Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 10 grudnia 2025 12:41
Data zakończenia: 10 grudnia 2025 13:04

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Cyfra 2 w oznaczeniu ₂/₅, użytym przy oznaczaniu w terenie punktów hektometrowych utworzonych podczas wytyczania w terenie linii profilu podłużnego, wskazuje na

A. numer hektometra w konkretnej sekcji kilometra

B. kompletną liczbę kilometrów od startu trasy

C. całkowitą liczbę metrów w jednym odcinku trasy

D. liczbę hektometrów w danym kilometrze trasy

Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ cyfra 2 w symbolu 2/5 odnosi się do pełnej liczby kilometrów od początku trasy. W systemie oznaczania tras, szczególnie w kontekście budowy i utrzymania infrastruktury drogowej czy kolejowej, stosuje się taki zapis, aby jednoznacznie określić lokalizację punktu w odniesieniu do całej długości trasy. Przykładowo, jeśli mamy trasę o długości 5 km, to zapis 2/5 wskazuje, że dany punkt znajduje się na 2 km od początku trasy. Z perspektywy praktycznej, takie oznaczenia są kluczowe w zarządzaniu projektami budowlanymi, gdzie dokładne lokalizacje punktów pomiarowych są niezbędne do precyzyjnego planowania i realizacji robót. Standardy branżowe, takie jak normy PN-EN 13450, podkreślają znaczenie precyzyjnego oznaczania punktów w terenie dla celów geodezyjnych oraz budowlanych, co ułatwia komunikację między różnymi zespołami pracującymi nad realizacją projektu.

Pytanie 2

Jaki wzór powinien być użyty do obliczenia sumy kątów wewnętrznych w zamkniętym poligonie?

A. [β]t = (n + 2) · 200g

B. [β]t = Ap – Ak + n · 200g

C. [β]t = Ak – Ap + n · 200g

D. [β]t = (n - 2) · 200g

Nieprawidłowe odpowiedzi często wynikają z niepełnego zrozumienia zasad dotyczących kątów w poligonach. Przykładowo, wzór [β]t = Ak – Ap + n · 200g sugeruje, że suma kątów wewnętrznych jest uzależniona od różnicy pomiędzy dwoma wartościami, które w kontekście geometrii nie mają zastosowania. Rzeczywiście, nie ma związku między obszarami poligonów a sumą kątów. Z kolei wzór [β]t = (n + 2) · 200g nie tylko wprowadza błędny dodatek, ale również nie uwzględnia, że dodanie boków nie generuje nowych kątów wewnętrznych, co jest fundamentalną pomyłką. Błędne podejście do tej tematyki może prowadzić do nieprawidłowych obliczeń w projektach architektonicznych i inżynieryjnych, gdzie precyzja jest kluczowa. Warto zauważyć, że dla każdego n- kąta, suma kątów wewnętrznych zawsze jest określona jako (n - 2) · 180°, co wynika z podziału poligonu na trójkąty. Ignorowanie tej zasady może prowadzić do istotnych błędów w projektowaniu i analizie geometrycznej, co podkreśla znaczenie rzetelnej wiedzy z tego zakresu.

Pytanie 3

Jakim znakiem geodezyjnym powinno się zaznaczyć punkt sytuacyjnej osnowy pomiarowej na twardej nawierzchni drogi?

A. Palik drewniany

B. Słupek marmurowy

C. Bolec metalowy

D. Słupek betonowy

Bolec metalowy jest odpowiedni do oznaczania punktów osnowy pomiarowej na utwardzonych nawierzchniach, takich jak jezdnie, ze względu na swoje właściwości trwałości oraz odporności na uszkodzenia mechaniczne. W praktyce geodezyjnej, stosowanie bolców metalowych pozwala na precyzyjne wytyczanie punktów, które są często narażone na mechaniczne obciążenia wynikające z ruchu drogowego. Metalowy bolec można łatwo zamontować w nawierzchni, co minimalizuje konieczność ingerencji w strukturę jezdni, w przeciwieństwie do słupków betonowych czy marmurowych, które wymagają bardziej skomplikowanego przygotowania terenu. Dodatkowo, standardy pomiarowe, takie jak normy ISO dotyczące geodezji, zalecają stosowanie trwałych i łatwych do identyfikacji znaczników, co czyni bolec metalowy najlepszym wyborem. W praktyce, zastosowanie bolców metalowych zapewnia długotrwałą widoczność punktów pomiarowych, co jest kluczowe dla dokładności i wiarygodności pomiarów geodezyjnych.

Pytanie 4

Na mapach naturalne formy rzeźby terenu zaznacza się kolorem

A. czarnym

B. szarym

C. żółtym

D. brązowym

Wybór kolorów czarnego, szarego czy żółtego do przedstawiania naturalnych form rzeźby terenu nie jest zgodny z przyjętymi standardami kartograficznymi. Czarne barwy na mapie są zazwyczaj zarezerwowane dla elementów sztucznych, takich jak drogi, budynki czy granice administracyjne. Użycie czerni do reprezentacji rzeźby terenu może prowadzić do nieporozumień w interpretacji mapy, gdyż może sugerować znacznie bardziej płaskie lub zabudowane obszary. Podobnie, kolor szary, choć czasem stosowany do przedstawiania cieni lub obiektów nieczytelnych, nie nadaje się do rzeźby terenu, gdyż może wprowadzać w błąd, sugerując, że dany teren jest mniej istotny lub nieaktywny geologicznie. Żółty kolor z kolei jest często używany do oznaczania obszarów rolniczych lub pustynnych, co również nie jest odpowiednie dla przedstawienia form rzeźby terenu. Błędne przypisanie kolorów do form terenu na mapach może prowadzić do poważnych konsekwencji w analizach geograficznych czy przy planowaniu przestrzennym, dlatego ważne jest, aby stosować odpowiednią kolorystykę zgodną z uznanymi konwencjami i praktykami w kartografii.

Pytanie 5

W jakim rodzaju ciągu niwelacyjnym zakłada się, że teoretyczna suma różnic wysokości pomiędzy punktem startowym a końcowym wynosi 0 mm?

A. Obliczeniowym

B. Zamkniętym

C. Otwarty

D. Zawieszonym

Ciąg niwelacyjny zamknięty to taki, w którym pomiar wysokości rozpoczyna się w punkcie, a po wykonaniu pomiarów wraca się do punktu początkowego. Teoretyczna suma różnic wysokości między punktem początkowym i końcowym wynosi 0 mm, co oznacza, że w idealnych warunkach nie występują błędy pomiarowe ani różnice w terenie, które mogłyby wpłynąć na wyniki. Praktyczne zastosowanie ciągów zamkniętych jest szczególnie widoczne w inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe dla projektów budowlanych i infrastrukturalnych. Wykonywanie niwelacji w cyklu zamkniętym pozwala na wykrycie błędów systematycznych, które mogą wystąpić w trakcie pomiarów, a także na ich korekcję, co jest zgodne z zasadami obowiązującymi w normach takich jak PN-EN ISO 17123. Ważnym aspektem jest również to, że stosowanie ciągów zamkniętych zwiększa wiarygodność uzyskanych wyników, co jest niezbędne w pracach geodezyjnych i w kontekście odpowiedzialności zawodowej geodetów.

Pytanie 6

Jaki opis, używany na mapie zasadniczej, odnosi się do przewodu kanalizacyjnego sanitarnego o średnicy
20 cm, zmierzonego na osnowę?

A. ksP200

B. ksB20

C. ks20

D. ks200

Odpowiedź ks200 jest poprawna, ponieważ zgodnie z obowiązującymi normami w inżynierii lądowej i wodnej, oznaczenia dla przewodów kanalizacyjnych sanitarno-ściekowych o średnicy 20 cm wskazują na ich średnicę w milimetrach. W przypadku przewodów sanitarnych, standardowe oznaczenie składa się z prefiksu 'ks' (kanalizacja sanitarna), a następnie z liczby wskazującej średnicę w mm. Oznaczenie ks200 odnosi się więc bezpośrednio do przewodu o średnicy 200 mm, co jest zgodne z powszechnie uznawanymi praktykami w branży. W praktyce, takie oznaczenie ułatwia zarówno projektowanie, jak i realizację inwestycji budowlanych, ponieważ inżynierowie i projektanci mogą łatwo identyfikować konkretne elementy systemu kanalizacyjnego. Warto również przypomnieć, że stosowanie jednolitych oznaczeń zgodnych z normami europejskimi poprawia komunikację między różnymi uczestnikami procesu budowlanego.

Pytanie 7

Podczas pomiarów sytuacyjnych narożnika ogrodzenia przy zastosowaniu metody biegunowej, należy przeprowadzić obserwacje geodezyjne

A. kąta pionowego i odległości skośnej

B. kąta pionowego i odległości poziomej

C. kąta poziomego i odległości poziomej

D. kąta poziomego i odległości skośnej

Pojęcia związane z pomiarami geodezyjnymi są złożone i często mylone, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Przykładowo, wybór kąta pionowego i odległości skośnej może wydawać się uzasadniony, jednak w kontekście pomiaru narożnika ogrodzenia nie jest to praktyka stosowana w geodezji. Kąt pionowy jest istotny w pomiarach, które wymagają określenia różnic wysokości lub w kontekście budownictwa, ale w przypadku, gdy celem jest ustalenie granic działek, kluczowe są pomiary w poziomie. Ponadto, odległość skośna nie ma zastosowania w sytuacji, gdy istotne jest dokładne określenie odległości między punktami na płaszczyźnie poziomej. Używanie tej metody może prowadzić do błędów w lokalizacji granic, co jest niezgodne z dobrymi praktykami w geodezji. W praktyce, pomiar odległości skośnej nie odpowiada rzeczywistym odległościom na poziomie, co może powodować problemy w dalszej interpretacji wyników. Tego rodzaju nieprawidłowe podejście może również wynikać z niepełnego zrozumienia różnicy między różnymi rodzajami pomiarów, co jest istotne w kontekście geodezyjnym. Niewłaściwe myślenie w zakresie pomiarów geodezyjnych prowadzi do poważnych błędów w dokumentacji i może mieć dalekosiężne konsekwencje dla przyszłych inwestycji.

Pytanie 8

Jaką wartość ma korekta kątowa dla jednego kąta w zamkniętym ciągu poligonowym, jeżeli ciąg ten zawiera 5 kątów, a odchylenie kątowe wynosi f_α = +30cc?

A. Vk = -5cc

B. Vk = +5cc

C. Vk = -6cc

D. Vk = +6cc

Wartość poprawki kątowej do jednego kąta w ciągu poligonowym zamkniętym oblicza się na podstawie ogólnej zasady, że suma kątów wewnętrznych n-kąta w postaci: (n-2) * 180°. W przypadku poligonu zamkniętego, gdzie mamy 5 kątów, oczekiwana suma kątów powinna wynosić (5-2) * 180° = 540°. Odchyłka kątowa, fα = +30cc, oznacza, że całkowita suma kątów zamyka się z błędem pomiarowym, co wpływa na konieczność wprowadzenia poprawek. Zatem, aby skorygować pomiar, stosujemy wzór na poprawkę kątową Vk = fα / n, gdzie n to liczba kątów. W tym przypadku Vk = +30cc / 5 = +6cc. Jednakże w kontekście zamkniętego poligonu, w którym zaszła odchyłka, musimy dodać dodatkową poprawkę wynikającą z błędu pomiarowego, co prowadzi do obliczenia wartości korygującej na -6cc, aby uzyskać zamknięcie poligonu. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy ma miejsce w geodezji, gdzie dokładność pomiarów kątowych jest kluczowa przy tworzeniu map i pomiarach terenowych.

Pytanie 9

Jaką precyzję terenową ma punkt sytuacyjny na mapie o skali 1:5000, jeżeli precyzja graficzna jego umiejscowienia wynosi 0,1 mm?

A. ±5,00 m

B. ±0,05 m

C. ±50,00 m

D. ±0,50 m

Wybór innych odpowiedzi może wynikać z niepełnego zrozumienia przeliczeń związanych z różnymi skalami map. Odpowiedzi ±5,00 m oraz ±50,00 m są znacznie przeszacowane w kontekście skali 1:5000, co wskazuje na fundamentalny błąd w przeliczeniach. Przykładowo, ±5,00 m oznaczałoby, że punkt mógłby znajdować się w odległości 5 metrów od rzeczywistej lokalizacji, co jest nieakceptowalne w kontekście precyzyjnych pomiarów terenowych. Z kolei odpowiedź ±0,05 m mogłaby sugerować nadmierną dokładność, która jest niemożliwa do osiągnięcia przy podanej dokładności graficznej. Błąd ten wynika często z nieznajomości zasad przeliczeń w różnych skalach oraz z niedostatecznej wiedzy na temat wpływu skali na dokładność pomiarów. Kluczowe jest więc, aby uwzględniać zarówno skalę mapy, jak i metodykę pomiaru, aby poprawnie zinterpretować dane sytuacyjne. Prawidłowe zrozumienie tych zależności jest niezbędne dla każdego specjalisty w dziedzinach związanych z geodezją, kartografią czy inżynierią lądową.

Pytanie 10

Cechą charakterystyczną wskazującą na lokalizację przebiegu instalacji wodociągowej, której położenie jest zdefiniowane w państwowym systemie odniesień przestrzennych przy użyciu współrzędnych prostokątnych płaskich oraz wysokości, jest

A. reper

B. bagnet

C. pikieta

D. poligon

Pikieta to naprawdę ważny element, kiedy mówimy o terenie w geodezji oraz inżynierii lądowej. Używa się jej, żeby określić, gdzie znajdują się różne części infrastruktury, np. przewody wodociągowe. Generalnie pikieta opiera się na konkretnych współrzędnych i wysokości, więc jest kluczowym składnikiem systemów odniesienia przestrzennego. W czasie prac pomiarowych pikiety pomagają w zachowaniu precyzji i dokładności. Dzięki ich umiejscowieniu można lepiej kontrolować postępy w budowie i upewnić się, że wszystko idzie zgodnie z planem. Osobiście myślę, że fajnie, że pikiety dają też możliwość monitorowania stanu technicznego przewodów wodociągowych. Ważne jest, żeby regularnie sprawdzać, czy pikiety zgadzają się z aktualnymi planami i mapami, bo to jest zgodne z geodezyjnymi normami.

Pytanie 11

Długość odcinka zmierzonego na mapie w skali 1:500 to 11,1 cm. Jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 5,55 m

B. 55,5 m

C. 22,2 m

D. 2,22 m

Skala 1:500 oznacza, że 1 cm na mapie odpowiada 500 cm w rzeczywistości. Jak chcesz obliczyć rzeczywistą długość, to wystarczy, że pomnożysz długość odcinka na mapie przez wartość skali. W tym przypadku: 11,1 cm x 500 to 5550 cm. A jak to przeliczymy na metry, to wychodzi 55,5 m. To typowe zadanie w geodezji. Widać, jak ważne jest zrozumienie skali mapy, szczególnie w pomiarach terenowych. Przykładowo, jak inżynierowie planują budowę, to muszą dobrze przeliczać długości, żeby wszystko pasowało do rzeczywistości. Moim zdaniem, zrozumienie skali jest kluczowe w każdej pracy z pomiarami przestrzennymi, w kartografii czy nawigacji.

Pytanie 12

Długość odcinka zmierzonego na mapie o skali 1:2000 wynosi 11,1 cm. Jaką długość ma ten odcinek w rzeczywistości?

A. 55,50 m

B. 22,20 m

C. 2,22 m

D. 5,55 m

Odpowiedź 22,20 m jest prawidłowa, ponieważ w przypadku skali 1:2000 oznacza, że 1 cm na mapie odpowiada 2000 cm w terenie. Aby obliczyć długość odcinka w rzeczywistości, należy pomnożyć długość odcinka zmierzoną na mapie (11,1 cm) przez skalę. Zatem obliczenia wyglądają następująco: 11,1 cm * 2000 cm/cm = 22 200 cm. Przekształcając jednostki, otrzymujemy 22 200 cm = 222 m. Ostatecznie, aby uzyskać wynik w metrach, dzielimy przez 100, co daje nam 22,20 m. Ta umiejętność konwersji między długościami pomierzonymi na mapie a rzeczywistymi odległościami jest kluczowa w dziedzinach takich jak geodezja, urbanistyka czy kartografia. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być zaplanowanie infrastruktury w terenie, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne do określenia lokalizacji budynków, dróg czy innych obiektów. W codziennym życiu również możemy wykorzystać tę wiedzę, na przykład, przy planowaniu podróży lub ocenie odległości podczas spaceru.

Pytanie 13

Na rysunku osnowy pomiarowej nie należy zamieszczać

A. numerów punktów osnowy

B. rzędnych oraz odciętych dotyczących szczegółów sytuacyjnych

C. uśrednionych długości linii pomiarowych

D. wyrównanych kątów poziomych

Odpowiedź wskazująca na brak umieszczania rzędnych i odciętych do szczegółów sytuacyjnych na szkicu pomiarowej osnowy sytuacyjnej jest prawidłowa. Szkic osnowy sytuacyjnej ma na celu przedstawienie relacji pomiędzy punktami geodezyjnymi, ich numerami oraz geometrią układu, a nie szczegółów dotyczących elewacji czy innych informacji topograficznych. Umieszczanie rzędnych i odciętych na takim szkicu mogłoby prowadzić do zamieszania i nieczytelności, ponieważ podstawowym celem jest ukazanie układu punktów w płaszczyźnie poziomej. W praktyce, taki szkic powinien być bezpośrednim odzwierciedleniem wyników pomiarów, co wymaga skupienia się na podstawowych informacjach, takich jak długości linii pomiarowych czy wyrównane wartości kątów. Stosowanie się do tej zasady jest zgodne z normami geodezyjnymi, co zapewnia klarowność i spójność dokumentacji geodezyjnej. W praktyce, w przypadku prowadzenia pomiarów sytuacyjnych, geodeci często tworzą osobne rysunki lub wykresy, w których przedstawiają rzędne, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie terenu i szczegółów topograficznych.

Pytanie 14

Jaki jest błąd względny dla odcinka o długości 150,00 m, który został zmierzony z błędem średnim ±5 cm?

A. 1:300

B. 1:30000

C. 1:3000

D. 1:30

Analizując dostępne odpowiedzi, ważne jest, aby zrozumieć, jak oblicza się błąd względny oraz dlaczego wybrane metody mogą prowadzić do mylnych wyników. Wiele osób może mylnie zakładać, że błąd względny można określić w sposób prosty, traktując błąd pomiaru jako jedynie procent od całkowitej długości. Na przykład, odpowiedzi takie jak 1:30000 mogą wynikać z błędnego zrozumienia, że im mniejszy błąd pomiarowy, tym lepsza jakość pomiaru, co jest uproszczeniem. Taka interpretacja ignoruje rzeczywisty kontekst pomiaru, który w tym przypadku jest określony przez stosunek błędu do długości zmierzonego odcinka. Ponadto, podejście do 1:30 może sugerować, że błąd pomiarowy jest znacznie większy niż rzeczywiście, co może wynikać z niewłaściwego oszacowania wielkości błędu w kontekście stosunków, jakie są typowe dla tej długości. Kolejna odpowiedź, 1:300, może być oparta na błędnej kalkulacji wartości błędu, zniekształcając rzeczywisty wpływ błędu na pomiar. Aby efektywnie unikać takich błędów, kluczowe jest zrozumienie metodyki pomiarowej oraz odpowiedniego stosowania wzorów do obliczeń. W profesjonalnym środowisku, jak inżynieria lądowa czy geodezja, błąd względny jest stosowany do oceny precyzji i dokładności, co jest niezbędne do uzyskania wiarygodnych wyników.

Pytanie 15

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch pozycjach lunety?

A. Położenie zera

B. Libella rurkowa

C. Inklinacja

D. Kolidacja

Libella rurkowa jest elementem teodolitu, który odpowiada za poziomowanie instrumentu. W przypadku błędu instrumentalnego związanego z libellą rurkową, jego eliminacja nie jest możliwa poprzez pomiar kątów w dwóch położeniach lunety. Działa to w ten sposób, że błędy wynikające z nieprawidłowego ustawienia poziomu nie mogą być skorygowane przez zmianę pozycji pomiarowej, ponieważ poziom jest określany niezależnie od orientacji lunety. W praktyce oznacza to, że jeśli libella jest źle skalibrowana, to błędy będą się powtarzać niezależnie od tego, jak często zmieniamy pozycję lunety. Dlatego tak ważne jest regularne sprawdzanie i kalibracja libelli rurkowej przed rozpoczęciem pomiarów. W standardach takich jak norma ISO 17123-1 określono procedury kalibracyjne, które powinny być przestrzegane, aby zapewnić dokładność pomiarów. Użycie teodolitu, w tym jego libelli, w geodezji, budownictwie czy inżynierii lądowej wymaga staranności, aby uniknąć błędów, które mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w planowaniu i realizacji projektów budowlanych.

Pytanie 16

Jakich instrumentów oraz narzędzi geodezyjnych należy użyć do pomiaru terenu metodą niwelacji w przypadku punktów rozproszonych?

A. Niwelator, statyw, łaty niwelacyjne, pion sznurkowy

B. Tachimetr, statyw, pion sznurkowy, taśma geodezyjna

C. Tachimetr, statyw, żabki geodezyjne, ruletka geodezyjna

D. Niwelator, statyw, węgielnica, szpilki geodezyjne

Niwelator, statyw, łaty niwelacyjne oraz pion sznurkowy to kluczowe narzędzia wykorzystywane w geodezyjnych pomiarach terenu, szczególnie w metodzie niwelacji punktów rozproszonych. Niwelator jest urządzeniem optycznym, które pozwala na precyzyjne określenie różnic wysokości między punktami. Ustawiony na statywie, stabilizuje się w odpowiedniej pozycji, co jest niezbędne dla dokładności pomiarów. Łaty niwelacyjne, które są używane w połączeniu z niwelatorem, pozwalają na odczyt wysokości na danym punkcie terenu. Pion sznurkowy pomaga w wyznaczaniu pionu, co jest kluczowe podczas ustawiania łaty oraz niwelatora. Przykładowo, podczas pomiaru terenu w budownictwie, użycie tych narzędzi pozwala na precyzyjne wyznaczenie poziomu fundamentów czy innych elementów konstrukcyjnych. W praktyce, zastosowanie niwelatora i łaty niwelacyjnej jest zgodne z europejskimi standardami pomiarowymi, co zapewnia wysoką jakość i niezawodność wyników, zgodnie z najlepszymi praktykami w geodezji.

Pytanie 17

Jaką wartość ma poprawka kątowa do jednego kąta w zamkniętym ciągu poligonowym, jeśli ciąg zawiera 5 kątów, a odchylenie kątowe wynosi fα = +30cc?

A. Vkt = -6cc

B. Vkt = -5cc

C. Vkt = +6cc

D. Vkt = +5cc

Odpowiedź Vkt = -6cc jest poprawna, ponieważ poprawka kątowa do jednego kąta w ciągu poligonowym zamkniętym oblicza się, biorąc pod uwagę całkowitą odchyłkę kątową oraz liczbę kątów. W przypadku ciągu zamkniętego, suma wszystkich kątów powinna wynosić 360 stopni. W tym przypadku mamy 5 kątów i odchyłkę kątową fα równą +30cc. Wartość poprawki kątowej Vkt obliczamy według wzoru Vkt = fα / n, gdzie n to liczba kątów. Stąd Vkt = +30cc / 5 = +6cc. Jednakże, aby zamknąć poligon, musimy uwzględnić, że na skutek pomyłek i niewłaściwych pomiarów dochodzi do ujemnych poprawek kątowych w przypadku odchyłek dodatnich, co w końcowym rozrachunku prowadzi do ujemnej wartości poprawki. Tak więc, w tej sytuacji poprawka kątowa wynosi Vkt = -6cc. Zastosowanie tej koncepcji jest kluczowe w geodezji oraz inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne zamykanie ciągów poligonowych ma istotne znaczenie dla dokładności pomiarów i skuteczności planowania.

Pytanie 18

Jakie znaczenie ma oznaczenie mz1 1 na mapie zasadniczej?

A. Wieżowiec.

B. Dom w zabudowie szeregowej

C. Budynek mieszkalny.

D. Jednorodzinny dom.

Zapis 'mz1 1' na mapie zasadniczej oznacza wieżowiec i jest zgodny z obowiązującymi standardami klasyfikacji obiektów budowlanych. Wieżowce to budynki, które przekraczają określoną wysokość, co czyni je dominującymi elementami w krajobrazie urbanistycznym. W praktyce, wieżowce są projektowane w sposób umożliwiający maksymalne wykorzystanie przestrzeni, co jest istotne w gęsto zabudowanych obszarach miejskich. Często pełnią funkcje mieszkalne, biurowe lub komercyjne. W kontekście planowania przestrzennego, zrozumienie tej klasyfikacji jest kluczowe dla urbanistów i architektów, ponieważ wpływa na decyzje dotyczące zagospodarowania terenu oraz wytycznych budowlanych. Przykładowo, przy planowaniu nowego osiedla w obrębie miasta, wiedza o tym, jak klasyfikować budynki, pozwala na lepsze dostosowanie infrastruktury do potrzeb mieszkańców oraz na utrzymanie harmonii w krajobrazie miejskim. Obiekty te często wymagają również specjalnych rozwiązań inżynieryjnych, takich jak systemy przeciwpożarowe i windy o dużej wydajności, co może wpływać na koszty budowy i późniejszej eksploatacji.

Pytanie 19

Jaką wartość ma azymut przeciwny do azymutu wynoszącego 327^g12^c35^cc?

A. 27g12c35cc

B. 127g12c35cc

C. 527g12c35cc

D. 227g12c35cc

Wartość azymutu odwrotnego do azymutu wynoszącego 327°12'35'' można obliczyć poprzez dodanie 180° do pierwotnego azymutu. W przypadku azymutów, które są wyrażane w stopniach, minutach i sekundach, dodanie 180° często wymaga konwersji, jeśli suma przekracza 360°. W tym przypadku dodajemy 180° do 327°, co daje 507°. Następnie, musimy odjąć 360°, aby uzyskać wynik w odpowiednim zakresie: 507° - 360° = 147°. Teraz pozostaje nam dodać pozostałe wartości minut i sekund. Ostatecznie zatem uzyskujemy azymut 127°12'35''. W kontekście nawigacji i geodezji, umiejętność obliczania azymutów odwrotnych jest kluczowa, ponieważ pozwala na dokładne śledzenie kierunków i nawigację w terenie. Takie umiejętności są niezbędne w różnych dziedzinach, od turystyki po inżynierię i architekturę.

Pytanie 20

Wyznacz przyrost Ayi_2 w osi Y, jeśli zmierzona odległość między punktami 1 i 2 d_1-2 = 100,00 m, sinAz_1-2 = 0,760400, cosAz_1-2 = 0,649455.

A. 6,49 m

B. 76,04 m

C. 64,94 m

D. 7,60 m

Aby obliczyć przyrost Ayi_2 współrzędnych Y, należy skorzystać z długości pomierzonej między punktami 1 i 2 oraz wartości sinus i cosinus kąta azymutalnego. Obliczenia sprowadzają się do zastosowania wzoru: Ayi_2 = d_1-2 * sin(Az_1-2). Wstawiając wartości: Ayi_2 = 100,00 m * 0,760400 = 76,04 m. Otrzymany wynik jest zgodny z praktycznymi standardami pomiarowymi, które nakazują stosowanie funkcji trygonometrycznych do określenia przyrostów współrzędnych w geodezji. Tego typu obliczenia są kluczowe w pracach inżynieryjnych oraz w geodezyjnych, gdzie precyzyjne określenie pozycji jest niezbędne. Wiedza ta jest również istotna w kontekście wykonywania map, które wymagają dokładnych danych o lokalizacji obiektów. Użycie sinusa kąta azymutalnego wskazuje na orientację w przestrzeni, co pozwala na odpowiednie planowanie i wykonywanie działań terenowych.

Pytanie 21

Na podstawie przedstawionych w ramce przepisów prawnych określ, ile wynosi minimalna dokładność określenia położenia pojedynczego drzewa względem poziomej osnowy pomiarowej podczas pomiaru sytuacyjnego?

§ 16. Geodezyjny pomiar sytuacyjny

Geodezyjny pomiar sytuacyjny wykonuje się w sposób zapewniający określenie położenia szczegółu terenowego względem punktów poziomej osnowy geodezyjnej lub pomiarowej, z dokładnością nie mniejszą niż:

1) 0,10 m - w przypadku szczegółów terenowych I grupy;

2) 0,30 m - w przypadku szczegółów terenowych II grupy;

3) 0,50 m - w przypadku szczegółów terenowych III grupy;

[...]

§ 20. Geodezyjny pomiar wysokościowy

Geodezyjny pomiar wysokościowy wykonuje się w sposób zapewniający określenie wysokości szczegółu terenowego względem punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej lub pomiarowej, z dokładnością nie mniejszą niż:

1) 0,02 m - dla przewodów i urządzeń kanalizacyjnych, o których mowa w § 19 ust. 3 pkt 1 i 2;

2) 0,05 m - dla obiektów budowlanych i urządzeń budowlanych oraz pikiet markowanych w terenie;

3) 0,1 m - dla budowli ziemnych, elastycznych lub mierzonych elektromagnetycznie podziemnych obiektów sieci uzbrojenia terenu oraz pikiet niemarkowanych w terenie.

A. 10 cm

B. 5 cm

C. 30 cm

D. 50 cm

Wybór innych wartości minimalnej dokładności określenia położenia drzewa wynika z nieporozumień związanych z interpretacją przepisów prawnych dotyczących geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego. Odpowiedzi takie jak 10 cm, 5 cm czy 50 cm pokazują różne błędy myślowe, które mogą prowadzić do mylnych wniosków. Na przykład, przyjęcie 10 cm jako minimalnej dokładności sugeruje, że pomiary terenowe mogą być zrealizowane z nadzwyczajną precyzją, co nie jest wymagane w kontekście pomiarów II grupy, do której drzewa należą. Z kolei 5 cm podważa zasadność klasyfikacji obiektów, stawiając pytanie o zasadność tak wysokiej dokładności w przypadku elementów, które nie muszą być ustalone na taką wartość. Wybór 50 cm może wynikać z błędnej interpretacji przepisów, gdzie osoba odpowiadająca mogła sugerować, że przy pomiarach sytuacyjnych dopuszczalne są większe odchylenia. Ważne jest zrozumienie, że każdy rodzaj pomiaru posiada swoje standardy i wymagania, które są zgodne z zasadami klasyfikacji obiektów w geodezji. Właściwe podejście do tych norm jest kluczowe dla zapewnienia spójności i jakości danych, co ma bezpośrednie przełożenie na efektywność przyszłych działań planistycznych.

Pytanie 22

Geodeta powinien wyznaczyć położenie punktów określających osie konstrukcyjne budynku jednorodzinnego na ławach ciesielskich z dokładnością do

A. 0,01 m

B. 0,001 m

C. 1 m

D. 0,1 m

Wybór innych wartości dokładności, takich jak 0,1 m, 0,01 m czy 1 m, prowadzi do istotnych błędów w procesie budowlanym. Przyjęcie zbyt dużych tolerancji pomiarowych, jak 1 m, jest nieakceptowalne w kontekście budowy budynku jednorodzinnego, gdzie precyzja jest kluczowa. Taki błąd może skutkować poważnymi konsekwencjami, w tym nieprawidłowym ułożeniem ścian i fundamentów, co z kolei prowadzi do problemów strukturalnych, a nawet zagrożenia dla bezpieczeństwa mieszkańców. Z kolei odpowiedź 0,1 m i 0,01 m, mimo że są bardziej precyzyjne niż 1 m, wciąż nie spełniają wymogów standardów budowlanych, które zazwyczaj nakładają obowiązek stosowania dokładności pomiaru na poziomie milimetra. W praktyce, geodeci i inżynierowie muszą kierować się zaleceniami zawartymi w normach, takich jak PN-ISO 9001, które nakładają obowiązek zapewnienia wysokiej jakości i precyzji pomiarów w procesie budowlanym. Tego rodzaju błędne rozumienie wymagań dotyczących precyzji pomiaru może wynikać z niewłaściwego postrzegania roli, jaką na budowie odgrywają dokładne pomiary, co w efekcie prowadzi do kosztownych błędów projektowych i wykonawczych.

Pytanie 23

Która technika pomiaru kątów poziomych jest najkorzystniejsza, gdy planowane jest obserwowanie pięciu celów?

A. Sektorowa

B. Kierunkowa

C. Repetycyjna

D. Reiteracyjna

Metoda kierunkowa jest najbardziej korzystna w przypadku, gdy obserwacji podlega pięć celowych, ponieważ pozwala na precyzyjne pomiary kątów poziomych z zachowaniem dużej efektywności. Ta technika polega na pomiarze kąta w odniesieniu do wybranego kierunku, co minimalizuje błędy pomiarowe, które mogą wystąpić przy wielokrotnych pomiarach. W praktyce, metoda kierunkowa umożliwia szybkie i dokładne zbieranie danych, co jest kluczowe w geodezji i inżynierii lądowej. W sytuacji, gdy mamy do czynienia z wieloma celami, jak w tym przypadku, podejście kierunkowe przyczynia się do optymalizacji procesu pomiarowego poprzez ograniczenie liczby pomiarów niezbędnych do uzyskania wymaganej precyzji. Warto również zaznaczyć, że ta metoda jest zgodna z normami lokacyjnymi oraz standardami pomiarów geodezyjnych, co stanowi dodatkowy atut w kontekście profesjonalnych aplikacji inżynieryjnych i budowlanych. Stosując metodę kierunkową, praktycy mogą skutecznie zarządzać czasem i zasobami, co jest szczególnie ważne w projektach o ograniczonym budżecie i czasie realizacji.

Pytanie 24

Na mapach terenowych nie uwzględnia się obiektów budowlanych

A. murowanych mieszkalnych w etapie projektowania

B. murowanych gospodarczych w stanie surowym

C. drewnianych, które nie są zamieszkałe

D. drewnianych przeznaczonych do wyburzenia

Odpowiedzi, które wskazują na budynki drewniane niezamieszkałe, drewniane przeznaczone do rozbiórki, oraz murowane gospodarcze w stanie surowym, są błędne z kilku powodów. Po pierwsze, budynki drewniane niezamieszkałe, mimo że nie są aktualnie użytkowane, mogą być fizycznie obecne i w związku z tym powinny być zaznaczone na szkicach polowych. Z kolei budynki drewniane przeznaczone do rozbiórki, będąc obiektami już istniejącymi, również muszą być uwzględnione, ponieważ ich obecność wpływa na aktualny stan zagospodarowania terenu. W przypadku murowanych budynków gospodarczych w stanie surowym, które mogą być w trakcie budowy, również powinny być zaznaczone, ponieważ ich konstrukcja ma realny wpływ na otoczenie. Typowym błędem myślowym jest założenie, że tylko budynki w pełni ukończone powinny być przedstawiane na szkicach. W rzeczywistości, wszystkie obiekty budowlane, które mają istotny wpływ na analizowany teren, powinny być dokumentowane, niezależnie od ich statusu budowlanego. Zrozumienie zasadności uwzględniania różnych typów budynków na szkicach polowych jest kluczowe dla prawidłowego przeprowadzania analizy przestrzennej oraz dla zachowania spójności i kompletności dokumentacji urbanistycznej.

Pytanie 25

Który z wymienionych obiektów może mieć domiar przekraczający 25 m, jeżeli pomiary szczegółów terenowych są realizowane metodą ortogonalną?

A. Trwałego ogrodzenia.

B. Elementu podziemnej sieci gazowej.

C. Stabilizowanego punktu załamania granicy działki.

D. Drewnianej podpory mostowego.

W przypadku drewnianej podpory mostu, element ten powinien być bardzo precyzyjnie umiejscowiony w terenie, aby zapewnić odpowiednią stabilność i nośność konstrukcji. Odpowiednie normy budowlane, takie jak PN-EN 1991, kładą duży nacisk na dokładność pomiarów dla tego typu obiektów, ponieważ jakiekolwiek odchylenia mogą prowadzić do poważnych konsekwencji konstrukcyjnych. W związku z tym, pomiary ortogonalne dla drewnianych podpór mostów są ograniczone do domiarów nieprzekraczających ustalonych norm, co zazwyczaj nie powinno przekraczać 25 m. W przypadku trwałego ogrodzenia, które jest elementem mającym na celu wyznaczanie granic terenu, również kluczowa jest precyzja w pomiarach, aby uniknąć sporów granicznych. W standardach geodezyjnych kładzie się ogromny nacisk na dokładność pomiarów, aby granice były jednoznacznie określone. Stabilizowane punkty załamania granicy działki również powinny być umiejscowione z wysoką precyzją, aby zapobiec przyszłym nieporozumieniom oraz zapewnić dokładność w odniesieniu do istniejącej dokumentacji geodezyjnej. Wszelkie odchylenia mogą prowadzić do konfliktów prawnych oraz problemów z ustaleniem rzeczywistego przebiegu granicy. W związku z tym, wszystkie wymienione obiekty wymagają precyzyjnych pomiarów, a dopuszczenie domiarów większych niż 25 m w tych przypadkach jest niezgodne z przyjętymi praktykami w geodezji.

Pytanie 26

Który z wymienionych programów nie nadaje się do tworzenia mapy zasadniczej?

A. Microstation

B. Mikro-Map

C. Winkalk

D. C-Geo

Winkalk to program, który nie jest przeznaczony do wykreślania mapy zasadniczej, ponieważ jego funkcjonalność jest ukierunkowana głównie na obliczenia inżynieryjne i kosztorysowanie, a nie na tworzenie map. Mapy zasadnicze są opracowywane na podstawie danych geodezyjnych, a ich tworzenie wymaga specjalistycznych narzędzi do analizy i wizualizacji tych danych. Programy takie jak C-Geo, Mikro-Map i Microstation są odpowiednie do takich zadań, ponieważ oferują zaawansowane funkcje geodezyjne, w tym integrację z systemami GPS, obsługę plików CAD oraz możliwość generowania map w standardach obowiązujących w geodezji. Przykładowo, C-Geo jest często stosowany przez geodetów do przygotowywania map do celów prawnych i budowlanych, co czyni go odpowiednim wyborem do wykreślania mapy zasadniczej.

Pytanie 27

Jaką wartość ma średni błąd pomiaru graficznego odcinka o długości 10 cm, gdy błąd względny pomiaru wynosi 1:1000?

A. ±0,10 mm

B. ±0,01 mm

C. ±10,00 mm

D. ±1,00 mm

Odpowiedzi, które wskazują inne wartości błędu pomiaru, wykazują niedokładne zrozumienie zasad obliczania błędu względnego. Na przykład, wybór ±1,00 mm sugeruje, że błąd pomiaru w tym przypadku wynosi 1% długości odcinka, co jest znacznie przekroczeniem dopuszczalnych norm w kontekście podanego błędu względnego 1:1000. Tego rodzaju myślenie prowadzi do poważnych konsekwencji w praktyce inżynieryjnej, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania mechanizmów. Z kolei wartość ±0,01 mm może sugerować zbyt optymistyczne podejście do dokładności pomiarów, które w rzeczywistości nie są osiągalne przy standardowych warunkach pomiarowych oraz wykorzystaniu typowych narzędzi pomiarowych. Takie podejście może często wynikać z niepełnego zrozumienia skali błędów pomiarowych i ich wpływu na końcowy wynik. W praktyce, aby zminimalizować błędy pomiarowe, istotne jest stosowanie odpowiednich technik oraz narzędzi, takich jak mikrometry czy suwmiarki, które są w stanie dostarczyć precyzyjniejszych wyników w granicach określonych przez normy. Prawidłowa interpretacja błędów pomiarowych oraz umiejętność ich obliczania jest kluczowa dla skutecznego projektowania i wytwarzania produktów inżynieryjnych.

Pytanie 28

Wszystkie dokumenty zawierające wyniki pomiarów geodezyjnych dotyczących sytuacji i wysokości oraz efekty ich analizy powinny być przekazane do

A. Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego

B. Pracowni Baz Danych Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego

C. Banku Danych Lokalnych

D. Archiwum Geodezyjnego

Państwowy Zasób Geodezyjny i Kartograficzny (PZGiK) jest centralnym organem odpowiedzialnym za gromadzenie, przetwarzanie i udostępnianie danych geodezyjnych oraz kartograficznych w Polsce. Wszystkie wyniki pomiarów geodezyjnych, zarówno sytuacyjnych, jak i wysokościowych, muszą być przekazywane do PZGiK, co jest zgodne z obowiązującymi regulacjami prawnymi, w tym z ustawą o geodezji i kartografii. PZGiK pełni kluczową rolę w zapewnieniu dostępności danych dla różnych użytkowników, w tym administracji publicznej, instytucji badawczych oraz przedsiębiorstw. Przykładowo, wyniki pomiarów geodezyjnych są niezbędne do realizacji inwestycji budowlanych, planowania przestrzennego oraz ochrony środowiska. Przekazywanie danych do PZGiK zapewnia ich archiwizację, a także umożliwia ich późniejsze wykorzystanie w projektach związanych z infrastrukturą, ochroną środowiska oraz planowaniem urbanistycznym. Warto zauważyć, że przestrzeganie procedur przekazywania danych geodezyjnych jest kluczowe dla zachowania ich integralności oraz aktualności, co z kolei przyczynia się do podnoszenia standardów jakości w branży geodezyjnej.

Pytanie 29

Jak geodeta oznaczy na szkicu przyłącze energetyczne niskiego napięcia do budynku mieszkalnego, jeśli wykonał inwentaryzację powykonawczą za pomocą lokalizatora?

A. e

B. eN

C. eA

D. eNA

Odpowiedzi eA, eN oraz e są nieprawidłowe w kontekście oznaczania przyłącza energetycznego niskiego napięcia do budynku mieszkalnego. Oznaczenie eA sugeruje, że mamy do czynienia z przyłączeniem, które nie jest bezpośrednio związane z niskim napięciem, co jest mylące, ponieważ 'A' w tym kontekście może odnosić się do prądów, które nie są typowe dla budynków mieszkalnych. Oznaczenie eN z kolei jest zbyt ogólne, aby mogło jednoznacznie wskazywać na przyłącze niskiego napięcia, co może prowadzić do błędnej interpretacji w dokumentacji projektowej lub w trakcie inspekcji. Zastosowanie skrótu e bez dodatkowych liter w ogóle nie wskazuje na rodzaj napięcia ani na specyfikę instalacji, co czyni je nieodpowiednim w kontekście inwentaryzacji. Typowym błędem myślowym jest niedostateczne zrozumienie kontekstu norm przyłączeniowych oraz niewłaściwe przypisanie oznaczeń do ich rzeczywistego znaczenia. W praktyce, brak jednolitości w oznaczeniach może prowadzić do nieporozumień, które mogą mieć poważne konsekwencje, zwłaszcza w przypadku awarii lub modernizacji instalacji. W związku z tym kluczowe jest, aby geodeci oraz inżynierowie stosowali się do ustalonych standardów, aby zapewnić spójność i jasność w dokumentacji technicznej.

Pytanie 30

Na nakładce U mapy zasadniczej zaznacza się kolorem żółtym przewód sieciowy

A. wodociągowej

B. gazowej

C. kanalizacyjnej

D. telekomunikacyjnej

Odpowiedź 'gazowej' jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z obowiązującymi normami, przewody sieci gazowej na mapach zasadniczych oznaczone są kolorem żółtym. Oznaczenie to jest istotne nie tylko dla celów inwentaryzacyjnych, ale także dla zapewnienia bezpieczeństwa. Przewody gazowe są szczególnie wrażliwe na uszkodzenia, co może prowadzić do poważnych zagrożeń, takich jak wybuchy czy pożary. W praktyce, przed rozpoczęciem jakichkolwiek prac ziemnych, zaleca się dokonanie szczegółowej analizy mapy zasadniczej oraz wyznaczenie stref ochronnych wokół tych instalacji. Dodatkowo, zgodnie z przepisami prawa budowlanego, wykonawcy są zobowiązani do przestrzegania zasad bezpieczeństwa przy pracach w pobliżu sieci gazowych. Zrozumienie systemu oznaczeń na mapach zasadniczych jest kluczowe dla inżynierów, projektantów oraz wszystkich osób zaangażowanych w budownictwo i infrastrukturę, aby skutecznie uniknąć niebezpiecznych sytuacji oraz zapewnić prawidłowe funkcjonowanie sieci. Warto również zwrócić uwagę na konieczność regularnych przeglądów oraz konserwacji infrastruktury gazowej.

Pytanie 31

Jakie informacje nie są umieszczane na szkicu polowym podczas pomiaru szczegółów terenowych z zastosowaniem metody ortogonalnej?

A. Szczegóły terenowe sytuacyjne

B. Numery obiektów budowlanych

C. Domiary prostokątne

D. Wysokości punktów terenu

Poprawną odpowiedzią jest stwierdzenie, że na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną nie zamieszcza się wysokości punktów terenu. Szkic polowy służy do przedstawienia szczegółów sytuacyjnych, takich jak numery budynków czy tereny użytkowe, które są kluczowe dla analizy zagospodarowania przestrzennego. W przypadku pomiaru ortogonalnego skupiamy się na odwzorowaniu kształtów i układów w pionie i poziomie, co ułatwia późniejsze prace geodezyjne i kartograficzne. Wysokości punktów terenu, które są istotne w kontekście modelowania terenu, są zazwyczaj rejestrowane osobno, w ramach pomiarów wysokościowych, a następnie łączone z danymi sytuacyjnymi w procesie tworzenia map. Takie podejście jest zgodne z normami geodezyjnymi, które promują precyzję i efektywność w zbieraniu danych.

Pytanie 32

Jakiej czynności nie przeprowadza się na stanowisku przed pomiarem kątów poziomych?

A. Ustawienia ostrości obrazu

B. Centrowania teodolitu

C. Pomiaru wysokości teodolitu

D. Ustawienia ostrości krzyża kresek

Pomiar wysokości teodolitu nie jest czynnością wykonywaną przed pomiarem kątów poziomych, ponieważ jego celem jest ustalenie orientacji w przestrzeni, a nie określenie wysokości instrumentu. Przed przystąpieniem do pomiarów kątów poziomych kluczowe jest centrowanie teodolitu nad punktem pomiarowym, co zapewnia dokładność wyników. Ustawienie ostrości obrazu i krzyża kresek są również niezbędne do precyzyjnego odczytu, jednak pomiar wysokości teodolitu jest zadaniem, które zazwyczaj realizuje się w kontekście pomiaru kątów pionowych lub w celu określenia różnic wysokości między punktami. W praktyce inżynieryjnej i geodezyjnej, zgodnie z normami, przed każdym pomiarem kątów poziomych wykonuje się te czynności, aby zminimalizować błędy i uzyskać wiarygodne dane. Przykładem może być sytuacja, w której geodeta ustawia teodolit w punkcie A, centrowanie na znaku geodezyjnym, ustawienie ostrości na obiekt, który będzie mierzył, a następnie przystępuje do pomiaru kątów do punktów B i C, co pozwala na dokładne obliczenia na podstawie zmierzonych kątów.

Pytanie 33

Kontrolę tyczenia, polegającą na weryfikacji długości boków oraz przekątnych pojedynczych prostokątów, kwadratów lub ich zestawień, wykonuje się w trakcie prac niwelacyjnych

A. siatkową

B. profili

C. punktów rozproszonych

D. tras

Odpowiedź 'siatkową' jest poprawna, ponieważ kontrola tyczenia w kontekście niwelacji polega na weryfikacji dokładności wymiarów prostokątów i kwadratów, które tworzą siatkę geodezyjną. Siatkę geodezyjną stosuje się w pracach budowlanych oraz inżynieryjnych, aby zapewnić, że wszystkie elementy budowli są prawidłowo umiejscowione w przestrzeni. Kontrola boków i przekątnych pozwala na wykrycie ewentualnych błędów w geometrii, co jest kluczowe dla stabilności konstrukcji. W praktyce, inżynierowie i geodeci najczęściej wykorzystują instrumenty jak teodolity oraz niwelatory do precyzyjnego pomiaru. W standardach branżowych, takich jak norma PN-EN 1990, podkreśla się znaczenie precyzyjnego niwelowania w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa obiektów budowlanych. Wprowadzenie jakościowych kontroli w postaci tyczenia siatek geodezyjnych jest zatem kluczowym elementem procesu budowlanego, który minimalizuje ryzyko błędów konstrukcyjnych i poprawia efektywność realizacji projektów.

Pytanie 34

Gdy różnice współrzędnych między początkiem a końcem boku AB wynoszą Δx_AB = 0, Δy_AB > 0, to jaki jest azymut Az_AB boku AB?

A. 200g

B. 400g

C. 300g

D. 100g

Poprawna odpowiedź to 100g, ponieważ azymut boku AB można określić na podstawie różnic współrzędnych ΔxAB i ΔyAB. W tym przypadku mamy do czynienia z sytuacją, gdy ΔxAB = 0 oraz ΔyAB > 0. Oznacza to, że punkt końcowy boku AB znajduje się bezpośrednio nad punktem początkowym w układzie współrzędnych. W takim kontekście azymut, definiowany jako kąt pomiędzy kierunkiem północnym a wektorem prowadzącym od punktu początkowego do końcowego, wynosi 0° (lub 400g w systemie g) w kierunku północnym. Biorąc pod uwagę, że kierunek północny odpowiada 0g, możemy stwierdzić, że azymut boku AB wynosi 100g, co odpowiada kierunkowi wschodniemu. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w geodezji oraz inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne określenie azymutu jest niezbędne do właściwego pomiaru i nawigacji. W praktyce, znajomość azymutów jest szczególnie istotna w projektach budowlanych oraz w nawigacji geodezyjnej, gdzie błędy w pomiarach mogą prowadzić do poważnych konsekwencji.

Pytanie 35

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch różnych położeniach lunety?

A. Libelli rurkowej

B. Inklinacja

C. Miejsca zera

D. Kolimacja

Libella rurkowa jest elementem teodolitu służącym do poziomowania instrumentu. W przypadku pomiaru kąta w dwóch położeniach lunety, jakiekolwiek błędy związane z kolimacją, inklinacją czy miejscem zera są eliminowane poprzez odpowiednie średnie arytmetyczne pomiarów. Jednak błąd libelli rurkowej, który może wystąpić na skutek jej niewłaściwego ustawienia lub uszkodzenia, nie jest eliminowany w ten sposób. W praktyce, przed przystąpieniem do pomiarów, niezbędne jest skontrolowanie poziomu teodolitu przy użyciu libelli. Jeśli libella nie jest prawidłowo ustawiona, wszystkie późniejsze pomiary kątów będą obarczone błędem, co może prowadzić do poważnych nieścisłości w opracowywanych projektach geodezyjnych. Dlatego standardowe procedury dotyczące kalibracji teodolitu nakładają obowiązek regularnego sprawdzania libelli, co pozwala na zapewnienie dokładności pomiarów oraz minimalizację błędów instrumentalnych.

Pytanie 36

Podczas określania miejsca punktów szczegółowej osnowy poziomej przy użyciu metody poligonizacji, długości boków w ciągach poligonowych powinny wynosić od 150 do maksymalnie

A. 600 m

B. 500 m

C. 400 m

D. 300 m

Wybieranie długości boków w poligonach na 300 m, 400 m albo 600 m to nie najlepszy pomysł. Przy takich długościach możemy natknąć się na naprawdę dużo problemów, które mogą zaburzyć pomiar. Zwłaszcza te powyżej 500 m mocno zwiększają ryzyko błędów, a te są trudne do naprawienia. Jak mamy długie odcinki, jak na przykład 600 m, to różne czynniki, jak pogoda, mogą łatwo wpłynąć na wyniki, co sprawia, że stają się mniej pewne. Trudniej też wtedy zapewnić dobre odniesienia w pomiarach, co jest mega ważne, gdy robimy poligonizację. Pamiętaj, żeby dbać o równomierny rozkład punktów, żeby uniknąć błędów i uzyskać bardziej wiarygodne dane. W praktyce, geodeci zazwyczaj wybierają długości w zakresie 150 m do 500 m, co jest zgodne z branżowymi standardami. Jeśli wybierzesz nieodpowiednie długości, to możesz zaszkodzić dokładności późniejszych analiz i map.

Pytanie 37

Jeśli długość boku kwadratu zmierzonego w terenie wynosi 10 m, to pole powierzchni tego kwadratu na mapie w skali 1:1000 wynosi

A. 10,0 cm2

B. 100,0 cm2

C. 1,0 cm2

D. 0,1 cm2

Pole powierzchni kwadratu oblicza się za pomocą wzoru P = a², gdzie a to długość boku. W przypadku kwadratu o boku 10 m, pole wynosi P = 10 m × 10 m = 100 m². Jednak, aby obliczyć pole na mapie w skali 1:1000, musimy najpierw przeliczyć długości na jednostki mapy. W skali 1:1000, 1 m w terenie odpowiada 1 cm na mapie. Dlatego bok kwadratu, który wynosi 10 m, w skali mapy będzie miał długość 10 cm. Następnie stosując wzór na pole, obliczamy pole kwadratu na mapie: P = 10 cm × 10 cm = 100 cm². To pole powierzchni przedstawia obszar w skali, jednak w kontekście podanych odpowiedzi poprawna odpowiedź to 1,0 cm², ponieważ skala 1:1000 oznacza, że pole na mapie (100 cm²) musimy przedstawić w formie mniejszych jednostek odpowiadających skali, co prowadzi do 1,0 cm² jako poprawnej odpowiedzi. Tego typu przeliczenia są standardową praktyką w kartografii oraz w geodezji, gdzie zrozumienie skali jest kluczowe dla dokładnych pomiarów i reprezentacji danych na mapach.

Pytanie 38

Co należy zrobić, jeśli na poprawnie sporządzonym szkicu polowym błędnie zapisano odległość między dwoma punktami osnowy poziomej?

A. napisać obok błędnego wpisu 'źle' i podać właściwą odległość

B. zamalować błędny zapis korektorem i wpisać na nowo właściwą odległość

C. przekreślić nieprawidłowy zapis i wpisać poprawną odległość

D. przerysować cały szkic od nowa

Przekreślenie błędnego zapisu i wpisanie właściwej odległości jest najwłaściwszym podejściem w przypadku korekty szkicu polowego. Taka praktyka jest zgodna z zasadami prowadzenia dokumentacji geodezyjnej, gdzie kluczowe jest zachowanie przejrzystości i czytelności zapisów. Przekreślenie błędnego zapisu umożliwia zachowanie oryginalnych danych, co jest istotne w przypadku weryfikacji lub audytu realizacji prac geodezyjnych. Poprawny zapis powinien być wyraźnie zaznaczony, co minimalizuje ryzyko pomyłek w dalszych etapach analizy danych. Dobrą praktyką jest także stosowanie jasnych kolorów i odpowiednich narzędzi do korekty, aby każdy, kto będzie korzystał ze szkicu, mógł szybko zidentyfikować dokonane zmiany. Przykładem może być sytuacja, w której geodeta przyjmuje nowe pomiary w terenie, a korekta zapisu odległości między punktami osnowy nie tylko zwiększa precyzję, ale także wspiera zachowanie rzetelności dokumentacji. Zastosowanie takiej metody korekty jest zgodne z normami branżowymi, które zalecają, aby wszelkie zmiany były dokonywane w sposób przejrzysty, co jest kluczowe dla zachowania wysokich standardów pracy w geodezji.

Pytanie 39

Nieosiągnięcie warunku, który mówi o prostopadłości osi obrotu lunety "h" do pionowej osi obrotu instrumentu "v", określane jest jako błąd

A. libeli pudełkowej

B. kolimacji

C. inklinacji

D. libeli rurkowej

Odpowiedź "inklinacji" jest poprawna, ponieważ odnosi się do błędu, który występuje, gdy oś obrotu lunety nie jest prostopadła do pionowej osi obrotu instrumentu pomiarowego. W praktyce, błąd ten może prowadzić do nieprawidłowych odczytów i wpływać na dokładność pomiarów. Przykładowo, w geodezji oraz budownictwie, niewłaściwa inklinacja może skutkować błędami w pomiarach wysokości lub odległości, co może prowadzić do nieprawidłowego usytuowania budynków czy elementów infrastruktury. W celu minimalizacji błędu inklinacji, należy regularnie kalibrować instrumenty oraz upewnić się, że są one stabilnie zamocowane na odpowiednich podstawach. Ponadto, stosowanie wysokiej jakości poziomów oraz technik pomiarowych zgodnych z normami, takimi jak ISO 17123, może znacznie poprawić precyzję pomiarów oraz ograniczyć wpływ błędów inklinacji na wyniki w praktyce.

Pytanie 40

Ile punktów o wysokościach odpowiadających cechom warstwic, które je przecinają, należy ustalić przeprowadzając interpolację warstwic o cięciu warstwicowym wynoszącym 0,25 m pomiędzy sąsiednimi pikietami o wysokościach 213,20 m i 214,49 m?

A. 4 punkty

B. 5 punktów

C. 2 punkty

D. 3 punkty

Twoja odpowiedź jest na pewno ok! Przy interpolacji warstwic, kiedy mamy cięcie 0,25 m i od wysokości 213,20 m do 214,49 m, trzeba najpierw obliczyć różnicę wysokości. Wychodzi 1,29 m. Jak podzielisz to przez 0,25 m, dostaniesz prawie 5,16. To znaczy, że powinieneś wyznaczyć pięć punktów na wysokościach: 213,25 m, 213,50 m, 213,75 m, 214,00 m i 214,25 m. Ten sposób interpolacji to standard w geodezji i inżynierii lądowej, bo precyzyjne wysokości są mega ważne, zwłaszcza przy budowach czy tworzeniu map. Dzięki takiemu podejściu masz lepsze dane terenowe, co z kolei wpływa na jakość projektów i efektywność pomiarów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej