Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 16 grudnia 2025 06:07
Data zakończenia: 16 grudnia 2025 06:26

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Dobór prawidłowych parametrów ekspozycji materiału zdjęciowego o określonej czułości możliwy jest przy zastosowaniu

A. światłomierza.

B. kolorymetru.

C. pehametru.

D. spektrometru.

Światłomierz to absolutnie podstawowe narzędzie w pracy każdego fotografa, niezależnie od poziomu zaawansowania. Jego głównym zadaniem jest dokładny pomiar ilości światła padającego na plan zdjęciowy lub odbitego od fotografowanej sceny, co pozwala precyzyjnie ustawić parametry ekspozycji takie jak czas naświetlania, wartość przysłony i czułość ISO. W praktyce, korzystanie ze światłomierza pomaga uniknąć prześwietleń oraz niedoświetleń, które potrafią zepsuć nawet najlepszy kadr. Moim zdaniem, szczególnie w fotografii studyjnej czy pracy z filmem światłoczułym, ręczny światłomierz bywa nieoceniony – żadne domysły czy ocena „na oko” nie zastąpi precyzyjnego pomiaru. Użycie światłomierza jest też zgodne ze standardami branżowymi, szczególnie gdy pracujemy z materiałami o zdefiniowanej czułości ISO, gdzie margines błędu jest mały. Warto dodać, że światłomierze bywają różne – są takie mierzące światło odbite (np. wbudowane w aparaty cyfrowe) oraz mierzące światło padające (ręczne, studyjne). Korzystając z nich, można uzyskać powtarzalne, przewidywalne efekty, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii i filmie. Z mojego doświadczenia, im szybciej nauczysz się korzystać ze światłomierza, tym szybciej zaczniesz świadomie panować nad ekspozycją – i to naprawdę daje przewagę na rynku.

Pytanie 2

Aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm przy rozdzielczości 300 dpi, zdjęcie o wymiarach 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością

A. 600 ppi

B. 150 ppi

C. 300 ppi

D. 75 ppi

Wybór rozdzielczości 75 ppi jest niewłaściwy, ponieważ ta wartość jest zbyt niska do uzyskania wydruku o wysokiej jakości. Przy tej rozdzielczości zdjęcie będzie miało zaledwie 600 x 900 pikseli, co zdecydowanie nie wystarczy, aby spełnić standardy druku w wysokiej rozdzielczości. Niska rozdzielczość prowadzi do utraty szczegółów oraz nieostrości, co jest szczególnie widoczne po wydruku, gdzie każdy detal jest bardziej zauważalny. Z kolei wybór 300 ppi jako minimalnej rozdzielczości skanowania jest błędny, ponieważ taka rozdzielczość nie uwzględnia rozmiaru skanowanego zdjęcia. Rozdzielczość skanowania powinna być odpowiednio dostosowana do wymagań wydruku, a rozdzielczość 300 ppi jest zarezerwowana dla wydruków z oryginalnych, wysokiej jakości zdjęć. Zastosowanie 600 ppi jest również przesadzone, ponieważ generuje pliki o ogromnych rozmiarach, co nie jest konieczne do druku w formacie 10 x 15 cm. Wybierając odpowiednią rozdzielczość skanowania, warto również zrozumieć, że rozdzielczość musi być zgodna z wymogami druku i nie powinna być ani zbyt niska, ani zbyt wysoka. Typowym błędem jest zatem nie przemyślenie relacji między rozmiarami obrazu a wymaganą rozdzielczością, co prowadzi do nieefektywnego wykorzystania zasobów i niezadowalających rezultatów w finalnym wydruku.

Pytanie 3

Jaką metodę rejestracji należy wybrać, aby uzyskać poprawny kolorowy obraz negatywowy?

A. Elektrofotograficzną

B. Hybrydową

C. Fotochemiczną

D. Spektrostrefową

Metoda fotochemiczna jest kluczowa w procesie uzyskiwania negatywów barwnych, ponieważ opiera się na reakcji światła z materiałem światłoczułym, co prowadzi do zmiany jego właściwości chemicznych. W przypadku negatywu barwnego, zastosowanie emulsji zawierających różne barwniki pozwala na uzyskanie pełnej gamy kolorów. W praktyce, podczas wykonywania zdjęć w metodzie fotochemicznej, naświetlone obszary emulsji reagują na światło, co skutkuje powstawaniem negatywów, które można następnie przetwarzać w celu uzyskania pozytywów. Przykładowo, w tradycyjnej fotografii analogowej, proces wywoływania negatywów barwnych opiera się na odpowiednich chemikaliach i temperaturze, co jest zgodne ze standardami branżowymi, takimi jak ISO 12300, które regulują jakość i metodykę pracy z materiałami fotograficznymi. Warto również wspomnieć, że w przypadku negatywów barwnych, różnorodność emulsji oraz precyzyjne naświetlenie mają bezpośredni wpływ na końcową jakość obrazu, co czyni tę metodę niezastąpioną w profesjonalnej fotografii.

Pytanie 4

Jakie zadanie wiąże się z przygotowaniem fotografii do druku?

A. Dostosowanie rozmiaru obrazu cyfrowego do formatu papieru fotograficznego

B. Redukcja głębi bitowej obrazu cyfrowego oraz zarchiwizowanie pliku graficznego z użyciem algorytmu kompresji stratnej

C. Konfiguracja trybu kwadrychromii

D. Wybór trybu koloru indeksowanego oraz rozdzielczości 72 ppi

Ustawienie trybu kwadrychromii, koloru indeksowanego oraz zmniejszenie głębi bitowej obrazu to działania, które, choć mają znaczenie w szerokim kontekście przetwarzania obrazów, nie są kluczowe dla przygotowania zdjęcia do druku. Tryb kwadrychromii, który obejmuje cztery podstawowe kolory (cyjan, magenta, żółty i czarny), jest standardem w druku offsetowym, ale jego ustawienie nie ma wpływu na wielkość obrazu ani na poprawne dostosowanie go do papieru. Z kolei tryb koloru indeksowanego jest stosowany głównie w kontekście ograniczania liczby kolorów, co może być przydatne w przypadku grafiki komputerowej, ale nie w druku zdjęć, które wymagają pełnej gamy kolorów. Zmniejszenie głębi bitowej obrazu oraz kompresja stratna mogą prowadzić do utraty szczegółów i jakości obrazu, co jest niepożądane w kontekście druku. Typowym błędem jest mylenie różnych etapów obróbki zdjęć i zakładanie, że wszystkie techniki są równo istotne. Kluczowe w procesie przygotowania do druku jest zrozumienie, że każdy z tych kroków ma swoje miejsce, ale ich znaczenie różni się w zależności od celu, jakim jest wydruk. Przygotowanie zdjęcia do druku wymaga zatem przede wszystkim prawidłowego dopasowania wymiarów i rozdzielczości, aby zapewnić estetyczny i profesjonalny efekt końcowy.

Pytanie 5

Zdjęcie, które ma być zabezpieczone przed wykorzystaniem go do celów komercyjnych przez innych użytkowników, powinno być objęte licencją typu

A. CC-BY-NC

B. CC-BY

C. CC-BY-ND

D. CC-BY-SA

Wiele osób myli się w tym temacie, bo skróty licencji Creative Commons bywają na pierwszy rzut oka mylące, a przecież chodzi o konkretne ograniczenia i uprawnienia. CC-BY to licencja najbardziej liberalna – pozwala praktycznie na wszystko, także na użycie komercyjne, pod warunkiem wskazania autora. Gdyby komuś zależało na zabezpieczeniu się przed komercyjnym wykorzystaniem zdjęcia, ta opcja jest zupełnie nietrafiona. Z kolei CC-BY-ND zabrania tworzenia dzieł zależnych (czyli przeróbek, remiksów itd.), ale nadal umożliwia komercyjne wykorzystanie oryginału, jeśli tylko podpisany jest autor. W praktyce to oznacza, że ktoś może wrzucić Twoje autorskie zdjęcie do katalogu reklamowego bez żadnych zmian – co przecież nie rozwiązuje problemu ograniczenia użycia komercyjnego. CC-BY-SA wymaga dzielenia się na tych samych zasadach (czyli kopiujący musi opublikować nowe dzieło na tych samych warunkach), ale nie wprowadza blokady na użycie komercyjne. Moim zdaniem to bardzo częsty błąd – myli się ograniczenia dotyczące modyfikacji i sposobu udostępniania z kwestią możliwości komercyjnego wykorzystania. Branżowe dobre praktyki podkreślają, że jeżeli zależy nam na wyłączeniu użytku komercyjnego, trzeba szukać w licencji oznaczenia NC (NonCommercial). Odpowiednie rozróżnienie tych oznaczeń jest kluczowe: ND = no derivatives (brak przeróbek), SA = share alike (na tych samych zasadach), NC = noncommercial (bez komercji). Dlatego warto poświęcić chwilę, by zapoznać się z opisami licencji lub nawet skorzystać z oficjalnych generatorów licencji Creative Commons, które krok po kroku prowadzą przez opcje. Typowym błędem jest przekonanie, że ograniczenie przeróbek lub kopiowania automatycznie zablokuje komercję – a to nieprawda, bo każda opcja CC precyzyjnie określa zakres praw i ograniczeń. Z mojego doświadczenia korzystanie z niewłaściwej licencji może potem skutkować nieprzyjemnymi sytuacjami, zwłaszcza gdy ktoś komercyjnie wykorzysta naszą pracę, mimo że tego nie chcieliśmy. Klucz to zawsze sprawdzać, czy na licencji widnieje NC, jeśli chcemy zablokować zarabianie na naszym dziele przez innych.

Pytanie 6

Wskaż prawidłowe parametry zdjęcia przeznaczonego do zamieszczenia w galerii internetowej.

A. JPEG, 72 ppi, RGB

B. JPEG, 300 ppi, CMYK

C. TIFF, 72 ppi, RGB

D. TIFF, 300 ppi, CMYK

Dobrze dobrane parametry zdjęcia do galerii internetowej to naprawdę kluczowa sprawa, bo wpływają zarówno na jakość wyświetlania, jak i na szybkość ładowania strony. Format JPEG jest powszechnie wykorzystywany w sieci, głównie dlatego, że daje dobry kompromis między jakością a wagą pliku. W praktyce – im mniejszy plik, tym szybciej wczytuje się strona, co użytkownicy od razu zauważają. 72 ppi to standardowa rozdzielczość ekranowa, bo praktycznie żaden monitor nie pokaże więcej detali. Oczywiście, teraz monitory mają czasem wyższą gęstość pikseli, ale trzymanie się 72 ppi pozwala zachować uniwersalność. RGB, czyli tryb kolorów używany przez wszystkie ekrany, to absolutna podstawa – CMYK to już domena druku i może wyglądać dziwnie po wrzuceniu do przeglądarki. Z mojego doświadczenia, gdy wrzucasz inne formaty lub tryby, pojawiają się rozjazdy kolorystyczne i niepotrzebne komplikacje z konwersją. Branżowe standardy, jak np. wytyczne Google czy W3C, też zalecają stosowanie JPEG oraz przestrzeni RGB do zdjęć w sieci. Dobrą praktyką jest też optymalizacja zdjęcia (np. krzywe, nasycenie, wyostrzenie) jeszcze przed eksportem do JPEG. Wtedy zdjęcia naprawdę robią robotę na stronie – wyglądają dobrze i nie zamulają ładowania. Praktyka pokazuje, że lepiej postawić na sprawdzone rozwiązania niż kombinować z nietypowymi parametrami.

Pytanie 7

Zdjęcie studyjne zostało wykonane z wykorzystaniem

A. oświetlenia przedniego i kontrastu jasności.

B. oświetlenia bocznego i kontrastu wielkości.

C. oświetlenia przedniego i kontrastu wielkości.

D. oświetlenia bocznego i kontrastu barw.

Zdjęcie studyjne wykonane z użyciem oświetlenia bocznego i kontrastu wielkości to naprawdę ciekawy przykład wykorzystania klasycznych zasad fotografii produktowej. Oświetlenie boczne jest jednym z najczęściej wybieranych przez profesjonalistów, bo pozwala wydobyć trójwymiarowość przedmiotów i podkreślić fakturę materiałów. Widać to zwłaszcza na takich obiektach jak te na zdjęciu – cień i światło ładnie podkreślają różne niuanse powierzchni, dając wrażenie głębi. Kontrast wielkości natomiast polega na zestawieniu obok siebie dwóch przedmiotów o wyraźnie różnych gabarytach – tutaj mamy dużą i małą szpulę. Dzięki temu oko odbiorcy od razu wychwytuje relacje proporcji, co jest często wykorzystywane w fotografii reklamowej, katalogowej albo edukacyjnej. Moim zdaniem taki sposób pracy ze światłem i kompozycją to podstawa, którą warto znać i stosować – nie tylko w studiu, ale i przy domowych sesjach. W wielu branżach, jak przemysł, rzemiosło czy e-commerce, takie podejście pozwala podkreślić unikatowe cechy produktów. Fotografowie cenią boczne światło za to, że nie spłaszcza przedmiotów, tylko podkreśla ich bryłę – tu też to widać. Praktyka pokazuje, że właściwe połączenie światła i kontrastu wizualnego daje dużo lepsze efekty niż przypadkowe ustawienie lamp czy wybór monotonnych kompozycji. Warto eksperymentować z różnymi kątami padania światła i świadomie aranżować przedmioty pod kątem kontrastu wielkości, zwłaszcza jeśli zależy nam na jasnym przekazie wizualnym.

Pytanie 8

Jakiego filtru należy użyć, aby uzyskać delikatny efekt klasycznej fotografii w odcieniu sepii?

A. Konwersyjny

B. Połówkowy

C. Szary

D. Polaryzacyjny

Użycie filtrów takich jak polaryzacyjny, połówkowy czy szary w kontekście uzyskania efektu sepii jest nieadekwatne i może prowadzić do mylnych wniosków. Filtr polaryzacyjny, na przykład, służy do redukcji odblasków oraz zwiększenia nasycenia kolorów, co jest pomocne w fotografii krajobrazowej. Niemniej jednak, jego właściwości nie są zgodne z celem uzyskania tonacji sepii, która wymaga intensyfikacji specyficznych ciepłych tonów. Z kolei filtr połówkowy, który jest używany do wyrównania różnic w ekspozycji pomiędzy jasnymi a ciemnymi obszarami obrazu, nie wpływa na kolorystykę w sposób, który pozwalałby uzyskać efekt sepii. Zastosowanie filtra szarego, który obniża ilość światła docierającego do matrycy aparatu, również nie odpowiednio wspiera zamierzony efekt, gdyż skupia się na kontroli ekspozycji, a nie na manipulacji kolorami. To niezrozumienie praktycznego zastosowania filtrów i ich właściwości prowadzi do błędnych wyborów w procesie twórczym. Dobrze jest zrozumieć, że każdy filtr ma swoje specyficzne przeznaczenie, a ich wybór powinien być przemyślany w kontekście zamierzonego efektu artystycznego.

Pytanie 9

Jeśli fotograf zaplanował wykonywanie zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych do światła żarowego, to asystent planu fotograficznego powinien przygotować lampy

A. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

B. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

C. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

D. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

W tej sytuacji kluczowe było zwrócenie uwagi na rodzaj materiałów światłoczułych oraz źródło światła, do którego są one przeznaczone. Materiały negatywowe do światła żarowego (czyli światła o temperaturze barwowej ok. 3200K) są zoptymalizowane właśnie pod tego typu oświetlenie. Halogeny to klasyczne lampy żarowe – ich widmo jest bardzo zbliżone do światła żarowego, dzięki czemu uzyskujemy wierne odwzorowanie barw i nie musimy stosować dodatkowych filtrów korekcyjnych. Statywy oświetleniowe są niezbędne, żeby ustawić lampy stabilnie i precyzyjnie – bez tego trudno o równe, przewidywalne światło, a to w katalogowej fotografii produktów podstawa. Stół bezcieniowy to już taki fotograficzny klasyk: pozwala zminimalizować cienie, wydobyć szczegóły i zapewnić jednolite tło, co przy zdjęciach katalogowych jest zwyczajnie wymagane przez większość klientów. Moim zdaniem, nie ma tu miejsca na przypadek – wszystkie elementy zestawu mają swoje uzasadnienie w praktyce i wynikają z wypracowanych standardów branżowych. Mało tego, praca na halogenach pozwala kontrolować oświetlenie na żywo, więc od razu widzisz efekt – to ogromna przewaga zwłaszcza, gdy liczy się czas i powtarzalność. Z doświadczenia wiem, że profesjonalne sesje produktowe na negatywie niemal zawsze realizuje się właśnie w takim układzie – to sprawdzony, bezpieczny wybór i podstawa, jeśli chodzi o rzetelność kolorystyczną materiałów do druku czy publikacji internetowych.

Pytanie 10

Jaką minimalną rozdzielczość matrycy (w megapikselach) należy zastosować do wykonania wydruku w formacie 60×90 cm z zachowaniem jakości 300 dpi?

A. około 25 MP

B. około 6 MP

C. około 50 MP

D. około 12 MP

Podczas rozwiązywania problemu związanego z wymaganą rozdzielczością matrycy na wydruk w formacie 60×90 cm, błędne podejścia mogą prowadzić do niedoszacowania potrzeby jakości obrazu. Odpowiedzi wskazujące na 12 MP lub 6 MP są niewystarczające, ponieważ przy rozdzielczości 300 dpi wymagana liczba pikseli jest znacznie wyższa. W przypadku 12 MP, to zaledwie 12 milionów pikseli, co w kontekście wydruku wielkoformatowego może skutkować widocznymi pikselami oraz utratą detali. Z kolei 6 MP, będąc jeszcze niższą wartością, praktycznie nie zapewnia wystarczającej szczegółowości, co skutkuje nieestetycznymi efektami w postaci rozmazanych lub zamazanych elementów na dużym wydruku. Odpowiedzi mówiące o 50 MP również mogą być mylące, ponieważ chociaż teoretycznie zapewniają wyższą jakość obrazu, to w praktyce mogą być zbyt duże w stosunku do wymagań. Często myśli się, że im więcej megapikseli, tym lepiej, ale kluczowa jest również jakość soczewki aparatu oraz umiejętności fotografa. W rzeczywistości, 25 MP to wartość, która jest na tyle wysoka, by zapewnić profesjonalną jakość druku, a jednocześnie jest bardziej optymalna dla większości zastosowań komercyjnych, co podkreśla znaczenie zrozumienia, jak odnosić rozdzielczość do rzeczywistych potrzeb wydruku.

Pytanie 11

Fotografia została skadrowana z zastosowaniem kompozycji obrazu według reguły

A. złotej spirali.

B. złotego podziału.

C. trójpodziału.

D. podziału ukośnego.

Odpowiedź "podziału ukośnego" jest poprawna, ponieważ kompozycja zdjęcia została zaprojektowana z wykorzystaniem ukośnych linii, które prowadzą wzrok widza przez całą scenę. Reguła podziału ukośnego jest jednym z kluczowych elementów kompozycji w fotografii, pozwalającym na tworzenie dynamicznych i interesujących obrazów. Ukośne linie, jak te reprezentowane przez schody i poręcze w tej fotografii, przełamują monotonię prostych linii poziomych i pionowych, nadając zdjęciu głębię i kierunek. Użycie podziału ukośnego może być szczególnie skuteczne w sytuacjach, gdzie chcemy podkreślić ruch, dynamikę lub złożoność sceny. W praktyce, fotografowie często wykorzystują tę technikę w architekturze, krajobrazach i portretach, aby nadać obrazom większą ekspresję i zaangażowanie. Dobrą praktyką jest obserwowanie, jak różne elementy w obrazie mogą być rozmieszczone wzdłuż tych ukośnych linii, aby zwiększyć wizualny wpływ zdjęcia.

Pytanie 12

Pentagonalny pryzmat stanowi element konstrukcji

A. obiektywu fotograficznego

B. korpusu aparatu fotograficznego

C. powiększalnika w ciemni

D. skanera bębnowego

Pryzmat pentagonalny jest kluczowym elementem konstrukcji korpusu aparatu fotograficznego, ponieważ pełni funkcję zmiany kierunku światła, co umożliwia prawidłowe kadrowanie obrazu. W aparatach lustrzankowych pryzmat ten pozwala na odwrócenie obrazu oraz jego skierowanie do wizjera, co jest niezwykle istotne dla fotografa. Dzięki zastosowaniu pryzmatu pentagonalnego, użytkownik widzi dokładny obraz, jaki będzie rejestrowany przez matrycę aparatu. To rozwiązanie jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, zapewniającym wysoką jakość obrazu oraz wygodę w użytkowaniu. Praktycznym przykładem zastosowania pryzmatu pentagonalnego są aparaty Canon i Nikon, które wykorzystują tę konstrukcję w swoich lustrzankach cyfrowych. Umożliwia to fotografom precyzyjne ustawienie kadru przed wykonaniem zdjęcia, co jest kluczowe w procesie twórczym. Ponadto, pryzmaty stosowane w nowoczesnych aparatach wykonane są z wysokiej jakości szkła optycznego, co minimalizuje zniekształcenia optyczne i poprawia ostrość obrazu. Zrozumienie roli pryzmatu w konstrukcji aparatu fotograficznego jest kluczowe dla każdego, kto pragnie zgłębić tajniki fotografii.

Pytanie 13

W programie Photoshop narzędzie, które umożliwia efektywne i szybkie usuwanie niechcianych elementów z zdjęć, to

A. rozmywanie

B. stempel

C. lasso

D. różdżka

Narzędzie stempel w Photoshopie to naprawdę fajna opcja, która pozwala na usuwanie niechcianych rzeczy z zdjęć. Działa to tak, że kopiujesz piksele z jednego miejsca i wklejasz w inne. Dzięki temu możesz dosyć naturalnie wypełnić luki tłem czy innymi elementami. To narzędzie sprawdza się świetnie, zwłaszcza przy retuszu portretów, bo możesz zatuszować niedoskonałości skóry czy jakieś niechciane obiekty w tle. Jeśli chcesz uzyskać jak najlepszy efekt, warto bawić się różnymi rozmiarami pędzla i zmieniać źródło klonowania - daje to bardziej naturalny wygląd. Również ważne jest, żeby odpowiednio ustawić krycie i twardość, bo to naprawdę może poprawić jakość pracy. No i oprócz usuwania obiektów, stempel można też wykorzystać do poprawy detali w obrazach, co czyni go niezbędnym narzędziem dla każdego, kto zajmuje się retuszem.

Pytanie 14

Aby podkreślić fakturę materiału na zdjęciu, jakie oświetlenie powinno być użyte?

A. rozproszone na wprost

B. bezpośrednie z jednego kierunku bocznego

C. równo rozproszone z dwóch stron

D. kontrastowe z dwóch stron

Odpowiedź 'bezpośrednie z jednego kierunku bocznego' jest prawidłowa, ponieważ to właśnie takie oświetlenie skutecznie uwypukla fakturę tkaniny, tworząc wyraźne cienie i podkreślając detale strukturalne materiału. W fotografii produktowej oraz modowej, gdzie szczegółowe przedstawienie tekstury jest kluczowe, odpowiednie umiejscowienie źródła światła jest niezbędne. Na przykład, ustawienie lampy z boku tkaniny sprawia, że światło pada pod kątem, co powoduje, że zmarszczki, splot czy inne cechy tekstury są widoczne dzięki kontrastowi między światłem a cieniem. Dobry fotograficzny styl opiera się na zasadzie, że światło boczne działa jak naturalna forma modelowania, nadając trójwymiarowość obiektom. W praktyce, wiele osób stosuje takie techniki w sesjach zdjęciowych mody, gdzie uwydatnienie faktury materiału jest kluczowe dla atrakcyjności wizualnej. Standardowe podejścia do oświetlenia w fotografii zakładają, że umiejscowienie źródła światła w odpowiedniej pozycji jest kluczowe dla osiągnięcia pożądanych efektów estetycznych.

Pytanie 15

Podczas zdjęć w studio w celu równomiernego, upiększającego oświetlenia twarzy modelki należy zastosować

A. wrota.

B. softbox i blendy.

C. soczewkę Fresnela.

D. stożkowy tubus.

Softboxy i blendy to podstawa, jeśli chodzi o równomierne i upiększające oświetlenie twarzy w fotografii studyjnej. Softbox działa tak, że rozprasza światło, przez co cienie na twarzy są miękkie, a skóra wygląda naturalnie i gładko – no, dokładnie o to chodzi przy sesjach beauty albo portretowych. Kiedy dodasz blendę, możesz wypełnić cienie, które powstały od głównego światła, i zrobić efekt delikatnego, rozświetlającego światła pod oczami (taki klasyczny "catch light" w oczach modelki). Większość profesjonalnych fotografów portretowych zawsze korzysta właśnie z tego zestawu, bo daje przewidywalny, kontrolowany efekt – światło jest plastyczne, nie przepala skóry i wydobywa detale bez ostrych, nieestetycznych kontrastów. Moim zdaniem, trudno wyobrazić sobie profesjonalne studio bez softboxów i blend – nawet w reklamie czy modzie, gdzie liczy się każda zmarszczka i szczegół. Warto wiedzieć, że rozmiar softboxa też robi swoje: im większy, tym światło bardziej miękkie i naturalne. Często spotykam się z przekonaniem, że skoro studyjne światło to musi być mocne i kontrastowe – a to nieprawda, właśnie softbox i blenda pozwalają pracować subtelniej i modelować twarz tak, jak wymaga tego branża. Takie rozwiązania od lat pojawiają się w podręcznikach fotografii portretowej. Zdecydowanie polecam zawsze mieć je pod ręką.

Pytanie 16

W portrecie oświetlenie sylwetkowe wykorzystywane jest do

A. zmniejszenia różnicy w oświetleniu między postacią a tłem

B. uzyskania efektu oddzielenia portretowanej osoby od tła i otoczenia

C. jednolitego oświetlenia całego obszaru zdjęcia

D. osiągnięcia efektu wtopienia fotografowanej osoby w otaczający ją krajobraz

Oświetlenie sylwetkowe w fotografii portretowej jest techniką, która polega na umieszczaniu źródła światła za portretowaną osobą, co skutkuje wyraźnym oddzieleniem jej od tła. Działanie to tworzy efekt halo, często wykorzystywany w celu podkreślenia konturów modela i nadania mu charakterystycznej głębi. Oświetlenie sylwetkowe przyczynia się do stworzenia dramatycznej atmosfery, a także do wydobycia detali, takich jak kształt włosów czy sylwetki. W praktyce, artysta może stosować tę technikę podczas sesji zdjęciowych, aby zastosować kontrast między jasnym tłem a ciemną postacią, co przyciąga uwagę widza do głównego motywu zdjęcia. Warto również zauważyć, że w przypadku oświetlenia sylwetkowego, kontrola nad kierunkiem i intensywnością świateł jest kluczowa, aby uzyskać pożądany efekt artystyczny. Technika ta jest zgodna z najlepszymi praktykami w fotografii portretowej, które podkreślają znaczenie kompozycji i odpowiedniego oświetlenia w pracy z modelami.

Pytanie 17

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. ekran odblaskowy.

B. lampę błyskową z dyfuzorem.

C. kalibrator kolorów.

D. blendę uniwersalną.

Lampa błyskowa z dyfuzorem to jedno z najbardziej skutecznych narzędzi do rozświetlania głębokich, ostrych cieni, szczególnie wtedy, gdy model pozuje w mocnym świetle słonecznym, a dodatkowo nosi kapelusz z dużym rondem. Właśnie taki kapelusz potrafi rzucać bardzo kontrastowy cień na twarz, co nie wygląda zbyt korzystnie na zdjęciach portretowych. W praktyce fotografii plenerowej czy modowej zwykłe doświetlenie światłem odbitym często nie wystarcza, bo słońce naprawdę "przebija" wszystkie półśrodki. Dlatego stosuje się lampę błyskową z dyfuzorem – bo taki zestaw daje miękkie, rozproszone światło, które wypełnia cienie bez tworzenia nienaturalnych, ostrych krawędzi. Dyfuzor powoduje, że błysk jest mniej drażniący dla modela i nie powoduje efektu "wyprania" kolorów, a sama lampa pozwala precyzyjnie skierować światło dokładnie tam, gdzie tego brakuje. Z mojego doświadczenia to rozwiązanie nie tylko daje profesjonalny efekt, ale i pozwala zachować naturalny wygląd skóry, co jest kluczowe w branży beauty czy fashion. W branżowych standardach przyjęło się, że do ostrego słońca zaleca się balansowanie światłem błyskowym, właśnie z dyfuzorem, bo tylko wtedy uzyskujemy kontrolę nad plastyką światłocienia i możemy swobodnie pracować nad klimatem zdjęcia.

Pytanie 18

Obrazek, który ma być umieszczony w galerii online, powinien być zapisany w rozdzielczości

A. 72 ppi

B. 150 ppi

C. 36 ppi

D. 300 ppi

Odpowiedź 72 ppi (pikseli na cal) jest poprawna, ponieważ jest to standardowa rozdzielczość stosowana w przypadku obrazów przeznaczonych do wyświetlania w internecie. Przy tej rozdzielczości obrazy mają odpowiednią jakość, ale ich rozmiar pliku jest na tyle mały, że ładowanie strony internetowej jest szybkie. W praktyce obrazy o rozdzielczości 72 ppi są dostosowane do ekranów komputerowych, które nie wymagają tak wysokiej gęstości pikseli jak drukowane materiały. Przykładowo, większość zdjęć zamieszczanych w galeriach internetowych, na portalach społecznościowych czy stronach blogowych jest przygotowywana w tej rozdzielczości, co zapewnia optymalny balans między jakością a czasem ładowania. Zgodnie z dobrą praktyką projektowania stron internetowych, dostosowanie rozdzielczości obrazów do ich przeznaczenia jest kluczowe dla zapewnienia pozytywnych doświadczeń użytkowników oraz wydajności witryny.

Pytanie 19

Który format zapisu zdjęcia należy wybrać, aby przeprowadzić jego bezstratną kompresję?

A. JPEG

B. AI

C. TIFF

D. CDR

Format TIFF jest wybierany wszędzie tam, gdzie zależy nam na zachowaniu pełnej jakości zdjęcia, ponieważ umożliwia bezstratną kompresję. To nie jest jakiś niszowy standard — w fotografii profesjonalnej, wydawnictwach czy wszelkich zastosowaniach archiwalnych TIFF od lat jest praktycznie synonimem solidności. Dość powiedzieć, że nawet wysokiej klasy skanery czy aparaty studyjne domyślnie pozwalają zapisywać obrazy jako TIFF właśnie po to, by nie zgubić ani jednego detalu. Kompresja bezstratna, taka jak LZW stosowana w TIFF, oznacza, że po rozpakowaniu pliku otrzymujesz piksel w piksel to, co było na oryginalnym zdjęciu — żadnych artefaktów, utraty kolorów czy dziwnych zniekształceń. Moim zdaniem, jeśli planujesz późniejszą edycję, druk w dużej rozdzielczości albo po prostu potrzebujesz archiwizować wartościowe materiały, warto postawić właśnie na TIFF. W branży DTP czy przy digitalizacji dokumentów to jest dosłownie standardowa praktyka. Oczywiście pliki są większe niż JPEG, ale tu chodzi o zachowanie jakości, a nie o oszczędność miejsca na dysku. Ciekawostka: TIFF świetnie dogaduje się z różnymi przestrzeniami barwnymi, na przykład CMYK, co jest kluczowe przy pracach drukarskich. JPEG takiego komfortu nie daje. Gdy liczy się jakość i bezpieczeństwo danych — TIFF to zdecydowanie właściwy wybór.

Pytanie 20

Rodzaj techniki fotograficznej, która dotyczy rejestracji płaskiego obiektu, nazywa się

A. fotoreprodukcją

B. mikrofilmowaniem

C. spektrofotografią

D. techniką tonorozdzielczą

Fotoreprodukcja to naprawdę ciekawa technika, która pozwala na wierne kopiowanie różnych płaskich materiałów, jak dokumenty czy obrazy. Jest ona super ważna zwłaszcza w archiwach i muzeach, bo tam dbają o to, żeby oryginały były w dobrym stanie. Używa się tu specjalnych aparatów i różnych ustawień oświetlenia, żeby uzyskać jak najlepsze szczegóły i kolory. Przykładem może być digitalizacja starych książek, gdzie każda strona jest fotografowana w odpowiednich warunkach. Dzięki temu można później stworzyć elektroniczną wersję, co jest mega przydatne! Warto pamiętać o dobrych praktykach, jak użycie filtrów czy kontrola ekspozycji, bo to pomaga zachować autentyczność. Dzięki tej technice możemy także tworzyć zabezpieczone kopie i dzielić się materiałami z innymi, nie ryzykując uszkodzenia oryginałów. Także fotoreprodukcja to coś, co ma znacznie i może być naprawdę użyteczne!

Pytanie 21

W studyjnej fotografii produktowej termin rim light odnosi się do

A. światła wypełniającego, redukującego cienie

B. głównego światła padającego od przodu na produkt

C. światła umieszczonego za obiektem, podkreślającego jego krawędzie

D. światła modelującego fakturę powierzchni produktu

Wybór światła głównego jako odpowiedzi na pytanie jest zrozumiały, ale niestety nie oddaje istoty techniki rim light. Główne światło, które pada od przodu, ma na celu oświetlenie całego obiektu, co może prowadzić do spłaszczenia obrazu i braku wyraźnych konturów. Takie podejście może sprawić, że produkt nie będzie się wyróżniał na tle, co jest kluczowe w fotografii, gdzie celem jest przyciągnięcie uwagi potencjalnych klientów. Użycie światła wypełniającego, które redukuje cienie, jest również błędnym rozumowaniem w kontekście rim light. Światło wypełniające ma na celu zmiękczenie cieni, co zmniejsza dramatyczność obrazu. Efekt, jaki daje rim light, polega na podkreśleniu krawędzi obiektu, a nie na ich zasłanianiu. Światło modelujące fakturę powierzchni, choć istotne, działa na zupełnie innej zasadzie. Jego zadaniem jest wydobycie szczegółów z materiału, a nie tworzenie wyrazistych konturów. Warto pamiętać, że w fotografii produktowej kluczowe jest stworzenie kompozycji, która wyróżni produkt, a technika rim light jest jedną z podstawowych metod, aby to osiągnąć. Na koniec, warto zaznaczyć, że zastosowanie odpowiednich technik oświetleniowych powinno być zgodne z zamysłem artystycznym oraz celami marketingowymi, co czyni zrozumienie różnorodności źródeł światła jeszcze bardziej istotnym. Wiele osób popełnia błąd, myśląc, że wystarczy jedno źródło światła, by uzyskać profesjonalny efekt, natomiast w praktyce najczęściej stosuje się kilka źródeł światła, aby uzyskać zamierzony efekt wizualny.

Pytanie 22

Które wejście należy wybrać, aby przesłać zdjęcia z komputera na nośnik USB?

Wybrałeś właściwe wejście – to jest port USB typu A. To właśnie do tego gniazda najczęściej podłączamy nośniki USB, takie jak pendrive’y czy zewnętrzne dyski twarde. Wynika to z uniwersalności standardu USB, który od lat stosowany jest praktycznie we wszystkich komputerach, laptopach i wielu innych urządzeniach. Port USB pozwala na szybkie przesyłanie danych, w tym zdjęć, dokumentów czy filmów, pomiędzy komputerem a podłączonym urządzeniem. Z mojego doświadczenia wynika, że większość problemów z kopiowaniem plików na USB wynika nie z wyboru złego portu, a raczej z nieprawidłowego odłączania urządzenia lub braku sterowników. Warto pamiętać, że standard USB jest stale rozwijany – dziś spotykamy wersje od 2.0 aż po 3.2 czy nawet 4.0, ale złącze typu A pozostaje najczęściej spotykane. W dobrych praktykach branżowych zaleca się zawsze bezpiecznie odłączać nośnik, żeby uniknąć utraty danych. Takie wejście zapewnia też zgodność ze starszymi urządzeniami, więc jest po prostu najbardziej uniwersalne. Praktyka pokazuje, że jeśli chcesz szybko i bezproblemowo przenieść zdjęcia z komputera na pendrive, to port USB typu A jest tutaj najlepszym wyborem.

Pytanie 23

W jakim celu stosuje się technikę HDR w fotografii?

A. Aby uzyskać większy zakres dynamiczny obrazu

B. Aby zmniejszyć ilość szumów w obrazie

C. Aby uzyskać efekt rozmycia ruchu

D. Aby zwiększyć intensywność kolorów

Technika HDR, czyli High Dynamic Range, jest stosowana w fotografii w celu uzyskania obrazu o większym zakresie dynamicznym. Zakres dynamiczny odnosi się do różnicy pomiędzy najjaśniejszymi i najciemniejszymi elementami obrazu. W tradycyjnej fotografii, zwłaszcza w trudnych warunkach oświetleniowych, takich jak zdjęcia robione pod słońce czy w ciemnych wnętrzach, aparat często nie jest w stanie uchwycić wszystkich szczegółów zarówno w cieniach, jak i w jasnych partiach obrazu. Technika HDR pozwala na pokonanie tego ograniczenia poprzez połączenie kilku zdjęć zrobionych z różnymi ekspozycjami w jeden obraz, który zachowuje szczegóły w pełnym zakresie tonalnym. W praktyce oznacza to, że HDR pozwala uchwycić piękno i złożoność sceny, które inaczej byłyby niewidoczne. Jest to szczególnie przydatne w fotografii krajobrazowej, architektonicznej czy wnętrz, gdzie różnice w oświetleniu mogą być bardzo duże. Stosowanie HDR wymaga jednak ostrożności, aby uniknąć nienaturalnych efektów, które mogą powstać przy nadmiernym przetwarzaniu obrazu.

Pytanie 24

Która właściwość aparatu fotograficznego jest najważniejsza podczas robienia zdjęć dokumentalnych?

A. Obiektyw o wysokiej jasności

B. Obiektyw z możliwością makrofotografii

C. Obracany wyświetlacz

D. Kontrola nad perspektywą

Obiektyw o dużej jasności jest kluczowym elementem w fotografii reportażowej, ponieważ pozwala na uzyskanie wyższej jakości zdjęć w trudnych warunkach oświetleniowych, takich jak wnętrza budynków czy wieczorne wydarzenia. Obiektywy o dużej jasności, czyli te, które mają niską wartość przysłony (np. f/1.4, f/1.8), pozwalają na wpuszczenie większej ilości światła do matrycy aparatu. Dzięki temu fotograf może używać krótszych czasów naświetlania, co minimalizuje ryzyko poruszenia zdjęcia, a także umożliwia uzyskanie płytkiej głębi ostrości, co jest często pożądane w reportażu. Przykładowo, podczas fotografowania wydarzeń sportowych lub koncertów, gdzie warunki oświetleniowe mogą być zmienne, obiektyw o dużej jasności pozwala na uchwycenie dynamicznych momentów z zachowaniem ostrości i szczegółowości. Warto także zauważyć, że w fotografii reportażowej często liczy się czas reakcji, a obiektyw o większej jasności umożliwia szybsze ustawienie parametrów aparatu, co może być kluczowe w sytuacjach wymagających natychmiastowego działania.

Pytanie 25

Na zdjęciu zastosowano perspektywę

A. ptasią.

B. zbieżną do jednego punktu.

C. zbieżną do dwóch punktów.

D. żabią.

Perspektywa ptasia to klasyka, gdy chodzi o ukazanie sceny z góry. Właśnie taką mamy tutaj – zdjęcie zostało zrobione z pozycji ponad fotografowanym obiektem, praktycznie prosto w dół. To daje efekt, jakby patrzeć na świat oczami ptaka lecącego wysoko nad ziemią. W zawodowej fotografii czy urbanistyce często korzysta się z takiej perspektywy, żeby pokazać układ przestrzenny, relacje między obiektami czy strukturę terenu. Na przykład przy dokumentowaniu terenów zielonych, analizie krajobrazu czy nawet planowaniu ogrodów, ujęcie z góry pozwala łatwo zobaczyć granice, kształty i rozkład elementów. Moim zdaniem, jeśli ktoś myśli o robieniu dokumentacji technicznej albo po prostu chce inaczej spojrzeć na otoczenie, warto sięgać po ptasią perspektywę. W branży mówi się, że to sposób na „uchwycenie całości”, bo pozwala uniknąć zakłóceń typowych dla perspektywy z poziomu oczu. Fotografowie i architekci krajobrazu cenią takie kadry, bo eliminują zniekształcenia wynikające ze zbieżności linii. W tym konkretnym przypadku doskonale widać, jak roślinność układa się na tle podłoża, co nie byłoby tak czytelne z innego kąta. Często też ta perspektywa pomaga w analizach naukowych, np. w badaniu rozmieszczenia gatunków roślin.

Pytanie 26

Elektronika w rejestracji obrazu obejmuje:

A. naświetlenie materiału fotograficznego, obróbkę chemiczną, kopiowanie negatywu, przetwarzanie chemiczne materiału pozytywowego

B. naświetlenie materiału fotograficznego, obróbkę chemiczną, skanowanie negatywu, przesył danych do komputera, digitalizację obrazu, prezentację multimedialną

C. naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, przesył danych do komputera, digitalizację obrazu, drukowanie obrazu na papierze fotograficznym z pliku graficznego, obróbkę chemiczną materiału pozytywowego

D. naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, transmisję danych do komputera, obróbkę cyfrową obrazu, wydruk obrazu na papierze fotograficznym z pliku graficznego

W odpowiedziach, które zostały uznane za niepoprawne, występują różnorodne błędne koncepcje dotyczące procesu rejestracji obrazu. Na przykład, naświetlenie materiału fotograficznego oraz obróbka chemiczna odnoszą się do tradycyjnych technik fotografii, które nie mają zastosowania w elektronicznej rejestracji obrazu. Te metody wymagają użycia chemikaliów do przetwarzania klatek zdjęciowych, co stoi w sprzeczności z ideą cyfrowego przetwarzania, gdzie większość operacji odbywa się w formie elektronicznej. Skanowanie negatywu także nie jest częścią elektronicznej rejestracji obrazu, ponieważ dotyczy to procesu analogowego, który może być użyty po zarejestrowaniu obrazu na materiale fotograficznym, a nie jest to element rejestracji elektronicznej. Właściwe podejście do digitalizacji obrazu powinno skupiać się na wykorzystaniu technologii cyfrowej, co zapewnia bardziej efektywne zarządzanie danymi oraz wyższą jakość końcowego produktu. Zrozumienie różnicy między tymi technikami jest kluczowe, aby uniknąć mylnych przekonań na temat nowoczesnych metod fotografii i obróbki obrazu.

Pytanie 27

Które z akcesoriów fotograficznych zastosowane podczas rejestracji obrazu cyfrowego pozwala określić poprawność odwzorowania barw na zdjęciu?

A. Zielone tło.

B. Wzornik barw.

C. Blenda.

D. Światłomierz.

Wzornik barw, czyli tzw. color checker, to naprawdę podstawowe i bardzo praktyczne narzędzie w profesjonalnej fotografii cyfrowej. Moim zdaniem, jeśli chcesz na poważnie zabrać się za zarządzanie kolorem i zależy Ci na wiernym odwzorowaniu barw, to bez wzornika prędzej czy później trafisz na ścianę. Podczas sesji zdjęciowej umieszcza się wzornik w kadrze, zwykle na początku, by potem na etapie edycji – np. w Lightroomie albo Capture One – za pomocą odpowiednich narzędzi skalibrować balans bieli oraz kolorystykę na podstawie znanych i neutralnych pól barwnych wzornika. To pozwala na uzyskanie powtarzalnych rezultatów, niezależnie od zmiennych warunków oświetleniowych. Branżowo stosuje się je w fotografii produktowej, portretowej, a szczególnie tam, gdzie klient wymaga wysokiej zgodności kolorystycznej – np. e-commerce czy reprodukcje dzieł sztuki. Standardy takie jak X-Rite ColorChecker czy SpyderCHECKR są uznawane na całym świecie właśnie z tego powodu. Często spotykam się z sytuacją, że początkujący fotografowie pomijają wzorniki, a potem nie mogą dojść do ładu z kolorami – szczególnie, jeśli zdjęcia mają być publikowane w druku lub na różnych ekranach. Wzornik nie tylko ułatwia życie, ale wręcz gwarantuje spójność barw, co moim zdaniem jest kluczowe, jeśli chcesz być postrzegany jako profesjonalista.

Pytanie 28

Do wykonania zamieszczonego zdjęcia zastosowano obiektyw typu

A. teleobiektyw.

B. makro.

C. portretowego.

D. rybie oko.

Obiektyw typu 'rybie oko' charakteryzuje się bardzo szerokim polem widzenia, często sięgającym nawet 180 stopni lub więcej. Na zdjęciu można zaobserwować wyraźne zniekształcenie obrazu na krawędziach, co jest typowe dla tego rodzaju obiektywów. Ich konstrukcja opiera się na krótkiej ogniskowej, co pozwala na uchwycenie dużych scen w jednym kadrze. Obiektywy rybie oko są powszechnie wykorzystywane w fotografii krajobrazowej, architektonicznej oraz w kreatywnych projektach artystycznych, gdzie niezwykłe zniekształcenia obrazu mogą dodać unikalnego charakteru zdjęciom. Warto również zauważyć, że obiektywy te są szeroko stosowane w produkcji filmowej, zwłaszcza w ujęciach wymagających dużego zakresu widzenia. W praktyce, użycie obiektywu rybie oko może wprowadzić do fotografii element zaskoczenia, a także pozwolić na eksperymentowanie z perspektywą i kompozycją. Dobrą praktyką jest stosowanie tego typu obiektywu w sytuacjach, gdzie tradycyjne obiektywy nie są w stanie uchwycić całej sceny lub gdzie artysta pragnie uzyskać nietypowy efekt wizualny.

Pytanie 29

Pomiaru światła padającego dokonuje się światłomierzem umieszczonym przed fotografowanym obiektem skierowanym w stronę

A. źródła światła.

B. aparatu.

C. modela.

D. tła.

Najważniejsze przy pomiarze światła padającego jest to, żeby światłomierz był skierowany dokładnie w stronę aparatu, nie w inne miejsce. To podejście wynika z zasady, że chcemy zmierzyć ilość światła, które rzeczywiście dociera do fotografowanego obiektu i które potem zostanie zarejestrowane przez aparat – po prostu to jest to, co widzi obiektyw. Tak jest w profesjonalnej fotografii studyjnej, na planach filmowych, czy przy sesjach portretowych. Większość światłomierzy ręcznych ma białą kopułę, tzw. dyfuzor, który symuluje dokładnie zachowanie skóry, materiału itp. Dzięki temu światłomierz „łapie” światło z różnych kierunków, ale ustawienie go w stronę aparatu gwarantuje, że wynik pomiaru będzie najbardziej zgodny z rzeczywistą ekspozycją. Często spotykałem się z sytuacjami, gdzie ktoś mierzył światło od strony tła albo nawet prosto w lampę błyskową – efektem były potem prześwietlone lub niedoświetlone zdjęcia. Z doświadczenia wiem, że nawet niewielkie odchylenie od tej zasady może mocno namieszać, zwłaszcza przy trudnych warunkach oświetleniowych. Rzetelny pomiar padającego światła skierowany w stronę aparatu pozwala uzyskać dokładne, powtarzalne wyniki i jest zgodny z tym, czego uczą na profesjonalnych kursach fotografii.

Pytanie 30

Pomiar, w którym dokonuje się odczytu w całym obszarze klatki, określany jest jako

A. punktowym

B. integralnym

C. matrycowym

D. centralnie ważonym

Pomiar punktowy polega na pomiarze światła w bardzo wąskim obszarze kadru, często w centralnym punkcie, co ogranicza możliwości oceny całej sceny. W kontekście dynamicznych warunków oświetleniowych, takie podejście może prowadzić do znaczących błędów w ocenie ekspozycji. Użytkownicy mogą błędnie zakładać, że pomiar punktowy zawsze daje najlepsze rezultaty, ale w praktyce często nie uwzględnia on różnic w jasności w pozostałych częściach kadru, co prowadzi do niedoświetlenia lub prześwietlenia zdjęcia. Centralnie ważony pomiar to technika, która kładzie większy nacisk na centralną część kadru, co również może nie być wystarczające w złożonych scenariuszach oświetleniowych. Technika ta, podobnie jak pomiar punktowy, pomija istotne elementy takiej jak różnice w jasności na obrzeżach kadru, co prowadzi do niezadowalających efektów końcowych. Z kolei pomiar integralny odnosi się do metody, która analizuje światło w całej scenie, jednak w praktyce jest mniej powszechny i mniej precyzyjny niż pomiar matrycowy, szczególnie w sytuacjach, gdzie różnice w oświetleniu są znaczne. Zrozumienie tych technik jest kluczowe dla osiągania optymalnych rezultatów w fotografii i unikania typowych pułapek związanych z błędnym wyborem metody pomiaru.

Pytanie 31

Jaki rodzaj planu zdjęciowego przedstawia postać ludzką od wysokości nieco powyżej kolan do tuż nad głową?

A. Cały.

B. Ogromny.

C. Amerykański

D. Zbliżony.

Odpowiedź 'Amerykański' jest poprawna, ponieważ ten rodzaj planu zdjęciowego, znany również jako plan amerykański, obejmuje postać ludzką od wysokości nieco powyżej kolan do miejsca tuż nad głową. Jest to popularny format w filmie oraz telewizji, ponieważ umożliwia uchwycenie zarówno gestów oraz mimiki postaci, jak i ich otoczenia. W praktyce plan amerykański jest często stosowany w scenach dialogowych, gdzie ważne jest, aby widzowie mogli zobaczyć zarówno wyraz twarzy aktora, jak i reakcje innych postaci. Dobrą praktyką jest umieszczenie kamery na wysokości wzroku, co pozwala na naturalne przedstawienie interakcji między postaciami. Użycie tego planu jest zgodne z zasadami kompozycji i kadrowania w sztuce filmowej, co wspiera narrację wizualną. Pozwala również na uzyskanie dynamiki w scenach akcji, co jest istotne w kontekście produkcji filmowych i telewizyjnych.

Pytanie 32

Na zdjęciu uzyskano efekt

A. solaryzacji.

B. posteryzacji.

C. kserokopii.

D. luksografii.

Solaryzacja to ciekawa technika fotograficzna, która sprawia, że jasne obszary zdjęcia mają odmienne tony niż reszta. Na tym zdjęciu super widać, jak te jasne miejsca są odwrócone, a ciemniejsze zostają takie, jakie były. Używają jej artyści i fotografowie, bo daje szansę na stworzenie naprawdę zaskakujących efektów. Można z tym bawić się w sztuce, tworząc surrealistyczne kompozycje, albo w fotografii, żeby dodać inny klimat zdjęciu. Co więcej, można też wykorzystać solaryzację podczas wywoływania zdjęć, bo dobrze naświetlony materiał światłoczuły może dać świetne rezultaty. Myślę, że warto eksperymentować z tym w pracy, zwłaszcza przy kreatywnych projektach fotograficznych, bo rozwija to umiejętności analizy wizualnej.

Pytanie 33

Jakie urządzenie reguluje natężenie strumienia świetlnego wpadającego do wnętrza aparatu fotograficznego?

A. lampa zewnętrzna

B. przysłona

C. migawka

D. osłona na słońce

Przysłona to element aparatu fotograficznego, który reguluje wielkość otworu, przez który światło wpada do wnętrza urządzenia. Jej główną funkcją jest kontrola ilości światła docierającego do matrycy lub kliszy, co ma bezpośredni wpływ na ekspozycję zdjęcia. Im większa wartość przysłony (np. f/2.8), tym większy otwór, co pozwala na wpuszczenie większej ilości światła, idealne w warunkach słabego oświetlenia. Z kolei mniejsza wartość przysłony (np. f/16) oznacza mniejszy otwór, co skutkuje zmniejszeniem ilości światła i zwiększeniem głębi ostrości. W praktyce, dobór odpowiedniej wartości przysłony jest kluczowy dla uzyskania pożądanej kompozycji zdjęcia oraz zapewnienia odpowiedniego poziomu szczegółowości na różnych planach. Używając przysłony, fotografowie mogą także wpływać na efekt bokeh, czyli rozmycie tła, co jest szczególnie cenione w portretach. W standardach fotograficznych zaleca się przysługujące wartości przysłony do określonych sytuacji, co w pełni ilustruje jej znaczenie w procesie tworzenia obrazu.

Pytanie 34

W procesie obróbki chemicznej materiałów światłoczułych tiosiarczan sodu (Na2S2O3) jest stosowany jako

A. wybielacz

B. stabilizator

C. wywoływacz

D. utrwalacz

Zastosowanie tiosiarczanu sodu w kontekście obróbki chemicznej materiałów światłoczułych jest często źródłem nieporozumień, zwłaszcza w odniesieniu do jego funkcji. Niekiedy mylnie uważa się go za wywoływacza lub stabilizatora, co może prowadzić do błędnego zrozumienia procesu obróbki. Wywoływacz pełni inną rolę, polegającą na przekształceniu naświetlonego materiału światłoczułego w obraz widoczny, poprzez redukcję halogenków srebra do metalicznego srebra. Tiosiarczan sodu w tym procesie nie działa jako wywoływacz, ponieważ nie jest odpowiedzialny za inicjowanie reakcji chemicznych, które prowadzą do powstania obrazu. Ponadto, jako wybielacz, tiosiarczan sodu nie ma zastosowania, ponieważ nie usuwa barwników ani nie zmienia stopnia naświetlenia. W kontekście stabilizatora, funkcja ta również jest mylnie przypisywana tiosiarczanowi sodu, który nie stabilizuje obrazu w tradycyjnym sensie. Stabilizatory w procesach chemicznych zwykle zapobiegają degradacji substancji, co nie jest rolą tiosiarczanu w obróbce zdjęć. Dobrze jest pamiętać, że tiosiarczan sodu jest istotnym elementem procesu utrwalania, a zrozumienie jego roli może znacząco poprawić jakość uzyskiwanych obrazów."

Pytanie 35

W fotografii studyjnej Beauty do modelowania światła na twarzy modelki najczęściej używa się

A. reflektora z soczewką Fresnela

B. strumienicy z filtrem czerwonym

C. czaszy beauty dish z honeycomb

D. softboxu prostokątnego 60×90 cm

Czasza beauty dish z honeycomb jest uznawana za jeden z najlepszych modyfikatorów światła w fotografii studyjnej beauty, ponieważ pozwala na bardzo precyzyjne modelowanie światła na twarzy modelki. Dzięki swojej charakterystycznej, spłaszczonej formie, beauty dish generuje miękkie, ale wyraźne cienie, co jest kluczowe w tym typie fotografii. Honeycomb, czyli siatka, która można założyć na czaszę, dodatkowo kieruje światło, ograniczając jego rozpraszanie i tworząc bardziej kontrolowane oświetlenie. To umożliwia lepsze podkreślenie rysów twarzy oraz uzyskanie efektu trójwymiarowości, co jest szczególnie ważne przy pracy z modelkami. W praktyce, używając takiego rozwiązania, możesz uzyskać bardzo atrakcyjne zdjęcia, które dobrze oddają zarówno detale makijażu, jak i naturalny blask skóry. Beauty dish z honeycomb jest więc standardem w branży, idealnie wpisującym się w potrzeby fotografów zajmujących się portretami i sesjami beauty.

Pytanie 36

Który format pliku umożliwia zachowanie przezroczystego tła wraz z bezstratną kompresją?

A. PNG

B. GIF

C. JPEG

D. BMP

Format PNG (Portable Network Graphics) to jeden z najpopularniejszych formatów plików graficznych, który umożliwia zachowanie przezroczystego tła przy jednoczesnym zastosowaniu bezstratnej kompresji. Dzięki temu, obrazy zapisane w tym formacie nie tracą jakości, co jest kluczowe w przypadku grafiki, która ma być używana w różnych kontekstach, na przykład na stronach internetowych czy w aplikacjach. PNG obsługuje również głębię kolorów, co pozwala na uzyskanie wysokiej jakości obrazu z wieloma odcieniami. Przykładem zastosowania PNG może być tworzenie logo, które powinno być umieszczane na różnych kolorowych tłach. Dzięki przezroczystości, logo zachowa swój kształt i estetykę, niezależnie od tła, na którym się znajduje. Warto też dodać, że format PNG jest szeroko wspierany przez wszystkie nowoczesne przeglądarki internetowe oraz oprogramowanie graficzne, co czyni go uniwersalnym wyborem dla projektantów.

Pytanie 37

Które z przedstawionych zdjęć jest skadrowane zgodnie z zasadami kompozycji i estetyki obrazu?

A. Zdjęcie 3

B. Zdjęcie 4

C. Zdjęcie 2

D. Zdjęcie 1

Zdjęcie 2 jest przykładem dobrze skadrowanej fotografii zgodnie z zasadami kompozycji i estetyki obrazu. Przede wszystkim, widać tutaj zastosowanie reguły trójpodziału – główne postacie (dorosły i dziecko) znajdują się w mocnych punktach kadru, a ich działania przyciągają wzrok widza. Poza tym, ujęcie oddaje pełny kontekst sytuacji: można zobaczyć zarówno osoby wykonujące bańkę, jak i efekt ich pracy (duża, kolorowa bańka mydlana), a także elementy otoczenia – wiadro, matę, a nawet osoby w tle. To wszystko składa się na spójną narrację wizualną. Zdjęcie nie jest przesadnie zbliżone ani zbyt szerokie, przez co zachowana jest harmonia między bohaterami, przestrzenią i ciekawymi detalami. Reguła przestrzeni jest tutaj dobrze zastosowana – bańka ma miejsce na „ucieczkę” w kadrze i nie jest przypadkowo ucięta. Takie podejście bardzo często spotyka się w fotografii reportażowej czy rodzinnej, bo dzięki temu zdjęcie opowiada historię, a nie tylko prezentuje wyrwany z kontekstu fragment. Z mojego doświadczenia wynika, że właśnie takie kompozycje są najchętniej wybierane przez profesjonalistów, bo pozwalają na swobodne opowiadanie historii jednym obrazem i nie męczą oka nienaturalnymi cięciami czy pustkami w kadrze. Ważne jest, by myśleć o zdjęciu jak o obrazie, który ma prowadzić wzrok widza przez całą scenę, a nie tylko zatrzymywać go na jednym punkcie.

Pytanie 38

Który z wymienionych formatów zapisu grafiki jest formatem wektorowym?

A. TIFF

B. JPG

C. SVG

D. PNG

Format SVG (Scalable Vector Graphics) jest formatem wektorowym, co oznacza, że obrazy w nim zapisane są z wykorzystaniem matematycznych równań i wektorów, a nie jako siatka pikseli, jak ma to miejsce w formatach rastrowych. Dzięki tej charakterystyce, grafika wektorowa jest skalowalna, co oznacza, że można ją powiększać lub pomniejszać bez utraty jakości. To czyni SVG idealnym rozwiązaniem dla grafiki internetowej, ikon, logo, diagramów oraz wszelkich grafik, które muszą być wyświetlane w różnych rozmiarach. Przykładem może być wykorzystanie SVG w projektowaniu stron www, gdzie elementy takie jak przyciski czy ikony muszą być dostosowane do różnych rozdzielczości ekranów. Co więcej, SVG obsługuje interaktywność i animacje, co dodatkowo zwiększa jego zastosowanie w nowoczesnym web designie. Dodatkowo, pliki SVG są tekstowe, co sprawia, że są łatwe do edytowania za pomocą kodu oraz przyjazne dla SEO, ponieważ zawierają informacje, które mogą być indeksowane przez wyszukiwarki.

Pytanie 39

W celu przypisania archiwizowanym fotografiom atrybutów, które przyspieszają ich wyszukiwanie, należy skorzystać z aplikacji programu Adobe

A. Flash

B. Bridge

C. InDesign

D. Acrobat

Adobe Bridge to narzędzie, które często jest pomijane, a szkoda, bo naprawdę potrafi ułatwić życie osobom pracującym z dużą liczbą zdjęć czy plików graficznych. Jego głównym celem jest zarządzanie zasobami cyfrowymi, czyli właśnie archiwizowanymi fotografiami czy grafikami. Bridge pozwala na bardzo szybkie i wygodne przypisywanie atrybutów, takich jak metadane, słowa kluczowe czy oceny, bez konieczności otwierania każdego pliku z osobna. Standard branżowy wręcz zaleca korzystanie z tego programu przy profesjonalnej archiwizacji zdjęć – zwłaszcza jeśli zależy nam na łatwym wyszukiwaniu i porządkowaniu tysięcy plików. Moim zdaniem, jeśli ktoś na co dzień pracuje w fotografii lub grafice, to opanowanie Adobe Bridge powinno być jednym z pierwszych kroków. Samo dodawanie atrybutów czy tagów jest tam banalnie proste – wystarczy zaznaczyć odpowiednie zdjęcia i wprowadzić dane w panelu metadanych. W środowisku zawodowym często spotyka się projekty, gdzie bez dobrze opisanych archiwów praca byłaby niemal niemożliwa. Dodatkowo Bridge świetnie współpracuje z innymi programami Adobe, np. Photoshopem czy Lightroomem, pozwalając na szybkie przechodzenie między aplikacjami. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami zarządzania zasobami cyfrowymi, gdzie ważne są nie tylko same pliki, ale i informacje o nich. Warto też dodać, że Bridge umożliwia tworzenie własnych szablonów metadanych czy grupowe edytowanie atrybutów, co przyspiesza pracę przy dużych archiwach. To właśnie dlatego ta odpowiedź jest prawidłowa.

Pytanie 40

W celu wyeliminowania czerwonych kropek widocznych na zdjęciu należy skorzystać z narzędzia zaznaczenia, a następnie w programie Adobe Photoshop wybrać polecenie

A. Filtr/Inne/Górnoprzepustowy.

B. Edycja/Wypełnij/Uwzględnienie zawartości.

C. Edycja/Wypełnij/Przeplatany.

D. Filtr/Inne/Przesunięty.

Polecenie Edycja/Wypełnij/Uwzględnienie zawartości w Adobe Photoshop to jedno z najbardziej zaawansowanych narzędzi służących do retuszu i usuwania niepożądanych elementów z obrazu. Gdy zaznaczymy obszar (np. czerwone kropki na zdjęciu), Photoshop inteligentnie analizuje otoczenie zaznaczenia i automatycznie dopasowuje teksturę, kolorystykę oraz detale do miejsca, które ma zostać naprawione. W efekcie końcowym miejsce po usuniętym obiekcie jest praktycznie niewidoczne – tak jak widać na załączonym przykładzie. Z mojego doświadczenia wynika, że ta metoda jest szybka i skuteczna zwłaszcza wtedy, gdy tło jest dość jednorodne albo ma delikatne przejścia tonalne. W branży graficznej uznaje się tę technikę za standard przy retuszu zdjęć, szczególnie przy pracy z portretami, krajobrazami lub produktami, gdzie niepożądane elementy (np. kurz, plamy, obce obiekty) muszą zostać usunięte bez pozostawiania śladów manipulacji. Warto pamiętać, że technologia ta oparta jest na algorytmach analizy zawartości (Content-Aware), które stale są rozwijane, więc z każdym rokiem są coraz bardziej precyzyjne. Użycie tego polecenia pozwala zaoszczędzić masę czasu w porównaniu do ręcznego klonowania czy malowania tekstur. Moim zdaniem, jeśli ktoś planuje profesjonalnie obrabiać zdjęcia, powinien naprawdę dobrze się z tą funkcją zaprzyjaźnić.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej