Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 3 listopada 2025 18:22
Data zakończenia: 3 listopada 2025 18:38

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

U pacjentki stwierdzono chorobę wieńcową serca. W kontekście organizacji czasu wolnego, co terapeuta powinien zaproponować pacjentce?

A. gimnastykę korekcyjną oraz ćwiczenia oddechowe

B. ćwiczenia oddechowe oraz biegi na czas

C. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz biegi przełajowe

D. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz ćwiczenia oddechowe

Gimnastyka ogólnousprawniająca i ćwiczenia oddechowe stanowią kluczowe elementy w rehabilitacji osób z chorobą wieńcową serca, ponieważ pomagają one w poprawie wydolności fizycznej oraz wsparciu układu oddechowego. Gimnastyka ogólnousprawniająca, poprzez różnorodne formy aktywności, angażuje wiele grup mięśniowych, co sprzyja zwiększeniu siły i elastyczności. Ćwiczenia oddechowe natomiast, takie jak techniki oddechu przeponowego czy kontrolowanego, wspomagają efektywność wentylacji płuc oraz poprawiają dotlenienie organizmu. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, aktywność fizyczna powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a połączenie ćwiczeń ogólnych z oddechowymi zwiększa skuteczność rehabilitacji. Na przykład, proponując podopiecznej spacery po parku z elementami ćwiczeń oddechowych, można poprawić jej samopoczucie i jakość życia, jednocześnie minimalizując ryzyko powikłań sercowych.

Pytanie 2

Grawerowanie, inkrustacja, lutowanie oraz nitowanie stanowią zestaw działań realizowanych podczas pracy w warsztacie

A. kaletniczej

B. metaloplastycznej

C. krawieckiej

D. stolarskiej

Grawerowanie, inkrustowanie, lutowanie i nitowanie to techniki charakterystyczne dla pracowni metaloplastycznej, w której obróbka metali zajmuje centralne miejsce. Grawerowanie polega na wycinaniu lub ryciu wzorów na powierzchni metalu, co umożliwia tworzenie dekoracyjnych elementów, takich jak biżuteria czy elementy użytkowe. Inkrustowanie to technika wkładania innych materiałów, np. kamieni szlachetnych, w powierzchnię metalu w celu uzyskania efektownego wzoru. Lutowanie jest procesem łączenia metali za pomocą stopu o niższej temperaturze topnienia, co jest niezbędne w produkcji skomplikowanych konstrukcji metalowych. Nitowanie to metoda trwałego łączenia dwóch lub więcej elementów poprzez wprowadzenie nitu, co znajduje zastosowanie w budownictwie, motoryzacji oraz w produkcji sprzętu. Te umiejętności są kluczowe wśród metaloplastyków, a ich znajomość pozwala na realizację złożonych projektów zgodnych z normami jakości branżowej, takimi jak ISO 9001, co zapewnia wysoką jakość wykonania i trwałość końcowych produktów.

Pytanie 3

Mieszkanka ośrodka pomocy społecznej w przeszłości zajmowała się pracą na roli i ceniła sobie pielęgnację przydomowego ogrodu. Jaką z poniższych form terapii zajęciowej powinien jej zaproponować terapeuta zajęciowy?

A. Talasoterapię

B. Ludoterapię

C. Silwoterapię

D. Hortikuloterapię

Hortikuloterapia, jako forma terapii zajęciowej, wykorzystuje aktywność związaną z uprawą roślin i pielęgnacją ogrodów do wspierania zdrowia psychicznego i fizycznego uczestników. W przypadku mieszkanki domu pomocy społecznej, która ma doświadczenie w pracy na roli oraz zamiłowanie do ogrodnictwa, hortikuloterapia może być szczególnie korzystna. Praktyczne zajęcia w ogrodzie nie tylko angażują osobę w przyjemne i satysfakcjonujące aktywności, ale również sprzyjają poprawie koordynacji ruchowej, sprawności manualnej, a także relaksacji i redukcji stresu. Uczestnictwo w takich zajęciach umożliwia również rozwijanie umiejętności społecznych poprzez interakcję z innymi, co jest zgodne z założeniami standardów terapii zajęciowej, które kładą nacisk na indywidualne podejście do pacjenta oraz wykorzystanie jego zasobów i zainteresowań. Dzięki hortikuloterapii, osoby starsze mogą doświadczyć poczucia spełnienia i sukcesu, co jest istotne dla ich samopoczucia oraz jakości życia.

Pytanie 4

W programie terapii zajęciowej dla dzieci z ADHD powinny znaleźć się

A. samodzielne ćwiczenia w ciszy

B. długie sesje wykładowe

C. zajęcia ruchowe z elementami koncentracji

D. skomplikowane projekty manualne

Zajęcia ruchowe z elementami koncentracji są niezwykle istotne w terapii zajęciowej dzieci z ADHD. Dzieci te często mają trudności z utrzymaniem uwagi i kontrolą impulsów, co może utrudniać im uczestnictwo w tradycyjnych formach nauki. Ruch i aktywność fizyczna pomagają w regulacji emocji, redukcji stresu oraz poprawie koncentracji. Ćwiczenia, które łączą ruch z zadaniami wymagającymi skupienia, takimi jak na przykład joga, tai chi czy gry zespołowe, mogą wspierać rozwój umiejętności społecznych oraz samokontrolę. Z mojego doświadczenia wynika, że dzieci z ADHD często lepiej funkcjonują w środowisku, które pozwala im na wyrażenie energii w kontrolowany sposób. Wprowadzenie elementów koncentracji do aktywności ruchowych pomaga im skupić się na zadaniu, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej. Takie podejście jest zalecane przez specjalistów i oparte na badaniach wskazujących na pozytywne efekty ruchu w kontekście zdrowia psychicznego.

Pytanie 5

Cechą skutecznego planu terapii zajęciowej, która wskazuje, że poszczególne jego elementy oraz etapy są zharmonizowane pod względem miejsca, czasu, terminów oraz potrzeb uczestnika, jest

A. wewnętrzna zgodność

B. terminowość realizacji

C. elastyczność

D. realność

Elastyczność w planowaniu terapii jest często postrzegana jako kluczowa cecha, jednak sama w sobie nie zapewnia pełnej harmonii pomiędzy poszczególnymi elementami planu. Choć elastyczność pozwala na dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb uczestników, nie gwarantuje, że wszystkie aspekty planu będą ze sobą współdziałały w sposób zorganizowany i przemyślany. Terminy realizacji, które są ważne dla procesu terapeutycznego, powinny być zintegrowane z innymi komponentami planu, takimi jak czas trwania sesji czy miejsce prowadzenia działań. Realność planu, chociaż istotna, skupia się na możliwościach realizacji celów, ale nie odnosi się do tego, czy różne elementy są ze sobą skoordynowane. W przypadku terapii zajęciowej, niedostateczna wewnętrzna zgodność może prowadzić do sytuacji, w której różne etapy terapii są w konflikcie z sobą, co może skutkować zmniejszeniem efektywności leczenia. Na przykład, jeśli sesje są planowane w sposób elastyczny, ale bez uwzględnienia spójności z już ustalonymi terminami lub miejscami, uczestnik może czuć się zagubiony i zniechęcony. Dlatego kluczowe jest, aby wszystkie elementy planu były ze sobą zharmonizowane, co zapewni lepsze wyniki terapeutyczne i satysfakcję uczestnika.

Pytanie 6

Warsztat introligatorski przeznaczony do terapii zajęciowej powinien być wyposażony

A. w obszerny stół, przybory krawieckie, maszyny do szycia, żurnale

B. w stół, kuchenkę elektryczną, obcinarkę, tłoczarkę do liter, kątownik

C. w stół stolarski, narzędzia do obróbki drewna, szkło płaskie oraz wypukłe

D. w stoły, krzesła, sztalugi, instrumenty muzyczne oraz materiały malarskie

Wybór złego wyposażenia do pracowni introligatorskiej, jak stół do obróbki drewna czy narzędzia, które się używa do drewna, to nie jest najlepsza decyzja. Introligatorstwo skupia się głównie na papierze, nie na drewnie. Stół stolarski sugeruje, że prace z drewnem są ważne, a to nieprawda w kontekście tej dziedziny. Narzędzia do obróbki drewna, jak piły czy wkrętaki, w ogóle się nie przydadzą. Szkło może być używane w niektórych artystycznych projektach, ale to nie jest typowe wyposażenie do terapii związanej z introligatorstwem. Ważne jest, żeby koncentrować się na narzędziach i materiałach, które rzeczywiście pomogą rozwinąć umiejętności manualne i kreatywność uczestników. Dlatego odpowiedzi, które dotyczą niewłaściwych materiałów, prowadzą do strat czasu i zasobów oraz ograniczają rozwój w introligatorstwie. Dobre wyposażenie powinno być dostosowane do celów terapeutycznych i sprzyjać rozwijaniu praktycznych umiejętności oraz kreatywności.

Pytanie 7

W ośrodku terapii zajęciowej, osoba z łagodnym stopniem niepełnosprawności intelektualnej wykazuje zainteresowanie zajęciami związanymi z komputerami. Jakie zajęcia powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, aby wspierać jego społeczną integrację?

A. Obejrzenie ulubionego serialu fabularnego na serwisie telewizyjnym

B. Rozwiązywanie puzzli w trybie online

C. Tworzenie profilu na platformie społecznościowej

D. Ćwiczenia utrzymujące umiejętności czytania i pisania w trybie online

Prowadzenie profilu na portalu społecznościowym jest odpowiednim zajęciem dla uczestnika z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej, ponieważ sprzyja integracji społecznej oraz rozwija umiejętności komunikacyjne. Uczestnik angażuje się w interakcję z innymi, co jest kluczowe dla budowania relacji oraz poczucia przynależności do społeczności. Zajęcia te pozwalają na naukę wyrażania swoich myśli i emocji, co jest istotnym elementem rozwoju osobistego. W praktyce, terapeuta może pobudzić uczestnika do aktywnego uczestnictwa w grupach tematycznych, komentowania postów innych osób lub publikowania własnych treści. Takie działania wspierają rozwój umiejętności cyfrowych, które są niezbędne w dzisiejszym społeczeństwie. Dodatkowo, angażując się w społeczności online, uczestnik może nawiązywać nowe znajomości, co może przełożyć się na realne relacje w życiu codziennym. W kontekście standardów terapii zajęciowej, takie podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych zgodnie z wytycznymi Programu Rozwoju Osób z Niepełnosprawnościami.

Pytanie 8

W trakcie diagnozowania identyfikacja problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego wynikających ze skutków mózgowego porażenia dziecięcego to czynność, która

A. wyprzedza nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

B. odbywa się bezpośrednio po etapie zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

C. ma miejsce przed etapem zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

D. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych

W diagnozowaniu problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego z mózgowym porażeniem dziecięcym kluczowe jest, aby etap ten następował bezpośrednio po zbieraniu danych z wywiadów, obserwacji oraz analizy dokumentacji. Proces diagnozy jest złożonym zadaniem, które wymaga rzetelnego zbierania informacji, aby zrozumieć indywidualne potrzeby dziecka. Zbieranie danych dostarcza niezbędnych informacji o aktualnym stanie zdrowia, funkcjonowaniu oraz otoczeniu społecznym podopiecznego. Przykładowo, analiza dokumentacji medycznej i obserwacja zachowań dziecka w naturalnym otoczeniu pozwala na zidentyfikowanie jego mocnych i słabych stron, co jest fundamentem dla późniejszej diagnozy. Umożliwia to również formułowanie skutecznych interwencji terapeutycznych zgodnych z najlepszymi praktykami w rehabilitacji dzieci z ograniczeniami. Na tym etapie ważne jest zastosowanie zintegrowanego podejścia, które uwzględnia wieloaspektowe spojrzenie na rozwój dziecka, co jest zgodne z standardami diagnostycznymi oraz wytycznymi organizacji zajmujących się terapią dziecięcą.

Pytanie 9

Planowanie działań przez terapeutę zajęciowego dla pacjenta po udarze mózgu, który zmaga się z afazją, powinno opierać się głównie na współpracy

A. z pracownikiem socjalnym

B. z dietetykiem

C. z logopedą

D. z psychologiem

Wybór logopedy jako kluczowego specjalisty w procesie rehabilitacji podopiecznego po udarze mózgu z afazją jest uzasadniony z kilku powodów. Afazja, czyli zaburzenie mowy, często występuje w wyniku uszkodzenia ośrodków odpowiedzialnych za język w mózgu, co wymaga interwencji specjalistycznej. Logopeda, jako ekspert w zakresie komunikacji i rehabilitacji mowy, jest niezbędny do opracowania indywidualnego programu terapeutycznego, który pomoże pacjentowi w odzyskaniu umiejętności komunikacyjnych. Przykłady działań logopedycznych to terapia mowy, ćwiczenia mające na celu poprawę umiejętności rozumienia i tworzenia zdań, a także praca nad aspektami nie tylko werbalnymi, ale i pozawerbalnymi komunikacji. Współpraca z logopedą ma na celu nie tylko przywrócenie zdolności mówienia, ale także dostosowanie strategii komunikacyjnych do potrzeb pacjenta, co jest zgodne z dobrą praktyką w rehabilitacji neurologicznej. Takie podejście jest szczególnie ważne, ponieważ efektywna komunikacja wpływa na jakość życia pacjenta i jego zdolność do interakcji z otoczeniem.

Pytanie 10

Lekarz pulmonolog zalecił dziecku z astmą oskrzelową aktywność fizyczną. W związku z tym, terapeuta prowadząc zajęcia ruchowe powinien

A. organizować długodystansowe biegi oraz gry zespołowe na świeżym powietrzu

B. unikać nadmiernego wysiłku, pamiętać o rozgrzewce i wprowadzać przerwy

C. skupiać się głównie na ćwiczeniach oddechowych oraz izometrycznych

D. dobierać wyłącznie zabawy w pozycji siedzącej, pamiętając o zamykaniu okien

Wybór opcji dotyczącej unikania zbyt długiego wysiłku oraz pamiętania o rozgrzewce i przerwach jest kluczowy w kontekście dzieci z astmą oskrzelową. Astma jest schorzeniem, które wymaga szczególnej uwagi podczas aktywności fizycznej, ponieważ intensywny wysiłek może prowadzić do zaostrzenia objawów, takich jak duszność czy kaszel. Odpowiednia rozgrzewka może pomóc w stopniowym wprowadzeniu organizmu w stan zwiększonej aktywności, co jest istotne, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia epizodów astmatycznych. Przerwy w trakcie ćwiczeń pozwalają dzieciom na odpoczynek i regulację oddechu, co jest niezwykle istotne dla ich komfortu i bezpieczeństwa. Warto również wprowadzać różnorodne formy aktywności, które nie są zbyt obciążające, np. spacerowanie, jazda na rowerze czy ćwiczenia w wodzie, które stanowią doskonałą alternatywę. Przestrzeganie takich zasad wpisuje się w zalecenia Polskiego Towarzystwa Alergologicznego, które podkreśla konieczność indywidualizacji programu aktywności fizycznej dla dzieci z astmą.

Pytanie 11

Podczas treningu w środowiskowym domu samopomocy celem było nauczenie uczestnika umiejętności samodzielnego przemieszczania się z domu do placówki. Jaką skalę powinien wykorzystać terapeuta, aby ocenić poziom samodzielności uczestnika w poruszaniu się w otwartym otoczeniu przez rok?

A. Lawtona

B. Folsteina

C. Barthel

D. Katza

Skala Folsteina jest znana głównie w kontekście zdrowia, ale nie za bardzo nadaje się do oceny samodzielności w poruszaniu się. Skupia się raczej na umiejętnościach poznawczych, a nie praktycznych, więc w tej sytuacji nie jest zbyt pomocna. Z kolei skala Barthel ocenia jedynie podstawowe czynności, jak jedzenie czy ubieranie się, ale też nie bierze pod uwagę umiejętności korzystania z transportu publicznego. To jest kluczowe, jeśli mówimy o samodzielnym poruszaniu się. Podobnie skala Katza, która też ocenia podstawowe aktywności, nie uwzględnia aspektów związanych z poruszaniem się w miejscach publicznych. Dlatego te metody mogą być ograniczone, gdy się chce sprawdzić, jak ktoś radzi sobie w otwartym środowisku. Brak kontekstu w ocenie samodzielności prowadzi do błędnych wniosków i sprawia, że wsparcie nie jest odpowiednio dostosowane do potrzeb tych osób.

Pytanie 12

W trakcie interakcji międzyludzkiej stosowane są elementy paralingwistyczne, do których zalicza się

A. cechy temperamentu

B. ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia

C. zapach, rumieńce, łzawienie oczu

D. wyraz twarzy

W komunikacji międzyludzkiej czynniki paralingwistyczne są naprawdę ważne, bo mówią nam sporo o tym, co czuje i myśli osoba, z którą rozmawiamy. Odpowiedź "ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia" jest na miejscu, bo to właśnie te rzeczy wchodzą w skład paralingwistyki. Przykładowo, ton głosu może pokazywać różne emocje - od radości po złość, a jego modulacja wpływa na to, jak my odbieramy daną wiadomość. Tempo mowy też ma znaczenie; jeśli ktoś mówi szybko, to może być podekscytowany albo zdenerwowany, natomiast wolniejsze tempo może sugerować, że się nad czymś zastanawia lub nie jest pewny. Te chrząknięcia czy inne dźwięki, które wydajemy podczas mówienia, mogą też oznaczać, że ktoś się zastanawia nad tym, co mówi, albo nie jest do końca przygotowany. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że umiejętność zauważania i rozumienia tych sygnałów może naprawdę pomóc w lepszej komunikacji, szczególnie w pracy, gdzie zrozumienie emocji innych jest kluczowe do budowania dobrych relacji i rozwiązywania problemów. Dlatego warto zwracać uwagę na te szczegóły, żeby być bardziej empatycznym w kontaktach z innymi.

Pytanie 13

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy tworzy indywidualny plan wsparcia z uwzględnieniem, jeśli to możliwe z powodu stanu zdrowia oraz gotowości do udziału, dla

A. mieszkańca mieszkania wspomaganego

B. uczestnika zajęć środowiskowego domu samopomocy

C. mieszkańca domu pomocy społecznej

D. uczestnika zajęć warsztatu terapii zajęciowej

Wybór odpowiedzi, która odnosi się do mieszkańców mieszkań wspomaganych, uczestników zajęć środowiskowego domu samopomocy czy warsztatu terapii zajęciowej, nie oddaje w pełni kontekstu oraz specyfiki działania zespołów terapeutyczno-opiekuńczych. Mieszkańcy mieszkań wspomaganych, mimo że korzystają z wsparcia, w dużej mierze dążą do samodzielności i integracji ze społeczeństwem, co sprawia, że indywidualne plany wsparcia mogą mieć inny charakter niż w przypadku osób w domach pomocy społecznej. Uczestnicy zajęć w środowiskowych domach samopomocy są skupieni na aktywności oraz integracji społecznej, a więc ich potrzeby są zgoła odmienne – plan wsparcia koncentruje się na rozwoju umiejętności społecznych oraz samodzielności, a nie na całodobowej opiece. Dodatkowo, warsztaty terapii zajęciowej są ukierunkowane na rozwój umiejętności zawodowych osób z niepełnosprawnościami, a ich plany wsparcia koncentrują się na aspekcie zawodowym i terapeutycznym, a nie na kompleksowej opiece. Przyjęcie błędnych założeń dotyczących grup docelowych oraz ich specyfiki prowadzi do mylnych wniosków o możliwościach wsparcia. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że indywidualny plan wsparcia jest narzędziem dostosowanym do konkretnego środowiska, w którym dany uczestnik funkcjonuje, a podejścia stosowane w różnych instytucjach muszą być zgodne z ich charakterystyką oraz misją.

Pytanie 14

Jaką metodę pracy zastosował terapeuta, sugerując seniorom z dziennego domu pomocy społecznej formowanie kształtów przedmiotów stworzonych z papieru poprzez nacinanie podczas ich składania?

A. Kirigami

B. Frotaż

C. Sutasz

D. Quilling

Kirigami to technika wycinania papieru, która pozwala na tworzenie trójwymiarowych form i kształtów poprzez nacinanie i składanie papieru. W kontekście pracy z seniorami w dziennym domu pomocy społecznej, kirigami jest szczególnie wartościowe, ponieważ nie tylko rozwija zdolności manualne, ale także stymuluje kreatywność, co jest istotne w procesie rehabilitacji i aktywizacji osób starszych. Umożliwia tworzenie efektownych dekoracji, które mogą być wykorzystywane w różnych kontekstach, od ozdób świątecznych po elementy wystroju wnętrz. Dzięki kirigami, seniorzy mogą także doskonalić swoje umiejętności motoryczne, co jest kluczowe dla ich codziennej samodzielności. Technika ta jest zgodna z rekomendacjami terapeutycznymi, które podkreślają znaczenie zajęć plastycznych w pracy z osobami starszymi, a także z metodą arteterapii, która promuje zdrowie psychiczne i emocjonalne poprzez twórczość. Dodatkowo, kirigami może być łatwo dostosowane do różnych poziomów umiejętności, co sprawia, że jest dostępne dla szerokiego grona odbiorców.

Pytanie 15

Jaką skalę powinno się wykorzystać przy ocenie podstawowych aktywności życia codziennego u pacjenta po urazie rdzenia kręgowego?

A. Nortona

B. Wechslera

C. Folsteina

D. Katza

Skala Katza to naprawdę fajne narzędzie, które ocenia, jak radzimy sobie w codziennym życiu, zwłaszcza dla pacjentów z uszkodzeniem rdzenia kręgowego. Dzięki niej możemy zobaczyć, na jakim poziomie jesteśmy w takich sprawach jak kąpiel, ubieranie się, jedzenie czy korzystanie z toalety. To ważne, bo wiedząc, co pacjent potrafi, możemy lepiej dopasować program rehabilitacyjny do jego potrzeb. Na przykład, jeżeli ktoś ma problemy z ubieraniem się, to rehabilitacja może skupić się na poprawie ruchów rąk. W sumie, systematyczna ocena ADL za pomocą tej skali jest kluczowa, bo pozwala monitorować postępy i ułatwia podejmowanie decyzji o dalszej rehabilitacji. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, co tylko potwierdza, jak ważne jest stosowanie tej metody.

Pytanie 16

Która z poniższych zasad dotyczy właściwego formułowania informacji zwrotnej?

A. Krytykuj osobę, a nie jej negatywne postawy

B. Buduj informację zwrotną w sposób oceniający, a nie opisowy

C. Udzielaj wielu wskazówek

D. Wyrażaj ocenę bezpośrednio po wystąpieniu danego zachowania

Wyrażanie oceny bezpośrednio po zaistniałym zachowaniu to kluczowa zasada skutecznego udzielania informacji zwrotnej. Takie podejście pozwala na natychmiastowe skorelowanie zachowań z ich efektami, co sprzyja lepszemu zrozumieniu przez odbiorcę. Na przykład, jeśli menedżer zauważy, że pracownik skutecznie zrealizował projekt, powinien natychmiast po zakończeniu pracy wyrazić swoją pozytywną ocenę. To nie tylko wzmacnia dobre praktyki, ale również motywuje pracowników do kontynuacji efektywnego działania. Zgodnie z zasadami komunikacji interpersonalnej, czas reakcji na zachowanie jest kluczowy dla efektywności feedbacku. Dobre praktyki wskazują, że informacje zwrotne powinny być konkretne, aktualne oraz oparte na obserwacjach, co zwiększa ich wiarygodność i akceptację. Dodatkowo, regularne praktykowanie takiego stylu oceny wspomaga budowanie kultury otwartej komunikacji w zespole, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami zarządzania ludźmi.

Pytanie 17

W indywidualnym planie terapii dla dorosłego pacjenta z mózgowym porażeniem dziecięcym i trudnościami w realizacji precyzyjnych czynności manualnych, terapeuta zapisał: Zwiększenie umiejętności wykonywania działań samoobsługowych. Jaką czynność powinien zaplanować dla podopiecznego, aby zrealizować ten cel?

A. Spacer po lesie w towarzystwie asystenta

B. Malowanie przy użyciu metody dziesięciu palców

C. Wspólne czytanie książek oraz dyskusja na ich temat

D. Konsumowanie posiłku łyżką z pogrubionym trzonkiem

Odpowiedź 'Spożywanie posiłku łyżką o pogrubionym trzonku' jest trafna, ponieważ koncentruje się na rozwijaniu umiejętności samoobsługowych, które są kluczowe dla niezależności osoby z mózgowym porażeniem dziecięcym. Umiejętność samodzielnego jedzenia przy użyciu łyżki ma fundamentalne znaczenie dla codziennego funkcjonowania. W przypadku osób z ograniczeniami manualnymi, łyżka o pogrubionym trzonku ułatwia chwyt i stabilizację, co sprzyja nauce i doskonaleniu tej umiejętności. Terapeuci często stosują takie narzędzia, aby zwiększyć komfort i pewność siebie pacjentów. Dodatkowo, trening funkcji motorycznych poprzez spożywanie posiłków może być łączony z innymi aktywnościami, takimi jak rozmowy podczas posiłku, co poprawia nie tylko umiejętności manualne, ale także aspekty społeczne. Warto również zaznaczyć, że rozwijanie umiejętności samoobsługowych jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, która podkreśla znaczenie niezależności w codziennym życiu osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 18

Nieodzownym składnikiem dokumentacji indywidualnej lub grupowej używanej w każdej placówce dziennego pobytu są zapisy odnoszące się do

A. realizowanych zadań

B. uczestnictwa w zajęciach

C. poniesionych kosztów

D. rodzajów terapii zajęciowej

Twoja odpowiedź na to, że obecność na zajęciach jest ważna w dokumentacji, jest całkiem trafna. Obecność uczestników rzeczywiście ma duże znaczenie, bo pokazuje, jak dobrze terapia działa i ile w tym zaangażowania ze strony beneficjentów. Z tego, co wiem, różne instytucje zajmujące się opieką społeczną i terapią zajęciową kładą duży nacisk na to, żeby śledzić frekwencję. Dzięki temu można sprawdzić, czy terapia przynosi efekty, a także zauważyć, kto może potrzebować dodatkowej pomocy. Często zdarza się, że na podstawie analiz frekwencji programy terapeutyczne dostosowują swoje metody do potrzeb uczestników. Takie podejście pomaga lepiej zrozumieć, co jest potrzebne, a efekty są zazwyczaj lepsze. Zresztą, monitorowanie obecności to także sposób na to, żeby być w zgodzie z zasadami przejrzystości i odpowiedzialności w placówkach. W skrócie, dobrze, że dostrzegasz te aspekty w swojej odpowiedzi.

Pytanie 19

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. lekceważenia porażonej części ciała

B. utraty czucia po jednej stronie ciała

C. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

D. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

Zespół zaniedbywania połowiczego (ang. hemispatial neglect) jest deficytem poznawczym, który polega na ignorowaniu bodźców po stronie ciała przeciwnej do uszkodzenia mózgu, najczęściej występującego po udarze mózgu w obszarze prawym. Pacjenci z tym zespołem nie tylko nie zauważają obiektów znajdujących się po stronie porażonej, ale również mają trudności z dotykaniem, patrzeniem czy wykonaniem ruchów w tym kierunku. W praktyce terapeutycznej, zrozumienie tego zjawiska jest kluczowe, aby skutecznie planować rehabilitację. Przykładowo, terapeuci zajęciowi mogą wprowadzać ćwiczenia, które zwiększają świadomość ciała po stronie porażonej, takie jak wykorzystanie luster do stymulacji percepcji tej strony. Ponadto, zastosowanie strategii redystrybucji uwagi, takich jak techniki skanowania wzrokowego, może pomóc pacjentom w lepszym dostrzeganiu i angażowaniu się w otoczenie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami rehabilitacyjnymi oraz standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 20

Podczas oceny potrzeb opiekuńczych pacjenta, terapeuta powinien wykorzystać skalę

A. Becka

B. Tinetti

C. Barthel

D. Glasgow

Oceny poziomu zapotrzebowania na opiekę nie można skutecznie przeprowadzić przy użyciu skali Glasgow, Tinetti ani Becka, ponieważ te narzędzia nie zostały stworzone do oceny niezależności w codziennych czynnościach, co jest kluczowym elementem w skali Barthel. Skala Glasgow jest używana głównie do oceny stanu świadomości pacjentów, co nie odnosi się bezpośrednio do zapotrzebowania na opiekę w codziennym życiu. Skala Tinetti, z kolei, koncentruje się na ocenie ryzyka upadków, skupiając się na równowadze i chodu, ale nie dostarcza pełnego obrazu zdolności pacjenta do samodzielnego funkcjonowania. Natomiast skala Becka, która obejmuje ocenę depresji, również nie ma zastosowania w kontekście oceny fizycznej sprawności pacjenta. Stosowanie tych narzędzi w miejscu skali Barthel może prowadzić do błędnej interpretacji potrzeb pacjenta, co z kolei może skutkować niewłaściwym planowaniem opieki oraz terapii. Kluczowe jest zrozumienie, że różne narzędzia oceny mają swoje specyficzne zastosowania, dlatego wybór odpowiedniej skali jest fundamentalny dla jakości opieki oraz skuteczności działań terapeutycznych.

Pytanie 21

Osoba uczestnicząca w zajęciach w środowiskowym domu samopomocy wyraziła zamiar wzięcia udziału w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien rozpocząć współpracę z nią od

A. omówienia wykazu materiałów i narzędzi stosowanych w pracowni

B. nauki tworzenia prostych projektów na drewnie

C. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

D. nauki używania narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

Zaczynając pracę z uczestnikiem w pracowni stolarskiej, kluczowe jest wprowadzenie go w zasady bezpieczeństwa i regulamin obowiązujący w danym środowisku. Zapoznanie z regulaminem bhp ma na celu nie tylko zapewnienie bezpieczeństwa uczestnika, ale także innych osób pracujących w warsztacie. Zgodnie z obowiązującymi normami, każdy nowy uczestnik powinien być świadomy potencjalnych zagrożeń związanych z użyciem narzędzi i maszyn stolarskich oraz znać zasady postępowania w sytuacjach awaryjnych. Przykładowo, znajomość zasad dotyczących noszenia odpowiedniego ubrania roboczego, używania ochronników słuchu i wzroku, oraz umiejętność reagowania w przypadku wypadku, ma fundamentalne znaczenie. Takie podejście nie tylko minimalizuje ryzyko kontuzji, ale również rozwija odpowiedzialność i pewność siebie uczestnika podczas pracy z narzędziami. Przykłady praktyczne mogą obejmować ćwiczenia symulacyjne, w których uczestnicy uczą się, jak prawidłowo reagować w przypadku wystąpienia niebezpieczeństwa.

Pytanie 22

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie:Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Odzwierciedlenie

B. Klaryfikację

C. Parafrazę

D. Podsumowanie

Odpowiedź "klaryfikacja" jest poprawna, ponieważ terapeuta zajęciowy użył techniki, która ma na celu wyjaśnienie i dokładne zrozumienie myśli oraz uczuć podopiecznego. Zadając pytanie: "Co masz na myśli mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?", terapeuta pozwala podopiecznemu na głębsze zbadanie własnych odczuć oraz motywacji, co jest kluczowe w pracy z osobami z różnymi trudnościami. Klaryfikacja jest szczególnie istotna w kontekście terapii zajęciowej, gdzie zrozumienie emocji i percepcji podopiecznego może prowadzić do skuteczniejszych interwencji. Przykładem zastosowania klaryfikacji w praktyce może być sytuacja, w której terapeuta zwraca się do pacjenta z pytaniem, które wymaga od niego przemyślenia swoich przekonań i odczuć, co często prowadzi do odkrycia przyczyn problemów oraz do rozwoju osobistego. W dobrych praktykach terapeutycznych klaryfikacja ma na celu nie tylko ułatwienie komunikacji, ale również budowanie zaufania i zaangażowania w proces terapeutyczny, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów.

Pytanie 23

Jaki okres od dnia przyjęcia osoby do domu pomocy społecznej jest wymagany do opracowania indywidualnego planu wsparcia?

A. 6 miesięcy

B. 12 miesięcy

C. 3 miesiące

D. 9 miesięcy

Przygotowanie indywidualnego planu wsparcia dla mieszkańca domu pomocy społecznej w terminie 6 miesięcy od jego przyjęcia jest zgodne z ogólnymi wytycznymi i standardami branżowymi. Taki plan ma na celu dostosowanie formy i zakresu wsparcia do indywidualnych potrzeb i możliwości osoby. W praktyce oznacza to, że personel powinien przeprowadzić szczegółowe diagnozy oraz zidentyfikować zasoby i ograniczenia mieszkańca, co pozwoli na opracowanie spersonalizowanego podejścia. Dobre praktyki zakładają, że w tym czasie personel powinien również zaangażować mieszkańca oraz jego rodzinę w proces planowania wsparcia, co sprzyja większej efektywności działań. Ponadto, zgodnie z standardami jakości opieki, taki plan powinien być regularnie aktualizowany, aby uwzględnić zmieniające się potrzeby mieszkańca, co z kolei wymaga stałego monitorowania i ewaluacji. Wdrożenie takiego systemu wsparcia nie tylko zwiększa komfort życia mieszkańca, ale także wspiera jego samodzielność i aktywne uczestnictwo w życiu społecznym.

Pytanie 24

Fizjoterapeuta zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, takich jak prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Ich głównym celem jest przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie

A. poczucia równowagi

B. współpracy półkul mózgowych

C. ogólnej wydolności fizycznej

D. zmysłu propriocepcji

Ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, mają na celu przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie współpracy półkul mózgowych. Ruchy te angażują zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co jest kluczowe w rehabilitacji pacjentów po urazach mózgu, ponieważ pomaga w odbudowie połączeń neuronalnych oraz integracji funkcji motorycznych. Przykładem praktycznego zastosowania tych ćwiczeń jest ich użycie w terapii pacjentów z uszkodzeniami neurologicznymi, gdzie istotne jest wspieranie plastyczności mózgu. Współpraca półkul mózgowych jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania w codziennym życiu, ponieważ pozwala na skoordynowane działania, takie jak chwytanie przedmiotów, czy precyzyjne ruchy rąk. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, takie podejście jest częściowo oparte na neurorehabilitacji, gdzie harmonijna interakcja między półkulami jest kluczowym celem terapeutycznym.

Pytanie 25

W jakich sytuacjach terapeuta zajęciowy powinien zorganizować zajęcia relaksacyjne z wykorzystaniem muzyki?

A. Dla osób uczących się nowych języków

B. Dla osób pracujących nad poprawą kondycji fizycznej

C. Dla osób doświadczających stresu i napięcia

D. Dla osób preferujących zajęcia manualne

Zajęcia relaksacyjne z muzyką są szczególnie zalecane dla osób doświadczających stresu i napięcia. Muzyka ma unikalną zdolność wpływania na nasz stan emocjonalny i fizjologiczny, co jest wykorzystywane w terapii zajęciowej. Działa ona jako katalizator, wspomagając relaksację, redukcję stresu i poprawę samopoczucia. Muzykoterapia, jako forma terapii zajęciowej, opiera się na założeniu, że dźwięki i rytmy mogą zmieniać poziom kortyzolu, hormonu stresu, w organizmie. Praktyczne zastosowanie muzyki w takich sytuacjach obejmuje sesje z muzyką relaksacyjną, która pomaga w redukcji napięcia mięśniowego i uspokojeniu umysłu. Dodatkowo, muzyka może być używana jako tło do medytacji lub ćwiczeń oddechowych, co zwiększa efektywność tych technik. Warto też zauważyć, że różne rodzaje muzyki mogą być używane dla różnych efektów terapeutycznych. Na przykład, muzyka klasyczna jest często wybierana ze względu na swoje harmonijne struktury, które sprzyjają odprężeniu. W terapii zajęciowej muzyka nie tylko łagodzi stres, ale także poprawia ogólną jakość życia pacjentów, co jest kluczowe w długoterminowym procesie terapeutycznym.

Pytanie 26

Zwiększenie autonomii w codziennych czynnościach, zdobycie umiejętności przestrzegania odpowiednich norm społecznych oraz kształtowanie zachowań dostosowanych do płci i wieku osoby podopiecznej, to cele usprawniania

A. psychicznego

B. społecznego

C. zawodowego

D. fizycznego

Wzrost samodzielności w czynnościach życia codziennego, nabycie umiejętności przestrzegania norm obyczajowych oraz odpowiednich zachowań do płci i wieku podopiecznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Usprawnianie społeczne koncentruje się na integracji jednostek z otoczeniem społecznym oraz rozwijaniu umiejętności, które pozwalają na funkcjonowanie w grupach społecznych. Przykładem tego może być praca z osobami z niepełnosprawnościami, gdzie istotne jest, aby nabyły one umiejętności komunikacyjne i społeczne, które umożliwią im nawiązywanie relacji oraz uczestnictwo w życiu społecznym. W kontekście standardów branżowych, korzysta się z podejścia opartego na zindywidualizowanych planach wsparcia, które uwzględniają normy kulturowe i kontekst społeczny podopiecznego. Usprawnianie społeczne ma na celu nie tylko poprawę jakości życia jednostki, ale także zwiększenie jej niezależności i pewności siebie w interakcji z innymi.

Pytanie 27

Zdolność do przyjęcia perspektywy innych ludzi oraz umiejętność odczuwania ich emocji to

A. apatia

B. regresja

C. progresja

D. empatia

Empatia to umiejętność rozumienia i dzielenia się uczuciami oraz myślami innych osób. Oznacza to, że osoba empatyczna potrafi przyjąć punkt widzenia drugiego człowieka, co jest kluczowe w budowaniu zdrowych relacji interpersonalnych. W kontekście psychologii i socjologii, empatia jest nie tylko cechą charakteru, ale także umiejętnością, którą można rozwijać. Przykłady zastosowania empatii można znaleźć w zawodach związanych z opieką, takich jak psychologia, medycyna czy praca socjalna. W tych dziedzinach umiejętność identyfikacji z emocjami pacjenta lub klienta może prowadzić do skuteczniejszej komunikacji oraz lepszych wyników terapeutycznych. Warto zauważyć, że empatia nie polega tylko na współczuciu, ale także na zdolności do aktywnego słuchania i zrozumienia kontekstu emocjonalnego, w jakim znajduje się inna osoba. Dobre praktyki w rozwijaniu empatii obejmują ćwiczenia z zakresu aktywnego słuchania, techniki refleksji oraz umiejętność wyrażania zrozumienia, co pomaga w efektywnym budowaniu relacji międzyludzkich.

Pytanie 28

Podczas udzielania informacji zwrotnej podopiecznemu, który narusza zasady funkcjonowania pracowni, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. w sposób ogólny formułować swoje uwagi, nie koncentrując się na szczegółach, ale zaznaczyć możliwość usunięcia podopiecznego z zajęć

B. ocenić niewłaściwe zachowanie w kontekście regulaminu pracowni i określić swoje oczekiwania dotyczące zmian

C. jednoznacznie ocenić podopiecznego oraz określić jego możliwości do modyfikacji zachowania

D. podawać przykłady negatywnych zachowań podopiecznego z przeszłości i skoncentrować się na potencjalnych zagrożeniach wynikających z łamania zasad pracowni

Odpowiedź wskazująca na ocenę zachowania niezgodnego z regulaminem pracowni oraz na określenie oczekiwań wobec zmiany jest prawidłowa, ponieważ opiera się na zasadach konstruktywnej informacji zwrotnej. Terapeuta zajęciowy powinien w sposób jasny i precyzyjny ocenić, jakie zachowania są nieakceptowalne, aby podopieczny miał pełną świadomość ich wpływu na środowisko pracowni oraz na innych uczestników zajęć. Warto podkreślić, że konkretne wskazanie oczekiwań dotyczących zmiany zachowania pozwala na stworzenie jasnych ram, w których podopieczny może się poruszać. Na przykład, jeśli zachowanie polega na nieprzestrzeganiu zasad współpracy, terapeuta powinien wyraźnie przedstawić, jakie konkretne działania są pożądane, takie jak aktywne słuchanie czy przestrzeganie zasad komunikacji. Tego typu podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, które koncentrują się na wspieraniu rozwoju kompetencji społecznych i emocjonalnych, a także na budowaniu odpowiedzialności za własne zachowanie.

Pytanie 29

Które z poniższych działań powinno być pierwszym krokiem terapeuty zajęciowego, gdy zaczyna pracę z nowym podopiecznym?

A. Organizacja grupy wsparcia

B. Opracowanie programu żywieniowego

C. Przeprowadzenie wywiadu wstępnego

D. Przygotowanie raportu finansowego

Rozpoczęcie pracy z nowym podopiecznym w terapii zajęciowej zawsze powinno zaczynać się od przeprowadzenia wywiadu wstępnego. Jest to kluczowe, ponieważ pozwala terapeucie na zebranie niezbędnych informacji o pacjencie, jego potrzebach, oczekiwaniach, a także o specyficznych ograniczeniach fizycznych, psychicznych czy społecznych. Wywiad wstępny stanowi fundament do dalszego planowania procesu terapeutycznego. Terapeuta zajęciowy, dzięki tym informacjom, może opracować indywidualny plan działania, który będzie najbardziej efektywny i dostosowany do potrzeb pacjenta. Dobre praktyki w terapii zajęciowej wskazują, że bez dokładnego zrozumienia pacjenta i jego sytuacji życiowej, trudno jest zapewnić skuteczną i odpowiednią pomoc. Wywiad ten często obejmuje również omówienie celów terapeutycznych z pacjentem, co zwiększa zaangażowanie i motywację do współpracy. Praktyczne zastosowanie tego etapu można zauważyć w każdej skutecznej interakcji terapeutycznej, gdzie kluczowe jest zrozumienie i dostosowanie interwencji do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 30

Mieszkanka domu opieki społecznej cierpiąca na chorobę Alzheimera ma zaburzony rytm snu. Czy to wskazuje na zakłócenie potrzeb?

A. samorealizacji

B. fizjologicznych

C. prestżu i uznania

D. bezpieczeństwa

Odpowiedź "fizjologicznych" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia rytmu dobowego snu u osób z chorobą Alzheimera są bezpośrednio związane z ich podstawowymi potrzebami fizjologicznymi. Rytm dobowy snu i czuwania jest kluczowym elementem zdrowego funkcjonowania organizmu, a jego zaburzenia mogą prowadzić do wielu negatywnych konsekwencji, takich jak zwiększone ryzyko wypadków, zaburzenia poznawcze czy pogorszenie ogólnego stanu zdrowia. U osób z chorobą Alzheimera, zmiany w cyklu snu mogą być wywołane przez czynniki neurodegeneracyjne, które wpływają na zentrale mechanizmy regulujące sen. W pracy z pacjentami, ważne jest stosowanie dobrych praktyk, takich jak tworzenie stabilnego środowiska do snu, ograniczanie bodźców w godzinach wieczornych oraz regularne wprowadzanie rutyny. Warto także zwrócić uwagę na zastosowanie strategii behawioralnych, które mogą pomóc w poprawie jakości snu, jak np. terapia światłem czy techniki relaksacyjne. Zachowanie zdrowego rytmu dobowego jest kluczowe dla poprawy jakości życia i samopoczucia pacjentów z demencją, co wpisuje się w standardy opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 31

Terapeuta, który powiedział do podopiecznego: Rozumiem, że według ciebie organizacja wystawy prac to świetny pomysł, użył metody aktywnego słuchania zwanej

A. reprezentowaniem

B. motywacją

C. docenieniem

D. parafrazą

Parafraza to technika aktywnego słuchania, polegająca na powtarzaniu lub przekształcaniu wypowiedzi rozmówcy w sposób, który odzwierciedla jego myśli i uczucia. W opisanym przypadku terapeuta zastosował tę technikę, potwierdzając zrozumienie idei podopiecznego o organizacji wystawy prac. Dzięki temu pacjent czuje się słuchany i zrozumiany, co znacznie zwiększa efektywność komunikacji oraz buduje zaufanie w relacji terapeutycznej. W praktyce, parafrazowanie może przybierać różne formy, w tym uszczegółowienie myśli rozmówcy lub ich uproszczenie dla lepszego zrozumienia. W kontekście psychoterapii i doradztwa, umiejętność parafrazowania jest kluczowa, gdyż pozwala na weryfikację informacji oraz głębsze eksplorowanie emocji pacjenta. Umożliwia to również terapeutom lepsze dostosowanie się do potrzeb swoich klientów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychologii i terapii.

Pytanie 32

Jakie jest zastosowanie parafraz w pracy terapeuty zajęciowego?

A. uznania wysiłku rozmówcy

B. sprawdzenia, czy właściwie zrozumiał podopiecznego

C. łączenia istotnych treści oraz faktów

D. sprecyzowania wypowiedzi podopiecznego

Parafraza w pracy terapeuty zajęciowego jest kluczowym narzędziem, które pozwala upewnić się, że terapeuta właściwie zrozumiał intencje i emocje wyrażane przez podopiecznego. Głównym celem parafrazowania jest potwierdzenie, że odbiorca komunikacji uchwycił sens rozmowy, co umożliwia wyjaśnienie ewentualnych nieporozumień. Przykładowo, terapeuta może powiedzieć: 'Rozumiem, że czujesz się przytłoczony sytuacją, w której się znajdujesz.' Tego rodzaju działalność nie tylko pokazuje empatię terapeuty, ale również zachęca podopiecznego do dalszej eksploracji swoich myśli i uczuć. W kontekście standardów profesji, parafrazowanie wspiera budowanie zaufania i bezpieczeństwa w relacji terapeutycznej, co jest zgodne z zasadami etyki i praktyki w terapii zajęciowej. Używanie parafraz w praktyce może również pomóc w identyfikacji kluczowych obszarów, które wymagają dalszej interwencji lub wsparcia, co jest fundamentem skutecznego procesu terapeutycznego.

Pytanie 33

Osoba z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną najlepiej rozwija swoje umiejętności zawodowe poprzez

A. samodzielne próby na stanowisku pracy

B. udział w teoretycznych wykładach

C. czytanie podręczników akademickich

D. praktyczne treningi w kontrolowanym środowisku pracy

Praktyczne treningi w kontrolowanym środowisku pracy to najlepsza metoda rozwijania umiejętności zawodowych dla osoby z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną. Tego typu podejście pozwala na naukę poprzez działanie, co jest szczególnie ważne dla osób, które mogą mieć trudności z przyswajaniem wiedzy teoretycznej. W kontrolowanym środowisku pracy uczestnicy mają możliwość bezpiecznego popełniania błędów i natychmiastowego otrzymywania informacji zwrotnej. To z kolei umożliwia lepsze zrozumienie procesów i mechanizmów wykonywania zadań zawodowych. Dodatkowo, praktyczne treningi mogą być indywidualnie dostosowane do potrzeb i umiejętności uczestnika, co jest kluczowe w przypadku osób z różnym poziomem sprawności. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie kładzie się nacisk na praktyczne umiejętności i samodzielność uczestników. Praktyczne przykłady pokazują, że osoby, które uczą się w ten sposób, zyskują większą pewność siebie i są lepiej przygotowane do podjęcia pracy w rzeczywistych warunkach zawodowych.

Pytanie 34

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. zamknięte

B. alternatywne

C. sugerujące

D. otwarte

Wybór pytań otwartych jest kluczowy w terapii, gdyż umożliwia podopiecznemu swobodne wyrażenie myśli, uczuć i opinii. Pytania otwarte nie ograniczają odpowiedzi do prostego 'tak' lub 'nie', co sprzyja głębszej eksploracji osobistych doświadczeń. Na przykład, zamiast pytać 'Czy czujesz się smutny?', terapeuta może zapytać 'Co czujesz, gdy myślisz o swojej sytuacji?'. Tego rodzaju pytania zachęcają do refleksji i mogą prowadzić do odkryć, które są istotne dla postępu terapeutycznego. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w psychoterapii, pytania otwarte wspierają budowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest fundamentem skutecznej terapii. Wspierają one również rozwój umiejętności komunikacyjnych oraz samoregulacji emocjonalnej, pozwalając klientowi na większą samodzielność w procesie terapeutycznym. Użycie pytań otwartych jest zatem nie tylko techniką, ale i strategią, która wpisuje się w holistyczne podejście do zdrowia psychicznego.

Pytanie 35

Terapeuta zajęciowy, planując działania wspierające pozytywne wzorce i właściwe nawyki ruchowe u pacjenta po udarze mózgu, powinien wziąć pod uwagę wskazówki

A. fizjoterapeuty

B. logopedy

C. protetyka

D. psychiatry

Odpowiedź wskazująca na fizjoterapeutę jako osobę, która powinna być uwzględniona w procesie rehabilitacji pacjenta po udarze mózgu, jest właściwa. Terapeuta zajęciowy, pracując z pacjentami, powinien ściśle współpracować z fizjoterapeutami, którzy mają kluczową wiedzę na temat mechanizmów ruchowych, rehabilitacji funkcji ruchowych oraz sposobów przywracania sprawności ruchowej. Dobre praktyki w rehabilitacji neurologicznej podkreślają znaczenie indywidualizacji programu terapeutycznego, co oznacza, że każda czynność powinna być dostosowana do specyficznych potrzeb i ograniczeń pacjenta. Przykładowo, fizjoterapeuta może doradzić, jakie ćwiczenia będą najbardziej efektywne w poprawie siły mięśniowej oraz koordynacji ruchowej, co jest kluczowe w procesie powrotu do codziennych aktywności. Integracja zaleceń fizjoterapeutycznego umożliwia również monitorowanie postępów, dostosowywanie terapii oraz wprowadzanie nowych technik terapeutycznych, co jest fundamentem skutecznej rehabilitacji po udarze mózgu.

Pytanie 36

Zajęcia z zastosowaniem gier paluszkowych oraz wyliczanek są zalecane dla

A. osób dorosłych z problemem jąkania

B. seniorów w początkowym stadium choroby Alzheimera

C. dzieci z zaburzeniami rozwoju mowy

D. dorosłych z autyzmem i lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej

Zabawy paluszkowe i wyliczanki stanowią niezwykle ważny element terapii dzieci z zaburzeniami rozwoju mowy. Działania te, poprzez angażowanie dzieci w interaktywną aktywność, stymulują rozwój motoryki małej oraz wspierają procesy językowe. Paluszki są doskonałym narzędziem do nauki poprzez zabawę, co jest zgodne z ideą wczesnej interwencji w logopedii. W praktyce, terapeuci często wykorzystują te formy aktywności do poprawy artykulacji, rytmiki mowy oraz budowania słownictwa. Warto podkreślić, że zabawy te sprzyjają także integracji społecznej, co ma kluczowe znaczenie w kontekście rozwoju emocjonalnego dzieci. Zastosowanie zabaw paluszkowych wspiera również rozwój kreatywności i wyobraźni, co jest szczególnie istotne w pracy z dziećmi. Standardy pracy z dziećmi z zaburzeniami mowy wskazują na konieczność stosowania różnorodnych metod, a zabawy paluszkowe stanowią jedną z nich, cenioną przez specjalistów w terapii logopedycznej.

Pytanie 37

Czynności realizowane w zakresie ergoterapii obejmują

A. spędzanie czasu na takich pracach jak pielęgnacja roślin czy porządkowanie przestrzeni

B. tworzeniu obrazów z użyciem różnych technik malarskich

C. dobieraniu odpowiednich parametrów mebli do zdolności i ograniczeń osoby podopiecznej

D. organizowanie aktywności rekreacyjnych i wycieczek

Ergoterapia jest dziedziną, która koncentruje się na wspieraniu osób w uczestnictwie w codziennych czynnościach, które są dla nich ważne. Jednym z podstawowych elementów ergoterapii jest wykonywanie różnorodnych prac manualnych, w tym pielęgnowanie roślin czy sprzątanie. Te aktywności nie tylko rozwijają umiejętności motoryczne podopiecznego, ale także wpływają na jego samodzielność i poczucie wartości. W terapii ergoterapeutycznej szczególnie ważne jest dostosowanie zajęć do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co jest zgodne z zasadami terapii skoncentrowanej na kliencie. Przykłady praktyczne mogą obejmować organizowanie zajęć związanych z ogrodnictwem, które nie tylko angażują w codzienne czynności, ale również sprzyjają relaksacji i poprawie samopoczucia psychicznego. Ergoterapeuci stosują takie techniki, aby wspierać pacjentów w osiąganiu ich celów życiowych i ułatwianiu im powrotu do niezależności. Stosowanie takich prac jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie zdrowia, które podkreślają znaczenie aktywnego udziału w życiu społecznym i osobistym.

Pytanie 38

Zaleca się uczestnictwo w ćwiczeniach umiejętności praktycznych, które zwiększają kompetencje, w szczególności dla osób z problemami zdrowotnymi

A. nowotworowymi

B. dermatologicznymi

C. kardiologicznymi

D. psychicznymi

Udział w treningach umiejętności praktycznych podnoszących kompetencje jest szczególnie istotny dla osób z chorobami psychicznymi, ponieważ tego rodzaju interwencje mogą znacząco wpłynąć na ich jakość życia oraz zdolność do funkcjonowania w społeczeństwie. Osoby z problemami zdrowia psychicznego często borykają się z trudnościami w codziennym życiu, a umiejętności praktyczne, takie jak zarządzanie stresem, komunikacja interpersonalna czy umiejętności społeczne, mogą wspierać ich w realizacji codziennych zadań. Przykładem mogą być treningi asertywności, które pomagają osobom z zaburzeniami lękowymi w rozwijaniu pewności siebie oraz zdolności do wyrażania swoich potrzeb. Ponadto, standardy terapeutyczne, takie jak model biopsychospołeczny, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, co obejmuje rozwijanie umiejętności praktycznych jako element terapii. Wprowadzenie takich programów do pracy z podopiecznymi z problemami zdrowia psychicznego przyczynia się do ich lepszego samopoczucia oraz integracji społecznej.

Pytanie 39

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 40

Jakie z wymienionych czynności terapeutycznych są realizowane w ramach dramaterapii?

A. Ćwiczenia rytmiczne przy muzyce

B. Gry i zabawy sprawnościowe

C. Odgrywanie wydarzeń, sytuacji, emocji

D. Zabawy ruchowe z użyciem przyborów

No więc, odgrywanie różnych sytuacji i emocji to naprawdę kluczowy element dramaterapii. Chodzi o to, żeby uczestnicy mogli lepiej poznać swoje uczucia w bezpiecznym miejscu. W dramaterapii mamy różne techniki, jak improwizacja, scenki czy dialogi, które pomagają zrozumieć siebie i relacje z innymi ludźmi. Przykładowo, można pracować z dziećmi, które przez odgrywanie ról uczą się, jak radzić sobie z emocjami, na przykład ze złością czy smutkiem. Takie podejście jest też przydatne w rehabilitacji osób z problemami psychicznymi, gdzie odgrywanie ról może pomóc w radzeniu sobie z trudnymi wspomnieniami. Cała ta idea jest zgodna z wytycznymi różnych organizacji, na przykład The National Association for Drama Therapy, które podkreślają, jak ważna jest ekspresja emocjonalna w terapii.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej