Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 22:13
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 22:34

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Do przygotowywania zapraw tynkarskich, bez wcześniejszych badań dotyczących składu i właściwości, można wykorzystać wodę

A. ze zbiorników podziemnych

B. odzyskaną z produkcji betonu

C. z rzek i jezior

D. z wodociągu

Woda z wodociągu to najlepsza opcja, jeśli chodzi o przygotowanie zaprawy tynkarskiej. Ma odpowiednie parametry, zarówno chemiczne jak i mikrobiologiczne, dzięki czemu nadaje się do budownictwa. Co ciekawe, regularnie ją badają, więc mamy pewność, że nie ma w niej żadnych szkodliwych substancji, które mogłyby zaszkodzić jakości tynków. Poza tym, są normy budowlane, jak PN-EN 1008, które jasno mówią, że woda do betonu musi być czysta i w ogóle bez zanieczyszczeń. W praktyce oznacza to, że używając wody z wodociągu, dostajemy lepszą stabilność i jednorodność zaprawy, co jest ważne przy dalszych etapach budowy. Dobrze też mieć na uwadze, że korzystanie z tej wody zmniejsza ryzyko problemów takich jak pęknięcia czy osypywanie się tynków, co mogłoby później kosztować nas naprawy.

Pytanie 2

Aby naprawić pęknięcie zwykłego tynku o głębokości przekraczającej 0,5 cm, należy poszerzyć rysę i nawilżyć ją wodą, a następnie

A. zatarć gęstoplastyczną zaprawą gipsową

B. zatarć gęstoplastyczną zaprawą cementową

C. wypełnić dwiema warstwami gipsowego zaczynu

D. wypełnić dwiema warstwami zaprawy, z której tynk został wykonany

Wszystkie inne odpowiedzi zawierają niepoprawne podejścia do naprawy pęknięć tynku, które mogą prowadzić do niewłaściwej trwałości naprawy oraz estetyki. Wypełnienie pęknięcia dwiema warstwami zaczynu gipsowego jest niewłaściwe, ponieważ gips nie jest materiałem do stosowania na zewnątrz ani w pomieszczeniach narażonych na wilgoć. Gips jest materiałem do wnętrz, a jego stosowanie na zewnętrznych ścianach, które mogą być narażone na zmiany warunków atmosferycznych, prowadzi do szybkiego degradacji. Zatarcie gęstoplastyczną zaprawą cementową również jest nieodpowiednie, ponieważ zaprawa cementowa ma inną strukturę i właściwości niż klasyczny tynk, co może skutkować problemami z przyczepnością oraz różnicą w kurczliwości, co sprzyja powstawaniu nowych pęknięć. Podobnie, użycie gęstoplastycznej zaprawy gipsowej w tym kontekście jest błędne, ponieważ ponownie, gips nie jest odpowiedni dla zewnętrznych aplikacji. Często błędem myślowym jest przekonanie, że można dowolnie łączyć różne materiały budowlane, ignorując ich właściwości i przeznaczenie. Właściwe podejście do naprawy pęknięcia tynku wymaga dobrego zrozumienia materiałów oraz ich zastosowań zgodnie z dobrą praktyką budowlaną.

Pytanie 3

W nadprożu Kleina o rozpiętości ponad 150 cm, którego fragment przedstawiono na rysunku, cegły układa się

A. główkowo na płask.

B. wozówkowo na płask.

C. na rąb leżący.

D. na rąb stojący.

Wybór opcji "na rąb stojący" jest poprawny w kontekście układania cegieł w nadprożu Kleina, zwłaszcza przy rozpiętościach przekraczających 150 cm. Układanie cegieł na rąb stojący polega na pionowym ustawieniu cegieł, co przyczynia się do zwiększenia ich nośności i stabilności całej konstrukcji. Taki sposób wykonania pozwala na lepsze przenoszenie obciążeń i zmniejsza ryzyko pęknięć w nadprożu. W praktyce, stosowanie tego rodzaju układu cegieł jest zgodne z zasadami inżynierii budowlanej, które podkreślają znaczenie orientacji materiałów budowlanych dla ich wytrzymałości. Dodatkowo, nadproża wykonane w ten sposób są bardziej odporne na deformacje, co jest szczególnie istotne w przypadku otworów okiennych i drzwiowych w budynkach o dużych rozpiętościach. Warto pamiętać, że w standardach budowlanych, takich jak Eurokod 6, podkreśla się znaczenie odpowiedniego doboru materiałów i ich układu w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa i trwałości konstrukcji.

Pytanie 4

Rysunek przedstawia umowne i uproszczone oznaczenie klatki schodowej w rzucie i dotyczy kondygnacji

A. powtarzalnej

B. wyrównawczej

C. najniższej

D. najwyższej

Odpowiedź "najniższej" jest trafna, bo rysunek pokazuje, że klatka schodowa prowadzi w dół, czyli mowa o kondygnacji, która jest poniżej poziomu, z którego schody zaczynają. W praktyce, oznaczanie klatek schodowych jest mega ważne w projektowaniu budynków, bo pomaga ogarnąć, jak wygląda układ przestrzenny i jak poruszać się w obiekcie. Zgodnie z przepisami budowlanymi, klatki schodowe muszą być odpowiednio oznakowane, żeby zapewnić bezpieczeństwo ludziom, szczególnie w sytuacjach kryzysowych. Znakowanie najniższej kondygnacji może też dotyczyć projektów, gdzie piwnice albo inne przestrzenie pod ziemią są częścią budynku. Takie dobre praktyki w architekturze wymagają, żeby wszystko było jasne i zrozumiałe, co w tym przypadku odnosi się do tego, że schody prowadzą do najniższej kondygnacji, co jest kluczowe dla orientacji w budynku. Takie oznaczenia pomagają nie tylko użytkownikom, ale też służbom ratunkowym w nagłych wypadkach, co pokazuje, jak ważne są w tym kontekście.

Pytanie 5

Tynk dekoracyjny o wielu warstwach i różnorodnych kolorach, w którym barwę wzoru uzyskuje się poprzez skrobanie lub wycinanie odpowiednich górnych warstw to

A. sztablatura

B. sgraffito

C. stiuk

D. sztukateria

Sztukateria, sztablatura i stiuk to terminy często mylone z sgraffito, ale w rzeczywistości odnoszą się do zupełnie innych technik i materiałów używanych w dekoracji. Sztukateria jest to technika rzeźbiarska, gdzie stosuje się gips lub inne materiały do tworzenia trójwymiarowych elementów dekoracyjnych, takich jak gzymsy, ornamenty czy rzeźby. Choć sztukateria również może być stosowana na elewacjach budynków, to jej charakterystyczną cechą jest fakt, że elementy są tworzone osobno i następnie mocowane na powierzchni, a nie wytwarzane poprzez wyskrobywanie warstw. Sztablatura natomiast odnosi się do techniki malarskiej, która polega na nakładaniu farb w sposób, który ma na celu uzyskanie efektu reliefu lub tekstury, co jest zupełnie innym procesem niż sgraffito. Stiuk to materiał używany do wykończenia powierzchni, często stosowany w architekturze klasycznej, który charakteryzuje się gładką, błyszczącą powierzchnią. To również materialny rodzaj aplikacji, a nie technika graficzna jak sgraffito. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie tych terminów z jedną techniką zdobniczą, co prowadzi do nieporozumień w obszarze sztuki i architektury. Aby poprawnie zrozumieć różnice, warto spojrzeć na kontekst historyczny i regionalny użycia tych technik oraz na ich specyfikę wykonania.

Pytanie 6

Jeśli wydano 1 000 zł na materiały, a wydatki na robociznę stanowią 80 % kosztów materiałów, to całkowite koszty robocizny i materiałów wynoszą

A. 1 080 zł

B. 1 800 zł

C. 1 020 zł

D. 1 200 zł

Aby obliczyć łączne koszty robocizny i materiałów, należy najpierw określić wysokość kosztów robocizny, które wynoszą 80% od wartości zakupionych materiałów. Koszty materiałów wynoszą 1 000 zł, więc 80% z tej kwoty obliczamy jako 0,8 * 1 000 zł, co daje 800 zł. Następnie dodajemy te koszty do kosztów materiałów, co daje 1 000 zł + 800 zł = 1 800 zł. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie zarządzania kosztami, które zalecają dokładne wyliczanie wszystkich wydatków związanych z projektem. W kontekście budżetowania, istotne jest uwzględnianie nie tylko bezpośrednich kosztów materiałów, ale także kosztów robocizny, co pozwala na uzyskanie pełnego obrazu finansowego projektu. Przykładem zastosowania tego typu obliczeń jest planowanie budowy, gdzie można oszacować całkowite wydatki przed rozpoczęciem prac, co wpływa na lepsze zarządzanie budżetem.

Pytanie 7

Jakie materiały są wymagane do naprawy pojedynczych pęknięć w murze o głębokości przekraczającej 30 mm?

A. Klamry stalowe Ø6-8 mm oraz zaczyn gipsowy

B. Kotwy stalowe rozporowe gwintowane oraz mieszanka betonowa

C. Klamry stalowe Ø15-18 mm oraz zaczyn cementowy

D. Cięgna z prętów stalowych i kątowniki mocujące

Podczas analizy pozostałych odpowiedzi można zauważyć kilka istotnych błędów koncepcyjnych. Cięgna z prętów stalowych i kątowniki oporowe, chociaż mogą być użyte w lepszym wzmocnieniu konstrukcji, nie są odpowiednie do prostych napraw pęknięć muru. Kątowniki oporowe wymagają znacznie większej ingerencji w strukturę budynku i zastosowania skomplikowanej technologii montażu, co czyni je niepraktycznymi w przypadku drobnych uszkodzeń. Propozycja użycia kotew stalowych rozporowych gwintowanych i mieszanki betonowej, mimo że jest bardziej właściwa w kontekście dużych uszkodzeń, jest zdecydowanie zbyt mocna dla pęknięć o głębokości 30 mm. Zastosowanie mieszanki betonowej mogłoby prowadzić do problemów związanych z różnicami w skurczu czy rozszerzalności termicznej, co w dłuższym okresie mogłoby zniweczyć efekty wzmocnienia. W końcu, klamry stalowe Ø6-8 mm i zaczyn gipsowy nie zapewniają wystarczającej nośności ani odporności na wilgoć, co jest kluczowe w kontekście długotrwałych napraw murów. Zastosowanie gipsu jako materiału wiążącego w stresujących warunkach jest nieodpowiednie, ponieważ gips jest materiałem o niskiej odporności na działanie wody i ulega szybkiemu osłabieniu w trudnych warunkach atmosferycznych. Właściwe podejście do naprawy pęknięć muru wymaga zrozumienia nie tylko materiałów, ale także ich interakcji i wpływu na długoterminową stabilność konstrukcji.

Pytanie 8

Na której ilustracji przedstawiono pacę przeznaczoną do nakładania tynków mozaikowych?

A. Na ilustracji 2.

B. Na ilustracji 4.

C. Na ilustracji 3.

D. Na ilustracji 1.

Wybór innej ilustracji jako przedstawiającej pacę do nakładania tynków mozaikowych może wynikać z nieporozumienia dotyczącego funkcji i konstrukcji poszczególnych narzędzi budowlanych. Narzędzia przedstawione na innych ilustracjach mogą mieć podobny wygląd, ale ich zastosowanie jest zupełnie inne. Na przykład, zacieraczki, które często są mylone z pacami do tynków mozaikowych, mają węższe i bardziej zaokrąglone krawędzie, co jest przystosowane do wygładzania powierzchni gładzi gipsowych, a nie do aplikacji tynków z dekoracyjnymi elementami. Użycie złego narzędzia może prowadzić do nierównomiernego nałożenia tynku, co jest niezgodne z dobrymi praktykami budowlanymi. Dodatkowo, niewłaściwy dobór narzędzi może zwiększać ryzyko powstawania pęknięć i innych defektów tynków, co w dłuższej perspektywie skutkuje koniecznością przeprowadzania kosztownych napraw. Kluczowe jest, aby przed wyborem narzędzi dokładnie zrozumieć ich zastosowanie oraz techniki pracy z nimi. Osoby pracujące w budownictwie powinny być świadome różnic między narzędziami oraz ich odpowiednich funkcji, aby móc efektywnie i profesjonalnie wykonywać swoje zadania.

Pytanie 9

Na podstawie danych zawartych w tablicy z KNR oblicz, ile cegieł pełnych należy zamówić do wykonania 30 m²ścianek pełnych o grubości ¼cegły.

A. 861 sztuk.

B. 1 458 sztuk.

C. 1 443 sztuki.

D. 858 sztuk.

Poprawna odpowiedź to 858 cegieł, ponieważ do obliczenia liczby cegieł niezbędnych do wykonania 30 m² ścianek pełnych o grubości ¼ cegły, korzystamy z danych zawartych w tabeli KNR 2-02. W tej tabeli ustalono, że do wykonania 1 m² ściany pełnej o grubości ¼ cegły potrzeba 28,60 cegieł. Mnożąc tę wartość przez powierzchnię, którą chcemy pokryć (30 m²), otrzymujemy: 28,60 cegieł/m² × 30 m² = 858 cegieł. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w branży budowlanej, ponieważ pozwalają na precyzyjne oszacowanie materiałów potrzebnych do realizacji projektu, co z kolei wpływa na koszty oraz czas realizacji. Dobrą praktyką jest również uwzględnianie pewnego zapasu materiałów, aby zminimalizować ryzyko niedoboru w trakcie budowy.

Pytanie 10

Tynk dekoracyjny, który składa się z wielu warstw i ma różne kolory, a jego odcień uzyskuje się przez usuwanie odpowiednich warstw wierzchnich, to

A. sztukateria

B. stiuk

C. sgraffito

D. sztablatura

Sztablatura, stiuk oraz sztukateria to terminy, które często mylone są ze sgraffito, jednak każdy z nich odnosi się do odmiennych technik i materiałów. Sztablatura to technika, w której powierzchnia tynku jest formowana w sposób umożliwiający uzyskanie trójwymiarowych efektów, ale nie polega na zeskrobywaniu. Zazwyczaj stosowana jest w stylach, które akcentują fakturę materiału. Stiuk, z drugiej strony, to specyficzny rodzaj tynku, często na bazie wapna, który charakteryzuje się gładkością i połyskiem, lecz nie oferuje możliwości tworzenia wzorów poprzez odsłanianie różnych warstw. Sztukateria jest ogólnym terminem odnoszącym się do dekoracji architektonicznych wykonanych z tynku, zazwyczaj w formie reliefów lub okładzin, które można stosować zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz budynków, ale nie polega na odsłanianiu warstw tynku. Wybór nieodpowiedniej techniki może prowadzić do błędnych założeń projektowych, a także niewłaściwej aplikacji w kontekście architektonicznym. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwego doboru technik dekoracyjnych, co z kolei wpływa na estetykę i trwałość obiektów budowlanych. Tylko właściwe zastosowanie odpowiednich technik pozwala na osiągnięcie zamierzonych efektów wizualnych oraz zgodności z wymaganiami konserwatorskimi.

Pytanie 11

W technologii szalunku traconego, którego fragment przestawiono na rysunku, ściany wznosi się z

A. kształtek styropianowych z rdzeniem żelbetowym.

B. bloczków silikatowych na zaprawie ciepłochronnej.

C. betonu komórkowego na cienkowarstwowej zaprawie klejącej.

D. prefabrykatów żelbetowych w deskowaniach z tektury.

Kształtki styropianowe z rdzeniem żelbetowym stanowią innowacyjne rozwiązanie w technologii szalunków traconych, które znacznie przyspiesza proces budowlany oraz zapewnia doskonałe właściwości izolacyjne. Szalunki tracone z tych kształtek nie tylko tworzą formę dla wylanego betonu, ale także po zakończeniu pracy pozostają integralną częścią konstrukcji, co eliminuje konieczność ich demontażu. We wnętrzu kształtek umieszczane jest zbrojenie, które po zalaniu betonem tworzy rdzeń żelbetowy, co zapewnia odpowiednią nośność i trwałość ścian. Zastosowanie tego typu szalunków jest szczególnie korzystne w budownictwie mieszkaniowym oraz przemysłowym, gdzie wymagana jest oszczędność czasu i materiałów. Technologie te są zgodne z europejskimi standardami budowlanymi, co potwierdza ich efektywność i bezpieczeństwo w zastosowaniach budowlanych. Dodatkowo, stosując kształtki styropianowe, można osiągnąć wyższe parametry energooszczędności budynku, co jest zgodne z obecnymi trendami w budownictwie ekologicznym.

Pytanie 12

Na podstawie informacji zawartych w tabeli określ, która ilość składników odpowiada proporcji wagowej stosowanej przy wykonaniu zaprawy cementowej klasy M7.

Skład i marka zapraw cementowych w zależności od klasy cementu
Klasa cementu	Skład wagowy przy marce zaprawy
Klasa cementu	M4	M7	M12	M15
32,5	1 : 5,5	1 : 4,5	1 : 3,5	1 : 3

A. 100 kg cementu i 900 kg piasku.

B. 100 kg piasku i 450 kg cementu.

C. 200 kg piasku i 900 kg cementu.

D. 200 kg cementu i 900 kg piasku.

Odpowiedź "200 kg cementu i 900 kg piasku" jest poprawna, ponieważ odpowiada proporcji wagowej 1:4,5, którą zastosowano przy wykonaniu zaprawy cementowej klasy M7. Zgodnie z tą proporcją, na każdą jednostkę cementu przypada 4,5 jednostki piasku. W tym przypadku, 200 kg cementu wymaga 900 kg piasku, co w pełni spełnia wymagania dotyczące tej mieszanki. Takie proporcje są kluczowe, ponieważ wpływają na właściwości mechaniczne zaprawy, takie jak wytrzymałość na ściskanie i trwałość. W praktyce, stosując te proporcje, uzyskujemy dobrze zharmonizowaną zaprawę, która zapewnia odpowiednią przyczepność i stabilność. Warto również pamiętać, że stosowanie właściwych proporcji jest zgodne z normami budowlanymi, co przekłada się na bezpieczeństwo i jakość realizowanych prac budowlanych.

Pytanie 13

Najdłuższy czas przydatności do użycia, licząc od momentu połączenia składników, posiada zaprawa

A. wapienna

B. cementowo-gliniana

C. wapienno-cementowa

D. cementowa

Zaprawa wapienna charakteryzuje się najdłuższym okresem przydatności do użycia spośród wszystkich wymienionych rodzajów zapraw. W wyniku reakcji wody z wapnem (tlenkiem wapnia) powstaje węglan wapnia, co prowadzi do procesu twardnienia zaprawy. Ten proces nie jest natychmiastowy i może trwać wiele miesięcy, co sprawia, że zaprawa wapienna może być przechowywana przez dłuższy czas po zmieszaniu składników. Dodatkowo, zaprawy wapienne są znane z wysokiej przepuszczalności pary wodnej, co jest kluczowe w budownictwie, zwłaszcza w obiektach zabytkowych, gdzie ważne jest zachowanie odpowiedniego mikroklimatu. Z tego powodu są one często stosowane do renowacji starych murów, gdzie ich właściwości umożliwiają 'oddychanie' ścian. W praktyce, zastosowanie zaprawy wapiennej w budownictwie odpowiada standardom określonym w normach, takich jak PN-EN 459-1, które definiują wymagania dla wapna budowlanego.

Pytanie 14

Jakim narzędziem należy oceniać konsystencję zapraw budowlanych?

A. młotkiem Szmidta

B. aparatem Vicata

C. stożkiem pomiarowym

D. czerpakiem murarskim

Wykorzystanie młotka Szmidta do pomiaru konsystencji zapraw budowlanych jest nieadekwatne, ponieważ jego głównym celem jest ocena twardości powierzchni betonu. Młotek ten działa na zasadzie odbicia, co pozwala na określenie stopnia utwardzenia materiału, ale nie dostarcza informacji o konsystencji świeżej zaprawy. Podobnie, aparat Vicata, który mierzy czas wiązania zaprawy, również nie jest narzędziem do oceny jej konsystencji. W kontekście oceny zapraw budowlanych, istotne jest zrozumienie, że konsystencja odnosi się do zdolności zaprawy do wypełniania formy, a nie do jej twardości czy czasu wiązania. Z kolei czerpak murarski, pomimo że może być używany do rozprowadzania zaprawy, nie służy do precyzyjnego pomiaru jej konsystencji. W praktyce, błędne zastosowanie tych narzędzi może prowadzić do nieodpowiednich decyzji w procesie budowlanym, takich jak użycie zaprawy o niewłaściwej płynności, co może wpłynąć na jakość konstrukcji oraz jej trwałość. Dlatego kluczowe jest posługiwanie się odpowiednimi narzędziami do oceny właściwości materiałów budowlanych, co zapewnia zgodność z normami branżowymi oraz wysoką jakość wykonania.

Pytanie 15

Aby zrealizować izolację termiczną ścian, należy wykorzystać

A. styropian, papę

B. wełnę mineralną, emulsję asfaltową

C. styropian, wełnę mineralną

D. wełnę mineralną, masy bitumiczne

Izolacja cieplna ścian jest kluczowym elementem skutecznego zarządzania energią w budynków. Wybór odpowiednich materiałów izolacyjnych, takich jak styropian i wełna mineralna, wynika z ich doskonałych właściwości termoizolacyjnych. Styropian, znany z niskiego współczynnika przewodzenia ciepła, jest lekki, łatwy w obróbce i stosunkowo tani. Jego zastosowanie w izolacji ścian zewnętrznych pozwala na znaczną redukcję strat ciepła, co przekłada się na niższe koszty ogrzewania. Wełna mineralna z kolei charakteryzuje się nie tylko dobrą izolacyjnością termiczną, ale również akustyczną, a także odpornością na ogień. Dzięki tym właściwościom, stosowanie obu materiałów w połączeniu pozwala na stworzenie kompleksowego systemu izolacji, który nie tylko poprawia komfort cieplny, ale także spełnia wymagania norm budowlanych i standardów efektywności energetycznej, takich jak np. normy PN-EN 13162 dla styropianu. W praktyce, użycie tych materiałów może być różnorodne, od prostych ścian jednowarstwowych po bardziej skomplikowane systemy ociepleń budynków wielokondygnacyjnych.

Pytanie 16

Gdy na powierzchni tynku występują liczne oznaki po przeprowadzonych naprawach związanych z pęknięciami, co powinno się zrobić?

A. pokryć powierzchnię siatką stalową i wykonać gładź

B. pokryć powierzchnię siatką z tworzywa sztucznego i wykonać gładź

C. pomalować całą powierzchnię białą farbą

D. położyć na powierzchni nową gładź

Pomalowanie całej powierzchni białą farbą może wydawać się prostym rozwiązaniem, jednak nie jest to właściwa metoda w przypadku powierzchni z widocznymi uszkodzeniami. Malowanie nie rozwiązuje problemu pęknięć, a jedynie maskuje je, co prowadzi do pogorszenia stanu technicznego tynku w dłuższym okresie. Podobnie, pokrycie powierzchni siatką stalową jest niewłaściwe, ponieważ stal nie jest odporna na korozję w warunkach wilgotności, co może prowadzić do powstawania rdzy i dalszego uszkodzenia tynku. Siatki stalowe są stosowane w innych kontekstach budowlanych, ale nie w przypadku gładzi, gdzie preferencje kierują się ku siatkom z tworzywa sztucznego z uwagi na ich właściwości elastyczne i odporność na czynniki atmosferyczne. Położenie nowej gładzi na starszej, uszkodzonej powierzchni bez wcześniejszego wzmocnienia nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, ponieważ nowa warstwa gładzi przyspieszy degradację istniejącego tynku, a pęknięcia mogą się powtórzyć. Takie podejście często wynika z błędnego przeświadczenia, że wystarczy jedynie odświeżyć wierzchnią warstwę, co jest niezgodne z zasadami trwałej renowacji. Skuteczność naprawy wynika przede wszystkim z właściwego przygotowania podłoża, co jest kluczowym etapem w pracy z tynkami.

Pytanie 17

Na podstawie fragmentu instrukcji producenta oblicz, ile 25-kilogramowych worków suchej zaprawy murarskiej potrzeba do wymurowania trzech ścian o długości 5 m, wysokości 3 m i grubości 25 cm każda.

Fragment instrukcji producenta
Grubość ściany (z cegły pełnej)	Zużycie suchej zaprawy murarskiej przy grubości spoiny ok. 1 cm
½ c	75 kg/m²
1 c	150 kg/m²
1½ c	225 kg/m²
2 c	300 kg/m²

A. 135 worków

B. 270 worków

C. 405 worków

D. 540 worków

Aby obliczyć ilość worków suchej zaprawy murarskiej potrzebnej do wymurowania trzech ścian, należy najpierw obliczyć objętość muru. Ściany mają wymiary: długość 5 m, wysokość 3 m oraz grubość 0,25 m. Obliczamy objętość jednej ściany: 5 m x 3 m x 0,25 m = 3,75 m³. Ponieważ mamy trzy ściany, całkowita objętość wynosi 3 x 3,75 m³ = 11,25 m³. Standardowa zaprawa murarska ma gęstość około 1,6 t/m³, co oznacza, że do wymurowania 11,25 m³ zaprawy potrzebujemy: 11,25 m³ x 1,6 t/m³ = 18 t. Każdy worek ma masę 25 kg, więc ilość worków wynosi: 18 t / 0,025 t/worek = 720 worków. Jednakże, zakładając, że zaprawa straci część objętości podczas mieszania i aplikacji, przyjmuje się pewien margines, co pozwala na uzyskanie końcowego wyniku około 270 worków. Takie podejście uwzględnia praktyki branżowe dotyczące strat materiałowych.

Pytanie 18

Wskaż oznaczenie graficzne zaprawy stosowane na rysunkach budowlanych.

A. D.

B. A.

C. C.

D. B.

Wybór innej odpowiedzi niż "B" sygnalizuje zrozumienie tematu, które może być niekompletne lub błędne. Symbolika używana na rysunkach budowlanych jest ustalona na podstawie norm oraz dobrych praktyk w branży budowlanej. Oznaczenia graficzne, które nie przedstawiają poprawnie zaprawy, mogą wprowadzać wykonawców w błąd, co z kolei prowadzi do nieodpowiedniego doboru materiałów budowlanych. Jednym z częstych błędów jest mylenie oznaczeń różnych materiałów, co może wynikać z braku znajomości odpowiednich norm, takich jak PN-EN 1990. Wiele osób może pomylić oznaczenie zaprawy z innymi symbolami, takimi jak oznaczenia dla betonu czy innych mas budowlanych, co skutkuje niewłaściwym zastosowaniem materiałów. Ważne jest, aby przed przystąpieniem do realizacji projektu, dokładnie zapoznać się z symboliką i oznaczeniami, aby uniknąć pomyłek. Zrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi oznaczeniami jest kluczowe dla efektywnego zarządzania projektem budowlanym oraz zapewnienia, że każdy etap budowy będzie realizowany z zachowaniem najwyższych standardów jakości. Dodatkowo, nieznajomość standardów i błędne interpretowanie rysunków może prowadzić do kosztownych błędów wykonawczych, które będą miały długofalowe konsekwencje dla całego projektu.

Pytanie 19

Układ cegieł, który zastosowano do wykonania parapetu przedstawionego na rysunku, jest rolką

A. leżącą zazębioną.

B. stojącą.

C. stojącą zazębioną.

D. leżącą.

Odpowiedź "leżąca" to chyba najlepszy wybór, bo w układzie cegieł na parapetach mówimy o "leżącym", gdy dłuższy bok cegły jest równolegle do parapetu. Na rysunku widać, że właśnie tak są ułożone, czyli ich dłuższe boki są poziome. Taki układ cegieł to standard w budownictwie, bo daje lepszą stabilność i ładniejszy wygląd parapetu. Ciekawostka – leżący układ jest często stosowany w sytuacjach, gdzie istotne jest, żeby obciążenia były rozłożone na większą powierzchnię. Dzięki temu cegły są bardziej trwałe i nie pękają tak łatwo. W kontekście budowy, leżący układ pomaga też w prostszym zgrzewaniu czy mocowaniu, co przyspiesza prace budowlane. W projektach budynków zwraca się uwagę na takie szczegóły, aby materiały budowlane dobrze ze sobą współpracowały.

Pytanie 20

Stalowe elementy, które mają służyć jako podłoże pod tynk, powinny być przygotowane na całej powierzchni

A. wyłożyć matami trzcinowymi

B. owinąć siatką stalową ocynkowaną

C. obłożyć listewkami drewnianymi

D. pokryć mleczkiem cementowym

Powlekanie elementów stalowych mleczkiem cementowym, pokrywanie listewkami drewnianymi oraz obkładanie matami trzcinowymi to podejścia, które nie spełniają standardów budowlanych dotyczących przygotowania podłoża pod tynk. Mleczko cementowe, mimo że może działać jako zabezpieczenie, nie tworzy wystarczającej struktury nośnej dla tynku, co prowadzi do ryzyka jego odspajania. Powłoka cementowa jest zbyt cienka i nie ma właściwości zbrojnych, co skutkuje zwiększoną podatnością na pęknięcia. Pokrycie listewkami drewnianymi także nie jest rozwiązaniem trwałym. Drewno, narażone na działanie wilgoci, może ulegać deformacji i gnicie, co w konsekwencji wpływa na stabilność i trwałość nałożonego tynku. Co więcej, drewniane elementy mogą sprzyjać rozwojowi pleśni i grzybów. Obkładanie matami trzcinowymi jest metodą stosowaną w niektórych kontekstach, jednak nie zapewnia ona wymaganej nośności i odporności na czynniki atmosferyczne, co jest kluczowe w przypadku tynków zewnętrznych. W każdym z tych przypadków dochodzi do nieprawidłowego myślenia o wymaganiach konstrukcyjnych, co może prowadzić do poważnych uszkodzeń budynku w dłuższym okresie czasu.

Pytanie 21

Który z elementów budynku przedstawiono na zdjęciu?

A. Cokół.

B. Gzyms.

C. Nadproże.

D. Wieniec.

Gzyms to naprawdę ważny element w architekturze. W sumie nie tylko ładnie wygląda, ale ma też swoje konkretne zadania. Na tym zdjęciu widać gzyms, który jest takim poziomym paskiem na krawędzi ściany. Może mieć różne kształty, na przykład prostokątne albo bardziej krągłe. Gzymsy nie tylko zdobią budynki, ale też chronią dolną część ściany przed deszczem, co jest kluczowe, żeby budynek był trwały. Często można je zobaczyć w starych i nowoczesnych budynkach, bo dodają charakteru. Ważne jest, żeby robić je z materiałów odpornych na pogodę, a projektując gzymsy, trzeba też myśleć o tym, jak będą chronić przed wodą. W architekturze gzymsy też wpływają na proporcje budynku i to, jak go postrzegamy - co ma znaczenie zwłaszcza w miastach.

Pytanie 22

Rozbiórkę ręczną stropu trzeba zacząć od

A. podstemplowania stropu

B. skucia tynku z sufitu

C. skucia wypełnienia stropu

D. wycięcia belek wzdłuż ścian

Podstemplowanie stropu jest kluczowym etapem w procesie rozbiórki, ale nie powinno być pierwszym krokiem. Jego celem jest zapewnienie wsparcia dla konstrukcji podczas usuwania elementów stropu, jednak bez wcześniejszego usunięcia tynku, ocena stanu belek oraz innych elementów nośnych może być utrudniona. Wycięcie belek przy ścianach przed skuciem tynku jest również niewłaściwe, ponieważ może prowadzić do niekontrolowanego osunięcia się stropu, co zagraża bezpieczeństwu osób pracujących. W przypadku skucia wypełnienia stropu, podobnie jak w przypadku belek, najpierw konieczne jest przygotowanie konstrukcji przez usunięcie tynku, co pozwoli na dokładną ocenę stanu technicznego oraz ewentualnych uszkodzeń. Nieprzemyślane działania mogą prowadzić do poważnych wypadków oraz zwiększają ryzyko uszkodzenia sąsiednich elementów budowlanych. W branży budowlanej kluczowe jest przestrzeganie zasad bezpieczeństwa oraz stosowanie się do wytycznych dotyczących prac rozbiórkowych, aby uniknąć sytuacji niebezpiecznych i nieprzewidzianych, które mogą wpłynąć na bezpieczeństwo zarówno pracowników, jak i użytkowników budynku.

Pytanie 23

Izolacja przeciwwilgociowa podłogi na parterze budynku bez piwnicy jest układana

A. na warstwie izolacji cieplnej

B. bezpośrednio na podsypce z piasku

C. na warstwie chudego betonu

D. bezpośrednio na ziemi

Pozioma izolacja przeciwwilgociowa podłogi parteru w budynku niepodpiwniczonym jest kluczowym elementem ochrony przed wilgocią gruntową. Układanie tej izolacji na warstwie chudego betonu jest zgodne z normami budowlanymi oraz dobrą praktyką w budownictwie. Warstwa chudego betonu, czyli cienka posadzka betonowa o niskim stopniu zbrojenia, działa jako stabilna baza dla izolacji, zapewniając równocześnie odpowiednią powierzchnię nośną. Dzięki temu, izolacja przeciwwilgociowa jest chroniona przed mechanicznymi uszkodzeniami oraz zapewnia skuteczniejsze działanie. Przykładowo, w przypadku zastosowania papy termozgrzewalnej lub folii wodochronnej, ich właściwe zamocowanie i uszczelnienie w obrębie chudego betonu umożliwia skuteczne zapobieganie przenikaniu wilgoci do wnętrza budynku. Zastosowanie tej metody jest potwierdzone standardami, takimi jak PN-B-03020, które wskazują na konieczność stosowania izolacji przeciwwilgociowej w odpowiednich warunkach budowlanych, co chroni przed negatywnymi skutkami wilgoci, takimi jak rozwój pleśni czy degradacja materiałów budowlanych.

Pytanie 24

Na którym rysunku przedstawiono oznaczenie graficzne tynku?

A. A.

B. D.

C. B.

D. C.

Odpowiedź A jest poprawna, ponieważ oznaczenie graficzne tynku w dokumentacji budowlanej zazwyczaj przedstawia się jako obszar wypełniony drobnymi kropkami. Taki symbol jest zgodny z normami i standardami, które regulują wizualizację materiałów budowlanych w rysunkach technicznych. W praktyce, zastosowanie tego oznaczenia jest kluczowe dla prawidłowego odczytania projektu oraz zrozumienia, jakie materiały zostaną użyte w danej części budynku. W przypadku tynków, ich różne rodzaje mogą być oznaczane różnymi wzorami, co pozwala na łatwe rozróżnienie między tynkiem gipsowym, cementowym czy innymi typami. Wiedza ta jest niezbędna dla architektów oraz inżynierów budowlanych, aby zapewnić zgodność z wymaganiami projektowymi oraz standardami wykonania. Ponadto, poprawna identyfikacja materiałów budowlanych w rysunkach może znacząco wpłynąć na efektywność realizacji projektu oraz jego późniejsze utrzymanie.

Pytanie 25

Jaką kwotę otrzyma robotnik za zrealizowanie 250 m2 tynku kategorii III, jeśli za 100 m2 takiego tynku przysługuje mu 1500 zł?

A. 2500 zł

B. 3750 zł

C. 37500 zł

D. 25000 zł

Aby obliczyć wynagrodzenie robotnika za wykonanie 250 m2 tynku kategorii III, najpierw należy ustalić stawkę za jednostkę powierzchni. Skoro robotnik otrzymuje 1500 zł za 100 m2, to jednostkowa stawka wynosi 1500 zł / 100 m2 = 15 zł/m2. Następnie, mnożymy tę stawkę przez powierzchnię, którą robotnik ma wykonać: 15 zł/m2 * 250 m2 = 3750 zł. To podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w branży budowlanej, gdzie wynagrodzenie często oblicza się na podstawie stawek jednostkowych. Zastosowanie takich obliczeń pozwala na precyzyjne określenie kosztów pracy oraz efektywne zarządzanie budżetem projektu. Warto również pamiętać, że w praktyce może być konieczne uwzględnienie dodatkowych czynników, takich jak czas realizacji, trudność prac oraz ewentualne dodatkowe koszty materiałów, co może wpłynąć na ostateczną kwotę wynagrodzenia.

Pytanie 26

Ile zaprawy do cienkowarstwowego murowania należy zastosować przy budowie ściany o wymiarach 3 m × 12 m z bloczków Silka Tempo o szerokości 24 cm, jeżeli zużycie zaprawy dla muru o tej grubości wynosi 1,2 kg na 1 m²?

A. 10,4 kg

B. 43,2 kg

C. 28,8 kg

D. 86,4 kg

Aby obliczyć ilość zaprawy murarskiej potrzebnej do wymurowania ściany o wymiarach 3 m × 12 m, najpierw musimy obliczyć powierzchnię ściany. Powierzchnia ta wynosi 3 m × 12 m = 36 m². Znając zużycie zaprawy wynoszące 1,2 kg na 1 m², możemy obliczyć całkowitą ilość zaprawy: 36 m² × 1,2 kg/m² = 43,2 kg. To obliczenie opiera się na standardach budowlanych, które zalecają przestrzeganie określonych wartości zużycia materiałów w zależności od ich grubości i rodzaju. W praktyce, odpowiednie obliczenia pozwalają uniknąć niedoborów materiałów podczas budowy oraz zapewniają odpowiednią jakość muru. Warto również pamiętać, że różne rodzaje zaprawy mogą mieć różne właściwości, co wpływa na ich zużycie, dlatego zawsze warto posiłkować się danymi producenta. Wymagania te są szczególnie istotne w przypadku budowy obiektów, gdzie precyzyjne obliczenia mają kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa i trwałości konstrukcji.

Pytanie 27

Oblicz wynagrodzenie tynkarza za realizację tynku standardowego po obu stronach ściany o wymiarach 4×3 m, przy stawce wynoszącej 24,00 zł/r-g oraz normie pracy na wykonanie tego tynku wynoszącej 1,2 r-g/m²?

A. 288,00 zł

B. 691,20 zł

C. 576,00 zł

D. 345,60 zł

Aby obliczyć wynagrodzenie tynkarza za wykonanie tynku na obu stronach ściany, należy najpierw obliczyć powierzchnię, która będzie pokrywana tynkiem. Ściana ma wymiary 4 m na 3 m, co daje powierzchnię jednej strony równą 12 m2. Ponieważ tynk będzie nakładany po obu stronach, całkowita powierzchnia wynosi 12 m2 x 2 = 24 m2. Następnie, korzystając z normy pracy tynkarza, która wynosi 1,2 r-g/m2, obliczamy całkowity czas pracy: 24 m2 x 1,2 r-g/m2 = 28,8 r-g. Stawka za pracę tynkarza wynosi 24,00 zł/r-g, więc łączna kwota wynagrodzenia to 28,8 r-g x 24,00 zł/r-g = 691,20 zł. Tego rodzaju obliczenia są standardem w branży budowlanej i pomagają w efektywnym zarządzaniu kosztami projektów budowlanych.

Pytanie 28

Który etap naprawy spękanego tynku przedstawiono na ilustracji?

A. Gruntowanie obrzeża rysy.

B. Oczyszczanie obrzeża rysy.

C. Nakładanie zaprawy szpachlowej.

D. Poszerzanie rysy.

Poszerzanie rysy jest kluczowym etapem w naprawie spękanego tynku, co doskonale ilustruje przedstawiony obrazek. W tym kroku wykorzystuje się szpachelkę do usunięcia luźnych fragmentów tynku oraz do przygotowania rysy na przyjęcie nowej zaprawy. W praktyce, poszerzając rysę, stosujemy technikę, która pozwala na zapewnienie lepszej przyczepności materiałów naprawczych. Zgodnie z najlepszymi praktykami budowlanymi, przed nałożeniem nowego tynku, należy upewnić się, że krawędzie rysy są wolne od zanieczyszczeń, co często wymaga użycia narzędzi takich jak szczotki lub sprężone powietrze. Dobrze wykonane poszerzanie rysy pozwala na skuteczniejsze wypełnienie ubytków zaprawą, co z kolei przekłada się na wyższą trwałość oraz estetykę naprawy, spełniając standardy jakości budowlanej. Ważne jest, aby pamiętać, że pominięcie tego etapu może prowadzić do ponownego pojawienia się pęknięć, co jest sprzeczne z zasadami dobrego rzemiosła budowlanego.

Pytanie 29

Ile wyniesie koszt mieszanki betonowej potrzebnej do wykonania wieńca o przekroju 25×30 cm w ścianach budynku, którego rzut przedstawiono na rysunku, jeżeli norma zużycia mieszanki betonowej wynosi 1,02 m³/m³, a cena mieszanki wynosi 250,00 zł/m³?

A. 535,50 zł

B. 543,75 zł

C. 525,00 zł

D. 554,63 zł

Odpowiedź 535,50 zł jest poprawna, ponieważ opiera się na dokładnym obliczeniu zużycia mieszanki betonowej niezbędnej do wykonania wieńca. Najpierw obliczamy obwód wieńca, który wynosi 20,9 m. Następnie, aby znaleźć objętość wieńca, mnożymy obwód przez przekrój poprzeczny, co daje nam 1,5675 m³. Zgodnie z normą zużycia mieszanki betonowej wynoszącą 1,02 m³/m³, obliczamy zapotrzebowanie na mieszankę, co daje 1,59885 m³. Koszt mieszanki betonowej, przy cenie 250,00 zł/m³, wynosi 535,50 zł. Takie obliczenia są zgodne z zaleceniami branżowymi, które podkreślają konieczność precyzyjnego ustalania objętości i kosztów materiałów budowlanych. W praktyce, właściwe obliczenia są kluczowe dla planowania finansowego projektów budowlanych oraz dla uniknięcia nieprzewidzianych wydatków.

Pytanie 30

Jakie będą wydatki na postawienie dwóch szczytowych ścian budynku, które mają wymiary 10,0 x 5,0 m, jeśli czas pracy wynosi 1,44 h/m2, a stawka godzinowa murarza wynosi 10 zł?

A. 1 220 zł

B. 560 zł

C. 720 zł

D. 1 440 zł

Podczas analizy błędnych odpowiedzi, należy zwrócić uwagę na kilka kluczowych aspektów, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków. Wiele osób może mylnie interpretować jednostki miary lub błędnie przeliczać powierzchnię ścian. Na przykład, jeśli ktoś pomyli jednostki i zamiast m2 zastosuje h, koszt robocizny wyjdzie znacznie niższy, co prowadzi do poważnych błędów w budżetowaniu projektu. Innym częstym błędem jest nieprawidłowe obliczenie całkowitego nakładu pracy. Zamiast poprawnie pomnożyć powierzchnię przez wartość nakładu pracy 1,44 h/m2, niektórzy mogą obliczyć to jako dodatkowy czas potrzebny na jedną ścianę, co również wpłynie na ostateczną kwotę. Warto również zwrócić uwagę na to, że nieprawidłowe odczytanie stawek godzinowych murarzy lub pominięcie dodatkowych kosztów materiałowych może prowadzić do błędnych kalkulacji. Dobry inżynier budowlany powinien znać zasady obliczania kosztów i nakładów pracy, a także umieć stosować standardowe wzory i metody, aby uniknąć takich pułapek. W praktyce, błędy te można zminimalizować poprzez staranne przygotowanie przed przystąpieniem do budowy, co w dłuższej perspektywie oszczędza czas i pieniądze.

Pytanie 31

Do tworzenia tynków zabezpieczających przed promieniowaniem rentgenowskim, wykorzystywanych w pomieszczeniach pracowni diagnostycznych, stosuje się zaprawy z dodatkiem kruszywa

A. granitowego

B. wapiennego

C. barytowego

D. bazaltowego

Wybór kruszywa wapiennego, granitowego czy bazaltowego nie jest właściwy w kontekście ochrony przed promieniowaniem rentgenowskim. Kruszywo wapienne, mimo że jest powszechnie używane w budownictwie, ma niską gęstość, co sprawia, że nie jest w stanie skutecznie blokować promieniowania ionizującego. Jego zastosowanie w tynkach ochronnych nie zapewni wystarczającej bariery dla promieni X, przez co narażałoby osoby znajdujące się w pobliżu na niebezpieczne poziomy promieniowania. Granit i bazalt, choć charakteryzują się większą gęstością niż wapń, również nie są odpowiednie ze względu na swoje właściwości fizyczne. Granite, jako materiał naturalny, jest ciężki i trudny w obróbce, a jego zdolności ochronne w kontekście promieniowania są ograniczone. Bazalt, będący wynikiem wulkanicznej działalności, również nie dostarcza potrzebnej ochrony przed promieniowaniem rentgenowskim. Wybierając materiał do tynków ochronnych, kluczowe jest zrozumienie, że efektywność ochrony przed promieniowaniem zależy głównie od gęstości i specyfikacji chemicznych materiału, co czyni baryt jedynym słusznym rozwiązaniem w tym przypadku. Powszechnym błędem w myśleniu jest zakładanie, że większa masa materiału automatycznie przekłada się na lepszą ochronę, podczas gdy najważniejsza jest ich odpowiednia struktura i rodzaj.

Pytanie 32

Na podstawie danych z tabeli oblicz ilość piasku potrzebnego do wykonania 0,5 m³ zaprawy cementowo-wapiennej M2.

Orientacyjna ilość składników na 1 m³ zaprawy cementowo-wapiennej o konsystencji plastycznej
Proporcje cement : wapno : piasek	Marka zaprawy	Cement portlandzki CEM I [kg]	Wapno hydratyzowane [kg]	Piasek [m³]	Woda [dm³]
1 : 2,5 : 10,5	M2	107	124	0,94	316
1 : 1,25 : 6,75	M5	165	97	0,85	304
1 : 0,25 : 3,75	M20	293	34	0,93	284

A. 0,47 m3

B. 0,93 m3

C. 0,95 m3

D. 0,45 m3

Poprawna odpowiedź to 0,47 m3, co wynika z zastosowania odpowiedniej proporcji do obliczenia ilości piasku potrzebnego do wykonania 0,5 m3 zaprawy cementowo-wapiennej M2. W praktyce, aby uzyskać dokładne wyniki, należy najpierw zrozumieć, jakie są standardowe proporcje składników w zaprawie. Zazwyczaj zaprawy cementowo-wapienne są tworzone w proporcji cementu, wapna i piasku. W przypadku zaprawy M2, tabela danego producenta może wskazywać, ile piasku przypada na 1 m3 zaprawy. Przyjmując, że na 1 m3 zaprawy M2 potrzeba na przykład 0,94 m3 piasku, obliczamy ilość piasku dla 0,5 m3, wykonując mnożenie: 0,94 m3 x 0,5 = 0,47 m3. Ta metoda obliczeń jest kluczowa w budownictwie, ponieważ zapewnia właściwe proporcje materiałów, co wpływa na jakość i trwałość zaprawy. Prawidłowe obliczenia są nie tylko zgodne z normami budowlanymi, ale także istotne dla efektywności ekonomicznej projektu budowlanego.

Pytanie 33

Masa używana do tynków cienkowarstwowych powinna być wolna od

A. wody i spoiwa

B. pigmentów

C. drobnego kruszywa

D. zbryleń

Niestety, inne odpowiedzi mają sporo nieporozumień, jeśli chodzi o skład i właściwości zapraw do tynków cienkowarstwowych. Twierdzić, że zaprawa powinna być bez pigmentów, to błąd, bo pigmenty mogą nadać tynkom kolor i zwiększyć ich odporność na słońce. Warto korzystać z pigmentów zgodnych z normami, jak PN-EN 12878, bo dzięki nim tynk ładnie wygląda i kolory są trwalsze. Tak samo jest ze stwierdzeniem, że zaprawa nie powinna mieć drobnego kruszywa. Drobne kruszywo jest potrzebne, żeby tynk miał dobrą strukturę i był wytrzymały. Ułatwia też nakładanie, co wpływa na jakość. A jak ktoś mówi, że zaprawa nie powinna mieć wody i spoiwa, to całkowicie mija się z prawdą. Woda jest niezbędna do utwardzenia, a spoiwa dają stabilność. Krótko mówiąc, ważne jest, by wiedzieć, co wchodzi w skład zaprawy, bo inaczej można narobić problemów z jakością tynków.

Pytanie 34

Tynki szlachetne obejmują tynki

A. pocienione

B. ciepłochronne

C. zmywane

D. wodoszczelne

W kwestii tynków szlachetnych, odpowiedzi, które nie są zmywane, nie spełniają wymagań co do estetyki i funkcjonalności, które dziś są ważne. Tynki wodoszczelne, mimo że chronią przed wilgocią, nie pasują do kategorii tynków szlachetnych, bo ich główną rolą jest ochrona przed wodą, a nie ładny wygląd. Zazwyczaj używa się ich w miejscach, gdzie woda jest problemem, ale nie dają one efektownego wykończenia, które byśmy oczekiwali po tynkach szlachetnych. Z tynkami pocienionymi jest trochę zamieszania, bo można je pomylić z tynkami dekoracyjnymi, ale ich cienka warstwa ma swoje minusy, bo często nie wytrzymuje jakichś uszkodzeń. Ciepłochronne tynki, mimo że dobrze izolują, też nie wpasowują się w kategorię estetyki. Zwykle są stosowane w ociepleniu budynków, przez co nie są uważane za tynki szlachetne. Tak naprawdę, w tynkach szlachetnych ważne jest, żeby zrozumieć, że niektóre materiały, mimo że mają swoje plusy, nie spełniają estetycznych i użytkowych standardów, co może prowadzić do błędnych wniosków na ich temat.

Pytanie 35

Wyrównanie powierzchni tynku w narożach wklęsłych odbywa się poprzez

A. zacieranie powierzchni packą narożnikową w ruchach w 'ósemkę'

B. zacieranie powierzchni pacą styropianową w ruchach okrężnych

C. przesuwanie pacy w ruchu zygzakowym od dołu ku górze

D. przesuwanie pacy narożnikowej w ruchach 'góra-dół'

Przesuwanie pacy narożnikowej ruchem 'góra-dół' w narożach wklęsłych jest uznawane za najlepszą praktykę w procesie wyrównywania powierzchni tynku. Taki ruch pozwala na skuteczne i równomierne rozprowadzenie materiału tynkarskiego, co jest kluczowe dla uzyskania gładkiej i estetycznej powierzchni. Praktyka ta minimalizuje ryzyko powstawania nierówności, co jest szczególnie istotne w przypadku narożników, które mogą być bardziej narażone na uszkodzenia. Standardy branżowe, takie jak normy PN-EN odnośnie prac tynkarskich, wskazują na konieczność zachowania wysokiej jakości wykończenia, co można osiągnąć poprzez odpowiednie techniki zacierania. Zastosowanie ruchu 'góra-dół' pozwala na lepsze przyleganie tynku do podłoża oraz zminimalizowanie powstawania pęknięć, co przyczynia się do trwałości i funkcjonalności wykonanej powierzchni. Na przykład, w przypadku tynków w łazienkach, gdzie wilgotność jest wysoka, odpowiednie wyrównanie narożników jest kluczowe, aby uniknąć problemów z odpadaniem tynku w przyszłości.

Pytanie 36

Wymiary pomieszczenia przedstawionego na rysunku w skali 1:100 wynoszą 8x10 cm. Jaką objętość ma to pomieszczenie, jeżeli jego rzeczywista wysokość to 2,5 m?

A. 100 m3

B. 200 m3

C. 50 m3

D. 800 m3

Aby obliczyć kubaturę pomieszczenia, należy znać jego wymiary oraz wysokość. Wymiary pomieszczenia na rysunku są podane w skali 1:100, co oznacza, że każdy 1 cm na rysunku odpowiada 100 cm (czyli 1 m) w rzeczywistości. Zatem wymiary 8x10 cm w skali 1:100 przekładają się na rzeczywiste wymiary pomieszczenia, które wynoszą 8 m x 10 m. Kubatura pomieszczenia oblicza się jako iloczyn długości, szerokości i wysokości. W tym przypadku: 8 m (długość) * 10 m (szerokość) * 2,5 m (wysokość) = 200 m3. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest projektowanie wnętrz czy architektura, gdzie dokładne obliczenia kubatury są kluczowe dla określenia wymagań wentylacyjnych, grzewczych, a także dla optymalizacji przestrzeni. Zgodnie z normami budowlanymi, takie obliczenia muszą być precyzyjne, co pozwala na efektywne zarządzanie przestrzenią oraz komfort użytkowników.

Pytanie 37

Rozbiórkę ręczną stropu ceglanego wspieranego na belkach stalowych należy zacząć od

A. usunąć wypełnienie stropu

B. usunięcia tynku z powierzchni stropu, czyli sufitu

C. demontażu wierzchniej warstwy stropu, czyli podłogi

D. przycięcia belek wzdłuż ścian

Ręczna rozbiórka stropu ceglanego na belkach stalowych powinna zawsze rozpoczynać się od zbicia tynku, ponieważ tynk pełni funkcję ochronną i estetyczną. Zbicie tynku z sufitu pozwala na uzyskanie dostępu do konstrukcji stropu, co jest kluczowe dla dalszych prac demontażowych. Ponadto, usunięcie tynku umożliwia dokładną ocenę stanu belek stalowych, które mogą wymagać dodatkowych działań, takich jak oczyszczenie z rdzy czy zabezpieczenie antykorozyjne. Zgodnie z normami budowlanymi, wszelkie prace rozbiórkowe powinny być prowadzone w sposób systematyczny, aby uniknąć osłabienia konstrukcji przed zakończeniem demontażu. Przykładem dobrze przeprowadzonej operacji jest usunięcie tynku w sposób, który nie narusza stabilności belek, co zapewnia kontrolowane i bezpieczne warunki pracy. Zgodnie z praktykami branżowymi, zawsze warto także stosować odpowiednie środki ochrony osobistej, takie jak kaski, rękawice oraz okulary ochronne, aby zminimalizować ryzyko wypadków. Dbanie o bezpieczeństwo i właściwe podejście do rozbiórki stropów to kluczowe elementy w każdym projekcie budowlanym.

Pytanie 38

Przedstawiony na rysunku przyrząd murarski jest

A. warstwomierzem.

B. poziomnicą.

C. wężem wodnym.

D. linią ważną.

Wybór innych opcji pomyłkowo wskazuje na nieporozumienie dotyczące funkcji i zastosowania narzędzi pomiarowych w budownictwie. Linia ważna to narzędzie, które służy do sprawdzania pionu, a nie poziomu, jak w przypadku węża wodnego. Użycie linii ważnej polega na zawieszeniu ciężarka na sznurku, co pozwala na określenie pionu w danym miejscu. Nie ma ona zastosowania w wyznaczaniu poziomu, co jest kluczowe w przypadku murarskich prac budowlanych. Warstwomierz, z drugiej strony, to narzędzie stosowane do pomiaru grubości warstw materiałów, jak np. w przypadku nakładania tynków lub farb, a nie do określania poziomu. Poziomnica, mimo że służy do pomiaru poziomu, działa na innej zasadzie, często bazując na bąbelku powietrza w cieczy i nie jest tak efektywna na dużych odległościach jak wąż wodny. Wybierając niewłaściwe narzędzie, można łatwo doprowadzić do błędów konstrukcyjnych, co może wpłynąć na stabilność i bezpieczeństwo całej budowli. Kluczowe jest zrozumienie różnic między tymi narzędziami oraz ich specyficznych zastosowań w kontekście projektów budowlanych. Zgodność z normami, takimi jak PN-EN 1991, wymaga stosowania odpowiednich narzędzi w odpowiednich sytuacjach, aby zapewnić jakość i trwałość konstrukcji.

Pytanie 39

W czasie intensywnych upałów cegłę ceramiczną wypełnioną przed jej użyciem do murowania należy

A. zagruntować gruntownikiem

B. zamoczyć w wodzie

C. zgromadzić pod zadaszeniem

D. nakryć plandeką

Zanurzenie cegły ceramicznej w wodzie przed murowaniem to naprawdę ważny krok, zwłaszcza gdy na dworze jest gorąco. Cegła ceramiczna łatwo wchłania wodę, a jeśli jest zbyt sucha, to może się okazać, że zaprawa nie zwiąże się z nią dobrze. Chodzi o to, żeby cegła miała odpowiednią wilgoć, co sprawia, że połączenie z zaprawą murarską staje się mocniejsze. Kiedy nie nawilżamy cegły, to ona może wciągać wodę z zaprawy, co prowadzi do pęknięć i osłabienia całej ściany. Najlepiej zanurzyć cegły na około 10-15 minut, żeby miały czas na wchłonięcie wody. W branży budowlanej to już praktyka, która jest uważana za standard, co można zobaczyć w normach budowlanych jak PN-EN 771-1. Mówią one o tym, jak ważne jest dobre przygotowanie materiałów przed ich użyciem, więc lepiej tego nie lekceważyć.

Pytanie 40

Ze względu na swoje właściwości, zaprawa cementowa powinna być używana do realizacji

A. murów o charakterze tymczasowym

B. tynków o właściwościach ciepłochronnych

C. silnie obciążonych murów konstrukcyjnych

D. tynków w pomieszczeniach mieszkalnych

Zaprawa cementowa to naprawdę solidny materiał, który ma świetne właściwości, jeśli chodzi o wytrzymałość na ściskanie i odporność na warunki pogodowe. Dlatego używamy jej głównie w miejscach, gdzie ściany muszą dźwigać spore obciążenie, jak na przykład w wielopiętrowych budynkach. W takich przypadkach ważne jest, żeby zaprawa miała odpowiednią klasę wytrzymałości oraz dobrze przylegała do różnych powierzchni. Mury nośne w takich budynkach muszą być dobrze przygotowane, bo to klucz do bezpieczeństwa i trwałości całej konstrukcji. Jak mówi norma PN-EN 998-1, dobór zaprawy murarskiej powinien być zależny od specyficznych potrzeb projektu, więc dobrze wybrana zaprawa cementowa to naprawdę podstawa, żeby budowla przetrwała jak najdłużej i była funkcjonalna.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej