Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik przemysłu mody
Kwalifikacja: MOD.11 - Organizacja procesów wytwarzania wyrobów odzieżowych
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 11:26
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 12:12

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie jest główne zadanie analizy tkaniny w laboratorium?

A. zbadanie skłonności tkaniny do pillingu

B. ustalenie kierunku skrętu włókien

C. rozpoznanie prawej i lewej strony tkaniny

D. określenie kierunku osnowy i wątku

Określenie kierunku skrętu nitek nie wymaga badania laboratoryjnego, ponieważ można je ustalić poprzez obserwację pod lupą lub dotykając nitki i sprawdzając, w którą stronę się układają. Kierunek osnowy i wątku również można określić w sposób manualny, analizując strukturę tkaniny – osnowa to zazwyczaj mocniejsze, mniej rozciągliwe nitki biegnące wzdłuż tkaniny, a wątek to nitki poprzeczne. Rozróżnienie prawej i lewej strony tkaniny często wynika z różnic w wykończeniu materiału, co można zauważyć gołym okiem lub wyczuć w dotyku, zwłaszcza w tkaninach jednostronnych, takich jak aksamit czy dżins. Natomiast skłonność do pillingu jest cechą, którą bada się laboratoryjnie przy użyciu specjalistycznych testów, np. testu Martindale’a, polegającego na wielokrotnym pocieraniu tkaniny w kontrolowanych warunkach, aby ocenić jej podatność na mechacenie. To badanie jest konieczne, ponieważ różne materiały, nawet jeśli wyglądają podobnie, mogą mieć różną odporność na ścieranie, co wpływa na ich trwałość i estetykę. Właśnie dlatego tylko badania laboratoryjne pozwalają dokładnie ocenić skłonność tkaniny do pillingu, co odróżnia ten parametr od pozostałych wymienionych w pytaniu.

Pytanie 2

W sukience dziewczęcej zastosowano zdobienia przedstawione na rysunku. Są to

A. wypustki.

B. szczy panki.

C. marszczenia.

D. fałdki.

Wybór odpowiedzi dotyczącej wypustek, marszczeń czy fałdek wskazuje na niepełne zrozumienie różnic między tymi zdobieniami a szczy panki. Wypustki to w rzeczywistości detale krawieckie, które mogą występować w różnych formach, jednak nie są one związane z równoległymi zakładkami typowymi dla szczy panek. Marszczenia natomiast są techniką, która polega na zebraniu materiału w fałdy, co również nie oddaje struktury i wyglądu szczy panek. Fałdki, choć mogą przypominać szczy panki w niektórych zastosowaniach, różnią się od nich w sposobie wykonania i efekcie wizualnym. Błędne rozumienie tych terminów może prowadzić do problemów w procesie projektowania oraz krawiectwa, gdzie precyzyjne użycie terminologii jest kluczowe dla sukcesu. Dlatego istotne jest, aby dokładnie zaznajomić się z definicjami i zastosowaniami poszczególnych technik zdobienia w modzie, aby móc właściwie interpretować i stosować je w praktyce. W przyszłości, aby uniknąć podobnych nieporozumień, warto skupić się na szczegółowym zapoznaniu się z materiałami edukacyjnymi oraz standardami branżowymi, które pomogą w lepszym rozumieniu krawiectwa i technik zdobienia odzieży.

Pytanie 3

Cechami charakterystycznymi włókien są termoplastyczność, skłonność do elektryzowania się oraz tendencja do mechacenia?

A. zwierzęcych

B. syntetycznych

C. sztucznych

D. roślinnych

Włókna roślinne, takie jak bawełna czy len, nie wykazują termoplastyczności, ponieważ są naturalnymi materiałami, które nie ulegają zmiękczeniu pod wpływem ciepła. Mają także wysoką higroskopijność, co oznacza, że dobrze chłoną wilgoć i nie elektryzują się łatwo. Nie są również szczególnie podatne na mechacenie, choć np. bawełna może z czasem wykazywać pewne oznaki zużycia. Włókna sztuczne, takie jak wiskoza, są często mylone z syntetycznymi, ale różnią się składem – są produkowane z celulozy, co sprawia, że są bardziej podobne do włókien naturalnych. Wiskoza jest mniej podatna na elektryzowanie i ma dobrą zdolność do chłonięcia wilgoci, przez co nie wykazuje cech typowych dla włókien syntetycznych. Włókna zwierzęce, takie jak wełna czy jedwab, również nie są termoplastyczne i mają zdolność do pochłaniania wilgoci, co zapobiega elektryzowaniu się. Wełna może mechacić się pod wpływem tarcia, ale wynika to z jej naturalnej struktury, a nie z typowej cechy włókien syntetycznych. Włókna syntetyczne, takie jak poliester, poliamid czy akryl, są termoplastyczne, łatwo się elektryzują i mają tendencję do mechacenia, co odróżnia je od pozostałych grup włókien.

Pytanie 4

Jakim sposobem powinno się warstwować materiał z pokryciem włosowym?

A. Z odcinanymi końcami PL

B. Zygzakowym

C. Z nieodcinanymi końcami PP

D. Wahadłowym

Odpowiedzi "Zygzakowym", "Z nieodcinanymi końcami PP" oraz "Wahadłowym" nie są właściwymi metodami warstwowania tkaniny z okrywą włosową z kilku powodów. Metoda zygzakowa, mimo że powszechnie stosowana w szyciu, nie zapewnia odpowiedniego zabezpieczenia dla włókien okrywy, co może prowadzić do ich nieestetycznego wystawania i w rezultacie do zmniejszenia trwałości wyrobu. Z kolei technika z nieodcinanymi końcami PP (prawa paździerz) wprowadza dodatkowe ryzyko, ponieważ końce tych włókien mogą wystawać, co negatywnie wpływa na estetykę i jakość wyrobu. Wahadłowa metoda, choć również aplikowana w różnych procesach szycia, nie przystosowuje się do wymagań odpowiedniego warstwowania tkaniny z okrywą włosową, ponieważ nie gwarantuje stabilności i precyzyjności w układaniu włókien. W praktyce prowadzi to często do błędnego wykończenia, co jest niezgodne z dobrymi praktykami branżowymi. Warto również zauważyć, że techniki warstwowania powinny być zgodne z normami jakościowymi, które wymagają, aby każdy etap produkcji był wykonywany z należytym naciskiem na detale i trwałość wyrobu. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych wniosków często wynikają z braku zrozumienia specyfiki tkanin i ich zachowania w różnych warunkach, co podkreśla znaczenie edukacji w zakresie technik szycia i obróbki materiałów.

Pytanie 5

Który sposób warstwowania zgodnie z przedstawionym rysunkiem można zastosować do tworzenia nakładu dla gładkiej bawełnianej podszewki?

A. Stroną prawą do prawej PP z odcinaniem.

B. Zygzakowate.

C. Przemienne.

D. Stroną prawą do lewej PL z odcinaniem.

Wybór innych technik szycia, takich jak "Stroną prawą do prawej PP z odcinaniem", "Przemienne" czy "Stroną prawą do lewej PL z odcinaniem", wykazuje jednak istotne niedociągnięcia w kontekście zastosowania w szyciu gładkiej bawełnianej podszewki. Technika "Stroną prawą do prawej PP z odcinaniem" polega na łączeniu dwóch kawałków materiału w taki sposób, że ich prawą stronę umieszcza się razem, co w praktyce może prowadzić do problemów z wykończeniem szwów, szczególnie w kontekście podszewki, gdzie estetyka ma kluczowe znaczenie. "Przemienne" z kolei to technika, która wprowadza zmienność w układzie szwów, co często skutkuje trudnościami w uzyskaniu równomiernego rozłożenia materiału, a przez to może prowadzić do nienaturalnych fałd i zniekształceń w gotowym produkcie. Z kolei technika "Stroną prawą do lewej PL z odcinaniem", gdzie krawędzie materiału są łączone w sposób odmienny niż w przypadku zygzakowego, nie zapewnia takiej elastyczności i dopasowania, co jest kluczowe dla podszewki, często eksponowanej w gotowych wyrobach. Wybór technik szycia powinien być zawsze dostosowany do specyfiki materiału oraz jego przeznaczenia, a w kontekście gładkiej bawełnianej podszewki, zygzakowy szew zapewnia optymalne połączenie estetyki i funkcjonalności.

Pytanie 6

Jakiego materiału używa się do usztywniania kołnierzyków oraz mankietów w koszuli męskiej?

A. Bougram.

B. Filc.

C. Włosiankę.

D. Przędzinę.

Filc, włosianka i przędzina to materiały, które nie są odpowiednie do usztywniania kołnierzy i mankietów w koszulach męskich. Filc, choć jest materiałem o dużej gęstości, nie zapewnia wystarczającej sztywności potrzebnej do tego celu. Zwykle stosowany jest w innych zastosowaniach, takich jak akcesoria czy elementy dekoracyjne, ale nie sprawdzi się w kontekście formalnych części odzieży. Włosianka, z kolei, jest bardziej elastyczna i miękka, co sprawia, że nie nadaje się do usztywniania. Jej właściwości sprawiają, że jest wykorzystywana głównie w odzieży casualowej lub sportowej, gdzie nie jest wymagane zachowanie sztywnej formy. Przędzina jest materiałem o mocniejszej strukturze, ale również nie spełnia wymogów dotyczących sztywności oraz trwałości w kontekście kołnierzy i mankietów, co może prowadzić do ich deformacji oraz szybszego zużycia. Wybór niewłaściwych materiałów do usztywniania w produkcji odzieży jest typowym błędem, który może wpływać na końcową jakość produktu. W branży odzieżowej, aby osiągnąć wysoką jakość i estetykę, konieczne jest stosowanie materiałów zgodnych z wymaganiami projektowymi oraz standardami jakości.

Pytanie 7

Jaką metodę klejenia powinno się zastosować do połączenia wkładu klejowego z paskiem spodni?

A. Wkładów sztywnikowych

B. Tymczasowych złączy klejowych

C. Wielkopowierzchniowego klejenia

D. Małych wklejek

Małe wklejki to technika, która doskonale sprawdza się w połączeniach, gdzie konieczne jest zapewnienie odpowiedniej wytrzymałości i stabilności. Wkład klejowy wklejony z zastosowaniem małych wklejek umożliwia równomierne rozłożenie obciążeń w obrębie połączenia, co zmniejsza ryzyko uszkodzeń mechanicznych. Przykładem praktycznego zastosowania tej techniki może być montaż elementów w obszarach, które są narażone na dynamiczne obciążenia, takich jak w przypadku konstrukcji nośnych w meblarstwie lub budownictwie. Warto także zwrócić uwagę na zgodność z normami, takimi jak PN-EN 204 dotyczące klasyfikacji klejów, co zapewnia trwałość i niezawodność połączeń. W kontekście małych wklejek, ich stosowanie pozwala na eliminację punktowych naprężeń, które mogą pojawić się przy zastosowaniu innych technik, takich jak tymczasowe złącza klejowe, które nie zapewniają wystarczającej stabilności w dłuższej perspektywie czasowej.

Pytanie 8

Jakie rozwiązanie można wdrożyć w celu ograniczenia strat związanych z resztkami tkanin?

A. Wykorzystanie resztek na produkcję uboczną.

B. Stosowanie wyłącznie jednostronnych układów szablonów.

C. Sprzedaż resztek po obniżonych stawkach.

D. Wykorzystanie zintegrowanego mechanicznego systemu krojenia.

Wykorzystanie resztek na produkcję uboczną jest skuteczną metodą minimalizacji strat w branży tekstylnej. Zamiast traktować resztki jako odpad, można je przekształcić w nowe produkty, co nie tylko redukuje marnotrawstwo, lecz także może generować dodatkowe przychody. Przykładowo, resztki tkanin mogą być używane do produkcji akcesoriów takich jak torby, poduszki, a nawet odzież modułowa. Takie podejście jest zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju, które kładą nacisk na efektywne wykorzystanie surowców i minimalizowanie wpływu na środowisko. W branży mody, wiele firm wdraża praktyki upcyklingu, co nie tylko przyczynia się do ochrony środowiska, ale również może poprawić wizerunek marki jako odpowiedzialnej społecznie. Przestrzeganie takich standardów nie tylko przynosi korzyści ekonomiczne, ale również zwiększa lojalność klientów, którzy coraz częściej poszukują produktów przyjaznych dla środowiska.

Pytanie 9

Jaką metodę klejenia powinno się wykorzystać do podklejenia patek oraz kołnierza w damskim żakiecie?

A. Tymczasowych połączeń

B. Małych wklejek

C. Klejenia na dużych powierzchniach

D. Wkładów usztywniających

Małe wklejki to technika klejenia, która jest szczególnie zalecana do podklejania patek i kołnierza w żakietach damskich. Ta metoda umożliwia precyzyjne wzmocnienie określonych obszarów odzieży, co jest kluczowe dla utrzymania ich formy i estetyki. Dzięki użyciu małych wklejek, można uzyskać odpowiednią sztywność bez nadmiernego obciążania materiału, co jest niezwykle istotne w przypadku delikatnych tkanin, z jakich często wykonane są żakiety. W praktyce, małe wklejki pozwalają na zachowanie elastyczności odzieży w innych obszarach, co zapewnia komfort noszenia. Często stosuje się je w połączeniu z innymi technikami, co pozwala na stworzenie zharmonizowanej struktury. Stosowanie tej metody jest zgodne z najlepszymi praktykami w krawiectwie i modzie, które podkreślają znaczenie staranności w detalach, co przekłada się na jakość końcowego produktu. Mistrzowie krawiectwa często łączą tę technikę z odpowiednim doborem materiałów i dokładnością wykonania, co wpływa na trwałość i wygląd odzieży.

Pytanie 10

Włókna wtórne uzyskuje się poprzez rozwłóknienie

A. starej bielizny

B. niewykorzystanych tkanin

C. używanej odzieży

D. odpadów z krojowni

Ścinki z krojowni stanowią właściwy surowiec do produkcji włókien ponownych, ponieważ są to odpady tekstylne, które powstają podczas procesu krojenia materiałów w zakładach krawieckich. Zgodnie z normą ISO 14021, która definiuje klasyfikację materiałów wtórnych, odpady te są łatwe do przetworzenia i mogą być ponownie wykorzystane w produkcji włókien. Proces rozwłóknienia ścinków polega na ich mechanicznej obróbce, co pozwala na uzyskanie włókien, które następnie mogą być użyte do tworzenia nowych tkanin, co z kolei zmniejsza zapotrzebowanie na surowce pierwotne. Przykładem zastosowania włókien ponownych może być produkcja odzieży ekologicznej, w której wykorzystuje się przetworzone materiały, co jest zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju. Również wiele marek modowych podejmuje działania na rzecz recyklingu materiałów, co wpisuje się w aktualne trendy odpowiedzialnej mody.

Pytanie 11

Jaki wzór na tkaninach jest typowy dla stylu dziewczęcego oraz damskiego w okresie wiosna-lato?

A. Pasy

B. Kwiaty

C. Kwadraty

D. Krata

Wzór kwiatowy jest niezwykle charakterystyczny dla mody dziewczęcej i damskiej w sezonie wiosna-lato. Kwiaty symbolizują odrodzenie i świeżość, co idealnie wpasowuje się w atmosferę tego okresu. Wzory te wprowadza się nie tylko w odzieży, ale również w dodatkach, takich jak torebki, szale czy biżuteria. Wzory kwiatowe mogą przyjmować różne formy – od drobnych, subtelnych motywów po duże, wyraziste grafiki. W modzie często stosuje się techniki druku cyfrowego, które pozwalają na uzyskanie skomplikowanych i szczegółowych wzorów, co zwiększa atrakcyjność kolekcji. Dobrym przykładem zastosowania wzorów kwiatowych są letnie sukienki, bluzki, a także spódnice, które idealnie komponują się z lżejszymi tkaninami, takimi jak bawełna, len czy jedwab. Warto również zauważyć, że motywy kwiatowe są często wykorzystywane w kolekcjach znanych projektantów, co potwierdza ich znaczenie i aktualność w modowych trendach.

Pytanie 12

Jakie cechy materiałów odzieżowych, które mają być wykorzystane do produkcji, ocenia brakarz metodą organoleptyczną przed ich rozkrojem?

A. Wytrzymałość na ścieranie i wybarwienia.

B. Uszkodzenia mechaniczne i pilling.

C. Długość, szerokość i błędy np. tkackie.

D. Wymiary oraz kurczliwość.

Odpowiedź dotycząca długości, szerokości i błędów tkackich jest prawidłowa, ponieważ brakarz, przed rozkrojem materiału, musi zweryfikować te parametry, aby zapewnić zgodność produkcji z wymaganiami technicznymi. Długość i szerokość tkaniny są kluczowe dla określenia, ile materiału będzie potrzebne do wyprodukowania odzieży, a błędy tkackie mogą prowadzić do wadliwych elementów odzieży. Przykładowo, jeśli tkanina ma nieprawidłową szerokość, może to skutkować niewłaściwym dopasowaniem wyrobu końcowego, co wpływa na jakość i satysfakcję klienta. W branży tekstylnej stosuje się różne standardy, takie jak ISO 13920, które definiują tolerancje wymiarów dla tkanin. Ponadto, weryfikacja tych parametrów przed rozpoczęciem produkcji jest zgodna z zasadami zarządzania jakością w textile, co pozwala zminimalizować straty materiałowe i czasowe, a także zapewnia wysoką jakość finalnego produktu. Przyjmowanie takich praktyk jest niezbędne w celu utrzymania konkurencyjności na rynku.

Pytanie 13

Jakie elementy dekoracyjne zastosowano w spódnicy przedstawionej na zdjęciu?

A. Karczki

B. Kliny

C. Godety

D. Kontrafałdy

Kontrafałdy to naprawdę ciekawe elementy, które często widać w projektowaniu ubrań, zwłaszcza w spódnicach. To takie fałdy materiału, które są ułożone w przeciwnych kierunkach i schodzą się w jednym miejscu. Dzięki temu efektownie wyglądają i dodają objętości. Z doświadczenia mogę powiedzieć, że te kontrafałdy naprawdę nadają elegancji i struktury klasycznym fasonom. Projektanci chętnie je stosują, bo dodają sylwetce dynamiki i ruchu. Co więcej, kontrafałdy potrafią też ukryć jakieś drobne niedoskonałości, co jest sporym plusem. Widzimy je często w spódnicach wizytowych lub mundurach, gdzie ważna jest swoboda ruchu i ładny wygląd. Dodatkowo, są łatwe do wykonania, co sprawia, że zarówno amatorzy, jak i profesjonaliści je wykorzystują. Pamiętaj tylko, przy projektowaniu trzeba mieć na uwadze odpowiednią ilość materiału, bo kontrafałdy wymagają go trochę więcej. Generalnie ich użycie to dobra zasada w projektowaniu, bo łączy funkcjonalność z estetyką w ubraniach.

Pytanie 14

Który typ warstwowania jest najtańszy dla jednolitej gładkiej tkaniny?

A. Stroną prawą do lewej z odcinanymi końcami.

B. Stroną prawą do prawej z odcinanymi końcami.

C. Zygzakowy.

D. Naprzemienny.

Wybór innych metod warstwowania nie jest optymalny z punktu widzenia ekonomii produkcji gładkiej jednobarwnej tkaniny. Naprzemienne warstwowanie, które polega na układaniu tkanin w regularnych odstępach, prowadzi do większych strat materiału, ponieważ nie wykorzystuje w pełni dostępnej przestrzeni. W tej metodzie, podczas cięcia, często powstają znaczne odpady, co zwiększa koszty produkcji i wpływa negatywnie na efektywność całego procesu. Z kolei warstwowanie stroną prawą do lewej z odcinanymi końcami oraz warstwowanie stroną prawą do prawej z odcinanymi końcami również mają swoje wady. Oba podejścia prowadzą do zbędnych strat materiału, co jest szczególnie niekorzystne w przypadku gładkich tkanin, gdzie liczy się każdy centymetr. Często przyczyną wyboru tych metod jest brak wiedzy na temat bardziej efektywnych technik, takich jak warstwowanie zygzakowe. W branży tekstylnej, gdzie koszty materiałów są znaczące, umiejętność wyboru najbardziej ekonomicznych i efektywnych metod warstwowania ma kluczowe znaczenie dla rentowności produkcji oraz dla zachowania zasobów naturalnych w procesie wytwórczym. Niewłaściwy wybór metody warstwowania może prowadzić nie tylko do zwiększenia kosztów, ale także do negatywnego wpływu na zrównoważony rozwój i efektywność produkcji.

Pytanie 15

Jaką nazwę nosi proces polegający na łączeniu dwóch lub więcej warstw tkaniny, aby utworzyć produkt o wyższej wytrzymałości i trwałości?

A. Laminowanie

B. Plecenie

C. Tkanie

D. Dzianie

Laminowanie to proces szeroko stosowany w przemyśle tekstylnym, polegający na łączeniu dwóch lub więcej warstw materiałów, aby uzyskać produkt o lepszych właściwościach mechanicznych. W kontekście wyrobów odzieżowych, laminowanie stosuje się, aby nadać tkaninom dodatkową wytrzymałość, odporność na warunki atmosferyczne czy wodoodporność, co jest niezwykle ważne w przypadku odzieży outdoorowej. W praktyce laminowanie może obejmować nakładanie warstw kleju lub stosowanie metod termicznych do połączenia materiałów. Przykłady zastosowania laminowania w branży odzieżowej to produkcja odzieży sportowej, gdzie kluczowe są lekkość i funkcjonalność, oraz wytwarzanie odzieży ochronnej, gdzie priorytetem jest wytrzymałość. Dobrze przeprowadzone laminowanie poprawia nie tylko funkcjonalność, ale także estetykę gotowego produktu, co czyni je wartościowym procesem w projektowaniu nowoczesnej odzieży.

Pytanie 16

Jaką temperaturę powinno mieć żelazko, aby prawidłowo wyprasować spódnicę z elanowełny?

A. 150°C

B. 180°C

C. 200°C

D. 110°C

Wybór wyższych temperatur, jak 180°C, 200°C czy 150°C, nie jest najlepszym pomysłem. Elanowełna, jako materiał syntetyczny, nie lubi wysokich temperatur, bo można ją łatwo uszkodzić, nawet stopić. Często ludzie myślą, że im wyższa temperatura, tym lepsze prasowanie, ale to jest błędne myślenie. Każdy materiał ma swoje wymagania, jeśli chodzi o ciepło. Przy zbyt wysokiej temperaturze tkanina może się skurczyć, co potem wpływa na wygląd i dopasowanie odzieży. A poza tym, niektóre syntetyki mogą wydzielać złe chemikalia, gdy są narażone na wysoką temperaturę, co jest niebezpieczne. Dlatego dobrze jest zawsze sprawdzić, co piszą na metkach od producenta, żeby uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek i dłużej cieszyć się swoimi ubrań.

Pytanie 17

Technikę wkładów usztywniających powinno się wykorzystać do

A. ochrony ciętych otworów kieszeniowych przed deformacją

B. tymczasowego złączenia wkładu uzupełniającego z przodu

C. połączenia wkładu laminującego z przednią częścią

D. połączenia dwóch lub więcej warstw wzmacniających kołnierz koszulowy

Technika wkładów sztywnikowych jest kluczowym elementem w procesie szycia odzieży, szczególnie w kontekście kołnierzy koszulowych, które wymagają dodatkowego usztywnienia. Wkłady sztywnikowe stosowane do sklejenia dwóch lub więcej warstw usztywniających kołnierz są nie tylko efektywne, ale także zapewniają estetyczny i trwały wygląd wyrobu. Dzięki zastosowaniu odpowiednich materiałów, takich jak włókniny lub specjalne tkaniny usztywniające, uzyskuje się pożądaną sztywność, co jest niezbędne do zachowania formy kołnierza podczas użytkowania. Przykładem mogą być koszule formalne, gdzie sztywny kołnierz jest istotnym elementem stylizacji. Wybór odpowiedniego kleju, który jest kompatybilny z materiałem wkładu, ma kluczowe znaczenie dla trwałości połączenia. Dobre praktyki branżowe sugerują testowanie połączeń na małych próbkach przed zastosowaniem ich w produkcie finalnym, co pozwala uniknąć problemów związanych z odklejaniem się wkładów lub ich deformacją przy praniu.

Pytanie 18

Technikę wkładów sztywnikowych, znaną jako obróbka klejowa, wykorzystuje się

A. do zabezpieczenia ciętych otworów w kieszeniach

B. do zabezpieczenia dolnej krawędzi rękawa

C. w kołnierzykach i mankietach koszul

D. w przodach marynarek

Stosowanie obróbki klejowej z techniką wkładów sztywnikowych w miejscach takich jak dolna krawędź rękawa, przody marynarek czy cięte otwory w kieszeniach jest nieadekwatne, ponieważ te elementy odzieży mają różne wymagania dotyczące struktury i funkcjonalności. Dolna krawędź rękawa, na przykład, wymaga elastyczności oraz swobody ruchów, a zastosowanie sztywnych wkładów mogłoby prowadzić do dyskomfortu oraz ograniczenia ruchów. Przody marynarek, z kolei, są często projektowane z myślą o luźniejszym kroju, który ma na celu zapewnienie estetyki oraz wygody, a nadmiar sztywności mógłby zaburzać ich naturalny wygląd. W przypadku kieszeni, szczególnie tych ciętych, kluczowe jest, aby nie wprowadzać dodatkowych obciążeń, które mogłyby wpływać na wygląd lub funkcjonalność kieszeni. Typowym błędem jest zakładanie, że wszędzie tam, gdzie potrzebna jest pewna struktura, można używać tej samej techniki. Różnorodność tkanin, krojów i przeznaczenia odzieży wymaga indywidualnego podejścia do obróbki materiałów, co jest kluczowym aspektem w profesjonalnym krawiectwie.

Pytanie 19

W trakcie badań metrologicznych materiałów odzieżowych dokonuje się oceny, między innymi

A. barwy i jej intensywności

B. wzoru oraz defektów

C. rozmiarów i proporcji

D. kurczliwości i pillingu

Kurczliwość i pilling to kluczowe parametry, które są oceniane podczas badań metrologicznych materiałów odzieżowych. Kurczliwość odnosi się do zdolności tkaniny do zmiany wymiarów po praniu lub użytkowaniu, co jest istotne dla trwałości i zachowania właściwego rozmiaru odzieży. Na przykład, tkaniny naturalne, takie jak bawełna, mogą kurczyć się znacznie bardziej niż tkaniny syntetyczne, co należy uwzględnić w procesie produkcji. Pilling, z kolei, to zjawisko pojawiania się małych kulek na powierzchni materiału, które są wynikiem tarcia i zużywania się tkaniny. Materiały o wysokiej jakości, takie jak wełna merino, są mniej podatne na pilling, co czyni je bardziej pożądanymi w przemyśle odzieżowym. Przy ocenie tych parametrów stosuje się standardy takie jak ISO 5077 dla kurczliwości oraz ISO 12945-1 dla pillingu, co zapewnia zgodność z międzynarodowymi normami jakości. Zrozumienie tych właściwości jest kluczowe dla projektantów i producentów odzieży, aby zapewnić wysoką jakość finalnego produktu.

Pytanie 20

Wyroby włókiennicze, które po przeprowadzonym badaniu organoleptycznym zostały opisane jako gruba oraz miękka włóknina przeszywana, powinny być zastosowane jako materiał

A. usztywniający

B. wzmacniający

C. ocieplający

D. podszewkowy

Wybór materiału wzmacniającego nie jest odpowiedni w przypadku włókniny grubej i miękkiej, ponieważ ten rodzaj materiału nie spełnia funkcji, które charakteryzują materiały wzmacniające. Materiały wzmacniające są zazwyczaj sztywniejsze i mają na celu zwiększenie trwałości i odporności na uszkodzenia mechaniczne, a nie ocieplenie. Włókniny wzmacniające, takie jak różnego rodzaju tkaniny techniczne, są stosowane w miejscach narażonych na intensywne użytkowanie, co nie jest zgodne z cechami opisanej włókniny. W przypadku usztywniających, materiał powinien być sztywniejszy i bardziej zwarty, co nie odpowiada specyfice grubej i miękkiej włókniny. Podobnie wybór materiału podszewkowego, który również nie jest przeznaczony do ocieplenia, jest nietrafiony. Podszewki mają za zadanie poprawić komfort noszenia odzieży, ale nie są przeznaczone do funkcji ocieplającej. Prawidłowe dobieranie materiałów do zamierzonych funkcji jest kluczowe w branży włókienniczej, dlatego znajomość cech fizycznych i właściwości tkanin oraz włóknin jest niezbędna dla projektantów i producentów odzieży. Każdy materiał powinien być dobierany z uwzględnieniem jego zastosowania, a błędne przyporządkowanie może prowadzić do nieefektywności produktów oraz niezadowolenia klientów.

Pytanie 21

Jakie cechy materiału można ocenić przed jego rozkrojem przy użyciu metody organoleptycznej?

A. Odporność na ścieranie i trwałość wybarwienia materiału

B. Sztywność zginania oraz odporność materiału na zgniecenie

C. Masa powierzchniowa i wytrzymałość materiału na tarcie

D. Rodzaje błędów tkackich oraz prawą i lewą stronę materiału

Odpowiedź dotycząca określenia rodzajów błędów tkackich oraz identyfikacji prawej i lewej strony materiału jest prawidłowa, ponieważ te parametry można skutecznie ocenić poprzez metodę organoleptyczną. Metoda ta polega na ocenie materiału za pomocą zmysłów, takich jak dotyk, wzrok czy zapach, co pozwala na szybkie i efektywne rozpoznanie jakości tkanin. Na przykład, doświadczony pracownik może zwrócić uwagę na błędy tkackie, takie jak nitki wplecione w nieodpowiedni sposób, co wpływa na estetykę oraz funkcjonalność materiału. Dodatkowo, rozróżnienie prawej i lewej strony tkaniny jest istotne w kontekście dalszej obróbki i zastosowania materiału, szczególnie w modzie i krawiectwie, gdzie struktura materiału może wpływać na sposób jego układania i wykończenia. Standardy branżowe zalecają stosowanie metod organoleptycznych w ocenie jakości tkanin, co pozwala na wczesne wykrywanie problemów i dostosowywanie procesów produkcyjnych do potrzeb rynku.

Pytanie 22

Jakie kolory są zaklasyfikowane jako jasne barwy?

A. Ecru i cytrynowy

B. Ugie i karminowy

C. Antracyt i szmaragdowy

D. Fuksja i amarantowy

Barwy, takie jak ugier i karminowy, nie są zaliczane do kolorów jasnych. Ugier, będący odcieniem brązu, i karminowy, intensywny czerwony, mają niską jasność i wyższe nasycenie, co sprawia, że są bardziej intensywne i dominujące w palecie kolorystycznej. W praktyce, stosowanie tych odcieni w projektowaniu wnętrz czy modzie może powodować, że przestrzenie wydają się mniejsze i bardziej przytłaczające. W kontekście standardów projektowania wnętrz, zaleca się stosowanie jasnych kolorów na większych powierzchniach, takich jak ściany, aby uzyskać efekt optycznego powiększenia przestrzeni. Antracyt i szmaragdowy, również wymienione w odpowiedziach, są kolorami ciemnymi i intensywnymi; antracyt to ciemny odcień szarości, zaś szmaragdowy to intensywny zielony kolor, który, chociaż może być atrakcyjny, nie jest zaliczany do kolorów jasnych. W przypadku fuksji i amarantowego, oba te kolory to intensywne odcienie różu, które również nie spełniają kryteriów jasnych kolorów. Często błędnie klasyfikuje się te kolory jako jasne ze względu na ich żywe tonacje, lecz ich głębokość i nasycenie sprawiają, że są one bardziej dominujące w zestawieniach kolorystycznych. Warto zatem przywiązywać wagę do analizy jasności oraz nasycenia kolorów przy wyborze odpowiednich barw do projektów, aby uzyskać zamierzony efekt estetyczny i funkcjonalny.

Pytanie 23

Jakie produkty są wytwarzane z wykorzystaniem wkładów sztywnikowych?

A. spodni męskich

B. piżam dziecięcych

C. kamizelek damskich

D. koszul męskich

Technika wkładów sztywnikowych jest powszechnie stosowana w wytwarzaniu koszul męskich, ponieważ pozwala na uzyskanie pożądanej struktury i formy kołnierzyków oraz mankietów. Wkłady sztywnikowe są zazwyczaj wykonane z materiałów takich jak plastik czy bawełna wzmacniana, co umożliwia nadanie im odpowiedniego kształtu oraz twardości, co jest kluczowe w kontekście estetyki i funkcjonalności odzieży. Koszule męskie, zwłaszcza te formalne, wymagają, aby kołnierzyki były sztywne i dobrze trzymały formę, co wpływa na ogólny wygląd i prezentację noszącego. W praktyce, podczas szycia koszul, wkłady są wszywane w odpowiednich miejscach, co zapewnia ich stabilność oraz komfort noszenia. Co więcej, stosowanie wkładów sztywnikowych jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży odzieżowej, gdzie dbałość o detale ma kluczowe znaczenie dla jakości i satysfakcji klienta.

Pytanie 24

Na ilość wykorzystanego materiału odzieżowego wpływ mają

A. asortyment odzieży

B. szerokość materiału

C. typ oraz grubość materiału

D. typ oraz długość układu szablonów

Podejście, które sugeruje, że wysokość nakładu materiału odzieżowego nie jest bezpośrednio związana z rodzajem i grubością materiału, jest błędne. Istnieje przekonanie, że inne czynniki, takie jak układ szablonów czy szerokość materiału, mają decydujący wpływ na całkowity nakład materiału. W rzeczywistości, układ szablonów wpływa na ilość materiału tylko w kontekście efektywności jego wykorzystania, a nie na samą ilość materiału potrzebnego do uszycia odzieży. Dobrze skonstruowany układ szablonów może zminimalizować odpady, ale nie zmieni podstawowej ilości materiału, jaką wymaga dana odzież. Szerokość materiału także odgrywa rolę, jednak wpływa jedynie na sposób cięcia tkaniny, a nie na jej ilość. Często ignoruje się znaczenie właściwego wyboru materiału; przy użyciu cieńszych lub bardziej elastycznych tkanin można zmniejszyć całkowity nakład. W przemyśle odzieżowym ważne jest, aby zrozumieć, że grubość tkaniny wpływa na trwałość i komfort odzieży, co jest kluczowe dla zadowolenia klienta. Ignorowanie tych aspektów prowadzi do nieefektywności i potencjalnych strat materiałowych, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, które kładą nacisk na zrównoważony rozwój i optymalizację procesów produkcyjnych.

Pytanie 25

Do defektów produkcyjnych można zaliczyć źle dobraną

A. klejonkę do rodzaju materiału

B. taśmę pasmanteryjną do wyrobu

C. technikę wykończenia dekoltu

D. tkaninę do odzieżowego fasonu

Zgadza się, źle dobrana tkanina do fasonu to błąd projektowy, który może wpłynąć na jak to wszystko wygląda i na komfort noszenia. Ale to nie jest błąd konfekcyjny. Kiedy np. użyjesz lekkiej tkaniny do marynarki, to ona nie będzie wyglądać i się układać tak jak powinna, ale to jest kwestia projektowania, nie produkcji. Z kolei, jeśli klejonka nie pasuje, to to już błąd technologiczny. Niewłaściwe dobranie klejonki sprawia, że materiał może się źle układać i to wpłynie na jego wygląd i trwałość, ale to też rozgrywa się na etapie przygotowania materiałów, a nie na samym szyciu. A jeśli chodzi o taśmę pasmanteryjną, to źle dobrana może realnie wpłynąć na użytkowanie, bo jak taśma jest za sztywna, to nie będzie się dobrze nosić. Ale znowu, to jest bardziej kwestia estetyki niż błędu konfekcyjnego. A technika wykończenia dekoltu, to już inna sprawa – złe obszycie czy wykończenie krawędzi na etapie szycia rzeczywiście wpłynie na całość, więc to klasyczny błąd konfekcyjny.

Pytanie 26

Resztki z zakładów odzieżowych oraz odpady powstałe podczas obróbki tkanin można wykorzystać po rozwłóknieniu jako

A. włókna recyklingowe.

B. nawóz polepszający jakość gleby.

C. ściereczkę do czyszczenia urządzeń.

D. włókna ponowne

Odpowiedź, która zakłada, że odpady włókiennicze można wykorzystać jako ścierki do czyszczenia maszyn, nie jest zbyt trafna. To podejście pomija możliwość recyklingu i powtórnego użycia tych materiałów. Takie odpady mają większą wartość jako surowiec wtórny niż tylko na ścierki. Użycie ich w taki sposób marnuje szansę na ich przetwarzanie i zmniejsza korzyści dla środowiska. A co do włókien wtórnych, to też jest problematyczne, bo ten termin zazwyczaj odnosi się do materiałów z recyklingu, ale to nie znaczy, że będą one miały zastosowanie w produkcji. Jeszcze ta kwestia nawozów użyźniających glebę, to już całkiem inna sprawa, bo te związki powinny pochodzić z roślin lub zwierząt, a nie z włókien. Używanie tekstylnych odpadów w rolnictwie bez odpowiedniego przetwarzania jest ryzykowne i może prowadzić do zanieczyszczeń. Dlatego trzeba się skupić na przetwarzaniu tych odpadów na włókna ponowne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami ekologicznymi.

Pytanie 27

Nakład dzieli się na sekcje w tych miejscach, gdzie kontury szablonów przedstawione na rysunku układu tworzą możliwie prostą linię

A. przez całą szerokość nakładu

B. zgodnie z kierunkiem nitki osnowy w tkaninie

C. zgodnie z kierunkiem wzoru na tkaninie

D. przez całą długość nakładu

Niektóre odpowiedzi sugerują błędne podejścia do przekrawania nakładu, co może prowadzić do nieefektywności w procesie produkcji. Odpowiedź sugerująca zgodność z kierunkiem wzoru na tkaninie może wydawać się logiczna, jednak nie bierze pod uwagę całościowego ustawienia nakładu i jego optymalnego wykorzystania. Przekrawanie nakładu w zgodzie z kierunkiem wzoru przeważnie prowadzi do sytuacji, w których nie można w pełni wykorzystać szerokości materiału, co z kolei generuje większe odpady. Nieefektywne cięcie przez całą długość nakładu również nie jest rozwiązaniem, ponieważ nie zapewnia wykorzystania całej szerokości, co mogłoby przyczynić się do marnotrawstwa materiału. Rekomendowane praktyki w branży tekstylnej kładą duży nacisk na odpowiednie planowanie i cięcie, które powinno uwzględniać zarówno właściwe układanie wzorów, jak i maksymalne wykorzystanie materiału. Zrozumienie, że przekrawanie powinno przebiegać przez całą szerokość nakładu, jest kluczowe dla osiągnięcia wydajności w produkcji oraz jakości końcowego produktu. Osoby zajmujące się produkcją odzieży powinny być świadome tych zasad, aby uniknąć kosztownych błędów i niezadowolenia klientów.

Pytanie 28

Sprawdzanie jakości materiałów przed ich cięciem obejmuje, między innymi,

A. analizowanie 1 m2 materiału w dowolnym punkcie w beli

B. ustalanie składu surowców materiału

C. aklimatyzację materiału w magazynie

D. oznaczanie miejsc, w których występują błędy i dziury

Określanie składu surowcowego materiału, badanie 1 m2 materiału w dowolnym miejscu w beli oraz aklimatyzowanie materiału w magazynie nie są kluczowymi aspektami kontroli jakości przed rozkrojem. Pierwszy z tych elementów, choć istotny dla ogólnej charakterystyki materiału, nie bezpośrednio odnosi się do oceny jego stanu. Skład surowcowy jest ważny, ale w kontekście kontroli jakości przed podjęciem decyzji o rozkroju, istotniejsze są konkretne wady, które mogą występować w materiale. Druga koncepcja, czyli badanie 1 m2 materiału w dowolnym miejscu, jest niewłaściwa, ponieważ nie daje pełnego obrazu jakości belki materiału. Ważne jest, aby przeprowadzać inspekcję w reprezentatywnych miejscach, co pozwala na lepsze zrozumienie całości stanu materiału. Aklimatyzowanie materiału w magazynie, chociaż może być potrzebne w określonych warunkach, nie jest bezpośrednio związane z kontrolą jakości przed rozkrojem. Warto zauważyć, że typowe błędy polegają na mylnym założeniu, że różne aspekty związane z surowcem są równoznaczne z jego jakością. Kluczowe jest zrozumienie, że kontrola jakości powinna koncentrować się na realnych, namacalnych wadach, które mogą negatywnie wpłynąć na finalny produkt, co wymaga systematycznego i dokładnego podejścia do inspekcji.

Pytanie 29

Jakiego typu obróbkę klejową powinno się zastosować do podklejenia kołnierzy i stójek w damskich bluzkach?

A. Wkładów sztywnikowych

B. Tymczasowych złączy

C. Wielkopowierzchniowego klejenia

D. Małych wklejek

Zastosowanie tymczasowych złączy, wielkopowierzchniowego klejenia czy wkładów sztywnikowych w kontekście podklejania kołnierzy i stójek w bluzkach damskich jest nieodpowiednie i wiąże się z pewnymi ograniczeniami. Tymczasowe złącza, choć mogą być użyteczne w produkcji prototypów lub w sytuacjach, gdzie materiał musi być później łatwo demontowany, nie zapewniają trwałego połączenia, które jest kluczowe w przypadku odzieży. Z kolei wielkopowierzchniowe klejenie jest zazwyczaj stosowane w sytuacjach, które wymagają dużej stabilności i wytrzymałości, jak na przykład w konstrukcji mebli czy odzieży roboczej, a nie w delikatnych aplikacjach jak kołnierze czy stójki, gdzie preferowane jest zachowanie elastyczności i lekkości materiału. Wkłady sztywnikowe, choć mogą zapewnić dodatkowe wsparcie strukturalne, mogą również prowadzić do nieestetycznych odkształceń i ograniczenia ruchomości, co jest nieakceptowalne w eleganckiej odzieży damskiej. Wybór niewłaściwej metody może prowadzić do problemów z komfortem noszenia oraz trwałością wyrobów, co pozostaje w sprzeczności z wysokimi standardami jakości, które są oczekiwane przez konsumentów. Z tego powodu, kluczowe jest stosowanie małych wklejek, które oferują odpowiedni balans między estetyką a funkcjonalnością.

Pytanie 30

Jakie rodzaje błędów mogą wystąpić w tkaninach w trakcie ich wykończenia?

A. Zniekształcone krajki

B. Brakujące włókna

C. Rozrzedzenia

D. Nierównomierność koloru

Brakujące nitki, rozrzedzenia oraz zniekształcone krajki to błędy, które mogą występować w trakcie produkcji tkanin, ale nie są one bezpośrednio związane z procesem ich wykończenia. Brakujące nitki mogą być rezultatem niedoskonałości w tkaninie, które wynikają z nieprawidłowego splotu podczas produkcji. Ten problem zazwyczaj związany jest z jakością przędzy oraz technologią tkacką, a nie z procesami wykończeniowymi, takimi jak barwienie czy impregnacja. Z kolei rozrzedzenia, które mogą wystąpić w wyniku niejednorodnego nanoszenia substancji chemicznych, są bardziej związane z niewłaściwym stosowaniem środków chemicznych używanych w wykańczaniu, ale nie są to typowe błędy tkanin per se. Zniekształcone krajki mogą wynikać z błędów w krojeniu lub pakowaniu tkanin, co również nie jest bezpośrednio związane z procesami wykończeniowymi, ale z wcześniejszymi etapami produkcji. Te nieporozumienia mogą prowadzić do mylnych wniosków, że błędy te są wynikiem wykończenia tkanin, podczas gdy w rzeczywistości wynikają one z działań podejmowanych na wcześniejszych etapach produkcji. Kluczowe jest zrozumienie, że proces wykończenia koncentruje się na poprawie właściwości tkanin, a nie na eliminacji defektów produkcyjnych, które powinny być rozwiązywane na wcześniejszych etapach.

Pytanie 31

Za pomocą techniki klejowych wkładów konstrukcyjnych należy połączyć wkład uzupełniający z

A. wkładem nośnym oraz w obszarze wyłogu z przodu i obłożeniu

B. całą powierzchnią przodu z materiału zasadniczego

C. tyłem na poziomie pach, barków i rozporka

D. górną oraz dolną częścią rękawów

Odpowiedź 'wkładem nośnym oraz w miejscu wyłogu w przodzie i obłożeniu' jest prawidłowa, ponieważ technika klejowych wkładów konstrukcyjnych polega na łączeniu elementów odzieży w sposób, który zapewnia ich stabilność oraz estetykę. Wkład nośny jest kluczowym elementem, który wspiera strukturę odzieży, a jego połączenie z wkładem uzupełniającym w rejonie wyłogu w przodzie oraz obłożeniu gwarantuje, że odzież zachowa swój kształt i funkcjonalność. Przykładem zastosowania może być proces produkcji żakietów, gdzie takie połączenie nie tylko wzmacnia konstrukcję, ale również wpływa na komfort noszenia. Standardy branżowe, takie jak ISO 11628 dotyczące metod łączenia tkanin, podkreślają znaczenie dokładnego i starannego przylegania tych elementów, co przekłada się na jakość wyrobu końcowego. Właściwe zastosowanie kleju i techniki łączenia jest kluczowe dla zapewnienia trwałości i estetyki odzieży.

Pytanie 32

Jaką metodę zastosować przy klejeniu, aby zabezpieczyć taśmą klejową krawędzie pach, boków oraz barków przed ich rozciąganiem?

A. Wkładów wzmacniających

B. Klejowych elementów konstrukcyjnych

C. Połączeń klejowych tymczasowych

D. Małych wklejek

Małe wklejki są uznawane za skuteczny sposób zabezpieczania krawędzi pach, boków i barków przed ich rozciąganiem, szczególnie w zastosowaniach wymagających dużej precyzji i wytrzymałości. Użycie małych wklejek pozwala na lokalne wzmocnienie struktury materiału, co minimalizuje ryzyko uszkodzenia w newralgicznych miejscach. W praktyce, takie wklejki mogą być stosowane w różnych dziedzinach, w tym w budownictwie, motoryzacji czy produkcji mebli. Przy ich użyciu zaleca się przestrzeganie standardów takich jak PN-EN 1995, które definiują zasady projektowania i wykonania konstrukcji drewnianych, a także PN-EN 302, dotyczących klejów stosowanych w budownictwie. Dobrze wykonane małe wklejki, z odpowiednim doborem materiałów i technologii klejenia, zapewniają trwałość i stabilność konstrukcji, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa użytkowników. Dodatkowo, zastosowanie tej techniki może znacząco zwiększyć efektywność produkcji, zmniejszając ryzyko kosztownych napraw i przestojów.

Pytanie 33

Sukienkę w stylu ludowym powinno się przy dekorować

A. ćwiekami

B. galonem

C. metalowymi guzikami

D. haftem

Haft to naprawdę ważna technika, jeśli chodzi o zdobienie ludowych sukienek. Łączy w sobie nie tylko ładny wygląd, ale też tradycyjne rzemiosło, co według mnie jest super. W Polsce, na przykład, hafty ludowe są nie tylko ładne, ale też pokazują, skąd pochodzimy. Można spotkać różne wzory, od prostych kwiatków aż po złożone scenki z życia codziennego. Użycie haftu w sukience nie tylko czyni ją wyjątkową, ale też pokazuje umiejętności osoby, która to robi. Haft można wykonać ręcznie, co jest czasochłonne, albo maszynowo, co daje większe możliwości – i to przydaje się, gdy mamy prostsze i bardziej skomplikowane projekty. Taka technika jest zgodna z etyką w modzie, bo promuje rękodzieło i lokalne tradycje, a to w dzisiejszych czasach ma duże znaczenie w erze masowej produkcji.

Pytanie 34

Jaką tkaninę o wzorze dwustronnym można poddać warstwowaniu wahadłowemu?

A. Brokatu

B. Sztruksu

C. Tafty

D. Etaminy

Etamina jest tkaniną o wzorze dwukierunkowym, co sprawia, że warstwowanie wahadłowe jest dla niej idealną techniką. Etaminy charakteryzują się lekkością oraz dużą przejrzystością, co pozwala na tworzenie interesujących efektów wizualnych poprzez nakładanie warstw. Technika ta polega na układaniu tkanin w taki sposób, aby wykorzystać ich właściwości optyczne i zapewnić głębię oraz ruch w projekcie. Przykładem zastosowania etaminy z warstwowaniem wahadłowym mogą być różnorodne kreacje wieczorowe, które wymagałyby efektu lekkości oraz elegancji. W przemyśle mody, stosowanie etaminy w połączeniu z warstwowaniem wahadłowym jest zgodne z aktualnymi trendami, które kładą nacisk na warstwowe budowanie strojów, co daje możliwość zabawy z teksturą oraz kolorem. Warto również zauważyć, że etamina, jako tkanina o małej gramaturze, dobrze sprawdza się w połączeniu z innymi materiałami, co czyni ją wszechstronnym wyborem w projektowaniu odzieży.

Pytanie 35

Jaką metodę warstwowania stosuje się do grubych, rozłożonych materiałów płaszczowych z wyraźnym wzorem?

A. Zygzak z odcinaniem na końcach nakładu

B. Odcinanie tkaniny na końcach nakładu

C. Zygzak z przytrzymywaniem tkaniny

D. Składanie tkaniny na końcach nakładu

Odpowiedź "Odcinania tkaniny w końcach nakładu" jest poprawna, ponieważ ta metoda jest szczególnie efektywna w przypadku grubych, rozłożonych tkanin płaszczowych z wyraźnym deseniem. Technika ta polega na precyzyjnym odcięciu nadmiaru materiału na końcach nakładu, co pozwala na uzyskanie czystych i estetycznych krawędzi. W praktyce, odcinanie tkaniny minimalizuje frędzlenie i zapobiega deformacjom wzoru, co jest istotne dla zachowania integralności deseniowego układu. Jest to szczególnie ważne w produkcji odzieży wierzchniej, gdzie dokładność i estetyka mają kluczowe znaczenie. Wykorzystanie tej metody wpisuje się w dobre praktyki krawieckie, które zalecają staranne przygotowanie materiału przed jego szyciem, co skutkuje lepszą jakością końcowego wyrobu. Przykładem zastosowania może być produkcja płaszczy, gdzie wzór tkaniny musi być idealnie dopasowany do linii cięcia, co w przypadku zastosowania odcinania można łatwiej osiągnąć.

Pytanie 36

Rękawice ochronne chroniące dłonie operatora krajarki taśmowej przed urazami mechanicznymi są produkowane

A. z polichlorku winylu

B. z naturalnej skóry

C. z metalowej siatki

D. z lateksu kauczukowego

Metalowa siatka zapewnia wysoką odporność na przecięcia i uszkodzenia mechaniczne, co jest kluczowe przy pracy z ostrymi narzędziami tnącymi, takimi jak krajarka taśmowa. Pozostałe materiały nie zapewniają odpowiedniej ochrony – skóra naturalna jest wytrzymała, ale nie wystarczająco odporna na przecięcia, polichlorek winylu (PVC) zapewnia ochronę przed substancjami chemicznymi, a lateks kauczukowy chroni głównie przed czynnikami biologicznymi i chemicznymi, nie przed mechanicznymi urazami.

Pytanie 37

Która część dokumentacji technologiczno-technicznej definiuje skład surowców użytych w produkcie odzieżowym?

A. Zestawienie elementów składowych

B. Specyfikacje techniczne

C. Warunki realizacji

D. Wykaz materiałów podstawowych i dodatków

Wykaz materiałów zasadniczych i dodatków jest kluczowym elementem dokumentacji techniczno-technologicznej, ponieważ precyzyjnie określa wszystkie surowce, które zostaną wykorzystane do produkcji wyrobu odzieżowego. To zestawienie nie tylko identyfikuje główne materiały, ale również dodatki, takie jak guziki, zamki czy nici, które są niezbędne do wykonania finalnego produktu. W branży odzieżowej, zgodnie z normami ISO, szczegółowe określenie użytych materiałów jest ważne z punktu widzenia jakości, trwałości oraz zgodności z wymaganiami klientów. Na przykład, znając skład surowcowy, projektanci oraz inżynierowie mogą dokładniej przewidzieć właściwości tkanin, takie jak ich odporność na zużycie czy łatwość w pielęgnacji. Ponadto, taka dokumentacja jest niezbędna w kontekście certyfikacji ekologicznych, gdzie transparentność dotycząca składników odzieży ma kluczowe znaczenie. W praktyce, posiadanie precyzyjnego wykazu materiałów ułatwia także proces zamówień i kontrolę jakości podczas produkcji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 38

Jaką metodę klejenia powinno się zastosować do połączenia przodu damskiego żakietu z wkładem laminatowym?

A. Klejenia wkładów sztywnikowych

B. Stosowania tymczasowych połączeń klejowych

C. Klejenia wkładów konstrukcyjnych

D. Klejenia małych wklejek

Klejne wkłady konstrukcyjne są najodpowiedniejszą techniką do łączenia przodu żakietu damskiego z wkładem laminującym. Ta metoda zapewnia stabilność i trwałość połączenia, co jest kluczowe w konstrukcji odzieży. Wkłady te wykonane są z materiałów, które posiadają odpowiednią grubość i sztywność, co umożliwia uzyskanie pożądanego kształtu i formy żakietu. Przykładowo, przy użyciu klejowych wkładów konstrukcyjnych można wzmocnić obszary najbardziej narażone na deformacje, takie jak ramiona czy okolice klap. Zastosowanie takich wkładów jest zgodne z dobrą praktyką w branży odzieżowej, gdzie dąży się do uzyskania estetycznych i trwałych efektów. Warto również wspomnieć, że wykorzystanie klejów wysokiej jakości, które zapewniają odpowiednie połączenia, może znacznie zwiększyć trwałość wyrobu gotowego. W kontekście standardów, zastosowanie klejowych wkładów konstrukcyjnych jest zgodne z zasadami produkcji odzieży, które wymagają, aby elementy były trwałe oraz estetyczne.

Pytanie 39

Produkcja odzieży z wysokogatunkowych materiałów, realizowana na zlecenie konkretnej osoby oraz przestrzegająca ustalonych norm w trakcie wytwarzania, w tym użycie ręcznego szycia oraz starannych wykończeń, to typowe cechy krawiectwa.

A. Haute Couture

B. Pret-a-porter

C. konfekcyjnego

D. seryjnego

Konfekcyjne krawiectwo to po prostu masowa produkcja odzieży. Robi się to w dużych seriach, według standardowych rozmiarów. Ubrania konfekcyjne są dla szerokiego grona ludzi, więc nie ma tu miejsca na indywidualne podejście. Choć są też ubrania pret-a-porter, czyli gotowe do noszenia, to i tak są szyte w większych ilościach i sprzedawane w standardowych rozmiarach. Nie są dopasowane do konkretnego klienta jak w Haute Couture, co w sumie sprawia, że brakuje tego osobistego klimatu. Seryjne krawiectwo to masowa produkcja, gdzie wszystko jest zautomatyzowane. Traci się przez to na jakości i ręcznym szyciu, które jest takie charakterystyczne dla Haute Couture. Niektórzy mylą te pojęcia, a to prowadzi do dziwnych wniosków o ekskluzywności i wyjątkowości tych produktów. Wiedza o różnicach między tymi podejściami jest mega ważna dla ludzi, którzy interesują się modą i krawiectwem, bo wpływa to na ich decyzje zakupowe oraz oczekiwania co do jakości i indywidualności ubrań.

Pytanie 40

Jakiego typu klejenia warto użyć do podklejenia przodów damskiego płaszcza?

A. Klejenia wielkopowierzchniowego

B. Małych wklejek

C. Tymczasowych połączeń

D. Wkładów sztywnikowych

Wielkopowierzchniowe klejenie jest idealnym rozwiązaniem do podklejenia przodów płaszcza damskiego, ponieważ oferuje doskonałą wytrzymałość i trwałość połączenia. Ten rodzaj obróbki klejowej zapewnia, że duża powierzchnia materiału jest pokryta warstwą kleju, co zwiększa powierzchnię styku i minimalizuje ryzyko odklejenia się w trakcie użytkowania. Przykłady zastosowania obejmują łączenie podszewki z zewnętrznym materiałem płaszcza, co jest istotne dla estetyki oraz funkcjonalności odzieży. W praktyce, zastosowanie klejów na bazie poliuretanów lub akryli, które charakteryzują się wysoką odpornością na działanie wilgoci i zmiennych temperatur, jest zgodne z dobrymi praktykami przemysłu odzieżowego. Dodatkowo, wielkopowierzchniowe klejenie jest zgodne z normami ISO dotyczącymi jakości i wytrzymałości połączeń w odzieży, co czyni je preferowanym wyborem w produkcji odzieży wysokiej jakości.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej