Pytanie 1
W których formatach należy skatalogować materiał filmowy przeznaczony do zamieszczenia w internetowym projekcie multimedialnym?
A. WEBM, DOCX
B. MPEG-4, MOV
C. FLA, SVG
D. FLV, TIFF
Często zdarza się, że ktoś wybiera formaty plików, kierując się tylko nazwą lub skojarzeniem z danym środowiskiem, a nie faktyczną funkcjonalnością i kompatybilnością. Na przykład FLA i SVG mogą się wydawać związane z multimediami. FLA to jednak źródłowy format Adobe Flash, który od lat nie jest już wspierany przez przeglądarki, a SVG to grafika wektorowa, w ogóle nie przechowuje materiału filmowego. FLV to co prawda swego czasu był popularny format wideo dla Flasha, ale obecnie praktycznie nie używany w nowych projektach, bo Flash został wycofany i nie jest bezpieczny. TIFF natomiast to format graficzny, bardzo dobry do obrazów, ale zupełnie nie nadaje się do przechowywania filmów. Z kolei WEBM bywa czasami brany pod uwagę dla nowoczesnych projektów internetowych, bo oferuje dobrą kompresję i wsparcie w przeglądarkach jak Chrome czy Firefox, ale DOCX to już typowo dokument tekstowy Microsoft Word i nie ma nic wspólnego z plikami wideo. Typowym błędem jest też zakładanie, że każdy format, który można „otworzyć” na komputerze, sprawdzi się w sieci – niestety, rzeczywistość jest taka, że tylko kilka kontenerów nadaje się do szerokiej dystrybucji online. Najważniejsze jest, by materiały filmowe katalogować w formatach uniwersalnych, które nie sprawiają problemów z odtwarzaniem na różnych urządzeniach i platformach. Branża wypracowała już dobre praktyki: do zastosowań internetowych praktycznie zawsze używa się MPEG-4 (.mp4) i ewentualnie MOV, czasem jeszcze WEBM, ale nigdy formatów typowo graficznych ani dokumentów tekstowych. Wybierając niewłaściwy format, można narazić się na masę niepotrzebnych problemów z kompatybilnością, konwersją i jakością prezentacji wideo. Z mojego doświadczenia wynika, że trzymanie się standardów sieciowych to podstawa pracy z materiałem filmowym.
