Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:55
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:26

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Obraz z dużymi zniekształceniami wynikającymi z dystorsji powstaje przy zastosowaniu obiektywu

A. długoogniskowego.

B. standardowego.

C. rybie oko.

D. portretowego.

Odpowiedź z obiektywem typu "rybie oko" jest jak najbardziej trafiona. Fotografia z wykorzystaniem takich obiektywów charakteryzuje się bardzo szerokim kątem widzenia – czasem nawet powyżej 180 stopni – co prowadzi do specyficznych, mocno widocznych zniekształceń geometrycznych, zwłaszcza przy krawędziach kadru. To właśnie ta dystorsja, czyli zakrzywienie linii prostych w obrazie, sprawia, że zdjęcia wyglądają wręcz surrealistycznie. Obiektywy "rybie oko" są używane głównie do efektów specjalnych, zdjęć wnętrz, czasem w sportowej fotografii ekstremalnej, a także przez twórców chcących podkreślić nietypowość perspektywy. Z mojego doświadczenia – nie nadają się raczej do zdjęć portretowych czy architektury, gdzie zależy nam na prostych liniach. W branży przyjęło się, by stosować te obiektywy ostrożnie, bo bardzo łatwo przesadzić z efektem i uzyskać nieczytelny, chaotyczny obraz. Profesjonaliści często korzystają z tych szkieł świadomie, budując konkretny nastrój lub podkreślając dynamikę ujęcia. Dodatkowo, warto wiedzieć, że nie każda szeroka ogniskowa to "rybie oko" – tylko te celowo projektowane do bardzo mocnej dystorsji. Moim zdaniem umiejętne użycie tego typu obiektywu to sztuka sama w sobie.

Pytanie 2

W trakcie chemicznej obróbki zabarwionych materiałów, w miejscach, gdzie zachodzi redukcja halogenków srebra w warstwie czułej na światło, powstają barwniki na etapie

A. wywoływania

B. odbielania

C. dymienia

D. utrwalania

Wybór odpowiedzi związanych z zadymianiem, utrwalaniem czy odbielaniem może wynikać z nieporozumienia dotyczącego podstawowych procesów chemicznych zachodzących podczas obróbki materiałów fotograficznych. Zadymianie to technika, która nie jest bezpośrednio związana z redukcją halogenków srebra, a raczej odnosi się do procesu utleniania, w którym stosuje się dym do wpływania na powierzchnie materiałów. Utrwalanie, z kolei, jest etapem po wywoływaniu, który ma na celu zatrzymanie reakcji chemicznych w obrazie, co jest kluczowe dla trwałości końcowego produktu, ale nie jest miejscem, gdzie sama redukcja halogenków srebra ma miejsce. Odbielanie to proces często używany do usuwania nadmiaru barwnika lub cząstek srebra, również nie związany bezpośrednio z powstawaniem barwników. Typowym błędem jest mylenie tych etapów w procesie obróbki, co wynika z braku zrozumienia ich specyfiki. Każdy z tych procesów odgrywa inną rolę w cyklu życia obrazu fotograficznego, a ich nieprawidłowe zrozumienie może prowadzić do nieefektywnych praktyk w laboratoriach fotograficznych, co jest niezgodne z uznawanymi standardami branżowymi. Dlatego ważne jest, aby znajomość tych pojęć była dokładna i systematyczna.

Pytanie 3

Który filtr oświetleniowy należy zastosować na planie zdjęciowym, aby fotografowany żółty obiekt został zarejestrowany jako zielony?

A. Purpurowy.

B. Niebieskozielony.

C. Czerwony.

D. Niebieski.

Wybierając filtr do celowego przesunięcia barwy żółtego obiektu na zieloną, łatwo się pomylić, sugerując się intuicją lub zasłyszanymi opiniami, ale niestety tylko filtr niebieskozielony pozwala osiągnąć taki efekt zgodnie z zasadami fizyki światła i praktyką fotograficzną. Filtr purpurowy blokuje praktycznie wszystkie długości fal odpowiadające zarówno zieleni, jak i żółci, więc żółty obiekt na pewno nie zyska zielonej barwy, a raczej stanie się ciemniejszy lub nawet zniknie w obrazie – to jest typowy błąd wynikający z mylenia koloru filtra z efektem jego działania. Z kolei filtr czerwony przepuszcza tylko czerwień, tłumiąc niebieski i zielony, więc żółty obiekt (który składa się z czerwieni i zieleni) zostanie zarejestrowany jako coś pomiędzy czerwonym a ciemnym, najczęściej po prostu mocno się przyciemni, ale nie stanie się zielony – to częsty błąd wśród osób zaczynających pracę z filtrami barwnymi, bo zakładają, że jeśli coś ma w sobie czerwień, to filtr czerwony je podbije. Natomiast filtr niebieski przepuszcza tylko fale niebieskie, więc żółty obiekt, który nie ma w sobie niebieskiego komponentu, zwyczajnie ściemnieje lub wyblaknie – podobnie jak przy filtrze czerwonym, tu również otrzymujemy efekt przygaszenia, a nie przesunięcia koloru w stronę zieleni. W branży fotograficznej dobór filtra opiera się na analizie składowych spektralnych koloru – żółty to połączenie czerwieni i zieleni, a żeby uzyskać zielony, trzeba zablokować czerwień, zostawiając zieleń. To właśnie filtr niebieskozielony realizuje ten warunek, zgodnie z podręcznikami do oświetlenia scenicznego i fotografii studyjnej. Z mojego doświadczenia wynika, że problem błędnego wyboru filtra wynika często z niedostatecznego zrozumienia zasady działania filtrów barwnych: filtr nie „dodaje” swojej barwy, tylko „odejmuje” – przepuszcza to, co ma wspólnego z filtrem, a resztę blokuje. To kluczowa, choć często pomijana, wiedza w pracy z oświetleniem.

Pytanie 4

Podczas wykonywania zdjęć przyrodniczych z użyciem teleobiektywu i obiektywu lustrzanego w celu stabilizacji pracy aparatu należy zastosować

A. monopod z głowicą kulową.

B. statyw kolumnowy.

C. kolumnę reprodukcyjną

D. telekonwerter.

W tej sytuacji kilka odpowiedzi może wydawać się na pierwszy rzut oka sensownych, ale tylko jedna faktycznie sprawdza się w praktyce przy fotografowaniu przyrody z użyciem teleobiektywu. Kolumna reprodukcyjna, mimo swojej stabilności i precyzji regulacji, zupełnie nie nadaje się do pracy w terenie – jest ciężka, nieporęczna i stosowana głównie w fotografii studyjnej, na przykład do kopiowania dokumentów czy zdjęć produktowych. Statyw kolumnowy, chociaż znacznie lepiej radzi sobie w plenerze, często ogranicza mobilność i szybkość działania, co jest kluczowe w fotografii przyrodniczej. Fotografowanie dzikich zwierząt czy ptaków wymaga błyskawicznego reagowania, a rozkładanie i przenoszenie statywu może skutecznie utrudnić uchwycenie dobrego momentu. Z kolei telekonwerter to zupełnie inny rodzaj akcesorium – to optyczna nakładka zwiększająca ogniskową obiektywu, nie mająca żadnego wpływu na stabilizację czy wsparcie sprzętu. Często spotykanym błędem jest utożsamianie telekonwertera z akcesoriami stabilizującymi, bo oba mają coś wspólnego z teleobiektywem, ale ich funkcje są całkowicie odmienne. Z mojego doświadczenia wynika, że wybór nieodpowiedniego wsparcia dla sprzętu skutkuje nie tylko niewygodą, ale i wieloma nieudanymi zdjęciami. W fotografii przyrodniczej liczy się mobilność, szybkość i odpowiednie podparcie, a żadne z wymienionych tu rozwiązań poza monopodem z głowicą kulową nie spełnia tych wszystkich warunków. Właśnie dlatego branżowe standardy i doświadczenie pokazują, że monopod jest najbardziej praktyczny w takich sytuacjach.

Pytanie 5

Największy kontrast kolorów osiąga się, fotografując czerwoną sukienkę na tle

A. niebieskim

B. szarym

C. purpurowym

D. zielonym

Czerwona sukienka na tle zielonym pozwala na uzyskanie największego kontrastu barw dzięki zjawisku dopełnienia kolorów. W teorii kolorów, czerwień i zieleń znajdują się w przeciwnych częściach koła kolorów, co sprawia, że intensyfikują się nawzajem, tworząc wrażenie większej intensywności kolorów. Praktyczne zastosowanie tego efektu można zaobserwować w fotografii modowej, gdzie umiejętność łączenia barw, które tworzą wysoki kontrast, podkreśla detale ubrań i ich teksturę. Warto także zwrócić uwagę na znaczenie oświetlenia – odpowiednie światło naturalne lub sztuczne może dodatkowo wzmocnić efekt kontrastu, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii. Używając zielonego tła, możemy również zyskać na spójności wizualnej, co jest często stosowane w kampaniach reklamowych oraz sesjach zdjęciowych, gdzie kolor tła ma za zadanie komplementować prezentowane stroje, a nie odwracać od nich uwagę.

Pytanie 6

Podział obrazu na mniejsze sekcje ułatwiające projektowanie stron internetowych umożliwia narzędzie

A. lasso wielokątne.

B. magiczna gumka.

C. cięcie na plasterki.

D. pędzel korygujący.

Cięcie na plasterki, czyli tzw. narzędzie „slice” w programach graficznych, to naprawdę jedna z tych funkcji, które niby wyglądają niepozornie, a w praktyce bardzo ułatwiają życie przy projektowaniu stron www. Chodzi o to, że dzięki plasterkom można podzielić cały layout graficzny strony na mniejsze części – na przykład bannery, buttony, tła czy inne sekcje, które potem wyeksportujesz osobno i załadujesz do kodu HTML/CSS. Kiedyś, w czasach starszych rozwiązań jak np. tabelki HTML czy statyczne strony, to był wręcz standard i nawet teraz, przy bardziej responsywnych projektach, czasem cięcie na plasterki ułatwia pracę frontendowcowi, bo pozwala optymalnie przygotować grafikę pod różne elementy. Dodatkowo, dobrze pocięte elementy pozwalają szybciej ładować się stronie, bo osobno zoptymalizowane kawałki graficzne ważą mniej niż jeden wielki obrazek. W praktyce – chociażby w Adobe Photoshop, narzędzie Slice Tool pozwala nie tylko dzielić, ale i precyzyjnie nazwać oraz opisać każdy fragment, co potem ułatwia orientację w kodzie i podczas eksportu. Również agencje interaktywne i freelancerzy często korzystają z tej techniki, żeby dostarczyć klientowi gotowe, uporządkowane assety graficzne. Moim zdaniem, nawet jeśli dziś dużo rzeczy robi się już w plikach SVG czy CSS, plasterki to taki techniczny must-have, który warto znać, bo czasem ratuje projekt w sytuacjach awaryjnych.

Pytanie 7

Którą fotografię wykonano zgodnie z regułą złotego podziału?

A. Fotografia III.

B. Fotografia II.

C. Fotografia IV.

D. Fotografia I.

Reguła złotego podziału to jedna z najbardziej znanych zasad kompozycji w fotografii, malarstwie czy architekturze. Jej działanie polega na podziale kadru według proporcji około 1:1,618, co w praktyce oznacza, że główny element fotografii powinien znajdować się w miejscu, gdzie linie podziału przecinają się na siatce złotego podziału, a nie centralnie lub na obrzeżach. Na czwartej fotografii dom dla owadów umieszczony jest właśnie w takim strategicznym punkcie – mniej więcej na 1/3 szerokości i 1/3 wysokości zdjęcia. Moim zdaniem, taka kompozycja sprawia, że zdjęcie jest ciekawsze dla oka, bo wprowadza lekki niepokój i asymetrię, przez co obraz wydaje się bardziej profesjonalny i zgodny z dobrymi praktykami branży fotograficznej. To nie tylko teoria – w reklamie, designie czy nawet projektowaniu stron internetowych ta zasada jest regularnie wykorzystywana dla uzyskania harmonii i przyciągnięcia uwagi odbiorców. Z mojego doświadczenia wynika, że stosowanie złotego podziału daje dużo bardziej naturalne i przyjemne w odbiorze efekty niż klasyczne centrowanie motywu, które często bywa nudne i przewidywalne. Jeśli chcesz rozwijać swoje umiejętności fotograficzne, warto pokombinować i poeksperymentować z tą zasadą – efekty mogą naprawdę pozytywnie Cię zaskoczyć.

Pytanie 8

Opublikowanie zdjęcia dziecka z uroczystości rozpoczęcia zajęć w przedszkolu na stronie internetowej przedszkola wymaga zgody

A. koleżanek.

B. dyrektora przedszkola.

C. opiekuna prawnego dziecka.

D. dziecka.

Publikacja zdjęcia dziecka na stronie internetowej przedszkola to poważna sprawa, jeśli chodzi o ochronę danych osobowych. Moim zdaniem warto pamiętać, że zgodnie z RODO i polskim prawem oświatowym, każde wykorzystanie wizerunku dziecka wymaga zgody jego opiekuna prawnego, a nie samego dziecka, dyrektora czy koleżanek. To opiekun prawny ma prawo decydować, czy fotografię dziecka można w ogóle rozpowszechniać – i nie ma tutaj wyjątków, nawet jeśli sytuacja wydaje się naprawdę niewinna, jak rozpoczęcie roku. W praktyce przedszkola i szkoły stosują specjalne formularze zgód na początku roku szkolnego, gdzie rodzice wyraźnie zaznaczają, czy pozwalają na użycie zdjęć swoich pociech w materiałach promocyjnych czy na stronie placówki. Branżowe standardy wyraźnie wskazują, że bez tej zgody publikacja może doprowadzić do poważnych konsekwencji prawnych, w tym naruszenia dóbr osobistych dziecka oraz kary finansowe dla przedszkola. Dla bezpieczeństwa najlepiej zawsze mieć taką zgodę na piśmie, bo w razie wątpliwości to ona jest podstawą do ewentualnej obrony. Uważam, że w erze cyfrowej świadomość takich zasad jest wręcz obowiązkowa – nie tylko dla dyrektorów, ale i każdego nauczyciela i wychowawcy.

Pytanie 9

Który format umożliwia bezpośredni zapis obrazu z matrycy aparatu fotograficznego bez interpolacji danych?

A. PNG

B. NEF

C. TIFF

D. JPEG

W fotografii cyfrowej bardzo często spotykamy się z kilkoma popularnymi formatami graficznymi i przez to łatwo można się pomylić, który z nich pozwala na najbardziej surowy zapis obrazu. PNG to format plików stosowany głównie do grafiki komputerowej i internetu, słynący z bezstratnej kompresji i obsługi przezroczystości – niestety, nie nadaje się do przechowywania danych z matrycy aparatu, bo nie zapisuje surowych informacji światłoczułych, tylko już przetworzone piksele. TIFF, choć często używany w profesjonalnym druku i archiwizacji zdjęć, to plik, który może być bezstratny i wysokiej jakości, ale wciąż zapisuje dane już po interpretacji przez procesor aparatu – to nie jest RAW. JPEG z kolei, moim zdaniem, jest najbardziej mylący – to format powszechny, lekki, bardzo wygodny do szybkiego dzielenia się zdjęciami, ale stosuje stratną kompresję i mocno ingeruje w dane zdjęcia: kolory, kontrast, ostrość, a nawet odszumianie. Największy błąd myślowy polega na utożsamianiu dużych plików lub tzw. formatów „profesjonalnych” z formatami RAW. To nie jest takie proste – prawdziwy RAW jak NEF nie poddaje obrazu żadnej interpolacji i pozwala na maksymalnie elastyczną edycję w programach graficznych. W praktyce, jeśli komuś zależy na wyciągnięciu maksimum z matrycy aparatu, zawsze powinien używać natywnego formatu RAW danego producenta, zamiast polegać na PNG, TIFF czy JPEG. Nawet najwyższej jakości TIFF nie dorówna zawartością informacyjną oryginalnemu NEF-owi czy innemu RAW-owi.

Pytanie 10

Aby poprawić kontrast obrazu na papierze wielogradacyjnym, należy przy kopiowaniu negatywu czarno-białego zastosować filtr w odcieniu

A. żółtym

B. czerwonym

C. purpurowym

D. niebieskozielonym

Wybór filtrów czerwonego, niebieskozielonego i żółtego nie jest najlepszy, jeśli chodzi o zwiększanie kontrastu na papierze wielogradacyjnym. Filtr czerwony wprawdzie może zmieniać tonację, ale nie podkreśla szczegółów w ciemnych miejscach, bo nie blokuje wystarczająco zielonego światła, które jest ważne do wydobycia detali. A filtr niebieskozielony to już w ogóle nic nie daje; tylko osłabia ciepłe tonacje, nie poprawiając kontrastu. Żółty filtr z kolei może ocieplić obraz, ale nie da dobrego efektu w kwestii kontrastu, bo także nie skutecznie eliminuje zielonego światła. W praktyce, wybierając filtr do druku, warto wiedzieć, że każdy filtr ma swoje unikalne właściwości, które wpływają na końcowy efekt. Zrozumienie tych zasad może pomóc uniknąć błędów myślowych, jak niewłaściwe przypisywanie filtrów do oczekiwań wizualnych. Klucz do udanego druku to przemyślane podejście i znajomość właściwości filtrów w fotografii czarno-białej.

Pytanie 11

Technika obrazowania computational photography polega na

A. fotografowaniu z wykorzystaniem specjalnych statywów z programowalnym ruchem

B. wykorzystaniu algorytmów cyfrowych do przetwarzania i łączenia wielu obrazów

C. zastosowaniu specjalnych filtrów optycznych redukujących aberracje chromatyczne

D. tworzeniu obrazów o podwyższonej rozdzielczości przez interpolację danych

Technika obrazowania znana jako computational photography, polega na wykorzystaniu algorytmów cyfrowych do przetwarzania i łączenia wielu obrazów. Dzięki zaawansowanym metodom obliczeniowym, możliwe jest uzyskanie efektów, które byłyby trudne lub wręcz niemożliwe do osiągnięcia w tradycyjnej fotografii. Przykładem może być HDR (High Dynamic Range), gdzie kilka zdjęć o różnych ekspozycjach jest łączonych, aby uzyskać szerszy zakres tonalny i szczegółowość w jasnych oraz ciemnych obszarach. To podejście jest nie tylko praktyczne, ale również szeroko stosowane w branży, zwłaszcza w fotografii krajobrazowej i architektonicznej. Inne zastosowania obejmują zdjęcia panoramiczne, gdzie wiele ujęć jest łączonych w jeden duży obraz, co nie tylko zwiększa rozdzielczość, ale także pole widzenia. W dzisiejszych czasach zintegrowane algorytmy w aparatach smartfonów pozwalają na uzyskiwanie profesjonalnych efektów w łatwy sposób.

Pytanie 12

Jaką minimalną rozdzielczość skanowania należy zastosować dla płaskiego oryginału o wymiarach 10x15 cm, aby otrzymać obraz w formacie 40x60 cm przy rozdzielczości 150 dpi, unikając konieczności interpolacji danych?

A. 300 spi

B. 1200 spi

C. 150 spi

D. 600 spi

Minimalna rozdzielczość skanowania oryginału płaskiego 10x15 cm, aby uzyskać obraz o rozmiarze 40x60 cm w rozdzielczości 150 dpi, wynosi 600 spi. Aby to zrozumieć, należy przyjrzeć się, jak działa skanowanie i drukowanie obrazów. Rozdzielczość DPI (dots per inch) określa liczbę punktów, które maszyna drukarska umieszcza na calu kwadratowym papieru. W tym przypadku, 150 dpi oznacza, że drukarka umieści 150 punktów na każdym calu. Wymiary 40x60 cm po przeliczeniu na cale wynoszą około 15,75x23,62 cale. Dlatego, aby osiągnąć wymagane 150 dpi, wymagana jest rozdzielczość obrazu wynosząca 15,75 cala x 150 dpi = 2363 pikseli oraz 23,62 cala x 150 dpi = 3543 pikseli. W sumie daje to 2363 x 3543 pikseli. Aby uzyskać ten obraz z oryginału 10x15 cm, musimy pomnożyć tę wartość przez 4 (co odpowiada rozmiarowi 40x60 cm względem 10x15 cm). Tak więc, aby uzyskać wymagane piksele, musimy skanować z rozdzielczością 600 spi, co pozostaje w standardzie najlepszych praktyk w dziedzinie skanowania i druku, zapewniając jakość obrazu bez interpolacji.

Pytanie 13

W celu uzyskania na zdjęciu efektu „zamrożenia ruchu” siatkarza w wyskoku należy przede wszystkim ustawić

A. małą liczbę przysłony.

B. krótki czas otwarcia migawki.

C. dużą liczbę przysłony.

D. długi czas otwarcia migawki.

Wielu początkujących fotografów myli wpływ przysłony lub czasu naświetlania przy próbie zatrzymania ruchu na zdjęciu. Mała liczba przysłony (czyli większy otwór, np. f/2.8) rzeczywiście wpuszcza więcej światła i pozwala na robienie zdjęć w trudniejszych warunkach oświetleniowych, ale nie ma bezpośredniego wpływu na zatrzymanie ruchu – odpowiada głównie za głębię ostrości i ekspozycję. Duża liczba przysłony (np. f/16) zwiększa głębię ostrości, przez co więcej elementów na zdjęciu będzie ostrych, ale zazwyczaj prowadzi do konieczności wydłużenia czasu naświetlania, co wręcz sprzyja rozmyciom ruchu, jeśli fotografujemy dynamiczne sceny. Długi czas otwarcia migawki (np. 1/30 sekundy lub dłużej) to z kolei typowy błąd, który skutkuje rozmyciem poruszających się obiektów – to efekt wykorzystywany raczej przy zdjęciach artystycznych lub wtedy, gdy chcemy pokazać ruch, a nie go zatrzymać. Moim zdaniem, sporo osób popełnia ten błąd, bo wydaje im się, że im dłużej światło wpada do aparatu, tym lepszy efekt – tymczasem już niewielki ruch podczas długiego naświetlania daje wyraźne rozmycie. Jeśli chodzi o praktykę, branżowe standardy jasno określają, że do zamrożenia ruchu trzeba skracać czas otwarcia migawki, często nawet kosztem podniesienia ISO czy otwarcia przysłony. Warto o tym pamiętać, bo mimo że przysłona i ISO są istotne dla całkowitej ekspozycji, to czas naświetlania jest tym parametrem, który decyduje o tym, czy ruch zostanie zatrzymany, czy rozmyty. Z mojego doświadczenia: najlepsze efekty osiąga się łącząc krótki czas migawki z jasnym obiektywem i rozsądnym ISO, a nie odwrotnie.

Pytanie 14

Podaj odpowiednią sekwencję kroków w procesie odwracalnym E-6.

A. Wywołanie pierwsze, zadymianie, wywołanie drugie, kondycjonowanie, odbielanie, utrwalanie, garbowanie

B. Wywołanie pierwsze, wywołanie drugie, kondycjonowanie, zadymianie, utrwalanie, garbowanie, odbielanie

C. Wywołanie pierwsze, wywołanie drugie, zadymianie, kondycjonowanie, odbielanie, utrwalanie, garbowanie

D. Wywołanie pierwsze, odbielanie, wywołanie drugie, kondycjonowanie, utrwalanie, zadymianie, garbowanie

W analizie niepoprawnych podejść do kolejności etapów procesu odwracalnego E-6, warto dostrzec, że błędne odpowiedzi wynikają przede wszystkim z niepełnego zrozumienia poszczególnych etapów oraz ich wzajemnych zależności. Na przykład, w niektórych propozycjach wywołanie pierwsze i drugie są zestawione w sposób, który nie odzwierciedla rzeczywistego przebiegu procesu. Wywołanie pierwsze jest kluczowe dla inicjacji reakcji chemicznych, które są niezbędne do uzyskania pożądanych właściwości materiału, a jego wcześniejsze zakończenie, przed zadymianiem, prowadzi do nieefektywności. Zupełnie błędne jest również pomijanie lub wcześniejsze wprowadzanie etapu kondycjonowania; to właśnie ten krok pozwala na optymalne przygotowanie materiału do dalszych procesów, takich jak garbowanie, które wymaga odpowiednich parametrów wilgotności i elastyczności. Odbielanie powinno następować po utrwalaniu, gdyż jego celem jest usunięcie zanieczyszczeń, które mogą wpływać na jakość finalnego produktu. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych wniosków to niedostateczne zrozumienie chemicznych i fizycznych właściwości surowców oraz ich reakcji na różne procesy. Takie ignorowanie sekwencji doświadczeń i naukowych zasady może prowadzić do produkcji materiałów o obniżonej jakości, co jest niezgodne z branżowymi standardami i dobrymi praktykami.

Pytanie 15

Który format plików graficznych umożliwia zarchiwizowanie fotografii z bezstratną kompresją i z jednoczesnym zachowaniem subtelnych przejść tonalnych na obrazie?

A. JPEG

B. TIFF

C. PNG

D. GIF

Pracując z grafiką komputerową czy fotografią cyfrową, łatwo można się pomylić w temacie formatów plików, bo każdy z nich ma inne zastosowania i ograniczenia. GIF to format mocno przestarzały, powstały z myślą o prostych grafikach internetowych. Może i pozwala na bezstratną kompresję, ale obsługuje tylko 256 kolorów, co kompletnie dyskwalifikuje go do przechowywania fotografii z subtelnymi przejściami tonalnymi – kolory wychodzą poszarpane, a gradienty stają się paskudnie schodkowane. PNG z kolei jest super do grafik z przezroczystością i do eksportu ikon, bo kompresuje bezstratnie i dobrze przechowuje ostre detale, ale w trybie True Color daje 8 bitów na kanał (czyli 24 bity na piksel), co już trochę ogranicza możliwe przejścia tonalne w wymagających zdjęciach. W praktyce PNG nie jest polecany do archiwizowania fotografii, bardziej do zrzutów ekranu czy grafik na strony WWW. JPEG, chyba najpopularniejszy format zdjęciowy, został stworzony z myślą o efektywnej kompresji stratnej – stąd te małe pliki, ale kosztem jakości. Nawet na wysokich ustawieniach jakości JPEG zawsze wprowadza artefakty i spłaszcza subtelne przejścia między kolorami, bo upraszcza informacje w obrazie. To widać szczególnie po wielokrotnym zapisie – zdjęcia zaczynają 'przebarwiać' się i tracić ostrość w cieniach i światłach. Typowym błędem jest myślenie, że jeśli format jest popularny i pozwala na fotografię, to znaczy, że nadaje się do profesjonalnego archiwizowania – a w rzeczywistości tylko formaty bezstratne z możliwością zachowania szerokiej głębi kolorów (jak TIFF) faktycznie spełniają te kryteria. Warto znać te różnice, żeby nie stracić bezpowrotnie jakości swoich zdjęć podczas archiwizacji czy dalszej pracy graficznej.

Pytanie 16

Technika remote tethering w fotografii profesjonalnej pozwala na

A. automatyczne wysyłanie zdjęć do chmury natychmiast po wykonaniu

B. łączenie ekspozycji z wielu aparatów w jeden obraz HDR

C. zdalne sterowanie aparatem i podgląd zdjęć na urządzeniu mobilnym przez internet

D. równoczesne sterowanie wieloma aparatami w studiu

Odpowiedzi związane z automatycznym wysyłaniem zdjęć do chmury, równoczesnym sterowaniem wieloma aparatami, czy łączeniem ekspozycji z różnych aparatów w jeden obraz HDR, niestety, nie oddają istoty techniki remote tethering. Automatyczne wysyłanie zdjęć do chmury, chociaż to przydatna funkcjonalność, nie jest bezpośrednio związane z zdalnym sterowaniem aparatem. W rzeczywistości wiele aparatów oferuje możliwość przesyłania zdjęć do chmury po wykonaniu, ale to nie jest cechą samego tetheringu. Po drugie, równoczesne sterowanie wieloma aparatami w studiu to bardziej zaawansowana technika, która wymaga odrębnych systemów zarządzania i synchronizacji, a nie prostego tetheringu. Tethering koncentruje się na jednym aparacie i jego zdalnym sterowaniu. Wreszcie, łączenie ekspozycji z różnych aparatów w jeden obraz HDR wymaga zastosowania specjalistycznego oprogramowania i technik, które są niezależne od tetheringu, który ma swoje główne zastosowanie w umożliwieniu bezpośredniego kontaktu z aparatem. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby nie mylić funkcji i możliwości, jakie oferują nowoczesne technologie w fotografii.

Pytanie 17

Która wartość przysłony umożliwia uzyskanie za modelem najbardziej rozmytego tła?

A. f/22

B. f/5,6

C. f/2,8

D. f/11

Wiele osób sądzi, że wystarczy ustawić wyższą wartość przysłony, na przykład f/11 czy nawet f/22, żeby zdjęcie było bardziej profesjonalne – bo przecież wtedy ostrość jest idealna. Jednak w rzeczywistości, wysoka liczba f oznacza głęboką głębię ostrości, czyli ostre zarówno tło, jak i model. A przecież chodziło o silne rozmycie tła, żeby postać wyraźnie się wyróżniała. To częsty błąd, że fotografowie przywiązują wagę tylko do ilości światła, nie myśląc o tym, jak przysłona wpływa na klimat zdjęcia. Warto wspomnieć, że wartości takie jak f/5,6 to już kompromis – częściowe rozmycie uzyskamy, ale nie będzie ono mocno zauważalne, szczególnie jeśli tło jest blisko modela albo używamy szerokiego kąta. Przysłona f/11 czy f/22 wykorzystywana jest głównie w fotografii krajobrazowej, gdzie zależy nam na ostrości od pierwszego planu do nieskończoności. W portretach czy fotografii modowej takie wartości raczej się nie sprawdzają, bo tło nie zostaje odseparowane od postaci. Z mojego doświadczenia wynika, że kluczowe jest zrozumienie relacji między przysłoną a głębią ostrości – im mniejsza liczba f, tym bardziej miękkie i plastyczne rozmycie tła. Poza tym, przy f/2,8 lub niżej, zwłaszcza na dłuższych ogniskowych, uzyskanie efektu „bokeh” jest najłatwiejsze. Warto pamiętać, że dobre praktyki branżowe zalecają właśnie takie podejście, jeśli zależy nam na profesjonalnie wyglądającym portrecie. Wysokie liczby f mogą być kuszące, zwłaszcza w słoneczny dzień, ale nie dadzą tego plastycznego efektu, o który chodziło w pytaniu. Tylko szeroko otwarta przysłona, taka jak f/2,8, pozwala naprawdę wydobyć modela z tła i nadać zdjęciu nowoczesny, artystyczny charakter.

Pytanie 18

Wskaź zestaw najbardziej odpowiedni do wykonania zdjęcia modelki w stylu high-key?

A. Wielobarwne tło, jasne odzienie modelki, ostre skierowane światło

B. Jasne tło, jasne odzienie modelki, miękkie rozproszone światło

C. Ciemne tło, jasne odzienie modelki, ostre skierowane światło

D. Ciemne tło, ciemne odzienie modelki, miękkie rozproszone światło

Odpowiedź, która wskazuje na jasne tło, jasne ubranie modelki i miękkie rozproszone światło, jest prawidłowa, ponieważ technika high-key polega na uzyskaniu jasnego, często wręcz eterycznego efektu w fotografii. W tej technice dąży się do minimalizacji cieni i uzyskania jednorodnego, jasnego tła, co doskonale osiąga się dzięki jasnemu tłu oraz jasnym kolorom ubioru modelki. Miękkie rozproszone światło, które można uzyskać na przykład za pomocą softboxów, sprawia, że światło pada na modelkę w sposób łagodny, eliminując ostre cienie i tworząc wrażenie delikatności. Warto zauważyć, że w praktyce takie ustawienie oświetlenia jest szczególnie popularne w portretach, sesjach modowych czy zdjęciach dziecięcych, gdzie pożądany jest efekt radosny i lekki. Technika ta nie tylko podkreśla urodę modelki, ale również może być stosowana w reklamie produktów, które mają kojarzyć się z pozytywnymi emocjami. W standardach fotograficznych high-key wprowadza się również elementy postprodukcji, gdzie zwiększa się jasność i kontrast, zachowując jednakże delikatność obrazu.

Pytanie 19

Aby uzyskać dużą głębię ostrości, należy dobrać odpowiednią wartość przysłony

A. f/16

B. f/5.6

C. f/32

D. f/1.4

Wybór wartości przysłony f/32 jest kluczowy dla uzyskania głębi ostrości w fotografii. Wartość przysłony wpływa na to, jak dużo sceny zostanie ostra w kadrze. Im wyższa liczba przysłony, tym mniejsza apertura, co powoduje większą głębię ostrości. Użycie f/32 sprawia, że zarówno obiekty znajdujące się blisko, jak i te w oddali są widoczne w ostrości, co jest szczególnie przydatne w fotografii krajobrazowej czy architektonicznej. Przykładowo, fotografując rozległy krajobraz, wybór tak małej apertury pozwala uchwycić szczegóły w pierwszym planie oraz w tle, tworząc wrażenie przestrzeni i głębi. Praktyka pokazuje, że wartości przysłony powyżej f/16 zapewniają optymalne rezultaty w kontekście głębi ostrości. Należy jednak pamiętać, że zbyt duża wartość przysłony może prowadzić do zjawiska dyfrakcji, co wpływa negatywnie na ostrość obrazu, dlatego wybór f/32 powinien być dobrze przemyślany w kontekście warunków fotografowania.

Pytanie 20

Aby przekształcić obrazy analogowe na format cyfrowy, należy zastosować

A. skanera

B. kopiarki

C. rzutnika

D. monopodu

Kopiarka, rzutnik i monopod to urządzenia, które pełnią różne funkcje związane z obrazowaniem, ale nie są przeznaczone do przetwarzania obrazów analogowych na formę cyfrową. Kopiarka działa na zasadzie reprodukcji dokumentów, co oznacza, że jej zadaniem jest tworzenie kopii fizycznych dokumentów, a nie przekształcanie ich w format cyfrowy. W kontekście digitalizacji, kopiarka nie rejestruje obrazu w sposób, który umożliwia jego edytowanie czy archiwizowanie w formacie cyfrowym. Rzutnik z kolei jest narzędziem pozwalającym na wyświetlanie obrazów na powierzchni, na przykład w prezentacjach, lecz nie przetwarza ich na dane cyfrowe. Monopod jest statywem, który wspomaga stabilizację kamery lub aparatu, ale nie ma on żadnej funkcji związanej z digitalizacją obrazów. Użycie tych urządzeń dla celów skanowania obrazów analogowych jest więc nieprawidłowe, ponieważ nie spełniają one podstawowej funkcji przekształcania danych optycznych w postać cyfrową. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji tych urządzeń z ich zastosowaniem w procesach przetwarzania obrazu, co prowadzi do nieścisłości w zrozumieniu podstawowych zasad digitalizacji.

Pytanie 21

Wskaż oprogramowanie służące do organizowania albumów zdjęciowych?

A. Adobe Reader

B. Adobe Photoshop

C. Adobe Ilustrator

D. Adobe Lightroom

Adobe Lightroom to zaawansowane oprogramowanie stworzone z myślą o fotografach, które umożliwia organizację, edycję i prezentację zdjęć. Jego główną funkcjonalnością jest zarządzanie dużymi zbiorami zdjęć, co jest niezwykle istotne w pracy profesjonalnych fotografów. Program oferuje szereg narzędzi do katalogowania zdjęć, takich jak oznaczanie, zastosowanie tagów, oraz możliwość tworzenia albumów i kolekcji. Dzięki temu użytkownicy mogą łatwo przeszukiwać swoje zbiory, co znacznie przyspiesza proces edycji i publikacji. Przykładowo, jeśli fotograf pracuje nad dużym projektem, może oznaczyć zdjęcia z różnych sesji, aby szybko odnaleźć te, które najlepiej pasują do jego wizji. Lightroom wspiera również standardy branżowe dotyczące zarządzania i archiwizacji zdjęć, co czyni go niezbędnym narzędziem w profesjonalnej fotografii. Program umożliwia także synchronizację z chmurą, co pozwala na dostęp do zdjęć z różnych urządzeń i zwiększa elastyczność pracy.

Pytanie 22

W celu zachowania etapów tworzenia obrazu oraz możliwości bezpośredniej edycji jego elementów należy do zapisania obrazu cyfrowego wybrać format

A. CDR

B. DjVu

C. PSD

D. JPEG

Format PSD, czyli Photoshop Document, został stworzony właśnie z myślą o zachowaniu pełnej struktury projektu graficznego. W praktyce to oznacza, że zapisując obraz w PSD, masz dostęp do wszystkich warstw, masek, efektów, przezroczystości i wszelkich ustawień użytych podczas tworzenia grafiki. Tego typu pliki są wręcz fundamentem pracy w profesjonalnych studiach graficznych czy drukarniach, bo pozwalają wrócić do projektu w dowolnej chwili i bez problemu zmodyfikować każdy element osobno. Z mojego doświadczenia, gdy klient po tygodniu wraca z prośbą o podmianę tekstu lub drobną korektę koloru, tylko plik PSD zapewnia komfort i bezpieczeństwo takich edycji bez ryzyka utraty jakości czy przypadkowego zniszczenia kompozycji. Co ciekawe, PSD jest szeroko obsługiwany nie tylko przez programy firmy Adobe, ale także przez sporo alternatywnych aplikacji graficznych, co czyni ten format bardzo uniwersalnym w branży. Jeśli na poważnie myślisz o pracy z obrazami bitmapowymi, to trzymanie oryginału właśnie w PSD jest taką trochę niepisaną zasadą – zawsze zostawia się sobie furtkę do zmian, bo życie grafików potrafi być nieprzewidywalne. Oczywiście dopiero na sam koniec, gdy jesteś pewien efektu, eksportujesz gotowe pliki np. do JPEG czy PNG, bo one są przeznaczone już tylko do prezentacji czy publikacji, a nie dalszej obróbki.

Pytanie 23

Wykonanie serii zdjęć tej samej sceny za pomocą aparatu fotograficznego przy automatycznych, skokowych zmianach parametrów naświetlenia pozwala na

A. autobracketing

B. afocus

C. automatyczny balans bieli

D. stabilizację obrazu

Wybór odpowiedzi dotyczącej automatycznego balansu bieli, autofocusu czy stabilizacji obrazu jako technik do wykonania serii zdjęć z różnymi parametrami naświetlenia jest nieprawidłowy, ponieważ te funkcje nie spełniają roli autobracketingu. Automatyczny balans bieli służy do dostosowania kolorystyki zdjęcia do źródła światła, eliminując niepożądane odcienie, ale nie zmienia parametrów ekspozycji, co jest kluczowe w kontekście autobracketingu. Autofocus, z drugiej strony, dotyczy ostrości zdjęcia, a nie jego naświetlenia. Jest to proces, w którym aparat automatycznie dostosowuje ostrość obiektywu, co również nie wpływa na zmiany w ekspozycji. Stabilizacja obrazu jest systemem, który ma na celu zredukowanie efektu drgań aparatu podczas robienia zdjęcia, ale nie generuje serii zdjęć przy zmieniających się parametrach naświetlenia. Zrozumienie, że te funkcje mają różne cele i zastosowania, jest kluczowe dla efektywnego wykorzystania aparatu. W praktyce, fotograficy muszą być świadomi, że każda z tych technologii ma swoje specyficzne zastosowanie i nie zastępuje funkcjonalności autobracketingu, który jest niezbędny do uzyskania większej kontroli nad naświetleniem. Typowym błędem jest mylenie funkcji aparatu, co prowadzi do niewłaściwego wyboru ustawień w kluczowych momentach sesji zdjęciowej.

Pytanie 24

Aby uzyskać zdjęcie o wysokiej jakości przed rozpoczęciem skanowania materiału analogowego w trybie refleksyjnym, należy

A. ustawić minimalną rozdzielczość interpolowaną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0

B. ustawić maksymalną rozdzielczość optyczną oraz zakres dynamiki skanowania w przedziale od 0 do 2,0

C. ustawić minimalną rozdzielczość optyczną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

D. ustawić maksymalną rozdzielczość interpolowaną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

Ustawienie maksymalnej rozdzielczości optycznej oraz zakresu dynamiki skanowania od 0 do 2,0 jest kluczowe dla uzyskania zdjęcia o wysokiej jakości podczas skanowania refleksyjnego materiału analogowego. Maksymalna rozdzielczość optyczna pozwala na uchwycenie najdrobniejszych szczegółów w obrazie, co jest istotne w kontekście zachowania jakości oryginału. Wysoka rozdzielczość jest niezbędna w przypadku skanowania zdjęć, które wymagają późniejszego powiększenia lub druku w dużych formatach. Zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0 umożliwia uchwycenie szerszego zakresu tonalnego, co przekłada się na lepszą reprodukcję kolorów oraz detali w jasnych i ciemnych obszarach obrazu. Przykładowo, profesjonalne skanery filmowe często oferują rozdzielczość optyczną wyższą niż 4000 dpi oraz dynamiczne zakresy na poziomie 4-5 stopni, co pozwala na uzyskanie zdjęć o zaskakującej szczegółowości i głębi kolorów. Tego rodzaju praktyki są zgodne z przyjętymi standardami w branży fotograficznej i skanerskiej, co czyni uzyskiwanie wysokiej jakości obrazów bardziej efektywnym.

Pytanie 25

Do digitalizacji czarno-białego pozytywu z najwyższą jakością używa się

A. skanera płaskiego.

B. aparatu analogowego.

C. telefonu komórkowego.

D. tabletu.

Do digitalizacji czarno-białych pozytywów z najwyższą jakością zdecydowanie najlepiej nadaje się skaner płaski. To jest taki sprzęt, który umożliwia bardzo dokładne odwzorowanie detali, rozpiętości tonalnej oraz gradacji szarości, które są kluczowe w przypadku oryginałów czarno-białych. Skanery płaskie, szczególnie te dedykowane do pracy z fotografią, posiadają wysoki zakres dynamiczny (Dmax), często wyposażone są w opcję skanowania z rozdzielczością nawet 4800 dpi lub wyższą. Ma to ogromne znaczenie, bo pozwala to zachować subtelne przejścia tonalne i strukturę ziarna. W praktyce, profesjonaliści, archiwa oraz muzea wykorzystują tego typu skanery, bo dają one powtarzalne, stabilne i dokładne rezultaty; to już jest taki branżowy standard. Moim zdaniem nie ma innej metody, która byłaby równie uniwersalna i przewidywalna pod względem jakości. Dodatkowy atut to możliwość korzystania ze specjalistycznego oprogramowania, które pozwala na zarządzanie barwą, korekty i zapis plików w wysokiej jakości formatach, np. TIFF bez strat kompresji. Warto też wspomnieć, że dobry skaner płaski umożliwia też digitalizację innych materiałów – dokumentów, odbitek czy nawet niektórych negatywów – co czyni go niezastąpionym w dobrze wyposażonej pracowni fotograficznej.

Pytanie 26

Podział obrazu na mniejsze fragmenty ułatwiające tworzenie stron internetowych realizowany jest przez narzędzie

A. lasso wielokątne

B. cięcie na plasterki

C. magiczna gumka

D. pędzel korygujący

Cięcie na plasterki to technika używana w projektowaniu stron internetowych, która polega na dzieleniu obrazu na mniejsze sekcje. Ta metoda jest niezwykle przydatna, ponieważ umożliwia efektywne zarządzanie grafiką na stronie, co prowadzi do optymalizacji wydajności ładowania. Na przykład, zamiast umieszczać jeden duży plik graficzny, możemy podzielić obraz na mniejsze fragmenty, co skraca czas ładowania i poprawia responsywność strony. Dodatkowo, w przypadku modyfikacji tylko jednej sekcji obrazu, wystarczy zaktualizować tylko fragment, co oszczędza czas i zasoby. W praktyce, cięcie na plasterki przyczynia się do lepszej organizacji kodu HTML i CSS, a także wspiera techniki takie jak sprity CSS, które mogą znacząco zwiększyć wydajność witryny. Zastosowanie tej techniki jest zgodne z aktualnymi standardami projektowania stron internetowych, takimi jak Responsive Web Design (RWD), co podkreśla jej znaczenie w nowoczesnym projektowaniu graficznym.

Pytanie 27

Do wykonania zamieszczonego zdjęcia zastosowano technikę

A. mikrofilmowania.

B. fotomikrografii.

C. makrofotografii.

D. skaningową.

Makrofotografia to technika, która pozwala na uchwycenie małych obiektów w dużym powiększeniu, co idealnie ilustruje zamieszczone zdjęcie owada. W tej technice kluczowe jest wykorzystanie obiektywów makro, które umożliwiają uzyskanie wysokiej ostrości i szczegółowości w zbliżeniach. Przykładem makrofotografii mogą być zdjęcia owadów, roślin czy detali przedmiotów codziennego użytku. W praktyce, fotografowie często stosują techniki oświetleniowe, takie jak oświetlenie boczne czy użycie pierścieni oświetleniowych, aby uwydatnić detale i tekstury. Makrofotografia znajduje zastosowanie nie tylko w fotografii artystycznej, ale także w naukach przyrodniczych, gdzie może być używana do dokumentowania obserwacji w terenie lub w laboratoriach. Umożliwia to badanie morfologii i anatomii obiektów z bliska, co jest nieocenione w takich dziedzinach jak entomologia czy botanika. Warto również zaznaczyć, że technika ta wymaga dużej precyzji i umiejętności, aby uzyskać zadowalające rezultaty, zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii.

Pytanie 28

Przedstawione zdjęcie zostało wykonane aparatem cyfrowym z obiektywem

A. szerokokątnym.

B. długoogniskowym.

C. lustrzanym.

D. fotogrametrycznym.

Obiektywy szerokokątne charakteryzują się dużym kątem widzenia, co pozwala na uchwycenie większej części sceny w kadrze. W przypadku analizowanego zdjęcia, widoczne jest, że uchwycono szeroki obszar, co jest typowe dla obiektywów tego typu. Szerokokątne obiektywy są często stosowane w fotografii krajobrazowej, architektonicznej oraz w sytuacjach, gdzie istotne jest uchwycenie detalicznych elementów w ograniczonej przestrzeni. Na przykład, podczas fotografowania wnętrz, obiektyw szerokokątny pozwala na uchwycenie całego pomieszczenia w jednym kadrze, co jest bardzo przydatne w branży nieruchomości. Zastosowanie obiektywów szerokokątnych staje się również popularne w fotografii ulicznej i dokumentalnej, gdzie fotografowie pragną zachować kontekst otoczenia. Dodatkowo, obiektywy te pozwalają na kreatywne efekty, takie jak zniekształcenia perspektywiczne, które mogą dodać dynamizmu do obrazu, co jest zgodne z aktualnymi trendami w fotografii. Warto również zauważyć, że obiektywy szerokokątne są powszechnie wykorzystywane w filmowaniu, gdzie szeroki kąt widzenia przyczynia się do budowania napięcia i dynamiki sceny.

Pytanie 29

Przedstawione urządzenie jest przeznaczone do ręcznej obróbki chemicznej materiałów

A. pozytywowych na podłożu papierowym.

B. pozytywowych na podłożu polietylenowym.

C. negatywowych arkuszowych.

D. negatywowych zwojowych.

Urządzenie przedstawione na zdjęciu to bęben przeznaczony do ręcznej obróbki chemicznej negatywów zwojowych, które są typowym formatem używanym w tradycyjnej fotografii. Bębny te są stosowane w ciemni fotograficznej do wywoływania filmów w postaci zwojów, co jest kluczowym procesem w uzyskiwaniu zdjęć. Umożliwiają one równomierne nałożenie chemikaliów na film, co zapewnia wysoką jakość uchwyconego obrazu. Warto zauważyć, że w procesie obróbki negatywów zwojowych kontrola warunków, takich jak temperatura, czas i skład chemikaliów, jest niezwykle istotna. Współczesne laboratoria fotograficzne często stosują standardy ISO w zakresie jakości obróbki, co również odnosi się do dokładności i precyzji w używaniu tego typu urządzeń. Użycie bębna do ręcznej obróbki negatywów zwojowych pozwala na większą kontrolę nad procesem, co jest cenione przez profesjonalnych fotografów oraz entuzjastów fotografii tradycyjnej.

Pytanie 30

Jakiego rodzaju papier fotograficzny należy wykorzystać do reprodukcji negatywu wywołanego do zalecanego stopnia, aby uzyskać małokontarstowy pozytyw czarno-biały?

A. Normalny

B. Bardzo twardy

C. Twardy

D. Miękki

Wybór papieru fotograficznego z twardym lub bardzo twardym gradientem do kopiowania negatywów czarno-białych prowadzi do uzyskania pozytywów o zbyt wysokim kontraście, co jest niepożądane w przypadku małokontarstowych obrazów. Twarde papiery mają wyraźniejszą separację tonalną, co skutkuje mocniejszymi różnicami między światłami i cieniami. Takie podejście może prowadzić do utraty subtelnych detali, zwłaszcza w jasnych oraz ciemnych partiach zdjęcia, a pozytyw może okazać się nieczytelny w obszarach, gdzie negatyw ma delikatne przejścia tonalne. Zastosowanie normalnego papieru także może nie spełnić oczekiwań, ponieważ nie zapewnia wystarczającej kontroli nad kontrastem. Miękki papier to preferowany wybór, gdyż jego charakterystyka pozwala na lepsze odwzorowanie szczegółów, co jest istotne dla reprodukcji obrazów o niskim kontraście. Często w praktyce fotograficznej popełniane są błędy związane z mylnym rozumieniem kontrastu i jego roli w procesie kopiowania. Użytkownicy mogą nie dostrzegać, że zbyt silny kontrast może zniweczyć efekty artystyczne, które chcą osiągnąć, co może prowadzić do frustracji oraz niezadowolenia z końcowego efektu. Właściwy dobór papieru jest kluczowy dla osiągnięcia zamierzonych rezultatów w fotografii.

Pytanie 31

Sensor typu Four Thirds w porównaniu do pełnej klatki (FF) charakteryzuje się

A. większą głębią ostrości przy tej samej przysłonie

B. wyższą rozdzielczością przy tej samej liczbie megapikseli

C. lepszym odwzorowaniem szczegółów przy wysokim ISO

D. mniejszymi szumami przy długich czasach naświetlania

Koncepcje zawarte w pozostałych odpowiedziach są nieprawidłowe, ponieważ opierają się na mylnym zrozumieniu różnic między różnymi formatami sensorów. Stwierdzenie, że sensor Four Thirds ma lepsze odwzorowanie szczegółów przy wysokim ISO niż pełna klatka, jest błędne. W rzeczywistości, sensory pełnoklatkowe z reguły radzą sobie lepiej w trudnych warunkach oświetleniowych, oferując wyższą jakość obrazu i mniejsze szumy. Jest to spowodowane większą powierzchnią sensora, co pozwala na zbieranie większej ilości światła. Ponadto, mówi się o wyższej rozdzielczości sensora przy tej samej liczbie megapikseli. W praktyce, sensor pełnoklatkowy, mimo że ma tę samą liczba megapikseli, ma większe piksele, co prowadzi do lepszego odwzorowania detalów. Kolejny aspekt to szumy przy długich czasach naświetlania. Sensor Four Thirds, z uwagi na swoją konstrukcję, ma tendencję do generowania większych szumów w porównaniu do sensorów pełnoklatkowych. Wszystkie te aspekty wskazują, że przy wyborze sprzętu fotograficznego nie można kierować się tylko liczbami, ale również zrozumieniem, jak różne formaty sensora wpływają na zachowanie się obrazu w różnych warunkach. Dla fotografów kluczowe jest zrozumienie, że wybór sensora powinien być uzależniony od ich indywidualnych potrzeb i stylu pracy.

Pytanie 32

Wskaż właściwe parametry obrazu, który ma być użyty w galerii internetowej?

A. JPEG, 72 ppi, RGB

B. TIFF, 300 ppi, CMYK

C. JPEG, 300 ppi, CMYK

D. TIFF, 72 ppi, RGB

Odpowiedź JPEG, 72 ppi, RGB jest prawidłowa, ponieważ format JPEG jest najczęściej stosowany w internecie, ze względu na efektywność kompresji i niewielki rozmiar pliku, co zapewnia szybkie ładowanie zdjęć na stronach internetowych. Rozdzielczość 72 ppi (pikseli na cal) jest standardem optymalnym dla wyświetlania obrazów w sieci, ponieważ ludzkie oko nie jest w stanie dostrzec większej szczegółowości przy takiej wartości na ekranie. Kolor RGB to model barw, który jest odpowiedni dla wyświetlaczy elektronicznych, gdyż ekran emituje światło w tych trzech podstawowych kolorach. Przykładowo, zdjęcia produktów w sklepach internetowych powinny być zapisane w tym formacie, aby umożliwić użytkownikom szybkie przeglądanie i ładne odwzorowanie kolorów. Dobre praktyki sugerują również, aby obrazy w sieci były zoptymalizowane pod kątem rozmiaru, co można osiągnąć przy użyciu formatu JPEG przy zachowaniu odpowiedniej jakości wizualnej.

Pytanie 33

Aby zwiększyć głębię ostrości w tych samych warunkach oświetleniowych, które są ustalone przez czas ekspozycji 1/125 s oraz wartość przysłony f/5,6, jakie parametry powinny być ustawione w aparacie?

A. 1/15 s i f/11

B. 1/30 s i f/8

C. 1/60 s i f/8

D. 1/250 s i f/4

Jak nie wyszło, to trzeba trochę pomyśleć o tym, jak zmiany w przysłonie i czasie naświetlania wpływają na zdjęcia. Na przykład, wybór przysłony f/4 to zły pomysł, bo to daje mniejszą głębię ostrości niż f/5,6. Mniejszy czas naświetlania, jak 1/30 s, może spowodować, że zdjęcie będzie poruszone, zwłaszcza przy długich ogniskowych, gdzie stabilność to klucz. A zmiana przysłony na f/11, jak ktoś sugerował, może też wprowadzać problemy, bo zjawisko dyfrakcji może pogorszyć ostrość. Wydaje się, że niektórzy myślą, że im większa przysłona, tym lepiej, ale to nie do końca prawda. Ważne jest, żeby pamiętać o równowadze między tymi parametrami oraz o świetle i obiektywie, których się używa. Dobrze mieć to na uwadze, bo to rzeczy, które mogą mieć duży wpływ na efekt końcowy.

Pytanie 34

Aby zmniejszyć kontrast obrazu przy kopiowaniu na papierze o różnym kontraście, używa się filtra

A. błękitnozielony

B. szary

C. fioletowy

D. żółty

Wybór niebieskozielonego filtru oparty jest na błędnym zrozumieniu jego właściwości. Filtr niebieskozielony, który ma na celu wydobycie detali w obszarach o wysokim kontraście, w rzeczywistości może intensyfikować kontrast, co jest przeciwne do zamierzonego celu obniżania go. Stosowanie takiego filtru w kontekście papieru wielokontrastowego prowadzi do nadmiernego podkreślenia ciemnych tonów, co skutkuje niekorzystnym efektem w obrazie. Z drugiej strony, filtr purpurowy, choć może oferować niewielką redukcję niektórych tonów, nie jest skuteczny w kontekście ogólnego obniżania kontrastu. Przede wszystkim, purpurowy filtr działa na zasadzie neutralizacji niektórych odcieni zieleni, co może prowadzić do niewłaściwego odwzorowania tonalności. Wreszcie, filtr szary, znany jako neutralny, nie jest filtrem kolorowym i nie zmienia barwy, co czyni go zupełnie nieodpowiednim w kontekście regulacji kontrastu. Zastosowanie filtra szarego nie wpłynie na kontrast, lecz jedynie na ekspozycję, co nie jest tym, co chcemy osiągnąć w kontekście obniżania kontrastu na papierze wielokontrastowym. W praktyce, nieprawidłowy dobór filtrów może prowadzić do znacznie gorszej jakości reprodukcji, co jest kluczowym błędem w procesie twórczym w fotografii.

Pytanie 35

Aby uzyskać na zdjęciu portretowym en face efekt oświetlenia sylwetkowego, modela należy ustawić

A. odwróconego tyłem do padającego światła

B. bokiem w stronę padającego światła

C. w kierunku padającego światła

D. w taki sposób, aby światło padało z góry

Nieprawidłowe odpowiedzi bazują na błędnych założeniach dotyczących wpływu kierunku oświetlenia na wygląd portretu. Ustawienie modela przodem do padającego światła powoduje, że cała twarz jest równomiernie oświetlona, co eliminuje efekt sylwetkowy. Tego rodzaju oświetlenie jest bardziej odpowiednie w przypadku portretów klasycznych, gdzie zachowanie szczegółów na twarzy jest kluczowe. Ustawienie modela bokiem do światła również nie stworzy pożądanego efektu sylwetkowego, ponieważ oświetli jedynie jedną stronę twarzy, co może skutkować nieestetycznym wrażeniem i brakiem równowagi w kompozycji. Podobnie, ustawienie modela tak, aby światło padało z góry, może prowadzić do niekorzystnych cieni na twarzy, co w portrecie en face jest niepożądane. Wszelkie te podejścia pomijają fundamentalną zasadę oświetlenia sylwetkowego, która polega na odseparowaniu postaci od tła poprzez wykorzystanie kontrastu światła i cienia. Kluczową uwagą jest to, że w przypadku portretu sylwetkowego, najważniejsze jest stworzenie wyraźnego podziału między jasnymi a ciemnymi obszarami kadru, co można osiągnąć jedynie przez odpowiednie ustawienie modela w odniesieniu do źródła światła.

Pytanie 36

Nisko zawieszone słońce w godzinach popołudniowych skutkuje w fotografii

A. długie cienie

B. krótkie cienie

C. subtelne cienie

D. delikatne cienie

Popołudniowe, nisko położone słońce rzeczywiście powoduje długie cienie, co jest wynikiem kąta padania światła. Kiedy słońce znajduje się nisko na horyzoncie, promienie świetlne padają na obiekty pod ostrym kątem, co sprawia, że cienie rzucane przez te obiekty są znacznie wydłużone. W praktyce, długie cienie są często wykorzystywane w fotografii do tworzenia dramatycznego efektu i dodawania głębi do kompozycji. Używanie długich cieni może podkreślać teksturę powierzchni oraz wprowadzać ciekawe linie prowadzące w kadrze. W kontekście dobrych praktyk, fotografowie często planują sesje zdjęciowe w złotej godzinie, czyli tuż przed zachodem słońca, aby uzyskać optymalne oświetlenie i ciekawe cieniowanie. Ponadto, długie cienie mogą być wykorzystywane w różnych stylach fotografii, od portretów po krajobrazy, aby wzbogacić wizualną narrację i nadać zdjęciom unikalny charakter.

Pytanie 37

Cechą charakterystyczną oświetlenia światłem miękko rysującym jest uzyskanie efektu

A. wąskiego, intensywnego, wyraźnie zarysowanego cienia.

B. małego kontrastu i delikatnego cienia.

C. wyraźnego kontrastu, ostrego konturu cienia.

D. mocnego, głębokiego cienia i małego kontrastu.

Światło miękko rysujące to podstawa, jeśli zależy nam na uzyskaniu naturalnych, przyjemnych dla oka efektów na fotografii czy w filmie. Chodzi tutaj o to, że światło tego typu daje bardzo delikatne, prawie niewidoczne cienie, a kontrast między jasnymi a ciemnymi partiami obrazu jest naprawdę niewielki. Z mojego doświadczenia, kiedy używamy softboxów, parasolek dyfuzyjnych lub po prostu światła odbitego od sufitu – właśnie taki efekt osiągniemy. To jest mega przydatne przy portretach, bo zmiękcza rysy twarzy i wygładza skórę, a nawet przy produktówkach, jeśli chcemy pokazać detale bez ostrych przejść tonalnych. Stosowanie miękkiego światła to taka branżowa klasyka – doceniana przez większość fotografów i operatorów kamer, bo pozwala na większą kontrolę nad atmosferą zdjęcia. Co ciekawe, w wielu podręcznikach i kursach podkreśla się, że im większa powierzchnia źródła światła w stosunku do obiektu, tym miększy efekt – i to się zawsze sprawdza, nawet w praktyce studyjnej. Warto pamiętać, że miękkie światło nie tylko łagodzi cienie, ale też pozwala na subtelniejsze modelowanie kształtów, przez co efekt końcowy wygląda o wiele bardziej profesjonalnie i naturalnie.

Pytanie 38

Trójkąt ekspozycji w fotografii to pojęcie opisujące zależność między

A. czasem naświetlania, liczbą przysłony, czułością detektora obrazu.

B. czasem naświetlania, matrycą, czułością detektora obrazu.

C. czasem naświetlania, obiektywem, czułością detektora obrazu.

D. czasem naświetlania, liczbą przysłony, natężeniem oświetlenia.

Trójkąt ekspozycji to jedno z tych pojęć, które naprawdę warto dobrze zrozumieć, jeśli chcesz robić świadome zdjęcia. Składają się na niego trzy główne parametry aparatu: czas naświetlania (czyli jak długo matryca lub film jest wystawiony na światło), liczba przysłony (f/stop – określa, jak duży jest otwór przepuszczający światło w obiektywie) oraz czułość detektora obrazu, czyli ISO. Te trzy elementy są ze sobą ściśle powiązane i każda zmiana jednego z nich wpływa na pozostałe oraz na końcowy efekt zdjęcia. Tak jest w praktyce: jeśli skrócisz czas naświetlania (żeby zamrozić ruch), musisz albo otworzyć bardziej przysłonę, albo podnieść ISO, żeby zdjęcie nie wyszło za ciemne. To taka równowaga – jak przekręcisz jedno pokrętło, to musisz poprawić inne. Z mojego doświadczenia – kiedy robię zdjęcia w trudniejszych warunkach, jak np. w ciemnym pomieszczeniu, często muszę podbijać ISO, ale wtedy muszę też uważać na szumy. Fotografowie w branży o tym trójkącie mówią non stop – każdy poradnik dla początkujących zaczyna się właśnie od tego. Być może brzmi trochę teoretycznie, ale jak już się z tym pobawisz, to zobaczysz, że daje ogromną kontrolę nad efektem końcowym. Co ciekawe, te trzy parametry są standardem na każdym aparacie – nawet smartfony coraz lepiej pozwalają nimi sterować w trybie manualnym. Właściwe zrozumienie tej zależności to podstawa świadomej fotografii.

Pytanie 39

Przedstawiony na rysunku modyfikator oświetlenia studyjnego to

A. blenda.

B. wrota.

C. softbox.

D. strumienica.

Wrota to niezwykle wszechstronny modyfikator oświetleniowy, który składa się z czterech ruchomych paneli, pozwalających na precyzyjne kierowanie i modelowanie strumienia światła. Tego rodzaju konstrukcja jest powszechnie stosowana w profesjonalnej fotografii studyjnej, gdzie kluczowe jest uzyskanie odpowiedniej jakości oświetlenia. Dzięki regulacji kątów i pozycji paneli można dostosować intensywność oraz kształt światła padającego na obiekt, co jest istotne przy pracy z różnymi typami scen. Wrota umożliwiają również tworzenie efektów specjalnych, takich jak kreowanie cieni czy podkreślanie detali, co z pewnością wpływa na finalny efekt artystyczny. W praktyce, korzystając z wrót, fotografowie mogą eksperymentować z różnymi stylami oświetlenia, co przyczynia się do rozwoju ich warsztatu i umiejętności. Warto zaznaczyć, że zastosowanie wrót jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, które promują elastyczność i kreatywność w pracy z oświetleniem studyjnym.

Pytanie 40

Jaką wartość czułości matrycy warto ustawić w aparacie fotograficznym, aby wykonać zdjęcie studyjne z użyciem oświetlenia błyskowego?

A. ISO 1600

B. ISO 1400

C. ISO 800

D. ISO 200

Ustawienie ISO na 200 w aparacie przy robieniu zdjęć studyjnych z błyskiem jest naprawdę dobre z kilku powodów. Przede wszystkim, przy tak mocnym świetle, jakim jest błysk, niższe ISO pomaga uzyskać lepszą jakość zdjęcia, bo jest mniej szumów i więcej detali. ISO 200 to taki standard w studyjnej fotografii, bo daje fajną równowagę między jakością a ekspozycją. Dzięki temu zdjęcia mają wyraźniejsze kolory i szczegóły. Kiedy ustawisz ISO na 200, aparat będzie też mniej wrażliwy na szumy, co jest mega istotne, kiedy chcemy mieć wysoką jakość. Poza tym, przy tym ISO możesz korzystać z dłuższych czasów naświetlania, co się przydaje przy lampach błyskowych, które różnie błyskają. Dobrze jest też pamiętać, żeby dostosować przysłonę i czas otwarcia migawki, żeby wszystko ładnie się zgrało. W studyjnej fotografii, gdzie kontrolujesz światło, niższe ISO daje więcej możliwości, kiedy obrabiasz zdjęcia później.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej