Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 11:28
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 11:49

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie akcesoria ciemni powinny być przygotowane do realizacji chemicznej obróbki małoobrazkowych czarno-białych negatywów?

A. Wywoływacz, utrwalacz, koreks, termometr, menzurka, lejek, klipsy do zawieszania negatywów

B. Przerywacz, utrwalacz, maskownica, powiększalnik, kuweta, termometr, menzurka

C. Wywoływacz, koreks, powiększalnik, termometr

D. Wywoływacz, utrwalacz, powiększalnik, menzurka, lejek, klipsy do zawieszania negatywów

Odpowiedź wskazująca na zestaw wywoływacza, utrwalacza, koreksu, termometru, menzurki, lejka oraz klipsów do zawieszania negatywów jest poprawna, ponieważ zawiera wszystkie niezbędne elementy do przeprowadzenia obróbki chemicznej czarno-białych materiałów negatywowych. Wywoływacz jest kluczowy, ponieważ to on inicjuje proces chemiczny, w wyniku którego obraz staje się widoczny na kliszy. Utrwalacz z kolei trwałe zatrzymuje ten obraz, zapobiegając dalszemu działaniu światła. Koreks służy do bezpiecznego umieszczania materiałów w roztworach chemicznych, co jest niezbędne w ciemni. Termometr zapewnia kontrolę temperatury, co jest istotne dla jakości obróbki, ponieważ różne chemikalia mogą wymagać specyficznych warunków termicznych. Menzurka i lejek są niezbędne do precyzyjnego dozowania i przelewania chemikaliów, co jest kluczowe dla uzyskania odpowiednich stężeń. Klipsy do zawieszania negatywów są niezbędne do suszenia, zapewniając równomierne schnięcie bez zagnieceń, co może wpływać na jakość końcowego obrazu. Używanie standardowych narzędzi i chemikaliów jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii analogowej, a ich prawidłowe zastosowanie ma kluczowe znaczenie dla uzyskania wysokiej jakości odbitek.

Pytanie 2

Aby pozbyć się smug z powierzchni filtra zamontowanego na obiektywie, należy zastosować

A. chusteczki bawełnianej

B. bibułki optycznej

C. chusteczki papierowej

D. pędzelka

Bibułka optyczna to materiał specjalnie zaprojektowany do delikatnego czyszczenia powierzchni optycznych, takich jak soczewki obiektywów. Jest to najlepszy wybór do usuwania smug, ponieważ nie zostawia włókien ani zarysowań, co jest kluczowe dla zachowania wysokiej jakości obrazu. W praktyce, bibułki optyczne są używane w profesjonalnych studio fotograficznych oraz przez fotografów amatorów, aby utrzymać sprzęt w doskonałej kondycji. Bibułki te są często nasączane specjalnym roztworem czyszczącym, co dodatkowo zwiększa ich skuteczność. Warto również zaznaczyć, że do czyszczenia sprzętu optycznego należy stosować techniki „od środka na zewnątrz” lub „od góry do dołu”, co minimalizuje ryzyko rozmazywania brudu. Użycie bibułek optycznych jest zgodne z dobrymi praktykami w branży fotograficznej i zaleceniami producentów sprzętu. Dlatego dla zachowania jakości optyki oraz długowieczności obiektywów, bibułki optyczne stanowią niezastąpione narzędzie w arsenale każdego fotografa.

Pytanie 3

Czym jest emulsja fotograficzna?

A. wzmacniacz rtęciowy jednoroztworowy

B. roztwór stężony chlorku glinowego i kwasu octowego

C. zawiesina drobnokrystalicznych światłoczułych halogenków srebra w żelatynie

D. substancja wywołująca w formie siarczanu

Emulsja fotograficzna jest kluczowym elementem w procesie fotografii analogowej. Składa się z drobnokrystalicznych halogenków srebra, które są światłoczułe, zawieszonych w żelatynie. Kiedy światło pada na emulsję, halogenki srebra reagują, co prowadzi do powstania obrazu. W praktyce wykorzystanie emulsji fotograficznej znajduje zastosowanie w produkcji filmów fotograficznych oraz papierów fotograficznych. Standardy jakości emulsji są regulowane przez normy ISO, które definiują m.in. czułość, kontrast i ziarnistość. Dobór odpowiednich halogenków srebra oraz ich proporcje w żelatynie wpływają na ostateczny rezultat zdjęcia, co w praktyce oznacza, że jakość emulsji ma bezpośredni wpływ na realizację wizji artystycznej fotografa. Dobre praktyki w pracy z emulsją fotograficzną obejmują m.in. przechowywanie w odpowiednich warunkach, aby uniknąć degradacji na skutek działania światła czy wilgoci. Dzięki zrozumieniu natury emulsji, można lepiej operować w świecie fotografii tradycyjnej, co pozwala na uzyskanie satysfakcjonujących efektów.

Pytanie 4

W którym formacie należy zapisać zdjęcie przeznaczone do publikacji drukowanej, aby zachować jego najwyższą jakość?

A. JPEG

B. TIFF

C. CDR

D. DOC

Wiele osób wybiera JPEG jako format do zdjęć ze względu na jego popularność oraz niewielki rozmiar pliku, jednak to podejście ma spore ograniczenia w kontekście druku. JPEG stosuje stratną kompresję, co powoduje utratę szczegółów i pojawianie się artefaktów, zwłaszcza po kilkukrotnym zapisie i edycji. O ile JPEG może się sprawdzić w zastosowaniach internetowych, to w przypadku przygotowania materiałów do druku nawet niewielkie straty jakości mogą być bardzo widoczne, szczególnie na dużych formatach czy w precyzyjnej grafice reklamowej. Z kolei wybór formatu CDR wynika często z mylenia go z formatami graficznymi – to jednak plik natywny programu CorelDRAW, a więc dotyczy zupełnie innego typu grafiki: wektorowej, nie rastrowej. CDR nie przechowuje zdjęć rastrowych w sposób akceptowany przez drukarnie, a eksport do druku zawsze powinien odbywać się przez uniwersalne, bezpieczne formaty, takie jak TIFF lub PDF. DOC natomiast jest dokumentem tekstowym programu Word, kompletnie nieodpowiednim do przechowywania zdjęć do profesjonalnego druku – grafiki wklejone do DOC są automatycznie kompresowane, tracą rozdzielczość oraz oryginalną jakość. W wielu przypadkach to właśnie przez takie pomyłki dochodzi do sytuacji, gdy wydrukowane zdjęcia są rozmazane, mają zniekształcone kolory lub widać na nich charakterystyczne „schodki”. Moim zdaniem najczęstszy błąd w tym temacie to przekonanie, że „każdy obrazek da się wydrukować”, niezależnie od formatu. Niestety, praktyka pokazuje, że tylko wybierając branżowy standard, jakim jest TIFF, można zapewnić sobie pełną kontrolę nad jakością i zgodność z wymaganiami druku profesjonalnego.

Pytanie 5

Którą czynność diagnostyczno-konserwacyjną drukarki atramentowej należy wykonać w pierwszej kolejności, jeżeli uzyskano wydruk w postaci liniowych nieciągłości zdjęcia?

A. Wymianę tuszy i wydrukowanie testu głowic.

B. Wydrukowanie testu i oczyszczenie głowic drukujących.

C. Przeinstalowanie sterownika drukarki.

D. Wymianę tuszy.

Najlepszym i najbardziej logicznym pierwszym krokiem, kiedy na wydruku z drukarki atramentowej pojawiają się liniowe nieciągłości obrazu, jest wydrukowanie testu głowic i przeprowadzenie procedury ich czyszczenia. To klasyczna sytuacja, z którą mierzy się każdy, kto trochę dłużej pracuje z drukarkami atramentowymi – w końcu tusz zasycha, a drobne kanaliki w głowicy drukującej mogą się zapchać, nawet jeśli tuszów jest jeszcze sporo. Producenci drukarek, np. Epson, Canon czy HP, od lat zalecają takie postępowanie jako pierwszy etap diagnostyki problemów z jakością druku – test głowic pozwala od razu zobaczyć, czy problem dotyczy konkretnego koloru czy wszystkich naraz. Samo czyszczenie głowic to proces zautomatyzowany, który uruchamia się z poziomu sterownika drukarki i polega na przepuszczeniu większej ilości tuszu przez dysze. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet jeśli tusz się nie skończył, to i tak powstają charakterystyczne przerwy i paski, a czyszczenie potrafi zdziałać cuda. Dopiero w sytuacji, gdy czyszczenie nie przynosi rezultatu, można myśleć o wymianie tuszu lub bardziej zaawansowanych krokach. Ważne jest, żeby nie marnować od razu tuszów czy nie reinstalować sterowników, bo to niepotrzebna strata czasu i pieniędzy. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami producentów i typowymi procedurami serwisowymi, które zawsze zaczynają się od najprostszych i najmniej inwazyjnych działań. To po prostu praktyczny i rozsądny kierunek działania w branży.

Pytanie 6

Które z poniższych urządzeń służy do pomiaru współczynnika odbicia światła od powierzchni?

A. Dalmierz

B. Reflektometr

C. Tachometr

D. Eksponometr

Reflektometr to urządzenie służące do pomiaru współczynnika odbicia światła od powierzchni. Jego działanie opiera się na analizie promieniowania elektromagnetycznego, które jest odbijane od danej powierzchni. W praktyce reflektometr jest wykorzystywany w różnych dziedzinach, takich jak fotonika, inżynieria materiałowa oraz w badaniach nad właściwościami optycznymi materiałów. Na przykład, może pomóc ocenić jakość powłok antyrefleksyjnych na soczewkach okularowych. Wykorzystanie reflektometrów w przemyśle fotograficznym pozwala na optymalizację ustawień sprzętu, co wpływa na jakość uzyskiwanych zdjęć. Standardy branżowe, takie jak ISO 13476, podkreślają znaczenie stosowania odpowiednich metod pomiarowych do oceny właściwości optycznych, co czyni reflektometr niezastąpionym narzędziem w tym zakresie. Ponadto, reflektometry są wykorzystywane w laboratoriach badawczych do analizy materiałów, co pozwala na rozwój nowych technologii i poprawę istniejących rozwiązań.

Pytanie 7

Który typ obiektywu jest pomocny do uchwycenia odległych obiektów w jak największej skali odwzorowania?

A. Lustrzany

B. Standardowy

C. Długoogniskowy

D. Krótkoogniskowy

Obiektywy długoogniskowe to naprawdę ważna sprawa w fotografii, szczególnie gdy chcemy uchwycić coś, co jest daleko. Z ich pomocą łatwiej możemy przybliżyć obiekt, a to super przydaje się, gdy robimy zdjęcia dzikiej przyrody, sportu czy też architektury. Co więcej, dzięki dłuższej ogniskowej, nasze zdjęcia będą bardziej szczegółowe, a obiekty będą lepiej odseparowane od tła. Na przykład, obiektywy 200mm czy 300mm pozwalają naprawdę dobrze uchwycić detale. W profesjonalnej fotografii, jak fotoreportaż czy dokumentalna, umiejętność pracy z takim obiektywem jest niezbędna. A jeśli zależy nam na efekcie bokeh, to długoogniskowy obiektyw również nam to umożliwi. Fajnie jest też mieć obiektywy z stabilizacją obrazu, bo to sprawia, że są jeszcze bardziej użyteczne, zwłaszcza w trudnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 8

W celu uzyskania prawidłowego obrazu techniką HDR należy wykonać od 2 do 10 zdjęć w formacie

A. RAW z zastosowaniem bracketingu ostrości.

B. JPEG z zastosowaniem bracketingu ostrości.

C. JPEG z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.

D. RAW z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.

Wielokrotnie spotykam się z przekonaniem, że do HDR można wykorzystać zarówno bracketing ostrości, jak i pliki JPEG, ale niestety to są dwa podstawowe nieporozumienia. Zacznijmy od bracketingu ostrości – to technika służąca zupełnie innym celom, mianowicie do focus stackingu, gdzie chodzi o uzyskanie maksymalnej głębi ostrości przez łączenie zdjęć ostrzonych na różne części kadru. Z HDR-em nie ma to nic wspólnego, bo HDR polega na łączeniu ekspozycji, a nie ostrości. Jeśli zrobisz kilka zdjęć z innym punktem ostrości, nie uzyskasz szerszej dynamiki tonalnej, tylko po prostu inne fragmenty kadru będą ostre – to zupełnie nie rozwiązuje problemu prześwietlonego nieba albo zacienionych partii. Druga sprawa to format JPEG – niby popularny, ale mocno ograniczający przy HDR. JPEG mocno kompresuje informacje o kolorach i światłach, przez co nie jesteś w stanie wydobyć tyle szczegółów z jasnych i ciemnych partii, ile uzyskałbyś z RAW-a. Poza tym, kiedy używasz bracketingu ekspozycji, JPEG już na starcie kastruje obraz z tych drobnych niuansów tonalnych, których potem brakuje przy łączeniu warstw HDR. Przekonanie, że JPEG wystarcza, bierze się chyba z wygody i mniejszego rozmiaru plików, ale w praktyce skutkuje to dużo gorszym efektem końcowym – te zdjęcia często wyglądają nienaturalnie, z artefaktami albo przerysowanymi kontrastami. Z mojego doświadczenia wszelkie próby HDR na JPEG-ach kończą się frustracją w postprodukcji. Z kolei mieszanie bracketingu ostrości i ekspozycji nie ma sensu w tym kontekście – to są zupełnie inne narzędzia. Podsumowując: HDR to RAW i bracketing ekspozycji, bo tylko ta kombinacja daje techniczne możliwości wydobycia pełnej rozpiętości tonalnej z fotografowanej sceny. Próby innych rozwiązań biorą się najczęściej z nieznajomości zasad lub mylenia pojęć.

Pytanie 9

Na zdjęciu zastosowano kompozycję

A. ukośną.

B. pionową.

C. symetryczną.

D. zamkniętą.

Ta odpowiedź o ukośnej kompozycji jest rzeczywiście na plus, bo jak się spojrzy na zdjęcie, to widać, że ta linia brzegowa dzieli obraz na dwie części. Ukośne linie wprowadza niezły ruch i dynamikę, co jest super ważne, zwłaszcza w zdjęciach krajobrazowych i codziennych scenach. Te linie przyciągają wzrok, co sprawia, że zdjęcie nabiera głębi. Zauważyłem, że w dobrych zdjęciach często właśnie takie ukośne kompozycje nadają przestrzeni, a linie prowadzące kierują nasz wzrok do wnętrza kadru. Warto też pomyśleć o tym, jak można połączyć ukośną kompozycję z zasadą trzeciego planu, żeby usprawnić tę całą estetykę. Jak się dobrze zastosuje te wszystkie zasady, to zdjęcie robi się o wiele bardziej ciekawe i zapada w pamięć.

Pytanie 10

Aby uzyskać wydruk o wymiarach 10 x 15 cm z rozdzielczością 300 DPI, zdjęcie o rozmiarze 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością wynoszącą

A. 150 ppi

B. 75 ppi

C. 300 ppi

D. 600 ppi

Wybór 75 ppi to chyba nie najlepszy pomysł, bo ta rozdzielczość naprawdę nie wystarcza na dobry wydruk. Jak masz poniżej 150 ppi, to często wychodzi rozmycie i widać, że nie ma ostrości, zwłaszcza jak drukujesz coś większego. Na przykład, jak skanujesz zdjęcie 20 x 30 cm na 75 ppi, to dostajesz tylko 600 x 900 pikseli, a to na pewno za mało na wyraźny wydruk 10 x 15 cm przy 300 DPI. Z drugiej strony, 300 ppi i 600 ppi to za dużo na to zadanie. Skany w 300 ppi mają za dużo szczegółów, które potem i tak nie będą widoczne w druku, a do tego plik jest większy, a czas przetwarzania dłuższy. Po prostu, żeby mieć fajną jakość druku, musisz dostosować rozdzielczość skanowania do wymagań projektu i formatu. Dobrze zrozumieć, jak działają DPI i ppi, to klucz do sukcesu, bo błędy w tych wartościach mogą narobić bałaganu w obróbce obrazów.

Pytanie 11

Jaką lampę oświetleniową należy wybrać do zapewnienia równomiernego oświetlenia dużego obiektu za pomocą światła rozproszonego?

A. Błyskową z softboksem

B. Światła ciągłego z tubusem

C. Błyskową z wrotami

D. Światła ciągłego z reflektorem

Błyskowa lampa z softboksem to najlepsze rozwiązanie do równomiernego oświetlenia dużego obiektu światłem rozproszonym. Softboksy są konstrukcją, która pozwala na rozprzestrzenienie światła, co minimalizuje cienie i zapewnia jednolite oświetlenie. Używanie błyskowych źródeł światła powoduje, że możemy uzyskać bardzo wysoką moc błysku, a dzięki softboksowi, światło staje się łagodniejsze i bardziej naturalne. Jest to szczególnie ważne w fotografii portretowej, produktowej czy też w przypadku oświetlania dużych scen. W praktyce, softboksy są wykorzystywane w studio fotograficznym oraz w warunkach zewnętrznych, gdzie wymagane jest oświetlenie o wysokiej jakości. Warto także zwrócić uwagę na różnorodność rozmiarów softboksów, co pozwala na dostosowanie ich do konkretnych potrzeb. Standardy branżowe podkreślają, że równomierne oświetlenie przyczynia się do uzyskania lepszej jakości obrazu oraz umożliwia łatwiejszą postprodukcję, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii.

Pytanie 12

Na czym polega wywoływanie forsowne?

A. wydłużonym czasie wywołania

B. nieustannym mieszaniu reagentów

C. wywoływaniu w niższej temperaturze

D. skróconym czasie wywołania

Wywoływanie forsowne to technika stosowana w procesach chemicznych, szczególnie w fotografii, polegająca na wydłużeniu czasu działania odczynników, co pozwala na osiągnięcie pożądanych efektów chemicznych. Przykładem może być proces wywoływania filmów fotograficznych, w którym odpowiednie przedłużenie czasu działania chemikaliów poprawia kontrast i szczegółowość obrazu. W praktyce, manipulując czasem wywoływania, można uzyskać różnorodne efekty, co jest szczególnie istotne w przypadku negatywów czarno-białych. W kontekście standardów branżowych, taka technika często wymaga precyzyjnego monitorowania warunków, aby uniknąć prześwietlenia lub niedoświetlenia, co jest kluczowe w uzyskiwaniu wysokiej jakości obrazów. Zrozumienie wywoływania forsownego pozwala na świadome kierowanie procesami chemicznymi w różnych dziedzinach, od fotografii po przemysł farmaceutyczny.

Pytanie 13

Wskaż obecnie najczęściej używaną skalę do określania czułości na światło matrycy lub filmu?

A. GOST

B. ISO

C. DIN

D. ASA

Odpowiedź ISO jest prawidłowa, ponieważ ISO (International Organization for Standardization) jest międzynarodowym standardem określającym czułość matryc i filmów fotograficznych na światło. Wartości ISO wskazują, jak bardzo materiał wrażliwy na światło, jak film lub matryca cyfrowa, reaguje na oświetlenie. Wyższa wartość ISO oznacza większą czułość na światło, co umożliwia fotografowanie w słabszych warunkach oświetleniowych. Na przykład, przy ustawieniu ISO 1600, aparat będzie w stanie uchwycić więcej detali w ciemnych scenach, podczas gdy przy ISO 100 lepsze wyniki uzyskamy w jasnym świetle dziennym. W praktyce, profesjonalni fotografowie często dostosowują wartość ISO w zależności od sytuacji – w słabym oświetleniu zwiększają czułość, aby uniknąć rozmycia obrazu, natomiast w jasnych warunkach obniżają ją, aby zminimalizować szumy. Warto podkreślić, że standard ISO jest powszechnie akceptowany w branży fotograficznej i stanowi kluczowy element w procesie tworzenia zdjęć, a jego znajomość jest istotnym narzędziem w rękach każdego fotografa.

Pytanie 14

Który z formatów umożliwia zapis obrazu z matrycy aparatu cyfrowego bez procesu interpolacji danych?

A. TIFF

B. JPEG

C. NEF

D. PNG

NEF (Nikon Electronic Format) to format plików surowych, który umożliwia zapis obrazu z matrycy aparatu fotograficznego bez jakiejkolwiek interpolacji danych. Oznacza to, że plik NEF zawiera wszystkie informacje zarejestrowane przez matrycę, co pozwala na zachowanie najwyższej jakości obrazu oraz większą elastyczność przy późniejszej edycji. Użytkownicy, którzy pracują w branży fotograficznej, doceniają ten format za możliwość precyzyjnego dostosowania parametrów takich jak ekspozycja, balans bieli czy kontrast, bez utraty jakości obrazu. Dodatkowo, format NEF korzysta z kompresji bezstratnej, co oznacza, że zminimalizowane są rozmiary plików bez wpływu na ich jakość. Ten typ plików jest często stosowany przez profesjonalnych fotografów, którzy wymagają maksymalnych możliwości postprodukcji. Zastosowanie formatów surowych, takich jak NEF, jest standardem w profesjonalnej fotografii i umożliwia uzyskanie najlepszych rezultatów w pracy twórczej.

Pytanie 15

Wskaź przestrzenie kolorów uporządkowane rosnąco pod względem liczby odwzorowanych barw?

A. Adobe RGB, sRGB, ProPhoto RGB

B. sRGB, ProPhoto RGB, Adobe RGB

C. sRGB, Adobe RGB, ProPhoto RGB

D. ProPhoto RGB, Adobe RGB, sRGB

Odpowiedź sRGB, Adobe RGB, ProPhoto RGB jest poprawna, ponieważ te trzy przestrzenie barw różnią się liczbą odwzorowywanych odcieni, a ich układ rośnie. sRGB to standardowa przestrzeń kolorów używana w Internecie i w większości urządzeń wyświetlających, która obejmuje ograniczoną gamę kolorów, co czyni ją najbardziej podstawową z tych trzech. Adobe RGB oferuje szerszą gamę kolorów, co czyni ją bardziej odpowiednią dla profesjonalnych zastosowań w grafice i fotografii, szczególnie tam, gdzie ważne jest odwzorowanie detali w kolorach. ProPhoto RGB, z kolei, ma najszerszą gamę kolorów, zdolną do odwzorowania niezwykle bogatych odcieni, co czyni ją idealną dla profesjonalnych fotografów i artystów, którzy potrzebują pełnej gamy kolorystycznej w swoich projektach. Użycie tych przestrzeni barw w odpowiednich kontekstach zapewnia nie tylko lepszą jakość wizualną, ale także zgodność z profesjonalnymi standardami branżowymi dla edycji i prezentacji obrazów. W praktyce, wybór odpowiedniej przestrzeni barw ma kluczowe znaczenie przy pracy z różnorodnymi mediami oraz przy gwarantowaniu, że kolory będą poprawnie wyświetlane na różnych urządzeniach.

Pytanie 16

Jakie parametry działania skanera wpływają na zdolność do wiernego odwzorowania drobnych detali w głębokich cieniach skanowanego dokumentu?

A. Rozdzielczość interpolowana i duża dynamika skanowania

B. Rozdzielczość interpolowana i mała dynamika skanowania

C. Rozdzielczość optyczna i duża dynamika skanowania

D. Rozdzielczość optyczna i mała dynamika skanowania

Wybór błędnych parametrów, takich jak rozdzielczość interpolowana oraz mała dynamika skanowania, może prowadzić do znacznych niedociągnięć w jakości skanowanych obrazów. Rozdzielczość interpolowana, w przeciwieństwie do optycznej, nie oznacza rzeczywistego zwiększenia zdolności skanera do rejestrowania detali, lecz polega na algorytmicznym powiększaniu istniejących pikseli. To podejście nie poprawia jakości obrazu, a wręcz może wprowadzać artefakty, które zacierają szczegóły, szczególnie w kontekście odwzorowywania drobnych detali w cieniach. Mała dynamika skanowania dodatkowo ogranicza zdolność skanera do uchwycenia szerokiego zakresu tonalnego, co prowadzi do utraty detali w jasnych i ciemnych obszarach obrazów. Skanowanie obrazów o słabej dynamice często skutkuje zjawiskiem zwanym „clipping”, gdzie szczegóły w najjaśniejszych lub najciemniejszych partiach są całkowicie „zdmuchiwane”. Takie błędne podejścia mogą prowadzić do nieefektywnej archiwizacji oraz utraty wartości artystycznej i informacyjnej skanowanych materiałów. W profesjonalnym skanowaniu istotne jest przestrzeganie uznawanych standardów jakości, które wyraźnie wskazują na konieczność stosowania odpowiednich parametrów w celu zachowania autentyczności i detali skanowanych obiektów.

Pytanie 17

W najnowszych profesjonalnych systemach zarządzania kolorem metoda renderingu perceptual oznacza

A. stosowanie kompensacji błędu koloru dla dostosowania do percepcji ludzkiego oka

B. zachowanie dokładnych wartości kolorów kosztem relacji między nimi

C. zachowanie naturalnej relacji między kolorami kosztem dokładności poszczególnych wartości

D. konwersję wszystkich kolorów do przestrzeni CMYK

Odpowiedź o zachowaniu naturalnej relacji między kolorami kosztem dokładności poszczególnych wartości jest prawidłowa, ponieważ metoda renderingu perceptual, stosowana w profesjonalnych systemach zarządzania kolorem, ma na celu przede wszystkim odwzorowanie doświadczeń kolorystycznych ludzkiego oka w sposób najbardziej zbliżony do postrzeganego świata. W praktyce oznacza to, że kolory są przekształcane w taki sposób, aby zachować harmonijne relacje między nimi, nawet jeśli konkretne wartości kolorów mogą być mniej dokładne. Przykładem zastosowania tej metody jest drukowanie, gdzie kolory na monitorze muszą być dostosowane do ograniczeń przestrzeni barwnej CMYK. Używając renderingu perceptual, można uzyskać bardziej spójne i estetyczne wyniki w odcieniach, co jest kluczowe w branży kreatywnej. Warto również dodać, że taka metoda jest zgodna z różnymi standardami zarządzania kolorem, jak np. ICC profiles, które pomagają w zachowaniu spójności kolorystycznej na różnych urządzeniach. Takie podejście wspiera także procesy twórcze, umożliwiając artystom skupienie się na ogólnym wrażeniu kolorystycznym, zamiast martwić się o dokładne odzwierciedlenie każdej wartości RGB.

Pytanie 18

W jakim celu używa się siatki kadrowej (grid) w wizjerze aparatu?

A. Do poprawy dokładności ręcznego ustawiania ostrości

B. Do zmniejszenia refleksów świetlnych w wizjerze

C. Do zwiększenia precyzji w ocenie głębi ostrości

D. Do ułatwienia kompozycji kadru zgodnie z zasadą trójpodziału

W fotografii zastosowanie siatki kadrowej nie ma bezpośredniego wpływu na zmniejszenie refleksów świetlnych w wizjerze. Refleksy świetlne są bardziej związane z jakością i budową wizjera oraz warunkami oświetleniowymi, a nie z siatką kadrową, która jest jedynie nakładką ułatwiającą kompozycję. Podobnie, siatka kadrowa nie wpływa bezpośrednio na poprawę dokładności ręcznego ustawiania ostrości. Ręczne ustawianie ostrości zależy bardziej od funkcji aparatu, takich jak powiększenie obrazu w wizjerze czy wskaźniki ostrości, a nie od samego gridu. Wreszcie, siatka kadrowa nie zwiększa precyzji w ocenie głębi ostrości. Głębia ostrości jest determinowana przez parametry takie jak przysłona, ogniskowa obiektywu i odległość od fotografowanego obiektu. Siatka kadrowa pomaga jedynie w wizualnej organizacji elementów zdjęcia, a nie w technicznych aspektach ostrości czy głębi ostrości. W praktyce, błędne zrozumienie funkcji siatki kadrowej może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania narzędzi fotograficznych i niedoceniania ich prawdziwych zalet. Ważne jest, aby rozróżniać funkcje kompozycyjne od technicznych, co pozwala na lepsze zrozumienie i wykorzystanie potencjału nowoczesnych aparatów fotograficznych.

Pytanie 19

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. ekran odblaskowy.

B. blendę uniwersalną.

C. kalibrator kolorów.

D. lampę błyskową z dyfuzorem.

Przy fotografowaniu osoby w kapeluszu z dużym rondem, szczególnie w ostrym słońcu, pojawia się problem bardzo głębokich, kontrastowych cieni na twarzy. Jednak wiele osób ma tendencję do sięgania po narzędzia, które w rzeczywistości nie rozwiążą tego problemu. Kalibrator kolorów, choć jest super przydatny podczas późniejszej obróbki zdjęć, nie ma absolutnie żadnego wpływu na samo światło na planie zdjęciowym – jego zadaniem jest kontrola zgodności barw, a nie niwelowanie cieni. Ekran odblaskowy i blenda uniwersalna to często pierwsze, co przychodzi na myśl, ale gdy cień jest bardzo głęboki, a światło słoneczne mocno pada z góry, nawet największa blenda czy odbłyśnik nie są wystarczające. W praktyce po prostu nie są w stanie „przebić” tego ostrego kontrastu – światło odbite jest zbyt słabe lub nie dociera tam, gdzie trzeba, szczególnie pod rondem kapelusza. To typowy błąd – bazujemy na doświadczeniach z łagodnym światłem, a w tak trudnych warunkach bez mocnego, kontrolowanego źródła światła po prostu się nie obejdzie. W dobrych praktykach fotografii plenerowej mówi się jasno: jeśli cień jest zbyt głęboki, trzeba go doświetlić światłem błyskowym i najlepiej rozproszonym, żeby nie zrobić jeszcze większego "bałaganu" na twarzy. Rozwiązania w stylu blendy czy ekranu są w porządku, ale tylko wtedy, gdy słońce nie jest aż tak ostre i nie mamy do czynienia z tak problematycznym cieniem. W mocnym słońcu, bez lampy błyskowej z dyfuzorem, zawsze będzie nam brakowało tego "kopa" światła, który jest niezbędny, by uzyskać profesjonalny efekt bez przepalonych czy niedoświetlonych partii twarzy.

Pytanie 20

Uzyskanie na zdjęciu efektu "zamrożenia ruchu” szybko jadącego samochodu wymaga ustawienia czasu naświetlania na wartość

A. 1/30 s

B. 1/80 s

C. 1/500 s

D. 1/15 s

Zamrożenie ruchu w fotografii, zwłaszcza gdy chodzi o szybko jadący samochód, wymaga naprawdę krótkiego czasu naświetlania. Ustawienie czasu naświetlania na 1/500 sekundy to taki podręcznikowy przykład z praktyki – pozwala to uchwycić nawet bardzo szybko przemieszczające się obiekty bez rozmycia. Sprawdzi się to nie tylko przy samochodach na torze wyścigowym, ale też gdy na przykład chcesz sfotografować rozpędzony motocykl czy rowerzystę. W branży mówi się często, że wszystko co poniżej 1/250 s jest granicą dla zamrożenia większości codziennych ruchów, ale im szybciej porusza się obiekt, tym ten czas musi być krótszy – stąd 1/500 s to taka bezpieczna wartość. Oczywiście, są sytuacje, gdzie jeszcze szybszy czas (np. 1/1000 s, 1/2000 s) będzie potrzebny, np. przy fotografowaniu sportów motorowych czy ptaków w locie, ale dla samochodu na zwykłej drodze 1/500 s jest już bardzo skuteczne. Warto pamiętać, że tak krótki czas wymaga zazwyczaj dobrego światła lub wysokiego ISO, bo inaczej zdjęcie wyjdzie za ciemne. Z mojego doświadczenia, lepiej mieć trochę wyższe ISO i zamrożony ruch niż niższe ISO i rozmyty obraz – tu jakość czytelności sceny jest najważniejsza. Często widzę u początkujących fotografów, że próbują robić takie zdjęcia na zbyt długim czasie i potem są rozczarowani efektem. Dlatego zawsze warto pamiętać o tej zasadzie: szybki obiekt = szybki czas migawki.

Pytanie 21

Za pomocą którego modyfikatora oświetlenia uzyskuje się na fotografii cienie o miękkich krawędziach?

A. Plastra.

B. Parasolki.

C. Wrót.

D. Strumienicy.

W fotografii studyjnej często pojawia się pokusa, żeby sięgać po różne akcesoria, które wyglądają profesjonalnie lub brzmią fachowo, ale nie zawsze dają taki efekt, jakiego się spodziewamy. Wrota, mimo że bywają bardzo przydatne, służą głównie do ograniczania rozprzestrzeniania się światła i kształtowania jego kierunku – dzięki nim można uzyskać bardzo selektywne i twarde oświetlenie z wyraźnymi, ostrymi cieniami, idealne do dramatycznych czy teatralnych efektów. Plaster miodu (często nazywany też gridem) z kolei zawęża wiązkę światła, co pozwala lepiej panować nad tym, żeby światło nie rozlewało się na boki i nie zalewało niepotrzebnych fragmentów kadru – ale też nie daje miękkich przejść, raczej podkreśla kontrasty. Strumienica (snoot) to bardzo specyficzny modyfikator, który umożliwia skierowanie światła w jeden, wąski punkt – dzięki temu uzyskujemy bardzo skupione, twarde światło i ostre cienie. Często początkujący myślą, że każde akcesorium do lampy pozwoli zmiękczyć światło, ale to nie do końca tak działa. Kluczowa jest powierzchnia świecąca – im większa w stosunku do obiektu, tym cień jest bardziej miękki. Parasolki właśnie przez swoje rozmiary i sposób działania odpowiadają za miękkie krawędzie cieni. Z mojego doświadczenia wynika, że często wybór wrót czy plastra miodu wynika z chęci większej kontroli, ale to nie one są odpowiedzialne za zmiękczanie światła – wręcz przeciwnie, podkreślają strukturę i dramaturgię kadru. Warto pamiętać, że podstawy pracy ze światłem zaczynają się od zrozumienia, jak powierzchnia i odległość modyfikatora wpływają na efekt końcowy – parasolka wygrywa tam, gdzie liczy się subtelność i miękkość cieni.

Pytanie 22

Określ kartę pamięci o najniższej pojemności, na której da się przechować 400 zdjęć, z których każde ma rozmiar 13,3 MB?

A. 32 GB

B. 16 GB

C. 8 GB

D. 4 GB

Wybierając karty pamięci o większej pojemności, często myślimy, że wystarczająca przestrzeń na dane będzie bezpośrednio związana z ich wielkością, co może prowadzić do błędnych decyzji. Na przykład, wybierając kartę 32 GB, 16 GB lub 4 GB, wydaje się, że większa pojemność może być korzystniejsza, jednak w kontekście pytania, tylko 8 GB spełnia minimalne wymagania do zapisania 400 zdjęć o rozmiarze 13,3 MB każda. Karta 32 GB oferuje zbyt dużą przestrzeń, co nie jest potrzebne w tym przypadku, a karta 4 GB nie jest wystarczająca ze względu na obliczoną potrzebę 5,2 GB. Z kolei wybór 16 GB również nie jest optymalny, ponieważ przewyższa wymaganą pojemność, co może prowadzić do niepotrzebnych wydatków. Warto również zauważyć, że niektórzy użytkownicy mogą wprowadzać się w błąd, myśląc, iż większe pojemności kart pamięci zapewniają lepszą wydajność, jednak kluczowa jest ich zgodność z urządzeniem oraz prędkość transferu. Zastosowanie kart o odpowiedniej pojemności wpływa na efektywność operacji oraz zarządzanie danymi, dlatego warto być świadomym zarówno wymagań co do pojemności, jak i realnych potrzeb użytkowania w praktyce.

Pytanie 23

Aby zwiększyć głębię ostrości w tych samych warunkach oświetleniowych, które są ustalone przez czas ekspozycji 1/125 s oraz wartość przysłony f/5,6, jakie parametry powinny być ustawione w aparacie?

A. 1/60 s i f/8

B. 1/250 s i f/4

C. 1/15 s i f/11

D. 1/30 s i f/8

Jak nie wyszło, to trzeba trochę pomyśleć o tym, jak zmiany w przysłonie i czasie naświetlania wpływają na zdjęcia. Na przykład, wybór przysłony f/4 to zły pomysł, bo to daje mniejszą głębię ostrości niż f/5,6. Mniejszy czas naświetlania, jak 1/30 s, może spowodować, że zdjęcie będzie poruszone, zwłaszcza przy długich ogniskowych, gdzie stabilność to klucz. A zmiana przysłony na f/11, jak ktoś sugerował, może też wprowadzać problemy, bo zjawisko dyfrakcji może pogorszyć ostrość. Wydaje się, że niektórzy myślą, że im większa przysłona, tym lepiej, ale to nie do końca prawda. Ważne jest, żeby pamiętać o równowadze między tymi parametrami oraz o świetle i obiektywie, których się używa. Dobrze mieć to na uwadze, bo to rzeczy, które mogą mieć duży wpływ na efekt końcowy.

Pytanie 24

Który z programów do edycji grafiki rastrowej klasyfikowany jest jako freeware?

A. AvancePaint

B. Corel Photo-Paint

C. PhotoFiltre Studio

D. Adobe Photoshop

Adobe Photoshop, Corel Photo-Paint i PhotoFiltre Studio to programy, które w większości przypadków są płatne, co sprawia, że nie należy ich klasyfikować jako freeware. Adobe Photoshop to jeden z najpopularniejszych programów do edycji grafiki rastrowej, ale wymaga subskrypcji, co czyni go nieodpowiednim dla osób poszukujących darmowych narzędzi. Corel Photo-Paint, będący częścią pakietu CorelDRAW, także nie jest darmowy, a jego cena oraz rozbudowane funkcje mogą być obciążeniem dla użytkowników początkujących. PhotoFiltre Studio to kolejny przykład, który, chociaż ma wersję darmową, w swoich bardziej zaawansowanych funkcjach wymaga zakupu licencji. Wybór programów płatnych często wynika z błędnego przekonania, że tylko narzędzia komercyjne oferują wyspecjalizowane funkcje, co może być mylne. W rzeczywistości, wiele darmowych programów, takich jak AvancePaint, może zaspokoić podstawowe potrzeby edycyjne, a ich brak popularności nie oznacza braku efektywności w prostych projektach. W rezultacie, użytkownicy często pomijają wartościowe, darmowe oprogramowanie na rzecz drogich alternatyw, nie zważając na ich możliwości oraz ograniczenia w kontekście ich własnych potrzeb. Taka sytuacja może prowadzić do niepotrzebnych wydatków oraz frustracji związanej z używaniem złożonych narzędzi, które są znacznie bardziej skomplikowane dla początkujących.

Pytanie 25

Zdjęcie studyjne zostało wykonane z wykorzystaniem

A. oświetlenia przedniego i kontrastu wielkości.

B. oświetlenia bocznego i kontrastu barw.

C. oświetlenia bocznego i kontrastu wielkości.

D. oświetlenia przedniego i kontrastu jasności.

Zdjęcie studyjne wykonane z użyciem oświetlenia bocznego i kontrastu wielkości to naprawdę ciekawy przykład wykorzystania klasycznych zasad fotografii produktowej. Oświetlenie boczne jest jednym z najczęściej wybieranych przez profesjonalistów, bo pozwala wydobyć trójwymiarowość przedmiotów i podkreślić fakturę materiałów. Widać to zwłaszcza na takich obiektach jak te na zdjęciu – cień i światło ładnie podkreślają różne niuanse powierzchni, dając wrażenie głębi. Kontrast wielkości natomiast polega na zestawieniu obok siebie dwóch przedmiotów o wyraźnie różnych gabarytach – tutaj mamy dużą i małą szpulę. Dzięki temu oko odbiorcy od razu wychwytuje relacje proporcji, co jest często wykorzystywane w fotografii reklamowej, katalogowej albo edukacyjnej. Moim zdaniem taki sposób pracy ze światłem i kompozycją to podstawa, którą warto znać i stosować – nie tylko w studiu, ale i przy domowych sesjach. W wielu branżach, jak przemysł, rzemiosło czy e-commerce, takie podejście pozwala podkreślić unikatowe cechy produktów. Fotografowie cenią boczne światło za to, że nie spłaszcza przedmiotów, tylko podkreśla ich bryłę – tu też to widać. Praktyka pokazuje, że właściwe połączenie światła i kontrastu wizualnego daje dużo lepsze efekty niż przypadkowe ustawienie lamp czy wybór monotonnych kompozycji. Warto eksperymentować z różnymi kątami padania światła i świadomie aranżować przedmioty pod kątem kontrastu wielkości, zwłaszcza jeśli zależy nam na jasnym przekazie wizualnym.

Pytanie 26

W celu uzyskania efektu przedstawionego na zdjęciach w programie Adobe Photoshop zastosowano

A. polecenie poziomy.

B. polecenie krzywe.

C. wypełnienie wzorkiem.

D. wypełnienie gradientowe.

Efekt widoczny na ilustracji po prawej stronie to klasyczny przykład zastosowania wypełnienia wzorkiem w programie Adobe Photoshop. Moim zdaniem to jedna z ciekawszych technik, bo pozwala w szybki sposób nadać zupełnie nowy charakter dowolnej powierzchni czy zdjęciu. Wzorek, czyli tzw. pattern, to powtarzalny motyw graficzny, który można nałożyć na wybrany obszar obrazu. W praktyce najczęściej używa się tego do tworzenia tekstur, symulowania tkanin, wykańczania tła czy nawet zabezpieczania zdjęć poprzez naniesienie delikatnego znaku wodnego. Standardy branżowe zalecają przygotowanie własnych wzorków w wysokiej rozdzielczości, żeby uniknąć niepożądanych szwów i powtórzeń, które mogą wyglądać niechlujnie na dużych powierzchniach. W Photoshopie dostęp do tej funkcji znajdziesz pod menu Edycja -> Wypełnij, a potem wybierasz typ wypełnienia 'Wzorek' i wskazujesz konkretny pattern z listy. Z mojego doświadczenia to często pomijana opcja, a w rzeczywistości daje ogromne pole do kreatywnej pracy, szczególnie przy projektowaniu grafiki użytkowej albo elementów do gier. Trzeba przyznać, że dobry wzorek potrafi niesamowicie uatrakcyjnić nawet najprostszą fotografię lub ilustrację. W przypadku tego zadania tylko wypełnienie wzorkiem mogło dać tak jednoznacznie powtarzalny, geometryczny efekt na całej powierzchni zdjęcia.

Pytanie 27

Na zdjęciu przeważają barwy

A. ciepłe.

B. zimne.

C. dopełniające się.

D. uzupełniające się.

Na tym zdjęciu widać, że dominują zimne kolory, jak niebo błękitne i metaliczne elementy konstrukcji. Te kolory, takie jak niebieski czy zielony, mają to do siebie, że dają wrażenie chłodnej atmosfery. Często są wykorzystywane w architekturze i projektowaniu wnętrz, bo pomagają stworzyć spokojne i harmonijne miejsce. Z mojego doświadczenia, projektanci chętnie sięgają po takie zimne palety, gdy chcą, żeby przestrzeń, na przykład biuro czy strefa do medytacji, sprzyjała relaksacji lub lepszej koncentracji. Co ciekawe, barwy zimne potrafią optycznie powiększać pomieszczenia, co jest super ważne przy projektowaniu wnętrz. Świetnym przykładem mogą być nowoczesne biura, które często wybierają szarości, błękity i biele, żeby stworzyć przyjemne miejsce do pracy.

Pytanie 28

Obraz, który charakteryzuje się dużymi zniekształceniami spowodowanymi przez dystorsję, powstaje przy wykorzystaniu obiektywu

A. portretowego

B. rybie oko

C. długoogniskowego

D. standardowego

Obiektyw typu rybie oko to specjalny rodzaj obiektywu szerokokątnego, który charakteryzuje się ekstremalnym kątem widzenia, zwykle wynoszącym od 180 do 220 stopni. Dzięki swojej konstrukcji, obiektywy te wprowadzają znaczące zniekształcenia, które są zamierzone i wykorzystywane w kreatywnej fotografii. Zniekształcenia te polegają na silnym zgięciu linii prostych oraz na powstawaniu efektu kulistego obrazu. Fotografia wykonana obiektywem rybie oko może być używana w różnych dziedzinach, w tym w architekturze, gdzie efekt ten może podkreślić przestronność wnętrz, a także w fotografii przyrodniczej i sportowej, gdzie uwydatnia dynamikę i ruch. Warto zwrócić uwagę, że obiektywy te są powszechnie stosowane w fotografii artystycznej, gdzie zniekształcenia są elementem wyrazu artystycznego, a także w filmach, gdzie dodają unikalnych efektów wizualnych. W przypadku pracy ze zdjęciami wykonanymi obiektywem rybie oko, ważne jest, aby mieć świadomość zasad postprodukcji, aby maksymalnie wykorzystać potencjał zniekształceń.

Pytanie 29

Podczas fotografowania interaktywnych obiektów 360° należy zastosować

A. stół obrotowy i zestaw lamp o stałych parametrach

B. lampę błyskową z dyfuzorem

C. teleobiektyw z funkcją makro

D. szerokokątny obiektyw typu rybie oko

Podczas fotografowania interaktywnych obiektów 360°, zastosowanie stołu obrotowego i zestawu lamp o stałych parametrach jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć. Stół obrotowy pozwala na precyzyjne obracanie obiektu w równych odstępach, co jest niezbędne do zbudowania pełnej panoramy 360°. Taki mechanizm minimalizuje wszelkie błędy związane z ręcznym obracaniem, które mogą prowadzić do niespójności w ostatecznym obrazie. Dodatkowo, użycie lamp o stałych parametrach zapewnia jednorodne oświetlenie, co jest niezwykle istotne w kontekście interaktywnych prezentacji, gdzie każdy szczegół obiektu powinien być dobrze widoczny. Nierówne oświetlenie może prowadzić do nieestetycznych cieni lub prześwietleń, które utrudnią użytkownikom postrzeganie detali. W praktyce, korzystając z takich rozwiązań, możemy także eksperymentować z różnymi kątami i efektami świetlnymi, co znacząco zwiększa atrakcyjność wizualną końcowego produktu. Warto też pamiętać o stabilizacji aparatu, aby zminimalizować drgania podczas wykonywania zdjęć, co również wpływa na jakość uzyskiwanego obrazu.

Pytanie 30

Użycie światła rozproszonego na sesji zdjęciowej powoduje uzyskanie

A. rozległego obszaru półcienia za fotografowanym obiektem i jednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

B. wyraźnego cienia za fotografowanym obiektem oraz niejednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

C. wyraźnego cienia za fotografowanym obiektem i jednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

D. rozległego obszaru półcienia za fotografowanym obiektem oraz niejednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

Jak chodzi o światło rozproszone, to nie ma co mówić o ostrych cieniach ani nierównym oświetleniu, bo to po prostu nie jest prawda w kontekście fotografii. Ostre cienie pojawiają się głównie, gdy źródło światła jest małe w stosunku do obiektu, przez co cienie mają wyraźne granice. A z kolei światło rozproszone daje nam zupełnie inny efekt - mamy szeroki obszar półcienia, co ułatwia łagodne przejścia między światłem a cieniem. Nierównomierne oświetlenie to z kolei efekt złego ustawienia źródła światła lub ich niewłaściwej mocy, a nie rozpraszania światła, gdzie celem jest równomierne oświetlenie. Takie błędne wyobrażenia mogą prowadzić do kiepskich efektów wizualnych, które psują jakość zdjęcia. Kiedy stosujemy światło rozproszone, fotografowie mogą osiągnąć naturalny efekt i zminimalizować niepożądane efekty, jak odbicia czy błyski, co jest naprawdę ważne w profesjonalnej fotografii. Dlatego znajomość zasad działania światła rozproszonego jest kluczowa dla każdego, kto chce poprawiać swoje umiejętności w fotografii.

Pytanie 31

Jakie narzędzie w programie Adobe Photoshop pozwala na eliminację zniekształceń perspektywy, które występują na zdjęciu budowli wykonanym z niewielkiej odległości?

A. Skalowanie

B. Skraplanie

C. Pociągnięcie pędzlem

D. Korekcja obiektywu

Wybór niewłaściwego narzędzia do usuwania zniekształceń perspektywicznych w Adobe Photoshop jest częstym błędem, który może wynikać z niepełnego zrozumienia funkcji dostępnych w tym programie. Na przykład, Skalowanie jest techniką, która zmienia rozmiar obrazu, jednak nie wpływa na jego perspektywę ani na zniekształcenia spowodowane kątami widzenia. Użytkownicy mogą pomylić te dwie operacje, zakładając, że przeskalowanie obrazu naprawi błędy perspektywiczne, co jest fałszywe. Z kolei Pociągnięcie pędzlem jest narzędziem do edycji lokalnej, które umożliwia malowanie po obrazie, ale nie dokonuje globalnych korekcji, które dotyczą perspektywy. Zastosowanie pędzla w tym kontekście nie tylko nie poprawi sytuacji, ale może prowadzić do dalszego zniekształcenia obrazu. Skraplanie, będące techniką związana z efektem wody lub rozmycia, również nie ma zastosowania w kontekście korekcji perspektywy. Ta koncepcja może wynikać z mylenia różnych technik edytorskich, co jest typowe dla początkujących użytkowników. Kluczowym błędem jest przeświadczenie, że narzędzia edycyjne skupiają się na elementach estetycznych, podczas gdy korekcja obiektywu wymaga szczególnej dbałości o techniczne aspekty obrazu, takie jak kąt widzenia czy geometria obiektu. Właściwe zrozumienie funkcji każdej opcji w Photoshopie i ich zastosowania w kontekście perspektywy jest kluczowe dla uzyskania profesjonalnych efektów w fotografii architektonicznej.

Pytanie 32

Która wada obiektywu polega na tym, że wiązka promieni świetlnych wychodząca z punktu położonego poza osią optyczną obiektywu, po przejściu przez obiektyw tworzy obraz w kształcie przecinka?

A. Astygmatyzm.

B. Dystorsja.

C. Aberracja komatyczna.

D. Aberracja chromatyczna.

Każda z odpowiedzi, które nie są komą, odnosi się do innej, choć równie istotnej, wady optycznej występującej w obiektywach fotograficznych. Aberracja chromatyczna to zupełnie inny rodzaj zjawiska – wynika z tego, że soczewki nie są w stanie skupić wszystkich długości fal światła w jednym punkcie. Przekłada się to na kolorowe obwódki (najczęściej fioletowe lub zielone) pojawiające się na granicach kontrastowych obiektów, a nie na przecinkowate zniekształcenia. Często można ją spotkać przy fotografowaniu gałęzi drzew pod światło lub na jasnym tle. Astygmatyzm natomiast objawia się tym, że promienie świetlne padające na obiektyw w różnych płaszczyznach ogniskują się w różnych punktach, przez co obraz punktowy zmienia się w kreskę – ale nie przypomina przecinka, tylko bardziej rozciągniętą linię prostopadłą do osi optycznej. Astygmatyzm daje się we znaki szczególnie na brzegach kadru i bywa mylony z komą, lecz jego natura jest inna i łatwo go odróżnić podczas testowania sprzętu na kartce z drobnym tekstem. Z kolei dystorsja to wada geometryczna, w której prostoliniowe elementy zdjęcia ulegają wykrzywieniu – w przypadku dystorsji beczkowatej linie wyginają się na zewnątrz, a przy poduszkowatej do środka kadru. Nie ma tu efektu przecinka, tylko odkształcone proporcje. Z mojego doświadczenia najczęstszym błędem jest mylenie komy z aberracją chromatyczną lub astygmatyzmem, bo wszystkie te wady pogarszają ostrość na brzegach zdjęcia, ale każda daje zupełnie inne artefakty. Dlatego właśnie w praktyce fotograf powinien wiedzieć, jak rozpoznawać poszczególne wady i jak sobie z nimi radzić – na przykład przez dobór odpowiednich obiektywów, korzystanie z korekcji software’owej lub przymykanie przysłony. To wszystko przekłada się na jakość zdjęć, zwłaszcza gdy zależy Ci na profesjonalnych kadrach bez niepożądanych efektów optycznych.

Pytanie 33

Obiektyw w aparacie fotograficznym o wymiarach kadru 24 x 36 mm, który oferuje kąt widzenia zbliżony do kąta widzenia ludzkiego oka, posiada ogniskową

A. 28 mm

B. 35 mm

C. 50 mm

D. 20 mm

Wybór ogniskowej obiektywu, który nie odpowiada 50 mm, prowadzi do nieporozumienia dotyczącego kąta widzenia oraz wpływu ogniskowej na perspektywę i kompozycję obrazu. Ogniskowe takie jak 35 mm, 28 mm czy 20 mm oferują szerszy kąt widzenia niż 50 mm. Na przykład, obiektyw 35 mm ma kąt widzenia w zakresie około 63 stopni, co sprawia, że może wprowadzać zniekształcenia perspektywy, a także globalnie zmieniać sposób, w jaki postrzegamy proporcje obiektów w kadrze. Takie obiektywy są często wykorzystywane w fotografii krajobrazowej oraz architektonicznej, gdzie szersze ujęcia są pożądane, ale mogą nie oddawać rzeczywistego wyglądu obiektów. Ogniskowa 28 mm również jest uznawana za szerokokątną i jest stosowana w podobnych sytuacjach. Z kolei obiektyw 20 mm, będący jeszcze szerszym obiektywem, generuje znaczące zniekształcenia i wymaga ostrożności w kompozycji, gdyż może powodować efekty tzw. "rybiego oka". Wybieranie obiektywu o nieprawidłowej ogniskowej może prowadzić do uzyskania obrazów, które nie oddają zamierzonej wizji artystycznej oraz mogą być trudne do wykorzystania w profesjonalnych projektach fotograficznych. Zrozumienie właściwości ogniskowej obiektywu jest kluczowe w kontekście dobierania sprzętu do odpowiednich zadań fotograficznych.

Pytanie 34

Która wartość przysłony umożliwia uzyskanie za modelem najbardziej rozmytego tła?

A. f/11

B. f/2,8

C. f/5,6

D. f/22

Wybrałeś f/2,8 i to jest dokładnie ta wartość, która daje największą szansę na uzyskanie mocno rozmytego tła za modelem. W praktyce oznacza to, że ustawiając przysłonę na szeroko otwartą (czyli niską liczbę f), wpuszczasz do matrycy aparatu więcej światła, ale jednocześnie skracasz głębię ostrości. To jest właśnie klucz do tego takiego „miękkiego”, artystycznego efektu, gdzie postać na pierwszym planie jest ostra, a wszystko za nią staje się przyjemnie rozmyte. Fotografowie portretowi najczęściej właśnie dlatego uwielbiają jasne obiektywy z przysłoną f/2,8 lub nawet niższą. Takie ustawienie nie tylko pozwala odseparować osobę od tła, ale też dodać zdjęciu profesjonalnego charakteru. Z mojego doświadczenia, im niższa wartość f, tym trudniej czasem złapać ostrość na oczach postaci, zwłaszcza gdy model się rusza – warto więc ćwiczyć tę technikę. Standardy branżowe jasno wskazują, że dla portretów czy fotografii produktowej szeroko otwarta przysłona jest jednym z najskuteczniejszych sposobów na uzyskanie atrakcyjnego bokeh, czyli tego rozmycia tła. Ciekawe jest też to, że na efekt wpływ ma nie tylko wartość f, ale też ogniskowa obiektywu oraz dystans między aparatem, modelem i tłem. Ustawienie f/2,8 to uniwersalny sposób na „odcięcie” modela od tła, szczególnie gdy zależy Ci na efekcie wow. Dobrze też wiedzieć, że nie wszystkie obiektywy umożliwiają tak niskie wartości przysłony – to domena raczej droższych, jasnych konstrukcji.

Pytanie 35

Największy stopień rozmycia tła uzyska się dla obiektywu o ogniskowej

A. 50 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/4

B. 35 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/5,6

C. 20 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/8

D. 105 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/2

Dobry wybór! Przy ogniskowej 105 mm i przysłonie f/2 faktycznie uzyskasz największy stopień rozmycia tła, czyli tzw. bokeh. Im dłuższa ogniskowa (czyli im bardziej „zoomujesz”), tym mocniej tło zostaje ściśnięte i rozmyte względem fotografowanego obiektu. Przy szeroko otwartej przysłonie (f/2 to naprawdę jasny obiektyw!) głębia ostrości jest bardzo płytka, przez co tylko niewielka część kadru jest ostra, a cała reszta ładnie się rozmywa. To właśnie kombinacja dużej ogniskowej i niskiej wartości przysłony pozwala uzyskać efekt, który jest pożądany w portrecie, czy w fotografii produktowej. Nawiasem mówiąc, takie rozwiązania są szeroko stosowane przez zawodowców — praktycznie każdy fotograf pracujący na eventach czy sesjach portretowych sięga po jasne teleobiektywy. Warto zapamiętać, że na głębię ostrości wpływają aż trzy czynniki: ogniskowa, wielkość otworu przysłony i odległość od fotografowanego obiektu. W tym pytaniu, wszystkie te elementy zagrały na korzyść właśnie tej opcji. Moim zdaniem to absolutna podstawa w rozumieniu, jak panować nad tłem na zdjęciu — przydaje się nawet podczas zwykłych zdjęć rodzinnych, nie tylko tych „artystycznych”.

Pytanie 36

Który kierunek oświetlenia najbardziej uwidacznia niedoskonałości skóry modela?

A. Górny.

B. Przedni.

C. Tylny.

D. Boczny.

Oświetlenie w fotografii portretowej to temat, który często sprawia trudności, szczególnie jeśli chodzi o jego wpływ na wygląd skóry modela. Wiele osób zakłada, że światło przednie, czyli skierowane prosto na twarz, najbardziej uwidacznia niedoskonałości, bo przecież wszystko jest wtedy dobrze widoczne. W rzeczywistości to właśnie światło padające z przodu działa jak naturalny „retusz” – ogranicza cienie, wygładza strukturę skóry, a wszelkie nierówności stają się mniej dostrzegalne. Podobnie, światło górne, choć potrafi rzucać nieprzyjemne cienie pod oczami czy nosem, raczej nie akcentuje drobnych niedoskonałości skóry, tylko bardziej zmienia ogólny wyraz twarzy i może sprawiać wrażenie zmęczenia. Tylny kierunek (czyli tzw. światło kontrowe) z kolei służy do zarysowania sylwetki, oddzielenia postaci od tła, a nie do podkreślania faktury skóry. W praktyce często można się spotkać z opinią, że każde mocne światło pogarsza wygląd skóry, ale to nie do końca tak działa. Największą rolę odgrywa to, pod jakim kątem światło pada na nierówności – boczne światło wydobywa cienie przy każdej fałdce, pryszczu czy zmarszczce, bo przechodzi po powierzchni skóry „na ukos”. Z mojego doświadczenia, wielu początkujących fotografów intuicyjnie wybiera boczne światło, żeby uzyskać bardziej przestrzenny efekt, ale nie zdają sobie sprawy, że przez to eksponują też wszystko, co na skórze nieidealne. Dobre praktyki branżowe jednoznacznie wskazują, że to właśnie światło boczne najmocniej pokazuje strukturę skóry, dlatego np. przy zdjęciach reklamowych kosmetyków czy portretach beauty stawia się na światło miękkie i frontalne. Warto o tym pamiętać podczas pracy z modelami, zwłaszcza gdy zależy nam na pochlebnych efektach.

Pytanie 37

W celu uzyskania prawidłowego obrazu techniką HDR należy wykonać od 2 do 10 zdjęć w formacie

A. JPEG z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.

B. RAW z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.

C. RAW z zastosowaniem bracketingu ostrości.

D. JPEG z zastosowaniem bracketingu ostrości.

Wiele osób zaczynających przygodę z HDR myli pojęcia bracketingu ostrości z bracketingiem ekspozycji lub lekceważy znaczenie formatu pliku. Bracketing ostrości (focus bracketing) w ogóle nie służy do HDR – używa się go do focus stackingu, czyli scalania kilku zdjęć o różnych punktach ostrości w celu zwiększenia głębi ostrości, głównie w makrofotografii czy fotografii produktowej. Nie ma to nic wspólnego z szerokim zakresem tonalnym. Z kolei wybór formatu JPEG wynika często z chęci oszczędzania miejsca lub braku wiedzy o przewadze RAW. Niestety, JPEG mocno ogranicza możliwości późniejszej obróbki, bo już w momencie zapisu traci się masę informacji – w światłach, cieniach, kolorach. Przy HDR te straty są nieodwracalne, więc nawet jeśli zastosujemy bracketing ekspozycji, ale zrobimy zdjęcia w JPEG, uzyskamy gorszy obraz, często z artefaktami i bandingiem. To typowy błąd – wydaje się, że skoro HDR polega na łączeniu kilku ekspozycji, to format nie gra roli. A jednak – różnica jest kolosalna. Z mojego doświadczenia widzę, że najczęściej problemem jest traktowanie JPEG jako uniwersalnego rozwiązania, podczas gdy tylko RAW zapewnia pełną elastyczność przy scalaniu ekspozycji. Podsumowując: focus bracketing nie daje efektu HDR, a JPEG nie pozwala w pełni wykorzystać potencjału tego typu obróbki. Dopiero połączenie RAW i bracketingu ekspozycji daje profesjonalny rezultat, który akceptuje branża fotograficzna i który naprawdę widać gołym okiem na gotowym obrazie.

Pytanie 38

Na zamieszczonym rysunku przedstawiono ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop, do której jest przypisane polecenie

A. utwórz nową grupę.

B. utwórz maskę warstwy.

C. utwórz warstwę.

D. utwórz nową warstwę dopasowania.

Wybrałeś opcję 'utwórz maskę warstwy', czyli dokładnie to, do czego służy ta ikona w Photoshopie. W praktyce maska warstwy to narzędzie, które pozwala na selektywne ukrywanie lub ujawnianie fragmentów warstwy bez trwałego usuwania pikseli. To jest absolutna podstawa w profesjonalnej obróbce zdjęć i grafice cyfrowej – nie wyobrażam sobie pracy bez masek, bo pozwalają na precyzyjne retusze, montaż kilku zdjęć w jedno, robienie efektów przejścia czy lokalne poprawki kolorystyczne. Moim zdaniem, znajomość tego narzędzia to taka „abecadło” każdego grafika i retuszera – jak raz zrozumiesz logikę masek (czarne ukrywa, białe odkrywa, szarości to przeźroczystość), to już nie wrócisz do gumki czy wycinania fragmentów na sztywno. Zwróć uwagę, że maski warstw są nierozłącznym elementem tzw. niedestrukcyjnej edycji – czyli takiej, gdzie zawsze można wrócić do pierwotnego obrazu bez strat. Dobre praktyki branżowe wręcz zalecają używanie masek zamiast kasowania pikseli – to wygodne, oszczędza czas przy poprawkach i daje większą kontrolę nad projektem. W workflow dużych agencji czy w pracy na plikach do druku to już standard. Szczerze, jeśli planujesz rozwijać się w grafice komputerowej, warto od razu wyrobić sobie nawyk pracy z maskami – ułatwią ci życie nie raz.

Pytanie 39

Aby uzyskać kierunkową wiązkę światła o równomiernym natężeniu w każdym punkcie przekroju poprzecznego z możliwością płynnej regulacji kąta rozsyłu, należy na lampę nałożyć

A. sześciokątny softbox

B. metalowe wrota

C. stożkowy tubus

D. soczewkę Fresnela

Wybór sześciokątnego softboksa jako rozwiązania do uzyskania ukierunkowanej wiązki światła nie jest właściwy, ponieważ softboks ma na celu miękkie rozproszenie światła, a nie jego kierunkowe skupienie. Tego rodzaju akcesoria są używane w celu eliminacji cieni i uzyskania łagodnego efektu oświetleniowego, co jest przydatne w fotografii portretowej, jednak nie spełnia wymagań dotyczących jednorodności natężenia światła w każdym punkcie przekroju. Metalowe wrota, mimo że umożliwiają kontrolę nad kształtem i kierunkiem światła, nie pozwalają na uzyskanie równomiernego rozsyłu, gdyż ich główną funkcją jest blokowanie lub ograniczanie strumienia świetlnego, co prowadzi do niejednolitości w oświetleniu. Stożkowy tubus z kolei, chociaż ma zastosowanie w kierowaniu światła, nie zapewnia takiej precyzji i równomierności natężenia, jak soczewka Fresnela. W praktyce użycie tych elementów może doprowadzić do sytuacji, w której światło będzie mniej efektywne i niezgodne z zamierzonymi efektami wizualnymi. Zrozumienie funkcji każdego z tych narzędzi jest kluczowe dla uzyskania optymalnych wyników w pracy z oświetleniem, co podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich akcesoriów w zależności od specyficznych potrzeb produkcji.

Pytanie 40

Zmniejszenie wielkości plików grafiki rastrowej bez utraty jakiejkolwiek informacji można przeprowadzić z użyciem programu

A. File Optimizer.

B. Adobe Dreamweaver.

C. Adobe InDesign.

D. Paint.

Wybranie programu File Optimizer jest w tym przypadku jak najbardziej zasadne, bo właśnie takie narzędzia służą do bezstratnej optymalizacji plików graficznych rastrowych. File Optimizer wykorzystuje specjalistyczne algorytmy kompresji bezstratnej, które redukują rozmiar pliku bez jakiejkolwiek utraty jakości obrazu czy informacji zawartych w grafice. To się szczególnie przydaje, kiedy ktoś chce zoptymalizować np. PNG albo BMP, które już same w sobie mogą być duże – zastosowanie File Optimizer sprawia, że plik zajmuje mniej miejsca, a obraz wygląda identycznie. Jest to podejście bardzo zgodne z branżowymi dobrymi praktykami, zwłaszcza w środowisku webowym albo kiedy przygotowuje się grafiki do archiwizacji, gdzie nie można sobie pozwolić na jakąkolwiek utratę danych. Z mojego doświadczenia wynika, że korzystanie z takich narzędzi to też oszczędność miejsca na dyskach i szybsze ładowanie stron internetowych. Warto pamiętać, że File Optimizer obsługuje różne formaty, nie tylko graficzne, ale akurat w kontekście grafiki rastrowej ta bezstratna kompresja naprawdę robi robotę i jest doceniana przez profesjonalistów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej