Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 18 grudnia 2025 12:59
Data zakończenia: 18 grudnia 2025 13:20

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Cementowa zaprawa wyróżnia się wysoką

A. higroskopijnością

B. kapilarnością

C. odpornością na skurcz

D. wytrzymałością na ściskanie

Zaprawa cementowa charakteryzuje się dużą wytrzymałością na ściskanie, co czyni ją materiałem o kluczowym znaczeniu w budownictwie. Wytrzymałość na ściskanie definiuje zdolność materiału do przenoszenia obciążeń bez deformacji czy zniszczenia. W przypadku zapraw cementowych, wartość ta jest wynikiem odpowiednich proporcji składników, takich jak cement, woda i kruszywo. Przykładowo, zaprawy stosowane w murach nośnych muszą spełniać normy PN-EN 998-1, które precyzują minimalne wartości wytrzymałościowe zależnie od zastosowania. W praktyce, wytrzymałość zaprawy na ściskanie jest kluczowa w kontekście budowy ścian, fundamentów, oraz wszelkich innych konstrukcji, gdzie obciążenia są znaczące. Dodatkowo, odpowiednie dobranie klasy cementu oraz techniki mieszania i aplikacji zaprawy wpływa na jej trwałość i odporność na czynniki atmosferyczne, co jest istotne dla długowieczności obiektów budowlanych.

Pytanie 2

Urządzenia przedstawionego na rysunku używa się do

A. szlifowania i cięcia różnych materiałów.

B. wykonywania bruzd w murze.

C. fazowania naroży ścian.

D. wykuwania otworów w murze.

Analizując inne odpowiedzi, można zauważyć, że wynikały one z nieporozumień dotyczących zastosowania narzędzia. Na przykład, fazowanie naroży ścian wymaga użycia innych narzędzi, takich jak szlifierki kątowe czy strugarki, które są przystosowane do nadawania odpowiednich kątów i wykończeń. Takie narzędzia mają zupełnie inną konstrukcję i funkcjonalność. Ponadto, szlifowanie i cięcie różnych materiałów jest zadaniem dla urządzeń takich jak piły, szlifierki oraz frezarki, które potrafią obrobić różnorodne materiały, ale nie są przeznaczone do wykonywania bruzd. Często mylnie interpretuje się również pojęcie wykuwania otworów w murze, które najczęściej wiąże się z używaniem młotków udarowych lub wiertarek. Te narzędzia służą do tworzenia otworów, a nie rowków, co jest kluczową różnicą w kontekście funkcji frezarki do bruzd. Zrozumienie zastosowania poszczególnych narzędzi w budownictwie jest istotne, aby efektywnie planować prace budowlane oraz unikać nieefektywnych rozwiązań. Niewłaściwe dobieranie narzędzi prowadzi do nieefektywności oraz zwiększa ryzyko uszkodzeń materiałów budowlanych.

Pytanie 3

Jakie jest spoiwo w zaprawach mineralnych?

A. akryl

B. cement

C. silikon

D. żywica

Silikon, akryl i żywica to materiały, które mają różne zastosowania w budownictwie i innych dziedzinach, jednak nie są one spoiwami zapraw mineralnych. Silikon jest przede wszystkim stosowany jako materiał uszczelniający i wypełniający, charakteryzujący się elastycznością oraz odpornością na działanie wody. Jest używany do uszczelniania połączeń w miejscach narażonych na ruch lub ściskanie, ale nie ma właściwości twardnienia jak cement. Akryl, z kolei, to materiał, który ma zastosowanie w produkcji farb, uszczelniaczy oraz jako składnik w niektórych zaprawach, jednak jego zastosowanie jest bardziej ograniczone w kontekście budownictwa, a jego właściwości nie są porównywalne z cementem w kontekście tworzenia trwałych struktur. Żywica to materiał, który jest wykorzystywany w różnych technologiach, w tym w wytwarzaniu kompozytów, ale jej zastosowanie jako spoiwo w zaprawach mineralnych jest niewłaściwe. Często powodem błędnego wyboru materiału jest mylenie funkcji zaprawy z innymi rodzajami materiałów budowlanych. Różnorodność spoiw budowlanych sprawia, że kluczowe jest zrozumienie ich właściwości oraz odpowiednie ich dobieranie do konkretnych zastosowań w budownictwie. W przypadku zapraw mineralnych, cement jest niezastąpiony ze względu na swoje właściwości wiążące oraz zdolność do tworzenia mocnych, trwałych połączeń w strukturze.

Pytanie 4

Gładź tynków zewnętrznych można uzyskać z mieszanki

A. wapienno-gipsowej

B. wapiennej

C. cementowo-wapiennej

D. anhydrytowej

Wybór innych zapraw, takich jak wapienne, anhydrytowe czy wapienno-gipsowe, nie jest odpowiedni do gładzi tynków zewnętrznych. Zaprawa wapienna, choć ma swoje zalety, nie oferuje wystarczającej wytrzymałości mechanicznej i odporności na czynniki atmosferyczne w porównaniu do zaprawy cementowo-wapiennej. Wapno ma tendencję do łuszczenia się i kruszenia pod wpływem deszczu i wiatru, co sprawia, że nie nadaje się do stosowania jako główna warstwa wykończeniowa na elewacjach. Z kolei zaprawa anhydrytowa, będąca materiałem na bazie siarczanu wapnia, jest stosunkowo nowym rozwiązaniem, które znajduje swoje miejsce w budownictwie wnętrz, ale nie sprawdza się w warunkach zewnętrznych, ponieważ może ulegać degradacji pod wpływem wilgoci. Ostatnią z analizowanych opcji, zaprawa wapienno-gipsowa, nie jest również zalecana do zastosowań zewnętrznych, gdyż gips, mimo że jest materiałem łatwym w obróbce, ma niską odporność na wodę, co prowadzi do jego szybkiego zniszczenia pod wpływem deszczu. W przypadku gładzi tynków zewnętrznych kluczowe jest, aby materiał charakteryzował się odpowiednią odpornością na warunki atmosferyczne oraz zdolnością do regulacji wilgotności, dlatego zaprawa cementowo-wapienna jest najbardziej rekomendowaną opcją w tej dziedzinie.

Pytanie 5

Koszt robocizny związany z wykonaniem 1 m² tynku mozaikowego wynosi 20,00 zł. Oblicz całkowity wydatek na wykonanie (materiał i robocizna) tego tynku na ścianach o powierzchni 200 m², jeżeli opakowanie (25 kg) tynku drobnoziarnistego kosztuje 150,00 zł, a jego zużycie to 3 kg/m².

A. 3 600,00 zł

B. 4 000,00 zł

C. 7 600,00 zł

D. 3 800,00 zł

Aby obliczyć całkowity koszt wykonania tynku mozaikowego na ścianach o powierzchni 200 m², należy wziąć pod uwagę zarówno koszty materiałów, jak i robocizny. Koszt robocizny wynosi 20,00 zł za 1 m², co przy 200 m² daje łącznie 4 000,00 zł. Ponadto, do wykonania tynku potrzeba 3 kg tynku na 1 m², co oznacza, że na 200 m² zużyjemy 600 kg tynku. Ponieważ opakowanie tynku ma masę 25 kg, potrzebujemy 24 opakowań (600 kg / 25 kg). Koszt jednego opakowania to 150,00 zł, więc całkowity koszt materiału wynosi 3 600,00 zł (24 opakowania x 150,00 zł). Suma kosztów robocizny i materiałów wynosi 7 600,00 zł (4 000,00 zł + 3 600,00 zł). Takie obliczenia są zgodne z praktykami branżowymi, gdzie precyzyjne oszacowanie kosztów jest kluczowe dla budżetowania projektów budowlanych.

Pytanie 6

Aby zbudować 1 m² jednowarstwowej ściany, potrzebnych jest 8 sztuk bloczków z betonu komórkowego. Jeśli koszt jednego bloczka wynosi 21 zł, to ile wyniesie całkowity koszt bloczków potrzebnych do budowy ściany o powierzchni 15 m²?

A. 3 520 zł

B. 2 860 zł

C. 3 860 zł

D. 2 520 zł

Aby obliczyć koszt bloczków z betonu komórkowego potrzebnych do wykonania ściany o powierzchni 15 m2, należy najpierw ustalić ilość bloczków potrzebnych na 1 m2. Z informacji wynika, że do wykonania 1 m2 jednowarstwowej ściany potrzeba 8 sztuk bloczków. Dla ściany o powierzchni 15 m2 potrzebujemy zatem 8 bloczków/m2 x 15 m2 = 120 bloczków. Koszt jednego bloczka wynosi 21 zł, więc całkowity koszt bloczków wynosi 120 bloczków x 21 zł/bloczek = 2 520 zł. Obliczenia te są zgodne z zasadami efektywnego planowania budowy i pozwalają na uwzględnienie wszystkich niezbędnych materiałów, co jest kluczowe w standardach budowlanych. Przykład ten ilustruje, jak ważne jest precyzyjne oszacowanie kosztów materiałów budowlanych w celu uniknięcia nieprzewidzianych wydatków oraz sprawne zarządzanie budżetem projektu budowlanego.

Pytanie 7

Na podstawie informacji podanych w tabeli oblicz, ile kilogramów masy tynkarskiej MAJSTERTYNK AKRYLOWY KORNIK 2,0 należy zakupić, aby pokryć tynkiem prostokątną ścianę szczytową budynku o wymiarach 6 x 11 m.

Wyciąg z opisu stosowania masy tynkarskiej
L.p.	Rodzaj masy tynkarskiej	Minimalna grubość wyprawy [mm]	Orientacyjne zużycie na 1 m² wyprawy [kg]
1	2	3	4
1.	MAJSTERTYNK AKRYLOWY BARANEK odmiany
	1,0	1,0	1,9
	1,5	1,5	2,6
	2,0	2,0	3,0
	2,5	2,5	3,6
2.	MAJSTERTYNK AKRYLOWY KORNIK odmiany
	za	1,5	2,6
	2,0	2,0	3,0
	2,5	2,5	3,7
	3,0	3,0	4,2
3.	MAJSTERTYNK MOZAIKOWY odmiany:
	drobnoziarnisty	2,0	3,0
	średnioziarnisty	3,0	4,0
	gruboziarnisty	4,0	5,0

A. 125,4

B. 171,6

C. 264,0

D. 198,0

Odpowiedź 198,0 kg jest poprawna, ponieważ aby obliczyć potrzebną ilość masy tynkarskiej do pokrycia ściany o wymiarach 6 x 11 m, należy najpierw obliczyć powierzchnię tej ściany. Powierzchnia wynosi 66 m² (6 m x 11 m). Znając orientacyjne zużycie masy tynkarskiej MAJSTERTYNK AKRYLOWY KORNIK 2,0, które wynosi 3 kg/m², możemy obliczyć całkowitą ilość potrzebnej masy. Mnożymy powierzchnię przez zużycie: 66 m² x 3 kg/m² = 198 kg. Prawidłowe obliczenia są kluczowe w praktyce budowlanej, ponieważ pozwalają na prawidłowe oszacowanie kosztów materiałów oraz ich zużycia. Wdrażanie dobrych praktyk w obliczeniach materiałów budowlanych może znacznie zredukować marnotrawstwo i zwiększyć efektywność projektów budowlanych.

Pytanie 8

Aby przeprowadzać ocieplanie dachów z drewna, należy używać

A. wełny mineralnej

B. płyty wiórowo-cementowej

C. płyty gipsowo-włóknowej

D. włókna celulozowego

Wełna mineralna to materiał o doskonałych właściwościach izolacyjnych, który jest często stosowany do ociepleń dachów o konstrukcji drewnianej. Jej główne zalety to wysoka odporność na ogień, niska przewodność cieplna oraz dobra akustyka. Wełna mineralna jest również odporna na wilgoć, co czyni ją idealnym rozwiązaniem w przypadku dachów, gdzie może występować kondensacja pary wodnej. Zgodnie z normą PN-EN ISO 6946, wełna mineralna przyczynia się do zwiększenia efektywności energetycznej budynków, a jej użycie w konstrukcjach drewnianych jest zgodne z dobrymi praktykami w budownictwie. Przykładem zastosowania wełny mineralnej może być ocieplanie poddaszy, gdzie materiał ten jest umieszczany między krokwiami. Dodatkowo, wełna mineralna jest łatwa w obróbce, co ułatwia montaż oraz minimalizuje straty materiałowe, co jest istotne w kontekście zrównoważonego budownictwa. Jej chropowata struktura sprzyja również poprawie jakości powietrza wewnętrznego, co jest istotnym aspektem nowoczesnych standardów budowlanych.

Pytanie 9

Do czego jest używana poziomica wężowa?

A. Do sprawdzania pionowości murowanej ściany

B. Do wyznaczania i przenoszenia poziomu murowanej ściany na odległość

C. Do określania zewnętrznej krawędzi warstw muru

D. Do kontrolowania grubości muru w ścianie

Poziomica wężowa to naprawdę przydatne narzędzie, które pozwala na precyzyjne wyznaczanie poziomu murowanych ścian. Działa na zasadzie hydrostatyki, co oznacza, że woda w rurce ustawia się na równym poziomie, niezależnie od tego, jak trzymamy poziomicę. To mega ważne, zwłaszcza przy dużych budowach, gdzie precyzja ma kluczowe znaczenie. Czasem tradycyjne poziomice nie są wystarczające, szczególnie w trudnym terenie. Dobrze jest wiedzieć, że poziomica wężowa świetnie sprawdzi się przy ustawianiu fundamentów, bo dokładne przeniesienie poziomu z jednego miejsca na drugie zabezpiecza stabilność budowli. W branży budowlanej trzymanie się norm i dobrych praktyk to podstawa, żeby zbudować coś, co posłuży przez lata i będzie bezpieczne.

Pytanie 10

Na rysunku przedstawiono

A. przekrój poprzeczny.

B. przekrój pionowy budynku.

C. widok elewacji budynku.

D. widok z góry.

Widok elewacji budynku to obraz przedstawiający zewnętrzną stronę ściany budynku z określonego punktu widzenia. W kontekście architektury, elewacja jest kluczowym elementem projektowania, gdyż to ona w pierwszej kolejności wpływa na postrzeganie budynku przez użytkowników oraz przechodniów. Odpowiednia prezentacja elewacji jest istotna nie tylko z perspektywy estetyki, ale również funkcjonalności. Przykładowo, elewacje mogą być projektowane z uwzględnieniem efektywności energetycznej, co jest istotne w kontekście zrównoważonego budownictwa. Normy budowlane, takie jak te zawarte w Ustawie Prawo budowlane, podkreślają znaczenie odpowiedniego projektowania elewacji, aby budynki były zarówno atrakcyjne, jak i zgodne z zasadami bezpieczeństwa oraz ochrony środowiska. W praktyce, architekci często przygotowują wizualizacje elewacji, aby dokładnie oddać koncepcję projektową jeszcze przed rozpoczęciem budowy, co pozwala na wczesne zauważenie potencjalnych problemów z designem i funkcjonalnością.

Pytanie 11

Na ilustracji przedstawiono urządzenie przeznaczone do

A. mieszania składników zaprawy budowlanej.

B. dozowania składników zaprawy budowlanej.

C. zagęszczania mieszanki betonowej.

D. transportu mieszanki betonowej.

Wybór odpowiedzi dotyczącej dozowania składników zaprawy budowlanej, zagęszczania mieszanki betonowej lub transportu mieszanki betonowej nie oddaje rzeczywistej funkcji opisanego urządzenia. Dozowanie składników to proces, który oznacza precyzyjne mierzenie poszczególnych komponentów, co nie jest rolą betoniarki, ale raczej urządzeń takich jak wagi czy dozowniki. Zagęszczanie mieszanki betonowej odbywa się za pomocą wibracji lub innych mechanicznych metod, co również nie jest zadaniem betoniarki, która skupia się na mieszaniu, a nie na zmianie gęstości materiału. Transport mieszanki betonowej to kolejny aspekt, który nie jest związany z funkcjami betoniarki. Do transportu używa się betonomieszarek lub specjalnych pojazdów, które są zaprojektowane, aby przewozić gotowy beton do miejsca budowy. Wiele osób myśli, że urządzenia z wirującymi elementami mogą pełnić różne funkcje, jednak każde z nich ma swoje specyficzne zastosowanie. Zrozumienie różnicy między tymi procesami jest kluczowe dla efektywnego zarządzania pracami budowlanymi oraz zapewnienia wysokiej jakości wykonania. Niezrozumienie tych zagadnień może prowadzić do poważnych błędów w planowaniu i realizacji projektów budowlanych.

Pytanie 12

Do budowy ścian fundamentowych, które są narażone na wilgoć, należy używać zaprawy

A. gipsowej

B. wapienno-gipsowej

C. cementowej

D. wapiennej

Zaprawa wapienna, wapienno-gipsowa oraz gipsowa nie są odpowiednie do stosowania w konstrukcjach fundamentowych narażonych na zawilgocenie. Ich właściwości mechaniczne i odporność na wilgoć są znacznie niższe niż w przypadku zapraw cementowych. Zaprawa wapienna, chociaż ma swoje zastosowania, głównie w budownictwie zabytkowym i renowacyjnym, jest mniej odporna na działanie wody i nie zapewnia wystarczającej wytrzymałości w sytuacjach, gdzie występuje ciągła ekspozycja na wilgoć. Wapienno-gipsowa i gipsowa zaprawa charakteryzują się jeszcze większą podatnością na degradację pod wpływem wody, co sprawia, że ich użycie w fundamentach byłoby katastrofalnym błędem. Często błędnie sądzimy, że materiały oparte na wapnie mogą być wystarczająco trwałe, jednak w rzeczywistości ich zastosowanie w wilgotnych warunkach może prowadzić do poważnych uszkodzeń konstrukcji, co wymaga później kosztownych napraw. Standardy budowlane i dobre praktyki wyraźnie zalecają stosowanie zapraw cementowych w takich konstrukcjach, aby zapewnić zarówno trwałość, jak i bezpieczeństwo budynku. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla każdego zajmującego się budownictwem.

Pytanie 13

Który z materiałów stosuje się do wykonania izolacji termicznej w budynkach?

A. C.

B. A.

C. D.

D. B.

Materiał oznaczony literą C, czyli wełna mineralna, jest bardzo często używany w budownictwie, zwłaszcza do izolacji termicznej. Ma naprawdę świetne właściwości, jeśli chodzi o ograniczanie strat ciepła w budynkach, co na pewno pomoże obniżyć rachunki za ogrzewanie. Co więcej, wełna mineralna jest też ogniotrwała, co daje dodatkowe bezpieczeństwo, zmniejszając ryzyko, że ogień się rozprzestrzeni. W praktyce korzysta się z niej nie tylko w dachach i ścianach, ale też w podłogach, co czyni ją bardziej uniwersalnym materiałem budowlanym. Są też standardy, takie jak PN-EN 13162, które mówią o wymaganiach jakościowych, a to potwierdza, że wełna mineralna jest naprawdę skuteczna. A jeśli chodzi o akustykę, to też działa, co wpływa na komfort w pomieszczeniach. Warto zainwestować w ten materiał, żeby zwiększyć efektywność energetyczną i poprawić komfort cieplny w budynkach.

Pytanie 14

Tynki 1-warstwowe obejmują tynki

A. selektywne

B. surowe

C. wytworne

D. powszechne

Tynki pospolite, doborowe i szlachetne różnią się zasadniczo od tynków surowych, co wpływa na ich właściwości i zastosowanie. Tynki pospolite, najczęściej używane w budownictwie, są mieszanką różnych materiałów, co może prowadzić do ich zróżnicowanej jakości. Choć mogą być stosowane w różnych warunkach, ich skład chemiczny nie pozwala na uzyskanie takiej samej wydajności i trwałości jak w przypadku tynków surowych. Z kolei tynki doborowe to grupa, która stawia na precyzyjne dopasowanie składu do konkretnego zastosowania, co często wymaga specjalistycznych badań i kosztownych materiałów. To podejście jest korzystne, ale nie odpowiada na podstawowe potrzeby tynków 1-warstwowych. Tynki szlachetne, takie jak tynki dekoracyjne, skupiają się na estetyce i finiszu, co sprawia, że nie nadają się do zastosowań, gdzie wymagana jest prostota i efektywność w aplikacji. W praktyce, przy ich wykorzystaniu należy mieć na uwadze dodatkowe koszty i czas związany z przygotowaniem i aplikacją. Typowe błędy myślowe prowadzące do mylnych wniosków dotyczą często nieznajomości podstawowych różnic między rodzajami tynków, a także ich przeznaczeniem. Właściwy dobór tynków jest kluczowy dla zapewnienia trwałości i funkcjonalności budowli.

Pytanie 15

Nałożenie tradycyjnego tynku na wyjątkowo gładką powierzchnię może prowadzić do

A. odczepiania się tynku od podłoża

B. łamania się tynku zaraz po jego wyschnięciu

C. występowania plam i wykwitów na powierzchni ściany

D. powstawania rys skurczowych na powierzchni

Jak się nałoży tradycyjny tynk na super gładką powierzchnię, to może się on odspajać. Dlaczego? Bo takie gładkie ściany, jak beton polerowany czy płyty gipsowo-kartonowe, mają mało szorstkości. A to utrudnia tynkowi dobrze się wgryźć. Dlatego przed tynkowaniem warto użyć gruntu albo jakiegoś specjalnego preparatu, żeby poprawić przyczepność. Poradziłbym też wybrać tynki, które są bardziej elastyczne i plastyczne, bo lepiej znoszą lekkie ruchy podłoża. To zmniejsza szanse na odspajanie się. No i ważne, żeby trzymać się standardów, jak normy PN-EN 998, bo to pomaga utrzymać jakość i trwałość efektu końcowego. Właściwe przygotowanie podłoża jest kluczowe, bo od tego wiele zależy.

Pytanie 16

Jaki sprzęt powinien być użyty do przygotowania zaprawy, niezbędnej do postawienia ścian w budynku jednorodzinnym z bloczków gazobetonowych, murowanych na standardowe spoiny?

A. Agregat tynkarski.

B. Mieszarkę wirową.

C. Betoniarkę wolnospadową.

D. Pompę do zapraw.

Wybór innych urządzeń, takich jak pompa do zapraw, mieszarka wirowa czy agregat tynkarski, może wynikać z niedostatecznego zrozumienia specyfiki procesu murarskiego. Pompa do zapraw jest dedykowana do transportu już przygotowanej zaprawy na plac budowy, a nie do jej mieszania. Jest to sprzęt używany w sytuacjach, gdy zaprawa została wytworzona w większych ilościach w innym miejscu, co nie ma zastosowania w tym przypadku, gdzie zaprawa musi być przygotowywana bezpośrednio na budowie. Mieszarka wirowa, choć skuteczna w mieszaniu, jest zazwyczaj przeznaczona do mniejszych ilości materiałów, co może być ograniczeniem w kontekście dużych projektów budowlanych, gdzie wymagana jest większa ilość zaprawy. Agregat tynkarski z kolei, pomimo iż jest użyteczny w aplikacji tynków, nie jest odpowiedni do przygotowania zaprawy murarskiej, ponieważ jego konstrukcja nie jest dostosowana do mieszania cięższych składników, jak cement czy piasek w odpowiednich proporcjach. W budownictwie kluczowe jest stosowanie właściwych narzędzi zgodnie z ich przeznaczeniem, co wpływa na jakość wykonania i trwałość konstrukcji. Niewłaściwe dobranie sprzętu może prowadzić do osłabienia zaprawy, co z kolei może skutkować problemami strukturalnymi w przyszłości.

Pytanie 17

W trakcie realizacji tynków wewnętrznych wykorzystuje się rusztowania

A. na wysuwnicach

B. drabinowe

C. stojakowe

D. na kozłach

Odpowiedzi, które nie uwzględniają zastosowania kozłów tynkarskich, często prowadzą do mylnych wniosków na temat efektywności oraz bezpieczeństwa pracy przy tynkowaniu. Drabiny, mimo że mogą być stosowane w niektórych przypadkach, ograniczają mobilność i zwiększają ryzyko upadków. Użytkownik pracujący na drabinie nie ma stabilnej platformy roboczej, co utrudnia precyzyjne nakładanie tynku oraz może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji. Z kolei rusztowania na wysuwnicach, chociaż oferują pewną elastyczność, mogą być nieodpowiednie do tynków wewnętrznych z uwagi na ich konstrukcję, która nie zawsze zapewnia odpowiednią stabilność przy niestabilnych lub nierównych powierzchniach. Stojakowe rusztowania, choć czasami stosowane, nie są optymalne do prac wewnętrznych, gdzie z reguły wymagane jest dostosowanie wysokości oraz stabilność. Kluczowym błędem myślowym jest nieuznawanie, że odpowiedni dobór narzędzi i sprzętu ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa oraz efektywności pracy. Prawidłowe wykorzystanie kozłów tynkarskich zgodnie z normami BHP zwiększa wydajność i zmniejsza ryzyko urazów, co czyni je najbardziej odpowiednim rozwiązaniem dla tego typu prac.

Pytanie 18

Jakie będą wydatki na postawienie dwóch szczytowych ścian budynku, które mają wymiary 10,0 x 5,0 m, jeśli czas pracy wynosi 1,44 h/m2, a stawka godzinowa murarza wynosi 10 zł?

A. 1 440 zł

B. 720 zł

C. 560 zł

D. 1 220 zł

Podczas analizy błędnych odpowiedzi, należy zwrócić uwagę na kilka kluczowych aspektów, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków. Wiele osób może mylnie interpretować jednostki miary lub błędnie przeliczać powierzchnię ścian. Na przykład, jeśli ktoś pomyli jednostki i zamiast m2 zastosuje h, koszt robocizny wyjdzie znacznie niższy, co prowadzi do poważnych błędów w budżetowaniu projektu. Innym częstym błędem jest nieprawidłowe obliczenie całkowitego nakładu pracy. Zamiast poprawnie pomnożyć powierzchnię przez wartość nakładu pracy 1,44 h/m2, niektórzy mogą obliczyć to jako dodatkowy czas potrzebny na jedną ścianę, co również wpłynie na ostateczną kwotę. Warto również zwrócić uwagę na to, że nieprawidłowe odczytanie stawek godzinowych murarzy lub pominięcie dodatkowych kosztów materiałowych może prowadzić do błędnych kalkulacji. Dobry inżynier budowlany powinien znać zasady obliczania kosztów i nakładów pracy, a także umieć stosować standardowe wzory i metody, aby uniknąć takich pułapek. W praktyce, błędy te można zminimalizować poprzez staranne przygotowanie przed przystąpieniem do budowy, co w dłuższej perspektywie oszczędza czas i pieniądze.

Pytanie 19

Na ilustracji przedstawiono rusztowanie

A. wiszące - koszowe.

B. na kozłach teleskopowych.

C. drabinowe.

D. ramowe.

Niepoprawne odpowiedzi odnoszą się do typów rusztowań, które nie pasują do przedstawionego na ilustracji rozwiązania. Rusztowanie drabinowe, będące jednocześnie najprostszą formą rusztowania, jest projektowane w oparciu o strukturę drabiny, co ogranicza jego zastosowanie jedynie do niewielkich wysokości oraz prostych prac. W związku z tym, nie jest w stanie zapewnić stabilności i wszechstronności, które są wymagane w przypadku bardziej rozbudowanych projektów budowlanych. Rusztowanie wiszące - koszowe, które jest zawieszane na linach, również nie jest odpowiednie do opisanej sytuacji, ponieważ stosuje się je głównie w budownictwie wysokim, gdzie dostęp do miejsc zewnętrznych budynku jest utrudniony. Jego konstrukcja nie zapewnia solidnej podstawy dla intensywnych prac budowlanych. Natomiast rusztowanie na kozłach teleskopowych, mimo że może być regulowane pod względem wysokości, nie jest wystarczająco stabilne w porównaniu do rusztowania ramowego, co czyni je mniej bezpiecznym w zastosowaniach, które wymagają dużych obciążeń. Kluczowym błędem w ocenie tych typów rusztowań jest mylenie ich funkcji oraz zakresu zastosowania, co prowadzi do niewłaściwego doboru sprzętu do konkretnej pracy.

Pytanie 20

Na rysunku przedstawiono zestaw narzędzi stosowanych podczas wznoszenia ścian z

A. cegły klinkierowej szkliwionej.

B. bloczków z betonu komórkowego.

C. pustaków keramzytobetonowych.

D. płyt gipsowo-kartonowych.

Zgadza się, odpowiedź o bloczkach z betonu komórkowego jest w porządku. Na zdjęciu widać narzędzia, które są typowe do pracy z tym materiałem. W budownictwie te bloczki są super popularne, bo są lekkie, dobrze izolują termicznie i łatwo je obrabiać. Na przykład, piły do cięcia betonu komórkowego pozwalają na dokładne dopasowanie bloczków. A specjalne kielnie są ważne do nakładania zaprawy, co jest kluczowe, by cała konstrukcja była stabilna. Warto też pamiętać, że w budownictwie są różne standardy, które mówią, jakie narzędzia najlepiej stosować do danych materiałów. To wpływa na jakość i trwałość ścian. Z mojego doświadczenia, bloczki z betonu komórkowego zyskują na popularności w budownictwie zarówno jednorodzinnym, jak i wielorodzinnym, bo ich efektywność energetyczna to mniejsze rachunki za ogrzewanie.

Pytanie 21

Który z rodzajów tynków jest stosowany do finalizacji powierzchni elewacji podczas ocieplania budynku płytami styropianowymi w systemie BSO (Bezspoinowym Systemie Ocieplania)?

A. Gipsowo-wapienny

B. Cementowy

C. Akrylowy

D. Cementowo-wapienny

Wybór tynków cementowo-wapiennych, cementowych czy gipsowo-wapiennych w kontekście ocieplania budynków płytami styropianowymi nie jest odpowiedni z kilku powodów. Tynki cementowo-wapienne i cementowe, mimo że są powszechnie stosowane w budownictwie, nie oferują takiej elastyczności jak tynki akrylowe. Ich twarda struktura może prowadzić do pęknięć w momencie, gdy budynek poddawany jest ruchom, a zmiany temperatury mogą wpływać na integralność tynku. Tynki gipsowo-wapienne, z kolei, nie są zalecane do zastosowań zewnętrznych, ponieważ gips jest materiałem higroskopijnym, co oznacza, że wchłania wilgoć, co może prowadzić do osłabienia struktury tynku. Dodatkowo, tynki te mają ograniczoną odporność na czynniki atmosferyczne. W przypadku elewacji, gdzie wymagana jest nie tylko estetyka, ale także trwałość i odporność na działanie warunków zewnętrznych, tynki akrylowe pojawiają się jako jedyne sensowne rozwiązanie. Często popełniany błąd to założenie, że każdy typ tynku jest uniwersalny i można go stosować w każdej sytuacji; w rzeczywistości, wybór odpowiedniego tynku powinien być dokładnie dostosowany do specyfiki budynku i jego lokalizacji.

Pytanie 22

Kolejność technologiczna działań na pierwszym etapie prac rozbiórkowych budynku przy użyciu metod ręcznych przedstawia się następująco:

A. demontaż instalacji budowlanych, demontaż okien i drzwi, rozbiórka ścianek działowych

B. demontaż okien, rozbiórka ścianek działowych, demontaż instalacji budowlanych

C. rozbiórka dachu, demontaż okien, demontaż instalacji budowlanych

D. rozbiórka dachu, rozbiórka ścianek działowych, demontaż instalacji budowlanych

W analizie niepoprawnych odpowiedzi dostrzegamy kilka kluczowych błędów w podejściu do kolejności prac rozbiórkowych. Pierwszym z nich jest pomijanie znaczenia demontażu instalacji budowlanych na samym początku. Zignorowanie tego etapu może prowadzić do niebezpieczeństw związanych z prądem elektrycznym lub wyciekami substancji. Każde z wymienionych podejść zaczyna od rozbiórki dachu lub innych elementów konstrukcyjnych, co jest niewłaściwe, gdyż może to stwarzać ryzyko przygniecenia pracowników przez opadające materiały. Kolejnym błędem jest niezrozumienie, że odpowiednia kolejność prac wpływa na efektywność całego procesu. Demontaż okien i drzwi przed rozbiórką dachu czy ścianek działowych spowodowałby, że z wnętrza budynku wydostaje się kurz i zanieczyszczenia, co dodatkowo komplikowałoby prace. W kontekście praktycznym, doświadczenia na budowach pokazują, że niewłaściwa kolejność może prowadzić do niepotrzebnych opóźnień oraz wzrostu kosztów. Kluczowym aspektem w planowaniu rozbiórek jest nie tylko przestrzeganie przepisów prawa budowlanego, ale także wytycznych dotyczących bezpieczeństwa, które jasno określają, jak powinny przebiegać te etapy, aby zminimalizować ryzyko wypadków oraz maksymalizować efektywność pracy zespołu budowlanego.

Pytanie 23

Jaką ilość tynku maszynowego należy przygotować do otynkowania ściany o wymiarach 5 m × 3 m przy grubości tynku 5 mm, wiedząc, że jego średnie zużycie wynosi 14 kg na 1 m²tynkowanej powierzchni przy grubości 10 mm?

A. 70 kg

B. 42 kg

C. 210 kg

D. 105 kg

Aby obliczyć ilość tynku maszynowego potrzebnego do otynkowania ściany o wymiarach 5 m x 3 m przy grubości tynku 5 mm, należy najpierw obliczyć powierzchnię ściany. Powierzchnia ta wynosi 15 m² (5 m x 3 m). Następnie musimy uwzględnić grubość tynku. Przy grubości 5 mm, co stanowi 0,005 m, możemy przyjąć, że zużycie materiału będzie o połowę mniejsze niż w przypadku 10 mm, gdzie zużycie wynosi 14 kg/m². Obliczamy zużycie dla 5 mm, co daje 7 kg/m² (14 kg/m² / 2). Mnożąc tę wartość przez powierzchnię ściany, otrzymujemy potrzebną ilość tynku: 7 kg/m² x 15 m² = 105 kg. Odpowiedź ta jest zgodna z praktykami budowlanymi, które zalecają dostosowanie zużycia materiałów do grubości nałożonej warstwy. Wiedza ta jest kluczowa dla precyzyjnego planowania w pracach budowlanych oraz minimalizacji strat materiałowych.

Pytanie 24

Jakie działania powinny być podjęte jako pierwsze przed nałożeniem suchego tynku na nierównomierne podłoże ściany z cegły kratówki?

A. Wykonać na ścianie placki "marki"

B. Nałożyć zaprawę gipsową na płyty suchego tynku i mocno je przycisnąć do podłoża

C. Zastosować na ścianie warstwę gładzi gipsowej

D. Uformować pasy kierunkowe z zaprawy cementowo-wapiennej

Wykonanie placków 'marki' na nierównym podłożu ściany z cegły kratówki to kluczowy krok przed montażem płyt suchego tynku. Placki te służą jako punkty odniesienia, które ułatwiają wyrównanie powierzchni oraz zapewniają odpowiednią przyczepność dla kolejnych warstw. Ustanowienie placków jest zgodne z zaleceniami zawartymi w normach budowlanych, które podkreślają znaczenie przygotowania podłoża pod każde prace wykończeniowe. Przykładowo, przygotowanie podłoża w ten sposób pozwala na zminimalizowanie ryzyka pęknięć i odspojenia tynku od ściany, co jest szczególnie istotne w przypadku materiałów porowatych, jak cegła. Zastosowanie placków 'marki' w praktyce jest często realizowane przy użyciu zaprawy cementowej, co zwiększa stabilność i trwałość wykończenia. Dobrą praktyką jest także weryfikacja pionu i poziomu placków przed nałożeniem kolejnych warstw, co zapewnia długotrwałe efekty wykończeniowe.

Pytanie 25

Jaki będzie koszt mieszanki betonowej potrzebnej do zbudowania dwóch słupów o wymiarach 60×60 cm i wysokości 3 m każdy, zakładając, że norma zużycia mieszanki betonowej wynosi 1,02 m³/m³, a cena 325,00 zł/m³?

A. 358,02 zł

B. 351,00 zł

C. 716,04 zł

D. 702,00 zł

Często w obliczeniach objętości materiałów budowlanych zdarzają się pomyłki, a to może wpłynąć na koszt całego projektu. Zdarza się, że ludzie źle obliczają objętość słupów, co jest kluczowe w kwestii wyceny. Na przykład, niektórzy mogą się pomylić przy obliczaniu przekroju, mieszając jednostki miary czy źle mnożąc wymiary. Czasem zapominają też o normach zużycia betonu, co może skutkować błędnym oszacowaniem kosztów. No i aktualne ceny na rynku też są mega ważne, bo mogą się różnić w zależności od miejsca czy dostawcy. W praktyce budowlanej niepoprawne obliczenia mogą prowadzić do dużych problemów z budżetem czy zamówieniem zbyt małej ilości materiałów, co spowalnia całą robotę. Jeszcze często myli się normy zużycia, co może źle wpłynąć na jakość. Dlatego w projektach budowlanych warto mieć pewność, że dokładnie liczymy i korzystamy z aktualnych danych, bo to daje lepsze oszacowanie kosztów i pewność, że projekt pójdzie po myśli.

Pytanie 26

Jak powinno się zregenerować stare, odpryskujące tynki?

A. Pokryć je warstwą zaczynu wapiennego

B. Nałożyć na nie warstwę gładzi

C. Skuć je i uzupełnić nowym tynkiem

D. Pomalować je farbą silikatową

Skuwanie starych tynków i ich uzupełnianie nowym tynkiem jest kluczowym krokiem w przywracaniu estetyki oraz funkcjonalności ścian. Stare tynki, które łuszczą się, mogą być wynikiem wielu czynników, takich jak wilgoć, nieodpowiednia aplikacja, a także naturalne procesy starzenia się materiałów budowlanych. Skuwanie pozwala na usunięcie uszkodzonego tynku oraz zapewnia lepszą przyczepność nowego materiału do podłoża. Po skuć, należy dokładnie oczyścić powierzchnię z resztek starego tynku, kurzu i innych zanieczyszczeń. Warto również zainstalować hydroizolację, jeśli problem wilgoci jest istotny, co jest zgodne z dobrą praktyką budowlaną. Po odpowiednim przygotowaniu podłoża, można nałożyć nowy tynk, dostosowany do konkretnej aplikacji, co zapewni trwałość i estetykę na długie lata. Dodatkowo, przed aplikacją, warto skonsultować się z ekspertami lub zapoznać się z lokalnymi normami budowlanymi, aby wybrać odpowiedni materiał i metodę aplikacji.

Pytanie 27

W jakim wiązaniu wykonano mur przedstawiony na rysunku?

A. Główkowym.

B. Wozówkowym.

C. Krzyżykowym.

D. Pospolitym.

Wiązanie krzyżykowe, w którym wykonano mur przedstawiony na rysunku, jest jednym z najbardziej popularnych i efektywnych sposobów układania cegieł. Charakteryzuje się ono tym, że cegły są przesunięte o pół długości cegły w każdej kolejnej warstwie, co nie tylko nadaje estetyczny wygląd, ale również zwiększa stabilność konstrukcji. Przesunięcie to sprawia, że spoiny pionowe nie są w jednej linii, co pomaga w rozkładzie obciążeń i minimalizuje ryzyko pęknięć. W praktyce, wiązanie krzyżykowe jest stosowane w budownictwie zarówno w murach nośnych, jak i w ścianach działowych. W standardach budowlanych podkreśla się, że prawidłowe ułożenie cegieł w tym wiązaniu zapewnia nie tylko estetykę, ale również funkcjonalność budowli. Dlatego tak ważne jest zrozumienie i stosowanie tego rodzaju wiązania w projektach budowlanych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 28

Które z poniższych właściwości materiałów budowlanych uznajemy za cechy mechaniczne?

A. Nasiąkliwość

B. Twardość

C. Gęstość

D. Porowatość

Twardość to jedna z kluczowych cech mechanicznych materiałów budowlanych, która odnosi się do zdolności materiału do opierania się odkształceniom pod wpływem sił mechanicznych. W praktyce twardość jest istotna przy wyborze materiałów do konstrukcji, w tym w budownictwie, gdzie wytrzymałość na działanie różnych obciążeń jest kluczowa. Twardość materiału może być mierzona różnymi metodami, takimi jak skala Mohsa, Brinella czy Rockwella, co pozwala na precyzyjne określenie jego właściwości. Na przykład, beton, który jest szeroko stosowany w budownictwie, musi mieć odpowiednią twardość, aby wytrzymać obciążenia konstrukcyjne. W rzeczywistych aplikacjach, materiały o wysokiej twardości, jak np. stal, są wykorzystywane w miejscach narażonych na intensywne zużycie, podczas gdy materiał o niższej twardości może być stosowany w obszarach, gdzie nie występują tak duże obciążenia. Również normy budowlane, takie jak Eurokod, wskazują na znaczenie twardości w kontekście trwałości i bezpieczeństwa konstrukcji, co podkreśla jej fundamentalne znaczenie w inżynierii budowlanej.

Pytanie 29

Czym jest spoiwo w betonie zwykłym?

A. cement

B. gips

C. wapno

D. asfalt

Beton zwykły to materiał budowlany, w którego skład wchodzi kilka kluczowych komponentów, z których najważniejsze to kruszywo, woda oraz spoiwo. Spoiwem w betonie zwykłym jest cement, który pełni rolę wiążącą i umożliwia tworzenie trwałych konstrukcji. Cement, będący produktem spalania wapienia i gliny w wysokotemperaturowych piecach, po zmieszaniu z wodą tworzy zaczyn, który twardnieje i wiąże kruszywa. Dzięki temu powstaje struktura betonu, która może osiągać różne właściwości w zależności od stosunku składników oraz rodzaju użytego cementu. W praktyce, cement stosowany w betonie jest zgodny z normami PN-EN 197-1, które określają wymagania dotyczące jego klasy i jakości. Ponadto, cement jest podstawowym składnikiem dla wielu różnych zastosowań budowlanych, w tym fundamentów, ścian, stropów, a także elementów prefabrykowanych. Jego zdolność do uzyskiwania wysokiej wytrzymałości na ściskanie oraz odporności na czynniki atmosferyczne sprawia, że jest niezbędnym materiałem w nowoczesnym budownictwie.

Pytanie 30

Na którym rysunku przedstawiono oznaczenie graficzne materiałów do izolacji przeciwwilgociowej?

A. A.

B. D.

C. B.

D. C.

Odpowiedź 'C.' jest poprawna, ponieważ zawiera właściwe oznaczenie graficzne materiałów do izolacji przeciwwilgociowej, które są zgodne z polskimi normami technicznymi, w tym z normą PN-EN 206-1 dotyczącą betonu oraz PN-B-03430 wskazującą na metody stosowania izolacji przeciwwilgociowej. Materiały te odgrywają kluczową rolę w ochronie budynków przed wilgocią, co jest szczególnie istotne w przypadku konstrukcji podziemnych i fundamentów. Izolacja przeciwwilgociowa jest ważnym elementem zapobiegającym przenikaniu wody gruntowej oraz wilgoci, co może prowadzić do poważnych uszkodzeń strukturalnych. Przykładem takiego zastosowania są folie polyethylene, które są powszechnie używane do zabezpieczania fundamentów przed wilgocią. Oprócz materiałów graficznych, ważne jest także zrozumienie, jak odpowiednie oznaczenie materiałów wpływa na proces budowy i późniejsze czynności konserwacyjne. Stosowanie standardowych oznaczeń ułatwia komunikację między projektantami a wykonawcami, co jest kluczowe dla prawidłowego wykonania prac budowlanych.

Pytanie 31

Oblicz objętość 2 nadprożowych belek żelbetowych długości 1,4 m każda, których przekrój poprzeczny przedstawiono na rysunku.

A. 0,081 m3

B. 806,400 m3

C. 0,161 m3

D. 1612,800 m3

Poprawna odpowiedź wynosi 0,161 m³, co odzwierciedla prawidłowe obliczenia objętości dwóch nadprożowych belek żelbetowych. Aby obliczyć objętość belek, należy najpierw ustalić pole przekroju poprzecznego pojedynczej belki. W tym przypadku, przekrój belki wynosi 576 cm², co po przeliczeniu daje 0,0576 m². Następnie, aby obliczyć objętość jednej belki, mnożymy pole przekroju przez długość belki. Dla belek o długości 1,4 m, objętość jednej belki wynosi 0,08064 m³. W przypadku dwóch belek, obliczamy objętość jako 2 razy objętość jednej belki, co daje wynik 0,16128 m³. Po zaokrągleniu do trzech miejsc po przecinku otrzymujemy 0,161 m³. Takie obliczenia są fundamentalne w inżynierii budowlanej, ponieważ pozwalają na precyzyjne oszacowanie materiałów potrzebnych do budowy oraz ich kosztów. Dobrą praktyką w projektowaniu struktur jest przeprowadzanie takich obliczeń z dużą dokładnością, by zapewnić bezpieczeństwo i stabilność konstrukcji.

Pytanie 32

Zaprawę tynkarską produkowaną w zakładzie, oznaczoną symbolem R, wykorzystuje się do realizacji tynków

A. renowacyjnych

B. izolujących cieplnie

C. szlachetnych

D. jednowarstwowych zewnętrznych

Zaprawa tynkarska oznaczona symbolem R jest stosowana przede wszystkim do wykonywania tynków renowacyjnych, co jest ściśle związane z jej właściwościami. Renowacyjne tynki mają na celu przywrócenie estetyki oraz funkcjonalności powierzchni, które mogą być uszkodzone lub w złym stanie. Zaprawy te charakteryzują się wysoką przyczepnością do podłoża, elastycznością oraz odpornością na czynniki atmosferyczne, co czyni je idealnym rozwiązaniem w przypadku starszych budynków, gdzie istnieje ryzyko pęknięć lub kruszenia się tynku. W praktyce, podczas renowacji zabytków, stosuje się zaprawy R, aby zapewnić odpowiednią ochronę i trwałość elewacji, a także aby zachować tradycyjne metody budowlane. W kontekście standardów, zaprawy te powinny spełniać normy PN-EN 998-1 dotyczące zapraw do tynkowania, co gwarantuje ich wysoką jakość i odpowiednie właściwości użytkowe.

Pytanie 33

Na rysunku przedstawiono ścianę

A. fundamentową wykonaną na ławie betonowej.

B. fundamentową wykonaną na ławie żelbetowej.

C. piwniczną wykonaną na ławie żelbetowej.

D. piwniczną wykonaną na ławie betonowej.

Wybór niewłaściwej odpowiedzi może wynikać z nieporozumień dotyczących klasyfikacji rodzajów ścian fundamentowych oraz zastosowanych materiałów. Odpowiedzi wskazujące na ścianę piwniczną są błędne, ponieważ ściana przedstawiona na rysunku nie pełni funkcji ściany piwnicznej, która zazwyczaj jest projektowana z uwzględnieniem dodatkowych obciążeń, takich jak ciśnienie wody gruntowej. Ponadto, odpowiedzi związane z ławą betonową zamiast żelbetowej, pomijają kluczowy aspekt wytrzymałości. Ławy betonowe, które nie zawierają zbrojenia, są bardziej podatne na pęknięcia i nie wytrzymują dużych obciążeń, co czyni je mniej odpowiednimi do tworzenia fundamentów budynków. Normy budowlane, takie jak PN-EN 1992, wskazują na konieczność stosowania żelbetu w miejscach, gdzie występują duże siły działające na fundamenty. Zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe dla poprawnej analizy i wyboru odpowiednich rozwiązań konstrukcyjnych, a pominięcie ich może prowadzić do poważnych błędów projektowych oraz zagrożeń dla stabilności budynku.

Pytanie 34

Aby mechanicznie przygotować zaprawę murarską z objętościowym dozowaniem składników na budowie, jakie narzędzia są konieczne?

A. wiadro, kasta na zaprawę, łopata

B. betoniarka, taczka, sito

C. wiadro, betoniarka, łopata

D. betoniarka, łopata, sito

Odpowiedź 'wiadro, betoniarka, łopata' jest prawidłowa, ponieważ każda z tych trzech pozycji odgrywa kluczową rolę w procesie przygotowania zaprawy murarskiej na placu budowy. Betoniarka służy do mechanicznego mieszania zaprawy, co zapewnia jednorodność i odpowiednią konsystencję mieszanki. Użycie betoniarki jest zgodne z najlepszymi praktykami, ponieważ ręczne mieszanie często prowadzi do nierównomiernego rozkładu składników. Wiadro jest niezbędne do pomiaru objętości składników, co umożliwia precyzyjne dozowanie materiałów, takich jak cement, piasek i woda. Łopata natomiast jest używana do transportu oraz rozkładania zaprawy, co jest istotne w procesie budowy. Przy odpowiednim użyciu tych narzędzi można znacznie zwiększyć efektywność i jakość wykonania prac murarskich, a także zminimalizować ryzyko błędów związanych z proporcjami składników. W praktyce, na budowie, niezwykle istotne jest również przestrzeganie standardów jakości i bezpieczeństwa, co wymaga odpowiedniego wyposażenia w niezbędne narzędzia.

Pytanie 35

Oblicz powierzchnię ściany przedstawionej na rysunku, jeżeli zgodnie z zasadami przedmiarowania od powierzchni ścian należy odjąć powierzchnię otworów większych od 0,5 m².

A. 22,40 m2

B. 18,55 m2

C. 22,04 m2

D. 18,91 m2

Poprawna odpowiedź to 18,91 m2, co wynika z zastosowania właściwych zasad przedmiarowania powierzchni ścian. Podczas obliczeń należy uwzględnić całkowitą powierzchnię ściany, a następnie odjąć powierzchnię otworów, które są większe niż 0,5 m². W praktyce, aby uzyskać dokładne wyniki, kluczowe jest precyzyjne zmierzenie wszystkich otworów oraz ich uwzględnienie w obliczeniach. Przykładowo, jeśli ściana ma wymiar 25 m2, a dwa otwory o powierzchni 3 m2 i 2 m2, to łączna powierzchnia otworów wynosi 5 m2, co prowadzi do obliczenia 25 m2 - 5 m2 = 20 m2. Jak widać, kluczowe jest zrozumienie, które otwory należy odjąć. Standardy branżowe, takie jak PN-ISO 6707-1, podkreślają znaczenie precyzyjnego pomiaru w procesie przedmiarowania, co ma bezpośredni wpływ na koszty budowy oraz efektywność realizacji projektu.

Pytanie 36

Krążyna stanowi element wspierający, który umożliwia realizację

A. stropów Kleina

B. stropów gęstożebrowych

C. gzymsów oraz cokołów

D. sklepień i łuków

Odpowiedzi gzymsów i cokołów, stropów Kleina oraz stropów gęstożebrowych wskazują na szereg nieporozumień dotyczących funkcji krążyn. Gzymsy są elementami architektonicznymi, które pełnią rolę estetyczną i ochronną, odprowadzając wodę deszczową z elewacji budynków. Nie mają one jednak charakterystyki wspierającej dla sklepienia czy łuku. Cokół natomiast, będący podstawą ściany, nie pełni funkcji podporowych dla wyżej wymienionych konstrukcji, a jego zadaniem jest zabezpieczenie dolnej części budynku przed wilgocią i uszkodzeniami mechanicznymi. W odniesieniu do stropów Kleina, warto zauważyć, że są to stropy o charakterze płaskim, które nie wymagają krążyn do stabilizacji, ponieważ ich konstrukcja opiera się na zupełnie innych zasadach. Stropy gęstożebrowe, z kolei, charakteryzują się zastosowaniem żebrowania dla podparcia, co również nie wiąże się z krążynami. Właściwe zrozumienie funkcji każdej konstrukcji jest kluczowe w procesie projektowania budynków, aby uniknąć błędnych założeń dotyczących ich zastosowania oraz interakcji z innymi elementami architektonicznymi. Zwykle błędne odpowiedzi wynikają z mylnego przekonania, że różne elementy budowlane pełnią podobne funkcje, co prowadzi do uproszczeń i nieprawidłowych interpretacji ich roli w konstrukcji.

Pytanie 37

Jakie materiały należy wykorzystać do wykonania lekkiej pionowej izolacji przeciwwilgociowej na ścianie w podziemiu?

A. dwóch warstw lepiku asfaltowego

B. jednej warstwy folii polietylenowej

C. jednej warstwy emulsji asfaltowej

D. dwóch warstw papy na lepiku asfaltowym

Jedna warstwa folii polietylenowej jest niewystarczająca do zabezpieczenia ścian podziemia przed wilgocią. Choć folia polietylenowa jest popularnym materiałem izolacyjnym, jej zastosowanie w pojedynczej warstwie nie zapewnia odpowiedniego poziomu ochrony. Folia może ulegać uszkodzeniom mechanicznym i łatwo przerywać się w wyniku ruchów podłoża, co prowadzi do powstawania mostków wilgotnościowych. Z kolei jedna warstwa emulsji asfaltowej, mimo iż jest to produkt wodochronny, również nie jest wystarczająca. Emulsje asfaltowe są stosowane zazwyczaj jako podkład lub preparat gruntujący, ale ich jednowarstwowe nałożenie nie oferuje odpowiedniej barierowości, ponieważ są bardziej podatne na uszkodzenia i mogą łatwiej ulegać degradacji na skutek działania wody i zmiennych warunków atmosferycznych. Dwie warstwy lepiku asfaltowego zapewniają lepszą szczelność oraz trwałość, gdyż ich struktura jest bardziej odporna na działanie ciśnienia hydrostatycznego oraz zmiany temperatury. Podczas wykonywania izolacji budynków warto kierować się zaleceniami producentów oraz normami budowlanymi, aby uniknąć powszechnych błędów, które mogą prowadzić do poważnych problemów związanych z wilgocią i degradacją budynku. Wykonywanie izolacji w sposób niewłaściwy może skutkować nie tylko uszkodzeniem konstrukcji, ale także wystąpieniem pleśni i grzybów, które negatywnie wpływają na zdrowie mieszkańców.

Pytanie 38

Który etap naprawy spękanego tynku przedstawiono na fotografii?

A. Gruntowanie obrzeża rysy.

B. Oczyszczanie obrzeża rysy.

C. Poszerzanie rysy.

D. Nakładanie zaprawy szpachlowej.

Wybierając inną odpowiedź, można wpaść w pułapkę niewłaściwego postrzegania etapów naprawy tynku. Gruntowanie obrzeża rysy, oczyszczanie obrzeża rysy oraz nakładanie zaprawy szpachlowej to działania, które są ważne, ale nie mogą być wykonywane przed poszerzeniem rysy. Gruntowanie, na przykład, ma na celu przygotowanie powierzchni do nałożenia zaprawy, ale jeśli rysa nie jest najpierw odpowiednio poszerzona, grunt nie będzie miał szansy skutecznie związać się z tynkiem. Oczyszczanie obrzeża rysy to kolejny element, który następuje po poszerzeniu, ponieważ usunięcie luźnych fragmentów tynku i zanieczyszczeń jest niezbędne do prawidłowego wykonania naprawy. Nakładanie zaprawy szpachlowej przed poszerzeniem rysy prowadzi do ryzyka, że materiał nie wypełni pęknięcia we właściwy sposób, co może skutkować ponownym pękaniem w tym samym miejscu. Często spotykanym błędem jest również mylenie kolejności działań, co wynika z braku zrozumienia procesu naprawy i skutków niewłaściwych decyzji. Przestrzeganie standardów i dobrej praktyki w tym zakresie jest kluczowe, aby uniknąć kosztownych i czasochłonnych poprawek w przyszłości. Dlatego istotne jest, aby każdy etap naprawy był przeprowadzany w odpowiedniej kolejności oraz z zachowaniem odpowiednich technik i narzędzi.

Pytanie 39

Na podstawie danych zawartych w tablicy 1719 oblicz ilości składników potrzebnych do przygotowania 0,5 m3 zaprawy cementowo-wapiennej marki M7.

A. cement - 0,2661, ciasto wapienne - 0,111 m3, piasek - 1,147 m3, woda - 0,300 m3

B. cement - 0,5321, ciasto wapienne - 0,222 m3, piasek - 2,294 m3, woda - 0,600 m3

C. cement - 0,133 t, ciasto wapienne - 0,056 m3, piasek - 0,574 m3, woda - 0,150 m3

D. cement - 0,0671, ciasto wapienne - 0,028 m3, piasek - 0,287 m3, woda - 0,075 m3

Odpowiedź jest w porządku, bo dobrze obliczyłeś ilości składników do zaprawy cementowo-wapiennej M7 na 0,5 m3. Udało ci się dobrze przeskalować dane z tabeli 1719. Na przykład, skoro w tabeli mamy 0,2661 t cementu na 1 m3, to na pół metra sześciennego to będzie 0,133 t. Tak samo z ciastem wapiennym, piaskiem i wodą – wszystko to wynika z tego samego przeliczenia. Dobrze jest wiedzieć, że takie obliczenia są ważne, bo zapewniają, że mieszanka będzie miała odpowiednią jakość, co wpływa na trwałość budowli. Zrozumienie tych zasad pomaga inżynierom lepiej planować i zarządzać materiałami, co jest naprawdę kluczowe w budownictwie.

Pytanie 40

Warstwę termoizolacyjną ściany, której fragment przekroju pionowego przedstawiono na rysunku, oznaczono cyfrą

A. 3

B. 4

C. 1

D. 2

Wybór odpowiedzi nr 3 jest strzałem w dziesiątkę! Ta warstwa rzeczywiście działa jako termoizolacja w ścianie, co jest bardzo ważne. Ma sporą grubość i zwartą strukturę, a to kluczowe, gdy mówimy o utrzymywaniu ciepła. W budownictwie stosuje się materiały, które mają niską przewodność cieplną, jak styropian czy wełna mineralna, bo one naprawdę pomagają w zatrzymywaniu ciepła w środku. Wiesz, budynki muszą spełniać określone normy, żeby były energooszczędne, a odpowiednie warstwy izolacyjne pomagają w tym nie tylko przez zmniejszenie kosztów ogrzewania, ale i podnoszą komfort życia mieszkańców. Na przykład w domach jednorodzinnych, kiedy ściany mają dobrą izolację, to faktycznie poprawia to bilans energetyczny budynku, a także sprawia, że jest bardziej odporny na różne warunki pogodowe.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej