Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Stolarz
Kwalifikacja: DRM.04 - Wytwarzanie wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych
Data rozpoczęcia: 10 grudnia 2025 23:20
Data zakończenia: 10 grudnia 2025 23:32

Egzamin niezdany

Wynik: 14/40 punktów (35,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką czynność należy wykonać przed przystąpieniem do rozcieńczania lakieru do roboczej lepkości?

A. Po otwarciu pojemnika

B. Po oznaczeniu lepkości

C. Po usunięciu kożucha

D. Po wymieszaniu lakieru

Otwarcie opakowania lakieru nie jest wystarczającym krokiem, aby rozpocząć proces rozcieńczania. Choć jest to niezbędny etap, sama czynność otwierania pojemnika nie ma wpływu na właściwości techniczne lakieru ani na jego lepkość. Również usunięcie kożucha, który może tworzyć się na powierzchni lakieru po dłuższym czasie przechowywania, jest ważne, ale nie powinno być traktowane jako kluczowy krok przed rozcieńczaniem. Kożuch może wpływać na jakość aplikacji, jednak jego usunięcie nie gwarantuje, że lakier osiągnie właściwą lepkość. Mieszanie lakieru jest istotnym działaniem, które pomaga w uzyskaniu jednorodnej konsystencji, ale również nie powinno być wykonywane przed określeniem lepkości. Mieszanie bez wcześniejszego oznaczenia lepkości może prowadzić do dodania zbyt dużej ilości rozcieńczalnika, co z kolei wpłynie na właściwości lakieru i jakość wykończenia. Zrozumienie procesu rozcieńczania lakieru i jego zależności od lepkości jest istotne w praktyce malarskiej, aby uniknąć typowych błędów, takich jak zbyt niska lub zbyt wysoka lepkość, które mogą skutkować problemami podczas aplikacji oraz wpływać na trwałość i estetykę finalnego wykończenia.

Pytanie 2

Wyroby o złożonym kształcie powinny być wykańczane przy użyciu metody

A. zanurzania

B. elektrostatyczną

C. natrysku

D. polewania

Odpowiedź elektrostatyczna jest prawidłowa, ponieważ metoda ta jest szczególnie skuteczna w przypadku przedmiotów o skomplikowanym kształcie. Proces elektrostatyczny polega na naładowaniu elektrostatycznym cząstek farby, co sprawia, że są one przyciągane do naładowanej powierzchni obiektu. To zjawisko pozwala na równomierne pokrycie skomplikowanych form, eliminując problem zacieków i niedomalowań, które mogą występować w innych metodach. Przykładem zastosowania tej techniki może być malowanie części samochodowych, gdzie precyzja pokrycia jest kluczowa dla estetyki i ochrony przed korozją. W branży przemysłowej, z uwagi na jej efektywność oraz oszczędność materiałów, metoda elektrostatyczna jest często stosowana w standardach produkcji, takich jak ISO 12944 dotyczący ochrony przed korozją. Dzięki właściwościom elektrostatycznym, minimalizuje się straty materiału oraz czas aplikacji, co przekłada się na zwiększenie wydajności procesu produkcyjnego.

Pytanie 3

Jaką kolejność działań należy zastosować przy wymianie uszkodzonej łączyny w taborecie?

A. Dobór materiału, szlifowanie, formatowanie, demontaż łączyny, montaż łączyny

B. Demontaż łączyny, formatowanie, dobór materiału, szlifowanie, montaż łączyny

C. Formatowanie, demontaż łączyny, szlifowanie, dobór materiału, montaż łączyny

D. Demontaż łączyny, dobór materiału, formatowanie, szlifowanie, montaż łączyny

Zastosowanie nieodpowiedniej kolejności czynności przy wymianie uszkodzonej łączyny taboretu może prowadzić do poważnych problemów związanych z jakością wykonania oraz trwałością naprawy. W przypadku pierwszej błędnej koncepcji, dobór materiału na samym początku jest niewłaściwy, ponieważ nie wiemy jeszcze, jakie dokładnie wymiary i parametry ma mieć nowa łączyna, co może skutkować zakupem niewłaściwego materiału, który nie pasuje do projektu. Szlifowanie przed demontażem łączyny nie tylko jest bezsensowne, ale również może prowadzić do powstawania zarysowań na istniejących elementach mebla, co obniża jego estetykę. Z kolei formatowanie przed demontażem to kolejny błąd, który uniemożliwia precyzyjne dopasowanie nowego elementu do pozostałych części taboretu. Należy również pamiętać, że demontaż powinien być przeprowadzony ostrożnie, aby uniknąć uszkodzeń innych części mebla, co jest niemożliwe, jeśli wcześniej zajmiemy się obróbką materiału. Wreszcie, nienależyty montaż łączyny bez wcześniejszego przygotowania i dokładnego dobrania materiałów może skutkować nie tylko brakiem stabilności, ale również bezpieczeństwa użytkowania taboretu. Proces wymiany łączyny powinien być zawsze przeprowadzany zgodnie z ustalonymi standardami oraz dobrymi praktykami rzemieślniczymi, co zapewni długotrwałe i estetyczne efekty.

Pytanie 4

Do szlifowania wstępnego drewna miękkiego należy użyć papieru ściernego oznaczonego symbolem

A. P 100

B. P 60

C. P 20

D. P 80

Wybór papieru ściernego z wyższym oznaczeniem, takim jak P 60, P 80 czy P 100, do szlifowania zgrubnego drewna miękkiego świadczy o nieporozumieniu związanym z właściwościami i zastosowaniem papierów ściernych. Papier o wysokiej ziarnistości, jak P 80 czy P 100, jest przeznaczony do bardziej precyzyjnych prac, gdzie istotne jest wygładzenie powierzchni oraz przygotowanie jej do dalszej obróbki, na przykład lakierowania lub malowania. Użycie takiego papieru na etapie szlifowania zgrubnego może prowadzić do nadmiernego czasu pracy oraz niezadowalających rezultatów, takich jak niedostateczne usunięcie materiału czy zbyt wolne postępy w obróbce. Zasadniczo, w przypadku drewna miękkiego, najpierw powinno się używać papieru o niskiej ziarnistości, aby skutecznie usunąć zarysowania i nierówności, a dopiero później przejść do szlifowania dokładniejszymi papierami. Brak zrozumienia hierarchii ziarnistości papierów ściernych może prowadzić do typowych błędów w procesie szlifowania, co w praktyce może skutkować pogorszeniem jakości obrabianego materiału oraz wydłużeniem czasu pracy. Warto także zwrócić uwagę na standardy branżowe, które jasno określają zasady doboru papieru ściernego w zależności od etapu obróbki oraz rodzaju materiału.

Pytanie 5

Czym charakteryzuje się struganie drewna "pod włókno"?

A. wieloma wyrwami

B. drobne poprzeczne zarysowania

C. gładkie powierzchnie

D. przypalenia powierzchni

Odpowiedź 'przypalenia powierzchni' jest poprawna, ponieważ struganie drewna 'pod włókno' skutkuje zwiększonym tarciem między narzędziem a materiałem, co może prowadzić do podgrzewania powierzchni drewna. W praktyce, podczas strugania, drewno jest przetwarzane w taki sposób, że włókna drewna są orientowane w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu narzędzia, co powoduje nieoptymalne warunki skrawania. Zwiększone tarcie może prowadzić do lokalnego przegrzania drewna, co powoduje zjawisko przypalenia. W kontekście obróbki drewna, zgodnie z zasadami dobrych praktyk, istotne jest, aby zawsze strugać drewno w kierunku włókna, co nie tylko minimalizuje ryzyko przypaleń, ale także zapewnia gładką powierzchnię. Przypalenia mogą wpływać na estetykę produktu końcowego oraz na jego właściwości użytkowe, dlatego ważne jest, aby stosować odpowiednie techniki i narzędzia, a także regularnie kontrolować parametry obróbcze, takie jak prędkość narzędzia i nacisk. Przykładem może być zastosowanie strugów z odpowiednimi ostrzami dla konkretnego gatunku drewna, co pozwala na osiągnięcie wysokiej jakości powierzchni bez ryzyka przypaleń.

Pytanie 6

Jeśli tylny fragment szuflady jest osadzony w boku szuflady, a elementy o grubości 18 mm zostały połączone kołkami konstrukcyjnymi o długości 36 mm, to jaka jest głębokość gniazda w boku?

A. 13 mm

B. 25 mm

C. 24 mm

D. 12 mm

Odpowiedź 13 mm jest poprawna, ponieważ przy połączeniu elementów drewnianych, takich jak boki i tył szuflady, istotne jest, aby gniazdo w boku miało odpowiednią głębokość. W przypadku użycia kołków konstrukcyjnych o długości 36 mm, należy wziąć pod uwagę grubość elementów. Grubość boku szuflady wynosi 18 mm, co oznacza, że głębokość gniazda powinna być mniejsza niż całkowita długość kołka, aby zapewnić odpowiednią stabilność. W praktyce, głębokość gniazda powinna wynosić od 1/3 do 1/2 długości kołka, co w tym przypadku daje wartość 12 mm lub 13 mm. Wybór 13 mm jako odpowiedniej głębokości gniazda zapewnia lepszą mocowanie kołka, a także jest zgodny z zaleceniami standardów branżowych dotyczących montażu mebli. Dobrą praktyką jest również wykonanie próbnych połączeń, aby zweryfikować stabilność konstrukcji, co jest kluczowe w produkcji mebli.

Pytanie 7

Wykonywanie otworów w serii pod kołki w szerokich płaszczyznach elementów płytowych powinno być realizowane na wiertarce

A. jednowrzecionowej pionowej

B. wielowrzecionowej poziomej

C. wielowrzecionowej oscylacyjnej

D. wielowrzecionowej pionowej

Wybór wiertarki wielowrzecionowej poziomej, jednowrzecionowej pionowej lub wielowrzecionowej oscylacyjnej do wiercenia serii gniazd pod kołki w szerokich płaszczyznach elementów płytowych nie jest właściwy z kilku powodów. Wiertarka wielowrzecionowa pozioma, mimo że może wiercić wiele otworów, nie jest w stanie zapewnić odpowiedniej precyzji i stabilności, co jest kluczowe w przypadku gniazd pod kołki, które muszą być idealnie osadzone. Ponadto, konfiguracja pozioma ogranicza dostęp do obrabianego materiału i może prowadzić do trudności w dostosowywaniu parametrów wiercenia. Z kolei wiertarka jednowrzecionowa pionowa, choć oferuje pewną precyzję, nie jest w stanie wykonać jednocześnie wielu otworów, co znacząco wydłuża czas produkcji. Ta metoda jest szczególnie nieefektywna w kontekście masowej produkcji, gdzie liczy się czas i wydajność. Jeśli chodzi o wiertarkę wielowrzecionową oscylacyjną, jej konstrukcja jest bardziej skierowana do innych zastosowań, takich jak wiercenie pod kątem lub w materiałach wymagających elastyczności. W przypadku, gdy gniazda muszą być umiejscowione w dokładnych odległościach i o precyzyjnych wymiarach, wybór nieodpowiedniej wiertarki może prowadzić do błędów, które mogą być trudne i kosztowne do naprawienia. Przykłady niepoprawnych wyborów sprzętowych obrazują, jak ważne jest dostosowanie narzędzi do specyficznych potrzeb produkcyjnych, aby uniknąć strat czasu oraz zasobów.

Pytanie 8

Na podstawie danych zawartych w tabeli określ, do którego sortymentu tarcicy obrzynanej należy zaliczyć tarcicę o wymiarach 100 x 150 mm.

Nazwa sortymentu	Grubość [mm]	Szerokość [mm]
Belki	200÷250	200÷275
Krawędziaki	100÷175	100÷175
Łaty	32÷90	32÷90
Listwy	19÷25	25÷32

A. Krawędziaki.

B. Łaty.

C. Listwy.

D. Belki.

Podczas analizy odpowiedzi innych dostępnych sortymentów, jak listwy, łaty czy belki, można zauważyć kilka kluczowych różnic, które prowadzą do błędnych wniosków. Listwy i łaty to elementy o znacznie mniejszych wymiarach, przeznaczone głównie do wykończenia, obramowania i innych zastosowań, gdzie nie jest wymagana duża nośność. Odpowiedzi te często mylnie są utożsamiane z krawędziakami przez osoby, które nie rozumieją, że krawędziaki muszą spełniać określone normy dotyczące grubości i szerokości. Ponadto, belki, które są większymi elementami konstrukcyjnymi, również nie pasują do podanych wymiarów, gdyż ich klasyfikacja zakłada znacznie większe rozmiary, co wskazuje na różnice w zastosowaniach. Błędne odpowiedzi mogą wynikać z niepełnego zrozumienia klasyfikacji sortymentów drewna oraz ich praktycznych zastosowań w budownictwie. Kluczowe jest, aby posiadać wiedzę na temat standardów branżowych, które regulują te klasyfikacje oraz ich zastosowanie w praktyce. Zrozumienie różnicy między krawędziakami a innymi rodzajami tarcicy jest istotne dla właściwego doboru materiałów budowlanych, co z kolei wpływa na trwałość i bezpieczeństwo konstrukcji.

Pytanie 9

Przygotowanie powierzchni, lakierowanie I, lakierowanie II, szlifowanie na sucho oraz polerowanie pastą to działania realizowane podczas końcowego wykończenia powierzchni elementów metodą

A. natrysku

B. politurowania

C. zanurzania

D. przeciągania

Odpowiedź "natrysku" jest poprawna, ponieważ proces natrysku lakieru jest jedną z najczęściej stosowanych metod wykończania powierzchni, która umożliwia uzyskanie jednolitej i estetycznej warstwy lakieru na różnych elementach. Przygotowanie powierzchni, lakierowanie I i II, szlifowanie na sucho oraz polerowanie pastą to kluczowe etapy tego procesu. Przygotowanie powierzchni jest fundamentem, ponieważ odpowiednio oczyszczona i zmatowiona powierzchnia zapewnia lepszą adhezję lakieru. Natrysk, polegający na rozpylaniu lakieru pod ciśnieniem, gwarantuje równomierne pokrycie i minimalizuje ryzyko pojawienia się zacieków. Przykładem zastosowania tej techniki jest lakierowanie karoserii samochodowych, gdzie estetyka i trwałość powłok lakierniczych są kluczowe. Dodatkowo, standardy branżowe, takie jak normy ISO dotyczące jakości lakierów, podkreślają znaczenie precyzji w procesie natrysku, co wpływa na trwałość i odporność na czynniki atmosferyczne. Tego rodzaju praktyki są niezbędne, aby zapewnić wysoką jakość finalnego produktu.

Pytanie 10

Jaką kategorię wad drewna reprezentują pęcherze żywiczne?

A. Zgnilizny

B. Pęknięcia

C. Wady kształtu

D. Wady budowy

Pęcherze żywiczne zaliczane są do grupy wad budowy drewna, ponieważ powstają w wyniku zaburzeń w procesach biologicznych i fizjologicznych roślin, co prowadzi do gromadzenia się żywicy w komórkach tkanki drewna. W kontekście praktycznym, pęcherze żywiczne mogą wpływać na właściwości mechaniczne drewna, w tym jego wytrzymałość oraz odporność na czynniki atmosferyczne. W branży drzewnej, przy ocenie jakości drewna, istotne jest uwzględnienie obecności takich wad, ponieważ pęcherze żywiczne mogą ograniczać zastosowanie drewna w konstrukcjach budowlanych lub meblarskich. W standardach dotyczących jakości drewna, takich jak EN 338, pęcherze żywiczne są klasyfikowane jako wady, które mogą prowadzić do obniżenia klasy jakości drewna, co ma znaczenie przy jego wykorzystaniu w różnych zastosowaniach. Zrozumienie tych aspektów jest kluczowe dla osób pracujących w przemyśle drzewnym oraz dla projektantów, którzy muszą brać pod uwagę właściwości materiałów, z których tworzą swoje produkty.

Pytanie 11

Jakie jest wyróżniające się właściwość płyty stolarskiej pełnej?

A. nieparzysta ilość warstw fornirów, sklejonych względem siebie prostopadle

B. warstwa środkowa utworzona z listewek, pokryta fornirem z obu stron

C. spojenie wiórów klejem dzięki użyciu ciśnienia i temperatury

D. średnia gęstość uzyskana z włókien drzewnych połączonych klejem

Odpowiedź wskazująca na spojenie wiórów klejem poprzez zastosowanie ciśnienia i temperatury jest prawidłowa, ponieważ opisuje proces produkcji płyty stolarskiej pełnej, który jest kluczowy dla jej charakterystyki. Płyty te, znane również jako płyty kompozytowe, są wytwarzane poprzez połączenie wiórów drzewnych, które są impregnowane klejem i następnie formowane pod wysokim ciśnieniem oraz w odpowiedniej temperaturze. To pozwala na uzyskanie jednorodnej i mocnej struktury, która jest odporna na odkształcenia oraz uszkodzenia mechaniczne. W praktyce, płyty stolarskie pełne znajdują zastosowanie w produkcji mebli, elementów wykończeniowych oraz konstrukcji budowlanych. Dobrze wykonane płyty spełniają standardy jakości, takie jak EN 13986, co pozwala na ich szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach przemysłu. Ponadto, dzięki zastosowaniu odpowiednich technologii, takich jak kleje wodne, możemy uzyskać produkt przyjazny dla środowiska, co jest istotnym aspektem w nowoczesnym stolarstwie.

Pytanie 12

Nominalny wymiar długości płyt wynosi 900 ±2 mm. Po wykonaniu płyt dokonano kontroli wymiarów. Płyty podzielono na cztery grupy. Która grupa płyt nie spełnia wymagań dotyczących długości?

Grupa płyt:	A	B	C	D
Długość płyty w mm	896	898	900	902
Liczba sztuk	10	34	37	19

A. D.

B. A.

C. C.

D. B.

Grupa płyt A nie spełnia wymagań dotyczących długości, ponieważ ich wymiar wynosi 896 mm, co jest poniżej minimalnego dopuszczalnego wymiaru. Zgodnie z normami branżowymi, przy wymiarze nominalnym 900 mm, dopuszczalny zakres wynosi od 898 mm do 902 mm (900 mm ± 2 mm). Płyty, które nie mieszczą się w tym zakresie, mogą prowadzić do problemów w dalszym procesie produkcyjnym lub podczas montażu, gdzie precyzyjne wymiary są kluczowe dla funkcjonowania całej konstrukcji. W przypadku zastosowań konstrukcyjnych lub budowlanych, niedopasowane wymiary mogą skutkować osłabieniem struktury, co może prowadzić do poważnych problemów z bezpieczeństwem. Dlatego tak istotne jest stosowanie się do norm wymiarowania i regularne kontrolowanie jakości wytwarzanych elementów, aby zapewnić ich zgodność z wymaganiami technicznymi oraz żywotność i bezpieczeństwo całej konstrukcji.

Pytanie 13

Metoda dekorowania mebli, która polega na pokrywaniu powierzchni drewna cennymi okleinami z różnych rodzajów drewna, klejonymi do podstawy w celu tworzenia wzorów ornamentowych, figuralnych oraz geometrycznych, to

A. inkrustacja

B. intarsja

C. fladrowanie

D. imitacja

Inkrustacja jest techniką zdobniczą, która polega na wprowadzaniu innych materiałów, takich jak metal, kość, kamień lub różnego rodzaju kompozyty, w powierzchnię drewna. Choć często mylona z intarsją, inkrustacja nie opiera się na wykorzystaniu tylko drewna, ale na bardziej złożonym połączeniu różnych mediów, co prowadzi do uzyskania innego efektu estetycznego. Fladrowanie to technika dekoracyjna, która dotyczy nakładania cienkowarstwowych oklein, często z pleksiglasu lub cienkowarstwowych powłok, co również nie jest zgodne z definicją intarsji. Imitacja, w kontekście meblarstwa, odnosi się do technik, które mają na celu naśladowanie wyglądu naturalnych materiałów bez ich rzeczywistego używania. Wszelkie te techniki, choć mają swoje miejsce w rzemiośle meblarskim, nie odpowiadają zasadniczo na definicję intarsji, która koncentruje się na wykorzystaniu drewna jako dominującego materiału w tworzeniu ornamentów. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich pomyłek dotyczą często zrozumienia różnic w materiałach oraz technikach obróbczych. Ważne jest, aby przy wyborze techniki zdobienia mebli kierować się nie tylko estetyką, ale także funkcjonalnością i trwałością wykonania.

Pytanie 14

Jaką metodę aplikacji preparatu powinno się wykorzystać do głębokiej impregnacji drewna?

A. Natrysk pneumatyczny

B. Ciśnieniowo-próżniową

C. 20-minutowe zanurzanie

D. Natrysk hydrodynamiczny

Choć natrysk hydrodynamiczny i natrysk pneumatyczny mogą być stosowane w aplikacji preparatów chemicznych, nie są one odpowiednie do głębokiej impregnacji drewna. Metody te polegają głównie na aplikacji cieczy na powierzchnię materiału, co może prowadzić do jedynie powierzchownej ochrony. Takie podejście zazwyczaj nie zapewnia wystarczającego wnikania substancji ochronnych w głąb drewna, co jest niezbędne w przypadku materiałów narażonych na intensywne warunki atmosferyczne lub biologiczne. Z kolei 20-minutowe zanurzanie, mimo że może być skuteczne w niektórych zastosowaniach, nie gwarantuje głębokiego wnikania preparatu, zwłaszcza w dużych elementach drewnianych. Taki proces często nie jest wystarczający do pełnej ochrony drewna przed biodegradacją. W praktyce, te metody mogą być mylone z ciśnieniowo-próżniową, prowadząc do błędnych przekonań o ich skuteczności. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że każda metoda aplikacji preparatów chemicznych może zapewnić ten sam poziom ochrony, co ciśnieniowo-próżniowa. W rzeczywistości, zastosowanie odpowiednich technik impregnacji jest kluczowe dla uzyskania optymalnych efektów ochronnych, co jest istotne zwłaszcza w branży budowlanej oraz przemyśle meblarskim.

Pytanie 15

W jaki sposób należy zabezpieczyć drzwi szafki, która jest przygotowywana do transportu?

A. Unieruchomić w korpusie szafki taśmą klejącą

B. Włożyć do osobnej paczki

C. Zdemontować i umieścić wewnątrz szafki

D. Zamknąć je na zamek

Inne metody zabezpieczania drzwi szafki, takie jak umieszczanie ich w oddzielnej paczce czy unieruchamianie taśmą klejącą, nie są wystarczająco skuteczne. Umieszczanie drzwi w osobnym opakowaniu może prowadzić do ich uszkodzenia, ponieważ nie są one chronione przed uderzeniami lub wstrząsami, które mogą wystąpić podczas transportu. Dodatkowo, taka praktyka może być mniej efektywna, gdyż zwiększa objętość transportu, co generuje dodatkowe koszty. Unieruchomienie drzwi taśmą klejącą, chociaż może wydawać się praktyczne, wiąże się z ryzykiem, że taśma nie zapewni wystarczająco mocnego trzymania, a w trakcie transportu drzwi mogą się poluzować i otworzyć. W takim przypadku może dojść do zniszczenia zawartości szafki lub samego mebla. Zdemontowanie drzwi i umieszczenie ich wewnątrz szafki również nie jest optymalne, ponieważ może prowadzić do uszkodzeń zarówno drzwi, jak i konstrukcji szafki, a także zwiększa czas potrzebny na montaż po dotarciu do miejsca docelowego. Kluczowe jest zrozumienie, że skuteczne zabezpieczenie mebli do transportu wymaga zastosowania sprawdzonych metod, które eliminują ryzyko uszkodzeń, a zamykanie drzwi na zamek jest najlepszym rozwiązaniem w tej sytuacji.

Pytanie 16

Jakie działania należy podjąć, aby usunąć defekt spowodowany wypadnięciem sęka?

A. Zalanie ubytku klejem, wyszlifowanie oraz wykończenie powierzchni

B. Rozpiłowanie elementu w poprzek włókien, usunięcie sęka, sklejenie oraz wykończenie powierzchni

C. Nawiercenie sęka, wklejenie wstawki, wyszlifowanie oraz wykończenie powierzchni

D. Nałożenie akrylowej szpachli, wyszlifowanie oraz wykończenie powierzchni

Przy analizie alternatywnych metod naprawy wady spowodowanej wypadającym sękiem, można zauważyć szereg nieodpowiednich podejść. W pierwszej koncepcji, polegającej na zalaniu ubytku klejem i wyszlifowaniu, brak jest skutecznego rozwiązania dotyczącego strukturalnej stabilności drewna. Takie podejście może prowadzić do dalszych uszkodzeń, gdyż sęk, który nie został usunięty, może się powiększyć lub spowodować pękanie drewna. Kolejna niepoprawna koncepcja, obejmująca rozpiłowanie w poprzek włókien, usunięcie sęka oraz sklejenie, nie jest wystarczająco solidna. Rozpiłowanie w poprzek włókien wprowadza dodatkowe osłabienie elementu oraz zaburza naturalny układ włókien drewna, co negatywnie wpływa na jego wytrzymałość. W przypadku zastosowania akrylowej szpachli również nie uzyskujemy pożądanej trwałości, ponieważ szpachla jest bardziej materiałem estetycznym niż strukturalnym, co skutkuje brakiem odpowiedniej stabilności. Ostatnia koncepcja, choć wprowadza nawiercenie, pomija kluczowy element, jakim jest wklejenie wstawki, co ogranicza efektywność naprawy. W praktyce, skuteczna naprawa musi uwzględniać nie tylko estetykę, ale przede wszystkim trwałość oraz zachowanie właściwości drewna, stąd kluczowe jest stosowanie odpowiednich technik klejenia i użycie elementów wypełniających, które są kompatybilne z materiałem bazowym.

Pytanie 17

Którego lakieru należy użyć do wykończenia boazerii zamontowanej w przedpokoju?

A. Jednoskładnikowy lakier wodno-rozcieńczalny do gruntowania powierzchni drewnianych pod lakiery nawierzchniowe.

B. Lakier jednoskładnikowy do powierzchni drewnianych wewnątrz pomieszczeń, nie spływa po pionowych powierzchniach, zachowuje naturalny kolor drewna.

C. Jednoskładnikowy lakier do parkietu, odporny na ścieranie, szybkoschnący, o nikłym zapachu, daje powłoki odporne na plamy i działanie wody.

D. Bezzapachowy lakier do mebli i drewnianych zabawek, trwały i odporny na ścieranie, szybkoschnący, hipoalergiczny.

Wybór lakieru nieodpowiedniego do wykończenia boazerii w przedpokoju może prowadzić do wielu problemów, które negatywnie wpłyną na estetykę oraz trwałość wykończenia. Na przykład, użycie lakieru dwuskładnikowego, który jest przeznaczony do intensywnych obciążeń mechanicznych, może w przypadku boazerii w przedpokoju okazać się zbędne, ponieważ nie ma ryzyka dużych uszkodzeń. Takie podejście nie tylko podnosi koszty materiałów, ale również wprowadza skomplikowany proces aplikacji wymagający precyzyjnego wymieszania składników, co w przypadku lakierów jednoskładnikowych nie jest konieczne. Kolejnym błędnym założeniem jest wybór lakierów przeznaczonych do użytku na zewnątrz, które są bardziej odporne na czynniki atmosferyczne, ale mogą nieelastycznie reagować na zmiany temperatury wewnątrz pomieszczeń, co prowadzi do pękania powłoki. Ponadto, lakier taki może wpłynąć na kolorystykę drewna, co nie jest pożądanym efektem w przypadku boazerii, której celem jest podkreślenie naturalnego piękna drewna. Wybór niewłaściwego produktu nie tylko podważa estetyczność wykończenia, ale również narusza zasady zachowania trwałości materiałów, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do konieczności kosztownych renowacji. Dlatego kluczowe jest, aby przy podejmowaniu decyzji o wyborze lakieru kierować się nie tylko jego właściwościami technicznymi, ale również specyfiką aplikacji i przeznaczeniem danego materiału.

Pytanie 18

Jakie jest optymalne poziom wilgotności graniaków przeznaczonych do procesu gięcia?

A. 18-20%

B. 22-24%

C. 14-16%

D. 25-30%

Trzeba zrozumieć, że wilgotność graniaków ma ogromne znaczenie przy gięciu. Odpowiedzi wskazujące na wilgotność poniżej 25%, jak 18-20%, 14-16% czy 22-24%, są błędne, bo nie uwzględniają, jak ważna jest plastyczność drewna. Drewno przy niskiej wilgotności staje się twarde i sztywne, co może prowadzić do pękania w trakcie obróbki. Szczególnie wilgotność 14-16% jest za niska dla większości drewna, które potrzebuje więcej elastyczności do gięcia. Nawet wilgotność 22-24% jest bliska, ale dalej nie jest optymalna do gięcia. W branży obróbczej chodzi o to, aby dokładnie dostosować wilgotność, żeby nie stracić materiału przez błędy w gięciu. Standardy, jak normy ISO dotyczące drewna, wymagają, żeby wilgotność była w przedziale 25-30%, co daje najlepsze efekty i zmniejsza ryzyko uszkodzeń w produkcji. Dlatego ważne jest, aby ludzie pracujący z drewnem wiedzieli, jak istotne są te parametry i potrafili dostosować warunki obróbcze do danego materiału.

Pytanie 19

Jaki sposób aplikacji materiałów lakierniczych powinno się wybrać do malowania drewnianego ogrodzenia na zewnątrz?

A. Tamponem

B. Pędzlem

C. Natryskiem hydrodynamicznym

D. Natryskiem pneumatycznym

Pędzel jest najodpowiedniejszym narzędziem do malowania drewnianego płotu na wolnym powietrzu ze względu na jego zdolność do precyzyjnego nakładania farby oraz jej wnikania w strukturę drewna. Umożliwia on dotarcie do trudno dostępnych miejsc i zapewnia równomierne pokrycie, co jest kluczowe dla efektywności ochrony drewna przed warunkami atmosferycznymi. W przypadku płotów, które często mają różnorodne faktury i kształty, pędzel pozwala na lepsze dostosowanie aplikacji farby do konturów drewna. Dodatkowo, stosując pędzel, łatwiej jest kontrolować ilość używanego materiału, co przekłada się na oszczędność farby oraz minimalizację marnotrawstwa. W praktyce, warto wybierać pędzle wykonane z włosia syntetycznego, które lepiej sprawdzają się z farbami wodnymi, i stosować technikę malowania wzdłuż słojów drewna, co zwiększa efektywność i estetykę wykonania. Zgodnie z dobrą praktyką, przed nałożeniem farby, powierzchnię płotu należy odpowiednio przygotować, co może obejmować czyszczenie, szlifowanie oraz ewentualne stosowanie impregnatu.

Pytanie 20

Która z podanych metod aplikacji materiałów malarskich generuje minimalne straty materiałowe?

A. Natrysk pneumatyczny

B. Malowanie walcami

C. Polewanie

D. Natrysk hydrodynamiczny

Malowanie walcami to technika, która charakteryzuje się wysoką efektywnością w wykorzystaniu materiałów malarskich. W przeciwieństwie do natrysku, gdzie straty materiału mogą być znaczne z powodu rozpryskiwania się farby, malowanie walcami pozwala na precyzyjne aplikowanie farby na powierzchnię, co minimalizuje nadmiar i marnotrawstwo. Dzięki zastosowaniu wałków, które doskonale przylegają do malowanej powierzchni, możliwe jest uzyskanie równomiernej warstwy farby, co wpływa na estetykę oraz trwałość powłok malarskich. Technika ta jest szczególnie przydatna w przypadku malowania dużych powierzchni, takich jak ściany i sufity. Warto również zauważyć, że w zależności od rodzaju wałka, można uzyskać różne efekty wykończeniowe, od gładkich po strukturalne, co dodatkowo zwiększa wszechstronność tej metody. W branży budowlanej i remontowej malowanie walcami jest uznawane za jedną z najlepszych praktyk, zwłaszcza w kontekście oszczędności materiału oraz czasu pracy.

Pytanie 21

W pomieszczeniu o wymiarach 3 m na 4 m należy położyć podłogę z dębowego parkietu. Oblicz całkowity koszt wykonania parkietu, jeśli cena za 1 m2 wynosi 350 zł?

A. 4 400 zł

B. 4 300 zł

C. 4 200 zł

D. 4 100 zł

Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z niewłaściwego podejścia do obliczeń związanych z powierzchnią ułożenia parkietu. Osoby, które wskazały wartości takie jak 4 300 zł, 4 100 zł czy 4 400 zł, mogły popełnić błąd w obliczeniach powierzchni lub w zastosowaniu właściwej ceny za metr kwadratowy. Ważne jest, aby najpierw dokładnie określić wymiary pomieszczenia i obliczyć jego powierzchnię, co w tym przypadku daje 12 m². Kolejnym krokiem jest pomnożenie tej powierzchni przez cenę jednostkową, co w tym przypadku wynosi 350 zł/m². Często zdarza się, że w takich obliczeniach pomija się istotne detale, takie jak zaokrąglenie wartości lub błędne wzięcie pod uwagę stawki jednostkowej. Ponadto, wiele osób nie uwzględnia dodatkowych kosztów związanych z przygotowaniem podłoża czy koniecznością zakupu dodatkowych materiałów, co może prowadzić do nieporozumień na etapie realizacji projektu. Kluczowe znaczenie ma zrozumienie, że precyzyjne obliczenia, a także staranne planowanie budżetu, są fundamentami skutecznego zarządzania projektem budowlanym. Należy także pamiętać o standardach branżowych, które zalecają skrupulatne podejście do takich obliczeń, aby uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek podczas realizacji inwestycji.

Pytanie 22

Łaty giętarskie wyjęte z autoklawu parzelnianego powinny być natychmiast

A. poddane gięciu

B. przycięte na wymiar

C. ogrzane

D. nawilżone

Łaty giętarskie wyjęte z autoklawu parzelnianego należy niezwłocznie poddać gięciu, ponieważ proces autoklawowania polega na poddaniu materiału wysokiemu ciśnieniu i temperaturze, co sprawia, że staje się on bardziej plastyczny i łatwiejszy do formowania. W momencie, gdy łaty są jeszcze gorące, ich struktura molekularna jest bardziej elastyczna, co umożliwia skuteczne i precyzyjne gięcie. Należy pamiętać, że zbyt długie czekanie na rozpoczęcie procesu gięcia po wyjęciu z autoklawu może prowadzić do stygnięcia materiału, co z kolei skutkuje jego twardnieniem i utrudnia dalsze formowanie. W praktyce, aby osiągnąć optymalne efekty, operatorzy powinni mieć przygotowane stanowisko do gięcia oraz odpowiednie narzędzia, takie jak formy czy prasy, które umożliwią uzyskanie pożądanych kształtów. Ponadto, warto zwrócić uwagę na to, że zgodnie z dobrą praktyką przemysłową, każda partia materiału powinna być poddana kontroli jakości przed i po gięciu, co zapewnia zgodność z normami oraz wysoką jakość finalnego produktu.

Pytanie 23

Jakie są długość i szerokość wieńca dolnego oraz górnego w szafie o konstrukcji stojakowej, której wymiary to 2000 x 900 x 550 mm, zrealizowanej z płyty wiórowej laminowanej o grubości 18 mm?

A. 864 mm i 550 mm

B. 882 mm i 545 mm

C. 936 mm i 545 mm

D. 900 mm i 550 mm

Odpowiedź 864 mm i 550 mm jest poprawna, ponieważ wymiary wieńca dolnego i górnego w szafie konstrukcji stojakowej o podanych wymiarach 2000 x 900 x 550 mm uwzględniają grubość materiału, z którego jest wykonana szafa. Przyjmując, że płyta wiórowa laminowana ma grubość 18 mm, należy obliczyć długość wieńca dolnego i górnego, które muszą zmieścić się w szerokości szafy. Wysokość szafy wynosi 2000 mm, a szerokość 900 mm. Grubość płyty po obu stronach wpływa na finalne wymiary wieńca, dlatego dla szerokości szafy 900 mm musimy uwzględnić dwie grubości płyt (2 x 18 mm), co daje 36 mm. Zatem 900 mm - 36 mm = 864 mm. Długość wieńca dolnego i górnego pozostaje na poziomie 550 mm, gdyż wymiary głębokości nie są zmieniane przez grubość materiału. Praktyczne zastosowanie tych obliczeń jest kluczowe w projektowaniu mebli, gdzie precyzyjne wymiary wpływają na stabilność i funkcjonalność konstrukcji, zgodnie z zaleceniami branżowymi dotyczącymi projektowania mebli.

Pytanie 24

Aby uzyskać fryzy, początkową obróbkę cięcia wykonuje się na piłach

A. formatowej i poprzecznej

B. formatowej i wzdłużnej

C. taśmowej i wzdłużnej

D. poprzecznej i wzdłużnej

Stosowanie innych kombinacji pilarek, jak taśmowej czy formatowej, w kontekście pozyskiwania fryzów może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania materiału oraz obniżenia jakości uzyskiwanych produktów. Pilarka taśmowa, choć użyteczna w niektórych zastosowaniach, jest bardziej skomplikowana w obsłudze i najczęściej wykorzystywana do cięcia dużych bloków drewna na bardziej szczegółowe elementy. To podejście może prowadzić do problemów z dokładnością cięcia, ponieważ pilarki taśmowe mają tendencję do większego wyginania się podczas obróbki, co może skutkować niedokładnymi wymiarami. Pilarka formatowa, z kolei, jest zazwyczaj używana w celu uzyskania precyzyjnych wymiarów w cięciach poziomych i pionowych, jednak jej zastosowanie nie jest optymalne w kontekście pozyskiwania fryzów, ponieważ skupia się bardziej na obróbce już przygotowanych elementów, niż na surowym materiale. Praktyczne zastosowanie narzędzi powinno zawsze opierać się na ich specyfikacji oraz odpowiednim doborze do danej operacji, co jest kluczowe w kontekście efektywności produkcji oraz jakości finalnych wyrobów.

Pytanie 25

Jaką niedoskonałość drewna można zaakceptować przy pokryciu go przezroczystą powłoką?

A. Pęcherze żywiczne

B. Pęknięcia

C. Siniznę

D. Zdrowe sęki

Sinizna to temat, który dotyczy niebieskich plam w drewnie, które powstają przez grzyby. Tego typu uszkodzenia mogą naprawdę psuć trwałość i wygląd drewna, dlatego w ogóle nie powinny być brane pod uwagę przy wykończeniu przezroczystą powłoką. Pęknięcia to też inna sprawa, bo mogą zniszczyć strukturę drewna, co prowadzi do tego, że jego właściwości mechaniczne i estetyczne się pogarszają. A pęcherze żywiczne to wynik złego wzrostu drewna, co również wpływa na jego trwałość i wizualny aspekt. Używanie drewna z takimi defektami wiąże się z ryzykiem problemów podczas dalszej obróbki i w użytkowaniu końcowych produktów. Warto zauważyć, że w branży meblowej i budowlanej nie ma co żartować z jakością, bo trzeba unikać drewna z defektami, które mogą zrujnować trwałość i wygląd produktów. W praktyce, dobór odpowiednich materiałów ma kluczowe znaczenie, a ignorowanie tych zasad może ściągnąć na producentów poważne problemy, zarówno ekonomiczne, jak i wizerunkowe.

Pytanie 26

Aby poprawić czytelność oraz zrozumienie konstrukcji wyrobu w rysunku technicznym, wykorzystuje się

A. kłady oraz powiększenia

B. dimetrię ukośną oraz izometrię

C. perspektywę zbieżną

D. rzuty prostokątne i przekroje

Kłady i powiększenia, dimetria ukośna oraz perspektywa zbieżna to różne metody graficzne, które mogą być ciekawe, ale nie są najlepszym rozwiązaniem, jeśli chodzi o rysunek techniczny. Kłady i powiększenia mogą wprowadzać zniekształcenia, co sprawia, że odczytanie wymiarów staje się trudniejsze. W praktyce może to prowadzić do zamieszania, szczególnie gdy ktoś nie zna skali. Dimetria ukośna i izometria są spoko do przedstawienia 3D, ale często nie pokazują wymiarów i proporcji, co w inżynierii jest mega istotne. Z kolei perspektywa zbieżna jest ładna, ale nie spełnia wymogów rysunkowych, które mówią, że wymiary muszą być jasne. Często ludzie mogą wybierać te metody, bo skupiają się na estetyce, a nie na funkcji rysunku jako narzędzia w komunikacji technicznej. Dla profesjonalnych projektów rzuty prostokątne i przekroje są po prostu niezastąpione, bo dzięki nimi można dokładnie przekazać konstrukcję, co jest kluczowe dla inżynierów, techników i wykonawców.

Pytanie 27

Dodatek wosku do środka służącego do ochrony drewna poprawia jego właściwości zabezpieczające przed wpływem

A. wody

B. grzybów

C. promieni UV

D. owadów

Kiedy mówimy o preparatach do konserwacji drewna, często pojawia się nieporozumienie co do ich właściwości ochronnych przed różnymi zagrożeniami, takimi jak owady, promieniowanie UV czy grzyby. Na przykład, odpowiedzi dotyczące ochrony przed owadami mogą być mylące, ponieważ wosk nie jest substancją, która skutecznie odstrasza szkodniki. W rzeczywistości, aby chronić drewno przed owadami, konieczne są odpowiednie środki owadobójcze, które działają chemicznie na organizmy szkodników, a nie powłoki ochronne. Z kolei promieniowanie UV jest zjawiskiem, które może prowadzić do blaknięcia i degradacji drewna, ale wosk nie jest wystarczającym środkiem ochronnym w tym zakresie. Użycie filtrów UV w formie specjalnych lakierów czy olejów jest bardziej skutecznym rozwiązaniem. Ochrona przed grzybami również wymaga zastosowania biocydów, które zapobiegają rozwojowi pleśni i innych mikroorganizmów, a nie tylko zastosowania wosku. Często błędne myślenie polega na postrzeganiu wosku jako uniwersalnego środka ochronnego, podczas gdy rzeczywistość jest znacznie bardziej złożona i wymaga kombinacji różnych preparatów, aby skutecznie chronić drewno przed wieloma zagrożeniami.

Pytanie 28

Wymień czynności, które należy wykonać przy finalizacji powierzchni drewna iglastego z zakrytą strukturą?

A. Wybielanie, odżywiczanie, szpachlowanie, malowanie

B. Wybielanie, szlifowanie, szpachlowanie, malowanie

C. Odżywiczanie, szpachlowanie, szlifowanie, malowanie

D. Odżywiczanie, wybielanie, malowanie, szlifowanie

Wybór niepoprawnych odpowiedzi wynika często z mylnej interpretacji procesów związanych z wykończeniem drewna. Wybielanie, które pojawia się w niektórych odpowiedziach, jest praktyką, która stosuje się w specyficznych przypadkach, zazwyczaj w celu uzyskania efektu jasnego, naturalnego wyglądu, co nie jest w zgodzie z ideą zakrywania struktury drewna. Drewno iglaste, ze względu na swoją budowę, może nie wymagać wybielania, a jego naturalne cechy mogą być lepiej zaakcentowane poprzez odpowiednie odżywiczanie. Kolejnym błędem jest pominięcie procesu odżywiczania w kontekście wykończenia. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, jak ważne jest zabezpieczenie drewna przed czynnikami zewnętrznymi, a to może prowadzić do szybkiej degradacji powierzchni. Dodatkowo, odpowiedzi sugerujące pominięcie szlifowania przed malowaniem są nieprawidłowe, ponieważ gładka powierzchnia jest kluczowa dla uzyskania estetycznego efektu oraz trwałości powłok malarskich. Zignorowanie tego etapu może skutkować nieprzyczepnością farby i przedwczesnym niszczeniem wykończenia. Zrozumienie tych procesów i ich poprawne zastosowanie są niezbędne do uzyskania satysfakcjonujących rezultatów w pracy z drewnem.

Pytanie 29

Do jakiego celu wykorzystuje się papier ścierny o ziarnistości P40?

A. do wykończenia powierzchni po nałożeniu bejcy

B. do szlifowania wstępnego drewnianych powierzchni

C. do polerowania powierzchni pokrytych lakierem

D. do szlifowania okleinowanych powierzchni

Szlifowanie po bejcowaniu papierem o ziarnistości P40 to średni pomysł. Po nałożeniu bejcy drewno najlepiej delikatnie wygładzić, żeby kolor był równomierny, a to zazwyczaj wymaga drobniejszego papieru, takiego jak P120 czy P180. Jak użyjesz za grubego papieru, to możesz usunąć bejcę i potem drewno będzie wyglądać nierówno. Podobnie z okleiną – ona jest cienka i łatwo ją uszkodzić, więc P40 może ją zerwać lub zarysować. A przy lakierze? Używając P40, zamiast poprawić, jeszcze bardziej uszkodzisz lakier, co oznacza więcej roboty. Często ludzie myślą, że grubsze ziarno to lepsze i szybsze szlifowanie, ale to nie zawsze tak działa. Dobrze jest dopasować ziarnistość do etapu obróbki, żeby wszystko ładnie wyszło i trwało dłużej. Warto zwracać uwagę na zalecenia, żeby nie popełnić jakichś dużych błędów w trakcie pracy.

Pytanie 30

Jakiego rodzaju obrabiarki należy użyć do wygładzania powierzchni obrabianych detali?

A. Strugarki

B. Dłutarki

C. Wiertarki

D. Szlifierki

Szlifierki to narzędzia skrawające, które służą do wygładzania i dopracowywania powierzchni, ale nie są przeznaczone do wyrównywania ich w sensie usuwania znacznych ilości materiału. Proces szlifowania zazwyczaj polega na usunięciu cienkiej warstwy wierzchniej, co może być mylące, gdyż nie prowadzi do znacznej redukcji grubości materiału, jak ma to miejsce w przypadku strugania. Wiertarki z kolei są narzędziami do wykonywania otworów, a ich zastosowanie w kontekście wyrównywania powierzchni jest zupełnie nieodpowiednie. Wykorzystanie wiertarki do tego celu mogłoby prowadzić do uszkodzeń materiału oraz niepożądanych efektów końcowych. Dłutarki, choć mogą być używane do obróbki, są mniej powszechnymi narzędziami do wyrównywania powierzchni w porównaniu do strugarek i są bardziej skomplikowane w obsłudze. Wybór niewłaściwego narzędzia może skutkować nieefektywną pracą, a co gorsza, uszkodzeniem obrabianego elementu. Dlatego ważne jest, aby przy obróbce skrawaniem zrozumieć specyfikę narzędzi oraz ich zastosowanie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych efektów w każdym procesie produkcyjnym.

Pytanie 31

Ile tarcicy nieobrzynanej trzeba przygotować do stworzenia 10 sztuk szafek, jeżeli wiadomo, że do wyrobu jednej takiej szafki potrzeba 0,01 m3 tarcicy netto, a wydajność tarcicy wynosi 50%?

A. 0,2 m3

B. 0,1 m3

C. 0,8 m3

D. 0,4 m3

Wyniki, które nie uwzględniają odpowiedniej relacji między wymaganiami tarcicy netto a wydajnością tarcicy nieobrzynanej, mogą prowadzić do błędnych konkluzji. Przykładowo, obliczając potrzebną ilość tarcicy nieobrzynanej jako 0,1 m³, ignoruje się fakt, że tylko połowa tej objętości będzie efektywnie przetworzona w tarcicę netto ze względu na wydajność wynoszącą 50%. Taki błąd prowadzi do niepoprawnego oszacowania materiałów potrzebnych do realizacji projektu. Ponadto odpowiedzi takie jak 0,4 m³ czy 0,8 m³ mogą wynikać z błędnego pomnożenia objętości tarcicy netto przez liczbę szafek, bez uwzględnienia wydajności. Przykładowo, przyjmując 0,01 m³ na szafkę i mnożąc przez 10, można nieświadomie założyć, że potrzebne jest to samo w m³ tarcicy nieobrzynanej, co jest mylące. W procesach produkcyjnych, takich jak stolarstwo, kluczowe jest uwzględnienie efektywności materiałów, aby unikać nadmiernych zamówień, które mogą prowadzić do zwiększonych kosztów oraz marnotrawstwa surowców. Szczegółowe zrozumienie wydajności i jej wpływu na zapotrzebowanie materiałowe jest istotne dla każdej produkcji, co opiera się na najlepszych praktykach w branży.

Pytanie 32

Płyty wiórowe oraz paździerzowe przechowywane w zamkniętych i przewiewnych pomieszczeniach powinny być

A. układane poziomo "na głucho"

B. układane poziomo na przekładkach

C. ustawiane pionowo "na głucho"

D. ustawiane pionowo z przekładkami

Odpowiedzi, które sugerują ustawianie płyt w pionie lub układanie ich w inny sposób, nie uwzględniają kluczowych zasad dotyczących ich magazynowania. Ustawianie pionowo 'na głucho' może prowadzić do poważnych problemów, takich jak uszkodzenia mechaniczne, które mogą wystąpić w wyniku nieodpowiedniego podparcia. Płyty w takiej pozycji mogą łatwo przewrócić się lub ulec deformacji, co znacznie obniża ich jakość. Ponadto, układanie poziomo 'na głucho' bez zastosowania przekładek również nie jest wskazane, ponieważ brak odpowiedniej wentylacji i podparcia może prowadzić do gromadzenia się wilgoci oraz zwiększonego ryzyka uszkodzeń. W praktyce, niewłaściwe składowanie materiałów drewnopochodnych jest jednym z najczęstszych błędów, które mogą generować dodatkowe koszty związane z naprawą lub wymianą uszkodzonych płyt. Z perspektywy branżowej, rekomenduje się stosowanie przekładek, które zwiększają stabilność i przepływ powietrza między płytami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie przechowywania tych materiałów. Takie podejście nie tylko zabezpiecza przed uszkodzeniami, ale również wspomaga długoterminową trwałość produktów, co jest kluczowe w branży budowlanej i meblarskiej.

Pytanie 33

Jakie rodzaje tarcicy iglastej są zaliczane do obrzynanych lub nieobrzynanych?

A. Łata i deska

B. Belka i łata

C. Krawędziak i bal

D. Bal i deska

Bal i deska to klasyfikacje tarcicy, które wskazują na ich obrzynany lub nieobrzynany charakter. Bal, będący produktami o większych wymiarach, jest często stosowany w konstrukcjach drewnianych, takich jak domy czy altany, gdzie wymagana jest duża nośność oraz stabilność. Z kolei deska, będąca cieńszym sortymentem, jest wykorzystywana w szerokim zakresie zastosowań, od podłóg po meble, co czyni ją niezwykle wszechstronnym materiałem. Obrzynany charakter tych produktów oznacza, że ich krawędzie zostały obrobione, co poprawia estetykę oraz ułatwia montaż. W praktyce, stosowanie obrzynanej tarcicy minimalizuje ryzyko pojawienia się niepożądanych wad, takich jak pęknięcia czy nierówności, co jest kluczowe w branży budowlanej, gdzie precyzja jest niezbędna. Zgodnie z normami ISO oraz branżowymi standardami, klasyfikacja ta ma istotne znaczenie dla zachowania wysokiej jakości produktów drewnianych, a także dla ich odpowiedniego zastosowania w różnych projektach.

Pytanie 34

Aby oczyścić narzędzia zabrudzone żywicą, jakie akcesorium należy zastosować?

A. tampon nasączony terpentyną

B. płaskie dłuto

C. stalowy skrobak

D. papier ścierny

Stosowanie papieru ściernego do czyszczenia narzędzi zanieczyszczonych żywicą nie jest rozwiązaniem odpowiednim, ponieważ papier ścierny może uszkodzić delikatne powierzchnie narzędzi, zamiast skutecznie usunąć żywicę. W przypadku narzędzi precyzyjnych, takich jak dłuta czy noże, zarysowania spowodowane przez szorstką powierzchnię papieru ściernego mogą prowadzić do ich szybszego zużycia i obniżenia efektywności pracy. Użycie skrobaka stalowego z kolei może również prowadzić do uszkodzeń narzędzi, zwłaszcza jeśli żywica jest nałożona na delikatne części. Skrobak, jako narzędzie twarde, może zdzierać powierzchnię materiału, co w efekcie obniża jego trwałość. Dłuto płaskie, mimo że jest narzędziem o różnych zastosowaniach, nie jest przeznaczone do usuwania żywic. Niewłaściwe podejście do czyszczenia narzędzi może prowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń oraz zwiększenia kosztów związanych z konserwacją i wymianą sprzętu. W związku z tym, istotne jest, aby stosować odpowiednie metody czyszczenia, które nie tylko skutecznie eliminują zanieczyszczenia, ale także nie wpływają negatywnie na stan techniczny narzędzi. Kluczowe jest zrozumienie, że wybrane metody czyszczenia powinny być zgodne z właściwymi standardami i praktykami, co pozwala na zachowanie jakości narzędzi oraz zapewnia ich długoterminową użyteczność.

Pytanie 35

Aby usunąć uszkodzoną powłokę wykończeniową z elementu meblowego o wymiarach 1200 x 600 mm, należy wykorzystać

A. szlifowanie profilowe

B. struganie płaszczyznowe

C. szlifowanie płaszczyznowe

D. struganie profilowe

Struganie płaszczyznowe to technika, która polega na usuwaniu materiału z powierzchni przy pomocy struga. Ale w przypadku usuwania wykończeń z płyty meblowej, to nie jest najlepszy wybór. Struganie daje dokładne wykończenie, ale zazwyczaj używa się go do masywnych kawałków drewna, a nie do materiałów kompozytowych jak płyty wiórowe czy MDF. Poza tym, użycie struga może uszkodzić strukturę materiału, a to pogorszy jakość powierzchni. Mówiąc o szlifowaniu profilowym, to technika, która sprawdza się przy bardziej skomplikowanych kształtach, ale do płaskich powierzchni mebli się nie nadaje. Rzeczywiście, szlifowanie profilowe może prowadzić do nierównomiernego zużycia, więc przy dużych płaskich obszarach nie jest optymalne. Struganie profilowe z kolei jest bardziej skomplikowane i może uszkodzić krawędzie materiału. W praktyce skuteczne usuwanie powłok wymaga narzędzi, które równomiernie obrobią płaskie powierzchnie, więc szlifowanie płaszczyznowe jest najlepszym rozwiązaniem w tej sytuacji.

Pytanie 36

Przed przystąpieniem do montażu elementów krzeseł należy zweryfikować wymiary czopów przy użyciu

A. śruby mikrometrycznej

B. miary stolarskiej

C. suwmiarki

D. sprawdzianu granicznego

Miara stolarska, suwmiarka i śruba mikrometryczna to narzędzia pomiarowe, które są powszechnie wykorzystywane w różnych dziedzinach rzemiosła i przemysłu, jednak w kontekście sprawdzania wymiarów czopów przed montażem elementów krzeseł nie są one najbardziej odpowiednie. Miara stolarska, choć funkcjonalna, umożliwia jedynie pomiary w przybliżeniu, a jej dokładność może być niewystarczająca w przypadku komponentów wymagających precyzyjnego dopasowania. Użycie miary stolarskiej może prowadzić do błędów pomiarowych, które w efekcie mogą wpłynąć na stabilność i bezpieczeństwo konstrukcji. Z kolei suwmiarka, choć bardziej precyzyjna, wciąż nie jest narzędziem dedykowanym do sprawdzania zgodności wymiarów z tolerancjami określonymi w dokumentacji technicznej. Jej zastosowanie w sytuacji, gdy kluczowe jest potwierdzenie, że elementy mieszczą się w ramach tolerancji granicznych, może prowadzić do nieprawidłowych decyzji o jakości wyrobów. Śruba mikrometryczna, mimo że zapewnia wysoką precyzję, jest narzędziem bardziej stosowanym w pomiarach bardziej skomplikowanych detali, a niekoniecznie w bezpośrednim badaniu czopów. Ponadto, stosowanie tych narzędzi może skłonić do mylenia kryteriów jakości, gdzie jakość wykonania i zgodność wymiarowa są kluczowe. Właściwe podejście do pomiarów wymaga zastosowania odpowiednich narzędzi, które uwzględniają standardy branżowe, aby zapewnić efektywną kontrolę jakości.

Pytanie 37

Określ właściwą sekwencję działań i procesów technologicznych przy realizacji czopa?

A. Trasowanie, nacinanie, odsadzanie, pasowanie

B. Nacinanie, odsadzanie, trasowanie, pasowanie

C. Pasowanie, trasowanie, nacinanie, odsadzanie

D. Odsadzanie, pasowanie, trasowanie, nacinanie

Trasowanie, nacinanie, odsadzanie i pasowanie to kluczowe operacje w procesie wykonywania czopa, które powinny być realizowane w podanej kolejności, aby zapewnić precyzję i jakość wykonania. Trasowanie polega na wyznaczaniu linii, które następnie służą jako przewodnik do nacinania, co jest etapem, w którym materiał jest wstępnie obrabiany, aby uzyskać pożądany kształt i wymiary. Odsadzanie następuje po nacinaniu i polega na usunięciu nadmiaru materiału w celu uzyskania dokładniejszych wymiarów, co jest szczególnie istotne w przypadku czopów, które muszą idealnie pasować do innych elementów. Ostatnim krokiem jest pasowanie, które zapewnia, że wszystkie elementy są ze sobą skomponowane w sposób ścisły. Przykładem zastosowania tej sekwencji jest produkcja elementów maszyn, gdzie precyzyjne dopasowanie jest kluczowe dla ich funkcjonowania. Standardy branżowe, takie jak ISO 2768, podkreślają znaczenie kolejności operacji w obróbce mechanicznej, co potwierdza, że prawidłowe wykonanie tych czynności jest nadrzędne dla uzyskania wysokiej jakości produktu końcowego.

Pytanie 38

Jaką ilość kleju w litrach trzeba przygotować do zimnego klejenia elementów o łącznej powierzchni 50 m2, jeśli zużycie kleju wynosi 150 ml/m2?

A. 7,5 litra

B. 5,5 litra

C. 8,5 litra

D. 9,5 litra

Aby obliczyć ilość kleju potrzebną do klejenia elementów o powierzchni 50 m2 z zużyciem 150 ml/m2, należy wykonać prostą kalkulację. Mnożymy powierzchnię przez zużycie: 50 m2 x 150 ml/m2 = 7500 ml. Przekształcamy mililitry na litry, co daje 7500 ml = 7,5 litra. W praktyce, dokładne obliczenie ilości kleju jest kluczowe w aplikacjach budowlanych i przemysłowych. Zbyt mała ilość kleju może prowadzić do słabego połączenia, co zwiększa ryzyko uszkodzenia klejonych elementów. Z kolei nadmiar kleju może być kosztowny i prowadzić do marnotrawstwa materiału. W branży budowlanej stosuje się także różne standardy dotyczące zużycia kleju w zależności od zastosowanego materiału, dlatego zawsze warto konsultować się z kartą techniczną produktu. Oprócz tego, ważne jest również przestrzeganie zaleceń producenta oraz odpowiednich norm jakościowych, co zapewnia trwałe i efektywne połączenie. Wiedza na temat obliczeń związanych z zużyciem materiałów jest niezbędna dla każdego specjalisty w branży budowlanej.

Pytanie 39

Piły tarczowe oraz frezy przechowywane w magazynie powinny być oczyszczone z żywicy oraz przetarte ściereczką nasączoną

A. wodą

B. emalią

C. olejem

D. farbą

Wybór odpowiedzi takich jak emalia, woda czy farba na pewno nie jest odpowiedni w kontekście konserwacji narzędzi skrawających. Emalia, będąca substancją o właściwościach dekoracyjnych i ochronnych, jest przeznaczona do malowania i nie ma zastosowania w utrzymaniu narzędzi w dobrym stanie. Jej użycie mogłoby prowadzić do powstania warstwy, która z pewnością nie tylko nie zabezpieczyłaby narzędzi, ale wręcz mogłaby je uszkodzić. Woda, mimo że jest powszechnie stosowanym środkiem czyszczącym, w przypadku narzędzi skrawających jest niewskazana. Może prowadzić do korozji metalu, co w dłuższej perspektywie znacznie skróci żywotność narzędzi. Farba nie ma zastosowania w utrzymaniu narzędzi i wprowadza dodatkowe problemy z nieodpowiednim użytkowaniem i zatykanie otworów skrawających. Zatem odpowiedzi te są mylne, ponieważ nie uwzględniają specyfiki i potrzeb narzędzi skrawających. Prawidłowe podejście do konserwacji narzędzi powinno opierać się na zrozumieniu ich struktury i funkcji, co pozwala na skuteczne ich utrzymanie oraz przedłużenie ich efektywności operacyjnej.

Pytanie 40

Aby wzmocnić uszkodzoną przez owady strukturę drewnianych elementów konstrukcyjnych kuchennego stołu oraz uzupełnić wydrążone otwory, najlepszym rozwiązaniem będzie użycie

A. środka owadobójczego

B. fal elektromagnetycznych

C. żywicy epoksydowej

D. oleju lnianego

Wybór oleju lnianego jako metody naprawy drewnianych elementów konstrukcyjnych nie jest odpowiedni w kontekście wzmocnienia struktury uszkodzonej przez owady. Olej lniany, będący produktem naturalnym, jest często stosowany do impregnacji drewna, jednak jego właściwości nie zapewniają wymaganej twardości ani wytrzymałości. Olej może nawilżać i poprawiać wygląd drewna, ale nie wypełnia ubytków ani nie wzmacnia struktury. Zastosowanie fal elektromagnetycznych w kontekście naprawy drewna jest zupełnie nieadekwatne, ponieważ ten rodzaj energii nie ma zastosowania w inżynierii materiałowej ani w konserwacji drewna. Brak zrozumienia podstawowych zasad dotyczących materiałów budowlanych prowadzi do mylnego wniosku, że takie technologie mogą być użyteczne. Z kolei środki owadobójcze służą głównie do eliminacji szkodników, a nie do wzmacniania struktury drewna. O ile ich zastosowanie jest istotne w kontekście zwalczania insektów, to nie mają one wpływu na odbudowę czy wzmocnienie uszkodzonych elementów. Warto zauważyć, że podejmując decyzje dotyczące naprawy, ważne jest zrozumienie specyfiki materiałów i ich odpowiednich zastosowań, aby uniknąć błędnych wyborów, które mogą skutkować dalszymi uszkodzeniami i kosztami w przyszłości.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej