Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 10:39
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 11:05

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapeuta dostrzegł, że uczestniczka środowiskowego domu samopomocy typu A nabywa wiele zbędnych przedmiotów, a następnie prosi innych o pożyczki, ponieważ nie ma wystarczająco pieniędzy na podstawowe artykuły spożywcze. W tej sytuacji terapeuta powinien zorganizować dla niej zajęcia

A. umiejętności praktycznych

B. budżetowy

C. asertywności

D. umiejętności interpersonalnych

Wybór odpowiedzi dotyczącej umiejętności interpersonalnych, asertywności czy umiejętności praktycznych nie adresuje bezpośrednio kluczowego problemu przedstawionego w scenariuszu. Umiejętności interpersonalne, choć istotne w wielu kontekstach terapeutycznych, koncentrują się na nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z innymi ludźmi. W przypadku uczestniczki, której problem polega na impulsywnym zakupie i braku funduszy na podstawowe potrzeby, umiejętności te nie są wystarczające do rozwiązania jej problemów finansowych. Podobnie, asertywność, czyli umiejętność wyrażania swoich potrzeb i praw w sposób pewny, nie bezpośrednio wskazuje na potrzebę nauki zarządzania finansami. Ostatecznie umiejętności praktyczne mogą obejmować różnorodne umiejętności życiowe, ale w tym kontekście nie koncentrują się one na specyficznych aspektach budżetowania i zarządzania finansami. Kluczowe błędy myślowe, które prowadzą do takich wniosków, to ignorowanie podstawowych przyczyn problemu oraz brak zrozumienia, że w sytuacjach kryzysowych nie wystarczy jedynie rozwijać ogólnych umiejętności, lecz konieczne jest dostosowanie interwencji do konkretnych potrzeb osoby. Dlatego w tym przypadku najważniejsze jest skoncentrowanie się na edukacji finansowej, aby umożliwić uczestniczce wprowadzenie zasadności w swoje wydatki i lepsze zarządzanie swoimi funduszami.

Pytanie 2

Jaką technikę artystyczną wykorzystał terapeuta zajęciowy podczas warsztatów, w których uczestnicy wypełniali kolorami rysunki o okrągłym kształcie?

A. Makramę

B. Mandalę

C. Monotypię

D. Mozaikę

Mandalę jako technikę plastyczną wykorzystuje się często w terapii zajęciowej z kilku powodów. Przede wszystkim, mandale są rysunkami lub obrazami o symetrycznym układzie, które mogą być wypełniane różnorodnymi kolorami. Taki proces nie tylko sprzyja relaksacji, ale także pomaga uczestnikom w odkrywaniu siebie oraz wyrażaniu emocji. Kolorowanie mandali jest uznawane za formę medytacji, która wspiera koncentrację i rozwija zdolności motoryczne. W kontekście warsztatów artystycznych, uczestnicy mają możliwość nie tylko eksploracji swoich kreatywnych umiejętności, ale także dostrzegania harmonii i równowagi w stosunku do kolorów i kształtów, co jest kluczowe w praktykach arteterapeutycznych. Standardy terapii zajęciowej podkreślają znaczenie takich aktywności w pracy z różnymi grupami odbiorców, w tym dziećmi i osobami dorosłymi, które mogą mieć trudności w wyrażaniu swoich myśli i uczuć. Dodatkowo, mandale mogą być dostosowywane do różnych poziomów zaawansowania, co czyni tę technikę dostępną dla szerokiego kręgu uczestników.

Pytanie 3

Podopieczna z nadwagą często nie uczestniczy w zajęciach z gimnastyki ogólnej, pomimo że zaakceptowała je w swoim indywidualnym planie wsparcia i aktywizacji. Terapeuta nie zmusza jej do brania w nich udziału, a jednocześnie nakłada na nią obowiązek częstszego uczestnictwa w warsztatach choreoterapii. Proponuje podejście do rozwiązania konfliktu określone jako

A. unikanie

B. rywalizacja

C. uleganie

D. kompromis

Odpowiedź 'kompromisem' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji opisanej w pytaniu terapeuta stara się znaleźć rozwiązanie, które będzie satysfakcjonujące dla obu stron - podopiecznej oraz samego terapeuty. Kompromis w kontekście terapii i pracy z osobami z otyłością polega na tym, że terapeuta w pełni akceptuje decyzję podopiecznej o rezygnacji z zajęć gimnastyki ogólnej, jednocześnie proponując jej alternatywne formy aktywności, takie jak warsztaty choreoterapii. Tego rodzaju podejście jest zgodne z filozofią person-centered care, która kładzie nacisk na dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien efektywnie komunikować się z podopiecznym i być otwarty na jego pomysły oraz obawy, co sprzyja zaangażowaniu i motywacji do aktywności fizycznej. Przykładem może być wprowadzenie do programu terapeutycznego elementów, które są dla podopiecznej bardziej akceptowalne, a jednocześnie rozwijają jej umiejętności i sprzyjają poprawie kondycji fizycznej.

Pytanie 4

Który dokument prawny nakłada na warsztaty terapii zajęciowej obowiązek prowadzenia dokumentacji zawierającej informacje o działalności rehabilitacyjnej danego warsztatu?

A. Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych

B. Ustawa o fundacjach

C. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

D. Ustawa o spółdzielniach socjalnych

Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych stanowi podstawowy akt prawny regulujący funkcjonowanie warsztatów terapii zajęciowej. Zgodnie z tą ustawą, warsztaty są zobowiązane do prowadzenia dokumentacji, która obejmuje szczegółowe informacje dotyczące ich działalności rehabilitacyjnej, w tym planów zajęć, metod rehabilitacji oraz postępów uczestników. W praktyce oznacza to, że organizacje te muszą systematycznie monitorować efektywność oferowanych programów oraz dostosowywać je do indywidualnych potrzeb uczestników. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami niepełnosprawnymi, które kładą nacisk na personalizację i ciągłe doskonalenie usług. Dobre praktyki w tym zakresie sugerują także, aby dokumentacja była regularnie aktualizowana i dostępna dla wszystkich zainteresowanych, co wspiera transparentność i jakość świadczonych usług. Warto zwrócić uwagę, że zgodność z tymi wymaganiami ma kluczowe znaczenie nie tylko dla zapewnienia efektywności rehabilitacji, ale również dla ewentualnych kontrol i audytów, które mogą być przeprowadzane przez organy nadzorujące.

Pytanie 5

Gdzie w scenariuszu powinna być umieszczona czynność terapeutyczna, polegająca na ocenianiu oraz udzielaniu wskazówek uczestnikowi w danym miejscu pracy?

A. W początkowej części realizacji zajęć

B. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

C. W głównej części realizacji zajęć

D. Na liście celów szczegółowych

Czynność terapeuty polegająca na sprawdzaniu i udzielaniu wskazówek uczestnikowi na danym stanowisku pracy powinna być umieszczona w zasadniczej części przebiegu zajęć, ponieważ to właśnie w tym etapie realizowane są główne cele terapeutyczne. W tym momencie terapeuta aktywnie angażuje się w proces, monitorując postępy uczestnika, identyfikując trudności oraz dostosowując wskazówki do indywidualnych potrzeb. Praktyczne zastosowanie tej zasady można zaobserwować w terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest, aby uczestnik miał okazję do praktycznego wykorzystania nabytych umiejętności w rzeczywistych warunkach. Przykładowo, podczas zajęć związanych z nauką zawodu, terapeuta może obserwować, jak uczestnik wykonuje określone zadania, a w razie potrzeby wprowadzać modyfikacje, co sprzyja efektywnemu przyswajaniu wiedzy i umiejętności. Standardy praktyki w terapii zajęciowej podkreślają konieczność dostosowywania interwencji do aktualnego poziomu uczestnika oraz kontekstu jego pracy, co jest kluczowe dla osiągnięcia założonych celów terapeutycznych.

Pytanie 6

Dane dotyczące umiejętności obsługi telefonu przez podopiecznego są zapisane w dokumentacji badania przeprowadzonego przy użyciu skali oceny

A. stanu psychicznego Mini-mental state examination

B. złożonych czynności życia codziennego Lawtona

C. podstawowych czynności życia codziennego Katza

D. podstawowych czynności życia codziennego Barthel

Wybór skali MMSE do oceny umiejętności korzystania z telefonu to trochę chybiona decyzja. MMSE skupia się głównie na takich rzeczach jak pamięć czy orientacja, a nie na tym, jak korzystać z technologii. Te umiejętności mogą mieć wpływ, ale to nie to samo, co ocenianie złożonych czynności w życiu codziennym. Z kolei skala Barthel zajmuje się bardziej podstawowymi czynnościami, jak jedzenie czy poruszanie się, co też nie ma nic wspólnego z obsługą telefonu. Skala Katza działa podobnie, więc wybór tych narzędzi nie za bardzo pasuje do pytania o bardziej złożone umiejętności. Moim zdaniem, może to prowadzić do niezrozumienia, jak naprawdę ktoś radzi sobie z nowoczesnymi technologiami, co jest kluczowe, zwłaszcza dla osób starszych. Niezrozumienie różnicy pomiędzy podstawowymi a bardziej skomplikowanymi czynnościami może doprowadzić do błędnych wniosków o samodzielności pacjenta i jego potrzebach wsparcia.

Pytanie 7

W pracy z osobą po urazie mózgu, terapeuta zajęciowy powinien przede wszystkim skupić się na

A. zwiększaniu masy mięśniowej

B. planowaniu dalekich podróży

C. nauczaniu nowych języków

D. przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności

W pracy z osobą po urazie mózgu terapeuta zajęciowy koncentruje się na przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności. To podejście jest kluczowe w terapii zajęciowej, ponieważ celem jest maksymalne zwiększenie niezależności pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta pracuje nad umiejętnościami, które umożliwiają pacjentowi wykonywanie takich czynności jak jedzenie, ubieranie się, higiena osobista czy zarządzanie domem. Terapia zajęciowa jest zorientowana funkcjonalnie, co oznacza, że terapeuta dostosowuje ćwiczenia i aktywności do potrzeb i możliwości pacjenta, jednocześnie dbając o to, by były one praktyczne i związane z codziennym życiem. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na to, że terapeuci powinni stosować podejście holistyczne, uwzględniające zarówno fizyczne, jak i psychiczne aspekty zdrowia pacjenta. Przykładowo, mogą wprowadzać techniki kompensacyjne, jeśli pełne przywrócenie funkcji nie jest możliwe, co również wpisuje się w standardy branżowe. Takie podejście nie tylko zwiększa szanse na sukces terapeutyczny, ale także poprawia jakość życia pacjenta, dając mu większą kontrolę nad własnym życiem.

Pytanie 8

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącego warsztatów terapii zajęciowej, ocena indywidualnych efektów rehabilitacyjnych uzyskanych w pracy z uczestnikiem zajęć, przeprowadzana przez radę programową warsztatów, ma miejsce

A. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na rok

B. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co pół roku

C. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co dwa miesiące

D. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co kwartał

Analiza odpowiedzi sugerujących, że proces oceny efektów rehabilitacji może odbywać się bez udziału uczestnika, wskazuje na niepełne rozumienie istoty współpracy w rehabilitacji. Odpowiedzi takie jak "bez udziału uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na kwartał" czy "bez udziału uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na dwa miesiące" odzwierciedlają błędne założenie, że efekty rehabilitacji można ocenić bez kontekstu osobistych doświadczeń uczestnika. Taki osłonowy model podejścia do oceny może prowadzić do zaniżenia lub zawyżenia rzeczywistych postępów, ponieważ nie uwzględnia osobistych odczuć i refleksji uczestnika. Niezbędne jest, aby uczestnik był zaangażowany w ocenę swoich osiągnięć, co pozwala nie tylko na lepsze dostosowanie planu terapeutycznego, ale także na budowanie zaufania i relacji między terapeutą a uczestnikiem. Oparcie analizy na subiektywnych odczuciach uczestnika wzmacnia jego motywację i odpowiedzialność za proces terapeutyczny, co jest kluczowe w kontekście rehabilitacji. Stąd, podejście oparte na regularnej, wspólnej analizie postępów nie tylko spełnia wymogi formalne, ale przede wszystkim przyczynia się do efektywności procesu rehabilitacyjnego.

Pytanie 9

Warsztaty terapii zajęciowej prowadzą działania w zakresie rehabilitacji społecznej oraz zawodowej, mające na celu osiągnięcie przez uczestnika przede wszystkim

A. możliwie niezależnego i samodzielnego życia

B. umiejętności związanych z różnymi technikami

C. swobody w komunikacji

D. jak największej sprawności fizycznej

Warsztaty terapii zajęciowej (WTZ) mają na celu wsparcie osób z niepełnosprawnościami w dążeniu do maksymalnej niezależności życiowej. Odpowiedź, która wskazuje na dążenie do możliwie niezależnego i samodzielnego życia, jest zgodna z przyjętymi standardami rehabilitacji społecznej. W ramach WTZ uczestnicy uczą się nie tylko umiejętności praktycznych, ale także społecznych i emocjonalnych, które są niezbędne do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykłady takich umiejętności to zarządzanie finansami, gotowanie, czy umiejętności interpersonalne. Takie wsparcie pozwala na integrowanie się z otoczeniem oraz nawiązywanie relacji międzyludzkich, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia. Dążenie do samodzielności jest również zgodne z zasadami Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie zapewnienia dostępności i wsparcia dla osób z ograniczeniami. W ten sposób, WTZ działają jako platforma, która umożliwia osobom z niepełnosprawnościami rozwój i aktywizację, co przekłada się na ich większe zaangażowanie w życie społeczne.

Pytanie 10

Przy opracowywaniu planu zajęć, terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć od ustalenia

A. celów terapeutycznych

B. formy prowadzenia zajęć

C. sposobu oceny osiągnięcia celów terapeutycznych

D. metod oraz technik

Odpowiedź wskazująca na cele terapeutyczne jest poprawna, ponieważ są one fundamentem każdej interwencji terapeutycznej. Cele terapeutyczne określają, co ma być osiągnięte w trakcie zajęć, a ich precyzyjne sformułowanie pozwala na dobór odpowiednich metod i technik, które będą skuteczne w dążeniu do konkretnego rezultatu. Na przykład, jeśli celem terapii zajęciowej jest poprawa zdolności motorycznych u pacjenta po udarze, terapeuta może zaplanować zajęcia, które angażują ręce w ćwiczenia wymagające precyzyjnych ruchów, takie jak układanie klocków. W praktyce zawodowej, zgodnie z wytycznymi Polskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, terapeuta powinien zacząć od zdefiniowania celów, aby zapewnić, że wszystkie działania są ukierunkowane na wspieranie pacjenta w osiąganiu tych celów. Dobrze sformułowane cele powinny być SMART (Specific, Measurable, Achievable, Relevant, Time-bound), co zapewnia ich jasność i realność w realizacji.

Pytanie 11

Który z podanych zestawów materiałów edukacyjnych jest najbardziej użyteczny w przeprowadzaniu zajęć aktywizujących pamięć u seniorów?

A. Telewizor, komputer, projektor

B. Kalendarze, zegary, listy, krzyżówki

C. Gry planszowe, masy plastyczne, bierki

D. Płyty CD, radioodtwarzacz, mikrofon

Wybór zestawu kalendarzy, zegarów, list oraz krzyżówek jako najbardziej przydatnych narzędzi do realizacji treningów pamięci z seniorami jest trafny z kilku powodów. Przede wszystkim, te pomoce dydaktyczne są skoncentrowane na codziennych umiejętnościach oraz aktywności intelektualnej, co jest szczególnie istotne w kontekście utrzymania sprawności umysłowej osób starszych. Kalendarze i zegary pomagają seniorom w orientacji w czasie, co jest kluczowe dla zachowania poczucia kontroli nad własnym życiem. Ponadto, listy oraz krzyżówki pobudzają myślenie analityczne oraz kreatywność, co sprzyja aktywizacji neuronów oraz stymulowaniu pamięci. Wykorzystanie takich materiałów wspiera również integrację społeczną, gdyż seniorzy mogą pracować w grupach, co sprzyja wymianie doświadczeń oraz emocjonalnemu wsparciu. Zastosowanie tych narzędzi w praktyce może obejmować organizowanie sesji edukacyjnych w domach seniora, gdzie uczestnicy mogą ćwiczyć czytanie kalendarzy, organizować quizy związane z datami czy rozwiązywać krzyżówki, co w naturalny sposób umacnia umiejętności pamięciowe oraz interakcyjne. Dobrze zaplanowane treningi pamięci oparte na tych pomocy dydaktycznych są zgodne z obecnymi standardami w pracy z seniorami, które kładą nacisk na holistyczne podejście do zdrowia, w tym zdrowia psychicznego.

Pytanie 12

Zgodnie z regulacjami Ministra Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi środowiskowych domów samopomocy, zajęcia z uczestnikami powinny odbywać się przynajmniej 5 dni w tygodniu, każdego dnia przez minimum

A. 8 godzin

B. 7 godzin

C. 6 godzin

D. 5 godzin

Wybór 5, 7 lub 8 godzin jako minimalnych wymagań dotyczących czasu trwania zajęć jest błędny, ponieważ nie odzwierciedla rzeczywistej regulacji określonej w przepisach dotyczących środowiskowych domów samopomocy. Ustanowienie 5 godzin jako minimum może prowadzić do niedostatecznego wsparcia uczestników, co jest sprzeczne z celem tych placówek, które powinny oferować intensywne i systematyczne wsparcie. Z kolei wybór 7 lub 8 godzin mógłby sugerować, że wymagania są bardziej rygorystyczne, co w praktyce może być trudne do zrealizowania, zwłaszcza w kontekście zarządzania personelem oraz ich obciążeniem. W praktyce, zbyt długie godziny zajęć mogą prowadzić do wypalenia zawodowego pracowników, co negatywnie wpływa na jakość wsparcia. Dlatego kluczowe jest, aby organizacje dostosowały się do wytycznych 6-godzinnych, które umożliwiają równowagę pomiędzy intensywnością zajęć a możliwościami systemu wsparcia. Warto również zauważyć, że niektóre placówki mogą mieć tendencję do wprowadzania bardziej elastycznych rozwiązań, co w przypadku 5 godzin może być zrozumiałe, jednak nie powinno to odbywać się kosztem jakości usług.

Pytanie 13

Mieszkanka ośrodka pomocy społecznej w przeszłości zajmowała się pracą na roli i ceniła sobie pielęgnację przydomowego ogrodu. Jaką z poniższych form terapii zajęciowej powinien jej zaproponować terapeuta zajęciowy?

A. Ludoterapię

B. Talasoterapię

C. Hortikuloterapię

D. Silwoterapię

Hortikuloterapia, jako forma terapii zajęciowej, wykorzystuje aktywność związaną z uprawą roślin i pielęgnacją ogrodów do wspierania zdrowia psychicznego i fizycznego uczestników. W przypadku mieszkanki domu pomocy społecznej, która ma doświadczenie w pracy na roli oraz zamiłowanie do ogrodnictwa, hortikuloterapia może być szczególnie korzystna. Praktyczne zajęcia w ogrodzie nie tylko angażują osobę w przyjemne i satysfakcjonujące aktywności, ale również sprzyjają poprawie koordynacji ruchowej, sprawności manualnej, a także relaksacji i redukcji stresu. Uczestnictwo w takich zajęciach umożliwia również rozwijanie umiejętności społecznych poprzez interakcję z innymi, co jest zgodne z założeniami standardów terapii zajęciowej, które kładą nacisk na indywidualne podejście do pacjenta oraz wykorzystanie jego zasobów i zainteresowań. Dzięki hortikuloterapii, osoby starsze mogą doświadczyć poczucia spełnienia i sukcesu, co jest istotne dla ich samopoczucia oraz jakości życia.

Pytanie 14

Metoda, która opiera się na odwzorowywaniu rzeczywistości oraz przyjmowaniu określonych ról zgodnie z zasadami panującymi w rzeczywistym życiu, to gra

A. sytuacyjna

B. konstrukcyjna

C. symulacyjna

D. towarzyska

Odpowiedzi "towarzyska", "sytuacyjna" oraz "konstrukcyjna" nie są właściwymi terminami do opisania metody edukacyjnej, która polega na symulowaniu rzeczywistości. Odpowiedź "towarzyska" może sugerować formę gry lub interakcji, jednak nie oddaje istoty symulacji, która skupia się na odwzorowywaniu rzeczywistych sytuacji i ról. W grach towarzyskich celem jest zazwyczaj zabawa i rozrywka, a nie nauka praktycznych umiejętności przez naśladowanie realnych scenariuszy. Odpowiedź "sytuacyjna" również jest myląca, gdyż sugeruje, że metoda ta dotyczy tylko określonych sytuacji bez odniesienia do systematycznego odwzorowywania rzeczywistości. Tymczasem symulacje są znacznie bardziej złożone i mają na celu nie tylko reagowanie w danej sytuacji, ale także naukę poprzez doświadczenie. Wreszcie, odpowiedź "konstrukcyjna" odnosi się do podejścia, które skupia się na budowaniu wiedzy przez aktywne uczestnictwo w procesie twórczym. Chociaż podejście konstrukcyjne ma swoje miejsce w edukacji, nie jest tożsame z metodą symulacyjną, która polega na realistycznym odzwierciedlaniu sytuacji życiowych. Typowe błędy myślowe, prowadzące do takich niepoprawnych wniosków, często spowodowane są myleniem celów i kontekstów różnych metod edukacyjnych oraz brakiem zrozumienia, w jaki sposób symulacje mogą być wykorzystywane do budowania kompetencji praktycznych w bezpiecznym środowisku.

Pytanie 15

Zaleca się pacjentom z chorobą Parkinsona korzystanie z odpowiednio obciążonych sztućców z szerokim trzonkiem w celu

A. zwiększenia powierzchni chwytu i redukcji drżenia rąk

B. poprawy koordynacji oraz siły mięśni w obrębie barków

C. zapobiegania deformacjom oraz bólom stawów w rejonie dłoni

D. kształtowania właściwych chwytów precyzyjnych

Używanie specjalnie dociążonych sztućców z pogrubionym trzonkiem jest zalecane dla pacjentów z chorobą Parkinsona ze względu na ich specyfikę ruchową. Dociążone sztućce zwiększają powierzchnię chwytu, co jest kluczowe w kontekście zmniejszenia drżenia rąk. Dzięki większej objętości i lepszemu kształtowi, pacjenci mogą łatwiej i pewniej trzymać sztućce, co wpływa na ich samodzielność w codziennym życiu. Przykładem zastosowania jest sytuacja, gdy pacjent z problemami motorycznymi ma trudności z jedzeniem; dociążone sztućce pozwalają na bardziej stabilny chwyt, co może zredukować frustrację i poprawić jakość życia. Dobrą praktyką w rehabilitacji pacjentów z chorobą Parkinsona jest wprowadzanie takich rozwiązań, które ułatwiają wykonywanie codziennych czynności oraz wspierają samodzielność. Warto także zauważyć, że dociążone sztućce pozwalają na utrzymanie prawidłowej postawy ciała podczas posiłków, co może wpływać na ogólne samopoczucie pacjenta oraz jego interakcje społeczne.

Pytanie 16

Przygotowując zajęcia dla osoby uczulonej na pyłki traw oraz substancje chemiczne, terapeuta zajęciowy powinien zaaranżować zajęcia w pracowni

A. ogrodniczej

B. informatycznej

C. stolarskiej

D. introligatorskiej

Wybór pracowni informatycznej jako miejsca zajęć dla osoby uczulonej na pyłki traw i środki chemiczne jest uzasadniony z kilku kluczowych powodów. Przede wszystkim, pracownia informatyczna jest środowiskiem zamkniętym, które minimalizuje ryzyko kontaktu z alergenami obecnymi w naturze, takich jak pyłki. W kontekście terapii zajęciowej, ważne jest, aby zapewnić podopiecznemu bezpieczne i komfortowe warunki do nauki oraz rozwoju umiejętności. Zajęcia w pracowni informatycznej mogą obejmować różnorodne formy aktywności, takie jak programowanie, projektowanie graficzne czy obsługa sprzętu komputerowego, co jest szczególnie korzystne dla rozwijania zdolności cyfrowych. Zgodnie z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, angażowanie podopiecznego w technologie i nowe media jest doskonałym sposobem na wspieranie jego samodzielności oraz przygotowywanie do życia zawodowego, w którym umiejętności komputerowe są niezbędne. Dodatkowo, prace w tej dziedzinie są z reguły bezpieczniejsze i mniej obciążające dla zdrowia, co czyni je idealnym rozwiązaniem dla osób z alergiami.

Pytanie 17

Kobieta hospitalizowana na oddziale neurologicznym doświadcza trudności w identyfikacji obiektów oraz w opisywaniu ich z pamięci. Jaki rodzaj zaburzeń to wskazuje?

A. afonia

B. apraksja

C. agrafia

D. agnozja

Agnozja jest zaburzeniem poznawczym, które polega na trudności w rozpoznawaniu i identyfikacji przedmiotów, pomimo zachowanej sprawności zmysłowej. W przypadku pacjentki przebywającej na oddziale neurologicznym, trudności w rozpoznawaniu i opisywaniu przedmiotów mogą wynikać z uszkodzenia określonych obszarów mózgu, najczęściej w okolicy potylicznej lub skroniowej. Praktycznym przykładem agnozji może być sytuacja, w której pacjentka nie jest w stanie rozpoznać znanego jej przedmiotu, na przykład kluczy, mimo że może je dotykać i widzieć. W neurologii ważne jest, aby zrozumieć różne typy agnozji, takie jak agnozja wzrokowa, dotykowa czy słuchowa, co ma istotne znaczenie w diagnostyce i terapii. Rekomenduje się stosowanie testów neuropsychologicznych oraz terapię rehabilitacyjną, która może pomóc pacjentom w przezwyciężaniu trudności związanych z agnozją. Współpraca z terapeutami zajęciowymi i neurologami jest kluczowa w opracowywaniu indywidualnych planów leczenia, które uwzględniają specyfikę zaburzeń każdej osoby.

Pytanie 18

Terapeuta zajęciowy, który wyróżnił podopiecznego za aktywny udział w zajęciach przed całą grupą, zastosował formę nagrody

A. pieniężną

B. rzeczową

C. materialną

D. społeczną

Prawidłowa odpowiedź to nagroda społeczna, która odnosi się do uznania i wsparcia, jakie podopieczny otrzymuje od swojego otoczenia, w tym przypadku od terapeuty i grupy. Chwalenie uczestnika zajęć w obecności innych nie tylko wzmacnia jego poczucie wartości, ale również promuje pozytywne zachowania w grupie. W terapii zajęciowej, nagrody społeczne są kluczowym elementem motywacyjnym, ponieważ pomagają w budowaniu relacji między uczestnikami oraz wspierają integrację społeczną. Przykładowo, terapeuta może chwalić podopiecznego za jego wkład w zajęcia, co skłoni nie tylko niego, ale i innych uczestników do aktywniejszego udziału. Takie podejście jest zgodne z teorią uczenia się społecznego, która podkreśla znaczenie obserwacji i modelowania w procesie nauki. Uznanie społeczne jest skuteczną strategią w pracy z osobami z różnymi rodzajami niepełnosprawności, ponieważ zwiększa ich motywację i chęć do współpracy, co jest niezwykle ważne w kontekście terapii i rozwoju osobistego.

Pytanie 19

Osoba ta bierze udział w zajęciach skoncentrowanych na realizacji złożonych, ale opanowanych 1 rutynowych czynności ruchowych, które wymagają zapamiętania prostych umiejętności oraz kolejności ich wykonania, takich jak zakładanie odzieży. Terapeuta powinien zorganizować te zajęcia w kontekście problemu

A. apraksji

B. afazji

C. aleksji

D. atoni

Aleksja, atonia i afazja to zaburzenia, które mają inne podstawy i objawy, które mogą prowadzić do nieporozumień w kontekście planowania terapii. Aleksja odnosi się do trudności w czytaniu, co jest zaburzeniem poznawczym, a nie motorowym. Osoby z aleksją mogą radzić sobie z wykonywaniem prostych czynności ruchowych, ale mają problemy z dekodowaniem symboli pisemnych. Atonia, z kolei, dotyczy obniżonego napięcia mięśniowego i niekoniecznie wpływa na umiejętności planowania ruchów. Osoby z atonią mogą mieć trudności w wykonywaniu zadań, ale są one bardziej związane z brakiem siły i koordynacji, a nie z utratą pamięci o sekwencji ruchów. Afazja odnosi się do zaburzeń mowy i komunikacji, co również nie ma bezpośredniego związku z problemami w wykonywaniu złożonych ruchów. Typowym błędem myślowym, który prowadzi do takich wniosków, jest mylenie różnych zaburzeń neurologicznych, co może skutkować nieadekwatnym podejściem terapeutycznym. W każdej sytuacji kluczowe jest zrozumienie specyficznych objawów i ograniczeń pacjenta przed zaplanowaniem interwencji terapeutycznej.

Pytanie 20

Rozpoczynając zajęcia z kulinarnego treningu, terapeuta powinien najpierw

A. nauczyć uczestników korzystania ze sprzętu gospodarstwa domowego

B. zapoznać uczestników z zasadami funkcjonowania pracowni kulinarnej

C. sporządzić listę niezbędnych produktów spożywczych

D. opracować wraz z uczestnikami jadłospis oraz harmonogram dyżurów porządkowych

Rozpoczęcie zajęć z zakresu treningu kulinarnego od zapoznania grupy z regulaminem pracowni kulinarnej jest kluczowym krokiem w zapewnieniu bezpieczeństwa, organizacji oraz efektywności zajęć. Regulamin definiuje zasady korzystania z urządzeń, procedury bezpieczeństwa oraz oczekiwania dotyczące zachowania uczestników. Na przykład, zaznajomienie grupy z zasadami użycia noży czy sprzętu elektronicznego, jak piekarniki, minimalizuje ryzyko kontuzji oraz wypadków. Ponadto dobrym praktykom w zakresie edukacji kulinarnej przypisuje się również znaczenie ścisłego przestrzegania norm sanitarnych, co powinno być zawarte w regulaminie. Wprowadzenie do zasad porządku i organizacji pracy sprzyja stworzeniu atmosfery współpracy i zaufania, co z kolei zwiększa efektywność nauki i praktykowania umiejętności kulinarnych. Warto również podkreślić, że zgodność z regulaminem powinna być monitorowana przez terapeutę, co zapewnia uczniom poczucie odpowiedzialności za wspólne przestrzenie i sprzęty oraz wpływa na rozwijanie umiejętności organizacyjnych. W kontekście terapii kulinarnej, przestrzeganie zasad jest nie tylko kwestią praktyczną, ale również podstawą budowania zdrowych nawyków.

Pytanie 21

Która z poniższych metod jest typowo stosowana w terapii zajęciowej do poprawy zdolności manualnych?

A. Medytacja

B. Karaoke

C. Aerobik

D. Origami

Origami jest jedną z technik często stosowanych w terapii zajęciowej, szczególnie w celu poprawy zdolności manualnych i precyzji ruchów dłoni. Dzięki tej metodzie pacjenci mogą rozwijać swoje umiejętności motoryczne, koncentrację oraz wyobraźnię przestrzenną. Jest to forma sztuki, która wymaga precyzji, cierpliwości i skupienia, co czyni ją skutecznym narzędziem terapeutycznym. W terapii zajęciowej, origami pomaga w rehabilitacji pacjentów po urazach lub udarach, wspomagając odbudowę zdolności motorycznych poprzez skoordynowane ruchy palców. Co więcej, origami nie tylko rozwija umiejętności manualne, ale również wpływa pozytywnie na psychikę pacjenta – redukuje stres i poprawia samopoczucie. Wiele badań potwierdza korzyści płynące z tej metody, polecając ją jako jedną z technik wspierających procesy terapeutyczne w różnych grupach wiekowych. Warto zatem rozważyć origami jako wartościowy element w programach terapeutycznych, szczególnie dla osób wymagających pracy nad zdolnościami manualnymi oraz koordynacją ruchową.

Pytanie 22

Jakie szkolenie powinno być przeprowadzone dla pacjenta z chorobą wieńcową, który doświadcza dużego stresu i towarzyszącego mu napięcia emocjonalnego?

A. aktywnego słuchania

B. asertywności

C. relaksacyjny

D. kompetencji interpersonalnych

Odpowiedź "relaksacyjny" jest prawidłowa, ponieważ osoby z chorobą wieńcową, które przeżywają silny stres, znajdują się w sytuacji, gdzie ich zdrowie fizyczne jest bezpośrednio zagrożone przez czynniki psychiczne. Stres może prowadzić do zwiększonego ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych, dlatego techniki relaksacyjne są niezwykle istotne. Przykłady takich technik obejmują medytację, głębokie oddychanie oraz trening autogenny. Wdrożenie programu relaksacyjnego w codziennej rutynie pacjenta może pomóc w redukcji objawów lękowych oraz poprawie ogólnego samopoczucia. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak wytyczne American Heart Association, wskazują na znaczenie holistycznego podejścia do leczenia chorób serca, które obejmuje nie tylko interwencje medyczne, ale także elementy psychologiczne. W praktyce, wprowadzenie sesji relaksacyjnych do terapii pacjentów z chorobą wieńcową może również zwiększyć ich zaangażowanie w proces rehabilitacji kardiologicznej, co prowadzi do lepszych wyników zdrowotnych.

Pytanie 23

Perseweracje słowne, które obejmują wielokrotne powtarzanie tej samej frazy, u pacjenta na oddziale neurologicznym po udarze mózgu są klasyfikowane jako zaburzenia

A. toku myślenia

B. treści myślenia

C. nastroju

D. spostrzegania

Wybór odpowiedzi dotyczącej treści myślenia wskazuje na nieporozumienie w zakresie klasyfikacji zaburzeń poznawczych. Zaburzenia treści myślenia koncentrują się na ideach, które dominują w myśleniu pacjenta, takich jak urojenia czy obsesje, a nie na formie wypowiedzi. Tymczasem perseweracje słowne, będące zjawiskiem związanym z niezdolnością do zmiany kierunku myślenia, dotyczą struktury i toku myślenia, a nie samej treści. Odpowiedzi związane z nastrojem lub spostrzeganiem również nie pasują do opisanego zjawiska, ponieważ nastroje dotyczą emocjonalnych aspektów funkcjonowania, natomiast spostrzeganie odnosi się do interpretacji zmysłowych danych, co nie ma bezpośredniego związku z powtarzaniem fraz. Często mylenie tych pojęć może wynikać z braku zrozumienia, jak różne aspekty funkcjonowania poznawczego współdziałają ze sobą. W przypadku pacjentów neurologicznych, kluczowe jest zrozumienie, że zaburzenia toku myślenia obejmują wiele aspektów, takich jak trudności w koncentracji, impulsowość oraz perseveracje, co jest istotne w planowaniu skutecznej terapii.

Pytanie 24

Aby zagwarantować ergonomiczne warunki pracy w pracowni malarskiej dla osób z ograniczeniami ruchowymi, terapeuta powinien

A. stworzyć miłą atmosferę wśród uczestników zajęć

B. utrzymać odpowiednią temperaturę w pracowni na poziomie 26°C

C. zmniejszyć liczbę narzędzi w pracowni do najniższego możliwego poziomu

D. umożliwić łatwy dostęp do materiałów oraz narzędzi malarskich

Umożliwienie swobodnego dostępu do materiałów i narzędzi malarskich jest kluczowym elementem zapewnienia ergonomicznych warunków pracy w pracowni malarskiej, zwłaszcza dla uczestników zajęć z niepełnosprawnością ruchową. Ergonomia, jako nauka zajmująca się dostosowaniem pracy do możliwości człowieka, podkreśla znaczenie komfortu oraz łatwości w poruszaniu się. Przykładem zastosowania tych zasad może być zorganizowanie przestrzeni roboczej w taki sposób, aby materiały były łatwo dostępne, np. umieszczając je w odpowiednich miejscach, które nie wymagają nadmiernego wysiłku czy zginania ciała. Ważne jest także, aby narzędzia były dostosowane do potrzeb użytkowników, co może obejmować m.in. stosowanie uchwytów ergonomicznych lub narzędzi o lżejszej konstrukcji. Zapewnienie takiego dostępu sprzyja nie tylko efektywności pracy, ale również zwiększa poczucie niezależności uczestników, co jest niezwykle istotne w terapii rehabilitacyjnej. Dobre praktyki wskazują, że przestrzenie robocze powinny być projektowane z myślą o użytkownikach, co znajduje odzwierciedlenie w standardach dotyczących dostępności i użyteczności przestrzeni dla osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 25

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego

B. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka

C. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego

D. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych

Dokumentacja działań w terapii zajęciowej jest kluczowym elementem zarówno dla uczestników, jak i dla osób bliskich oraz instytucji zarządzających programami terapeutycznymi. Odpowiedzi sugerujące, że głównym celem dokumentacji jest przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestników procesu terapeutycznego, mimo że jest to istotny aspekt, nie uwzględniają fundamentalnej roli, jaką odgrywa bezpośrednia informacja zwrotna dla samych uczestników. Osoby bliskie mogą mieć swoje oczekiwania i wątpliwości, jednak to uczestnicy powinni być na pierwszym miejscu w procesie terapeutycznym, gdyż to ich rozwój i samopoczucie są najważniejsze. Jeśli chodzi o działania kontrolne wobec realizacji programu placówki, to również jest to ważne, ale nie jest to podstawowy cel dokumentacji. Monitorowanie i ocena programu są niezbędne, aby zapewnić jego efektywność i zgodność z przyjętymi standardami, jednak te działania nie są bezpośrednio związane z indywidualnym rozwojem uczestników. Z kolei ocena kwalifikacji terapeuty zajęciowego, chociaż istotna, nie powinna być głównym powodem dokumentowania działań terapeutycznych. Kluczowe jest, aby dokumentacja koncentrowała się przede wszystkim na postępach i potrzebach uczestników, co jest zgodne z zasadami person-centered care, które kładą nacisk na indywidualne podejście do każdego uczestnika. W praktyce, dokumentacja powinna stanowić narzędzie do wspierania uczestników w ich osobistym rozwoju, a nie tylko narzędzie do oceny pracy terapeuty.

Pytanie 26

Specjalista, pracując z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną, zwraca uwagę na potrzebę bezpośredniego poznawania świata za pomocą zmysłów, stosując zasadę

A. poglądowości

B. powtarzalności

C. działalności

D. systematyczności

Podejścia związane z aktywnością, powtarzalnością oraz systematycznością, choć mogą być użyteczne w różnych kontekstach terapeutycznych, nie są adekwatne w sytuacjach wymagających bezpośredniego zmysłowego poznawania rzeczywistości. Aktywność, rozumiana jako zaangażowanie dziecka w różne formy działalności, może prowadzić do efektywnego uczenia się, jednak bez konkretnego odniesienia do zmysłowego odkrywania otoczenia, nie wspiera ona w pełni procesów poznawczych. Powtarzalność, mimo iż jest kluczowa w utrwalaniu umiejętności i wiedzy, nie odnosi się bezpośrednio do zasady polegającej na doświadczaniu i poznawaniu świata poprzez zmysły. W kontekście dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi, zrozumienie i przyswajanie informacji są często najskuteczniejsze w sytuacjach, gdzie dzieci mogą bezpośrednio oddziaływać z przedmiotami, co jest pomijane w przypadku nacisku na powtarzalność. Systematyczność, z kolei, odnosi się do organizacji procesu terapeutycznego i może pomóc w budowaniu rutyny, ale nie zastępuje potrzeby zmysłowego doświadczenia. W terapii dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi kluczowe jest, aby metody były dostosowane do ich specyficznych potrzeb, a zasada poglądowości staje się wówczas fundamentem, na którym można budować inne aspekty nauki i rozwoju.

Pytanie 27

Jaką technikę aktywnego słuchania wykorzystuje terapeuta zajęciowy, gdy mówi do podopiecznego "Z tego co mówisz, rozumiem, że chodziło o ..."?

A. Motywowanie

B. Parafrazowanie

C. Moralizowanie

D. Sugestia

Techniki aktywnego słuchania są mega ważne w terapii zajęciowej, bo pomagają w komunikacji i budowaniu relacji z podopiecznymi. Zachęcanie to sposób, żeby nakłonić kogoś do mówienia dalej, używając odpowiednich pytań czy zdań. Chociaż to ważne w terapii, to nie jest to samo co parafrazowanie, bo to wymaga dokładniejszego oddania wypowiedzi. Podpowiadanie to w ogóle inna historia, bo daje rozwiązania i może zniechęcić podopiecznego do mówienia samodzielnie. W terapii kluczowe, żeby to podopieczny był na pierwszym planie, a terapeuta tylko mu pomagał. Moralizowanie to już w ogóle nie to, bo wprowadza ocenę, które mogą zblokować komunikację. Takie podejście sprawia, że podopieczny może się czuć niekomfortowo w wyrażaniu swoich uczuć i myśli, a to nie jest cel terapii. Warto znać te różnice, bo każda technika ma swoje miejsce i wpływa na relację terapeutyczną.

Pytanie 28

Dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną, która wykazuje znaczne zdolności w naśladowaniu mimiki i ruchów, terapeuta w pierwszej kolejności powinien zaplanować uczestnictwo w zajęciach

A. z ludoterapii

B. z meloterapii

C. z choreoterapii

D. z teatroterapii

Choreoterapia, meloterapia i ludoterapia, mimo że są wartościowymi metodami terapeutycznymi, nie są najbardziej adekwatnymi wyborami dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną, który przejawia wyraźne umiejętności naśladowania mimiki i gestów. Choreoterapia skupia się na ruchu i tańcu jako formie ekspresji emocji, co może nie w pełni wykorzystać zdolności naśladowcze tego podopiecznego. Brak elementów teatralnych może ograniczyć możliwości interakcji i wyrażania siebie w sposób, który jest dla niego naturalny. Z kolei meloterapia polega na wykorzystaniu muzyki w terapii, a jej głównym celem jest stymulowanie emocji oraz pamięci, co również może być mniej efektywne w kontekście umiejętności naśladowania, które wymagają aktorskiego podejścia. Ludoterapia, z drugiej strony, koncentruje się na zabawie i interakcji w grupie, co jest korzystne, jednak nie dostarcza tak silnych narzędzi do wyrażania emocji i rozwijania umiejętności społecznych jak teatroterapia. Takie błędne wnioski mogą wynikać z niedostatecznego zrozumienia specyfiki różnych form terapii i ich zastosowania w kontekście indywidualnych potrzeb podopiecznych.

Pytanie 29

Terapeuta zajęciowy zauważył, że jego podopieczny zmagający się z zespołem depresyjnym nie ma już leków. W takim przypadku powinien skontaktować się z

A. psychiatrą

B. psychologiem

C. lekarzem rodzinnym

D. coachem

Odpowiedź, która wskazuje na konieczność skontaktowania się z psychiatrą, jest trafna ze względu na specyfikę leczenia zespołu depresyjnego. Psychiatrzy są wyspecjalizowanymi lekarzami, którzy posiadają kompetencje do diagnozowania oraz leczenia zaburzeń psychicznych, w tym depresji. W sytuacji, gdy pacjentowi skończyły się leki, kluczowe jest, aby zapewnić mu dostęp do odpowiedniego leczenia farmakologicznego, które jest istotnym elementem terapii depresji. Psychiatrzy mają doświadczenie w doborze leków oraz monitorowaniu ich skutków ubocznych, co jest niezbędne w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychicznymi. Przykładowo, w przypadku depresji, zmiana dawkowania lub przepisanie innego leku może znacząco wpłynąć na samopoczucie pacjenta. W praktyce terapeutycznej, jeśli terapeuta zajęciowy zauważa problemy z leczeniem farmakologicznym, powinien jak najszybciej skierować pacjenta do psychiatry, zapewniając mu tym samym kontynuację leczenia oraz wsparcie w trudnych chwilach.

Pytanie 30

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla osoby z chorobą afektywną dwubiegunową, dobór aktywności zależy głównie od

A. poziomu zdolności intelektualnych uczestnika

B. poziomu sprawności fizycznej uczestnika

C. wsparcia społecznego, jakie ma uczestnik

D. etapu choroby oraz zainteresowań uczestnika

Wybór odpowiednich zajęć w terapii zajęciowej dla osób z chorobą afektywną dwubiegunową powinien być ściśle związany z fazą choroby oraz zainteresowaniami uczestnika. W fazie manii, osoba może wykazywać wysoki poziom energii i kreatywności, co może wpływać na dobór aktywności bardziej stymulujących, takich jak sztuka czy zajęcia ruchowe. Z kolei w fazie depresyjnej, kluczowe może być wprowadzenie zadań, które wspierają motywację i stopniowo zwiększają aktywność, jak czytanie czy proste zadania manualne. Zainteresowania uczestnika są równie istotne, ponieważ angażujące zajęcia mogą zwiększyć poczucie satysfakcji, co pozytywnie wpływa na samopoczucie i może prowadzić do lepszych wyników terapeutycznych. Warto również pamiętać o zastosowaniu podejścia opartego na zasobach, które skupia się na mocnych stronach uczestnika oraz ich doświadczeniach życiowych. Przykładowo, jeśli uczestnik interesuje się muzyką, włączenie terapii muzycznej w plan zajęć może przynieść wymierne korzyści. Ustalenie indywidualnego planu terapeutycznego, który uwzględnia te aspekty, jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i psychologii klinicznej.

Pytanie 31

Powrót, zazwyczaj pod wpływem stresu, do zachowań typowych dla wcześniejszego etapu rozwojowego, określa się mianem

A. autoagresją

B. regresją

C. progresją

D. infantylizmem

Infantylizm, progresja i autoagresja to terminy, które odnoszą się do innych zjawisk psychologicznych, często mylonych z regresją. Infantylizm oznacza utrzymywanie się w stanie emocjonalnym lub behawioralnym typowym dla dzieci, ale niekoniecznie pod wpływem stresu. Osoby infantylne mogą przejawiać cechy dziecięce, ale nie zawsze jest to wynikiem przymusu sytuacyjnego, co odróżnia je od regresji. Progresja to termin, który w psychologii odnosi się do rozwoju i ewolucji osobowości, nie zaś do cofania się w rozwoju, jak ma to miejsce w regresji. Może to prowadzić do mylnego wnioskowania, gdyż osoby myślą, że przejawiając cechy dziecięce, rozwijają się w inny sposób. Autoagresja natomiast to zachowanie, które polega na zadawaniu sobie krzywdy, często jako sposób radzenia sobie z emocjami, np. złością czy smutkiem. Zrozumienie tych terminów jest kluczowe dla właściwego podejścia do problemów psychicznych. Często występuje błędne przekonanie, że regresja jest tożsama z infantylizmem lub autoagresją, co jest nieprawidłowe, ponieważ każda z tych koncepcji odnosi się do innego aspektu funkcjonowania psychicznego. Kluczowe w pracy terapeutycznej jest umiejętne rozróżnianie tych zjawisk, aby skutecznie wspierać osoby w kryzysie.

Pytanie 32

Albumy z ilustracjami i słowa, na które wskazując palcem łatwiej można wyjaśnić oraz przekazać to, co się chce powiedzieć, powinny być używane u pacjentów

A. z afazją

B. z chorobą Parkinsona

C. z niepełnosprawnością ruchową

D. z niepełnosprawnością sensoryczną

Odpowiedź 'z afazją' jest poprawna, ponieważ afazja jest zaburzeniem językowym, które wpływa na zdolność pacjenta do komunikacji. Osoby z afazją mogą mieć trudności z mówieniem, rozumieniem, a także z pisanym językiem. Albumy z obrazkami oraz wskazywanie na konkretne słowa ułatwiają pacjentom wyrażanie myśli i uczuć, co jest kluczowe w terapii logopedycznej. Na przykład, korzystając z albumu, pacjent może wskazać obrazek przedstawiający przedmiot lub sytuację, co ułatwia komunikację i zmniejsza frustrację wynikającą z trudności językowych. Dobrymi praktykami w pracy z osobami z afazją są terapie oparte na komunikacji wizualnej, które wspierają pacjentów w odbiorze i nadawaniu informacji. W literaturze specjalistycznej wyróżnia się znaczenie wizualnych pomocy dydaktycznych w rehabilitacji mowy, co potwierdzają liczne badania naukowe.

Pytanie 33

W kontekście etapów diagnozy terapeutycznej, ostateczne określenie problemów oraz potrzeb powinno być bezpośrednio poprzedzone

A. projektowaniem narzędzi badawczych

B. analizowaniem i interpretacją uzyskanych danych diagnostycznych

C. gromadzeniem oraz pozyskiwaniem danych diagnostycznych

D. doborem metod i technik badawczych

Dobór metod i technik badawczych, projektowanie narzędzi badawczych oraz gromadzenie danych diagnostycznych to etapy, które są istotne w procesie diagnozy terapeutycznej, ale nie można ich utożsamiać z kluczowym momentem, jakim jest analiza i interpretacja danych. Dobór metod i technik badawczych dotyczy wyboru odpowiednich narzędzi, które będą używane w procesie diagnozy, co jest istotne, ale następuje na wcześniejszym etapie. Właściwy dobór narzędzi jest ważny, ponieważ może znacząco wpływać na jakość uzyskanych danych, ale nie dostarcza jeszcze informacji o rzeczywistych potrzebach klienta. Projektowanie narzędzi badawczych wiąże się z tworzeniem instrumentów, które będą służyć do zbierania danych. Choć jest to ważny krok, to jednak nie przynosi odpowiedzi na pytanie, jakie konkretne problemy mają być rozwiązane w terapii. Gromadzenie i pozyskiwanie danych diagnostycznych jest kolejnym etapem, który dostarcza surowych informacji, ale bez ich późniejszej analizy i interpretacji nie można w pełni zrozumieć kontekstu i natury problemów. W praktyce często dochodzi do sytuacji, w której terapeuci koncentrują się na zbieraniu danych, a następnie przechodzą do formułowania problemów, co skutkuje niekompletną analizą. Kluczowe jest, aby po zebraniu danych, przeprowadzić ich szczegółową analizę, co pozwala na dokładne zrozumienie potrzeb klienta i dostosowanie terapii do jego indywidualnych potrzeb.

Pytanie 34

Specjalista oddiagnozował u pacjenta na oddziale psychiatrycznym syndrom Otella. Co to oznacza dla pacjenta?

A. wykazuje nieuzasadnioną, patologiczną zazdrość wobec partnerki

B. jest przekonany o kontroli innych nad jego myślami

C. jest przekonany o deformacji swojej twarzy

D. prezentuje się jako znana postać

Syndrom Otella odnosi się wyłącznie do patologicznej zazdrości, a nie do innych zaburzeń psychicznych, jak to sugerują pozostałe odpowiedzi. Na przykład, przekonanie o zniekształceniu własnej twarzy może się odnosić do dysmorfofobii, która jest całkowicie innym zaburzeniem, polegającym na obsesyjnej analizie i lęku przed rzekomymi defektami wyglądu. Z kolei przedstawianie się jako znana osobistość jest typowe dla osobowości narcystycznej, co również nie ma związku z syndromem Otella. Kolejny błąd myślowy polega na utożsamieniu syndromu z przeświadczeniem o kontroli myśli przez innych, co jest charakterystyczne dla schizofrenii lub innych zaburzeń psychotycznych. Takie nieporozumienia podkreślają niewłaściwe zrozumienie tego, czym jest syndrom Otella i jakie są jego charakterystyczne cechy. Ważne jest, aby w edukacji psychologicznej dokładnie rozróżniać między różnymi zaburzeniami, ponieważ każdy z nich wymaga odmiennego podejścia terapeutycznego. Zrozumienie specyfiki syndromu Otella może przyczynić się do skuteczniejszej diagnozy i terapii pacjentów cierpiących na tego rodzaju zaburzenia, co jest kluczowe w praktyce klinicznej.

Pytanie 35

W terapii skierowanej na poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej siedmioletniej dziewczynki z MPD powinno się uwzględnić

A. napełnianie balonów, puszczanie baniek mydlanych, udział w grach drużynowych

B. spacery po parku, biegi oraz skoki

C. wyjścia do kina, teatru oraz filharmonii

D. malarstwo palcami, używanie pędzelka, wypełnianie konturów

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to działania, które angażują zarówno wzrok, jak i ruchy precyzyjne rąk, co jest kluczowe w terapii koordynacji wzrokowo-ruchowej, szczególnie u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności pozwalają na rozwijanie umiejętności manualnych, zwiększają świadomość ciała oraz pomagają w rozwoju percepcyjno-motorycznym. Umożliwiają także dziecku wyrażanie emocji i kreatywności, co jest istotne dla jego ogólnego rozwoju psychicznego i społecznego. W terapii zaleca się wykorzystywanie różnorodnych technik arteterapeutycznych, które nie tylko wspierają rozwój motoriki małej, ale również przynoszą radość i satysfakcję z twórczej aktywności. Przykłady zastosowania to organizowanie warsztatów malarskich, w których dzieci mogą eksperymentować z różnorodnymi materiałami i technikami, co sprzyja ich wszechstronnemu rozwojowi, zgodnie z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej.

Pytanie 36

Terapeuta, prowadząc zajęcia terapeutyczne z 20-letnią Agnieszką, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, powinien zaproponować jej wspólne

A. przygotowanie posiłku

B. rozwiązywanie krzyżówek

C. spacery

D. wyjście do kina

Wybór rozwiązywania krzyżówek, spacerów czy wyjścia do kina nie jest odpowiedni w kontekście zwiększania samodzielności Agnieszki w życiu codziennym. Krzyżówki, mimo że angażują umysł i są świetnym ćwiczeniem intelektualnym, nie przekładają się bezpośrednio na umiejętności praktyczne, które są kluczowe dla codziennego funkcjonowania w społeczeństwie. U osób z niepełnosprawnością intelektualną istotne jest, aby zajęcia terapeutyczne skupiały się na rozwijaniu umiejętności życiowych, a krzyżówki koncentrują się głównie na kognitywnych aspektach, co może być mało efektywne w kontekście samodzielności. Spacer może być korzystny dla ogólnego zdrowia i kondycji fizycznej, jednak nie rozwija umiejętności praktycznych związanych z codziennymi obowiązkami, jak np. gotowanie czy sprzątanie. Podobnie, wyjście do kina, mimo że może być formą relaksu i integracji społecznej, nie przyczynia się do nabywania umiejętności, które są niezbędne do samodzielnego życia. Istotne jest, aby wybierać aktywności, które w sposób praktyczny przyczyniają się do rozwoju umiejętności życiowych, co jest kluczowe w terapii osób z niepełnosprawnością intelektualną. Skuteczne metody terapeutyczne powinny w pierwszej kolejności uwzględniać codzienne obowiązki oraz umiejętności praktyczne, które pozwolą pacjentom na większą niezależność."

Pytanie 37

Który z poniższych materiałów terapeuta zajęciowy powinien wybrać, aby rozwijać motorykę małą u dzieci w wieku przedszkolnym?

A. Plastelina

B. Papier do rysowania

C. Farby plakatowe

D. Kredki świecowe

Choć kredki świecowe mogą wydawać się dobrym narzędziem do rozwijania motoryki małej, ich zastosowanie jest bardziej ograniczone w porównaniu z plasteliną. Kredki pomagają w rozwijaniu umiejętności chwytu, ale nie wymagają tak intensywnej manipulacji jak plastelina. Dzieci podczas rysowania nie angażują wszystkich mięśni dłoni w takim stopniu, co ogranicza potencjał rozwojowy w zakresie motoryki małej. Farby plakatowe z kolei są bardziej związane z rozwojem kreatywności niż z motoryką małą. Malowanie wymaga umiejętności operowania pędzlem, co jest cenne, ale nie angażuje intensywnie mięśni dłoni i palców na poziomie potrzebnym do rozwijania motoryki małej. Papier do rysowania sam w sobie nie rozwija motoryki małej, a jedynie stanowi powierzchnię do rysowania lub malowania. Typowym błędem myślowym jest traktowanie kredki i papieru jako głównych narzędzi do rozwijania motoryki małej, podczas gdy w rzeczywistości wymagają one mniej złożonych ruchów niż na przykład praca z plasteliną. Dlatego do rozwijania motoryki małej zaleca się stosowanie materiałów, które wymagają intensywnego manipulowania i angażowania różnych mięśni dłoni.

Pytanie 38

Terapeuta powiedział do swojego podopiecznego: Czuję się nieswojo, gdy używa Pan wulgaryzmów podczas moich zajęć. Proszę, aby Pan to zaprzestał. Jaką postawę wyraził terapeuta w tej wypowiedzi?

A. agresywną

B. uległą

C. asertywną

D. unikającą

Wybór odpowiedzi asertywnej jest naprawdę dobry, bo terapeuta wyraża, jak się czuje i jakie ma granice, które są dla niego ważne. Asertywność to umiejętność mówienia o swoich emocjach, potrzebach i oczekiwaniach w sposób szczery, ale z szacunkiem dla drugiej osoby. W terapii to bardzo istotne, bo buduje zaufanie i pozwala na otwartą komunikację. W tym przypadku terapeuta mówi o swoim dyskomforcie, co może skłonić podopiecznego do głębszej refleksji nad swoim zachowaniem. Asertywność naprawdę pomaga w efektywnej komunikacji, bo ułatwia zrozumienie i rozwiązywanie konfliktów. Na przykład, kiedy terapeuta prosi podopiecznego o zmianę zachowania, ale jednocześnie jest otwarty na rozmowę, to tworzy przestrzeń do szukania wspólnych rozwiązań. Takie podejście jest zgodne z tym, co najlepsze w terapii, gdzie ważne jest, żeby każdy mógł swobodnie wyrażać swoje myśli i emocje.

Pytanie 39

U pacjenta skierowanego na oddział psychiatryczny w celu oceny zaburzeń nastroju terapeuta zauważył mimowolne ruchy pląsawicze. Co one sugerują?

A. motoryki dużej w rozwoju choroby Huntingtona

B. rozwojowe w zespole Retta

C. neurologiczne właściwe dla zespołu Tourette'a

D. motoryki małej w chorobie Parkinsona

Ruchy pląsawicze są często mylone z objawami innych zaburzeń neurologicznych, takich jak zespół Tourette'a, zespół Retta czy choroba Parkinsona, co może prowadzić do błędnych diagnoz. Zespół Tourette'a jest zaburzeniem charakteryzującym się tikami ruchowymi i wokalnymi, które nie mają charakteru pląsawiczego. Ruchy te są bardziej stereotypowe i nie są wynikiem degeneracji neuronów, co odróżnia je od pląsawicy. W kontekście zespołu Retta, jest to zaburzenie rozwojowe, które dotyka głównie dziewczynki, a jego objawy obejmują regresję rozwoju psychomotorycznego, co również nie jest związane z pląsawicą. Choroba Parkinsona, na którą często wskazuje się w kontekście zaburzeń motoryki małej, objawia się głównie drżeniem spoczynkowym i sztywnością, jednak nie ma ona bezpośredniego związku z pląsawicą. Błędem myślowym w tych interpretacjach jest nieodróżnianie charakterystyki objawów i ich powiązań z konkretnymi schorzeniami. Dlatego kluczowe jest, aby w diagnozowaniu zaburzeń nastroju i objawów ruchowych wykorzystywać dokładną wiedzę na temat różnicowania chorób, co pozwala na skuteczną interwencję terapeutyczną oraz odpowiednie kierowanie pacjentów na dalsze badania.

Pytanie 40

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osoby z zaburzeniami poznawczymi, terapeuta powinien wziąć pod uwagę

A. aktualne trendy w terapii, ale tylko jeśli są zgodne z celami pacjenta

B. indywidualne możliwości i potrzeby pacjenta

C. dostępność sprzętu w placówce, ale w miarę możliwości dostosować terapię do potrzeb pacjenta

D. preferencje terapeuty, które nie powinny dominować nad potrzebami pacjenta

Planowanie terapii zajęciowej powinno być skoncentrowane na pacjencie, a nie na preferencjach terapeuty. Chociaż terapeuta ma swoje metody pracy i preferencje, to jednak potrzeby i cele pacjenta są najważniejsze. W przeciwnym razie terapia może być nieefektywna i demotywująca dla pacjenta. Aktualne trendy w terapii zajęciowej mogą być inspirujące, jednak nie zawsze są one odpowiednie dla każdego pacjenta. Terapia powinna bazować na dowodach naukowych i być dostosowana do konkretnej sytuacji klinicznej pacjenta. Zbyt duże poleganie na trendach może prowadzić do zignorowania unikalnych potrzeb pacjenta. Dostępność sprzętu w placówce jest istotna, ale nie powinna dyktować kierunku terapii. Terapeuci powinni być elastyczni i umieć adaptować swoje metody do dostępnych zasobów, zawsze z myślą o korzyściach dla pacjenta. Warto pamiętać, że skuteczna terapia nie zawsze wymaga zaawansowanego sprzętu – często najważniejsze są umiejętności terapeuty i jego zdolność do pracy z tym, co jest dostępne. Wszystkie te aspekty pokazują, że planowanie terapii wymaga głębokiego zrozumienia potrzeb pacjenta, a nie skupiania się na preferencjach terapeuty, trendach czy ograniczeniach sprzętowych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej