Pytanie 1
Wraz ze wzrostem stopnia kompresji digitalizowanego materiału dźwiękowego
A. zmniejsza się ilość kanałów.
B. pogarsza się jakość dźwięku.
C. polepsza się jakość dźwięku.
D. zwiększa się ilość kanałów.
Wielu osobom wydaje się, że wyższy stopień kompresji może mieć różne skutki dla dźwięku, ale w rzeczywistości chodzi tutaj głównie o relację między kompresją a jakością. Zacznijmy od kwestii liczby kanałów – kompresowanie pliku audio nie wpływa na ilość kanałów (mono, stereo, 5.1 itd.), tylko na to, jak bardzo dane audio jest „upakowane” i ile informacji zostaje zachowanych. Zwiększenie stopnia kompresji absolutnie nie powoduje, że nagle audio robi się np. wielokanałowe – to zupełnie inne zagadnienie, wynikające z procesu miksowania i masteringu, a nie z kompresji pliku. Z kolei pomysł, że rośnie liczba kanałów lub że kompresja poprawia jakość, też jest mylący. Często spotykam się z opinią, że skoro mamy nowe, bardziej „zaawansowane” formaty, to kompresja powinna poprawiać dźwięk, ale w praktyce jest odwrotnie – kompresja stratna polega na celowym usuwaniu pewnych informacji, co zawsze odbywa się kosztem jakości. To trochę jak kopiowanie zdjęcia w niskiej rozdzielczości – niby widać obrazek, ale tracisz ostrość i detale. Tak samo w audio: mniej danych oznacza ubytek detali, subtelności, przestrzenności. Branżowo uznaje się, że pliki skompresowane stratnie powinny być używane tam, gdzie liczy się rozmiar, szybkość transferu czy oszczędność miejsca – np. w streamingu lub telefonii. Jeśli jednak priorytetem jest jakość – do masteringu, archiwizacji, produkcji muzyki – zawsze korzysta się z formatów bezstratnych albo minimalnie kompresowanych. Moim zdaniem największym błędem jest myślenie, że kompresja może polepszyć brzmienie – to raczej kwestia inżynierii dźwięku, a nie algorytmów kompresji. Prawidłowe zrozumienie tych zależności jest bardzo ważne w praktyce zawodowej i pozwoli uniknąć typowych błędów przy pracy z plikami audio.
