Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 11:28
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 11:39

Egzamin niezdany

Wynik: 17/40 punktów (42,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który typ oświetlenia na planie zdjęciowym powinien zostać skorygowany, aby zredukować intensywność cieni po stronie nieoświetlonej obiektu trójwymiarowego?

A. Tłowe

B. Konturowe

C. Wypełniające

D. Górne

Nieprawidłowe odpowiedzi koncentrują się na różnych rodzajach oświetlenia, które nie są odpowiednie do redukcji głębokości cieni w kontekście omawianego zagadnienia. Światło tłowe, które często jest używane do ogólnego oświetlenia sceny, nie jest wystarczające do zniwelowania cieni, ponieważ jego rozkład jest równomierny i nie rozwiązuje problemu kontrastu między oświetleniem a cieniem. Z kolei światło górne, które pada z góry, może bowiem pogłębiać cienie, szczególnie na twarzy, co powoduje efekt niepożądany, zwłaszcza w portretach. Odbiór obrazu staje się mniej przyjemny, a detale mogą zostać zagubione. Natomiast światło konturowe, używane do podkreślania kształtów i tekstur, może tworzyć ostre cienie, co dodatkowo potęguje efekt głębokości w cieniu. Używanie tych rodzajów oświetlenia bez odpowiedniego światła wypełniającego prowadzi do niepoprawnej interpretacji wizualnej oraz może zaburzać naturalność i równowagę w kompozycji zdjęcia. Warto pamiętać, że w fotografii kluczowe znaczenie ma umiejętne łączenie różnych źródeł światła, co pozwala na uzyskanie oczekiwanego efektu artystycznego, zgodnego z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 2

Który z wymienionych filtrów do fotografii powinien być użyty, aby zwiększyć temperaturę barwową światła naświetlającego?

A. Konwersyjny niebieski

B. Konwersyjny łososiowy

C. Korekcyjny łososiowy

D. Korekcyjny niebieski

Konwersyjny niebieski to filtr fotograficzny, który podnosi temperaturę barwową światła naświetlającego, co skutkuje uzyskaniem chłodniejszych tonacji w fotografii. Jego działanie polega na redukcji pomarańczowych i czerwonych odcieni w świetle, co jest szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy źródło światła emitujące ciepłe barwy, takie jak żarówki, wymaga skompensowania. W praktyce zastosowanie filtru konwersyjnego niebieskiego umożliwia uzyskanie bardziej naturalnych kolorów, szczególnie w fotografii portretowej oraz w sytuacjach, gdy tło jest oświetlone ciepłym światłem. Dobrym przykładem jest fotografowanie w pomieszczeniach oświetlonych żarówkami, gdzie dodanie filtru niebieskiego poprawia harmonię kolorystyczną zdjęcia, unikając dominacji ciepłych tonów. W kontekście standardów branżowych, stosowanie filtrów konwersyjnych jest rekomendowane przez profesjonalistów, aby zwiększyć elastyczność w zarządzaniu temperaturą barwową. Warto również zauważyć, że filtry te są używane nie tylko w fotografii, ale także w filmowaniu, co podkreśla ich wszechstronność i znaczenie w profesjonalnej pracy z obrazem.

Pytanie 3

Jakie jest zadanie wybielania w procesie obróbki kolorowych materiałów fotograficznych?

A. redukcję obrazu barwnikowego

B. utrwalenie obrazu barwnikowego

C. utrwalenie obrazu srebrowego

D. utlenienie obrazu srebrowego

Wybielanie, a szczególnie jego znaczenie w kontekście obróbki barwnych materiałów fotograficznych, nie jest związane z utrwaleniem obrazu srebrowego ani z utrwaleniem obrazu barwnikowego. Utwardzenie obrazu srebrowego, które jest istotnym etapem w procesie fotografii, polega na stabilizacji obrazu przy użyciu odpowiednich chemikaliów, co nie ma nic wspólnego z wybielaniem. Niektórzy mogą mylnie sądzić, że wybielanie jest procesem, który ma na celu utrwalenie jakiegokolwiek obrazu, co jest fundamentalnym błędem. Kluczowym aspektem jest to, że wybielanie dotyczy wyłącznie utlenienia obrazu srebrowego, co składa się na usunięcie nadmiaru srebra, a nie jego utrwalenie. Ponadto, redukcja obrazu barwnikowego również nie znajduje się w zakresie działań wybielania, ponieważ polega na chemicznej obróbce barwników, a nie na manipulacji ze srebrem. Ten błąd myślowy jest częsty wśród osób, które nie mają głębokiej wiedzy na temat procesów chemicznych zachodzących podczas obróbki zdjęć. Utrwalanie i wybielanie to dwa różne procesy, które powinny być stosowane w odpowiednich kontekstach, aby osiągnąć zamierzony efekt w fotografii.

Pytanie 4

Matryca pozbawiona siatki filtru mozaikowego, w której proces zbierania informacji o kolorach przebiega podobnie do tradycyjnego materiału barwnego warstwowego, to matryca

A. LIVE MOS

B. Foveon X3

C. CCD

D. CMOS

LIVE MOS, CMOS oraz CCD to różne technologie matryc obrazowych, które różnią się zasadą działania oraz sposobem rejestrowania informacji o kolorze. LIVE MOS to ich połączenie, które łączy elementy CMOS z technologią Live View, co sprawia, że są one bardziej wydajne w zakresie rejestrowania obrazu w trybie na żywo. Jednakże, podobnie jak w przypadku matryc CMOS, wykorzystują one siatki filtrów kolorów, co ogranicza ich zdolność do odwzorowywania detali w porównaniu do Foveon X3. Matryce CMOS są popularne w wielu aparatach cyfrowych, ze względu na niskie zużycie energii i szybkie czasy reakcji, jednak wciąż polegają na architekturze z filtrami, co wpływa na jakość barw. Z kolei matryce CCD, znane ze swojej wysokiej jakości i niskiego szumu, są wykorzystywane głównie w profesjonalnych aparatach, ale również nie rejestrują kolorów w sposób trójwymiarowy, a opierają się na filtrze Bayera. Typowym błędem w ocenie tych technologii jest utożsamianie jakości obrazu jedynie z rozdzielczością, podczas gdy kluczową rolę odgrywa również sposób, w jaki matryca przetwarza kolory, co w przypadku Foveon X3 jest rewolucyjne w porównaniu z bardziej powszechnymi rozwiązaniami.

Pytanie 5

Aparat cyfrowy pełnoklatkowy charakteryzuje się matrycą o wymiarach

A. 23,6 x 15,7 mm

B. 17,3 x 13 mm

C. 24 x 36 mm

D. 22,2 x 14,8 mm

Pełnoklatkowy aparat cyfrowy charakteryzuje się matrycą o wymiarach 24 x 36 mm, co odpowiada standardowi formatu 35 mm, powszechnie stosowanemu w fotografii analogowej. Ten rozmiar matrycy umożliwia uzyskanie szerszego kąta widzenia oraz lepszej głębi ostrości w porównaniu do mniejszych matryc, co jest szczególnie istotne w fotografii krajobrazowej oraz portretowej. Dzięki pełnoklatkowemu formatowi możliwe jest też lepsze odwzorowanie szczegółów oraz mniejsze szumy w warunkach słabego oświetlenia, co czyni go preferowanym wyborem wśród profesjonalnych fotografów. Przykładem zastosowania pełnoklatkowych aparatów są sesje zdjęciowe w plenerze, gdzie wymagane jest uchwycenie detali oraz kolorów. Warto również zauważyć, że obiektywy zaprojektowane do współpracy z tym formatem oferują większą wszechstronność i lepsze osiągi optyczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii.

Pytanie 6

Jak wpłynie podwojenie rozdzielczości skanowania na rozmiar pliku?

A. Nie ulegnie zauważalnej zmianie

B. Zwiększy się czterokrotnie

C. Zwiększy się ośmiokrotnie

D. Zwiększy się dwukrotnie

Odpowiedź, że wielkość pliku zwiększy się czterokrotnie, jest prawidłowa, ponieważ rozdzielczość skanowania jest zazwyczaj określana w punktach na cal (dpi). Kiedy zwiększamy rozdzielczość dwukrotnie, zmienia się liczba pikseli w obrazie. Na przykład, jeżeli początkowo mamy obraz o rozdzielczości 100 dpi, to po zwiększeniu do 200 dpi liczba pikseli w jednym wymiarze (szerokości lub wysokości) wzrasta o 100%. Zatem, jeżeli początkowy wymiar obrazka wynosił 1000x1000 pikseli, to jego nowy wymiar przy rozdzielczości 200 dpi wyniesie 2000x2000 pikseli. Całkowita liczba pikseli w takim przypadku wzrośnie do 4 000 000 pikseli, ponieważ 2000 * 2000 = 4 000 000, co stanowi czterokrotny wzrost w porównaniu do pierwotnych 1 000 000 pikseli. W praktyce, to oznacza, że plik o wyższej rozdzielczości zajmie odpowiednio więcej miejsca na dysku. Taki wzrost wielkości pliku jest istotny w kontekście skanowania dokumentów czy zdjęć, gdzie wyższa jakość jest często wymagana do analizy czy archiwizacji.

Pytanie 7

Aby uzyskać na zdjęciu efekt sylwetkowy postaci, należy zastosować oświetlenie

A. górne z ekspozycją na głowę

B. boczne z ekspozycją na profil

C. przednie z ekspozycją na postać

D. tylne z ekspozycją na tło

Stosowanie przedniego oświetlenia z ekspozycją na postać prowadzi do zupełnie innego efektu niż zamierzony sylwetkowy. Oświetlenie przednie ma za zadanie równomiernie oświetlić całą postać, co skutkuje ujawnieniem detali i tekstur. W efekcie trudno uzyskać wyraźny kontrast między postacią a tłem, co jest niezbędne do uzyskania efektu sylwetkowego. Wybierając górne oświetlenie z ekspozycją na głowę, możemy uzyskać ciekawe cienie na twarzy, jednak nie przyczynia się to do tworzenia sylwetki. Wręcz przeciwnie, może to prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak nadmierne cieniowanie, które nie podkreśla formy postaci. Z kolei boczne oświetlenie z ekspozycją na profil, choć może dodać dramatyzmu, nie sprawi, że postać wyróżni się na tle. Może jedynie podkreślić rysy twarzy lub kontury ciała, co odbiega od ideału sylwetkowego, gdzie istotne jest, aby postać była wyraźnie oddzielona od tła. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że każdy typ oświetlenia ma swoje właściwości i zastosowanie, które muszą być dostosowane do zamierzonego efektu. Warto pamiętać, iż dobór odpowiedniego oświetlenia i ekspozycji jest fundamentalnym aspektem każdej sesji zdjęciowej, a jego niewłaściwe wykorzystanie może prowadzić do niezamierzonych rezultatów.

Pytanie 8

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. kalibrator kolorów.

B. torbę reporterską z filtrami.

C. lampę błyskową z dyfuzorem.

D. statyw z głowicą kulkową.

Lampę błyskową z dyfuzorem stosuje się wtedy, kiedy chcemy zniwelować głęboki, twardy cień na twarzy – szczególnie w sytuacji takiej, jak przy ostrym słońcu i kapeluszu z dużym rondem. Dyfuzor rozprasza światło błysku, dzięki czemu staje się ono miękkie i wygląda bardzo naturalnie, nie tworząc ostrych krawędzi światłocienia na skórze. To jest taki klasyk w plenerowej fotografii portretowej czy nawet reporterskiej. Moim zdaniem, bez lampy błyskowej z dyfuzorem ciężko jest uzyskać równomierne, przyjemne światło na twarzy modela w trudnych warunkach oświetleniowych, jakie daje pełne słońce. W praktyce, zawodowi fotografowie często korzystają z lampy wycelowanej w stronę cienia pod kapeluszem, starając się wyrównać ekspozycję między jasnym tłem a zacienioną twarzą. To podstawa tzw. doświetlania fill-in, opisanej w wielu podręcznikach oświetlenia portretowego. Sam dyfuzor można stosować w różnych wariantach – softbox, beauty dish, czy nawet zwykła nakładka rozpraszająca. W każdym przypadku efekt jest taki sam: światło staje się łagodne, nie powoduje nieestetycznych, ostrych cieni na twarzy. Z mojego doświadczenia, to jeden z najbardziej niezawodnych trików podczas sesji w ostrym, południowym słońcu.

Pytanie 9

Jakie minimalne znaczenie ma aktualnie współczynnik Color Rendering Index (CRI) dla profesjonalnego oświetlenia fotograficznego?

A. CRI minimum 70

B. CRI minimum 95

C. CRI minimum 80

D. CRI minimum 60

Współczynnik CRI to wskaźnik jakości oświetlenia, który mierzy zdolność źródła światła do wiernego odwzorowywania kolorów. Wybór wartości CRI na poziomie 80 lub 70 może wydawać się atrakcyjny, zwłaszcza dla osób, które nie zdają sobie sprawy z wpływu jakości światła na efekt końcowy fotografii. Jednak taki poziom CRI nie zapewnia wystarczającej wierności kolorów. Przy CRI na poziomie 80, znaczna część odcieni, zwłaszcza tych bardziej nasyconych, może być zniekształcona. W praktyce może to prowadzić do sytuacji, w której kolory na zdjęciach będą się różnić od rzeczywistych barw obiektów, co jest nieakceptowalne w profesjonalnej fotografii. Przy CRI 70 czy 60, odwzorowanie kolorów jest jeszcze gorsze, co może być szczególnie problematyczne w fotografii produktowej, gdzie dokładność kolorów jest kluczowa dla marketingu i sprzedaży. Oświetlenie o niższym CRI może również wpływać na emocjonalny odbiór zdjęć, ponieważ kolory mogą wydawać się mniej żywe i atrakcyjne. Dlatego wybór źródła światła o odpowiednim CRI jest kluczowy dla każdego, kto chce uzyskać wysokiej jakości efekty w swojej pracy fotograficznej.

Pytanie 10

Wykonanie zdjęcia złotej biżuterii w skali odwzorowania 5:1 wymaga zgromadzenia na planie zdjęciowym

A. aparatu z obiektywem długooogniskowym, kolumny reprodukcyjnej, lamp studyjnych z tubusem.

B. aparatu z obiektywem makro, namiotu bezcieniowego, lamp studyjnych z softboksami.

C. aparatu z obiektywem długooogniskowym, namiotu bezcieniowego, lamp studyjnych z softboksami.

D. aparatu z obiektywem makro, kolumny reprodukcyjnej, lamp studyjnych z tubusem.

Wydaje się, że wiele osób zakłada, iż do fotografowania biżuterii wystarczy po prostu długooogniskowy obiektyw i odpowiednie oświetlenie, jednak to spore uproszczenie. Fotografowanie w skali odwzorowania 5:1 wymaga naprawdę specyficznego sprzętu, głównie ze względu na ogromne powiększenie i bardzo małą głębię ostrości. Obiektyw długooogniskowy sam z siebie nie jest w stanie dać takiej skali odwzorowania – nawet jeśli wydaje się, że daje "zbliżenie", to w praktyce nie generuje obrazów makro, tylko zwykłe kompresje perspektywy. Zupełnie inną sprawą jest światło – lampy z tubusem mogą dawać bardzo punktowe, często ostre światło z wyraźnymi cieniami, co przy złotej powierzchni powoduje powstawanie nieestetycznych refleksów i zaciemnień. Kolumna reprodukcyjna owszem, może być przydatna przy fotografii płaskich przedmiotów lub dokumentów, ale przy biżuterii, szczególnie w 3D, zupełnie się nie sprawdza – trudno uzyskać pełną kontrolę nad odbiciami i rozproszeniem światła. Namiot bezcieniowy oraz softboksy to właściwy wybór, bo rozpraszają światło i praktycznie eliminują ostre cienie – jest to standardowy sposób pracy w profesjonalnej fotografii produktowej. Niestety, błędem jest też mylenie makro z teleobiektywem – oba typy obiektywów mają inną konstrukcję i przeznaczenie. Dodatkowo, w praktyce często pomija się fakt, że złota biżuteria mocno odbija światło, więc bez odpowiedniego zmiękczenia oświetlenia po prostu nie da się uzyskać zdjęcia bez niechcianych odbić własnych lub sprzętu, a to już poważny błąd warsztatowy. Moim zdaniem, takie nieprecyzyjne podejście wynika z braku doświadczenia z makrofotografią i nieznajomości specyfiki pracy z błyszczącymi przedmiotami.

Pytanie 11

Aby zapobiec odblaskom podczas robienia zdjęć obiektów ze szkłem, powinno się użyć filtru

A. neutralnego

B. szarego

C. polaryzacyjnego

D. połówkowego

Filtr połówkowy nie jest odpowiedni do eliminacji odblasków w fotografii obiektów szklanych, ponieważ jego zastosowanie ogranicza się głównie do kontrolowania ekspozycji w scenach z dużymi różnicami w jasności, takich jak horyzonty. Jego działanie opiera się na stopniowym przejściu od przezroczystości do pełnego przyciemnienia, co nie wpływa na redukcję refleksów. Filtr neutralny, choć użyteczny w kontekście ograniczenia ilości światła docierającego do matrycy, nie wpływa na kierunek światła ani na eliminację odblasków. Jego głównym celem jest wydłużenie czasu naświetlania lub uzyskanie efektów artystycznych, nie zaś poprawa jakości obrazu w kontekście refleksów. Filtr szary, podobnie jak neutralny, służy do zmniejszenia ilości światła, ale nie ma wpływu na polaryzację światła, co jest kluczowe w eliminacji odblasków. Kluczowym błędem w myśleniu jest zrozumienie roli filtrów: filtry polaryzacyjne działają na zasadzie manipulacji polaryzacją światła, co skutkuje redukcją odblasków, podczas gdy inne filtry jedynie ograniczają ilość światła lub wpływają na tony kolorystyczne. Dlatego, aby skutecznie radzić sobie z refleksami na szkle, kluczowe jest zrozumienie specyfiki filtrów i ich przeznaczenia w fotografii.

Pytanie 12

Do wykonania zdjęcia sportowego w hali sportowej najlepiej zastosować

A. obiektyw szerokokątny o ogniskowej 14-24 mm

B. obiektyw typu rybie oko

C. standardowy obiektyw o ogniskowej 50 mm

D. jasny teleobiektyw o ogniskowej 70-200 mm

Jasny teleobiektyw o ogniskowej 70-200 mm to jeden z najlepszych wyborów do fotografii sportowej, zwłaszcza w zamkniętych pomieszczeniach, takich jak hale sportowe. Ogniskowa 70-200 mm pozwala na uchwycenie akcji z odpowiedniej odległości, co jest szczególnie ważne w sportach drużynowych, gdzie zawodnicy mogą poruszać się szybko i zmieniać pozycje. Jasność obiektywu, mierzona w wartościach przysłony, jest kluczowa, zwłaszcza w trudnych warunkach oświetleniowych, które często występują w halach sportowych. Dzięki dużej przysłonie, takiej jak f/2.8, można uzyskać odpowiednią ekspozycję przy niższej wartości ISO, co z kolei minimalizuje szumy w zdjęciach. W praktyce, obiektyw ten pozwala na łatwe uchwycenie detali, takich jak wyraz twarzy zawodników, a także dynamiki ruchu. Dodatkowo, teleobiektywy często charakteryzują się lepszymi właściwościami optycznymi, co skutkuje ostrzejszymi obrazami i lepszymi kontrastami, co jest niezmiernie ważne w fotografii sportowej, aby oddać intensywność rozgrywek.

Pytanie 13

Czujnik typu stacked CMOS w aparatach cyfrowych charakteryzuje się

A. zwiększoną odpornością na uszkodzenia mechaniczne

B. warstwową budową z wbudowaną pamięcią i przetwornikiem A/C

C. zwiększoną czułością na promieniowanie podczerwone

D. zmniejszonym zużyciem energii przy tych samych parametrach

Choć zwiększona czułość na promieniowanie podczerwone może być właściwością niektórych czujników, nie jest charakterystyczna dla stacked CMOS. Ten typ czujnika przede wszystkim skupia się na architekturze warstwowej, a nie na specyficznych właściwościach związanych z czułością na różne zakresy promieniowania. Niekiedy można mylić czułość czujników CMOS z ich zdolnością do rejestrowania obrazów w różnych warunkach oświetleniowych, co może prowadzić do nieporozumień. Zmniejszone zużycie energii przy tych samych parametrach to również nie jest kluczowa cecha stacked CMOS. Choć nowoczesne technologie dążą do optymalizacji zużycia energii, sama konstrukcja stacked CMOS nie gwarantuje tego bezpośrednio. Z kolei zwiększona odporność na uszkodzenia mechaniczne nie jest typowa dla tego typu czujników. Przykłady zastosowań czujników CMOS pokazują, że ich trwałość w dużej mierze zależy od zastosowanych materiałów i konstrukcji w danym urządzeniu, a nie tylko od samego typu czujnika. Warto zwrócić uwagę, że błędne przekonania mogą wynikać z ogólnego postrzegania technologii CMOS jako nowoczesnych i efektywnych, co nie zawsze przekłada się na konkretne właściwości poszczególnych modeli.

Pytanie 14

Do wykonania studyjnych zdjęć portretowych w technice low key wskazane jest zastosowanie tła w kolorze

A. żółtym.

B. białym.

C. zielonym.

D. czarnym.

Wybierając tło do zdjęć portretowych w stylu low key, można się łatwo pomylić, jeśli nie zna się podstaw dotyczących światła i kolorystyki w fotografii studyjnej. Jasne tła, jak białe czy żółte, mogą wydawać się atrakcyjne, bo kojarzą się z czystością czy pogodą, ale kompletnie nie współgrają z główną ideą low key. Problem jest taki, że białe i żółte tła odbijają światło – nie da się wtedy uzyskać głębokich cieni, a zdjęcie traci swój charakterystyczny, mroczny klimat. Przez to osoba na zdjęciu zlewa się z jasnym tłem, a efekt kontrastu, który buduje się światłem, po prostu znika. Zielone tło to już zupełnie inna bajka – ono jest używane do tzw. green screen, czyli wycinania postaci i podkładania innych teł w postprodukcji. Ani nie nadaje klimatu low key, ani nie jest praktyczne przy tego typu fotografii, bo wymaga dodatkowej obróbki, a i tak końcowy efekt jest zupełnie nie ten. Często osoby zaczynające przygodę z fotografią myślą, że każde tło można „przyciemnić” odpowiednim ustawieniem światła, ale niestety tak się nie da – jasne kolory zawsze będą odbijać jakieś światło, nawet jeśli się je mocno wygasi. Branżowe standardy są jasne: jeśli chcemy wyciągnąć maksimum z portretu low key, pracujemy na czarnym, pochłaniającym światło tle. Tak jest po prostu najłatwiej uzyskać głęboki kontrast, który stanowi o jakości tego rodzaju zdjęć. Wybierając inne kolory, zawsze walczysz z niepotrzebnymi odbiciami, a efekt końcowy nie spełni założeń tej techniki. Z mojego punktu widzenia, to jeden z najczęściej spotykanych błędów u osób uczących się fotografii studyjnej – nie doceniają roli tła. Dobre praktyki podpowiadają jasno: low key to klimat zbudowany na czerni, a nie na jasnych czy bardzo kolorowych tłach.

Pytanie 15

Ile bitów głębi ma obraz w systemie RGB, który dysponuje 16,7 milionami kolorów?

A. 8 bit/piksel

B. 32 bit/piksel

C. 16 bit/piksel

D. 24 bit/piksel

Wybór niewłaściwej głębi bitowej wskazuje na nieporozumienie dotyczące sposobu reprezentacji kolorów w systemach RGB. Na przykład, stwierdzenie, że obraz ma 16 bitów na piksel, jest błędne, ponieważ oznaczałoby to, że każdy z kolorów RGB zostałby zakodowany za pomocą 5 bitów dla czerwonego, 6 bitów dla zielonego i 5 bitów dla niebieskiego, co w sumie daje 16 bitów (5+6+5). Taki system obsługuje jedynie 65,536 kolorów (2^16), co jest znacznie mniej niż 16,7 miliona dostępnych w standardzie 24-bitowym. Z kolei odpowiedź 32 bit/piksel sugeruje, że obraz mógłby mieć kanał alfa, co jest używane do reprezentacji przezroczystości, ale w kontekście samego RGB, nie jest to poprawne. Ponadto, wybór 8 bitów na piksel sugeruje, że obraz ma jedynie 256 kolorów (2^8), co jest niewystarczające dla większości nowoczesnych zastosowań graficznych i jest stosowane głównie w starszych systemach lub w formatach monochromatycznych. Zrozumienie głębi bitowej jest kluczowe dla jakości obrazu oraz efektywności jego przetwarzania, dlatego ważne jest, by przy wyborze formatu graficznego bazować na standardach, które zapewniają odpowiednią jakość wizualną oraz zgodność z szeroką gamą urządzeń i aplikacji.

Pytanie 16

Dzieło, w którym wyraźnie przeważają jasne tonacje, zostało stworzone w technice

A. niskiego klucza

B. izohelii

C. wysokiego klucza

D. pseudosolaryzacji

Odpowiedź 'wysokiego klucza' jest poprawna, ponieważ odnosi się do techniki, w której dominują jasne tony i światło. Wysoki klucz charakteryzuje się jasnym oświetleniem oraz minimalną ilością cieni, co sprawia, że obraz staje się lekki i eteryczny. Technika ta jest często wykorzystywana w portretach, reklamach oraz w sztuce, aby przekazać wrażenie radości, świeżości lub delikatności. Przykładem może być fotografia mody, gdzie jasne tła i odbicie światła nadają modelkom subtelny i elegancki wygląd. W praktyce, artyści i fotografowie stosują różnorodne źródła światła, takie jak softboxy czy reflektory, aby uzyskać pożądany efekt wizualny. Wysoki klucz znajduje również zastosowanie w malarstwie, gdzie twórcy używają jasnych kolorów i technik mieszania, aby stworzyć harmonijne i optymistyczne kompozycje. Zrozumienie tej techniki jest kluczowe dla profesjonalistów w dziedzinie sztuki wizualnej, ponieważ pozwala na świadome kreowanie atmosfery i emocji w dziełach.

Pytanie 17

Najbardziej rozbudowana przestrzeń barw używana w aplikacjach graficznych to

A. sRGB

B. RGB

C. ProFoto

D. CMYK

Wybór odpowiedzi RGB, sRGB lub CMYK jako najszerszej przestrzeni barw jest niepoprawny, ponieważ każde z tych podejść ma swoje ograniczenia. RGB (Red, Green, Blue) jest modelem kolorów opartym na światle i jest powszechnie stosowany w monitorach i urządzeniach wyświetlających. Choć RGB może reprezentować szeroką gamę kolorów, nie obejmuje wszystkich odcieni, które można uzyskać w przestrzeni ProFoto. sRGB jest uproszczoną wersją RGB, zaprojektowaną głównie z myślą o zastosowaniach internetowych, co sprawia, że jego gama kolorów jest jeszcze bardziej ograniczona. Z kolei CMYK (Cyan, Magenta, Yellow, Black) jest typowym modelem stosowanym w druku, który opiera się na farbach i pigmentach. CMYK z definicji nie jest w stanie odwzorować tak szerokiego zakresu kolorów jak ProFoto, co może prowadzić do strat w jakości kolorystycznej podczas konwersji z przestrzeni RGB do CMYK. Warto również zauważyć, że wiele osób myli pojęcia związane z przestrzeniami barw, co prowadzi do błędnych wyborów przy przygotowywaniu projektów graficznych. Aby osiągnąć najlepsze rezultaty w pracy z kolorami, istotne jest zrozumienie różnic między tymi modelami oraz ich zastosowaniem w kontekście konkretnego projektu. W kontekście profesjonalnej produkcji graficznej, przyjęcie ProFoto jako preferowanej przestrzeni barw pozwala na lepszą kontrolę nad procesem edycji i zapewnia większą wierność kolorów w finalnych produktach.

Pytanie 18

Najczęstszą wadą układu optycznego w obiektywie „rybie oko” polegającą na zniekształceniu obrazu jest

A. aberracja sferyczna.

B. aberracja komatyczna.

C. krzywizna pola obrazu.

D. dystorsja beczkowata.

Odpowiedzi, które wskazują na aberrację sferyczną, aberrację komatyczną czy krzywiznę pola obrazu, wynikają najczęściej z mylnego rozumienia, jakiego typu wady dominują w różnych konstrukcjach optycznych. Aberracja sferyczna pojawia się wtedy, gdy promienie światła przechodzące przez soczewkę skupiają się w różnych punktach w zależności od odległości od osi optycznej. Efektem tego jest rozmycie obrazu, szczególnie na krawędziach, ale nie prowadzi to do charakterystycznych zniekształceń geometrycznych widocznych w rybim oku. Komatyzm natomiast objawia się smużeniem lub wydłużeniem punktowych źródeł światła, szczególnie poza osią optyczną. To jest istotne w astrofotografii czy w przypadku bardzo jasnych obiektywów, ale rzadko jest główną wadą w szerokokątnych obiektywach typu fish-eye. Krzywizna pola obrazu oznacza, że płaszczyzna ostrości nie pokrywa się z płaską matrycą aparatu, co powoduje, że obraz może być ostry tylko w centrum lub na krawędziach, ale nie na całej powierzchni jednocześnie. To oczywiście istotny problem w projektowaniu obiektywów, ale znowu – nie jest to to samo, co zniekształcenia kształtów. Typowym błędem jest uznawanie każdej wady optycznej za jednakowo częstą w każdym rodzaju obiektywu, a to nie jest prawda. W rybim oku, ze względu na ekstremalnie szeroki kąt widzenia i specyficzną budowę soczewek, dominuje dystorsja beczkowata – widoczna gołym okiem już na pierwszych zdjęciach z takiego obiektywu. Inne wady też mogą się pojawiać, ale ich wpływ na ostateczny kształt zdjęcia jest znacznie mniejszy niż właśnie tej dystorsji. W praktyce, zarówno w pracy profesjonalistów, jak i amatorów, najwięcej problemów oraz pytań pojawia się właśnie przy pracy z tą specyficzną dystorsją. Dlatego znajomość jej cech i umiejętność jej rozpoznania to absolutna podstawa przy pracy z rybim okiem, zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi i standardami projektowania układów optycznych.

Pytanie 19

Jaki filtr należy zastosować, aby uzyskać łagodny efekt klasycznej fotografii w tonacji sepii?

A. Konwersyjny.

B. Szary.

C. Polaryzacyjny.

D. Połówkowy.

Filtr konwersyjny to zdecydowanie narzędzie, które najczęściej wykorzystuje się w fotografii do uzyskiwania określonych tonacji barwnych, w tym właśnie charakterystycznego efektu sepii. Takie filtry pozwalają na przekształcenie barw światła na materiale światłoczułym lub w pliku cyfrowym, nadając zdjęciu ciepły, brązowawy odcień, który od lat kojarzy się z klimatem dawnych, klasycznych fotografii. W praktyce, profesjonalni fotografowie sięgają po konwersyjne filtry właśnie wtedy, gdy zależy im na subtelnym, nostalgicznym efekcie, który ciężko osiągnąć innymi metodami bez znaczącej obróbki cyfrowej. W branży mówi się wręcz, że sepię uzyskaną przez filtr konwersyjny trudno pomylić z jakimkolwiek innym efektem, bo jest łagodna i równomierna. Moim zdaniem, to najlepszy sposób na uzyskanie efektu retro bez przesadzonego sztucznego efektu. Fotografia w tonacji sepii nadaje się świetnie do rodzinnych portretów, sesji stylizowanych na czasy dawne czy nawet niektórych zastosowań reklamowych, gdzie klient oczekuje klasyki. Warto też wiedzieć, że filtry konwersyjne występują w różnych wariantach – nie tylko sepia, ale też np. ochładzające czy ocieplające barwy. Praca z takim filtrem to niezła szkoła świadomego operowania światłem i kolorem. Z mojego doświadczenia, filtry konwersyjne pozwalają osiągnąć spójny efekt na większej ilości zdjęć, co istotne przy większych projektach. Dobrą praktyką jest stosować je bezpośrednio na obiektywie, choć w erze cyfrowej można też eksperymentować z efektami programowymi – ale to już trochę inny temat.

Pytanie 20

Aby uzyskać pozytyw o odpowiednim kontraście i wiernie odwzorowanych detalach z naświetlonego negatywu, konieczne jest zastosowanie papieru fotograficznego o gradacji

A. specjalnej

B. miękkiej

C. twardej

D. normalnej

Wybór papieru fotograficznego o gradacji twardej lub specjalnej w kontekście uzyskiwania pozytywu z negatywu będzie prowadził do niedoskonałości w odwzorowaniu detali i tonalnych przejść. Papiery twarde charakteryzują się wyższą kontrastowością, co w praktyce oznacza, że są bardziej czułe na silne źródła światła. To prowadzi do „wypalania” jasnych obszarów oraz utraty detali w ciemnych partiach obrazu. W przypadku negatywów z bogatymi tonalnymi przejściami, użycie papieru twardego często skutkuje powstawaniem obrazów o nieprzyjemnych artefaktach oraz nadmiernym kontraście, co nie sprzyja zachowaniu subtelności detali. Wybór papieru specjalnego może prowadzić do nadmiernych oczekiwań co do efektów wizualnych, które nie są w stanie być zrealizowane bez odpowiedniego dopasowania do specyfiki używanego negatywu. W realnych warunkach fotograficznych, takie błędy w doborze materiałów mogą skutkować stratą czasu i zasobów, a także frustracją związaną z niezadowalającymi wynikami. W profesjonalnej fotografii kluczowe jest zrozumienie, że każdy typ papieru ma swoje unikalne właściwości, które powinny być dobierane do specyficznych potrzeb i warunków pracy, co jest istotne dla uzyskania wysokiej jakości końcowego produktu.

Pytanie 21

Które z wymienionych narzędzi programu Adobe Photoshop służy do zaawansowanej korekcji kolorów?

A. Szybka maska (Quick Mask)

B. Krzywe (Curves)

C. Kadrowanie (Crop)

D. Pióro (Pen Tool)

Krzywe (Curves) to jedno z najpotężniejszych narzędzi w Adobe Photoshop do zaawansowanej korekcji kolorów. Umożliwia precyzyjne dostosowanie jasności oraz kolorystyki obrazu. Dzięki interfejsowi graficznemu, który przedstawia histogram tonalny, można łatwo manipulować poszczególnymi zakresami tonalnymi. Na przykład, jeśli chcemy zwiększyć kontrast w cieniach lub światłach, wystarczy odpowiednio przemieszczać punkty na krzywej. Wykorzystanie krzywych pozwala na korekcję kolorów w bardziej kontrolowany sposób, co jest szczególnie przydatne w profesjonalnej edycji zdjęć. Dodatkowo, krzywe można używać do tworzenia różnorodnych efektów artystycznych, takich jak stylizacja kolorystyczna lub tworzenie moody look. W branży fotograficznej i graficznej, umiejętność pracy z krzywymi jest niezbędna, aby osiągnąć pożądany efekt wizualny, a także aby spełniać oczekiwania klientów.

Pytanie 22

W której technice zostało wykonane zdjęcie morza?

A. Wysoki klucz.

B. Relief.

C. Niski klucz.

D. Izohalia.

Wbrew pozorom, poprawne rozpoznanie techniki fotograficznej wymaga nie tylko intuicji, ale też znajomości specyficznych pojęć branżowych. Termin 'relief' odnosi się głównie do rzeźby czy kartografii, gdzie oznacza przestrzenne przedstawienie wypukłości terenu, a nie do technik fotograficznych – czasem myli się go z efektem trójwymiarowości na zdjęciu, ale nie jest to formalna technika wykorzystywana przy fotografii krajobrazowej. Izohalia natomiast to pojęcie związane z kartografią oraz geologią i oznacza linię łączącą punkty o tej samej zasoloności – zupełnie nie dotyczy praktyki fotograficznej, choć czasem osoby początkujące mogą sądzić, że ma to coś wspólnego z obrazowaniem morza. Techniki niski i wysoki klucz bywają natomiast mylone. Niski klucz (low key) polega na dominacji ciemnych tonów, głębokich cieni i dramatycznego kontrastu. Takie zdjęcia mają mroczniejszy nastrój i raczej nie kojarzą się z jasnym, słonecznym pejzażem morskim. Na zdjęciach w niskim kluczu światło jest punktowe, a całość zwykle sprawia wrażenie tajemniczości lub wręcz grozy. Tymczasem w prezentowanej fotografii wyraźnie dominuje światło dzienne, cienie są bardzo łagodne, a obraz – przejrzysty i jasny. To charakterystyka wysokiego klucza, który pozwala wydobyć lekkość oraz naturalność sceny bez zbędnych kontrastów. Mylenie tych terminów wynika często z niepełnej znajomości podstaw fotografii i zbyt dosłownego odbioru nazewnictwa, dlatego warto ćwiczyć rozpoznawanie tych technik na różnych przykładach – w praktyce pozwala to lepiej zrozumieć, jak światło i ekspozycja budują ostateczny klimat zdjęcia.

Pytanie 23

Fotografia została skadrowana z zastosowaniem kompozycji obrazu według reguły

A. trójpodziału.

B. złotego podziału.

C. złotej spirali.

D. podziału ukośnego.

Zdjęcie zostało skadrowane według podziału ukośnego, co – moim zdaniem – jest jedną z ciekawszych i rzadziej poruszanych technik kompozycyjnych w fotografii. Polega to na tym, że główne linie konstrukcyjne obrazu, takie jak krawędzie schodów, poręczy czy ogrodzenia, biegną pod kątem, zazwyczaj od jednego z narożników kadru do przeciwległego. Ten typ kompozycji naturalnie prowadzi wzrok widza przez cały obraz, tworząc poczucie ruchu i dynamiki. W praktyce, kiedy mam do czynienia z architekturą czy elementami urbanistycznymi, często korzystam właśnie z podziału ukośnego – szczególnie jeśli zależy mi na pokazaniu perspektywy albo zbudowaniu głębi. Warto pamiętać, że podział ukośny nie jest tak popularny jak trójpodział, ale daje bardzo ciekawe efekty i świetnie eksponuje elementy geometryczne, zwłaszcza w fotografii nowoczesnej architektury. Dobrą praktyką branżową jest szukanie linii ukośnych w otoczeniu i wykorzystywanie ich do prowadzenia narracji wizualnej. Na przykładzie tego zdjęcia bardzo wyraźnie widać, jak linie schodów oraz balustrady układają się ukośnie, co sprawia, że kompozycja jest dynamiczna i przyciąga uwagę odbiorcy. Ta technika jest też rekomendowana w wielu podręcznikach akademickich dotyczących fotografii architektonicznej.

Pytanie 24

Mieszek umieszczony pomiędzy obiektywem a korpusem aparatu fotograficznego pozwala na wykonanie zdjęć

A. panoramicznych

B. krajobrazowych

C. mikrofotograficznych

D. makrofotograficznych

Wybór odpowiedzi związanych z mikrofotografią, panoramą i krajobrazami wskazuje na niepełne zrozumienie zasad fotografii oraz ich zastosowania. Mikrofotografia odnosi się do fotografowania niezwykle małych obiektów, często w skali mikroskopowej, co wymaga użycia specjalistycznych narzędzi oraz technik, takich jak mikroskopy, a nie standardowych aparatów z mieszkami. Panoramiczne zdjęcia polegają na uchwyceniu szerokiego widoku, co wymaga ruchu aparatu w poziomie lub użycia obiektywów szerokokątnych, a nie zmiany odległości z pomocą mieszków. Z kolei krajobrazowa fotografia koncentruje się na kompozycji i szerokich ujęciach przyrody lub urbanistyki, gdzie kluczową rolę odgrywa głębia ostrości oraz kąt widzenia, a nie powiększenie obrazu małych obiektów. W każdym z tych przypadków, zastosowanie mieszków nie jest właściwe, ponieważ ich funkcja skupia się na uzyskiwaniu bliskich ujęć makro, co jest zupełnie inną dziedziną. To zrozumienie jest kluczowe dla osiągania wysokich standardów w fotografii, gdzie odpowiednie techniki i narzędzia są niezbędne dla uzyskania zamierzonych rezultatów.

Pytanie 25

Termin 'przysłona' odnosi się do mechanizmu zainstalowanego w

A. układzie pentagonalnym.

B. lampie wbudowanej.

C. obiektywie.

D. korpusie aparatu.

Termin "przysłona" odnosi się do mechanizmu umieszczonego w obiektywie aparatu fotograficznego. Przysłona reguluje ilość światła wpadającego do matrycy lub filmu, co bezpośrednio wpływa na ekspozycję zdjęcia. Otwór przysłony jest wyrażany w wartościach f-stop (np. f/2.8, f/4), gdzie niższa wartość oznacza szerszy otwór i większą ilość światła. Użycie odpowiedniej przysłony ma kluczowe znaczenie nie tylko dla poprawnej ekspozycji, ale także dla głębi ostrości, co jest istotne w wielu stylach fotografii. Na przykład, w portrecie często stosuje się szeroką przysłonę, aby uzyskać płytką głębię ostrości, co pozwala na wyizolowanie modela od tła. Przysłona jest także istotna dla uzyskania efektu bokeh, który sprawia, że tło staje się rozmyte i przyjemne dla oka. Wybór przysłony powinien być dostosowany do warunków oświetleniowych oraz artystycznych zamierzeń fotografa, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii.

Pytanie 26

Liczba przewodnia lampy błyskowej określa

A. maksymalną liczbę błysków na 1s.

B. minimalną liczbę błysków na 1s.

C. maksymalny zasięg oświetlenia fotografowanego obiektu, zapewniający uzyskanie prawidłowej ekspozycji.

D. minimalny zasięg oświetlenia fotografowanego obiektu, zapewniający uzyskanie prawidłowej ekspozycji.

Wiele osób myli liczbę przewodnią lampy błyskowej z parametrami takimi jak liczba czy częstotliwość błysków na sekundę, co prowadzi do błędnych założeń podczas pracy ze sprzętem fotograficznym. Często spotykam się z przekonaniem, że lampy dają określoną liczbę błysków na sekundę i ta wartość świadczy o ich „mocy” – tymczasem to zupełnie inne zagadnienie. Możliwość szybkiego błyskania, czyli tzw. tempo pracy lampy (czas ładowania kondensatora, tryb stroboskopowy), nie ma związku z liczbą przewodnią. To bardziej kwestia wydajności elektroniki i jakości zasilania, a nie tego, jak daleko światło dociera w praktyce. Z kolei wyobrażenie, że liczba przewodnia określa minimalny zasięg poprawnego oświetlenia, to też duże nieporozumienie – nie chodzi o to, że lampa nie działa na bliższych dystansach, tylko o maksymalny zasięg, przy którym światło lampy zapewni prawidłową ekspozycję zgodnie ze wzorem liczba przewodnia = odległość × przysłona. Liczba przewodnia to tak naprawdę wskaźnik mocy lampy – im wyższa, tym mocniejszy błysk, tym większa odległość, na jakiej można „doświetlić” obiekt bez strat jakościowych i przy zachowaniu ustawionych parametrów ISO oraz przysłony. W branży fotograficznej to podstawowa informacja przy wyborze lampy – zwłaszcza do fotografii eventowej, reporterskiej czy ślubnej, gdzie planuje się dynamiczne kadry i nie zawsze można podejść blisko. Częsty błąd początkujących to utożsamianie tej wartości z szybkością błyskania – w praktyce można mieć lampę z bardzo wysoką liczbą przewodnią, która jednak nie pozwoli na wysoką liczbę błysków na sekundę z powodu ograniczeń technicznych. Prawidłowe rozumienie liczby przewodniej pozwala lepiej planować ustawienia aparatu oraz samej lampy, unikając nietrafionych decyzji podczas sesji.

Pytanie 27

Naświetlenie materiału światłoczułego uzależnione jest od

A. typy aparatu fotograficznego

B. wartości przysłony i długości naświetlania

C. formatu zapisu obrazu

D. użycia telekonwertera

W fotografii ważne jest, ile światła pada na materiał światłoczuły, na przykład na film czy sensor. Zależy to głównie od przysłony i czasu naświetlania. Przysłona to ta mała dziurka w obiektywie – im mniejsza liczba f, tym więcej światła wpada do aparatu. Przykładowo, przysłona f/2.8 wpuszcza znacznie więcej światła niż f/8. Czas naświetlania mówi nam, jak długo światło pada na sensor. Krótszy czas (np. 1/1000 s) ogranicza naświetlenie, co jest przydatne, gdy chcemy uchwycić coś w ruchu, jak na przykład w sportowej fotografii. Tam często używa się małej przysłony i krótkiego czasu, żeby zdjęcia były ostre. Dobrze jest wiedzieć, że te dwa parametry są kluczowe w kontrolowaniu ekspozycji. Dzięki nim można uzyskać różne efekty artystyczne oraz dobrze naświetlone zdjęcia.

Pytanie 28

Ilustracja przedstawia ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop o nazwie

A. punktowy pędzel korygujący.

B. pędzel historii.

C. artystyczny pędzel historii.

D. pędzel korygujący.

Wybór innych narzędzi, takich jak pędzel korygujący czy punktowy pędzel korygujący, odnosi się do funkcji, które są projektowane dla specyficznego zastosowania w Adobe Photoshop, ale nie pasują do ikony przedstawionej na ilustracji. Pędzel korygujący jest używany do retuszu i poprawy lokalnych obszarów obrazu, ale nie przywraca poprzednich stanów, a raczej wprowadza zmiany na podstawie aktualnych danych. Z kolei punktowy pędzel korygujący działa na zasadzie kopiowania danych z jednego miejsca do drugiego, co również nie jest zgodne z właściwościami narzędzia "pędzel historii". W praktyce, wybierając te narzędzia zamiast pędzla historii, możemy nieumyślnie utrudnić sobie pracę nad zdjęciem, ponieważ nie będziemy mieć możliwości łatwego cofnięcia zmian w wybranych miejscach. Dodatkowo, koncepcja "artystycznego pędzla historii" jest błędna, ponieważ takie narzędzie nie istnieje w standardowej wersji Adobe Photoshop. Użytkownicy często mylą narzędzia ze względu na podobieństwo ikon, co może prowadzić do niewłaściwego zastosowania funkcji i ograniczenia kreatywności w procesie edycji. Dlatego kluczowe jest dokładne zrozumienie, jakie zadania spełnia każde z narzędzi i jakie są ich zastosowania w praktyce.

Pytanie 29

Kompozycja w kształcie trójkąta jest kompozycją

A. diagonalną

B. skośną

C. otwartą

D. zamkniętą

Skośna kompozycja, mimo że może wydawać się atrakcyjna, nie spełnia wymogów kompozycji zamkniętej. Charakteryzuje się ona brakiem wyraźnych granic i może prowadzić do rozproszenia uwagi obserwatora. W przypadku kompozycji otwartej, która pozornie może wyglądać na innowacyjną, również nie tworzy spójnej struktury, gdyż elementy kompozycji są rozmieszczone w sposób, który nie tworzy zamkniętej formy. To podejście może skutkować chaotycznym odbiorem wizualnym. Z kolei kompozycja diagonalna, choć może wprowadzać dynamikę, nie zapewnia stabilności i spójności, które są kluczowe w kontekście kompozycji zamkniętej. Tworząc kompozycje, istotne jest unikanie błędów związanych z interpretacją kształtów i ich funkcji. Niezrozumienie tych zasad prowadzi do projektów, które są trudne w odbiorze, a ich przesłanie zostaje rozmyte. Dlatego ważne jest, aby projektanci stawiali na kompozycje zamknięte, które nie tylko przyciągają uwagę, ale również jasno komunikują cel i intencje twórcy. Warto również zwrócić uwagę, że w wielu dziedzinach sztuki, takich jak malarstwo czy fotografia, kompozycje zamknięte są stosowane, aby wzmocnić przekaz i wywołać pożądane emocje u odbiorcy.

Pytanie 30

Aby uzyskać pozytywy w skali odwzorowania 1:1 z negatywów o wymiarach 10x15 cm, powinno się wykorzystać

A. aparat wielkoformatowy

B. skaner

C. kopiarkę stykową

D. kolumnę reprodukcyjną

Kopiarka stykowa jest urządzeniem dedykowanym do reprodukcji obrazów z negatywów w skali 1:1, co oznacza, że odwzorowanie rozmiaru jest identyczne. Kluczową cechą kopiarki stykowej jest to, że negatyw jest bezpośrednio stykowo położony na materiale światłoczułym, co zapewnia wysoką jakość odwzorowania detali oraz kontrastu. Przykładowo, w fotografii czarno-białej, kopiarka stykowa pozwala na uzyskanie wyrazistych i szczegółowych odbitek, co jest szczególnie istotne w pracy z negatywami 10x15 cm. W praktyce, stosowanie tego typu urządzenia jest zgodne z zasadami archiwizacji i reprodukcji dzieł sztuki, gdzie precyzja oraz wierne odwzorowanie są kluczowymi wymaganiami. Warto również zaznaczyć, że kopiarki stykowe są często wykorzystywane w profesjonalnych laboratoriach fotograficznych, co podkreśla ich znaczenie w branży.

Pytanie 31

Prawidłowa głębia bitowa dla fotografii przeznaczonej do profesjonalnego druku w pełnym kolorze to

A. 8 bitów

B. 4 bity

C. 1 bit

D. 24 bity

Głębia bitowa to kluczowy aspekt w cyfrowym świecie obrazów, a jej wartość ma bezpośredni wpływ na jakość wizualną zdjęć, szczególnie w kontekście profesjonalnego druku. Wybór 8 bitów na piksel, co daje 256 odcieni dla każdego koloru, może być wystarczający do prostych zastosowań, jak publikacje internetowe, ale nie spełnia wymagań druku, gdzie szczegóły i przejrzystość są kluczowe. Przy 1 lub 4 bitach głębokości, możliwości obrazu są bardzo ograniczone. 1 bit oznacza tylko dwa kolory (czarny i biały), a 4 bity to jedynie 16 kolorów, co zdecydowanie nie wystarcza do odwzorowania pełnego spektrum barw w fotografii. Takie wybory są typowe dla błędnych założeń o tym, że im mniej bitów, tym lepiej dla rozmiaru pliku, co jest mylące. W rzeczywistości, przy zbyt niskiej głębi bitowej, jakość obrazu drastycznie się pogarsza, a w druku mogą pojawić się problemy z gradacją kolorów oraz widocznymi przejściami. Ponadto, stosowanie niskiej głębi bitowej w przestrzeni kolorów RGB nie tylko ogranicza paletę, ale także utrudnia późniejsze edytowanie zdjęć, co jest niezbędne w profesjonalnej pracy. Dlatego tak ważne jest, aby przy wyborze głębi bitowej kierować się standardami branżowymi, które podkreślają znaczenie 24-bitowej głębi w fotografii do druku.

Pytanie 32

Na której fotografii zastosowano perspektywę ptasią?

A. Fotografia 2

B. Fotografia 1

C. Fotografia 4

D. Fotografia 3

Perspektywa ptasia to taki sposób fotografowania, w którym obraz jest uchwycony z bardzo wysokiego punktu widzenia, jakby patrzyć na scenę z góry, podobnie jak ptak lecący nad danym miejscem. Na fotografii nr 4 widać właśnie taką perspektywę — patrzymy na roślinę oraz otaczającą ją przestrzeń z wyraźnie podwyższonego miejsca. Dzięki temu zabiegowi widoczny jest nie tylko obiekt główny, ale też jego otoczenie oraz kontekst przestrzenny. Taki sposób kadrowania jest często wykorzystywany w fotografii przyrodniczej i krajobrazowej, gdzie chodzi o pokazanie zależności między elementami kompozycji. Moim zdaniem, perspektywa ptasia daje bardzo czytelny przekaz, bo pozwala zobaczyć układ oraz relacje między obiektami i tłem. Często spotyka się ją też w fotografii architektury oraz w zdjęciach z drona. Warto pamiętać, że dobre ujęcie z tej perspektywy pomaga uniknąć tzw. chaosu kadrowego, bo łatwiej objąć cały zamierzony fragment sceny i podkreślić hierarchię elementów. W branży przyjęło się, że stosowanie perspektywy ptasiej pozwala na oryginalne spojrzenie i jest cenione za kreatywność, szczególnie w zdjęciach reportażowych czy podróżniczych. Technika ta wymaga często wejścia na wyższy punkt lub użycia statywu, lecz efekt końcowy zdecydowanie wyróżnia takie fotografie na tle typowych, poziomych ujęć.

Pytanie 33

W celu wyeliminowania czerwonych kropek widocznych na zdjęciu należy skorzystać z narzędzia zaznaczenia, a następnie w programie Adobe Photoshop wybrać polecenie

A. Filtr/Inne/Górnoprzepustowy.

B. Filtr/Inne/Przesunięty.

C. Edycja/Wypełnij/Uwzględnienie zawartości.

D. Edycja/Wypełnij/Przeplatany.

Polecenie Edycja/Wypełnij/Uwzględnienie zawartości w Adobe Photoshop to jedno z najbardziej zaawansowanych narzędzi służących do retuszu i usuwania niepożądanych elementów z obrazu. Gdy zaznaczymy obszar (np. czerwone kropki na zdjęciu), Photoshop inteligentnie analizuje otoczenie zaznaczenia i automatycznie dopasowuje teksturę, kolorystykę oraz detale do miejsca, które ma zostać naprawione. W efekcie końcowym miejsce po usuniętym obiekcie jest praktycznie niewidoczne – tak jak widać na załączonym przykładzie. Z mojego doświadczenia wynika, że ta metoda jest szybka i skuteczna zwłaszcza wtedy, gdy tło jest dość jednorodne albo ma delikatne przejścia tonalne. W branży graficznej uznaje się tę technikę za standard przy retuszu zdjęć, szczególnie przy pracy z portretami, krajobrazami lub produktami, gdzie niepożądane elementy (np. kurz, plamy, obce obiekty) muszą zostać usunięte bez pozostawiania śladów manipulacji. Warto pamiętać, że technologia ta oparta jest na algorytmach analizy zawartości (Content-Aware), które stale są rozwijane, więc z każdym rokiem są coraz bardziej precyzyjne. Użycie tego polecenia pozwala zaoszczędzić masę czasu w porównaniu do ręcznego klonowania czy malowania tekstur. Moim zdaniem, jeśli ktoś planuje profesjonalnie obrabiać zdjęcia, powinien naprawdę dobrze się z tą funkcją zaprzyjaźnić.

Pytanie 34

Czasza beauty dish jest najczęściej stosowana w fotografii

A. martwej natury

B. krajobrazowej

C. portretowej

D. architektonicznej

Czasza beauty dish jest szczególnie cenna w fotografii portretowej dzięki swojej zdolności do tworzenia miękkiego, ale jednocześnie wyrazistego oświetlenia. Jej okrągły kształt i charakterystyczna konstrukcja pozwalają na skoncentrowanie światła na modelu, co skutkuje atrakcyjnym oświetleniem twarzy i podkreśleniem rysów. Beauty dish dostarcza światło, które jest bardziej kierunkowe niż w przypadku tradycyjnych softboxów, co pozwala na uzyskanie subtelnych cieni i wymodelowanie konturów twarzy. Przykładowo, podczas sesji zdjęciowej portretowej, fotograf może ustawić czaszę beauty dish pod kątem, aby uzyskać efekt świetlny, który akcentuje kości policzkowe. Dodatkowo, zastosowanie dyfuzora lub osłony na czaszę może jeszcze bardziej zmiękczyć światło, co jest popularnym podejściem w portretach beauty. Używanie beauty dish jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii portretowej, gdzie kluczowe jest zrozumienie, jak zarządzać światłem, aby uzyskać pożądany efekt estetyczny.

Pytanie 35

Zakres długości fali, który obejmuje część widzialną promieniowania elektromagnetycznego, wynosi

A. 380-760 mm

B. 0,380-0,760 nm

C. 0,380-0,760 cm

D. 380-760 nm

Część widzialna promieniowania elektromagnetycznego, nazywana także światłem widzialnym, obejmuje zakres długości fali od 380 do 760 nanometrów (nm). W tym przedziale mieszczą się wszystkie kolory widoczne dla ludzkiego oka, od fioletowego (około 380 nm) do czerwonego (około 760 nm). Zrozumienie tego zakresu jest kluczowe w wielu dziedzinach, takich jak fotografia, optyka, a także w technologii LED, gdzie różne długości fal używane są do generowania określonych kolorów światła. Na przykład, w fotografii wybór odpowiedniego filtra kolorowego może być uzależniony od tego, które długości fal są dominujące w danym źródle światła. Dodatkowo, w kontekście biologii, organizmy roślinne używają tego zakresu fal do fotosyntezy, co czyni jej zrozumienie kluczowym dla ekologii i rolnictwa. Warto również zauważyć, że pomiar długości fal w nanometrach jest powszechnie stosowany w standardach branżowych, co umożliwia spójność w badaniach i zastosowaniach technologicznych.

Pytanie 36

Aby skopiować obraz kolorowy techniką subtraktywną, należy użyć powiększalnika z głowicą

A. kondensorową

B. filtracyjną

C. z oświetleniem punktowym

D. aktyniczną

Jak wybierzesz zły typ powiększalnika, to mogą wyniknąć spore problemy z kolorowymi reprodukcjami. Na przykład, powiększalnik światła punktowego, który nie rozprasza światła, może naświetlać papier nierównomiernie. A to z pewnością wpłynie na jakość odbitek. Podobnie, powiększalnik aktyniczny jest przeznaczony głównie do czarno-białych zdjęć, więc w technice subtraktywnej nie zagra. Jego konstrukcja i źródło światła do końca nie wspierają odejmowania kolorów. Z drugiej strony, powiększalnik kondensorowy nadaje się do czarno-białych odbitek, ale nie jest najlepszym wyborem do kolorów, bo nie ma takiej elastyczności w korekcji kolorów jak głowica filtracyjna. Często błędnie myśli się, że powiększalniki można stosować zamiennie, ale to jest daleko od prawdziwych zasad w fotografii. W kontekście druku fotograficznego kluczowe jest rozumienie, jak różne źródła światła wpływają na naświetlanie i jakie cechy powinien mieć sprzęt, żeby dobrze odwzorować kolory.

Pytanie 37

Przetwornik APS-C w porównaniu do pełnoklatkowego (FF) charakteryzuje się

A. większą wartością megapikseli przy tej samej fizycznej wielkości

B. lepszym odwzorowaniem kolorów w zakresie czerwieni

C. mniejszym obszarem rejestrowanego obrazu i współczynnikiem crop 1.5-1.6x

D. mniejszą głębią ostrości przy tej samej wartości przysłony

Odpowiedzi sugerujące większą wartość megapikseli przy tej samej fizycznej wielkości przetwornika są nieprawidłowe, ponieważ liczba megapikseli nie jest bezpośrednio zależna od rozmiaru matrycy. Zazwyczaj, większe matryce, takie jak pełnoklatkowe, mają lepszą zdolność rejestrowania szczegółów oraz lepsze właściwości w zakresie szumów przy wyższych czułościach ISO. Oznacza to, że nawet jeśli matryca APS-C ma tyle samo megapikseli co matryca FF, to niekoniecznie oznacza to, że jakość obrazu będzie na tym samym poziomie. W przypadku odwzorowywania kolorów, nie ma dowodów na to, że przetworniki APS-C lepiej odwzorowują kolory, zwłaszcza w zakresie czerwieni. W rzeczywistości, różnice w odwzorowaniu barw często wynikają z zastosowania różnych technologii w przetwornikach, a nie samego rozmiaru matrycy. Na koniec, mniejsza głębia ostrości przy tej samej wartości przysłony jest także błędna, ponieważ obiektywy o tej samej przysłonie na matrycy APS-C będą dawały większą głębię ostrości niż na pełnoklatkowej matrycy, co jest efektem różnicy w wielkości matrycy. Błędy te wynikają z typowych nieporozumień dotyczących działania przetworników obrazu i ich charakterystyki.

Pytanie 38

Technika mobilnej fotografii wspomagana przez sztuczną inteligencję computational RAW polega na

A. automatycznym rozpoznawaniu sceny i doborze odpowiednich parametrów

B. wykorzystaniu uczenia maszynowego do redukcji szumów

C. łączeniu wielu ekspozycji i zastosowaniu zaawansowanych algorytmów do poprawy jakości obrazu

D. automatycznym retuszu portretów według zdefiniowanych wzorców

Automatyczne rozpoznawanie sceny i dobór odpowiednich parametrów to technika, która, choć powiązana z sztuczną inteligencją, nie odzwierciedla zasadności computational RAW. W kontekście mobilnej fotografii, rozpoznawanie sceny skupia się głównie na analizie jednego ujęcia, a nie na łączeniu wielu ekspozycji, co jest kluczowe dla computational RAW. Uczenie maszynowe do redukcji szumów również nie oddaje pełni możliwości, jakie daje computational RAW, ponieważ ogranicza się do poprawy jednego obrazu, a nie do tworzenia wielowarstwowego, dynamicznego obrazu. Z kolei automatyczny retusz portretów według zdefiniowanych wzorców to zupełnie inna technika, koncentrująca się na edycji jednego zdjęcia, a nie na jego złożoności wynikającej z przetwarzania wielu ekspozycji. Takie myślenie może prowadzić do błędnych wniosków, że sztuczna inteligencja w fotografii polega tylko na prostym przetwarzaniu obrazów, podczas gdy kluczowe jest zrozumienie, jak różne techniki współpracują ze sobą, aby uzyskać lepszą jakość zdjęć. W fotografii mobilnej ważne jest uświadomienie sobie, że advanced computational techniques stanowią fundament dla tworzenia zdjęć o wyższej jakości, co jest wciąż rozwijającą się dziedziną, w której znajomość podstaw jest niezbędna do osiągnięcia oczekiwanych rezultatów.

Pytanie 39

Aby wzmocnić detale obrazu przez podkreślenie widocznych krawędzi, w programie Photoshop należy użyć

A. progu

B. wymazywacza

C. gąbki

D. filtru

Wybór filtru jako narzędzia do wyostrzania szczegółów obrazu jest w pełni uzasadniony. Filtry w programie Photoshop, takie jak 'Unsharp Mask' czy 'Smart Sharpen', są specjalnie zaprojektowane do poprawy ostrości krawędzi w obrazie, co prowadzi do lepszego uwydatnienia detali. Proces ten polega na zwiększeniu kontrastu pomiędzy pikselami sąsiadującymi, co sprawia, że krawędzie stają się bardziej wyraźne. Przykładem zastosowania filtru może być edytowanie zdjęć portretowych, gdzie wyostrzanie oczu i ust dodaje żywotności i atrakcyjności zdjęciu. Warto również pamiętać o standardzie, który zaleca, aby proces wyostrzania był przeprowadzany na końcowym etapie edycji, po wykonaniu wszystkich innych korekcji, aby uzyskać optymalne rezultaty. Dodatkowo, w zastosowaniach takich jak fotografia produktowa, wyostrzenie za pomocą filtrów może znacząco poprawić postrzeganą jakość zdjęć, czyniąc je bardziej przyciągającymi dla potencjalnych klientów.

Pytanie 40

Zgoda na opublikowanie wizerunku wymagana jest, jeśli fotografowana osoba

A. jest częścią grupy.

B. pełni funkcję publiczną podczas wykonywania zdjęcia.

C. została sfotografowana podczas wydarzenia publicznego.

D. jest głównym motywem zdjęcia.

Warto trochę szerzej spojrzeć na temat wizerunku i zgody na jego publikację, bo wiele osób mylnie zakłada, że wystarczy, iż zdjęcie zostało wykonane w przestrzeni publicznej lub że osoba jest częścią większej grupy, by nie było żadnych ograniczeń prawnych. To bardzo często spotykany błąd myślowy – moim zdaniem wynika z nieznajomości prawa autorskiego i praktyki branżowej. Jeśli osoba znajduje się na zdjęciu jako część tłumu czy grupy ludzi, a nie została wyeksponowana w kadrze, to faktycznie zgoda nie jest zwykle wymagana. Jednak kiedy ktoś jest głównym motywem fotografii, czyli po prostu skupiasz na nim uwagę obiektywu i można go łatwo rozpoznać, sytuacja się zmienia. Podobnie jest z osobami pełniącymi funkcje publiczne – tutaj prawo przewiduje pewne wyjątki, ale one dotyczą tylko wizerunku związanego z pełnieniem tych konkretnych funkcji i tylko w określonym kontekście. Niestety, bardzo często myli się tę zasadę i uznaje, że każda taka osoba jest zawsze „publiczna”. Jeśli zaś ktoś został sfotografowany podczas wydarzenia publicznego, to nie znaczy, że jego wizerunek można dowolnie publikować, o ile nie był jedynie elementem większej całości. Praktyka pokazuje, że fotografowie i wydawcy mają obowiązek rozróżnienia tych sytuacji i czasami muszą zdobyć wyraźną zgodę, nawet jeśli zdjęcie powstało podczas otwartego eventu. Sprowadzanie tej kwestii do prostych regułek prowadzi do błędów i potencjalnych kłopotów prawnych, zwłaszcza w przypadku publikacji komercyjnej. Dobra praktyka polega na analizie sytuacji i zachowaniu ostrożności – warto zawsze upewnić się, że nie naruszamy czyichś praw do wizerunku, nawet jeśli wydaje się, że okoliczności są „luźne”. Z doświadczenia wiem, że lepiej zadać jedno pytanie więcej niż później borykać się z nieprzyjemnościami czy nawet sporami sądowymi.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej