Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik programista
Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
Data rozpoczęcia: 18 grudnia 2025 15:50
Data zakończenia: 18 grudnia 2025 16:13

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Celem zastosowania wzorca Obserwator w tworzeniu aplikacji WEB jest:

A. informowanie obiektów o modyfikacji stanu innych obiektów

B. monitorowanie działań użytkownika oraz generowanie wyjątków

C. dostosowanie interfejsu użytkownika do różnych kategorii użytkowników

D. zarządzanie funkcjami synchronicznymi w kodzie aplikacji

Często można się pomylić, próbując „wymyślić” jakąś funkcjonalność, którą może realizować wzorzec Obserwator w aplikacji webowej. Jednak nie każda aktywność związana ze zmianami w systemie czy komunikacją między komponentami to domena właśnie tego wzorca. Z mojego doświadczenia, widzę że wiele osób myli obserwatora z mechanizmami monitorującymi zachowanie użytkownika, jak narzędzia do śledzenia kliknięć czy generowania wyjątków w reakcji na nietypowe akcje – tymczasem Obserwator nie służy do analityki lub obsługi logiki wyjątków. To raczej narzędzie do powiadamiania powiązanych obiektów o zmianach, które zachodzą w jednym z nich. Spotkałem się także z opinią, że wzorzec ten zarządza funkcjami synchronicznymi. W praktyce nie ma on nic wspólnego z zarządzaniem synchronicznością czy asynchronicznością kodu – sam jest neutralny względem tych aspektów. Synchroniczność lub asynchroniczność zależy raczej od implementacji (np. Promises, async/await, event loop), a nie od samego wzorca Obserwator. Jeszcze inny częsty błąd to utożsamianie tego wzorca z mechanizmami dostosowującymi interfejs użytkownika do różnych profili użytkowników. To już bardziej domena wzorców strategii, kompozycji lub nawet prostych warunków w kodzie. W skrócie: Obserwator to taki „kurier”, który informuje zainteresowanych, gdy coś się zmienia – i tylko tyle. Jak dla mnie, zrozumienie tej granicy pomaga uniknąć niepotrzebnych komplikacji w projektowaniu architektury aplikacji webowych.

Pytanie 2

Jakie jest wyjście działania kompilatora?

A. Plik maszynowy gotowy do uruchomienia

B. Zestaw błędów występujących w kodzie

C. Plik źródłowy w języku o wyższym poziomie

D. Kolekcja instrukcji w języku pośrednim

Plik maszynowy gotowy do uruchomienia jest wynikiem działania kompilatora. Po przekształceniu kodu źródłowego na język maszynowy tworzony jest plik binarny, który może być uruchomiony na komputerze bez konieczności ponownej kompilacji. Pliki te są szybkie i efektywne, ponieważ kod został wcześniej zoptymalizowany i przetworzony na instrukcje rozumiane przez procesor. Przykłady takich plików to .exe w systemie Windows lub pliki binarne w systemach Linux. Plik maszynowy to ostateczna forma programu, gotowa do dystrybucji i użytkowania.

Pytanie 3

Co oznacza operator '===' w JavaScript?

A. Konkatenacja stringów

B. Przypisanie wartości

C. Porównanie wartości i typów

D. Porównanie wartości

Operator '===' w JavaScript jest używany do porównania wartości oraz ich typów. To znaczy, że aby dwa elementy uznano za równe, muszą mieć zarówno tę samą wartość, jak i ten sam typ. Przykładowo, porównanie liczby 5 i stringa '5' zwróci false, ponieważ różnią się typem. Używanie '===' jest zalecane w dobrych praktykach programistycznych, ponieważ eliminuje niejednoznaczności związane z równością luźną (operator '=='), która może prowadzić do nieprzewidywalnych wyników. Na przykład, '5' == 5 zwróci true, co może być mylące. Dlatego w sytuacjach, gdzie zależy nam na ścisłym porównaniu, powinno się zawsze stosować '===' dla jasności kodu i uniknięcia błędów. W kontekście profesjonalnego programowania, korzystanie z '===' zapewnia lepszą kontrolę typów danych, co jest kluczowe w większych projektach, gdzie błędy typów mogą prowadzić do poważnych problemów z debugowaniem i utrzymywaniem kodu.

Pytanie 4

Algorytmu Euklidesa, przedstawionego na schemacie, należy użyć do obliczenia.

A. Największego Wspólnego Dzielnika

B. Najmniejszej Wspólnej Wielokrotności

C. największego elementu w zbiorze liczb

D. najmniejszej liczby pierwszej w danym zakresie

Największy element zbioru liczb to zagadnienie, które nie ma związku z algorytmem Euklidesa. Wymaga to raczej prostego przeszukania zbioru, niż stosowania algorytmu opierającego się na operacjach arytmetycznych na dwóch liczbach. Z kolei najmniejsza liczba pierwsza w przedziale wymaga zastosowania zupełnie innych technik, jak na przykład sita Eratostenesa, które pozwala na znalezienie wszystkich liczb pierwszych mniejszych od określonej wartości. Algorytm Euklidesa nie jest w tym przypadku użyteczny, gdyż nie zajmuje się on pojęciem liczby pierwszej. Najmniejsza Wspólna Wielokrotność (NWW) to zagadnienie, które choć związane z NWD, wymaga innego podejścia. NWW można obliczyć mając już wyznaczony NWD dwóch liczb, korzystając ze wzoru NWW(a, b) = (a * b) / NWD(a, b). Dlatego algorytm Euklidesa może być pomocnym narzędziem w obliczaniu NWW, ale sam w sobie nie jest przeznaczony do bezpośredniego jej wyznaczania. Typowym błędem jest myślenie, że algorytmy matematyczne mają bardziej uniwersalne zastosowanie niż w rzeczywistości, co prowadzi do niewłaściwego użycia takich narzędzi. Algorytm Euklidesa jest wysoce wyspecjalizowany, dlatego warto zrozumieć jego ograniczenia i specyficzne zastosowania w kontekście matematyki i inżynierii komputerowej.

Pytanie 5

W metodach klasy GoldCustomer dostępne są tylko pola

public class Customer {
    public string Name;
    protected int Id;
    private int Age;
}
public class GoldCustomer: Customer {
    private GoldPoints: int;
}

A. GoldPoints

B. GoldPoints, Name, Id, Age

C. GoldPoints, Name, Id

D. GoldPoints, Name

W tym pytaniu nietrudno pomylić się, bo różnice między public, protected i private czasem wydają się nieintuicyjne – szczególnie jak ktoś dopiero zaczyna przygodę z C#. Najczęstszy błąd to założenie, że wszystkie pola klasy bazowej są automatycznie dostępne w klasach pochodnych. Tak jednak nie jest. Publiczne pole (takie jak Name) będzie widoczne absolutnie wszędzie – także w GoldCustomer. Protected (Id) daje dostęp tylko klasie bazowej i pochodnym, co jest bardzo wygodne przy dziedziczeniu, bo pozwala korzystać z ważnych danych bez upubliczniania ich na zewnątrz. Natomiast private (Age) jest dostępne wyłącznie w ramach klasy, w której zostało zadeklarowane – żadna klasa pochodna nie może go bezpośrednio użyć. W praktyce programistycznej wiele osób myli protected z public, przez co zdarza się, że do protected próbują się dostać spoza klasy dziedziczącej – i wtedy pojawia się frustracja. Z kolei pole GoldPoints zostało zadeklarowane bezpośrednio w GoldCustomer i dzięki temu jest dostępne tylko w tej klasie – nawet inne klasy dziedziczące po GoldCustomer nie będą miały do niego dostępu. Jeśli chodzi o Age, wielu początkujących (i nie tylko!) zakłada, że dziedziczenie daje pełen dostęp do wszystkiego z klasy bazowej, ale to nieprawda – private jest całkowicie zamknięte. Z technicznego punktu widzenia, zrozumienie tej różnicy pozwala nie tylko lepiej projektować własne klasy, ale i unikać błędów, które potem trudno wyłapać, zwłaszcza w większych projektach. Tak więc, praktyka pokazuje, że najbezpieczniejsze jest świadome korzystanie z modyfikatorów dostępu – pomaga to zachować porządek i minimalizuje ryzyko przypadkowych błędów podczas rozwoju aplikacji.

Pytanie 6

Programem służącym do monitorowania błędów oraz organizacji projektów jest:

A. Bugzilla

B. Jasmine

C. Git

D. Jira

Wiele osób myli pojęcia i narzędzia związane z zarządzaniem projektami oraz monitorowaniem błędów, co prowadzi do nieporozumień i błędnych wyborów w codziennej pracy. Git to system kontroli wersji, który służy głównie do zarządzania kodem źródłowym, śledzenia zmian i współpracy programistów. To narzędzie nie nadaje się do monitorowania błędów czy zarządzania projektami w ujęciu zadań, harmonogramów czy backlogów – chociaż można w nim np. dopisywać komentarze do commitów, to nie jest to jego główna rola. Bugzilla natomiast faktycznie umożliwia śledzenie błędów, ale jej funkcjonalności związane z zarządzaniem całymi projektami są dość ograniczone. Moim zdaniem to narzędzie trochę już przestarzałe, rzadziej obecnie używane, bo brakuje mu integracji ze współczesnymi procesami Agile czy automatyzacją typową dla większych platform. Jasmine z kolei to zupełnie inna kategoria – to framework do testów jednostkowych w JavaScript, używany do automatyzacji testów, ale nie do zarządzania zadaniami czy błędami. Często spotykam się z tym, że ktoś widząc znajomą nazwę narzędzia, przypisuje mu inne funkcje niż faktycznie posiada. W praktyce, profesjonalne prowadzenie projektu IT wymaga narzędzia, które pozwoli nie tylko śledzić błędy, ale też zarządzać backlogiem, przydzielać zadania, raportować postępy i integrować się z pozostałymi systemami zespołu programistycznego – te wszystkie cechy ma właśnie Jira. Dobór odpowiedniego narzędzia to nie tylko kwestia mody, ale przede wszystkim skuteczności i zgodności z dobrymi praktykami, jak np. Continuous Integration czy Agile. Warto zawsze najpierw dokładnie zrozumieć, do czego dane narzędzie służy, żeby nie tracić czasu na nieefektywne rozwiązania.

Pytanie 7

Która z metod zarządzania projektami jest najbardziej odpowiednia, gdy w początkowej fazie projektu zakres nie jest w pełni określony, wymagania mogą zmieniać się podczas realizacji, a także mogą wystąpić nowe potrzeby?

A. Agile

B. Model V

C. PRINCE2

D. Model kaskadowy

Agile to podejście, które w mojej ocenie świetnie sprawdza się właśnie w sytuacjach, kiedy zakres projektu nie jest jasny od samego początku albo wymagania klienta mogą się zmieniać w trakcie prac. To nie tylko teoria – branża IT, ale i coraz więcej innych, korzysta z Agile'a tam, gdzie nie da się wszystkiego przewidzieć. Główna zaleta to iteracyjność i elastyczność. Zamiast jednego dużego planu, praca dzieli się na krótkie sprinty lub iteracje, gdzie co chwilę można coś poprawić, zmienić, dodać nową funkcjonalność albo wycofać się z pomysłu, który okazał się nietrafiony. W praktyce, jak klient zmienia zdanie albo rynek wymusza inne podejście – Agile pozwala szybko reagować bez katastrofalnych opóźnień. Moim zdaniem to właśnie dlatego standardy, takie jak Scrum czy Kanban (oba w duchu Agile), są dziś tak popularne nie tylko w software, ale nawet w marketingu czy budowlance. Co ciekawe, Agile promuje współpracę całego zespołu z klientem na każdym etapie, więc ryzyko, że coś zostanie źle zrozumiane i pójdzie do produkcji, jest dużo mniejsze niż w klasycznych podejściach. Warto pamiętać, że to nie jest model totalnego chaosu – są tu zasady i dobre praktyki, ale największym atutem jest właśnie ta adaptacyjność do zmieniających się warunków projektu.

Pytanie 8

Zaprezentowany kod zawiera pola danej klasy. Które pole (pola) mogą być dostępne z poziomu głównego programu poprzez odwołanie w formie nazwaObiektu.nazwaPola?

private int p1;
private short p2;
public string p3;
protected string p4;
protected float p5;

A. jedynie p3

B. wyłącznie p3, p4, p5

C. p1

D. p3 i p4

To jest właśnie sedno sprawy z modyfikatorami dostępu w programowaniu obiektowym, szczególnie w językach takich jak Java czy C#. Kiedy masz pole oznaczone jako public, jak w przypadku p3, to znaczy, że możesz się do niego odwołać z poziomu dowolnego innego kodu, czyli np. z głównego programu poprzez konstrukcję nazwaObiektu.nazwaPola. To jest bardzo wygodne, choć uczciwie mówiąc, nie zawsze bezpieczne – branżowo najczęściej rekomenduje się stosowanie enkapsulacji, czyli raczej private i dostęp przez gettery/settery. Moim zdaniem lepiej rozumieć, dlaczego public coś udostępnia, a protected czy private już nie. Protected pozwala na dostęp tylko w klasach pochodnych, więc w samym głównym programie (po prostu mając obiekt tej klasy) nie masz do niego dostępu. Private – to już w ogóle, jedynie sama klasa może się dobrać do własnych pól, cała reszta odpada. To, co często zaskakuje, to fakt, że nawet jeśli coś jest protected, to nie zrobisz obiekt.protectedPole w zwykłym programie – musiałbyś pisać klasę dziedziczącą. Praktycznie public daje największą swobodę, ale z mojego doświadczenia, jeśli nie musisz, nie rób wszystkiego na public. W tym przykładzie jedynie p3 można bezpośrednio wywołać z głównego programu przez nazwaObiektu.p3 – reszta jest ukryta przez modyfikatory dostępu, i to jest zdecydowanie zgodne ze sztuką programowania obiektowego i zasadą hermetyzacji.

Pytanie 9

Do form komunikacji werbalnej zalicza się

A. mówienie

B. gestykulacja

C. pozycja ciała

D. wyraz twarzy

Mówienie to podstawowa forma komunikacji werbalnej – bez tego ciężko byłoby przekazać bardziej złożone treści, polecenia czy po prostu podzielić się informacjami w jasny i jednoznaczny sposób. Właśnie dlatego w większości branż technicznych, niezależnie czy rozmawiamy o pracy na budowie, czy w biurze projektowym, umiejętność jasnego i zrozumiałego mówienia jest często kluczowa. W praktyce komunikacja werbalna opiera się na słowach, które przekazujemy ustnie. Moim zdaniem najważniejsze jest to, że pozwala uniknąć nieporozumień i usprawnia współpracę w zespole – szczególnie gdy pracujemy przy dużych projektach, gdzie każdy detal ma znaczenie. W codziennych sytuacjach, takich jak prowadzenie spotkań, omawianie problemów technicznych czy instruowanie nowych pracowników, mówienie okazuje się nieocenione. Dodatkowo, standardy komunikacji interpersonalnej podkreślają, że skuteczny przekaz werbalny wymaga nie tylko odpowiedniego doboru słów, ale też umiejętności dostosowania tonu głosu i tempa mówienia do sytuacji. Warto też pamiętać, że mowa ludzka jest najdokładniejszym narzędziem do przekazywania informacji, bo daje możliwość dopytania, wyjaśnienia i natychmiastowej korekty, czego raczej nie da się osiągnąć tylko poprzez gesty czy mimikę. Z mojego doświadczenia wynika, że inwestowanie w rozwój umiejętności werbalnych zwraca się bardzo szybko w pracy technika czy specjalisty.

Pytanie 10

Szablon MojaTablica oferuje funkcjonalność tablicy z indeksami oraz elementami różnych typów. W oparciu o pokazany kod, który wykorzystuje ten szablon do tworzenia tablicy asocjacyjnej, wskaż definicję, która posługuje się szablonem do zainicjowania tablicy, gdzie indeksami są liczby całkowite, a elementami są napisy?

MojaTablica tab1 = new MojaTablica<string, string>();
tab1["good"] = "dobry";

A. MojaTablica tab2 = MOjaTablica()

B. MojaTablica tab2 = new MojaTablica()

C. int tab2 = new MojaTablica()

D. int tab2[] = new MojaTablica()

Deklaracja int tab2[] = new MojaTablica(); jest nieprawidłowa, ponieważ int odnosi się do typów prostych, a nie do tablic asocjacyjnych. MojaTablica tab2 = MOjaTablica(); zawiera literówkę i nie inicjalizuje nowego obiektu. Int tab2 = new MojaTablica(); jest błędne, ponieważ tablica asocjacyjna nie może być przypisana do typu int – wymaga użycia typu zgodnego z definicją szablonu.

Pytanie 11

Jednym z rodzajów testów funkcjonalnych, które można przeprowadzić na aplikacji webowej, jest ocena

A. poziomu optymalizacji kodu aplikacji

B. wydajności aplikacji

C. poprawności wyświetlanych elementów aplikacji

D. bezpieczeństwa aplikacji

Testy funkcjonalne w aplikacji webowej są super ważne, bo sprawdzają, czy wszystko działa jak należy. Mówiąc prościej, chodzi o to, żeby zobaczyć, czy wszystkie elementy na stronie są wyświetlane prawidłowo, jak przyciski i formularze. To też dotyczy tego, jak użytkownicy wchodzą w interakcję z różnymi częściami strony. Moim zdaniem, dobrze przeprowadzone testy mogą naprawdę poprawić doświadczenie użytkownika.

Pytanie 12

Który z wymienionych algorytmów najczęściej wykorzystuje rekurencję?

A. Wyszukiwanie liniowe

B. Sortowanie bąbelkowe

C. Sortowanie przez wstawianie

D. Obliczanie liczb Fibonacciego

Sortowanie bąbelkowe to algorytm iteracyjny, który działa na zasadzie porównywania sąsiednich elementów tablicy i zamiany ich miejscami. Nie korzysta on z rekurencji, ponieważ jego struktura nie wymaga podziału problemu na mniejsze części. Wyszukiwanie liniowe to prosty algorytm iteracyjny, który przeszukuje kolejne elementy tablicy i nie wykorzystuje rekurencji. Sortowanie przez wstawianie również jest algorytmem iteracyjnym, który działa na zasadzie wstawiania kolejnych elementów w odpowiednie miejsca i nie wymaga wywoływania funkcji rekurencyjnych.

Pytanie 13

Który z podanych algorytmów operujących na jednowymiarowej tablicy posiada złożoność obliczeniową O(n²)?

A. Sortowanie szybkie

B. Wyszukiwanie binarne

C. Sortowanie bąbelkowe

D. Wypisanie elementów

Sortowanie szybkie, znane jako quicksort, to jeden z najbardziej efektywnych algorytmów sortujących, który w przeciętnych przypadkach ma złożoność O(n log n), a w najgorszym przypadku O(n^2) tylko w przypadku, gdy tablica jest już posortowana w sposób odwrotny. Wyszukiwanie binarne jest algorytmem, który wymaga posortowanej tablicy i działa w czasie O(log n), co czyni go znacznie bardziej wydajnym niż sortowanie bąbelkowe. Wypisanie elementów tablicy to operacja o złożoności O(n), gdzie n oznacza liczbę elementów w tablicy. W tej operacji algorytm przegląda każdy element tablicy tylko raz, co czyni ją bardzo efektywną w porównaniu do algorytmów sortujących. Wszelkie złożoności O(log n) oraz O(n) są bardziej optymalne w kontekście operacji na tablicach jednowymiarowych. W związku z tym, jedynie sortowanie bąbelkowe w tej grupie algorytmów charakteryzuje się złożonością O(n^2), co czyni je jedynym właściwym wyborem w kontekście zadanego pytania.

Pytanie 14

Jakie stwierdzenie najlepiej tłumaczy cel podziału programu na funkcje (metody)?

A. Umożliwia skrócenie kodu przez eliminację wszelkich komentarzy

B. Gwarantuje automatyczną kompilację programu

C. Ułatwia proces debugowania oraz ponowne wykorzystanie fragmentów kodu

D. Eliminuje potrzebę korzystania ze zmiennych globalnych

Dzielenie programu na funkcje (lub metody) jest jedną z kluczowych zasad programowania strukturalnego i obiektowego. Funkcje pozwalają na podzielenie dużych bloków kodu na mniejsze, łatwiejsze do zarządzania i ponownego wykorzystania fragmenty. Dzięki temu kod jest bardziej czytelny, zrozumiały i łatwiejszy do testowania. Ułatwia to także proces debugowania, ponieważ błędy można izolować w konkretnych funkcjach, zamiast przeszukiwać cały program. Ponadto funkcje umożliwiają wielokrotne używanie tego samego fragmentu kodu, co zwiększa efektywność i eliminuje konieczność powielania kodu, zmniejszając ryzyko błędów.

Pytanie 15

Jaką rolę odgrywa destruktor w definicji klasy?

A. Generuje nowe instancje klasy

B. Ustawia wartości pól klasy

C. Usuwa instancje i zwalnia pamięć

D. Realizuje testy jednostkowe klasy

Destruktor to specjalna metoda klasy, która jest automatycznie wywoływana w momencie, gdy obiekt przestaje być używany. Jego zadaniem jest zwalnianie zasobów, takich jak pamięć dynamiczna, uchwyty do plików lub połączenia sieciowe. Destruktor ma tę samą nazwę co klasa, poprzedzoną symbolem `~` w C++ (`~Samochod()`). Destruktor zapobiega wyciekom pamięci i zapewnia, że wszystkie zasoby są poprawnie zwalniane po zakończeniu pracy obiektu. Jest to kluczowy element zarządzania cyklem życia obiektu w językach takich jak C++.

Pytanie 16

Jaką funkcję pełni operator "|" w języku C++?

A. Logiczne "lub"

B. Operację przesunięcia bitów w prawo

C. Bitowe "lub"

D. Bitowe "xor"

Operator `|` w języku C++ jest operatorem bitowym `OR`, który porównuje bity dwóch liczb i zwraca `1` w pozycji bitu, jeśli przynajmniej jeden z odpowiadających sobie bitów jest `1`. Przykład: `5 | 3` (w notacji binarnej `0101 | 0011`) zwróci `0111`, co odpowiada liczbie `7`. Operatory bitowe są często używane w programowaniu systemowym, kryptografii oraz manipulacji danymi na poziomie bitowym.

Pytanie 17

Jakie czynniki powinny być brane pod uwagę podczas organizacji zasobów ludzkich w projekcie?

A. Jedynie dostępność technologii

B. Budżet projektu, bez uwzględnienia kompetencji zespołu

C. Umiejętności oraz doświadczenie członków zespołu

D. Wyłącznie techniczne wymagania projektu

Podczas planowania zasobów ludzkich w projekcie kluczowe jest uwzględnienie umiejętności i doświadczenia członków zespołu. Odpowiednie dopasowanie kompetencji do wymagań projektu ma ogromny wpływ na jakość i tempo realizacji zadań. Zespół o różnorodnych umiejętnościach jest bardziej elastyczny i lepiej radzi sobie z napotkanymi wyzwaniami. Analiza umiejętności pozwala na efektywne przydzielanie zadań, co zwiększa produktywność i redukuje ryzyko opóźnień.

Pytanie 18

Który operator w JavaScript sprawdza zarówno równość wartości jak i typu danych?

A. ===

B. ==

C. !=

D. =

Operator === w JavaScript jest powszechnie określany jako operator ścisłej równości. Jego główną zaletą jest to, że porównuje zarówno wartość, jak i typ danych dwóch operandów. Oznacza to, że jeśli porównujesz dwie zmienne, a jedna z nich jest liczbą, a druga łańcuchem znaków, operator ten zwróci false, ponieważ typy są różne. Dla przykładu, porównując 5 === '5', wynik będzie false, podczas gdy w przypadku operatora == wynik byłby true, co może prowadzić do niezamierzonych błędów w logice programu. Użycie operatora === jest zgodne z najlepszymi praktykami programistycznymi, ponieważ unika potencjalnych problemów związanych z automatycznym rzutowaniem typów. W praktyce, zawsze warto stosować operator ścisłej równości, aby zapewnić większą przewidywalność kodu oraz uniknąć trudnych do zdiagnozowania błędów. Dlatego operator === jest preferowany w nowoczesnym programowaniu w JavaScript.

Pytanie 19

W obrębie klasy pracownik zdefiniowano następujące metody:

pracownik() { ... }
static void wypisz() { ... }
int operator== (const pracownik &prac) { ... }
~pracownik() { ... }

Którą z nich można, zgodnie z jej funkcją, rozszerzyć o element diagnostyczny o treści:

cout << "Obiekt został usunięty";

A. pracownik

B. operator==

C. ~pracownik

D. wypisz

Wybranie destruktora ~pracownik do umieszczenia komunikatu diagnostycznego o usunięciu obiektu jest jak najbardziej słuszne i zgodne z praktykami programowania obiektowego w C++. To właśnie destruktor odpowiada za wykonywanie wszelkich czynności „na pożegnanie” obiektu, czyli w momencie jego zwalniania z pamięci. Właśnie tu umieszcza się takie rzeczy jak logowanie faktu usunięcia, czyszczenie zasobów zewnętrznych czy zwalnianie pamięci dynamicznej. W praktyce, gdy zadeklarujemy cout << "Obiekt został usunięty"; w destruktorze, będziemy mieli jasny sygnał przy każdym końcu życia obiektu, co świetnie nadaje się do diagnostyki i szukania błędów w zarządzaniu pamięcią. Moim zdaniem każdy programista, nawet początkujący, powinien chwilę pobawić się takimi komunikatami, żeby lepiej zrozumieć, kiedy dokładnie destruktor jest wołany (np. przy wyjściu ze scope’u, delete, końcu programu itp.). To też dobry sposób, żeby wychwycić niechciane wycieki pamięci lub zrozumieć, dlaczego obiekt nie został jeszcze usunięty. Wzorce projektowe, takie jak RAII, wręcz opierają się na działaniu destruktorów. W branży często stosuje się podobne rozwiązania do debugowania problematycznych fragmentów kodu. Ogólnie rzecz biorąc, umieszczanie komunikatów w destruktorze jest praktycznym i polecanym sposobem na rozpoznanie cyklu życia obiektu – i to w każdej większej aplikacji C++.

Pytanie 20

Jak przedstawia się liczba dziesiętna 255 w systemie szesnastkowym?

A. EF

B. FF

C. 100

D. FE

Liczba dziesiętna 255 jest reprezentowana w systemie szesnastkowym jako FF. Aby zrozumieć, dlaczego tak jest, należy przyjrzeć się procesowi konwersji z systemu dziesiętnego na szesnastkowy. System dziesiętny oparty jest na podstawie 10, co oznacza, że używa dziesięciu cyfr od 0 do 9. W systemie szesnastkowym, który ma podstawę 16, używane są cyfry od 0 do 9 oraz litery od A do F, gdzie A odpowiada 10, B - 11, C - 12, D - 13, E - 14, a F - 15. Aby przeliczyć 255 na system szesnastkowy, dzielimy tę liczbę przez 16. Pierwsza operacja daje nam 15 jako wynik całkowity oraz 15 jako resztę, co w systemie szesnastkowym jest reprezentowane literą F. Dalsze dzielenie 15 przez 16 daje wynik 0 oraz resztę 15, co również jest reprezentowane jako F. Zatem, zapisując reszty w odwrotnej kolejności, otrzymujemy FF. Taki zapis jest używany w różnych standardach, takich jak HTML i CSS, gdzie kolory są przedstawiane w formacie szesnastkowym. Przykładem może być kolor czerwony, którego zapis to #FF0000, co oznacza maksymalną wartość czerwonego składnika i zera dla niebieskiego oraz zielonego. Warto znać te konwersje, zwłaszcza w programowaniu i projektowaniu stron internetowych, gdzie często pracuje się z wartościami szesnastkowymi.

Pytanie 21

Co to jest JWT (JSON Web Token)?

A. Protokół komunikacyjny do transferu danych między klientem a serwerem

B. Biblioteka JavaScript do walidacji formularzy webowych

C. Standard definiujący sposób bezpiecznego przekazywania informacji jako obiekt JSON

D. Format zapisu danych używany w bazach NoSQL

JWT, czyli JSON Web Token, jest standardem, który definiuje sposób bezpiecznego przekazywania informacji między dwiema stronami w postaci obiektu JSON. Tokeny JWT są powszechnie wykorzystywane w systemach autoryzacji i autoryzacji, umożliwiając przekazywanie zweryfikowanych i podpisanych danych. Struktura tokena składa się z trzech części: nagłówka, ładunku (payload) oraz podpisu. Nagłówek zazwyczaj określa typ tokena oraz algorytm użyty do podpisania, ładunek zawiera dane, które chcemy przesłać, a podpis jest generowany przy użyciu tajnego klucza, co zapewnia integralność danych. Przykładem zastosowania JWT może być system logowania, gdzie po pomyślnym zalogowaniu użytkownik otrzymuje token, który jest następnie używany do autoryzacji kolejnych zapytań do serwera. Dzięki swojej strukturze, JWT nie tylko zwiększa bezpieczeństwo, ale także umożliwia łatwą wymianę informacji między różnymi systemami, co jest szczególnie ważne w architekturach mikroserwisowych.

Pytanie 22

Jakie jest przeznaczenie dokumentacji wdrożeniowej?

A. Do testowania wydajności aplikacji

B. Do zarządzania bazą danych aplikacji

C. Do opisania procesu instalacji i konfiguracji aplikacji w środowisku produkcyjnym

D. Do tworzenia zadań w systemie kontroli wersji

Dokumentacja wdrożeniowa opisuje proces instalacji i konfiguracji aplikacji w środowisku produkcyjnym. Obejmuje ona szczegółowe instrukcje dotyczące wymaganych komponentów systemowych, zależności oraz kroków niezbędnych do prawidłowego wdrożenia aplikacji. Dzięki dokumentacji wdrożeniowej administratorzy IT oraz zespoły DevOps mogą skutecznie zarządzać procesem implementacji, minimalizując ryzyko błędów i przestojów. Dokument ten zawiera również informacje o kopiach zapasowych, procedurach przywracania systemu oraz testach przeprowadzanych po wdrożeniu, co zapewnia stabilność i bezpieczeństwo aplikacji po przeniesieniu jej na serwery produkcyjne. Kompleksowa dokumentacja wdrożeniowa to kluczowy element zarządzania cyklem życia oprogramowania (SDLC).

Pytanie 23

Jakie jest zastosowanie metody fetch() w JavaScript?

A. Manipulacja elementami DOM

B. Sortowanie kolekcji obiektów

C. Filtrowanie elementów tablicy

D. Pobieranie zasobów z sieci asynchronicznie

Pojęcia związane z manipulacją danymi w JavaScript mogą prowadzić do mylnych interpretacji i wyborów. Filtrowanie elementów tablicy dotyczy operacji na danych już załadowanych w aplikacji i służy do selekcji określonych elementów na podstawie zdefiniowanych kryteriów. W JavaScript istnieje metoda filter(), która realizuje to zadanie, ale nie ma związku z pobieraniem zasobów z sieci. Z kolei manipulacja elementami DOM dotyczy interakcji z drzewem dokumentu HTML, a nie z komunikacją sieciową. To podejście koncentruje się na dynamicznych zmianach w strukturze strony, co jest innym aspektem programowania webowego. Z kolei sortowanie kolekcji obiektów odbywa się poprzez różne metody, takie jak sort(), które zmieniają kolejność elementów w tablicy bazując na określonych kryteriach. W kontekście fetch(), te operacje są nieadekwatne, ponieważ fetch() nie zajmuje się przetwarzaniem danych, które już znajdują się w aplikacji, lecz ich asynchronicznym pobieraniem z zewnętrznych źródeł. Często błędne zrozumienie funkcji fetch() prowadzi do myślenia, że jest narzędziem do manipulacji danymi, gdy w rzeczywistości jest to potężne narzędzie do komunikacji z serwerami. Ważne jest, aby w programowaniu pamiętać o specyfice metod i ich odpowiednich zastosowaniach, aby unikać nieporozumień i błędów w kodzie.

Pytanie 24

Dziedziczenie jest używane, gdy zachodzi potrzeba

A. sformułowania klasy bardziej szczegółowej niż już stworzona

B. wykorzystania stałych wartości, niezmieniających się w trakcie działania aplikacji

C. określenia zasięgu dostępności metod i pól danej klasy

D. asynchronicznej realizacji długotrwałych zadań

Często zdarza się, że osoby uczące się programowania mylą dziedziczenie z innymi pojęciami, takimi jak asynchroniczność czy zarządzanie stałymi. Zacznijmy od tego, że asynchroniczna realizacja długotrwałych zadań to zupełnie inny temat – tutaj chodzi o wielowątkowość, operacje asynchroniczne czy użycie mechanizmów typu async/await, które pozwalają na nieblokujące wykonywanie operacji, np. zapytania do bazy czy pobieranie plików z sieci. Dziedziczenie nie ma z tym absolutnie nic wspólnego. Jeżeli chodzi o stałe wartości, to są one definiowane zazwyczaj przy pomocy słów kluczowych takich jak "const" czy "final" albo przez odpowiednią konfigurację, a nie przez dziedziczenie. To raczej kwestia zarządzania niezmiennymi danymi w klasach, nie ich rozszerzania. No i jeszcze kwestia zasięgu dostępności metod oraz pól – tutaj w grę wchodzą modyfikatory dostępu, takie jak public, private czy protected. To one decydują, co jest widoczne na zewnątrz klasy, a nie sam mechanizm dziedziczenia. W sumie, często widzę, że osoby początkujące próbują wykorzystać dziedziczenie do rozwiązywania problemów, które są dużo lepiej adresowane przez inne mechanizmy języka. Najczęstszy błąd myślowy to uznawanie dziedziczenia za narzędzie "do wszystkiego" – a ono ma swoje bardzo konkretne, logiczne zastosowanie, głównie wtedy, gdy tworzysz strukturę klas od ogólnych do coraz bardziej szczegółowych. Po prostu warto od początku rozumieć, że dziedziczenie służy dokładnie temu – organizacji kodu wokół wspólnych cech i zachowań, nie zaś rozwiązywaniu każdego problemu napotkanego w kodzie.

Pytanie 25

Jaka jest złożoność obliczeniowa poniższego algorytmu?

for (int i = 0; i < n; i++) {
    for (int j = 0; j < n; j++) {
        for (int k = 0; k < n; k++) {
            array[i][j][k] = i + j + k;
        }
    }
}

A. O(n²)

B. O(n)

C. O(n³)

D. O(n log n)

Złożoność obliczeniowa przedstawionego algorytmu wynosi O(n³), co wynika z trzech zagnieżdżonych pętli, z których każda iteruje po n elementach. W praktyce oznacza to, że liczba operacji, które algorytm wykonuje, rośnie proporcjonalnie do sześcianu liczby n. Przykładowo, jeśli mamy dwa wymiary, złożoność będzie O(n²), ale w tym przypadku mamy trzy wymiary (i, j, k), co podwyższa złożoność do O(n³). Takie sytuacje zdarzają się często w problemach związanych z przetwarzaniem danych w trzech wymiarach, takich jak grafika komputerowa czy analiza danych 3D. W branży, dobrze jest pamiętać, że złożoność O(n³) może być nieefektywna dla dużych n, dlatego warto analizować algorytmy pod kątem ich wydajności i stosować różne techniki optymalizacji, jak na przykład podział danych czy struktury danych zmniejszające złożoność. Warto również zrozumieć, że dla dużych wartości n, czas wykonania algorytmu może być zauważalnie dłuższy, co wpływa na ogólną efektywność systemu.

Pytanie 26

Który system informatyczny powinien być zastosowany do zarządzania sprzedażą w e-sklepie?

A. System CRM

B. System CMS

C. System ERP

D. System e-commerce

System e-commerce to takie fajne rozwiązanie, które naprawdę ułatwia sprzedaż przez internet. Znajdziesz w nim wszystko, co potrzebne do zarządzania produktami, zamówieniami, a nawet płatnościami. Dzięki temu przedsiębiorcy mogą szybko zakładać i prowadzić sklepy online, co daje super doświadczenie dla klientów. Warto wspomnieć o popularnych systemach, jak Shopify czy WooCommerce – z nich korzystają tysiące sklepów na całym świecie. Te systemy mają też fajne narzędzia, dzięki którym można monitorować sprzedaż czy analizować, co klienci lubią. A bezpieczeństwo? To też ważna sprawa, bo standardy, takie jak PCI DSS, dbają o to, żeby dane klientów były dobrze chronione. W czasach rosnącej konkurencji w internecie, wybór odpowiedniego systemu e-commerce to klucz do sukcesu.

Pytanie 27

Która z właściwości przycisków typu Radio-button opisanych w przedstawionym fragmencie dokumentacji jest poprawna?

Radio-button label

... The label can be positioned before or after the radio-button by setting the labelPosition property to 'before' or 'after'.

Radio groups

Radio-buttons should typically be placed inside of an <mat-radio-group> unless the DOM structure would make that impossible ... The radio-group has a value property that reflects the currently selected radio-button inside of the group.

Źródło: https://material.angular.io/components/radio/overview

A. Właściwość labelPosition może przyjmować jedną z dwóch opcji

B. Etykieta (label) może być umieszczona wyłącznie po przycisku radio-button

C. Wartość właściwości value grupy radio przechowuje tekst etykiety dla każdego radio-button

D. Przyciski radio-button są organizowane w elemencie o nazwie <radio-group>

Właściwość labelPosition w przyciskach typu radio-button, szczególnie w popularnych bibliotekach jak Angular Material, naprawdę potrafi ułatwić życie programiście. Jej działanie sprowadza się do tego, że pozwala określić, czy etykieta powinna być wyświetlana przed, czy po elemencie radio. Można ustawić tę właściwość na 'before' albo 'after'. Nie brzmi skomplikowanie, ale znaczenie praktyczne jest ogromne – czasem projekt graficzny wymaga, by tekst pojawił się z lewej strony guzika, a czasem z prawej. Dobre praktyki UX też to uwzględniają, bo zgodność z oczekiwaniami użytkownika poprawia czytelność formularzy. Moim zdaniem, jeśli budujesz interfejs dla internautów z różnych środowisk kulturowych (np. z językiem pisanym od prawej do lewej), ta opcja jest wręcz niezbędna. Warto też pamiętać, że takie ustawienie można łatwo nadpisywać na poziomie pojedynczego przycisku, co daje dużą elastyczność. W większości poważnych frameworków webowych, np. Angularze, ta właściwość jest dokumentowana jako podstawowa, bo daje deweloperowi kontrolę bez grzebania w CSS-ach. Sam nie raz korzystałem z labelPosition, szczególnie w korporacyjnych projektach, gdzie musiałem spełniać szczegółowe wymagania projektantów – dzięki temu oszczędza się czas i nerwy.

Pytanie 28

Jaki rodzaj licencji umożliwia dowolne zmienianie oraz rozpowszechnianie kodu źródłowego?

A. Licencja OEM

B. Licencja komercyjna

C. Licencja shareware

D. Licencja GNU GPL

Licencja komercyjna ogranicza możliwość modyfikacji kodu i zazwyczaj wymaga zakupu oprogramowania na określonych warunkach. Licencja shareware pozwala na testowanie oprogramowania przed zakupem, ale nie uprawnia do modyfikacji ani redystrybucji kodu. Licencja OEM (Original Equipment Manufacturer) jest związana z oprogramowaniem dostarczanym przez producenta sprzętu i ogranicza możliwość instalacji na innym urządzeniu lub modyfikacji kodu źródłowego.

Pytanie 29

Która funkcja z biblioteki jQuery w JavaScript służy do naprzemiennego dodawania oraz usuwania klasy z elementu?

A. .changeClass()

B. .toggleClass()

C. .bingClass()

D. .switchClass()

Wybrałeś .toggleClass() i to jest strzał w dziesiątkę pod względem praktycznego stosowania jQuery. Funkcja .toggleClass() dokładnie odpowiada na potrzebę dynamicznej zmiany wyglądu elementu — pozwala jednym wywołaniem dodać klasę, jeśli jej nie ma, albo usunąć, jeśli już istnieje. To niesamowicie przydatne, zwłaszcza przy tworzeniu efektów interaktywnych, takich jak menu rozwijane, animacje kliknięcia, czy zmiany stanów przycisków. W praktyce wygląda to często tak: $('div').toggleClass('active'), gdzie po każdym kliknięciu div otrzymuje lub traci klasę 'active'. Warto zauważyć, że .toggleClass() obsługuje też opcjonalny drugi argument typu boolean, więc możesz wymusić dodanie lub usunięcie klasy zależnie od logiki — to takie jQuery’owe „sprytne przełączanie”. Z mojego doświadczenia, ta metoda jest zdecydowanie jednym z fundamentów, kiedy chodzi o szybkie prototypowanie i pisanie kodu front-endowego zgodnego z zasadami DRY (Don’t Repeat Yourself). Dobrą praktyką jest też, żeby nie nadużywać tej funkcji do zbyt skomplikowanych operacji, bo wtedy łatwo się pogubić w logice klas CSS. No i jak patrzę na projekty w branży, to .toggleClass() jest stosowane praktycznie wszędzie tam, gdzie chodzi o responsywną zmianę interfejsu klienta bez potrzeby pisania rozbudowanego JavaScriptu.

Pytanie 30

Co oznacza skrót SOLID w programowaniu obiektowym?

A. Popularna metodologia testowania aplikacji mobilnych i webowych

B. Zbiór pięciu zasad projektowania oprogramowania ułatwiających tworzenie czytelnego kodu

C. Standard tworzenia dokumentacji technicznej dla aplikacji

D. System organizacji zadań w metodologii zwinnej używany w Scrum

Skrót SOLID odnosi się do pięciu podstawowych zasad projektowania obiektowego, które zostały sformułowane przez Roberta C. Martina. Zasady te, a mianowicie: Single Responsibility Principle (SRP), Open/Closed Principle (OCP), Liskov Substitution Principle (LSP), Interface Segregation Principle (ISP) oraz Dependency Inversion Principle (DIP), mają na celu ułatwienie tworzenia czytelnego, łatwego do modyfikacji i rozszerzenia kodu. Przykładowo, zasada SRP mówi o tym, że każda klasa powinna mieć jedną odpowiedzialność, co pozwala na łatwiejsze wprowadzanie zmian oraz testowanie. Implementacja SOLID sprzyja także lepszej organizacji kodu, co jest kluczowe w dużych projektach, gdzie złożoność i liczba współpracujących komponentów mogą prowadzić do trudności w zarządzaniu. Przykład praktyczny można zobaczyć w aplikacji używającej wzorców projektowych, gdzie zasady SOLID pomagają w tworzeniu elastycznych i dobrze zorganizowanych systemów. W branży programistycznej, przestrzeganie tych zasad jest uznawane za dobrą praktykę, co przyczynia się do zwiększenia jakości oprogramowania oraz satysfakcji zespołów developerskich.

Pytanie 31

Jakie są różnice pomiędzy środowiskiem RAD a klasycznym IDE w kontekście aplikacji webowych?

A. RAD funkcjonuje tylko w systemach Windows

B. RAD nie wspiera żadnych języków backendowych

C. RAD koncentruje się wyłącznie na budowie frontendu aplikacji

D. RAD umożliwia szybsze prototypowanie i rozwój aplikacji dzięki narzędziom wizualnym

Rapid Application Development (RAD) to metodologia, która koncentruje się na szybkim prototypowaniu i iteracyjnym tworzeniu aplikacji. Dzięki narzędziom wizualnym RAD umożliwia programistom i projektantom szybkie budowanie interfejsów użytkownika oraz testowanie funkcjonalności aplikacji na wczesnym etapie rozwoju. RAD skraca czas potrzebny na dostarczenie gotowego produktu, co czyni go idealnym rozwiązaniem w dynamicznie zmieniających się projektach webowych. Narzędzia RAD umożliwiają także automatyczne generowanie kodu, co znacznie przyspiesza proces programowania.

Pytanie 32

Która z wymienionych reguł należy do netykiety?

A. Unikanie używania dużych liter w komunikacji

B. Stosowanie nieformalnego języka w każdej rozmowie

C. Udostępnianie treści bez zgody właścicieli

D. Zaniechanie odpowiadania na wiadomości od innych użytkowników

Pierwsza odpowiedź, dotycząca ignorowania wiadomości od innych użytkowników, jest całkowicie sprzeczna z duchem netykiety. Efektywna komunikacja w środowisku online zakłada aktywne uczestnictwo oraz reagowanie na wiadomości, co sprzyja budowaniu relacji oraz wspólnoty. Ignorowanie wiadomości może prowadzić do frustracji i poczucia odrzucenia, co jest niezgodne z podstawowymi zasadami współżycia w internecie. Kolejny aspekt dotyczy używania nieformalnego języka w każdej rozmowie. Choć wiele platform internetowych sprzyja luźniejszej komunikacji, to nie każda sytuacja wymaga takiego podejścia. W kontekście profesjonalnym czy w bardziej formalnych dyskusjach, nieformalny język może być źródłem nieporozumień oraz braku szacunku. Użycie właściwego tonu oraz formy jest istotne, aby zachować właściwy kontekst dyskusji. Ostatnia z niepoprawnych odpowiedzi, dotycząca publikowania treści bez zgody autorów, narusza podstawowe zasady etyki w internecie, w tym prawa autorskie. Publikowanie cudzych treści bez zgody jest nie tylko niezgodne z netykietą, ale również może prowadzić do konsekwencji prawnych. Szacunek dla pracy innych użytkowników oraz ich własności intelektualnej jest fundamentem zdrowych interakcji w sieci. W związku z powyższym, każda z wymienionych odpowiedzi nie wpisuje się w zasady netykiety, a ich stosowanie może prowadzić do negatywnych skutków w komunikacji online.

Pytanie 33

Który z przedstawionych poniżej przykładów ilustruje prawidłową deklarację zmiennej typu całkowitego w języku C++?

A. float liczba;

B. bool liczba;

C. int liczba;

D. char liczba;

W języku C++ zmienna typu całkowitego jest deklarowana za pomocą słowa kluczowego `int`. Przykładowa poprawna deklaracja to `int liczba;`, co oznacza, że `liczba` jest zmienną, która może przechowywać wartości całkowite, takie jak 1, 42 lub -15. Deklarowanie zmiennych w C++ pozwala na statyczne typowanie, co oznacza, że każda zmienna ma określony typ i nie może przechowywać wartości innego typu. Dzięki temu kod jest bardziej przejrzysty i mniej podatny na błędy związane z niezgodnością typów.

Pytanie 34

Zaproponowany fragment kodu w Android Studio realizuje metodę nasłuchującą do obsługi wydarzenia:

przycisk = (Button) findViewById(R.id.yes_button);
przycisk.setOnClickListener(new View.OnClickListener() { ... });

A. wybór daty

B. zmiany w polu tekstowym

C. zmiany stanu kontrolki Switch

D. naciśnięcia przycisku

Metoda OnClickListener, to coś, co na pewno warto znać, gdy pracujesz z aplikacjami na Androida. Gdy użytkownik klika przycisk, wywoływana jest metoda onClick. I tu możesz zrobić różne rzeczy, jak na przykład przejść do innego ekranu, zapisać dane albo uruchomić jakąś akcję w tle. To jest dobry przykład wzorca projektowego zwanego Delegacja, który pomaga oddzielić to, co widzisz w interfejsie, od tego, co dzieje się w aplikacji. Dzięki temu łatwiej zarządzać kodem i wprowadzać zmiany. Fajnie jest, gdy logikę umieszczasz w osobnych metodach, bo wtedy testowanie całej aplikacji staje się prostsze. Przykłady? Możesz na przykład użyć OnClickListenera, żeby zrobić logowanie po kliknięciu przycisku lub wysłać formularz. Pamiętaj też, żeby unikać ciężkich operacji w metodzie onClick, żeby aplikacja działała płynnie.

Pytanie 35

W przedstawionej ramce znajduje się fragment opisu metody compile języka Java wykorzystywanej w kontekście wyrażeń regularnych. Który symbol powinien być użyty, aby znaleźć dopasowanie na końcu tekstu?

Metacharacter	Description
\|	Find a match for any one of the patterns separated by \| as in: cat\|dog\|fish
.	Find just one instance of any character
^	Finds a match as the beginning of a string as in: ^Hello
$	Finds a match at the end of the string as in: World$
\d	Find a digit
\s	Find a whitespace character
\b	Find a match at the beginning of a word like this: \bWORD, or at the end of a word like this: WORD\b
\uxxxx	Find the Unicode character specified by the hexadecimal number xxxx
Źródło https://www.w3schools.com/java/java_regex.asp dostęp 20.08.2020

A. ^

B. $

C. .

D. |

Znak dolara $ w wyrażeniach regularnych w języku Java jest używany do oznaczenia końca ciągu znaków. Jeśli chcemy sprawdzić, czy konkretny wzorzec występuje na końcu danego tekstu, używamy właśnie tego metaznaku. Przykładowo, wyrażenie regularne World$ dopasuje tekst, w którym słowo World pojawia się na samym końcu. Jest to przydatne w wielu scenariuszach, takich jak walidacja struktury tekstu czy filtrowanie logów, gdzie ważna jest pozycja występowania wzorca. Konwencja ta jest zgodna z ogólnymi standardami regex, co czyni ją intuicyjną i uniwersalną w zastosowaniu. Dolar pełni kluczową rolę w automatyzacji procesów w przetwarzaniu tekstu, umożliwiając efektywne dopasowywanie końcowych wzorców w aplikacjach Java. Użycie $ jest zgodne z dobrymi praktykami kodowania, szczególnie w kontekście walidacji danych wejściowych, gdzie określenie końca ciągu jest często wymagane. Jest to także popularne w analizie danych, gdzie dane muszą spełniać określone kryteria co do ich zakończenia, takie jak rozszerzenia plików czy określone etykiety tekstowe.

Pytanie 36

Jakie z wymienionych czynności można zrealizować przy pomocy składnika statycznego danej klasy?

A. Zachowanie wartości wspólnych dla wszystkich instancji klasy

B. Umożliwienie dzielenia pól klasy pomiędzy zaprzyjaźnione klasy

C. Tworzenie prywatnych kopii pól dla każdej instancji

D. Wywołanie destruktora klasy bez jej usuwania

Składnik statyczny klasy przechowuje wartości wspólne dla wszystkich instancji danej klasy. Oznacza to, że niezależnie od liczby utworzonych obiektów, istnieje tylko jedna kopia składowej statycznej, która jest współdzielona przez wszystkie instancje. Składowe statyczne są często wykorzystywane do przechowywania liczników, stałych wartości lub danych konfiguracyjnych. Metody statyczne mogą być wywoływane bezpośrednio na klasie, bez konieczności tworzenia obiektu, co czyni je niezwykle użytecznymi w przypadku funkcji narzędziowych.

Pytanie 37

W programie stworzonym w języku C++ trzeba zadeklarować zmienną, która będzie przechowywać wartość rzeczywistą. Jakiego typu powinna być ta zmienna?

A. number

B. numeric

C. int

D. double

W języku C++ typ double jest przeznaczony do przechowywania liczb rzeczywistych, czyli takich, które mają część ułamkową. Jest to standardowy wybór w sytuacjach, gdy zależy nam na precyzji przy obliczeniach z użyciem liczb zmiennoprzecinkowych. Takie zmienne bardzo często spotyka się w programowaniu symulacji fizycznych, obliczeniach matematycznych czy przetwarzaniu sygnału – właściwie wszędzie tam, gdzie liczby całkowite po prostu nie wystarczają. Moim zdaniem, wybór double jest najbardziej praktyczny, bo oferuje kompromis między szerokim zakresem wartości a precyzją, czego nie zagwarantuje typ float (który jest mniej precyzyjny). Warto pamiętać, że double to typ określony przez standard języka C++ (IEEE 754), co gwarantuje jego przenośność między różnymi systemami i kompilatorami. Uważam, że dobrze znać też różnicę między double a float – w praktyce double przechowuje liczby z dokładnością do około 15 cyfr znaczących i zakresie od 10^-308 do 10^308. Często programiści korzystają z double domyślnie, żeby mieć spokój z precyzją, nawet jeśli float byłby wystarczający. Z mojego doświadczenia podpowiem, że deklarując double liczysz się z większym zużyciem pamięci niż przy float, ale za to rzadziej napotkasz błędy zaokrągleń. W każdym razie – jeśli chodzi o zmienne rzeczywiste w C++, double to najbezpieczniejszy wybór.

Pytanie 38

Jakie cechy posiada model prototypowy w zakresie zarządzania projektami?

A. Przygotowaniem wersji systemu w ograniczonym zakresie w celu uzyskania opinii od użytkownika

B. Szczegółowym planowaniem każdego etapu projektu przed jego realizacją

C. Rozwojem produktu w sposób iteracyjny w krótkich cyklach

D. Realizowaniem pełnej wersji produktu przed przeprowadzeniem testów

Model prototypowy w zarządzaniu projektami to taka sprytna technika, gdzie tworzymy coś w rodzaju wczesnej wersji systemu, czyli prototypu. To nam pozwala zebrać opinie od użytkowników i przetestować różne pomysły zanim w ogóle weźmiemy się za pełną wersję. Fajną sprawą jest to, że gdy mamy ten prototyp, to łatwiej wyłapać błędy, zanim wszystko zostanie w pełni zbudowane. Największa zaleta? Możemy dostosować i poprawiać aplikację na podstawie tego, co mówią użytkownicy. Dzięki temu ryzyko, że stworzymy coś, co nie spełnia ich oczekiwań, jest znacznie mniejsze. Prototypy to często chleb powszedni w projektach UX/UI, aplikacjach webowych czy oprogramowaniu dla firm, gdzie tak istotne jest, by dobrze trafiać w potrzeby końcowych użytkowników.

Pytanie 39

Kod XAML zaprezentowany powyżej zostanie wyświetlony jako:

A. C

B. A

C. D

D. B

Wybrałeś dokładnie taką odpowiedź, jaką powinien wskazać każdy, kto dobrze rozumie XAML i układ StackLayout. Zobacz, co tu się dzieje: dwa pola Entry wyświetlają się jedno pod drugim, co daje klasyczną strukturę formularza – najpierw pole "Imię", potem "Nazwisko". Dalej mamy StackLayout z orientacją poziomą (Horizontal), więc etykieta "Zgoda RODO" oraz przełącznik Switch pojawiają się obok siebie – to bardzo typowy sposób na prezentację zgody na coś w aplikacjach, bo nie ma sensu rozdzielać tego na dwie linie. Po nich pojawia się Slider z ustawionym Value na 0.5 i kolorami MinimumTrackColor oraz MaximumTrackColor, czyli dokładnie tak jak widać na obrazku – jeden kolor po lewej, drugi po prawej i kółko pośrodku. Na końcu jest Button "Zapisz". Moim zdaniem, taki układ to wręcz klasyka budowy prostych formularzy w aplikacjach mobilnych opartych na XAML. Swoją drogą, to świetny przykład, jak StackLayout pozwala na szybkie i czytelne układanie elementów na ekranie, bez zbędnego komplikowania interfejsu. W praktyce warto jeszcze pamiętać, że oddzielenie pól Entry podnosi czytelność, a stosowanie układów poziomych sprawdza się wtedy, gdy chcesz, żeby użytkownik od razu widział etykietę i jej kontrolkę. Widać tu też dbałość o kolory i spójność wizualną. Według mnie, warto od razu testować takie formularze na różnych urządzeniach, bo StackLayout zachowuje się przewidywalnie, ale warto mieć na uwadze responsywność – no i nie zapomnij, że Slider i Switch mają swoje domyślne wartości, które można łatwo sterować z kodu.

Pytanie 40

Na jakim etapie cyklu życia projektu tworzony jest szczegółowy opis wymagań funkcjonalnych oraz niefunkcjonalnych?

A. Weryfikacja

B. Wdrożenie

C. Analiza

D. Planowanie

Często spotykam się z przekonaniem, że szczegółowy opis wymagań powstaje dopiero na etapie wdrożenia, weryfikacji czy planowania. Takie podejście prowadzi jednak do poważnych problemów w projektach IT. Jeśli wychodzimy z założenia, że podczas wdrożenia będziemy zbierać wymagania, to praktycznie ryzykujemy totalnym chaosem – na tym etapie powinno się już tylko realizować to, co wcześniej uzgodniono, a nie ustalać, co właściwie ma powstać. Weryfikacja natomiast dotyczy testowania i sprawdzania, czy efekt końcowy spełnia wymagania, ale testować można tylko to, co zostało jasno zdefiniowane wcześniej. Często popełnianym błędem jest też mylenie planowania z analizą – owszem, w planowaniu określa się harmonogram, kosztorys i podział zadań, ale bez rzetelnej analizy nie wiadomo, co de facto planować. Niestety, wielu początkujących myśli, że szczegóły funkcjonalne i niefunkcjonalne wymyśla się na bieżąco, co jest prostą drogą do konfliktów z klientem i niekończących się poprawek. Standardy branżowe, takie jak PMBOK czy Agile, jasno opisują, że analiza wymagań to fundament każdego projektu. Przełożenie tego na praktykę jest proste: najpierw dokładnie rozkładamy temat na czynniki pierwsze, a dopiero potem przechodzimy do planowania, implementacji i testów. Takie podejście naprawdę ratuje skórę w poważniejszych przedsięwzięciach.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej