Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 08:53
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 09:09

Egzamin niezdany

Wynik: 12/40 punktów (30,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie urządzenie powinno być zastosowane do uzyskania pozytywnej kopii z czarno-białego negatywu o wymiarach 13 x 18 cm w skali 1:1?

A. Kopiarki stykowej

B. Wizualizera

C. Skanera

D. Powiększalnika

Powiększalnik to urządzenie wykorzystywane głównie do projekcji obrazu z negatywu na papier fotograficzny w powiększeniu, co nie jest wymagane w tym przypadku. Służy on do uzyskiwania większych odbitek niż oryginalny format negatywu, a zatem nie nadaje się do odwzorowania 1:1. Wizualizer, z kolei, jest narzędziem używanym do prezentacji obrazów, a nie do tworzenia ich kopii, co czyni go nieodpowiednim do tego celu. Również skaner, mimo że jest w stanie zeskanować negatyw i przekształcić go na obraz cyfrowy, nie zapewnia kopii pozytywowej w tradycyjnym sensie, a wręcz wymaga konwersji do formatu pozytywowego, co wprowadza dodatkowe etapy w procesie. Typowy błąd myślowy związany z wyborem skanera polega na myśleniu, że każda technologia cyfrowa jest lepsza od analogowej, co nie zawsze jest prawdą w kontekście tradycyjnej fotografii. Warto również zauważyć, że korzystanie z nieodpowiednich metod może prowadzić do utraty jakości odbitek oraz braku wiernego odwzorowania tonalności i detali, co stanowi kluczowy element w pracy fotografa. Uzyskanie wysokiej jakości odbitek z negatywów wymaga znajomości odpowiednich narzędzi oraz ich zastosowania zgodnie z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 2

Wskaż typ aparatów, które nie posiadają trybu rejestracji wideo.

A. Wodoodporne kompaktowe.

B. Wielkoformatowe.

C. Bezlusterkowe.

D. Kompaktowe.

Większość nowoczesnych aparatów – zarówno kompaktowych, bezlusterkowych, jak i wodoodpornych kompaktów – została już od dawna wyposażona w tryb rejestracji wideo i to właściwie jest już standard w branży fotograficznej. Producenci przez lata odpowiadali na rosnące zapotrzebowanie rynku na połączenie funkcji fotografowania i filmowania, dlatego nawet proste modele z niskiej półki mają dziś możliwość nagrywania filmów w różnych rozdzielczościach, często nawet w Full HD czy 4K. Często można po prostu przełączyć tryb pracy jednym przyciskiem i już można rejestrować wideo – to jest ogromna wygoda, zwłaszcza dla amatorów i osób, które chcą mieć wszystko w jednym urządzeniu. Jeśli chodzi o aparaty kompaktowe, to ich przewagą jest właśnie uniwersalność, a brak trybu wideo byłby ogromnym minusem na tle konkurencji. Bezlusterkowce to z kolei obecnie jedne z najbardziej zaawansowanych systemów cyfrowych – tutaj producenci mocno stawiają na rozwój możliwości filmowych, bo użytkownicy oczekują wysokiej jakości obrazu i szerokich opcji ustawień podczas nagrywania filmów. Nawet wodoodporne aparaty kompaktowe, mimo swoich ograniczeń, zawsze mają tryb wideo, bo są często reklamowane jako sprzęt sportowy i do rejestrowania aktywności w każdych warunkach. Częstym błędem jest podejście, że mniejsze lub specjalistyczne aparaty nie mają funkcji wideo, ale to już przeszłość – teraz to standard. Wielkoformatowe aparaty są wyjątkiem, bo to konstrukcje oparte o kliszę i pozbawione elektroniki. Nie da się w nich po prostu zamontować trybu nagrywania filmów, bo ich cała filozofia to ręczne fotografowanie na dużych negatywach. Tu chodzi o precyzję, szczegółowość i prace studyjne, a nie o filmowanie. Jeśli więc ktoś wybierałby inny typ aparatu niż wielkoformatowy jako pozbawiony trybu wideo, to najpewniej nie brał pod uwagę, jak zmienił się rynek i jakie są dziś standardy użytkowe. Z mojego doświadczenia – praktycznie nie spotyka się kompaktów czy bezlusterkowców bez filmowania, nawet w podstawowym zakresie.

Pytanie 3

Przy ustawieniu czułości matrycy na ISO 100/21° określono poprawne parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/30 s oraz przysłonę 16. Jaką wartość czułości matrycy należy ustawić, aby po czterokrotnym skróceniu czasu naświetlania uzyskać tę samą ekspozycję bez zmiany przysłony?

A. ISO 400/27°

B. ISO 50/18°

C. ISO 200/24°

D. ISO 800/30°

Wybierając nieprawidłową odpowiedź, często nie uwzględnia się podstawowej zasady dotyczącej przysłony i czasu naświetlania. Przykładowo, odpowiedzi takie jak ISO 200/24° mogą wydawać się atrakcyjne, ponieważ zwiększają czułość, ale nie uwzględniają zmiany czasów naświetlania. ISO 200 oznacza tylko jedną przysłonę w górę, co jest niewystarczające w tym przypadku. Podobnie, ISO 50/18° faktycznie zmniejsza czułość, co prowadzi do jeszcze większego skrócenia ekspozycji i tym samym do niedoświetlenia zdjęcia. Odpowiedź ISO 800/30° z kolei, mimo że podnosi czułość, skutkuje nadmierną ekspozycją i może skutkować niepożądanym efektem prześwietlenia. Warto zrozumieć, że każdy z tych błędów wynika z niezrozumienia podstawowych zasad ekspozycji, takich jak zależność między przysłoną, czasem naświetlania a czułością ISO. Typowym błędem jest myślenie o ISO jako uniwersalnym rozwiązaniu, kiedy w rzeczywistości poleganie tylko na zwiększaniu czułości bez zrozumienia efektów, jakie to powoduje, prowadzi do obniżenia jakości zdjęć przez zwiększenie szumów. Kluczowe jest więc rozpoznanie, jak każda z tych zmiennych wpływa na końcowy efekt wizualny w fotografii.

Pytanie 4

Jaki jest główny cel kalibracji monitora w procesie obróbki zdjęć?

A. Przyspieszenie działania komputera

B. Zmniejszenie poboru energii elektrycznej

C. Zwiększenie rozdzielczości obrazu

D. Uzyskanie właściwego odwzorowania kolorów

Podczas gdy kalibracja monitora jest kluczowa dla odwzorowania kolorów, inne odpowiedzi wskazują na błędne zrozumienie tego procesu. Zmniejszenie poboru energii elektrycznej nie jest związane z kalibracją monitora. Kalibracja skupia się na jakości obrazu, a nie na efektywności energetycznej. Jeśli ktoś myśli, że kalibracja wpływa na zużycie energii, to może wynikać z mylnego przekonania, że wszystkie ustawienia monitora są połączone z jego wydajnością energetyczną. Kolejnym błędnym wyobrażeniem jest myślenie, że kalibracja może zwiększyć rozdzielczość obrazu. Rozdzielczość jest fizyczną cechą ekranu, określoną przez liczbę pikseli, i nie ma związku z kalibracją kolorów. Wreszcie, przyspieszenie działania komputera to koncept całkowicie niezwiązany z kalibracją monitora. Kalibracja dotyczy jedynie jakości wyświetlanego obrazu, a nie szybkości przetwarzania danych przez komputer. Mylenie tych pojęć może wynikać z ogólnego braku zrozumienia, jak różne aspekty technologii wpływają na siebie. Warto zawsze pamiętać, że kalibracja to proces wizualny, koncentrujący się na jakości obrazu, a nie na technicznych parametrach sprzętu.

Pytanie 5

Zaletą obiektywu zmiennoogniskowego jest zdolność

A. regulacji długości ogniskowej

B. przesunięcia osi optycznej

C. wymiany układu optycznego

D. stopnia pochylenia osi optycznej

W przypadku wymiany układu optycznego chodzi o całkowitą zmianę elementów optycznych obiektywu, co nie jest cechą obiektywu zmiennoogniskowego. Obiektywy są projektowane z określonymi właściwościami optycznymi i czy wymiana układu jest konieczna, to odnosi się do obiektywów stałoogniskowych lub specjalistycznych, a nie do mechanizmu zmiennoogniskowego. Pojęcie stopnia pochylenia osi optycznej odnosi się do regulacji kątów, co ma zastosowanie w niektórych obiektywach, ale nie jest to kluczowa cecha obiektywów zmiennoogniskowych. Pochylenie osi wpływa na perspektywę i głębię ostrości, ale nie na regulację ogniskowej, która jest zasadniczą właściwością tego typu obiektywów. Przesunięcie osi optycznej to kolejny termin, który nie odnosi się do regulacji długości ogniskowej, a jest bardziej związany z mechanicznymi korekcjami w obiektywach tilt-shift. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji obiektywu z jego konstrukcją – obiektywy zmiennoogniskowe oferują elastyczność w zakresie ogniskowej, co nie ma wiele wspólnego z ich mechanicznymi aspektami jak wymiana czy przesuwanie osi. Zrozumienie tego rozróżnienia jest kluczowe dla prawidłowego wykorzystywania narzędzi fotograficznych i pełnego wykorzystania ich możliwości.

Pytanie 6

Za pomocą którego modyfikatora oświetlenia uzyskuje się na fotografii cienie o miękkich krawędziach?

A. Wrół.

B. Parasolki.

C. Strumienicy.

D. Plastra.

W fotografii bardzo łatwo pomylić różne modyfikatory światła, bo każdy z nich ma swoje specyficzne zastosowanie. Przykładowo, wróły (czyli tzw. „snooty”) to modyfikatory, które skupiają światło w wąski, precyzyjny snop – to daje bardzo twarde, skoncentrowane światło, które tworzy cienie o ostrych krawędziach. Jeśli ktoś szuka efektu miękkiego światła, wrół jest zupełnie nie tym kierunkiem, wręcz odwrotnie. Podobnie wygląda sytuacja z tzw. „plastrami miodu”, które ograniczają rozproszenie światła, pozwalając kontrolować kierunek i kształt wiązki – to również nasila kontrast i podkreśla kontury cieni, więc nie sprawdzi się, gdy zależy nam na gładkich przejściach tonalnych. Strumienica (ang. reflector czy też barn doors) to kolejny modyfikator, który raczej skupia światło i pozwala je kształtować, niekoniecznie rozpraszając. W praktyce fotografii studyjnej typowe błędy wynikają z przekonania, że każdy modyfikator pozwala po prostu „ulepszyć” światło – niestety, to nie takie proste. Najważniejsze, by rozumieć, że miękkość cienia rośnie wraz z powierzchnią świecącego źródła – a więc największą powierzchnię daje najczęściej parasolka lub softbox. W branży uznaje się, że parasolki i softboxy są podstawowym narzędziem do uzyskiwania miękkiego światła o subtelnych przejściach. Wybór innych modyfikatorów, takich jak wróły czy plastry, to typowy błąd początkujących – z pozoru mogą wyglądać efektownie, ale ich funkcją jest raczej precyzyjne doświetlanie i modelowanie ostrych krawędzi światła. Kluczem jest więc zrozumienie, że tylko rozpraszające, duże powierzchnie dają efekt gładkich, łagodnych cieni i właśnie do tego stosuje się parasolki. Warto eksperymentować z różnymi modyfikatorami, ale miękkie światło osiągniesz tylko z odpowiednim rozproszeniem, a nie skupieniem.

Pytanie 7

Prawidłowa ekspozycja podczas wykonywania zdjęcia krajobrazu określona jest następująco: czas naświetlania 1/125 s, liczba przysłony f/5,6. Dla zwiększenia głębi ostrości i zachowania takiej samej ilości światła padającego na matrycę należy ustawić parametry naświetlania:

A. 1/30 s; f/16

B. 1/125 s; f/22

C. 1/125 s; f/16

D. 1/30 s; f/11

Sprawa doboru parametrów ekspozycji w fotografii krajobrazowej to nie tylko suche liczby, ale przede wszystkim zrozumienie, jak działa zależność między czasem naświetlania a przysłoną. Częstym błędem jest myślenie, że wystarczy po prostu zamknąć przysłonę bez korekty czasu – niestety, to prowadzi do niedoświetlenia zdjęcia. Na przykład ustawienie 1/125 s przy f/16 czy f/22 to zdecydowanie za krótki czas jak na tak mocno domkniętą przysłonę, przez co do matrycy trafi zbyt mało światła i zdjęcie wyjdzie ciemne. Z kolei f/16 przy czasie 1/30 s, choć wydłuża ekspozycję, to już przesada - domykasz przysłonę aż o trzy działki i musiałbyś jeszcze mocniej wydłużyć czas albo podnieść ISO, żeby nie stracić szczegółów w cieniach. Fotografowie często popadają w pułapkę myślenia, że największa możliwa przysłona da zawsze najlepszy efekt – tymczasem w praktyce przesadne domknięcie powoduje dyfrakcję i spadek ostrości, a wydłużanie czasu bez statywu skutkuje poruszeniem zdjęcia. W krajobrazie najczęściej stosuje się przysłony w okolicach f/8-f/11, bo to kompromis między głębią ostrości a jakością obrazu. Dobrą praktyką jest też sprawdzanie histogramu i ogólnej jasności zdjęcia, a nie opieranie się tylko na jednym parametrze. Warto, moim zdaniem, uczyć się świadomie patrzeć na wzajemne zależności ustawień i nie popadać w rutynę. To zdecydowanie oszczędza czas i nerwy na etapie obróbki.

Pytanie 8

Na prezentowanej fotografii zastosowano kompozycję

A. centralną i statyczną.

B. otwartą rytmiczną.

C. zamkniętą i asymetryczną.

D. odśrodkową i dynamiczną.

Kompozycja otwarta rytmiczna to naprawdę ciekawa sprawa w fotografii. Na tym zdjęciu schody, poręcze i powtarzające się wzory na dywanie tworzą właśnie taki efekt. Moim zdaniem, najważniejsze jest tutaj to, że obraz nie zamyka się w jednym, wyizolowanym fragmencie – linie, kształty, ale też kolory prowadzą wzrok widza poza kadr. To wręcz klasyczny przykład tego, co nazywamy otwartą kompozycją: fotograf nie zamyka całego tematu w ramce, zostawia niedopowiedzenie, buduje napięcie i sugeruje, że to, co widzimy, jest fragmentem większej całości. Rytmiczność natomiast to powtarzalność elementów – tutaj dywanowe pasy i stopnie wyraźnie wybijają rytm. W praktyce taka kompozycja często pojawia się w fotografii architektury, przy zdjęciach wnętrz, ale i w dokumentalnych, kiedy chcemy pokazać ciągłość lub powtarzalność zjawisk. Standardy branżowe, na przykład w fotografii wnętrz czy urbanistyki, podkreślają, jak ważne jest wykorzystywanie linii prowadzących i rytmu dla budowania narracji wizualnej. Z mojego doświadczenia – taka kompozycja sprawia, że zdjęcie jest dynamiczne i angażuje odbiorcę, bo pozwala mu wyobrazić sobie, co jest poza kadrem. No i na koniec: to świetny sposób, żeby pokazać przestrzeń i głębię.

Pytanie 9

Jakie urządzenie umożliwia zapis plików graficznych na nośnikach optycznych?

A. Drukarka

B. Nagrywarka

C. Naświetlarka

D. Skaner

Nagrywarka to urządzenie, które służy do zapisywania danych na nośnikach optycznych, takich jak płyty CD, DVD czy Blu-ray. W przeciwieństwie do drukarek, które przekształcają dane cyfrowe na obrazy na papierze, nagrywarki umożliwiają trwałe przechowywanie plików, w tym zdjęć, w formie cyfrowej na odpowiednich nośnikach. Nagrywarki działają na zasadzie laserowego naświetlania warstwy materiału wrażliwego na światło, co pozwala na zapis danych w postaci mikrodefektów. W praktyce, nagrywarka jest wykorzystywana w różnych zastosowaniach, takich jak archiwizacja danych, tworzenie kopii zapasowych oraz dystrybucja multimediów. W branży IT i fotografii cyfrowej, nagrywarki odgrywają kluczową rolę w zapewnieniu długoterminowej przechowalności plików. Dobre praktyki zalecają używanie wysokiej jakości nośników optycznych oraz regularne testowanie wypalonych płyt, aby upewnić się, że zapisane dane są w pełni dostępne i nieuszkodzone.

Pytanie 10

Podział obrazu na mniejsze sekcje ułatwiające projektowanie stron internetowych umożliwia narzędzie

A. lasso wielokątne.

B. cięcie na plasterki.

C. pędzel korygujący.

D. magiczna gumka.

Cięcie na plasterki, czyli tzw. narzędzie „slice” w programach graficznych, to naprawdę jedna z tych funkcji, które niby wyglądają niepozornie, a w praktyce bardzo ułatwiają życie przy projektowaniu stron www. Chodzi o to, że dzięki plasterkom można podzielić cały layout graficzny strony na mniejsze części – na przykład bannery, buttony, tła czy inne sekcje, które potem wyeksportujesz osobno i załadujesz do kodu HTML/CSS. Kiedyś, w czasach starszych rozwiązań jak np. tabelki HTML czy statyczne strony, to był wręcz standard i nawet teraz, przy bardziej responsywnych projektach, czasem cięcie na plasterki ułatwia pracę frontendowcowi, bo pozwala optymalnie przygotować grafikę pod różne elementy. Dodatkowo, dobrze pocięte elementy pozwalają szybciej ładować się stronie, bo osobno zoptymalizowane kawałki graficzne ważą mniej niż jeden wielki obrazek. W praktyce – chociażby w Adobe Photoshop, narzędzie Slice Tool pozwala nie tylko dzielić, ale i precyzyjnie nazwać oraz opisać każdy fragment, co potem ułatwia orientację w kodzie i podczas eksportu. Również agencje interaktywne i freelancerzy często korzystają z tej techniki, żeby dostarczyć klientowi gotowe, uporządkowane assety graficzne. Moim zdaniem, nawet jeśli dziś dużo rzeczy robi się już w plikach SVG czy CSS, plasterki to taki techniczny must-have, który warto znać, bo czasem ratuje projekt w sytuacjach awaryjnych.

Pytanie 11

Który z programów nie dysponuje funkcjonalnością do naprawy uszkodzonej, starej fotografii na papierze?

A. GIMP

B. Adobe Photoshop

C. Adobe Reader

D. Magix PhotoDesigner

Kiedy korzystasz z GIMP, Photoshopa czy Magix PhotoDesigner do naprawy starych zdjęć, można się łatwo pomylić, myśląc, że każde oprogramowanie graficzne działa podobnie. GIMP i Photoshop to naprawdę potężne narzędzia, które mają sporo opcji do edycji, jak usuwanie wad, łatanie czy retusz. GIMP ma na przykład warstwy, które pozwalają na dokładne edytowanie, bez psucia reszty zdjęcia. Photoshop ma mnóstwo filtrów, które pomogą poprawić jakość zdjęć, co jest super ważne, zwłaszcza przy starych, zniszczonych fotkach. Magix PhotoDesigner może nie być tak popularny, ale ma swoje narzędzia do edycji, które też mogą pomóc. Często ludzie myślą, że Adobe Reader, który jest głównie do przeglądania PDF-ów, ma takie same możliwości jak programy graficzne, a to błąd. Adobe Reader nie nadaje się do edycji obrazów. Brak zrozumienia, jak różne są te programy i ich funkcje, może prowadzić do marnowania czasu i frustracji. Wybierajcie mądrze programy do konkretnych zadań, bo to naprawdę ma znaczenie w pracy ze zdjęciami.

Pytanie 12

Format zapisu obrazu, który bezpośrednio rejestruje dane z matrycy światłoczułej cyfrowego aparatu, to?

A. RAW

B. PNG

C. TIFF

D. JPG

Wybór formatów PNG, TIFF i JPG jako odpowiedzi na pytanie o bezpośredni zapis danych z matrycy światłoczułej jest niewłaściwy z kilku powodów. Format PNG, choć popularny w grafice komputerowej, jest formatem bezstratnym, który nie przechowuje surowych danych matrycy z aparatu, lecz jest przeznaczony do obsługi obrazów rastrowych z przezroczystością. Z kolei TIFF to format, który może obsługiwać zarówno dane bezstratne, jak i stratne, ale nie jest natywnie używany do rejestracji zdjęć przez aparaty fotograficzne. Zazwyczaj jest stosowany w profesjonalnych aplikacjach graficznych i drukarskich, ale nie jest to format surowych danych matrycy. JPG, mimo że jest najpopularniejszym formatem zdjęć w internecie i do codziennego użytku, to jest format stratny, co oznacza, że podczas kompresji traci część informacji o obrazie. Powoduje to utratę szczegółów, co jest szczególnie niewskazane w profesjonalnej fotografii, gdzie każda informacja jest istotna. Typowe błędy myślowe prowadzące do błędnych wyborów dotyczą braku zrozumienia różnic między formatami oraz niewiedzy na temat ich zastosowania w obróbce zdjęć. Kluczowe jest zrozumienie, że format RAW jest wybierany przez profesjonalnych fotografów z uwagi na jego unikalne właściwości, które umożliwiają znacznie szersze możliwości edycyjne i lepszą jakość końcowego obrazu.

Pytanie 13

Oznaczenie OS znajdujące się na obudowie obiektywu wskazuje na

A. ogniskową stałą

B. stabilizację ogniskowej

C. ogniskową zmienną

D. stabilizację obrazu

Wybór odpowiedzi dotyczących stabilizacji ogniskowej, ogniskowej stałej lub zmiennej wskazuje na pewne nieporozumienia w zakresie działania obiektywów. Stabilizacja ogniskowej nie jest terminem standardowym i nie odnosi się do technologii stabilizacji obrazu. Stabilizacja ogniskowej sugerowałaby, że ogniskowa obiektywu zmienia się w czasie, co jest niezgodne z zasadami fizyki optyki. Ogniskowa stała i zmienna odnoszą się do konstrukcji optycznej obiektywu, a nie do jego zdolności do redukcji drgań. Obiektywy o stałej ogniskowej mają jedną, ustaloną ogniskową, co oznacza, że wymagają zmiany pozycji aparatu, aby kadrować zdjęcia, podczas gdy obiektywy zmienne pozwalają na regulację ogniskowej w szerszym zakresie, ale niekoniecznie zawierają mechanizm stabilizacji obrazu. Zrozumienie różnicy między tymi terminami jest kluczowe dla prawidłowego wyboru sprzętu fotograficznego. Użytkownicy często mylą te pojęcia, co prowadzi do nieefektywnego użytkowania sprzętu i niezadowalających wyników fotograficznych. Warto skupić się na specyfikacjach technicznych obiektywów oraz ich zastosowaniu w praktyce, aby podejmować świadome decyzje dotyczące zakupu wyposażenia fotograficznego.

Pytanie 14

Co jest podstawowym celem korekcji kolorów w fotografii cyfrowej?

A. Zmiana formatu pliku

B. Dostosowanie balansu bieli i nasycenia

C. Zwiększenie rozdzielczości

D. Zredukowanie rozmiaru pliku

Korekcja kolorów w fotografii cyfrowej ma na celu przede wszystkim dostosowanie balansu bieli i nasycenia, co jest kluczowe dla uzyskania naturalnych i estetycznych obrazów. Balans bieli odnosi się do ustawienia kolorów w taki sposób, aby białe obiekty na zdjęciu rzeczywiście były białe, bez niepożądanych odcieni, które mogą wynikać z oświetlenia o różnej temperaturze barwowej. Z kolei nasycenie wpływa na intensywność kolorów, umożliwiając ich wzmocnienie lub stonowanie w zależności od zamierzonego efektu artystycznego. Korekcja kolorów jest procesem, który łączy aspekty techniczne i artystyczne, pozwalając fotografom na tworzenie zdjęć zgodnych z ich wizją, a także na wierne odzwierciedlenie rzeczywistości. W praktyce korekcja kolorów odbywa się przy użyciu oprogramowania do edycji zdjęć, takiego jak Adobe Lightroom lub Photoshop, które oferują zaawansowane narzędzia do precyzyjnego dostosowania każdego aspektu kolorystyki obrazu.

Pytanie 15

Materiał fotograficzny przeznaczony do robienia zdjęć w podczerwieni powinien być wrażliwy na promieniowanie o długości fali

A. większej od 700 nm

B. zawartej w zakresie 400-500 nm

C. zawartej w zakresie 500-600 nm

D. mniejszej od 400 nm

Materiał fotograficzny nie może być uczulony na promieniowanie zawarte w przedziałach 400-500 nm, 500-600 nm ani mniejszymi od 400 nm, ponieważ te zakresy fal należą do widma światła widzialnego. Odpowiedzi te sugerują, że materiały te reagują na promieniowanie, które jest dobrze widoczne dla ludzkiego oka, co jest niezgodne z zasadami fotografii w podczerwieni. W praktyce, fotografowanie w tych zakresach nie pozwoli na uchwycenie informacji, które są obecne tylko w podczerwieni. Przy wyborze materiałów fotograficznych istotne jest zrozumienie, że każdy zakres fal elektromagnetycznych ma swoje unikalne właściwości. Na przykład, fale o długości fali 400-500 nm odpowiadają za niebieskie i zielone światło, natomiast 500-600 nm obejmują zielenie i żółcie. Procesy detekcji w tych zakresach są zupełnie inne niż w zakresie powyżej 700 nm, gdzie mamy do czynienia z promieniowaniem podczerwonym. Typowym błędem myślowym jest mylenie widma światła widzialnego z podczerwonym. W fotografii, aby uzyskać obrazy oparte na podczerwieni, należy używać specjalnych filtrów i materiałów, które są zaprojektowane do detekcji fal elektromagnetycznych w tym zakresie, co wyraźnie podkreśla konieczność właściwego doboru urządzeń oraz niezbędnych akcesoriów w procesie fotograficznym.

Pytanie 16

Wskaź parametry cyfrowego obrazu, które należy ustalić, przygotowując zdjęcia cyfrowe do druku w folderze promocyjnym?

A. Rozdzielczość 300 dpi, tryb kolorów CMYK

B. Rozdzielczość 72 ppi, tryb kolorów RGB

C. Rozdzielczość 72 dpi, tryb kolorów CMYK

D. Rozdzielczość 300 ppi, tryb kolorów RGB

Niepoprawne podejścia dotyczące parametrów obrazu cyfrowego mogą prowadzić do znaczących problemów w procesie druku. Rozdzielczość 72 ppi oraz tryb RGB są zdecydowanie niewłaściwe, gdyż nie są przystosowane do wymagań druku. Rozdzielczość 72 ppi (punktów na cal) jest standardem właściwym dla wyświetlania obrazów na ekranach komputerowych, a nie dla druku. Tak niska rozdzielczość skutkuje utratą jakości, co sprawia, że obrazy będą wyglądały nieostro, a detale będą mało widoczne. W kontekście druku zaleca się stosowanie rozdzielczości co najmniej 300 dpi, co zapewnia wyraźny i profesjonalny wygląd. Ponadto, tryb RGB (czerwony, zielony, niebieski) jest odpowiedni dla cyfrowych wyświetlaczy, ale nie oddaje rzeczywistych kolorów, które są używane w procesie druku. Drukarki wykorzystują tryb CMYK, który jest dostosowany do mieszania kolorów na bazie atramentów. Zmiana z RGB na CMYK może prowadzić do problemów z odwzorowaniem kolorów, ponieważ nie wszystkie kolory RGB można uzyskać w przestrzeni CMYK. Brak znajomości tych zasad może skutkować nieprofesjonalnym wyglądem materiałów marketingowych, co negatywnie wpłynie na wrażenia klientów i efektywność kampanii. Dlatego kluczowe jest zrozumienie tych standardów i ich zastosowania w praktyce, aby uniknąć typowych błędów w przygotowywaniu grafik do druku.

Pytanie 17

Podczas robienia zdjęcia do paszportu, twarz osoby powinna być ustawiona

A. na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami

B. prawym półprofilem z odsłoniętym prawym uchem

C. na wprost obiektywu z odsłoniętym lewym uchem

D. lewym półprofilem z odsłoniętym lewym uchem

Poprawna odpowiedź wskazuje, że twarz osoby powinna być ustawiona na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami. Taki układ jest zgodny z międzynarodowymi standardami, które określają wymagania dla zdjęć do dokumentów tożsamości, w tym paszportów. Ustawienie twarzy na wprost zapewnia, że fotografia będzie wiernie oddawać rysy twarzy, co jest kluczowe dla celów identyfikacyjnych. Odsłonięte czoło i uszy umożliwiają łatwe rozpoznanie osoby oraz eliminują potencjalne problemy z odczytem cech biometrycznych. Przykładem zastosowania tych standardów jest proces składania wniosków o paszport, gdzie nieprzestrzeganie tych zasad może skutkować odrzuceniem zdjęcia. Warto również pamiętać, że dobrym przykładem praktycznym jest stosowanie się do wytycznych wydawanych przez instytucje rządowe odpowiedzialne za paszporty, które jednoznacznie określają, jak powinno wyglądać zdjęcie. W efekcie, przestrzeganie tych standardów nie tylko ułatwia proces uzyskiwania dokumentów, ale także zwiększa bezpieczeństwo i dokładność systemów identyfikacyjnych.

Pytanie 18

Rodzaj techniki fotograficznej, która dotyczy rejestracji płaskiego obiektu, nazywa się

A. techniką tonorozdzielczą

B. fotoreprodukcją

C. spektrofotografią

D. mikrofilmowaniem

Fotoreprodukcja to naprawdę ciekawa technika, która pozwala na wierne kopiowanie różnych płaskich materiałów, jak dokumenty czy obrazy. Jest ona super ważna zwłaszcza w archiwach i muzeach, bo tam dbają o to, żeby oryginały były w dobrym stanie. Używa się tu specjalnych aparatów i różnych ustawień oświetlenia, żeby uzyskać jak najlepsze szczegóły i kolory. Przykładem może być digitalizacja starych książek, gdzie każda strona jest fotografowana w odpowiednich warunkach. Dzięki temu można później stworzyć elektroniczną wersję, co jest mega przydatne! Warto pamiętać o dobrych praktykach, jak użycie filtrów czy kontrola ekspozycji, bo to pomaga zachować autentyczność. Dzięki tej technice możemy także tworzyć zabezpieczone kopie i dzielić się materiałami z innymi, nie ryzykując uszkodzenia oryginałów. Także fotoreprodukcja to coś, co ma znacznie i może być naprawdę użyteczne!

Pytanie 19

A. 1/30 s; f/16

B. 1/30 s; f/11

C. 1/125 s; f/16

D. 1/125 s; f/22

W temacie ekspozycji często powtarza się schematyczne myślenie, że wystarczy po prostu domknąć przysłonę, by zwiększyć głębię ostrości i już wszystko będzie super. Ale to niestety nie działa tak prosto, bo każda zmiana parametru ekspozycji – czasu, przysłony czy ISO – wpływa na jasność zdjęcia. Częsty błąd to ustawienie wyższej wartości przysłony (np. f/16 czy nawet f/22), ale bez odpowiedniej kompensacji czasem naświetlania. Wtedy zdjęcie wychodzi po prostu za ciemne – matryca dostaje mniej światła, a cała ekspozycja się sypie. Spotykam się też z mylnym przekonaniem, że samo wydłużenie czasu naświetlania do 1/30 s przy przysłonie f/16 wystarczy. To znów nie działa, bo każde domknięcie przysłony o jeden stopień to dwukrotne zmniejszenie ilości światła – zamiana z f/5,6 na f/16 to aż trzy stopnie i wymaga znacznie dłuższego czasu, niż tylko jedno przesunięcie migawki. Z drugiej strony, pozostawienie czasu 1/125 s przy mocno domkniętej przysłonie daje bardzo niedoświetlone fotografie. Wielu początkujących fotografów gubi się tu, bo liczą, że ostrość "załatwi" wszystko, a światło jakoś się wyciągnie potem w programie graficznym. Z mojego doświadczenia wynika, że rzadko kończy się to dobrze – zdjęcia robią się ziarniste, zniekształca się kolorystyka. Poprawne podejście polega zawsze na zachowaniu tzw. równowagi ekspozycji: wzrost liczby przysłony musi być zrównoważony odpowiednio dłuższym czasem naświetlania. Praca z ekspozycją to nie tylko teoria, ale bardzo praktyczne umiejętności – dobrze rozumiana pozwala wyciągnąć maksimum z każdego kadru. Warto ćwiczyć te zmiany parametrami w terenie, bo wtedy najlepiej widać, jak światło, głębia i ostrość grają ze sobą na zdjęciu.

Pytanie 20

Fotografia została skadrowana z zastosowaniem kompozycji obrazu według reguły

A. podziału ukośnego.

B. złotej spirali.

C. trójpodziału.

D. złotego podziału.

Zdjęcie zostało skadrowane według podziału ukośnego, co – moim zdaniem – jest jedną z ciekawszych i rzadziej poruszanych technik kompozycyjnych w fotografii. Polega to na tym, że główne linie konstrukcyjne obrazu, takie jak krawędzie schodów, poręczy czy ogrodzenia, biegną pod kątem, zazwyczaj od jednego z narożników kadru do przeciwległego. Ten typ kompozycji naturalnie prowadzi wzrok widza przez cały obraz, tworząc poczucie ruchu i dynamiki. W praktyce, kiedy mam do czynienia z architekturą czy elementami urbanistycznymi, często korzystam właśnie z podziału ukośnego – szczególnie jeśli zależy mi na pokazaniu perspektywy albo zbudowaniu głębi. Warto pamiętać, że podział ukośny nie jest tak popularny jak trójpodział, ale daje bardzo ciekawe efekty i świetnie eksponuje elementy geometryczne, zwłaszcza w fotografii nowoczesnej architektury. Dobrą praktyką branżową jest szukanie linii ukośnych w otoczeniu i wykorzystywanie ich do prowadzenia narracji wizualnej. Na przykładzie tego zdjęcia bardzo wyraźnie widać, jak linie schodów oraz balustrady układają się ukośnie, co sprawia, że kompozycja jest dynamiczna i przyciąga uwagę odbiorcy. Ta technika jest też rekomendowana w wielu podręcznikach akademickich dotyczących fotografii architektonicznej.

Pytanie 21

Powiększalnik pozwalający na uzyskiwanie kolorowych kopii w technice subtraktywnej dysponuje głowicą filtracyjną z filtrami korekcyjnymi w kolorach:

A. czerwona, zielona, niebieska

B. czerwona, żółta, niebieska

C. purpurowa, zielona, niebieska

D. purpurowa, żółta, niebieskozielona

Wybór filtrów w niepoprawnych odpowiedziach wskazuje na błędne zrozumienie zasad działania druku subtraktywnego. Na przykład, filtr czerwoną nie może skutecznie współpracować z filtrem zielonym, ponieważ oba te kolory znajdują się na przeciwnych końcach spektrum kolorów, co skutkuje nieskuteczną absorpcją światła. Z tego powodu, użycie tych filtrów jednocześnie prowadzi do niewłaściwego odwzorowania kolorów i pogorszenia jakości wydruków. Ponadto, w przypadku filtrów purpurowych i niebieskich, ich współdziałanie z innymi kolorami również nie przynosi oczekiwanych rezultatów, gdyż mogą one eliminować zbyt wiele długości fal, co ogranicza paletę kolorów. Kluczowe jest zrozumienie, że w druku subtraktywnym każdy filtr powinien współpracować z innymi w sposób, który umożliwia uzyskanie pełnego spektrum kolorów. Metaliczne i jaskrawe kolory, takie jak np. ciemnozielony czy purpurowy, mogą również prowadzić do mylnych wniosków o ich przydatności jako filtrów w kontekście odwzorowania barw. Dlatego fundamentalne jest, aby podczas wyboru filtrów kierować się nie tylko ich nazwami, ale przede wszystkim ich właściwościami optycznymi oraz ich zdolnością do absorbowania odpowiednich długości fal świetlnych.

Pytanie 22

W celu uzyskania prawidłowego obrazu techniką HDR należy wykonać od 2 do 10 zdjęć w formacie

A. RAW z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.

B. JPEG z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.

C. RAW z zastosowaniem bracketingu ostrości.

D. JPEG z zastosowaniem bracketingu ostrości.

Wielokrotnie spotykam się z przekonaniem, że do HDR można wykorzystać zarówno bracketing ostrości, jak i pliki JPEG, ale niestety to są dwa podstawowe nieporozumienia. Zacznijmy od bracketingu ostrości – to technika służąca zupełnie innym celom, mianowicie do focus stackingu, gdzie chodzi o uzyskanie maksymalnej głębi ostrości przez łączenie zdjęć ostrzonych na różne części kadru. Z HDR-em nie ma to nic wspólnego, bo HDR polega na łączeniu ekspozycji, a nie ostrości. Jeśli zrobisz kilka zdjęć z innym punktem ostrości, nie uzyskasz szerszej dynamiki tonalnej, tylko po prostu inne fragmenty kadru będą ostre – to zupełnie nie rozwiązuje problemu prześwietlonego nieba albo zacienionych partii. Druga sprawa to format JPEG – niby popularny, ale mocno ograniczający przy HDR. JPEG mocno kompresuje informacje o kolorach i światłach, przez co nie jesteś w stanie wydobyć tyle szczegółów z jasnych i ciemnych partii, ile uzyskałbyś z RAW-a. Poza tym, kiedy używasz bracketingu ekspozycji, JPEG już na starcie kastruje obraz z tych drobnych niuansów tonalnych, których potem brakuje przy łączeniu warstw HDR. Przekonanie, że JPEG wystarcza, bierze się chyba z wygody i mniejszego rozmiaru plików, ale w praktyce skutkuje to dużo gorszym efektem końcowym – te zdjęcia często wyglądają nienaturalnie, z artefaktami albo przerysowanymi kontrastami. Z mojego doświadczenia wszelkie próby HDR na JPEG-ach kończą się frustracją w postprodukcji. Z kolei mieszanie bracketingu ostrości i ekspozycji nie ma sensu w tym kontekście – to są zupełnie inne narzędzia. Podsumowując: HDR to RAW i bracketing ekspozycji, bo tylko ta kombinacja daje techniczne możliwości wydobycia pełnej rozpiętości tonalnej z fotografowanej sceny. Próby innych rozwiązań biorą się najczęściej z nieznajomości zasad lub mylenia pojęć.

Pytanie 23

Zastosowanie techniki przenikania obrazów (blending modes) w programach graficznych pozwala na

A. usunięcie szumów cyfrowych z niedoświetlonych partii obrazu

B. automatyczną korekcję balansu bieli

C. zwiększenie rozdzielczości obrazu bez utraty jakości

D. tworzenie efektów specjalnych poprzez określenie sposobu mieszania warstw

Wiele osób popełnia błąd, sądząc, że techniki przenikania obrazów są związane ze zwiększaniem rozdzielczości czy automatyczną korekcją kolorów. W rzeczywistości, zwiększenie rozdzielczości obrazu wymaga zastosowania algorytmów interpolacyjnych, które na podstawie istniejących pikseli generują nowe, ale nie mają nic wspólnego z mieszaniem warstw. Użycie przenikania obrazów nie wpłynie na jakość obrazu w kontekście rozdzielczości, ale raczej na sposoby, w jakie kolory i tekstury swoich warstw będą współdziałać. Automatyczna korekcja balansu bieli to proces, który ma na celu dostosowanie kolorów zdjęcia tak, aby wyglądały naturalnie w różnych warunkach oświetleniowych. Techniki przenikania obrazów nie są w stanie automatycznie analizować i korygować kolorów, lecz jedynie wpływają na wygląd warstw w stosunku do siebie. Usuwanie szumów cyfrowych to kolejny proces wymagający zastosowania algorytmów filtrowania, które mogą poprawić jakość obrazu w szczególności w niedoświetlonych obszarach. Pomocne mogą być tu różne wtyczki lub filtry, ale ponownie, przenikanie obrazów nie ma tu zastosowania. W skrócie, technika przenikania obrazów to potężne narzędzie dla artystów graficznych, ale jej zastosowanie w kontekście podawanych odpowiedzi jest nieprawidłowe, co dowodzi, jak ważne jest zrozumienie różnorodnych technik pracy z obrazami.

Pytanie 24

Obraz przedstawiony na zdjęciu zapisano z głębią

A. 1 bit/piksel.

B. 8 bitów/piksel.

C. 16 bitów/piksel.

D. 32 bitów/piksel.

Wybór innej głębi bitowej, takiej jak 8, 16 lub 32 bity/piksel, wskazuje na nieporozumienie dotyczące podstawowej koncepcji głębi kolorów i jej zastosowania w grafice rastrowej. Różne wartości głębi bitowej przekładają się na zdolność do reprezentacji większej liczby kolorów lub odcieni szarości, co nie jest wymagane w przypadku obrazu binarnego. Wartości takie jak 8 bitów/piksel umożliwiają wyświetlenie 256 różnych kolorów, co jest zbędne dla obrazu, który zawiera jedynie dwa kolory. Użycie 16 bitów/piksel pozwala już na 65,536 kolorów, a 32 bity/piksel na ponad 4 miliardy kolorów, co znacznie przekracza potrzeby dla prostych grafik binarnych. Często błędne wnioski wynikają z założenia, że większa głębia bitowa zawsze prowadzi do lepszego odwzorowania i jakości obrazu. W praktyce jednak dla grafik, w których zmienia się jedynie intensywność dwóch kolorów, jak czarny i biały, wyższa głębia bitowa nie tylko nie wnosi wartości dodanej, ale także zwiększa rozmiar pliku oraz obciążenie systemu. Warto przy tym podkreślić, że w profesjonalnych zastosowaniach graficznych istnieją określone standardy dotyczące głębi kolorów, które uwzględniają zarówno efektywność, jak i jakość obrazu, a wybór odpowiedniej głębi bitowej jest kluczowy dla optymalizacji procesów przetwarzania i przechowywania danych.

Pytanie 25

Która technika druku jest najczęściej stosowana do profesjonalnych wydruków fotograficznych w dużym formacie?

A. Druk igłowy

B. Druk pigmentowy atramentowy

C. Druk laserowy

D. Druk termosublimacyjny

Druk pigmentowy atramentowy to technika, która zdobyła uznanie w profesjonalnym świecie druku fotograficznego, szczególnie w dużych formatach. Główna zaleta tej metody polega na wysokiej jakości uzyskiwanych wydruków, które charakteryzują się szeroką gamą kolorów i doskonałym odwzorowaniem szczegółów. Pigmenty używane w tym druku są bardziej odporne na blaknięcie niż barwniki stosowane w tradycyjnych atramentach, co sprawia, że wydruki mają dłuższą żywotność. Przykładowe zastosowanie druków pigmentowych można znaleźć w galerii sztuki, gdzie fotografie muszą zachować swoją jakość przez długi czas. Warto również zauważyć, że technika ta jest zgodna z wieloma standardami branżowymi, takimi jak ISO 12647, co dodatkowo podkreśla jej profesjonalny charakter. Oprócz tego, druk pigmentowy jest idealny do zastosowań artystycznych, gdzie jakość i dokładność kolorów są kluczowe dla finalnego efektu.

Pytanie 26

Który typ oświetlenia na planie zdjęciowym powinien zostać skorygowany, aby zredukować intensywność cieni po stronie nieoświetlonej obiektu trójwymiarowego?

A. Tłowe

B. Wypełniające

C. Konturowe

D. Górne

Światło wypełniające jest kluczowym elementem w fotografii, które pomaga zredukować kontrast między oświetloną a nieoświetloną stroną obiektów. Jego podstawowym celem jest zmniejszenie głębokości cieni, co jest istotne w przypadku obiektów przestrzennych, gdzie różnice w oświetleniu mogą wpływać na percepcję kształtu i tekstury. W praktyce, zastosowanie światła wypełniającego polega na skierowaniu go w stronę cieni, co powoduje ich rozjaśnienie i łagodzenie ostrych krawędzi. Przykładowo, w sytuacjach portretowych, dodanie światła wypełniającego z boku lub z przodu modela pozwala na zminimalizowanie cieni pod oczami, co skutkuje bardziej harmonijnym i atrakcyjnym wizerunkiem. Ważne jest, aby pamiętać, że światło wypełniające powinno być mniej intensywne niż światło główne, aby nie zdominować kompozycji. Zastosowanie dyfuzorów lub odbłyśników jest powszechną praktyką, która pozwala na uzyskanie miękkich, naturalnych przejść między światłem a cieniem, co jest zgodne z najlepszymi normami branżowymi.

Pytanie 27

Aby uwiecznić szczegół architektoniczny z znacznej odległości, powinno się użyć aparatu fotograficznego z obiektywem

A. długoogniskowym

B. krótkoogniskowym

C. rybie oko

D. standardowym

W fotografii detali architektonicznych z dużej odległości, wybór nieodpowiedniego obiektywu może znacząco wpłynąć na jakość uzyskiwanych zdjęć. Obiektywy standardowe, które mają ogniskową w okolicach 50 mm, są przeznaczone do ujęć bardziej uniwersalnych, ale przy fotografowaniu z daleka nie zapewnią one odpowiedniej kompresji obrazu ani wyraźnego uwydatnienia detali. Takie podejście często prowadzi do rozmycia kluczowych elementów architektonicznych i niewłaściwego oddania proporcji, co jest szczególnie istotne w kontekście architektury. Również obiektywy krótkoogniskowe, zazwyczaj mające ogniskową poniżej 35 mm, są przeznaczone do szerokokątnych ujęć i uchwycenia większej sceny, co w kontekście detali architektonicznych skutkuje zniekształceniem perspektywy i utratą ostrości w obiektach oddalonych. Ponadto, obiektywy typu rybie oko, które charakteryzują się ekstremalnym szerokim kątem widzenia, wprowadzają poważne zniekształcenia, które mogą całkowicie zniekształcić wygląd budowli, zamiast podkreślać ich detale. Wybierając odpowiedni obiektyw, ważne jest zrozumienie, jak różne ogniskowe wpływają na rezultat końcowy, a także zastosowanie technik kompozycji, które eksponują architekturę w jej najpiękniejszej formie.

Pytanie 28

W metodzie addytywnej uzyskiwania kolorów wykorzystuje się zestaw filtrów:

A. czerwony, zielony, żółty

B. żółty, purpurowy, niebieski

C. czerwony, zielony, niebieski

D. żółty, niebieski, purpurowy

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi odnoszą się do błędnych kombinacji kolorów, które nie są zgodne z zasadami addytywnego mieszania barw. Na przykład, odpowiedzi sugerujące użycie żółtego, purpurowego czy kombinacji z innymi kolorami nie opierają się na podstawowych zasadach addytywnej teorii kolorów. W metodzie addytywnej kluczowe jest zrozumienie, że mieszanie kolorów polega na dodawaniu światła, a nie pigmentów. Użycie koloru purpurowego, który powstaje z mieszania niebieskiego i czerwonego w kontekście malarstwa, nie jest właściwe dla addytywnego systemu barw, który operuje na światle. Z tego powodu, takie kombinacje są mylone z subtraktywnym mieszaniem kolorów, gdzie kolory są tworzone poprzez absorpcję światła, co jest częściej spotykane w druku. Ponadto, typowe błędy myślowe mogą polegać na zakładaniu, że kolory, które wydają się podstawowe w jednym kontekście (np. w malarstwie), mają takie samo zastosowanie w innych dziedzinach, takich jak technologia wyświetlania. Zrozumienie różnica między tymi dwoma systemami jest kluczowe dla każdego, kto pracuje z kolorami w praktyce graficznej, multimedialnej czy technologicznej.

Pytanie 29

Zdjęcie studyjne zostało wykonane z wykorzystaniem

A. oświetlenia bocznego i kontrastu barw.

B. oświetlenia bocznego i kontrastu wielkości.

C. oświetlenia przedniego i kontrastu wielkości.

D. oświetlenia przedniego i kontrastu jasności.

Odpowiedzi, które nie uwzględniają oświetlenia bocznego i kontrastu wielkości, dość mocno mijają się z istotą kompozycji fotograficznej. Oświetlenie przednie, choć czasem się sprawdza, może spłaszczyć obraz. W przypadku zdjęć artystycznych, to nie jest najlepsze wyjście. A kontrast barw? To jednak nie to, co chcieliśmy osiągnąć w tym pytaniu! Chodziło bardziej o to, jak postrzegamy wielkość obiektów w przestrzeni. Kontrast barw sprawdza się w analizie kolorów, a nie w ocenianiu przestrzenności. Wydaje mi się, że niektórzy myślą, że każde oświetlenie działa tak samo, a to dość uproszczone myślenie. Żeby uzyskać dobre efekty w fotografii studyjnej, trzeba wiedzieć, jak różne źródła światła wpływają na zdjęcia. Ignorowanie tych aspektów sprawia, że nie rozumiemy do końca technik fotografii, co może prowadzić do mniej udanych efektów.

Pytanie 30

Jaki format pozwala na zapisanie wielobarwnego obrazu w trybie CMYK z wykorzystaniem kompresji bezstratnej?

A. TIFF

B. GIF

C. PNG

D. CDR

Wybór formatu PNG może wydawać się kuszący, ponieważ również obsługuje kompresję bezstratną, jednakże nie jest on przystosowany do pracy w trybie CMYK, co ogranicza jego zastosowanie w profesjonalnym druku. PNG jest zoptymalizowany dla aplikacji internetowych oraz grafiki komputerowej, gdzie przeważnie używa się przestrzeni kolorów RGB, co wyklucza go z profesjonalnych zadań związanych z drukiem. Z kolei format CDR, używany w programie CorelDRAW, jest zamkniętym formatem, który nie jest standardem w branży i nie wspiera uniwersalnego otwierania przez różnorodne aplikacje graficzne, co czyni go mniej praktycznym w kontekście współpracy i wymiany plików. GIF, z drugiej strony, jest formatem zoptymalizowanym do przechowywania prostych grafik i animacji, obsługując jedynie 256 kolorów, co czyni go całkowicie nieodpowiednim dla wielobarwnych obrazów w trybie CMYK. Dlatego błędne jest zakładanie, że te formaty mogą spełniać wymagania profesjonalnego druku; ich ograniczenia sprawiają, że są stosowane głównie w innych kontekstach, takich jak obrazowanie webowe czy podstawowa grafika komputerowa. Współczesne standardy wymuszają na projektantach korzystanie z bardziej odpowiednich formatów, takich jak TIFF, aby zapewnić jakość i zgodność w procesie druku.

Pytanie 31

W profesjonalnej fotografii reklamowej termin layered composite oznacza

A. metodę druku wielowarstwowego na różnych materiałach

B. sposób prezentacji portfolio fotograficznego

C. obraz złożony z wielu warstw pochodzących z różnych zdjęć

D. technikę oświetlenia warstwowego dla podkreślenia głębi sceny

Odpowiedzi, które nie odnoszą się do pojęcia 'layered composite', niestety mylą kluczowe aspekty fotografii reklamowej. Technika oświetlenia warstwowego, choć ważna w kontekście fotografii, nie jest tym samym, co tworzenie obrazów złożonych z wielu warstw. Oświetlenie warstwowe polega na używaniu różnych źródeł światła do podkreślenia głębi i detali w jednej scenie, a nie na łączeniu różnych zdjęć w jedną kompozycję. W przypadku druku wielowarstwowego na różnych materiałach, chodzi o proces produkcji, który również nie jest związany z tworzeniem obrazów z różnych zdjęć. Metoda ta odnosi się bardziej do technik wykorzystywanych w grafice drukowanej, gdzie różne materiały i techniki druku są używane do uzyskania określonych efektów wizualnych. Natomiast sposób prezentacji portfolio fotograficznego nie ma nic wspólnego z terminem 'layered composite'. Portfolio jest narzędziem prezentacyjnym, które może zawierać różne prace fotograficzne, ale nie jest techniką tworzenia obrazów. Warto dodać, że takie pomyłki mogą wynikać z braku znajomości terminologii branżowej oraz z niezrozumienia roli, jaką odgrywają różne techniki w procesie twórczym. W fotografii reklamowej kluczowe jest zrozumienie, jak różne elementy współdziałają ze sobą, aby stworzyć atrakcyjną i efektywną wizualnie reklamę.

Pytanie 32

Którą wartość czułości matrycy należy ustawić w aparacie fotograficznym, do wykonania fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym?

A. ISO 1600

B. ISO 200

C. ISO 800

D. ISO 1400

Podczas fotografii studyjnej przy użyciu lamp błyskowych kluczową kwestią jest maksymalna jakość obrazu, a więc jak najniższy poziom szumów i jak najwyższa szczegółowość zdjęcia. Tymczasem podbijanie ISO do wartości 800, 1400 czy nawet 1600 nie jest uzasadnione technicznie, bo światło błyskowe daje ogromny zapas jasności i można spokojnie operować na niskich czułościach. Wysokie ISO stosuje się najczęściej w warunkach niskiego oświetlenia zastanego, kiedy nie mamy do dyspozycji mocnych źródeł światła i zależy nam na skróceniu czasu naświetlania – zupełnie inaczej niż w studiu, gdzie światła mamy pod dostatkiem. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu początkujących błędnie myśli, że wyższe ISO „będzie lepsze”, bo pozwala szybciej robić zdjęcia czy „lepiej łapie światło”, ale w praktyce prowadzi to tylko do utraty jakości, większych szumów i mniej plastycznych przejść tonalnych. W studiu, gdzie wszystko jest pod kontrolą i można bez problemu zwiększyć moc lamp lub zmienić ustawienia przysłony, podbijanie ISO nie daje żadnych korzyści, a wręcz szkodzi. Dobre praktyki branżowe jednoznacznie wskazują na używanie najniższych możliwych wartości ISO – zwykle 100 lub 200, w zależności od aparatu. Profesjonaliści bardzo rzadko sięgają po wyższe czułości, chyba że mają do czynienia z nietypową sytuacją lub efektem specjalnym. Takie myślenie, że „wyższe ISO to lepsza ekspozycja”, wynika często z przyzwyczajeń z fotografii reportażowej lub ulicznej, ale w fotografii studyjnej to kompletny anachronizm. Trzeba pamiętać, że szum cyfrowy w gładszych partiach obrazu oraz utrata dynamiki tonalnej to najczęstsze skutki wyboru zbyt wysokiego ISO przy świetle studyjnym.

Pytanie 33

Najbardziej odpowiednim formatem do bezstratnej kompresji pliku, który ma być wykorzystany w druku, jest

A. PNG

B. JPEG

C. GIF

D. TIFF

Wybór niewłaściwego formatu pliku do druku często wynika z braku zrozumienia różnic między formatami kompresji. GIF (Graphics Interchange Format) jest formatem, który stosuje kompresję bezstratną, ale jest ograniczony do 256 kolorów, co czyni go mało odpowiednim do profesjonalnego druku, gdzie wymagana jest pełna paleta kolorów. Tego typu ograniczenia prowadzą do utraty szczegółów i jakości obrazów, co jest niedopuszczalne w kontekście druku. PNG (Portable Network Graphics) również obsługuje kompresję bezstratną, jednak jego głównym przeznaczeniem jest wyświetlanie obrazów w sieci, a nie drukowanie. Chociaż PNG obsługuje przezroczystość, nie jest zoptymalizowany pod kątem dużych plików o wysokiej rozdzielczości, co jest istotne przy druku. Z kolei JPEG (Joint Photographic Experts Group) jest formatem, który stosuje kompresję stratną, co oznacza, że podczas zapisywania pliku dochodzi do utraty danych. To czyni go nieodpowiednim wyborem do druku, zwłaszcza gdy zależy nam na jakości detali i kolorów. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego przygotowania materiałów do druku, a wybór niewłaściwego formatu może prowadzić do nieodwracalnych strat jakości, co ma negatywny wpływ na finalny produkt.

Pytanie 34

Aby uzyskać czarno-biały negatyw w formacie 4 x 5 cali, jaki aparat należy zastosować do rejestracji obrazu?

A. wielkoformatowy z przystawką skanującą

B. wielkoformatowy z kasetą na błony płaskie

C. średnioformatowy z matrycą CCD

D. średnioformatowy z kasetką na film zwojowy

Wybór wielkoformatowego aparatu z kasetą na błony płaskie jest właściwy w kontekście uzyskiwania czarno-białego negatywu o formacie 4 x 5 cali. Aparaty wielkoformatowe są przeznaczone do pracy z dużymi arkuszami materiałów światłoczułych, co pozwala na uzyskanie wyjątkowej szczegółowości i tonalności obrazu. W przypadku czarno-białych negatywów, techniki, takie jak rozwój w ciemni, pozwala na precyzyjne kontrolowanie kontrastu oraz ekspozycji. Użycie kaset na błony płaskie daje również możliwość używania różnych rodzajów filmów, co jest kluczowe dla artystów i profesjonalnych fotografów, którzy chcą mieć pełną kontrolę nad finalnym efektem. Ponadto, standardy branżowe w fotografii podkreślają znaczenie wielkoformatowych negatywów w procesie druku oraz reprodukcji, co czyni tę technikę idealną do profesjonalnych zastosowań, takich jak fotografia krajobrazowa, architektura czy portretowanie. Warto zwrócić uwagę, że użycie aparatów wielkoformatowych wymaga również umiejętności w zakresie ustawiania ostrości i kompozycji, co wpływa na jakość uzyskiwanych zdjęć.

Pytanie 35

Do wykonania fotografii anamorficznej (z charakterystycznymi poziomymi flarami) potrzebny jest

A. aparat z trybem podwójnej ekspozycji

B. obiektyw anamorficzny lub nasadka anamorficzna

C. matryca o zwiększonej rozdzielczości poziomej

D. specjalny filtr dyfuzyjny

Wybór odpowiedzi sugerujących użycie specjalnego filtru dyfuzyjnego, matrycy o zwiększonej rozdzielczości poziomej lub aparatu z trybem podwójnej ekspozycji nie odpowiada rzeczywistości technicznej związanej z fotografią anamorficzną. Filtr dyfuzyjny może wpływać na miękkość obrazu, ale nie ma wpływu na charakterystyczne efekty anamorficzne, jak poziome flary czy rozszerzenie kadru w poziomie. Matryca o zwiększonej rozdzielczości poziomej w teorii mogłaby pomóc w rejestrowaniu większej ilości detali, ale sama w sobie nie jest wystarczająca do uzyskania efektów anamorficznych. Kluczowe w fotografii anamorficznej jest zachowanie odpowiedniej geometrii obrazu, co jest realizowane za pomocą specjalnych obiektywów. Z kolei aparat z trybem podwójnej ekspozycji oferuje ciekawe możliwości artystyczne, ale nie jest on związany z techniką anamorficzną, która polega na specyficznym przetwarzaniu obrazu w czasie rzeczywistym. Takie błędne podejścia mogą prowadzić do nieporozumień i ograniczenia kreatywności, gdyż nie opierają się na solidnych fundamentach technicznych, które są kluczowe w fotografii. Zrozumienie właściwego sprzętu i jego zastosowania jest niezwykle istotne w dążeniu do uzyskania pożądanych efektów wizualnych.

Pytanie 36

Podczas fotografowania górskiego krajobrazu przyjęto następujące ustawienia ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s oraz przysłona f/11. Jakie parametry ekspozycji powinny zostać użyte po umieszczeniu filtru o współczynniku krotności 2 na obiektywie?

A. 1/125 s, f/16

B. 1/60 s, f/11

C. 1/125 s, f/5,6

D. 1/60 s, f/8

Poprawna odpowiedź to 1/60 s, f/11. W przypadku zastosowania filtru o współczynniku krotności 2, należy uwzględnić jego wpływ na ilość światła docierającego do matrycy aparatu. Filtr ten redukuje ilość światła o jedną pełną wartość EV (ekspozycji), co oznacza, że musimy zrekompensować tę stratę poprzez wydłużenie czasu naświetlania lub otwarcie przysłony. W tej sytuacji, aby uzyskać poprawną ekspozycję, musimy zwiększyć czas naświetlania z 1/125 s do 1/60 s, co pozwoli na wpuszczenie większej ilości światła. Z kolei liczba przesłony f/11 pozostaje taka sama, ponieważ zmiana wartości f-stop nie jest konieczna w tej sytuacji. Praktyczne zastosowanie tej zasady jest istotne w fotografii krajobrazowej, gdzie precyzyjne zarządzanie światłem jest kluczowe dla uzyskania idealnych zdjęć. Fotografowie często korzystają z filtrów w celu redukcji odblasków czy polepszenia kontrastu, co może wymagać dostosowania parametrów ekspozycji, aby zachować właściwą jasność obrazu.

Pytanie 37

W profesjonalnej fotografii studyjnej główne światło nazywane jest

A. światłem wypełniającym (fill light)

B. światłem konturowym (rim light)

C. światłem kluczowym (key light)

D. światłem tła (background light)

W fotografii studyjnej niezwykle istotne jest właściwe zrozumienie roli różnych źródeł światła. Światło wypełniające, które często bywa mylone ze światłem kluczowym, pełni inną funkcję. Jego zadaniem jest łagodzenie cieni, które powstają w wyniku działania światła kluczowego. Jeśli myślimy, że światło wypełniające może zastąpić główne źródło światła, to wprowadzamy się w błąd, ponieważ bez światła kluczowego obraz traci swoją wyrazistość i dynamikę. Również światło tła, które ma na celu oświetlenie tła zdjęcia, nie może być mylone z głównym światłem, ponieważ jego rola polega na tworzeniu separacji między obiektem a tłem, a nie na kształtowaniu obiektu. Z kolei światło konturowe, często używane do podkreślenia krawędzi obiektu, również nie jest światłem kluczowym. Przez zrozumienie tych różnic, można znacznie poprawić techniki oświetleniowe, co jest kluczowe, gdy dążymy do uzyskania wysokiej jakości zdjęć. Nieprawidłowe użycie tych źródeł może prowadzić do braku kontrastu i dynamiki w fotografii, co jest oczywiste w przypadku nieudanych sesji zdjęciowych, gdzie obiekty wydają się płaskie i pozbawione życia.

Pytanie 38

Przedstawione zdjęcie zostało wykonane aparatem cyfrowym z obiektywem

A. szerokokątnym.

B. długoogniskowym.

C. lustrzanym.

D. fotogrametrycznym.

Obiektywy szerokokątne charakteryzują się dużym kątem widzenia, co pozwala na uchwycenie większej części sceny w kadrze. W przypadku analizowanego zdjęcia, widoczne jest, że uchwycono szeroki obszar, co jest typowe dla obiektywów tego typu. Szerokokątne obiektywy są często stosowane w fotografii krajobrazowej, architektonicznej oraz w sytuacjach, gdzie istotne jest uchwycenie detalicznych elementów w ograniczonej przestrzeni. Na przykład, podczas fotografowania wnętrz, obiektyw szerokokątny pozwala na uchwycenie całego pomieszczenia w jednym kadrze, co jest bardzo przydatne w branży nieruchomości. Zastosowanie obiektywów szerokokątnych staje się również popularne w fotografii ulicznej i dokumentalnej, gdzie fotografowie pragną zachować kontekst otoczenia. Dodatkowo, obiektywy te pozwalają na kreatywne efekty, takie jak zniekształcenia perspektywiczne, które mogą dodać dynamizmu do obrazu, co jest zgodne z aktualnymi trendami w fotografii. Warto również zauważyć, że obiektywy szerokokątne są powszechnie wykorzystywane w filmowaniu, gdzie szeroki kąt widzenia przyczynia się do budowania napięcia i dynamiki sceny.

Pytanie 39

Aby uzyskać równomierne i poprawiające wygląd oświetlenie twarzy modelki podczas sesji zdjęciowej w studio, co należy wykorzystać?

A. soczewkę Fresnela

B. stożkowy tubus

C. softbox i blendy

D. wrota

Wybór alternatywnych rozwiązań, takich jak soczewka Fresnela, stożkowy tubus czy wrota, może prowadzić do nieoptymalnych rezultatów w kontekście oświetlenia twarzy modelki. Soczewka Fresnela, choć skuteczna w dalekim oświetleniu, generuje ostre światło i cienie, co w portretach może prowadzić do nieprzyjemnych efektów wizualnych. Użycie soczewki Fresnela w zamkniętej przestrzeni, takiej jak studio, często skutkuje zbyt intensywnym oświetleniem, które może zniekształcać naturalne rysy twarzy. Stożkowy tubus, choć przydatny w kierunkowym oświetleniu, ogranicza pole działania światła, co w fotografii portretowej może skutkować nierównomiernym rozkładem oświetlenia, a także powodować niepożądane cienie. Wrota, przeznaczone głównie do kontroli krawędzi światła i redukcji jego rozpraszania, mogą przyczynić się do tworzenia nieestetycznych cieni na twarzy. Użycie tych narzędzi często wynika z niepełnego zrozumienia zasad oświetlenia w fotografii. Właściwe oświetlenie powinno być równomierne i subtelne, aby wydobyć naturalne piękno modelki, co jest osiągalne przede wszystkim dzięki zastosowaniu softboxów i blend. Ignorowanie tych zasad może prowadzić do niesatysfakcjonujących efektów oraz zniechęcenia do dalszej pracy w studio.

Pytanie 40

Jaką minimalną odległość przedmiotową (x) w odniesieniu do ogniskowej zastosowanego soczewki (f) powinien mieć aparat fotograficzny względem obiektu, aby uzyskany obraz optyczny był rzeczywisty, odwrócony i miał taką samą wielkość?

A. x = 2f

B. x > 2f

C. x = f

D. x < f

Zrozumienie zasad optyki jest kluczowe dla uzyskania poprawnych obrazów fotograficznych. Odpowiedzi sugerujące, że aparat powinien znajdować się w odległości f lub x < f, opierają się na nieprawidłowym rozumieniu, jak ogniskowa wpływa na obraz. Gdy aparat znajduje się w odległości mniejszej niż f, obiekt jest w obszarze bliskim ogniskowej łamiącej promienie, co skutkuje tym, że obraz staje się wirtualny, nieodwrócony i powiększony. Jest to powszechny błąd, zwłaszcza wśród początkujących fotografów, którzy myślą, że bliskość do obiektu może poprawić jakość zdjęcia. Odpowiedź sugerująca odległość większą niż 2f również jest błędna, ponieważ w takim przypadku obraz staje się rzeczywisty, ale mniejszy niż obiekt. Te nieprawidłowe koncepcje mogą prowadzić do frustracji i niezadowolenia z uzyskanych zdjęć. Zrozumienie tych zasad jest niezbędne dla efektywnej pracy z różnymi obiektywami oraz w celu osiągnięcia zamierzonych efektów wizualnych, co jest szczególnie istotne w profesjonalnej fotografii, gdzie kontrola nad obrazem jest kluczowa dla sukcesu artystycznego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej