Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 7 grudnia 2025 09:28
Data zakończenia: 7 grudnia 2025 09:45

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zespół uczestników z domu samopomocy przygotowuje zupę jarzynową w kuchni. W jaki sposób terapeuta powinien zachęcić ich do pracy w trakcie zajęć?

A. Na waszym miejscu bardziej bym się postarał, aby uniknąć wyśmiania.

B. W nagrodę otrzymacie dokładkę zupy po zakończeniu pracy.

C. Będzie wam wstyd, jeśli nie zdążycie przygotować posiłku dla wszystkich.

D. Bardzo podoba mi się wasza staranność, sądzę, że wszyscy docenią smak zupy

Odpowiedź, która stwierdza, że terapeuta podziwia dokładność uczestników i sugeruje, że smak zupy zostanie doceniony, jest trafna ponieważ opiera się na pozytywnym wzmocnieniu. Tego typu motywacja jest zgodna z założeniami terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest budowanie poczucia własnej wartości i umiejętności współpracy w grupie. Pozytywne wzmocnienia, takie jak uznanie i docenienie postępów, mogą znacząco wpłynąć na zaangażowanie i chęć do pracy uczestników. W praktyce, terapeuci często stosują techniki oparte na pozytywnej psychologii, co zwiększa motywację do działania. Przykłady zastosowań obejmują pochwały za staranność przy krojeniu warzyw lub komplementowanie smaku zupy na etapie prób smakowych. Takie podejście nie tylko wzmacnia zaangażowanie, ale także sprzyja tworzeniu pozytywnej atmosfery, co jest niezbędne w środowisku terapeutycznym.

Pytanie 2

Określ kluczowy cel aktywizacji zawodowej osób z niepełnosprawnościami?

A. Przywrócenie zdolności do uczestnictwa w rynku pracy.

B. Redukcja fizycznych i psychicznych skutków niepełnosprawności.

C. Przywrócenie niezależności w realizacji ról.

D. Wyrównanie różnic w warunkach życia.

Aktywizacja zawodowa osób niepełnosprawnych jest złożonym procesem, a wybór niewłaściwych zadań do realizacji może prowadzić do nieefektywnych działań, które nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Stwierdzenie, że głównym celem jest zmniejszenie fizycznych i psychicznych następstw niepełnosprawności, ignoruje fundamentalny aspekt aktywizacji, jakim jest umożliwienie osobom niepełnosprawnym pełnego uczestnictwa w rynku pracy. Redukcja skutków niepełnosprawności to ważny, ale nie wystarczający cel – kluczowe jest, aby osoby te mogły odnaleźć swoje miejsce jako aktywni członkowie społeczności zawodowej. Innym błędnym podejściem jest przekonanie, że przywrócenie samodzielności w pełnieniu ról społecznych jest najważniejsze. Choć samodzielność jest istotna, sama w sobie nie zapewnia możliwości aktywnego uczestnictwa w pracy zawodowej, co może prowadzić do marginalizacji osób niepełnosprawnych. Z kolei wyrównanie braków środowiskowych, choć ma swoje miejsce, nie adresuje bezpośrednio kwestii zatrudnienia. Kluczowe jest zrozumienie, że aktywizacja zawodowa to nie tylko wsparcie w przystosowaniu do środowiska pracy, ale głównie przywrócenie zdolności do aktywności na rynku pracy, co jest zgodne z dobrymi praktykami oraz standardami w obszarze wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 3

Terapia indywidualna dla dziecka z obniżonymi zdolnościami manualnymi oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej powinna obejmować

A. filmoterapię

B. plastyczną terapię

C. talasoterapię

D. silwoterapię

Plastyka terapeutyczna, czyli plastykoterapia, jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak rysowanie, malowanie czy modelowanie, do wspierania rozwoju dzieci z obniżoną sprawnością manualną oraz zaburzeniami koordynacji wzrokowo-ruchowej. W kontekście indywidualnej terapii, plastykoterapia pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności manualnych poprzez angażujące i kreatywne działania, które są dostosowane do ich potrzeb. Umożliwia to nie tylko poprawę sprawności manualnej, ale również rozwijanie koordynacji oraz ekspresji emocjonalnej. Przykładem zastosowania plastykoterapii może być wprowadzenie dziecka do rytmu pracy z różnymi materiałami, co sprzyja zarówno poprawie chwytu, jak i koordynacji ruchowej. Wykorzystanie technik plastycznych w terapii jest zgodne z aktualnymi standardami w pracy z dziećmi, które wskazują na korzyści płynące z integracji sztuki w procesie rehabilitacji. Dzięki takiemu podejściu, dzieci mogą nie tylko rozwijać swoje umiejętności manualne, ale także budować pewność siebie oraz motywację do dalszej nauki.

Pytanie 4

Terapeuta, który zwrócił się do podopiecznego słowami: Widzę, że czujesz się smutny z powodu braku możliwości wzięcia udziału w konkursie plastycznym, wykorzystał technikę aktywnego słuchania nazywaną

A. klarifikowaniem

B. odzwierciedleniem

C. potwierdzeniem

D. parafrazowaniem

Kiedy analizuje się zastosowanie technik aktywnego słuchania, istotne jest zrozumienie różnic między odzwierciedleniem a innymi podejściami, takimi jak klaryfikowanie, parafrazowanie czy potwierdzanie. Klaryfikowanie polega na wyjaśnieniu lub doprecyzowaniu wypowiedzi rozmówcy. W kontekście podanego przykładu, klaryfikowanie mogłoby brzmieć: „Chcesz powiedzieć, że czujesz się smutny, ponieważ nie możesz uczestniczyć w konkursie?” Tego rodzaju pytanie nie oddaje jednak emocji podopiecznego, a raczej stara się uzyskać więcej informacji. Parafrazowanie, z kolei, polega na powtórzeniu wypowiedzi klienta własnymi słowami, co może nie uwypuklić emocji w sposób, w jaki robi to odzwierciedlenie. Przykładowe parafrazowanie mogłoby brzmieć: „Mówisz, że nie możesz wziąć udziału w konkursie plastycznym.” Choć jest to przydatne, nie oddaje głębi emocjonalnej sytuacji. Potwierdzanie, z drugiej strony, to technika, która polega na uznaniu i zaakceptowaniu emocji lub wypowiedzi klienta, ale również nie wnika w ich złożoność. W praktyce terapeutycznej, wszystkie te techniki mają swoje miejsce, ale odzwierciedlenie jest szczególnie skuteczne w budowaniu relacji i dostrzeganiu emocji, co jest kluczowe w pracy z klientami przeżywającymi trudne sytuacje. Myląc te techniki, można utrudnić sobie lub klientowi głębsze zrozumienie emocji i problemów, co w efekcie wpływa na jakość terapii.

Pytanie 5

Zmniejszenie zaufania oraz brak chęci do rozmowy z terapeutą zajęciowym w trudnej sytuacji tworzy w relacji interpersonalnej przeszkodę komunikacyjną

A. psychologiczną

B. semantyczną

C. kulturową

D. fizyczną

Wybór odpowiedzi semantycznej, kulturowej lub fizycznej na przedstawione pytanie wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące natury barier komunikacyjnych w kontekście terapii zajęciowej. Bariera semantyczna odnosi się do trudności w zrozumieniu znaczenia używanego języka, co w kontekście terapii mogłoby dotyczyć specyficznych terminów, jednak spadek zaufania i brak motywacji nie są bezpośrednio związane z językiem. Z kolei bariera kulturowa wskazuje na różnice w wartościach, przekonaniach i normach, które mogą wpłynąć na komunikację, ale w przypadku spadku zaufania i motywacji bardziej adekwatne jest odniesienie do psychologicznych aspektów relacji. Odpowiedź fizyczna odnosi się do przeszkód materialnych, takich jak odległość czy dostępność miejsca terapii, co również nie ma związku z wewnętrznymi stanami emocjonalnymi uczestnika. Właściwe zrozumienie tych pojęć oraz ich zastosowanie w praktyce terapeutycznej wymaga przemyślenia i analizy relacji interpersonalnych z psychologicznego punktu widzenia. Zrozumienie, że zaufanie jest fundamentem skutecznej komunikacji i terapii, jest kluczowe dla rozwoju umiejętności terapeutycznych i efektywności pracy z klientem.

Pytanie 6

Rodzaj negocjacji, w którym stara się osiągnąć osobiste cele i dążenia, z jednoczesnym wykluczeniem lub ograniczeniem możliwości spełnienia jakichkolwiek potrzeb drugiej strony, określa się mianem

A. dominacji

B. rywalizacji

C. kompromisu

D. unikania

Unikanie negocjacji, jako strategia, polega na ignorowaniu problemu lub próbie jego odsunięcia w czasie, co często prowadzi do eskalacji konfliktu. Taki styl może wynikać z lęku przed konfrontacją lub braku umiejętności negocjacyjnych. Działa to na krótką metę, ale na dłuższą może prowadzić do poważnych konsekwencji. Rywalizacja z kolei zakłada dążenie do pokonania drugiej strony, jednak nie wyklucza możliwości zaspokojenia potrzeb obu stron. Osiągnięcie celu poprzez rywalizację niekoniecznie oznacza szkodzenie drugiej stronie, co czyni ten styl mniej ekstremalnym niż dominacja. Kiedy mówimy o kompromisie, mamy na myśli sytuację, w której obie strony rezygnują z części swoich żądań, aby osiągnąć porozumienie. Taki styl jest często stosowany w negocjacjach, gdzie obie strony mają równe możliwości wpływu na wynik. Prawidłowe zrozumienie różnych stylów negocjacji jest kluczowe, aby właściwie ocenić sytuację i wybrać najkorzystniejsze podejście do rozwiązania konfliktu. Zastosowanie niewłaściwego stylu może prowadzić nie tylko do niepowodzenia negocjacji, ale również negatywnie wpływać na długoterminowe relacje między stronami.

Pytanie 7

Faza poszukiwania rozwiązań w negocjacjach między stronami powinna koncentrować się przede wszystkim na

A. dokładnym zdefiniowaniu tematu sporu

B. analizie zaproponowanych koncepcji

C. tworzeniu różnych koncepcji

D. przekształceniu stanowisk na potrzeby

Odpowiedzi, które koncentrują się na zamianie stanowisk na interesy, jasnym określeniu przedmiotu sporu oraz ocenie zaproponowanych pomysłów, przedstawiają niepełny obraz procesu negocjacji. Zamiana stanowisk na interesy, choć istotna w kontekście zrozumienia realnych potrzeb stron, nie może stanowić głównego celu etapu poszukiwania rozwiązań. To narzędzie, które powinno być wykorzystywane w trakcie analizy, a nie w fazie kreatywnej. Jasne określenie przedmiotu sporu jest również ważne, lecz to zdefiniowanie, co jest przedmiotem dyskusji, należy przeprowadzić na wcześniejszym etapie negocjacji, zanim dojdzie do generowania rozwiązań. Ocena zaproponowanych pomysłów, choć może wydawać się sensowna, powinna odbywać się po ich wytworzeniu, a nie równolegle. Typowym błędem w myśleniu o procesie negocjacyjnym jest postrzeganie go jako liniowego, podczas gdy jest to cykliczny proces, który wymaga elastyczności i otwartości na różne rozwiązania. Ignorowanie etapu burzy mózgów ogranicza możliwość odkrywania nowych opcji, które mogą być korzystne dla wszystkich stron. Dlatego kluczowe jest, aby w czasie negocjacji koncentrować się na wytwarzaniu różnych pomysłów, co może prowadzić do bardziej owocnych i zrównoważonych rezultatów.

Pytanie 8

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla osoby z chorobą afektywną dwubiegunową, dobór aktywności zależy głównie od

A. poziomu zdolności intelektualnych uczestnika

B. poziomu sprawności fizycznej uczestnika

C. wsparcia społecznego, jakie ma uczestnik

D. etapu choroby oraz zainteresowań uczestnika

Wybór odpowiednich zajęć w terapii zajęciowej dla osób z chorobą afektywną dwubiegunową powinien być ściśle związany z fazą choroby oraz zainteresowaniami uczestnika. W fazie manii, osoba może wykazywać wysoki poziom energii i kreatywności, co może wpływać na dobór aktywności bardziej stymulujących, takich jak sztuka czy zajęcia ruchowe. Z kolei w fazie depresyjnej, kluczowe może być wprowadzenie zadań, które wspierają motywację i stopniowo zwiększają aktywność, jak czytanie czy proste zadania manualne. Zainteresowania uczestnika są równie istotne, ponieważ angażujące zajęcia mogą zwiększyć poczucie satysfakcji, co pozytywnie wpływa na samopoczucie i może prowadzić do lepszych wyników terapeutycznych. Warto również pamiętać o zastosowaniu podejścia opartego na zasobach, które skupia się na mocnych stronach uczestnika oraz ich doświadczeniach życiowych. Przykładowo, jeśli uczestnik interesuje się muzyką, włączenie terapii muzycznej w plan zajęć może przynieść wymierne korzyści. Ustalenie indywidualnego planu terapeutycznego, który uwzględnia te aspekty, jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i psychologii klinicznej.

Pytanie 9

Terapeuta, który poinformował swoich podopiecznych o tym, że biorą udział w badaniu, lecz nie ujawnił jego celu, przeprowadził obserwację

A. pośrednią

B. otwartą

C. indywidualną

D. jawną

Analizując inne możliwe odpowiedzi, warto zauważyć, że odpowiedzi takie jak 'jednostkowa', 'pośrednia' i 'otwarta' nie odnoszą się właściwie do kontekstu jawności w badaniach. Obserwacja jednostkowa koncentruje się na indywidualnych przypadkach, gdzie badacz może być obecny lub nie, ale nie ma związku z informowaniem uczestników o badaniu. W tym przypadku, terapeuta nie prowadził obserwacji jednostkowej, ponieważ informował swoich podopiecznych o badaniu. Z kolei obserwacja pośrednia polega na analizowaniu zachowań osób w sposób, który nie wymaga bezpośredniej interakcji z nimi. Może to obejmować stosowanie nagrań wideo lub innych metod, które nie wymagają obecności badacza, co jest sprzeczne z sytuacją opisaną w pytaniu, gdyż terapeuta angażował się w bezpośrednią interakcję. Obserwacja otwarta zakłada pełną przejrzystość co do celu badania, co również nie było spełnione w tej sytuacji, ponieważ terapeuta nie ujawniał celu badania. Te pomyłki mogą wynikać z mylenia różnych typów obserwacji i ich zastosowań w praktyce. W kontekście badań psychologicznych, kluczowe jest zrozumienie różnicy między tymi typami, aby odpowiednio zastosować je w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 10

Muzykoterapię stosuje się u pacjentów cierpiących na schizofrenię w trakcie leczenia w szpitalu?

A. wyłącznie przed rozpoczęciem całościowego leczenia

B. po farmakologicznym ustąpieniu objawów psychotycznych

C. standardowo przed wypisaniem z oddziału

D. z chwilą rozpoczęcia terapii

Muzykoterapia jest formą psychoterapii, która wykorzystuje muzykę jako narzędzie terapeutyczne w leczeniu różnych zaburzeń psychicznych, w tym schizofrenii. Wprowadzenie muzykoterapii po farmakologicznym usunięciu objawów psychotycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Głównym celem tego podejścia jest stabilizacja stanu pacjenta, co pozwala na bardziej efektywne wprowadzenie terapii muzycznej. Objawy psychotyczne, takie jak halucynacje czy urojenia, mogą znacznie utrudniać uczestnictwo w terapii i obniżać jej skuteczność. Przykładowo, pacjenci, którzy przeszli farmakologiczne leczenie i doświadczyli znacznej redukcji objawów, mogą lepiej skupić się na procesie terapeutycznym, co zwiększa szanse na pozytywne rezultaty. Muzykoterapia może wspomagać pacjentów w poprawie zdolności komunikacyjnych, wyrażania emocji oraz budowaniu relacji interpersonalnych, co jest szczególnie istotne w rehabilitacji osób z zaburzeniami psychicznymi. Integracja muzykoterapii w leczenie po ustabilizowaniu stanu pacjenta jest uznawana za podejście holistyczne, które uwzględnia zarówno aspekty biologiczne, jak i psychospołeczne.

Pytanie 11

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój

B. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła

C. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową

D. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby

Wybór odpowiedzi, która obejmuje maszynę do szycia, kawałki tkanin oraz wykrój, jest jak najbardziej trafny w kontekście przygotowania pracowni terapeutycznej do zajęć z techniki patchwork. Technika ta, polegająca na łączeniu różnych kawałków materiałów w celu stworzenia nowego, estetycznego dzieła, wymaga odpowiednich narzędzi, które umożliwiają precyzyjne szycie. Maszyna do szycia jest podstawowym narzędziem w tym procesie, umożliwiającym szybkie i efektywne łączenie tkanin. Kawałki tkanin są niezbędne, jako że to właśnie z nich powstaje finalny projekt, a ich różnorodność kolorystyczna i teksturalna wpływa na ostateczny efekt wizualny. Wykrój, z kolei, stanowi plan działania, który ułatwia precyzyjne cięcie i szycie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych wymiarów i kształtów. Na zajęciach terapeutycznych, wykorzystanie techniki patchwork może wspierać rozwój umiejętności manualnych, kreatywności oraz koordynacji ruchowej uczestników, co jest zgodne z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej. Przykładowe zastosowanie tej techniki to tworzenie poduszek, narzut czy torebek, które nie tylko pełnią funkcję użytkową, ale także są nośnikami emocji i osobistych historii ich twórców.

Pytanie 12

Przewidywanie przyszłego kierunku zmian danego procesu lub zakłócenia to jaka diagnoza?

A. genetyczna

B. prognostyczna

C. identyfikacyjna

D. funkcjonalna

Odpowiedź prognostyczna jest poprawna, ponieważ diagnoza prognostyczna odnosi się do przewidywania przyszłych kierunków zmian danego procesu lub zaburzenia na podstawie dostępnych danych oraz analizy aktualnego stanu. W praktyce, prognozowanie jest kluczowym elementem w wielu dziedzinach, takich jak medycyna, psychologia czy zarządzanie. Na przykład, w medycynie, lekarze często używają danych z badań klinicznych, aby przewidzieć, jak choroba może się rozwijać u pacjenta, co pozwala na wcześniejsze wdrożenie odpowiednich interwencji i leczenia. Przykładem mogą być badania nad nowotworami, gdzie analiza biomarkerów i innych wskaźników może pomóc ocenić, jakie są szanse na remisję czy nawroty choroby. W kontekście standardów medycznych, diagnoza prognostyczna jest zgodna z wytycznymi dotyczącymi oceny ryzyka i podejmowania decyzji klinicznych, co podkreśla jej znaczenie w praktyce medycznej.

Pytanie 13

Która z poniższych aktywności jest przykładem ergoterapii?

A. Wykonywanie prostych prac domowych

B. Czytanie książek przyrodniczych

C. Słuchanie muzyki relaksacyjnej

D. Medytacja w ciszy

Ergoterapia, znana również jako terapia zajęciowa, to forma terapii, która wykorzystuje codzienne czynności do rehabilitacji i wsparcia osób z różnymi dysfunkcjami fizycznymi, psychicznymi lub rozwojowymi. Jej celem jest pomoc pacjentom w osiągnięciu jak największej samodzielności i poprawie jakości życia poprzez rozwijanie umiejętności potrzebnych do wykonywania codziennych czynności. Wykonywanie prostych prac domowych jest doskonałym przykładem ergoterapii, ponieważ angażuje pacjentów w rzeczywiste zadania, które mogą zwiększyć ich funkcjonalność i niezależność w życiu codziennym. Na przykład, osoba po udarze może ćwiczyć składanie ubrań, co nie tylko rozwija umiejętności motoryczne, ale także buduje poczucie własnej wartości i sprawczości. Ergoterapeuci często dostosowują te aktywności, aby były bezpieczne i odpowiednio wyzwaniające dla pacjenta, co może obejmować modyfikację środowiska lub użycie specjalistycznego sprzętu. Praktyczne podejście ergoterapii pozwala pacjentom na lepsze zrozumienie i wykorzystanie ich zdolności w różnych aspektach życia.

Pytanie 14

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

B. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

C. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

D. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

W przypadku analizy wyników badań przeprowadzonych u mieszkańca domu pomocy społecznej, istotne jest zrozumienie, że nawiązanie kontaktu terapeutycznego oraz zebranie informacji to jedynie wstępne kroki, które nie powinny być mylone z kluczowym etapem, jakim jest określenie problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego. Nawiązanie kontaktu terapeutycznego to proces, który ma na celu budowanie zaufania i relacji, jednak nie dostarcza on wystarczających danych do dalszej analizy. Z kolei zbieranie informacji z wywiadów, obserwacji i dokumentacji jest istotne, ale jest to etap wstępny, który nie prowadzi bezpośrednio do sformułowania celów terapeutycznych. W praktyce, to zrozumienie rzeczywistych potrzeb i problemów podopiecznego jest kluczowe dla efektywnego terapeuty. Ponadto, nieprawidłowe skupienie się na wyznaczaniu celów terapeutycznych bez wcześniejszego zrozumienia sytuacji podopiecznego może prowadzić do nieefektywnych lub wręcz szkodliwych interwencji. Terapeuta, który nie zidentyfikuje właściwych problemów, może wprowadzić w błąd zarówno siebie, jak i podopiecznego, co potwierdzają standardy świadomej praktyki w geriatrystyce, które akcentują znaczenie holistycznego podejścia i zrozumienia kontekstu życiowego pacjenta przed podjęciem jakichkolwiek działań terapeutycznych. Sucha analiza danych bez kontekstu może prowadzić do błędnych wniosków oraz niewłaściwego ukierunkowania terapii, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 15

W terapii stosuje się następujące sekwencje etapów:

A. diagnoza, opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji

B. opracowanie planu działania, diagnoza, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji

C. opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji, diagnoza

D. diagnoza, ocena efektów realizacji, opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania

Niepoprawne odpowiedzi opierają się na nieprawidłowej kolejności etapów terapeutycznych, co może prowadzić do nieefektywności w pracy z pacjentem. Kluczowym błędem jest pomijanie etapu diagnozy lub jego przesuwanie na późniejsze miejsca w procesie terapeutycznym. W przypadku odpowiedzi, w których diagnoza występuje po opracowaniu planu pracy, nie uwzględnia się fundamentalnego aspektu, jakim jest zrozumienie i zidentyfikowanie problemów pacjenta. Bez rzetelnej diagnozy, każde kolejne działanie może być nietrafione i nieadekwatne do rzeczywistych potrzeb pacjenta. Odpowiedzi z oceną efektów pracy przed diagnozą wskazują na mylne przekonanie, że ocena może mieć miejsce bez wcześniejszego zrozumienia kontekstu problemu. Z kolei umiejscowienie oceny efektów przed opracowaniem planu pracy pokazuje brak zrozumienia cyklu terapeutycznego, który powinien być iteracyjny i oparty na danych zebranych w trakcie terapii. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że procedury terapeutyczne można stosować w dowolnej kolejności, co prowadzi do chaosu w interwencji oraz nieefektywnego wsparcia pacjentów. Standardy praktyki terapeutycznej zawsze podkreślają znaczenie systematycznego i logicznego podejścia, które zaczyna się od diagnozy, a kończy na analizie i weryfikacji efektów działań.

Pytanie 16

Która z poniższych metod jest typowo stosowana w terapii zajęciowej do poprawy zdolności manualnych?

A. Medytacja

B. Karaoke

C. Aerobik

D. Origami

Origami jest jedną z technik często stosowanych w terapii zajęciowej, szczególnie w celu poprawy zdolności manualnych i precyzji ruchów dłoni. Dzięki tej metodzie pacjenci mogą rozwijać swoje umiejętności motoryczne, koncentrację oraz wyobraźnię przestrzenną. Jest to forma sztuki, która wymaga precyzji, cierpliwości i skupienia, co czyni ją skutecznym narzędziem terapeutycznym. W terapii zajęciowej, origami pomaga w rehabilitacji pacjentów po urazach lub udarach, wspomagając odbudowę zdolności motorycznych poprzez skoordynowane ruchy palców. Co więcej, origami nie tylko rozwija umiejętności manualne, ale również wpływa pozytywnie na psychikę pacjenta – redukuje stres i poprawia samopoczucie. Wiele badań potwierdza korzyści płynące z tej metody, polecając ją jako jedną z technik wspierających procesy terapeutyczne w różnych grupach wiekowych. Warto zatem rozważyć origami jako wartościowy element w programach terapeutycznych, szczególnie dla osób wymagających pracy nad zdolnościami manualnymi oraz koordynacją ruchową.

Pytanie 17

Wynik 7 punktów w skali Norton, odnotowany w dokumentacji pacjenta w ośrodku pomocy społecznej dla osób z przewlekłymi schorzeniami somatycznymi, wskazuje, że podopieczny

A. jest w dużym stopniu niesprawny w zakresie codziennych czynności

B. ma problemy z niedożywieniem oraz niedowagą

C. może samodzielnie poruszać się poza miejscem zamieszkania

D. jest w znacznym stopniu narażony na odleżyny

Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć, że pierwsza opcja, dotycząca niedożywienia i niedowagi, jest myląca, ponieważ wynik 7 punktów w skali Norton niekoniecznie odnosi się do stanu odżywienia. Niedowaga i niedożywienie są innymi problemami zdrowotnymi, które mogą, ale nie muszą, współwystępować z ryzykiem odleżyn. Jest to klasyczny błąd myślowy, który polega na myleniu przyczyn ze skutkami. W kontekście drugiej odpowiedzi, fakt, że pacjent samodzielnie przemieszcza się poza miejscem zamieszkania, również nie jest zgodny z interpretacją wyniku 7 punktów. Osoba z takim wynikiem zazwyczaj ma ograniczoną zdolność do samodzielnego poruszania się, co stanowi dodatkowe ryzyko dla jej zdrowia. Trzecia odpowiedź sugeruje znaczne niesprawności w zakresie czynności życia codziennego, co również jest niepoprawne, gdyż niekoniecznie wynika z punktacji w skali Norton. Warto podkreślić, że skala ta skupia się głównie na ryzyku odleżyn, a nie na ogólnej niepełnosprawności pacjenta. Często pojawiającym się błędem przy interpretacji wyników skali Norton jest nieodróżnianie specyficznych ryzyk od ogólnych schorzeń, co prowadzi do niewłaściwej oceny stanu pacjenta i pominięcia kluczowych działań prewencyjnych.

Pytanie 18

Ludoterapia to aktywności, w których wykorzystuje się w terapii

A. kulturę i tradycje ludowe

B. kontakt z przyrodą

C. relaksujące działanie śmiechu

D. gry i zabawy

Ludoterapia jest formą terapii, która wykorzystuje elementy gier i zabaw jako podstawowe narzędzie w procesie terapeutycznym. Jest to podejście szczególnie efektywne w pracy z dziećmi, ale także z młodzieżą i dorosłymi. Gry i zabawy stają się medium, przez które uczestnicy mogą wyrażać swoje emocje, uczyć się nowych umiejętności społecznych oraz radzić sobie z trudnościami. Przykłady zastosowania ludoterapii obejmują użycie gier planszowych do nauki współpracy oraz gier ruchowych do rozwijania umiejętności motorycznych i komunikacyjnych. W kontekście standardów branżowych, ludoterapia często jest integrowana w programach rehabilitacyjnych oraz terapii zajęciowej, co podkreśla jej znaczenie w holistycznym podejściu do zdrowia psychicznego. Badania wykazują, że gry mogą wspierać rozwój osobowy i emocjonalny, a także ułatwiać nawiązywanie relacji interpersonalnych. Korzystanie z tej formy terapii powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest kluczowe w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 19

Przygotowując indywidualny plan dla podopiecznego, terapeuta powinien uwzględnić w zajęciach działania takie jak: malowanie, rysowanie, lepienie oraz rzeźbienie

A. z ergoterapii

B. z arteterapii

C. z kinezyterapii

D. z socjoterapii

Arteterapia to forma terapii, która wykorzystuje proces twórczy jako narzędzie do wyrażania emocji, poprawy samopoczucia oraz rozwijania umiejętności interpersonalnych. W kontekście sporządzania indywidualnego planu terapeutycznego dla podopiecznego, działania takie jak malowanie, rysowanie, lepienie i rzeźbienie są kluczowe dla umożliwienia klientom wyrażania siebie w sposób artystyczny. Te techniki nie tylko angażują umysł i ciało, ale również stymulują procesy terapeutyczne, pomagając w radzeniu sobie z trudnościami emocjonalnymi. Przykładowo, rysowanie może być użyteczne w przypadku osób z problemami w komunikacji, ponieważ pozwala na niewerbalne wyrażenie myśli i uczuć. Arteterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i psychologicznej, gdzie terapeuci są zachęcani do włączania elementów twórczych w swoje sesje, aby dostosować się do indywidualnych potrzeb pacjentów oraz ich preferencji twórczych. Ostatecznie, wykorzystanie arteterapii w indywidualnym planie terapeutycznym jest zgodne z podejściem holistycznym, które uwzględnia całościowy rozwój podopiecznego.

Pytanie 20

Które z wymienionych twierdzeń poprawnie definiuje warunek dotyczący pozytywnego wzmocnienia stosowanego w celu zachęcania podopiecznego do aktywnego udziału w terapiach?

A. Rodzaj wzmocnienia powinien być ustalony z podopiecznym

B. Wzmocnienie powinno być zastosowane jak najszybciej po wystąpieniu pożądanego zachowania

C. Rodzaj wzmocnienia powinien mieć postać materialną

D. Wzmocnienie powinno być przyznane jedynie w przypadku wielokrotnego powtórzenia oczekiwanych zachowań

Wzmocnienie pozytywne jest kluczowym elementem w procesie motywowania podopiecznych do aktywnego uczestnictwa w zajęciach terapeutycznych. Odpowiedź wskazująca, że wzmocnienie powinno nastąpić jak najszybciej po oczekiwanym zachowaniu jest zgodna z zasadami teorii uczenia się. Natychmiastowe wzmocnienie pozwala na silniejsze skojarzenie pozytywnego rezultatu z konkretnym zachowaniem, co zwiększa szansę na jego powtórzenie w przyszłości. Przykładowo, jeśli podopieczny bierze udział w zajęciach terapeutycznych i natychmiast po zakończeniu jest chwalony lub otrzymuje nagrodę, to może to zmotywować go do regularnego uczestnictwa. W praktyce, stosowanie natychmiastowych wzmocnień sprzyja budowaniu więzi z terapeutą oraz poczuciu sukcesu u podopiecznego. Dobry terapeuta powinien znać indywidualne preferencje podopiecznych i dostosowywać formę wzmocnienia, co jest zgodne z zasadą personalizacji terapii, uznawaną za jedną z dobrych praktyk w psychologii i pedagogice.

Pytanie 21

W kontekście etapów procesu terapeutycznego, określenie celów terapeutycznych wynika bezpośrednio

A. ze sformułowanej diagnozy funkcjonalnej

B. z ustalonego planu działań

C. z opracowanych programów zajęć

D. z dobranych metod i technik terapii zajęciowej

Sprecyzowanie celów terapeutycznych jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który w dużej mierze opiera się na postawionej diagnozie funkcjonalnej. Diagnoza ta analizuje aktualny stan pacjenta, jego potrzeby oraz trudności, co pozwala na zidentyfikowanie obszarów wymagających wsparcia. Na przykład, jeśli diagnostyka ujawnia problemy z motoryką dużą, cele terapeutyczne mogą obejmować rozwijanie zdolności do chwytania i manipulacji przedmiotami. W praktyce, terapeuci często korzystają z narzędzi oceny funkcjonalnej, które pomagają precyzyjnie określić, jakie umiejętności wymagają poprawy. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), ustalanie celów powinno być oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co zwiększa efektywność terapii i wspiera osiąganie satysfakcji z postępów. Ostatecznie, dobrze sprecyzowane cele terapeutyczne są fundamentem dalszych działań, które powinny być konsekwentnie dostosowywane do ewoluujących potrzeb pacjenta.

Pytanie 22

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, mówiąc do podopiecznej: Rozumiem, co Pani odczuwa, na pewno też bym tak się poczuł w Pani sytuacji. Zgadzam się z Panią i w pełni podzielam Pani punkt widzenia.?

A. Streszczenie.

B. Parafraza.

C. Odzwierciedlenie.

D. Wyjaśnianie.

Wybór klaryfikowania w odpowiedzi na postawione pytanie nie uwzględnia istoty odzwierciedlenia, które jest kluczowe dla budowania relacji terapeutycznej. Klaryfikowanie polega na wyjaśnianiu i doprecyzowywaniu komunikatów, co może prowadzić do mylnego założenia, że terapeuta ma za zadanie jedynie rozwiązywać wątpliwości lub niejasności. Takie podejście może skutkować powierzchownym zrozumieniem emocji klienta, a nie ich głębszym odzwierciedleniem. Podsumowanie jest inną techniką, która przydaje się w terapiach, ale w tym przypadku nie oddaje istoty podanych słów terapeuty, które koncentrują się na empatii. Parafrazowanie natomiast polega na powtarzaniu myśli klienta swoimi słowami, co niekoniecznie prowadzi do wyrażenia emocjonalnego wsparcia, jak ma to miejsce w odzwierciedleniu. Dlatego istotne jest, aby terapeuci rozumieli różnice między tymi technikami i umiejętnie je stosowali, aby skuteczniej wspierać swoich podopiecznych. Często zdarza się, że praktycy mylą te techniki, co może prowadzić do osłabienia relacji z klientem oraz ich zaufania do terapeuty. Właściwe zastosowanie odzwierciedlenia jest kluczowe, aby terapeuta mógł budować autentyczną więź z osobą, którą wspiera.

Pytanie 23

Jakie jest główne zastosowanie programu komputerowego Canva?

A. przygotowywania plakatów, zaproszeń oraz dyplomów na wydarzenia organizowane przez terapeutę zajęciowego

B. analizowania wyników skal diagnostycznych oraz opisywania przypadków w indywidualnej dokumentacji terapeutycznej pacjenta

C. odtwarzania plików audio podczas zajęć muzykoterapii

D. przygotowywania przez terapeutę kalkulacji wydatków na wyposażenie pracowni

Program komputerowy Canva jest narzędziem skoncentrowanym na projektowaniu graficznym, które umożliwia użytkownikom łatwe i intuicyjne tworzenie różnorodnych materiałów wizualnych, takich jak plakaty, zaproszenia oraz dyplomy. Jego prosty interfejs oraz dostępność szablonów sprawiają, że jest szczególnie przydatny dla terapeutów zajęciowych chcących profesjonalnie przygotować materiały promujące wydarzenia, w których biorą udział ich podopieczni. W praktyce, terapeuci mogą za pomocą Canva szybko dostosować szablony do swoich potrzeb, dodając personalizowane teksty czy obrazy. Narzędzie to wspiera również standardy wizualnej komunikacji, przyczyniając się do atrakcyjności wizualnej przedstawianych treści. Warto zauważyć, że Canva oferuje bogaty zasób grafik i ilustracji, które mogą być używane bezpłatnie lub w ramach subskrypcji. Umożliwia to terapeucie tworzenie angażujących materiałów, które mogą zwiększyć zainteresowanie i zaangażowanie uczestników wydarzeń, co jest zgodne z dobrą praktyką w terapii zajęciowej i organizacji wydarzeń.

Pytanie 24

W jaki sposób terapeuta zajęciowy może ocenić postępy pacjenta?

A. Regularnie monitorując osiągnięcia w doborze czynności terapeutycznych

B. Oceniając jedynie na podstawie subiektywnego odczucia pacjenta, co może być mylące i niekompletne

C. Wyłącznie poprzez testy psychometryczne, co nie obejmuje pełnego spektrum postępów w terapii zajęciowej

D. Porównując z wynikami grupy kontrolnej, co może być nieadekwatne do indywidualnego przypadku pacjenta

Monitorowanie osiągnięć pacjenta w terapii zajęciowej to kluczowy element oceny jego postępów. Terapeuci zajęciowi często korzystają z różnorodnych narzędzi i metod, aby skutecznie śledzić zmiany i poprawę funkcjonalną pacjenta. Regularne monitorowanie obejmuje ocenę zaangażowania pacjenta w zadania, jego zdolność do wykonywania tych zadań oraz stopień osiągnięcia wyznaczonych celów terapeutycznych. W praktyce terapeuci często stosują podejście oparte na dowodach, wykorzystując narzędzia oceny dostosowane do specyfiki pacjenta, takie jak skale oceny funkcjonalnej czy arkusze obserwacji zachowań. Istotne jest, aby monitorowanie było systematyczne i uwzględniało zarówno postępy fizyczne, jak i psychiczne oraz społeczne aspekty terapii. Dzięki temu terapeuci mogą dostosowywać plany terapii do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest zgodne z dobrą praktyką kliniczną i standardami w terapii zajęciowej. Regularne oceny pomagają także w utrzymaniu motywacji pacjenta i umożliwiają udzielanie mu informacji zwrotnej, co jest nieocenione w procesie terapeutycznym.

Pytanie 25

Terapeuta, który z opanowaniem przyjmuje krytykę, zgadza się z faktami w niej zawartymi oraz możliwymi skutkami swojego działania, słucha uważnie i nie interpretuje słów krytykującego, stosuje technikę asertywnego podejścia, nazywaną jako

A. jujitsu

B. otwarte drzwi

C. zdarta płyta

D. jestem słoniem

Wybór nieprawidłowych odpowiedzi odzwierciedla pewne błędne przekonania dotyczące metod asertywnego zachowania. "Zdarta płyta" to technika, która polega na ponawianiu swojego stanowiska w sytuacjach konfliktowych, co może prowadzić do frustracji zarówno u nadawcy, jak i odbiorcy komunikatu. Praktyka ta może być skuteczna w sytuacjach, gdy chcemy wyrazić swoje zdanie, jednak nie uwzględnia aspektu aktywnego słuchania oraz otwartości na krytykę, co jest kluczowe w kontekście terapeutycznym. Z kolei technika "jujitsu" odnosi się do manipulowania krytyki, co może skutkować zniekształceniem rzeczywistej komunikacji oraz podważeniem zaufania w relacji terapeutycznej. Kolejna koncepcja, "jestem słoniem", sugeruje postawę defensywną, w której terapeuta unika konfrontacji z krytyką, co prowadzi do frustracji i braku rozwoju. Prawidłowe podejście do krytyki w terapii wymaga akceptacji i elastyczności, co jest właśnie cechą techniki "otwarte drzwi". Niezrozumienie tych zasad może prowadzić do nieproduktywnych interakcji oraz utrudniać efektywną współpracę z klientem.

Pytanie 26

Terapeuta, sugerując uczestnikom warsztatów rękodzielniczych wykonanie kwiatów z satynowych tasiemek i koralików, przy wykorzystaniu kleju na gorąco, płomienia świecy, pęsety, igły oraz nici, zastosował technikę

A. sutaszu

B. origami

C. decoupage

D. kanzashi

Kanzashi to tradycyjna japońska technika tworzenia dekoracji do włosów, która wykorzystuje różnorodne materiały, w tym satynowe wstążki i koralik, co idealnie wpisuje się w opisane w pytaniu zajęcia. W procesie tworzenia kwiatów kanzashi kluczowym elementem jest precyzyjne formowanie wstążek w odpowiednie kształty, co wymaga umiejętności manualnych oraz znajomości różnorodnych technik związanych z ich wiązaniem i zszywaniem. Użycie kleju na gorąco oraz narzędzi takich jak pęseta, igła i nić, jest zgodne z praktykami wytwarzania ozdób kanzashi, gdzie detale i precyzja mają ogromne znaczenie. Sztuka kanzashi ma długą historię i jest integralnym elementem japońskiej kultury, często towarzysząc różnym ceremoniałom. Współcześnie kanzashi zyskuje na popularności jako forma rękodzieła, a uczestnictwo w warsztatach pozwala na nabycie nie tylko umiejętności manualnych, ale również zrozumienia estetyki i kultury japońskiej. Przykładem zastosowania tej techniki jest przygotowywanie ozdób do tradycyjnych strojów japońskich, takich jak kimona, ale również nowoczesne akcesoria na różne okazje, co czyni tę technikę uniwersalną i dostępną dla szerokiego grona odbiorców.

Pytanie 27

Która kategoria ćwiczeń rozwija chwyt pęsetkowy?

A. Wyżymanie gąbki i naciskanie piszczącej zabawki

B. Przesypywanie sypkich materiałów, głaskanie futer i aksamitu

C. Granie na instrumentach, wycinanie oraz malowanie palcami

D. Przesuwanie koralików na drucie, sortowanie małych korali oraz guzików

Odpowiedź wskazująca na przesuwanie koralików na drucie oraz sortowanie małych korali i guzików jest poprawna, ponieważ te czynności bezpośrednio angażują chwyt pęsetkowy, który jest kluczowy w rozwoju motoryki małej u dzieci. Chwyt pęsetkowy polega na precyzyjnym trzymaniu drobnych przedmiotów między kciukiem a palcem wskazującym, co jest rozwijane poprzez manipulację małymi obiektami. Praktyczne zastosowanie tego rodzaju ćwiczeń można obserwować w kontekście terapii zajęciowej, gdzie rozwój zdolności manualnych jest istotny dla niezależności i codziennych czynności. Usprawnienie chwytu pęsetkowego wprowadza dzieci w świat precyzyjnych działań, jak pisanie, rysowanie czy korzystanie z narzędzi. Zgodnie z zaleceniami pedagogiki i psychologii rozwojowej, regularne ćwiczenie manipulacji małymi przedmiotami wspiera rozwój koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zwiększa zdolność koncentracji, co jest niezbędne w procesie uczenia się. Przy wykorzystaniu kolorowych koralików dzieci mogą również rozwijać zdolności kreatywne, co w połączeniu z technikami terapeutycznymi prowadzi do wszechstronnego rozwoju.

Pytanie 28

Wynik równy 21 punktów w skali Lawtona, zapisany w dokumentacji uczestnika zajęć w dziennym domu pomocy społecznej, wskazuje, że podopieczny

A. ma istotne trudności w zakresie równowagi oraz poruszania się

B. wymaga wsparcia w postaci balkonu lub wózka inwalidzkiego podczas dłuższych spacerów

C. potrzebuje znacznej pomocy w podstawowych czynnościach związanych z samoobsługą

D. jest bardzo sprawny w kontekście złożonych czynności codziennych

Wynik 21 punktów w skali Lawtona wskazuje, że podopieczny jest bardzo sprawny w zakresie złożonych czynności życia codziennego. Skala Lawtona ocenia zdolności funkcjonalne osób starszych w dwóch głównych obszarach: niezależności w życiu codziennym oraz umiejętności wykonywania bardziej złożonych czynności, które wymagają planowania i organizacji. Wysoki wynik w tym narzędziu oceny sugeruje, że osoba jest w stanie samodzielnie wykonywać takie zadania jak robienie zakupów, przygotowywanie posiłków, zarządzanie lekami czy korzystanie z transportu publicznego. Przykłady zastosowania tej skali obejmują ocenę potrzeb podopiecznych w instytucjach takich jak dzienne domy pomocy społecznej, gdzie kluczowe jest dostosowanie wsparcia do poziomu sprawności uczestników. W praktyce oznacza to, że osoby z takim wynikiem mogą brać aktywny udział w codziennych zajęciach i programach, co sprzyja ich integracji i poprawia jakość życia. Dobrą praktyką w pracy z osobami starszymi jest również regularne monitorowanie ich stanu zdrowia oraz funkcji poznawczych, co może wpływać na poziom ich samodzielności.

Pytanie 29

Osobie o dużej precyzji w pracach manualnych, umiejącej posługiwać się nożem introligatorskim, która pragnie stworzyć album ze zdjęciami z wakacji, terapeuta powinien zasugerować technikę

A. scrapbookingu

B. quillingu

C. origami

D. decoupage’u

Scrapbooking to technika, która idealnie pasuje do opisanego przypadku. Pozwala na tworzenie unikalnych albumów, w których fotografie są artystycznie umieszczone z dodatkowymi dekoracjami, co sprawia, że każdy album staje się osobistym dziełem sztuki. W scrapbooking można wykorzystać różne materiały, takie jak papier ozdobny, wstążki, naklejki oraz inne dodatki, co daje możliwość pełnej ekspresji twórczej. Dla podopiecznej o wysokim poziomie precyzji, umiejętności posługiwania się nożem introligatorskim są kluczowe, ponieważ dokładne wycinanie i dopasowywanie elementów graficznych jest istotnym aspektem tej techniki. Scrapbooking nie tylko rozwija umiejętności manualne, ale również sprzyja terapii poprzez refleksję nad wspomnieniami, co może przynieść emocjonalne korzyści. Standardy branżowe w tej technice podkreślają wykorzystanie materiałów wysokiej jakości, aby stworzone prace były trwałe i estetyczne, co jest istotne w kontekście tworzenia albumów na dłużej.

Pytanie 30

Osoba zajmująca się terapią zajęciową, planując multimedialną prezentację na lekcje edukacji zdrowotnej, powinna skorzystać z programu

A. Word Pad

B. Access

C. Power Point

D. Action

PowerPoint to jeden z najczęściej wykorzystywanych programów do tworzenia prezentacji multimedialnych, szczególnie w kontekście edukacji zdrowotnej. Jego funkcje umożliwiają tworzenie atrakcyjnych wizualnie slajdów, które mogą zawierać tekst, obrazy, filmy oraz elementy interaktywne. Dzięki intuicyjnemu interfejsowi użytkownika i szerokiemu zakresie szablonów, terapeuta zajęciowy może łatwo dostosować prezentację do specyficznych potrzeb grupy docelowej. Na przykład, przygotowując zajęcia na temat zdrowego stylu życia, można wykorzystać diagramy ilustrujące piramidę żywieniową lub animacje pokazujące skutki niezdrowych nawyków. PowerPoint wspiera również funkcje współpracy, co umożliwia zespołowe tworzenie materiałów edukacyjnych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w edukacji. Warto także dodać, że prezentacje multimedialne są skuteczne w angażowaniu uczniów, co zwiększa ich motywację do nauki oraz poprawia przyswajanie wiedzy.

Pytanie 31

Terapeuta zajęciowy, udzielając informacji zwrotnej swojemu podopiecznemu na temat jego negatywnego zachowania wobec innych, powinien

A. ocenić konkretne działanie, a nie podopiecznego.

B. formułować swoje wypowiedzi w bardzo ogólny sposób.

C. ocenić osobę podopiecznego, a nie jego postawę.

D. stosować komunikaty zaczynające się od 'ty zawsze'.

Ocena konkretnego zachowania, a nie podopiecznego, jest kluczowym elementem konstruktywnej informacji zwrotnej w terapii zajęciowej. Taka strategia minimalizuje ryzyko wywołania defensywnej reakcji u podopiecznego i zamiast tego skupia się na poprawie zachowań, które mogą być niepożądane. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta zauważa, że podopieczny jest często nieuprzejmy w stosunku do rówieśników. Zamiast mówić: 'Jesteś niegrzeczny', co może wywołać opór, lepiej jest powiedzieć: 'Zauważyłem, że wczoraj rozmawiając z innymi, używałeś tonu, który mógł być odebrany jako nieuprzejmy'. Tego typu podejście nie tylko utrzymuje pozytywną relację między terapeutą a podopiecznym, ale także koncentruje się na możliwościach rozwoju i wprowadzenia zmian. W praktyce stosowanie takiej strategii jest zgodne z zasadami empatii i zrozumienia, które są fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, promując rozwój umiejętności interpersonalnych i samoświadomości podopiecznych.

Pytanie 32

Zajęcia z obszaru samodzielnego poruszania się, z naciskiem na techniki ochrony twarzy i kończyn, są nieodłącznym elementem terapii osób

A. niesłyszących

B. korzystających z wózków inwalidzkich

C. niewidomych

D. z problemami integracji sensomotorycznej

Zajęcia z zakresu samodzielnej lokomocji są kluczowe w terapii osób niewidomych, ponieważ pomagają im adaptować się do otoczenia oraz rozwijać umiejętności niezbędne do poruszania się w różnych warunkach. Techniki ochraniające twarz i kończyny są istotne, ponieważ osoby niewidome często nie są w stanie dostrzegać przeszkód na swojej drodze, co zwiększa ryzyko urazów. Przykładami takich technik mogą być nauka korzystania z laski, która nie tylko pomaga w orientacji przestrzennej, ale także chroni przed uderzeniami. Standardy rehabilitacji osób niewidomych, takie jak zasady opracowane przez organizacje takie jak World Blind Union, podkreślają znaczenie takich zajęć w kontekście niezależności życiowej i bezpieczeństwa. W praktyce, umiejętności te pozwalają osobom niewidomym na bezpieczne poruszanie się w domu, w miejscach publicznych czy w nieznanym terenie, co wpływa na ich równowagę emocjonalną oraz poczucie własnej wartości.

Pytanie 33

Osoba biorąca udział w warsztacie terapii zajęciowej w ramach własnego programu uczestniczy w treningu finansowym, którego celem jest

A. zachowanie higieny osobistej

B. uczenie się czynności porządkowych

C. zarządzanie pozyskanymi funduszami

D. opracowywanie zróżnicowanego jadłospisu

Trening ekonomiczny w terapii zajęciowej ma na celu nauczenie uczestników skutecznego zarządzania swoimi finansami, co jest kluczowym aspektem samodzielnego życia. Dysponowanie otrzymanymi środkami finansowymi obejmuje umiejętność planowania wydatków, oszczędzania oraz podejmowania świadomych decyzji zakupowych. W kontekście terapii zajęciowej, uczestnicy mogą uczyć się, jak tworzyć budżet, co pozwala im lepiej zrozumieć swoje możliwości finansowe. Praktyczne przykłady to np. stworzenie listy zakupów i porównanie cen w różnych sklepach, co rozwija umiejętność negocjacji i krytycznego myślenia. Dobre praktyki w tym zakresie wskazują, że uczestnicy powinni mieć możliwość przeprowadzania symulacji zakupów oraz rozumienia wartości pieniądza w codziennym życiu. Wspieranie umiejętności ekonomicznych jest szczególnie ważne dla osób z ograniczeniami, które mogą mieć trudności w samodzielnym podejmowaniu decyzji finansowych.

Pytanie 34

Uczestnik przyjęty do placówki dziennej ma trudności z zapamiętywaniem imion nowych znajomych. W indywidualnym planie pracy terapeutycznej należy uwzględnić

A. grupowe muzykowanie okolicznościowe

B. wspólne oglądanie filmu wybranego w dyskusji

C. zajęcia teatralne z elementami choreoterapii

D. gry integracyjne z elementami mnemotechniki

Gry integracyjne z elementami mnemotechniki to skuteczna metoda, która łączy naukę z zabawą, co jest szczególnie ważne w pracy z osobami mającymi trudności z zapamiętywaniem informacji. Mnemotechnika to zbiór technik pamięciowych, które pomagają w łatwiejszym przyswajaniu i przypominaniu sobie informacji, takich jak imiona nowych znajomych. Przykładem takiej gry może być 'Imiona i gesty', gdzie każdy uczestnik przedstawia się, a reszta grupy powtarza imię, wykonując przypisany gest – to nie tylko sprzyja zapamiętywaniu, ale także integruje grupę, tworząc atmosferę wsparcia. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania uczestników w procesie nauki. W praktyce, wprowadzanie gier mnemotechnicznych pozwala na stworzenie środowiska sprzyjającego nie tylko nauce imion, ale także budowaniu relacji interpersonalnych, co jest kluczowe dla rozwoju społecznego podopiecznych w ośrodkach dziennego wsparcia.

Pytanie 35

Jakie są zastosowania programu komputerowego Excel?

A. tworzenia prezentacji multimedialnych

B. tworzenia obliczeń kosztów zużycia materiałów

C. odtwarzania plików audio

D. poprawiania zdjęć

Odpowiedź, że program komputerowy Excel jest wykorzystywany do sporządzania kalkulacji kosztów zużycia materiałów, jest poprawna, ponieważ Excel jest zaawansowanym narzędziem arkusza kalkulacyjnego, które pozwala na analizę danych, tworzenie obliczeń oraz wizualizację wyników. Dzięki funkcjom matematycznym i statystycznym, użytkownicy mogą łatwo obliczać koszty, w tym analizować zużycie materiałów w ramach różnych projektów. Przykładem zastosowania może być firma budowlana, która korzysta z Excela do śledzenia kosztów materiałów budowlanych, co umożliwia precyzyjne planowanie budżetów i optymalizację zakupów. Excel wspiera także tworzenie wykresów i tabel przestawnych, co ułatwia prezentację danych w zrozumiały sposób. Dobre praktyki w branży zalecają korzystanie z Excela do zarządzania finansami, gdyż umożliwia on efektywne wprowadzanie danych, analizy oraz tworzenie raportów, co zdecydowanie zwiększa produktywność i przejrzystość procesów finansowych.

Pytanie 36

Jakie działania zawodowe terapeuty pracującego w szpitalu psychiatrycznym wymagają uzyskania zgody ordynatora oddziału lub innych osób odpowiedzialnych za opiekę nad pacjentami?

A. Przygotowanie potrzebnych środków i materiałów do działań terapeutycznych

B. Zgłoszenie uwag dotyczących stosowanej farmakoterapii

C. Przedstawienie oraz zatwierdzenie codziennego harmonogramu pracy terapii zajęciowej

D. Określenie listy pacjentów, którzy mogą udać się na spacer z terapeutą poza szpital

Odpowiedź dotycząca ustalenia listy pacjentów mogących wyjść na spacer z terapeutą poza teren szpitala jest prawidłowa, ponieważ takie decyzje wymagają szczególnej uwagi ze strony personelu medycznego, w tym ordynatora oddziału. Wychodzenie pacjentów poza teren szpitala wiąże się z różnorodnymi aspektami bezpieczeństwa oraz monitorowania stanu psychicznego pacjentów. Terapeuta musi wziąć pod uwagę nie tylko zdrowie psychiczne pacjentów, ale także ich zdolność do funkcjonowania w społeczeństwie, a także potencjalne ryzyko związane z ich zachowaniem w sytuacjach niekontrolowanych. Z tego powodu, uzyskanie zgody ordynatora jest kluczowe, aby zapewnić, że decyzje są podejmowane zgodnie z najlepszymi praktykami klinicznymi oraz w interesie pacjentów. Przykładowo, podczas ustalania listy pacjentów, terapeuta powinien uwzględnić ich wcześniejsze zachowania, poziom współpracy oraz aktualny stan zdrowia, co pozwoli na minimalizowanie ryzyka i ułatwienie terapeutycznego działania w środowisku zewnętrznym.

Pytanie 37

Podstawowym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną w znacznym stopniu jest

A. usprawnianie manualne

B. rozwijanie umiejętności plastycznych

C. przygotowanie do podjęcia zatrudnienia

D. uczenie samodzielnego funkcjonowania w codziennym życiu

Uczenie samodzielnego funkcjonowania w życiu codziennym jest kluczowym celem terapii zajęciowej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym. Terapeuci zajęciowi koncentrują się na rozwijaniu umiejętności, które umożliwiają osobom z takimi wyzwaniami pełniejsze uczestnictwo w społeczeństwie i codziennym życiu. Przykłady działań obejmują naukę podstawowych czynności, takich jak higiena osobista, przygotowywanie posiłków, czy zarządzanie czasem. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz krajowymi standardami w terapii zajęciowej, takie umiejętności są fundamentem dla budowania niezależności. W praktyce terapeuci często wykorzystują metody oparte na analizie zadań, co pozwala dostosować intensywność i zakres nauki do indywidualnych możliwości uczestników. Dobrą praktyką jest również włączanie rodziny w proces terapeutyczny, co wspiera rozwój umiejętności w naturalnym środowisku.

Pytanie 38

Przedstawione symptomy sugerują wystąpienie zespołu

Zaburzenia pamięci krótkotrwałej, konfabulacje, trudności w ustaleniu sekwencji zdarzeń, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, zaburzenia czucia oraz kontroli ruchów.

A. Aspergera

B. Downa

C. Korsakowa

D. Tourette´a

Zespół Tourette'a to zaburzenie neurologiczne, które objawia się tzw. tikami, zarówno ruchowymi, jak i dźwiękowymi. Objawy te nie mają związku z zaburzeniami pamięci ani konfabulacjami. Osoby z zespołem Tourette'a mogą doświadczać trudności w kontrolowaniu swoich ruchów, jednak te objawy są zupełnie odmienne od zaburzeń związanych z pamięcią. Z kolei zespół Downa, będący wadą genetyczną, charakteryzuje się opóźnieniami w rozwoju umysłowym i fizycznym, ale nie powoduje specyficznych objawów pamięciowych czy myślowych, jak ma to miejsce w zespole Korsakowa. Osoby z zespołem Downa mogą wykazywać problemy z myśleniem abstrakcyjnym, ale objawy te nie są związane z konfabulacjami. Zespół Aspergera, będący częścią spektrum autyzmu, wpływa na zdolności społeczne i komunikacyjne, lecz nie wiąże się z zaburzeniami pamięci, które występują w zespole Korsakowa. Typowy błąd myślowy polega na myleniu różnych grup zaburzeń, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Ważne jest, aby zrozumieć specyfikę każdego z tych zespołów oraz ich odpowiednie objawy, aby móc prawidłowo je zidentyfikować i różnicować, co ma kluczowe znaczenie w kontekście diagnostyki i leczenia.

Pytanie 39

Metoda radzenia sobie z konfliktami, która koncentruje się na znalezieniu korzystnych rozwiązań dla każdej ze stron konfliktu, to metoda

A. dostosowania się

B. wygrany - wygrany

C. wygrany - przegrany

D. unikania

Metoda "wygrany - wygrany" koncentruje się na wypracowywaniu rozwiązań, które są korzystne dla wszystkich stron zaangażowanych w konflikt. Ten model, znany również jako podejście kooperacyjne, promuje współpracę oraz aktywne poszukiwanie interesów stron, co prowadzi do zadowalających rezultatów dla wszystkich. Przykładem zastosowania tej metody może być sytuacja, w której dwie firmy negocjują umowę o współpracy. Zamiast rywalizować o każdy procent zysku, mogą wspólnie ustalić, jakie korzyści przyniesie im współpraca, jak dzielenie się zasobami czy łączna obsługa klienta, co zwiększy ich konkurencyjność na rynku. W praktyce, zastosowanie podejścia wygrany - wygrany oznacza aktywne słuchanie, empatię oraz umiejętność szukania wspólnych celów. Takie podejście jest zgodne z teorią rozwiązywania konfliktów i negocjacji, w której kluczowe znaczenie ma budowanie relacji opartych na zaufaniu i szacunku. Dobrą praktyką jest także korzystanie z technik mediacyjnych, które pomagają w osiąganiu konsensusu, co sprzyja długoterminowym relacjom biznesowym i społecznym.

Pytanie 40

Część procesu komunikacji, w której odbiorca przyjmuje przekaz i interpretuje go w kategorie myśli oraz emocji, nazywana jest

A. sprzężenie

B. filtrowanie

C. dekodowanie

D. kodowanie

Wybór odpowiedzi 'kodowanie', 'filtrowanie' lub 'sprzężenie' wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące procesu komunikacji. Kodowanie to etap, w którym nadawca przekształca swoje myśli i uczucia w formę, która może być przekazana odbiorcy, co jest odwrotnością dekodowania. To właśnie w kodowaniu następuje tworzenie komunikatu, a nie jego interpretacja. W kontekście komunikacji, filtrowanie odnosi się do selekcji informacji, które ma być przekazywane, a nie do ich odbioru i interpretacji. Odbiorca może wprowadzać różne filtry percepcyjne, które wpływają na to, co zauważa i jak interpretuje komunikat. Sprzężenie odnosi się do interaktywnego procesu, w którym nadawca i odbiorca wymieniają informacje i reagują na siebie nawzajem, ale nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu dekodowania. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnej komunikacji, gdyż każdy z tych aspektów odgrywa inną rolę w budowaniu przekazu. Ignorowanie etapu dekodowania może prowadzić do nieporozumień i utraty istoty przesłania, dlatego warto inwestować czas w naukę jego znaczenia oraz praktyki związane z dekodowaniem komunikatów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej