Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:03
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 09:27

Egzamin niezdany

Wynik: 10/40 punktów (25,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Która z poniższych par barw stanowi największy kontrast kolorystyczny?

A. czerwony i pomarańczowy

B. żółty i pomarańczowy

C. niebieski i granatowy

D. czerwony i zielony

Czerwony i zielony to idealny przykład kolorów, które tworzą najwyższy kontrast kolorystyczny. Wynika to z ich położenia na kole barw: są one kolorami komplementarnymi, co oznacza, że znajdują się naprzeciwko siebie. Ta komplementarność powoduje, że zestawienie tych dwóch barw jest wyjątkowo wyraziste i przyciąga uwagę. W praktyce wykorzystuje się to w designie, reklamie oraz sztuce, gdzie celem jest zwrócenie uwagi na konkretne elementy. W kontekście kolorów RGB, czerwony ma wartość (255, 0, 0), a zielony (0, 255, 0). Różnica w ich wartościach składowych jest znaczna, co potęguje wrażenie kontrastu. Warto zauważyć, że w wielu projektach graficznych, od logo po strony internetowe, stosowanie takich zestawień może zwiększyć czytelność i atrakcyjność wizualną. W przypadku zastosowań w sztuce, kontrast ten potrafi wywołać silne emocje oraz stworzyć wyraziste kompozycje, co jest często wykorzystywane przez malarzy i projektantów.

Pytanie 2

Poprawę ekspozycji zdjęcia w programie Adobe Photoshop dokonuje się z użyciem

A. mapy gradientu.

B. poziomów.

C. stempla.

D. koloru kryjącego.

Poprawna odpowiedź to poziomy, czyli narzędzie „Levels” w Photoshopie. To jest taki podstawowy sposób na kontrolę jasności, kontrastu i ogólnej ekspozycji zdjęcia. W praktyce działa to tak, że suwakiem możesz regulować wartości cieni, półtonów i świateł, czyli wpływasz na rozkład tonów w obrazie. Już na pierwszych zajęciach z obróbki zdjęć poleca się zaczynać od poziomów, bo pozwalają szybko poprawić typowe błędy ekspozycji, np. zbyt ciemne zdjęcia z aparatu. Moim zdaniem to jest jedna z najważniejszych funkcji w całym Photoshopie, bo używają jej zarówno początkujący, jak i profesjonaliści (w sumie nawet częściej ci drudzy, bo wiedzą, ile można wyciągnąć z RAWa). Dodatkowo, poziomy dają ci podgląd histogramu, więc od razu widzisz, jak rozkłada się światło i czy nie przepalasz świateł albo nie tracisz detali w cieniach. Warto pamiętać, że manipulacja poziomami jest tzw. edycją nieniszczącą, jeśli robisz to na warstwie dopasowania – to taka dobra praktyka w branży. Z mojego doświadczenia, jak ktoś opanuje poziomy, to potem inne narzędzia (krzywe, ekspozycja) są już dużo bardziej intuicyjne. Ważne też, żeby nie przesadzić z korektą – zbyt mocne ciągnięcie suwaków prowadzi do utraty szczegółów. Ostatecznie, większość zawodowych retuszerów zaczyna korektę właśnie od poziomów, zanim przejdą do bardziej zaawansowanych zmian.

Pytanie 3

Najlepiej do zdjęć makro zastosować lampę

A. wbudowaną

B. pierścieniową

C. zewnętrzną dedykowaną

D. błyskową studyjną

Użycie wbudowanej lampy błyskowej w aparacie podczas fotografii makro zazwyczaj nie jest zalecane, ponieważ ma ona tendencję do generowania silnych cieni oraz refleksów na obiekcie, co skutkuje niepożądanym efektem wizualnym. Przez bliskość lampy do obiektywu światło pada na obiekt pod dużym kątem, co może prowadzić do ujarzmienia detali, które są kluczowe w fotografii makro. Ponadto, wbudowane lampy często oferują ograniczone możliwości regulacji, co sprawia, że ich użycie w zmiennych warunkach oświetleniowych jest problematyczne. Zewnętrzne lampy dedykowane mogą poprawić sytuację, ale ich efektywność w kontekście makrofotografii zależy od ich ustawienia i typu. Z kolei błyskowe lampy studyjne, mimo że zapewniają potężne źródło światła, mogą być trudne do użycia w terenie, wymagają dodatkowego sprzętu i mogą wpływać na naturalne cechy obiektów, które chcemy uchwycić. W efekcie, fotografia makro wymaga specyficznych narzędzi i technik, a niewłaściwe oświetlenie może prowadzić do niezadowalających rezultatów, co podkreśla znaczenie stosowania lampy pierścieniowej, która została zaprojektowana z myślą o takich warunkach.

Pytanie 4

Najnowszym trendem w druku fotograficznym jest technologia

A. druku termotransferowego z powłoką ochronną utwardzaną laserowo

B. wykorzystania nanocząsteczek srebra do tworzenia wydruków metalicznych

C. druku UV na różnorodnych podłożach z wykorzystaniem atramentów utwardzanych promieniowaniem

D. wydruku holograficznego na specjalnych papierach dwustronnych

Druk UV na różnorodnych podłożach z wykorzystaniem atramentów utwardzanych promieniowaniem to jedna z najnowocześniejszych technologii w druku fotograficznym. Proces ten polega na zastosowaniu specjalnych atramentów, które pod wpływem promieniowania UV utwardzają się niemal natychmiast po nałożeniu na podłoże. Dzięki temu możliwe jest uzyskanie wysokiej jakości wydruków o intensywnych kolorach i doskonałej trwałości. Przykładowo, druk UV pozwala na realizację projektów na materiałach takich jak drewno, szkło, metal czy tworzywa sztuczne, co otwiera nowe możliwości w zakresie personalizacji i produkcji reklamowej. W kontekście standardów branżowych, druk UV spełnia wymagania dotyczące jakości i ekologii, jako że wiele atramentów UV jest wolnych od rozpuszczalników, co zmniejsza negatywny wpływ na środowisko. Coraz więcej firm inwestuje w tę technologię, ponieważ umożliwia szybkie i efektywne wykonanie zleceń o różnym stopniu skomplikowania, co znacząco zwiększa konkurencyjność na rynku.

Pytanie 5

Które zdjęcie zostało skadrowane z zachowaniem zasad estetyki i kompozycji obrazu?

A. Zdjęcie 2

B. Zdjęcie 4

C. Zdjęcie 3

D. Zdjęcie 1

W przypadku pozostałych zdjęć pojawiają się typowe problemy kompozycyjne, które mogą być mylące na początku nauki fotografii. Przykładowo, jedno ze zdjęć skupia się niemal wyłącznie na asfalcie, pomijając praktycznie cały kontekst krajobrazu – takie kadrowanie sprawia, że odbiorca traci orientację, co właściwie jest tematem zdjęcia. To często spotykany błąd, gdy fotograf zapomina o balansie między pierwszym planem a tłem i wybiera niewłaściwy punkt ciężkości. Inne zdjęcie natomiast pokazuje prawie wyłącznie niebo i fragment zieleni, ucinając dolną część kadru – tutaj z kolei brakuje jakiegokolwiek mocniejszego elementu, który przyciągałby wzrok i nadawał zdjęciu sens wizualny. Z doświadczenia powiem, że początkujący fotografowie często za bardzo skupiają się na jednym aspekcie – np. wyjątkowej chmurze czy fragmencie wody – kosztem całościowego odbioru i kompozycji. Z kolei jeszcze inne zdjęcie obejmuje połowę drogi i kawałek wody, ale odcina wszystkie istotne elementy z góry, przez co brakuje tu oddechu i głębi. Takie kadrowanie jest niezgodne z branżowymi standardami, zwłaszcza jeśli chodzi o fotografię krajobrazową. Warto pamiętać, że głównym celem dobrego kadru jest stworzenie harmonii między wszystkimi elementami obrazu – to nie tylko kwestia estetyki, ale też tego, jak odbiorca odczytuje naszą fotografię. Dużo lepiej kierować się zasadą równowagi i świadomego rozmieszczenia obiektów w kadrze. Właśnie takie podejście zalecają niemal wszystkie profesjonalne poradniki fotograficzne i doświadczeni fotografowie.

Pytanie 6

Podczas robienia zdjęcia w terenie ustalono następujące parametry ekspozycji:
- czas naświetlania 1/125 s,
- przysłona f/5,6.
Aby osiągnąć większą głębię ostrości, zachowując równocześnie taką samą ilość światła padającego na matrycę, jakie powinny być ustawienia parametrów?

A. 1/60 s, f/22

B. 1/30 s, f/11

C. 1/60 s, f/32

D. 1/30 s, f/8

Wybór innych odpowiedzi wskazuje na błędne zrozumienie zasad ekspozycji w fotografii. Zmiany wartości przysłony i czasu naświetlania są ze sobą powiązane i muszą być odpowiednio równoważone, aby uzyskać pożądany efekt. Przykładowo, ustawienie 1/30 s i f/8 nie zwiększa wystarczająco głębi ostrości, ponieważ przysłona f/8, choć daje większą głębię niż f/5,6, nie jest wystarczająco niska, aby uzyskać znaczący efekt. Dodatkowo, czas naświetlania 1/30 s dostarcza znacznie więcej światła, co może prowadzić do prześwietlenia obrazu. Z kolei wybór 1/60 s i f/32, choć wydaje się odpowiedni z perspektywy ograniczenia światła, powoduje, że czas naświetlania jest zbyt krótki, aby skutecznie doświetlić scenę przy tak małej przysłonie, co skutkuje niedoświetleniem. Odpowiedzi te zatem wychodzą z błędnych założeń dotyczących relacji między przysłoną a czasem naświetlania. Typowym błędem jest myślenie, że jedynie zmiana przysłony wystarczy do osiągnięcia pożądanego efektu bez uwzględnienia konieczności równoważenia całej ekspozycji. W praktyce, aby zrozumieć te zasady, warto eksperymentować z ustawieniami aparatu w różnych warunkach oświetleniowych oraz nauczyć się postrzegać związki pomiędzy tymi parametrami w kontekście całej kompozycji kadru.

Pytanie 7

Jakie narzędzie nie jest wykorzystywane do wykonywania zaznaczeń?

A. Przycinanie

B. Lasso

C. Rączka

D. Różdżka

Rączka jest narzędziem, które służy do przesuwania widoku w obrębie obszaru roboczego, a nie do tworzenia zaznaczeń. Oznacza to, że za jej pomocą użytkownik może zmieniać położenie obrazu lub dokumentu na ekranie, co jest szczególnie przydatne przy pracy z dużymi plikami graficznymi czy dokumentami. W praktyce rączka umożliwia płynne przechodzenie między różnymi częściami projektu bez konieczności zmiany powiększenia. Natomiast narzędzia takie jak lasso i różdżka są zaprojektowane do zaznaczania określonych obszarów na obrazie, co pozwala na precyzyjne edytowanie wybranych fragmentów. Standardy branżowe w zakresie edycji grafiki sugerują, że użytkownicy powinni znać różnice między narzędziami, aby efektywnie korzystać z funkcji edycji i manipulacji obrazami. Warto również zauważyć, że umiejętność korzystania z tych narzędzi jest kluczowa w procesach związanych z grafiką komputerową i projektowaniem wizualnym, co potwierdzają liczne kursy i podręczniki branżowe.

Pytanie 8

Jak nazywa się proces przetwarzania barwnego materiału negatywowego?

A. C-41

B. E-6

C. EP-2

D. RA-4

Inne wymienione procesy, takie jak EP-2, RA-4 i E-6, dotyczą różnych typów materiałów fotograficznych i obróbki zdjęć, co może prowadzić do nieporozumień. Proces EP-2 jest przeznaczony głównie dla materiałów czarno-białych, a jego stosowanie wymaga innej chemii niż ta, która jest używana w procesie C-41. EP-2 koncentruje się na uzyskiwaniu wysokiej jakości czarno-białych zdjęć, co nie ma zastosowania do materiałów negatywowych kolorowych. Z kolei RA-4 to proces przeznaczony do obróbki kolorowych papierów fotograficznych, a nie negatywów. RA-4 stosuje się do odbitek wykonanych z kolorowych negatywów, gdzie końcowym produktem jest pozytyw. Natomiast proces E-6 jest używany do przetwarzania materiałów pozytywnych, a w szczególności do filmów slajdowych. E-6 wymaga innego zestawu chemikaliów i kroków obróbczych, co czyni go nieodpowiednim dla negatywów. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do wybierania tych odpowiedzi, to mylenie różnych procesów obróbczych, co wynika z braku zrozumienia przeznaczenia poszczególnych metod oraz ich zastosowania w kontekście filmów negatywowych i pozytywnych. Dlatego kluczowe jest zapoznanie się z zasadami działania każdego z tych procesów, aby uniknąć błędnych wniosków.

Pytanie 9

Na prezentowanej fotografii zastosowano kompozycję

A. odśrodkową i dynamiczną.

B. otwartą rytmiczną.

C. centralną i statyczną.

D. zamkniętą i asymetryczną.

Analizując pozostałe propozycje odpowiedzi, warto zwrócić uwagę na kilka charakterystycznych cech, które mogą wprowadzać w błąd. Kompozycja centralna i statyczna opiera się na symetrii i równowadze, gdzie główny motyw znajduje się w centrum kadru i dominuje nad całością, dając poczucie spokoju oraz braku dynamiki. Jednak w tym przypadku kadr jest wyraźnie przesunięty, a linie biegną spiralnie, co zaburza statyczność i centralność. Kompozycja zamknięta i asymetryczna wydaje się sprzeczna – kompozycja zamknięta polega na szczelnym zamknięciu wszystkich elementów w kadrze, bez sugerowania ciągłości poza nim, natomiast asymetria oznacza brak równowagi – tu jednak spiralne schody i rytmiczne powtarzanie elementów wskazują raczej na otwartość i ciągłość, a nie na zamknięcie. Odśrodkowa i dynamiczna kompozycja sugerowałaby, że elementy rozchodzą się na zewnątrz kadru i obraz wręcz „wybucha” energią – faktycznie spiralna linia może wprowadzać pewien ruch, ale nie ma tu typowej odśrodkowości, bo linie schodów i balustrady prowadzą raczej do wnętrza kadru, a nie na zewnątrz. Typowym błędem jest ocenianie tylko dynamiki obrazu bez analizy rytmicznych, powtarzalnych elementów oraz otwartości kadru. Warto pamiętać, że w praktyce architektonicznej czy urbanistycznej otwartość i rytm w kompozycji pozwalają lepiej oddać przestrzenność i prowadzenie wzroku, a niekoniecznie chaos czy przypadkowość. Dobrym zwyczajem przy analizie takich zdjęć jest zawsze zerknięcie, czy kadr sugeruje ciąg dalszy poza ramą – to podstawa rozróżnienia kompozycji otwartej od zamkniętej.

Pytanie 10

Na przedstawionej fotografii zastosowano perspektywę

A. z dwoma punktami zbiegu.

B. ptasią.

C. żabią.

D. z jednym punktem zbiegu.

Wybór błędnych perspektyw w analizowanej fotografii może prowadzić do mylnych interpretacji i niepełnego zrozumienia fenomenu fotografii jako sztuki wizualnej. Perspektywa z dwoma punktami zbiegu jest techniką stosowaną głównie w architekturze, gdzie linie równoległe zdają się łączyć w dwóch różnych miejscach na linii horyzontu. W kontekście przedstawionej fotografii, ta perspektywa nie znajduje zastosowania, ponieważ nie ukazuje ona bardziej złożonej kompozycji przestrzennej, a wręcz przeciwnie – koncentruje się na obiektach z widokiem z góry. Z kolei żabia perspektywa charakteryzuje się ujęciem z niskiego poziomu, co w przypadku omawianego zdjęcia nie odpowiada rzeczywistości, ponieważ obiekty są przedstawione z góry. Wreszcie, perspektywa z jednym punktem zbiegu, typowa dla tradycyjnych kompozycji, w których obiekty zbieżne prowadzą wzrok do jednego punktu na horyzoncie, również nie jest adekwatna w tym przypadku. Użytkownicy często mylą te różne perspektywy, nie zwracając uwagi na ich kluczowe cechy i konteksty zastosowania. Dlatego ważne jest zrozumienie, że każda z tych perspektyw ma swoje unikalne właściwości i zastosowania, które mogą znacząco wpłynąć na odbiór wizualny fotografii.

Pytanie 11

Aby wykonać portretowe zdjęcia studyjne aparatem małoobrazkowym, powinno się zastosować obiektyw portretowy o określonej długości ogniskowej

A. 18 mm

B. 80 mm

C. 120 mm

D. 50 mm

Wybór obiektywów o innych długościach ogniskowych, takich jak 50 mm, 18 mm czy 120 mm, może prowadzić do niepożądanych efektów w portretach. Obiektyw 50 mm, chociaż często stosowany w fotografii, może powodować zniekształcenie proporcji twarzy, zwłaszcza gdy jest używany z bliskiej odległości. Tego typu zniekształcenia są szczególnie widoczne w portretach, gdzie nadmierne uwydatnienie cech twarzy, takich jak nos, może niekorzystnie wpłynąć na odbiór zdjęcia. Z kolei obiektyw 18 mm, będący szerokokątnym obiektywem, daje jeszcze większe zniekształcenia, ponieważ przy tak krótkiej ogniskowej uzyskuje się efekty perspektywiczne, które są nieodpowiednie dla portretów. Tego typu obiektywy często powodują, że elementy znajdujące się bliżej kamery wydają się większe w porównaniu do tych oddalonych, co w fotografii portretowej jest niepożądane. Z kolei obiektyw 120 mm, mimo że może być użyty do portretów, w praktyce może wymagać większej odległości od modela, co może być niewygodne w małych pomieszczeniach lub w sytuacjach, gdzie intymność zdjęcia jest kluczowa. Takie zrozumienie długości ogniskowej i ich wpływu na obraz jest istotne dla każdego fotografa dążącego do doskonałości w swojej pracy.

Pytanie 12

W tradycyjnej fotografii proces, w którym naświetlone halogenki srebra przekształcają się w srebro atomowe, ma miejsce podczas

A. garbowania

B. wybielania

C. utrwalania

D. wywołania

Wybierając odpowiedź inną niż "wywołanie", można napotkać na kilka nieporozumień dotyczących procesów chemicznych zachodzących w fotografii tradycyjnej. Garbowanie, jako metoda, odnosi się głównie do przygotowania materiałów fotograficznych i nie wiąże się bezpośrednio z redukcją halogenków srebra. Jest to proces związany z przygotowaniem emulcji fotograficznej i nie ma wpływu na finalny obraz, co może prowadzić do błędnych założeń dotyczących jego istoty. Utrwalanie z kolei jest procesem mającym na celu stabilizację obrazu po jego wywołaniu, ale nie jest etapem, w którym redukcja halogenków srebra ma miejsce. Przykładowo, podczas utrwalania stosowane są chemikalia, które usuwają niewywołane halogenki srebra, ale nie redukują one już naświetlonych kryształów. W kontekście wybielania, proces ten dotyczy eliminacji srebra z obrazu, co jest całkowicie odmiennym działaniem niż redukcja halogenków srebra. Wybielanie służy czasami do korekcji nadmiaru naświetlenia lub niepożądanych efektów, jednak także nie ma związku z pierwotnym procesem redukcji. Zrozumienie różnicy między tymi procesami jest kluczowe dla właściwego podejścia do fotografii tradycyjnej i może pomóc w uniknięciu wielu powszechnych błędów w pracy z materiałami fotograficznymi.

Pytanie 13

Do uzupełnienia brakujących obszarów uszkodzonej fotografii w programie Adobe Photoshop należy zastosować narzędzie

A. Lasso.

B. Stempel.

C. Rozmywanie.

D. Magiczna gumka.

Wybierając inne narzędzia niż stempel, łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że każde narzędzie selekcyjne lub edycyjne nadaje się do usuwania i uzupełniania brakujących elementów na zdjęciu, bo przecież Photoshop daje sporo opcji. Lasso jest typowo narzędziem do zaznaczania obszarów o nieregularnych kształtach — owszem, genialne przy wycinaniu czy kopiowaniu fragmentów, ale samo w sobie nie wypełni ubytku w fotografii. Można nim przygotować selekcję, ale do rekonstrukcji i tak potrzebujemy narzędzia typu stempel, łatka albo pędzel korygujący. Rozmywanie z kolei to narzędzie służące do zacierania, zmiękczania krawędzi, a nie do rekonstrukcji treści — jeśli się nim potraktuje brakujące miejsca, dostaniemy tylko rozmytą plamę bez szczegółów, co w retuszu wygląda po prostu źle. Magiczna gumka natomiast służy głównie do szybkiego usuwania jednolitych kolorystycznie tła lub elementów; nie odtworzy żadnych szczegółów i raczej tylko pogorszy sprawę, bo wymazuje fragmenty, zostawiając przezroczystość albo kolor tła. Często spotyka się myślenie, że wystarczy coś zamazać czy usunąć, by naprawić zdjęcie, ale w praktyce dopiero narzędzia kopiujące teksturę, jak stempel, dają profesjonalny efekt. W branży fotograficznej kluczowe jest zachowanie naturalności i spójności obrazka, a to gwarantuje właśnie dobrze użyty stempel, nie narzędzia selekcyjne czy rozmywające. Warto nauczyć się rozróżniać narzędzia: jedne przygotowują pole do działania, inne faktycznie naprawiają zdjęcie.

Pytanie 14

Konturowe oświetlenie fotografowanego obiektu można uzyskać przez ustawienie światła głównego

A. przed obiektem w kierunku tła

B. za obiektem w stronę obiektywu

C. przed obiektem w stronę obiektywu

D. za obiektem w kierunku tła

Umieszczanie światła przed obiektem w kierunku tła nie sprzyja uzyskaniu oświetlenia konturowego. W takim ustawieniu światło oświetla zarówno obiekt, jak i tło, co prowadzi do zatarcia konturów obiektu i braku wyraźnego podziału pomiędzy nimi. Dodatkowo, światło skierowane w ten sposób może spowodować, że tło stanie się zbyt dominujące, co negatywnie wpłynie na kompozycję zdjęcia. Inną niekorzystną opcją jest umiejscowienie światła przed obiektem w kierunku obiektywu, co również skutkuje brakiem konturowego oświetlenia. W tym przypadku obiekt zostaje oświetlony bezpośrednio, co często prowadzi do powstawania niepożądanych cieni oraz flat lighting, które sprawiają, że zdjęcie wydaje się płaskie i pozbawione dynamiki. Umieszczając źródło światła za obiektem w kierunku tła, można uzyskać efekt halo, który nie jest pożądany w większości sytuacji, ponieważ może zniekształcać detale obiektu. Błędem jest mylenie różnych technik oświetleniowych oraz niezrozumienie, jak różne ustawienia wpływają na finalny rezultat. Kluczowe jest, aby rozumieć, że oświetlenie konturowe wymaga przemyślanego ustawienia, które podkreśla formę obiektu, a nie go tłumi.

Pytanie 15

Po ilu latach obowiązywania umowy licencyjnej wyłącznej uważa się ją zawartą na czas nieokreślony?

A. Po 3 latach.

B. Po 5 latach.

C. Po 2 latach.

D. Po 4 latach.

Umowa licencyjna wyłączna, jeżeli została zawarta na czas określony dłuższy niż 5 lat, po upływie tego okresu uznawana jest — zgodnie z przepisami prawa autorskiego — za zawartą na czas nieokreślony. Wynika to z art. 68 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Czemu tak jest? Z mojego doświadczenia to rozwiązanie chroni obie strony: licencjodawca nie traci kontroli nad swoim utworem na zawsze, a licencjobiorca ma pewność, że przez dłuższy czas może swobodnie korzystać z praw. Taka regulacja jest naprawdę praktyczna — wyobraź sobie długoterminową współpracę informatyczną czy w sektorze kreatywnym, gdzie licencje na oprogramowanie albo materiały graficzne podpisuje się na lata. Po 5 latach można spokojnie renegocjować warunki, dostosować je do nowych realiów rynkowych albo po prostu rozwiązać umowę z zachowaniem ustawowych terminów wypowiedzenia. To też taka furtka bezpieczeństwa: jeśli ktoś próbuje podpisać wyłączną licencję na 10 czy 20 lat, to i tak prawo ustawia limit, po którym traci ona status „sztywny” i można ją rozwiązać. Warto znać ten przepis, bo w branży często trafiają się sytuacje, gdzie strony nie do końca rozumieją, co podpisują, a potem pojawiają się nieprzyjemne niespodzianki. Moim zdaniem to dobra praktyka, żeby już na etapie negocjowania kontraktu wspomnieć o tej granicy 5 lat — wtedy każdy wie, na czym stoi i jakie ma prawa po przekroczeniu tego okresu.

Pytanie 16

Na którym etapie chemicznej obróbki materiałów fotograficznych dochodzi do redukcji halogenków srebra do metalicznego srebra?

A. Wybielania

B. Utrwalania

C. Stabilizowania

D. Wywoływania

Wybielanie, stabilizowanie i utrwalanie to różne etapy obróbki zdjęć, ale nie prowadzą do redukcji halogenków srebra w srebro metaliczne. Wyblakłe obrazy i ich stabilizacja to procesy, które mają na celu poprawę trwałości zdjęć i ich odporność na światło. Wybielanie, które często mylone jest z wywoływaniem, polega na usuwaniu niepożądanych resztek materiałów, co może wpłynąć na jasność i kontrast, ale to nie jest proces redukcji. Stabilizowanie to inna sprawa — chodzi o zabezpieczenie obrazu przed kolejnymi reakcjami chemicznymi, więc też się nie odnosi do redukcji halogenków srebra. Utrwalanie, mimo, że to ważny etap, to właściwie usunięcie niewykorzystanego halogenku srebra z filmu, a nie jego redukcja. Typowy błąd to mylenie tych etapów i ich funkcji, co prowadzi do złych wniosków o tym, jak tworzy się obraz fotograficzny. Żeby to ogarnąć, warto poznać cały cykl obróbki i zasady chemiczne, które rządzą tym wszystkim.

Pytanie 17

Format metadanych XMP (Extensible Metadata Platform) służy do

A. korekcji balansu bieli w zdjęciach cyfrowych

B. konwersji między różnymi formatami plików graficznych

C. kompresji plików graficznych bez utraty jakości

D. przechowywania informacji o zdjęciu i parametrach edycji

Wszystkie podane odpowiedzi poza tą poprawną dotyczą różnych aspektów edycji i obróbki zdjęć, ale nie mają związku z główną funkcjonalnością XMP. Na przykład, kompresja plików graficznych bez utraty jakości to proces, który jest realizowany przez algorytmy takie jak JPEG lub PNG, które koncentrują się na zmniejszeniu rozmiaru pliku przy zachowaniu maksymalnej jakości. XMP natomiast nie ma na celu zmniejszania rozmiaru plików, lecz skupia się na przechowywaniu metadanych. Kompresja i przechowywanie informacji to zupełnie różne koncepcje. Kolejna koncepcja, konwersja między różnymi formatami plików graficznych, również nie jest związana z XMP. To proces, który wymaga specjalistycznego oprogramowania i nie jest bezpośrednio związany z metadanymi. Z kolei korekcja balansu bieli w zdjęciach jest techniką edycyjną, która ma na celu poprawę odwzorowania kolorów i również nie jest funkcją XMP. Wszystkie te błędne interpretacje wskazują na powszechny błąd myślowy, polegający na myleniu metadanych z innymi funkcjami przetwarzania obrazów. Zrozumienie, czym jest XMP, pozwala na lepsze wykorzystanie jego możliwości oraz integracji z innymi procesami edycyjnymi.

Pytanie 18

Podczas wykonywania zdjęć przyrodniczych z użyciem teleobiektywu i obiektywu lustrzanego w celu stabilizacji pracy aparatu należy zastosować

A. telekonwerter.

B. statyw kolumnowy.

C. monopod z głowicą kulową.

D. kolumnę reprodukcyjną

W tej sytuacji kilka odpowiedzi może wydawać się na pierwszy rzut oka sensownych, ale tylko jedna faktycznie sprawdza się w praktyce przy fotografowaniu przyrody z użyciem teleobiektywu. Kolumna reprodukcyjna, mimo swojej stabilności i precyzji regulacji, zupełnie nie nadaje się do pracy w terenie – jest ciężka, nieporęczna i stosowana głównie w fotografii studyjnej, na przykład do kopiowania dokumentów czy zdjęć produktowych. Statyw kolumnowy, chociaż znacznie lepiej radzi sobie w plenerze, często ogranicza mobilność i szybkość działania, co jest kluczowe w fotografii przyrodniczej. Fotografowanie dzikich zwierząt czy ptaków wymaga błyskawicznego reagowania, a rozkładanie i przenoszenie statywu może skutecznie utrudnić uchwycenie dobrego momentu. Z kolei telekonwerter to zupełnie inny rodzaj akcesorium – to optyczna nakładka zwiększająca ogniskową obiektywu, nie mająca żadnego wpływu na stabilizację czy wsparcie sprzętu. Często spotykanym błędem jest utożsamianie telekonwertera z akcesoriami stabilizującymi, bo oba mają coś wspólnego z teleobiektywem, ale ich funkcje są całkowicie odmienne. Z mojego doświadczenia wynika, że wybór nieodpowiedniego wsparcia dla sprzętu skutkuje nie tylko niewygodą, ale i wieloma nieudanymi zdjęciami. W fotografii przyrodniczej liczy się mobilność, szybkość i odpowiednie podparcie, a żadne z wymienionych tu rozwiązań poza monopodem z głowicą kulową nie spełnia tych wszystkich warunków. Właśnie dlatego branżowe standardy i doświadczenie pokazują, że monopod jest najbardziej praktyczny w takich sytuacjach.

Pytanie 19

W jakim procesie chemicznym przetwarzania materiału fotograficznego następuje faza wywoływania czarno-białego?

A. C-41

B. RA-4

C. CN-16

D. E-6

Wybór innych procesów, takich jak CN-16, C-41 czy RA-4, może wynikać z nieporozumienia dotyczącego klasyfikacji procesów chemicznych stosowanych w fotografii. Proces CN-16 jest przeznaczony głównie dla filmów czarno-białych, ale nie obejmuje etapu wywoływania czarno-białego, a jego zastosowanie ogranicza się do materiałów o wyższej czułości. Z kolei C-41 to standardowy proces wywoływania kolorowego filmu negatywowego, który skupia się na uzyskiwaniu kolorowych obrazów, a tym samym również nie obejmuje wywoływania czarno-białego. Proces RA-4 z kolei dotyczy kolorowych materiałów fotograficznych i jest wykorzystywany do wywoływania odbitek barwnych, co również czyni go niewłaściwym w kontekście pytania. Zrozumienie tych procesów wymaga głębszej wiedzy na temat chemii fotograficznej oraz znaczenia poszczególnych etapów obróbki. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że każdy z wymienionych procesów jest uniwersalny i może być stosowany do różnych typów materiałów bez uwzględnienia ich specyficznych wymagań. Każdy z tych procesów ma swoje unikalne etapy, chemikalia oraz warunki pracy, co wymaga precyzyjnego doboru w zależności od rodzaju materiału fotograficznego.

Pytanie 20

Przedstawioną fotografię zbudowano na bazie kompozycji

A. spiralnej.

B. diagonalnej.

C. ukośnej z układem opartym na trójkątach.

D. według złotego podziału.

Podane odpowiedzi, które nie są poprawne, opierają się na nieprecyzyjnych zrozumieniach zasad kompozycji w fotografii. Kompozycja diagonalna, choć również wykorzystuje ukośne linie, zazwyczaj nie skupia się na tworzeniu trójkątnych form, co jest kluczowe w analizowanej fotografii. W tym przypadku, zając oraz towarzyszące mu elementy tworzą wyraźny układ w kształcie trójkąta, co jest charakterystyczne dla kompozycji ukośnej z układem opartym na trójkątach. Złoty podział, z kolei, to zasada estetyczna oparta na proporcjach, która może nie zawsze mieć zastosowanie w każdej sytuacji; w tym przypadku, nie oddaje ona w pełni charakterystyki przedstawionej kompozycji. Kompozycja spiralna, znana jako spirala Fibonacciego, skupia się na prowadzeniu wzroku po zakrzywionych liniach, co w tym kontekście nie jest odpowiednie. Niezrozumienie tych zasad prowadzi do typowych błędów myślowych, w których użytkownicy mogą mylić różne style kompozycji ze względu na elementy wizualne, które dostrzegają, ale które nie odpowiadają rzeczywistym zasadom kompozycyjnym. Dokładne zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe dla skutecznego stosowania ich w praktyce fotograficznej.

Pytanie 21

Na fotografii rozmyta sylwetka jadącego rowerzysty na ostro odwzorowanym tle wskazuje, że podczas rejestracji w aparacie ustawiono

A. migawkę na czas 1/30 sekundy, przysłonę na wartość f/1,4.

B. migawkę na czas 1/30 sekundy, przysłonę na wartość f/16.

C. migawkę na czas 1/250 sekundy, przysłonę na wartość f/11.

D. migawkę na czas 1/250 sekundy, przysłonę na wartość f/8.

Wiele osób myśli, że wystarczy szybka migawka, żeby uzyskać ciekawe efekty na zdjęciu z ruchem, ale to nie do końca tak działa. Ustawienie migawki na 1/250 sekundy (niezależnie od wartości przysłony, czy to f/8, czy f/11) prowadzi raczej do zamrożenia ruchu – rowerzysta będzie ostry, a nie rozmyty. Z mojego doświadczenia wynika, że taki czas naświetlania stosuje się najczęściej w fotografii sportowej wtedy, gdy zależy nam właśnie na zatrzymaniu ruchu, bez rozmycia. To jest dobra praktyka, gdy chcemy, żeby wszystko było ostre, ale nie pasuje do efektu opisanego w pytaniu. Jeśli chodzi o przysłonę f/1.4, to ona daje bardzo małą głębię ostrości, przez co tło również byłoby rozmyte – efekt zupełnie inny niż ten, o który tu chodzi. Oczywiście, przy bardzo jasnej przysłonie można skrócić czas naświetlania, ale wtedy zdjęcie traci na głębi i cała scena robi się płaska. Typowym błędem jest zakładanie, że wystarczy tylko przestawić przysłonę na bardzo jasną, żeby wszystko dobrze wyglądało – niestety, praktyka pokazuje, że trzeba równoważyć parametry, uwzględniać zamierzony efekt wizualny i warunki oświetleniowe. Niektórzy sądzą też, że zawsze należy używać krótkich czasów migawki w ruchu, żeby uniknąć poruszenia. To jest prawda tylko wtedy, gdy nie chcemy go w ogóle pokazać. W fotografii kreatywnej i reporterskiej (i w sumie na co dzień), zdecydowanie częściej korzysta się z długiego czasu, żeby podkreślić ruch – wtedy zdjęcia przyciągają uwagę, są pełne energii. Warto eksperymentować i nie ograniczać się do jednego podejścia. Każde ustawienie ma swoje zastosowanie, ale zbyt szybka migawka i zbyt otwarta przysłona zupełnie nie pasują do sytuacji, gdzie chodzi o wyraźne tło i rozmytego rowerzystę. To trochę takie myślenie szablonowe, a fotografia wymaga jednak trochę więcej kombinowania, no i odwagi w eksperymentowaniu z ustawieniami.

Pytanie 22

W jakim celu stosuje się technikę HDR w fotografii?

A. Aby uzyskać większy zakres dynamiczny obrazu

B. Aby zmniejszyć ilość szumów w obrazie

C. Aby uzyskać efekt rozmycia ruchu

D. Aby zwiększyć intensywność kolorów

W fotografii technika HDR nie jest stosowana do zmniejszania ilości szumów. Szumy to zakłócenia w obrazie, które są bardziej związane z czułością ISO i jakością przetwornika. Aby zmniejszyć ilość szumów, stosuje się techniki takie jak redukcja szumów w postprodukcji lub używanie niższych wartości ISO. Natomiast zwiększenie intensywności kolorów można osiągnąć poprzez regulację nasycenia lub kontrastu w edycji zdjęć, ale nie jest to główny cel HDR. HDR może wprawdzie wpływać na postrzeganie kolorów poprzez lepsze oddanie detali, ale nie jest to jego podstawowe zastosowanie. Co do uzyskiwania efektu rozmycia ruchu, to jest to technika związana z długim czasem naświetlania, nie z HDR. Rozmycie ruchu jest używane do kreatywnego przedstawienia ruchu w fotografii, np. przy fotografowaniu płynącej wody czy poruszających się ludzi. Każda z tych technik ma swoje miejsce w fotografii i jest używana do osiągania konkretnych efektów, ale nie są one związane z zastosowaniem HDR.

Pytanie 23

Jaki typ materiału światłoczułego jest przeznaczony do aparatów wielkoformatowych?

A. 9 x 12 cm

B. 6 x 4,5 cm

C. 6 x 6 cm

D. 6 x 7 cm

Odpowiedź 9 x 12 cm jest poprawna, ponieważ ten format materiału światłoczułego jest standardowo stosowany w aparatach wielkoformatowych. W przeciwieństwie do mniejszych formatów, takich jak 6 x 4,5 cm, 6 x 6 cm czy 6 x 7 cm, które są częściej używane w aparatach średnioformatowych i małoformatowych, 9 x 12 cm oferuje większą powierzchnię filmu. Umożliwia to uzyskanie wyższej rozdzielczości i detali w zdjęciach, co jest kluczowe w fotografii artystycznej oraz w zastosowaniach profesjonalnych, takich jak fotografia krajobrazowa czy portretowa. Przykładem zastosowania formatu 9 x 12 cm mogą być zdjęcia wykonywane w plenerze, gdzie istotne jest uchwycenie detali przy zachowaniu wysokiej jakości obrazu. Warto również zauważyć, że w fotografii analogowej, większe formaty filmu są bardziej wymagające pod względem technicznym, co sprawia, że ich użycie jest często preferowane przez zaawansowanych fotografów, którzy cenią sobie jakość nad wygodę. Korzystanie z takiego formatu wiąże się z koniecznością stosowania odpowiednich aparatów oraz technik, co przyczynia się do lepszego opanowania sztuki fotograficznej.

Pytanie 24

Rozpowszechnianie na stronie internetowej wizerunku osoby powszechnie znanej, podczas pełnienia funkcji publicznych

A. wymaga uzyskania od osoby pisemnej zgody.

B. wymaga uzyskania zgody osoby na poprawę ekspozycji zdjęcia.

C. wymaga zapłacenia osobie za wykorzystanie wizerunku.

D. nie wymaga uzyskania od osoby pisemnej zgody.

Wizerunek osoby powszechnie znanej, zwłaszcza w sytuacji, gdy pełni ona funkcje publiczne, podlega nieco innym zasadom ochrony niż wizerunek zwykłego obywatela. Prawo autorskie oraz prawo prasowe w Polsce przewidują wyjątek, zgodnie z którym rozpowszechnianie wizerunku osób pełniących funkcje publiczne w związku z wykonywaniem tych funkcji nie wymaga uzyskania ich pisemnej zgody. Wynika to wprost z art. 81 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Moim zdaniem to jest bardzo praktyczne rozwiązanie, bo umożliwia mediom, portalom informacyjnym czy nawet blogerom swobodne relacjonowanie wydarzeń publicznych i pokazywanie osób, które biorą w nich udział, bez ryzyka złamania prawa. Przykładowo, jeśli burmistrz przemawia podczas otwarcia nowego mostu i ktoś opublikuje jego zdjęcie z tego wydarzenia na stronie gminy albo w lokalnej prasie, nie musi się martwić o formalności związane ze zgodą. Dla jasności – ta zasada dotyczy wyłącznie sytuacji związanych z pełnieniem funkcji publicznych, a więc nie można wykorzystać takiego zdjęcia np. do celów reklamowych bez zgody tej osoby. Dodatkowo, nawet jeśli osoba jest powszechnie znana, to prywatne okoliczności jej życia wciąż podlegają ochronie wizerunku. To bardzo istotna różnica. W praktyce w branży medialnej i IT ta wiedza jest bardzo przydatna, bo pozwala poruszać się pewniej w tematach związanych z publikacją fotografii czy materiałów wideo z wydarzeń publicznych.

Pytanie 25

Fotografia podlega ochronie prawa autorskiego, gdy

A. jest oryginalna i odzwierciedla twórczość intelektualną twórcy

B. stanowi formę komunikatu pozbawionego cech indywidualnych

C. jest traktowana jako zwykła informacja prasowa

D. jest powielana i publikowana bez ograniczeń

Pojęcia związane z prawem autorskim dotyczące fotografii wymagają szczególnej uwagi, zwłaszcza gdy rozważamy, co kwalifikuje utwór do ochrony. Uznawanie fotografii za prostą informację prasową prowadzi do mylnego przekonania, że wszystkie zdjęcia, które dokumentują zdarzenia, są automatycznie chronione prawem autorskim. W rzeczywistości, jeśli zdjęcie nie posiada cech twórczości, czyli nie jest oryginalne i nie wyraża indywidualnego stylu autora, nie może być uznane za dzieło chronione. Kiedy fotografia jest formą komunikatu bez oznak indywidualnego charakteru, może być uznana za utwór niespełniający wymogów oryginalności, co również skutkuje brakiem ochrony prawnej. Kopiowanie i rozpowszechnianie zdjęcia w nieograniczony sposób nie nadaje mu automatycznie statusu chronionego utworu. Właściwe zrozumienie, że ochrona prawna dotyczy tylko tych dzieł, które odzwierciedlają osobisty wkład twórcy i są oryginalne, jest kluczowe dla każdego fotografa. Niestety, wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że tylko fotografie posiadające te cechy mogą być objęte prawem autorskim, co prowadzi do potencjalnych naruszeń i sporów prawnych. Zatem zrozumienie definicji i wymogów dotyczących oryginalności jest niezbędne, aby skutecznie chronić swoje prace oraz zrozumieć prawa przysługujące innym twórcom.

Pytanie 26

Podczas robienia zdjęcia do paszportu, twarz osoby powinna być ustawiona

A. prawym półprofilem z odsłoniętym prawym uchem

B. na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami

C. na wprost obiektywu z odsłoniętym lewym uchem

D. lewym półprofilem z odsłoniętym lewym uchem

Poprawna odpowiedź jest zgodna z międzynarodowymi standardami dotyczącymi fotografii do dokumentów tożsamości, w tym paszportów. Zdjęcie powinno być wykonane na wprost obiektywu, co zapewnia symetrię i czytelność wizerunku. Umożliwia to również lepsze rozpoznanie cech rysów twarzy, co jest istotne w kontekście identyfikacji. Odsłonięte czoło oraz obydwa uszy są istotnymi elementami, ponieważ pozwalają na pełne odzwierciedlenie kształtu głowy oraz cech charakterystycznych. Przykładem zastosowania tej zasady jest zdjęcie do biometrycznego paszportu, które musi spełniać rygorystyczne wymogi, takie jak odpowiednie oświetlenie, tło i kąt ustawienia twarzy. W praktyce, aby uzyskać odpowiednią jakość zdjęcia, warto korzystać z profesjonalnych usług fotograficznych, które są świadome specyfikacji takich dokumentów. Dodatkowo, w przypadku zdjęć do innych dokumentów, takich jak dowody osobiste czy prawa jazdy, zasady są często analogiczne, co podkreśla znaczenie znajomości tych wymogów w codziennym życiu.

Pytanie 27

Aby zrealizować w programie Adobe Photoshop kompozycję fotograficzną z wielu obrazów, należy zastosować

A. style warstw oraz tryby mieszania

B. filtry artystyczne i warstwy dopasowujące

C. narzędzia do korekcji oraz grupy warstw

D. narzędzia selekcji, kopiowania oraz maski warstw

Wybór innych narzędzi, jak style warstwy i tryby mieszania warstw, nie jest najodpowiedniejszy w kontekście tworzenia fotomontaży, ponieważ te funkcje głównie służą do modyfikacji wyglądu już istniejących warstw, a nie do efektywnego łączenia różnych obrazów. Style warstwy, takie jak cień, blask czy gradient, mogą być używane do nadawania warstwom efektów estetycznych, ale nie pozwalają na precyzyjne selekcjonowanie i łączenie elementów z różnych źródeł. Podobnie, tryby mieszania warstw zajmują się interakcją między warstwami, co jest przydatne do osiągania określonych efektów wizualnych, jednak nie stanowią podstawowego narzędzia do budowy fotomontażu. Z drugiej strony, filtry artystyczne i warstwy dopasowania, choć mogą wspierać proces twórczy, skupiają się głównie na edytowaniu i stylizacji jednego obrazu, a nie na łączeniu wielu elementów w jedną spójną kompozycję. Użytkownik może myśleć, że te narzędzia są wystarczające, jednak ignorując znaczenie narzędzi selekcji i maski, traci możliwość precyzyjnego kontrolowania, co zostanie połączone i jak to będzie wyglądać w końcowej wersji fotomontażu. To często prowadzi do frustracji, gdyż końcowy efekt nie odpowiada zamierzonym celom artystycznym.

Pytanie 28

Aby uzyskać srebrną kopię pozytywową z negatywu czarno-białego w skali odwzorowania 1:1, konieczne jest zastosowanie

A. kopiarki stykowej

B. plotera laserowego

C. skanera płaskiego

D. powiększalnika

Wybór plotera laserowego do wykonania srebrnej kopii pozytywowej z negatywu czarno-białego jest nieodpowiedni, ponieważ ta technologia jest przeznaczona głównie do druku cyfrowego, a nie do reprodukcji analogowych negatywów. Plotery laserowe stosowane są w grafice komputerowej, gdzie przekształcają cyfrowe dane na obraz, co w przypadku negatywu analogowego spowodowałoby utratę detali i autentyczności obrazu. Kolejnym błędnym podejściem jest wykorzystanie powiększalnika, który służy do powiększania obrazu negatywu, ale nie jest zoptymalizowany do uzyskiwania dokładnych kopii w skali 1:1, co jest istotne w kontekście jakości kopiowania. Ponadto, skanery płaskie, mimo że umożliwiają skanowanie negatywów, wprowadzają proces cyfrowy, który może prowadzić do zniekształceń i utraty jakości w porównaniu do bezpośredniego kopiowania. W związku z tym, kluczowym błędem w tym rozumowaniu jest nieuwzględnienie różnic w technologii i ich wpływu na wyniki reprodukcji, co prowadzi do nieprawidłowego wyboru metody kopiowania. Gdy chodzi o archiwizację lub profesjonalne powielanie obrazów, należy zawsze kierować się zasadą, że bezpośrednie metody analogowe, takie jak kopiarka stykowa, są bardziej odpowiednie do zachowania oryginalnej jakości i szczegółów obrazu.

Pytanie 29

Ile odcieni można uzyskać, zapisując obrazek w 8-bitowej palecie kolorów?

A. 156

B. 18

C. 256

D. 16

Odpowiedź 256 jest prawidłowa, ponieważ 8-bitowa paleta barw oznacza, że każdy piksel obrazu może być reprezentowany przez 8 bitów informacji. To pozwala na uzyskanie 2^8 (czyli 256) różnych kombinacji kolorów. W kontekście użycia palety barw, każdy kolor jest reprezentowany przez unikalny indeks w tej palecie, co umożliwia oszczędność pamięci, ponieważ zamiast przechowywać pełne informacje o kolorze, zapisujemy jedynie jego indeks. Przykładem zastosowania 8-bitowej palety barw może być tworzenie grafiki komputerowej w programach takich jak Adobe Photoshop, gdzie użytkownicy mogą pracować z obrazami o ograniczonej liczbie kolorów, co jest szczególnie przydatne w przypadku gier retro lub projektów wymagających szybkiego renderowania. Dodatkowo, standardy takie jak GIF czy PNG (z limitowaną paletą) również korzystają z 8-bitowej głębi kolorów, co podkreśla powszechność tego podejścia w praktyce cyfrowej. Zrozumienie struktury 8-bitowej palety barw jest kluczowe w optymalizacji obrazów do użytku w sieci, gdzie czas ładowania jest istotnym czynnikiem.

Pytanie 30

Fotografia przedstawia rodzaj kompozycji

A. przekątna.

B. linia horyzontu.

C. obramowanie.

D. symetria.

Symetria, przekątna i linia horyzontu to techniki kompozycyjne, które w wielu sytuacjach się sprawdzają, ale tu mogą nie być najlepsze. Symetria to równoważenie elementów w kadrze, ale w tej fotografii obramowanie gra kluczową rolę i jest w tym przypadku istotniejsze. Gdybyśmy postawili na symetrię, mogłoby to zachwiać naturalnością otoczenia i odwrócić uwagę od głównego tematu. Przekątna wprowadza dynamikę poprzez umieszczanie elementów wzdłuż tej linii, ale w kontekście obramowania może wprowadzać zamieszanie w tym, jak odbierzemy całość scenerii. A linia horyzontu jest ważna w krajobrazach, ale przy kompozycji opartej na obramowaniu, ona nie jest aż tak istotna. Zamiast tworzyć ramy, linia horyzontu bardziej dzieli obraz, co może przeszkadzać w podkreślaniu tego, co naprawdę ważne w fotografii. Kluczowe jest zrozumienie, jak te techniki współpracują z kontekstem zdjęcia, żeby skutecznie przedstawić wizualny przekaz.

Pytanie 31

Pomiar intensywności światła realizuje się przy użyciu światłomierza skierowanego

A. w stronę aparatu

B. w stronę źródła światła

C. w kierunku fotografowanego obiektu

D. na tle

Skierowanie światłomierza w stronę fotografowanego obiektu, tła czy źródła światła, jak sugerują inne odpowiedzi, prowadzi do błędów w pomiarze, które mogą wpływać na jakość finalnego obrazu. Kiedy światłomierz jest skierowany w stronę obiektu, nie uwzględnia on całego kontekstu oświetleniowego, co może skutkować niedoszacowaniem lub przeszacowaniem ekspozycji. Mierząc w stronę tła, można wprowadzić dodatkowe zniekształcenia, ponieważ tło zwykle ma inną jasność niż obiekt, co może prowadzić do nieprawidłowych ustawień aparatu. Z kolei kierowanie światłomierza w stronę źródła światła dostarczy jedynie informacji o intensywności tego konkretnego źródła, co jest niewystarczające do oceny całego oświetlenia sceny. Takie podejście pomija inne elementy oświetleniowe, które mają wpływ na kompozycję i styl zdjęcia. W przypadku skierowania światłomierza w stronę aparatu, operator uzyskuje kompleksowy pomiar, który uwzględnia wszystkie źródła światła w danym ujęciu. W praktyce, błędne pomiary mogą prowadzić do niechcianych efektów prześwietlenia lub niedoświetlenia. Warto zatem pamiętać, że właściwa technika pomiaru światła jest kluczowa dla uzyskania profesjonalnych rezultatów w fotografii, a ignorowanie tej zasady może negatywnie wpłynąć na ostateczny efekt artystyczny i techniczny zdjęcia.

Pytanie 32

Podczas fotografowania górskiego krajobrazu przyjęto następujące ustawienia ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s oraz przysłona f/11. Jakie parametry ekspozycji powinny zostać użyte po umieszczeniu filtru o współczynniku krotności 2 na obiektywie?

A. 1/60 s, f/11

B. 1/125 s, f/16

C. 1/125 s, f/5,6

D. 1/60 s, f/8

Poprawna odpowiedź to 1/60 s, f/11. W przypadku zastosowania filtru o współczynniku krotności 2, należy uwzględnić jego wpływ na ilość światła docierającego do matrycy aparatu. Filtr ten redukuje ilość światła o jedną pełną wartość EV (ekspozycji), co oznacza, że musimy zrekompensować tę stratę poprzez wydłużenie czasu naświetlania lub otwarcie przysłony. W tej sytuacji, aby uzyskać poprawną ekspozycję, musimy zwiększyć czas naświetlania z 1/125 s do 1/60 s, co pozwoli na wpuszczenie większej ilości światła. Z kolei liczba przesłony f/11 pozostaje taka sama, ponieważ zmiana wartości f-stop nie jest konieczna w tej sytuacji. Praktyczne zastosowanie tej zasady jest istotne w fotografii krajobrazowej, gdzie precyzyjne zarządzanie światłem jest kluczowe dla uzyskania idealnych zdjęć. Fotografowie często korzystają z filtrów w celu redukcji odblasków czy polepszenia kontrastu, co może wymagać dostosowania parametrów ekspozycji, aby zachować właściwą jasność obrazu.

Pytanie 33

Aby poprawnie oddać kolory potrawy w fotografii kulinarnej, należy stosować

A. światło o temperaturze barwowej 2700-3000 K

B. oświetlenie jarzeniowe bez filtrów korekcyjnych

C. światło o temperaturze barwowej 5000-5500 K

D. filtry ocieplające na lampach studyjnych

Wybór światła o temperaturze barwowej 2700-3000 K do fotografii kulinarnej jest niewłaściwy, ponieważ takie światło ma ciepły odcień, który może znacznie zniekształcić prawdziwe kolory potraw. Fotografując w takim oświetleniu, możemy uzyskać żółtawe lub pomarańczowe odcienie, co nie tylko fałszuje intencje kulinarne, ale również może wprowadzić widza w błąd co do świeżości czy jakości składników. Oświetlenie jarzeniowe bez filtrów korekcyjnych również nie jest zalecane. Takie źródło światła często emituje niewłaściwe spektrum, które może sprawić, że kolory staną się matowe i mniej atrakcyjne wizualnie. Filtry ocieplające na lampach studyjnych, mimo że są użyteczne w niektórych sytuacjach, mogą wprowadzić dodatkowe zniekształcenia kolorów, co sprawia, że trudno jest uzyskać naturalny wygląd potraw. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że niewłaściwe oświetlenie może nie tylko wpłynąć na estetykę zdjęcia, ale także na postrzeganie produktu przez konsumentów. Używanie niewłaściwego światła w fotografii kulinarnej może prowadzić do utraty zaufania do jakości potraw, co jest istotne w marketingu i promocji kulinariów. Dlatego warto inwestować w oświetlenie zgodne z normami, aby móc efektywnie komunikować walory smakowe i wizualne dań.

Pytanie 34

Jakie cechy są typowe dla fotografii wykonanej w niskim kluczu?

A. Jasne tło, oświetlenie frontalne

B. Ciemne tło, oświetlenie przednie rozproszone

C. Jasne tło, oświetlenie boczne z przodu

D. Ciemne tło, oświetlenie skierowane

Niestety, żadna z pozostałych odpowiedzi nie oddaje charakterystyki niskiego klucza. Oświetlenie w fotografii w niskim kluczu polega na wykorzystaniu ciemnych tonów oraz skoncentrowanego światła, co odzwierciedla odpowiedź dotycząca ciemnego tła i skierowanego oświetlenia. Wybór jasnego tła, jak w niektórych z niepoprawnych odpowiedzi, jest sprzeczny z zasadami niskiego klucza, które mają na celu podkreślenie dramatyzmu i tajemniczości poprzez kontrast. Jasne tło wprowadza zbyt wiele rozproszonego światła, co skutkuje zdominowaniem kompozycji przez jasne elementy, zamiast wydobycia formy poprzez cienie. Takie podejście często prowadzi do niezamierzonych rezultatów, w których główny obiekt traci na wyrazistości. Oświetlenie skierowane w niektórych przypadkach może być użyte, jednak musi być stosowane w kontekście ciemnego tła, aby podkreślić detale i tekstury. Kluczowe jest zrozumienie, że stosowanie rozproszonego światła w połączeniu z jasnym tłem może zniweczyć efekt, który fotograf w niskim kluczu stara się osiągnąć. Warto zauważyć, że w fotografii artyści często dążą do mistrzowskiego wykorzystania kontrastów, co jest niemożliwe przy zastosowaniu niewłaściwych kombinacji oświetlenia i tła.

Pytanie 35

Ustawienie jak na rysunku krzywej tonalnej w oknie dialogowym polecenia „Krzywe” spowoduje

A. zmniejszenie kontrastu w tonach średnich.

B. zwiększenie kontrastu w tonach średnich.

C. ogólne zmniejszenie kontrastu.

D. ogólne zwiększenie kontrastu.

Krzywa tonalna, której użyto na ilustracji, nie przypomina typowej litery „S”, która odpowiada za zwiększenie kontrastu, tylko wręcz przeciwnie – jej środek jest spłaszczony, co sprawia, że różnice w jasności w tonach średnich się wyrównują. Często spotykam się z przekonaniem, że każda modyfikacja krzywej prowadzi do ogólnej zmiany kontrastu na całym obrazie, ale to tylko część prawdy, bo krzywa pozwala działać bardzo selektywnie. Przekonanie, że tu następuje „ogólne zwiększenie kontrastu”, wynika pewnie z automatycznego kojarzenia manipulacji krzywą z efektem wzmocnienia. Tymczasem ogólne zwiększenie kontrastu to efekt „esowatej” krzywej, a tutaj mamy odwrotność – spłaszczenie w środkowej części. Z drugiej strony, „ogólne zmniejszenie kontrastu” to zbyt szerokie uproszczenie, bo ta modyfikacja najmocniej dotyka właśnie środkowego zakresu jasności, a nie skrajów histogramu. Zwiększenie kontrastu w tonach średnich występuje, gdy krzywa jest stroma w tym obszarze, a tu ewidentnie jest łagodna. Moim zdaniem najczęściej takie błędy biorą się z braku zrozumienia, jak krzywa tonalna oddziałuje na poszczególne zakresy obrazu – warto poeksperymentować na różnych zdjęciach, żeby to poczuć. W branży graficznej i fotograficznej bardzo się ceni precyzyjne operowanie krzywą, bo pozwala uzyskać dokładnie to, co chcemy – nie ma tu miejsca na przypadkowe przesunięcia. Ten przykład pokazuje, jak ważne jest patrzenie nie tylko na ogólny wykres, ale też na konkretne punkty kontrolne na krzywej i ich wpływ na końcowy obraz.

Pytanie 36

Ile wynosi optymalna rozdzielczość obrazu cyfrowego przeznaczonego do umieszczenia w internecie?

A. 72 ppi

B. 200 ppi

C. 300 ppi

D. 100 ppi

Wiele osób sądzi, że im wyższa rozdzielczość ppi ustawimy w obrazie, tym lepsza będzie jakość na stronie internetowej – to częsty błąd wynikający z mylenia standardów druku z projektowaniem na potrzeby ekranów. W praktyce wartości takie jak 100 ppi, 200 ppi czy 300 ppi mają znaczenie głównie w przygotowaniu materiałów do druku, gdzie faktycznie wymaga się wysokiej gęstości pikseli (najczęściej 300 ppi, czasem nawet więcej), żeby uzyskać ostre i szczegółowe wydruki na papierze. Natomiast w środowisku cyfrowym, czyli przy projektowaniu na potrzeby internetu, ppi nie ma aż takiego wpływu jak rozmiar wyrażony w pikselach. Powszechnie stosowaną wartością jest 72 ppi – to taki techniczny kompromis między wagą pliku a jego czytelnością na ekranie. Wyższe ustawienia, np. 200 czy 300 ppi, nie poprawią wyglądu obrazu na stronie internetowej, bo przeglądarka i tak wyświetli obraz na podstawie liczby pikseli, nie gęstości. Często też spotykam się z przekonaniem, że skoro ekrany mają coraz większą rozdzielczość, to trzeba wrzucać obrazy z dużo większym ppi – niestety to uproszczenie. W rzeczywistości lepiej zadbać o odpowiednie wymiary obrazu w pikselach, a nie zawyżać ppi. Zbyt wysokie ppi w plikach na stronę tylko zwiększa ich rozmiar, co wydłuża ładowanie, nie daje żadnych korzyści wizualnych i może nawet pogorszyć odbiór strony przez użytkownika (np. przez wolniejsze ładowanie na telefonach). Moim zdaniem, trzymanie się standardu 72 ppi to podstawa dobrej praktyki webowej, a wszystko powyżej tego poziomu zazwyczaj nie ma sensu i wynika z niezrozumienia różnic między drukiem a wyświetlaniem na ekranie.

Pytanie 37

Narzędzie "Content-Aware Fill" w programie Adobe Photoshop służy do

A. automatycznej korekcji balansu bieli w całym obrazie

B. zamiany kolorów w wybranych obszarach obrazu

C. inteligentnego wypełniania zaznaczonych obszarów na podstawie otaczającej zawartości

D. wykrywania i usuwania szumów cyfrowych

Właściwie zrozumienie różnych narzędzi w Adobe Photoshop jest kluczowe dla efektywnej pracy z obrazami. Niepoprawne odpowiedzi wskazują na pewne nieporozumienia dotyczące funkcji poszczególnych narzędzi. Na przykład, automatyczna korekcja balansu bieli w całym obrazie, co mogłoby sugerować jedna z odpowiedzi, nie ma nic wspólnego z "Content-Aware Fill". Balans bieli dotyczy właściwego odwzorowania kolorów w różnych warunkach oświetleniowych i jest realizowany za pomocą narzędzi takich jak "Adjustments". Warto zauważyć, że balans bieli to kluczowy element w edycji zdjęć, ale nie ma on związku z wypełnianiem obszarów, co jest główną funkcją analizowanego narzędzia. Innym błędnym podejściem jest wykrywanie i usuwanie szumów cyfrowych, co również nie jest domeną "Content-Aware Fill". Szumy często są naturalnymi artefaktami w obrazach, zwłaszcza w słabym oświetleniu, i wymagają innych technik, jak na przykład użycie narzędzi do redukcji szumów. Przeciwdziałanie szumom jest istotne, ale powinno być realizowane na etapie obróbki, a nie poprzez wypełnianie obszarów. Ostatnia z odpowiedzi, dotycząca zamiany kolorów w wybranych obszarach obrazu, również przynależy do innego zestawu narzędzi, które są stosowane do modyfikacji kolorów, jak warstwy lub maski. Każda z tych funkcji ma swoje unikalne zastosowanie i zrozumienie ich przeznaczenia jest kluczowe dla skutecznej pracy z grafiką komputerową.

Pytanie 38

Jeśli fotograf zaplanował wykonywanie zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych do światła sztucznego, to asystent planu fotograficznego powinien przygotować lampy

A. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

B. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

C. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

D. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

W tej sytuacji łatwo się pomylić, bo na pierwszy rzut oka każda z wymienionych kombinacji wydaje się sensowna. Jednak kluczowy jest rodzaj materiału światłoczułego – negatyw do światła sztucznego. To on determinuje, jakie źródło światła powinno być użyte, żeby kolory na zdjęciach były wierne i nieprzekłamane. Wybierając lampy błyskowe, nawet jeśli są drogie i profesjonalne, popełnia się błąd techniczny. Błyskówki mają zupełnie inną temperaturę barwową (około 5500-6000 K), a negatywy do światła sztucznego są wywoływane pod światło halogenowe (3200 K). W efekcie zdjęcia będą miały nieprawidłowe odwzorowanie kolorów, najczęściej z nieładnym niebieskawym zafarbem. Podobnie, wybierając blendy zamiast stołu bezcieniowego, skraca się sobie możliwości kontroli nad cieniami – blendy są typowe do pracy z ludźmi lub w plenerze, gdzie trzeba odbić światło, a w fotografii produktowej stół bezcieniowy praktycznie eliminuje problem niechcianych cieni pod i za przedmiotem, zapewniając równe, rozproszone światło. To właśnie połączenie halogenów oraz stołu daje powtarzalne i profesjonalne efekty, jakich oczekują klienci katalogów czy sklepów online. Wielu początkujących fotografów sądzi, że lampy błyskowe „załatwią sprawę”, bo są mocniejsze i wygodniejsze, ale przy negatywach do sztucznego światła to pułapka. Inni z kolei przeceniają znaczenie blend, nie doceniając jak stół bezcieniowy zmienia komfort pracy oraz jakość zdjęć produktowych. Najlepszą praktyką jest dopasowanie całego setupu oświetleniowego do używanego filmu, bo tylko wtedy efekt końcowy spełni oczekiwania branżowe i fotograficzne standardy. Warto też na przyszłość zapamiętać, że każdy rodzaj materiału światłoczułego ma swoje wymagania, a ignorowanie tego prowadzi do problemów na etapie wywoływania i późniejszej obróbki zdjęć.

Pytanie 39

Jakie parametry działania skanera wpływają na zdolność do wiernego odwzorowania drobnych detali w głębokich cieniach skanowanego dokumentu?

A. Rozdzielczość interpolowana i mała dynamika skanowania

B. Rozdzielczość interpolowana i duża dynamika skanowania

C. Rozdzielczość optyczna i duża dynamika skanowania

D. Rozdzielczość optyczna i mała dynamika skanowania

Wybór błędnych parametrów, takich jak rozdzielczość interpolowana oraz mała dynamika skanowania, może prowadzić do znacznych niedociągnięć w jakości skanowanych obrazów. Rozdzielczość interpolowana, w przeciwieństwie do optycznej, nie oznacza rzeczywistego zwiększenia zdolności skanera do rejestrowania detali, lecz polega na algorytmicznym powiększaniu istniejących pikseli. To podejście nie poprawia jakości obrazu, a wręcz może wprowadzać artefakty, które zacierają szczegóły, szczególnie w kontekście odwzorowywania drobnych detali w cieniach. Mała dynamika skanowania dodatkowo ogranicza zdolność skanera do uchwycenia szerokiego zakresu tonalnego, co prowadzi do utraty detali w jasnych i ciemnych obszarach obrazów. Skanowanie obrazów o słabej dynamice często skutkuje zjawiskiem zwanym „clipping”, gdzie szczegóły w najjaśniejszych lub najciemniejszych partiach są całkowicie „zdmuchiwane”. Takie błędne podejścia mogą prowadzić do nieefektywnej archiwizacji oraz utraty wartości artystycznej i informacyjnej skanowanych materiałów. W profesjonalnym skanowaniu istotne jest przestrzeganie uznawanych standardów jakości, które wyraźnie wskazują na konieczność stosowania odpowiednich parametrów w celu zachowania autentyczności i detali skanowanych obiektów.

Pytanie 40

Ustawienie jak na rysunku krzywej tonalnej w oknie dialogowym polecenia „Krzywe” spowoduje

A. ogólne zwiększenie kontrastu.

B. zmniejszenie kontrastu w tonach średnich.

C. zwiększenie kontrastu w tonach średnich.

D. ogólne zmniejszenie kontrastu.

Krzywa tonalna to narzędzie, które pozwala na bardzo precyzyjną kontrolę kontrastu i jasności w różnych partiach obrazu. Częstym błędem jest uznanie, że każda zmiana tej krzywej prowadzi do ogólnego zwiększenia lub zmniejszenia kontrastu, co nie zawsze jest prawdą. W praktyce, kiedy krzywa jest ustawiona tak, że jej środkowa część jest mniej stroma (bardziej wypłaszczona), oznacza to, że różnice pomiędzy sąsiadującymi tonami w zakresie średnich jasności zostają 'wyciszone', przez co kontrast w tym zakresie maleje. Niestety bardzo często osoby początkujące interpretują to jako ogólne zmniejszenie lub zwiększenie kontrastu na całym obrazie, co jest uproszczeniem prowadzącym do błędnych decyzji edycyjnych. W rzeczywistości, kontrast może być zwiększany w jednym zakresie - na przykład w światłach poprzez stromą krzywą na górnym odcinku - a jednocześnie zmniejszany w innej partii, na przykład właśnie w tonach średnich poprzez wypłaszczenie krzywej. Myślenie zero-jedynkowe o krzywych tonalnych nie tylko ogranicza kreatywność, ale też prowadzi do niedokładnych efektów, szczególnie jeśli przygotowujemy zdjęcia do bardziej wymagających zastosowań, jak wydruk czy prezentacja na dużych ekranach. Warto więc zawsze analizować, w której części zakresu tonalnego dokonujemy zmian i jakie są tego konsekwencje — zarówno wizualne, jak i techniczne. W branży fotograficznej i graficznej to podstawa świadomej edycji materiału.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej