Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik weterynarii
Kwalifikacja: ROL.12 - Wykonywanie weterynaryjnych czynności pomocniczych
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 17:57
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 18:19

Egzamin niezdany

Wynik: 15/40 punktów (37,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zwierzęta podczas uboju gospodarczego mogą być zabijane jedynie po wcześniejszym pozbawieniu ich świadomości przez

A. przyuczonego ubojowca

B. lekarza weterynarii

C. technika weterynarii

D. właściciela zwierzęcia

Odpowiedzi wskazujące na właściciela zwierzęcia, technika weterynarii czy lekarza weterynarii jako osoby odpowiedzialne za pozbawienie świadomości zwierzęcia w trakcie uboju, są niepoprawne z kilku istotnych powodów. Właściciel zwierzęcia, choć jest zainteresowany dobrostanem swojego stada, nie posiada odpowiednich kwalifikacji ani przeszkolenia, aby przeprowadzać ten proces zgodnie z obowiązującymi normami. Nieprzemyślane podejście do uboju, oparte na emocjach lub osobistych przekonaniach właściciela, może prowadzić do praktyk, które są niehumanitarne i mogą narazić zwierzęta na zbędny stres. Technicy weterynarii oraz lekarze weterynarii mają z kolei inną rolę w łańcuchu produkcji – ich zadania koncentrują się głównie na zdrowiu i dobrostanie zwierząt oraz nadzorze medycznym, a nie na bezpośrednim przeprowadzaniu uboju. Właściwe procedury wymagają, aby ubojowcy byli przeszkoleni i certyfikowani w zakresie technik uboju, co pozwala na zastosowanie najnowszych standardów i najlepszych praktyk dotyczących humanitarnego traktowania zwierząt. W ten sposób ogranicza się ryzyko związane z niewłaściwym przeprowadzeniem procesu, co może negatywnie wpływać na jakość mięsa oraz dobrostan zwierząt. W praktyce, odpowiedzialność za humanitarny ubój spoczywa na osobach odpowiednio przeszkolonych, a nie na tych, którzy nie mają doświadczenia w tym zakresie.

Pytanie 2

Co oznacza sedacja?

A. wybudzenie z narkozy

B. monitorowanie pracy serca

C. intubację

D. uspokojenie przed zabiegiem

Sedacja jest to proces, który ma na celu uzyskanie stanu uspokojenia pacjenta przed różnymi zabiegami medycznymi. Używa się jej w celu zminimalizowania lęku oraz dyskomfortu, co jest szczególnie ważne w kontekście procedur chirurgicznych czy diagnostycznych. Przykładowo, pacjenci poddawani endoskopii często otrzymują sedację, aby mogli znieść nieprzyjemne odczucia związane z badaniem. Tego rodzaju podejście jest zgodne z wytycznymi Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologicznego, które podkreśla, że sedacja powinna być stosowana do zapewnienia komfortu pacjenta, jednocześnie umożliwiając lekarzowi przeprowadzenie zabiegu. W praktyce, sedacja może być realizowana na różnych poziomach, od delikatnego uspokojenia po głębszy stan, jednak zawsze wymaga dokładnej oceny stanu zdrowia pacjenta oraz monitorowania jego parametrów życiowych. Warto również zauważyć, że efektywna sedacja może przyczynić się do szybszego powrotu pacjenta do normy po zabiegu, co jest kluczowe dla poprawy ogólnego doświadczenia związanego z opieką medyczną.

Pytanie 3

Tętno u bydła można zmierzyć na tętnicy

A. szczękowej

B. udowej

C. twarzowej

D. piszczelowej

Odpowiedzi na tętnicę udową czy piszczelową w ogóle się nie sprawdzają, bo nie nadają się do pomiaru tętna u bydła. Tętnica udowa, mimo że jest spora, to nie daje nam pełnego obrazu zdrowia zwierzęcia, bo tętno może być trudne do wyczucia, a to w klinice to nie jest zbyt praktyczne. Poza tym, pomiar w tym miejscu może być ryzykowny, zwłaszcza jak zwierze nie współpracuje i mogą się zdarzyć kontuzje. Tętnica piszczelowa jest jeszcze gorzej, bo jest w dolnej części nogi i nikt jej tak naprawdę nie używa do oceny tętna u bydła. Co do tętnicy szczękowej, to może i jest użyteczna czasami, ale w praktyce weterynaryjnej woli się tętnicę twarzową, bo jest znacznie lepsza. Wybór odpowiedniego miejsca do pomiaru tętna to kluczowa kwestia, bo dokładność wyników ma ogromne znaczenie w diagnostyce weterynaryjnej. Im lepiej zrozumiemy, jak działa układ krążenia u bydła, tym skuteczniej możemy monitorować zdrowie i szybciej reagować na ewentualne problemy.

Pytanie 4

W jakim zakresie powinna wynosić prawidłowa liczba oddechów zdrowego konia w stanie spoczynku?

A. 20÷25

B. 33÷36

C. 25÷35

D. 8÷16

Wybór przedziału 33-36 lub 20-25 oddechów na minutę dla zdrowego konia w spoczynku jest nieadekwatny, ponieważ wartości te są znacznie wyższe od normy, co może prowadzić do mylnych wniosków na temat zdrowia konia. Zwiększona liczba oddechów może sugerować, że koń jest w stanie stresu, ma problemy zdrowotne lub nie jest w dobrej kondycji. Tego typu błędne myślenie może wynikać z niepełnego zrozumienia fizjologii koni, w której podstawowa liczba oddechów jest znacznie niższa w stanie spoczynku. Warto również zauważyć, że w porównaniu do innych gatunków zwierząt, takich jak psy czy koty, konie mają znacznie mniej oddechów na minutę, co jest związane z ich dużą masą ciała oraz wydolnością układu oddechowego. Z kolei przedział 25-35 również nie odpowiada standardowym wartościom dla zdrowego konia, gdyż nie uwzględnia dostatecznego zakresu normalnych wartości w spoczynku, co prowadzi do ryzyka błędnej oceny stanu zdrowia konia, zwłaszcza w kontekście jego wydolności czy reakcjami na stres. W praktyce weterynaryjnej ważne jest, aby mieć na uwadze te różnice i znać rzetelne standardy, aby poprawnie interpretować wyniki badań klinicznych.

Pytanie 5

Zadania dotyczące walki z chorobami zakaźnymi u zwierząt są realizowane z urzędu przez

A. Państwową Inspekcję Sanitarną

B. Inspekcję Weterynaryjną

C. Krajową Izbę Lekarsko-Weterynaryjną

D. Państwowy Instytut Weterynaryjny

Wybór Państwowej Inspekcji Sanitarnej jako organu, który zajmuje się zwalczaniem chorób zakaźnych zwierząt, jest moim zdaniem błędny. Ta instytucja skupia się raczej na zdrowiu publicznym, a nie na kwestiach związanych ze zwierzętami. Ich zadania to głównie kontrola żywności i zapewnienie higieny publicznej, a nie zdrowia zwierząt. Zresztą, Państwowy Instytut Weterynaryjny, który też był wymieniony, raczej zajmuje się badaniami i diagnostyką, więc też nie ma uprawnień do zwalczania chorób zakaźnych. Rola Krajowej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej również bywa mylona, bo to organizacja, która reguluje pracę weterynarzy, a nie zajmuje się bezpośrednio walką z chorobami. Właściwie to często się myli odpowiedzialności różnych instytucji w systemie ochrony zdrowia. Choroby zakaźne zwierząt to temat, który wymaga specjalistycznego podejścia, a tym zajmuje się właśnie Inspekcja Weterynaryjna. Dlatego ważne jest, żeby zrozumieć, co robią poszczególne organy w tym systemie.

Pytanie 6

Podczas wystąpienia brucelozy u bydła można zauważyć wyciek z

A. odbytu

B. nozdrzy

C. dróg rodnych

D. gruczołów łojowych

Wybór odpowiedzi dotyczących wypływu z gruczołów łojowych, nozdrzy lub odbytu jest niewłaściwy, ponieważ te objawy nie są typowe dla brucelozy u bydła. Gruczoły łojowe, odpowiedzialne za wydzielanie sebum, nie mają związku z zakażeniami brucelozą, która dotyka systemu reprodukcyjnego zwierzęcia. Objawy związane z gruczołami łojowymi mogą świadczyć o innych problemach skórnych lub zapalnych, ale nie są specyficzne dla tej choroby zakaźnej. Podobnie, wydzielina z nozdrzy może wskazywać na infekcje układu oddechowego, takie jak zapalenie płuc, a nie na brucelozę. Infekcje dróg oddechowych są wywoływane przez inne patogeny, a nie przez Brucella. Z kolei wypływ z odbytu mógłby sugerować problemy z układem pokarmowym, takie jak biegunka czy infekcje jelitowe, natomiast także nie mają związku z brucelozą. Typowym błędem w analizie objawów chorobowych jest nieprawidłowe utożsamianie wydzielin z różnych układów ciała. Kluczowe jest zrozumienie, że bruceloza ma charakter infekcji układu reprodukcyjnego, co bezpośrednio wpływa na objawy, które są z tym związane. W związku z tym, należy zawsze podejść do diagnostyki z odpowiednią starannością, aby nie pomylić objawów różnych stanów patologicznych.

Pytanie 7

Kto dokonuje powołania Głównego Lekarza Weterynarii?

A. Prezydenta RP

B. Sejm RP

C. Prezesa Rady Ministrów

D. Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

W przypadku odpowiedzi wskazujących na Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz inne organy, warto zauważyć, że te podejścia wynikają z powszechnego błędnego przekonania, iż zarządzanie weterynarią w Polsce opiera się na bezpośrednim przypisaniu odpowiedzialności do ministerstw. Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi ma kompetencje w zakresie polityki rolnej, jednak nie jest organem powołującym Głównego Lekarza Weterynarii. Istotnym jest, aby zrozumieć, że to Prezes Rady Ministrów ma prawo do tego powołania na podstawie obowiązujących przepisów. Pomieszanie kompetencji ministerialnych może prowadzić do mylnych wniosków o strukturze zarządzania w obszarze zdrowia zwierząt. Kolejnym błędnym podejściem jest sądzenie, że Sejm RP lub Prezydent RP mogą bezpośrednio powoływać Głównego Lekarza Weterynarii. W rzeczywistości, Sejm pełni rolę legislacyjną, a Prezydent RP ma inne prerogatywy, które nie obejmują tego konkretnego powołania. Typowym błędem myślowym w tym kontekście jest zrozumienie hierarchii administracyjnej oraz uprawnień poszczególnych organów państwowych. Aby poprawnie interpretować przepisy prawne, konieczne jest zrozumienie, które instytucje są odpowiedzialne za konkretne działania w ramach zarządzania zdrowiem zwierząt. Właściwe zrozumienie tej struktury jest kluczowe dla efektywnego działania i odpowiedzialności w systemie ochrony zdrowia zwierząt w Polsce.

Pytanie 8

Aby chronić prosięta przed niedoborem żelaza, należy w ciągu trzech dni po urodzeniu podać odpowiednie preparaty

A. potasowe

B. magnezowe

C. żelazowe

D. wapniowe

Wybór preparatów magnezowych, wapniowych czy potasowych w celu zabezpieczenia prosiąt przed anemią jest błędny z kilku względów. Magnez oraz wapń pełnią ważne role w organizmie, ale nie mają kluczowego wpływu na produkcję hemoglobiny ani na zapobieganie anemii. Magnez jest niezbędny do wielu procesów enzymatycznych oraz do prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego i mięśniowego, jednak jego brak nie prowadzi bezpośrednio do anemii. Wapń jest składnikiem mineralnym odpowiedzialnym za wiele procesów fizjologicznych, w tym za zdrowie kości i zębów, ale jego suplementacja nie rozwiązuje problemu niedoboru żelaza. Potas, z kolei, jest istotny dla równowagi elektrolitowej i funkcjonowania mięśni, ale również nie jest związany z produkcją hemoglobiny. Typowym błędem myślowym w tym kontekście jest przekonanie, że wszystkie minerały są równie ważne w każdej sytuacji, co może prowadzić do nieodpowiedniego doboru suplementacji. W praktyce, niedobór żelaza jest specyficznym problemem zdrowotnym u prosiąt, który wymaga celowanego podejścia, opartego na analizie potrzeb żywieniowych i standardach opieki nad nowymi zwierzętami. Dlatego kluczowe jest, aby hodowcy stosowali metody zgodne z aktualnymi wytycznymi, aby zapewnić optymalne warunki dla rozwoju prosiąt.

Pytanie 9

Opisane objawy towarzyszą

Schorzenie występuje u zwierząt młodych, rozwija się bardzo powoli, czasami nawet w przeciągu kilku miesięcy. Jego początkiem jest zazwyczaj powiększenie stawów skokowych i nadgarstkowych, a także różańcowate zgrubienia na końcach żeber. Oprócz tego może wystąpić bolesność i kulawizna kończyn, wklęśnięcie kręgosłupa, łukowate wygięcie kończyn, zmiany na zębach (uszkodzone szkliwo, opóźniona wymiana zębów mlecznych na stałe). Czasami występują bardziej ogólne objawy, jak niechęć do ruchu, brak apetytu i osowiałość, osłabienie odporności organizmu.

A. krzywicy.

B. osteoporozie.

C. urazom kości.

D. dysplazji stawu biodrowego.

Wybór odpowiedzi dotyczący urazów kości, osteoporozy czy dysplazji stawu biodrowego opiera się na błędnym zrozumieniu objawów i mechanizmów tych schorzeń. Urazy kości, takie jak złamania, są wynikiem nagłych wypadków i nie są związane z opisanymi objawami. Osteoporoza jest przewlekłą chorobą, która powoduje osłabienie kości na skutek utraty masy kostnej, co w dłuższej perspektywie prowadzi do zwiększonego ryzyka złamań, ale nie manifestuje się objawami takimi jak powiększenie stawów czy różanowate zgrubienia. Z kolei dysplazja stawu biodrowego to wrodzona wada rozwojowa, która zazwyczaj manifestuje się w postaci nieprawidłowego ułożenia stawu biodrowego, co również jest dalekie od opisanych symptomów. Często mylenie tych schorzeń jest wynikiem braku wiedzy o ich patofizjologii oraz nieznajomości objawów klinicznych. Kluczowe jest zrozumienie, że każde z tych schorzeń ma swoje unikalne przyczyny oraz objawy, co wymaga precyzyjnej diagnostyki i odpowiedniego podejścia terapeutycznego, aby uniknąć nieporozumień w diagnostyce i leczeniu.

Pytanie 10

U zdrowego psa do analizy dostępne są węzły chłonne

A. podżuchwowe oraz podkolanowe

B. podkolanowe i podbiodrowe

C. podkolanowe oraz pachowe dodatkowe

D. podżuchwowe oraz podbiodrowe

Wybór związany z węzłami podżuchwowymi i podbiodrowymi to błąd. Węzły podbiodrowe w psach po prostu nie istnieją w takiej formie. Najważniejsze węzły, o których mówimy podczas sprawdzania zdrowia psa, to te w szyi, pachach, pod kolanami i w brzuchu. Wygląda na to, że mogło dość do pomylenia lokalizacji i funkcji tych węzłów. W odpowiedzi, która mówi o podkolanowych i podbiodrowych, pomija się kluczowe węzły, jak pachowe, które są ważne w diagnostyce. Z doświadczenia wiem, że to pojęcie anatomiczne może być często mylone przez osoby, które uczą się o anatomii zwierząt. Dodatkowo, w odpowiedzi o podkolanowych i dodatkowych pachowych węzłach, jest ważne, aby zaznaczyć, że te dodatkowe pachowe, choć mogą gdzieś istnieć, to nie są znane jako osobne jednostki. W praktyce weterynaryjnej znajomość miejsc, gdzie znajdują się te węzły, jest kluczowa, bo to pozwala na skuteczne badania i szybsze wykrywanie problemów zdrowotnych.

Pytanie 11

W kurniku z sztucznym oświetleniem kura nioska powinna być pozbawiona światła przez

A. 2/3 doby

B. 1/2 doby

C. 1/3 doby

D. 1/4 doby

Odpowiedzi sugerujące 1/2 doby, 1/4 doby lub 2/3 doby jako optymalne czasy ciemności dla kur niosek opierają się na błędnych założeniach dotyczących ich biologii i potrzeb. Kury nioski wymagają określonego cyklu światła i ciemności, aby utrzymać stabilny rytm dobowy, który wpływa na ich zdrowie, samopoczucie i zdolność do produkcji jaj. Zbyt długi czas ciemności, jak 1/2 doby, może prowadzić do zmniejszenia wydajności jajowania, ponieważ kury potrzebują okresów światła do stymulacji hormonów, które regulują proces składania jaj. Z kolei założenie, że 1/4 doby wystarczy, jest również niewłaściwe, ponieważ nie zapewnia odpowiedniego okresu ciemności, co może prowadzić do stresu u zwierząt i obniżenia ich wydajności. Odpowiednia długość ciemności to kluczowy element praktyk hodowlanych, które powinny być oparte na badaniach naukowych. Dobrą praktyką jest stosowanie systemów oświetleniowych, które umożliwiają dostosowanie cykli świetlnych do indywidualnych potrzeb stada. Ponadto, hodowcy powinni być świadomi, że zmiany w cyklu oświetleniowym mogą wymagać adaptacji ze strony kur, co z kolei wpływa na ich wydajność. Dlatego kluczowe jest monitorowanie reakcji ptaków i dostosowywanie warunków w kurniku w oparciu o ich obserwacje oraz wyniki produkcyjne.

Pytanie 12

Jak długo po przeprowadzeniu zabiegu sterylizacji suki usuwa się szwy zewnętrzne ze skóry?

A. po 3 dniach

B. po 10 dniach

C. po 24 dniach

D. po 17 dniach

Odpowiedź „10 dniach” jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z aktualnymi standardami weterynaryjnymi, szwy zewnętrzne po zabiegu sterylizacji suki powinny być usuwane po około 10 dniach. Jest to czas, który pozwala na odpowiednie zrośnięcie się tkanek oraz minimalizuje ryzyko powikłań, takich jak ropnie czy infekcje. W praktyce, jeśli szwy są usuwane zbyt wcześnie, może to prowadzić do otwarcia rany i w konsekwencji do konieczności kolejnych interwencji chirurgicznych. Z drugiej strony, pozostawienie szwów na zbyt długo może skutkować podrażnieniem skóry, a także nieprzyjemnymi dolegliwościami dla zwierzęcia. Warto podkreślić, że czas gojenia może się różnić w zależności od indywidualnych cech psa, jego stanu zdrowia oraz techniki chirurgicznej zastosowanej podczas operacji. Zawsze zaleca się konsultację z weterynarzem, który oceni stan rany i podejmie decyzję o usunięciu szwów, dostosowując się do potrzeb konkretnego pacjenta.

Pytanie 13

Przeprowadzenie badania w kierunku obecności pałeczek Salmonella jest niezbędne przed skierowaniem do uboju

A. królików

B. bydła

C. świń

D. drobiu

Badanie w kierunku nosicielstwa pałeczek Salmonella jest kluczowym krokiem w zapewnieniu bezpieczeństwa zdrowotnego w hodowli drobiu. Pałeczki Salmonella są jednymi z najczęstszych patogenów odpowiedzialnych za zatrucia pokarmowe u ludzi, a ich obecność w mięsie drobiowym może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. W Polsce oraz w większości krajów UE, zgodnie z regulacjami dotyczącymi zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywności, zaleca się przeprowadzanie testów na Salmonellę przed ubojem drobiu. W praktyce, jeśli wykryje się nosicielstwo, konieczne jest podjęcie odpowiednich działań, takich jak izolacja zakażonych ptaków oraz wdrożenie programów bioasekuracji. Używanie standardowych metod diagnostycznych, takich jak hodowla na pożywkach selektywnych lub testy PCR, pozwala na szybkie i efektywne wykrywanie bakterii. Zgodność z tymi standardami nie tylko chroni konsumentów, ale również wspiera producentów w utrzymaniu wysokich standardów jakości i bezpieczeństwa. Zrozumienie znaczenia tych badań jest niezbędne dla każdego, kto pracuje w branży mięsnej i drobiarskiej.

Pytanie 14

Aby ocenić, czy żwacz bydła jest wypełniony gazami, należy opukać jego

A. lewy dół głodowy.

B. rejon ostatniego żebra.

C. podbrzusze zwierzęcia.

D. prawy dół głodowy.

Stwierdzenie wypełnienia żwacza gazami u bydła wymaga przeprowadzenia badania palpacyjnego i opukiwania określonych obszarów ciała zwierzęcia. Lewy dół głodowy jest obszarem, w którym gromadzą się gazy w przypadku wystąpienia wzdęcia. W przypadku zdrowego bydła, żwacz powinien być elastyczny i nie powinien wykazywać oznak nadmiernego wypełnienia gazami. W praktyce, opukiwanie lewego dołu głodowego pozwala na ocenę stanu żwacza oraz identyfikację ewentualnych problemów, takich jak wzdęcia czy inne zaburzenia trawienne. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, weterynarz może zalecić dalsze badania diagnostyczne lub wdrożenie odpowiednich procedur leczniczych. Zgodnie z dobrymi praktykami hodowlanymi, regularne monitorowanie stanu zdrowia bydła, w tym ocena stanu żwacza, jest kluczowe dla zapewnienia ich dobrostanu oraz optymalnych wyników produkcji.

Pytanie 15

Na wyniku morfologii krwi psa znajduje się informacja: PLT 850 (200-580 tys./μl). Co oznacza ten rezultat?

A. o erytrocytozie

B. o limfopenii

C. o erytropenii

D. o trombocytozie

Odpowiedź wskazująca na trombocytozę jest prawidłowa, ponieważ wynik PLT 850 tys./μl przekracza górną granicę normy, która wynosi 200-580 tys./μl. Trombocytoza, czyli podwyższone stężenie płytek krwi, może być wywołana różnymi czynnikami, w tym reakcjami na stres, infekcjami, stanami zapalnymi, a także chorobami nowotworowymi. W praktyce weterynaryjnej, identyfikacja trombocytozy jest istotna, ponieważ może wiązać się z ryzykiem zakrzepicy, a także wskazywać na inne, poważniejsze schorzenia. Na przykład, w przypadku psów z nowotworami, trombocytoza może być oznaką aktywacji układów kompensacyjnych organizmu w odpowiedzi na chorobę. Dlatego ważne jest, aby lekarz weterynarii dokładnie ocenił kontekst kliniczny i przeprowadził dalsze badania, aby ustalić przyczynę podwyższonego poziomu płytek krwi oraz wykluczyć inne poważne schorzenia. Regularne monitorowanie morfologii krwi u psów jest kluczowe dla wczesnej diagnostyki i interwencji medycznej.

Pytanie 16

Termin odnoszący się do sytuacji, w której wirusy są obecne w krwi i mają zdolność do namnażania się, to

A. wiremia

B. posocznica

C. sepsa

D. toksemia

Wiremia to stan, w którym wirusy są obecne w krwiobiegu, co może prowadzić do ich namnażania się w organizmie. Zjawisko to jest szczególnie istotne, ponieważ obecność wirusów we krwi może być kluczowa w diagnozowaniu chorób wirusowych, takich jak HIV, wirusowe zapalenie wątroby czy grypa. W praktyce klinicznej, wykrycie wiremii może wymagać zastosowania specjalistycznych badań laboratoryjnych, takich jak PCR (reakcja łańcuchowa polimerazy), które pozwalają na szybkie i dokładne określenie obecności wirusa. Wiedza na temat wiremii jest także niezwykle ważna w kontekście epidemiologii, gdyż pozwala na monitorowanie rozprzestrzeniania się wirusów w populacji oraz podejmowanie odpowiednich działań zapobiegawczych. Dobrym przykładem zastosowania tej wiedzy jest leczenie pacjentów z HIV, gdzie kontrola wiremii jest kluczowa dla oceny skuteczności terapii antyretrowirusowej oraz minimalizacji ryzyka przeniesienia wirusa na innych. Standardy CDC oraz WHO podkreślają znaczenie badań na wirusy krwi w kontekście zdrowia publicznego, co czyni wiremię kluczowym zagadnieniem w medycynie.

Pytanie 17

U zwierzęcia po urazie zaobserwowano rozszerzone, niereagujące na światło źrenice oraz brak odruchu rogówkowego. Jakie jest rokowanie w tej sytuacji?

A. złe

B. dobre

C. wątpliwe

D. ostrożne

Zwierzęta, u których po wypadku stwierdzono rozszerzone, niereagujące na światło źrenice oraz brak odruchu rogówkowego, zazwyczaj mają bardzo złe rokowania. Rozszerzenie źrenic (mydriasis) i brak odruchu rogówkowego mogą wskazywać na poważne uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, w tym uszkodzenia mózgu lub rdzenia kręgowego. W przypadku urazów czaszkowych, uszkodzenie struktur odpowiedzialnych za reakcję na światło może prowadzić do nieodwracalnych zmian neurologicznych. Przykładowo, uszkodzenie pnia mózgu, w którym znajdują się ośrodki odpowiedzialne za te odruchy, może skutkować śmiercią komórek nerwowych oraz brakiem reakcji na bodźce. W praktyce weterynaryjnej, przy takich objawach, kluczowe jest przeprowadzenie dokładnej diagnostyki obrazowej, aby określić stopień uszkodzeń. Rokowanie w takich sytuacjach, biorąc pod uwagę poważność urazu, jest z reguły złe, co sprawia, że większość specjalistów zaleca rozważenie eutanazji, aby uniknąć cierpienia zwierzęcia.

Pytanie 18

Przedstawiony na rysunku obraz świadczy o

A. brucelozie.

B. nużycy.

C. babeszjozie.

D. bąblowicy.

Analizując inne odpowiedzi, warto zwrócić uwagę na brucelozę, nużycę i bąblowicę, które są zupełnie innymi schorzeniami, choć mogą mieć swoje własne, specyficzne objawy. Bruceloza jest bakteryjną chorobą zakaźną, najczęściej przenoszoną przez kontakt z zakażonymi zwierzętami lub ich produktami. Jej objawy obejmują gorączkę, osłabienie oraz bóle stawów, a nie zmiany w erytrocytach, co wyklucza możliwość rozpoznania na podstawie przedstawionego obrazu. Nużyca, z drugiej strony, jest schorzeniem dermatologicznym wywołanym przez pasożytnicze roztocza, które atakują skórę, prowadząc do stanów zapalnych i swędzenia, co również nie ma związku z obrazem krwi. Bąblowica to choroba wywoływana przez larwy tasiemców, prowadząca do tworzenia torbieli w organach wewnętrznych, a jej diagnostyka opiera się głównie na badaniach obrazowych oraz serologicznych. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do błędnych odpowiedzi, to mylenie objawów klinicznych różnych chorób oraz niewłaściwa interpretacja wyników badań laboratoryjnych. Właściwe zrozumienie tych schorzeń oraz ich objawów jest kluczowe dla właściwej diagnostyki i terapii.

Pytanie 19

Jaką chorobę wywołują pierwotniaki?

A. włośnica

B. kokcydioza

C. myksomatoza

D. bruceloza

Kokcydioza to choroba wywoływana przez pierwotniaki, zwane kokcydiami, które należą do grupy protistów. Te mikroorganizmy atakują jelita różnych zwierząt, w tym ptaków i ssaków, prowadząc do zaburzeń trawienia i ogólnego osłabienia organizmu. Przykładem praktycznym zastosowania wiedzy na temat kokcydiozy jest profilaktyka w hodowli drobiu, gdzie regularne badania weterynaryjne oraz stosowanie środków przeciwpasożytniczych mogą znacznie zmniejszyć ryzyko wystąpienia tej choroby. W ramach dobrych praktyk w hodowli zwierząt, ważne jest również zapewnienie odpowiednich warunków higienicznych oraz monitorowanie stanu zdrowia stada. Używanie szczepionek przeciwko kokcydiozie jest standardem w wielu hodowlach, co potwierdza skuteczność podejścia prozdrowotnego w zarządzaniu chorobami zwierząt. Zrozumienie etiologii kokcydiozy i mechanizmów działania kokcydiów jest kluczowe dla wdrażania skutecznych strategii leczenia i zapobiegania."

Pytanie 20

Na podstawie fragmentu ustawy określ, ile lat pozbawienia wolności grozi osobie znęcającej się nad zwierzęciem ze szczególnym okrucieństwem.

Art. 35. 1. Kto zabija, uśmierca zwierzę albo dokonuje uboju zwierzęcia z naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 33 lub art. 34 ust. 1–4 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
1a. Tej samej karze podlega ten, kto znęca się nad zwierzęciem.
2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 lub 1a działa ze szczególnym okrucieństwem podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
3. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1, 1a lub 2 sąd orzeka przepadek zwierzęcia, jeżeli sprawca jest jego właścicielem.
3a. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1 lub 1a sąd może orzec, a w razie skazania za przestępstwo określone w ust. 2 sąd orzeka tytułem środka karnego zakaz posiadania zwierząt od roku do lat 10; zakaz orzeka się w latach.
4.W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1, 1a lub 2, sąd może orzec wobec sprawcy zakaz wykonywania określonego zawodu, prowadzenia określonej działalności lub wykonywania czynności wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie, a także może orzec przepadek narzędzi lub przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa oraz przedmiotów pochodzących z przestępstwa.
5. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1, 1a lub 2, sąd może orzec nawiązkę w wysokości od 500 zł do 100 000 zł na cel związany z ochroną zwierząt, wskazany przez sąd.

A. 2 lata.

B. 1 rok.

C. 5 lat.

D. 3 lata.

Zgodnie z artykułem 35 ust. 1 ustawy, osoba znęcająca się nad zwierzęciem ze szczególnym okrucieństwem podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Ta odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ ustawa jasno określa maksymalny wymiar kary za tego typu przestępstwo. Kara ta ma na celu ochronę zwierząt oraz odstraszenie potencjalnych sprawców od popełniania tego rodzaju przestępstw. W praktyce, sądy biorą pod uwagę okoliczności sprawy, w tym stopień okrucieństwa oraz skutki dla zwierzęcia. Przykładem zastosowania tej normy prawnej jest sytuacja, w której sprawca został skazany na 3 lata pozbawienia wolności za szczególne brutalne znęcanie się nad psem, co pokazuje, że system prawny stara się zapewnić surowe kary w celu ochrony zwierząt. Dlatego ważne jest, aby wszyscy byli świadomi skutków takich działań i przestrzegali prawa, aby zapobiegać przestępstwom wobec zwierząt.

Pytanie 21

Do grupy 3 produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zaliczamy

A. obornik oraz zawartość przewodu pokarmowego.

B. surowce o szczególnym ryzyku.

C. odpady gastronomiczne z transportu międzynarodowego.

D. części zwierząt po uboju, które nie są przeznaczone do spożycia przez ludzi z powodów handlowych

Wybór odpowiedzi związanej z surowcami szczególnego ryzyka jest błędny, ponieważ kategoria ta obejmuje jedynie te produkty, które pochodzą od zwierząt chorych lub zarażonych chorobami, mogącymi być niebezpiecznymi dla zdrowia ludzi, takimi jak BSE (choroba szalonych krów). Obornik i treść przewodu pokarmowego, choć mogą być uznawane za odpady pochodzenia zwierzęcego, nie są klasyfikowane jako uboczne produkty do obrotu komercyjnego, a ich przetwarzanie i wykorzystanie odbywa się w innych kategoriach, takich jak nawozy organiczne, które nie należą do kategorii 3. Odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego, chociaż są związane z żywnością, nie są uznawane za klasę ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego według prawa. Ważne jest zrozumienie, że klasyfikacja ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego opiera się na ściśle określonych kryteriach, które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia publicznego. Tego rodzaju nieścisłości w interpretacji regulacji mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w zakresie zdrowia publicznego oraz legalności działalności związanej z przetwarzaniem materiałów pochodzenia zwierzęcego. Kluczowe jest przestrzeganie norm i przepisów, aby uniknąć problemów prawnych oraz zagrożeń dla zdrowia ludzi i zwierząt.

Pytanie 22

Mięso jakich zwierząt podlega obowiązkowemu badaniu na obecność larw włośni?

A. świn, nutrii, bydła

B. świn, nutrii, bydła

C. świn, koni, nutrii

D. bydła, nutrii, koni

Analizując pozostałe odpowiedzi, można dostrzec szereg nieścisłości oraz błędnych interpretacji dotyczących wymagań w zakresie badań mięsa na obecność larw włośni. Niektóre z tych odpowiedzi wskazują na mięso bydła, co jest dużym nieporozumieniem, ponieważ mięso bydła nie jest objęte obowiązkowym badaniem w kontekście włośnicy. Włośnica, jako choroba wywoływana przez Trichinella, jest przede wszystkim związana z konsumpcją mięsa zwierząt, które są bardziej narażone na zakażenie tym pasożytem, jak świnie czy konie. Bydło w tej kwestii nie jest istotnym źródłem ryzyka. Ponadto, odpowiedzi te mogą sugerować, że wszystkie wymienione zwierzęta wymagają takiego samego nadzoru, co prowadzi do błędnego rozumienia zasadności i celowości badań weterynaryjnych. W kontekście hodowli nutrii, powinniśmy być świadomi, że choć nutria jest mniej powszechnie hodowana, to także wymaga odpowiednich badań z uwagi na ryzyko włośnicy. Ważne jest, aby zrozumieć, iż nie tylko sama obecność larw włożni w mięsie, ale także właściwe praktyki w zakresie hodowli oraz przetwarzania mięsa są kluczowe dla zapewnienia zdrowia publicznego. Stąd wynikają standardy weterynaryjne, które są ustalane przez organizacje zajmujące się bezpieczeństwem żywności.

Pytanie 23

Aby unieruchomić zwierzę, zabrania się używania prądu elektrycznego, który nie powoduje ogłuszenia ani nie prowadzi do śmierci w warunkach kontrolowanych, szczególnie mowa tu o prądzie elektrycznym, który nie przepływa przez

A. nozdrza

B. gałki oczne

C. mózg

D. serce

W kontekście unieruchamiania zwierząt prąd elektryczny, który nie przepływa przez mózg, może wywołać szereg niepożądanych skutków oraz cierpienia. Odpowiedzi, które wskazują na inne części ciała, takie jak serce, nozdrza czy gałki oczne, wskazują na niepełne zrozumienie zasad humanitarnego traktowania zwierząt. Prąd przepływający przez serce może wprawdzie wpłynąć na rytm serca, jednak nie prowadzi do natychmiastowej utraty przytomności, a wręcz może być ryzykowny i wywołać dodatkowy stres. W przypadku nozdrzy, prąd elektryczny nie ma zdolności do szybkiego wywołania utraty świadomości, co czyni tę odpowiedź nieadekwatną. Z kolei działanie prądu w obrębie gałek ocznych jest nie tylko nieefektywne, ale również szkodliwe, prowadząc do nieodwracalnych uszkodzeń. W praktyce błędne podejście do stosowania prądu elektrycznego w unieruchamianiu zwierząt może prowadzić do poważnych naruszeń standardów dobrostanu zwierząt oraz konsekwencji prawnych dla odpowiedzialnych podmiotów. Kluczowe jest, aby wszelkie metody unieruchamiania zwierząt były zgodne z najlepszymi praktykami oraz regulacjami, które zapewniają humanitarne traktowanie.

Pytanie 24

W tabeli podano prawidłowe wskaźniki hematologiczne dla różnych gatunków zwierząt. Które ze zwierząt ma leukocytozę?

Wskaźnik		Leukocyty (LEU)
Jednostka		10³/l	tys./mm³
Gatunek	Konie	6,0–12,0	6,0–12,0
	Bydło	4,0–10,0	4,0–10,0
	Owce	4,0–12,0	4,0–12,0
	Kozy	5,0–13,0	5,0–13,0
	Świnie	10,0–22,0	10,0–22,0
	Psy	6,0–17,0	6,0–17,0
	Koty	5,0–20,0	5,0–20,0

A. Krowa przy liczbie leukocytów 12 tys./mm3

B. Świnia przy liczbie leukocytów 8 tys./mm3

C. Koń przy liczbie leukocytów 7 tys./mm3

D. Pies przy liczbie leukocytów 17 tys./mm3

Wybór tej niepoprawnej odpowiedzi pokazuje, że mogło być jakieś nieporozumienie z interpretacją wyników badań. Wartości leukocytów naprawdę są różne w zależności od gatunku, a normy są ustalane na podstawie dużych badań. Na przykład dla psów mamy normę między 6 a 17 tys./mm3. I tak, sugerowanie psa z 17 tys./mm3 jako przykład leukocytozy to błąd, bo to mieści się w normach dla psów. Tak samo z koniem, który ma 7 tys./mm3, czy świnią z 8 tys./mm3 – obie wartości są w porządku. Czasami błędy myślowe wynikają z tego, że nie znamy różnic w normach między gatunkami, a to jest ważne w weterynarii. Rozumienie tych różnic i ich zastosowanie w diagnostyce to klucz dla każdego, kto pracuje ze zdrowiem zwierząt. Trzeba też pamiętać, żeby przy ocenie wyników badań krwi uwzględniać objawy kliniczne i sytuację, w jakiej zwierzę się znajduje, bo same liczby mogą być mylące bez odpowiedniej interpretacji.

Pytanie 25

Dokument "Informacje dotyczące łańcucha pokarmowego zwierząt przeznaczonych do uboju" wypełnia

A. właściciel zwierząt

B. urzędowy lekarz weterynarii

C. kierowca transportujący zwierzęta

D. właściciel rzeźni

Odpowiedzi wskazujące na właściciela rzeźni, lekarza weterynarii czy kierowcę przewożącego zwierzęta są błędne, bo każdy z nich ma inną rolę w łańcuchu żywnościowym. Właściciel rzeźni nie wypełnia tego dokumentu, bo jego zadanie to przyjmowanie zwierząt i zapewnienie, że ubój odbywa się zgodnie z prawem. Właściciel zwierząt, który ma bezpośredni kontakt ze zwierzętami, jest odpowiedzialny za ich dobrostan i to on powinien wypełniać dokumenty. Lekarz weterynarii ma ważną rolę w kontrolowaniu uboju, ale nie odpowiada za dostarczanie informacji o zwierzętach. Jego rolą jest ocena zdrowia zwierząt, a to znaczy, że nie ma dostępu do historii ich utrzymania, co jest kluczowe dla dokumentacji. A kierowca zajmuje się tylko transportem i też nie ma potrzebnej wiedzy do wypełnienia dokumentu. Często myli się odpowiedzialność z uprawnieniami; każdy z wymienionych ma swoje własne obowiązki, które nie obejmują tej konkretnej dokumentacji.

Pytanie 26

Wartość saturacji krwi wynosząca 95%, wyświetlana na kardiomonitorze w trakcie operacji, odnosi się do poziomu

A. ciśnienia krwi

B. tlenu

C. dwutlenku węgla

D. temperatury

Saturacja krwi, oznaczająca poziom tlenu w krwi tętniczej, jest kluczowym parametrem monitorowanym podczas zabiegów operacyjnych. Wartość saturacji wynosząca 95% wskazuje na to, że 95% hemoglobiny w krwi jest wysycone tlenem. Jest to istotne, ponieważ odpowiedni poziom tlenu jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania tkanek i narządów. W praktyce, podczas operacji, niezwykle ważne jest, aby monitorować ten wskaźnik, aby upewnić się, że pacjent nie doświadcza hipoksji, co może prowadzić do poważnych powikłań. W przypadku spadku saturacji poniżej 90%, może być konieczne podanie tlenu lub zastosowanie innych interwencji, by poprawić poziom utlenowania. Standardy z zakresu anestezjologii zalecają ciągłe monitorowanie saturacji, co jest praktyką zgodną z zaleceniami takich organizacji jak American Society of Anesthesiologists (ASA).

Pytanie 27

Na podstawie informacji dotyczącej sposobu przeprowadzenia odkażania w przypadku podejrzenia enzootycznej białaczki bydła, określ ile litrów środka biobójczego potrzeba do profilaktycznego odkażenia 30 metrów kwadratowych powierzchni.

(...)

III. Odkażanie

1.Odkażanie polegające na niszczeniu czynników chorobotwórczych obecnych w środowisku jest przeprowadzane przy użyciu:

1) środków fizycznych;

2) produktów biobójczych dopuszczonych do obrotu na podstawie przepisów o produktach biobójczych;

3) środków biologicznych (z udziałem bakterii nitryfikacyjnych) stosowanych do odkażania obornika i gnojowicy.

2.Odkażanie przy użyciu produktów biobójczych polega na zastosowaniu:

1) pół litra roztworu takiego produktu na 1 m² powierzchni – w przypadku odkażania profilaktycznego;

2) co najmniej jednego litra roztworu środka dezynfekcyjnego na 1 m² powierzchni

A. 30 litrów

B. 15 litrów

C. 10 litrów

D. 25 litrów

Odpowiedź, którą zaznaczyłeś, to 15 litrów, bo do odkażenia 1 m² potrzebujemy 0,5 litra roztworu biobójczego. Jak to policzymy dla 30 m², to wychodzi: 0,5 litra na m² razy 30 m², co daje 15 litrów. To, co mówisz, jest zgodne z tym, co zalecają specjaliści w hodowli bydła. Trzeba stosować odpowiednie ilości, żeby skutecznie zwalczać patogeny. W praktyce dobrze jest przestrzegać instrukcji od producenta i zwrócić uwagę na równomierne pokrycie powierzchni, co można osiągnąć poprzez różne techniki aplikacji. To naprawdę ważne w kontekście chorób zakaźnych, takich jak enzootyczna białaczka bydła.

Pytanie 28

Narzędzie przedstawione na rysunku to kleszcze

A. nosowe.

B. jelitowe.

C. kastracyjne.

D. ekstrakcyjne.

Kleszcze nosowe, przedstawione na rysunku, są specjalistycznym narzędziem chirurgicznym używanym w otolaryngologii, a ich głównym celem jest ułatwienie wykonywania procedur w obrębie nosa. Charakteryzują się one specyficznym kształtem, który umożliwia precyzyjne chwytanie i manipulację tkankami w wąskich przestrzeniach, co jest kluczowe w zabiegach takich jak usuwanie polipów czy biopsje. Kleszcze te są również wykorzystywane do zatrzymywania krwawienia w trakcie operacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie chirurgii. Warto podkreślić, że stosowanie odpowiednich narzędzi chirurgicznych, takich jak kleszcze nosowe, jest niezbędne do osiągnięcia wysokiej jakości pracy oraz minimalizacji ryzyka powikłań. W kontekście medycyny, znajomość i umiejętność posługiwania się właściwymi instrumentami jest fundamentem skutecznej interwencji chirurgicznej, co potwierdzają liczne publikacje na temat standardów postępowania w otolaryngologii.

Pytanie 29

W wyniku śmierci zwierzęcia w krwioobiegu pojawiają się

A. zakrzepy

B. przekrwienia

C. zatory

D. skrzepy

Zakrzepy, zatory oraz przekrwienia to terminy, które odnoszą się do różnych procesów patologicznych zachodzących w układzie krwionośnym, jednakże nie są one właściwymi odpowiedziami na przedstawione pytanie. Zakrzep to skrzep krwi, który powstaje w wyniku patologicznej koagulacji w naczyniach krwionośnych, ale jego wystąpienie wiąże się z aktywnym krążeniem krwi, co nie ma miejsca po śmierci. Zatory natomiast odnoszą się do sytuacji, gdy w naczyniach krwionośnych dochodzi do zablokowania ich przez cząstki, na przykład skrzepy, powietrze, tłuszcz lub inne substancje, co również wymaga obecności krwi krążącej. Przekrwienia to stan nadmiernego nagromadzenia krwi w określonym obszarze ciała, który również nie jest procesem zachodzącym w bezruchu krwi po śmierci. Wiele osób może mylić te terminy, co prowadzi do nieporozumień w diagnostyce i terapii. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwego interpretowania objawów i stanów patologicznych w medycynie. Dobre praktyki w diagnostyce wymagają precyzyjnego rozróżnienia między tymi pojęciami, co może mieć istotne znaczenie w podejmowaniu decyzji klinicznych.

Pytanie 30

Jakie jest miejsce predylekcyjne u trzody, w którym rozwija się Trichinella spiralis?

A. mózg

B. filar przepony

C. mięsień sercowy

D. wątroba

Filar przepony to miejsce, w którym Trichinella spiralis ma predylekcję do otorbienia się. To pasożyt, który zaraża zwierzęta, w tym trzodę chlewną, a jego cykl życia opiera się na migracji larw do mięśni, gdzie tworzą cysty. Filar przepony, będący mięśniem, udostępnia odpowiednie warunki do przetrwania larw, co jest kluczowe dla dalszego rozwoju pasożyta. Zrozumienie tego procesu jest istotne dla hodowców trzody, aby mogli skutecznie eliminować ryzyko zakażeń. W praktyce, hodowcy powinni regularnie badać mięso w kierunku obecności larw Trichinella, co jest zgodne z normami weterynaryjnymi i standardami zdrowia publicznego. Dbanie o higienę i odpowiednie przetwarzanie mięsa są niezbędne do ochrony konsumentów przed chorobami przenoszonymi przez żywność. Wiedza na temat lokalizacji pasożytów i ich cyklu życia pozwala również na wdrażanie skutecznych programów bioasekuracji w hodowlach.

Pytanie 31

Oblicz, ile preparatu AGRISAN 8090 będzie konieczne do posypania ściółki w pomieszczeniu inwentarskim o wymiarach 2 m x 4 m, mając na uwadze, że zalecana dawka preparatu wynosi 50 g na 1 m²?

A. 400 g

B. 20 g

C. 40 g

D. 80 g

Jak widać, wybór niewłaściwej ilości preparatu AGRISAN 8090 wynika z kilku błędów w obliczeniach. Dla pomieszczenia 2 m na 4 m, powierzchnia to 8 m², i to jest ten pierwszy krok, który powinno się wykonać. Jeśli zastosujesz niepoprawną dawkę na metr kwadratowy, to wszystko się sypie. Na przykład, odpowiedzi 40 g, 80 g i 20 g pokazują, że coś poszło nie tak z obliczeniami. Dawka 50 g/m² to norma ustalona przez producenta na podstawie badań, więc to naprawdę ważne. Pamiętaj, że nieprawidłowe obliczenia ilości preparatu mogą wpłynąć na efektywność dezynfekcji i zdrowie zwierząt. W praktyce dobrze jest trzymać się wytycznych dotyczących dawkowania i robić obliczenia z myślą o całkowitej powierzchni i właściwej dawce. To kluczowe w branży rolniczej.

Pytanie 32

Babeszjoza jest przenoszona przez jakie organizmy?

A. komary

B. kleszcze

C. pchły

D. muchy

Pchły, komary i muchy są powszechnie znane jako wektory chorób, jednak nie są odpowiedzialne za przenoszenie babeszjozy. Pchły są głównie związane z chorobami wywoływanymi przez bakterie, takie jak dżuma czy tyfus, a ich rola w ekosystemie pasożytniczym koncentruje się na innych typach patogenów. Komary natomiast są głównymi wektorami chorób takich jak malaria, dengue czy wirus Zika, ale nie mają związku z babeszjozą. Muchy, chociaż mogą przenosić różne patogeny, nie są odpowiedzialne za transmisję babeszji. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do mylnego przypisania tych wektorów do babeszjozy, wynikają z ogólnego przekonania o tym, że wszystkie owady mogą przenosić choroby. W rzeczywistości, wiele chorób pasożytniczych ma specyficznych wektorów, a zrozumienie różnic między nimi jest kluczowe w profilaktyce. Wiedza na temat przenoszenia chorób przez konkretne grupy organizmów jest fundamentem działań zdrowotnych i edukacyjnych, które mają na celu ograniczenie ryzyka zakażeń. Wiedząc, że kleszcze są jedynymi wektorami babeszjozy, można skuteczniej przygotować się na potencjalne zagrożenia związane z tą chorobą. To ważne, aby w profilaktyce zdrowotnej koncentrować się na precyzyjnej identyfikacji wektorów, aby zastosować odpowiednie metody ochrony.

Pytanie 33

Podczas przeprowadzania badania przedubojowego zwierzęcia nie da się wykluczyć

A. podejrzenia choroby zakaźnej

B. zaawansowanej ciąży

C. włośnicy

D. złego stanu zdrowia

Włośnica, wywoływana przez pasożytnicze nicienie z rodziny Trichinellidae, jest jedną z chorób, której obecności nie można wykluczyć podczas badania przedubojowego. Zgodnie z obowiązującymi regulacjami w zakresie zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywności, w szczególności rozporządzeniami UE, badania przedubojowe mają na celu identyfikację potencjalnych zagrożeń zdrowotnych. W przypadku włośnicy, choroba ta może być obecna u zwierząt, które nie wykazują zewnętrznych objawów, co sprawia, że jej wykluczenie na etapie przedubojowym jest niemożliwe bez przeprowadzenia szczegółowych badań laboratoryjnych. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest konieczność badania mięsa świń na obecność larw włośnia, co jest standardem w wielu krajach, aby zapewnić bezpieczeństwo konsumentów. Regularne kontrole, zgodne z normami HACCP (Hazard Analysis and Critical Control Points), są kluczowe w zapewnieniu, że mięso przeznaczone do konsumpcji jest wolne od patogenów, w tym włośnicy.

Pytanie 34

Ile środka należy podać cielakowi ważącemu 135 kg, który ma zdiagnozowane wzdęcie żołądka, jeśli lekarz zalecił stosowanie preparatu o nazwie Buscopan compositum VET, którego dawkowanie wynosi 0,8 ml na 10 kg masy ciała i.m?

A. 13,5 ml

B. 1,35 ml

C. 1,08 ml

D. 10,8 ml

Wybór niewłaściwej dawki leku może prowadzić do nieefektywnego leczenia oraz ryzyka wystąpienia działań niepożądanych. W przypadku podania 1,08 ml, 1,35 ml lub 13,5 ml, lekarz weterynarii stosuje błędne podejście do dawkowania. Na przykład, obliczenie 1,08 ml wynika z błędnego zrozumienia dawkowania, które zakłada, że cielak waży 10 kg, co jest znacznie poniżej rzeczywistej masy. Z kolei odpowiedź 1,35 ml opiera się na założeniu, że 135 kg to 10% całości masy, co jest mylne i niepoprawne w kontekście obliczeń opartej na jednostkach masy. Natomiast wybór 13,5 ml, choć na pierwszy rzut oka może wydawać się logiczny dla niektórych, jest wynikiem pomyłki w obliczeniach, gdzie nie uwzględniono, że dawka powinna być proporcjonalna do rzeczywistej masy cielaka. Odniesienia do standardów weterynaryjnych jasno wskazują, że niewłaściwe stosowanie dawek może prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych. Kluczowe jest, aby stosować dobrze określone i udokumentowane dawki, co zapewnia zarówno bezpieczeństwo, jak i skuteczność terapii. W kontekście praktyki weterynaryjnej, znajomość dokładnych dawek jest niezbędna do zminimalizowania ryzyka błędów, które mogą zagrażać zdrowiu zwierząt.

Pytanie 35

W trakcie identyfikacji włośni poprzez wytrawianie dochodzi do uwolnienia larw

A. z tkanki mięśniowej.

B. z zawartości jelit.

C. z płynu mózgowo-rdzeniowego.

D. z krwi.

Każda z zaproponowanych odpowiedzi sugeruje błędne źródło uwolnienia larw włośni podczas wykrywania ich metodą wytrawiania. W przypadku krwi, chociaż jest to płyn ustrojowy, to nie jest naturalnym miejscem bytowania larw Trichinella. Pasożyty te nie rozprzestrzeniają się poprzez krążenie wewnętrzne, lecz lokalizują się w tkankach mięśniowych. Odnosząc się do treści jelit, można zauważyć, że larwy włośni nie są wydalane w tej formie; opisywana metoda nie dotyczy jelit, a jedynie tkanki mięśniowej. W kontekście płynu mózgowo-rdzeniowego, takie podejście jest nieprawidłowe, gdyż włośnice nie dotyczą układu nerwowego w tym sensie. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych odpowiedzi często obejmują mylenie miejsc bytowania pasożytów lub rozumienie mechanizmu ich przenoszenia. Zrozumienie biologii włośni oraz ich cyklu życiowego jest kluczowe dla prawidłowej interpretacji wyników badań. Poprawna diagnoza i identyfikacja źródła zakażenia są niezbędne dla zapewnienia zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności.

Pytanie 36

Kleszcze przedstawione na zdjęciu służą do wykonania zabiegu

A. ekstrakcji.

B. kurtyzacji ogonków.

C. kastracji.

D. znakowania.

Kleszcze do znakowania, które widzisz na zdjęciu, są naprawdę istotne w hodowli zwierząt. Dzięki nim możemy łatwo oznaczać zwierzęta kolczykami w uszach, co jest mega ważne, żeby potem móc je zidentyfikować w stadzie. Właściwie każdy hodowca korzysta z takich narzędzi, bo to znacząco upraszcza całe zarządzanie stadem. Z mojego doświadczenia, jak się ma większą fermę, to prowadzenie dokumentacji o tych zwierzętach też jest kluczowe. Pozwala to monitorować ich zdrowie i pochodzenie oraz spełniać wymogi prawne dotyczące dobrostanu zwierząt. Generalnie, znakowanie zwierząt to nie tylko kwestia porządku, ale też dbania o jakość hodowli, co jest bardzo na czasie.

Pytanie 37

Gdzie odbywa się odpoczynek bydła przed ubiciem?

A. w magazynie żywca

B. w trakcie transportu

C. w hali przedubojowej

D. w tunelu ogłuszania

Wybór tunelu ogłuszania jako miejsca odpoczynku przedubojowego jest mylny, ponieważ ten obszar jest przeznaczony wyłącznie do ogłuszania zwierząt. Ogłuszanie jest kluczowym etapem mającym na celu zapewnienie, że zwierzęta są nieprzytomne i nie odczuwają bólu podczas uboju. W związku z tym, nie jest to odpowiednie miejsce do zapewnienia zwierzętom odpoczynku, co jest niezbędne, aby zminimalizować ich stres przed dalszymi procesami. W kontekście transportu, umieszczanie bydła w środku transportu również nie jest właściwe, ponieważ pojazdy przeznaczone do przewozu zwierząt powinny być zgodne z rygorystycznymi normami zapewniającymi ich dobrostan. Odpoczynek najczęściej powinien odbywać się w stabilnym i cichym miejscu, co nie jest typowe dla zgiełku transportu. Hala przedubojowa, mimo że jest miejscem bliskim ubojni, również nie spełnia funkcji odpoczynku, ponieważ jej głównym celem jest przygotowanie zwierząt do uboju. Prawidłowe zrozumienie procedur związanych z odpoczynkiem przedubojowym bydła jest kluczowe, aby uniknąć błędów w praktykach hodowlanych, które mogą prowadzić do niepotrzebnego stresu i pogorszenia jakości mięsa.

Pytanie 38

Jak długo można trzymać psa na smyczy?

A. do zmroku, po zmroku należy zdjąć smycz

B. 12 godzin w ciągu doby

C. 72 godziny w ciągu tygodnia

D. nie ma to określone, pod warunkiem że smycz ma co najmniej 3 m

Nieprawidłowe odpowiedzi na to pytanie wskazują na brak zrozumienia podstawowych zasad dotyczących dobrostanu zwierząt oraz przepisów dotyczących ich trzymania na uwięzi. Odpowiedź sugerująca 72 godziny na tydzień nie uwzględnia faktu, że długotrwałe ograniczenie ruchu jest szkodliwe dla zdrowia psa. Zwierzęta, szczególnie rasy aktywne, potrzebują regularnej aktywności fizycznej przez cały tydzień, a nie jedynie ograniczonego czasu. Kolejna odpowiedź, która wskazuje na konieczność odpinania psa po zmroku, również jest mylna, ponieważ oświetlenie nie jest jedynym czynnikiem determinującym bezpieczeństwo i komfort psa. Psy powinny mieć możliwość eksploracji i socjalizacji w ciągu dnia oraz w nocy, o ile to jest bezpieczne. Natomiast stwierdzenie, że nie ma określonego limitu czasu, o ile uwięź ma co najmniej 3 metry, jest również nieprawidłowe, ponieważ długość uwięzi nie jest jedynym czynnikiem. Odpowiednia długość uwięzi powinna być dostosowana do specyfiki terenu oraz potrzeb psa, ale nie może zastąpić odpowiedzialnego podejścia do czasu spędzanego na uwięzi. Właściciele psów muszą pamiętać, że długotrwałe trzymanie psa na uwięzi bez możliwości ruchu i interakcji ma negatywny wpływ na jego dobrostan, co potwierdzają liczne badania naukowe oraz wytyczne organizacji zajmujących się zwierzętami.

Pytanie 39

Zabicie wszystkich zwierząt podatnych w siedzibie stada będzie miało miejsce w przypadku wykrycia

A. toksyplazmozy

B. włośnicy

C. salmonellozy

D. grypy ptaków

Toksoplazmoza, grypa ptaków, salmonelloza i włośnica to różne choroby, które dotykają zwierzęta, ale nie każda z nich wymaga od razu takich drastycznych kroków. Moim zdaniem grypa ptaków jest wyjątkowa, bo prowadzi do masowego zabijania wrażliwych ptaków. Toksoplazmoza, na przykład, to pasożyt, który rzadko powoduje śmierć od razu. Salmonelloza też jest poważna, ale nie zawsze prowadzi do tego, że całe stado musi być uśmiercone, bo niektóre osobniki mogą być odporne. Włośnica dotyczy głównie mięsożernych zwierząt i też nie wymaga zabicia całego stada. Dlatego wybór błędnych odpowiedzi często wynika z nieporozumienia o skutkach poszczególnych chorób. Ważne, żeby zrozumieć, że nie każda choroba wymaga takich działań, trzeba analizować ryzyko i dostosowywać sposoby postępowania do konkretnego zagrożenia. Każda z tych chorób ma swoje objawy, co sprawia, że są mniej niebezpieczne w kontekście masowego zwalczania chorób w hodowlach.

Pytanie 40

Do sporządzenia roztworu NaCl o stężeniu 26,5% w celu analizy kału, jakie składniki powinny zostać zastosowane?

A. 26,5 g NaCl oraz 100 g wody

B. 26,5 g NaCl oraz 73,5 g wody

C. 13,25 g NaCl oraz 367,5 ml wody

D. 13,25 g NaCl oraz 50 ml wody

Dla lepszego zrozumienia, czemu inne odpowiedzi nie są dobre, warto zwrócić uwagę na przygotowywanie roztworów procentowych. Proporcje w roztworach są naprawdę ważne. W pierwszej z odpowiedzi, jeśli użyjesz 13,25 g NaCl i 50 ml wody, to powstaje roztwór, który po prostu nie osiąga wymaganej koncentracji 26,5%. To, co wyszło, to znacznie niższa zawartość soli. Druga opcja, czyli 26,5 g NaCl z 100 g wody, też jest błędna, bo całkowita masa to 126,5 g, przez co procent NaCl spada do ok. 20,9%. Widać, że tu woda jest w nadmiarze, co obniża stężenie. No i czwarta odpowiedź, gdzie podano 13,25 g NaCl i 367,5 ml wody, też nie ma sensu, bo ilość soli jest za niska, co w efekcie daje zbyt małe stężenie. Często takie pomyłki w obliczeniach procentowych wynikają z niezrozumienia proporcji, co może prowadzić do błędnych wyników. Nie docenić wagi masy roztworu w stosunku do masy rozpuszczonej substancji to dość powszechny błąd, który może negatywnie wpłynąć na jakość analiz w laboratoriach.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej