użyciem filtru o współczynniku 2 prowadzi do znacznego niedoświetlenia obrazu. Odpowiedź z czasem 1/60 s i przysłoną f/8 nie zaspokaja wymagań, ponieważ otwarcie przysłony do f/8 w połączeniu z czasem 1/60 s nie rekompensuje zmiany ekspozycji na skutek zastosowania filtru. Przysłona f/8 wpuszcza więcej światła niż f/11, ale ponownie czas 1/60 s nie jest wystarczający, aby odpowiednio zrekompensować redukcję światła przez filtr. Odpowiedzi z czasem 1/125 s i f/5,6 również są niepoprawne, ponieważ zbyt szeroka przysłona f/5,6 pozwala na nadmiar światła, co skutkuje prześwietleniem zdjęcia. Kluczowym błędem przy wyborze parametrów eksponującego jest brak uwzględnienia wpływu zastosowanego filtru na ogólną konfigurację ekspozycji, co jest niezbędne dla osiągnięcia właściwego balansu jasności i detali w fotografii.

Pytanie 37

Przedstawiony obraz zapisano z głębią bitową

A. 2 bity/piksel.

B. 3 bity/piksel.

C. 1 bit/piksel.

D. 4 bity/piksel.

Obraz zapisany z głębią 1 bit na piksel to najprostszy sposób na zapis kolorów, gdzie każdy piksel może być albo czarny, albo biały. Tego typu formaty są super przydatne w aplikacjach, gdzie liczy się minimalna ilość danych, jak na przykład w grafikach do prostych ikon czy symboli. W praktyce, obrazy o głębokości 1 bit są często używane do skanowania dokumentów. Tam ważne jest, żeby plik był jak najmniejszy, a przy tym tekst czytelny. Format BMP to jeden z tych, które to umożliwiają, przez co są naprawdę przydatne w archiwizacji dokumentów. Zresztą, obrazy monochromatyczne w takiej głębi są też efektywne, jeśli chodzi o przetwarzanie i przesyłanie danych, co jest ważne w sieciach o ograniczonej przepustowości.

Pytanie 38

Urządzenie do druku, które pozwala na uzyskanie wydruków bez rastrowania poprzez odparowanie barwników z trójkolorowej taśmy foliowej, to drukarka

A. laserowa

B. sublimacyjna

C. igłowa

D. atramentowa

Drukarka sublimacyjna działa na zasadzie odparowania barwników z trójkolorowej wstęgi foliowej, co pozwala na uzyskanie bezrastrowych i bardzo wysokiej jakości wydruków. Technologia ta jest szczególnie ceniona w produkcji fotografii oraz materiałów reklamowych, gdzie kluczowa jest jakość i precyzja odwzorowania kolorów. Sublimacja barwników umożliwia przeniesienie pigmentów na podłoże, takie jak papier, tkaniny czy tworzywa sztuczne, dzięki czemu uzyskujemy żywe kolory i płynne przejścia tonalne. Drukarki sublimacyjne są wykorzystywane w wielu branżach, w tym w fotografii, odzieżowej oraz produkcji gadżetów. Przykładem zastosowania tej technologii jest drukowanie zdjęć na specjalnych papierach, które po nałożeniu na podłoże poddawane są działaniu ciepła, co powoduje sublimację barwnika. W efekcie powstają trwałe, odporne na blaknięcie i wysokiej jakości wydruki, co czyni drukarki sublimacyjne liderami w swoim segmencie. W obszarze standardów zachęca się do stosowania materiałów certyfikowanych, co wpływa na długowieczność i jakość finalnych produktów.

Pytanie 39

Określ kartę pamięci o najniższej pojemności, na której da się przechować 400 zdjęć, z których każde ma rozmiar 13,3 MB?

A. 4 GB

B. 16 GB

C. 32 GB

D. 8 GB

Aby obliczyć minimalną pojemność karty pamięci potrzebną do przechowywania 400 zdjęć o rozmiarze 13,3 MB każde, należy wykonać prostą kalkulację. Łączny rozmiar zdjęć wynosi 400 plików × 13,3 MB/plik = 5320 MB. Przekształcając tę wartość na gigabajty, otrzymujemy 5320 MB ÷ 1024 MB/GB ≈ 5,2 GB. W związku z tym, aby pomieścić wszystkie pliki, potrzebna jest karta pamięci o pojemności większej niż 5,2 GB. Wybierając spośród dostępnych opcji, 8 GB (opcja 4) jest najmniejszą oferowaną pojemnością, która spełnia ten wymóg. Warto zaznaczyć, że w praktyce zawsze warto mieć dodatkową przestrzeń na przyszłość lub inne pliki, dlatego wybór karty 8 GB jest rozsądny. W sytuacjach, gdzie przechowuje się duże ilości danych, istotne jest również zwrócenie uwagi na prędkości transferu oraz typ karty (np. SD, microSD) zgodny z wymaganiami urządzenia, aby zapewnić optymalną wydajność.

Pytanie 40

Zaznaczenie fragmentów zdjęcia w celu dokonania ich korekty realizowane jest w programie Adobe Photoshop za pomocą narzędzia

A. rączka

B. stempel

C. lasso

D. gumka

Dokonując zaznaczania fragmentów zdjęcia w Photoshopie, narzędzie lasso to absolutny klasyk i podstawa pracy każdego grafika. Lasso umożliwia tworzenie swobodnych, nieregularnych zaznaczeń – wystarczy poprowadzić kursorem linię wokół interesującego obszaru, a program zamieni ten ruch w aktywny obszar roboczy. To szczególnie przydatne, gdy kształt, który chcemy wyodrębnić, nie jest prosty czy geometryczny. Moim zdaniem, bez lassa trudno wyobrazić sobie dobrą selekcję włosów, tkanin czy innych złożonych elementów, gdzie liczy się precyzja i pełna kontrola. Dobre praktyki branżowe podpowiadają, by przed każdą poważniejszą korektą zawsze robić selekcję – to pozwala ograniczyć działania tylko do wybranego obszaru i nie psuć reszty pracy. Co ciekawe, lasso ma kilka wariantów: zwykłe, wielokątne oraz magnetyczne. Magnetyczne lasso pomaga, gdy obiekt mocno kontrastuje z tłem – program sam „przykleja” zaznaczenie do krawędzi. Wielu grafików łączy lasso z innymi narzędziami zaznaczania dla większej precyzji, co jest zgodne z dobrymi praktykami w branży. Praktycznie w każdym retuszu czy fotomontażu, gdzie trzeba podmienić tło, wyciąć postać albo zrobić selektywną korektę barw, korzysta się właśnie z narzędzia lasso. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet zaawansowani użytkownicy Photoshopa wracają do lassa, kiedy szybkie zaznaczenie magiczną różdżką czy prostokątem nie daje oczekiwanych rezultatów. To narzędzie daje najwięcej swobody i kontroli, a to w edycji zdjęć jest nie do przecenienia.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej