Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 20:09
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 20:32

Egzamin zdany!

Wynik: 38/40 punktów (95,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką zasadę zastosował terapeuta zajęciowy podczas zajęć związanych z pielęgnacją roślin doniczkowych, umożliwiając uczestnikom bezpośrednie odkrywanie ich struktury oraz wykonywanie ćwiczeń związanych z ich przesadzaniem z użyciem narzędzi ogrodniczych?

A. Poglądowości

B. Systematyczności

C. Trwałości

D. Przystępności

Odpowiedź 'Poglądowości' jest poprawna, ponieważ zasada ta zakłada umożliwienie uczestnikom terapii zajęciowej bezpośredniego zapoznania się z obiektami, co w przypadku pielęgnacji roślin doniczkowych przekłada się na realne doświadczenie. Dzięki tej metodzie terapeuta może ułatwić zrozumienie budowy roślin oraz ich potrzeb, co jest kluczowe dla skutecznego przesadzania. Przykładowo, uczestnicy mogą osobiście obserwować system korzeniowy, co pozwala im na lepsze zrozumienie, jak ważne jest odpowiednie podłoże i technika przesadzania. W kontekście dobrych praktyk, zasada poglądowości jest zgodna z podejściem do nauczania przez doświadczanie, co potwierdzają badania pokazujące, że uczniowie najlepiej przyswajają wiedzę poprzez praktykę. Dodatkowo, zastosowanie narzędzi ogrodniczych w zajęciach nie tylko wspiera rozwój umiejętności manualnych, ale także zwiększa motywację i zaangażowanie uczestników, co jest istotne w terapii zajęciowej.

Pytanie 2

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie: Co masz na myśli, gdy mówisz, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Parafrazę

B. Klaryfikację

C. Odzwierciedlenie

D. Podsumowanie

Klaryfikacja jest techniką aktywnego słuchania, która polega na zadawaniu pytań w celu uzyskania lepszego zrozumienia wypowiedzi rozmówcy. W sytuacji, gdy terapeuta zajęciowy pyta podopiecznego: 'Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?', stara się dowiedzieć, jakie konkretne aspekty zadania sprawiają trudność. Takie podejście jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w terapii zajęciowej, gdzie istotne jest zrozumienie indywidualnych potrzeb i obaw podopiecznych. Klaryfikacja pozwala na głębsze wniknięcie w problemy, co z kolei umożliwia terapeucie dostosowanie metod pracy do specyficznych wymagań i oczekiwań pacjenta. W praktyce, umiejętność skutecznej klaryfikacji może prowadzić do lepszych wyników terapii oraz zwiększenia zaangażowania podopiecznych w proces terapeutyczny, a także wspiera budowanie zaufania i relacji terapeutycznej, co jest jednym z kluczowych elementów skutecznej interwencji. W kontekście standardów branżowych, klaryfikacja wspiera zasady zindywidualizowanej opieki oraz współpracy w procesie terapeutycznym.

Pytanie 3

Terapeuta, stosując techniki takie jak: wycinanki, wydzieranki czy wyklejanki z papieru bądź tektury, prowadzi zajęcia z wykorzystaniem

A. dziewiarstwa

B. metaloplastyki

C. kaletnictwa

D. papieroplastyki

Papieroplastyka to dziedzina, która obejmuje sztukę tworzenia przedmiotów z papieru i innych materiałów papierowych poprzez różne techniki, takie jak wycinanki, wydzieranki oraz wyklejanki. Te formy artystyczne są nie tylko kreatywne, ale również mają na celu rozwijanie zdolności manualnych i wyobraźni przestrzennej uczestników zajęć. W terapii zajęciowej czy arteterapii papieroplastyka stanowi doskonałe narzędzie do wyrażania emocji, co jest istotne dla osób z trudnościami w komunikacji. Używanie gazet, tektury oraz innych materiałów do tworzenia dzieł może pomóc w redukcji stresu, poprawie koncentracji oraz zwiększeniu pewności siebie. Przykłady zastosowania papieroplastyki obejmują tworzenie kolaży, które mogą być wykorzystywane do analizy emocjonalnej oraz jako forma ekspresji artystycznej. Standardy dobrych praktyk w terapii sugerują, że angażowanie uczestników w działania kreatywne przyczynia się nie tylko do poprawy ich umiejętności manualnych, ale także do ogólnego rozwoju osobistego i społecznego."

Pytanie 4

Terapeuta zajęciowy powinien zaproponować udział w zajęciach prowadzących do zwiększenia świadomości swojego ciała oraz nawiązywania kontaktów z innymi osobami dla podopiecznego, który ma z tym trudności, korzystając z metody

A. Silvy

B. Veroniki Sherborne

C. Glenna Domana

D. Faya

Odpowiedź, że terapeuta zajęciowy powinien zaproponować zajęcia prowadzone metodą Veroniki Sherborne jest prawidłowa, ponieważ ta metoda skupia się na rozwijaniu świadomości ciała i umiejętności komunikacyjnych. Sherborne opracowała program, który umożliwia uczestnikom lepsze zrozumienie własnego ciała poprzez ruch oraz interakcje z innymi. Dzięki ćwiczeniom opartym na różnych formach ruchu, uczestnicy mają możliwość eksploracji przestrzeni, nawiązywania kontaktu wzrokowego oraz współpracy z innymi osobami. To podejście jest szczególnie skuteczne w pracy z osobami, które mają trudności w zakresie percepcji własnego ciała oraz w relacjach interpersonalnych. Przykłady zastosowania tej metody obejmują zajęcia, które łączą zabawę z nauką, rozwijają zaufanie oraz umiejętność ekspresji emocji. Umożliwia to nie tylko poprawę stanu psychofizycznego uczestników, ale również wzmacnia ich motywację do aktywności społecznej i twórczej. W kontekście standardów terapii zajęciowej, metoda ta jest uznawana za jedną z efektywnych technik wspierających rozwój osobisty i społeczną integrację, co potwierdzają liczne badania oraz rekomendacje instytucji zajmujących się terapią i rehabilitacją.

Pytanie 5

Mieszkanka placówki wsparcia społecznego ma dużą pasję do robienia na drutach w swoim pokoju. Aby zachęcić ją do nawiązywania nowych relacji, terapeuta powinien

A. zorganizować wystawę jej dzieł w galerii ośrodka

B. poprosić ją o stworzenie gazetki na temat zainteresowań innych mieszkańców

C. zaproponować jej udział w zajęciach tkackich w grupie

D. zaproponować jej udział w grupowych zajęciach dziewiarskich

Propozycja uczestnictwa w grupowych zajęciach dziewiarskich jest trafnym rozwiązaniem, ponieważ takie zajęcia sprzyjają integracji społecznej oraz nawiązywaniu nowych znajomości wśród mieszkańców. Wspólne wykonywanie prac na drutach w grupie nie tylko pozwala na wymianę doświadczeń i technik, ale także stwarza przestrzeń do budowania relacji interpersonalnych. W kontekście terapii zajęciowej kluczowe jest, aby uczestnicy czuli się częścią społeczności, co może istotnie wpłynąć na ich samopoczucie oraz motywację do aktywności. Dodatkowo, w zajęciach grupowych uczestnicy mogą korzystać z różnorodnych pomocy terapeutycznych i technik, co wpływa na rozwój ich umiejętności. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na rozwijanie umiejętności społecznych oraz osobistych w kontekście wspólnego działania. Wspólne zajęcia mogą również ułatwiać nawiązywanie dialogu, co jest kluczowe dla integracji w społeczności domów pomocy społecznej.

Pytanie 6

W przypadku dysfunkcji czucia w obrębie rąk, terapeuta nie powinien sugerować pacjentowi

A. zwijania włóczki w kłębek

B. modelowania w masie solnej

C. klejenia pistoletem na gorąco

D. malowania na podobraziu

Klejenie pistoletem na gorąco jest działaniem, które może stwarzać poważne zagrożenia dla pacjentów z zaburzeniami czucia w obrębie kończyn górnych. U osób z takimi zaburzeniami, brak odczuwania bólu lub wysokiej temperatury może prowadzić do poparzeń, skaleczeń lub innych urazów, które nie będą dostrzegane aż do momentu, gdy będą wymagały interwencji medycznej. W terapiach zajęciowych ważne jest, aby wybierać aktywności, które są bezpieczne i adekwatne do poziomu funkcjonowania pacjenta. Modelowanie w masie solnej, zwijanie włóczki w kłębek oraz malowanie na podobraziu to techniki, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, sprzyjają poprawie motoryki małej i dają możliwość ćwiczenia czucia. Przy odpowiednim nadzorze i dostosowaniu, te metody mogą wspierać rehabilitację oraz rozwój umiejętności manualnych, co jest istotne w powrocie do pełnej sprawności.

Pytanie 7

Która z poniższych zasad dotyczy właściwego formułowania informacji zwrotnej?

A. Wyrażaj ocenę bezpośrednio po wystąpieniu danego zachowania

B. Krytykuj osobę, a nie jej negatywne postawy

C. Udzielaj wielu wskazówek

D. Buduj informację zwrotną w sposób oceniający, a nie opisowy

Wyrażanie oceny bezpośrednio po zaistniałym zachowaniu to kluczowa zasada skutecznego udzielania informacji zwrotnej. Takie podejście pozwala na natychmiastowe skorelowanie zachowań z ich efektami, co sprzyja lepszemu zrozumieniu przez odbiorcę. Na przykład, jeśli menedżer zauważy, że pracownik skutecznie zrealizował projekt, powinien natychmiast po zakończeniu pracy wyrazić swoją pozytywną ocenę. To nie tylko wzmacnia dobre praktyki, ale również motywuje pracowników do kontynuacji efektywnego działania. Zgodnie z zasadami komunikacji interpersonalnej, czas reakcji na zachowanie jest kluczowy dla efektywności feedbacku. Dobre praktyki wskazują, że informacje zwrotne powinny być konkretne, aktualne oraz oparte na obserwacjach, co zwiększa ich wiarygodność i akceptację. Dodatkowo, regularne praktykowanie takiego stylu oceny wspomaga budowanie kultury otwartej komunikacji w zespole, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami zarządzania ludźmi.

Pytanie 8

Technika stosowana w arteterapii, która polega na tworzeniu kompozycji z rozmaitych materiałów i tworzyw, takich jak gazety, tkaniny, fotografie oraz drobne przedmioty codziennego użytku, które następnie są naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi technikami plastycznymi, nosi nazwę

A. sutasz

B. kolografia

C. kolaż

D. quilling

Kolaż to technika artystyczna, która polega na tworzeniu kompozycji z różnych materiałów, takich jak gazety, tkaniny, fotografie czy drobne przedmioty codziennego użytku. W arteterapii, kolaż ma szczególne znaczenie, ponieważ umożliwia pacjentom wyrażenie emocji i uczuć poprzez łączenie różnych mediów. Dzięki tej technice, osoby uczestniczące w terapii mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także eksplorować swoją kreatywność. Proces tworzenia kolażu pozwala na eksperymentowanie z formą, kolorem i teksturą, co może przynieść ulgę w stresie oraz wspierać procesy zdrowienia psychicznego. W arteterapii kolaż stosuje się jako narzędzie do komunikacji niewerbalnej, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami, które mają trudności z wyrażaniem siebie słowami. Użycie różnych materiałów w kolażu może także symbolizować różne aspekty życia pacjenta, co czyni tę technikę niezwykle elastycznym i dostosowującym się narzędziem terapeutycznym.

Pytanie 9

Które zajęcia mogą być pomocne w redukcji stresu u pacjentów w terapii zajęciowej?

A. Intensywne zajęcia sportowe

B. Zaawansowana matematyka

C. Dietetyka i kontrola wagi

D. Medycyna sztuką

Medycyna sztuką, znana również jako arteterapia, jest uznawana za skuteczne narzędzie w redukcji stresu w terapii zajęciowej. To forma terapii, która wykorzystuje różne dziedziny sztuki, takie jak malarstwo, rysunek, czy rzeźba, jako narzędzie do wyrażania emocji i wspierania zdrowia psychicznego. Uczestnictwo w takich zajęciach pozwala pacjentom na odkrycie i wyrażenie swoich uczuć w sposób kreatywny, co często prowadzi do obniżenia poziomu stresu i poprawy samopoczucia. Arteterapia pomaga również w budowaniu lepszej samoświadomości oraz w rozwijaniu zdolności komunikacyjnych, co jest niezwykle ważne w procesie zdrowienia. Praktyczne zastosowanie tej metody można zauważyć w wielu placówkach zdrowotnych, gdzie pacjenci korzystają z różnych form sztuki, aby radzić sobie z trudnymi emocjami. Dobre praktyki branżowe zalecają włączenie arteterapii jako części kompleksowego podejścia do terapii pacjentów zmagających się ze stresem, ponieważ jest to metoda nieinwazyjna i dostępna dla szerokiej grupy pacjentów. Z mojego doświadczenia, zajęcia z medycyny sztuką są nie tylko efektywne, ale również bardzo lubiane przez pacjentów.

Pytanie 10

Które z wymienionych twierdzeń poprawnie definiuje warunek dotyczący pozytywnego wzmocnienia stosowanego w celu zachęcania podopiecznego do aktywnego udziału w terapiach?

A. Rodzaj wzmocnienia powinien być ustalony z podopiecznym

B. Rodzaj wzmocnienia powinien mieć postać materialną

C. Wzmocnienie powinno być przyznane jedynie w przypadku wielokrotnego powtórzenia oczekiwanych zachowań

D. Wzmocnienie powinno być zastosowane jak najszybciej po wystąpieniu pożądanego zachowania

Wzmocnienie pozytywne jest kluczowym elementem w procesie motywowania podopiecznych do aktywnego uczestnictwa w zajęciach terapeutycznych. Odpowiedź wskazująca, że wzmocnienie powinno nastąpić jak najszybciej po oczekiwanym zachowaniu jest zgodna z zasadami teorii uczenia się. Natychmiastowe wzmocnienie pozwala na silniejsze skojarzenie pozytywnego rezultatu z konkretnym zachowaniem, co zwiększa szansę na jego powtórzenie w przyszłości. Przykładowo, jeśli podopieczny bierze udział w zajęciach terapeutycznych i natychmiast po zakończeniu jest chwalony lub otrzymuje nagrodę, to może to zmotywować go do regularnego uczestnictwa. W praktyce, stosowanie natychmiastowych wzmocnień sprzyja budowaniu więzi z terapeutą oraz poczuciu sukcesu u podopiecznego. Dobry terapeuta powinien znać indywidualne preferencje podopiecznych i dostosowywać formę wzmocnienia, co jest zgodne z zasadą personalizacji terapii, uznawaną za jedną z dobrych praktyk w psychologii i pedagogice.

Pytanie 11

W jakich sytuacjach terapeuta zajęciowy powinien zorganizować zajęcia relaksacyjne z wykorzystaniem muzyki?

A. Dla osób doświadczających stresu i napięcia

B. Dla osób pracujących nad poprawą kondycji fizycznej

C. Dla osób uczących się nowych języków

D. Dla osób preferujących zajęcia manualne

Zajęcia relaksacyjne z muzyką są szczególnie zalecane dla osób doświadczających stresu i napięcia. Muzyka ma unikalną zdolność wpływania na nasz stan emocjonalny i fizjologiczny, co jest wykorzystywane w terapii zajęciowej. Działa ona jako katalizator, wspomagając relaksację, redukcję stresu i poprawę samopoczucia. Muzykoterapia, jako forma terapii zajęciowej, opiera się na założeniu, że dźwięki i rytmy mogą zmieniać poziom kortyzolu, hormonu stresu, w organizmie. Praktyczne zastosowanie muzyki w takich sytuacjach obejmuje sesje z muzyką relaksacyjną, która pomaga w redukcji napięcia mięśniowego i uspokojeniu umysłu. Dodatkowo, muzyka może być używana jako tło do medytacji lub ćwiczeń oddechowych, co zwiększa efektywność tych technik. Warto też zauważyć, że różne rodzaje muzyki mogą być używane dla różnych efektów terapeutycznych. Na przykład, muzyka klasyczna jest często wybierana ze względu na swoje harmonijne struktury, które sprzyjają odprężeniu. W terapii zajęciowej muzyka nie tylko łagodzi stres, ale także poprawia ogólną jakość życia pacjentów, co jest kluczowe w długoterminowym procesie terapeutycznym.

Pytanie 12

W trakcie interakcji międzyludzkiej stosowane są elementy paralingwistyczne, do których zalicza się

A. zapach, rumieńce, łzawienie oczu

B. wyraz twarzy

C. cechy temperamentu

D. ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia

W komunikacji międzyludzkiej czynniki paralingwistyczne są naprawdę ważne, bo mówią nam sporo o tym, co czuje i myśli osoba, z którą rozmawiamy. Odpowiedź "ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia" jest na miejscu, bo to właśnie te rzeczy wchodzą w skład paralingwistyki. Przykładowo, ton głosu może pokazywać różne emocje - od radości po złość, a jego modulacja wpływa na to, jak my odbieramy daną wiadomość. Tempo mowy też ma znaczenie; jeśli ktoś mówi szybko, to może być podekscytowany albo zdenerwowany, natomiast wolniejsze tempo może sugerować, że się nad czymś zastanawia lub nie jest pewny. Te chrząknięcia czy inne dźwięki, które wydajemy podczas mówienia, mogą też oznaczać, że ktoś się zastanawia nad tym, co mówi, albo nie jest do końca przygotowany. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że umiejętność zauważania i rozumienia tych sygnałów może naprawdę pomóc w lepszej komunikacji, szczególnie w pracy, gdzie zrozumienie emocji innych jest kluczowe do budowania dobrych relacji i rozwiązywania problemów. Dlatego warto zwracać uwagę na te szczegóły, żeby być bardziej empatycznym w kontaktach z innymi.

Pytanie 13

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. sugerujące

B. otwarte

C. zamknięte

D. alternatywne

Wybór pytań otwartych jest kluczowy w terapii, gdyż umożliwia podopiecznemu swobodne wyrażenie myśli, uczuć i opinii. Pytania otwarte nie ograniczają odpowiedzi do prostego 'tak' lub 'nie', co sprzyja głębszej eksploracji osobistych doświadczeń. Na przykład, zamiast pytać 'Czy czujesz się smutny?', terapeuta może zapytać 'Co czujesz, gdy myślisz o swojej sytuacji?'. Tego rodzaju pytania zachęcają do refleksji i mogą prowadzić do odkryć, które są istotne dla postępu terapeutycznego. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w psychoterapii, pytania otwarte wspierają budowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest fundamentem skutecznej terapii. Wspierają one również rozwój umiejętności komunikacyjnych oraz samoregulacji emocjonalnej, pozwalając klientowi na większą samodzielność w procesie terapeutycznym. Użycie pytań otwartych jest zatem nie tylko techniką, ale i strategią, która wpisuje się w holistyczne podejście do zdrowia psychicznego.

Pytanie 14

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osoby z zaburzeniami poznawczymi, terapeuta powinien wziąć pod uwagę

A. indywidualne możliwości i potrzeby pacjenta

B. aktualne trendy w terapii, ale tylko jeśli są zgodne z celami pacjenta

C. dostępność sprzętu w placówce, ale w miarę możliwości dostosować terapię do potrzeb pacjenta

D. preferencje terapeuty, które nie powinny dominować nad potrzebami pacjenta

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osób z zaburzeniami poznawczymi kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych możliwości i potrzeb pacjenta. Tylko wtedy terapia ma szansę przynieść zamierzone efekty. Każda osoba jest inna i ma unikalne potrzeby, które wynikają z jej stanu zdrowia, poziomu funkcjonowania i osobistych preferencji. Uwzględnienie tych aspektów pozwala terapeucie na opracowanie planu, który będzie nie tylko efektywny, ale także akceptowany przez pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeprowadzić szczegółową ocenę pacjenta, uwzględniając jego historię choroby, aktualne objawy oraz cele terapeutyczne. Dzięki temu możliwe jest zaprojektowanie działań, które nie tylko wspomagają poprawę funkcji poznawczych, ale także zwiększają motywację pacjenta do uczestnictwa w terapii. Dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i stanowi podstawę skutecznej interwencji terapeutycznej.

Pytanie 15

Jakiego rodzaju aktywności powinien zalecić terapeuta osobie z mutyzmem wybiórczym na początku jej uczęszczania do ośrodka wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami?

A. Trening umiejętności samoobsługi

B. Wyjścia do miejsc publicznych

C. Zajęcia z zakresu sztuk plastycznych

D. Trening umiejętności interpersonalnych

Trening umiejętności interpersonalnych jest kluczowym elementem wsparcia dla osób z mutyzmem wybiórczym, szczególnie na wczesnym etapie ich uczęszczania do ośrodka. Osoby te często mają trudności w komunikacji werbalnej w określonych sytuacjach społecznych, co może prowadzić do izolacji i frustracji. Terapeuci powinni wprowadzać stopniowe, zindywidualizowane programy, które skupiają się na budowaniu pewności siebie i umiejętności komunikacyjnych. Przykładem może być organizowanie małych grup, w których uczestnicy mają okazję do interakcji w bezpiecznym środowisku. Dobre praktyki wskazują na wykorzystanie gier i zabaw, które sprzyjają nawiązywaniu relacji społecznych, a także zachęcają do wyrażania emocji i myśli. Użycie technik takich jak Modelowanie czy Wzmocnienie pozytywne, może być niezwykle efektywne, gdyż pomaga w budowaniu pozytywnych doświadczeń związanych z komunikacją. Wsparcie terapeutyczne powinno również uwzględniać współpracę z rodziną, by stworzyć spójne podejście do rozwoju umiejętności interpersonalnych w różnych kontekstach życia osoby z mutyzmem wybiórczym.

Pytanie 16

Podopieczny wykazuje zmniejszoną sprawność zarówno w motoryce małej, jak i dużej. U niego występują zakłócenia w obszarze

A. społecznej

B. fizycznej

C. psychicznej

D. duchowej

Odpowiedź 'fizycznej' jest poprawna, ponieważ obniżona sprawność w zakresie motoryki małej i dużej odnosi się bezpośrednio do umiejętności ruchowych, które są kluczowym aspektem fizycznej sfery funkcjonowania każdego człowieka. Motoryka mała obejmuje precyzyjne ruchy, takie jak chwytanie, pisanie czy manipulowanie przedmiotami, podczas gdy motoryka duża dotyczy większych grup mięśniowych, co przejawia się w takich aktywnościach jak bieganie, skakanie czy wspinanie się. Zaburzenia w tych obszarach mogą prowadzić do ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, co wpływa na niezależność osoby oraz jej jakość życia. Przykładowo, dzieci z obniżoną sprawnością motoryczną mogą mieć trudności w uczestnictwie w grach zespołowych, co może wpływać na ich rozwój społeczny i emocjonalny. Dlatego w terapii i rehabilitacji istotne jest wdrażanie ćwiczeń wspierających rozwój motoryki, zgodnie z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i fizjoterapii, gdzie kluczowym celem jest poprawa funkcji fizycznych, co w konsekwencji przyczynia się do polepszenia jakości życia pacjenta.

Pytanie 17

Osoba z lekką niepełnosprawnością intelektualną, ze względu na swoje zdolności w obszarze myślenia i podejmowania decyzji

A. jest niezdolna do samodzielnego życia

B. korzysta jedynie z systemu edukacji specjalnej

C. jest w stanie znaleźć zatrudnienie na otwartym rynku pracy

D. może zamieszkiwać samodzielnie tylko w systemie mieszkań chronionych

Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim ma zazwyczaj zdolności do samodzielnego funkcjonowania i podejmowania decyzji w codziennym życiu, co umożliwia jej pracę na otwartym rynku pracy. Osoby te są często w stanie zdobyć kwalifikacje i umiejętności, które pozwalają im na aktywność zawodową, co jest zgodne z zasadami integracji społecznej oraz polityką zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami. Przykłady udanych integracji obejmują zatrudnienie w sektorze gastronomicznym, usługowym czy w handlu, gdzie mogą wykazać się swoimi umiejętnościami i przyczynić się do wartościowych wyników dla pracodawcy. Dobrą praktyką jest stosowanie dostosowań w miejscu pracy oraz programów wsparcia, które ułatwiają adaptację i integrację. Wiele organizacji stosuje model zatrudnienia wspieranego, który skupia się na indywidualnych potrzebach pracowników, co dodatkowo potwierdza, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim mogą i powinny być aktywne zawodowo.

Pytanie 18

W programie terapii zajęciowej dla dzieci z ADHD powinny znaleźć się

A. samodzielne ćwiczenia w ciszy

B. zajęcia ruchowe z elementami koncentracji

C. skomplikowane projekty manualne

D. długie sesje wykładowe

Zajęcia ruchowe z elementami koncentracji są niezwykle istotne w terapii zajęciowej dzieci z ADHD. Dzieci te często mają trudności z utrzymaniem uwagi i kontrolą impulsów, co może utrudniać im uczestnictwo w tradycyjnych formach nauki. Ruch i aktywność fizyczna pomagają w regulacji emocji, redukcji stresu oraz poprawie koncentracji. Ćwiczenia, które łączą ruch z zadaniami wymagającymi skupienia, takimi jak na przykład joga, tai chi czy gry zespołowe, mogą wspierać rozwój umiejętności społecznych oraz samokontrolę. Z mojego doświadczenia wynika, że dzieci z ADHD często lepiej funkcjonują w środowisku, które pozwala im na wyrażenie energii w kontrolowany sposób. Wprowadzenie elementów koncentracji do aktywności ruchowych pomaga im skupić się na zadaniu, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zalecane przez specjalistów i oparte na badaniach wskazujących na pozytywne efekty ruchu w kontekście zdrowia psychicznego.

Pytanie 19

Planując treningi dotyczące codziennych czynności dla osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, terapeuta powinien mieć na uwadze, że jego rolą jest przede wszystkim nauczenie pacjenta

A. alternatywnych form komunikacji

B. modyfikacji chwytów

C. utrzymywania prawidłowej wagi ciała

D. nowych umiejętności zawodowych

Modyfikacja chwytów to kluczowy element rehabilitacji osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, ponieważ choroba ta prowadzi do bólu, sztywności oraz ograniczenia ruchomości stawów, co negatywnie wpływa na codzienne życie pacjentów. Terapeuta powinien nauczyć pacjenta technik dostosowania chwytów, aby zminimalizować dyskomfort oraz ryzyko uszkodzenia stawów. Przykładem może być nauka chwytania przedmiotów dużymi stawami (np. łokciem) lub stosowanie narzędzi ergonomicznych, co pozwala zredukować obciążenie rąk. Zastosowanie technik takich jak adaptacja chwytów w codziennych czynnościach, jak pisanie czy gotowanie, może znacząco poprawić jakość życia pacjenta. Zgodnie z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej, ważne jest, aby podejścia były oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co podkreśla znaczenie modyfikacji chwytów w kontekście reumatoidalnego zapalenia stawów.

Pytanie 20

Jakie materiały i narzędzia powinien zgromadzić terapeuta, przygotowując zajęcia z użyciem techniki filcowania?

A. Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa, naczynie z wodą

B. Barwniki do tkanin, tkaniny z bawełny, wosk, papier, żelazko

C. Nici i igły, koraliki, drut jubilerski, szczypce do biżuterii

D. Serwetki, pędzel, klej wikolowy, przedmioty drewniane

Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa i naczynie z wodą to kluczowe materiały, które terapeuta powinien przygotować do zajęć z techniki filcowania. Czesanka wełniana, będąca podstawowym surowcem do filcowania, pozwala na tworzenie różnorodnych form i struktur. Płatki mydlane działają jako naturalny środek emulgujący, który ułatwia proces filcowania poprzez wytwarzanie piany i zmniejszenie tarcia podczas pracy z wełną. Folia bąbelkowa jest doskonałym podłożem do filcowania na płasko, ponieważ zapewnia odpowiednią powierzchnię do pracy oraz absorbuje nadmiar wody. Naczynie z wodą jest niezbędne do nawilżania materiałów oraz aktywacji procesu filcowania, co pozwala na trwałe łączenie włókien wełnianych. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, podczas których uczestnicy stworzą ozdobne filcowe elementy, co pozwoli im na rozwijanie zdolności manualnych oraz wyrażanie kreatywności. Przygotowanie odpowiednich materiałów jest istotne, aby zapewnić skuteczność zajęć oraz satysfakcję uczestników.

Pytanie 21

Głównym celem terapii zajęciowej dla osób niewidomych jest

A. łagodzenie dolegliwości fizycznych oraz redukcja stresu psychicznego

B. nawiązywanie relacji, prowadzenie rozmów oraz utrzymywanie kontaktów

C. podtrzymanie aktywności funkcjonujących analizatorów

D. utrzymanie sprawności rąk przez jak najdłuższy czas

Podtrzymanie aktywności sprawnych analizatorów to kluczowy cel terapii zajęciowej dla osób niewidomych, ponieważ ich zdolności percepcyjne w innych obszarach, takich jak dotyk, słuch czy węch, mogą być znacząco rozwijane. Dzięki odpowiednio zaplanowanej terapii, osoby niewidome mogą skutecznie wykorzystywać te zmysły, co przyczynia się do ich samodzielności i jakości życia. Przykłady zastosowania obejmują treningi sensoryczne, gdzie pacjenci uczą się rozpoznawania obiektów przez dotyk lub dźwięki. Istotnym elementem jest także włączanie technologii wspierających, jak aplikacje mobilne, które mogą poprawić orientację przestrzenną. Standardy terapii zajęciowej uwzględniają indywidualne podejście do potrzeb pacjenta, a dobre praktyki podkreślają znaczenie integracji różnych strategii terapeutycznych. W ten sposób terapia zajęciowa staje się nie tylko formą leczenia, ale także sposobem na wzmacnianie poczucia niezależności i samodzielności.

Pytanie 22

Która z poniższych technik jest używana w terapii zajęciowej do poprawy motoryki małej?

A. Pływanie

B. Jazda na rowerze

C. Szydełkowanie

D. Nordic walking

Szydełkowanie to jedna z technik, która jest często wykorzystywana w terapii zajęciowej, zwłaszcza gdy celem jest poprawa motoryki małej. W trakcie szydełkowania osoba pracuje nad precyzyjnymi ruchami dłoni i palców, co jest kluczowe dla rozwijania koordynacji i siły w rękach. Poprzez manipulację szydełkiem i nicią, pacjent doskonali umiejętności manualne oraz koncentrację. Szydełkowanie angażuje także umysł, ponieważ wymaga planowania i sekwencjonowania ruchów, co wspiera rozwój funkcji poznawczych. W terapii zajęciowej szydełkowanie jest cenione za swoją dostępność i możliwość dostosowania poziomu trudności do indywidualnych potrzeb pacjenta. Ponadto, praca nad projektem szydełkowym może przynosić satysfakcję z ukończonego dzieła, co wspiera poczucie własnej wartości i motywację do dalszej pracy nad sobą. Dlatego właśnie szydełkowanie jest tak często wybierane jako narzędzie w terapii zajęciowej, oferując wielowymiarowe korzyści dla pacjentów.

Pytanie 23

Jakie działanie terapeuta zajęciowy powinien podjąć, jeśli podopieczny z zaburzeniami lękowymi wyraża obawy dotyczące uczestnictwa w grupowych zajęciach?

A. Zaproponować indywidualne spotkania terapeutyczne

B. Zignorować obawy i kontynuować plan

C. Zachęcić do natychmiastowego dołączenia do grupy

D. Zrezygnować z zajęć grupowych

Zaproponowanie indywidualnych spotkań terapeutycznych dla podopiecznego z zaburzeniami lękowymi jest działaniem zgodnym z dobrą praktyką w terapii zajęciowej. Indywidualne podejście pozwala terapeucie na lepsze zrozumienie specyficznych obaw pacjenta i dostosowanie terapii do jego potrzeb. Dzięki temu pacjent ma możliwość budowania zaufania do terapeuty w bezpiecznym, kontrolowanym środowisku, co może być kluczowe dla osób z zaburzeniami lękowymi. Indywidualne sesje mogą również pomóc w opracowaniu strategii radzenia sobie z lękiem, które pacjent będzie mógł zastosować później w sytuacjach grupowych. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie zindywidualizowanego planowania i wspierania pacjenta w jego unikalnym procesie zdrowienia. Stawianie pacjenta w centrum procesu terapeutycznego zwiększa jego zaangażowanie i poczucie kontroli, co jest kluczowe dla skutecznej terapii.

Pytanie 24

Styl, w którym jedna strona ustępuje drugiej i rezygnuje z własnych potrzeb, aby zachować dobre relacje z partnerem, nazywany jest

A. twardy

B. unikający

C. rzeczowy

D. miękki

Podejścia, które nie są zgodne z miękkim stylem negocjacji, często opierają się na błędnych założeniach dotyczących relacji i osiągania celów. Styl unikający charakteryzuje się tendencją do unikania konfrontacji, co może prowadzić do braku rozwiązania problemu. Osoby, które stosują ten styl, mogą myśleć, że ignorowanie konfliktu pomoże go rozwiązać, jednak w praktyce prowadzi to zazwyczaj do jego pogłębiania. Z kolei styl twardy zakłada dominację i agresywne podejście do negocjacji, co często kończy się konfliktami i zniszczeniem relacji. Przeciwnicy mogą mieć poczucie, że są traktowani jako przeciwnicy, a nie partnerzy w negocjacjach, co z pewnością nie przyczyni się do budowania zaufania. Styl rzeczowy, choć może być bardziej neutralny, nie uwzględnia emocjonalnych aspektów relacji, co jest kluczowe w długoterminowych współpracach. Używanie nieodpowiednich stylów negocjacyjnych może prowadzić do typowych błędów myślowych, takich jak zakładanie, że druga strona nie ma racji lub że osiągnięcie celu wymaga całkowitego zaspokojenia własnych potrzeb kosztem drugiej strony. Utrudnia to proces negocjacji i może prowadzić do sytuacji, w których żadna ze stron nie osiąga satysfakcjonującego rozwiązania.

Pytanie 25

W terapii skoncentrowanej na poprawie małej motoryki 7-letniego chłopca z MPD, powinno się uwzględnić

A. spacer do parku, bieganie, skakanie

B. malowanie palcami, pędzelkiem, wypełnianie konturów

C. dmuchanie balonów, puszczanie baniek

D. wyjścia do kina, teatru, filharmonii, opery

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to techniki, które znacząco wspierają rozwój małej motoryki u dzieci, szczególnie tych z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności wymagają precyzyjnych ruchów palców i dłoni, co sprzyja wzmacnianiu mięśni odpowiedzialnych za chwyt oraz koordynację ręka-oko. Dzieci uczą się kontrolować siłę nacisku oraz precyzję ruchów, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Przykładowo, korzystając z farb, dzieci mogą rozwijać umiejętności manualne poprzez malowanie na dużych powierzchniach, co pozwala na swobodne eksplorowanie ruchów oraz kreatywności. Takie działania są zgodne z zasadami terapii zajęciowej, gdzie ważne jest zaangażowanie dziecka w aktywności dostosowane do jego możliwości. Dodatkowo, tworzenie sztuki może mieć pozytywny wpływ na samopoczucie emocjonalne dziecka, co jest nieodłącznym elementem holistycznego podejścia do terapii.

Pytanie 26

Zaleca się uczestnictwo w ćwiczeniach umiejętności praktycznych, które zwiększają kompetencje, w szczególności dla osób z problemami zdrowotnymi

A. psychicznymi

B. dermatologicznymi

C. nowotworowymi

D. kardiologicznymi

Udział w treningach umiejętności praktycznych podnoszących kompetencje jest szczególnie istotny dla osób z chorobami psychicznymi, ponieważ tego rodzaju interwencje mogą znacząco wpłynąć na ich jakość życia oraz zdolność do funkcjonowania w społeczeństwie. Osoby z problemami zdrowia psychicznego często borykają się z trudnościami w codziennym życiu, a umiejętności praktyczne, takie jak zarządzanie stresem, komunikacja interpersonalna czy umiejętności społeczne, mogą wspierać ich w realizacji codziennych zadań. Przykładem mogą być treningi asertywności, które pomagają osobom z zaburzeniami lękowymi w rozwijaniu pewności siebie oraz zdolności do wyrażania swoich potrzeb. Ponadto, standardy terapeutyczne, takie jak model biopsychospołeczny, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, co obejmuje rozwijanie umiejętności praktycznych jako element terapii. Wprowadzenie takich programów do pracy z podopiecznymi z problemami zdrowia psychicznego przyczynia się do ich lepszego samopoczucia oraz integracji społecznej.

Pytanie 27

Który z podanych zestawów materiałów edukacyjnych jest najbardziej użyteczny w przeprowadzaniu zajęć aktywizujących pamięć u seniorów?

A. Gry planszowe, masy plastyczne, bierki

B. Kalendarze, zegary, listy, krzyżówki

C. Płyty CD, radioodtwarzacz, mikrofon

D. Telewizor, komputer, projektor

Wybór zestawu kalendarzy, zegarów, list oraz krzyżówek jako najbardziej przydatnych narzędzi do realizacji treningów pamięci z seniorami jest trafny z kilku powodów. Przede wszystkim, te pomoce dydaktyczne są skoncentrowane na codziennych umiejętnościach oraz aktywności intelektualnej, co jest szczególnie istotne w kontekście utrzymania sprawności umysłowej osób starszych. Kalendarze i zegary pomagają seniorom w orientacji w czasie, co jest kluczowe dla zachowania poczucia kontroli nad własnym życiem. Ponadto, listy oraz krzyżówki pobudzają myślenie analityczne oraz kreatywność, co sprzyja aktywizacji neuronów oraz stymulowaniu pamięci. Wykorzystanie takich materiałów wspiera również integrację społeczną, gdyż seniorzy mogą pracować w grupach, co sprzyja wymianie doświadczeń oraz emocjonalnemu wsparciu. Zastosowanie tych narzędzi w praktyce może obejmować organizowanie sesji edukacyjnych w domach seniora, gdzie uczestnicy mogą ćwiczyć czytanie kalendarzy, organizować quizy związane z datami czy rozwiązywać krzyżówki, co w naturalny sposób umacnia umiejętności pamięciowe oraz interakcyjne. Dobrze zaplanowane treningi pamięci oparte na tych pomocy dydaktycznych są zgodne z obecnymi standardami w pracy z seniorami, które kładą nacisk na holistyczne podejście do zdrowia, w tym zdrowia psychicznego.

Pytanie 28

Przedstawione symptomy sugerują wystąpienie zespołu

Zaburzenia pamięci krótkotrwałej, konfabulacje, trudności w ustaleniu sekwencji zdarzeń, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, zaburzenia czucia oraz kontroli ruchów.

A. Korsakowa

B. Aspergera

C. Downa

D. Tourette´a

Zespół Korsakowa, będący wynikiem niedoboru witaminy B1 (tiaminy), charakteryzuje się objawami, takimi jak zaburzenia pamięci bieżącej, konfabulacje oraz trudności w ustalaniu chronologii wydarzeń. Osoby doświadczające tego zespołu mają problem z zapamiętywaniem nowych informacji oraz przywoływaniem wspomnień z przeszłości, co powoduje, że często zastępują luki w pamięci zmyślonymi opowieściami, czyli konfabulacjami. Upośledzenie myślenia abstrakcyjnego jest również istotnym objawem, co prowadzi do trudności w analizie sytuacji oraz podejmowaniu decyzji. Zaburzenia czucia i kontroli ruchów mogą być wynikiem uszkodzenia układu nerwowego, co jest typowe dla pacjentów z tym zespołem. W kontekście praktycznym, zespół Korsakowa najczęściej występuje u osób nadużywających alkoholu, co podkreśla znaczenie profilaktyki i wczesnej interwencji w przypadku uzależnienia. Właściwe leczenie, w tym suplementacja tiaminy oraz terapia behawioralna, ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów.

Pytanie 29

Jakie z wymienionych potrzeb uznaje się za potrzeby niższego rzędu?

A. Snu, wypoczynku

B. Odżywiania, szacunku

C. Przyjaźni, wiedzy

D. Miłości, odpoczynku

Odpowiedź 'Snu, wypoczynku' jest prawidłowa, ponieważ te potrzeby klasyfikowane są jako potrzeby niższego rzędu według teorii Maslowa. Te podstawowe potrzeby dotyczą fizjologii i są kluczowe dla przetrwania jednostki. Sen i wypoczynek są niezbędne do regeneracji organizmu, poprawy funkcji poznawczych oraz ogólnego dobrostanu. W praktyce, niedobór snu może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych, takich jak osłabienie układu odpornościowego, problemy z sercem czy depresję. W kontekście organizacji i zarządzania, zapewnienie pracownikom odpowiednich warunków do snu i relaksu może zwiększać ich wydajność i satysfakcję z pracy. Warto również zwrócić uwagę na dobre praktyki, takie jak ergonomiczne miejsca pracy oraz przestrzenie do odpoczynku, co wspiera zdrowie psychiczne i fizyczne pracowników, tworząc pozytywną kulturę organizacyjną.

Pytanie 30

Mieszkanka ośrodka wsparcia społecznego z reumatoidalnym zapaleniem stawów odczuwa intensywny ból, któremu towarzyszą sztywność oraz obrzęki stawów obu rąk. Jakiego rodzaju aktywności należałoby zaproponować w tym czasie choroby?

A. Granie na prostych instrumentach perkusyjnych

B. Wyszywanie na kanwie haftem krzyżykowym

C. Czytanie powieści obyczajowej i dyskusja nad nią

D. Przesadzanie i pielęgnacja kwiatów doniczkowych

Czytanie powieści obyczajowej oraz dyskusja nad nią to forma aktywności, która jest niezwykle korzystna dla osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, zwłaszcza w okresach nasilenia objawów chorobowych. Tego typu zajęcia angażują umysł, pozwalają na relaks i stanowią formę społecznej interakcji, co jest kluczowe dla zdrowia psychicznego. Podczas gdy stawy są obolałe, ograniczenie aktywności fizycznej może być niezbędne, co czyni czytanie idealnym rozwiązaniem. Dodatkowo, dyskusje na temat przeczytanej lektury mogą stymulować myślenie krytyczne oraz umiejętności komunikacyjne. Warto również zauważyć, że literatura obyczajowa może być źródłem emocjonalnego wsparcia, pomagając osobom zmagającym się z chorobą poczuć się mniej osamotnionymi w swoich zmaganiach. W ramach dobrych praktyk w opiece nad osobami starszymi zaleca się włączenie aktywności umysłowych i społecznych, co sprzyja poprawie jakości życia i samopoczucia.

Pytanie 31

Chromoterapia to terapia poprzez

A. taniec oraz ruch ekspresyjny w rytmie muzyki

B. ekspozycję zmysłu wzroku na odpowiednie kolory

C. interakcję osoby poddawanej terapii z kotem

D. świadome oraz nieuświadomione oddziaływania oparte na śmiechu

Chromoterapia, znana również jako terapia kolorami, to metoda leczenia, która wykorzystuje różne barwy do wpływania na samopoczucie pacjenta oraz wspierania procesów zdrowotnych. Eksponowanie zmysłu wzroku na odpowiednie barwy ma na celu harmonizowanie energii ciała, co jest zgodne z teorią, że kolory mają różne częstotliwości wibracji, które wpływają na nasze emocje i zdrowie fizyczne. Na przykład, kolor niebieski ma działanie uspokajające, podczas gdy czerwony stymuluje i pobudza. W praktyce chromoterapia może być stosowana w różnych formach, takich jak oświetlenie w pomieszczeniach terapeutycznych, wykorzystanie kolorowych świateł w sesjach medytacyjnych, a także w terapii wizualnej. Badania wykazują, że odpowiednie zastosowanie kolorów może pomóc w redukcji stresu, poprawie nastroju oraz wspomaganiu regeneracji organizmu. Zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, chromoterapia powinna być stosowana jako uzupełnienie tradycyjnych metod leczenia, aby zwiększyć ich skuteczność oraz poprawić jakość życia pacjentów.

Pytanie 32

Zniszczenie osłonek mielinowych włókien nerwowych prowadzi do zakłóceń w zakresie

A. napięcia mięśniowego i ruchomości stawów w zespole Downa

B. rozciągliwości mięśniowej oraz siły mięśni w miopatii

C. odczuwania temperatury, dotyku oraz bólu w przebiegu stwardnienia rozsianego

D. wrażliwości na bodźce słuchowe i dotykowe w zespole Aspergera

Uszkodzenie osłonek mielinowych, do którego dochodzi w przebiegu stwardnienia rozsianego, prowadzi do zaburzeń w przewodnictwie impulsów nerwowych. Mielina jest substancją izolującą włókna nerwowe, a jej uszkodzenie powoduje spowolnienie lub nawet zatrzymanie przewodzenia impulsów, co przekłada się na odczuwanie bodźców takich jak temperatura, dotyk oraz ból. Przykładem mogą być objawy takie jak drętwienie, mrowienie czy ból neuropatyczny, które są bezpośrednio związane z uszkodzeniem mieliny. W praktyce klinicznej istotne jest wczesne rozpoznanie i interwencja w przypadku stwardnienia rozsianego, aby zminimalizować te objawy. Terapie mogą obejmować leki immunomodulujące, które mają na celu spowolnienie postępu choroby oraz rehabilitację mającą na celu poprawę jakości życia pacjentów. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla specjalistów zajmujących się neurologią i rehabilitacją.

Pytanie 33

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest wypowiedź: Gdyby Pan bardziej się postarał, mógłby Pan już samodzielnie korzystać z toalety?

A. Ocenianie.

B. Aprobowanie.

C. Zaniedbywanie.

D. Rozkazywanie.

Odpowiedź 'Ocenianie' jest poprawna, ponieważ wypowiedź: 'Gdyby Pan się bardziej postarał, już dawno umiałby Pan sam skorzystać z toalety' zawiera osąd dotyczący zdolności i wysiłków drugiej osoby. Ocenianie to forma bariery komunikacyjnej, która polega na wydawaniu sądów o innych ludziach, co często prowadzi do obniżenia ich poczucia wartości i może blokować otwartą komunikację. W kontekście profesjonalnym, szczególnie w obszarze zdrowia i opieki społecznej, ważne jest, aby unikać oceniania, ponieważ może to wpływać negatywnie na relację z klientem i postrzeganą przez niego pomoc. Zamiast oceniać, warto stosować techniki aktywnego słuchania, które pomagają zrozumieć perspektywę drugiej osoby bez wydawania osądów. Przykładem może być zadawanie otwartych pytań, które zachęcają do refleksji i wyrażania uczuć, co prowadzi do lepszego zrozumienia i współpracy.

Pytanie 34

Zdecydowane obniżenie zdolności intelektualnych oraz umiejętności funkcjonowania w społeczeństwie u osoby starszej stanowi symptom

A. schizofrenii

B. demencji

C. amnezji

D. manii

Demencja to zespół objawów charakteryzujących się stopniowym pogarszaniem się zdolności poznawczych, które wpływają na codzienne funkcjonowanie jednostki. W przypadku osób starszych, demencja jest jednym z najczęstszych problemów zdrowotnych, związanym z postępującym uszkodzeniem komórek nerwowych w mózgu. Objawy demencji obejmują nie tylko znaczne obniżenie sprawności intelektualnej, ale także trudności w zarządzaniu codziennymi zadaniami, problemy z pamięcią, dezorientację oraz zmiany w zachowaniu. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce jest wczesne rozpoznawanie demencji, które pozwala na wprowadzenie interwencji terapeutycznych, takich jak terapia zajęciowa czy wsparcie psychologiczne, co może poprawić jakość życia pacjentów oraz ich rodzin. Warto również zaznaczyć, że wczesna diagnoza może prowadzić do lepszego zrozumienia oraz przygotowania się na nadchodzące zmiany, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece geriatrycznej oraz neurologicznej.

Pytanie 35

Gdzie w scenariuszu powinna być umieszczona czynność terapeutyczna, polegająca na ocenianiu oraz udzielaniu wskazówek uczestnikowi w danym miejscu pracy?

A. Na liście celów szczegółowych

B. W początkowej części realizacji zajęć

C. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

D. W głównej części realizacji zajęć

Czynność terapeuty polegająca na sprawdzaniu i udzielaniu wskazówek uczestnikowi na danym stanowisku pracy powinna być umieszczona w zasadniczej części przebiegu zajęć, ponieważ to właśnie w tym etapie realizowane są główne cele terapeutyczne. W tym momencie terapeuta aktywnie angażuje się w proces, monitorując postępy uczestnika, identyfikując trudności oraz dostosowując wskazówki do indywidualnych potrzeb. Praktyczne zastosowanie tej zasady można zaobserwować w terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest, aby uczestnik miał okazję do praktycznego wykorzystania nabytych umiejętności w rzeczywistych warunkach. Przykładowo, podczas zajęć związanych z nauką zawodu, terapeuta może obserwować, jak uczestnik wykonuje określone zadania, a w razie potrzeby wprowadzać modyfikacje, co sprzyja efektywnemu przyswajaniu wiedzy i umiejętności. Standardy praktyki w terapii zajęciowej podkreślają konieczność dostosowywania interwencji do aktualnego poziomu uczestnika oraz kontekstu jego pracy, co jest kluczowe dla osiągnięcia założonych celów terapeutycznych.

Pytanie 36

Zestaw właściwości takich jak: celowość, operatywność, elastyczność oraz kompletność dotyczy

A. dokładnej obserwacji

B. dobrego planu

C. prawidłowego monitoringu

D. diagnozy terapeutycznej

Grupa cech takich jak celowość, operatywność, elastyczność i kompletność rzeczywiście opisuje dobry plan. Celowość odnosi się do jasnego określenia celu, do którego dążymy, co jest kluczowe w procesie planowania. Operatywność oznacza, że plan powinien być wykonalny i praktyczny w zastosowaniu, co zapewnia efektywność działań. Elastyczność to zdolność planu do adaptacji w zmieniających się warunkach, co jest istotne w dynamicznym środowisku pracy. Kompletność z kolei wskazuje, że plan powinien obejmować wszystkie niezbędne elementy, by zapewnić pełne zrozumienie procesów. Na przykład w kontekście projektów zdrowotnych, dobry plan terapeutyczny musi uwzględniać cele zdrowotne pacjenta, dostępne zasoby, metody działania oraz mechanizmy oceny. W literaturze przedmiotu, takie podejście jest zgodne z zasadami zarządzania projektami oraz metodami planowania, które podkreślają znaczenie dobrze skonstruowanego planu dla osiągnięcia sukcesu.

Pytanie 37

Podczas treningu w środowiskowym domu samopomocy celem było nauczenie uczestnika umiejętności samodzielnego przemieszczania się z domu do placówki. Jaką skalę powinien wykorzystać terapeuta, aby ocenić poziom samodzielności uczestnika w poruszaniu się w otwartym otoczeniu przez rok?

A. Lawtona

B. Katza

C. Folsteina

D. Barthel

Skala Lawtona, czyli Skala Samodzielności w Codziennych Aktywnościach, jest narzędziem, które pomaga ocenić, jak dobrze ktoś radzi sobie z codziennymi, bardziej złożonymi zadaniami. Chodzi o to, żeby zobaczyć, czy dana osoba potrafi sobie poradzić sama w różnych sytuacjach. Na przykład, jeśli ktoś ma dotrzeć do domu kultury, to można obserwować, jak korzysta z transportu publicznego, planuje trasę czy zarządza czasem. To bardzo ważne, bo pokazuje, na ile osoba jest samodzielna. Dzięki tej skali terapeuta może lepiej zrozumieć, co potrzebuje dany uczestnik i jak można mu pomóc, by mógł lepiej funkcjonować w społeczeństwie. Moim zdaniem, to naprawdę przydatne narzędzie, które pozwala na indywidualne podejście do każdego.

Pytanie 38

Pierwszym krokiem w procesie tworzenia diagnozy terapeutycznej jest

A. zbieranie danych o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

B. zidentyfikowanie problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego

C. ustalenie celów terapeutycznych dla podopiecznego

D. nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

Podczas formułowania diagnozy terapeutycznej, kluczowe jest nawiązanie kontaktu terapeutycznego, co często bywa pomijane przez osoby, które koncentrują się na technikach zbierania informacji. Choć zebranie danych o podopiecznym z wywiadów, obserwacji i dokumentacji jest istotne, to stanowi raczej zadanie drugorzędne w kontekście budowy relacji. Warto zauważyć, że skuteczna diagnoza nie może opierać się jedynie na faktach i informacjach, gdyż terapeuta musi również zrozumieć emocjonalny kontekst tych danych. Wyznaczanie celów terapeutycznych i określenie problemów i potrzeb podopiecznego również wymagają solidnej podstawy, jaką jest wcześniej nawiązany kontakt. Bez zaufania i otwartości, cele mogą być źle zrozumiane lub nieadekwatne do faktycznych potrzeb podopiecznego. Takie podejście może prowadzić do błędnych wniosków i nieefektywnych interwencji. Oparcie procesu terapeutycznego na danych bez zaangażowania emocjonalnego prowadzi często do pomijania kluczowych aspektów ludzkiego doświadczenia, co może skutkować tym, że terapeuta przestaje dostrzegać rzeczywistą sytuację i potrzeby podopiecznego. W praktyce oznacza to, że skuteczna diagnoza wymaga holistycznego spojrzenia na podopiecznego, które jest niemożliwe bez wcześniejszego nawiązania relacji zaufania.

Pytanie 39

Które materiały oraz narzędzia sugerują, że terapeuta przygotował zajęcia o charakterze terapii reminiscencyjnej?

A. Aparat fotograficzny, komputer przenośny, papier fotograficzny, oprogramowanie do cyfrowej edycji zdjęć, tło na statywie, oświetlenie studyjne

B. Sprzęt wspierający, taki jak ławeczka do wanny lub krzesło prysznicowe, miska pneumatyczna do mycia włosów, nasadka toaletowa, chwytaki, szczotka z grubym trzonkiem

C. Fragmenty tkanin, drewna, ilustracje z gazet, reprodukcje, zdjęcia, podłoże takie jak płótno, papier, farby lub markery

D. Stare zdjęcia, nagrania muzyczne oraz filmy z przeszłości, przedmioty używane w dawnych czasach, filmy i nagrania muzyczne z okresu młodości podopiecznego

Odpowiedź, która wskazuje na przygotowanie sesji terapii reminiscencyjnej, obejmuje stare fotografie, nagrania muzyczne i filmy z minionych lat oraz dawniej używane przedmioty. Terapia reminiscencyjna koncentruje się na przywoływaniu wspomnień z przeszłości, co jest szczególnie korzystne dla osób starszych lub cierpiących na demencję. Dzięki wykorzystaniu materiałów, które mają znaczenie emocjonalne dla podopiecznych, terapeuci mogą pobudzić ich pamięć, wywołać pozytywne emocje oraz sprzyjać interakcji społecznej. Na przykład, pokazanie zdjęć z dzieciństwa może wywołać wspomnienia i rozpocząć rozmowę o przeszłości, co wzmacnia poczucie tożsamości i przynależności. Stosowanie takich materiałów zgodne jest z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych potrzeb uczestników oraz angażowanie ich w aktywności, które mają dla nich osobiste znaczenie. Ponadto, wykorzystanie różnych mediów, takich jak muzyka czy filmy, może sprzyjać lepszemu przyswajaniu wspomnień i poprawie ogólnego samopoczucia podopiecznych.

Pytanie 40

Jakie aktywności terapeutyczne powinien szczególnie zaproponować terapeuta podopiecznemu z zespołem Downa, który interesuje się teatrem, aby zachęcić go do rozwijania umiejętności społecznych?

A. Z choreoterapii

B. Z dramy

C. Z muzykoterapii

D. Z ludoterapii

Zajęcia z dramy są niezwykle efektywnym narzędziem w pracy z osobami z zespołem Downa, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności interpersonalnych. Drama, jako forma artystyczna, angażuje uczestników do wyrażania siebie, co sprzyja poprawie komunikacji oraz budowaniu relacji z innymi. W trakcie zajęć osoby biorące udział w działaniach teatralnych uczą się obserwacji, empatii i asertywności, co jest kluczowe w interakcjach społecznych. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról mogą eksperymentować z różnymi sytuacjami społecznymi, co pozwala im lepiej zrozumieć własne emocje i reakcje innych. Ponadto, takie zajęcia mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co zwiększa ich motywację do aktywnego uczestnictwa. W kontekście standardów terapeutycznych, drama wspiera rozwój umiejętności psychospołecznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i pedagogice specjalnej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej