Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.04 - Wykonywanie badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 21:16
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 21:29

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na schemacie przedstawiono bieg promieni świetlnych

A. w polarymetrze.

B. w nefelometrze.

C. w spektrofotometrze.

D. w turbidymetrze.

Odpowiedź "w nefelometrze" jest poprawna, ponieważ nefelometria to technika analityczna stosowana do pomiaru intensywności światła rozproszonego przez cząsteczki zawieszone w cieczy. Schemat przedstawiony w pytaniu ilustruje urządzenie, w którym światło pada na próbkę, a detektor zainstalowany jest pod kątem do toru wiązki. Taki układ optyczny jest charakterystyczny dla nefelometrów, które wykorzystywane są w różnych dziedzinach, takich jak chemia analityczna, biotechnologia czy ocena jakości wody, aby określić stężenie cząstek w zawiesinie. W praktyce, wykorzystanie nefelometrii może dotyczyć np. analizy składników odżywczych w żywności czy monitorowania zanieczyszczeń w wodach gruntowych. Stanowi to istotny element w zapewnieniu zgodności z regulacjami dotyczącymi jakości i bezpieczeństwa, takimi jak normy ISO lub analizy środowiskowe. Dobrze zaprojektowany układ nefelometryczny pozwala na precyzyjne pomiary oraz minimalizację błędów eksperymentalnych, co jest kluczowe w badaniach naukowych i przemysłowych.

Pytanie 2

Na etykiecie odczynnika chemicznego zawarte są następujące informacje: Z informacji wynika, że odczynnik ten może być zastosowany do sporządzenia roztworu o stężeniu około 0,1 mol/dm3 z dokładnością do

NH₄SCN amonu tiocyjanian	0,1 mol/dm³
Stężenie po rozcieńczeniu do 1000 cm³ w 20°C	0,1 mol/dm³ ± 0,2 %

A. 0,0002 mol/dm3

B. 0,002 mol/dm3

C. 0,2 mol/dm3

D. 0,02 mol/dm3

Odpowiedź 0,0002 mol/dm3 jest prawidłowa, ponieważ dokładność stężenia odczynnika chemicznego określana jest na podstawie jego nominalnej wartości i procentowego błędu. W tym przypadku, jeżeli stężenie wynosi około 0,1 mol/dm3, a błędne założenie wynosi 2%, to obliczenie dokładności wygląda następująco: 0,1 mol/dm3 * 0,002 = 0,0002 mol/dm3. To oznacza, że roztwór może być sporządzony z precyzją do 0,0002 mol/dm3, co jest kluczowe w kontekście analizy chemicznej, szczególnie w laboratoriach, gdzie wysokie stężenie i precyzja są niezbędne do uzyskania wiarygodnych wyników. Takie podejście jest zgodne z dobrą praktyką laboratoryjną, w której każda procedura przygotowania roztworu powinna uwzględniać dokładność używanych odczynników. Przy sporządzaniu roztworów, takich jak buforowe lub bardziej złożone roztwory do badań analitycznych, ważne jest, aby rozumieć, jak różne stężenia wpływają na wyniki eksperymentów oraz jak unikać błędów prowadzących do fałszywych wyników.

Pytanie 3

Woda pobrana do analizy mikrobiologicznej została rozcieńczona w proporcji 1:1000. Z uzyskanej mieszanki pobrano 0,1 ml, który następnie umieszczono na szalce z pożywką. Po hodowli na szalce zaobserwowano 10 jtk. Jakie było stężenie bakterii w analizowanej wodzie?

A. 100 komórek/ml

B. 100 000 komórek/ml

C. 10 000 komórek/ml

D. 1 000 komórek/ml

Błędne odpowiedzi wynikają z nieprawidłowych obliczeń, które mogą prowadzić do mylnych wniosków na temat stężenia bakterii w badanej próbce wody. Przykładowo, odpowiedź sugerująca stężenie 10 000 komórek/ml wydaje się być logiczna, ale nie uwzględnia faktu, że liczba jtk uzyskana na płytce powinna być pomnożona przez dokładny współczynnik rozcieńczenia oraz odwrotność objętości próbki. Podobnie odpowiedzi, które sugerują stężenie 100 komórek/ml lub 1 000 komórek/ml, nie uwzględniają prawidłowej metody obliczania, co może prowadzić do znacznych błędów w interpretacji wyników. Często takie nieporozumienia mają swoje źródło w niepełnym zrozumieniu procesu rozcieńczania i jego wpływu na ostateczny rezultat. W praktyce mikrobiologicznej, istotne jest, aby nie tylko właściwie przeprowadzić rozcieńczenia, ale także umieć dokładnie obliczyć ostateczne stężenie patogenów w próbce. Laboratoria powinny przestrzegać standardów, takich jak ISO 17025, które dotyczą kompetencji laboratoriów badawczych, zapewniając, że wyniki są wiarygodne i powtarzalne. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla prawidłowego wydawania ocen oraz podejmowania decyzji na podstawie wyników analiz mikrobiologicznych.

Pytanie 4

Po przeprowadzeniu procesu elektrolizy wodnego roztworu określonego związku, na katodzie pojawił się wodór, a na anodzie tlen. Który z tych związków został poddany elektrolizie?

A. NaCl

B. CuSO4

C. AgNO3

D. NaOH

Odpowiedź NaOH jest właściwa, bo podczas elektrolizy wodnego roztworu tego związku na katodzie wydobywa się wodór, a na anodzie tlen. Wodorotlenek sodu, czyli NaOH, świetnie się rozpuszcza w wodzie i rozkłada na jony sodu (Na+) oraz jony hydroksylowe (OH-). No i w trakcie elektrolizy te jony OH- zmierzają do anody, gdzie zmieniają się w tlen. Z drugiej strony, jony wody, które też są w roztworze, redukują się na katodzie i stąd mamy wodór. Ta elektroliza NaOH ma swoje zastosowania w różnych dziedzinach, jak na przykład produkcja wodoru jako paliwa, w oczyszczaniu ścieków czy w chemii. Dzięki elektrolizie NaOH można też tworzyć różne wodorotlenki i substancje chemiczne, które są przydatne w laboratoriach i przemyśle.

Pytanie 5

Które ilustracje przedstawiają formy cylindryczne bakterii?

A. I i IV

B. I i II

C. III i IV

D. II i III

Odpowiedź III i IV jest poprawna, ponieważ obie ilustracje przedstawiają charakterystyczne dla bakterii cylindryczne formy, znane jako pałeczki lub bacillus. Bakterie o kształcie cylindrycznym są istotne w wielu dziedzinach biologii oraz medycyny, a ich identyfikacja jest kluczowa w diagnostyce mikrobiologicznej. Na ilustracji III widzimy bakterie, które mają wydłużony kształt, co oznacza, że są one typowe dla bakterii o formie pałeczek. Z kolei ilustracja IV, pokazująca bakterie z centralnie umieszczonymi przegródami, również wskazuje na cylindryczny kształt, co jest charakterystyczne dla specyficznych rodzajów bakterii, takich jak Escherichia coli. W kontekście standardów mikrobiologicznych, zrozumienie różnorodności kształtów bakterii jest niezbędne do ich klasyfikacji, co z kolei wpływa na wybór odpowiednich metod leczenia infekcji. Wiedza na temat morfologii bakterii pozwala także na rozwijanie skutecznych strategii zapobiegawczych i kontrolnych, co jest nieodzowne w pracy laboratoriów mikrobiologicznych oraz w badaniach nad antybiotykami.

Pytanie 6

Na podstawie przedstawionego na rysunku wykresu zależności gęstości wody od temperatury, określ w jakiej temperaturze gęstość wody wynosi 1 g/cm3.

A. 10°C

B. 4°C

C. 7°C

D. 0°C

Odpowiedź 4°C jest prawidłowa, ponieważ na wykresie przedstawiającym zależność gęstości wody od temperatury można zaobserwować, że gęstość wody osiąga maksymalną wartość 1 g/cm³ (czyli 1000 kg/m³) dokładnie w temperaturze 4°C. Zjawisko to jest dobrze udokumentowane w literaturze fizycznej i jest kluczowe dla zrozumienia właściwości wody. W praktyce ma to istotne znaczenie w różnych dziedzinach, takich jak hydrologia, inżynieria środowiskowa czy nauki o materiałach. Wiedza ta pozwala na precyzyjne obliczenia dotyczące zachowania wody w różnych warunkach, co jest niezbędne przy projektowaniu systemów hydraulicznych, zbiorników wodnych oraz w analizach dotyczących wpływu temperatury na ekosystemy wodne. Zrozumienie, że woda ma najwyższą gęstość w 4°C, jest również istotne przy badaniach związanych z lodem i jego wpływem na życie w wodach, ponieważ lód unosi się na wodzie, co ma kluczowe znaczenie dla organizmów wodnych w zimnych miesiącach.

Pytanie 7

Jaką objętość rozcieńczalnika zużyto na przygotowanie wskazanego w opisie rozcieńczenia próbki mleka?

Wykonać dziesiętne rozcieńczenia mleka z 10 cm³ próbki.
Pierwsze rozcieńczenie wykonać w kolbie o pojemności 250 cm³: do 90 cm³
rozcieńczalnika dodać 10 cm³ próby, dokładnie wymieszać; z tego
rozcieńczenia pobrać 0,5 cm³ i przenieść do 4,5 cm³ rozcieńczalnika.
Postępować w ten sam sposób, aż do uzyskania rozcieńczenia 1:100000.

A. 100,0 cm3

B. 25,0 cm3

C. 22,5 cm3

D. 108,0 cm3

Odpowiedź 108,0 cm3 jest poprawna, ponieważ do przygotowania rozcieńczenia próbki mleka użyto łącznie 108 cm3 rozcieńczalnika. Obliczenia te opierają się na dobrych praktykach stosowanych w laboratoriach analitycznych, gdzie dokładność i precyzja są kluczowe. W pierwszym kroku zastosowano 90 cm3 rozcieńczalnika, co jest typowe przy przygotowywaniu rozcieńczeń, aby zapewnić odpowiednią koncentrację analitu. Następnie, w kolejnych czterech rozcieńczeniach, każda objętość wynosiła 4,5 cm3, co łącznie daje dodatkowe 18 cm3. Takie podejście pozwala na uzyskanie pożądanej proporcji składników, co jest istotne w analizach chemicznych i biochemicznych. Pamiętaj, że precyzyjne pomiary są niezbędne do uzyskania wiarygodnych wyników w analizach laboratoryjnych, dlatego stosowanie odpowiednich technik pomiarowych oraz dokładnych narzędzi jest kluczowe. W praktyce laboratoria często korzystają z pipet oraz cylinderów miarowych, które zapewniają wysoką dokładność pomiarów, co jest zgodne z międzynarodowymi standardami jakości.

Pytanie 8

W literaturze chromatografię określa się skrótem GC

A. bibułową

B. gazową

C. jonowymienną

D. cienkowarstwową

Odpowiedź "gazową" jest prawidłowa, ponieważ skrót GC w kontekście chromatografii odnosi się do chromatografii gazowej. Jest to technika analityczna, która wykorzystuje różnice w lotności substancji do ich separacji i identyfikacji. Chromatografia gazowa jest powszechnie stosowana w laboratoriach analitycznych, zwłaszcza w przemyśle chemicznym i farmaceutycznym, do analizy lotnych związków organicznych w próbkach. Na przykład, w badaniach środowiskowych, chromatografia gazowa może być używana do wykrywania zanieczyszczeń w wodzie lub powietrzu. Zgodnie z normami ISO i ASTM, chromatografia gazowa jest często stosowana jako metoda referencyjna, co podkreśla jej znaczenie w analizach jakościowych i ilościowych. Dobre praktyki laboratoryjne w zakresie chromatografii gazowej obejmują kalibrację sprzętu, właściwe przygotowanie próbki oraz zastosowanie odpowiednich kolumn chromatograficznych, co wpływa na dokładność i powtarzalność wyników.

Pytanie 9

Który ze związków będzie barwny w świetle widzialnym?

A. Naftacen.

B. Naftalen.

C. Benzen.

D. Antracen.

Wybór benzenu, naftalenu lub antracenu jako barwnych związków w świetle widzialnym jest powszechnym nieporozumieniem w chemii organicznej. Te substancje, mimo że są znane ze swoich interesujących właściwości chemicznych i zastosowań, takich jak rozpuszczalniki czy surowce do syntez chemicznych, nie mają maksymalnych wartości absorpcji w zakresie widzialnym. Benzen, na przykład, jest bezbarwny, ponieważ jego struktura aromatyczna nie pozwala na absorpcję światła w widzialnym zakresie długości fal. Podobnie, naftalen i antracen, mimo że są bardziej skomplikowane pod względem strukturalnym, również nie wykazują charakterystycznej absorpcji w tym zakresie. Te związki mają maksima absorpcji w zakresie UV, co wyjaśnia ich bezbarwność w świetle widzialnym. Typowym błędem myślowym jest mylenie obecności atomów węgla i ich układów z właściwościami optycznymi. Należy pamiętać, że to właśnie struktura molekularna, w tym rozkład elektronów, decyduje o absorpcji światła, a nie sama obecność wiązań podwójnych czy aromatycznych. Znajomość tych zasad jest kluczowa w kontekście chemii organicznej, zwłaszcza w dziedzinach takich jak fotochemia czy projektowanie materiałów optycznych.

Pytanie 10

Zamieszczony wykres przedstawia krzywą miareczkowania

A. mocnego kwasu mocną zasadą.

B. słabego kwasu mocną zasadą.

C. słabej zasady mocnym kwasem.

D. mocnej zasady mocnym kwasem.

Wybór słabego kwasu mocną zasadą jako odpowiedzi jest poprawny, ponieważ miareczkowanie słabego kwasu mocną zasadą prowadzi do wyraźnego skoku pH w okolicach punktu równoważności, co jest charakterystyczne dla tego typu reakcji. W przypadku miareczkowania, gdy słaby kwas jest neutralizowany przez mocną zasadę, obserwujemy wyraźny wzrost wartości pH, co można zauważyć w wykresie. Wysoki pH w punkcie równoważności (powyżej 7) wskazuje na dominację mocnej zasady. Przykładami słabych kwasów są kwas octowy czy kwas węglowy, które w reagentach laboratoryjnych często są miareczkowane z użyciem mocnej zasady, takiej jak NaOH. Użycie fenoloftaleiny jako wskaźnika również potwierdza prawidłowość tej odpowiedzi, ponieważ zmienia kolor z bezbarwnego na różowy w zakresach wysokiego pH, co stanowi widoczny sygnał przekroczenia punktu równoważności. Rozumienie tej reakcji ma kluczowe znaczenie w chemii analitycznej i jest stosowane w praktycznych zastosowaniach, takich jak określanie stężenia kwasów w różnych próbkach.

Pytanie 11

Elektroforeza to technika wykorzystywana głównie do segregacji mieszaniny

A. alkoholi

B. tłuszczów

C. węglowodanów

D. białek

Zrozumienie, dlaczego odpowiedzi inne niż białka są niewłaściwe, wymaga analizy specyfiki elektroforezy jako techniki analitycznej. Alkohol i tłuszcze są związkami chemicznymi o specyficznych właściwościach fizykochemicznych, które nie są wystarczająco rozdzielane tą metodą. Elektroforeza opiera się na różnicy w ładunku elektrycznym cząsteczek, co ma kluczowe znaczenie dla białek, które często mają zróżnicowane ładunki w zależności od pH i struktury. Tłuszcze, z drugiej strony, są cząsteczkami hydrofobowymi i nie migrują w żelu na zasadzie ładunku elektrycznego, co sprawia, że ich rozdzielenie wymaga innych technik, takich jak chromatografia. W przypadku węglowodanów, choć można je analizować metodami elektroforetycznymi, ich struktura i chemiczne właściwości prowadzą do tego, że są one mniej efektywnie rozdzielane w standardowych warunkach niż białka. W rzeczywistości, bardziej odpowiednie metody analizy węglowodanów obejmują chromatografię cieczową lub spektrometrię mas, które pozwalają na uzyskanie dokładnych danych na temat ich struktury. Błędne podejście do tematów związanych z elektroforezą może prowadzić do nieporozumień w kontekście odpowiednich metod analitycznych i ich zastosowań, co jest kluczowe w badaniach biomedycznych i biotechnologicznych.

Pytanie 12

W tabeli przedstawiono charakterystykę

Charakterystyka wybranych metod optycznych stosowanych w analizie instrumentalnej
MetodaObserwowane zjawiskoPomiar
1załamanie światławspółczynnik załamania światła padającego na powierzchnię próbki
2skręcanie płaszczyzny światła spolaryzowanegokąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji światła
3rozproszenie promieniowanianatężenie wiązki światła rozproszonego wychodzącego z kuwety pomiarowej

A. 1 – nefelometrii, 2 – refraktometrii, 3 – polarymetrii.

B. 1 – refraktometrii, 2 – polarymetrii, 3 – nefelometrii.

C. 1 – refraktometrii, 2 – nefelometrii, 3 – polarymetrii.

D. 1 – polarymetrii, 2 – refraktometrii, 3 – nefelometrii.

Odpowiedź 1 – refraktometria, 2 – polarymetria, 3 – nefelometria jest poprawna, ponieważ każda z wymienionych metod pomiarowych ma swoje unikalne zastosowanie i zasadę działania. Refraktometria jest techniką analityczną, która mierzy współczynnik załamania światła, co pozwala na określenie stężenia substancji w roztworze. Przykładem jej zastosowania jest przemysł spożywczy, gdzie mierzy się zawartość cukru w sokach. Polarymetria, z kolei, służy do badania kąta skręcenia światła polaryzowanego przez substancje optycznie czynne, co jest kluczowe w farmacji i chemii organicznej, gdzie kontrolowane są jakościowo związki takie jak leki czy cukry. Nefelometria jest stosowana do pomiaru rozproszenia światła przez cząsteczki w zawiesinie, co znajduje zastosowanie w diagnostyce medycznej, na przykład w analizach krwi, gdzie ocenia się obecność i stężenie białek. Dlatego znajomość tych metod i ich zastosowania jest niezbędna w wielu dziedzinach nauki i przemysłu.

Pytanie 13

W wyniku oznaczenia wagowego otrzymano 0,2451 g tlenku żelaza(III). Ile gramów żelaza zawierała analizowana próbka?

M_Fe = 55,845 g/mol, M_O = 15,999 g/mol

A. 0,0857 g

B. 0,1714 g

C. 0,1905 g

D. 0,0491 g

W przypadku odpowiedzi, które nie są poprawne, warto zwrócić uwagę na kilka kluczowych koncepcji, które mogą prowadzić do błędnych wyników. Jednym z typowych błędów jest nieprawidłowe obliczenie masy molowej tlenku żelaza(III), co skutkuje błędnym ustaleniem liczby moli tego związku. Na przykład, jeśli ktoś użyje niepoprawnych wartości mas molowych lub zapomni uwzględnić stosunki molowe między tlenkiem a żelazem, może dojść do mylnych wniosków. Ponadto, błędne interpretacje dotyczące ilości moli żelaza mogą prowadzić do nieprawidłowych przeliczeń masy. Na przykład, osoby mogą błędnie pomyśleć, że jeden mol tlenku daje tylko jeden mol żelaza, podczas gdy w rzeczywistości każdy mol Fe2O3 zawiera dwa mole żelaza. Takie nieporozumienia mogą wynikać z pominięcia podstawowych zasad stechiometrii. Dodatkowo, błąd w obliczeniach może również wynikać z nieuważności w wykonywaniu działań matematycznych, co jest częstym problemem w praktyce laboratoryjnej. Aby uniknąć tych pułapek, niezwykle ważne jest, aby dobrze zrozumieć i przyswoić sobie zasady obliczeń chemicznych oraz regularnie ćwiczyć przeliczanie mas molowych i ilości moli. Systematyczne podejście i dokładność w obliczeniach są kluczowe w pracy analityka chemicznego, a ich zrozumienie przyczynia się do uzyskiwania rzetelnych wyników w badaniach laboratoryjnych.

Pytanie 14

W tabeli przedstawiono wartości iloczynów rozpuszczalności wybranych siarczanów(VI).

CaSO₄	6,1·10^-5
SrSO₄	2,8·10^-7
BaSO₄	1,1·10^-10
PbSO₄	2,2·10^-8

Po dodaniu roztworu kwasu siarkowego(VI) do roztworu zawierającego Ca²⁺, Sr²⁺, Ba²⁺, Pb²⁺ jako pierwszy wytrąci się osad

A. BaSO4

B. CaSO4

C. PbSO4

D. SrSO4

W przypadku odpowiedzi niepoprawnych, takich jak SrSO4, CaSO4 i PbSO4, występuje nieporozumienie dotyczące wartości iloczynów rozpuszczalności, które są kluczowe dla zrozumienia procesów wytrącania osadów w chemię analitycznej. SrSO4 i CaSO4 mają wyższe wartości iloczynów rozpuszczalności, co wskazuje na ich lepszą rozpuszczalność w porównaniu do BaSO4. Użytkownicy mogą błędnie oceniać te siarczany, nie rozumiejąc, że ich wytrącenie w obecności kwasu siarkowego(VI) będzie następować w późniejszym etapie reakcji. Zrozumienie mechanizmów reakcji chemicznych, takich jak reakcje osadzenia, jest istotne dla analizy jakościowej w chemii, gdzie kluczowe jest przewidywanie, które składniki będą reagować i tworzyć osady. Błędne wybory mogą wynikać z mylnego postrzegania stabilności różnych związków chemicznych w roztworach. Często, studenci mogą mieć tendencję do zakładania, że inne siarczany mogą być bardziej stabilne niż BaSO4, co prowadzi do niewłaściwych wniosków. Dobrą praktyką jest zawsze odniesienie się do wartości iloczynów rozpuszczalności, aby poprawnie ocenić, które substancje będą dominować w danym środowisku chemicznym.

Pytanie 15

Sporządzono wykres potencjometrycznego miareczkowania alkacymetrycznego. W jaki sposób należy opisać oś Y?

A.	ΔpH/ΔVtitranta
B.	ΔSEM/ΔVtitranta
C.	pH/ΔVtitranta
D.	SEM/ΔVtitranta

A. D.

B. A.

C. B.

D. C.

Poprawna odpowiedź to "B", ponieważ na osi Y wykresu potencjometrycznego miareczkowania alkacymetrycznego przedstawia się zmianę siły elektromotorycznej (SEM) lub pH w odpowiedzi na dodawaną objętość titranta. Zmiana SEM jest kluczowa w analizie chemicznej, ponieważ pozwala na monitorowanie reakcji chemicznej oraz określenie punktu równoważności, co jest niezbędne w miareczkowaniu. Użycie wykresu ΔSEM/ΔVtitranta jest standardem w chemii analitycznej, który zapewnia jasny obraz dynamiki reakcji. Na przykład, w przypadku miareczkowania kwasu z zasadą, zmiana pH lub SEM może wskazywać na moment, w którym następuje całkowite zneutralizowanie kwasu, co jest krytyczne dla uzyskania dokładnych wyników. Zrozumienie tego aspektu jest niezbędne dla chemików zajmujących się analityką chemiczną, aby skutecznie interpretować wyniki miareczkowania oraz przeprowadzać analizy zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 16

Drobnoustroje posiadające zdolność do rozkładu białek oraz peptydów charakteryzują się właściwościami

A. glikolitycznymi

B. proteolitycznymi

C. lipolitycznymi

D. utleniająco-redukującymi

Wybór odpowiedzi związanej z utleniająco-redukującymi właściwościami drobnoustrojów jest błędny, ponieważ procesy utleniania i redukcji dotyczą głównie metabolizmu energetycznego i nie są bezpośrednio związane z degradacją białek. Utleniająco-redukujące reakcje enzymatyczne, takie jak te zachodzące w cyklu Krebsa, są kluczowe dla produkcji energii, ale nie wpływają na rozkład białek. W kontekście glikolitycznym, drobnoustroje te są zaangażowane w procesy katabolizmu węglowodanów, co również nie ma związku z degradacją białek. W przypadku odpowiedzi dotyczącej lipolitycznych właściwości drobnoustrojów, choć enzymy lipolityczne są odpowiedzialne za rozkład tłuszczów, to nie mają one wpływu na białka. Typowym błędem w myśleniu jest nieodróżnianie różnych typów enzymów i ich funkcji w metabolizmie. Zrozumienie specyfiki działania enzymów proteolitycznych w kontraście do innych typów enzymów pozwala na lepsze zrozumienie procesów biochemicznych zachodzących w organizmach oraz ich zastosowań w przemyśle i biotechnologii.

Pytanie 17

Metodą, którą należy zastosować do bezpośredniego oznaczania jonów ołowiu w ekstrakcie z marchwi, jest

A. polarymetryczna

B. argentometryczna

C. polarograficzna

D. alkacymetryczna

Polarymetria, alkacymetria, argentometria – to są różne metody analityczne, ale nie nadają się do badania ołowiu w ekstrakcie z marchwi. Polarymetria, na przykład, polega na mierzeniu kąta skręcenia światła i to nie ma nic wspólnego z metalami ciężkimi. Alkacymetria opiera się na pomiarze pH i też nie nadaje się do takich analiz. Argentometria z kolei jest o tym, żeby badać jony srebra, a nie ołów. Jak się wybierze złą metodę, to można się naciąć na złe wyniki, co w kontekście bezpieczeństwa żywności jest dość poważne. Większość z tych metod nie jest wystarczająco czuła ani selektywna, więc można nie wykryć odpowiedniego stężenia ołowiu. Użycie niewłaściwej techniki to duży błąd i w badaniach nad bezpieczeństwem żywności może to być nie do zaakceptowania.

Pytanie 18

Rysunek przedstawia krzywą miareczkowania

A. potencjometrycznego - mieszaniny mocnego i słabego kwasu.

B. konduktometrycznego - mieszaniny mocnego i słabego kwasu.

C. polarograficznego - kwasu wieloprotonowego.

D. konduktometrycznego - mocnego kwasu słabą zasadą.

Odpowiedź "mocnej zasady mocnym kwasem" jest prawidłowa, ponieważ w przypadku takiego miareczkowania otrzymujemy charakterystyczną krzywą, która wskazuje na wyraźny punkt końcowy. Miareczkowanie mocnej zasady (np. NaOH) z mocnym kwasem (np. HCl) prowadzi do gwałtownego wzrostu pH, gdy zbliżamy się do punktu równoważności, co jest zauważalne na wykresie. Punkt równoważności występuje, gdy ilość moli kwasu w roztworze jest równa ilości moli zasady. Taki przebieg krzywej jest zgodny z zasadami chemii, które wskazują na to, że w tym przypadku pH w punkcie równoważności wynosi około 7. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje analizy chemiczne w laboratoriach, gdzie dokładne określenie stężenia roztworów kwasów i zasad jest kluczowe w procesach produkcyjnych oraz w kontroli jakości. Dodatkowo, zrozumienie miareczkowania mocnej zasady z mocnym kwasem jest fundamentem dla bardziej złożonych procesów, takich jak reakcje buforyzacyjne i analizy w chemii analitycznej.

Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 20

Dział analizy objętościowej, który dotyczy reakcji zobojętniania, to

A. alkacymetria

B. amperometria

C. merkurymetria

D. argentometria

Alkacymetria to dział analizy objętościowej, który koncentruje się na reakcjach zobojętniania, szczególnie na określaniu stężenia kwasów i zasad. W tym procesie dokonuje się pomiaru objętości roztworu titrującego, który jest używany do neutralizacji analizowanej substancji. Przykładem zastosowania alkacymetrii jest titracja kwasu solnego za pomocą roztworu wodorotlenku sodu, co pozwala na określenie stężenia kwasu w próbce. Alkacymetria jest szeroko stosowana w laboratoriach analitycznych, w przemyśle chemicznym oraz w kontroli jakości wody. W praktyce, zachowanie odpowiednich procedur, takich jak kalibracja sprzętu oraz używanie wysokiej jakości odczynników, jest kluczowe dla uzyskania dokładnych i wiarygodnych wyników. Standardy uznawane w branży, takie jak ISO/IEC 17025, podkreślają znaczenie zapewnienia jakości w analizach chemicznych, co czyni alkacymetrię nie tylko techniką analityczną, ale również ważnym elementem systemu zapewnienia jakości.

Pytanie 21

W dwóch niezidentyfikowanych probówkach znajdują się roztwory: w jednej - glukozy, a w drugiej - sacharozy. Jakiego odczynnika należy użyć, aby rozpoznać glukozę?

A. Świeżo strącony wodorotlenek miedzi(II)

B. Roztwór jodu w jodku potasu

C. Stężony kwas azotowy(V)

D. Roztwór chlorku żelaza(III)

Zastosowanie stężonego kwasu azotowego(V) w celu identyfikacji glukozy jest błędne, ponieważ ten odczynnik prowadzi do silnej reakcji utleniającej, co może skutkować zniszczeniem związku. Kwas ten jest często stosowany do nitrowania związków organicznych, a nie do wykrywania cukrów. Roztwór chlorku żelaza(III) wykorzystywany jest głównie do identyfikacji fenoli oraz niektórych związków wielohydroksylowych, co nie ma zastosowania w przypadku monosacharydów. Co więcej, reakcje z tym odczynnikiem mogą być mylące, ponieważ nie wszystkie monosacharydy reagują w ten sam sposób. Roztwór jodu w jodku potasu jest stosowany do identyfikacji skrobi, a nie monosacharydów, takich jak glukoza. Jod reaguje z amylozą, tworząc kompleks barwny, co może wprowadzać w błąd przy testach na obecność glukozy. Użytkownicy często mylnie zakładają, że ten odczynnik będzie skuteczny w identyfikacji cukrów prostych, co prowadzi do nieprawidłowych wyników. Takie nieporozumienia podkreślają konieczność dokładnego zrozumienia specyfiki reakcji chemicznych oraz odpowiednich zastosowań reagents w analizie chemicznej.

Pytanie 22

Wśród substancji konserwujących stosowanych w żywności występują CH₃COONH₄ (E 264) oraz C₆H₅COONa (E 211). Związki te można określić jako

A. bezwodniki kwasów organicznych

B. estry kwasów organicznych

C. sole kwasów organicznych

D. kwasy organiczne

CH3COONH4 (E 264) oraz C6H5COONa (E 211) są klasyfikowane jako sole kwasów organicznych, co można wyjaśnić poprzez ich strukturę chemiczną oraz sposób działania w przemyśle spożywczym. CH3COONH4 jest solą amonową kwasu octowego, który jest powszechnie stosowany jako konserwant w różnych produktach spożywczych, natomiast C6H5COONa jest solą sodową kwasu benzoesowego, znanego ze swoich właściwości przeciwbakteryjnych. Konserwanty te są dodawane do żywności w celu wydłużenia trwałości produktów oraz zapobiegania rozwojowi mikroorganizmów. W praktyce, ich zastosowanie opiera się na ścisłych regulacjach prawnych, takich jak Rozporządzenie (WE) nr 1333/2008, które określa maksymalne dopuszczalne ich stężenia w różnych typach żywności. Wiedza na temat właściwości tych substancji jest niezbędna w pracy technologów żywności oraz specjalistów ds. jakości, aby zapewnić bezpieczeństwo i jakość produktów spożywczych.

Pytanie 23

Wartość mnożnika analitycznego dla żelaza oznaczonego wagowo jako tlenek żelaza(III) wynosi

A. 0,6994

B. 0,7

C. 0,3497

D. 0,7773

Mnożnik analityczny dla tlenku żelaza(III) jest kluczowym parametrem w analizach chemicznych, jednak niektóre z błędnych odpowiedzi mogą wynikać z niepełnego zrozumienia pojęcia mas molowych i stosunków wagowych. W przypadku odpowiedzi, które są niepoprawne, można zauważyć, że nie uwzględniają one właściwych wyliczeń związanych z masami molowymi poszczególnych składników. Na przykład, odpowiedzi 0,7 i 0,7773 mogą wydawać się bliskie, ale są one zaniżone lub zawyżone w porównaniu do rzeczywistego stosunku mas molowych. Często popełnianym błędem jest uproszczone podejście do obliczeń, w którym analitycy pomijają istotne szczegóły, takie jak ilość atomów w cząsteczce związku chemicznego. W nauce o materiałach, niezwykle ważne jest prawidłowe rozumienie, jak różne formy tlenków metali wpływają na wyniki analiz. Dlatego też, użycie niewłaściwego mnożnika analitycznego może prowadzić do błędnych wyników, co ma duże znaczenie w zastosowaniach przemysłowych i badawczo-rozwojowych, gdzie precyzyjne pomiary mają kluczowe znaczenie. W kontekście chemii analitycznej, standardy i protokoły są ściśle związane z poprawnością pomiarów, a wiedza o masach molowych i ich zastosowaniu w praktyce ma fundamentalne znaczenie dla każdej analizy chemicznej.

Pytanie 24

W próbce wody, w której stwierdzono obecność 60,0 mg żelaza, dokonano oznaczenia jego zawartości za pomocą spektrofotometrii, uzyskując wynik 59,1 mg. Jaki jest błąd względny tego oznaczenia?

A. 1,4%

B. 0,8%

C. 1,1%

D. 1,5%

Poprawna odpowiedź wynosi 1,5%, co można obliczyć, stosując wzór na błąd względny: Błąd względny (%) = |(wartość rzeczywista - wartość oznaczona) / wartość rzeczywista| * 100%. W tym przypadku wartość rzeczywista to 60,0 mg, a wartość oznaczona to 59,1 mg. Po podstawieniu do wzoru otrzymujemy: |(60,0 mg - 59,1 mg) / 60,0 mg| * 100% = |0,9 mg / 60,0 mg| * 100% = 1,5%. Zrozumienie oraz umiejętność obliczania błędów pomiarowych jest kluczowe w analizach chemicznych i laboratoryjnych. Błędy względne pozwalają ocenić precyzję pomiarów oraz wiarygodność wyników otrzymywanych w laboratoriach. W praktyce, podczas analizy próbek, dokładność i precyzyjność są niezbędne, aby wyniki były użyteczne w dalszych procesach, jak kontrola jakości czy badania środowiskowe. Normy takie jak ISO 5725 definiują standardy dotyczące dokładności pomiarów, co podkreśla istotność błędów względnych w kontekście laboratoryjnej analizy chemicznej.

Pytanie 25

Podczas ilościowego oznaczania zawartości chlorków w próbce wody zachodzą przemiany przedstawione równaniami reakcji: Wskaż typ reakcji, do którego należą.

Ag⁺ + Cl^- → AgCl

2 Ag⁺ + CrO₄^2- → Ag₂CrO₄

A. Redoks.

B. Kompleksowanie.

C. Zobojętnianie.

D. Strącanie osadów.

Odpowiedź "Strącanie osadów" jest poprawna, ponieważ opisane reakcje rzeczywiście dotyczą procesu, w którym z roztworu wytrącane są nierozpuszczalne osady. W pierwszej reakcji jony srebra (Ag+) łączą się z jonami chlorkowymi (Cl-) w celu utworzenia chlorku srebra (AgCl), który jest dobrze znanym przykładem osadu. Tego rodzaju reakcje są istotne w chemii analitycznej, zwłaszcza podczas ilościowego oznaczania jonów, ponieważ pozwalają na precyzyjne określenie stężenia substancji w próbce. Przykładowo, w analizach środowiskowych pomiar zawartości chlorków w wodzie pitnej jest kluczowy dla oceny jej jakości. Standardowe procedury laboratoryjne w takiej analizie często bazują na reakcji strącania, co umożliwia uzyskanie wiarygodnych wyników z wykorzystaniem metod takich jak titracja z użyciem odpowiednich wskaźników. Dodatkowo, zrozumienie mechanizmu strącania osadów jest kluczowe w procesach oczyszczania wody oraz w przemysłowych zastosowaniach chemicznych.

Pytanie 26

W wodzie poddawanej procesowi dezynfekcji mierzy się zawartość chloru wolnego. Co oznacza ten parametr?

A. sumą stężenia chloramin oraz chloranów

B. sumą stężenia ClO2-, ClO3-

C. sumą stężenia Cl2, HClO, ClO-

D. stężeniem chloramin

Odpowiedź dotycząca sumy zawartości Cl2, HClO i ClO- jako chloru wolnego jest prawidłowa, ponieważ chlor wolny odnosi się do form aktywnych chloru, które są zdolne do dezynfekcji wody. Cl2 (chlor gazowy), HClO (kwas podchlorawy) oraz ClO- (jon podchlorawy) są głównymi formami chloru, które działają jako środki dezynfekcyjne. W praktyce, podczas monitorowania jakości wody, kluczowe jest określenie poziomu chloru wolnego, aby zapewnić skuteczną dezynfekcję, co jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia oraz lokalnych standardów dotyczących wody pitnej. Kluczowym elementem jest zrozumienie, że nieaktywny chlor, taki jak chloraminy, nie przyczynia się do procesu dezynfekcji, więc ich zawartość nie jest uwzględniana w pomiarze chloru wolnego. W związku z tym, dla efektywnej dezynfekcji wody, konieczne jest regularne monitorowanie tych form chloru, aby zapewnić bezpieczne warunki do picia oraz spełniać wymagania regulacyjne.

Pytanie 27

Na ilustracji przedstawiono

A. druciki platynowe do prób płomieniowych.

B. głaszczki do rozprowadzenia cieczy na podłożu mikrobiologicznym.

C. pierścienie metalowe do uchwycenia lejka.

D. ezy do przenoszenia materiału mikrobiologicznego.

Ezy do przenoszenia mikroorganizmów to naprawdę super przydatne narzędzia w laboratoriach. Zrobione z odpornych materiałów, jak platyna czy nikiel, pomagają nam przenosić próbki z jednego miejsca na drugie, co jest bardzo ważne dla utrzymania czystości i uniknięcia kontaminacji. Mają specjalny kształt, dzięki czemu łatwo można je chwycić i pracować z nimi bez obaw o uszkodzenie próbki. Używamy ich też do nanoszenia mikroorganizmów na agar, co jest kluczowe w naszych badaniach. Dzięki nim można uzyskać czyste hodowle, co jest istotne w diagnostyce i biotechnologii. Pamiętaj, żeby po każdym użyciu dokładnie je wyczyścić, bo to zapobiega krzyżowej kontaminacji, a to jest naprawdę ważne w laboratoriach. Takie podejście jest zgodne z normami jakości ISO, więc warto się tego trzymać.

Pytanie 28

Analizując dane zawarte w tabeli, można stwierdzić, że w smalcu w wyniku jełczenia

Stadium jełczenia smalcu	Liczba jodowa, LJ	Liczba kwasowa, LK
Smalec świeży	55,9 - 61,0	0,35 - 0,45
Smalec zjełczały	47,8 - 51,0	6,0 - 8,4
Smalec silnie zjełczały	31,9 - 41,1	26,0 - 30,0

A. maleje liczba wiązań podwójnych i maleje zawartość wolnych kwasów.

B. wzrasta liczba wiązań podwójnych i maleje zawartość wolnych kwasów.

C. maleje liczba wiązań podwójnych i wzrasta zawartość wolnych kwasów.

D. wzrasta liczba wiązań podwójnych i wzrasta zawartość wolnych kwasów.

Poprawna odpowiedź wskazuje, że w wyniku jełczenia smalcu maleje liczba wiązań podwójnych i wzrasta zawartość wolnych kwasów. Zjawisko jełczenia jest procesem utleniania, który zachodzi w tłuszczach, prowadząc do degradacji ich struktury chemicznej. Liczba jodowa, będąca wskaźnikiem zawartości wiązań podwójnych, zmniejsza się, co sugeruje, że pod wpływem czynników zewnętrznych, takich jak tlen, wiązania te są rozrywane. Przykładowo, w przemyśle spożywczym, zrozumienie tego procesu jest kluczowe dla oceny trwałości i jakości tłuszczów stosowanych w produktach. Zwiększona zawartość wolnych kwasów, z kolei, może wskazywać na obniżoną jakość smalcu, co jest istotne w kontekście jego przechowywania i użycia. W praktyce, monitorowanie tych wskaźników jest istotne zarówno dla producentów, jak i konsumentów, aby zapewnić, że spożywane produkty są zdrowe i bezpieczne, zgodnie z normami żywnościowymi.

Pytanie 29

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 30

Oznaczono LZ i LJ dla czterech różnych próbek tłuszczów. Wyniki zestawiono w tabeli:
Na podstawie zamieszczonych danych o liczbach właściwych wybranych tłuszczów wskaż próbkę, którą stanowi olej rzepakowy.

Liczby właściwe wybranych tłuszczów
Rodzaj tłuszczu	Liczba zmydlania (LZ) mg KOH / g tłuszczu	Liczba jodowa (LJ) g I₂ / 100 g tłuszczu
Olej lniany	187 – 197	169 – 192
Olej sojowy	188 – 195	114 – 138
Olej rzepakowy	167 – 179	94 – 106
Tran wielorybi	170 – 202	102 – 144
Masło krowie	218 – 245	25 – 38
Smalec wieprzowy	193 – 200	46 – 66

Próbka	Liczba zmydlania (LZ)	Liczba jodowa (LJ)
1	190	140
2	171	99
3	194	105
4	195	60

A. Próbka 1

B. Próbka 3

C. Próbka 4

D. Próbka 2

Odpowiedź na pytanie jest prawidłowa, ponieważ Próbka 2, z wartościami LZ = 171 mg KOH/g i LJ = 99 g I₂/100 g, idealnie wpisuje się w określone zakresy dla oleju rzepakowego, który charakteryzuje się liczbą zmydlania w przedziale 167 - 179 mg KOH/g oraz liczbą jodową od 94 do 106 g I₂/100 g. W praktyce, liczba zmydlania jest istotnym parametrem, który pozwala ocenić jakość i zastosowanie tłuszczów w przemyśle spożywczym oraz kosmetycznym. Olej rzepakowy, dzięki swojemu korzystnemu profilowi kwasów tłuszczowych, jest szeroko stosowany w produkcji margaryn, sałatek oraz jako składnik w różnych produktach spożywczych. Warto wiedzieć, że zgodnie z normami ISO oraz innymi standardami branżowymi, prawidłowe oznaczenie i analiza tłuszczów są kluczowe dla zapewnienia jakości i bezpieczeństwa produktów. W przypadku oleju rzepakowego jego właściwości zdrowotne i zastosowanie w diecie sprawiają, że jest on cennym składnikiem odżywczym, co dodatkowo podkreśla znaczenie precyzyjnych analiz chemicznych.

Pytanie 31

Wskaż nazwy sprzętów laboratoryjnych przedstawionych na rysunku.

A. 1 - Głaszczka, 2 - Eza, 3 - Rurka Durhama.

B. 1 - Eza, 2 - Głaszczka, 3 - Igła bakteriologiczna.

C. 1 - Głaszczka, 2 - Rurka Durhama, 3 - Eza.

D. 1 - Eza, 2 - Igła bakteriologiczna, 3 - Głaszczka.

Odpowiedź '1 - Eza, 2 - Igła bakteriologiczna, 3 - Głaszczka.' jest prawidłowa, ponieważ odpowiada rzeczywistym zastosowaniom i wyglądowi przedstawionych narzędzi laboratoryjnych. Eza, znana również jako pętla bakteriologiczna, jest używana w mikrobiologii do przenoszenia i inokulacji mikroorganizmów. Jej konstrukcja pozwala na precyzyjne przenoszenie niewielkich ilości substancji, co jest kluczowe w hodowli bakterii na agarze. Igła bakteriologiczna służy do przenoszenia kultur bakterii oraz pobierania ich z hodowli. Umożliwia to precyzyjne nakłuwanie i transfer, co jest niezbędne w badaniach mikrobiologicznych. Głaszczka, z kolei, jest narzędziem używanym do rozprowadzania substancji na płytkach Petriego, co jest istotne w procesie izolacji i analizy mikroorganizmów. Użycie tych narzędzi zgodnie z ich przeznaczeniem jest zgodne z najlepszymi praktykami w laboratoriach, co podkreśla znaczenie staranności i precyzji w pracy laboratoryjnej. Użycie odpowiednich narzędzi zapewnia dokładność wyników oraz ich powtarzalność, co jest kluczowe w każdej procedurze badawczej.

Pytanie 32

Jaką wartość współmierności ma kolba miarowa o objętości 500 cm3 oraz pipeta jednomiarowa o objętości 20 cm3?

A. 50

B. 0,04

C. 25

D. 2,5

Sprawdźmy, co się kryje za współmiernością. Kolba miarowa ma 500 cm3, a pipeta 20 cm3. Jak podzielisz te liczby, to otrzymasz 25. To znaczy, że w jednej kolbie zmieści się dokładnie 25 pipet. W laboratoriach chemicznych to mega ważne, bo precyzyjne pomiary to podstawa dobrego wyniku. Często używamy pipet do odmierzenia małych porcji reagentów, a kolby do robienia większych roztworów. Fajnie jest wiedzieć, jak te narzędzia ze sobą współdziałają, bo pomaga to w planowaniu eksperymentów oraz w powtarzalności wyników. Dobre zrozumienie tych rzeczy to klucz do sukcesu w chemii.

Pytanie 33

Jakim odczynnikiem grupowym IV grupy analitycznej kationów jest?

A. HCl o stężeniu 2 mol/dm3

B. (NH4)2CO3 w NH3(aq) oraz NH4Cl

C. H2S w NH3(aq) oraz NH4Cl

D. H2S w HCl o stężeniu 0,3 mol/dm3

Błędne odpowiedzi dotyczą różnych substancji, które nie są przeznaczone do grupowego oznaczania kationów IV grupy analitycznej, co może wprowadzać w błąd. H2S w HCl o stężeniu 0,3 mol/dm3 jest stosowane głównie do wykrywania kationów siarczkowych, a nie kationów IV grupy. H2S w NH3(aq) i NH4Cl może sugerować reakcje z kationami amonowymi, jednak nie jest skuteczne dla analizy IV grupy. HCl o stężeniu 2 mol/dm3 to silny kwas, który mógłby prowadzić do zbyt agresywnych reakcji, co w przypadku IV grupy nie jest pożądane, gdyż nie sprzyja selektywnemu wytrącaniu kationów. Ponadto, typowym błędem myślowym jest zakładanie, że silne kwasy czy odczynniki o wysokich stężeniach mogą zastąpić bardziej delikatne metody analityczne. Właściwe podejście do analizy chemicznej wymaga zrozumienia specyfiki reakcji chemicznych oraz ich warunków. Wybór odpowiednich reagentów jest kluczowy dla uzyskania wiarygodnych wyników, zgodnych z obowiązującymi standardami analitycznymi. Dlatego tak ważne jest, aby nie opierać się jedynie na intuicji, lecz na solidnych podstawach teoretycznych z zakresu chemii analitycznej.

Pytanie 34

Na zamieszczonym schemacie trawienia białek cyfrą 1 oznaczono

A. nukleazę.

B. amylazę.

C. pepsynę.

D. lipazę.

Pepsyna, jako enzym trawienny wytwarzany w żołądku, odgrywa kluczową rolę w procesie trawienia białek. Jej działanie rozpoczyna się w kwaśnym środowisku żołądka, gdzie jest aktywowana z formy nieaktywnej, pepsynogenu. Pepsyna działa na białka, rozkładając je na krótsze łańcuchy polipeptydowe, co jest pierwszym krokiem w kompleksowym procesie ich trawienia. W praktyce oznacza to, że pepsyna jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania układu pokarmowego, ponieważ umożliwia organizmowi przyswajanie aminokwasów, które są niezbędne dla wzrostu, regeneracji tkanek i produkcji enzymów. Standardy żywieniowe zalecają spożywanie białka w odpowiednich ilościach, a wiedza o funkcji pepsyny pozwala lepiej zrozumieć, jak organizm rozkłada i wykorzystuje białka w diecie. Warto również zauważyć, że dysfunkcja pepsyny może prowadzić do problemów trawiennych, co podkreśla znaczenie tego enzymu w zdrowiu człowieka.

Pytanie 35

Metoda analityczna, która polega na wyznaczaniu masy osadzonej substancji z roztworu z wykorzystaniem azotanu(V) srebra, to

A. argentometria

B. jodometria

C. alkacymetria

D. kompleksometria

Argentometria to metoda analityczna, która polega na oznaczaniu masy substancji wytrąconej z roztworu w wyniku reakcji z azotanem(V) srebra, co jest kluczowe w analizach chemicznych. Ta technika jest szczególnie przydatna w oznaczaniu halogenków, takich jak chlorki, bromki i jodki, które reagują z jonami srebra, prowadząc do wytrącania się charakterystycznych osadów, takich jak AgCl. Przykładowo, w analizie jakościowej stosuje się argentometrię do wykrywania i ilościowego oznaczania chloru w próbkach wody, co jest zgodne z normami jakości wody pitnej. W kontekście praktycznym, argentometria jest również wykorzystywana w przemyśle fotograficznym oraz w produkcji srebra, gdzie dokładność pomiaru jest kluczowa dla jakości końcowego produktu. Standardowe metody w argentometrii, takie jak metoda Mohr'a czy metoda Fajans'a, są szeroko uznawane i stosowane, co potwierdza ich niezawodność i precyzję w analizach chemicznych.

Pytanie 36

W temperaturze 40°C lepkość oleju napędowego wynosi 3 mm²/s. Jakiego rodzaju lepkość to reprezentuje?

A. kinematyczna

B. względna

C. dynamiczna

D. bezwzględna

Lepkość oleju napędowego w temperaturze 40°C wynosząca 3 mm²/s jest klasyfikowana jako lepkość kinematyczna. Lepkość kinematyczna definiowana jest jako stosunek lepkości dynamicznej do gęstości cieczy. W praktyce, lepkość kinematyczna jest istotna w kontekście przepływu cieczy, szczególnie w systemach hydraulicznych i silnikach spalinowych, gdzie odpowiednia lepkość wpływa na efektywność smarowania i transportu paliwa. W branży motoryzacyjnej, pomiar lepkości kinematycznej jest kluczowy dla określenia właściwości olejów silnikowych oraz paliw, co przekłada się na wydajność i niezawodność silników. Wartości lepkości kinematycznej dla różnych olejów są określone w normach, takich jak ASTM D445, co pozwala na ich porównanie i wybór odpowiedniego produktu do konkretnego zastosowania w różnych warunkach temperaturowych.

Pytanie 37

Na rysunkach przedstawiono serie pomiarów o różnej dokładności i precyzji (środek najmniejszego okręgu oznacza wartość prawdziwą). Serię pomiarów nieprecyzyjnych, ale dokładnych, przedstawiono na rysunku

A. B.

B. D.

C. C.

D. A.

Wybór innej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego definicji dokładności i precyzji, które są kluczowe w analizie wyników pomiarów. Zdarza się, że uczestnicy testów mylą te dwa pojęcia, uznając, że wyniki bliskie wartości rzeczywistej automatycznie oznaczają wysoką precyzję. Przykłady błędnych odpowiedzi mogą sugerować, że seria pomiarów z dużym rozproszeniem, ale bliskim środka okręgu, jest przykładem precyzyjnych wyników, co jest mylnym wnioskiem. Precyzyjność oznacza, że wyniki są ze sobą blisko siebie, co w kontekście pomiarów technicznych często przekłada się na stabilność i powtarzalność procesu pomiarowego. Przy projektowaniu badań lub procesów pomiarowych, istotne jest, aby zrozumieć, że wysoka dokładność nie może iść w parze z niską precyzją, jeśli chcemy uzyskać wiarygodne dane. Zabraknie również uwagi na kontekst, w którym pomiary są wykonywane. W różnych dziedzinach, takich jak inżynieria, chemia czy fizyka, różne standardy i metody pomiarowe kładą nacisk na wymienione aspekty, co prowadzi do odpowiednich praktyk w celu zapewnienia, że wyniki są zarówno dokładne, jak i precyzyjne. Użytkownicy powinni zwracać szczególną uwagę na wartości graniczne i błędy pomiarowe, które mogą wpływać na jakość analizy wyników. Takie podejście pomoże uniknąć typowych nieporozumień, które towarzyszą konceptom dokładności i precyzji w pomiarach.

Pytanie 38

Krzywa na rysunku obrazuje miareczkowanie

A. słabej zasady.

B. słabego kwasu.

C. mocnej zasady.

D. mocnego kwasu.

Krzywa miareczkowania, która pokazuje szybki wzrost pH w okolicach punktu równoważności, to typowe dla miareczkowania mocnego kwasu z mocną zasadą. Jak to działa? Gdy dodajemy mocną zasadę do mocnego kwasu, następuje szybka neutralizacja, co skutkuje nagłym wzrostem pH. W punkcie równoważności, gdzie ilość dodanej zasady jest równa ilości kwasu, pH przekracza 7, co oznacza koniec reakcji i przejście do środowiska zasadowego. Dobrze to widać na przykładzie kwasu solnego (HCl) i wodorotlenku sodu (NaOH). W laboratoriach chemicznych znajomość krzywej miareczkowania jest mega ważna, bo dokładne określenie punktu równoważności kluczowe do obliczeń stężenia substancji. Warto korzystać z wskaźników pH lub metod instrumentalnych, jak titracja potencjometryczna, bo to może znacznie uprościć życie na zajęciach.

Pytanie 39

Z opisu wynika, że do oznaczenia wapnia w glukonianie wapnia stosuje się miareczkowanie

Opis oznaczania zawartości wapnia w glukonianie wapnia
Oznaczenie polega na strąceniu jonów wapnia szczawianem amonu w postaci szczawianu wapnia CaC₂O₄ zgodnie z równaniem reakcji: Ca²⁺ + C₂O₄^2- → CaC₂O₄. Odsączony osad CaC₂O₄ rozpuszcza się w kwasie siarkowym(VI) zgodnie z równaniem reakcji: CaC₂O₄ + 2H⁺ → H₂C₂O₄ + Ca²⁺ Wydzielony kwas szczawiowy, w ilości równoważnej ilości wapnia w próbce, odmiareczkowuje się mianowanym roztworem KMnO₄.

Opis oznaczania zawartości wapnia w glukonianie wapnia

Oznaczenie polega na strąceniu jonów wapnia szczawianem amonu w postaci szczawianu wapnia CaC₂O₄ zgodnie z równaniem reakcji: Ca²⁺ + C₂O₄^2- → CaC₂O₄.
Odsączony osad CaC₂O₄ rozpuszcza się w kwasie siarkowym(VI) zgodnie z równaniem reakcji: CaC₂O₄ + 2H⁺ → H₂C₂O₄ + Ca²⁺
Wydzielony kwas szczawiowy, w ilości równoważnej ilości wapnia w próbce, odmiareczkowuje się mianowanym roztworem KMnO₄.

A. pośrednie odwrotne.

B. strąceniowe.

C. pośrednie podstawieniowe.

D. bezpośrednie.

Wygląda na to, że oznaczanie wapnia w glukonianie wapnia nie może być realizowane przy użyciu miareczkowania pośredniego odwrotnego, bezpośredniego czy strąceniowego. Miareczkowanie pośrednie odwrotne to sposób, w którym dodajemy reagent do roztworu z analizowanym składnikiem, co nie ma sensu tutaj, bo najpierw strącane są jony wapnia i nie możemy ich bezpośrednio miareczkować w roztworze. Z kolei miareczkowanie bezpośrednie polega na dodaniu reagentu bezpośrednio do roztworu, co też tu nie pasuje, bo nie analizujemy wapnia w formie glukonianu, a jego pochodnych. Miareczkowanie strąceniowe dotyczy wytrącania osadów, a to tylko część całego procesu, a nie sama metoda do oznaczania wapnia. Wybierając metody oznaczania wapnia, ważne jest, aby stosować odpowiednie procedury, które dają nam dokładne wyniki. Nieporozumienia w tej kwestii mogą prowadzić do błędów w analizach chemicznych, więc warto zrozumieć, jak każda z metod działa oraz gdzie ma zastosowanie w laboratoriach. Wiedza o przebiegu miareczkowania i etapach reakcji chemicznych to podstawa, by uzyskać wiarygodne wyniki, co jest szczególnie ważne przy analizach składników w próbkach biologicznych czy żywnościowych.

Pytanie 40

Jakie aspekty nie są objęte badaniami organoleptycznymi olejów rafinowanych?

A. aromatu

B. tekstury

C. przezroczystości

D. liczby jodowej

Konsystencja, klarowność i zapach są parametrami, które mają kluczowe znaczenie w organoleptycznej ocenie olejów rafinowanych. Konsystencja odgrywa istotną rolę w postrzeganiu oleju przez konsumentów, wpływając na jego aplikacje kulinarne czy przemysłowe. Na przykład, różne oleje mogą mieć różne gęstości, co wpływa na ich zachowanie w trakcie smażenia czy pieczenia. Klarowność to kolejny ważny aspekt, który odnosi się do czystości oleju; obecność osadów czy zmętnienia może wskazywać na zanieczyszczenia lub problemy w procesie rafinacji, co może wpłynąć na jakość i trwałość produktu. Zapach oleju jest również istotny, ponieważ aromat może znacząco wpłynąć na akceptację produktu przez konsumentów, a nieprzyjemny zapach może zniechęcić do jego użycia. W praktyce, sensoryczna ocena jakości olejów powinna być przeprowadzana przez wyspecjalizowane panele degustacyjne, które stosują ustandaryzowane metody oceny, aby zapewnić wiarygodność wyników. Wszelkie nieścisłości w tych ocenach mogą prowadzić do błędnych wniosków, co podkreśla znaczenie rzetelnych badań organoleptycznych w branży spożywczej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej