Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 10 listopada 2025 23:27
Data zakończenia: 10 listopada 2025 23:43

Egzamin zdany!

Wynik: 33/40 punktów (82,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Ataksja móżdżkowa jest zdecydowanym przeciwwskazaniem do uczestniczenia w zajęciach

A. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

B. malowania na sztalugach w pozycji siedzącej

C. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

D. wyplatania kosza z wikliny naturalnej

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej spowodowane uszkodzeniem móżdżku, co czyni wykonywanie precyzyjnych zadań, takich jak witrażowanie z użyciem szlifierki, potencjalnie niebezpiecznym. Osoby z ataksją mogą mieć problemy z utrzymaniem równowagi oraz kontrolowaniem ruchów, co w przypadku pracy z narzędziami elektrycznymi, jak szlifierka, stwarza ryzyko urazów. Praca z tego typu narzędziami wymaga nie tylko precyzji, ale również pewności w ruchach, co jest trudne do osiągnięcia w przypadku ataksji. W praktyce, osoby z takimi schorzeniami powinny unikać zajęć, które mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, a w przypadku witrażu, zaleca się korzystanie z technik, które są bardziej bezpieczne i mniej wymagające pod względem koordynacji, jak np. malowanie na szkle bez użycia szlifierki. Zgodnie z standardami BHP oraz zasadami ergonomii, wszelkie prace z narzędziami powinny być dostosowane do możliwości fizycznych wykonawcy, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z dysfunkcjami ruchowymi.

Pytanie 2

Osoba biorąca udział w warsztatach dotyczących zarządzania finansami i planowania zakupów uczestniczy w zajęciach

A. ekonomicznym

B. oszczędzania

C. przedsiębiorczości

D. poznawczym

Odpowiedź "ekonomicznym" jest poprawna, ponieważ uczestnik warsztatu, który uczy się gospodarowania pieniędzmi i planowania zakupów, zdobywa wiedzę z zakresu ekonomii, która obejmuje zasady zarządzania zasobami finansowymi. Gospodarowanie pieniędzmi to kluczowy element zarządzania osobistymi finansami, obejmujący umiejętność efektywnego planowania wydatków, oszczędzania oraz inwestowania. Współczesne podejście do ekonomii zakłada nie tylko teoretyczne zrozumienie zasad rynkowych, ale także umiejętności praktyczne, takie jak tworzenie budżetu domowego, analiza ofert i podejmowanie świadomych decyzji zakupowych. Na przykład, uczestnicy mogą nauczyć się, jak obliczyć całkowity koszt zakupu, uwzględniając nie tylko cenę, ale również dodatkowe opłaty, co pozwoli im unikać nieprzewidzianych wydatków. W kontekście standardów branżowych, kursy z zakresu ekonomii i finansów osobistych powinny być zgodne z najlepszymi praktykami, takimi jak te opracowane przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Edukacji Ekonomicznej (IAEE), które podkreślają znaczenie praktycznych umiejętności w edukacji finansowej.

Pytanie 3

W programie terapii zajęciowej dla dzieci z ADHD powinny znaleźć się

A. samodzielne ćwiczenia w ciszy

B. skomplikowane projekty manualne

C. zajęcia ruchowe z elementami koncentracji

D. długie sesje wykładowe

Zajęcia ruchowe z elementami koncentracji są niezwykle istotne w terapii zajęciowej dzieci z ADHD. Dzieci te często mają trudności z utrzymaniem uwagi i kontrolą impulsów, co może utrudniać im uczestnictwo w tradycyjnych formach nauki. Ruch i aktywność fizyczna pomagają w regulacji emocji, redukcji stresu oraz poprawie koncentracji. Ćwiczenia, które łączą ruch z zadaniami wymagającymi skupienia, takimi jak na przykład joga, tai chi czy gry zespołowe, mogą wspierać rozwój umiejętności społecznych oraz samokontrolę. Z mojego doświadczenia wynika, że dzieci z ADHD często lepiej funkcjonują w środowisku, które pozwala im na wyrażenie energii w kontrolowany sposób. Wprowadzenie elementów koncentracji do aktywności ruchowych pomaga im skupić się na zadaniu, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zalecane przez specjalistów i oparte na badaniach wskazujących na pozytywne efekty ruchu w kontekście zdrowia psychicznego.

Pytanie 4

Osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną najlepiej rozwija swoje umiejętności zawodowe poprzez

A. udział w teoretycznych wykładach

B. samodzielne próby na stanowisku pracy

C. praktyczne treningi w kontrolowanym środowisku pracy

D. czytanie podręczników akademickich

Czytanie podręczników akademickich jest mało skuteczne dla osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, ponieważ zazwyczaj wymaga umiejętności abstrakcyjnego myślenia i przetwarzania dużej ilości informacji, co może być trudne dla tej grupy. Teoretyczne wykłady również nie są optymalnym rozwiązaniem, gdyż nie zawsze przekładają się na praktyczne umiejętności. Uczestnicy mogą mieć problem z koncentracją i zapamiętywaniem informacji, jeśli nie są one bezpośrednio związane z praktycznymi doświadczeniami. Samodzielne próby na stanowisku pracy bez wcześniejszego przygotowania w kontrolowanym środowisku mogą prowadzić do frustracji i zniechęcenia, ponieważ osoba może nie być w stanie poradzić sobie z wymaganiami stanowiska. Brak wsparcia i odpowiedniej instrukcji może również skutkować błędami, które mogą być trudne do skorygowania. Dlatego zastosowanie kontrolowanego środowiska pracy, gdzie osoba może uczyć się poprzez działanie i otrzymywać natychmiastowe wsparcie, jest bardziej efektywne i zgodne z zasadami terapii zajęciowej. Tego typu podejście pozwala na stopniowy rozwój umiejętności i budowanie pewności siebie w wykonywaniu zadań zawodowych.

Pytanie 5

Przedstawione symptomy sugerują wystąpienie zespołu

Zaburzenia pamięci krótkotrwałej, konfabulacje, trudności w ustaleniu sekwencji zdarzeń, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, zaburzenia czucia oraz kontroli ruchów.

A. Tourette´a

B. Korsakowa

C. Aspergera

D. Downa

Zespół Korsakowa, będący wynikiem niedoboru witaminy B1 (tiaminy), charakteryzuje się objawami, takimi jak zaburzenia pamięci bieżącej, konfabulacje oraz trudności w ustalaniu chronologii wydarzeń. Osoby doświadczające tego zespołu mają problem z zapamiętywaniem nowych informacji oraz przywoływaniem wspomnień z przeszłości, co powoduje, że często zastępują luki w pamięci zmyślonymi opowieściami, czyli konfabulacjami. Upośledzenie myślenia abstrakcyjnego jest również istotnym objawem, co prowadzi do trudności w analizie sytuacji oraz podejmowaniu decyzji. Zaburzenia czucia i kontroli ruchów mogą być wynikiem uszkodzenia układu nerwowego, co jest typowe dla pacjentów z tym zespołem. W kontekście praktycznym, zespół Korsakowa najczęściej występuje u osób nadużywających alkoholu, co podkreśla znaczenie profilaktyki i wczesnej interwencji w przypadku uzależnienia. Właściwe leczenie, w tym suplementacja tiaminy oraz terapia behawioralna, ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów.

Pytanie 6

Osoba biorąca udział w warsztatach terapii zajęciowej to osoba podatna na wpływy innych, niepewna w wyrażaniu swoich poglądów, a także narażona na wykorzystywanie przez pozostałych uczestników zajęć. Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta tej osobie?

A. rozwiązywania sporów

B. radzenia sobie z napięciem

C. zachowania asertywnego

D. czynnego słuchania

Odpowiedź 'zachowanie asertywne' jest prawidłowa, ponieważ terapia zajęciowa często skupia się na rozwijaniu umiejętności interpersonalnych uczestników, a asertywność jest kluczowym elementem w budowaniu zdrowych relacji. Asertywność pozwala jednostkom wyrażać swoje potrzeby i pragnienia w sposób otwarty i szanujący zarówno siebie, jak i innych. W kontekście terapii zajęciowej, uczestnik, który jest podatny na wpływy, potrzebuje wsparcia w nauce wyrażania swoich poglądów oraz w obronie swoich granic. Przykładowe techniki asertywności obejmują naukę mówienia 'nie' w sytuacjach, gdy czują się przytłoczeni lub wykorzystywani, co pomoże im w budowaniu pewności siebie. Warto również wprowadzić ćwiczenia symulacyjne, które pozwolą uczestnikom praktykować asertywne odpowiedzi w bezpiecznym środowisku. Praktyka asertywności jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują rozwój osobisty i społeczny uczestników, wspierając ich w dążeniu do niezależności.

Pytanie 7

Terapeuta może zasugerować wykorzystanie techniki wypalania w drewnie z użyciem pirografu osobie

A. z oprotezowaniem kończyn dolnych

B. z astmą oskrzelową

C. z drżeniem zamiarowym rąk

D. z autoagresywnymi zachowaniami

Technika wypalania w drewnie przy użyciu pirografu jest szczególnie wskazana dla osób z oprotezowaniem kończyn dolnych, ponieważ pozwala na rozwijanie zdolności manualnych w sposób dostosowany do ich możliwości. Oprotezowanie kończyn dolnych często powoduje ograniczenia w zakresie ruchu i precyzji, co może wpływać na zdolność do angażowania się w tradycyjne formy terapii zajęciowej. Pirografia wymaga wykonywania precyzyjnych ruchów ręką, co stymuluje koordynację, koncentrację oraz rozwija umiejętności motoryczne. Ponadto, ta technika może być stosowana w terapii zajęciowej jako forma rehabilitacji, umożliwiając pacjentom wyrażenie siebie poprzez sztukę, co ma pozytywny wpływ na ich samopoczucie psychiczne i emocjonalne. Umożliwienie osobom z ograniczeniami fizycznymi pracy z pirografem może również wspierać ich niezależność oraz poczucie osiągnięcia, co jest istotne w kontekście terapeutycznym. W praktyce, terapia z wykorzystaniem pirografu często odbywa się w grupach, co sprzyja integracji społecznej i wymianie doświadczeń między uczestnikami.

Pytanie 8

Jakie z wymienionych czynności terapeutycznych są realizowane w ramach dramaterapii?

A. Gry i zabawy sprawnościowe

B. Zabawy ruchowe z użyciem przyborów

C. Odgrywanie wydarzeń, sytuacji, emocji

D. Ćwiczenia rytmiczne przy muzyce

No więc, odgrywanie różnych sytuacji i emocji to naprawdę kluczowy element dramaterapii. Chodzi o to, żeby uczestnicy mogli lepiej poznać swoje uczucia w bezpiecznym miejscu. W dramaterapii mamy różne techniki, jak improwizacja, scenki czy dialogi, które pomagają zrozumieć siebie i relacje z innymi ludźmi. Przykładowo, można pracować z dziećmi, które przez odgrywanie ról uczą się, jak radzić sobie z emocjami, na przykład ze złością czy smutkiem. Takie podejście jest też przydatne w rehabilitacji osób z problemami psychicznymi, gdzie odgrywanie ról może pomóc w radzeniu sobie z trudnymi wspomnieniami. Cała ta idea jest zgodna z wytycznymi różnych organizacji, na przykład The National Association for Drama Therapy, które podkreślają, jak ważna jest ekspresja emocjonalna w terapii.

Pytanie 9

Terapeuta, który powiedział do podopiecznego: Rozumiem, że według ciebie organizacja wystawy prac to świetny pomysł, użył metody aktywnego słuchania zwanej

A. motywacją

B. parafrazą

C. docenieniem

D. reprezentowaniem

Wybór odpowiedzi sugerującej dowartościowanie, zachętę lub odzwierciedlenie, nie oddaje dokładnie natury technik aktywnego słuchania. Dowartościowanie polega na wzmacnianiu pozytywnych aspektów wypowiedzi rozmówcy, co może prowadzić do zniekształcenia pierwotnej treści oraz pomijania kluczowych emocji wyrażanych przez pacjenta. Zachęta natomiast to bardziej ogólne wsparcie, które może niekoniecznie skupiać się na precyzyjnym zrozumieniu myśli rozmówcy, a raczej na motywowaniu go do działania. Z kolei odzwierciedlenie, choć zbliżone do parafrazowania, oznacza przekazanie emocji i uczuć rozmówcy z użyciem podobnych słów lub tonu, a nie ich przekształcanie. Te podejścia, mimo że mogą być pomocne w komunikacji, nie są idealnymi technikami w kontekście aktywnego słuchania, ponieważ mogą nie sprzyjać pełnemu zrozumieniu intencji i emocji pacjenta. Często prowadzi to do błędnych wniosków, gdy terapeuta nie uchwyci pełni kontekstu wypowiedzi, co z kolei może osłabić relację terapeutyczną oraz efektywność pomocy udzielanej pacjentowi. W praktyce terapeutycznej kluczowe jest stosowanie odpowiednich technik, takich jak parafrazowanie, aby zbudować silne i zaufane relacje z klientami.

Pytanie 10

Podopieczny środowiskowego domu samopomocy wykazuje skłonności do konfliktów, irytują go nieistotne sytuacje, na próby nawiązania kontaktu reaguje złością, gniewem oraz wybuchami agresji słownej. W jego wypowiedziach dominuje negatywna treść. Opisane zachowania sugerują wystąpienie stanu

A. dysforii

B. euforii

C. dystymii

D. cyklotymii

Dystymia jest przewlekłym stanem depresyjnym o łagodniejszym przebiegu, który nie objawia się tak intensywnymi wybuchami złości czy agresji, jak to ma miejsce w dysforii. Osoby z dystymią często doświadczają ogólnego uczucia smutku, przygnębienia oraz braku energii, co różni się od opisanego stanu konfliktowości i negatywnego nastawienia. Z kolei euforia to stan nadmiernej radości, który jest zupełnym przeciwieństwem emocjonalnego dyskomfortu i konfliktu, co także czyni tę odpowiedź błędną. Cyklotymia, definiowana jako zmiany nastroju pomiędzy okresami depresji a hipomanii, nie odpowiada również na opisany w pytaniu obraz, ponieważ nie koncentruje się na stałym odczuciu dyskomfortu. Typowe błędy myślowe prowadzące do niewłaściwych wyborów wynikają z niepełnej analizy objawów oraz ich kontekstu. Kluczowe jest zrozumienie, że emocje mogą manifestować się w różnorodny sposób i nie zawsze są jednoznaczne, co wymaga od specjalistów umiejętności diagnozowania oraz stosowania odpowiednich metod wsparcia. Znajomość tych różnic jest istotna w praktyce terapeutycznej, aby stosować skuteczne strategie interwencji i wsparcia dla osób z zaburzeniami emocjonalnymi.

Pytanie 11

Zmniejszenie zaufania oraz brak chęci do rozmowy z terapeutą zajęciowym w trudnej sytuacji tworzy w relacji interpersonalnej przeszkodę komunikacyjną

A. kulturową

B. psychologiczną

C. semantyczną

D. fizyczną

Wybór odpowiedzi semantycznej, kulturowej lub fizycznej na przedstawione pytanie wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące natury barier komunikacyjnych w kontekście terapii zajęciowej. Bariera semantyczna odnosi się do trudności w zrozumieniu znaczenia używanego języka, co w kontekście terapii mogłoby dotyczyć specyficznych terminów, jednak spadek zaufania i brak motywacji nie są bezpośrednio związane z językiem. Z kolei bariera kulturowa wskazuje na różnice w wartościach, przekonaniach i normach, które mogą wpłynąć na komunikację, ale w przypadku spadku zaufania i motywacji bardziej adekwatne jest odniesienie do psychologicznych aspektów relacji. Odpowiedź fizyczna odnosi się do przeszkód materialnych, takich jak odległość czy dostępność miejsca terapii, co również nie ma związku z wewnętrznymi stanami emocjonalnymi uczestnika. Właściwe zrozumienie tych pojęć oraz ich zastosowanie w praktyce terapeutycznej wymaga przemyślenia i analizy relacji interpersonalnych z psychologicznego punktu widzenia. Zrozumienie, że zaufanie jest fundamentem skutecznej komunikacji i terapii, jest kluczowe dla rozwoju umiejętności terapeutycznych i efektywności pracy z klientem.

Pytanie 12

Terapeuta zajęciowy, rozmawiając z 12-letnią Anią, która ma niepełnosprawność intelektualną oraz nadpobudliwość emocjonalną, w celu lepszego zrozumienia przez nią prezentowanych informacji, powinien zastosować

A. wyłącznie komunikaty niewerbalne

B. wyłącznie komunikaty werbalne

C. gesty oraz mimikę, które towarzyszą słowom

D. proksemikę

Wybór gestów i mimiki jako towarzyszących słowom komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną oraz nadpobudliwością emocjonalną jest niezwykle istotny dla efektywności terapeutycznej. Dzieci z tego typu wyzwaniami często mają trudności z rozumieniem wyłącznie werbalnych komunikatów, dlatego wizualne wsparcie w postaci gestów i mimiki znacznie ułatwia im zrozumienie przekazywanych treści. Przykładowo, podczas opisywania prostych czynności, takich jak mycie rąk, terapeuta może użyć gestów ilustrujących każdy etap tej czynności, co nie tylko angażuje dziecko, ale również pomaga w zapamiętaniu procedury. Takie podejście jest zgodne z zasadami komunikacji wspierającej, które podkreślają znaczenie wielozmysłowego angażowania w proces dydaktyczny. Użycie mimiki, aby wyrazić emocje, oraz gesty potwierdzające lub ilustrujące daną myśl, mogą również poprawić relacje terapeutyczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 13

Grawerowanie, inkrustacja, lutowanie oraz nitowanie stanowią zestaw działań realizowanych podczas pracy w warsztacie

A. krawieckiej

B. stolarskiej

C. kaletniczej

D. metaloplastycznej

Grawerowanie, inkrustowanie, lutowanie i nitowanie to techniki charakterystyczne dla pracowni metaloplastycznej, w której obróbka metali zajmuje centralne miejsce. Grawerowanie polega na wycinaniu lub ryciu wzorów na powierzchni metalu, co umożliwia tworzenie dekoracyjnych elementów, takich jak biżuteria czy elementy użytkowe. Inkrustowanie to technika wkładania innych materiałów, np. kamieni szlachetnych, w powierzchnię metalu w celu uzyskania efektownego wzoru. Lutowanie jest procesem łączenia metali za pomocą stopu o niższej temperaturze topnienia, co jest niezbędne w produkcji skomplikowanych konstrukcji metalowych. Nitowanie to metoda trwałego łączenia dwóch lub więcej elementów poprzez wprowadzenie nitu, co znajduje zastosowanie w budownictwie, motoryzacji oraz w produkcji sprzętu. Te umiejętności są kluczowe wśród metaloplastyków, a ich znajomość pozwala na realizację złożonych projektów zgodnych z normami jakości branżowej, takimi jak ISO 9001, co zapewnia wysoką jakość wykonania i trwałość końcowych produktów.

Pytanie 14

W której z poniższych sytuacji terapeuta zajęciowy użył komunikacji pionowej skierowanej w dół?

A. Słuchając relacji podopiecznych na temat wakacji

B. Rozmawiając z uczestnikami podczas integracyjnego pikniku

C. Zbierając sugestie od podopiecznych dotyczące planowanej wycieczki

D. Informując podopiecznych o zasadach obowiązujących w pracowni

Poprawna odpowiedź to informowanie podopiecznych o regulaminie pracowni, co ilustruje podejście komunikacji pionowej skierowanej w dół. W tym przypadku terapeuta zajęciowy, przyjmując rolę lidera, przekazuje ważne informacje dotyczące zasad i norm panujących w danym środowisku. Tego rodzaju komunikacja jest niezbędna do zapewnienia bezpieczeństwa oraz efektywności działań w pracowni. Na przykład, podczas informowania o regulaminie terapeuta może wskazać na zasady korzystania z narzędzi, co bezpośrednio wpływa na bezpieczeństwo podopiecznych, a także na organizację pracy. W sytuacjach, gdzie regulacje są kluczowe, jak w pracowniach terapeutycznych, komunikacja w dół jest kluczowa, ponieważ pozwala na jednoznaczne ustalenie oczekiwań oraz norm postępowania. Standardy w obszarze terapii zajęciowej nakładają na terapeutów obowiązek jasnego i zrozumiałego komunikowania zasad, aby zapewnić komfort i bezpieczeństwo podopiecznych oraz skuteczność prowadzonych działań.

Pytanie 15

10-letni Karol jest dzieckiem z problemami ze słuchem i korzysta z aparatu słuchowego. Często spotyka się z przykrymi komentarzami ze strony rówieśników, przez co izoluje się i nie tworzy relacji z innymi dziećmi. Jaki problem chłopca można zidentyfikować na podstawie tego opisu?

A. Poczucie odrzucenia

B. Wytworzenie się postawy roszczeniowej

C. Niedostosowanie społeczne

D. Brak akceptacji swojej niepełnosprawności

Poczucie odrzucenia jest kluczowym problemem, który można zidentyfikować w przypadku 10-letniego Karola. Jego sytuacja, w której doświadcza złośliwych uwag ze strony rówieśników, prowadzi do izolacji społecznej i braku nawiązywania relacji. Dzieci z niedosłuchem często zmagają się z trudnościami w interakcji, co może skutkować niepewnością i obawą przed odrzuceniem przez innych. W praktyce oznacza to, że Karol może unikać sytuacji społecznych, co pogłębia jego uczucie osamotnienia. Wsparcie psychologiczne oraz terapia grupowa mogą być kluczowe w pomocy dzieciom w podobnych sytuacjach, umożliwiając im lepsze przystosowanie się do środowiska społecznego i rozwijanie umiejętności interpersonalnych. Warto także szerzyć świadomość wśród rówieśników na temat akceptacji osób z niepełnosprawnościami, co pozwoli na budowanie bardziej inkluzywnego środowiska. Edukacja na temat różnorodności i empatii w szkołach jest niezbędna dla poprawy relacji między dziećmi, co może znacząco wpłynąć na dobrostan emocjonalny dzieci takich jak Karol.

Pytanie 16

Który z poniższych elementów stanowi zewnętrzną barierę w komunikacji?

A. Osądzenie.

B. Hałas.

C. Bariera językowa.

D. Podejmowanie decyzji za innych.

Hałas jako bariera komunikacyjna zewnętrzna odnosi się do wszelkich dźwięków z otoczenia, które mogą zakłócać proces wymiany informacji między nadawcą a odbiorcą. W kontekście komunikacji interpersonalnej, hałas może przyjmować różne formy, takie jak głośne rozmowy, dźwięki ulicy, muzyka czy nawet zakłócenia techniczne, które mogą utrudnić zrozumienie przekazu. Przykładowo, w miejscu pracy, podczas spotkań, hałas generowany przez maszyny lub ruch uliczny może prowadzić do nieporozumień i błędów w komunikacji. Dobrą praktyką w sytuacjach, gdzie hałas jest nieunikniony, jest stosowanie zewnętrznych rozwiązań, jak np. słuchawki z funkcją redukcji hałasu lub organizowanie spotkań w bardziej cichych miejscach. Zgodnie z zasadami ergonomii oraz efektywnej komunikacji, eliminowanie zewnętrznych zakłóceń sprzyja zwiększeniu koncentracji oraz skuteczności interakcji międzyludzkich. Stąd, redukcja hałasu w miejscach pracy jest kluczowym elementem strategii poprawy efektywności zespołów.

Pytanie 17

Gdzie w scenariuszu powinno się zamieścić zalecenie dotyczące użycia fartucha, okularów oraz rękawic ochronnych podczas zajęć z zastosowaniem techniki tworzenia witrażu typu Tiffany?

A. Na liście celów szczegółowych zajęć

B. W finalnej części przebiegu zajęć

C. W uwagach dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy

D. Na liście metod oraz technik terapii zajęciowej

Wskazanie do zastosowania fartucha, okularów i rękawic ochronnych powinno być umieszczone w uwagach z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, ponieważ przedmioty te pełnią fundamentalną rolę w ochronie uczestników zajęć przed potencjalnymi zagrożeniami związanymi z techniką tworzenia witrażu typu Tiffany. Witrażowanie wiąże się z używaniem narzędzi takich jak lutownice czy materiały chemiczne, które mogą emitować szkodliwe opary. Fartuch chroni odzież, a jednocześnie może stanowić barierę przed drobnymi odpryskami. Okulary ochronne zabezpieczają oczy przed pyłem i promieniowaniem UV, które mogą występować podczas obróbki szkła. Rękawice natomiast są istotne w kontekście ochrony dłoni przed skaleczeniami oraz działaniem substancji chemicznych. Przykłady zastosowania tych środków ochrony osobistej można zaobserwować w wielu pracowniach artystycznych, gdzie przestrzegane są rygorystyczne standardy BHP, co jest zgodne z wytycznymi Polskiej Normy PN-EN 14021 dotyczącej użycia sprzętu ochronnego. Właściwe podejście do bezpieczeństwa zwiększa komfort pracy i minimalizuje ryzyko wypadków.

Pytanie 18

Zwiększenie autonomii w codziennych czynnościach, zdobycie umiejętności przestrzegania odpowiednich norm społecznych oraz kształtowanie zachowań dostosowanych do płci i wieku osoby podopiecznej, to cele usprawniania

A. psychicznego

B. zawodowego

C. społecznego

D. fizycznego

Wzrost samodzielności w czynnościach życia codziennego, nabycie umiejętności przestrzegania norm obyczajowych oraz odpowiednich zachowań do płci i wieku podopiecznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Usprawnianie społeczne koncentruje się na integracji jednostek z otoczeniem społecznym oraz rozwijaniu umiejętności, które pozwalają na funkcjonowanie w grupach społecznych. Przykładem tego może być praca z osobami z niepełnosprawnościami, gdzie istotne jest, aby nabyły one umiejętności komunikacyjne i społeczne, które umożliwią im nawiązywanie relacji oraz uczestnictwo w życiu społecznym. W kontekście standardów branżowych, korzysta się z podejścia opartego na zindywidualizowanych planach wsparcia, które uwzględniają normy kulturowe i kontekst społeczny podopiecznego. Usprawnianie społeczne ma na celu nie tylko poprawę jakości życia jednostki, ale także zwiększenie jej niezależności i pewności siebie w interakcji z innymi.

Pytanie 19

Zasada, która wskazuje, by w sytuacji odrzucania prośby mówić wolniej, głębiej oddychać, parafrazować i zadawać pytania, gdy coś jest niejasne, nie unikać kontaktu wzrokowego, lecz patrzeć rozmówcy w oczy oraz dać sobie czas na namysł, to

A. zasłona z mgły

B. jujitsu

C. jestem słoniem

D. zdarta płyta

Odpowiedź "jestem słoniem" jest prawidłowa, ponieważ odzwierciedla zasadę asertywności w komunikacji, która ma na celu umożliwienie jednostce wyrażania swoich potrzeb i uczuć w sposób, który nie jest agresywny ani pasywny. Przyjmowanie postawy "jestem słoniem" oznacza bycie świadomym swoich granic oraz umiejętność zachowania spokoju i pewności siebie w trudnych sytuacjach. W kontekście odmawiania, ta strategia pozwala osobie na wolniejsze tempo wypowiedzi, co sprzyja lepszemu przetwarzaniu informacji i daje czas na refleksję. Dodatkowo, głębsze oddychanie może obniżyć poziom stresu i napięcia, a parafrazowanie oraz dopytywanie się o niejasności pomagają w utrzymaniu jasnej komunikacji. Dobrze rozwinięta umiejętność patrzenia rozmówcy w oczy wzmacnia zaufanie i zrozumienie, co jest kluczowe w relacjach interpersonalnych. Te elementy są zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie komunikacji interpersonalnej oraz psychologii, które mówią o znaczeniu asertywności i empatii w budowaniu zdrowych relacji.

Pytanie 20

Jakie materiały i narzędzia powinien rozważyć terapeuta przy tworzeniu wyposażenia pracowni stolarskiej?

A. Czółenka, szydełka, snowalnie, przędze

B. Nożyczki, stemple, szablony, farby

C. Dłuta, przyrznice, ściski, bejce

D. Noże, cyrkle, szywnice, tekturę

Dłuta, przyrznice, ściski i bejce to naprawdę podstawowe narzędzia w stolarce. Dłuta są mega ważne, bo pozwalają na precyzyjne rzeźbienie i wycinanie szczegółów w drewnie. Dzięki nim można naprawdę wyczarować fajne detale. Przyrznice? No, to one pomagają w łączeniu elementów w konstrukcjach i to dosłownie zmienia całą jakość projektu. Ściski z kolei są super przydatne do trzymania wszystkiego w kupie, kiedy kleimy albo montujemy, więc to też niezbędnik. Bejce za to dodają pięknych kolorów do drewna i chronią je przed różnymi uszkodzeniami. Wybierając te narzędzia, robimy to, co najlepsi w stolarstwie robią od lat, bo precyzja i jakość to klucz do udanych projektów.

Pytanie 21

U mieszkańca ośrodka pomocy społecznej od pewnego czasu obserwuje się drżenie ręki, zwiększone napięcie mięśniowe, spowolnienie w ruchach oraz trudności w chodzeniu, polegające na zahamowaniu startu przy próbie ruszenia z miejsca. Te objawy mogą wskazywać

A. na otępienie starcze

B. na trudności z motoryką małą

C. na chorobę Parkinsona

D. na udar niedokrwienny mózgu

Objawy wskazujące na drżenie kończyny górnej, wzmożenie napięcia mięśniowego, spowolnienie ruchowe oraz trudności w inicjacji ruchu, zwane również "zahamowaniem startu", są typowe dla choroby Parkinsona. Jest to schorzenie neurodegeneracyjne, które dotyka układ dopaminergiczny mózgu, prowadząc do zaburzeń motorycznych. W praktyce, pacjenci z chorobą Parkinsona często doświadczają tzw. triady objawów: drżenia, sztywności oraz bradykinezy (spowolnienia ruchowego). Wczesne rozpoznanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ odpowiednie leczenie farmakologiczne, w tym leki takie jak lewodopa, mogą znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Również terapie rehabilitacyjne, takie jak terapia zajęciowa czy fizjoterapia, mogą pomóc w zarządzaniu objawami oraz poprawie funkcji motorycznych. W kontekście standardów opieki w neurologii, istotne jest, aby specjaliści byli dobrze wykształceni w rozpoznawaniu objawów choroby Parkinsona, co pozwoli na wczesne interwencje i wsparcie dla pacjentów oraz ich rodzin.

Pytanie 22

Motywacja, która polega na podejmowaniu określonych działań dla samej satysfakcji płynącej z ich realizacji, jest określana jako

A. wewnętrzna

B. zewnętrzna

C. wtórna

D. pierwotna

Motywacja wewnętrzna odnosi się do zaangażowania w działania, które same w sobie są źródłem przyjemności lub satysfakcji. Przykładem może być sytuacja, gdy osoba gra na instrumencie muzycznym nie dlatego, że oczekuje nagrody, ale dlatego, że czerpie radość z samego procesu tworzenia muzyki. Takie podejście jest szczególnie cenione w kontekście edukacji, gdzie uczniowie, którzy są wewnętrznie zmotywowani, często osiągają lepsze wyniki. Teoria autodeterminacji, opracowana przez Deciego i Ryan, podkreśla znaczenie wewnętrznej motywacji w kontekście osiągania długofalowych celów i dobrostanu psychicznego. Kiedy działania są zgodne z osobistymi wartościami i zainteresowaniami, zwiększa się zaangażowanie oraz trwałość podejmowanych działań. W praktyce, organizacje i edukatorzy powinni starać się tworzyć środowiska, które sprzyjają wewnętrznej motywacji, takie jak oferowanie wyboru, zachęcanie do eksploracji oraz dostosowywanie wyzwań do umiejętności jednostki.

Pytanie 23

Jakie z wymienionych potrzeb uznaje się za potrzeby niższego rzędu?

A. Przyjaźni, wiedzy

B. Snu, wypoczynku

C. Miłości, odpoczynku

D. Odżywiania, szacunku

Odpowiedź 'Snu, wypoczynku' jest prawidłowa, ponieważ te potrzeby klasyfikowane są jako potrzeby niższego rzędu według teorii Maslowa. Te podstawowe potrzeby dotyczą fizjologii i są kluczowe dla przetrwania jednostki. Sen i wypoczynek są niezbędne do regeneracji organizmu, poprawy funkcji poznawczych oraz ogólnego dobrostanu. W praktyce, niedobór snu może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych, takich jak osłabienie układu odpornościowego, problemy z sercem czy depresję. W kontekście organizacji i zarządzania, zapewnienie pracownikom odpowiednich warunków do snu i relaksu może zwiększać ich wydajność i satysfakcję z pracy. Warto również zwrócić uwagę na dobre praktyki, takie jak ergonomiczne miejsca pracy oraz przestrzenie do odpoczynku, co wspiera zdrowie psychiczne i fizyczne pracowników, tworząc pozytywną kulturę organizacyjną.

Pytanie 24

Podczas terapii zajęciowej, dobór odpowiednich technik terapeutycznych powinien być dostosowany do

A. aktualnych zasobów placówki

B. aktualnej pory roku

C. preferencji zespołu terapeutycznego

D. indywidualnych celów terapeutycznych pacjenta

Podczas terapii zajęciowej kluczowe jest, aby techniki terapeutyczne były dostosowane do indywidualnych celów terapeutycznych pacjenta. Każdy pacjent jest inny, ma unikalne potrzeby, ograniczenia i potencjał do rozwoju. Dlatego też, aby terapia była skuteczna, niezbędne jest indywidualne podejście, które bierze pod uwagę zarówno cele zdrowotne, jak i osobiste aspiracje pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeprowadzić dokładną ocenę, aby zrozumieć, jakie umiejętności pacjent chce rozwijać, jakie trudności napotyka w codziennym życiu i jakie są jego priorytety. Na przykład, dla pacjenta po udarze, celem może być ponowne nauczenie się podstawowych czynności, takich jak jedzenie czy pisanie. Dostosowanie technik terapeutycznych do indywidualnych potrzeb pacjenta jest również zgodne z aktualnymi standardami i dobrymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej, które kładą nacisk na podejście skoncentrowane na pacjencie. Dzięki temu terapia nie tylko wspiera fizyczne i psychiczne zdrowie pacjenta, ale również zwiększa jego zaangażowanie i motywację do uczestnictwa w procesie terapii.

Pytanie 25

Po etapie zbierania informacji o pacjencie oraz jego rodzinie w diagnozie terapeutycznej następuje

A. ich analizowanie

B. sformułowanie diagnozy

C. faza ewaluacji

D. etap terapii zajęciowej

Wybór odpowiedzi, który wskazuje na formułowanie diagnozy, etap ewaluacji czy fazę terapii zajęciowej, wykazuje szereg nieporozumień dotyczących procesu diagnozy terapeutycznej. Formułowanie diagnozy jest naturalnym krokiem, ale następuje ono po analizie danych, a nie równocześnie z nią. W praktyce terapeutycznej, diagnoza powinna opierać się na solidnych podstawach analitycznych, które dostarczają odpowiedzi na pytania dotyczące stanu pacjenta. Przeskoczenie tego etapu prowadzi do powierzchownej diagnozy, co może skutkować nieodpowiednim planowaniem terapii. Etap ewaluacji, który jest procesem oceny skuteczności interwencji, również nie jest odpowiedni na tym etapie, ponieważ wymaga wcześniej zdefiniowanych celów terapeutycznych, które wynikają z analizy. Z kolei faza terapii zajęciowej jest implementacją planu, który również wymaga wcześniejszej analizy potrzeb pacjenta. Niezrozumienie hierarchii etapów w procesie terapeutycznym może prowadzić do podejmowania nieefektywnych działań oraz błędnych diagnoz, co z kolei może negatywnie wpłynąć na postępy terapeutyczne pacjenta. Wszystkie te aspekty podkreślają znaczenie skrupulatnej analizy jako fundamentalnego kroku w diagnozie terapeutycznej, a omijanie go staje się poważnym błędem w praktyce klinicznej.

Pytanie 26

Uczestnictwo w zajęciach stolarskich jest niewskazane dla osób

A. z mózgowym porażeniem dziecięcym

B. z astmą oskrzelową

C. z paraplegią

D. z zespołem Downa

Odpowiedź wskazująca, że zajęcia w pracowni stolarskiej są przeciwwskazane dla podopiecznych z astmą oskrzelową jest poprawna z kilku powodów. Astma oskrzelowa to przewlekła choroba układu oddechowego, która może być wywołana przez różne czynniki, w tym pył, chemikalia oraz inne substancje unoszące się w powietrzu. Pracownia stolarska często wiąże się z dużą ilością pyłu drzewnego, który może spowodować zaostrzenie objawów astmy, prowadząc do trudności w oddychaniu, kaszlu czy duszności. W kontekście zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu uczestników zajęć, ważne jest przestrzeganie standardów ochrony zdrowia, które rekomendują unikanie narażenia osób z chorobami układu oddechowego na szkodliwe czynniki. Przykładem może być stosowanie odpowiednich filtrów powietrza oraz wydajnych systemów wentylacyjnych, które minimalizują stężenie alergenów w powietrzu. W obliczu tych zagrożeń, organizowanie zajęć dla osób z astmą w takim środowisku może być nieodpowiedzialne, dlatego ważne jest dostosowanie warunków pracy do potrzeb zdrowotnych uczestników zajęć.

Pytanie 27

Terapeuta zajęciowy, który ustala cele dla konkretnego podopiecznego oraz dobiera metody, techniki i środki dydaktyczne do realizowanych działań, tworzy dla niego

A. plan edukacyjno-wychowawczy

B. diagnozę terapeutyczną

C. plan terapii zajęciowej

D. harmonogram pracy

Odpowiedź "plan terapii zajęciowej" jest prawidłowa, ponieważ to właśnie w tym dokumencie terapeuta zajęciowy określa cele terapeutyczne, dobiera metody, techniki oraz środki dydaktyczne dostosowane do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Plan terapii zajęciowej jest kluczowym narzędziem w pracy terapeuty, ponieważ pozwala na systematyczne podejście do rehabilitacji i wsparcia osób z różnymi potrzebami. Przykłady zastosowania tego planu obejmują programy terapeutyczne dla osób z niepełnosprawnościami, które mogą obejmować zajęcia artystyczne, sportowe, czy rehabilitacyjne, a także działania mające na celu rozwijanie umiejętności społecznych i komunikacyjnych. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, a także krajowymi standardami, plan ten powinien być elastyczny i dostosowywany do postępów podopiecznego, co zapewnia jego skuteczność i efektywność. Również, dokumentacja planu terapii jest niezbędna do monitorowania postępów oraz wprowadzania ewentualnych zmian w metodach terapeutycznych w miarę potrzeb.

Pytanie 28

Specjalista, który nie uległ wpływowi podopiecznego i wciąż powtarzał ten sam argument podczas rozmowy, zastosował technikę wspierającą asertywne odmawianie, znaną jako

A. zasłona dymna

B. otwarte drzwi

C. zdarta płyta

D. asertywne przyjęcie omyłki

Odpowiedź "zdarta płyta" jest poprawna, ponieważ odnosi się do techniki terapeutycznej, w której profesjonalista konsekwentnie powtarza ten sam argument w odpowiedzi na presję wywieraną przez podopiecznego. Ta metoda ma na celu wzmocnienie asertywności terapeuty, co jest kluczowe w kontekście pomocy klientom w nauce stawiania granic. Przykładowo, jeśli podopieczny nieustannie prosi o coś, co nie jest zgodne z jego interesami lub wartościami terapeuty, zastosowanie techniki "zdartej płyty" pozwala terapeucie na utrzymanie swoich zasad, nie ulegając jednocześnie naciskom. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychoterapii, gdzie istotne jest nie tylko udzielanie wsparcia, ale także nauka klientów, jak wyrażać swoje potrzeby i oczekiwania w sposób asertywny. Warto zaznaczyć, że technika ta jest często stosowana w sytuacjach, gdy emocje mogą prowadzić do manipulacji lub presji ze strony klienta, a terapeuta musi pozostać na stanowisku, aby nie naruszać swoich granic.

Pytanie 29

Jaką metodę komunikacji alternatywnej może wykorzystać terapeuta zajęciowy, aby porozumieć się z dzieckiem, które nie mówi i ma zdiagnozowany autyzm wczesnodziecięcy?

A. Piktogramy

B. Alfabet Lorma

C. Fonogesty

D. Znaki daktylograficzne

Piktogramy to graficzne przedstawienia obiektów, działań lub idei, które mogą być używane do wspierania komunikacji w przypadku dzieci z trudnościami w mówieniu, takich jak te zdiagnozowane z autyzmem wczesnodziecięcym. Użycie piktogramów w terapii zajęciowej ma na celu ułatwienie dziecku wyrażania potrzeb, emocji i myśli w sposób, który jest dla niego bardziej przystępny. Przykładowo, dziecko może użyć piktogramu przedstawiającego jedzenie, aby zakomunikować pragnienie posiłku. Takie podejście zmniejsza frustrację, która może wystąpić, gdy dziecko nie może się porozumieć werbalnie. Piktogramy są również zgodne z teorią komunikacji alternatywnej i wspomagającej (AAC), która zaleca stosowanie obrazów, symboli i innych narzędzi wizualnych dla osób, które mają trudności w komunikacji mówionej. Standardy i dobre praktyki w terapii zajęciowej często wskazują na wykorzystanie wizualnych form komunikacji, co czyni piktogramy skutecznym narzędziem w pracy z dziećmi z autyzmem.

Pytanie 30

5-letnie dziecko przebywające na oddziale onkologicznym doświadcza silnego strachu, nie rozumie procesu leczenia oraz skutków ubocznych chemioterapii. W tej sytuacji najbardziej odpowiednią formą zajęć będzie

A. chromoterapia

B. felinoterapia

C. bajkoterapia

D. hortikuloterapia

Bajkoterapia to interwencja terapeutyczna, która wykorzystuje opowiadanie i słuchanie bajek w celu łagodzenia lęków i stresu, szczególnie u dzieci. W przypadku 5-letniego dziecka przebywającego na oddziale onkologicznym, które nie rozumie złożoności procedur medycznych i skutków ubocznych chemioterapii, bajkoterapia może stanowić skuteczne narzędzie do budowania poczucia bezpieczeństwa oraz zrozumienia tego, co się dzieje wokół niego. Opowieści mogą być dostosowane do indywidualnych lęków dziecka, a także pomóc w identyfikacji z postaciami bajkowymi, które przeżywają podobne sytuacje. W praktyce, terapeuta może wykorzystać bajki jako sposób na naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z zasadami pedagogiki terapeutycznej i psychologii rozwojowej. Bajkoterapia wspiera rozwój emocjonalny i społeczny, umożliwiając dzieciom wyrażanie swoich obaw w bezpieczny sposób oraz uczenie się radzenia sobie z trudnymi emocjami. W kontekście standardów opieki zdrowotnej, ta forma terapii jest rekomendowana przez specjalistów zajmujących się wsparciem psychologicznym dzieci w sytuacjach kryzysowych.

Pytanie 31

Jakie jest zadanie ergoterapii w kontekście niewydolności oraz zaburzeń układu krążenia w odniesieniu do przystosowania pacjenta do

A. wykonywania codziennych czynności

B. alternatywnych metod komunikacji

C. zaakceptowania własnej niepełnosprawności

D. nawiązywania relacji społecznych

Ergoterapia w przypadku niewydolności i schorzeń układu krążenia koncentruje się na przystosowywaniu pacjentów do wykonywania czynności codziennych, co jest kluczowe dla ich samodzielności i jakości życia. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje różnorodne interwencje, takie jak nauka technik oszczędzania energii, dostosowywanie przestrzeni życiowej czy wprowadzanie systemów wsparcia, które umożliwiają pacjentom bezpieczne i efektywne wykonywanie podstawowych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Standardy i dobre praktyki w ergoterapii podkreślają znaczenie zindywidualizowanego podejścia do pacjenta, co pozwala na maksymalne wykorzystanie ich potencjału oraz adaptację do codziennych wyzwań. Wykorzystując różne narzędzia i techniki, ergoterapeuci mogą wspierać pacjentów w osiąganiu ich celów, co prowadzi do zwiększenia ich niezależności i poprawy ogólnego stanu zdrowia. Takie podejście jest zgodne z międzynarodowymi standardami, które kładą nacisk na holistyczne rozumienie zdrowia oraz na wspieranie osób z niepełnosprawnościami w pełnoprawnym uczestnictwie w życiu społecznym.

Pytanie 32

Chromoterapia to terapia poprzez

A. ekspozycję zmysłu wzroku na odpowiednie kolory

B. taniec oraz ruch ekspresyjny w rytmie muzyki

C. interakcję osoby poddawanej terapii z kotem

D. świadome oraz nieuświadomione oddziaływania oparte na śmiechu

Chromoterapia, znana również jako terapia kolorami, to metoda leczenia, która wykorzystuje różne barwy do wpływania na samopoczucie pacjenta oraz wspierania procesów zdrowotnych. Eksponowanie zmysłu wzroku na odpowiednie barwy ma na celu harmonizowanie energii ciała, co jest zgodne z teorią, że kolory mają różne częstotliwości wibracji, które wpływają na nasze emocje i zdrowie fizyczne. Na przykład, kolor niebieski ma działanie uspokajające, podczas gdy czerwony stymuluje i pobudza. W praktyce chromoterapia może być stosowana w różnych formach, takich jak oświetlenie w pomieszczeniach terapeutycznych, wykorzystanie kolorowych świateł w sesjach medytacyjnych, a także w terapii wizualnej. Badania wykazują, że odpowiednie zastosowanie kolorów może pomóc w redukcji stresu, poprawie nastroju oraz wspomaganiu regeneracji organizmu. Zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, chromoterapia powinna być stosowana jako uzupełnienie tradycyjnych metod leczenia, aby zwiększyć ich skuteczność oraz poprawić jakość życia pacjentów.

Pytanie 33

Zanim terapeuta zajęciowy przystąpi do formułowania diagnozy terapeutycznej, powinien najpierw

A. zdobyć i skompletować informacje o podopiecznym oraz jego rodzinie

B. zdefiniować efekty terapeutyczne, które ma zamiar osiągnąć

C. przeanalizować dokumentację medyczną oraz zgromadzone dane

D. wyznaczyć cele terapeutyczne

Wybór odpowiedzi dotyczącej sformułowania celów terapeutycznych przed zebraniem danych o podopiecznym jest nieadekwatny, ponieważ skuteczne planowanie terapii rozpoczyna się od gruntownego zrozumienia sytuacji pacjenta. Sformułowanie celów terapeutycznych na podstawie niewystarczających informacji prowadzi do nieefektywnych interwencji, które mogą nie odpowiadać rzeczywistym potrzebom pacjenta. Z kolei określenie efektów terapeutycznych przed zgromadzeniem danych również jest niepoprawne, ponieważ efekty powinny być jasno powiązane z celami, które wynikają z analizy zebranych informacji. Ponadto, dokonanie analizy dokumentacji medycznej i danych bez wcześniejszego zrozumienia kontekstu osobistego pacjenta ogranicza zdolność terapeuty do dostosowania podejścia do indywidualnych potrzeb. W praktyce, terapeuci zajęciowi muszą być świadomi, że każdy pacjent jest unikalny, a skuteczność terapii opiera się na umiejętności dostosowania metod do specyficznych okoliczności. Typowym błędem jest zakładanie, że można zastosować uniwersalne cele dla wszystkich pacjentów, co jest niezgodne z zasadami personalizacji terapii, które są kluczowe w pracy z różnorodnymi grupami klientów. Dlatego kluczowe jest, aby terapeuta najpierw zrozumiał, kim jest jego pacjent, jego sytuację rodzinną i społeczną, co pozwoli na właściwe sformułowanie celów i efektów terapeutycznych.

Pytanie 34

Która technika może być wykorzystywana do rozwijania umiejętności społecznych u osób z niepełnosprawnością intelektualną?

A. Gry komputerowe

B. Samotność w lesie

C. Drama

D. Ćwiczenia fizyczne

Drama to technika, która od dawna znajduje zastosowanie w terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście rozwijania umiejętności społecznych. Polega na wykorzystaniu elementów teatralnych i dramowych do pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Dzięki tej metodzie uczestnicy mogą ćwiczyć różne scenariusze społeczne w kontrolowanym i bezpiecznym środowisku. Drama pozwala na symulację sytuacji z życia codziennego, co umożliwia uczestnikom naukę adekwatnych reakcji i zachowań. Przykładowo, poprzez odgrywanie ról, osoby mogą nauczyć się, jak prowadzić rozmowę, wyrażać emocje, czy rozwiązywać konflikty. Dodatkowo, drama wspiera rozwój empatii, ponieważ uczestnicy mają okazję wczuć się w rolę innych osób. To wszystko sprawia, że jest to skuteczna metoda pracy z osobami z różnymi trudnościami w komunikacji. W terapii zajęciowej drama odgrywa ważną rolę, dając uczestnikom możliwość praktycznego ćwiczenia interakcji społecznych w sposób twórczy i angażujący. Standardy pracy w terapii zajęciowej często uwzględniają wykorzystanie dramy jako narzędzia rozwijającego kompetencje społeczne.

Pytanie 35

Ataksja móżdżkowa jest wskazaniem do rezygnacji z uczestnictwa w zajęciach

A. malowania palcami

B. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

C. modelowania masy solnej

D. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej, które wynika z dysfunkcji móżdżku, odpowiedzialnego za precyzyjne ruchy i utrzymanie równowagi. W przypadku wykonywania witrażu z użyciem szlifierki, wymagana jest wysoka precyzja oraz kontrola ruchów, co może być trudne dla osób z ataksją móżdżkową. Użytkowanie szlifierki wiąże się z obsługą narzędzi, które mogą generować niebezpieczeństwo przy niestabilnych ruchach. Natomiast aktywności takie jak malowanie palcami, kształtowanie gliny czy modelowanie masy solnej są bardziej elastyczne, umożliwiając większą swobodę ruchów bez narażania uczestnika na niebezpieczeństwo. W kontekście witraży istotne jest przestrzeganie norm bezpieczeństwa i zdrowia w pracy z narzędziami, co wyklucza osoby z zaburzeniami koordynacji. Warto zwrócić uwagę na to, jakie umiejętności są wymagane do bezpiecznego i efektywnego wykonywania danej czynności, co jest kluczowe w edukacji artystycznej.

Pytanie 36

Nieodzownym składnikiem dokumentacji indywidualnej lub grupowej używanej w każdej placówce dziennego pobytu są zapisy odnoszące się do

A. rodzajów terapii zajęciowej

B. poniesionych kosztów

C. realizowanych zadań

D. uczestnictwa w zajęciach

Twoja odpowiedź na to, że obecność na zajęciach jest ważna w dokumentacji, jest całkiem trafna. Obecność uczestników rzeczywiście ma duże znaczenie, bo pokazuje, jak dobrze terapia działa i ile w tym zaangażowania ze strony beneficjentów. Z tego, co wiem, różne instytucje zajmujące się opieką społeczną i terapią zajęciową kładą duży nacisk na to, żeby śledzić frekwencję. Dzięki temu można sprawdzić, czy terapia przynosi efekty, a także zauważyć, kto może potrzebować dodatkowej pomocy. Często zdarza się, że na podstawie analiz frekwencji programy terapeutyczne dostosowują swoje metody do potrzeb uczestników. Takie podejście pomaga lepiej zrozumieć, co jest potrzebne, a efekty są zazwyczaj lepsze. Zresztą, monitorowanie obecności to także sposób na to, żeby być w zgodzie z zasadami przejrzystości i odpowiedzialności w placówkach. W skrócie, dobrze, że dostrzegasz te aspekty w swojej odpowiedzi.

Pytanie 37

W trakcie działań terapeutycznych, selekcja materiałów i narzędzi potrzebnych do realizacji zajęć, z uwzględnieniem specyficznych potrzeb oraz ograniczeń pacjenta, ma miejsce na etapie

A. ustalania celów terapii

B. planowania działań terapeutycznych

C. diagnozy terapeutycznej

D. prowadzenia zaplanowanych zajęć

Obszerny zakres odpowiedzi dotyczący diagnozy terapeutycznej, prowadzenia planowych zajęć oraz określenia celów terapii może prowadzić do nieporozumień związanych z etapami procesu terapeutycznego. Diagnoza terapeutyczna, choć kluczowa, ma na celu jedynie identyfikację problemów i potrzeb podopiecznego. To na jej podstawie podejmowane są decyzje dotyczące dalszych działań, jednak sama nie obejmuje jeszcze wyboru konkretnych materiałów czy narzędzi. Prowadzenie planowych zajęć zakłada już realizację ustalonych wcześniej działań, co oznacza, że na tym etapie terapeuta powinien korzystać z wcześniej zaplanowanych narzędzi, a nie dopiero je dobierać. Określenie celów terapii jest istotnym krokiem, ale ma głównie na celu wyznaczenie kierunku działań, a nie konkretny dobór materiałów. Proszę pamiętać, że typowe błędy myślowe polegają na myleniu kolejności procesów. Proces terapeutyczny jest sekwencją działań, które powinny być przeprowadzane w określonej kolejności, aby zapewnić skuteczność terapii. Właściwe zrozumienie, że dobór narzędzi i materiałów następuje podczas planowania działań terapeutycznych, jest kluczowe dla osiągnięcia pozytywnych wyników w pracy z pacjentem.

Pytanie 38

Metoda, która opiera się na odwzorowywaniu rzeczywistości oraz przyjmowaniu określonych ról zgodnie z zasadami panującymi w rzeczywistym życiu, to gra

A. sytuacyjna

B. symulacyjna

C. konstrukcyjna

D. towarzyska

Odpowiedź "symulacyjna" jest poprawna, ponieważ odnosi się do metody edukacyjnej, w której uczestnicy naśladują rzeczywistość, wykorzystując scenariusze i role, które odzwierciedlają realne sytuacje. Symulacje są powszechnie stosowane w różnych dziedzinach, takich jak medycyna, zarządzanie czy edukacja, gdzie kluczowe jest rozwijanie umiejętności praktycznych w bezpiecznym i kontrolowanym środowisku. Na przykład, w symulacjach medycznych studenci mogą ćwiczyć procedury kliniczne na manekinach, co pozwala im na naukę i doskonalenie swoich umiejętności bez ryzyka dla pacjentów. W kontekście zarządzania, symulacje mogą przybierać formę gier decyzyjnych, gdzie uczestnicy podejmują decyzje strategiczne w zmieniających się warunkach rynkowych. Standardy takie jak te opracowywane przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) podkreślają znaczenie symulacji jako narzędzia edukacyjnego, które może wspierać rozwój kompetencji i przygotowanie do realnych wyzwań. Symulacje nie tylko zwiększają zaangażowanie uczestników, ale również umożliwiają analizę wyników i wprowadzenie korekt w strategiach edukacyjnych.

Pytanie 39

U pacjentki stwierdzono chorobę wieńcową serca. W kontekście organizacji czasu wolnego, co terapeuta powinien zaproponować pacjentce?

A. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz biegi przełajowe

B. ćwiczenia oddechowe oraz biegi na czas

C. gimnastykę korekcyjną oraz ćwiczenia oddechowe

D. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz ćwiczenia oddechowe

Gimnastyka ogólnousprawniająca i ćwiczenia oddechowe stanowią kluczowe elementy w rehabilitacji osób z chorobą wieńcową serca, ponieważ pomagają one w poprawie wydolności fizycznej oraz wsparciu układu oddechowego. Gimnastyka ogólnousprawniająca, poprzez różnorodne formy aktywności, angażuje wiele grup mięśniowych, co sprzyja zwiększeniu siły i elastyczności. Ćwiczenia oddechowe natomiast, takie jak techniki oddechu przeponowego czy kontrolowanego, wspomagają efektywność wentylacji płuc oraz poprawiają dotlenienie organizmu. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a połączenie ćwiczeń ogólnych z oddechowymi zwiększa skuteczność rehabilitacji. Na przykład, proponując podopiecznej spacery po parku z elementami ćwiczeń oddechowych, można poprawić jej samopoczucie i jakość życia, jednocześnie minimalizując ryzyko powikłań sercowych.

Pytanie 40

Zaburzenia i zniekształcenia, które występują w trakcie przekazywania informacji pomiędzy terapeutą a jego podopiecznymi, spowodowane hałasami dochodzącymi z ruchliwej drogi, to

A. dekodowanie

B. szumy informacyjne

C. zakłócenia emocjonalne

D. sprzężenia zwrotne

Szumy informacyjne to pojęcie odnoszące się do wszelkich zakłóceń, które mogą wpłynąć na proces komunikacji, w tym przypadku między terapeutą a podopiecznym. W kontekście terapii, szumy informacyjne mogą obejmować nie tylko dźwięki z zewnątrz, jak hałas uliczny, ale także inne czynniki, które mogą rozpraszać uwagę, takie jak emocjonalne zawirowania, stres czy niewłaściwe warunki otoczenia. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być stworzenie odpowiednich warunków do terapii, takich jak wybór cichego pomieszczenia z minimalnym zakłóceniem dźwiękowym. Dobre praktyki wskazują, że terapeuci powinni być świadomi wpływu szumów informacyjnych na jakość komunikacji i starać się je eliminować, co jest niezbędne do efektywnej pracy terapeutycznej. Szumy informacyjne mają również znaczenie w szerszej perspektywie komunikacji interpersonalnej, co podkreślają standardy etyczne w zawodach związanych z pomocą psychologiczną.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej