Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 16:40
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 16:42

Egzamin niezdany

Wynik: 10/40 punktów (25,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Które nadproże przedstawiono na rysunku?

A. Z prefabrykowanych belek "Porotherm".

B. Z prefabrykowanych kształtek typu "U".

C. Monolityczne żelbetowe.

D. Sklepione murowane z cegieł.

Wybór odpowiedzi innej niż 'Z prefabrykowanych belek 'Porotherm'' może wynikać z nieporozumienia dotyczącego cech i zastosowań różnych typów nadproży. Na przykład, nadproża monolityczne żelbetowe, choć często stosowane w budownictwie, są gładkie i solidne, co sprawia, że nie posiadają charakterystycznych otworów, które są widoczne na rysunku. Monolityczne nadproża wymagają również bardziej skomplikowanego procesu produkcji oraz dłuższego czasu schnięcia, co może wpływać na harmonogram budowy. Z kolei sklepione nadproża murowane z cegieł, choć estetyczne, różnią się kształtem od prefabrykowanych rozwiązań, co czyni je mniej odpowiednimi w tej sytuacji. Prefabrykowane kształtki typu 'U' również mają inną geometrię i nie są dedykowane do takich zastosowań jak nadproża, a ich wykorzystanie w budownictwie zazwyczaj odnosi się do innych elementów konstrukcyjnych, takich jak fundamenty czy podparcia. Właściwe zrozumienie różnic między tymi rodzajami nadproży jest kluczowe dla efektywnego projektowania i realizacji konstrukcji budowlanych. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że nadproża monolityczne lub murowane mogą być stosowane zamiennie z prefabrykowanymi belkami, co w praktyce prowadzi do problemów z dopasowaniem i wykonawstwem.

Pytanie 2

Przy ręcznym sporządzaniu zaprawy cementowo-wapiennej z wykorzystaniem wapna hydratyzowanego, należy łączyć poszczególne składniki w następującym porządku:

A. piasek + cement + wapno + woda

B. piasek + cement + woda + wapno

C. woda + cement + wapno + piasek

D. wapno + woda + piasek + cement

Kolejność składników w przygotowywaniu zaprawy cementowo-wapiennej jest kluczowa, a nieprawidłowe podejścia mogą prowadzić do poważnych problemów. Dodawanie piasku jako pierwszego składnika, jak sugeruje jedna z odpowiedzi, może skutkować niejednolitym wymieszaniem materiałów i obniżeniem jakości zaprawy. Piasek, jako materiał sypki, wymaga dokładnego połączenia z innymi składnikami, co jest trudne do osiągnięcia, jeśli nie są one odpowiednio rozpuszczone w wodzie. Z kolei dodanie wapna przed cementem może zakłócić proces hydratacji, gdyż wapno nie wchodzi w reakcję z wodą tak efektywnie, jak cement. Ważne jest, aby zrozumieć, że cement jest odpowiedzialny za uzyskanie twardości zaprawy, a woda działa jako aktywator tego procesu. Złe proporcje lub niewłaściwa kolejność mogą prowadzić do pęknięć, zmniejszenia przyczepności oraz długoterminowych uszkodzeń strukturalnych. Takie błędy są często wynikiem niepełnej wiedzy na temat chemii materiałów budowlanych, dlatego kluczowe jest przestrzeganie standardów budowlanych oraz praktyk zalecanych przez specjalistów, aby osiągnąć optymalne wyniki w budownictwie. Właściwe przygotowanie zaprawy cementowo-wapiennej wpływa na jej funkcjonalność i trwałość, co ma bezpośredni wpływ na niezawodność całego obiektu budowlanego.

Pytanie 3

Jakie podłoże powinno być zabezpieczone stalową siatką podtynkową przed nałożeniem tynku?

A. Z betonu komórkowego

B. Drewniane

C. Ceglane

D. Z betonu zwykłego

Wybór innych podłoży, takich jak beton komórkowy, cegła czy beton zwykły, nie wymaga stosowania stalowej siatki podtynkowej, co może prowadzić do nieporozumień w zakresie technologii tynkarskich. Beton komórkowy, znany ze swojej lekkiej struktury i wysokiej izolacyjności, charakteryzuje się znacznie lepszą przyczepnością dla tynków niż drewno, co sprawia, że nie ma potrzeby wzmacniania tej powierzchni siatką. Cegła, z kolei, ma szorstką powierzchnię, która naturalnie sprzyja adhesion tynku, eliminując potrzebę stosowania dodatkowych środków. W przypadku betonu zwykłego, który jest gęsty i odporny na deformacje, również nie wymaga takiego wsparcia. Wybór siatki podtynkowej powinien być uzależniony od specyfiki podłoża, a nie ogólnych założeń. Powszechnym błędem jest mylenie właściwości różnych materiałów budowlanych, co prowadzi do nieprawidłowych decyzji dotyczących technologii wykończeniowych. Rozumienie tych różnic jest kluczowe dla uzyskania trwałych i estetycznych efektów w budownictwie. Właściwe podejście do tynków oraz materiałów budowlanych gwarantuje dłuższą żywotność konstrukcji i minimalizuje ryzyko defektów.

Pytanie 4

Oblicz koszt montażu stolarki okiennej i drzwiowej w remontowanym pomieszczeniu, którego rzut przedstawiono na rysunku, jeżeli koszt jednostkowy montażu okna wraz z obróbką otworu wynosi 140,00 zł/m, a drzwi 290,00 zł/szt.

A. 962,00 zł

B. 1074,00 zł

C. 1746,00 zł

D. 1456,00 zł

Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć, że błędnie oszacowano koszty montażu. Koszt montażu stolarki okiennej i drzwiowej powinien być obliczany na podstawie precyzyjnych danych dotyczących ilości i rodzaju instalacji. Przyjmując, że w projekcie uwzględniono 8 metrów bieżących okien oraz 5 sztuk drzwi, nieprzemyślane podejścia prowadzą do błędnych wyników. Przykładem może być mylne przyjęcie zbyt niskiej jednostkowej stawki za montaż okien, co może skutkować nieprawidłowym oszacowaniem całkowitych kosztów. Ponadto, niektóre odpowiedzi mogą wynikać z pomyłek w obliczeniach, takich jak nieprawidłowe obliczenie całkowitej ilości okien lub drzwi. Typowe błędy myślowe obejmują również niedostateczne uwzględnienie kosztów obróbek otworów, które mogą znacząco wpłynąć na całkowity koszt montażu. W praktyce budowlanej kluczowe jest, aby przed rozpoczęciem prac dokładnie oszacować koszty, a także być świadomym wszelkich dodatkowych wydatków, takich jak materiały eksploatacyjne, które mogą się pojawić w trakcie realizacji projektu. Właściwe podejście do kalkulacji kosztów oraz współpraca z doświadczonymi wykonawcami mogą pomóc uniknąć błędów, które negatywnie wpływają na budżet i harmonogram remontu.

Pytanie 5

Bloczek z betonu komórkowego został przedstawiony na rysunku

A. D.

B. A.

C. B.

D. C.

Wybierając odpowiedzi inne niż A, można napotkać poważne nieporozumienia związane z identyfikacją materiałów budowlanych. Bloczek z betonu komórkowego ma specyficzną strukturę z pustkami, co jest istotnym elementem jego charakterystyki. Wiele osób może błędnie rozpoznać inne materiały, takie jak bloczki z betonu zwykłego lub silikatowego, które mają zupełnie inną budowę. Bloki betonowe posiadają gęstą, jednolitą strukturę, która nie zawiera pustek, co sprawia, że są znacznie cięższe i mają inne zastosowanie w budownictwie. Z kolei silikaty charakteryzują się wyższą wytrzymałością, ale nie oferują tak dobrych właściwości izolacyjnych jak beton komórkowy. Błędy w identyfikacji mogą pochodzić z braku wiedzy na temat procesów produkcyjnych i właściwości materiałów budowlanych. Na przykład, niewłaściwa analiza wizualna prowadzi do wniosku, że materiały o podobnych kolorach lub fakturach mogą być tymi samymi produktami, co jest mylne. Warto pamiętać, że dobór odpowiednich materiałów budowlanych powinien opierać się na ich parametrach technicznych oraz zastosowaniach zgodnych z obowiązującymi normami, takimi jak PN-EN 771-4. Dlatego istotne jest zrozumienie różnic między tymi materiałami oraz ich zastosowania w praktyce budowlanej.

Pytanie 6

Jakie kruszywo wykorzystuje się do produkcji betonów klasycznych?

A. Baryt

B. Żwir

C. Keramzyt

D. Łupkoporyt

Żwir jest kruszywem naturalnym, które jest powszechnie stosowane do produkcji betonów zwykłych. Jego zastosowanie wynika z korzystnych właściwości, takich jak odpowiednia granulacja, która zapewnia dobrą przepuszczalność oraz przyczepność z cementem. Żwir charakteryzuje się wysoką trwałością i odpornością na czynniki atmosferyczne, co sprawia, że jest idealnym materiałem do budowy infrastruktury, jak drogi, mosty czy budynki. W procesie produkcji betonu, żwir stanowi kluczowy składnik, który, w połączeniu z cementem, wodą i ewentualnymi dodatkami, tworzy trwałą i wytrzymałą mieszankę. W normach branżowych, takich jak PN-EN 12620, określono wymagania dotyczące jakości kruszyw, co dodatkowo podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich materiałów. Przykładem zastosowania żwiru w praktyce może być beton używany do budowy fundamentów, gdzie jego właściwości mechaniczne są kluczowe dla stabilności całej konstrukcji.

Pytanie 7

Jakiego typu rusztowanie nie nadaje się do przeprowadzenia naprawy uszkodzonego tynku w okapie na wysokości około 7 metrów nad poziomem gruntu?

A. Na wysuwnicach

B. Kozłowego

C. Ramowego

D. Wiszącego

Wybór rusztowania do prac na wysokości jest kluczowy dla bezpieczeństwa i efektywności prowadzonych działań. W przypadku rusztowania na wysuwnicach, jego konstrukcja umożliwia łatwe dostosowanie do różnych wysokości, co czyni je odpowiednim rozwiązaniem dla prac przy okapie na wysokości 7 metrów. Wysuwane platformy robocze pozwalają na precyzyjne manewrowanie i zapewniają stabilną przestrzeń roboczą, co jest niezbędne podczas napraw tynku, gdzie konieczne może być utrzymanie równowagi i precyzyjnych ruchów. Z kolei rusztowania ramowe, które są powszechnie stosowane w budownictwie, zapewniają solidną konstrukcję, łatwy montaż i demontaż oraz stabilność, co czyni je idealnym narzędziem do wykonywania prac na większych wysokościach. Zastosowanie rusztowania wiszącego, które z kolei może być używane do prac elewacyjnych, również może być korzystne, zwłaszcza gdy dostęp do powierzchni roboczej jest utrudniony przez inne elementy architektoniczne. Wybór rusztowania kozłowego w sytuacji wymagającej pracy na wysokości 7 metrów może prowadzić do poważnych zagrożeń, takich jak niestabilność konstrukcji, brak dostatecznego wsparcia oraz ograniczona możliwość manipulacji narzędziami czy materiałami. Warto zatem zwrócić uwagę na specyfikę i przeznaczenie każdego typu rusztowania, a także na wymagania norm i standardów dotyczących pracy na wysokości, aby uniknąć niebezpieczeństw i zapewnić efektywność prowadzonych prac.

Pytanie 8

Czas pracy potrzebny do wykonania tynku o powierzchni 100 m² wynosi 42 r-g. Oblicz koszt robocizny związanej z otynkowaniem ścian o powierzchni 450 m², przy stawce 20,00 zł za 1 r-g.

A. 840,00 zł

B. 3 780,00 zł

C. 2 000,00 zł

D. 9 000,00 zł

W przypadku błędnych odpowiedzi często występuje nieporozumienie związane z proporcjonalnym obliczaniem nakładów robocizny. Często osoby odpowiadające na takie pytanie mogą przyjąć założenie, że koszt robocizny rośnie liniowo jedynie w oparciu o powierzchnię, a nie uwzględniają, że wymagany nakład robocizny na 450 m² jest po prostu wielokrotnością nakładu na 100 m². Kolejnym błędem myślowym jest niewłaściwe pomnożenie nakładu robocizny przez stawkę, co prowadzi do błędnych wyników. Na przykład, jeśli ktoś obliczy jedynie nakład robocizny dla 450 m² jako 42 r-g, zupełnie pomijając przeliczenie na właściwą powierzchnię, to w konsekwencji uzyska błędny wynik. Warto również zauważyć, że w branży budowlanej i remontowej kluczowe jest zrozumienie, jak różne czynniki, takie jak typ materiału, trudność prac oraz lokalizacja, mogą wpływać na rzeczywiste koszty robocizny. Dlatego tak ważne jest, aby zawsze stosować właściwe wzory i proporcje, aby uniknąć nieprawidłowych obliczeń, które mogą prowadzić do poważnych błędów w budżetowaniu i realizacji projektów.

Pytanie 9

Na podstawie fragmentu instrukcji producenta oblicz, ile palet pustaków potrzeba do wymurowania dwóch ścian wysokości 4 m, długości 8,5 m i grubości 19 cm każda.

Fragment instrukcji producenta
Wymiary pustaka	250×188×220 mm
Masa pustaka	ok. 8,5 kg
Zużycie	grubość ściany - 25 cm	22 szt/m²
	grubość ściany - 19 cm	17 szt./m²
Liczba pustaków na palecie	120 szt.

A. 13 palet

B. 9 palet

C. 12 palet

D. 10 palet

Analizując inne odpowiedzi, można zauważyć typowe błędy związane z obliczaniem potrzebnej ilości pustaków. Często błędne podejście polega na nieuwzględnieniu pełnej powierzchni ścian lub niepoprawnym obliczeniu ilości pustaków na metr kwadratowy. Na przykład, jeżeli ktoś obliczał jedynie powierzchnię jednej ściany, mógłby dojść do błędnego wniosku, że potrzebuje mniej palet. Inne możliwe pomyłki obejmują zaokrąglanie wyniku przed dokonaniem podziału lub błędne przyjęcie liczby pustaków na paletę. Kluczowym elementem w takich obliczeniach jest również zrozumienie, że w budownictwie nie tylko sama liczba pustaków, ale i ich właściwe rozmieszczenie oraz przygotowanie podłoża mają ogromne znaczenie. W praktyce, błędne obliczenia mogą prowadzić do nie tylko do nadmiaru materiałów, ale również do opóźnień w realizacji budowy, co w rezultacie generuje dodatkowe koszty. Właściwe podejście do obliczeń materiałowych powinno być zgodne z normami budowlanymi i standardami stosowanymi w branży, które zalecają dokładne planowanie i przewidywanie potrzeb materiałowych przed rozpoczęciem prac budowlanych.

Pytanie 10

Na którym rysunku przedstawiono rusztowanie kozłowe regulowane?

A. D.

B. B.

C. C.

D. A.

Wybierając inny rysunek niż ten z rusztowaniem kozłowym regulowanym, może być tak, że nie zrozumiałeś jego kluczowych cech. Wiele osób myli rusztowania stałe z regulowanymi, co prowadzi do błędów w wyborze. Na przykład, jeśli ktoś stawia na rysunek A, może uważać, że to rusztowanie, które można dopasować do różnych wysokości. Ale w rzeczywistości, rusztowania stałe – te z rysunków A lub D – nie mają opcji regulacji, co ogranicza ich użyteczność w zmiennych warunkach. Często zdarza się też, że ludzie oceniają rusztowania po wyglądzie, a nie po ich funkcjonalności. Jeśli nie zwracasz uwagi na mechanizmy regulacyjne, możesz łatwo pomylić rysunki, które wyglądają jak rusztowania koszowe, mimo że w rzeczywistości nie mają tej regulacji. Zrozumienie różnic pomiędzy rodzajami rusztowań i ich zastosowaniami jest naprawdę ważne dla bezpieczeństwa i efektywności w pracy. Pamiętaj, normy, takie jak EN 12810 czy EN 12811, są tu, by upewnić się, że wybrane rusztowanie spełnia wymagane standardy bezpieczeństwa i jakości. Dlatego każdy powinien wiedzieć, jakie cechy ma mieć rusztowanie, które planuje użyć.

Pytanie 11

Tynk należący do kategorii IV jest tynkiem

A. 4-warstwowym

B. 2-warstwowym

C. 3-warstwowym

D. 1-warstwowym

Tynk kategorii IV, znany jak tynk trzywarstwowy, to sprawdzony sposób na solidne i estetyczne wykończenie budynku. Składa się z trzech warstw: podkładowej, właściwej i końcowej. Ta pierwsza, zazwyczaj z zaprawy cementowo-wapiennej, daje mocny fundament, co jest ważne, żeby następne warstwy dobrze się trzymały. Warstwa właściwa, często z dodatkami, jak włókna szklane czy polipropylenowe, dodaje tynkowi wytrzymałości i sprawia, że jest odporny na pęknięcia. Na końcu mamy warstwę końcową, która odpowiada za wygląd tynku i może mieć różne faktury i kolory. W praktyce tynki trzywarstwowe używa się często w budynkach, które muszą stawić czoła trudnym warunkom atmosferycznym, co jest zgodne z normami PN-EN 998-1. To rozwiązanie jest polecane zarówno w budynkach publicznych, jak i mieszkalnych, bo znacznie zwiększa trwałość budynku i obniża koszty konserwacji.

Pytanie 12

Odczytaj z rysunku, jakie są grubości ścian tworzących pomieszczenie warsztatu.

A. 84 i 100 cm

B. 25 i 84 cm

C. 36 i 84 cm

D. 25 i 10 cm

Wybór niepoprawnej odpowiedzi może wynikać z mylnego zrozumienia, jak grubości ścian wpływają na konstrukcję budynku. Na przykład, grubość 84 cm jest zbyt duża dla typowych ścian zewnętrznych, które w standardowych projektach nie przekraczają 30-40 cm, co jest zgodne z normami budowlanymi dla konstrukcji jednorodzinnych lub małych obiektów przemysłowych. Ściany o grubości 25 cm są odpowiednie dla ścian zewnętrznych w domach, ale mogą być niewystarczające dla wewnętrznych podziałów, które, jak pokazuje rysunek, mogą wymagać większej grubości dla zachowania odpowiedniej izolacji akustycznej. Odpowiedzi takie jak 36 cm nie znajdują uzasadnienia w kontekście typowych grubości materiałów budowlanych, ponieważ nie są one powszechnie stosowane. W praktyce, błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieprawidłowej interpretacji rysunku, zwłaszcza w odniesieniu do wymiarów, które mogą dotyczyć innych aspektów budynku, jak długość czy wysokość. Kluczowe jest zrozumienie, że grubości ścian nie powinny być analizowane w oderwaniu od kontekstu ich funkcji oraz zastosowanych materiałów, co może prowadzić do fałszywych wniosków. Warto również zwrócić uwagę na standardy budowlane, które definiują optymalne grubości w zależności od przeznaczenia pomieszczeń, a także na praktyki projektowe, które pozwalają na efektywne wykorzystanie przestrzeni przy zachowaniu norm bezpieczeństwa.

Pytanie 13

Jakie są całkowite wydatki (materiałów i robocizny) na przygotowanie 5 m3 betonu, jeśli koszty materiałów do 1 m3 wynoszą 200 zł, a za robociznę należy dodać 20% wartości mieszanki?

A. 2000 zł

B. 1200 zł

C. 1020 zł

D. 2420 zł

Nie trafiłeś w dobrą odpowiedź, ale nic się nie martw. Często zdarza się, że błędy wynikają z niewłaściwych obliczeń. Na przykład, jeśli ktoś wybiera 1020 zł, to może pomylić się przy dodawaniu kosztu robocizny do kosztów materiałów. Z 2000 zł może wynikać niezrozumienie, że procent od materiałów dodaje się tylko do samej kwoty materiałów, a nie do całego kosztu. A wybór 2420 zł może sugerować, że myślisz, że robocizna musi być droższa, ale to nie pasuje do tego pytania. W budownictwie ważne jest, żeby dobrze wszystko spisać i dokładnie policzyć, bo złe założenia mogą naprawdę skomplikować cały projekt.

Pytanie 14

Tynk zwykły w trzech warstwach, którego powierzchnia jest gładka, równomierna i ma połysk w ciemnym odcieniu, klasyfikuje się jako tynk kategorii

A. IV

B. IV f

C. III

D. IV w

Wybór tynku kategorii IV f, III lub IV jako odpowiedzi na to pytanie wskazuje na niezrozumienie klasyfikacji tynków oraz ich właściwości. Tynk IV f różni się od IV w głównie teksturą i wykończeniem. Tynki tej klasy są zazwyczaj bardziej chropowate i nie oferują tego samego poziomu gładkości ani połysku, co może nie spełniać oczekiwań dotyczących wykończenia powierzchni. Wybór tynku III również jest błędny, ponieważ ta klasa tynków przeznaczona jest głównie do zastosowań, gdzie nie wymaga się aż takiego poziomu estetyki, co w przypadku tynków IV w. Typowym błędem w myśleniu jest założenie, że wszystkie tynki w kategorii IV są sobie równe. W rzeczywistości różnice w wykończeniu, połysku i teksturze mają ogromne znaczenie dla finalnego efektu i zastosowania tynku. Kluczowe jest zrozumienie, że wybór odpowiedniej kategorii tynku powinien być uzależniony od wymaganych standardów estetycznych i funkcjonalnych, które są ściśle określone w dokumentacji technicznej oraz normach budowlanych. Niezrozumienie tych aspektów prowadzi do podejmowania błędnych decyzji w zakresie materiałów budowlanych, co może skutkować nieodpowiednim wyglądem wykończenia oraz większymi kosztami związanymi z ewentualnymi poprawkami.

Pytanie 15

W jakim wiązaniu wykonany jest fragment muru przedstawiony na rysunku?

A. Pierścieniowym.

B. Polskim.

C. Krzyżykowym.

D. Pospolitym.

To wiązanie polskie, które zastosowano w tym fragmencie muru, jest naprawdę ciekawe. Łączy w sobie zarówno ładny wygląd, jak i praktyczność. Układanie na przemian długich i krótkich cegieł wzmacnia strukturę, ale też sprawia, że mur wygląda elegancko. Widziałem to często w budynkach historycznych, gdzie używano cegieł w różnych rozmiarach, żeby uzyskać różne efekty wizualne i przy tym nie zapomnieć o trwałości. Muszę przyznać, że ten sposób budowania to naprawdę dobra praktyka architektoniczna, bo poprawia rozłożenie obciążeń, co ma znaczenie szczególnie w wyższych obiektach. Dodatkowo takie układanie cegieł pomaga w odprowadzaniu wilgoci, co jest kluczowe, żeby budowle nie niszczały. Dobry wybór! Trzymam kciuki za dalszą naukę!

Pytanie 16

Na którym rysunku przedstawiono prawidłowy kształt rysy o głębokości poniżej 0,5 cm, występującej na tynku wewnętrznym, przygotowanej do uzupełnienia zaprawą?

A. C.

B. B.

C. A.

D. D.

Rysunki B, C i D pokazują kształty rys, które wcale nie pomagają w naprawie tynków. Na przykład ta rysa w kształcie prostokąta na rysunku B nie ma wystarczającej powierzchni do trzymania zaprawy, przez co naprawa może być mniej efektywna. Wydaje mi się, że odpowiedzi te mają błędne założenia, bo myślą, że proste krawędzie są wystarczające do naprawy. Takie kształty mogą prowadzić do odpryskiwania materiału, a potem łatwo mogą się pojawić nowe pęknięcia. Rysa w kształcie łuku z rysunku C również nie jest najlepszym rozwiązaniem, bo nie daje odpowiedniego wsparcia dla zaprawy. Takie podejście niestety pokazuje, że brakuje zrozumienia, jak materiały budowlane się zachowują. Dlatego ważne jest, by przy naprawach zwracać uwagę na kształt i głębokość rysy, a także stosować metody, które są sprawdzone w budownictwie.

Pytanie 17

Aby zrealizować izolację termiczną ścian, należy wykorzystać

A. styropian, wełnę mineralną

B. wełnę mineralną, emulsję asfaltową

C. styropian, papę

D. wełnę mineralną, masy bitumiczne

Izolacja cieplna ścian jest kluczowym elementem skutecznego zarządzania energią w budynków. Wybór odpowiednich materiałów izolacyjnych, takich jak styropian i wełna mineralna, wynika z ich doskonałych właściwości termoizolacyjnych. Styropian, znany z niskiego współczynnika przewodzenia ciepła, jest lekki, łatwy w obróbce i stosunkowo tani. Jego zastosowanie w izolacji ścian zewnętrznych pozwala na znaczną redukcję strat ciepła, co przekłada się na niższe koszty ogrzewania. Wełna mineralna z kolei charakteryzuje się nie tylko dobrą izolacyjnością termiczną, ale również akustyczną, a także odpornością na ogień. Dzięki tym właściwościom, stosowanie obu materiałów w połączeniu pozwala na stworzenie kompleksowego systemu izolacji, który nie tylko poprawia komfort cieplny, ale także spełnia wymagania norm budowlanych i standardów efektywności energetycznej, takich jak np. normy PN-EN 13162 dla styropianu. W praktyce, użycie tych materiałów może być różnorodne, od prostych ścian jednowarstwowych po bardziej skomplikowane systemy ociepleń budynków wielokondygnacyjnych.

Pytanie 18

Ile cegieł potrzeba do wymurowania ściany o grubości 25 cm, której widok przedstawiono na rysunku, jeżeli nakłady na 1 m2 ściany o grubości 1 cegły (25 cm) wynoszą 92,7 szt?

A. 927 szt.

B. 93 szt.

C. 1113 szt.

D. 939 szt.

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi może wynikać z kilku kluczowych błędów w rozumieniu procesu obliczania ilości cegieł. Osoby, które odpowiadają 93 szt. lub 939 szt., mogą myśleć, że odpowiedzi te są bliskie poprawnej wartości, jednakże to błąd w samym podejściu do obliczeń. Odpowiedź 93 szt. sugeruje, że ktoś nie uwzględnił poprawnie powierzchni ściany do wymurowania, co może wskazywać na pomylenie jednostek lub zastosowanie niewłaściwego mnożnika. Z kolei wybór 939 szt. sugeruje, że osoba mogła błędnie zinterpretować nakład materiału lub pomylić się w obliczeniach, nie uwzględniając, że już wstępnie podana ilość cegieł na 1 m² była zaokrąglona i nieprawidłowa. W kontekście odpowiedzi 1113 szt., istotnym błędem jest brak zrozumienia, że nakład betonu nie może być liczony jako całkowita suma cegieł przy dodawaniu powierzchni, co prowadzi do znacznego przeszacowania. W praktyce, przy obliczaniu materiałów budowlanych, kluczowe jest nie tylko zrozumienie zasadności ilości, ale także umiejętność analizy i weryfikacji danych wyjściowych. Umiejętności te są fundamentem efektywnego zarządzania projektem budowlanym oraz realizacji zadań w zgodzie z normami branżowymi.

Pytanie 19

Do czego jest używana poziomica wężowa?

A. Do kontrolowania grubości muru w ścianie

B. Do sprawdzania pionowości murowanej ściany

C. Do określania zewnętrznej krawędzi warstw muru

D. Do wyznaczania i przenoszenia poziomu murowanej ściany na odległość

Rozumienie, jak działa poziomica wężowa, jest naprawdę ważne w budownictwie. Wiele osób myśli, że służy ona do mierzenia grubości murów, ale tak nie jest. Ta poziomica skupia się na wyznaczaniu poziomu, a nie na pomiarze odległości czy grubości. Na pewno lepiej do tego użyć miarki albo kątownika. Również pomysł, że poziomica wężowa kontroluje pion murowanych ścian, jest błędny. Do tego są inne narzędzia, jak pion, które są stworzone do takich zadań. Jeśli chodzi o wyznaczanie krawędzi murowanych warstw, to znów lepszą opcją będą łaty murarskie albo poziomice libelowe, bo są bardziej precyzyjne. Często ludzie mylą funkcje różnych narzędzi, co może prowadzić do późniejszych problemów na budowie. Dlatego trzeba wiedzieć, do czego służy każde narzędzie, żeby uniknąć błędów w pracy.

Pytanie 20

Do tworzenia zapraw murarskich jako spoiwo powietrzne należy używać

A. cementu hutniczego

B. wapna hydratyzowanego

C. cementu murarskiego

D. wapna hydraulicznego

Wapno hydrauliczne, cement murarski oraz cement hutniczy to materiały, które różnią się znacząco właściwościami i zastosowaniem w budownictwie. Wapno hydrauliczne, będące spoiwem reagującym z wodą, jest wykorzystywane w sytuacjach, gdzie szybkie wiązanie i twardnienie są kluczowe, ale nie jest idealnym wyborem dla zapraw murarskich, które powinny być elastyczne i paroprzepuszczalne. Użycie wapna hydraulicznego może prowadzić do zbyt szybkiego wysychania, co z kolei może spowodować pęknięcia w murze i zmniejszenie trwałości konstrukcji. Cement murarski, z kolei, to rodzaj cementu przeznaczonego głównie do stosowania w murach, jednak jego wysoka twardość może ograniczać naturalną funkcję w porach materiałów budowlanych, a więc wpływać negatywnie na wentylację i zdrowie mikroklimatu w pomieszczeniach. Cement hutniczy to materiał o właściwościach hydraulicznych, który jest często stosowany w budownictwie drogowym i inżynieryjnym, ale nie jest właściwym materiałem do zapraw murarskich ze względu na swoją sztywność i tendencję do pękania. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru tych materiałów obejmują nieznajomość właściwości spoiw oraz brak uwzględnienia kontekstu zastosowania, co skutkuje niewłaściwymi decyzjami w doborze materiałów budowlanych.

Pytanie 21

Na niewielkiej budowie do przygotowania betonu zastosowano dozowanie objętościowe składników. Murarz miał stworzyć beton zwykły w proporcjach 1 : 2 : 4. Oznacza to, że odmierzył

A. 1 wiadro żwiru, 2 wiadra cementu, 4 wiadra piasku

B. 1 wiadro cementu, 2 wiadra żwiru, 4 wiadra piasku

C. 1 wiadro cementu, 2 wiadra piasku, 4 wiadra żwiru

D. 1 wiadro piasku, 2 wiadra żwiru, 4 wiadra cementu

Niepoprawne odpowiedzi przedstawiają różne błędne interpretacje proporcji składników betonu. W przypadku każdej z tych opcji występuje pomylenie podstawowych komponentów: cementu, piasku i żwiru. Kluczowym błędem jest nieprawidłowe zrozumienie zasady dozowania objętościowego, co prowadzi do nieodpowiednich proporcji, które mogą wpłynąć na właściwości końcowego produktu, jakim jest beton. Na przykład, w odpowiedzi, która wskazuje na 1 wiadro piasku, 2 wiadra żwiru i 4 wiadra cementu, kolejność składników jest całkowicie odwrotna, co prowadzi do mieszanki zbyt bogatej w cement, co może skutkować nadmierną sztywnością i kruchością betonu. Inna odpowiedź, sugerująca użycie żwiru jako pierwszego składnika, również wprowadza w błąd, ponieważ zmienia proporcje, co z kolei może prowadzić do osłabienia struktury betonu. W kontekście projektowania mieszanek betonowych, niezwykle istotne jest przestrzeganie ustalonych proporcji, które zapewniają równowagę pomiędzy wytrzymałością a plastycznością. Mieszanki betonowe muszą być projektowane zgodnie ze standardem PN-EN 206, który określa wymogi techniczne dotyczące betonu, w tym odpowiednie proporcje składników, aby zapewnić ich odpowiednie właściwości użytkowe.

Pytanie 22

Tynk wewnętrzny, który odznacza się twardą i gładką powierzchnią przypominającą polerowany marmur, to

A. sztukateria

B. sztablatura

C. stiuk

D. sgraffito

Stiuk to technika wykończeniowa, która charakteryzuje się twardą i gładką powierzchnią, często stosowaną w architekturze wnętrz, aby naśladować wygląd polerowanego marmuru. Wykonanie stiuku polega na aplikacji specjalnych mieszanek gipsowych lub wapiennych, a następnie ich szlifowaniu oraz polerowaniu, co nadaje im charakterystyczny blask. Stiuk jest szczególnie popularny w stylu klasycznym, ale również w nowoczesnych aranżacjach, gdzie estetyka i elegancja odgrywają kluczową rolę. Przykłady zastosowania stiuku można znaleźć w luksusowych hotelach, rezydencjach oraz w obiektach użyteczności publicznej, gdzie wymagany jest efektowne wykończenie wnętrz. W kontekście branżowych standardów, stosowanie stiuku często związane jest z praktykami konserwatorskimi, gdzie przywraca się dawne techniki wykończeniowe, zachowując historyczny charakter obiektów. Warto również podkreślić, że stiuk jest materiałem o dobrych właściwościach akustycznych i termoizolacyjnych, co czyni go funkcjonalnym wyborem w projektowaniu wnętrz.

Pytanie 23

Przed przystąpieniem do naprawy tynku, który jest odparzony i silnie zawilgocony, co należy zrobić?

A. pokryć całą powierzchnię tynku preparatem hydrofobowym

B. osuszyć miejsca zawilgocone oraz odparzone i zagruntować je emulsją gruntującą

C. skuć tynk w miejscach zawilgoconych oraz odparzonych i osuszyć mur

D. pokryć całą powierzchnię tynku mleczkiem cementowym

Zastosowanie preparatów hydrofobowych na całej powierzchni tynku jest nieodpowiednią reakcją na problem zawilgocenia i odparzania. Tego typu środki są projektowane do zabezpieczania od zewnątrz, jednak w przypadku już uszkodzonego tynku nie zaadoptują się one do struktury, co może prowadzić do dalszych uszkodzeń. Hydrofobizacja nie usunie istniejącej wilgoci, a jedynie zatrzyma ją wewnątrz, co zwiększa ryzyko powstawania pleśni i grzybów. Z kolei pokrycie tynku mleczkiem cementowym może wydawać się rozwiązaniem, ale również nie rozwiązuje problemu wilgoci, a właściwie może prowadzić do zaparcia wilgoci w murze, co w dłuższej perspektywie prowadzi do zniszczenia struktury tynku. Dodatkowo, osuszanie miejsc zawilgoconych oraz odparzonych i gruntowanie ich emulsją gruntującą jest niewłaściwe, jeśli nie zostanie przeprowadzone skucie tynku. Tego typu podejście pomija kluczowy krok w procesie naprawy, jakim jest usunięcie uszkodzonej warstwy, a tym samym zwiększa ryzyko niepowodzenia całej reperacji. W praktyce budowlanej nie ma efektywnego sposobu na naprawę tynku bez wcześniejszego usunięcia jego zniszczonej warstwy.

Pytanie 24

Tynk klasy IV wykonuje się

A. dwuwarstwowo, wygładzając packą styropianową

B. dwuwarstwowo, wygładzając packą na ostro

C. trójwarstwowo, wygładzając packą na gładko

D. trójwarstwowo, wygładzając packą obłożoną filcem

Wybór niewłaściwych technik wykonania tynku może prowadzić do nieprawidłowych rezultatów, które negatywnie wpływają na estetykę i funkcjonalność końcowego wykończenia. Na przykład, dwuwarstwowe zacieranie packą styropianową nie zapewnia odpowiedniej grubości tynku, co może skutkować zwiększoną podatnością na uszkodzenia mechaniczne oraz gorszymi właściwościami izolacyjnymi. Ponadto, ten sposób zacierania nie jest zgodny z wymaganiami dla tynków kategorii IV, które powinny być wykonane trójwarstwowo dla większej stabilności i trwałości. Zacieranie packą na ostro, choć może wydawać się stosunkowo szybkim rozwiązaniem, nie zapewnia gładkiej powierzchni, a często prowadzi do nieestetycznych wykończeń z widocznymi nierównościami i porami. Tynk trójwarstwowy, zacierany packą obłożoną filcem, co prawda daje lepsze efekty wizualne, jednak nie jest to typowe dla kategorii IV, która wymaga specyficznego podejścia w procesie aplikacji. Właściwe zrozumienie technologii tynkarskiej oraz właściwy dobór materiałów i technik jest kluczowe, aby uniknąć typowych błędów, które mogą prowadzić do problemów z późniejszym użytkowaniem oraz estetyką wykończenia.

Pytanie 25

W efekcie "klawiszowania" stropu na tynku sufitu w pomieszczeniu utworzyła się rysa. Usunięcie tego defektu polega w szczególności na

A. pokryciu rysy pasem siatki z włókna szklanego

B. zaszpachlowaniu rysy zaprawą gipsową

C. pokryciu rysy pasem papy asfaltowej

D. zaszpachlowaniu rysy zaprawą cementową

Zaszpachlowanie rysy zaprawą gipsową jest podejściem, które, mimo że może wydawać się logiczne, w rzeczywistości nie jest wystarczające w przypadku poważniejszych uszkodzeń, takich jak rysy wynikające z klawiszowania stropu. Zaprawa gipsowa, chociaż dobrze przylega do powierzchni i daje estetyczne wykończenie, nie jest materiałem elastycznym. W efekcie, w miejscach, gdzie występują mikro ruchy, gips może pękać, co prowadzi do konieczności powtarzania napraw. Używanie papy asfaltowej jako rozwiązania również jest nieadekwatne, ponieważ papa nie jest przeznaczona do użytku w pomieszczeniach i nie posiada właściwości wytrzymałościowych wymaganych do naprawy tynku. Zastosowanie zaprawy cementowej w tym kontekście również nie jest optymalne, gdyż cement, podobnie jak gips, nie rozwiązuje problemu związania materiału z ruchem konstrukcyjnym, a jego sztywność może pogłębiać problem. Te błędne podejścia wskazują na niezrozumienie dynamiki uszkodzeń budowlanych oraz braku znajomości materiałów, które powinny być stosowane w celu zapewnienia długotrwałej i efektywnej naprawy. Kluczowe jest, aby przy naprawach uwzględniać nie tylko estetykę, ale przede wszystkim trwałość i odporność na zmiany zachodzące w strukturze budynku.

Pytanie 26

Wskaż oznaczenie graficzne zaprawy stosowane na rysunkach budowlanych.

A. B.

B. A.

C. D.

D. C.

Odpowiedź "B" jest właściwa, ponieważ zgodnie z polskimi normami, oznaczenie graficzne zaprawy murarskiej na rysunkach budowlanych reprezentowane jest przez symbole składające się z małych kropek. Tego rodzaju oznaczenie umieszczane jest w projektach budowlanych, aby ułatwić wykonawcom identyfikację używanych materiałów i technik budowlanych. Użycie takich symboli znacznie zwiększa czytelność rysunków, co jest szczególnie istotne w przypadku kompleksowych projektów, gdzie precyzyjna komunikacja pomiędzy projektantami a wykonawcami jest kluczowa. Oznaczenie to jest zgodne z normą PN-EN 1990, która określa zasady projektowania budowlanego, w tym konieczność stosowania ustalonych symboli i oznaczeń, aby zapewnić jednolitość i zrozumiałość dokumentacji. W praktyce architektonicznej, znajomość tych symboli jest niezbędna, aby uniknąć nieporozumień i błędów w realizacji projektów, co może prowadzić do kosztownych przeróbek i opóźnień w budowie.

Pytanie 27

Ile bloczków gazobetonowych o wymiarach 24 x 24 x 59 cm, których zużycie wynosi 7 szt./m2, będzie potrzeba do postawienia 3 zewnętrznych ścian garażu wolnostojącego, przy założeniu, że wysokość ścian wynosi 2,5 m, a wymiary garażu w rzucie to 4,0 x 6,0 m?

A. 175 sztuk

B. 350 sztuk

C. 168 sztuk

D. 280 sztuk

W przypadku błędnych odpowiedzi często występują nieporozumienia w zakresie obliczania powierzchni ścian oraz w przeliczeniu wymagań dotyczących ilości bloczków. Niekiedy użytkownicy mogą pomylić się przy określaniu wymiarów garażu, co prowadzi do niepoprawnego obliczenia powierzchni ścian. Dodatkowo, nieprawidłowe zrozumienie pojęcia jednostek zużycia materiałów budowlanych, takich jak bloczki gazobetonowe, może prowadzić do zaniżenia lub zawyżenia ilości potrzebnych bloczków. Na przykład, jeżeli ktoś obliczy powierzchnię tylko jednej ściany lub pomyli się w obliczeniach, może dojść do błędnych wniosków. Zdarza się także, że nie uwzględnia się pełnej wysokości ścian, co skutkuje niekompletną analizą potrzebnych materiałów. Kluczowe jest, aby przy takich obliczeniach zachować precyzję oraz stosować prawidłowe jednostki, aby uniknąć problemów w realizacji budowy. Przykłady błędnych rozważań obejmują również niezrozumienie, jak przeliczać jednostki w metrach kwadratowych na sztuki bloczków, co wymaga znajomości podstawowych zasad budownictwa oraz umiejętności matematycznych. Takie podstawowe błędy mogą prowadzić do znacznych niedoborów materiałów na placu budowy, co w konsekwencji powoduje opóźnienia oraz zwiększa koszty całej inwestycji.

Pytanie 28

Na podstawie fragmentu instrukcji producenta oblicz, ile kilogramów zaprawy murarskiej potrzeba do wymurowania jednej ściany grubości 25 cm, długości 12 m i wysokości 3 m.

Fragment instrukcji producenta
Grubość ściany z cegły pełnej	Zużycie suchej zaprawy [kg/m²]
½ cegły	ok. 40
1 cegła	ok. 100

A. ok. 1440 kg

B. ok. 3600 kg

C. ok. 900 kg

D. ok. 360 kg

Wszystkie błędne odpowiedzi wynikają z nieprawidłowego podejścia do obliczeń dotyczących ilości zaprawy murarskiej. Kluczowym aspektem jest zrozumienie, jak obliczyć powierzchnię ściany oraz jak zastosować normy zużycia materiałów budowlanych. W przypadku odpowiedzi, które wskazują na zbyt niskie wartości zaprawy, jak np. 900 kg czy 360 kg, można zaobserwować typowy błąd związany z pomijaniem ważnych obliczeń lub zaniżeniem standardowego zużycia. Zastosowanie normy 100 kg/m² dla ściany o grubości jednej cegły jest istotne, ponieważ pozwala na właściwe oszacowanie potrzebnej ilości zaprawy. Z kolei odpowiedzi takie jak 1440 kg mogą wynikać z błędnego przeliczenia powierzchni ściany lub niepoprawnego użycia danych dotyczących zużycia. W budownictwie kluczowe jest nie tylko poprawne obliczenie, ale także uwzględnienie wszelkich norm oraz standardów, aby osiągnąć pożądane efekty w zakresie jakości i trwałości konstrukcji. Prawidłowe podejście do takich zadań jest fundamentalne w pracy każdego inżyniera budowlanego oraz wykonawcy, dlatego warto zwracać szczególną uwagę na szczegóły i przyjmować dobrze uzasadnione dane.

Pytanie 29

Po zakończeniu nakładania tynków gipsowych, ich odbiór może nastąpić najwcześniej po upływie

A. 4 dni

B. 7 dni

C. 2 dni

D. 5 dni

Odpowiedzi wskazujące na 5 dni, 4 dni czy 2 dni, są błędne z kilku powodów, które mają swoje korzenie w zrozumieniu procesów technologicznych związanych z tynkowaniem. Pierwszym z nich jest zbyt krótki czas potrzebny na wyschnięcie tynku gipsowego, który w praktyce wymaga minimum 5 dni, ale zalecane jest dłuższe oczekiwanie, by osiągnąć pełne utwardzenie. Krótszy czas schnięcia może prowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń, takich jak pęknięcia czy zmniejszona przyczepność do podłoża. Ponadto, wilgotność otoczenia oraz temperatura mają kluczowe znaczenie dla procesu schnięcia. W zimnych i wilgotnych warunkach, czas schnięcia może się wydłużyć, co dodatkowo wymaga zachowania ostrożności w czasie odbioru. Przyspieszone odbiory mogą prowadzić do nieprawidłowości, które będą widoczne dopiero po pewnym czasie, co generuje dodatkowe koszty w zakresie naprawy i ponownego wykończenia tynku. Dlatego, ważne jest, by nie ignorować standardów branżowych, które jasno określają optymalny czas na odbiór tynków, co w dłuższej perspektywie zapewnia jakość i trwałość robót budowlanych.

Pytanie 30

Na którym rysunku przedstawiono oznaczenie graficzne tynku?

A. C.

B. D.

C. B.

D. A.

Odpowiedź A jest poprawna, ponieważ oznaczenie graficzne tynku w dokumentacji budowlanej zazwyczaj przedstawia się jako obszar wypełniony drobnymi kropkami. Taki symbol jest zgodny z normami i standardami, które regulują wizualizację materiałów budowlanych w rysunkach technicznych. W praktyce, zastosowanie tego oznaczenia jest kluczowe dla prawidłowego odczytania projektu oraz zrozumienia, jakie materiały zostaną użyte w danej części budynku. W przypadku tynków, ich różne rodzaje mogą być oznaczane różnymi wzorami, co pozwala na łatwe rozróżnienie między tynkiem gipsowym, cementowym czy innymi typami. Wiedza ta jest niezbędna dla architektów oraz inżynierów budowlanych, aby zapewnić zgodność z wymaganiami projektowymi oraz standardami wykonania. Ponadto, poprawna identyfikacja materiałów budowlanych w rysunkach może znacząco wpłynąć na efektywność realizacji projektu oraz jego późniejsze utrzymanie.

Pytanie 31

Nierównomierne osiadanie budynków może prowadzić do

A. pęknięcia murów

B. korozji murów

C. erozji fundamentów

D. zawilgocenia murów

Odpowiedź "pęknięcie murów" jest poprawna, ponieważ nierównomierne osiadanie budynków prowadzi do powstawania naprężeń w konstrukcji, co może skutkować pęknięciami murów. Gdy różne części budynku osiadają w różnym tempie, powstają siły działające na elementy nośne i ściany, które mogą przekraczać ich nośność. W praktyce, aby zminimalizować ryzyko pęknięć, zaleca się przeprowadzanie odpowiednich badań geotechnicznych przed budową oraz monitorowanie stanu obiektów w trakcie ich użytkowania. Dobrą praktyką jest także stosowanie fundamentów dostosowanych do warunków gruntowych, które mogą pomóc w równomiernym rozkładzie obciążeń. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być użycie pali fundamentowych w gruntach o niskiej nośności, co zapewnia stabilność całej konstrukcji i minimalizuje ryzyko osiadania. W standardach budowlanych zwraca się uwagę na znaczenie odpowiedniego projektowania oraz regularnych przeglądów, aby w porę wykrywać i eliminować zagrożenia związane z osiadaniem.

Pytanie 32

Przedstawione na zdjęciu narzędzie służy m.in. do

A. odkręcania śrub.

B. zacierania tynków.

C. przecinania stali.

D. wiercenia otworów.

Wybór odpowiedzi dotyczącej odkręcania śrub, zacierania tynków czy wiercenia otworów jest błędny. Każde z tych zadań wymaga innych narzędzi. Na przykład, do odkręcania śrub używamy najczęściej kluczy, wkrętarek czy nawet narzędzi pneumatycznych, które naprawdę dobrze radzą sobie z luzowaniem elementów mocujących. Zacieranie tynków to inna sprawa, bo do tego używa się pacy albo zacieraczki, które są przystosowane do wygładzania tynków, a nie do cięcia. Co do wiercenia otworów, zazwyczaj przydają się wiertarki – mogą być elektryczne lub ręczne – a ich budowa jest całkiem inna niż szlifierki kątowej. Jak wybierzesz niewłaściwe narzędzie, to może być nie tylko nieskuteczne, ale i niebezpieczne. Poza tym, złe użycie narzędzi może je uszkodzić, co z pewnością nie jest zgodne z dobrymi praktykami w budowlance. W każdym razie, zawsze warto wykorzystywać narzędzia zgodnie z ich przeznaczeniem, żeby zrobić robotę dobrze i bezpiecznie.

Pytanie 33

Proces docieplania metodą lekką mokrą zaczyna się od

A. przymocowania siatki zbrojącej

B. przytwierdzenia materiału izolacyjnego

C. nałożenia tynku cienkowarstwowego

D. instalacji listwy startowej

Wprowadzenie w błąd podczas planowania docieplenia metodą lekką mokrą może prowadzić do wielu problemów technicznych, które mogą wpłynąć na efektywność energetyczną budynku. Wklejenie siatki zbrojącej, choć istotne, nie powinno być pierwszym krokiem, ponieważ wymaga wcześniejszego przygotowania podłoża oraz ustabilizowania materiału izolacyjnego. Mieszanie kolejności czynności prowadzi do ryzyka, że siatka nie zostanie odpowiednio osadzone, co może skutkować jej odklejaniem się lub pękaniem tynku. Mocowanie materiału izolacyjnego powinno następować po stabilizacji listwy startowej. W przeciwnym razie, istnieje ryzyko, że izolacja nie będzie trwale przymocowana i może ulegać odkształceniom. Wykonanie tynku cienkowarstwowego jako pierwszego kroku jest nie tylko niemożliwe, ale także niezgodne z ogólnymi zasadami wykonywania prac budowlanych. Tynk wymaga solidnej podstawy, jaką zapewnia właściwie zamontowana listwa startowa oraz izolacja. Zrozumienie tych etapów jest kluczowe dla uniknięcia problemów z izolacyjnością oraz trwałością całej konstrukcji budowlanej, dlatego należy ściśle stosować się do sprawdzonych praktyk budowlanych.

Pytanie 34

Ile wyniesie koszt mieszanki betonowej potrzebnej do wykonania wieńca o przekroju 25×30 cm w ścianach budynku, którego rzut przedstawiono na rysunku, jeżeli norma zużycia mieszanki betonowej wynosi 1,02 m³/m³, a cena mieszanki wynosi 250,00 zł/m³?

A. 525,00 zł

B. 554,63 zł

C. 535,50 zł

D. 543,75 zł

Odpowiedź 535,50 zł jest poprawna, ponieważ opiera się na dokładnym obliczeniu zużycia mieszanki betonowej niezbędnej do wykonania wieńca. Najpierw obliczamy obwód wieńca, który wynosi 20,9 m. Następnie, aby znaleźć objętość wieńca, mnożymy obwód przez przekrój poprzeczny, co daje nam 1,5675 m³. Zgodnie z normą zużycia mieszanki betonowej wynoszącą 1,02 m³/m³, obliczamy zapotrzebowanie na mieszankę, co daje 1,59885 m³. Koszt mieszanki betonowej, przy cenie 250,00 zł/m³, wynosi 535,50 zł. Takie obliczenia są zgodne z zaleceniami branżowymi, które podkreślają konieczność precyzyjnego ustalania objętości i kosztów materiałów budowlanych. W praktyce, właściwe obliczenia są kluczowe dla planowania finansowego projektów budowlanych oraz dla uniknięcia nieprzewidzianych wydatków.

Pytanie 35

Która z poniższych zapraw jest odporna na wysokie temperatury?

A. Krzemionkowa

B. Silikatowa

C. Cementowa

D. Wapienna

Zaprawy silikatowe, wapienne i cementowe różnią się znacznie pod względem właściwości ogniotrwałych. Zaprawy silikatowe, mimo że są często wykorzystywane w budownictwie, nie są uważane za ogniotrwałe, ponieważ ich skład chemiczny zawiera znaczną ilość składników, które mogą się topnieć lub deformować w wysokich temperaturach. Stosowanie ich w miejscach narażonych na intensywne ciepło może prowadzić do ich uszkodzenia, co jest szczególnie istotne w kontekście konstrukcji przemysłowych oraz pieców. W przypadku zapraw wapiennych, chociaż mogą one być używane w różnych zastosowaniach budowlanych, ich odporność na wysoką temperaturę jest ograniczona. Wysoka zawartość węglanu wapnia sprawia, że w warunkach podwyższonej temperatury następuje ich rozkład, co prowadzi do utraty struktury i wytrzymałości. Z kolei zaprawy cementowe, mimo że są powszechnie stosowane ze względu na swoją wytrzymałość, również nie są odpowiednie do zastosowań ogniotrwałych, ponieważ w warunkach ekstremalnych mogą doświadczać pęknięć i deformacji spowodowanych skurczem termicznym. Wiele osób popełnia błąd myślowy, zakładając, że każdy rodzaj zaprawy, który wydaje się być wytrzymały, będzie również odporny na ciepło. Kluczowe jest zrozumienie różnic pomiędzy materiałami budowlanymi oraz ich specyfiką zastosowania, aby uniknąć problemów konstrukcyjnych w przyszłości.

Pytanie 36

Rodzaj rusztowania wykorzystywanego w pomieszczeniach, zbudowanego z dwóch podpór oraz pomostu roboczego, to rusztowanie

A. stojakowe

B. modułowe

C. kozłowe

D. wspornikowe

Wydaje mi się, że wybór innych typów rusztowań, jak wspornikowe czy modułowe, może wynikać z braku zrozumienia, do czego się je używa. Na przykład, rusztowanie wspornikowe opiera się na punktach podporowych na wysokości, co sprawia, że jest dobre do pracy na fasadach budynków, ale nie za bardzo nadaje się do wnętrz. Jego konstrukcja nie jest zbyt stabilna w małych przestrzeniach, a prace wewnątrz to nie jego bajka. Z kolei stojakowe rusztowanie jest bardziej skomplikowane i wymaga więcej elementów, co sprawia, że jego montaż trwa dłużej, a tak naprawdę rusztowanie kozłowe to lepsza opcja, bo można je szybko przestawiać. Modułowe rusztowanie, chociaż bardzo uniwersalne, często wykracza poza potrzeby typowych prac wewnętrznych, co może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania czasu i zasobów. Ważne jest, żeby rozumieć te różnice, bo to wpływa na bezpieczeństwo i efektywność pracy w budowlance.

Pytanie 37

Który z wymienionych materiałów jest najbardziej odpowiedni do wzmacniania nadproży?

A. Kątowniki stalowe

B. Narożniki aluminiowe

C. Zetowniki zimnogięte

D. Liny nierdzewne

Liny nierdzewne, narożniki aluminiowe oraz zetowniki zimnogięte to materiały, które mogą być używane w różnych zastosowaniach budowlanych, jednak nie są one odpowiednie do wzmocnienia nadproży. Liny nierdzewne, mimo że charakteryzują się wysoką odpornością na korozję, nie są w stanie przenieść dużych obciążeń statycznych i dynamicznych, co jest kluczowe dla stabilności nadproży. Ich zastosowanie ogranicza się głównie do elementów wciągających, gdzie działają w napięciu, a nie w kompresji czy zginaniu. Narożniki aluminiowe z kolei, chociaż są lekkie i odporne na korozję, mają znacznie niższą wytrzymałość w porównaniu do stali, co czyni je nieefektywnymi w kontekście przenoszenia obciążeń charakterystycznych dla nadproży. Zetowniki zimnogięte, mimo że mogą być używane w różnych konstrukcjach, również nie są wystarczająco sztywne i mocne w kontekście wzmocnienia nadproży. Przy wyborze materiałów do budowy istotne jest kierowanie się ich właściwościami mechanicznymi oraz wymaganiami norm budowlanych. W praktyce, wybór niewłaściwego materiału do wzmocnienia nadproży może prowadzić do poważnych konsekwencji w postaci obniżenia nośności budynku oraz potencjalnych zagrożeń dla bezpieczeństwa użytkowników.

Pytanie 38

Jakim preparatem powinno się pokryć powierzchnię tynku, który się osypuje i pyli, aby go wzmocnić?

A. Gruntującym

B. Antyadhezyjnym

C. Barwiącym

D. Penetrującym

Wybór niewłaściwego preparatu do wzmocnienia osypującego się tynku może prowadzić do poważnych problemów z trwałością i estetyką wykonanego wykończenia. Preparaty barwiące, mimo że mogą poprawić wygląd powierzchni, nie mają właściwości, które mogłyby wzmocnić tynk. Ich podstawowa funkcja polega na nadawaniu koloru, a nie na poprawie przyczepności czy stabilności strukturalnej. Użytkownicy mogą błędnie sądzić, że barwa poprawi kondycję tynku, jednak to podejście nie rozwiązuje problemu osypywania się materiału. Preparaty antyadhezyjne, z kolei, są stosowane w celu zapobiegania przyleganiu materiałów, co jest całkowicie nieadekwatne w kontekście wzmocnienia tynku. Tego rodzaju produkty mogą prowadzić do dalszego osypywania się, ponieważ nie wspierają integracji nowych warstw z już istniejącym podłożem. Na koniec, preparaty penetrujące, choć mogą być przydatne w niektórych zastosowaniach, w przypadku kruszącego się tynku nie zastąpią zalet gruntów. Mogą one jedynie wniknąć w strukturę tynku, ale nie zapewnią wymaganej przyczepności dla nowych warstw. Użytkownicy często mylą funkcje tych preparatów, co skutkuje nieodpowiednim doborem środków, a tym samym pogorszeniem jakości wykonanych prac budowlanych. Dlatego tak ważne jest zrozumienie, jakie właściwości posiadają poszczególne preparaty i jakie są ich właściwe zastosowania.

Pytanie 39

W trakcie murowania ścian w zimowych warunkach należy podgrzać

A. wszystkie składniki zaprawy przed ich połączeniem

B. jedynie piasek

C. tylko wodę i piasek

D. zaprawę po połączeniu wszystkich składników

Odpowiedzi wskazujące na podgrzewanie wszystkich składników zaprawy lub tylko piasku bazują na nieporozumieniu dotyczących właściwego procesu przygotowania zaprawy w zimie. Podgrzewanie wszystkich składników przed wymieszaniem, mimo że teoretycznie mogłoby wydawać się sensowne, może prowadzić do problemów z kontrolą temperatury oraz niejednorodnością mieszanki. W rzeczywistości kluczowe jest, aby podgrzać tylko wodę oraz piasek, ponieważ to właśnie te składniki mają największy wpływ na szybkość wiązania i jakość zaprawy. Podgrzewanie zaprawy po wymieszaniu wszystkich składników jest również niewłaściwym podejściem, ponieważ nie można w ten sposób efektywnie kontrolować temperatury i jednorodności mieszanki, co może prowadzić do powstawania pęknięć i osłabienia muru. Ogrzewanie tylko piasku nie zapewnia odpowiedniej temperatury dla wody, która jest kluczowym składnikiem zaprawy. W przypadku niskiej temperatury, zmniejszenie ilości ciepła w mieszance może skutkować opóźnieniami w procesie wiązania i zwiększeniem ryzyka uszkodzeń, co jest sprzeczne z najlepszymi praktykami budowlanymi. Dlatego ważne jest, aby rozumieć zasady zachowania ciepła i optymalizacji procesu murowania, aby uniknąć błędów, które mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w późniejszym okresie eksploatacji budowli.

Pytanie 40

Kiedy wykonuje się poziomą izolację przeciwwilgociową na ścianie fundamentowej?

A. z folii paroizolacyjnej

B. z papy asfaltowej

C. ze styropianu

D. z polistyrenu ekstrudowanego

Pozioma izolacja przeciwwilgociowa ściany fundamentowej jest kluczowym elementem zapewniającym trwałość i stabilność budynku. Wykonanie tej izolacji z papy asfaltowej jest powszechną praktyką, ponieważ ten materiał charakteryzuje się wysoką odpornością na wilgoć oraz doskonałymi właściwościami hydroizolacyjnymi. Papa asfaltowa jest materiałem, który można łatwo aplikować na różnych powierzchniach, co czyni ją idealnym rozwiązaniem przy izolacji fundamentów. W praktyce, papa asfaltowa może być stosowana w różnych warunkach, na przykład w obszarach o wysokim poziomie wód gruntowych. Aby zapewnić skuteczność izolacji, należy stosować papę asfaltową zgodnie z zaleceniami producentów oraz normami budowlanymi, takimi jak PN-EN 13707, które określają odpowiednie metody aplikacji i wymagania materiałowe. Dodatkowo, należy pamiętać o odpowiednim przygotowaniu podłoża oraz o stosowaniu materiałów dodatkowych, takich jak kleje i masy uszczelniające, które mogą zwiększyć skuteczność izolacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej